Saturday 22 September 2012

Καλοκαιρινό παραμύθι

Ο γδούπος ήρθε από κάτω, βαθιά στην γάστρα του μικρού πλοίου και τον έκανε να τιναχτεί όρθιος. Με μιά δρασκελιά βρέθηκε από την αγαπημένη του θέση - γερμένος στο πίσω ρέλι της υπήνεμης πλευράς - στην μέση του καταστρώματος. Το πλοίο έτριξε ολόκληρο, άλλαξε πορεία και τα πανιά άρχισαν να χτυπιούνται άτσαλα στον αέρα. Ήταν τριμαρισμένα γιά όρτσα και τώρα ο αέρας τα χτυπούσε από λάθος γωνία.
Η πρώτη του σκέψη ήταν: το έριξα σε ύφαλο. Αλλά όλα έδειχναν ότι κάτι τέτοιο ήταν απίθανο. Έπλεε στ' ανοιχτά, τα νερά ήταν καθαρά σ' εκείνο το σημείο, την διαδρομή την ήξερε καλά. Το βάθος πρέπει να ήταν 50 - 70 μέτρα. Ο ουρανός καθαρός, ένας ελαφρύς μαϊστρος τον τραβούσε μέχρι τώρα στην σωστή πορεία.

Άναψε ενστικτώδικα την μηχανή. Χωρίς ώθηση, στο ρελαντί, μόνο και μόνο γιά να έχουν ρεύμα οι αντλίες που θα έπρεπε να βγάλουν το νερό, άν η γάστρα είχε τσακίσει. Μετά κατέβηκε σβέλτα κάτω και σήκωσε τα πανιόλα που σκέπαζαν την καρένα. Είδε την γάστρα άθικτη. Πουθενά δεν έμπαινε νερό, τίποτα δεν έδειχνε βλάβη.
Ανέβηκε σκεφτικός στο ντεκ και μάζεψε τα πανιά γιά να μην σκιστούν από τον αέρα που τα ανέμιζε όπως ήθελε. Ακόμα δεν ήξερε με τι είχε τρακάρει. Γύρω του η θάλασσα ήταν καθαρή, πέρα από το κανονικό κύμα γιά τον 3-4ρη καιρό. 
Όσο μάζευε τα πανιά τσεκάριζε με το ένα μάτι την ακτή μακρυά γιά να δει πως ξεσέρνει το πλοίο. Παραξενεύτηκε που δεν μπορούσε να δει καμμία μετατόπιση. Ακόμα και χωρίς ώθηση από την μηχανή, ακόμα και χωρίς πανιά, ένας τέτοιος αέρας έπρεπε να τον σπρώχνει νότια. Οι τελευταίες αμφιβολίες έφυγαν αφού μάζεψε τα πανιά και τσέκαρε καλύτερα το στίγμα του. Δεν κινιόταν. Με ότι κι αν είχε τρακάρει, αυτό τον κρατούσε τώρα ακίνητο.

Το μόνο που του έμενε ήταν να βουτήξει κάτω από το πλοίο γιά να δει τι υπήρχε εκεί. Έδεσε ένα σκοινί στο πόδι του και βούτηξε. 
Το τι τον κράταγε ακίνητο φάνηκε αμέσως κάτω από το νερό. Ένα δίχτυ είχε πιαστεί στην καρένα και την προπέλα. Αυτό εξηγούσε την ακινησία, αλλά όχι τον γδούπο που είχε τραντάξει τόσο απότομα το πλοίο. Το δίχτυ θα τον είχε φρενάρει μαλακά, σταδιακά, όχι μονομιάς. Όπως και νάχει, έπρεπε να κόψει το δίχτυ γιά να συνεχίσει. Ανέβηκε πάνω, πήρε το μαχαίρι του και ξαναβούτηξε.

Την δεύτερη φορά είδε με τι είχε τρακάρει. Δέκα μέτρα πιό πέρα και δύο μέτρα πιό βαθιά έπλεε ένα δελφίνι. Νεκρό, πιασμένο από το ίδιο δίχτυ που κρατούσε κι εκείνον. Πλησίασε. Το στόμα του δελφινιού μισάνοιχτο, τα δόντια κάτασπρα, η γλώσσα έξω (αργότερα έμαθε ότι πεθαίνουν έναν αργό και μαρτυρικό θάνατο από ασφυξία). Τα μάτια ορθάνοιχτα, τον κοίταζαν με επιμονή. Είχε χιλιάδες τόνους νερό γύρω του εκείνη την στιγμή, αλλά ένιωσε σαν να έπεφτε στο κενό από τεράστιο ύψος. Το νεκρό δελφίνι να τον κοιτάει και να του ρίχνει την ευθύνη.
Άπλωσε το χέρι και του έκλεισε τα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που έκλεινε τα μάτια σε έναν νεκρό. Έτρεμε ολόκληρος. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Πως κηδεύεις ένα δελφίνι;

Ανήμπορος, γύρισε πίσω και άρχισε να κόβει το δίχτυ από την καρένα και την προπέλα του πλοίου. Επίπονη δουλειά. Κάθε τόσο έστριβε το βλέμμα στο νεκρό δελφίνι. Σκεφτόταν να το πάρει μαζί του αλλά πως; Και άν το έπαιρνε μαζί του, τι θα το έκανε;
Το πλοίο ελευθερώθηκε κάποια στιγμή από το καταραμένο δίχτυ και ο αέρας άρχισε να το ξεσέρνει με ταχύτητα. Τράβηξε το σκοινί που είχε δέσει στο πόδι του και ανέβηκε στο κατάστρωμα. 

Συνέχισε την πορεία του, τι άλλο μπορούσε να κάνει; Ένα κομμάτι από την ψυχή του έμεινε γιά πάντα εκεί, σύντροφος και παραστάτης στο νεκρό δελφίνι. Αυτήν την ημέρα και τις επόμενες έκλαψε πολύ. Τις νύχτες ήρθαν οι εφιάλτες. Που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Σ' εκείνον, που παλιά κοκκορεύονταν ότι δεν βλέπει όνειρα ποτέ.

Πέρασαν λίγες μέρες ακόμα. Αρμένιζε πάλι στ' ανοιχτά, σ' άλλη ρότα, μ' άλλο πλοίο, εκατοντάδες μίλια μακρυά από το νεκρό δελφίνι, όταν είδε την σημαδούρα ενός διχτυού. Πλησίασε μαγνητισμένος, χωρίς ο ίδιος να ξέρει γιατί. Σταμάτησε το πλοίο ακριβώς δίπλα και κύταξε προσεχτικά. Είδε το σκοινί που ξεκινούσε από την σημαδούρα και χάνονταν στο νερό, προς το δίχτυ, μερικά μέτρα πιό κάτω.
Σαν υπνωτισμένος πήρε το μαχαίρι του και έκοψε το σκοινί. Την σημαδούρα την πήρε ο αέρας, το δίχτυ χάθηκε κάτω από το νερό. Κανένας πιά δεν μπορούσε να το βρει και να το σηκώσει με τα ψάρια που είχαν πεθάνει πάνω του. Απομακρύνθηκε σβέλτα από το σημείο, ενόσω μιά άγρια χαρά τον πλημμύριζε. Γιά πρώτη φορά εκείνη την νύχτα δεν είδε εφιάλτη.

Η συνέχεια ήταν απλή. Κατέστρεφε δίχτυα και παραγάδια. Όπου μπορούσε, όσο μπορούσε. Προσπάθησε να τελειοποιήσει την τεχνική του. Π.χ. δεν αρκεί να κόψεις την σημαδούρα, γιατί το δίχτυ παραμένει απλωμένο κάτω από το νερό και συνεχίζει να σκοτώνει. Πρέπει να κόψεις και μερικούς φελλούς που το κρατάνε τεντωμένο, ώστε να διπλωθεί και να γίνει άχρηστο.
Δεν του αρκούσε να βρίσκει δίχτυα στην τύχη. Έπαιρνε από πίσω τα ψαροκάικα και σημείωνε από μακρυά το που θα ρίξουν τα δίχτυα τους. Αφού οι ψαράδες χάνονταν στον ορίζοντα, πλησίαζε και κατέστρεφε.
Ανέπτυξε καινούργιες τεχνικές. Π.χ. στην ναυσιπλοϊα μαθαίνεις να υπολογίζεις το δικό σου στίγμα. Εκείνος - γερός στα μαθηματικά - έφτιαξε δικούς του τύπους γιά να υπολογίζει όχι το δικό του στίγμα αλλά των άλλων πλοίων σε σχέση με το δικό του.
Δεν του αρκούσε στο νερό, άρχισε και στην στεριά. Τα δίχτυα που άπλωναν στους ντόκους γιά να στεγνώσουν ήταν ευκαιρία. Αγόραζε από τα μπακάλικα χλωρίνη, νέφτι, ακουαφόρτε, οτιδήποτε καυστικό και είχε πάντα ένα μπουκάλι μαζί του. Τις νύχτες άδειαζε τις τσέπες του πάνω στις στοίβες με τα δίχτυα ή στα κοφίνια με τα παραγάδια. Ποτέ δεν έμαθε ποιά ουσία τα καταστρέφει καλύτερα, η χημεία δεν ήταν το δυνατό του σημείο.
Τα καλοκαίρια προτιμούσε να ταξιδεύει μόνος του, γιά να μην έχει μάρτυρες.


* * * * 
Πέρασαν έτσι 3 καλοκαίρια. Οι εφιάλτες έρχονταν ξανά και ξανά, αλλά μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Ένιωθε ότι κάτι έκανε γιά το δελφίνι που χάθηκε.

Ήταν αγκυροβολημένος αρόδου σε μιά ερημική παραλία, όπως συνήθως.  Απογευματάκι. Περίμενε να νυχτώσει γιά να βγει παγανιά. Αποφάσισε να δροσιστεί λίγο στην θάλασσα, πριν ξεκινήσει την γύρα.
Βούτηξε και άρχισε να περιδιαβαίνει τον βυθό, όπως πάντα αγαπούσε. Ένας μεγάλος βράχος με ένα κοπάδι σαργουδάκια γύρω του, του κίνησε την περιέργεια. Δεν ήταν βαθιά, το πολύ 4 μέτρα. Του άρεσαν τα χρώματα, όπως το φως του απογευματινού ήλιου έπεφτε λοξά στο νερό. Κατέβηκε στην ρίζα του βράχου και πλανιόταν κάτω από το νερό, περιμένοντας την αναπνοή του να τελειώσει γιά να ανέβει στην επιφάνεια.
Άκουσε μακρυνό ήχο από προπέλα εξωλέμβιου, αλλά δεν έδωσε σημασία. Περνούσαν αρκετά μοτέρ από το άνοιγμα της παραλίας.

Ξαφνικά σκοτείνιασαν όλα γύρω του. Ένα αόρατο χέρι έσφιξε τον λαιμό του, ένα άλλο πάτησε την κοιλιά του. Όχι σαν γροθιά, όχι σ' ένα σημείο της κοιλιάς. Ήταν σαν ένας τεράστιος ογκόλιθος να σου συνθλίβει τα σπλάχνα. Τα αυτιά του έτσουξαν από τον πόνο και έχασε κάθε αίσθηση προσανατολισμού. Τα μάτια έβλεπαν μόνο σκοτάδι.
Πανικοβλημένος, προσπάθησε να αναδυθεί. Αλλά πήρε λάθος κατεύθυνση και χτύπησε με ορμή το κεφάλι του στον βράχο. Μία, δύο, τρεις φορές. Ένιωσε το πόδι του να σκίζεται στον βράχο, καθώς χτυπούσε απεγνωσμένα πόδια και χέρια γιά να πάρει ώθηση.

Κάποια στιγμή κατάφερε να βγει στην επιφάνεια. Τα μάτια έβλεπαν πάλι, αλλά όλα ήταν θολά. Φύσηξε την μύτη του και έφτυσε το θαλασσόνερο από τον λαιμό του. Το νερό γύρω του έγινε κόκκινο.

Με κόπο, πολύ κόπο κολύμπησε μέχρι το πλοίο. Το πόδι του άφηνε ματωμένα ίχνη στο κατάστρωμα, αίμα έτρεχε από την μύτη, το στόμα και τις πληγές στο κεφάλι. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν τον τρόμαξε τόσο πολύ, όσο μιά καινούργια διαπίστωση: ήταν κουφός. Κούνησε το κεφάλι του, προσπάθησε να διώξει το νερό από τα αυτιά του. Μάταια. Δεν άκουγε τίποτα.
Σε λίγα λεπτά είχε σταματήσει τις αιμορραγίες, είχε βάψει με ιώδιο τα γδαρσίματα στο στήθος, τα μπράτσα, το κεφάλι και είχε δέσει καλά το σκίσιμο στο πόδι. Πονούσε σε όλο του το κορμί, ένιωθε τις αρθρώσεις του σαν να σήκωναν τόνους βάρους με κάθε κίνηση.

Τότε είδε τα ψάρια. Έπλεαν νεκρά, με τις κοιλιές προς τα πάνω. Ντουζίνες νεκρά ψάρια σκέπαζαν το νερό δίπλα στο πλοίο. Κατάλαβε. Δυναμίτης. Κάποιος είχε ρίξει "μασούρι" όπως το λένε στην διάλεκτο τους οι ψαράδες, την ώρα που αυτός ήταν στον βυθό. Αλλά κανένας ψαράς δεν ήταν εκεί κοντά. Κανένας δεν μάζευε την λεία. Όποιος και να έριξε το μασούρι, δεν είχε σκοπό να μαζέψει ψάρια.
Ευχαρίστησε νοερά τον βράχο που δίπλα του κολυμπούσε μερικά λεπτά πριν. Ο βράχος έγινε το φυσικό φράγμα ανάμεσα σ' εκείνον και την εστία της έκρηξης, σώζοντας του την ζωή.

Έμεινε αγκυροβολημένος στην παραλία τρεις ακόμα μέρες. Τις περισσότερες ώρες ξαπλωμένος, κυτάζοντας τον ουρανό, τον ήλιο να δύει, τον ορίζοντα. Το μόνο που ήθελε - και μπορούσε - να κάνει ήταν να διαλογίζεται. Κανένας δεν τον ενόχλησε.

Οι πόνοι έφυγαν σιγά σιγά απ' το κορμί του, ακόμα και η ακοή του ξαναγύρισε. Οι εξετάσεις που έκανε χρόνια μετά επιβεβαίωσαν ότι η ακοή του βρισκεται στο 100%. Μόνο την συχνότητα των 7kHz έχει χάσει γιά πάντα από την μία πλευρά. Ο γιατρός του εξήγησε, ότι το να είναι κουφός σε μιά συχνότητα δεν αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον κάνει μόνο ευαίσθητο στην πολυφωνία. Ακούει καλά, αλλά αποσυντονίζεται αν υπάρχουν δύο ταυτόχρονες πηγές ήχων. Π.χ. δεν μπορεί να συζητήσει, αν την ίδια ώρα παίζει τηλεόραση στο βάθος.

* * * * 
Φεύγοντας από την παραλία είχε πάρει την απόφαση ν' αλλάξει την ζωή του. Συνειδητοποίησε ότι ήταν μόνος του και οι άλλοι ήταν χιλιάδες. Συνειδητοποίσε ότι εκείνος είχε αναστολές, οι άλλοι ήταν αδίστακτοι.

Αποφάσισε να οργανωθεί. Άλλαξε χώρα, μπήκε σε περιβαλλοντικές οργανώσεις, διαμαρτυρήθηκε στους δρόμους, οργάνωσε εκδηλώσεις. Κάπου στο βάθος όμως του φαίνονταν μάταια όλα αυτά. Σύμφωνοι, υπήρξαν επιτυχίες (μερικοί νόμοι που άλλαξαν, κάμποσες απαγορεύσεις που έβαλαν ένα μέτρο στην ασυδοσία των  δολοφόνων). Αλλά όλα γίνονταν πολύ αργά. Κάθε θετικό βηματάκι έπαιρνε χρόνια.

Ξαναγύρισε στην μοναχική δράση. Δολιοφθορές όπου μπορούσε σε ψαράδες και κυνηγούς. Πάντα μόνος του, να μην πάρει άλλους στον λαιμό του. Αλλά ούτε αυτό έφτανε. Τι να κάνει ένας μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες;

Κάποτε απόκαμε. Κουράστηκε. Παραιτήθηκε. Λιποτάχτησε. Έτσι απλά. Χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αναλύσεις. Σταμάτησε.
Ήταν προδότης και το ήξερε. Αλλά δεν άντεχε άλλο. Δεν άντεχε να κάνει όσα έκανε και η συνολική Οδύνη στον κόσμο να μεγαλώνει διαρκώς. Ούτε μιά αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Κάθε μέρα συνειδητοποιούσε όλο και πιό έντονα, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Ήρθαν ξανά οι εφιάλτες. Εντονότεροι από ποτέ. Τους κατάπνιξε. Βρήκε το κουράγιο να ξαναδεί στο όνειρο του το νεκρό δελφίνι και να του πει "παράτε με". Αποκτηνωμένος. Οικτίρει τον εαυτό του. Και μετά τον μισεί γιά την αυτολύπηση.
Όπου βλέπει σήμερα κάποια καταγγελία γιά βασανισμούς ζώων, γιά αποτρόπαιες θανατώσεις, γυρίζει αλλού το κεφάλι. Δεν θέλει να βλέπει, δεν θέλει να ξέρει. Δεν αντέχει ούτε καν τα ντοκυμανταίρ στην τηλεόραση που δείχνουν άγρια σαρκοβόρα ζώα να σκοτώνουν (κι ας ξέρει ότι αυτό τουλάχιστον είναι φυσικό).
Τα μάτια του δελφινιού που σφάλισε ο ίδιος τόσα χρόνια πριν του δίνουν αρκετή φρίκη. Γιατί να την ανανεώνει;
Προσπαθεί μόνο να ενισχύει οικονομικά μερικές φιλοζωϊκές οργανώσεις, τίποτα άλλο.

Μετέφερε το άχτι του στα θεωρητικά ζητήματα. Έφαγε βιβλία, αποστήθισε στοιχεία, νούμερα, δεδομένα, επιχειρήματα. Τουλάχιστον τα ψυχρά στοιχεία δεν περιέχουν φωτογραφίες, ούτε περιγραφές της δυστυχίας. Είναι μόνο νούμερα. Το ξέρει ότι όλα αυτά τα θεωρητικά δεν βοηθούν κανέναν. Απλά έχει μερικά νούμερα πρόχειρα γιά να δικαιολογεί το μίσος του. 

Έχουν περάσει δεκάδες χρόνια από την ημέρα που συνάντησε το νεκρό δελφίνι. Ότι και να έχει κάνει, έχει - από νομική σκοπιά - παραγραφεί. Ακόμα και οι εφιάλτες έχουν ξεθωριάσει. Τίποτα δεν έχει πιά σημασία. Του μένει μόνο το μίσος προς όλους τους κυνηγούς και τους ψαράδες.

* * * * 
Υ.Γ. 1 Η ιστορία είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα παραμύθι. Βγαλμένο 100% από την φαντασία μου. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι φανταστικό. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι φωτό είναι παρμένες από το ίντερνετ.

Υ.Γ. 2 Γιά κάθε κιλό ψαριού στο πιάτο του καταναλωτή αντιστοιχεί άλλο ένα κιλό σκοτωμένων ψαριών που πετιούνται στα σκουπίδια. Εκτός από τα δελφίνια, τις μικρές φάλαινες και τους καρχαρίες που δολοφονούνται κατά εκατομμύρια κάθε χρόνο.

Υ.Γ. 3 Στα παραθαλάσσια χωριά οι γεωργικοί συνεταιρισμοί πουλάνε 2 φορές περισσότερο λίπασμα από όσο θα δικαιολογούσε η καλλιεργήσιμη έκταση της περιοχής. Όλοι ξέρουν ότι η νιτρική αμμωνία των λιπασμάτων αποτελεί την πρώτη ύλη γιά τους δυναμίτες. Αλλά η ομερτά της κλειστής, οπισθοδρομικής κοινωνίας εμποδίζει κάθε ερώτηση, κάθε έρευνα, κάθε στοιχείο.
Όσο γιά τους καταναλωτές, καμώνονται ότι δεν ξέρουν. Το σημαντικό γι' αυτούς είναι, να είναι το ψαράκι ψημένο "μερακλήδικα".


Υ.Γ. 4 Στο Αιγαίο ζει άγνωστος αριθμός από δελφίνια και μικρές φάλαινες. Στην Μεσόγειο ζουν γύρω στα 20 είδη θαλάσσιων θηλαστικών, ανάμεσα τους και Orcas. Τα 2/3 από αυτά τα είδη απειλούνται με αφανισμό.
Οι ερευνητές θα ήθελαν να ξέρουν σε ποιές περιοχές ακριβώς ζουν αυτά τα ζώα. Αλλά καλύτερα να μην ξέρουν οι ερευνητές, γιά να μην μάθουν ούτε οι φονιάδες.

Υ.Γ. 5 Υπάρχουν κάποιοι - εδώ, εδώ και εδώ - που  ενδιαφέρονται γιά την Ζωή και την Θάλασσα. Ο πρώτος ερασιτεχνικά και με δημοσιοσχεσίτικο τρόπο, οι δεύτεροι επιστημονικά και μεθοδικά, ο τρίτος σαν σωστός ακτιβιστής - δηλαδή βίαια.
Δεν ξέρω (και δεν με πολυνοιάζει) ποιός είναι ο πιό σωστός. Εύχομαι να πετύχουν και οι τρεις τους στόχους τους. Το Αρχιπέλαγο ζητάει μάλιστα να προσλάβει χειριστή ερευνητικού πλοίου. Ο πειρασμός είναι μεγάλος ...

11 σχολια:

scarlett 22 September 2012 at 18:49  

Ειναι αυτο που λενε "το καλο πραγμα αργει"
Πολυ ομορφο, ευαισθητο, καλογραμμενο κειμενο ( αν και στεναχωρο)
Όταν γράφεις...γραφεις
Ελπιζω ολοι να ευαισθητοποιηθουμε λιγο περισσοτερο

Περαστικός 22 September 2012 at 19:35  

Εξαιρετικό κείμενο. Καταλαβαίνω τα συναισθήματά της απελπισίας και της απόστασης από τη μάζα των τυφλών και κωφών στον πόνο των άλλων πλασμάτων που τα θεωρούν απλώς «πράγματα».

ria 23 September 2012 at 01:52  

με συνεπήρε η ιστορία και τελικά κατέληξε να με προβληματίσει.

και εμείς οι καταναλωτές, πως μπορούμε να βοηθησουμε; πως ξέρουμε κάτω απο ποιες συνθήκες έχουν αλιευθεί τα ψάρια που ψήνουμε;

Jolly Roger 23 September 2012 at 10:51  

Καλημερα Ρια,
η συντομη απαντηση ειναι (δυστυχως) οτι δεν μπορουμε να ξερουμε. Θεωρητικα πρεπει να υπαρχουν πιστοποιητικα προελευσης, τιμολογια, φορτωτικες κλπ κλπ. Αλλά ειναι τοσα πολλα τα παραθυρακια και τοσο ανυπαρκτοι οι ελεγχοι, που ουσιαστικα ο καθενας κανει οτι θελει.

Αλλά ακομα και αν αγορασεις ενα καθ' ολα νομοτυπο και σωστα δηλωμενο ψαρι, παλι η αναλογια 1:1 θα ισχυει (για καθε κιλο ψαρι που τρωμε πεθαινουν ψαρια 2 κιλων). Ακομα και τα εντελως νομοτυπα ψαραδικα πετανε τα μισα απο τα ψαρια που πιανουν - αναμεσα τους και πολλα νεκρα δελφινια - πισω στην θαλασσα. Αυτο γινεται επειδη π.χ. εχουν εξειδικευτει στο ψαρεμα της συναγριδας και τα διχτυα τους σηκωνουν και άλλα ειδη μαζι με τις συναγριδες. Εκτος απο αυτον υπαρχουν ενα σωρο άλλοι λογοι.

Αν τωρα προσθεσεις και ολες τις παρανομιες (δυναμιτες, μηχανοτρατες, απαγορευμενα ειδη διχτυων κλπ. ) μπορεις να φανταστεις την καταστροφη που γινεται.

Η υπεαλιευση ειναι μια - οικολογικη - καταστροφη που μετατρεπει σιγα σιγα το Αιγαιο σε νεκρη χαβουζα. Καταστρεφοντας την Χωρα μας προς οφελος μερικων ωχαδερφιστων (ας φαμε σημερα και αυριο βλεπουμε).

Jolly Roger 23 September 2012 at 11:00  

Μια συμπληρωματικη απαντηση.
Οι ψαραδες *μισουν* τα δελφινια, επειδη τα θεωρουν σαν ανταγωνιστες τροφης.
Τα ψαρια εχουν ηδη λιγοστεψει επικινδυνα στο Αιγαιο.

Πριν μερικες βδομαδες ενας αχρειος πυροβολησε με καραμπινα δελφινι (το οποιο ξεβραστηκε νεκρο στην Ροδο). Προκειται ξεκαθαρα για φονο εκ προμελετης. Και για καραμπινατη (κυριολεκτικα) παρανομια. Δεν επιτρεπεται να κουβαλας οπλα σε βαρκα!

Αν οχι για το δελφινι, για την παρανομη οπλοχρησια και μονο, το καθαρμα πρεπει να μπει 10 χρονια στην φυλακη. Ετσι λεει ο νομος.

Κι ομως. Ο τυπακος κυκλοφορει ελευθερος, ευηποληπτος και - φυσικα - αγνωστος στην "καλη" κοινωνια της Ροδου.

Jolly Roger 23 September 2012 at 11:02  

Scarlett και Περαστικε, ευχαριστω για τους επαινους.
Τα λεμε και τα ξαναλεμε, αλλά δυστυχως δεν γινεται τιποτα :-(
Ετσι ειναι ο κοσμος μας.

Τζων Μπόης 23 September 2012 at 11:47  

Καλημέρα Κάπταιν!

Πολύ ωραία η ιστορία σου!
Εξαιρετική!

Θίγεις ένα πολύ σοβαρό θέμα, ίσως σοβαρότερο κι από την οικονομική "σωτηρία" της χώρας.

Ο ψαράς της γειτονιάς μου, μου είπε χτες το εξής:
H κατανάλωση αλιευμάτων έχει μειωθεί στην Ελλάδα, είναι βλέπεις η κρίση και η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος, είναι όμως και η αύξηση της τιμής των ψαριών εξαιτίας της αύξησης της τιμής των καυσίμων, η οποία αναγκάζει τους ψαράδες να μην ανοίγονται στα βαθιά του Αιγαίου και με τον τρόπο αυτό να κάνουν πιο μακρινές διαδρομές, άρα αυτό από μόνο του έχει οδηγήσει στην προστασία, κατά κάποιον τρόπο, των ψαριών.
Όμως από την άλλη έχουν οδηγηθεί σε μια άλλη πιο επικίνδυνη πρακτική, καθώς με σκοπό την οικονομία στα καύσιμα "αναγκάζονται" να παραμένουν κοντά στις ακτές και να "σκουπίζουν" έτσι τον βυθό γύρω από αυτές με τις τράτες τους.
Αυτό με το αφελές μου μυαλό με οδηγεί να συμπεράνω ότι κάποια είδη ψαριών τα οποία ζουν κοντά στις ακτές, αργά ή γρήγορα θα εξαφανιστούν με αποτέλεσμα να αλλάξει όλο το οικοσύστημα και συνεπώς να επηρεαστούν και τα ψάρια της πιο βαθιάς θάλασσας.
Αν λάβεις μάλιστα υπόψη σου ότι εξαιτίας της αύξησης της θέρμανσης των θαλασσών έχουν ήδη "εισβάλει" στο Αιγαίο είδη ψαριών τα οποία ζουν σε πιο θερμές θάλλασες και τα οποία αποτελούν απειλή για τα λεγόμενα ενδημικά είδη, αντιλαμβάνεσαι το μέγα θέμα.
Αν σε όλα αυτά συμπεριλάβεις και το γεγονός ότι στις απέναντι ακτές - καθ΄όσα λένε βέβαια οι δικοί μας - υπάρχει ελευθερία στην χρήση των τρατών, τότε το Αιγαίο αργά ή γρήγορα θα μετατραπεί σε μια όντως νεκρή θάλασσα.
Μάλιστα, από την 1η Οκτωβρίου και ως τον Μάιο ξεκινούν να βγαίνουν στις θάλασσες μας και πάλι οι τράτες, σύμφωνα με τα όσα ορίζουν οι διατάξεις.

υ.γ.: με θες για μούτσο στο ερευνητικό;
Από το να καταλήξω στον ΟΑΕΔ ή στη Βάδη, καλύτερα παρέα με τα σκυλόψαρα του Αιγαίου, αυτά με φοβίζουν λιγότερο από εκείνα της στεριάς

Jolly Roger 23 September 2012 at 12:36  

Καλημερα αγαπητε Τζων, το αν θα γινεις μουτσος στο ερευνητικο δεν ειναι δικη μου αποφαση αλλά των ανθρωπων του Αρχιπελαγου ;-) Εγω παντως θα σε ηθελα κοντα μου.
Σοβαρα τωρα: η αγγελια ερχεται για μενα ειτε 20 χρονια πολυ αργα, ειτε 20 πολυ νωρις. Αλλιως θα ειχα ηδη υποβαλλει την αιτηση μου.

Το προβλημα της (υπερ)αλιευσης εχει παρα πολλες πτυχες - και δεν τις ξερω ολες. Ο ψαρας της γειτονιας σου εχει δικιο. Οπως σου ειπε, η "ανακουφιση" των ψαριων που αλιευονται σε απομακρυσμενα νερα αντισταθμιζεται απο την εντατικοποηση της αλιευσης στα παρακτια νερα.

Δεν ειμαι περιβαλλοντολογος, απλα αγαπαω την Θαλασσα και τα ζωα που ζουν εκει. Θελω να βλεπω τις "λοξες δελφινιων ραχες" οπως γραφει ο Ποιητης, οχι απο καποια ορθολογικη (βιοποικιλοτητα, περιβαλλον κ.α.) αλλά απο μια εντονοτατη *αισθητικη* αναγκη.

Σκοτωνουμε τα δελφινια για να φαμε (πολυ και φτηνο) ψαρι. Και δεν καταλαβαινουμε οτι σκοτωνοντας τα δελφινια σκοτωνουμε την Ψυχη μας.

Το περιβαλλον (στην περιπτωση των ελληνων: το Αιγαιο) και η ψυχη μας ειναι συγκοινωνουντα δοχεια. Αν υποβαθμιστει το ενα, θα υποβαθμιστει και το το άλλο.
Ελαχιστοι το εχουν καταλαβει αυτο.

ΥΓ Για να μην ξεχναμε τα οικονομικα. Η υποβαθμιση της Ψυχης φερνει τις κρισεις και τα μνημονια. Η κοινωνια μας ηταν σαπια, πολυ πριν σαπισει και καταρρευσει η οικονομια μας.

Τζων Μπόης 23 September 2012 at 13:04  

Πειρατή, σήμερα το πρωί παρακολουθούσα μια συνέντευξη του Δ.Σαββόπουλου στην ελληνική τηλεόραση. Είπε κι αυτός αυτό που κι εγώ πιστεύω απόλυτα και το φωνάζω, ότι μέσα στον Έλληνα υπάρχει κάτι φτηνιάρικο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι αρχοντικό (εγώ θα συμπλήρωνα και στον κάθε άνθρωπο γενικά), είναι ζήτημα συνθηκών να αναδειχτεί το ένα ή το άλλο).

Ας φωτίσουμε λοιπόν την αρχοντιά κι ας κονιορτοποιήσουμε την φτήνια.
Ο καθένας από το δικό του πόστο.
Σε μια συνέντευξη του Ν. Πορτοκάλογλου που διάβασα (τι κακό κι αυτό σήμερα να θυμάμαι δηλώσεις "επωνύμων"), είπε ότι το πιο προοδευτικό είναι να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας...εγώ θα προσθέσω να την κάνουμε καλά!
Θέλω να παραμένω αισιόδοξος, σε μερικά πρόσωπα γύρω μου βλέπω φως, δεν μπορεί αυτό να σβήσει, δεν είναι δυνατόν να νικήσει το σκοτάδι!

Σε ευχαριστώ για την προτίμηση για τη θέση μούτσου, απλά, μήπως το Αρχιπέλαγος με δει για σιτεμένο και προτιμήσει νεότερο και φτηνότερο; Κατάρα στην φιλελευθεροποίηση :)

Jolly Roger 23 September 2012 at 14:15  

Αυτο με την φτηνια, ταυτοχρονα με την αρχοντια (για καθε ανθρωπο) το πιστευω κι εγω. Υπαρχουν.

Με το (δημοφιλες) συμπερασμα οτι αρκει να κανει ο καθενας καλα την δουλειά του για να αλλαξει ο κοσμος διαφωνω λιγο. Δυστυχως εχουμε φτασει σε ενα τετοιο σημειο καταρρευσης, που δεν αρκει πλεον το να ειναι ο καθενας μας ατομικα καλός.
Ωφειλουμε - ετσι πιστευω - οχι μονο να ειμαστε καλοι, τιμιοι, ευγενικοι και ευσυνειδητοι αλλά και να αντιμαχομαστε ενεργητικα καθε εκδηλωση φτηνιας γυρω μας.

Τα αρνητικα στοιχεια της κοινωνιας μας φουντωσαν και θεριεψαν βασιζομενα στην ανοχη μας. Αν πριν 30 χρονια ειχαμε κρεμασει απο τα @@ τον πρωτο πολιτικό που υπεξαιρεσε 50 δραχμες, σημερα δεν θα ανασητουσαμε (ανεπιτυχως) πολιτικους που υπεξαιρεσαν 10 δισεκατομμυρια ευρω.

Για να ξαναγυρισω στο θεμα του ποστ. Αν η τοπικη κοινωνια της Ροδου απαιτουσε να συλληφθει ο φονιας του δελφινιου, αν οι τοπικες κοινωνιες των νησιων απαιτουσαν ελεγχο (τεχνικα ειναι πανευκολος) για τα λιπασματα που πουλιωνται στην περιοχη τους και καταληγουν σε δυναμιτες, το Αιγαιο μας θα ηταν ομορφοτερο.

Και μαζι με το Αιγαιο θα ηταν ομορφοτερη και η Ψυχη μας. Πιο αρχοντικη οπως λες κι εσυ.

Τζων Μπόης 23 September 2012 at 14:22  

...αν οι κάτοικοι της Ρόδου είχαν απαιτήσει την τιμωρία του ασυνείδητου, τότε αυτομάτως θα είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους, φίλε μου Πειρατή...

Καλή εβδομάδα να έχεις!

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP