Saturday 14 March 2009

Σενάρια Καταστροφής

Υπάρχουν πολλοί λόγοι γιά να θέλει ν' αφήσει κανείς τον κόσμο πίσω του. Φυγή, απόδραση, αηδία. Η αίσθηση ότι μόνος σου θα ζήσεις μιά καλύτερη ζωή. Την ξέρω αυτήν την αίσθηση, την έχω κάνει - προσωρινή - πράξη.

Υπάρχουν ελάχιστοι λόγοι γιά να παραμείνει κανείς μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο πιό σκληρός και ο πιό πραγματικός είναι τα γηρατειά.Είναι ελκυστικό το όνειρο όταν είσαι 20 χρονών και επιθυμείς να ζήσεις στην κορφή ενός βουνού. Αλλά πως θα κόψεις ξύλα και πως θα καλλιεργήσεις τα λαχανικά σου όταν είσαι 75; Ποιός θα σου θεραπεύσει ένα χαλασμένο δόντι;

Γίνεται φυσικά, όλα γίνονται. Απλά πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι η ζωή σου θα διαρκέσει λιγότερο αν ζήσεις μόνος σου, έξω από την ανθρώπινη κοινωνία. Ότι κερδίζεις σε ποιότητα το χάνεις σε διάρκεια.
Από πείρα ξέρω και κάτι άλλο. Οταν ζεις μόνος ξοδεύεις ένα τεράστιο μέρος του χρόνου σου στις βασικές διαδικασίες. Είναι αυταπάτη να πιστεύεις ότι θα ζεις κάπου στην μέση του δάσους και θα περνάς την μέρα σου με φιλοσοφία, βλέποντας τον ήλιο να γέρνει και μιλώντας με τα αγαπημένα σου ζώα. Στην πραγματικότητα ξοδεύεις τα 2/3 της μέρας σου με την εξεύρεση και το μαγείρεμα της τροφής σου, καθώς και με τις απαραίτητες εργασίες γιά την κατοικία σου. Βαρετές και ρουτινιάρικες δουλειές δηλαδή, που θα σου στοίχιζαν μισή έως μία ώρα αν ζούσες ενταγμένος στην κοινωνία.
Είναι κι αυτό - οι ώρες που ξοδεύεις γιά τα απλά, καθημερινά πράγματα της ζωής - άλλο ένα χάσιμο πολύτιμου χρόνου ζωής. Χάνεις και πάλι σε ποσότητα ότι κερδίζεις σε ποιότητα.

Η επιλογή δεν είναι απλή. Ιδίως όταν δεν έχεις την δυνατότητα να γυρίσεις πίσω. Πως μπορεί να ενταχθεί πίσω στην κοινωνία ένας 40ρης που έχει περάσει τα τελευταία 10 χρόνια μόνος του στο δάσος;

Μιά ενδιάμεση κατάσταση είναι να απομονωθείς με την αγαπημένη σου. Να άλλο ένα ρομαντικό όνειρο. Κάπου μόνοι στον κόσμο οι δυό σας, μακρυά από όλους και όλα. Γίνεται κι αυτό - ξέρω αρκετά ευτυχισμένα ζευγάρια που ζουν έτσι. Είναι όμως όλα ζευγάρια συνταξιούχων. Με μιά σίγουρη σύνταξη και χωρίς την ανάγκη της επανένταξης στην κοινωνία.
Το δυσκολότερο είναι να βρεις γυναίκα που θα μοιραστεί μαζί σου το όνειρο μέχρι τα βαθιά γεράματα. Συν το ερώτημα, τι θα γίνει αν πεθάνει ένας από τους δύο πρώτος. Πως θα ζήσει ο άλλος ξαφνικά μόνος του στην ερημιά;

Ένα επίκαιρο σενάριο είναι το σενάριο καταστροφής. Τέτοια υπάρχουν πολλά, όπως η αναγγελθείσα καταστροφή στην αλλαγή της χιλιετίας π.χ. Σήμερα αναγγέλεται η καταστροφή εξ' αιτίας της οικονομικής κρίσης
.Δεν πιστεύω στα σενάρια καταστροφής. Έστω όμως ότι ένα από αυτά επαληθεύεται. Έστω ότι η ανθρωπότητα αυτοκαταστρέφεται με έναν πυρηνικό ή βιολογικό πόλεμο. Σε μιά τέτοια εκδοχή, το να ζήσεις μόνος σου δεν είναι πιά επιλογή, είναι αναγκαιότητα. Ζήτημα επιβίωσης.

Που θα ήταν καλύτερα να ζήσεις και πως θα εξασφαλίσεις την επιβίωση σου, όταν όλα σχεδόν στον κόσμο θα είναι είτε κατεστραμμένα είτε μολυσμένα;
Σε δάσος; Η ραδιενέργεια και τα βακτηρήδια θα σε "βρουν". Σε βουνό; Το ίδιο
.Σε νησί; Χμμμμ, κάπως καλύτερα. Θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλο γιά να σου εξασφαλίζει την επιβίωση και αρκετά μικρό για να περάσει απαρατήρητο από τους υπόλοιπους. Αν το νησί σου αποτελέσει σανίδα σωτηρίας και όαση επιβίωσης σ' έναν εχθρικό κόσμο, πως θα το προστατέψεις από τους εισβολείς;

Σε πλοίο, στην μέση του ωκεανού. Ελάχιστη έως μηδενική πρσβολή από την ραδιενέργεια και μηδενική προσβολή από θανατηφόρα βακτηρήδια. Ο ωκεανός είναι μιά αχανής έκταση, πολύ απίθανο να σε εντοπίσει κάποιος να να μπορέσει να εισβάλλει στον κόσμο σου. Κινητός και γρήγορος, σαν πρόσθετα πλεονεκτήματα.

Μέσο κίνησης τα πανιά και ο ήλιος εννοείται. Ντήζελ δεν θα υπάρχει διαθέσιμο.
Τροφή; Μάλλον άφθονη. Φύκια γιά παράδειγμα, είναι πλήρης τροφή. Στο πλοίο μπορείς να καλλιεργείς μιά μικρή ποσότητα από λαχανικά. Το νερό επίσης δεν αποτελεί πρόβλημα. Μαζεύεις βρόχινο η αφαλατώνεις το θαλασσινό. Σίγουρα, η βροχή μπορεί να είναι ραδιενεργή. Αλλά στην μέση του ωκεανού είναι πολύ πιό απίθανο να περάσουν από πάνω σου ραδιενεργά σύννεφα από το αν βασίζεσαι στο σύστημα ύδρευσης ή σε πηγές και στα ποτάμια στην ξηρά.

Ανταλλακτικά γιά το πλοίο; Είναι πρόβλημα. Πρέπει από την αρχή να πάρεις πολλά μαζί σου. Μερικά μπορείς να τα αντικαθιστάς σε σπάνιες επισκέψεις στην ξηρά.

Σκύλος; Είναι πρόβλημα. Γιά την τροφή του απαιτούνται συχνές αποβάσεις στην ξηρά. Όσο περισσότερες, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να σε ανακαλύψουν και να σε βλάψουν. Στην ξηρά (θα) κυριαρχεί η μόλυνση, η τροφή θα είναι δυσεύρετη. Γιά τα πρώτα 5 χρόνια μπορείς να πάρεις σκυλοτροφή μαζί σου. Μετά;

Σύντροφοι; Και ναι και όχι. Μόνος σου μπορείς σίγουρα. Μία γυναίκα δίπλα σου θα έκανε την επιβίωση πιό πιθανή, την ζωή πιό ευχάριστη. Παραπάνω άνθρωποι θα δημιουργούσαν πρόβλημα τροφής και διαθέσιμου χώρου. Το πλοίο δεν μπορεί να είναι τεράστιο. Ισως το ιδανικό θα ήταν 4-5 ζευγάρια σε ισάριθμα πλοία. Ένας μικρός στόλος.

ΟΚ, ας αφήσω κατά μέρος την ολική καταστροφή. Έστω ότι ο κόσμος δεν μολύνεται από ραδιενέργεια. Απλά γίνεται ολοένα και πιό σκληρός, πιό απάνθρωπος.Φεύγοντας κερδίζεις σε ποιότητα και χάνεις σε μήκος ζωής, το εξήγησα πιό πάνω. Πόσο "κοστολογείς" αυτό το κέρδος σε ποιότητα ζωής; Πόσο "κοστολογείς" την διάρκεια ζωής, τα χρόνια που θα χάσεις;

Δύσκολες ερωτήσεις, που πρέπει να απαντιώνται καθημερινά. Ο κόσμος αλλάζει καθημερινά, οι συνθήκες όλο και πιό γρήγορα.Πρέπει να είμαι έτοιμος να φύγω με το πλοίο ανά κάθε στιγμή. Είμαι; Οχι. Με κάποιες προετοιμασίες (3-4 μήνες) ναι. Αν γίνει καταστροφή, πρέπει να την προβλέψω με σιγουριά 4 μήνες πριν, αλλιώς την πάτησα.

4 σχολια:

violet 16 March 2009 at 21:41  

Καλησπέρα!
Το ξεκινημα του post μου θυμισε το Walden του Thoreau.Σ'αυτο ο συγγραφέας περιγράφει τη ζωή του απομονωμενος σε ένα δάσος για δυο χρόνια.Είχε κι εκείνος την ανάγκη να απομακρυνθεί από τους συνανθρώπους του για ένα διάστημα και να ζήσει κοντα στη φύση.
Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα:
"Τι διάστημα είναι αυτό που χωρίζει τον άνθρωπο από τους συνανθρώπους του και τον αφήνει μόνο; Ανακάλυψα ότι όσο και να κουράσει κανείς τα πόδια του, δεν πρόκειται να έρθει πιο κοντά στον άλλο στο μυαλό. Σε τι επιθυμούμε να κατοικούμε πιο κοντά; Οπωσδήποτε όχι στους πολλούς ανθρώπους,ούτε στο σταθμό του τρένου, στο ταχυδρομείο, ουτε στο καπηλειό, ουτε εκεί που συναθροίζεται ο περισσότερος κόσμος, αλλά στην αιώνια πηγή της ζωής μας, την οποία μας έχουν δείξει όλες μας οι εμπειρίες, όπως η ιτιά στέκεται δίπλα στο νερό και στέλνει τις ρίζες της προς την κατεύθυνσή του. Ο τόπος αυτός διαφέρει ανάλογα με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου..."

Δε θα έλεγα πως θα επιθυμούσα να ζήσω έξω από την ανθρώπινη κοινωνία για πολυ καιρό τελείως μονη μου, ουτε χωρίς αρκετά απο τα αγαθα του πολιτισμού, με τα οποια έχω συνηθισει να ζω. Αλλά ειναι καλά να θετουμε στον εαυτό μας πού και πού ερωτηματα σαν κι αυτο που θέτεις. Τι είμαστε ικανοι να κάνουμε και τι όχι. Και τι προτιμουμε τελικά.
Δυστυχώς έχουμε μόνο μία ζωή, την οποια αν ειμαστε αρκετα τυχεροι και γεννηθουμε στη σωστη πλευρα του πλανητη , μπορούμε εμείς να ορισουμε (μεχρι έναν βαθμό )πώς θέλουμε να τη ζήσουμε. Κι αυτη η ελευθερία μας, οταν τη συνειδητοποιήσουμε, μας επιβαρύνει ταυτόχρονα με την ευθύνη να τη ζήσουμε όσο πιο κοντά στα όνειρά μας γίνεται.

Περαστικός 17 March 2009 at 10:41  

Προτιμώ την ποιότητα από την ποσότητα και σκέπτομαι ότι και αυτές οι εργασίες «ρουτίνας» θα είχαν μια άλλη διάσταση στη φύση. Θα μου πεις γιατί δεν το κάνεις; Το χαλασμένο δόντι σκέπτομαι, τον πόνο, όχι τη στέρηση και τον κόπο :))) Μπορεί όμως κάποια μέρα, καθώς και η ζωή σε αυτή την κοινωνία γίνεται όλο και πιο επώδυνη. Έχω διαβάσει και εγώ Thoreau και τον προτείνω. Καλοτάξιδο το ιστολόγιο και σε πλήρη ιστιοφορία :)

Jolly Roger 17 March 2009 at 20:00  

Περαστικε καλως ωρισες.

Αισθανομαι κουμπουρας. Ειμαι ο μονος εδω μεσα που δεν εχει διαβασει Thoreau ;-)

Απο πειρα σου λεω, οτι δεν ειναι μονο ο φοβος για το χαλασμενο δοντι που μας κραταει εδω. Το να εχεις να μαζεψεις ξυλα για το τζακι καθε μερα, να αναψεις φωτια και να περιμενεις το τσουκαλι να βρασει ειναι ενα πολυ ανιαρο πραγμα οταν το κανεις για 2 συνεχη χρονια χωρις διακοπη.
Ανιαρο για εναν 25ρη. Για εναν 70ρη ειναι μαρτυριο.

Για ενα πιατο φαι σε συνθηκες πολης, απλα ανοιγεις τον καταψυκτη, παιρνεις το φαγητο, το βαζεις στα μικροκυματα και σε 5' το εχεις αχνιστο μπροστα σου. Τις ωρες που εξοικονομεις μπορεις να πας βολτα η να τις περασεις π.χ. διαβαζοντας Thoreau ;-)

violet, σωστα. Η ελευθερια ειναι παντοτε αναλογη της ευθυνης. Και η μια δεν υπαρχει χωρις την αλλη. Εχουμε την ευθυνη να φτιαξουμε τα ονειρα μας οπως τα θελουμε και να τα πραγματοποιησουμε. Αν δεν, ... χασαμε.

Αν δεν πραγματοποιησουμε εμεις οι προνομιουχοι τα ονειρα μας, τοτε ποιος; Το αφρικανακι στην Κενυα που λιμοκτονει;

Για να ξαναγυρισω στην κοινωνια. Μεσα η εξω; Αν γινει καποια Μεγαλη Καταστροφη θελω να ειμαι ετοιμος και ικανος να ζησω μονος μου. Πιστευω οτι ειμαι. Αν δεν γινει καταστροφη και εχω την επιλογη, θελω να ειμαι μισο-μισο ;-)
Να ζω δηλαδη ενταγμενος στην κοινωνια αλλα να μπορω να την αφηνω πισω μου οποτε με βαραινει πολυ.

Anonymous 18 March 2009 at 11:56  

Καλημέρα Skipper,
Καλώς όρισες, και καλά ταξίδια εντός και εκτός μπλογκ.

Όταν φεύγουμε για να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας πολύ λίγη σημασία έχουν πρακτικά και υλικά ζητήματα. Προσαρμόζεται η ζωή μας στα νέα δεδομένα.
Η φυγή από την κοινωνία έστω και προσωρινά είναι πολύ δύσκολη απόφαση ειδικά όταν αφήνεις πίσω σου αγαπημένα πρόσωπα. Είναι πολύ ισχυρό το κίνητρο που σε σπρώχνει να φύγεις και σου δίνει δύναμη να αντιμετωπίζεις την καθημερινή διαβίωση.
Πιστεύω όμως ότι δεν μπορούμε να φύγουμε από την κοινωνία για πάντα ακόμα και αν έχουμε λύσει ζητήματα όπως ο οδοντίατρος ή το κουβάλημα των ξύλων.
Η φυγή δεν είναι μόνιμη ανάγκη, σχεδόν για κανέναν μας.
Στο ερώτημα που θέτεις απαντώ ναι. Θα επέλεγα την ποιότητα (μου) έστω και αν μου κόστιζε λιγότερα χρόνια.
Η ζωή μας δεν είναι μόνο μία αλλά πολύ μικρή και δεν μας συγχωρεί εκπτώσεις στα όνειρα μας. Αξίζει να της δώσουμε μερικά χρονάκια προκειμένου να τα ζήσουμε.

aria

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP