Sunday 1 November 2009

Πεταλούδες

Το κλασσικό εκλαϊκευμένο παράδειγμα γιά την θεωρία του χάους είναι το παράδειγμα της πεταλούδας. Εκείνης που πετάει στην Νέα Υόρη και προξενεί τυφώνα στην Ταιβάν. Χάος είναι (ανάμεσα στ' άλλα) όταν ένα ασήμαντο γεγονός προξενεί κατακλυσμικές αλλαγές.
Όλοι έχουμε χαοτικές ζωές - άλλοι πολύ, άλλοι λίγο. Μερικοί διαγράφουν σταθερές τροχιές στην ζωή. Τυχαία γεγονότα διαταράσσουν γιά λίγο την ισορροπία αλλά μιά αόρατη δύναμη τους επαναφέρει. Άλλοι είναι πιό χαοτικοί. Δεν τους ενδιαφέρει αν μιά ασήμαντη αιτία τους οδηγήσει σε απρόβλεπτα μονοπάτια.

Να διαχωρίσω το Τυχαίο από το Χαοτικό. Τυχαίο είναι να είσαι 22 χρονών, να πας σ' ένα πάρτυ, να γνωρίσεις τον Νίκο, να τον αγαπήσεις και να τον παντρευτείς. Αυτό δεν είναι χαοτικό γιατί η ζωή σου παραμένει σταθερή και προβλέψιμη. Τι άλλο περιμένεις να κάνει μιά γυναίκα στα 20-35 από το να γνωρίσει κάποιον και να κάνει παιδάκια; Το πάρτυ και ο Νίκος είναι τυχαίοι παράγοντες, αλλά όχι χαοτικοί. Θα μπορούσαν να είναι η καφετέρια και ο Κώστας. Είτε η ντίσκο και ο Γιάννης.

Χαοτικό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Χαοτικό είναι να είσαι 22 χρονών, να βρεις ένα λουλούδι σε μιά παγωμένη πλατεία του Βερολίνου και αυτό να σε οδηγήσει στον Ειρηνικό να κάνεις καταδύσεις δίπλα σε φάλαινες.

Μιά παρένθεση γιά τον ορισμό του Τυχαίου. Οι γυναίκες αρέσκονται στην αυταπάτη ότι ο αγαπημένος τους είναι ξεχωριστός, ότι πλάστηκε αποκλειστικά γιά εκείνες (και εκείνες γι' αυτόν). Αλλά ο αγαπημένος τους ποτέ δεν είναι μοναδικός. Ανταλλάξιμος είναι. Αναλώσιμος. Τυχαίος.
Στην Αττική ζουν 2.5 εκατομμύρια αρσενικοί. Αφαιρώ ένα 90% που δεν ταιριάζει λόγω ηλικίας, φυλής, εξωτερικής εμφάνισης, χαρακτήρα, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών. Γιά μιά γυναίκα ηλικίας 20-35 που ζει στην Αττική απομένουν 200.000 – 250.000 ανταλλάξιμοι αρσενικοί που της ταιριάζουν. Ποιόν από αυτούς θα ερωτευτεί είναι τυχαίο.
Αφού τον ερωτευτεί, ο τυχαίος και ανταλλάξιμος αρσενικός θα μεταμορφωθεί σε Mr. Big. Ο έρωτας μιάς γυναίκας κάνει τον άντρα ξεχωριστό και ανεπανάληπτο. Χωρίς τον έρωτα είμαστε του σωρού.
Κλείνει η παρένθεση για το Τυχαίο, ξαναγυρίζω στο Χάος.

Μερικοί άνθρωποι λοιπόν έχουν πολλές χαοτικές πεταλούδες στην ζωή τους, άλλοι όχι.
Δεν είναι θέμα ηλικίας. Γνωρίζω 25ρηδες που ξέρουν στα 25 τους ποιά δουλειά θα κάνουν, πόσα λεφτά θα βγάλουν, πόσα παιδιά θα αποκτήσουν και πότε θα βγουν στην σύνταξη. Γνωρίζω 65ρηδες που έχουν ξεκινήσει δέκα φορές την ζωή τους από την αρχή – και ετοιμάζονται γιά την ενδέκατη [**].

Δεν ξέρω σε ποιά κατηγορία ανήκω. Είμαι μάλλον κάπου στην μέση. Πολλές οι σταθερές παράμετροι στην ζωή μου, αλλά και αρκετές πεταλούδες. Καταθέτω δύο από αυτές. Δύο ασήμαντα γεγονότα που σε μεγάλο βαθμό με έκαναν αυτό που είμαι.

* * *
Την εποχή που πήγαινα στο γυμνάσιο αποτελούσε συνηθισμένο φαινόμενο να βλέπεις μετά το μάθημα έναν καθηγητή σε κάποιο από τα πολυάριθμα καφενεδάκια γύρω από το σχολείο να φιλοσοφεί με μερικούς από τους μαθητές. Όχι με οποιονδήποτε μαθητή. Εννοείται ότι υπήρχαν διακρίσεις – και πολύ σωστά.
Οι πιο δημοφιλείς καθηγητές ήταν της φυσικής, των ελληνικών και της ιστορίας. Ο πιό περιφρονημένος ήταν ο καθηγητής των τεχνικών, ο κύριος Μ. Από τους μαθητές έκανε παρέα μόνο με τον Δ. - ο Δ. έγινε αργότερα ζωγράφος και ξεπέρασε τον δάσκαλο του.

Εμένα δεν με ήθελε κανείς – ίσως γιατί εγώ δεν ήθελα κανέναν. Όποτε μου έκανε κέφι, κόλλαγα αυθαίρετα στην παρέα του κου Μ. με τον Δ. Ήταν ένα τέτοιο απόγευμα. Εκείνοι συζητούσαν γιά χρώματα, εγώ παρακολουθούσα βαριεστημένος.
Ο κος Μ. μας έκανε την ερώτηση. Ποιό είναι το χρώμα που υπάρχει παντού σ' ένα ελληνικό τοπίο, οπουδήποτε και να κοιτάξουμε, σε οποιαδήποτε εποχή; Εγώ ο ημιμαθής απάντησα αμέσως “μπλε”. Ο Δ. βασάνισε την απάντηση του πολύ περισσότερο, αλλά και αυτός κατέληξε στο μπλε.
Ο κύριος Μ. μας έδωσε την σωστή απάντηση: το γκρίζο.

Επειδή αμφισβητήσαμε, άρχισε να μας μαθαίνει να βλέπουμε τα αντικείμενα και την φύση γύρω μας. Να αναλύουμε το κάθε χρώμα, να προσθαφαιρούμε φωτισμούς. Ήταν μια διδασκαλία που κράτησε μήνες, αλλά ξεκίνησε εκεί. Σ' ένα καφενεδάκι κάτω από ένα δέντρο, με αφορμή μιά ασήμαντη ερώτηση.

Στο σχολείο δεν έμαθα τίποτα . Τα μαθηματικά και την φυσική τα ήξερα μερκούς μήνες πριν τα προβλέψει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα (διάβαζα πολλά τεχνικά βιβλία στον ελευθερο χρόνο μου). Την υπόλοιπη διδακτέα ύλη την αποτελούσαν είτε βλακείες είτε ψέμματα. Το μόνο πράγμα που έμαθα στο γυμνάσιο ήταν αυτό. Ότι όλα τα αντικείμενα, είτε φυσικά είτε τεχνητά, εμπεριέχουν το γκρίζο.
Έμαθα να βλέπω τον κόσμο γύρω μου στο σωστό του χρώμα. Τι άλλο να περιμένω από ένα σχολείο;

* * *
Ξεκίνησα σχετικά νωρίς να περνάω τις καλοκαιρινές διακοπές μόνος μου. Με ελάχιστα εφόδια την άραζα σε ερημικές παραλίες (τότε υπήρχε τέτοιο πράγμα σ' αυτήν την χώρα) και ζούσα μόνος μου γιά βδομάδες.

Ήμουν στους Παξούς εκείνο το καλοκαίρι. Οι Παξοί ήταν τότε ένα ξεχασμένο ψαροχώρι, όχι το σημερινό θέρετρο. Ένα γλυκό, αυγουστιάτικο σούρουπο. Περπατούσα άσκοπα, είχα νομίζω βγει έξω από το χωριό, όταν είδα μιά εκκλησία. Έσπρωξα την πόρτα, μπήκα μέσα. Άρχισα να περιεργάζομαι τις τεχνικές λεπτομέρειες από τις αγιογραφίες. Αν και έξω από την εκκλησία δεν υπήρχε ψυχή, μέσα η Σιωπή ήταν απόλυτη.

Ήδη από τότε ήμουν άθεος. Δεν ξέρω τι με τράβηξε να μπω στην εκκλησία, πάντως δεν ήταν κανενός είδους θρησκευτικό αίσθημα.
Είχε περάσει αρκετή ώρα όταν η ξύλινη πόρτα έτριξε και μπήκε μιά κοπελιά μέσα. Ξένη. Αργότερα έμαθα ότι είχε την τυπική εμφάνιση μιάς ιρλανδέζας – όπως και ήταν.

Περιεργάστηκε γιά 1-2 λεπτά τον χώρο και μετά μου έκανε μιά ερώτηση γιά τις εικόνες. Απάντησα με όσα ήξερα, πράγμα που της δημιούργησε κι άλλες ερωτήσεις. Σε λίγο βρέθηκα να της εξηγώ το τελετουργικό της ορθόδοξης λειτουργίας, τις ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις (γιά άθεος, κατέχω αρκετά ;-) ).
Κάποτε φτάσαμε στο τελετουργικό του γάμου. Της περιέγραψα τον κουμπάρο, την αλλαγή των δαχτυλιδιών, τις λαμπάδες και τα στέφανα. Το ρύζι. Μετά την πήρα από το χέρι και γυρίσαμε 3 γύρους γύρω από ένα υποτιθέμενο τραπέζι.

Ήταν αυτός ο πρώτος και ο μοναδικός χορός του Ησαϊα της ζωής μου. Σε μιά έρημη εκκλησία, ανήλικος, με σανδάλια, τριμμένο τζην, άσπρο τ-σερτ και αλατισμένο δέρμα. Με μιά γυναίκα που είχα γνωρίσει 15 λεπτά πριν και είχα ξεχάσει το όνομα της 3 μήνες αργότερα.

Γιά να μου ανταποδώσει την τυπική ευγένεια της (θρησκευτικής) ξενάγησης, με γνώρισε το ίδιο βράδυ στο αφεντικό της. Έναν πάμπλουτο σουηδό που περνούσε τις διακοπές του με ιστιοπλοϊκό στην Ελλάδα και γύρευε νεαρούς να του προσέχουν και να του μεταφέρουν το πλοίο από το ένα νησί στο άλλο, όσο αυτός ήταν στην Σουηδία.
The rest is history ;-) Από τότε υπήρχε πάντοτε ένα πλοίο στην ζωή μου.

[**] Update και υστερόγραφο. Είχα τελειώσει το κείμενο περί χαοτικών vs. προβλέψιμων τρόπων ζωής, όταν άκουσα στο ράδιο το τελευταίο χιτ της hiphop. Από έναν διάσημο νεαρό. Από αυτούς που τα κορίτσια κρεμάνε πόστερ στα δωμάτια τους και θέλουν οπωσδήποτε να κάνουν σεξ μαζί τους.
Τα λόγια του τραγουδιού είναι κάπως έτσι (τραγουδιέται σε ρυθμό χιπχοπ).

Βαρέθηκα τον παλιόκοσμο, θέλω να κάνω λεφτά και ν' αποσυρθώ
σ' ένα σπίτι με θέα την θάλασσα, σ' ένα σπίτι με θέα την θάλασσα.
Με μιά όμορφη γυναίκα να κάνω 11 παιδιά και ακόμα περισσότερα εγγόνια
Να μην χρειάζεται να βγω από το σπίτι, να μην ξαναβγώ από το σπίτι μου

Διαβάζω αυτό το στιχούργημα και σκέφτομαι όχι ρε πούστη μου, κάποιο λάθος έχει γίνει. Εγώ είμαι ο γέρος, όχι αυτός. Αυτός ο τύπος εκφράζει τα όνειρα των 20ρηδων που τον έχουν κάνει διάσημο;

ΟΚ, έχω κι εγώ τα ιδια όνειρα. Όταν γίνω 120 χρονών θα έχω μία γλυκιά, όμορφη και τρυφερή 112ρα (μιά γκρίζα γάτα θα είναι) γιά να κάνω λεφτά, παιδιά και να κλείνομαι στο σπίτι μαζί της. Στα 120 μου θα με εκφράζει αυτό το τραγούδι, όχι στα 20.

Μέχρι να γίνω 120 με περιμένουν κάμποσες ακόμα χαοτικές πεταλούδες. Δεν σκοπεύω να τους ρίξω εντομοκτόνο.

14 σχολια:

Περαστικός 3 November 2009 at 14:27  

Εύχομαι πολλές πεταλούδες... και πεταλουδίτσες :P

OrthoPhysio 3 November 2009 at 23:58  

Τυχαία ερώτηση:
Γιατί τα γράφεις όλα αυτά σ' ένα (σ' αυτό) blog;;;

melian 4 November 2009 at 02:08  

Jolly Roger
Δε θα έλεγα χαοτικό καποιον που ζει με πάθη και δεν αφηνει τα όνειρα του στη σφαιρα της φαντασιας. Θα τον έλεγα άνθρωπο ερωτικό που ξερει να εκτιμα στο έπακρο το δωρο που του δοθηκε και ρουφα τη ζωή ως το μεδουλι.

Αλλα θα διαφωνησω μαζι σου στο οτι δεν υπαρχουν ανθρωποι ξεχωριστοι και στο οτι μονο ο ερωτας τους κανει να φανταζουν ετσι, στα ματια του άλλου. Υπαρχουν ανθρωποι ξεχωριστοι. Συνηθως ειναι αυτοι που τους ονομαζεις "χαοτικοι".Ειναι εκεινοι που κυνηγουν τα όνειρά τους. Τα ονοματα τους κοσμουν τα βιβλια της παγκοσμιας ιστοριας.Καποια άλλα δεν περαστηκαν ποτε σε αυτα. Αλλα οσοι τους γνωρισαν από κοντα, αναγνωρισαν το σπάνιο κραμα από το οποιο ητανε φτιαγμενοι

Γκριζο ; Το γκριζο υπερτερει ; Παντου ; Και στις Κυκλαδες ; (με τοοοοσο μπλε;)

Αυτην την ερωτηση του/της χαιρε εδω την ειχα συναντησει κι εγω καποτε στο μπλογκ που ειχα...και καθως τελειως χαζη , δεν ηξερα να την απαντησω... μας ρωτανε συνεχως δυσκολα πραγματα.....οπως δεν ηξερα να απαντησω και στην άλλη, γιατι κανει καποιος ενα μπλογκ στο οποιο δε γραφει

Jolly Roger 4 November 2009 at 13:07  

Φιλε Περαστικε, ανταποδιδω τις ευχες ;-)

Αγαπητη melian, ναι το γκριζο υπαρχει παντου. Ακομα και στις Κυκλαδες. Δεν εγραψα πουθενα οτι υπερτερει. Εγραψα οτι ενυπαρχει.
Και ειναι συναρπαστικο να βλεπεις το γκριζο σε ενα τοπιο που θεωρουσες "μπλε". Ειναι σαν να ανοιγει μια κουρτινα και να βλεπεις αυτο που ηταν κρυμμενο μεχρι τωρα.

Χαιρε Εδω, στην τυχαια σου ερωτηση εχω καμποσες τυχαιες απαντησεις.
- και γιατι να μην τα γραψω;
- αν οχι σε μπλογκ, τοτε που;
- γιατι οχι σε αυτο ειδικα το μπλογκ;
- εχω ενα μπλογκ για να εκφραζω τις αποψεις μου. Τι βρισκεις παραξενο σε αυτο;
- τι ακριβως περιμενες απο την αναγνωση του κειμενου μου; μηπως καποια λυση για τα προβληματα του κοσμου; Αν ναι, θα σε απογοητευσω. Δεν εχω καμμια.

ESKARINA 4 November 2009 at 15:33  

Αν τυχαίο είναι το γεγονός που, προσωρινά μόνο, σε βγάζει από την τροχιά και χαοτικό το γεγονός που σε βγάζει εντελώς και οριστικά από τη συγκεκριμένη τροχιά, τότε και στις δύο περιπτώσεις φαίνεται ότι η ύπαρξη τροχιάς είναι μάλλον αναπόδραστη. Πως ορίζεται όμως η τροχιά ;

Γιάννης Καραμήτρος 4 November 2009 at 17:58  

Πολλές πεταλούδες σε όλους μας. Εν αντιθέση με εσένα έχω πολλές και καλές ιστορίες με καθηγητές από το σχολείο μου.

Jolly Roger 4 November 2009 at 19:27  

ESKARINA, τυχαιο ειναι το ανταλλαξιμο. Εκεινο που σε απομακρυνει για λιγο απο τα εσκαμμενα. Τυχαια περιστατικα εχουμε ολοι στις ζωες μας. Ελαχιστα πραγματα γινονται ακριβως οπως τα ειχαμε προγραμματισει.
Τυχαιο ειναι να ξεκινησω τις σπουδες μου, να αρρωστησω στο 3ο εξαμηνο και αντι να τις τελειωσω το 1997 να τις τελειωσω το 1998.

Χαοτικο ειναι κατι σαν το παραδειγμα της πεταλουδας. Μικρη αιτια, γιγαντιαιο αποτελεσμα. Μια ασημαντη κουβεντα για χρωματα να καταληγει στον τροπο που βλεπεις τον κοσμο.

Ζητας τον ορισμο της τροχιας.
Δεν εχουμε ολοι τροχιες στην ζωη μας. Παντως εκεινοι που επιλεγουν να εχουν τροχιες, τις οριζουν συμφωνα με τις κοινωνικες συνθηκες της καθε εποχης.
Στην εποχη μας και στην χωρα μας η νορμα αποτελειται απο το να βγαλεις το γυμνασιο, να σπουδασεις, να γνωρισεις 2 εως 22 ερωτικους συντροφους, να παντρευτεις 1 εως 2 απο αυτους (οχι ταυτοχρονα ;-) ), να κανεις παιδια, καριερα, εγγονια.
Αυτην την κοινωνικη νορμα την ονομαζω "τροχια". Μερικοι την ακολουθουν συνειδητα, οι περισοτεροι την ακολουθουν ασυνειδητα και μερικοι δεν την ακολουθουν καθολου.

Αλλοι αποφασιζουν να γινουν μουσικοι στα 15 τους, εργαζονται σκληρα και καποτε το πετυχαινουν. Βαζουν και αυτοι μια τροχια στην ζωη τους - αν και εξω απο τις νορμες - και την ακολουθουν. Γιατι οχι;

Να σημειωσω οτι δεν αξιλογω. Δεν διαχωριζω σε "ανωτερους" και "κατωτερους". Δεν θεωρω οσους ζουν συμφωνα με τις νορμες σαν υποδεεστερους. Ουτε μπορουμε να ζουμε αποκλειστικα με χαοτικα συμβαντα.
Ολοι χρειαζομαστε καποιες σταθερες στην ζωη μας, ολοι κανουμε καποιο πλανο.

Απλα, εμεις οι "χαοτικοι" δεν παιρνουμε τα ιδια μας τα πλανα και πολυ στα σοβαρα ;-) Ουτε και τους εαυτους μας ;-)

**
ΙωάννηςΚ, ομοιως η ευχη για τις πεταλουδες. Κανουν την ζωη πιο νοστιμη. Ειναι ωραιο να εχεις θετικες αναμνησεις απο τα σχολικα σου χρονια. Ζηλευω λιγο τους ανθρωπους σαν εσενα.

Σ' εμενα λιγο εξ αιτιας της χρονικης αποστασης, λιγο εξ αιτιας της αντιπαθειας που ειχα για τις τοτε συνθηκες, οι αναμνησιες εχουν σβησει εντελως.

ESKARINA 6 November 2009 at 11:48  

Τις τελευταίες δύο ημέρες σκεφτόμουν πολύ όσα αναφέρεις περί τυχαίου και χαοτικού. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, αφού το σύμπαν λειτουργεί με τη συνθήκη αιτία - αιτιατό, τότε δεν υπάρχουν πεταλούδες, δεν υπάρχουν δηλαδή τυχαία ή χαοτικά γεγονότα. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που επ' αφορμή (το τονίζω επ' αφορμή) ενός γεγονότος κάνουν επιλογές και παίρνουν αποφάσεις που είτε τους βγάζουν προσωρινά είτε οριστικά από την τροχιά τους.

Σε αυτό το πλαίσιο όμως, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που ενώ γενικώς είναι τολμηροί, σε δεδομένη στιγμή, δεν δημιουργούν χαοτικά αποτελέσματα εκ μηδενικής αφορμής, ή το αντίστροφο, ενώ γενικά είναι άτολμοι, σε δεδομένο χωροχρόνο και υπό δεδομένες συνθήκες, άλλαξαν άρδην τη ζωή του, χωρίς προφανή προς τούτο αιτία. Άρα δεν υπάρχουν και χαοτικοί άνθρωποι, υπάρχουν μόνο συγκεκριμένες επιλογές, σε συγκεκριμένο χώρο, χρόνο και συνθήκες.

Και με βάση όλα τα παραπάνω φτάνουμε και στην τροχιά.
Παρότι πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να ρυθμίσουν την τροχιά τους με βάση τις εκάστοτε ισχύουσες κοινωνικές νόρμες, πιστεύω ότι είναι άδικο και παραπλανητικό να υποθέσουμε ότι αυτές οι νόρμες είναι το πρότυπο τροχιάς για όλους τους ανθρώπους. 'Αλλωστε η παρατήρηση δείχνει ότι αρκετοί αφίστανται αυτών των προτύπων. Συνεπώς κατά τη γνώμη μου, και η τροχιά η ίδια είναι το αποτέλεσμα κάποιων επιλογών (αιτίες) ενώ μπορεί κάλλιστα να είναι η αιτία κάποιων αποτελέσματων (όπως π.χ. αν κάποιος διαχειριστεί δεδομένο περιστατικό στη ζωή του με "τυχαίο" ή "χαοτικό" τρόπο).

Δια ταύτα ; Είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν στη ζωή μας καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο συμβαίνουν. Οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν ποιά είναι η τροχιά μας, αν και πόσο θα βγούμε από αυτή. Υπό τον όρο όμως ότι όλες οι επιλογές μας πρέπει να κρίνονται με βάση το χώρο και τις συνθήκες υπό τις οποίες έγιναν.

Jolly Roger 6 November 2009 at 13:08  

ESKARINΑ, βαζεις 2 παραμετρους στην εξισωση, που δεν ειχα υπολογισει καθολου. Την παραμετρο της ευθυνης και της αξιολογησης (δλδ. να κρινουμε τις επιλογες καποιου).

Εννοειται οτι ειμαστε υπευθυνοι για οσα κανουμε. Εννοειται οτι κρινομαστε για τις επιλογες μας με βαση τον χωρο και τις συνθηκες.

Αλλωστε μια χαοτικη πεταλουδα ποτε δεν γινεται αντιληπτη αμεσως. Αν την παρεις χαμπαρι, αυτο θα ειναι μετα απο μηνες και χρονια. Θελω να πω, την στιγμη που συμβαινει ενα ασημαντο γεγονος, δεν συνειδητοποιουμε οτι αυτο το ασημαντο θα μας οδηγησει σε τεραστιες αλλαγες.

Το να χαραζεις μια τροχια για την ζωη σου δεν ειναι αναγκαστικα κακο, ουτε δειγμα ατολμιας. Το να θελει καποιος στα 15 του να γινει αεροπορος, καλλιτεχνης, γιατρος, αρχιτεκτονας ειναι ενα πολυ ωραιο ονειρο.

Ακομα και η τυπικη τροχια "σπουδες, γαμος, παιδια, καριερα" ειναι απολυτα ΟΚ. Με μοναδικο ισως μειονεκτημα οτι ειναι πολυ ... τυπικη ;-)

***
Χαιρομαι την κουβεντα μαζι σου, θα ηθελα ομως να διαλυσω την εντυπωση (αν υπαρχει τετοια) οτι προσπαθω να περασω καποια ιδεα μου προς τα εξω.
Δεν σκεφτομαι σε κατηγοριες σωστο / λαθος και δεν γραφω στο μπλογκ για να πεισω οποιονδηποτε για την "ορθοτητα" των αποψεων μου (το ορθοτητα σε εισαγωγικα, γιατι ειναι σχετικη εννοια).

Εξιστορω απλα καποιες ιστοριουλες απο την ζωη μου. Τοχουν αυτο το ψωνιο οι γέροι ;-)

ESKARINA 6 November 2009 at 13:44  

"Το να θελει καποιος στα 15 του να γινει αεροπορος, καλλιτεχνης, γιατρος, αρχιτεκτονας ειναι ενα πολυ ωραιο ονειρο."

Και ως γνωστόν, όταν το σύμπαν θέλει να μας τιμωρήσει, πραγματοποιεί τις ευχές μας !!!

Καθόλου δεν φαντάστηκα ότι προσπαθείς να πείσεις ή να περάσεις ιδέες, ούτε ότι έκανες αξιολογικές κρίσεις. Αντίθετα μάλιστα, βρήκα στα λεγόμενα σου ως έναυσμα για να σκεφτώ πάλι κάποια πράγματα που έχουν αρχίσει να πέρνουν τη μορφή πεποιθήσεων.

Επιπλέον δε, επειδή μάλλον και εγώ είμαι το ίδιο ηλικιωμένη (δεν θα πω γρια, έχω και κάποια ματαιοδοξία τέλος πάντων!)το έριξα στην (αμπελο)φιλοσοφία!!!

ESKARINA 6 November 2009 at 17:46  

Συγνώμη για το διπλό ποστ, αλλά το είδα μόλις τώρα και δεν μπορώ να μην το διορθώσω ...
ΠΑΙΡΝΟΥΝ τη μορφή πεποιθήσεων (και όχι περνουν, μα τους δώδεκα + 2 θεούς!!!)

Jolly Roger 7 November 2009 at 18:27  

Επειδη ειναι η πρωτη φορα, συγχωρεισαι ;-)

Anonymous 8 November 2009 at 23:44  

Μέχρι τα 120 ίσως και να έχεις ωριμάσει και να καταλάβεις πως όλο ρόλους παίζεις. Προβλέψιμες ασπρόμαυρες ταινίες. Θλιβερό.

Jolly Roger 12 November 2009 at 17:46  

Γουαου, αποκαλυφθηκα.

Ευτυχως που υπαρχουν οι ανωνυμοι σχολιαστες και αποκαλυπτουν εμας τους κακους μπλογκερ οταν παιζουμε θλιβερους προβλεψιμους ρολους.

Υποσχομαι οτι θα διορθωθω παραυτα. Απο αυριο μονο εγχρωμους απροβλεπτους ρολους θα αναλαμβανω.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP