Friday 8 August 2014

Της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Make love, not capitalism part 1.5 of 4

Στην αρχή της κρίσης, κάποιοι ξένοι μας κατηγόρησαν ότι "οι έλληνες συσσώρευσαν χρέη επειδή ζούσαν / ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους". Αυτή η φράση υιοθετήθηκε από πολλούς (ανάμεσα τους και πολλούς έλληνες), έτσι ώστε σήμερα να αποτελεί γενική πεποίθηση.

Λάθος. Τεράστιο. Δεν ισχύει αυτό το πράγμα, ποτέ δεν ίσχυσε.
Και οι γερμανοί έχουν χρέη, και οι αμερικάνοι έχουν χρέη (αυτοί κι αν έχουν), και οι γιαπωνέζοι έχουν χρέη. Κοντολογίς, όλοι έχουν χρέη. Εδώ έχει χρέη η Σαουδική Αραβία, τα Αραβικά Εμιράτα και το Ντουμπάι. Δεν θα είχε η Ελλάδα;

Η ύπαρξη χρεών δεν αποδεικνύει τίποτα. Οι έλληνες έπαιρναν όλα αυτά τα χρόνια δανεικά - και πολύ καλά έκαναν. Δεν ήταν καν τα μεγαλύτερα ποσά και δεν αποτελούσαν καν εξαίρεση.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τα χρέη. Ήταν η διάθεση των χρημάτων. Δεν έφταιγε το ότι τα πήραμε. Έφταιγε το πως τα ξοδέψαμε.

Με τα λεφτά που πήραμε, θα μπορούσαμε να είχαμε φτιάξει άριστες υποδομές. Κοινωνικές παροχές. Υγεία. Παιδεία. Καινοτομίες.
Αντί γι' αυτά, εμείς τα ξοδέψαμε γιά λουλουδοπόλεμους στην Μύκονο, για μαϊμουδιές, γιά λουσάτα ρούχα, γιά τον Χόντο, γιά τον Ζάρα, γιά ντηζαινιές. Τα χαρίσαμε  στο κάθε λαμόγιο, στον κάθε απατεώνα. Αφού ο κάθε αγράμματος τζομπάνης μπορούσε να έχει "μπέμπα" γιατί να μας ενοχλήσει ότι οι λατσοβαρδινογιανομπόμπολες τσέπωσαν από 5 δισεκατομμύρια ο καθένας ;
Το πρόβλημα μας ήταν και είναι πρόβλημα Λογικής.  Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε, πως μπορεί η κάθε Κατίνγκω να φοράει Σανέλ και πως μπορεί ο κάθε Καραμήτρος να οδηγάει Πόρσε. Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε, πως είναι δυνατόν ένα ψωροδιαμέρισμα στο Μαρούσι να "αξίζει" 150 χιλιάρικα το 2001 και 350 χιλιάρικα το 2006. Πως είναι δυνατόν ένα ντουβάρι να διπλασιάζει την αξία του μέσα σε 5 χρόνια; Ένας απέραντος παραλογισμός κυριαρχούσε και κανένας δεν αναρωτιώταν το παραμικρό.

Η ελληνική οικονομία περιγράφεται με μιά απλή εικόνα, παρμένη από το i-kyr.gr

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ο κρατικοδίαιτος παρασιτισμός. Οι μισές εταιρείες ζουν αποκλειστικά από προμήθειες του δημοσίου. Και οι υπόλοιπες πουλάνε αέρα. Μεσιτείες, προμήθειες και αερολογίες. Κανένας δεν παράγει τίποτα.

Πριν την κρίση είχαμε τους εργολάβους. Δεκάδες δισεκατομμύρια κατάμαυρο χρήμα, στις τσέπες των πιό λάθος ανθρώπων. Με τις ευλογίες του κράτους (η διαφορά ανάμεσα εμπορική και αντικειμενική αξία ήταν δωράκι στους εργολάβους).
Είχαμε και χιλιάδες μαγαζιά κινητής τηλεφωνίας. Χιλιάδες (χρηματο)μεσίτες. Χιλιάδες ντηζαινιές. Και παραγωγή μηδέν.

Η Ελλάδα είχε το 2007-2008 τρεις φούσκες. Φούσκα κρατικού χρέους, φούσκα ακινήτων και φούσκα τραπεζών. Νομοτελειακά, εξαναγκασμένη από την παγκόσμια κρίση του 2008, κάποια από τις 3 φούσκες έπρεπε να σκάσει. Αυτή που θα έσκαγε πρώτη, θα έκρυβε τις άλλες δύο, αφού όλα τα δεινά θα οφείλονταν στην φούσκα που έσκασε, όχι στις άλλες.

Ο ΓΑΠ, ο βλακωδέστερος και γελοιωδέστερος (εκτός αν δεν ήταν βλάκας αλλά προδότης) πολιτικός που πέρασε από την Ελλάδα τα τελευταία 2500 χρόνια, αποφασίζει να σκάσει πρώτη την φούσκα κρατικού χρέους. Οι χειρισμοί του προς αυτόν τον σκοπό έχουν γίνει πιά γνωστοί. Ήθελε να σκάσει το κρατικό χρέος, ώστε να μας φέρει το ΔΝΤ, γιά να μας κάνει Δανία του Νότου. Αντί γι' αυτό μας έφερε το μνημόνιο και μας έκανε Μπαγκλαντες του Βορρά.

* * * *
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν και είναι ο παρασιτισμός. Η μη-παραγωγή. Πριν την κρίση πουλάγαμε διαμερίσματα ο ένας στον άλλον. Όσοι δεν πούλαγαν διαμερίσματα, πούλαγαν κινητά ο ένας στον άλλον. Αλλά με ντουβάρια και εισαγόμενα κινητά, προκοπή δεν έκανε κανένας λαός. 
Σήμερα πουλάμε γιαούρτια και ζαμπονοτυρόπιττες ο ένας στον άλλον. Και "ψαγμένα" γυράδικα. Λυπάμαι, αλλά ούτε με αυτά γίνεται προκοπή.

-- Η Ελλάδα είχε 33.000 δημοσιογράφους πριν την Κρίση.  Ολόκληρη η USA δεν έχει τόσους.

-- Η Ελλάδα είχε 54.000 τραπεζουπαλλήλους στο τέλος του 2012. Η Ελβετία βολεύεται με 45.000, δηλαδή 9.000 λιγότερους. Έχοντας 50Χ μεγαλύτερο τραπεζιτικό τομέα

-- Η Ελλάδα έχει 70.000 μπάτσους. Η (υποτίθεται αστυνομοκρατούμενη) Γερμανία με 8πλάσιο πληθυσμό έχει 55.000.
Ποιός τους πληρώνει όλους αυτούς; Και κυρίως: τι παρήγαγαν όλοι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια;  Όσο πιό παρασιτικό και αεριτζήδικο ένα επάγγελμα, τόσο περισσότερους έλληνες θα βρεις να το εξασκούν. 

Ίσως παρεξηγηθούν κάποιοι, επειδή αποκαλώ μερικά επαγγέλματα παρασιτικά. Είναι πολύ βολικό να σου δείχνουν το φεγγάρι και εσύ να κοιτάς το δάχτυλο.

Το πρόβλημα δεν είναι το πως χαρακτηρίζω εγώ ο μεμονωμένος, ασήμαντος μπλόγγερ τα συγκεκριμένα επαγγέλματα. Το πρόβλημα είναι ότι  μιά χώρα με 70.000 μπάτσους και 54.000 τραπεζιτικούς είναι εξ' ορισμού βουτηγμένη στα σκατά.

Δέχομαι να με μαστιγώσουν στο Σύνταγμα, αν κάποιος μου απαντήσει στο τι παράγουν (παράγω = φτιάχνω κάτι που είτε τρώγεται στο εσωτερικό είτε εξάγεται στο εξωτερικό) οι δημοσιογράφοι, οι διαφημιστές, οι τραπεζιτικοί υπάλληλοι, οι μεσίτες και οι μπάτσοι.
Τρώγονται μήπως τα στεγαστικά δάνεια και οι φούσκες του χρηματιστηρίου; Εξάγονται μήπως τα ντουβάρια στο Χαλάνδρι;

Δεν έχω τίποτα προσωπικό εναντίον των τραπεζουπαλλήλων. Ούτε αμφισβητώ την ακεραιότητα και την τιμιότητα των περισσότερων από αυτούς. Λέω όμως ότι μιά χώρα με τους 10πλάσιους τραπεζουπάλληλους (με βάση τον τζίρο) από την Ελβετία είναι καταδικασμένη - ότι και να κάνει.

* * * *
Πολλοί μιλάνε γιά τον "υπερδιογκωμένο" δημόσιο τομέα. Δεν είναι έτσι. Με βάση τα νούμερα, ο ελληνικός δημόσιος τομέας (ιδίως μετά τις περικοπές) είναι μικρότερος από τον γερμανικό, τον αγγλικό και τον γαλλικό. 

Κανένας δεν μιλάει γιά τους αραχτούς στις τράπεζες και στα μμε.
Και είναι λάθος να πούμε "δεν βαριέσαι αδερφέ, αφού είναι ιδιωτικοί, τους πληρώνει ο τραπεζίτης". Ναι, τους πληρώνει ο τραπεζίτης. Ο οποίος όμως τα παίρνει από το κράτος, δηλαδή όλους μας.
Μόνο το 2013 οι τραπεζίτες πήραν 82 δις από το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος. Συνολικά 200+ δις από την αρχή της κρίσης. Ποιός ιδιωτικός τομέας και @@ μάντολες; Δημόσιοι υπάλληλοι είναι και οι τραπεζιτικοί και όλοι οι υπόλοιποι. Αν δεν έπαιρναν κρατικό χρήμα όλοι αυτοί, θα έψαχναν για φαγητό στους σκουπιδοντενεκέδες.
Που τον βρήκαμε τον ιδιωτικό τομέα;

Τουλάχιστον οι γιατροί του δημοσίου, οι δάσκαλοι και οι πυροσβέστες παράγουν κάτι. Οι μεσίτες και οι τραπεζιτικοί τι παράγουν;
Δεν θα με χάλαγε ένας δραστικός εξορθολογισμός της  δημόσιας διοίκησης. Αλλά όσο ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα αποτελείται από ένα μάτσο (οι μισοί κρατικοδίαιτοι) φραπεδάτους και αραχτούς που πουλάνε αέρα και μεσιτείες, όσο και να πετσοκοφτεί ο δημόσιος τομέας, δεν αλλάζει τίποτα.

Ποιοί είναι οι μεγαλύτεροι εργοδότες στην Ελλάδα; Ποιά είναι τα "βαριά" μας επιχειρηματικά χαρτιά; Τράπεζες, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κατασκευαστικές, ΜΜΕ.
Αντε, έστω ότι η ΔΕΗ παράγει ρεύμα. Δυσανάλογα λίγο και δυσανάλογα ακριβό, σε σχέση με τις δυνατότητες.
Οι υπόλοιποι τι παράγουν; Τι τρώγεται από όλα αυτά; Τι μπορεί να εξαχθεί;

Παρατηρησούλα γιά τις κατασκευαστικές και τους εργολάβους. Μιά οικοδομή συνεισφέρει στην οικονομία μόνο 1 φορά, όταν κατασκευάζεται. Όλες οι επόμενες αγοραπωλησίες είναι ένας μη-παραγωγικός κύκλος. Ενα έτοιμο κτίσμα παύει να είναι παραγωγικό, όσες φορές και να πουληθεί, σε οποιαδήποτε τιμή και να πουληθεί.
Παραγωγή είναι αυτό που λέει η λέξη. Από κάποιες πρώτες ύλες παράγεις κάτι χρήσιμο. Αν πάρεις ένα έτοιμο πράγμα (είτε σπίτι είναι αυτό είτε κινητό είτε αυτοκίνητο) και το πουλήσεις από τον Κώστα στον Γιάννη, θα είναι μεσιτεία, όχι παραγωγή.

Στην Ελλάδα έχουμε 80% ιδιοκατοίκηση, όταν όλη η Ευρώπη έχει βία 45%. Έχουμε τσιμεντώσει δηλαδή την χώρα μας σε διπλάσιο βαθμό από όλη την Ευρώπη. Όχι μόνο την ασχημήναμε, αλλά πιό αντιπαραγωγικό πράγμα από τα ντουβάρια δεν υπάρχει.

Δεν μας χάλασαν λοιπόν τα δανεικά, ούτε το ότι "ζούσαμε πιό πάνω από τις δυνατότητες μας". Μας κατέστρεψαν τα ντουβάρια και όσοι θεωρούσαν τα ντουβάρια επένδυση και ανάπτυξη.
Ακόμα και σήμερα, όλοι επιζητούν την ανάπτυξη μέσω ντουβαριών. Ο έλληνας δεν ξέρει να παράγει απολύτως τίποτα. Ξέρει μόνο να καίει τα δάση του και να τσιμεντώνει την χώρα του.
Εδώ ακριβώς κολλάει και ο "Οργισμένος πρόλογος".

* * * *
Τι κάνουν οι νέοι σήμερα; Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.
Όσοι δεν προσπαθούν να μπουν στο δημόσιο, γεμίζουν τις σχολές των μπάτσων. Οι μπατσοι και οι σεκιουριτάδες είναι τα επαγγέλματα του μέλλοντος.
Παραγωγικότητα μηδέν. Η Ελλάδα θα μείνει ακόμα 50 χρόνια βαθιά μέσα στην κρίση. Όσο η νεολαία της επιδιώκει να αράξει σε ένα μη παραγωγικό επάγγελμα, γιατί να βγει;

Κάθε φορά που διαβάζω μιά είδηση γιά "καινοτόμο ελληνική εταιρεία νέων ανθρώπων" πέφτω με τα μούτρα στην ανάγνωση. Ξεκοκκαλίζω τις λεπτομέρειες, επισκέπτομαι το σάϊτ, βλέπω το "καινοτόμο" προϊόν. ...... Και με πιάνει μαύρη απελπισία.

Προσπαθούν να πουλήσουν αέρα, τρεντιές και μεσιτείες. Από παραγωγή, πάλι τζίφος.

Όλα τα προιόντα, όλες οι ιδέες αφορούν κάποια μορφή μεσιτείας. Πρόσφατα διάβαζα γιά έναν διαγωνισμό ελληνικής καινοτομίας.
Το πρώτο βραβείο πήγε σε ένα προιόν (σάιτ) που μεσιτεύει ανάμεσα σε μεσίτες και σε τελικούς αγοραστές. Τα υπόλοιπα αφορούν είτε κάποια τρεντιά είτε κάτι στο στυλ "βρες ποιός μπακάλης έχει τις φτηνότερες μπανάνες / ντομάτες / ποδήλατα".

Μιά άλλη - πολύ πετυχημένη - ελληνική εταιρεία πουλάει αεροπορικά εισητήρια. Παίρνει ένα προιόν που παράγεται αλλού (εισητήριο) και αντί να βγάζει προμήθεια 8% όπως όλοι οι άλλοι έμποροι, βγάζει 7.5%. Το σαιτ τους είναι ένα από τα χιλιάδες σαιτ που απλά πουλάνε αεροπορικά εισητήρια.
Όλο αυτό το πράγμα ονομάζεται ελληνική καινοτομία και παίρνει επαίνους γιά το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Εδώ και 4.000 χρόνια ο κάθε έμπορος προσπαθεί να πουλήσει φτηνότερα από τον ανταγωνισμό. Που την είδαμε την (ελληνική τρομάρα μας) καινοτομία;

Είναι δυνατόν, όλη η ελληνική οικονομία να βασίζεται σε προμήθειες και μεσιτείες; Και σε τρεντιές του στυλ "βρες τι χρώμα καπέλο σου ταιριάζει γιά την παραλία" ή σε υπηρεσίες του στυλ "βρες που έχει ελεύθερα ταξί στην Γλυφάδα" ;

* * * *
Κανένας κανόνας χωρίς τις εξαιρέσεις του. Έστω κι αν είναι λίγες.

Υπάρχουν στην Ελλάδα μικρές εταιρείες, που όντως παράγουν. Αυτές έχουν τον αμέριστο θαυμασμό μου. Πιστεύω ότι σ' αυτές θα έπρεπε να ρίξουμε όλα μας τα λεφτά, όλες  μας τις δυνάμεις, όλους μας τους πόρους.

Αντί να εξαμβλώνουμε τις παραλίες μας γιά να κάνουν κονόμα οι γιδοβοσκοί (δες τον πρόλογο) ας δώσουμε σ' αυτές τις μικρές εταιρείες την δυνατότητα να παράγουν. Ας τους δώσουμε λεφτά, ας τους φτιάξουμε τις υποδομές που χρειάζονται, ας ενισχύσουμε την δημιουργία παρόμοιων εταιρειών. Με βάση πάντα την παραγωγή, όχι τις μεσιτείες και τις τρεντιές.

Έχουμε εταιρείες μεταποίησης τροφίμων (π.χ. γαλακτοκομικά, ελαιόλαδο). Έχουμε εταιρείες ηλεκτρονικών (κατασκευή, όχι εισαγωγές), έχουμε εταιρείες ιατρικής τεχνολογίας. Έχουμε εταιρείες που φτιάχνουν φωτοβολταϊκά.

Έχουμε εταιρεία που φτιάχνει ηλιακά μοτοποδήλατα. Ετούτην εδώ.
Αρχάρια μεν, αλλά τους εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία. Αν δεν φτιάξουν οι έλληνες ηλιακά οχήματα, ποιός θα τα φτιάξει ρε γαμώτο; Οι λάπωνες;

Για την Ιστορία: ο πρώτος που μίλησε - και προώθησε έμπρακτα - την ιδέα του ηλιακού αυτοκινήτου ήταν ο Κώστας Καββαθάς το 1983. Πριν 30 χρόνια!

Αν τα τελευταία 30 χρόνια δεν τα χώναμε στους τραπεζίτες (και τους υπάλληλους τους), στους εργολάβους, στους μμετζήδες, στους μεσίτες και στους βλαχομπαρόκ γιδοβοσκούς, αν δίναμε το ένα χιλιοστό από όσα δώσαμε σε δαύτους γιά την υλοποίηση της ιδέας / οράματος του Κώστα-pilot-Καββαθά, σήμερα θα πουλάγαμε ηλιακά αυτοκίνητα σε όλον τον κόσμο.

Και η Μέρκελ θα έτρεχε λαχανιασμένη ξωπίσω μας.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP