Sunday 3 October 2010

Με αφορμή

Έχω γράψει πολλές φορές ότι συμπαθώ τον Νίκο Δήμου. Τον θεωρώ σαν έναν από τους δάσκαλους μου στην σκέψη. Σήμερα έγραψε ένα πόστ γιά εναν γατούλη που τον κακοποίησαν βάναυσα - επειδή δεν ξέρουν τίποτα από ζώα και φοβήθηκαν μήπως και τυχόν ο γατούλης "πειράξει" το παιδί τους.

Ο Ν. Δήμου γράφει στο τέλος του ποστ "Στην αρχή ήμουν γεμάτος οργή εναντίον τους, ύστερα άρχισα να τους λυπάμαι. Αλίμονο στους ανθρώπους που δεν επικοινωνούν με τη φύση – και τα ζώα είναι καθαρή φύση. Αλίμονο σε αυτούς που δεν γνώρισαν την αγνότητα, την εντιμότητα και την σταθερότητα του ζώου. Μένουν μισοί άνθρωποι."

Στην αρχή συμφώνησα με τον Δήμου. Αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές τις έχω ζήσει πάμπολλες φορές. Η τελευταία ήταν το καλοκαίρι, όταν κολυμπούσα με τον σκύλο μου (σε απόμακρη και ελέυθερη παραλία πάντα) και ένας γκάου-μπίου απέιλησε να πάρει το δίκαννο του και να μας σκοτώσει και τους 2, επειδή του "μολύνουμε" τα παιδιά. Σιγά ρε μεγάλε, θα σκίσεις την κυλότα σου.

Άγνοια; Σίγουρα ναι. Αυτοί οι ηλίθιοι δεν ξέρουν καν τι είναι μόλυνση και πως δημιουργείται.
Αλλά σε καμμία περίπτωση δεν ισχύει το άλλοθι που τους απονέμει ο - αγαπητός κατά τα άλλα - Δήμου. Οχι δεν είναι "μισοί άνθρωποι", όπως τους χαρακτηρίζει. Είναι ολόκληροι ηλίθιοι.

Η άγνοια αποτελεί άλλοθι μόνο όταν κάποιος ζει στα βάθη της ζούγκλας και η μόνη πηγή πληροφοριών του είναι ο σαμάνος της φυλής του. Εν έτει 2010, γιά έναν κάτοικο δυτικής χώρας (το κατά πόσο η Ελλάδα είναι δυτική χώρα, το αφήνω γιά άλλο ποστ) η άγνοια μόνο ηθελημένη και συνειδητή μπορεί να είναι.

Αν κάποιος ενδιαφέρεται γιά την υγεία του παιδιού του, οφείλει να μάθει πως προξενείται μιά μόλυνση.

Το ερώτημα είναι πως να αντιμετωπίσει κανείς τους ηλίθιους σκατάνθρωπους. Ιδίως όταν αποτελούν συμπαγή μάζα - όπως στην Ελλάδα.

--- Να διαπληκτιστεί μαζί τους φραστικά, με λογικά επιχειρήματα; Φοβερά ψυχοφθόρο και αναποτελεσματικό.

--- Να τους απαντήσει με δίκαννο και σπαθί; Το απαγορεύει ο νόμος.

--- Να το βάλει στα πόδια, αφήνοντας τους το πεδίο δράσης ελεύθερο; Είναι σαν να συνυπογράφει την επόμενη κακοποίση του ζώου που θα ατυχήσει να βρεθεί μπροστά τους.

--- Να καλέσει το κράτος να επέμβει, επιβάλλοντας τον νόμο περί προστασίας ζώων; Χαρχαρχαρχαρ, χρμφφφφφτ, μπουχαχαχα (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα).

Δυστυχώς, δεν έχω απάντηση.

Υ.Γ. Στην δική μου περίπτωση, ο ηλίθιος δεν μπορούσε να κακοποιήσει τον σκύλο μου, γιατί ήμουν έγω μπροστά. Κατάφερε μόνο να μου χαλάσει μιά μέρα διακοπών - γι' αυτό και μόνο τον μισώ. Ο αθώος γατούλης του Ν. Δήμου είχε πολύ χειρότερη τύχη.

Υ.Υ.Γ. Φιλοσοφικές προεκτάσεις. Το ψευτο-άλλοθι της άγνοιας επεκτείνεται και στις περιπτώσεις του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού. Σίγουρα όλοι αυτοί οι ... (αχαρακτήριστοι) που φέρονται βάναυσα σε αλλοδαπούς ή / και αλλόθρησκους δεν θα ήταν έτσι αν είχαν γνώσεις γιά τον άλλο. Γιά τον διαφορετικό.
Αλλά στις μέρες μας οι πληροφορίες είναι ελεύθερα και πανεύκολα προσβάσιμες στον καθένα.
Άρα η άγνοια είναι ηθελημένη και συνειδητή. Γι' αυτό και δεν αποτελεί δικαιολογία γιά κανέναν.

Η ηλιθιότητα αποτελεί την εξήγηση του φαινομένου. Όχι η άγνοια.

10 σχολια:

nefeli 3 October 2010 at 16:45  

Το ίδιο συναίσθημα με του Νίκου Δήμου μου προκαλουν και μενα οι ανθρωποι οταν πέφτει στην αντιληψή μου ένα περιστατικό κακοποιησης ζώου.
Θεωρώ συναισθηματικά αναπηρους οσους δεν μπορούν να νιώσουν αγάπη για ένα ζώο ή έστω συμπόνοια και για την ακρίβεια μου προκαλουν οίκτο
Αυτό ομως δεν αποτελει δικαιολογία για τη συμπεριφορά τους.
Μιλώ καθαρά για το συναίσθημα μου και οχι για τον τροπο που θα αντιμετώπιζα μία παρομοια περιπτωση.
Αν οι ανθρωποι που αγαπούν τα ζώα δεν τα υπερασπιζονται τότε τι να πούμε για του υπολοιπους.

Ειλικρινά μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι υπάρχει τοσο μεγάλη αγνοια, θελημένα - αθελα.
Πραγματικά θα ήθελα να καταλάβω γιατι τα ζώα ειναι παρείσακτα ή γιατι τα κακοποιούν, ομως οσες φορες εχω προσπαθήσει δεν τα εχω καταφέρει.
Ισως να εχεις δικιο λεγοντας οτι η ηλιθιοτητα ειναι η εξηγηση.
Σαν πολλοι ομως να μαζεύτηκαν σε αυτον τον τόπο.

Στην Ελλαδα δεν είναι μόνο τα ζωα παρεισακτα αλλα και ιδιοκτήτες τους.
Ο μονος τροπος για να το αντιμετωπισεις ειναι να το αποδεχτεις και να αδιαφορεις, αφηνοντας τους καθε φορά ολο και λιγοτερο πεδίο δράσης.
Μια κερδίζουν οι ηλίθιοι μια εμεις, δεν εχουμε και αλλες επιλογες.

Περαστικός 3 October 2010 at 18:26  

Θλιβερή ιστορία που φανερώνει τη γελοιότητα και την κακότητα των ανθρώπων. Ούτε λεοπάρδαλη να ήταν η γατούλα. Τι να πω που δεν έχουμε γράψει και ξαναγράψει και οι δύο; Καλά κάνουμε, μήπως μείνει κάτι.

zizugataki 3 October 2010 at 23:54  

Αυτό που θέλω να πω εγώ είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε να κερδίζουν αυτοί οι ηλίθιοι που ασκούν βία στα ζώα μόνο και μόνο γιατί εκεί τους παίρνει να την ασκούν. Τί θα έκαναν δηλαδή αν ένα παιδάκι τους φαινόταν απειλή για το δικό τους θα το σκότωναν;
Είμαι σίγουρη ότι αν δεν υπήρχε τιμωρία αυτό θα έκαναν.
Γιαυτό νομίζω ότι πρέπει εμείς οι φιλόζωοι να δείχνουμε και λίγο τα δόντια μας και να απαιτούμε τιμωρία ή τουλάχιστον να κάνουμε κάτι τέτοιους τύπους να χάνουν λίγο την ησυχία τους και να φοβούνται λιγάκι.

scarlett 3 October 2010 at 23:55  

Μου φαινεται παραλογη η επιείκεια που δειχνει ο Δημου και τη δικαιολογω μοναχα σαν μια συμπαθεια που μπορει να τρεφει για τους γειτονες του.

Προσωπικα δε θα μπορουσα να δειξω κατανοηση, ποσο μαλλον να τους λυπηθω. Εδω σακατεψαν το γατι...

Οσο για τον τυπο που περιγραφεις στην παραλια, το παιδι του ειναι μια χαμενη υποθεση, γιατι ο μεγαλυτερος κινδυνος ειναι ο ιδιος ο πατερας του.

Jolly Roger 4 October 2010 at 08:32  

nefeli και zizugataki, καλως ωρισατε εδω. Ζizugataki, χαιρομαι που σε (ξανα)βρισκω ;-)

Δυστυχως, οσο και να συμφωνουμε μεταξυ μας, το προβλημα παραμενει.
Θεωρητικα, η πιο σωστη αντιμετωπιση θα ηταν να επεμβαινει το κρατος σε ολες τις περιπτωσεις κακοποιησης ζωων (ειτε στις περιπτωσεις απειλης ανθρωποκτονιας).

Αλλα μην ξεχναμε οτι και το κρατος κυριαρχειται απο ηλιθιους. Οι νομοι ειτε δεν υπαρχουν, ειτε δεν εφαρμοζονται.

Στεκομαι ιδιαιτερα σε 2 φρασουλες της scarlett. Η πρωτη λεει οτι "δεν θα μπορουσα να δειξω κατανοηση ...".
Σωστα, ουτε εγω. Αλλα τι μπορεις να κανεις;

Η δευτερη λεει οτι "το παιδι του ειναι μια χαμενη υποθεση ...".
Κι αυτο σωστο. Αλλα εμενα δεν με ενδιαφερει το (χαμενο για χαμενο) παιδι του ηλιθιου. Με ενδιαφερει να κανω μπανιο με τον σκυλο μου, εδω και τωρα.

Unknown 4 October 2010 at 08:46  

άνθρωποι που δεν έμαθαν ποτέ να σέβονται πρώτα τους άλλους ανθρώπους δεν θα σεβαστούν ποτέ ένα ζώο και αυτό είναι ακόμη πιο θλιβερό.

Jolly Roger 4 October 2010 at 21:40  

Γεια σου Stilvi. Αν και αυτο που λες ειναι γενικα σωστο, εχω μια καπως πιο εξειδικευμενη γνωμη.

Πιστευω οτι δεν υπαρχει η σειρα "σεβομαι τους ανθρωπους ==> σεβομαι τα ζωα". Το ενα δεν αποτελει προυποθεση, ουτε επακολουθο του αλλου.

Ειτε καποιος ειναι ευαισθητος και καλλιεργημενος - οποτε τα σεβεται ολα ταυτοχρονα. Ειτε ειναι ηλιθιος, οποτε ... αστα να πανε.

Αναζητω φαρμακο κατα της ηλιθιοτητας. Καθε βοηθεια ευπροσδεκτη.

KnowDame 8 October 2010 at 18:29  

Νομίζω ότι δεν είναι θέμα καλλιέργειας (με την έννοια της μόρφωσης) ή ηλιθιότητας, αλλά λόγω του ότι ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με την φύση. Αυτό έχει σαν συνέπεια να είναι αλλοτριωμένος και χωρίς πραγματική ισορροπία. Όσοι διαθέτουν κάποια στοιχειώδη επαφή (ή μήπως σύνδεση θα ήταν ακριβέστερο;) ακόμα, είναι πιο πιθανό να σέβονται τη φύση και κατά συνέπεια και τα υπόλοιπα ζώα.

υγ. Σε ανακάλυψα (ξανά) πριν 2 μήνες. Θα ήθελα να ζητήσω μία χάρη. Μήπως θα μπορούσες να δημοσιεύσεις ξανά το παλιό σου κείμενο για τους bonobo; Νομίζω ότι ήταν μετάφραση ενός άρθρου του Spiegel. Αν δεν το επιθυμείς αυτό, τότε μήπως θα μπορούσες να μου το στείλεις με μέηλ; Ευχαριστώ εκ των προτέρων :-)

zizugataki 10 October 2010 at 11:07  

KnowDame τότε θα έπρεπε όσοι ζουν στη φύση να είναι και φιλόζωοι ή τουλάχιστον να συμβιούν μαζί τους ειρηνικά. Δεν νομίζω όμως ότι συμβαίνει αυτό στην ελληνική ύπαιθρο. 'Αρα μάλλον είναι θέμα παιδείας και "ανθρωπιάς"

Anonymous 4 November 2010 at 14:54  

καλησπέρα πειρατά

κανενα έλεος προσωπικά και καμια δικαιολογια

τις αιτιες τις γνωριζω

προαναφερθηκαν άλλωστε.

να συμπληρωσω τα συμπλεγματα του νεο ελληναρα

και να σας πω πως ο μονος τροπος που μου έμεινε μετα από μαραθωνιους καβγάδες είναι η απειλη :

πχ
"περιμενετε λίγο χαμερπές αντικειμενο, μόλις καλεσα την αστυνομια και τη φιλοζωική"

αυτο πιανει για λιγο βεβαια γιατι δεν θελω να σκεφτω που και πως θα ξεσπασει το εν λογω res μετα την απομακρυνσή του

το παράκανα για πρωτη επίσκεψη - ήταν το θέμα σας όμως που με "προκάλεσε"

Τους αγωνιστικους μου χαιρετισμους.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP