Wednesday 15 January 2014

Με καθυστέρηση

Μαζεύω, ταξινομώ τα χαρτιά γιά να κάνω μία ακόμα βαρετή δήλωση στην εφορία. Πάλι καθυστέρησα να κάνω δήλωση, πάλι πρόστιμο θα φάω (έτσι λέει ο νόμος). Τα μισά στοιχεία τα έχω σε ηλεκτρονική μορφή, αναγκάζομαι να ανατρέξω σε παλιά αρχεία και μέηλ.
Τυχαία ανοίγω έναν παλιό φάκελο. Ήξερα ότι περιέχει 10χρονίτικες φωτογραφίες και βάλε - αλλά το μυαλό αναζητούσε διάλειμμα από τα τιμολόγια και τα παραστατικά.

Βλέποντας τις παλιές φωτό θυμήθηκα την χαρά της, όταν είδε γιά πρώτη φορά δελφίνια από τόσο κοντά. Γιά να κρατήσει αυτήν την ιδιαίτερη αίσθηση, έγραψε μάλιστα κι ένα ποστάκι

Γιά τις λοξές δελφινιών ράχες...
Ο Ποιητής δεν θα μπορούσε να διαλέξει καταλληλότερες λέξεις γιά να περιγραψει το δέος που νιώθεις, κάθε φορά που βλέπεις αυτές τις ράχες να σκίζουν το θαλασσόνερο.

Όταν έγραφε το ποστάκι, δεν θυμόμουν καν ότι έχω αυτές τις φωτογραφίες - αλλιώς θα τις της είχα χαρίσει φυσικά. Έτσι αναγκάστηκε να διακοσμήσει το κείμενο με ξένες φωτό.

Σήμερα της αφιερώνω - με μεγάλη καθυστέρηση - τις δικές μου λιγοστές [*] φωτογραφίες δελφινιών. Σαν ένα μικρό δωράκι γιά τα γενέθλια της (που κι αυτά πέρασαν πρόσφατα).









To βιντεάκι δείχνει ΔΥΟ :-)


[*] Αν το να δεις δελφίνια στο Αιγαίο είναι μιά πιθανότητα 50 - 50, το να τα φωτογραφίσεις είναι πολύ πιό δύσκολο και σπάνιο. Ακόμα και με ήρεμη θάλασσα, το πλοίο σε μετακινεί 1,5 μέτρο δεξιά - αριστερά - πάνω - κάτω, διαρκώς, χωρίς προειδοποίηση. Σαν φωτογράφος δεν έχεις ούτε κατά διάνοια σταθερό σημείο. 
Άσε που τα δελφίνια εμφανίζονται εκεί που θέλουν αυτά και όχι εκεί που εσύ έχεις στραμμένο τον φακό της μηχανής. Μετά από 2-3'' εξαφανίζονται πάλι κάτω από το νερό.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP