Saturday 1 May 2010

i love Dana

Σκυλοβόλτα πριν λίγες μέρες. Ο σκυλούκος απολαμβάνει το τρέξιμο 30 μέτρα μπροστά μου, εγώ απολαμβάνω τον απογευματινό ήλιο. Σε μιά καμπή του δρόμου ξεπροβάλλει ένα τεράστιο, κατάμαυρο rottweiler. Χωρίς λουρί, χωρίς φίμωτρο και χωρίς κανέναν άνθρωπο κοντά του.

Γενικά, ο σκυλούκος είναι τσαμπουκαλής και δεν σηκώνει ζοριλίκια. Το λάθος του όμως (το οποίο έχει πάρει από μένα ;-) ) είναι ότι υπερεκτιμάει τον εαυτό του. Που πας μικρέ να αντιμετωπίσεις το θηρίο; Είναι 3 φορές μεγαλύτερο από σένα.
Βιάζω το βήμα μου και προσπαθώ να μπω ανάμεσα τους, πριν έρθουν πολύ κοντά. Ετοιμάζομαι να αρπαχτώ με rottweiler - η καλύτερη μου ;-)

Τελικά δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα. Πριν τους προφτάσω έχουν αρχίσει να μυρίζονται. Η γλώσσα του σώματος δείχνει φιλικότητα και από τα 2 σκυλιά. Περιορίζομαι να στέκω σε επιφυλακή δυό βήματα δίπλα. Σε λίγο καταφθάνει και η ιδιοκτήτρια - μέχρι να έρθει, τα 2 ζώα παίζουν και τρέχουν μαζί.

Όσο τα σκυλιά τρέχουν στο χωράφι, πιάνω κουβεντούλα με την ιδιοκτήτρια. Ξεκινάω εκφράζοντας τον θαυμασμό μου γιά τον σκύλο της. Rottweiler με φιλικά αισθήματα είναι εξαιρετική περίπτωση. Εννοείται ότι πάντοτε ευθύνεται ο ιδιοκτήτης γιά τον χαρακτήρα του ζώου. Το κοπλιμέντο λοιπόν γιά τον σκύλο περνάει και σ' εκείνη. Απαντάει εξιστορώντας μου πως γνώρισε την Dana - έτσι λέγεται το rott.

Η Dana ξεκίνησε την "καριέρα" της σαν σκύλος μάχης. Ο ηλίθιος πρώτος ιδιοκτήτης της την εκπαίδευσε γιά κυνομαχίες. Επειδή η Dana δεν ήταν αρκετά καλή γιά τον ρόλο, πέρασε την παιδική της ηλικία περιορισμένη και ξυλοδαρμένη. Ο αλήτης της έσπασε μερικά κόκκαλα γιά να την "εκπαιδεύσει". Τελικά κατάλαβε ότι η Dana δεν πρόκειται να γίνει ποτέ επιθετική και την πέταξε μπροστά σ' ένα άσυλο.
Η σημερινή της ιδιοκτήτρια την πήρε από το άσυλο, της πρόσφερε μιά άνετη ζωή και προσπάθησε να την κάνει να ξεχάσει το παρελθόν. Αυτό έγινε πριν 3 χρόνια - η Dana είναι σήμερα 4.5 χρονών.
Δεν χρειάστηκε να της αλλάξει τον χαρακτήρα. Η Dana ήταν φιλειρηνική ακόμα και μέσα στην κόλαση των πρώτων της χρόνων. Από την ημέρα που βρέθηκε σε κανονικό περιβάλλον, έγινε ακόμα πιό ήσυχη.

Τα σκυλιά έτρεχαν μπροστά μας, εμείς συνεχίζαμε την κουβεντούλα. Το θέμα ήταν οι συμπεριφορές. Σκύλων και ανθρώπων. Πάνω στην κουβέντα, μου λέει γιά την Dana "την αγαπάω φυσικά, αλλά είναι χαζούλα".

CUT.
Βαθιά εισπνοή. Μένω γιά λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος. Ούτε ανάσα. Πως να εξηγήσω σε ξένον άνθρωπο ότι αδικεί το ζώο που αγαπάει; Περιορίζομαι σε λίγες συμβατικές φράσεις. Κάνω μερικές ρητορικές ερωτήσεις και προσπαθώ να εκμαιεύσω συμπεράσματα.
Πιστεύω - δεν είμαι σίγουρος - ότι μετά από τήν κουβέντα μας, βλέπει με άλλα μάτια τον σκύλο της.

"Χαζούλα"...

Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει η Dana γιά να θεωρηθεί έξυπνη; Να κατασπαράξει όποιον την πλησιάσει;
Γιατί θεωρείται έξυπνος όποιος επιβάλλει την δύναμη του στους πιό αδύναμους;

Η Dana είναι μεγαλόυτσικη για θηλυκό. 52 κιλά, 65 εκατοστά ύψος. Αν σηκωθεί στα πίσω της πόδια, το στόμα της φτάνει στο 1.5 μ. Ένα συμπαγές πακέτο από 52 κιλά μύες, σκληρά νύχια και μυτερά δόντια. Εκπαιδευμένη γιά να σκοτώνει. Ποιός μπορεί να τα βάλει με τέτοιο ζώο και να μείνει ζωντανός;

Αν εγώ είχα τέτοια υπεροχή ισχύος και αν μου είχαν κάνει το 1/10 από τα βασανιστήρια που έκαναν στην Dana, σήμερα θα είχα θερίσει τους πάντες. Θα ήμουν ίσως δικαιολογημένος. Αλλά σίγουρα όχι έξυπνος.

* * *
Ποτέ δεν μπόρεσα να δεχτώ την σύνδεση ανάμεσα σε εξυπνάδα και άσκηση βίας.
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς ήταν τόσο ισχυροί στο σώμα, είτε στην κοινωνική τους θέση, που μπορούσαν να τσακίσουν όποιον ήθελαν. Με μιά γροθιά - ή ένα τηλεφώνημα.
Θαυμάζω μόνο εκείνους τους ισχυρούς, που έχουν επιλέξει να μην χρησιμοποιούν την δύναμη τους. Όπως η Dana.

Οι αδύναμοι δεν έχουν επιλογές. Δεν μπορούν. Μερικοί προσπαθούν να φανούν ισχυροί, ενώ δεν είναι ("ξέρεις ποιός είμαι 'γω ρε; " ). Αυτό τους κάνει γελοίους. Γεμάτη η Ελλάδα από αυτό το είδος.

Οι δυνατοί έχουν επιλογές. Γι' αυτό έχουν και μεγαλύτερες ευθύνες. Το να λύσουν προβλήματα με την βία είναι ίσως φυσιολογικό. Αλλά όχι έξυπνο. Ούτε αξιόλογο.
Οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι, οι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι, είναι δυνατοί μεν, αλλά δεν χρησιμοποιούν την δύναμη τους. Αυτή είναι η μαγκιά - και λίγοι την διαθέτουν.

Η δύναμη είναι βέβαια ένα σχετικό μέγεθος. Σχεδόν όλοι είμαστε πιό αδύναμοι από τον Σβαρτσενέγγερ. Αλλά είμαστε πιό δυνατοί από ένα παιδί. Η ένα ζώο.
Η αξία μας (αν έχουμε κάποια) φαίνεται από το πως μεταχειριζόμαστε τους πιό ανίσχυρους από μας. Αυτή είναι ταυτόχρονα και η "εξυπνάδα" μας.

* * *
Αν ήμουν σκύλος, θα ήθελα να ήμουν σαν την Dana.

7 σχολια:

scarlett 2 May 2010 at 00:11  

δίχως να γνωρίζω την αφεντικίνα της Ντάνα αντιλαμβάνομαι απ΄όσα γράφεις πως αν και την αγαπάει, κάνει το λάθος να την κρίνει σαν να είναι άνθρωπος.το κάνουν πολλοί αυτό.

προσωπικά δε γνωρίζω από σκυλια, είχα μόνο γάτες στο παρελθόν.
μερικές από αυτες ήταν πιο τεμπέλικες, άλλες πιο γυριστρούλες, άλλες πιο δειλές,άλλες πιο τσαμπουκαλούδες άλλες πιο χαδιάρες.
κάθε μια ειχε τον χαρακτηρα της.
ποτέ δεν μπορεσα να κρινω όμως την ευφυϊα τους (κι ουτε μ'ενδιεφερε), γιατί είναι κάτι που μαλλον δεν μπορουμε να προσδιορίσουμε ως άνθρωποι.

ποιο ειναι το κριτηριο μας για να πουμε ένα ζωο έξυπνο ή χαζό;
συγκρινοντας το με άλλα ζωα;
μα αφου εχουν άλλο χαρακτηρα...

οσο για την επιδειξη δυναμης...θεμα χαρακτηρα κι αυτη. κι οχι ευφυϊας

Jolly Roger 2 May 2010 at 11:22  

Καλημερα scarlett, ετσι σκεφτομαι κι εγω.
Ξεκινησα με αφορμη την Dana για να εκφρασω τα αισθηματα που εχω για τους ανθρωπους.

Δυστυχως στις ανθρωπινες κοινωνιες - και ιδιως στην ελληνικη - εχουμε μαθει να θαυμαζουμε τους ισχυρους που επιδεικνυουν την ισχυ τους.
Ακομα χειροτερα: οσους παριστανουν τους ισχυρους ενω δεν ειναι, επιδεικνυοντας μια ισχυ που δεν εχουν.

Οσοι δεν επιδεικνυονται, θεωρουνται χαζουληδες (για να μην πω την λεξη που αρχιζει απο "μα" και τελειωνει σε "λακες").

Ε, λοιπον εγω θαυμαζω τους αφανεις ισχυρους. Εκεινους που θα μπορουσαν να κανουν μυριες οσες ζημιες και επιλεγουν να κανουν κατι θετικο.
Αυτους θεωρω σαν εξυπνους και ομορφους.
(Μην ξεχναμε οτι ολοι ειμαστε ισχυροι απεναντι σε ενα παιδι, εναν μεταναστη, ενα ζωο).

Ξαναγυριζω στους σκυλους. Ο δικος μου ειναι φιλικος, ηρεμος και αδυναμος (16 κιλα). Και να ηθελε να κανει ζημιες, δεν τον παιρνει.
Η Dana με τα 52 της κιλα θα μπορουσε να σκοτωσει οσους βρεθουν στον δρομο της. Ιδιως αν σκεφτουμε το παρελθον της. Επελεξε να μην το κανει.

Ετσι διαλεξα κι εγω τον τιτλο του ποστ ;-)

Περαστικός 2 May 2010 at 19:01  

Πάντως, και χαζούλα να ήταν πάλι θα άξιζε να την αγαπούν :)

Jolly Roger 2 May 2010 at 19:07  

Σιγουρα φιλε μου, σιγουρα.
Ποσο μαλλον, που δεν ειναι καθολου χαζουλα.

Unknown 5 May 2010 at 12:55  

"και πιο ήταν το αποτέλεσμα: ο σκύλος και εχώ ήρθαμε σε μία συμφωνία, σε ένα παζάρι αν θες. ούτε αγαπάμε ούτε πληγώνουμε ο ένας τον άλλο γιατί πολύ απλά δεν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε. και η αποπειρά μου να ταϊσω τον σκύλο δεν ήταν μία πράξη αγάπης; ή η δική του μου προσπάθησε να με δαγκώσει δεν ήταν μία πράξη αγάπης και αυτή; Αν μπορούμε τόσο εύκολα να παραξηγούμε τα πράγματα τότε γιατι εφηύραμε την λέξη ΑΓΑΠΗ;"

ΑΠΟ ΤΟ ZOOSTORY ΤΟΥ ALBIE

Jolly Roger 6 May 2010 at 07:47  

Stilvi, καλως ωρισες.

Ευχαριστω για το αποσπασμα.
Το βιβλιο δεν το ξερω.

Η επικοινωνια του ανθρωπου με τον σκυλο ειναι μια μεγαλη (και συναρπαστικη) ιστορια.
Ξεκινησε πριν 35000 χρονια σαν μια συναλλαγη που εφερνε βιολογικο "κερδος" και στις 2 μεριες. Σημερα ο σκυλος μονο προσφερει σ' αυτην την σχεση και ο ανθρωπος μονο την εκμεταλλευεται.

Προσπαθω να ανηκω στις εξαιρεσεις - τουλαχιστον σε οτι αφορα τους σκυλους.

Να εχεις μια καλη μερα.

Anonymous 4 November 2010 at 15:00  

α!

με έχετε ενθουσιασει.

λέει ο Κουντερα (του οποιου συγχωρω τα παντα λογω αυτου του αποσπασματος)

" τον σκύλο ξέρεις, δεν τον έδιωξε ποτέ κανεις απο τον παράδεισο"


(αν ήσασταν σκύλος έχω βάσιμες υποψίες πως θα ήσασταν η Ντάνα)

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP