Wednesday 17 July 2013

Μάθετε γερμανικά επί τέλους

Στην εφηβεία μου είχα μεγάλη, ενεργή συμμετοχή στις διαδηλώσεις της εποχής. Και επειδή ιδεολογικά αιθανόμουν κοντά στον αναρχοαυτόνομο χώρο, αυτή η συμμετοχή συμπεριλάμβανε και αρκετές δόσεις βίας. Μαζευόμασταν, παίζαμε ξύλο με τους μπάτσους (ή με τα κνατ), πηγαίναμε σπίτια μας και η ζωή συνεχίζονταν. 
Σήμερα έχουμε χούντα (ή αλλιώς "φασιστοειδή μπατσοκρατία" γιά όσες ευαίσθητες ψυχές δεν μπορούν να προφέρουν την λέξη χούντα). Μιά χούντα που τέλειωσε το '73 (διαφωνώ με το σχετικό σύνθημα) αλλά ξανάρχισε τον Ιούνη του 2010 στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω αν με αυτά που έκανα σαν νέος έφεραν την νέα χούντα μιά ώρα αρχύτερα ή αν την καθυστέρησαν λίγο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν είχαν καμμία επίδραση - δηλαδή τσάμπα πήγε τοσο τρέξιμο, τοσο ξύλο και τόσες φωνές :-(
Ήδη από τότε "κάτι" με ενοχλούσε στην όλη διαδικασία. Οχι η βία καθεαυτή, αλλά το γεγονός ότι παρά την βία δεν αλλάζαμε τίποτα.

Δυστυχώς, αν και πέρασαν 750 χρόνια από τότε, όλα ίδια έχουν μείνει. Οι σημερινοί νέοι κάνουν τα ίδια με μας. Ίδιες μέθοδοι, ίδιες κινήσεις, ίδια οργάνωση. Ακόμα και τα σημεία που ακροβολίζονται τα ματ και παρκάρουν οι κλούβες έχουν μείνει ίδια. Η μόνη διαφορά είναι οι αντιασφυξιογόνες μάσκες που δεν είχαμε εμείς τότε - τίποτα άλλο.

Φοβάμαι λοιπόν ότι όπως εμείς δεν καταφέραμε τίποτα, έτσι και οι σημερινοί διαδηλωτές δεν θα καταφέρουν τίποτα. Οχι όσο συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια με εμάς. Ήδη διάβασα απογοητευμένο αριστερό να σχολιάζει πικραμένος ότι "ολόκληρη γενική απεργία σήμερα και τελικά ακόμα και αυτή η παραπαίουσα κυβέρνηση δεν κλονίστηκε".

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν γιά να αλλάξει πραγματικά κάτι;
Υπάρχουν κάποιες φωνές που λένε ότι πρέπει να γίνουμε σαν τα ματ. Πιό εξοπλισμένοι, πιό συμπαγείς, πιο οργανωμένοι. Διαφωνώ! Οταν παίζεις Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, δεν μπορείς να συναγωνιστείς τον Γολιάθ στην κτηνώδη δύναμη, γιατί πάντα θα είναι δυνατότερος σου.

Τα ματ εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα, έχουν ασπίδες, αλεξίσφαιρους θώρακες, περικνημίδες και - αν παραζορίσουν τα πράγματα - διαθέτουν και περίστροφα. Σε τίποτα από αυτά δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε. Ακόμα και αν κάποιοι ιδρύσουν ένα αντάρτικο πόλεων με οπλισμό, εξοπλισμό και εκπαίδευση σε στρατόπεδο, πάλι δεν θα υπάρχει ελπίδα. 
Παραδοσιακά, το αντάρτικο πόλεων αποτελείται βαριά βαριά από 40-50 άτομα. Οι μπάτσοι στον Συνταγμα ήταν 9000. Εννιά χιλιάδες εναντίον πενήντα, ακόμα και ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες πολεμούσε με καλύτερες αναλογίες.

Διαφωνώ λοιπόν με τις διαδηλώσεις (και την βια) σαν μορφή δράσης - επειδή εδώ και τόσα χρόνια σπανιότατα έφεραν αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, αν κάποιος θέλει να επιμείνει σε αυτήν την μορφή αντίδρασης (δλδ. τις διαδηλώσεις) ας τις κάνει διαφορετικά από ότι τις τελευταίες δεκαετίες. 
Δεν μπορώ να δώσω λεπτομέρεις γιατί δεν θέλω να με μπαγλαρώσουν. Αλλά μιά επίσκεψη σε σάιτ παλαιστίνιων ακτιβιστών είναι πολύ, πολύ επιμορφωτική πάνω στο πως μπορεί μιά άοπλη ομαδούλα να αντιμετωπίσει έναν οργανωμένο, ένοπλο στρατό κατοχής.
Αν συνεχίσουμε με την μέθοδο των διαδηλώσεων, ας μάθουμε τουλάχιστον να τις κάνουμε σωστά.

Τι μπορεί να γίνει εναλλακτικά (με έμφαση στο αποτέλεσμα), αν αφήσουμε κατά μέρος τις διαδηλώσεις και τα δακρυγόνα; Πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν πολλά. Φαντασία, ενεργητικότητα και θέληση υπάρχουν. 

Πρώτο παράδειγμα η Παιδεία. Οι καθηγητές αναμετρήθηκαν με τον Γολιάθ σε επίπεδο ισχύος. Ο φασίστας Γολιάθ τους έστειλε μιά επιστράτευση (την 4η μέσα σε έναν χρόνο. Αυτό γιά όσους ενοχλούνται από την λέξη χούντα) και έχασαν. Τι θα μπορούσαν να κάνουν αντι γι' αυτό; Π.χ. καταλήψεις σε σχολεία - μαζί με τους μαθητές. Ούτε τα ματ μπορείς να στείλεις εκεί, ούτε η επιστράτευση περνάει. Οταν το σχολείο είναι υπό κατάληψη, οι εκπαιδευτικοί επισημα ΔΕΝ απεργούν. Δεν μπορείς να επιστρατεύσεις κάποιον που δεν απεργεί.

Δεύτερο παράδειγμα η ΕΡΤ. Μιά ΕΡΤ που όλα αυτά τα χρόνια την είχαμε ψιλοφτυσμένη και μετατράπηκε μέσα σε μιά νύχτα στο πιό δημιουργικό πολιτιστικό ίδρυμα. Που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι υπάρχουν, η θέληση υπάρχει, οι ικανότητες υπάρχουν. 
Εδω και ένα μήνα είναι στρατοπεδευμένα τα μπατσοματ έξω από την Αγ. Παρασκευή και δεν τολμάνε να μπούν μέσα γιατί θα τους κράξει το σύμπαν. Η ΕΡΤ είναι μιά περίτρανη απόδειξη, ότι όσο οπλισμένος, δυνατός και φασίστας να είναι ο Γολιάθ, όσα ματ και να διαθέτει, ένας έξυπνος, εφευρετικός Δαυίδ μπορεί να τον ξεβρακώσει.
Φυσικά και το θέμα της ΕΡΤ θα λυθεί με πολιτικό τρόπο (συμπεριλαμβανόμενων και πολλών εκβιασμών κάτω από το τραπέζι). Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτό το στάτους επ' αόριστον. Αλλά με την κατάληψη και συνέχιση της λειτουργίας, ο χουντοσαμ έφαγε δυνατό χαστούκι. Το οποίο δεν θα έτρωγε αν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είχαν κατέβει στο Συνταγμα γιά να πάρουν την δόση τους από δακρυγόνα. Τώρα θα αναγκαστεί να πληρώσει πανάκριβα την πολιτική "λύση" της διάδοχης ΕΡΤ.

Όσο γιά εμάς τους τηλεθεατές υπάρχει και αυτό που πρότεινα σε προηγούμενο ποστ. Οθόνες τηλεοράσεων στραμμένες στον δρόμο. Μιά ηχηρότατη διαμαρτυρία που κανένα ματ και κανένα δακρυγόνο δεν μπορεί να καταστείλει.

Γενικά θεωρώ τις καταλήψεις σαν πολύ καλύτερη λύση από την μαζική σύγκρουση στο Σύνταγμα. Γιά ποιόν λόγο η μετωπική σύγκρουση που θα χάσεις έτσι κι αλλιώς; Άναψε τους 100 μικρές διασκορπισμένες φωτιές και  άσε τα ματ τα τρέχουν παραζαλισμένα δεξιά - αριστερά. Σε μερικές καταλήψεις (ΕΡΤ, σχολεία) τα ματ είναι μάλιστα εντελώς ανίσχυρα.

Το τρίτο παράδειγμα είναι ο διεθνής παράγοντας, ιδίως ο γερμανικός. Είναι απελπιστικά απλοϊκός - και ηλίθιος - ο τρόπος με τον οποίο οι έλληνες αντιμετωπίζουν τους γερμανούς. Οι γερμανοί αντιμετωπίζονται σαν το Απόλυτο Κακό. Έγιναν συνώνυμο του Βελζεβουλ. Ο οποιοσδήποτε πει κάτι (αμυδρά) θετικό γιά την Γερμανία και τους γερμανούς είναι τουλάχιστον ύποπτος, φιλομνημονιακός, νεοφιλελευθερος, άκαρδος και άσπλαχνος.

Αυτή δεν είναι μόνο μιά εντελώς ηλίθια αντιμετώπιση. Μας στερεί και από έναν φυσικό σύμμαχο (τον γερμανικό λαό), τον οποίο έχουμε απόλυτη ανάγκη.

Οι έλληνες προσεύχονται να χάσει η Μέρκελ τις επόμενες εκλογές. Ο θεός της Ελλάδας δεν θα τους κάνει την χάρη. Αλλά και να τους την έκανε, οι αντίπαλοι της Μέρκελ θα κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια πράγματα που κάνει και η Μέρκελ. Πολύ απλά, δεν έχουν άλλη επιλογή.

Ο γερμανικός λαός εξαπατήθηκε άγρια με την υπόθεση του Ευρώ και της ΕΕ. Άλλα του είπαν, άλλα του υποσχέθηκαν, εντελώς άλλα έκαναν. Απλά το κουκουλώνουν με χιλιάδες προπαγανδιστικούς τρόπους. Δεν αφθονούν τα παπαγαλάκια μόνο στην Ελλάδα. Η Γερμανία έχει περισσότερα. Τα γερμανικά παπαγαλάκια είναι μάλιστα πολύ πιο πειστικά (αναθεματισμένη γερμανική μεθοδικότητα) και πιο φωνακλάδικα.

Ο μέσος γερμανός θα μπορούσε να είναι ΣΥΜΜΑΧΟΣ της Ελλάδας - αν κάποιος του άνοιγε τα μάτια. Και σαν σύμμαχος, θα ψήφιζε εκείνο το κόμμα που θα καταργούσε (ή έστω άλλαζε δραστικά) το μνημόνιο. 
Εντελώς μπετόν-αρμέ η δική μας πλευρά, είδε από την αρχή "τους γερμανούς" σαν εχθρούς. Ήταν μεγάλη μας μαλακία να αφήσουμε την διεθνή κοινή γνώμη να πιστεύει ότι εμεις είμαστε όντως οι τεμπέληδες όπως μας παρουσίαζαν οι προπαγανδιστές. Οι ξένοι λαοί δεν είναι ηλίθιοι. Αν τους παρουσιάζαμε την αλήθεια, θα έρχονταν με το μέρος μας. Αλλά όταν τους γεμίζουν το κεφάλι με φούμαρα και εμείς αντιδράμε μόνο με υστερίες και εθνοκαπηλικές μαλακίες, τι να πιστέψουν κι αυτοί;

Σήμερα, ο μέσος γερμανός έχει πειστεί πλήρως γιά τους "τεμπέληδες έλληνες". Ο γερμανικός λαός θα κόψει το λαρύγγι σε οποιονδήποτε πολιτικό προσπαθήσει να βοηθήσει την Ελλάδα (τα γερμανικά παπαγαλάκια έχουν κάνει άριστη δουλειά).
Γι' αυτό και δεν έχει καμμία απολύτως σημασία γιά μας, το αν η Μέρκελ κερδίσει ή χάσει τις επόμενες εκλογές (αν τις χάσει, είμαι σίγουρος ότι μερικοί πανηλίθιοι στην Ελλάδα θα βγουν στους δρόμους με κορναρίσματα).
Όποιος και να βγει, θα αναγκαστεί να ακολουθήσει την γερμανική κοινή γνώμη που πιστεύει απόλυτα "όχι άλλα λεφτά στους χαραμοφάηδες έλληνες".

Η πιό αποτελεσματική αντιμνημονιακή πολιτική, θα ήταν να δείξουμε στον μέσο γερμανό το πόσο τον έχουν εξαπατήσει οι πολιτικοί του. Αυτό φυσικά δεν γίνεται με το να βάζουμε χιτλερικό μουστάκι στην Μέρκελ (πιο ηλίθια, παιδαριώδη και κυρίως αναποτελεσματική μέθοδο διαμαρτυρίας δεν θα μπορούσα να σκεφτώ). Ούτε με το να καίμε γερμανικές σημαίες όποτε μας επισκέπτεται ο Σοιμπλε. Χέστηκε ο Σόιμπλε, αν εμείς κάψουμε 5 πανιά.

Γιά το συμφέρον μας λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε με τους γερμανούς.  Τον απλό λαό. Να τους δείξουμε ποιοί είμαστε, πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και ποιός είναι ο πραγματικός δικός τους ρόλος. Αντί να καίμε σημαίες με αφρούς στο στόμα, να πάιξουμε το δικό μας επικοινωνιακό παιχνίδι. Να τους δείξουμε ότι η πραγματικότητα είναι αλλιώς από αυτό που τους δείχνουν.
Αν τα καταφέρουμε, θα έχουμε κερδίσει. Μετά, ούτε ένα εκατομμύριο μπάτσοι δεν θα μπορέσουν να προφυλάξουν τον χουντοσαμ και τους προδότες γύρω του.

Δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει αυτός ο διάλογος μέσα από άρθρα εφημερίδων και μπλογκς, αν και υπάρχουν πολλοί έξυπνοι έλληνες που θα μπορούσαν να αναλάβουν τέτοιον ρόλο. Ο διάλογος μπορεί να γίνει και χωρίς την "ξερή" επιχειρηματολογία ενός αθρογράφου. Συμβολικές πράξεις - που επικοινωνιακά θα απευθύνονται στην διεθνή κοινή γνώμη - έχουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα από ένα άρθρο σε εφημερίδα.


Υπάρχουν πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα στα οποία οι αλλαγές σε μιά χώρα κρίθηκαν από την (μη) υποστήριξη της διεθνούς κοινής γνώμης. Αν ψήσουμε 300.000 γερμανούς (τόσο είναι το κομμάτι που κρίνει τις εκλογές) ότι οι μνημονιακές πολιτικές είναι κακές και γιά μας και γι' αυτούς, τότε δεν θα ξαναχρειαστεί να συγκρουστούμε με τους φασίστες στο Σύνταγμα. Τουλάχιστον όχι πιά γιά το μνημόνιο.

Υ.Γ. Το παρόν ποστ αφιερωμένο σε καλή φίλη και στην κουβέντα που είχαμε πρόσφατα.

8 σχολια:

thinks 17 July 2013 at 14:56  

Ο Τζόνσον είχε πει "αν έχασα τον Γουώλτερ, έχασα την Αμερική", όταν ο Γουώλτερ Κρόνκάιτ (τα μέσα ενημέρωσης) άλλαξαν στάση για το Βιετνάμ. Αυτό, και την πορεία του ενός εκατομμυρίου στην Ουάσιγκτον για τα πολιτικά δικαιώματα θυμόμαστε από την δεκαετία του '60, ως κραυγές αλλαγής που ήταν περισσότερο επιτυχείς από τις άλλες --και έκαναν και καμιά δεκαετία και δυό-τρεις θητείες προέδρων για να επιτύχουν κάτι. Τελικά τα μέσα ενημέρωση και η μαζική πολιτική συμμέτοχή, και η επιμονή και η υπομονή ίσως να φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα, κάποτε.

"όσο οπλισμένος, δυνατός και φασίστας να είναι ο Γολιάθ, όσα ματ και να διαθέτει, ένας έξυπνος, εφευρετικός Δαυίδ μπορεί να τον ξεβρακώσει"

Πες τα χρυσόστομε.

Εντελώς σωστό κατ' εμέ το σκεπτικό σου το οποίο νομίζω λέει απλά ότι χρησιμοποιούμε λάθος εργαλεία με λάθος τρόπο προς λάθος κατεύθυνση. Και απόλυτα σωστές (και θα ήταν αποτελεσματικές) οι προτάσεις σου.

Πάντως, αναρωτιέται κανείς γιατί χρησιμοποιούνται μονίμως οι λάθος αυτοί τρόποι; Δεν υπάρχει κάποια λογική φωνή κάπου να προτείνει αυτά που λες εδώ και ένα λογικό μυαλό να τα δεχτεί; είναι άραγε μοιραίο να δρουν μόνο οι νέοι αλλά να έχουν μυαλό μόνο οι μεγαλύτεροι; Δεν νομίζω ότι ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο είναι το πρόβλημα. Δες τον συγγραφέα αυτής της ανάρτησης και τον γράφοντα αυτό το σχόλιο, και το ιστορικό τους. Τι κοινό έχουνε; Μήπως το ότι επέλεξαν (για οποιονδήποτε λόγο) να μην βρίσκονται, και δεν τα γράφουνε αυτά, εντός Ελλάδος;

Και τι σημαίνει αυτό; ότι έχουν δίκιο οι δυό τους, ή ότι naturally καταλαβαίνουν το εκτός Ελλάδας σκεπτικό το οποίο οι εντός Ελλάδας με τόσο αναποτελεσματικούς και ηλίθιους τρόπους αντικρούουνε;

Θα έλεγε κανείς ότι η απόλυτη λογική του κειμένου σου, και η απόλυτη συμφωνία μου, μας κατατάσσει στο ...στρατόπεδο του "εχθρού". Όμως, και ιδού το πήδημα, μόνο κατανοώντας τον εχθρό μπορεί κανείς να τον αντικρούσει. Άρα, είτε σκεφτεί κανείς ότι μιλάς σωστά, είτε σκεφτεί ότι μιλάς σαν Γερμανός, στο τέλος τα προτεινόμενά σου είναι πράγματι αυτά που θα αντικρούσουν πιο αποτελεσματικά τους "Γερμανούς".

Παρεμπιπτόντως, για την πρώτη σου παράγραφο, όπως είναι γραμμένη, Respect. Από έναν αναρχικό σε έναν άλλο.

(hoist the jolly roger!)

Unknown 17 July 2013 at 23:57  

Όταν αναφέρεται κάποιος (σκεπτόμενος) στους Γερμανούς (όπως και στους Τούρκους) εννοεί την άρχουσα τάξη. Άλλωστε οι τελευταίοι γερμανοί που γνώρισα πρόπερσι μου είπαν πως ελπίζουν να μην έχω κακή εντύπωση γι αυτούς λόγω της κυβέρνησής τους.
Βέβαια, όπως και με τους έλληνες, που είναι εντελώς ανόητοι με τον τρόπο που ψηφίζουν, έτσι και ο γερμανικός λαός φέρει ένα μερίδιο ευθύνης, είναι εντελώς ανόητο και αντιδημοκρατικό να θεωρείται ένας ψηφοφόρος, που θέλει μάλιστα να λέγεται πολίτης και όχι ιδιώτης, εντελώς ανεύθυνος.
Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα μια συλλογική καθιστική διαμαρτυρία επ’ αόριστο στο σύνταγμα, αλλά δεν θα αργήσει η διάλυσή της, γιατί υπάρχει και το παρακράτος, όπως και το κάνουμε.
Οι καταλήψεις εν τέλει κοστίζουν συνήθως στους καταληψίες πολύ περισσότερο, ενώ ο πλήρης στραγγαλισμός της οικονομικής δραστηριότητας κοστίζει πανάκριβα στην άρχουσα-κυβερνώσα τάξη, ενώ οι ντοματούλες πάντα αρκούν για να τραφεί ένας συλλογικός λαός.
Αλλά απ’ το ’60 και μετά…

Jolly Roger 18 July 2013 at 12:26  

Darthiir the Abban, μακρυα απο μενα καθε προσπαθεια απονομης ευθυνων σε οποιονδηποτε (ειτε γερμανο ειτε ελληνα). Οι λαοι ψηφιζουν αυτα που ψηφιζουν με βαση τις πληροφοριες που διαθετουν καθως και τις προσδοκιες που εχουν προς το καθε κομμα.

Στο ποστ προτεινω να δωσουμε μερικες πληροφοριες - προς οφελος μας - στους γερμανους ψηφοφορους, αντι να βριζουμε αδιακριτως ολους "τις ξενοι" και να κολλαμε ναζιστικα μουστακια σε οποιον δεν γουσταρουμε.

Στο εσωτερικο επιπεδο, η γνωμη μου ειναι πολυ ελαστικη. Το αν θα κανουμε καταληψη, ειτε καθιστικη διαμαρτυρια ειτε "στραγγαλισμο της οικονομικης δραστηριοτητας" (αν καταλαβα καλα, προτιμας το τελευταιο) μου ειναι αδιαφορο.

Ακομα και η συνεχιση των διαδηλωσεων δεν θα με πειραζε σαν μεθοδος. Αρκει να μην γινονται οπως τα τελευταια 40 χρονια (δλδ αναποτελεσματικα).

Το μονο κριτηριο που βαζω ειναι η αποτελεσματικοτητα. Αν ηξερα οτι θα αλλαξω την υπαρχουσα κατασταση προς το καλυτερο, δεν θα ειχα αντιρρηση να ντυθω κλοουν και να χορεψω τσαμικο στο Συνταγμα.

Jolly Roger 18 July 2013 at 12:44  

Δημητρη, ευχαριστω για τα καλα λογια.

Αναρωτιεσαι πανω στο "γιατι χρησιμοποιουνται οι λαθος τροποι" και προτεινεις σαν εξηγηση το οτι εμεις που βλεπουμε τις εναλλακτικες ζουμε στο εξωτερικο.

Διαφωνω με αυτην την οπτικη. Οσοι ζουν (ζουμε) εξω εχουν μεν μια πιο σφαιρικη οπτικη γωνια, αλλά απο τοση αποσταση τους (μας) ξεφευγουν παρα πολλες λεπτομερειες. Λεπτομερειες που ειναι σημαντικες.

Η απαντηση στο "γιατι" που ρωτας εχει (πιστευω) να κανει με την δομη των ελληνικων κομματων. Τα κομματα που διαθετουμε (ακομα και τα δεξια) ειναι κομματα "λενινιστικου τυπου".

Δηλαδη κομματα με πολλα επιπεδα ιεραρχιας, οπου οι λιγοι "φωτισμενοι ηγετες" ξερουν τι ειναι καλυτερο για την μαζα.
Απο την ΤΟ (Τοπικη Οργανωση) της γειτονιας σου μεχρι την ΚΕ (Κεντρικη Επιτροπη) του κομματος μεσολαβουν γυρω στα 10 επιπεδα διοικησης / ιεραρχιας / γραφειοκρατιας.
Αν υπολογισεις τωρα οτι ακομα και μεσα στο ιδιο επιπεδο (π.χ. αναμεσα στα μελη της ΚΕ, η της ΤΟ) υπαρχουν φατριες, ιντριγκες, αλληλομαχαιρωματα κλπ. καταλαβαινεις τι μυλος γινεται.

Οσο πιο πανω στην ιεραρχια ενος κομματος, τοσο πιο ξεκομμενος ειναι καποιος απο την πραγματικοτητα. Δυστυχως, οσο πιο πανω, τοσο μεγαλυτερη ισχυ εχει.

Τα κομματα λενινιστικου τυπου που διαθετουμε (δλδ. ολα) εχουν στην κορυφη τους ανθρωπους που ειτε δεν μπορουν να καταλαβουν τις λυσεις, ειτε τις ξερουν αλλα δεν τις εφαρμοζουν για προσωπικους / μικροπολιτικους λογους.

Ειναι αυτος ο λογος για τον οποιο προτιμω την αναρχοαυτονομη αυτο-οργανωση. Δυστυχως ο πολυς κοσμος εχει πορωθει απο την πραδοσιακη λενινιστικη ιεραρχια και δεν ειναι ωριμος ακομα για αυτοοργανωση.

Οποτε εγιναν τετοιες προσπαθειες, αναλωθηκαν σε ατερμονες συζητησεις για το φυλο των αγγελων, αντι να προτεινουν αποτελεσματικες λυσεις στα συγκεκριμενα προβληματα.

Ακομα και εσυ + εγω που συμφωνουμε οτι διαθετουμε καποιες λογικες προτασεις, θα χανομασταν αν προσπαθουσαμε να τις διαδωσουμε παραπερα.
Σε ενα λενινιστικο κομμα (δλδ σε ολα) θα μας ετρωγε η ιεραρχια και οι φατριες και σε μια αναρχοαυτονομη ομαδα θα μας ετρωγε το μπλα μπλα.

Γι αυτο τα λεω εδω περα (μονος μου τα λεω, μονος μου τα ακουω ;-) ) και οποιος καταλαβε, καταλαβε.

thinks 18 July 2013 at 13:27  

Μου φαίνεται ακριβέστατη η αιτιολόγησή σου στην απέραντη οργάνωση ιεραρχίας και κλικών που οτιδήποτε παρά οργανωμένο (άρα αποτελεσματικό) όφελος προσφέρουν και χάνουν το κοινά παραγωγικό νόημα εις όφελος της θέσης τους στην δομή.

Πιστεύω επίσης στην στατιστική όσον αφορά απλές έννοιες όπως "όταν έχει μαύρα σύννεφα συνήθως βρέχει και όταν λάμπει ο ήλιος, χωρίς ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, συνήθως δεν βρέχει". Επί του προκειμένου αυτό κολλάει στην προσωπική μου και μόνο εμπειρία (άρα προωθούσα γνώμη μου υποκειμενική), μετά από συνεχείς και πολλές συζητήσεις επί χρόνια, ότι ουδέποτε έχω ακούσει από Έλληνα συνομιλητή, οποιουδήποτε επιπέδου, συζήτηση που να μην χτίζεται σε κάποια δικαιολογία βασισμένη σε προσωπική αθεμελίωτη προτίμηση, μεταμφιεσμένη ως αντικειμενική αλήθεια. Εσύ βασίζεις τις προτάσεις σου στην λογική, και δεν τις προτείνεις σαν μοναδικές, αλλά σαν "επι παραδείγματι" άνοιγμα του νου. Οπότε, υποκειμενικά μου επιτρέπεται μόνο να καταλήξω στο συμπέρασμα ή ότι η παρούσα συζήτηση και η γνώμη που προτείνεις υφίσταται επειδή εσύ είσαι μια μοναδική εξαίρεση, ή μιλάς από μια θέση επηρεασμένη από την εμπειρία σου και το περιβάλλον σου το οποίο σου δίνει διαφορετικές δυνατότητες από τις υπάρχουσες στις άλλες προαναφερθέντες συζητήσεις της εμπειρίας μου. Δεν πιστεύω στην προσωπολατρία άρα πρέπει να υποθέσω, για μένα, ότι κάποιο σημαντικό και απλό, εξηγήσιμο, ρόλο παίζει και το ότι μιλάμε από παράλληλες εμπειρίες εκτός Ελλάδας. Χωρίς βέβαια να είναι αυτό ο μοναδικός παράγων. Ποτέ δεν υπάρχει μόνο ένας παράγων :-)

Η "Λενινιστική" δομή όλων των Ελληνικών κομμάτων υφίσταται το 2013 γιατί; Ο Λένιν το 1918 έχτισε μια οργάνωση σε μια απέραντη έκταση όπου χρειαζόντουσαν μήνες για επικοινωνία από την Βαλτική ως το Βλαδιβοστόκ, η οποία "οργάνωνε" ανθρώπους που δεν είχαν παιδεία, μόρφωση, ή ακόμα και επίγνωση ότι υπήρχε γι' αυτούς θέση στην ζωή πέρα του δουλοπάροικου ή του υπήκοου ενός άρχοντα.

Θα μ' ενδιέφερε να σκεφτώ ποιοί είναι άραγε οι λόγοι για τους οποίους η σημερινή Ελληνική κοινωνία γεννά κόμματα Λενινιστικής δομής...

Jolly Roger 18 July 2013 at 15:22  

Τα σημερινα κομματα ειναι λενινιστικα επειδη:

(α) αυτο βολευει παρα πολυ τα κομματοσκυλα που κανουν καρριερα. Σε ενα αμεσοδημοκρατικο, αυτοοργανωμενο κομμα εξ ορισμου δεν υπαρχουν κμματοσκυλα και κομμισσαριοι.

(β) ιστορικα, αυτη η μορφη οργανωσης δειχνει να δουλευει. Δεν δουλεψε μονο επι Λενιν. Με εξαιρεση τους Πειρατες, ολα τα γερμανικα κομματα ειναι επισης λενινιστικου τυπου. Το ιδιο και τα γαλλικα και τα αγγλικα και τα αμερικανικα απο οσο γνωριζω.
Θελω να πω, το φαινομενο δεν ειναι ελληνικη αποκλειστικοτητα.

Σε νωθρες, καλοπερνουσες κοινωνιες (Γερμανια, Αμερικη) ο κοσμος δεν νιωθει την αναγκη δραστικων αλλαγων.
Εμεις εδω, οπου καιγεται ο κ.λος μας θα πρεπει να αναρωτηθουμε, αν τα κομματα λενινιστικου τυπου λυνουν το προβλημα η μηπως ειναι μερος του προβληματος.

thinks 18 July 2013 at 15:50  
This comment has been removed by the author.
thinks 18 July 2013 at 15:58  

Σύμφωνοι ως προς το (α) και γιατί άραγε οι ακόλουθοι το επιτρέπουν; ερώτηση η οποία οδηγεί στο (β) με πρώτη παρατήρηση το ότι αν και πράγματι είναι όπως τα λες, για κάποιο λόγο φαίνεται ότι οι κοινωνίες δεν είναι εξ' ίσου ικανοποιητικές/ικανοποιημένες, και η λειτουργεία τους δεν έχει παρεμφερή αποτελέσματα οικονομικά και κοινωνικά. Άρα κάποια διαφορά υπάρχει στο κοινωνικο-οικονομικό αποτέλεσμα των "Λενινιστικών κομμάτων" συγκρινόμενο μεταξύ διαφορετικών χωρών (κοινωνιών).

Μήπως τελικά μιλάμε για βαθύτερα θέματα, όπως ατομικό χαρακτήρα, ανατροφή, εκπαιδευση, κλπ., τα οποία και περισσότερο για την υφή της κοινωνίας πέρα και ως θεμέλια εκδηλώσεων όπως η πολιτική και η οικονομία;

...σκεπτικό το οποίο επιστρέφει στον τίτλο της ανάρτησης :-)

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP