Saturday 26 February 2011

Ο δρόμος γιά την κόλαση (είναι στρωμένος με καλές προθέσεις)

Όταν το 1963 ο Κέννεντυ πηδιόταν στα ιδιαίτερα του λευκού οίκου με την Μόνροε, το ήξερε η σια, η καγκεμπε, η σταζι, καθώς και πάμπολλοι πολιτικοί του φίλοι και αντίπαλοι. Παρ' όλα αυτά, κανένας δεν διανοήθηκε να το κάνει δημόσια θέμα. Τριάντα και κάτι χρόνια αργότερα, ένας από τους πιό πετυχημένους πρόεδρους των ΗΠΑ κινδύνεψε να ξωπεταχτεί επειδή μπαλαμουτιάστηκε με κάποια Μόνικα. Και πρόπερσυ η γυναίκα του η Χίλαρυ - αν και πολύ ικανότερη του Ομπάμια - έχασε το χρίσμα επειδή είχε το λάθος επώνυμο.

Το πολιτικό προσωπικό των ΗΠΑ σήμερα μπορεί να αποτελείται από αλκοολικούς, έμπορους όπλων, τσιράκια των πετρελαιάδων, καταφανώς ηλίθιους. Αλλά επ' ουδενί μπορεί να κατέχει πολιτικό αξίωμα κάποιος που ξενοπήδηξε πριν 15 χρόνια, όσο ικανός και να είναι.

Πως έγινε αυτό; Γιατί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα έγινε τέτοια μεταστροφή; Μία εξήγηση είναι ότι η αμερικάνικη κοινωνία έγινε υπερσυντηρητική (το γιατί και το πως απαιτούν πολυσέλιδες αναλύσεις). Αλλά η κοινωνία δεν άλλαξε μόνο στις ΗΠΑ. Εξ άλλου, παντού η πολιτική ελίτ είναι σχετικά ανεξάρτητη από τα κρατούντα έθιμα της χώρας. Πρόχειρο παράδειγμα χώρας με υπεραυστηρή κοινωνία και ξεσαλωμένη πολιτική ελίτ είναι η Σ. Αραβία.

Κάτι έγινε στην USA που δεν έγινε στις άλλες χώρες. Γιατί οι ευρωπαίοι (ορθότατα) δεν ενδιαφέρονται ποιάν ξενοπήδηξε ο Σαρκοζύ, ο Μπερλουσκόνι, ο "δικος μας" Αντρέας και πολλοί, πολλοί άλλοι;

Όσο κι αν ψάξω, μόνο μία ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ μπορώ να βρω. Την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ (που ήταν ακόμα πιό μεγάλη όταν έγιναν αυτές οι αλλαγές - επειδή τότε δεν υπήρχε ιντερνετ), μαζί με την ταυτόχρονη άνοδο των φεμινιστριών σε ηγετικά πόστα.

Στην εποχή του Κέννεντυ, δεν υπήρχαν γυναίκες δημοσιογράφοι. Τουλάχιστον όχι σε θέσεις με επιροή. Οι γυναίκες ανέβηκαν στην ιεραρχία των ΜΜΕ από το 1975 και μετά. Φυσικά αδιαφόρησαν γιά τα οικονομικά σκάνδαλα ή τα τερατώδη λάθη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν να ξεσκεπάσουν τα "φαλλοκρατικά γουρούνια" της πολιτικής.
Σιγά σιγά, ασχολούμενες σχεδόν αποκλειστικά με τα ερωτικά σκάνδαλα των (ανδρών πάντα) πολιτικών, οι φεμινίστριες δημοσιογράφοι κατάφεραν να μην υπάρχει ούτε ένας πολιτικός με σεξουαλικούς "λεκέδες" στο γιλέκο του. Ή στο γιλέκο της Μόνικα.

Όλα ωραία και οι προθέσεις τους ήταν καλές. Αλλά δεν σκέφτηκαν ότι αν απομακρυνθούν από την πολιτική όσοι ξενοπηδάνε, θα απομείνουν οι αλκοολικοί και οι πανηλίθιοι γιά να γίνουν πρόεδροι των ΗΠΑ.

* * * * *

Κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, στις δυτικές κοινωνίες οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα ψήφου και ξεκίνησαν επιστημονικές καριέρες. Πολύ σωστά. Οι κοινωνίες αυτές γίνονταν όλο και πιό πολύπλοκες και δεν μπορούσαν να αφήσουν το τεράστιο δυναμικό των γυναικείων ικανοτήτων ανεκμετάλλευτο.
Αντίθετα οι αφρικανικές, οι ασιατικές και οι αραβικές κοινωνίες που ζουν μέχρι σήμερα κολλημένες στον 13ο αιώνα δεν νιώθουν καμμία ανάγκη να εκμεταλλευτούν το τεράστιο δυναμικό των γυναικών.

Λίγο αργότερα, ο 2ος παγκόσμιος (μια υπόθεση ανάμεσα σε δυτικές χώρες και την Ρωσία) έφερε το δυνατότερο χτύπημα στην ανδροκρατία. Καθαρά ποσοτικό φαινόμενο. Οι άντρες έγιναν αριθμητικά τόσο λίγοι, που οι γυναίκες αναγκαστικά έπρεπε να αναλάβουν ηγετικές θέσεις.

Αυτή η εξέλιξη ήταν ακόμα μία "καλή πρόθεση" που οδήγησε σε ένα ακόμα αδιέξοδο. Το αδιέξοδο είναι ότι σήμερα τα πιό ικανά μέλη της κοινωνίας μας δεν αναπαράγονται. Στην δυτική Ευρώπη, κάθε γυναίκα σε ηλικία τεκνοποίησης αποκτά στατιστικά 1,2 παιδιά. Σ' αυτόν τον μέσο όρο συμπεριλαμβάνονται οι αλκοολικές, οι άνεργες, αυτές που ζουν από την κοινωνική πρόνοια και οι αμόρφωτες μουσουλμάνες μετανάστριες. Ο δικός τους μέσος όρος είναι 3,0 παιδιά ανά γυναίκα, κάτι που σημαίνει ότι τα πιό δημιουργικά μέλη της κοινωνίας μας (οι πετυχημένες εργαζόμενες) μένουν σχεδόν χωρίς απογόνους.

Στην βιολογία, όταν σε ένα είδος αναπαράγονται τα πιό ασθενή μέλη και δεν αναπαράγονται εκείνα με το βιολογικό πλεονέκτημα, το είδος οδηγείται νομοτελειακά στον εκφυλισμό.

Το αδιέξοδο εντείνεται με την ηλίθια οικογενειακή πολιτική των κρατών. Σε μιά απελπισμένη προσπάθεια να ενισχύσουν την τεκνοποίηση (χρειάζονται πολλούς καταναλωτές, αλλιώς φινίτο ο καπιταλισμός) μοιράζουν αβέρτα οικονομικά κίνητρα. Αλλά τα 50 - 700 ευρώ / μήνα που δίνουν στις πολύτεκνες, αποτελούν κίνητρο μόνο γιά τις γυναίκες των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Μιά διευθύντρια τράπεζας με 15 χιλιάρικα/μήνα, τα 700 ευρώ τα γράφει στα παλιά της τα μανόλος. Με τέτοια οικογενειακή πολιτική, πάλι πολλαπλασιάζονται τα αδύναμα μέλη του είδους μας σε βάρος των δυνατών.

Συμπληρωματικά, από γυναικεία μαλακία η αναπαραγωγικότητα των πετυχημένων γυναικών είναι ακόμα πιό δύσκολη. Οι γυναίκες έχουν το ψώνιο να παντρεύονται μόνο "προς τα πάνω". Ένας βιομήχανος, ένας τραπεζίτης, ένας κλινικάρχης δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να παντρευτεί και να κάνει παιδιά με την γραμματέα του. Αντίθετα μία διευθύντρια επιχείρησης δεν θα διανοηθεί ποτέ μα ποτέ να κάνει παιδί με έναν υπάλληλο. Για να κάνει παιδί πρέπει πρώτα να βρεί διευθυντή επιχείρησης - και μάλιστα επιχείρησης μεγαλύτερης από την δική της.
Δηλαδή όσο πιό ψηλό το IQ μιάς γυνάικας, όσο πιό μορφωμένη, άξια και πετυχημένη είναι, τόσο πιό δύσκολη κάνει (από βλακεία της) την αναπαραγωγή της. Αλλά ο κόσμος μας χρειάζεται πολλούς απογόνους από ακριβώς αυτές τις γυναίκες και λιγότερο από όλες τις άλλες.

Μικρή διευκρίνηση. Υπάρχουν κόρες πλούσιων οικογενειών που κάνουν παιδιά με "παρακατιανούς". Φυσικά όταν είσαι κόρη εκατομυριούχου και σκυλοβαριέσαι την ζωή σου, κάποια στιγμή θα πηδηχτείς (και) με τον κηπουρό. Το κλασικό κλισέ της λαίδης και του αλήτη. Αλλά εγώ δεν θέλω να αναπαραχθούν τα ηλίθια πλουσιοκόριτσα με την μεγάλη προίκα. Ζητάω να αναπαραχθούν οι αποδεδειγμένα έξυπνες και δημιουργικές - αλλιώς εκφυλιζόμαστε σαν είδος.

Όλο αυτό το αδιέξοδο το έχουν αντιληφθεί (ενστικτωδώς) οι γυναίκες και επιλέγουν επαγγελματικές σταδιοδρομίες, που απαλύνουν κάπως τις δυσκολίες. Μερικές είναι εξυπνότατες, ικανότατες, σπουδάζουν και τα παρατάνε όλα προκειμένου να αφοσιωθούν στα παιδιά τους. Βλακεία και σπατάλη πόρων. Αν θέλεις να περάσεις την ζωή σου με το να αλλάζεις πάνες, μπορείς να το κάνεις και χωρίς διδακτορικό.
Οι περισσότερες επιλέγουν σταδιοδρομίες φιλικές προς την απόκτηση παιδιών. Έτσι εξηγείται γιατί έχουμε 50% γιατρίνες, 60% δικαστίνες ( ! ), 85% δασκάλες και μόλις 7% μηχανολόγους μηχανικούς.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες μηχανικοί. Ο τεχνολογικός μας πολιτισμός θα ήταν κλάσεις ανώτερος του σημερινού, αν είχαμε 60% γυναίκες μηχανολόγους. Δυστυχώς, επιλέγουν να γίνουν δικαστίνες είτε υπάλληλοι σε κάποια τράπεζα εξ αιτίας των παιδιών :-(

Παρένθεση. Το μεγάλο μου δράμα σαν πρωτοετής φοιτητής ήταν να βρίσκομαι σε ένα τμήμα 250 αρσενικών με 3 γυναίκες. Μπορούσα βέβαια να εξυπηρετηθώ από τα γυναικοκρατούμενα τμήματα των δασκάλων και των καρδιολόγων. Αλλά πως είναι δυνατόν να νιώσεις ερωτική έλξη γιά μιά γυναίκα που δεν καταλαβαίνει τις εξισώσεις των χρονικά ανεστραμμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων (θεμελιώδης προυπόθεση γιά να κατανοήσεις την κβαντομηχανική) ;
Ομολογώ πάντως ότι τώρα στα γεράματα έχω αλλάξει πολύ. Σήμερα μου αρκεί να είναι φιλική προς τα ζώα, να μαγειρεύει καλά και να μπορεί να με ανέχεται (με αυτήν την σειρά προτεραιότητας) ;-)

* * * * *
Υ.Γ. Πολλοί αγαπημένοι μου μπλογκερ γράφουν σωστές και ωραίες πολιτικές αναλύσεις γιά την Ελλάδα. Στο τέλος των πόστ τους βάζουν και ένα αστείο βιντεάκι, είτε μιά ωραία καλλιτεχνική αφίσα. Τους κατανοώ - ποιός αντέχει τόση μαυρίλα; Αν και μου αρέσουν, αποφάσισα να κάνω το αντίθετο από εκείνους. Έφτιαξα ένα (ενδιαφέρον ελπίζω) ποστ γιά ένα γενικό κοινωνικό θέμα, αφήνοντας την πολιτική ανάλυση γιά το τέλος.

Στα σύντομα λοιπόν (άλλωστε οι φίλοι τα έχουν πει καλύτερα): η χώρα μας βρίσκεται υπό ξένη κατοχή και διοικείται από προδότες, δοσίλογους, επίορκους, ψεύτες και κλέφτες. Αν κάποιος δεχτεί αυτήν την φράση σαν αληθινή, όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα σήμερα εξηγούνται αυτόματα.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP