Monday 4 August 2014

Ποτέ δεν θα πεθάνουμε, κουφάλα νεκροθάφτη

Τι κάνεις όταν ένας τύπος ύψους 2.08 μέτρων και βάρους 140-150 κιλών χορεύει (με αξιοθαύμαστη χάρη και ρυθμό οφείλω να ομολογήσω) δύο βήματα αριστερά από σένα, τραγουδώντας δυνατά το Satisfaction και το Born to be wild;
Ξέροντας όλα τα λόγια - εννοείται;
Η απάντηση είναι απλή: προσπαθείς να τον ξεπεράσεις. Και επειδή σου λείπουν ακριβώς 20 εκατοστά σε ύψος και μερικές δεκάδες κιλά σε βάρος, τον ξεπερνάς μόνο τραγουδώντας καλύτερα ;-)

Αλλά ας τα πάρω με την σειρά. Τι κάνει ένας δήμος όταν του λείπουν 100.000 ευρώ γιά το άσυλο ζώων που διατηρεί και γιά την κοινωνική βοήθεια προς τους άπορους; 
Η τυπική απάντηση ενός πολιτικάντη (δεν λέω σε ποιά χώρα) θα ήταν "Ποιός ενδιαφέρεται γιά τέτοιες βλακείες που δεν δίνουν μίζες; Ας κόψουν τον λαιμό τους τα ζώα και οι άποροι".
Η τυπική απάντηση ενός γραφειοκράτη θα ήταν "Ας βάλει ο δήμος έναν φόρο μέχρι να μαζέψει τα λεφτά".

Η δήμαρχος της γειτονικής πόλης έκανε κάτι πιό ευφάνταστο: διοργάνωσε 5 συναυλιούλες - μία κάθε βδομάδα, γιά 5 βδομάδες - στο δημοτικό πάρκο της πόλης. Είσοδος ελεύθερη, αλλά παντού ήταν στημένα κουτιά εράνου, όπου ο κάθε επισκέπτης μπορούσε - αν ήθελε - να καταθέσει τον οβολό του υπέρ του δήμου.

Η σημερινή συναυλία ήταν η 3η στην σειρά και το συνολικό ποσό που έχει μαζευτεί μέχρι τώρα στον έρανο είναι 75.000 ευρώ. Καθόλου άσχημα. Μάλλον θα βγάλει στο τέλος παραπάνω από τα προσδοκώμενα 100 χιλιάρικα - χωρίς να χρειαστεί κανέναν φόρο.

ΟΙ 5 συναυλίες έχουν διαφορετικό θέμα κάθε φορά, ώστε να ικανοποιηθούν όσο γίνεται περισσότερα γούστα. Η σημερινή ήταν αφιερωμένη στα ροκάδικα των 60's και των 70's.

Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Λαμπρή λιακάδα, ζέστη, με ένα ελαφρό αεράκι να μας δροσίζει. Το δημοτικό πάρκο διαθέτει υπεραιωνόβια δέντρα με πλούσια σκιά γιά όσους δεν θέλουν τον ήλιο στο πρόσωπο όπως εγώ. Το συγκρότημα ήταν σούπερ.
Έβγαλα 2-3 φωτογραφίες με το κινητό και θα τις δημοσίευα εδώ, αλλά βγήκαν δυστυχώς κουνημένες. Γιά να έχω καλύτερο καρέ αναγκάστηκα να βγω στον ήλιο και δεν έβλεπα τι τράβαγε η μηχανή.

Το χαρακτηριστικό σ' αυτές τις φωτό δεν είναι ούτε τα δέντρα του πάρκου ούτε το - πολύ καλό είπαμε - συγκρότημα επί σκηνής. Το χαρακτηριστικό είναι μιά θάλασσα από άσπρα μαλλιά ανάμεσα σε μένα και στην σκηνή.

Λογικό. Ποιός συγκινείται με το  Satisfaction σήμερα, αν είναι κάτω από 45 χρονών; Έτσι όλο το κοινό ήταν είτε ανάμεσα στα 1 και 6 (εγγόνια και δισέγγονα) είτε από 45 μέχρι 75. Οι ενδιάμεσες ηλικίες απλά δεν υπήρχαν. Ανάμεσα σ' εμένα και την σκηνή, αλλά και παντού γύρω μου έβλεπες μόνο φαλακρούς και ασπρομάλληδες. Μαζί και πολλές γυναίκες που δεν βάφουν το μαλλί τους. Το αφήνουν στο φυσικό του γκρίζο και πολύ καλά κάνουν.

Ένας σημερινός 75ρης ήταν 20 χρονών το 1960, αποτελεί δηλαδή το original κοινό αυτής της μουσικής. Γι' αυτούς γράφτηκαν όλα αυτά τα τραγούδια, γιά τους τοτινούς 20ρηδες.

Το αξιοθαύμαστο - αλλά απόλυτα λογικό - ήταν ότι όλοι αυτοί οι ασπρομάλληδες, φαλακροί, ρυτιδιασμένοι, υπέρβαροι γέροι φέρονταν σήμερα σαν να ήταν 20. 
Είναι το Θαύμα της Μουσικής. Όταν ακούς το C'mon baby light my fire νιώθεις όσο ήσουν όταν το πρωτοάκουσες. Αν το πρωτοάκουσες στα 20 σου, νιώθεις ξανά 20 χρονών. Εκείνη την στιγμή δεν κάθεσαι να μετρήσεις ρυτίδες και άσπρες τρίχες - ούτε έχουν αυτά καμμία σημασία άλλωστε.

Έτσι είδα 60ρες κυρίες να χορεύουν - άψογο - twist (εννοείται υπό τον ήχο του Let's twist again), 70ρη κύριο να φιλάει παθιασμένα στο στόμα την 65ρα σύντροφο του υπό τον ήχο της Angie και 60ρη κύριο να τραγουδάει με υγρά μάτια το I wanna hold your hand στην συνομήλικη σύντροφο του.
Ανάλογα με το κομμάτι που έπαιζε η μπάντα, τα ζευγάρια αγκαλιάζονταν, φιλιόνταν, χούφτωνε ό ένας τον άλλον, ή χόρευαν.

Μόνο εγώ και ο θηριώδης τύπος δίπλα μου ήμασταν παράταιροι. Το διασκεδάζαμε βέβαια, δεν έχω παράπονο. Αλλά το να ακούς το Layla χωρίς να έχεις το κατάλληλο κορίτσι δίπλα σου λέει; Δεν λέει.

Στο διάλειμμα του έπιασα κουβέντα. Αλληλοκεραστήκαμε και 2 μπύρες (τα έσοδα υπέρ των ζώων και των άπορων που φροντίζει ο δήμος), τον ρώτησα και μου διηγήθηκε στα σύντομα την ζωή του. Πρώην μεγαλομάνατζερ στην Μερσεντές, λεφτά, σπίτια, αυτοκίνητα. Μόνο την γυναίκα του και τα παιδιά του δεν μπορούσε να δει - έπρεπε να δουλέυει. Κάποια στιγμή, στα 55 του, αποφάσισε ότι ούτε η καριέρα, ούτε τα λεφτά, ούτε τα αυτοκίνητα μπορούν να τον κάνουν ευτυχισμένο. Μόνο το κορίτσι του μπορεί.

Τα βρόντηξε λοιπόν όλα. Παραιτήθηκε από την Μερσεντές και άνοιξε μανάβικο ( !! ) με βιολογικά προϊόντα. Τυχαίνει να είναι χορτοφάγος και ζωόφιλος. Από τότε έχουν περάσει 8 χρόνια. Όπως μου είπε, τα ωραιότερα 8 χρόνια της ζωής του. Σήμερα είναι 63 χρόνων, ευτυχισμένος με το κορίτσι του (που σήμερα είχε βγει με μια φίλη της, γι' αυτό δεν ήταν εκεί).

Μετά το διάλειμμα τραγουδήσαμε το Smoke on the water εκείνος πρίμο, εγώ σεγκόντο ;-)

Η συναυλία έκλεισε με την αγαπημένη μου αφιέρωση. Το encore της συναυλίας λοιπόν αφιερωμένο από μένα σε εκείνη που σήμερα έλειπε.

2 σχολια:

Περαστικός 5 August 2014 at 19:39  

Μπράβο, να περνάς καλά :)

thinks 7 August 2014 at 13:52  

You can checkout any time you like, but you can never, ever, leave!

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP