Tuesday 8 June 2021

Πίκρα

Το 2006,  κάπου στην Αθήνα, γεννήθηκε μια μικρή σκυλίτσα. Ένα αδεσποτάκι, όπως τα χιλιάδες αδέσποτα που γεννιώνται, υποφέρουν και πεθαίνουν άσχημα σε όλη την Ελλάδα. 

Ετούτη εδώ η μικρή όμως έτυχε να πέσει στα χέρια της Α. Της Α. που - αν υπήρχε θεός των σκύλων - θα ήταν ο εκ δεξιών Αρχάγγελος Του. Αυτός ο τρομερός αρχάγγελος με την ασπίδα και την πύρινη ρομφαία που σε βουτάει από τον σβέρκο και σου φωνάζει "έλα εδώ ρε κάθαρμα, γιατί φέρεσαι έτσι; Γιατί αδιαφορείς; Γιατί τα καταδικάζεις να ζουν σε αυτές τις συνθήκες;". 
 
Αλλά δεν υπάρχει θεός των σκύλων. Πως το ξέρω; Μα, αν υπήρχε τέτοιος θεός, ο κόσμος θα ήταν 1000Χ καλύτερος. Γι αυτό και η Α. δεν είναι αρχάγγελος, αλλά μια κουρασμένη, απελπισμένη γυναίκα που - παρά την εξάντληση και τα εμπόδια - βοηθάει ακόμα όπου μπορεί.
 
Πίσω, στο 2006, η Α. φρόντισε το κουταβάκι. Την πήγε σε γιατρούς (είχε μια χρόνια αρώστια), την καθάρισε, την περιποιήθηκε, της έδωσε προστασία και σιγουριά. Με δικά της έξοδα, με δικό της κόπο, με δικό της ατέλειωτο ψυχικό σθένος. 
 
Χρειάζεσαι ατελείωτο ψυχικό σθένος. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι μπορείς να τα περιμαζεύεις από τους σκουπιδοντενεκέδες, άρωστα, με σπασμένα τα μισά τους κόκκαλα, με παράσιτα να τους τρώνε τα σωθικά, μερικά να σου πεθαίνουν στα χέρια και όλα αυτά να τα περνάς χωρίς ψυχικό πατατράκ. Έτσι στο ντούκου, χαλαρά και λάϊτ, χωρίς εφιάλτες.
 
Αφότου η κουταβίτσα ήρθε στα συγκαλά της, με στιλπνό τρίχωμα, χορτάτη, φροντισμένη, περιποιημένη, κουκλίτσα, ξεκίνησε το επόμενο τρεχαλητό: Να βρεθεί οικογένεια να την υιοθετήσει. Πάλι η Α. με υπομονή, επιμονή, προσωπικό χρόνο και προσπάθεια της βρήκε μια καλή οικογένεια στην Γερμανία.
 
Κάπου εδώ, προς το τέλος αυτής της ιστορίας, ξεκινάει ο δικός μου ρόλος. Που είναι ο πιο ανώδυνος, ο πιο ευχάριστος και ο πιο άνετος (και ο πιο ασήμαντος). Κάποιος έπρεπε να μεταφέρει το κουταβάκι αεροπορικά στην καινούργια της οικογένεια, και αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. 
 
Επειδή αυτό το έχω κάνει πολλές φορές, να δώσω εδώ τρεις λεπτομέρειες.
 
- Στην αναχώρηση. Τα ζώα δεν τα παραδίδεις στην αεροπορική όπως μια βαλίτσα. Τα παραδίδεις στο υπόγειο του αεροδρομίου, στο οποίο έχεις πρόσβαση μόνο με συνοδεία. Εκεί γίνεται ένας ειδικός έλεγχος που κρατάει 5-10' και μετά το ζώο (στο κουτί μεταφοράς) φορτώνεται στο αμπάρι του αεροπλάνου. Αν και η Α. πάντα μου προτείνει να αναλάβει εκείνη αυτήν την διαδικασία, πάντα, πάντα, πάντα επιμένω να είμαι μπροστά σε αυτόν τον έλεγχο.
Γιατί; Επειδή ο δικός μου ρόλος
μπορεί να είναι εντελώς ασήμαντος, αλλά δεν θέλω να είμαι "διεκπεραιωτής". Δεν θέλω να είμαι κάποιος που απλά μεταφέρει ένα κουτί. Θέλω για εκείνα τα λίγα 5-10' να δω το ζώο με τα μάτια μου, να το χαιδέψω, να του πάρω τον φόβο (όσο μπορώ), να του ψιθυρίσω ότι όλα θα πάνε καλά.
Αυτά τα 5-10' είναι η μόνη μου επαφή με το ζώο, αφού ότι έχει προηγηθεί το έχει αναλάβει η Α. και ότι ακολουθεί το αναλαμβάνει η οικογένεια που το υιοθέτησε. Αλλά γι' αυτό ακριβώς επιμένω να είμαι εκεί - για να έχω αυτήν την ελάχιστη επαφή.
 
- Στην άφιξη. Εκεί γίνεται το έλα να δεις. Ούτε ο Μικ Τζάγγερ, ούτε η Εθνική Ελλάδας δεν έχουν τέτοια υποδοχή. Εγώ βγαίνω από την αίθουσα αποσκευών καμαρωτός-καμαρωτός με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, κρατώντας στην αγκαλιά μου ή σπρώχνοντας σε ένα καρότσι τα κουτιά με τα ζώα (συνήθως είναι πάνω από ένα στην κάθε μεταφορά). Παιδάκια πέφτουν πάνω μου και μου κάνουν άσχετες ερωτήσεις, μου ζωγραφίζουν τα χέρια, άγνωστοι άνθρωποι με αγκαλιάζουν και με γεμίζουν ευχαριστίες και συγχαρητήρια, ενώ δεν έχω κάνει τίποτα.
Δεν λείπουν και τα δώρα, κάποιο γλυκό, κάποιο μπαρμπαδέλι, ευχαριστήριες κάρτες κ.α.
Φυσικά και τα ζώα δέχονται χάδια και λιχουδιές και χαρές, ενώ ακόμα δεν έχουν καταλάβει που βρίσκονται.
Όλο αυτό το τζέρτζελο κρατάει περίπου μισή ώρα. Μετά τα ζώα φορτώνονται στα αυτοκίνητα των καινούργιων τους οικογενειών και πηγαίνουμε όλοι στα σπίτια μας.
 
- Επειδή όλα αυτά γίνονται με επίσημα χαρτιά (οι αεροπορικές ελέγχουν τα πάντα), όλα μου τα προσωπικά στοιχεία υπάρχουν στα χαρτιά της μεταφοράς. Που παραδίδονται στις οικογένειες.
 
* * *
 
Η κουταβίτσα πήγε λοιπόν το 2006 στην καινούργια της οικογένεια. Εγώ την μετέφερα, την παρέδωσα στο αεροδρόμιο και από τότε δεν ξανά άκουσα για εκείνη - κάτι που συνήθως είναι καλό σημάδι.
 
...
Μέχρι σήμερα. Σχεδόν 16 χρόνια μετά. Με το "σχεδόν 16" να αποτελεί σημαδιακό νούμερο για μένα. 
 
Τηλεφώνημα σήμερα το μεσημέρι. Άγνωστος αριθμός. Στην γραμμή μια κυρία. Μου συστήνεται σαν η ιδιοκτήτρια της σκυλίτσας, που με είχε γνωρίσει για μερικά λεπτά στο αεροδρόμιο πριν σχεδόν 16 χρόνια, στην παραλαβή. Τα στοιχεία μου τα βρήκε από τα επίσημα χαρτιά της τότε μεταφοράς.
 
Θάνατος.
 
Χθες. Ευτυχώς ανώδυνα. Είχε ήδη σαν κουταβάκι μια χρόνια αρώστια. Το ότι έγινε σχεδόν 16 ήταν κατόρθωμα. 
 
Μια ευτυχισμένη ζωή. Μία σύντροφος. Αγάπη, αγάπη, αγάπη, αγάπη.
Η Α. την περιμάζεψε από τα σκουπίδια (εκεί που άλλα σιχαμερά σκουπίδια την είχαν παρατήσει) και σε αντάλλαγμα η σκυλίτσα χάρισε μια ζωή στην σύντροφο της.
 
Η κυρία μου διηγήθηκε την κοινή τους ζωή, το δέσιμο τους, τις εμπειρίες τους. Το πως έζησαν μαζί, το πως τις χώρισε ο θάνατος.
Τα λόγια διακόπηκαν πολλές φορές από λυγμούς και δάκρυα. Και από τις δύο άκρες του σύρματος. Να θέλεις να μιλήσεις και να είναι όλα σου τα σωθικά ένας κόμπος.
 
Δεν προσπάθησα να την παρηγορήσω. Θα ήταν προσβολή. Πως να παρηγορήσω έναν άνθρωπο που τον είδα πριν 16 χρόνια για μερικά λεπτά; Με τι λόγια να μιλήσω για μια γλυκιά σκυλίτσα που την χάϊδεψα για 5 λεπτά πριν 16 χρόνια στο υπόγειο ενός αεροδρομίου, όταν ήταν κουταβάκι; 
 
Ούτε να στηρίξω προσπάθησα. Ξέρω πολύ καλά τι νιώθει κάποιος που έχασε τον σύντροφο της ζωής του. Πέφτεις. Η υπόλοιπη ζωή σταματάει και εσύ πέφτεις. Το ξέρεις ότι πέφτεις και δεν σε ενδιαφέρει. Δεν κάνεις καν κάποια προσπάθεια να πιαστείς από κάπου. Ούτε θέλεις να σε πιάσει κάποιος. Γιατί; Τι νόημα έχει; Οσο πέσεις έπεσες.
Πόσο κρατάει η πτώση; Ανάλογα τον άνθρωπο. Σε μερικούς κρατάει μέρες. Σε άλλους βδομάδες, μήνες, χρόνια. Σε μένα κράτησε κάτι λιγότερο από έναν χρόνο.
 
Την ενθάρρυνα λοιπόν να μιλήσει. Για το κουτάβι της, για την ζωή τους. Ίσως η γυναίκα αυτή να ένιωθε πιο άνετα μαζί μου. Με έναν άγνωστο τύπο, όχι κάποιον κοντινό της άνθρωπο, ίσως μπορούσε να δείξει καλύτερα αυτό που νιώθει. Ήδη εγώ είχα σχέση με την τετράποδη σύντροφο της ζωής της - έστω αυτήν την ελάχιστη.
 
Κράτησε πολλή ώρα αυτό το τηλεφώνημα. Μετά προσπάθησα να συνεχίσω την καθημερινότητα μου.
 
Δεν τα κατάφερα.

1 σχολια:

Anonymous 18 June 2021 at 13:57  

Το ποστ σου είναι μία παρηγοριά για την απώλεια και όχι μόνο.
Να είσαι καλά!

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP