Friday 31 December 2010

Ανέκδοτο

Στην αίθουσα ενός swinger club οι θαμώνες επιδίδονται στην προσφιλή τους ενασχόληση - ανεξέλεγκτο σεξ όλων με όλους.
Ξαφνικά, ακούγεται μία απελπισμένη φωνή στο σκοτάδι
- Ρε παιδιά, να οργανωθούμε!
Κανείς δεν δίνει σημασία.
Μετά από λίγο, η ίδια φωνή στο σκοτάδι, πιό απελπισμένη από πριν
- Ρε παιδιά, να οργανωθούμε!
Και πάλι καμμία αντίδραση.
Η σκηνή επαναλαμβάνεται μερικές φορές ακόμα, ώσπου κάποιος απαντάει
- Τι θες ρε φίλε, μας έσκασες;
- Να οργανωθούμε ρε παιδιά! Μέχρι τώρα με γάμησαν 6 φορές και δεν κατάφερα να γαμήσω ούτε 1.

* * * *
Το ανέκδοτο περιγράφει τέλεια την νοοτροπία του έλληνα. Μπήκε σε ένα club χωρίς να έχει ιδέα από τους κανόνες του,  χωρίς να έχει ιδέα γιά το τι γίνεται εκεί μέσα. Προσποιήθηκε μάλιστα ότι δεν είδε τους βαρβάτους αράπηδες στην είσοδο. Μπήκε, ελπίζοντας να βρει απολαύσεις χωρίς να χρειαστεί τις προαπαιτούμενες προετοιμασίες και οργάνωση. Και μόνο όταν τον πήδηξαν (επανειλημμένα) άρχισε να αναγνωρίζει τα καλά της οργάνωσης.

Η σημερινή κατάσταση της χώρας οφείλεται κατά 90% στο πασοκ και τον ιδρυτή του, μετά την εκλογική επικράτηση του 1981. Όχι ότι δεν υπήρχε ρεμούλα και διαφθορά στις πιό πριν εποχές. Αλλά πριν το 1981 η διαφθορά ήταν περιορισμένη σε 10 μεγαλοοικογένειες που είχαν ξεκινήσει να πλουτίζουν επί κατοχής, σαν δοσίλογοι και συνεργάτες των γερμανών. Με εξαίρεση αυτές τις 10 οικογένειες και τους σφουγγοκωλάριους τους, ο υπόλοιπος κόσμος ήταν μιά χαρά. Το φιλότιμο και η τιμιότητα ήταν κοινωνικές Αξίες, πρότυπα προς μίμηση.
Ο αντρέας γ. παπανδρέου διασκόρπισε την διαφθορά από τους πιό πλούσιους μέχρι τους πιό φτωχούς. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, οι έλληνες επιδόθηκαν σε ένα ανεξέλεγκτο όργιο αυθαιρεσίας. Η αυθαιρεσία θεωρήθηκε "μαγκιά" και το να είσαι τίμιος έγινε ισοδύναμο του μαλάκας.

Αναπηρικές συντάξεις σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές εν ενεργεία, συντάξεις αντιστασιακού σε άτομα που το 1940 δεν είχαν ακόμα γεννηθεί, 60000 (ολογράφως: εξήντα χιλιάδες) προσλήψεις στο δημόσιο μέσα σε ΜΙΑ ΜΕΡΑ! Γιά πολλές μέρες / μήνες / χρόνια. Θεσμοθετημένα μάλιστα με την αισχρότατη και απροκάλυπτη δήλωση του αγπ "μόνο με δικούς μας θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός".
Είναι αυτοί που σήμερα συμπληρώνουν μια 30ετία "υπηρεσίας" και παίρνουν σύνταξη. Αν τολμησει κανείς να τους κόψει ένα κατοστάρικο θα μετατραπούν σε φτωχούς συνταξιούχους. Το ότι επί 30 χρόνια ροκάνιζαν έναν μισθό που επ ουδενί δικαιούνταν, περνάει στο ντούκου.
Ο σοσιαλισμός των αυθαίρετα διορισμένων. Που ακόμα και την στιγμή που η χώρα έχει βουλιάξει, εξακολουθούν να διορίζουν (αυθαίρετα εννοείται). Πασοκικό παπαγαλάκι υπερασπίζονταν την φράση "μόνο με δικούς μας..." μπροστά μου, τον Φλεβάρη του 2010!

Η αυθαιρεσία και ο κωλοελληνισμός διαπότισαν όλη την κοινωνία. Με το σκεπτικό "γιατί αυτός και όχι εγώ" έγιναν όλοι άτιμοι. Όχι μόνο στο θέμα των διορισμών. Με διαλυμένη την Δικαιοσύνη, με νόμους - μαιμού που εφαρμόζονται επιλεκτικά, με ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει.

Ένα μειονέκτημα έχει αυτή η κατάσταση. Ένα μειονέκτημα που οι έλληνες αρνούνται πεισματικά να δουν. Το μειονέκτημα είναι ότι αν σε γαμήσουν (όπως τον τυπάκο στο ανέκδοτο) δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Πριν το 1981, αν κάποιος ήθελε να βγει μπροστά σου στην αριστερή στροφή στο φανάρι, σου ζήταγε την άδεια. Και σου έλεγε ευχαριστώ αν τον άφηνες. Σήμερα μόνο οι μαλάκες περιμένουν στο φανάρι γιά να στρίψουν αριστερά. Το να βγει ο κάθε ένας μπροστά σου, θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα, αυτονόητο.
Πριν το 1981, υπήρχαν κάτι λίγοι θερμόαιμοι νεαροί που καβαλούσαν τις μοτοσυκλέτες τους και έκαναν ελιγμούς ανάμεσα στ' αυτοκίνητα. Τους έλεγαν "καμικάζι" (έχουν γραφτεί και τραγούδια γι αυτούς). Σήμερα, όποιος οδηγεί δίτροχο πρέπει ντε και καλά να παριστάνει τον "γρήγορο", καταπατώντας τον κ.ο.κ. Που πας ρε κακόμοιρο, καταχρεωμένο ανθρωπάκι; Σε έχουν πηδήξει 20 φορές μόνο γιά σήμερα - νομίζεις ότι κάτι έκανες με το να βγεις μπροστά στο φανάρι;

Είναι σημαντικό να ασχολούμαι με τις συνθήκες στους δρόμους; Όχι, αν σκεφτώ τα δις που χρωστάει η χώρα. Ναι, αν ζητάω μιά οφθαλμοφανή εξήγηση, γιατί φτάσαμε ως εδώ. Στους δρόμους αναγνωρίζω τις αιτίες της ελληνικής χρεωκοπίας. Την αυθαιρεσία, την δειλία και την τζάμπα μαγκιά.

Πρόσφατα, σε μιά διαδήλωση μερικοί ξυλοφόρτωσαν τον Χατζηδάκη. Το πιό μεστό σχόλιο γιά το γεγονός το διάβασα από την Μαρτίνα, στο σχετικό post του Old Boy.
Ρετσιτάρω: "Για να αποφευχθεί η βία ο άνθρωπος εφηύρε την Δικαιοσύνη. Οταν αυτή αδυνατεί να ανταποκριθεί η επιστροφή στη βία είναι ζήτημα χρόνου.."

Γενικεύω το σωστό σχόλιο. Μόνο η ύπαρξη - και η εφαρμογή - κανόνων κρατάει την κοινωνία. Χωρίς κανόνες, το να στρίψουμε ο ένας το λαρύγγι του άλλου είναι ζήτημα χρόνου. Αλλά η ελληνική κοινωνία γαλουχήθηκε από το 1981 μέχρι σήμερα, ότι η εφαρμογή των κανόνων αφορά αποκλειστικά τους χαζούς. Τώρα που την πηδάνε, ζητάει "να οργανωθούμε", όπως ο κακομοίρης στο ανέκδοτο.
Αλλά είναι αργά.

* * * *
Κρίση; Ποιά κρίση;

Εκείνο που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα είναι μιά ανακατανομή πλούτου από τους "χαζούς" προς τους "έξυπνους". Τα καινούργια τζάκια είναι ήδη εδώ. Και θα μας πηδήξουν μαζί με τα παλιά, που ουδέποτε έφυγαν.

Επιτροπές 150 ατόμων διορίστηκαν - αυθαίρετα και κομματικά εννοείται - μόλις την τελευταία βδομάδα. Χατηρικοί νόμοι (όπως η απαλλαγή της φορολογίας γιά τις εφημερίδες π.χ. ) ψηφίστηκαν μόλις προχθές, χαρίζοντας μερικά (ακόμα) εκατομμύρια στα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Οι ιδιοκτήτες των παε και των καε ακόμα και σήμερα βρίσκονται στο φορολογικό απυρόβλητο (εμ, τζάμπα παίζουν μπουνιές ποιός θα αγοράσει τις ομάδες; ).

Σήμερα το βράδυ, τα νέα τζάκια θα συν-γιορτάσουν την πρωτοχρονιά με "Τριαντάφυλλο σολομού μπαλίκ σε ζεστό μπλινί με ξινή κρέμα και χαβιάρι οσιέτρ, καπουτσίνο αγκινάρας με τρούφα και λαβράκι μαρινέ, πράσινο ριζότο με φρέσκο αστακό, κλείνοντας με κρεμ μπριλέ φραγκοστάφυλο και κρέπα σοκολάτας με μους βαλρόνα σε βελουτέ μπανάνας". To εξαιρετικό κείμενο του Καπετάνιου Κωστή Γκορτζή τα περιγράφει λεπτομερώς.

Ποιοί έχουν να πληρώσουν κρεμ μπρυλέ φραγκοστάφυλο; Προφανώς πάμπολλοι.

Τρία (μόνο) παραδείγματα.
Παράδειγμα 1) Η Ελλάδα έχει υποχρέωση να απλοποιήσει τις διαδικασίες γιά την ίδρυση εταιρειών. Συγκριτικά, στην Γερμανία ίδρυσα εταιρεία μέσα σε 10', υπογράφοντας ένα χαρτί και καταβάλλοντας εισφορά 20 (είκοσι) ευρώ. Δεν χρειάστηκε καν να παω στην δημ. υπηρεσία - όλα έγιναν τηλεφωνικά, η με το ταχυδρομείο.
Στην Ελλάδα χρειάστηκα γιά την ίδια δουλειά 3000 ευρώ σε "γρηγορόσημα", συν 6 μήνες τρέξιμο και ουρές σε κάτι απίθανες υπηρεσίες, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα.
Το να απλοποιηθούν οι διαδικασίες είναι υποχρέωση μας απέναντι στην ΕΕ, δεν χρειάζεται λεφτά, δεν χρειάζεται υποδομές, χρόνο, δεν χρειάζεται τίποτα. Όλο κι όλο χρειάζεται μιά υπουργική απόφαση. Αν όμως απλοποιηθούν οι διαδικασίες, θα εξαλειφθούν τα "γρηγορόσημα".
Ποιος θα τσεπώνει μετά τα 3000 ευρώ (ΜΑΥΡΑ λεφτά εννοείται) γιά να παραγγείλει κρεμ μπρυλε φραγκοστάφυλο οεο;

Παράδειγμα 2) Στο Καλαμάκι λειτουργεί μαρίνα γιά κότερα αναψυχής. Η περιοχή είναι φιλέτο, μιάς και είναι εντελώς προνομιακό να μπορείς να παρκάρεις το πλοίο σου 5' από την Ομόνοια. Σε συγκρίσιμες μαρίνες της Μεσογείου, ο κάθε πλοιοκτήτης πληρώνει από 3000 - 6000 ευρώ / χρόνο γιά ελλιμενισμό, ανάλογα με το μέγεθος του πλοίου.
Αυτό ΔΕΝ ισχύει γιά την μαρίνα στο Καλαμάκι, ιδιοκτησίας του ελληνικού κράτους. Στο Καλαμάκι, το ελληνικό κράτος δείχνεται εξαιρετικά "γενναιόδωρο" προς τους πλοιοκτήτες, το κόστος ελλιμενισμού είναι γελοιωδώς χαμηλό.
Οι πλοιοκτήτες όμως δεν τα γλυτώνουν αυτά τα λεφτά. Οι πλοικτήτες πληρώνουν την δίκαια τιμή της πιάτσας, που είναι ετσι κι αλλιώς 3 - 6 χιλιάρικα (κάθε χρόνο πάντα). Η διαφορά είναι ότι δεν τα πληρώνουν επίσημα στον νόμιμο ιδιοκτήτη της μαρίνας, δλδ. το ελληνικό κράτος. Τα πληρώνουν - μαύρα - στον "διαχειριστή", που είναι ένα κύκλωμα δημοσίων υπαλλήλων.

Ποιός εμποδίζει το ελληνικό κράτος να ανεβάσει την τιμή στο Καλαμάκι; Ποιός θα έλεγε όχι σε παραπάνω κρατικά έσοδα; Οι πλοιοκτήτες δεν ενδιαφέρονται - έτσι κι αλλιώς τα ίδια πληρώνουν και τώρα. Οι μόνοι που θα έχαναν από αυτήν την αλλαγή θα ήταν αυτοί που σήμερα τσεπώνουν μαύρα λεφτά - ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ - προκειμένου να παραγγέλνουν "χαβιάρι οσίετρ και καπουτσίνο αγκινάρας".

Παράδειγμα 3) Κάποτε το ελληνικό κράτος αποφάσισε να αυξήσει την ασφάλεια στις θαλάσσιες συγκοινωνίες. Με αμφιλεγόμενο τρόπο, αλλά ας δεχτώ ότι είχε καλές προθέσεις. Ένα από τα μέτρα που αποφασίστηκαν ήταν να εφοδιαστεί ο κάθε ασύρματος του πλοίου (VHF) με ξεχωριστή μπαταρία και ξεχωριστό τροφοδοτικό.
Το τροφοδοτικό είναι ένας απλός φορτωτής, περίπου σαν αυτόν που φορτίζει την μπαταρία του κινητού μας. Κόστος υλικών γύρω στα 3 ευρώ, κόστος έτοιμης συσκευής άντε το πολύ 10 ευρώ. Το ελληνικό κράτος όμως (προκειμένου να χορηγήσει την άδεια κυκλοφορίας του πλοίου) απαιτεί συγκεκριμένο τροφοδοτικό, από συγκεκριμένη εταιρεία. Που - έχοντας το μονοπώλιο - πουλάει το μηχάνημα αξίας 10 ευρώ γιά 70 ευρώ.

Να πως το κράτος φτιάχνει εκατομμυριούχους και να πως τα νέα (και παλιά) τζάκια έχουν τα φράγκα να παραγγείλουν καπουτσίνο αγκινάρας.

Σήμερα, εδώ και τώρα, μας πηδάνε. Απροκάλυπτα, ξαδιάντροπα τα παίρνουν από τους αδύναμους και τα δίνουν στους επιτήδειους. Η "κρίση" και το ΔΝΤ είναι απλά ο φερετζές γιά να δικαιολογηθεί η ληστεία.

Τι μένει γιά μας; Μα ... το να οργανωθούμε ;-)

Το λέει άλλωστε και το ανέκδοτο.

Εύχομαι το 2011 να μας βρει πιό οργανωμένους.

Tuesday 28 December 2010

Δαίμονες

Εισαγωγικό σημείωμα: σ' αυτό το ποστ ασχολούμαι με 2 θέματα - άσχετα μεταξύ τους. Το πρώτο είναι πιό "αισθηματικό" και αναφέρεται σε μιά πρόσφατη (δυσάρεστη) εμπειρία. Το 2ο είναι πιό "ορθολογικό" και περιέχει σκέψεις που αναλύω στο μυαλό μου εδώ και πολύν καιρό. Το περικλείω σαν μιά μεγάλη παρένθεση μέσα στο κυρίως ποστ. Θα χαρώ να ανταλλάξω σκέψεις με όποιον ενδιαφέρεται είτε γιά το πρώτο είτε γιά το δεύτερο θέμα (είτε και γιά τα 2).

* * * * * *
Οι πιό όμορφοι δαίμονες ήταν εκείνοι που γνώρισα στο φιλμ The Golden Compass, βασισμένο στα διηγήματα του Philip Pullman. Στον κόσμο που περιγράφει ο Pullman, ο κάθε άνθρωπος έχει ψυχή σε μορφή ζώου. Η ψυχή (δλδ. το ζώο) βρίσκεται πάντα κοντά στον άνθρωπο και είναι "ο δαίμονας" του. Είτε ο άνθρωπος βρίσκεται πάντα κοντά στην ψυχή του - ανάλογα με την οπτική γωνία. Δύο ξεχωριστά όντα σε μιά μοναδική και άρρηκτη συμβίωση. Αν πονέσει ο ένας, θα πονέσει και ο άλλος. Αν πεθάνει ο ένας, θα πεθάνει και ο άλλος. Ο άνθρωπος και ο δαίμονας του (η ψυχή του) βρίσκονται σε διαρκή - συνειδητό - διάλογο. Άλλοτε γιά απλά, καθημερινά πράγματα (πότε θα φάμε, που θα κοιμηθούμε) και άλλοτε γιά τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής.

Πολύ θα ήθελα να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο. Πρώτον θα φερόμασταν καλά στα ζώα, αφού η κακοποίηση ενός ζώου θα σήμαινε κακοποίηση μιάς ψυχής (και στον δικό μας κόσμο το ίδιο σημαίνει, απλά θέλουμε πεισματικά να το αγνοούμε). Δεύτερον θα αναπτύσσαμε τον διάλογο με την ψυχή μας - κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν από καιρό πάψει να κάνουν.

Ποιός όμως μας διαβεβαιώνει, ότι τα ζώα ΔΕΝ είναι η ψυχή μας; Ποιός μας διαβεβαιώνει, ότι κάθε φορά που βασανίζουμε, σκοτώνουμε, σφάζουμε, κυνηγάμε, δηλητηριάζουμε ένα ζώο, δεν κακοποιούμε μιά ψυχή; Η επιστήμη; Ας καγχάσω!

Ανοίγω (μεγάλη) παρένθεση περί Επιστήμης.
Μιά - ελπίζω αυξανόμενη - μερίδα νέων (κυρίως) ανθρώπων αυτοπροσδιορίζεται στις μέρες μας σαν "ορθολογιστές". Αναγνωρίζονται εύκολα από την αρνητική στάση τους απέναντι σε κάθε θρησκεία και ιδίως την ελληνορθόδοξη (τι χαρακτηρισμός) εκκλησία. Ο ορθολογισμός τους συνοψίζεται στην επαληθευσιμότητα που προσφέρει το διπλά τυφλό πείραμα (ΔΤΠ). Οτιδήποτε δεν επαληθεύεται με διπλά τυφλό πείραμα (ΔΤΠ) αποτελεί στα μάτια τους μεταφυσική και εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερο του "ορθολογισμού".

Αν και συμφωνώ μαζί τους 100% σε ότι αφορά τον σκοταδισμό όλων των θρησκειών, δεν μπορώ να συμφωνήσω με την σημασία που δίνουν στο ΔΤΠ. Εκείνο που ξεχνάνε οι "ορθολογιστές" μας είναι ότι το ΔΤΠ μπορεί να επαληθεύσει / διαψεύσει αποκλειστικά κάτι γιά το οποίο ΨΆΧΝΕΙΣ. Αν (ηθελημένα) δεν ψάχνεις γιά κάτι, δεν μπορείς να αποφανθείς γιά την αλήθεια μιάς φράσης.

Λέει π.χ. ο Pullman ότι κάθε ζώο αντιπροσωπέυει μία ανθρώπινη ψυχή. Ότι το να βασανίζεις ένα ζώο ισοδυναμεί με το να βασανίζεις έναν άνθρωπο. Το ίδιο ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Έρχονται όμως οι "ορθολογιστές" και με καταδικάζουν αναφανδόν σαν μεταφυσικό, επειδή αυτό που λέω δεν αποδεικνύεται με διπλά τυφλό πείραμα.
Γιά στάσου ρε μεγάλε και πάρε μιά ανάσα. ΕΨΑΞΕΣ (με ΔΤΠ είτε αλλιώς) να δεις αν η φράση αυτή αληθεύει; Αφού δεν έψαξες, πως είσαι τόσο σίγουρος ότι αυτά που λες εσύ είναι (ορθο)λογικά και αυτά που λέω εγώ είναι μεταφυσικά; Δηλαδή επειδή εσύ δηλώνεις "ορθολογιστής" και είσαι εναντίον του παπαδαριού, σημαίνει ότι όλα όσα λες είναι αυτομάτως σωστά;

Το 2ο πράγμα που αρέσκονται να ξεχνάνε οι "ορθολογιστές" μας είναι ότι στις μέρες μας ΔΕΝ υπάρχει ανεξάρτητη Έρευνα. Μπορεί το ΔΤΠ να είναι μιά ωραία μέθοδος - αν και μακράν όχι η μοναδική - στο να εξετάζεις αν μιά επιστημονική πρόταση είναι σωστή ή λάθος. Αλλά η ΔΙΑΤΎΠΩΣΗ της επιστημονικής πρότασης αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο όσων έχουν τα φράγκα (και μιλάμε γιά δις, όχι παίξον-γέλασον).

Σήμερα η επιστημονική έρευνα στους τομείς των μαθηματικών, της πληροφορικής, της φυσικής και της χημείας καθορίζεται, χρηματοδοτείται και χειραγωγείται από την (κρατική εν πολλοίς) πολεμική βιομηχανία. Στους δε τομείς της βιολογίας και της ιατρικής χρηματοδοτείται και χειραγωγείται από τις φαρμακοβιομηχανίες. Έτσι εξηγείται γιατί π.χ. ξοδεύονται μερικά δις στην επιστημονική έρευνα γιά την καταπολέμηση της φαλάκρας και της σεξουαλικής ανικανότητας και όχι γιά τις αρρώστιες που σκοτώνουν τα παιδάκια του 3ου κόσμου.

Αν λοιπόν εσύ τρισμέγιστε είσαι φυσικός και σε πληρώνει το αμερικάνικο πεντάγωνο γιά να κάνεις έρευνα γύρω από τους νέους τύπους χειροβομβίδων, ώστε να εξολοθρεύονται αποτελεσματικότερα οι φουκαράδες οι ιρακινοί, είναι γούστο σου και μαγκιά σου. Αλλά μη μου κουνιέσαι και πολύ γύρω από τον "ορθολογισμό" του διπλά τυφλού πειράματος. Γιατί χωρίς τα κατευθυνόμενα φραγκάκια από τους πάτρωνες και αφέντες σου, όχι διπλά τυφλό πείραμα, αλλά ούτε σουβλάκι δεν μπορείς να φτιάξεις.

Μέχρι λοιπόν κάποιος να αποδείξει επιστημονικά ότι η Πίστη δεν μπορεί να μετακινήσει βουνά, εγώ έχω κάθε δικαίωμα να λέω ότι η Πίστη (ο Έρωτας στην περίπτωση μου) μπορεί να μετακινήσει βουνά.
Και μέχρι κάποιος να αποδείξει ότι η ψυχή μας δεν κατοικεί σε ένα ζώο, εγώ έχω κάθε δικαίωμα να λέω ότι τα ζώα ΕΙΝΑΙ η ψυχή μας.

Κλείνει η παρένθεση, ξαναγυρνάω στους δαίμονες.

Οι πιό όμορφοι δαίμονες που ξέρω λοιπόν, είναι τα ζώα. Οι ψυχές μας. Όσοι ζουν σε κόσμους σαν εκείνους του Pullman τους έχουν αυτούς τους δαίμονες συνειδητά δίπλα τους. Σε διαρκή διάλογο, σε διαρκή (αλληλο)φροντίδα.

Αλλά δεν ξέρω μόνο όμορφους δαίμονες :-(

Ξέρω και τα "καινά δαιμόνια". Αυτά που ανάγκασαν τον Σωκράτη να πιεί το κώνειο. Ξέρω και τα δαιμόνια των ασκητών. Εκείνα που με μορφή πειρασμού ήθελαν να αποπλανήσουν τους ασκητές από τον διαλογισμό τους. Μ' εμένα η προσπάθεια αποπλάνησης θα διαρκούσε περίπου 5' - με νικητές τα δαιμόνια.

Μιάς και ανέφερα τον Σωκράτη: σε κάποια αναφορά περιγράφει το πως συνομιλεί με το "δαιμόνιο" του. Το δαιμόνιο - που σημειωτέον έχει μορφή ζωου - τον κατευθύνει να κάνει μόνο καλές πράξεις. Να λοιπόν που ο κος Pullman ψιλο-αντιγράφει τον Σωκράτη 2500 χρόνια μετά.

Ξέρω και τους δαίμονες των μαχητών. Τα έβαλε - λέει η φράση - "με θεούς και δαίμονες". Καθώς δεν είμαι μαχητής αλλά δειλός, η φράση δεν με αφορά.

Ξέρω τους δαίμονες του Unix / Linux. Έχω κατασκευάσει μάλιστα καμπόσους από δαύτους. Ακίνδυνοι όλοι τους.

Τον δαίμονα Genius malignus του Καρτέσιου. Τον δαίμονα του Maxwell γιά το αεικίνητο 2ου είδους. Τον δαίμονα του Laplace.

Τους δαίμονες που "καταλάμβαναν" τα σώματα των κακομοίρηδων στον Μεσαίωνα και έπρεπε να εκδιωχθούν από τους εξορκιστές.

Ξέρω λοιπόν δαίμονες και δαίμονες. Καλούς, αδιάφορους και απαίσιους. Όσοι αναφέρω πιό πάνω έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αποτελούν "εξωτερικά" όντα. Άλλο ο δαίμονας, άλλο ο άνθρωπος.

Τι κάνεις όμως με τους δαίμονες που αποτελούν τον εαυτό σου;
Δεν εννοώ τους μεσαιωνικούς "δαίμονες" (στην πραγματικότητα, κρίσεις επιληψίας, η πάρκινσον) που δήθεν κάνουν κατάληψη στο σώμα σου.

Εννοώ τους δαίμονες που κουβαλάς μέσα σου από την γέννηση σου. Τους δαίμονες που κανένας εξορκιστής δεν μπορεί να διώξει.
Τους δαίμονες που εμφανίζονται στις πιό απρόσμενες στιγμές. Γιά να σε καταδιώξουν. Εκείνους που μόνο η πανικόβλητη φυγή σου δίνει - προσωρινά - το αίσθημα ότι ίσως τους ξεφύγεις.

Το ξέρεις ότι είναι δημιουργήματα του ταλαιπωρημένου μυαλού σου. Δεν παύουν γιά τούτο να είναι λιγότερο ορατοί, λιγότερο φοβεροί. Δεν παύει ο πανικός στον ερχομό τους να γίνεται μεγαλύτερος.

Δεν μπορώ να περιγράψω την εικόνα ενός τέτοιου δαίμονα. Η πιό κοντινή εικόνα στον δικό μου είναι ένα φιλμ / σχεδόν ντοκυμανταίρ γιά την ζωή του Bruce Lee.
O Bruce Lee - που συμπτωματικά είχε το παρατσούκλι "Δράκος" - καταδιώκονταν σε όλη του την ζωή από έναν φοβερό και τρομερό σαμουράι. Αυτό περιγράφει τουλάχιστον το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην ζωή του. Ο δαίμονας του Bruce Lee ήταν ένας καβαλάρης με σπαθί και ακόντιο. Το άλογο του χλιμίντριζε φλόγες. Η πανοπλία ανέμιζε στα πλάγια του αλόγου, δίνοντας την εικόνα φτερών δράκου (εγκυκλοπαιδική λεπτομέρεια: οι πανοπλίες των σαμουράι είναι κλάσεις ανώτερες από εκείνες των δυτικών και ευέλικτες - ανεμίζουν λοιπόν).

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τέτοιον δαίμονα. Σε ξέρει καλά. Ξέρει που να χτυπήσει. Είναι η προσωποποίηση της Αμφιβολίας σου. Η επίγνωση της Αδυναμίας σου. Η συνειδητοποίηση της Μικρότητας σου.
Εκεί που νιώθεις χαλαρός, σχεδόν ευτυχισμένος, ικανοποιημένος από την ζωή σου, εκεί που νομίζεις ότι κάποιος έγινες, έρχεται από το πουθενά. Σε καταδιώκει με το άλογο του, το katana του αγγίζει το λαρύγγι σου και σου κόβει τον αέρα.
Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τρέξεις. Άτακτη φυγή. Ξέροντας ότι δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα να ξεφύγεις. Τρέχεις μέχρι να σκάσουν οι πνέυμονες σου και να σωριαστείς κάτω με λυγμούς. Αν σταθείς τυχερός, θα σε περιφρονήσει και θα φύγει, αφήνοντας σε να πνίγεσαι στα δάκρυα.

Μέχρι την επόμενη φορά.

Friday 10 December 2010

Σταγόνες πληροφορίας

Μέχρι προχθές πίστευα ότι δεν αξίζει ν'ασχοληθώ με το WikiLeaks. Αλλά με αυτά που γίνονται τις τελευταίες ώρες, άλλαξα γνώμη πολύ γρήγορα.

Στην αρχή είχα υιοθετήσει την επίσημη στάση των αμερικανών και των ισχυρών πολιτικών της Ευρώπης. "Σιγα τον πολυέλαιο, αυτά που φανερώνει το WikiLeaks τα ξέραμε ήδη". Η μόνη μου αντίρρηση ήταν ότι είναι άλλο πράγμα να τα ξέρουν οι διπλωματικοί κύκλοι και άλλο πράγμα να τα ξέρει όλος ο κόσμος. Παρ' όλα αυτά, δεν είχα αντιληφθεί την σημασία αυτών των ντοκουμέντων.

Οι αμφιβολίες μου άρχισαν με την δίωξη του J. Asange από την ιντερπόλ. Δήθεν ότι τον αναζητάει η σουηδική δικαιοσύνη και ότι τον κατηγορεί γιά βιασμό. Οι δύο πουτανίτσες που κατηγορούν τον Asange ισχυρίζονται ότι πήγαν μαζί του οικιοθελώς την 1η φορά, αλλά την 2η φορά δεν ήθελαν άλλο σεξ - και παρ' όλα αυτά ο Asange τις βίασε. Είναι βέβαια λίγο περίεργο να θέλεις σεξ την μία φορά και να αλλάζεις γνώμη στην 2η, αλλά τέλος πάντων. Είναι δικαίωμα του καθενός. Αλλά ιντερπόλ; !!!!

Γιά μισό λεπτό. Στην Ευρώπη αλωνίζουν λαθρέμποροι, έμποροι όπλων, μαφιόζοι κάθε είδους, έμποροι λευκής σάρκας, ναρκωτικά, δουλέμποροι και τόσα άλλα "μπουμπούκια". Και η ιντερπόλ δεν πιάνει κανέναν. Ξαφνικά εξαπέλυσαν πανευρωπαικό ανθρωποκυνηγητό γιά έναν τυπάκο που πήδηξε δύο τσουλιά (έστω χωρίς την θέληση τους την δεύτερη φορά). Πόσο λογικό είναι αυτό;

Το δεύτερο σημάδι είναι η ελβετική ημι-κρατική τράπεζα. Έκλεισε τον λογαριασμό του Asange με την γελοία δικαιολογία, ότι ο Asange είχε δηλώσει λάθος διεύθυνση. Η Ελβετία !!! Η Ελβετία που χρωστάει την ύπαρξη της την ίδια - και την ευημερία της πολύ περισσότερο - στην πολυθρύλητη ουδετερότητα της. Αιμοσταγείς δολοφόνοι, φρικιαστικοί δικτάτορες, μαφιόζοι, ναρκέμποροι και ολοι ανεξαιρέτως οι μαυρολεφτάδες της οικουμένης έχουν από τουλάχιστον έναν λογαριασμό σε ελβετική τράπεζα. Και αυτή η χώρα ΖΕΙ και ΥΠΑΡΧΕΙ από την εγγύηση που προσφέρει στον κάθε τυχάρπαστο, ότι ΚΑΝΕΝΑΣ και ΠΟΤ'Ε δεν πρόκειται να αγγίξει αυτά τα λεφτά. Ξαφνικά η ελβετική τράπεζα σπάει την ίδια της την υπόσταση, κλείνοντας λογαριασμό πελάτη της με αφορμή την "λάθος διεύθυνση". Τι την ανάγκασε σ' αυτήν την αυτοκτονική συμπεριφορά;

Το τρίτο σημάδι είναι η λυσσώδης επίθεση με τεχνικά μέσα εναντίον της πλατφόρμας του WikiLeaks. Σερβερ πέφτουν, αλλάζουν διεύθυνση, ανακατατάσσονται κλπ. κλπ. Μιά λυσσώδης - και ευτυχώς μάταιη - προσπάθεια να "σβηστούν" τα επίμαχα ντοκουμέντα από το ίντερνετ.
Στο ίντερνετ μπορείς να βρεις οδηγίες γιά κατασκευή βομβών, οδηγίες γιά επιθέσεις αυτοκτονίας, ναζιστική προπαγάνδα, την πιό σιχαμερή πορνογραφία, παιδόφιλους, ανώμαλους, απατεώνες κάθε είδους. Τίποτα από όλα αυτά δεν ενοχλεί τις αρχές. Όμορφος (ιντερνετικός) κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Οι αρχές (ταχα μου) "δεν έχουν τα μέσα" να πιάσουν πέντε παιδόφιλα καθάρματα.
Αλλά όταν πρόκειται γιά το WikiLeaks, ξαφνικά υπάρχουν τα μέσα γιά να εξαπολυθεί μια τεράστια εξτρατεία εναντίον του  - επειδή δημοσίευσε μερικά ντοκουμέντα. Ντοκουμέντα, τα οποία οι ίδιοι οι επίσημοι διπλωματικοί / πολιτικοί κύκλοι χαρακτηρίζουν άνευ  σημασίας και "χαράς το πράμα". Αν πρόκειται γιά τόσο ασήμαντα ντοκουμέντα, γιατί πρέπει να εξαφανιστούν πάση θυσία;

* * * *
Οι αντιδράσεις και μόνο των εχθρών του WikiLeaks, κάνουν αυτό το σαιτ σημαντικό. Μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει κάτι που να αξίζει όλον αυτόν τον πόλεμο. Αλλά αυτοί που έχουν εξαπολύσει την επίθεση, σίγουρα κάτι φοβούνται.
Ίσως αυτό που τους φοβίζει να μην βρίσκεται στα 250.000 έγγραφα που έχουν ήδη δημοσιευτεί. Ίσως ο φόβος τους να είναι κρυμμένος στα έγγραφα που πρόκειται να δημοσιευτούν - ελπίζω σύντομα - και αφορούν τις βρωμιές του χρηματοπιστωτικού συστήματος (τράπεζες).

* * * *
Δεν μπορώ να προβλέψω την έκβαση αυτής της ιστορίας. Αλλά ανεξάρτητα από το πως θα τελειώσει η ιστορία του Asange, κάτι καινούργιο έχει ξεκινήσει από αυτόν τον άνθρωπο.

Το πρώτο που μαθαίνει ο απλός πολίτης, είναι ότι οι διαδηλώσεις πονάνε ΠΟΛΎ περισσότερο στο ίντερνετ. Εταιρείες κολοσσοί, όπως η Visa και η Amazon έγιναν αντικέιμενο αντ-επίθεσης από υπερασπιστές του Asange. Απλοί άνθρωποι, που έχουν σιχαθεί την υποκρισία και την ατιμία. Στο πρόσωπο του Asange υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου και την διαφάνεια.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς χάκερ. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις. Ούτε κάνουν κάτι παράνομο. Απλά το κάθε τεχνικό σύστημα έχει σχεδιαστεί γιά ένα ανώτατο όριο επισκεπτών (π.χ. 2000 επισκέψεις / δευτερόλεπτο). Αν συντονιστούν πολλές επισκέψεις πάνω από το τεχνικό όριο, το σύστημα αναγκαστικά καταρρέει. Οι υπερασπιστές του Asange ΔΕΝ είναι χάκερ. Το μόνο που κάνουν είναι να κλικάρουν το σαίτ της Visa είτε της Amazon ταυτόχρονα όλοι μαζί.
Το να "κατεβάσεις" με αυτόν τον τρόπο το σαιτ των εταιρειών, πονάει πολύ. Χωρίς το σαιτ τους, αυτές οι εταιρείες σβήνουν.

Το δεύτερο που μαθαίνουμε όλοι, είναι ότι η WikiLeaks μπορεί να υπάρξει παντού. Δεν χρειαζόμαστε τον Asange. Ακόμα και στα "μικρά" ελληνικά πλαίσια, μπορούμε να πετύχουμε πολλά. Πληροφορίες που σήμερα κουκουλώνονται από την κυβέρνηση και τα μεγαλο-ΜΜΕ μπορούν να διαδοθούν ελεύθερα. Ζήμενς, Βατοπέδι, πυρκαγίες, ατασθαλίες της δημόσιας διοίκησης, λαμογιές. Οι συνθήκες στο σύστημα υγείας, την δικαιοσύνη, την εφορία, την πολεοδομία μπορούν να φανερωθούν από ανώνυμους - και να καταγγελθούν με αξιόπιστα στοιχεία.

Γιά την Ελλάδα δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Εκείνοι που είναι μέσα στα πράγματα και έχουν πρόσβαση στα στοιχεία, δεν πρόκεται να τα δημοσιεύσουν σε ένα ελληνικό WikiLeaks. Είτε έχουν οι ίδιοι συμφέρον να μην το κάνουν, είτε παραείναι οσφυοκάμπτες και δειλοί. Αλλά και οι ακροατές / αναγνώστες της πληροφροίας, δεν πρόκεται να αντιδράσουν σε τίποτα, όσα σκάνδαλα και να βγουν στην φόρα. Οι περισσότεροι έλληνες έχουν προβατοποιηθεί σε βαθμό αναισθησίας. Ας ξεχάσουμε την Ελλάδα λοιπόν.

Έξω όμως, ο κόσμος πάιρνει διαφορετικό δρόμο μετά το WikiLeaks.

Sunday 5 December 2010

Η πραγματική βάση του προβλήματος

Τους τελευταίους μήνες όπου και να ρίξει κανείς το βλέμμα θα δει αναλύσεις γιά την "οικονομική" κρίση (θα εξηγήσω τα εισαγωγικά σε λίγο). Πολλές περισπούδαχτες γνώμες. Οι έλληνες σχολιαστές αποδεικνύονται - με ελάχιστες εξαιρέσεις - μοχθηροί και χαιρέκακοι. Αναπαράγουν με έμφαση το ότι διαλύεται η ευρωζώνη, πέφτει το ευρώ, καταρρέει η Γερμανία (αυτή ειδικά). Πνίγεται όλη η υφήλιος στα χρέη, εξαφανίζεται ο καπιταλισμός και άλλα βαρυσήμαντα.
Εκφράζονται φυσικά τέτοιες απόψεις και εκτός Ελλάδας. Αλλά γιά κάθε αρνητική ανάλυση υπάρχουν τουλάχιστον άλλες 2 που υποστηρίζουν τα αντίθετα. Ο καπιταλισμός αποδεικνύεται γιά άλλη μιά φορά αρκετά ανθεκτικός, κανένας - με εξαίρεση την Ελλάδα - δεν καταρρέει, οι προοπτικές είναι μιά χαρά.

Αυτές οι αντίθετες γνώμες αποσιωπώνται από τους έλληνες αναλυτές. Στον ελληνικό μικρόκοσμο, οι έλληνες δεν έχουν καμμιά ευθύνη και η λύση του προβλήματος είναι μία και μοναδική: οι γερμανοί πρέπει να μας πληρώνουν εσαεί προκειμένου να συνεχίσουμε το ανέμελο φαγοπότι που είχαμε μέχρι τα μέσα του 2009. Δυστυχώς γιά μας, οι κουτόφραγκοι δεν είναι τόσο κορόιδα όσο θα θέλαμε.

Διαβάζοντας όλον αυτόν τον χείμαρρο των ελληνικών αναλύσεων περί "οικονομικής" κρίσης, αναρωτιέμαι αν όντως είναι αυτό το πρόβλημα. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον Woody Allen. Τον Allen που έκλεισε τα 75 του πριν 3 μέρες, γιορτάζοντας τα με μιά ακόμα ταινία. Τον Allen που - δίκαια - θεωρείται σαν ένας από τους σημαντικότερους εκπρώσωπους της αμερικάνικης κουλτούρας.

Δεν είμαι ούτε σινε-κριτικός, ούτε ιδιαίτερα φαν του Woody Allen. Ωστόσο, θεωρώ την επιτυχία του σημαντική και άξια ανάλυσης. Γιατί είναι τόσο πετυχημένος ο Allen; Τι είναι εκείνο που κάνει τις ωραιότερες γυναίκες του χόλυγουντ να θέλουν να γυρίσουν ταινίες μαζί του; Η Ursula, η Deborah, η Diane, η Susan, η Bette, η Sigourney, η Mariel, η Mia, η Anjelica, η Mira, η Christina, η Penelope, η Scarlett. Τι του βρίσκουν τέλος πάντων αυτές οι θεές;

Οι περισσότεροι καλιτέχνες προσπαθούν να είναι πολυσχιδείς, πολύπλευροι. Αντίθετα ο Allen είναι μονοθεματικός. Εδώ και 40 χρόνια γυρίζει ταινίες με ένα και μοναδικό αντικέιμενο. Πως (και αν) θα κάνουν σεξ μερικοί νευρωτικοί αστοί κάτοικοι μιάς μεγαλούπολης. Δεν έχει ξεφύγει καν προς το βουκολικό - να περιγράψει π.χ. τον έρωτα ενός βιομήχανου με μιά χωριατοπούλα ;-)
Οι σχέσεις που περιγράφει καταλήγουν όλες σε ερωτική αποτυχία. Σε κάθε νέα ταινία διαφέρει μόνο ο βαθμός της αποτυχίας και ο δρόμος που κάνουν οι πρωταγωνιστές μέχρι να αποτύχουν.

Εδώ και 40 χρόνια ο Woody Allen περιγράφει - αριστοτεχνικά γιά να λέμε την αλήθεια - τις αποτυχημένες σχέσεις μιάς περιορισμένης κατηγορίας ανθρώπων και παρ' όλα αυτά θεωρείται Μέγας. Και πολύ σωστά. Αλλά γιατί;

Η απάντηση είναι ίσως απλή. Επειδή ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα που απασχολεί όλους μας. Την συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον. Ποιά οικονομική κρίση και πράσινα άλογα; Το ζητούμενο είναι το σεξ. Αν (μου) λείψει αυτό, τι να τα κάνω τα λεφτά;

(Ακόμα μία παρένθεση. Όπως λέω πιό πάνω, δεν είμαι φαν του Allen. Γιά μένα η ερωτική σχέση είναι απλή. Είτε την θέλεις και σε θέλει και καταλήγετε στο κρεβάτι με συνοπτικές διαδικασίες. Είτε ένας από τους δύο δεν θέλει και ψάχνεις την επόμενη. Όλες αυτές τις διαδικασίες που περιγράφει ο Allen μέχρι να τα βρουν δύο άνθρωποι δεν τις πολυ-καταλαβαίνω. Αλλά μου αρέσουν οι ατάκες στα έργα του)

Ξαναγυρνάω στους έλληνες αναλυτές της "οικονομικής" κρίσης. Είμαστε σίγουροι ότι το πρόβλημα είναι οικονομικό; Μήπως είναι σεξουαλικό τελικά;

Κάποια στιγμή - εκεί γύρω στην αρχή των 80s - οι έλληνες πείστηκαν εντελώς ότι γιά να πηδήξουν πρέπει να κατέχουν μπεμβέ, μερσεντέ, τζακούτζι και αϊ (κάϊ) φόουν. Οι ελληνίδες πείστηκαν ότι γιά τον ίδιο σκοπό απαιτείται οπωσδήποτε γκούτσι, πράντα, στριγκάκι, ζάρα (σάρα και μάρα).
Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι δουλεύουν σαν τρελοί προκειμένου να τα δώσουν στους γερμανο-γαλλο-ισπανούς καπιταλιστές. Δέκα εκατομμύρια έλληνες αντί να κάνουν κάτι παραγωγικό, στέλνουν πλούτο από την Ελλάδα προς το εξωτερικό. Πως να μην χρεωθούν μετά; Πως να μην χρεωκοπήσει η χώρα;

Το Δράμα είναι ότι με αυτήν την τακτική δεν καταφέρνουν τελικά τον σκοπό τους. Αν μετά από τόσες απέλπιδες προσπάθειες κατάφερναν τελικά το πολυπόθητο, θα έλεγα(ν) χαλάλι. Αλλά δεν.
Έχουμε καταντήσει να παραμερίσουμε κάθε ερωτική δραστηριότητα και να ασχολιόμαστε μόνο με τα χρέη. Μετά από πολύ καιρό που το σκέφτομαι αυτό, είδα σήμερα επί τέλους έναν σοβαρό άνθρωπο να περιγράφει την πραγματική βάση του προβλήματος. Ο Κ.Κ. Μοίρης, καταριέται την οικονομική κρίση και αγανακτεί - δίκαια - επειδή η κρίση περιόρισε τις ορμόνες του.

Η μόνη μου διαφορά με τον Κ.Κ. Μοίρη είναι ότι εκείνος - πολύ σωστά - χτυπάει με πείσμα το πόδι στο πάτωμα και λέει ότι δεν συγχωρεί κανέναν γιά την κλοπή των ορμονών μας. Εγώ σαν μηχανικός οφείλω να προτείνω λύση. Εκείνο που προτείνω είναι να ακολουθήσουμε την μέθοδο του Woody Allen. Να ασχοληθούμε επί τέλους α-πο-κλει-στι-κά με το πως θα κάνουμε σεξ. Να καταλάβουμε επί τέλους, ότι το μόνο εξάρτημα που χρειαζόμαστε γι αυτόν τον σκοπό είναι οι ορμόνες μας. Να αφήσουμε κατά μέρος τα άχρηστα αντικείμενα που μας περιβάλλουν.

Κοινοκτημοσύνη (να ικανοποιηθούν και οι αριστεροί ιδεολόγοι), παραίτηση από άχρηστα υλικά αγαθά και ελεύθερος έρωτας. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Allen.
Τα χρέη θα σβηστούν μονομιάς. Τι να πάρεις από ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σεξ;

* * *
Μιάς και η λύση που προτείνω οφείλεται στον Woody Allen, κλείνω αυτό το ποστ περιγράφοντας δύο από τις αγαπημένες μου ατάκες από όσα έχει πει / κάνει.

-- Το σεξ ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι πολύ ωραίο. Ανάμεσα σε πέντε είναι φανταστικό!

-- Στο Bananas τον έχουν απαγάγει αντάρτες στην ζούγκλα και τον εκπαιδεύουν. Ο Allen κάθεται οκλαδόν σε έναν κύκλο μαζί με άλλους 20. Όρθιος ο εκπαιδευτής τους εξηγεί τους κανόνες επιβίωσης στην ζούγκλα. Τους βάζει να επαναλάβουν τον κανόνα "σε δάγκωμα φιδιού μαλάζω και ρουφάω την πληγή, μαλάζω και ρουφάω".
Την στιγμή που τελειώνει η εκπαίδευση, ξεπροβάλλει από το πουθενά ελκυστική ξανθιά που τρέχει αλλοπαρμένη. Κρατάει το ημίγυμνο στήθος της φωνάζοντας "βοήθεια, βοήθεια, με δάγκωσε φίδι" ;-)

Saturday 27 November 2010

e-monopoly

Αν ρωτήσεις τους περισσότερους ανθρώπους, τι είναι το google, θα σου απαντήσουν "μηχανή αναζήτησης". Αν τους ρωτήσεις, τι είναι το  facebook, θα σου απαντήσουν "πλατφόρμα γιά να βγάζεις γκόμενα/ο". Οι πιό ευπρεπείς δεν θα το διατυπώσουν ακριβώς έτσι, αλλά το νόημα θα είναι το ίδιο.
Είναι χαρακτηριστικό του e-αναλφαβητισμού που - προσχεδιασμένα και ηθελημένα - κυριαρχεί, το να μην ξέρουν οι καταναλωτές (alias χρήστες alias πελάτες) τι ακριβώς καταναλώνουν (alias χρησιμοποιούν, alias πληρώνουν).

Φυσικά και διαθέτει το google μηχανή αναζήτησης. Το ίδιο και το fb διαθέτει πλατφόρμα γιά γνωριμίες. Αλλά αυτά είναι τα εργαλεία της επιχείρησης, όχι το εμπόρευμα. Κανένας δεν θα έλεγε ποτέ, ότι η αλυσίδα καταστημάτων Ζάρα διαθέτει ταμειακές μηχανές και ότι το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μας διαθέτει ράφια. Στην περίπτωση του Ζάρα και του σουπερμάρκετ ξέρουμε ότι ο πρώτος πουλάει ρούχα και ο δεύτερος τρόφιμα. Το google και το facebook τι να πουλάνε άραγε;

Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε "διαφημίσεις", γιατί ούτε το google ούτε το facebook πούλησαν ποτέ έστω και μία διαφήμιση.
Δεν είναι παράξενο; Ξέρουμε το προιόν του κάθε περίπτερου και δεν ξέρουμε το προιόν δύο γιγάντων της παγκόσμιας (ιντερνετικής) οικονομίας.
Είναι αρνητικό αυτό; Ναι, είναι. Όταν ξέρεις το προιόν, μπορείς να το αξιολογήσεις. Μπορείς να συγκρίνεις την τιμή / ποιότητα. Μπορείς να αναζητήσεις άλλους έμπορους που ίσως προσφέρουν καλύτερα προιόντα σε ανταγωνιστικότερη τιμή.

Ποιό είναι λοιπόν το προιόν της google και του facebook; Τι ακριβώς πουλάνε που τους έχει αποφέρει τόσα (δισ)εκατομμύρια;
Η απάντηση είναι απλή. Πουλάνε τις ζωές μας. Το google ξέρει τι αναζητάμε κάθε στιγμή. Πουλάει αυτήν την πληροφορία στους πελάτες του, ώστε οι τελευταίοι να μας βομβαρδίσουν με "κατάλληλες" διαφημίσεις. Το fb είναι τρισχειρότερο. Ξέρει ποιοί είμαστε, την εθνικότητα μας, την γλώσσα μας, την θρησκεία μας, τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, την ηλικία μας, το φύλο μας, τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις, τους φίλους μας, τι αγοράσαμε τον τελευταίο καιρό, τι μας ενδιαφέρει, τι (δεν) μας αρέσει ...
Και όλα αυτά τα ΠΟΥΛΆΕΙ σε όποιον πληρώνει.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι το facebook δεν είναι μιά φιλανθρωπική οργάνωση που προσφέρει δωρεάν μιά πλατφόρμα γνωριμιών, ώστε να μπορέσει να πηδήξει ο κάθε πικραμένος. Είναι μιά κερδοσκοπική εταιρεία, που εμπορεύεται οτιδήποτε αποτελεί την (καθημερινή) ζωή μας, τις ιδέες και τα αισθήματα μας.

Ο e-αναλφαβητισμός είναι ηθελημένος. Αν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν κάποτε ότι η ζωή τους είναι εμπορεύσιμο αγαθό θα απαιτήσουν αμοιβή.

* * * *
Όλο αυτό το τζέρτζελο δεν θα με ενοχλούσε κανονικά. Δεν έχω λογαριασμό στο  fb, ούτε σκοπεύω να αποκτήσω. Και στο google κάνω κλικ από το 10ο αποτέλεσμα και μετά (τα πρώτα 10 μετράνε γιά τις διαφημίσεις, εκεί πέφτει το χρήμα).
Δεν είμαι ιεραπόστολος, δεν με ενδιαφέρει να διαφωτίσω κανέναν.
Αν κάποιος θέλει να χαρίσει την ζωή του στο fb προκειμένου το τελευταίο να βγάλει εκατομμύρια, δεν με νοιάζει.

Εκείνο που με νοιάζει είναι το e-μονοπώλιο. Βλέπω ότι το ίντερνετ μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα είδος κλειστού κλαμπ. Διαμορφώνονται δύο ξεχωριστά ίντερνετ. Tο πρώτο (ας το ονομάσω παλαιο-ιντερνετ) είναι αυτό που ξέρουμε μέχρι σήμερα. Άναρχο, ανεξέλεγκτο, ανώνυμο, ελεύθερο. Το δεύτερο (νεο-ίντερνετ) είναι ήδη εδώ, κατασκευασμένο από οικονομικούς κολοσσούς με ηγέτες την facebook και την google. Η πρόσβαση στο νεο-ιντερνετ γίνεται επώνυμα και με προεξάρχον στοιχείο την πιστωτική κάρτα.
Στο παλαιο-ίντερνετ σχεδόν τα πάντα είναι δωρεάν. Στο νεο-ίντερνετ, σχεδόν τα πάντα πληρώνονται.

Το παλαιο-ίντερνετ θα υποβαθμιστεί. Ήδη το κάνουν πιό αργό - δίνοντας χαμηλή προτεραιότητα σε ότι διακινείται σ' αυτό. Ένα μεγάλο κομμάτι διακινείται από/προς τα καινούργια κινητά γκατζετάκια. Τα οποία όμως περνάνε από τον έλεγχο των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Οι τελευταίες λογοκρίνουν οποιαδήποτε πληροφορία δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα τους και χαμηλώνουν τεχνητά τις ταχύτητες γιά όποιον δεν δέχεται τις διαφημίσεις τους.

Μην ξεχνάμε ότι η ταχύτητα κάνει το ίντερνετ αυτό που είναι σήμερα. Χωρίς ψηλές ταχύτητες δεν μπορεί να υπάρξει φιλμ (ξεχάστε το youtube), ούτε μουσική, ούτε μεγάλα αρχεία. Από την στιγμή που ένα ολιγοπώλιο (εταιρείες κινητής και λίγες άλλες) καθορίζει τις ταχύτητες, το παλαιο-ίντερνετ στραγγαλίζεται, χάνει ένα μεγάλο μέρος του περιεχομένου του - και εν τέλει τους χρήστες του.

Όλα μεταφέρονται προς το νεο-ιντερνετ, όπου όλα θα υπάρχουν όπως πριν - αυτήν την φορά έχοντας κάποιο αντίτιμο. Το νεο-ίντερνετ θα ελέγχεται από ένα ολιγοπώλιο εταιρειών με ύψιστο σκοπό το κέρδος.

Ο εφημερίδες παγκόσμια προσπαθούν εδώ και πάνω από 10 χρόνια να βγάλουν κέρδος από το ίντερνετ. Δεν τα έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Ξοδεύουν τεράστια ποσά, διαθέτοντας το προιόν τους (δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και ειδήσεις) δωρεάν στο παλαιο-ίντερνετ, αποκομίζοντας μηδαμινά έσοδα. Το ίδιο γίνεται με τις δισκογραφικές εταιρείες, που εδώ και 10 χρόνια δεν μπορούν να πουλήσουν μουσική μέσα από το ίντερνετ. Τό ίδιο γίνεται και με πολλές άλλες εταιρείες.
Όλοι αυτοί θα μετακομίσουν από το κλασικό ίντερνετ της ανωνυμίας και της αναρχίας στο ελεγχόμενο ίντερνετ της επώνυμης πιστωτικής κάρτας.

Αλλά δεν είναι μόνο το οικονομικό που μετράει. Το παλαιο-ίντερνετ είναι μέχρι σήμερα μιά πλατφόρμα ελευθερίας. Ο καθένας μπορεί να φτιάξει μιά ιστοσελίδα, να την ανεβάσει με ελάχιστο κόστος και να δημοσιεύσει ότι θέλει. Αντίθετα στο facebook κυριαρχεί η απόλυτη λογοκρισία. Ότι δεν εξυπηρετεί το κέρδος της εταιρείας, σβήνεται. Πρόσφατα έφτιαξαν μερικοί πιτσιρικάδες κάτι απλοικά αστειάκια όπου ειρωνέυονται το fb. Σαν αποτέλεσμα, το fb μπλόκαρε τόσο τους ίδιους, όσο και όλες τις αναφορές σ' αυτούς. Μέσα σε 1' οι πιτσιρικάδες είχαν πάψει να υπάρχουν - ηλεκτρονικά.
Σαν τον Στάλιν που παραποιούσε τις φωτογραφίες των αντιφρονούντων, έτσι και το fb έσβησε την ύπαρξη των πιτσιρικάδων. Οι εταιρείες κινητής δείχνουν μόνο τα site εκείνα που έχουν κάνει σύμβαση μαζί τους. Ότι δεν έχει σύμβαση, δεν υπάρχει στο νεο-ιντερνετ.

Λύσεις; Δεν έχω καμμία. Άλλωστε αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα, είναι μιά εξέλιξη. Ίσως αναπόφευκτη. Θα πρότεινα να ενημερωθούμε περισσότερο γιά τα - χοντρά - παιχνίδια που παίζονται γύρω μας. Δεν θα αλλάξει τίποτα στην πορεία του κόσμου, αλλά ίσως μπορέσουμε στο μέλλον να προστατέψουμε τους εαυτούς μας καλύτερα από τα συμφέροντα των μεγαλοεταιρειών.

Σχετικό δημοσίευμα: Ένα φανταστικό άρθρο του εφευρέτη του WorkdWideWeb. O Tim Berners-Lee είναι ο άνθρωπος που κατασκέυασε την πρώτη ιστοσελίδα - μαζί με όλη την τεχνολογία που έχει γίνει σήμερα κτήμα όλων μας.

Wednesday 17 November 2010

Αφιερωμένο

Δεν πιστεύω σε μαγικές συμπτώσεις, παραψυχολογίες, μεταφυσικά φαινόμενα και διάφορες τέτοιες αηδίες. Από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να εξηγήσω με τις μαθηματικές μου γνώσεις (που δεν είναι καθόλου μικρές) την παρακάτω σύμπτωση.

Ανεξάρτητο γεγονός 1 (προχθες). Οδήγημα κουραστικό, σε σκοτάδι και με βροχή. Συντροφιά μου το ραδιόφωνο. Ακούω ένα ρεπορτάζ γιά τις οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα. Δεν μου αρέσει το στυλ του ρεπορτάζ, βρίσκω το επίπεδο χαμηλό. Είναι εκείνο το είδος που ο "ρεπόρτερ" κολλάει ένα μικρόφωνο στο πρόσωπο του κάθε πικραμένου που θα βρει στον δρόμο και τον αφήνει να λέει ότι του κατέβει.
Βαριεστημένος, απλώνω το χέρι ν' αλλάξω σταθμό. Το τελευταίο που ακούω είναι κάποιο ανθρωπάκι που διαμαρτύρεται φωναχτά - και με πολλές βρισιές. Φωνάζει ότι από τον Μάη που εφαρμόστηκε το μνημόνιο, όλοι έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Λέει ότι το περιβόητο φακελάκι στην Υγεία δίνει και παίρνει - πολύ χειρότερα από παλιά (πρόσφατα έμαθα ότι ο όρος fakelaki έχει κατοχυρωθεί στην διεθνή βιβλιογραφία σαν κομμάτι της νεοελληνικής πραγματικότητας).
Λέει ότι οι γιατροί θέλουν να βγάλουν από τους ασθενείς εκείνα που τους παίρνει το κράτος. Δεν κρατάνε πιά ούτε τα προσχήματα. 

Ανεξάρτητο γεγονός 2. Το χέρι μου είναι ακόμα μεταίωρο και απασχολημένο με την αλλαγή του σταθμού όταν χτυπάει το κινητό (έχω hands free). Στο τηλέφωνο, μαθαίνω τα δυσάρεστα νέα. Πέθανε ο Β.
Ο Β. ήταν ένας γλυκός άνθρωπος. Δουλευταράς, τίμιος. Όπως όλοι οι τίμιοι, φτωχός. Έπαθε μιά κρίση, έναν κολικό. Δεν μιλάω γιά κάτι φοβερό, κάτι πολύπλοκο, κάτι ανίατο. Δυσάρεστος και οξύς πόνος μεν, αλλά ένα "απλό" περιστατικό δε.
Πήγε επειγόντως στο νοσοκομείο, όπου ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να τον κυτάξουν. Προσοχή, όχι να τον θεραπεύσουν. Να τον κυτάξουν !!! Να του πάρουν αίμα, να του κάνουν ένα υπερηχογράφημα, κάτι βρε αδερφέ. Ήρθε ο άνθρωπος στο νοσοκομείο διπλωμένος από τον πόνο και τον πέταξαν έξω.
Η θανατηφόρα λεπτομέρεια: δεν έδωσε φακελάκι. Μέσα στον πόνο του, ούτε ο ίδιος ούτε εκείνη που τον συνόδευε το σκέφτηκαν. Η κατάληξη ήταν ότι γύρισε στο σπίτι του, όπου μετά από λίγες ώρες πέθανε από περιτονίτιδα.

Σύμπτωση; Δεν ξέρω. Ποιά είναι η μαθηματική πιθανότητα να ακούς κάτι στο ράδιο και την ίδια στιγμή να μαθαίνεις ότι αυτό που μόλις άκουσες επιβεβαιώθηκε τραγικά πάνω σε άνθρωπο που ξέρεις καλά;

ΑΗΔΙΑ. Αισθάνομαι αηδία. Γιά τους σκατάνθρωπους που ξεγράφουν έναν άνθρωπο επειδή δεν πρόλαβε ( ! ) να γεμίσει την άθλια τσέπη τους. Χέζω τα διπλώματα τους και τους εύχομαι έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Χέζω (με ελάχιστες εξαιρέσεις) κι αυτήν την χώρα, αυτήν την κοινωνία. Που εδώ και δεκαετίες ενισχύει, ανέχεται και υποθάλπει αυτήν την αθλιότητα.
Τον ίδιο αργό και βασανιστικό θάνατο εύχομαι σ' αυτήν την ανίκανη και διεφθαρμένη μαζί-τα-φάγαμε-κυβέρνηση. Που είχε όλα τα μέσα να αλλάξει μερικά απλά πράγματα και προτίμησε να γίνει τοποτηρητής ξένων συμφερόντων.

Ω, ναι! Έγινε καταγγελία εναντίον του καθικιού που αυτοαποκαλείται "γιατρός" (φτου). Με στοιχεία και με ονόματα.
Όποιος νομίζει ότι η καταγγελία θα οδηγήσει σε οποιαδήποτε ποινή εναντίον του καθάρματος, να σηκώσει το χέρι του.

Τριάμιση χρόνια μετά την Αμαλία Καλυβινού, η κατάσταση έχει χειροτερέψει.
Πήγαν τσάμπα οι διαμαρτυρίες και τα παχιά λόγια που ειπώθηκαν τότε.
Στην Αμαλία και στον Β. αφιερώνω ετούτο το γραφτό. Με αγανάκτηση και πίκρα.

(καλά τα λέει ο Πιτσιρίκος εδώ - αλλά έγινε κι αυτός μανιέρα και τον περνάνε γιά "ευθυμογράφο" ).

Monday 8 November 2010

Σύνδρομο του Αναχωρητή

Εμείς που ταξιδεύουμε στην θάλασσα, ερχόμαστε συχνά με το φαινόμενο εκείνο που ονομάζω "σύνδρομο του αναχωρητή". Οι πάσχοντες απο αυτό το σύνδρομο χαρακτηρίζονται από τον διακαή πόθο "να τα βροντήξω όλα κάτω, να σηκωθώ να φύγω, να ζήσω ανεξάρτητος, μόνος μου, αυτόνομος κλπ. ".
Το σύνδρομο του αναχωρητή δεν είναι βέβαια αποκλειστικότητα όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα. Το συναντάμε συχνά και σε στεριανούς. Αλλά η Απεραντοσύνη της Θάλασσας ενισχύει κατά πολύ τέτοιους πόθους. Αρκεί να αγναντέψει κανείς από το κατάστρωμα τον Κυρ-Ήλιο καθώς πέφτει στο νερό, και θα νιώσει δυνατή την έλξη του ανοιχτού ορίζοντα.

Είχα κι εγώ αυτό το σύνδρομο - παλιά, στα χρόνια της εφηβείας μου. Σήμερα έχω θεραπευτεί εντελώς. Σήμερα το βλέπω σε άλλους και περιορίζομαι να χαμογελάω με συγκατάβαση.

Γιατί παθαίνουν αυτό το σύνδρομο τόσοι πολλοί άνθρωποι; Μα επειδή η σημερινή ζωή μας είναι *όντως* ανούσια, μίζερη και μονότονη. Επειδή το να φεύγεις αποτελεί βιολογική ανάγκη (ίσως λίγο εντονότερη γιά τα αρσενικά). Επειδή η ελευθερία και η ανεξαρτησία από τους άλλους είναι από τα πιό όμορφα αισθήματα.

Ανάποδο ερώτημα. Αφού τόσοι πολλοί θέλουν να φεύγουν, γιατί δεν το εφαρμόζει κανείς;
Επειδή το να ζεις μόνος σου και ανεξάρτητος ειναι Πολύ Ζόρικο Πράγμα. (εννοείται ότι μιλάω από πείρα).

Εκατό χιλάδες έχουν τον πόθο να φύγουν. Δέκα χιλιάδες το σχεδιάζουν σοβαρά. Χίλιοι αρχίζουν να υλοποιούν τα σχέδια τους και κολλάνε κάπου στην μέση. Εκατό ξεκινάνε το ταξίδι της μοναξιάς και της ανεξαρτησίας. Και μόνο ο ένας φτάνει (κι αυτος ο ένας, δεν είσαι εσύ).

Διάβαζα πριν λίγους μήνες γιά έναν 30ρη ελβετό, που αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ζήσει σε ένα ερημικό νησί. Διάλεξε ένα ωραίο νησί, με διαθέσιμο πόσιμο νερό, με ήπιο κλίμα - κάπου στον Ειρηνικό. Πήρε μαζί του εφόδια, προμήθειες, ένα δορυφορικό τηλέφωνο (άρα και ίντερνετ), μπαταρίες και ένα σωρό άλλα μπιχλιμπίδια της τεχνολογίας. Ο σκοπός του ήταν να ζήσει 12 μήνες μόνος του στο νησάκι αυτό και να κάνει διαλογισμό. Να βρει τον εαυτό του - όπως περιγράφει ο ίδιος.
Άντεξε μόνο 7.5 μήνες, μέσα στους οποίους δεν κατάφερε ούτε 1 φορά να κάνει διαλογισμό. Επί 24 ώρες / 24ωρο και επί 7.5 μήνες πάλευε να καλύψει τις βασικές του βιολογικές ανάγκες, δηλαδή τροφή και στέγη. Οι φίλοι του τον πήραν άρον-άρον από το νησάκι, αδυνατισμένο κατά 10 κιλά και άρρωστο. Όλα αυτά με εφόδια, με εργαλεία, με ίντερνετ, σε ένα φιλικό και ήπιο περιβάλλον.

Θυμήθηκα τα νιάτα μου. Όταν ξεκινούσα χωρίς εφόδια και με ελάχιστα εργαλεία (και *εννοείται* χωρίς τηλέφωνο) να ζήσω μόνος μου. Ποιά Πολυνησία και ποιός Ειρηνικός; Η Ελλάδα είχε τότε (και εξακολουθεί να έχει) πολλά μέρη στα οποία μπορείς να ζήσεις μόνος σου γιά ένα 2μηνο - 3μηνο, χωρίς να συναντήσεις ούτε έναν άνθρωπο. Κάπου στο τέλος του 3ου μήνα, ξεχνάς πως είναι η ανθρώπινη ομιλία.

Γιατί δεν έμεινα εκεί; Είναι απλό. Επειδή διαπίστωσα ότι είναι 100Χ πιό ξεκούραστο να συλλέγεις την τροφή σου από το ράφι του σουπερμάρκετ παρά από τους αγρούς και τις θάλασσες. Ακόμα και αν συνυπολογίσω ότι το σουπερμάρκετ θέλει λεφτά και ότι γιά να κερδίσω αυτά τα λεφτά πρέπει να κάνω μιά ανιαρή δουλειά, σε ένα σκοτεινό γραφείο - πάλι είναι ανετότερο το σουπερμάρκετ.

Μιά παραλλαγή του ερημικού νησιού είναι το καράβι. Ο μοναχικός θαλασσοπόρος που διασχίζει τους ωκεανούς - μόνος και ανεξάρτητος. Το πλοίο αποτελεί ένα δικό σου, μικρό νησί - μετακινούμενο. Aκόμα χειρότερα. Εχεις *και* πρόβλημα τροφής (κανένας δεν σου εγγυάται ότι θα πιάνεις ψάρια όποτε πεινάς), αλλά *και* επιβίωσης.
Ναι μεν το πλοίο σου προσφέρει στέγη - μια στέγη που στο νησί πρέπει να κατασκευάσεις από το μηδέν. Αλλά αυτή η στέγη κινδυνεύει διαρκώς με κατάρρευση και περνάς τις μέρες σου επισκευάζοντας ασταμάτητα. Μόλις φτιάξεις τα υδραυλικά, χαλάνε τα ηλεκτρικά. Μόλις φτιάξεις τα ηλεκτρικά, σκίζονται τα πανιά. Μόλις φτιάξεις τα πανιά, χαλάει το πηδάλιο κ.ο.κ. Και αν καταφέρεις κάποτε να τα έχεις όλα μαζί σε λειτουργία, έρχεται μια καταιγίδα και στα σπάει όλα.

Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε γιά έφηβους, έως 30ρηδες. Δηλαδή άνθρωπους εύρωστους, υγειείς, δυνατούς. Αλλά πως θα ζήσεις μόνος σου όταν φτάσεις 80ρης; Ποιός θα σου φτιάξει τα δόντια - είτε όταν είσαι νέος είτε ηλικιωμένος; Ποιός θα σου δέσει το τραύμα αν σκοντάψεις κάπου; Οι γιατροί είναι άτιμα όντα. Απαιτούν λεφτά γιά να σε θεραπεύσουν. Δεν τους αρκεί να τους προσφέρεις μερικές εξωτικές καρύδες και παπάγιας (αν υποθέσουμε ότι κατάφερες να πιάσεις καρύδες και παπάγιας στο μοναχικό νησί που ζεις).

Γιά όλους τους παραπάνω λόγους το θεωρώ αδύνατο να ζήσει κάποιος μόνος του και ανεξάρτητος. Τουλάχιστον όχι γιά παραπάνω από λίγες βδομάδες. Το σύνδρομο του αναχωρητή θα παραμείνει ευσεβής πόθος.

* * * *
Εκτός αν ......

(Εναλλακτική 1) ... κλειστείς στο Άγιον Όρος.
Οχι σε κάποιο από τα μοναστήρια, μαζί με άλλους μοναχούς. Εντελώς μόνος σου, σε κάποια σκήτη. Γίνεται, το ξέρω. Έχω την πεποίθηση, ότι ένα μεγάλο μέρος από εκείνους που ζουν στο Αγιονόρος δεν είναι θρήσκοι. Στην μοναξιά ενός κελλιού, κανείς δεν ξέρει αν προσεύχεσαι στον θεό, ή αν προσπαθείς να ξεφύγεις από τους δαίμονες που σε κυνηγάνε.

(Εναλλακτική 2) ... βγάλεις Πολλά Λεφτά.
Η Αρχή του ΜΜΜ (Make More Money). Το χρήμα σου προσφέρει την δυνατότητα να είσαι μόνος σου και ανεξάρτητος όποτε το χρειάζεσαι. Είναι η μόνη εναλλακτική όπου δεν απαιτείται να παλεύεις γιά την επιβίωση. Μόνο έτσι μπορείς πραγματικά να αφοσιωθείς στον διαλογισμό και την αναζήτηση του εαυτού σου.
Η πραγματική πολυτέλεια στις μέρες μας δεν είναι η Φερράρι και το Αρμάνι. Αυτα μπορεί να τα αποκτήσει και το πρώτο τυχόν λαμόγιο, με δανεικά.
Η πραγματική πολυτέλεια, ο πραγματικός πλούτος, είναι η δυνατότητα να λες στους πάντες "σε έχω χεσμένο". Όσο πιό πλούσιος είσαι, σε τόσο περισσότερους μπορείς να το πεις αυτό.

(Εναλλακτικη 3)... γίνεις αγρότης στην παραμεθόριο.
Πριν την περιγράψω, θέλω να σημειώσω ότι είναι η αγαπημένη μου εναλλακτική. Είναι ταυτόχρονα και η πιό εφαρμόσιμη. Αν ποτέ με (ξανα)πιάσει το σύνδρομο του αναχωρητή, θα υλοποιήσω ακριβώς αυτήν. Την θυμήθηκα διαβάζοντας ένα ρεπορταζ γιά κάποιον γερμανό, που τόλμησε να με αντιγράψει ;-)

Συνταγή γιά επίδοξους αναχωρητές λοιπόν. Από κάποιον που δοκίμασε αρκετές άλλες.
Υλικά:
-- Παίρνετε μιά σύντροφο που αγαπάτε και σας αγαπάει πολύ. Χωρίς εκείνη, τίποτα δεν έχει νόημα.
-- Παίρνετε μαζί σας ζώα. Πολλά, όσα περισσότερα μπορείτε. Πρώην αδέσποτα, γέρικα, ανάπηρα. Ζώα που θα σώσετε από εκτροφεία, από βασανιστήρια και από σφαγεία. Τίποτα εξωτικό. Μερικά σκυλιά, γάτες, αγελάδες, κότες και γουρούνια αρκούν. Η τελική επιλογή είναι φυσικά δική σας.
-- Αγοράζετε ένα μεγάλο αγρόκτημα σε μιά φτωχή, απομονωμένη, ακριτική περιοχή. Χωρίς αξία γιά τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όχι εξωτικά νησιά και τέτοια. Κάπου στην Μεσόγειο είναι υπεραρκετό.
-- Δυό - τρεις ανεμόμυλοι γιά να παράγετε ηλεκτρικό ρεύμα, γιά αρδευτικούς σκοπούς και γιά το άλεσμα των δημητριακών.
-- Ένα απλό σπιτάκι, με τις βασικές ανέσεις. Και οι κατάλληλοι στάβλοι εννοείται.

Εκτέλεση:
-- Παράγετε δημητριακά και λαχανικά. Τα περισσότερα καταναλώνονται από εσάς και τα ζώα σας. Αν υπάρξει περίσσευμα (μαζί με το περίσσευμα ηλεκτρικού ρεύματος από τους ανεμόμυλους) το ανταλλάσσετε με κάτι χρήσιμο.
Αυτό μπορεί να είναι κάποια εργαλεία, ρούχα, ιατρικές υπηρεσίες γιά όλα τα πλάσματα που ζουν στο αγρόκτημα, ή κάτι παρόμοιο.
Τα ζώα δεν έχουν καμμία χρηστικότητα με την κλασσική έννοια. Οι κότες δεν παράγουν αυγά, οι αγελάδες δεν παράγουν γάλα. Κανένα ζώο δεν θανατώνεται γιά να φαγωθεί.

Αποτέλεσμα:
Είναι εφαρμόσιμο κάτι τέτοιο; Ειλικρινά δεν ξέρω. Μου φαίνεται πολύ πιό εφαρμόσιμο (και εύκολο) από το να πάρω ένα πλοίο και να περάσω τις επόμενες δεκαετίες της ζωής μου στην μέση του πελάγου, είτε πάνω σ' ένα ερημονήσι.
Πάντως ο γερμανός που το εφαρμόζει, δηλώνει ευτυχισμένος.

Τον πιστεύω.

- - - -
Y.Γ. Ελπίζω η αγαπημένη μου να κατέχει από τσάπες και ξινάρια. ;-)
Εγώ είμαι εντελώς στούρνος σε ότι αφορά τις γεωργικές εργασίες. Το μόνο στο οποίο μπορώ να φανώ χρήσιμος είναι να είμαι ξαπλωμένος στην αιώρα και να της λέω όμορφες ιστορίες γιά τους αστερισμούς - όταν εκείνη γυρνάει από το σκάλισμα ή το όργωμα.

Sunday 31 October 2010

Carte Postale

Πάντα πίστευα ότι τα ταξίδια στον χρόνο είναι δυνατά. Μερικοί τυχεροί μπορούν να σπάσουν την κλασσική ροή του χρόνου από την γέννηση στον θάνατο και να επισκεφτούν όποιον (χωρό)χρονο θέλουν. Για μας τους υπόλοιπους απομένει να κάνουμε το ίδιο μόνο με την φαντασία μας.
Πόσες φορές δεν αναπολήσαμε τον εαυτό μας όπως (όπου) ήταν στο παρελθόν;
Πόσες φορές δεν αναλογιζόμαστε, πως (που)θα είμαστε στο μέλλον;

Η χρονική απόσταση δεν παίζει ρόλο. Μπορεί να μιλάμε γιά 2 μέρες πριν / μετά είτε για 120 χρόνια πριν από σήμερα.

Σκέφτηκα να γεφυρώσω αυτήν την (χωρο)χρονική απόσταση, στέλνοντας καρτ ποστάλ στον εαυτο μου.
Στα μέρη που ήταν και στην ψυχολογική κατάσταση που ήταν κάποτε. Στις καρτ ποστάλ τον αποκαλώ "τζούνιορ", όχι χωρίς μια δόση ειρωνίας.
Μου ανταπόδωσε με δικές του καρτ ποστάλ. Μηνύματα στο δικό του μέλλον, δηλαδή σ' εμένα σήμερα. Και επειδή ούτε τότε άφηνα τίποτα να πέσει κάτω ;-) μου επιστρέφει την ειρωνία, αποκαλώντας με "παππού".

Τα μηνύματα είναι άρρηκτα δεμένα με τους τόπους. Άλλωστε οι καρτ ποστάλ πρέπει να έχουν διεύθυνση, αλλιώς πως θα παραδοθούν; ;-)

Χρησιμοποιώ το google maps σαν εργαλείο γιά να προσδιορίσω τους τόπους.

Επειδή αυτό είναι προσωπικό ημερολόγιο ου μην αλλά και δημόσιο κείμενο, θα ήθελα πολύ να προσθέσει ο καθένας τις δικές του καρτ ποστάλ (προς τον εαυτό του) στον χάρτη. Μπορεί ο καθένας να επιλέξει το δικό του "σημαιάκι" με το δικό του χρώμα, ώστε να ξεχωρίζει ποιός είναι ποιός.
Μακάρι να γεμίσει ο χάρτης πολύχρωμα σημαιάκια και καρτ ποστάλ.
Ποιός ξέρει - μπορεί οι διαδρομές μας να έχουν συναντηθεί στο παρελθόν. Ή να τέμνονται κάπου στο μέλλον ;-)

Υ.Γ. Αν και με το google maps σαν εργαλείο μπορείς να ζουμάρεις σε όλον τον πλανήτη, περιορίστηκα συνειδητά στην Ελλάδα (γιά την ώρα).

Υ.Υ.Γ. Το κείμενο της κάθε καρτ ποστάλ φανερώνεται με κλικ στο ανάλογο σημαιάκι.

Υ.Υ.Υ.Γ. Τεχνικά, έκανα ότι μπορούσα γιά να μπορεί ο καθένας να αλλάξει τον χάρτη, προσθέτοντας τις δικές του καρτ ποστάλ. Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύω "κοινό" ντοκουμέντο στο google. Eλπίζω να δουλέψει. Κάτω από τον χάρτη υπαρχει ένα λινκ γιά μεγένθυνση. Η μεγένθυνση προσφέρει ένα κουμπάκι για να γίνει edit στον χάρτη.

Υ.Υ.Υ.Γ. Το google δίνει αναλυτική τεχνική βοήθεια πάνω στο πως μπορεί κανείς να τοποθετήσει τα δικά του σημαιάκια και κέιμενα.


View to_me in a larger map

Sunday 3 October 2010

Με αφορμή

Έχω γράψει πολλές φορές ότι συμπαθώ τον Νίκο Δήμου. Τον θεωρώ σαν έναν από τους δάσκαλους μου στην σκέψη. Σήμερα έγραψε ένα πόστ γιά εναν γατούλη που τον κακοποίησαν βάναυσα - επειδή δεν ξέρουν τίποτα από ζώα και φοβήθηκαν μήπως και τυχόν ο γατούλης "πειράξει" το παιδί τους.

Ο Ν. Δήμου γράφει στο τέλος του ποστ "Στην αρχή ήμουν γεμάτος οργή εναντίον τους, ύστερα άρχισα να τους λυπάμαι. Αλίμονο στους ανθρώπους που δεν επικοινωνούν με τη φύση – και τα ζώα είναι καθαρή φύση. Αλίμονο σε αυτούς που δεν γνώρισαν την αγνότητα, την εντιμότητα και την σταθερότητα του ζώου. Μένουν μισοί άνθρωποι."

Στην αρχή συμφώνησα με τον Δήμου. Αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές τις έχω ζήσει πάμπολλες φορές. Η τελευταία ήταν το καλοκαίρι, όταν κολυμπούσα με τον σκύλο μου (σε απόμακρη και ελέυθερη παραλία πάντα) και ένας γκάου-μπίου απέιλησε να πάρει το δίκαννο του και να μας σκοτώσει και τους 2, επειδή του "μολύνουμε" τα παιδιά. Σιγά ρε μεγάλε, θα σκίσεις την κυλότα σου.

Άγνοια; Σίγουρα ναι. Αυτοί οι ηλίθιοι δεν ξέρουν καν τι είναι μόλυνση και πως δημιουργείται.
Αλλά σε καμμία περίπτωση δεν ισχύει το άλλοθι που τους απονέμει ο - αγαπητός κατά τα άλλα - Δήμου. Οχι δεν είναι "μισοί άνθρωποι", όπως τους χαρακτηρίζει. Είναι ολόκληροι ηλίθιοι.

Η άγνοια αποτελεί άλλοθι μόνο όταν κάποιος ζει στα βάθη της ζούγκλας και η μόνη πηγή πληροφοριών του είναι ο σαμάνος της φυλής του. Εν έτει 2010, γιά έναν κάτοικο δυτικής χώρας (το κατά πόσο η Ελλάδα είναι δυτική χώρα, το αφήνω γιά άλλο ποστ) η άγνοια μόνο ηθελημένη και συνειδητή μπορεί να είναι.

Αν κάποιος ενδιαφέρεται γιά την υγεία του παιδιού του, οφείλει να μάθει πως προξενείται μιά μόλυνση.

Το ερώτημα είναι πως να αντιμετωπίσει κανείς τους ηλίθιους σκατάνθρωπους. Ιδίως όταν αποτελούν συμπαγή μάζα - όπως στην Ελλάδα.

--- Να διαπληκτιστεί μαζί τους φραστικά, με λογικά επιχειρήματα; Φοβερά ψυχοφθόρο και αναποτελεσματικό.

--- Να τους απαντήσει με δίκαννο και σπαθί; Το απαγορεύει ο νόμος.

--- Να το βάλει στα πόδια, αφήνοντας τους το πεδίο δράσης ελεύθερο; Είναι σαν να συνυπογράφει την επόμενη κακοποίση του ζώου που θα ατυχήσει να βρεθεί μπροστά τους.

--- Να καλέσει το κράτος να επέμβει, επιβάλλοντας τον νόμο περί προστασίας ζώων; Χαρχαρχαρχαρ, χρμφφφφφτ, μπουχαχαχα (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα).

Δυστυχώς, δεν έχω απάντηση.

Υ.Γ. Στην δική μου περίπτωση, ο ηλίθιος δεν μπορούσε να κακοποιήσει τον σκύλο μου, γιατί ήμουν έγω μπροστά. Κατάφερε μόνο να μου χαλάσει μιά μέρα διακοπών - γι' αυτό και μόνο τον μισώ. Ο αθώος γατούλης του Ν. Δήμου είχε πολύ χειρότερη τύχη.

Υ.Υ.Γ. Φιλοσοφικές προεκτάσεις. Το ψευτο-άλλοθι της άγνοιας επεκτείνεται και στις περιπτώσεις του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού. Σίγουρα όλοι αυτοί οι ... (αχαρακτήριστοι) που φέρονται βάναυσα σε αλλοδαπούς ή / και αλλόθρησκους δεν θα ήταν έτσι αν είχαν γνώσεις γιά τον άλλο. Γιά τον διαφορετικό.
Αλλά στις μέρες μας οι πληροφορίες είναι ελεύθερα και πανεύκολα προσβάσιμες στον καθένα.
Άρα η άγνοια είναι ηθελημένη και συνειδητή. Γι' αυτό και δεν αποτελεί δικαιολογία γιά κανέναν.

Η ηλιθιότητα αποτελεί την εξήγηση του φαινομένου. Όχι η άγνοια.

Sunday 5 September 2010

Independence Day

Στην χολυγουντιανή παραγωγή Independence Day εξωγήινοι με ανώτερη τεχνολογία καταφθάνουν απρόσμενα στην Γη και υποδουλώνουν το ανθρώπινο γένος. Μέχρι που ο ηρωικός πρόεδρος των ΗΠΑ (έλεος ρε χολυγουντ με τον υπερπατριωτισμό σου) τους κατατροπώνει.
Επειδη όμως εδώ δεν είναι χόλυγουντ, αναρωτιέμαι τι θα γινόταν στην (απιθανη; ) περίπτωση που θα βλέπαμε τα εχθρικά διαστημόπλοια ξαφνικά πάνω από το κεφάλι μας.

Ο homo sapiens δεν έχει τίποτα να αντιπαρατάξει στην ανώτερη τεχνολογία των εξωγήινων. Η καθολική ήττα είναι αναπόφευκτη. Οι εξωγήινοι είναι από εδώ και μπρος οι κυρίαρχοι του πλανήτη.

Στοιβάζουν τους ανθρώπους σε άθλια κλουβιά, σκοτώνουν όποιον θέλουν όποτε θέλουν, με οποιαδήποτε αφορμή θέλουν. Π.χ. γιά την διασκέδαση τους.
Ο οποιοσδήποτε εξωγήινος μπορεί να σπάσει τα κόκκαλα οποιουδήποτε ανθρώπου ένα προς ένα. Η να τον περιχύσει με βιτριόλι. Η να του δώσει ποντικοφάρμακο. Όλα αυτά γιά την διασκέδαση του, είτε γιά να αποδείξει τον (εξωγήινο) ανδρισμό του, είτε επειδή ενοχλείται από την αθρώπινη μυρωδιά.

Αφήνουν μερικούς ανθρώπους προσωρινά ελεύθερους για να τους κυνηγήσουν με υπερσύγχρονα οχήματα και να τους σκοτώσουν. Αυτό το ονομάζουν "σπορ".

Άλλους ανθρώπους τους χρησιμοποιούν σε βαριές δουλειές σαν σκλάβους. Άλλους τους χρησιμοποιούν γιά πειράματα, ώστε να ανακαλύψουν καινούργια είδη φαρμάκων.

Στους περισσότερους δίνουν αυξητικές ορμόνες ώστε να τους παχύνουν στα κλουβιά τους. Μετά τους σφάζουν και τους τρώνε. Μερικούς τους γδέρνουν ζωντανούς, ενώ σε άλλους χαράζουν τις φλέβες και τους αφήνουν να πεθάνουν από αιμορραγία.
Οι ελάχιστοι που αντιστέκονται, θανατώνονται με αργά βασανιστήρια μπροστά στα μάτια των συντρόφων τους.

Κάποτε ο πιό σοφός άνθρωπος αποφασίζει να μιλήσει στους αφέντες εξωγήινους. Εκλιπαρεί τον οίκτο τους. Τους ζητάει τον λόγο γιά την σκληρότητα τους. Πως είναι δυνατόν ένας τόσο εξελιγμένος οργανισμός να φέρεται τόσο βάναυσα σε έναν άλλο;

Η απάντηση είναι αφοπλιστικά απλή.
"Γιατί παραπονιέσαι φιλάρα; Πρώτον εμείς έχουμε συνείδηση, ενώ εσείς οι άνθρωποι δεν έχετε. Όχι σύμφωνα με την συνείδηση έτσι όπως την ορίζουμε εμείς. Ούτε ευφυία έχετε - σύμφωνα με τον δικό μας ορισμό περί ευφυίας.
Δεύτερον ο δικός μας θεός (εσείς είστε ανίκανοι να τον εννοήσετε) μας είπε να αυξανόμαστε, να πληθυνόμαστε και ότι είμαστε η κορώνα της δημιουργίας.
Τρίτον οι γιατροί μας, μας συστήνουν το ανθρώπινο κρέας γιά λόγους υγείας.
Τέταρτον αυτό ανταποκρίνεται στους νόμους την Φύσης - κι εμείς την αγαπάμε την Φύση. Αφού το βλέπεις και μόνος σου. Το λιοντάρι τρώει την γαζέλα, άρα γιατί να μην φάω εγώ εσένα;

Στο κάτω - κάτω είστε τόσο ... νόστιμοι.
Παιδάκια μικρού αγοριού στην σχάρα με λαδορίγανη. Γλουτοί μικρού κοριτσιού στην στάμνα με πατάτες και μανιτάρια. Ανθρώπινο συκώτι σαν άλειμμα γιά το ψωμί μας. Αφού είμαστε γκουρμέ, πως να το κάνουμε; "

* * * *
Μέχρι στιγμής το μόνο που σώζει το ανθρώπινο είδος είναι ότι η επίσκεψη εξωγήινων θεωρείται απίθανο σενάριο. Το πόσο απίθανο είναι θα το μάθουμε μόνο όταν τους δούμε από πάνω μας.

Αλλά άσχετα από το πόσο (α)πιθανο είναι αυτό το σενάριο, πόσο είναι δικαιολογημένη η παραπάνω - βάναυση - συμπεριφορά ενός βιολογικού είδους απέναντι σε ένα άλλο βιολογικό είδος;
Η μήπως ορίζουμε το τι είναι καλό η κακό, ανάλογα με την πιθανότητα να συμβεί σ' εμάς τους ίδιους;

Ότι περιγράφω πιό πάνω το κάνει σήμερα ο άνθρωπος στα ζώα. Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που έδωσε και ο (υποθετικός προς το παρόν) εξωγήινος.

Πολλοί φιλόζωοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι και τα ζώα έχουν ψυχή, έχουν συνείδηση, έχουν ευφυία. Η ελπίδα είναι ότι αν η πλειοψηφία των ανθρώπων αναγνωρίσει την ύπαρξη συνείδησης και σε άλλα βιολογικά είδη, θα πάψει να τα κακομεταχειρίζεται.

Αν και συμφωνώ με τους φιλόζωους στα περί ψυχής, συνείδησης και ευφυίας των ζώων, θεωρώ αυτήν την προσπάθεια σαν μάταιο κόπο.
Από την στιγμή που εγώ ο homo sapiens δίνω τον ορισμό της συνείδησης και της ευφυίας, μπορώ να κάνω ότι θέλω. Μπορώ να ορίσω την ευφυία έτσι ώστε να περιλαμβάνει οτιδήποτε ζει πάνω στην Γη. Μπορώ και να την ορίσω έτσι ώστε να περιλαμβάνει μόνο εμένα.
Ο δικός μου - εντελώς προσωπικός - ορισμός της ευφυίας περιλαμβάνει το 0.5% των ανθρώπων.
Τα ίδια ισχύουν και γιά την συνείδηση και γιά την ψυχή.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν τα ζώα έχουν συνείδηση. Κι εμείς νομίζουμε ότι έχουμε συνείδηση. Αυτό δεν εμπόδισε τον εξωγήινο να μας κακοποιήσει και να μας φάει.

Το ερώτημα είναι αν έχουμε το δικαίωμα να βασανίζουμε και να σκοτώνουμε τα άλλα είδη, με τα οποία μοιραζόμαστε αυτόν τον πλανήτη.
Ακόμα και όταν εκείνα ΔΕΝ έχουν την δική μας ευφυία, τεχνολογία και συνέιδηση.

Saturday 14 August 2010

Cogito ergo sum και συνειρμοί

Η παρακάτω αλυσίδα συνειρμών ξεκίνησε από ένα βιντεάκι του Λάκη Λαζόπουλου που πέτυχα τυχαία στο γιουτουμπ. Ο Λ.Λ. σατιρίζει τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου γιά τα ανύπαρκτα ελληνικά του, κλείνοντας με το σχόλιο, ότι το θέμα παραείναι σοβαρό γιά σάτιρα. Ο ΓΑΠ είτε είναι ανίκανος είτε αδιαφορεί γιά τους ιθαγενείς. Συμφωνώ με τον Λαζόπουλο. Ξέρω ουκρανές που κερδίζουν το ψωμί τους σφουγγαρίζοντας σκάλες και μιλάνε καλύτερα ελληνικά από τον ΓΑΠ. Ο οποίος διατηρεί μιά στρατιά από ίματζ μέηκερς προκειμένου να τον συμβουλέψουν πάνω στο χρώμα της γραβάτας του, αλλά δεν μπορεί να αφιερώσει λίγη ώρα με έναν δάσκαλο προκειμένου να μάθει ελληνικά.

Οι υποστηρικτές του ΓΑΠ ισχυρίζονται ότι δεν παίζει ρόλο η γνώση της γλώσσας αλλά η ικανότητα του να κυβερνάει κάποιος την χώρα. Το "κυβερνάει" είναι πολύ σχετικό βέβαια, μιάς και οι πραγματικοί κυβερνήτες της Ελλάδας είναι η τρόικα - ο ΓΑΠ είναι ένας υπηρέτης που εκτελεί διαταγές. Οι ψηφοφόροι (θέλουν να) αγνοούν τον Ludwig Wittgenstein, που είπε ότι "τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου".
Ο Wittgenstein - μία από τις μεγαλύτερες διάνοιες που έβγαλε ποτέ το ανθρώπινο είδος - έδειξε τον σύνδεσμο που υπάρχει ανάμεσα στην Λογική και την Γλώσσα. Δεν υπάρχει "ιδιωτική" γλώσσα. Κάθε λογική σκέψη πρέπει να μπορώ να την εκφράσω στην (κοινή) γλώσσα με τους γύρω μου, αλλιώς δεν υπάρχει. Ο ΓΑΠ δεν μπορεί. Και οι έλληνες - αγνοώντας τον Wittgenstein - τον ψηφίζουν.

Ο επόμενος συνειρμός με φέρνει στο ελληνικό πρόβλημα. Το οποίο κατά την γνώμη μου δεν είναι ούτε πολιτικό (ΓΑΠ ή κάποιος άλλος) ούτε οικονομικό. Είναι υπαρξιακό. Οι έλληνες είναι μιά κοινωνία του φαίνεσθαι. Αγοράζουν μανιωδώς πράγματα που δεν χρειάζονται, με λεφτά που δεν έχουν, προκειμένου να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δεν συμπαθούν.
Ταυτόχρονα επιλέγουν επί σειρά ετών ανίκανους γιά την διακυβέρνηση της χώρας. Ο μόνος λόγος που γίνονται αυτά είναι το υπαρξιακό κενό αυτής της κοινωνίας.
Κάποιος που ξέρει ποιός είναι και τι θέλει, δεν πρόκειται να παρασυρθεί σε καταναλωτισμό με δανεικά. Κάποιος με συμπαγείς αξίες γιά την ζωή του δεν έχει ανάγκη το φαίνεσθαι. Κάποιος με αρχές δεν θα ζητήσει ρουσφέτι, ούτε φακελάκι.
Αντίθετα, κάποιος που δεν ξέρει ούτε ποιός είναι, ούτε γιατί ζει, θα ζήσει φτηνιάρικα - όπως οι έλληνες.

Μιά κοινωνία που ξέρει ποιά είναι, την θέση της στον κόσμο, τους στόχους της, που έχει ορίσει τι είναι λογικό, τι είναι ηθικό και νόμιμο, τι είναι εφικτό - κινδυνεύει ελάχιστα να χρεωκοπήσει οικονομικά. Και η πιθανότητα να αναδείξει ανάξιους πολιτικούς είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Η ελληνική κοινωνία είναι σάπια και χρεωκοπημένη, επειδή κανένας δεν ενδιαφέρεται να σκεφτεί πάνω στα παραπάνω φιλοσοφικά ερωτήματα. Ούτε καν να πάρει έτοιμες τις απαντήσεις από τους ξένους φιλόσοφους.

Επόμενος συνειρμός. Ακόμα και την πιό απλή απάντηση πάνω στο "τι είμαι / ποιός είμαι" την έχουμε διαστρεβλώσει και την αγνοούμε. Ο Rene Descartes μας την έδωσε ήδη από το 1637. Cogito ergo sum, που σημαίνει "σκέφτομαι, άρα είμαι". Οχι "... άρα υπάρχω" όπως αποδίδεται στα ελληνικά. Η διαφορά είναι τεράστια και θεμελιώδης.

Ο Descartes - άλλη μία από τις μεγαλύτερες διάνοιες που έζησαν ποτέ - έβαλε τις βάσεις στην μοντέρνα φιλοσοφία, διέλυσε τον δογματισμό, θεμελίωσε την Λογική Σκέψη και έδωσε απάντηση στο μεγαλύτερο υπαρξιακό ερώτημα του ανθρώπου. Δεν ξέρω άν η απάντηση του Descartes είναι η μόνη σωστή. Ποιός είμαι εγώ να κρίνω τέτοια διάνοια;

Σκέφτομαι όμως ότι η αιτία που οι έλληνες αναδεικνύουν ανάξιους, άμουσους και απαίδευτους κυβερνήτες, η αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας είναι αυτή η (ηθελημένη; ) παρανόηση του Descartes. Μιά κοινωνία που δεν θέλει να ξέρει ποιά είναι, δεν έχει μέλλον.

Tuesday 15 June 2010

Ρεύμα (ηλεκτρικό)

Πριν 13 μήνες είχα δημοσιεύσει ένα κειμενάκι γιά το peak oil, το τέλος της αφθονίας πετρελαίου. Ξαναδιαβάζοντας το, βλέπω πολλά ενδιαφέροντα που ισχύουν ακόμα. Ένα πράγμα όμως δεν μπόρεσα να προβλέψω. Ότι λίγους μήνες μετά ανακαλύφθηκαν γιγαντιαία κοιτάσματα πετρελαίου. Το μέγεθος τους είναι 4 φορές μεγαλύτερο από όλο το πετρέλαιο που έχουμε καταναλώσει τα τελευταία 150 χρόνια.
Χοντρικά - έχουμε πετρέλαιο γιά 500 χρόνια ακόμα (με τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης).

Το πρόβλημα των νέων κοιτασμάτων είναι ότι είναι εξαιρετικά δυσπρόσιτα. Η άντληση τους ιδιαίτερα ακριβή και επικίνδυνη. Η γεώτρηση ξεκινάει 1500 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και φτάνει μέχρι 9000 μέτρα κάτω από τον βυθό. Δέκα και μισό χιλιόμετρα !! από σωλήνες και αντλίες που πρέπει να λειτουργούν σε ακράιες συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας.
Το πρόσφατο ατύχημα στον κόλπο του Μεξικού - το μεγαλύτεο στην ιστορία της αμερικάνικης ηπείρου - δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν έχει τον έλεγχο πάνω σ' αυτήν τεχνολογία.

Το πετρέλαιο από το πρόσφατο ατύχημα έχει ήδη καταστρέψει τα οικοσυστήματα στις ακτές της Αμερικής και απειλεί να καταστρέψει και τους ποταμούς της Ευρώπης (αν μεταφερθεί από το Ρεύμα του Κόλπου).
Σε λίγο η εξόρυξη πετρελαίου κάτω από αυτές τις συνθήκες θα περιέχει τους ίδιους κινδύνους όσο και ένας πυρηνικός αντιδραστήρας.

Λύσεις; Φυσικά και δεν έχω. Αν είχα λύσει το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη, το τελευταίο που θα με απασχολούσε θα ήταν να γράφω σε μπλογκ.

Μιά λύση θα ήταν να καταργήσουμε τον καπιταλισμό σαν οικονομικό μοντέλο διαχείρησης και να σταματήσουμε να θεωρούμε την "ανάπτυξη" (συνοδευόμενη με ολοένα μεγαλύτερη κατανάλωση ενέργειας) σαν παράγοντα ευημερίας. Αυτό θα μου άρεσε πολύ προσωπικά - αλλά είναι ουτοπικό.

Μιά άλλη λύση θα ήταν οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Μία συναρπαστική ΑΠΕ είχα παρουσιάσει στο παλιό ποστ (desertec). Φωτοβολταικά, ηλιοθερμία, ανεμογεννήτριες, παλίροια κ.α. Κοινό τους γνώρισμα η παραγωγή ηλεκτρισμού. Αντί γιά πετρέλαιο, θα "καίμε" ηλεκτρικό ρεύμα. Καλή εξέλιξη, γλυτώνουμε και το διοξείδιο με το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Εκτός αν παράγουμε το ηλ. ρεύμα από κάρβουνο - οπότε η εξοικονόμηση υπάρχει μεν, αλλά είναι πολύ μικρότερη.
Χοντρικό παράδειγμα. Με Χ τόνους πετρέλαιο μπορούμε να κινήσουμε 1 εκατομμυριο αυτοκίνητα γιά 1 εκατομμυριο χιλιόμετρα. Αν κάψουμε το ίδιο πετρέλαιο για να παράγουμε ηλεκτρικό ρεύμα και δώσουμε το ρεύμα στα (ηλεκτρικά) αυτοκίνητα, θα κινήσουμε 1.3 εκ. αυτοκίνητα γιά 1.3 εκ. χιλιόμετρα.
Αν τώρα αντί γιά πετρέλαιο πάρουμε το ρεύμα από ΑΠΕ, το όφελος θα είναι πολλαπλάσιο.

Δυστυχώς, το ηλεκτρικό ρεύμα έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν αποθηκεύεται. Τουλάχιστον όχι εύκολα. Με το πετρέλαιο τα πράγματα είναι απλά. Φτιάχνεις μιά δεξαμενή και βάζεις μέσα όσο θέλεις, γιά όσο χρόνο θέλεις. Με το ηλεκτρικό ρεύμα, αυτό δεν γίνεται εύκολα.

Σαν "αποθήκες" ηλεκτρικού ρεύματος χρησιμεύουν οι μπαταρίες. Μέχρι σήμερα, είναι ελάχιστα αποδοτικές, βαριές και πανάκριβες. Αποθηκέυουν ελάχιστο ρεύμα σε σχέση με το βάρος και με το κόστος τους.

Δεν αποτελει σύμπτωση, ότι η έρευνα για τις ΑΠΕ έχει ατονήσει κάπως τα τελευταία χρόνια. Οι ΑΠΕ έχουν ήδη φτάσει σε ένα μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους.
Π.χ. η Δανία μπορεί να καλύψει ΟΛΕΣ της τις ανάγκες σε ηλεκτικό ρεύμα από τις ανεμογεννήτριες που έχει εγκαταστήσει. Όταν φυσάει πολύ, επειδή το ρεύμα δεν μπορεί να αποθηκευτεί, αναγκάζεται να φρενάρει τις ανεμογεννήτριες.
Αρα δεν υπάρχει λόγος να εξελίξουμε τις α/γ κι άλλο - αφού τώρα τις φρενάρουμε.
Όλες οι προσπάθειες έχουν πέσει στην εξέλιξη των μπαταριών.

Οι μπαταρίες παλιού τύπου χρειάζονται κυρίως μόλυβδο. Τεχνολογικά, είναι εντελώς ξεπερασμένες, αν και τις βρίσκουμε σε κάθε αυτοκίνητο. Οι μοντέρνες μπαταρίες έχουν σαν βασικό συστατικό το λίθιο. Για το λίθιο έχω γράψει ένα ποστ πριν 6 μήνες. Δυσεύρετο και πανάκριβο (το λίθιο, όχι το ποστ ;-) ).
Πριν 6 μήνες έγραφα ότι ίσως κάποτε έχουμε "κρίση λιθίου" όπως είχαμε παλιά τις κρίσεις πετρελαίου.
Χθες όμως ανακοίνωσαν οι αμερικάνοι ότι βρήκαν γιγαντιαία κοιτάσματα λιθίου στο Αφγανιστάν. Μόνο με αυτά μπορούν να καλύψουν την παγκόσμια ζήτηση λιθίου γιά τα επόμενα 20 χρόνια.
Πάω στοίχημα, ότι μετά από αυτήν την είδηση, δεν πρόκειται να φύγουν τόσο σύντομα από το Αφγανιστάν οι αμερικάνοι. ;-)

Ακόμα κι αν εξασφαλίσουμε το απαιτούμενο λίθιο, ακόμα κι αν οι μπαταρίες γίνουν πολύ πιό αποδοτικές από τις σημερινές - πάλι θα χρειαστούμε πολλές καινοτομίες, πολλές υποδομές.

Π.χ. αν μετατρέψουμε όλα τα ΙΧ σε ηλεκτρικά, πως θα τα φορτίζουμε; Θα τραβάμε καλώδιο από το διαμέρισμα μας στον 4ο όροφο μέχρι 2 τετράγωνα πιο κάτω που θα έχουμε παρκάρει το ΙΧ;
Φυσικά όχι. Χρειαζόμαστε σταθμούς ηλεκτρικού σε κάθε γωνιά του κάθε δρόμου - ώστε να φορτίζουμε τα οχήματα. Οι σταθμοί αυτοί πρέπει να είναι πολύ πιό "έξυπνοι" από μιά σημερινή πρίζα.
Η πρίζα δεν ξέρει ποιός καταναλώνει το ηλεκτρικό ρεύμα. Οι σταθμοί ανεφοδιασμού σε κάθε γωνιά του δρόμου, πρέπει να το ξέρουν, για να στείλουν το ανάλογο τιμολόγιο. ;-)
Δολιοφθορές και πλαστοπροσωπίες (του στυλ καταναλώνω το ρεύμα, δεν πληρώνω και φεύγω) πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιό δύσκολες.

Γίνονται αυτά φυσικά - δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Αλλά απαιτεί χρόνο, χρήμα και υποδομές.

Μιά άλλη εφαρμογή των ΙΧ θα είναι να πουλάνε !! ηλεκτρικό ρεύμα. Μπορεί δλδ. να παράγει ρεύμα από ένα φωτοβολταικό στην σκεπή του και να το παρέχει στο κοινό δίκτυο. Η "πρίζα" ανεφοδιασμού θα είναι αρκετά έξυπνη γιά να στείλει το τιμολόγιο στον αντίθετο παραλήπτη αυτήν την φορά.
'Ετσι θα λυθεί - εν μέρει - και το πρόβλημα της αποθήκευσης. Εκατομμύρια ΙΧ θα έχουν εκατομμύρια μπαταρίες γεμάτες με ηλεκτρικό ρεύμα.
Το επόμενο πρόβλημα θα είναι να πείθονται οι ιδιοκτήτες των ΙΧ να πουλάνε το ρεύμα της μπαταρίας τους όταν έχει ανάγκες το δίκτυο (κι αυτό γίνεται - βάσει ενός συστήματος πλειστηριασμού).

Το ίδιο το δίκτυο πρέπει να γίνει "εξυπνο", αλλιώς όσες ΑΠΕ και να εγκαταστήσουμε δεν θα χρησιμέυσουν. Σήμερα απαιτούνται μεγάλες υποδομές - σε ανθρώπινο δυναμικό, μηχανήματα και χρήματα - για να λειτουργήσει ένα σχετικά απλό δίκτυο.
Την παραγωγή ρεύματος την αναλαμβάνουν εργοστάσια γιγαντιάιων διαστάσεων και μεγεθών. Η κατανάλωση είναι διασκορπισμένη σε κάθε σπίτι και στις βιομηχανίες.
Ο πανευρωπαϊκός συντονισμός ανάμεσα στην - συκεντρωτική - παραγωγή και την διασκορπισμένη κατανάλωση είναι πολύ δύσκολος (αυτήν την εποχή τυχαίνει να δουλεύω ακριβώς πάνω σ' αυτό το πρόβλημα).
Επειδη το ρεύμα δεν αποθηκεύεται, πρέπει οι καταναλωτές να καταναλώνουν όσο ρεύμα παράγουν τα εργοστάσια. Όλα τα ευρωπαϊκα εργοστάσια δεν επιτρέπεται να παράγουν ούτε πολύ περισσότερο ούτε πολύ λιγότερο από όσο καταναλώνουν όλα τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά και βιομηχανίες.

Αν το παραπάνω απλό δίκτυο απαιτεί τόσο ανθρώπινο δυναμικό γιά να λειτουργήσει, πόσους θα χρειαστούμε για το καινούργιο δίκτυο;
Το καινούργιο μοντέλο δικτύου (θα) προβλέπει ότι όλοι μας μπορούμε να γίνουμε εναλλάξ παραγωγοί και καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας. Όλοι αυτοί οι μινι-παραγωγοι και οι μινι-καταναλωτές θα εναλλάσσονται διαρκώς. Χρονικά και τοπικά (πχ. ένα κινούμενο ΙΧ).
Αν κάι όταν κάποτε το ευρωπαϊκό ηλεκτρικό δίκτυο γίνει αρκετά "έξυπνο", μόνο τότε θα μπορέσουν οι ΑΠΕ να αναλάβουν τον ρόλο του πετρελαίου.

Saturday 12 June 2010

Άσκηση

Η παρακάτω ιστορία είναι άσκηση γιά το αλτσχαϊμερ. Ιστορίες παλιές, όπως τις θυμάμαι. Πολλά ιστορικά στοιχεία. Αρχικά ο πειρασμός ν' ανοίξω την βικιπέδια και να επιβεβαιώσω την ορθότητα τους ήταν μεγάλος. Αλλά δεν κάνω διατριβή - ούτε έχω ανάγκη να εντυπωσιάσω κανέναν με τις γνώσεις μου. Προτιμάω λοιπόν να γράφω από μνήμης, έστω κι αν θυμάμαι λάθος.
Το παρακάτω κείμενο είναι ασύνδετο και αλλοπρόσαλο. Γιά όλους, εκτός από μένα. Υπάρχει ένα (αόρατο γιά τους άλλους) κόκκινο νήμα που διατρέχει όλη την ιστορία. Την δική μου ιστορία.

Μεγάλωσα με μύθους. Σ' αυτό φταίει ο πατέρας μου, που αρέσκονταν στις οικογενειακές διακοπές να οδηγεί με τις ώρες. Ανάμεσα στα 6 και τα 9 μου χρόνια πέρασα ένα μεγάλο μέρος των διακοπών στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, σε μιά ατέλειωτη διαδρομή. Τι άλλο μπορεί να κάνει ένα 8χρονο σε ένα αυτοκίνητο, εκτός από το να διαβάζει;

Ξεκίνησα με την Ιλιάδα. Αχιλλέας, Χρυσηίδα, Έκτορας, Ελένη.
Ταύτιση - με τον Αχιλλέα φυσικά. Δέος γιά όλα όσα έκανε. Μα περισσότερο για την φωνή. Έβγαινε - έτσι διηγείται ο Όμηρος - μπροστά στις γραμμές των τρώων και φώναζε με φωνή όσο "χίλιοι άντρες" !
Έχω κατά τεκμήριο πολύ δυνατή φωνή. Αλλά ποτέ δεν κατάφερα να καλύψω χίλιους άντρες.
Πολύ αργότερα στην ζωή μου, μπόρεσα να ακούσω φωνή βγαλμένη από χίλια στήθη. Τουλάχιστον, ξέρω τον ήχο.

Συνέχισα με την ελληνική μυθολογία. Ιστορίες πάνω σε ιστορίες. Ο Ήφαιστος να ανταγωνίζεται τον Άρη. Ο πρώτος κουτσός και άσχημος. Αλλά επιστήμονας και τεχνίτης αξεπέραστος. Ο δεύτερος λαμπερός, ισχυρός, ανίκητος. Αλλά εκτός από το να σκοτώνει δεν ξέρει να κάνει τίποτα χρήσιμο.
Πολυ αργότερα κατάλαβα, ότι το έπαθλο ήταν η Αφροδίτη. Η ενσάρκωση της Γυναίκας. Τουλάχιστον μία από τις ενσαρκώσεις της. Ακόμα πιό αργότερα κατάλαβα, ότι ποτέ δεν διαλέγει ο άντρας. Η Γυναίκα κάνει τις επιλογές της (ναι, όλα αυτά τα έμαθα από τους μύθους).

Στην εφηβεία, ένα βιβλίο του Isaac Asimov με ξανάστειλε στο Σ' της Ιλιάδας. Εκεί που ο Πάτροκλος έχει πεθάνει. Ο Έκτορας έχει πάρει λάφυρο την πανοπλία του Αχιλέα, που φορούσε ο Πάτροκλος γιά ξεγέλασμα. Ο Αχιλέας θέλει να μπει στην μάχη, αλλά δεν έχει πανοπλία. Στέλνει την μάνα του την Θέτιδα στον Ήφαιστο γιά να του φτιάξει καινούργια.
Μπαίνοντας η Θέτιδα στο εργαστήρι του Ήφαιστου βλέπει τροχοφόρα "στρίποδα" που κινούνται αυτόματα ανάμεσα στους ανθρώπους και πηγαίνουν από μόνα τους στην θέση τους, όταν κανένας δεν τα χρειάζεται.
Λίγο πιό κάτω, ο Ήφαιστος - πλυμένος και με καθαρό χιτώνα - πάει να συναντήσει την Θέτιδα, υποβασταζόμενος απο χρυσές "κορασίδες" που εμοιαζαν με ζωντανές.
Ο Όμηρος μιλάει ξεκάθαρα γιά ρομπότ και τεχνητή νοημοσύνη - 2800 χρόνια πριν από σήμερα.

Συγκριτική μυθολογία. Το ελληνικό δωδεκάθεο δεν ήρθε ουρανοκατέβατο, αλλά πολλές ιστορίες του προέρχονται από παλιότερους λαούς - ξεχασμένους. Πέρσες, αιγύπτιους, φοίνικες, σουμέριους.
Η ελληνική Άρτεμη π.χ. είναι η Ishtar των περσών. Εξελληνισμένο Αστάρτη. Όλες αυτές οι λέξεις Ishtar, star, Stern, Αστάρτη, αστέρι έχουν την ίδια ρίζα και την ίδια σημασία.

Οι ιέρειες της Ishtar ήταν όμορφες νέες που εκδίδονταν στους "προσκυνητές" - οι γνωστές ιερόδουλες. Τα χρήματα πήγαιναν υπέρ του ναού. Ίσως θα έπρεπε να αφαιρέσω τα εισαγωγικά. Το ίδιο είναι να είσαι προσκυνητής της Ishtar και της ομορφιάς των γυναικών.
Στους ευρύχωρους ναούς της Ishtar ζούσαν πουλιά. Πιράχ στα περσικά θα πει πουλί. Πιράχ Ιστάρ = τα πουλιά της Ιστάρ. Πιράχ Ιστάρ, περιστέρι. Ίσως να μην είναι σύμπτωση που τα περιστέρια είναι τα πιό ερωτύλα πουλιά. Τα ευλογεί η Ishtar, εδώ και 3.5 χιλιάδες χρόνια ;-)

Στο σχολείο δεν μου άρεσε το μάθημα της Ιστορίας. Το έβρισκα βαρετό και ανούσιο. Και λοιπόν τι έγινε που ο τάδε βασιλιάς διαδέχτηκε τον δείνα βασιλιά; Μέχρι που ανακάλυψα τα κενά της Ιστορίας. Πράγματα που δεν μαθαίνεις στο σχολείο. Αμέσως κατάλαβα, ότι εκεί βρίσκεται όλο το ζουμί.

Π.χ. μαθαίνουμε στο σχολείο για τον Κωνσταντίνο (εν τούτω νίκα, ίδρυση της Κων/πολης). Μιά παραδρομούλα στον Ιουλιανό τον Παραβάτη - κι αυτή μόνο και μόνο επειδή ήθελε να επαναφέρει την ειδωλολατρεία και δεν τα κατάφερε. Και μετά πάμε στον Ιουστινιανό και την Θεοδώρα του (καλό κουμάσι και του λόγου της - αλλά αυτά δεν μαθαίνονται στα σχολεία).

Ανάμεσα στον Ιουλιανο και τον Ιουστινιανό μεσολαβούν 200 χρόνια. Τι έγινε σ' αυτό το διάστημα; Εδω μέσα στα τελευταία 60 χρόνια του 20ου αιώνα έχει αλλάξει τρεις φορές ο χάρτης της Ευρώπης. Τι έγινε επί 200 χρόνια τότε στην Ευρώπη;
Τίποτα δεν μας λένε γιά τον Αττίλα και τους ούνους του, τίποτα γιά τους κέλτες (πολύ πιό αρχαίοι), τίποτα για την σπηλιά της Αλταμίρα. Αποφάσισα από τότε να μάθω ακριβώς αυτά που μας κρύβουν.

Αλλά και στους νεώτερους αιώνες υπάρχουν τα ίδια κενά. Από τον Ιουστινιανό μέχρι την άλωση της Πόλης στην 4η σταυροφορία, μεσολαβουν 600 χρόνια. Τι έγινε στην Ευρώπη επί 6 αιώνες;
Πέφτουν βέβαια κάτι ονόματα (Ηράκλειος, Λέοντας, Βασίλειος), αλλά ποιός μαθαίνει πραγματικά το πως ζούσε ο κόσμος τότε; Το ότι ο Βασίλειος έβγαλε - σε μιά πρωτοφανή θηριωδία - τα μάτια των άμοιρων βούλγαρων, δεν μας λέει τίποτα για τις συνθήκες της εποχής.

Που είναι η ιστορία των Vikings; Εδω οι άνθρωποι έφτασαν στις Θερμοπύλες. Μνημεία τους βρίσκονται στον Πειραιά - κι εμείς τους περνάμε στο ντούκου. Ευτυχώς που υπάρχει και το Χολυγουντ, αλλιώς ποιός θα ήξερε τον Arthur και το Excalibur;

Και φυσικά, κανένας δεν μαθαίνει στο σχολείο το άσμα του Αρμούρη και το έπος του Διγενή Ακρίτη.

Από την άλωση της Πόλης από τους τούρκους (200 χρόνια μετά την άλωση από τους σταυροφόρους) και μέχρι την επανάσταση του '21 μαθαίνουμε μόνο το "κρυφό σχολειό". Το οποίο ουδέποτε υπήρξε.
Στην Ευρώπη πέρασαν 400 χρόνια κοσμοιστορικών αλλαγών. Ανακαλύφθηκε η Αμερική, άνθρωποι γύρισαν όλους τους ωκεανούς, ο Δαρβίνος ανέπτυξε την Θεωρία της Εξέλιξης.
Αλλά και στην Ελλάδα έγιναν πολλά. Π.χ. από τις βόμβες του Μorosini στην Ακρόπολη, μέχρι το 1790 (δλδ. ελαχιστα πριν την επανάσταση) η Αθήνα ήταν εντελώς ακατοίκητη. Αριθμός κατοίκων = μηδέν. Ούτε καν σκυλιά και γάτες. Για σχεδον 100 χρόνια!!

Ο Παρθενώνας - που οι βυζαντινοι τον εκαναν χριστιανική εκκλησία, οι φράγκοι καθολική εκκλησία και οι τούρκοι τζαμί - είχει μείνει ακέραιος από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι το τέλος του 17ου μ.Χ. Για κακή μας τύχη, κανένας δεν σκέφτηκε να τον απεικονίσει κάπου όλα αυτά τα 2200 χρόνια που ήταν ακέραιος. Έτσι ξέρουμε τον Παρθενώνα μόνο από περιγραφές, αλλά όχι από εικόνες.


(συνεχίζεται)

Saturday 8 May 2010

Blood brothers

Σκέψεις με αφορμή μιά αιμοδοσία.
Πάντα με ξένιζε το γεγονός ότι στην Ελλάδα πρέπει να δώσουν οι συγγενείς και φίλοι σου αίμα, πριν εγχειριστείς. Ήξερα ότι στην Ευρώπη υπάρχουν τράπεζες αίματος, που καλύπτουν τις ανάγκες των εγχειρήσεων. Το κόστος καλύπτεται από το εκάστοτε σύστημα υγείας.
Κρίνοντας από την σκοπιά της γενικής κοινωνικής οργάνωσης, θεωρώ το ελληνικό σύστημα χρεωκοπημένο. Σαν κοινωνία, είμαστε τόσο παρτάκηδες και συμφεροντολόγοι, που δεν προσφέρουμε στο γενικό καλό. Μόνο αν βρεθεί σε ανάγκη δικός μας άνθρωπος, θα τρέξουμε να δώσουμε αίμα.

Από την άλλη μεριά, κρίνοντας μεμονωμένες ιστορίες, θεωρώ το ελληνικό σύστημα καλύτερο. Εξ' αιτίας του συμβολισμού που περιέχει. Δίνω αίμα = δίνω ότι πιό πολύτιμο διαθέτω σαν οργανισμός. Με τα ελληνικά δεδομένα, το δίνω σε συγκεκριμένο άνθρωπο, που θέλω να βοηθήσω.
ΟΚ, το ξερω οτι δεν πηγαίνει σε συγκεκριμένο άνθρωπο. Πηγαίνει στην τράπεζα αίματος, που μετά επιλέγει το καταλληλότερο (ανώνυμο) αίμα για τον ασθενή. Ωστόσο, ο συμβολισμός παραμένει. Λέμε "έδωσα αίμα γιά τον φίλο μου", ακόμα κι αν ο φίλος σου δεν πήρε ακριβώς το δικό σου.

Αυτός ο συμβολισμός μου θυμίζει το έθιμο των αδερφοποιτών στην Κρήτη. Και τους ινδιάνους.
Αδερφοποιτός ήταν μεγάλη κουβέντα. Σημαίνει ότι από την στιγμή που ενώθηκε το αίμα σου με κάποιον, ενώθηκαν και οι ζωές σας.

Ο Καζαντζάκης στον Καπετάν Μιχάλη περιγράφει όλο το τελετουργικό του αδερφοποιτού. Όταν ο Καπετάν Μιχάλης αργότερα βρίσκεται στο δίλημμα να σώσει την τιμή της οικογένειας του απέναντι στην ζωή του αδερφοποιτού του, επιλέγει το δεύτερο. Γιά τους ινδιάνους ο αδερφοποιτός ήταν ιερότερος από την υπόλοιπη φυλή.

Το ξέρω φυσικά, ότι στους σημερινούς καιρούς η αιμοδοσία απέχει πάρα πολύ από αυτά τα παλιά έθιμα. Με βάση ορθολογικούς κανόνες, θα ήθελα "ευρωπαικές" συνθήκες στο ελληνικό σύστημα. Να μην τρέχουν οι συγγενείς και φίλοι τελευταία στιγμή, αλλά να προσφέρουν όλοι οικειοθελώς.
Μένω όμως κολλημένος στον συμβολισμό και στα παλιά έθιμα.

Τον Γενάρη είχα γράψει ένα ποστ για το Άβαταρ. Με συναρπάζει αυτή η ιδέα της Πανγαίας. Είναι παλιά μεν σαν σύλληψη, αλλα με το Άβαταρ μεταφέρθηκε πολύ έντεχνα στον κινηματρογράφο. Θεωρώ όμως την ανθρώπινη ράτσα σαν εντελώς ηλίθια και εκφυλισμένη.
Ισως το επόμενο ζωικό είδος, εκείνο που θα αναπτυχθεί μετά την πτώση του επόμενου αστεροειδή στον πλανήτη Γη και μετά την εξάλειψη του homo sapiens, δημιουργήσει κάποτε την Πανγαία.
Για τον homo sapiens, η Πανγαία θα παραμείνει πάντα δημιούργημα της φαντασίας.

Αν - και όταν - δημιουργηθεί κάποτε η Πανγαία, αυτή θα περιλαμβάνει κάποια ανταλλαγή αίματος. Η ότι θεωρείται τότε σαν αίμα τελος πάντων. Κάτι ζωτικό, κατάδικό σου πρέπει να προσφέρεις στο γενικό σύνολο, αν θέλεις να αποτελέσεις μέρος του.
Η (πεζή σήμερα) διαδικασία της αιμοδοσίας, ίσως είναι ο προπομπός της Πανγαίας. Σε κάποιο πολύ μακρινό μέλλον, σε κάποιο διαφορετικό ζωικό είδος.

Είχα διαβάσει έφηβος ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Ισαάκ Ασίμωφ ("γαλαξιακη αυτοκρατορία"). Εκεί ο Ασίμωφ περιγράφει πολύ όμορφα την Πανγαία, που απέχει χρονικά 50 χιλιάδες χρόνια από σήμερα. Μέσα σε έναν γαλαξία, φτιαγμένον από μαθηματικούς ;-)

Στο βιβλίο οι άνθρωποι διακρίνονται ανάλογα με το αν συμμετέχουν στην Πανγαία, η αν είναι "ξέχωρα".
Έτσι τους ονομάζει.
Ξέχωρα.

* * * *
Από τότε νιώθω ξέχωρο. Και ποτέ δεν μπόρεσα ν' αποφασίσω, αν αυτό μου αρέσει ή όχι.

Κάπου στα 20 μου αποφάσισα να γίνω αιμοδότης. Είχα εντελώς πρακτικά κίνητρα. Θεωρούσα απλά την αιμοδοσία σαν σωστή. Εκείνες τις εποχές ο συμβολισμός της Πανγαίας δεν ήταν τόσο δυνατός μέσα μου όσο σήμερα.

Στην προκαταρκτική εξέταση που έγινε, αποκαλύφθηκε ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να προσφέρω το αίμα μου σε κανέναν. Περιέχει κάποιο εξωτικό και σπάνιο αντισώμα, που θα έβλαπτε οποιονδήποτε ασθενικό οργανισμό (αν μιλάμε γιά εγχείρηση, όλοι οι οργανισμοί είναι ασθενικοί).

Στην αρχή σκέφτηκα κάποια γενετική βλάβη. Αλλά δεν έχω τέτοιο πράγμα. Οι γιατροί μου εξήγησαν ότι σε κάποιο από τα ταξίδια μου είχα κολλήσει έναν επικίνδυνο και σπάνιο ιό. Ο οργανισμός μου καταπολέμησε τον ιό, δημιούργησε αντισώματα και τώρα δεν κινδυνεύει. Αλλά αν κάποιος ασθενής οργανισμός πάρει το αίμα μου, θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις που θα είχε αν μολυνόταν με τον ιό.

Όλη αυτή η ιστορία είναι μυστήρια. Ποτέ δεν ήμουν άρρωστος στην ζωή μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο που έχω πάθει είναι ένα ελαφρύ συνάχι κάθε 2-3 χρόνια. Που οφείλεται στην ξεροκεφαλιά και την αλαζονεία μου να κυκλοφοράω με κοντομάνικα όταν γύρω μου ο κόσμος κυκλοφορεί με διπλά πουλόβερ και παλτά.
Πότε κόλλησα τον ιό, πότε δημιούργησα τα αντισώματα; Είναι δυνατόν να είμαι (ήμουν) άρρωστος και να μην το ξέρω; Οι γιατροί λένε ναι.

Λίγο αργότερα (στα 22 μου) αποφάσισα να κόψω κάθε δυνατότητα συμμετοχής μου στην διαδικασία αναπαραγωγής του ανθρώπινου γενετικού υλικού. Αν η ανθρωπότητα περιμένει από εμένα το "αυξάνεστε και πληθύνεστε", την πάτησε ;-)

Ούτε γενετικό υλικό, ούτε αίμα μπορώ να προσφέρω.
Είμαι λοιπόν τελεσίδικα ξέχωρο.
Και να ήθελα να συμμετέχω στην Πανγαία, ο δρόμος γιά μένα είναι κλειστός.

Υ.Γ. Γιά να απαλύνω τις τύψεις μου περί αιμοδοσίας, ενισχύω οικονομικά τον ερυθρό σταυρό.

Saturday 1 May 2010

i love Dana

Σκυλοβόλτα πριν λίγες μέρες. Ο σκυλούκος απολαμβάνει το τρέξιμο 30 μέτρα μπροστά μου, εγώ απολαμβάνω τον απογευματινό ήλιο. Σε μιά καμπή του δρόμου ξεπροβάλλει ένα τεράστιο, κατάμαυρο rottweiler. Χωρίς λουρί, χωρίς φίμωτρο και χωρίς κανέναν άνθρωπο κοντά του.

Γενικά, ο σκυλούκος είναι τσαμπουκαλής και δεν σηκώνει ζοριλίκια. Το λάθος του όμως (το οποίο έχει πάρει από μένα ;-) ) είναι ότι υπερεκτιμάει τον εαυτό του. Που πας μικρέ να αντιμετωπίσεις το θηρίο; Είναι 3 φορές μεγαλύτερο από σένα.
Βιάζω το βήμα μου και προσπαθώ να μπω ανάμεσα τους, πριν έρθουν πολύ κοντά. Ετοιμάζομαι να αρπαχτώ με rottweiler - η καλύτερη μου ;-)

Τελικά δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα. Πριν τους προφτάσω έχουν αρχίσει να μυρίζονται. Η γλώσσα του σώματος δείχνει φιλικότητα και από τα 2 σκυλιά. Περιορίζομαι να στέκω σε επιφυλακή δυό βήματα δίπλα. Σε λίγο καταφθάνει και η ιδιοκτήτρια - μέχρι να έρθει, τα 2 ζώα παίζουν και τρέχουν μαζί.

Όσο τα σκυλιά τρέχουν στο χωράφι, πιάνω κουβεντούλα με την ιδιοκτήτρια. Ξεκινάω εκφράζοντας τον θαυμασμό μου γιά τον σκύλο της. Rottweiler με φιλικά αισθήματα είναι εξαιρετική περίπτωση. Εννοείται ότι πάντοτε ευθύνεται ο ιδιοκτήτης γιά τον χαρακτήρα του ζώου. Το κοπλιμέντο λοιπόν γιά τον σκύλο περνάει και σ' εκείνη. Απαντάει εξιστορώντας μου πως γνώρισε την Dana - έτσι λέγεται το rott.

Η Dana ξεκίνησε την "καριέρα" της σαν σκύλος μάχης. Ο ηλίθιος πρώτος ιδιοκτήτης της την εκπαίδευσε γιά κυνομαχίες. Επειδή η Dana δεν ήταν αρκετά καλή γιά τον ρόλο, πέρασε την παιδική της ηλικία περιορισμένη και ξυλοδαρμένη. Ο αλήτης της έσπασε μερικά κόκκαλα γιά να την "εκπαιδεύσει". Τελικά κατάλαβε ότι η Dana δεν πρόκειται να γίνει ποτέ επιθετική και την πέταξε μπροστά σ' ένα άσυλο.
Η σημερινή της ιδιοκτήτρια την πήρε από το άσυλο, της πρόσφερε μιά άνετη ζωή και προσπάθησε να την κάνει να ξεχάσει το παρελθόν. Αυτό έγινε πριν 3 χρόνια - η Dana είναι σήμερα 4.5 χρονών.
Δεν χρειάστηκε να της αλλάξει τον χαρακτήρα. Η Dana ήταν φιλειρηνική ακόμα και μέσα στην κόλαση των πρώτων της χρόνων. Από την ημέρα που βρέθηκε σε κανονικό περιβάλλον, έγινε ακόμα πιό ήσυχη.

Τα σκυλιά έτρεχαν μπροστά μας, εμείς συνεχίζαμε την κουβεντούλα. Το θέμα ήταν οι συμπεριφορές. Σκύλων και ανθρώπων. Πάνω στην κουβέντα, μου λέει γιά την Dana "την αγαπάω φυσικά, αλλά είναι χαζούλα".

CUT.
Βαθιά εισπνοή. Μένω γιά λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος. Ούτε ανάσα. Πως να εξηγήσω σε ξένον άνθρωπο ότι αδικεί το ζώο που αγαπάει; Περιορίζομαι σε λίγες συμβατικές φράσεις. Κάνω μερικές ρητορικές ερωτήσεις και προσπαθώ να εκμαιεύσω συμπεράσματα.
Πιστεύω - δεν είμαι σίγουρος - ότι μετά από τήν κουβέντα μας, βλέπει με άλλα μάτια τον σκύλο της.

"Χαζούλα"...

Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει η Dana γιά να θεωρηθεί έξυπνη; Να κατασπαράξει όποιον την πλησιάσει;
Γιατί θεωρείται έξυπνος όποιος επιβάλλει την δύναμη του στους πιό αδύναμους;

Η Dana είναι μεγαλόυτσικη για θηλυκό. 52 κιλά, 65 εκατοστά ύψος. Αν σηκωθεί στα πίσω της πόδια, το στόμα της φτάνει στο 1.5 μ. Ένα συμπαγές πακέτο από 52 κιλά μύες, σκληρά νύχια και μυτερά δόντια. Εκπαιδευμένη γιά να σκοτώνει. Ποιός μπορεί να τα βάλει με τέτοιο ζώο και να μείνει ζωντανός;

Αν εγώ είχα τέτοια υπεροχή ισχύος και αν μου είχαν κάνει το 1/10 από τα βασανιστήρια που έκαναν στην Dana, σήμερα θα είχα θερίσει τους πάντες. Θα ήμουν ίσως δικαιολογημένος. Αλλά σίγουρα όχι έξυπνος.

* * *
Ποτέ δεν μπόρεσα να δεχτώ την σύνδεση ανάμεσα σε εξυπνάδα και άσκηση βίας.
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς ήταν τόσο ισχυροί στο σώμα, είτε στην κοινωνική τους θέση, που μπορούσαν να τσακίσουν όποιον ήθελαν. Με μιά γροθιά - ή ένα τηλεφώνημα.
Θαυμάζω μόνο εκείνους τους ισχυρούς, που έχουν επιλέξει να μην χρησιμοποιούν την δύναμη τους. Όπως η Dana.

Οι αδύναμοι δεν έχουν επιλογές. Δεν μπορούν. Μερικοί προσπαθούν να φανούν ισχυροί, ενώ δεν είναι ("ξέρεις ποιός είμαι 'γω ρε; " ). Αυτό τους κάνει γελοίους. Γεμάτη η Ελλάδα από αυτό το είδος.

Οι δυνατοί έχουν επιλογές. Γι' αυτό έχουν και μεγαλύτερες ευθύνες. Το να λύσουν προβλήματα με την βία είναι ίσως φυσιολογικό. Αλλά όχι έξυπνο. Ούτε αξιόλογο.
Οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι, οι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι, είναι δυνατοί μεν, αλλά δεν χρησιμοποιούν την δύναμη τους. Αυτή είναι η μαγκιά - και λίγοι την διαθέτουν.

Η δύναμη είναι βέβαια ένα σχετικό μέγεθος. Σχεδόν όλοι είμαστε πιό αδύναμοι από τον Σβαρτσενέγγερ. Αλλά είμαστε πιό δυνατοί από ένα παιδί. Η ένα ζώο.
Η αξία μας (αν έχουμε κάποια) φαίνεται από το πως μεταχειριζόμαστε τους πιό ανίσχυρους από μας. Αυτή είναι ταυτόχρονα και η "εξυπνάδα" μας.

* * *
Αν ήμουν σκύλος, θα ήθελα να ήμουν σαν την Dana.

Wednesday 7 April 2010

Ερνέστος και Ηλίας

Τον Νίκο Δήμου τον συμπαθώ και τον θαυμάζω. Γι' αυτό πιστεύω ότι θα στεναχωριόταν πολύ, αν μάθαινε ότι ο αγαπημένος του Ερνέστος ήταν στην πραγματικότητα ένα κάθαρμα. Στο (προ)τελευταίο του ποστ ο Ν.Δ. χαίρεται γιά το ότι το πρώην σπίτι του Ernest Hemingway χαρακτηρίστηκε "λογοτεχνικό μνημείο". Και γιά το ότι στο σπίτι αυτό κατοικούν 60 γάτες που "φυλάνε το στέκι του Big Papa", όπως γράφει.
Μιά διάψευση της θεωρίας του Ν. Δήμου γιά το ότι όποιος αγαπάει τις γάτες δεν μπορεί παρά να είναι καλός άνθρωπος. Ο Ερνέστος ήταν ακριβώς το αντίθετο ενός καλού ανθρώπου.

Είχα διαβάσει παλιά Hemingway. Τον Αποχαιρετισμό στα όπλα και τον Γέρο και την Θάλασσα. Δεν με ενθουσίασαν - χωρίς να ξέρω το γιατί. Ήξερα βέβαια γιά το Νόμπελ, οπότε αναγκαστικά θεωρούσα τον Hemingway σημαντικό συγγραφέα.

Μέχρι που έμαθα (τυχαία) περισσότερα γιά την βιογραφία του. Μανιακός των όπλων, βίαιος, αλκοολικός. Οι βιογράφοι κάνουν λόγο γιά 3 μπουκάλια τζιν την ημέρα! Αλλά αυτά από μόνα τους δεν είναι τίποτα.

Στάλθηκε λίγο πριν το τέλος του 2ου παγκ. πολέμου στην Ευρώπη σαν πολεμικός ανταποκριτής. Κατέληξε αρχηγός μιάς συμμορίας κατσαπλιάδων, που λυμαίνονταν τα σημερινά σύνορα Βελγίου - Γερμανίας. Έκλεβαν, βίαζαν και σκότωναν. Δεν ήταν στρατιώτης, δεν είχε εντολές να σκοτώσει. Ήταν - υποτίθεται - δημοσιογράφος.

Μετά το τέλος του πολέμου τον πέρασαν ένα υποτυπώδες στρατοδικείο. Όσα έκανε, δεν μπορούσαν να θαφτούν εντελώς από τον αμερικανικό στρατό. Αλλά επειδή σκότωνε γερμανούς και βέλγους, επειδή τότε επικρατούσε το δίκαιο του νικητή και επειδή είχε ήδη γνωστό όνομα, τον αθώωσαν λόγω αμφιβολιών, κάνοντας του "αυστηρές" συστάσεις.

Ο ίδιος έγραφε προσωπικά γράμματα στον εκδότη του και στην μετέπειτα γυναίκα του, περιγράφοντας με κάθε λεπτομέρεια το πως σκότωνε. Πυροβολούσε άοπλους πισώπλατα. Στα γράμματα του κοκκορεύεται στην ερωμένη του γιά το πως η συμμορία του έπιασε έναν 20χρονο γερμανό. Γιά το πως τον έβαλε να γονατίσει με τα χέρια πάνω από το κεφάλι. Γιά το πως τον πυροβόλησε στον αυχένα και το πως τα μυαλά βγήκαν από το στόμα του.
Στον εκδότη του περιγράφει το πως σκότωσε 122 ανθρώπους. Με όλες τις λεπτομέρειες.

Όταν αργότερα πήρε το Νόμπελ, πολλοί προσπάθησαν να τον δικαιολογήσουν. Είπαν π.χ. ότι ο Big Papa είχε ξεμωραθεί από τα γεράματα και το αλκοόλ και δεν ήξερε τι έλεγε. Αλλά όταν τα έγραφε αυτά ήταν πολεμικός ανταποκριτής, 43 χρονών. Μόνο ξεμωραμένος δεν μπορεί να ήταν.
Μιά άλλη δικαιολογία ήταν ότι αυτά ήταν συνηθισμένες, ανώδυνες υπερβολές και ψεμματάκια γιά να αυτοπροβληθεί. Αλλά αν ήθελε να αυτοπροβληθεί, μπορούσε να γράψει ένα - αυτοβιογραφικό - μυθιστόρημα. Ολόκληρος νομπελίστας ήταν. Με το μυθιστόρημα μάλιστα η (αυτο)προβολή θα είχε πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια από τους 5-10 παραλήπτες των προσωπικών του επιστολών.

Δεν αποτελούν αποκαλύψεις αυτά που γράφω εδώ. Δεν καταγγέλω κανέναν. Όσα γράφω είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Απορώ πως είναι δυνατόν να τα αγνοεί ο Νίκος Δήμου. Βλέπω να καταρρέει η θεωρία που θέλει τους γατόφιλους σαν καλούς ανθρώπους - και δεν χαίρομαι γι' αυτό.

* * * * *
Διαβάζοντας γιά τις θηριωδίες του νομπελίστα Ερνέστου, προσπάθησα κι εγώ να τον δικαιολογήσω. Αν και δεν έιχα κανέναν λόγο να το κάνω.
Σκέφτηκα ότι ο πόλεμος είναι απάνθρωπο πράγμα, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε τέρατα. Αλλά ο Hemingway δεν έξησε κάποια τραγική εμπειρία στον πόλεμο. Δημοσιογράφος ήταν. Και μάλιστα στο τέλος του πολέμου. Καμμία τραγική εμπειρία δεν σε δικαιολογεί να γίνεις αρχηγός συμμορίας και να πυροβολείς άοπλους ανθρώπους πισώπλατα. Ούτε να περηφανεύεσαι γι' αυτό στην ερωμένη σου.

Αμέσως μετά τις τραγικές εμπειρίες, που ΔΕΝ είχε ο Hemingway, το μυαλό μου πήγε σε κάποιον άλλο, που πραγματικά υπέφερε στον πόλεμο.

Τον Ηλία Βενέζη.

Γεννημένος μόλις 1 χρόνο πριν τον Hemingway (κατ' άλλους βιογράφους, 5 χρόνια αργότερα, το 1904), ο Ηλίας Βενέζης πιάστηκε από τους τούρκους σε ηλικία 24 χρονών. Στάλθηκε γιά 14 μήνες στα φριχτά τάγματα εργασίας. Εκεί που από 1000 κρατούμενους επιβίωναν 20.
Απελευθερώθηκε από τα τάγματα εργασίας, γιά να τον στείλει αργότερα η δικτατορία του Μεταξά στις φυλακές. Λίγα χρόνια μετά κι άλλη σύλληψη απο τα ΣΣ και κλείσιμο στις φυλακές Αβέρωφ. Καταδικασμένος σε θάνατο. Μόλις που πρόλαβαν να τον σώσουν.

Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε άνετα να είχε γίνει τέρας. Εγώ τουλάχιστον με τέτοιες εμπειρίες θα είχα γίνει σίγουρα. Ίσως είχα γίνει χειρότερος από τον Hemingway.
Όχι όμως ο Ηλίας Βενέζης. Ο Βενέζης έγραψε - μετά τις φριχτές εμπειρίες - ένα έργο σαν την "Αιολική Γη".

Η Αιολική Γη είναι ένα αριστούργημα. Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον 20 φορές καλύτερο από τον Γέρο και την Θάλασσα, που τιμήθηκε με Νόμπελ.

Δεν σκαμπάζω από λογοτεχνικές θεωρίες. Ο γέρος και η Θάλασσα ενστικτωδώς δεν μου άρεσε (πριν καν διαβάσω την βιογραφία του Ερνέστου). Δεν μπορώ να βρω κάποια ποιότητα εκεί. Οι κριτικοί της σουηδικής ακαδημίας μάλλον ξέρουν περισσότερα από μένα.

Αλλά η Αιολική Γη δείνχει την απέραντη Αγάπη γιά τον Άνθρωπο. Τον κάθε άνθρωπο - άσχετα από φυλή, θρησκεία, φύλο η γλώσσα. Αυτό και μόνο την κάνει σκάλες ανώτερη από το άλλο έργο. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς την βιογραφία του Ηλία Βενέζη.

Όποιος διαβάσει την ιστορία του μπάρμπα-Ιωσήφ, την ιστορία του ληστή Λαζο-εφφέ, την ιστορία του ανθρώπου που γύρευε να βρει το καμήλι με το άσπρο κεφάλι, την ιστορία γιά το αρκουδάκι του Λιβάνου - και δεν δακρύσει, μπορεί να γίνει άνετα δωρητής οργάνων από σήμερα κιόλας. Την καρδιά τουλάχιστον, δεν την χρειάζεται.

Δεν λέω, και ο Ηλίας Βενέζης τιμήθηκε με βραβεία και διακρίσεις. Αναγνωρίστηκε - όσο ζούσε - σαν Μεγάλος των ελληνικών γραμμάτων. Δίκαια. Παρ' όλα αυτά, δεν πήρε Νόμπελ.

Το ξέρω, δεν υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες. Καμμία σύγκριση δεν στέκει, ιδίως ανάμεσα σε λογοτεχνικά έργα. Όλα όσα γράφω γιά τον Ερνέστο και τον Ηλία, τα ήξερα από καιρό. Δεν θα έγραφα τίποτα, αν ο Δήμου δεν μίλαγε γιά τις 60 γάτες. Αυτές με ανάγκασαν στην σύγκριση.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP