Saturday 3 August 2013

Κούκλα... την άγκυρα

Τεσ'πα, αφού όλοι μιλάνε γιά διακοπές, θα γράψω κι εγώ σήμερα γιά τις δικές μου. Όχι μόνο τις φετινές. Όλες ;-)
* * * * *
10 χρονών. Πάρος ή Νάξος. Μικρός τσιμεντένιος μώλος. Άγνωστα συνομίληκα πιτσιρίκια μπροστά μου, προσπαθούν να πιάσουν μιά καλογρίτσα. Οι καλογρίτσες ήταν μικρά μαύρα ψαράκια, περίπου όσο 1 δάχτυλο σε μήκος. Ζούσαν σε αβαθή νερά και δεν πείραζαν κανέναν. Σήμερα έχουν εξαφανιστεί, μάλλον λόγω της μόλυνσης. Λεπτομέρεια: δεν τρώγονταν.
Τα παιδάκια μπροστά μου είχαν εξαγριωθεί με αυτό το γεγονός (ότι δεν μπορούσαν να φάνε τις καλογρίτσες) και "εκδικήθηκαν" την πρώτη που κατάφεραν να πιάσουν.

Βλέποντας τα 10χρονα να βασανίζουν εντελώς αναίτια το ψαράκι σκέφτηκα ότι ο Ηρώδης ήταν εντελώς σκιτζής τελικά. Κακώς έσφαξε 2000 νήπια. Έπρεπε να τα σφάξει όλα. Και κυρίως έπρεπε να σφάξει τους γονείς που ανατρέφουν τέτοια κωλόπαιδα.
* * * * *
16-17 χρονών. Μύκονος. Κάποια αμμουδερή παραλία. Τότε δεν ξέραμε τα ονόματα των παραλιών. Υπήρχε μόνο το λιμανάκι γιά τους gay, το λιμανάκι γιά τις λεσβίες και το λιμανάκι γιά τους υπόλοιπους. Χωρισμένα μεταξύ τους από μιά συστάδα βράχων.
Μπορούσες φυσικά να καβαλήσεις τα βραχάκια και να περάσεις τα σύνορα ανάμεσα στις αμμουδιές. Αλλά αυτό το έκανες με δική σου ευθύνη και κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας.
Οχι, το δύσκολο δεν ήταν να καβαλήσεις τα τρία βραχάκια ;-)

Δεν υπήρχαν μπαρ, δεν υπήρχαν κλαμπ, δεν υπήρχαν ομπρέλες στις παραλίες (μπρρρρρρ). Το μόνο που υπήρχε ήταν θάλασσα, μερικά αρμυρίκια, ζεστή άμμος και γυμνά κορμιά.
Όλη η Μύκονος ζήτημα αν είχε 5 ψαροταβέρνες στο λιμάνι, αυτό ήταν όλο.

Ναι, είμαι μεγάλης ηλικίας. Αλλά όχι τόσο μεγάλης όσο ίσως φανταστεί κάποιος. Η Μύκονος έγινε αυτό που είναι σήμερα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Τι σιχαίνομαι περισσότερο σήμερα στις σπάνιες φορές που βλέπω (από μακρυά πάντα) μιά παραλία; Τα μαγιώ. Τα θεωρώ σύμβολο σεμνοτυφίας και διγλωσσίας. Και όσο πιό σεμνότυφη μιά κοινωνία, τόσο πιό αντιπαθής μου είναι.
Το αργυρό βραβείο αντιπάθειας το παίρνουν οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες.
* * * * *
18 χρονών. Αμοργός (μάλλον). Κάποια αμμουδερή παραλία πάλι. Νύχτα, ησυχία. Μερικά γυμνά κορμιά ξαπλωμένα στην παραλία (όχι απαραίτητα γιά ύπνο).
Ξαφνικά, τα πρόσωπα μας φωτίζονται άγαρμπα. Ακούγονται άγριες φωνές. Μπάτσοι.

Πεταγόμαστε αλαφιασμένοι από τον ύπνο (ή οτιδήποτε άλλο κάναμε εκείνη την στιγμή) και αρχίζουμε το τρεχαλητό. Μπρος εμείς ξεβράκωτοι να πηδάμε τα βράχια και τους θάμνους,  πίσω μας οι μπάτσοι με τα κλεφτοφάναρα.
Έπιασαν μερικούς - όχι εμένα - και τους πήγαν γιά "εξακρίβωση". Μαλακίες δηλαδή. Τίποτα δεν τους έκαναν, απλά τους ταλαιπώρησαν στο τμήμα γιά κάμποσες ώρες, μέχρι να τους αφήσουν.

Όλο αυτό το τζέρτζελο έγινε από επειδή οι αμόρφωτοι αγροίκοι με τα ρουμς του λετ και τις ταβέρνες νόμιζαν ότι τους κόβουμε τα έσοδα. Πίστευαν ότι αν μας στείλουν τους μπάτσους να μας ταλαιπωρήσουν, εμείς θα πηγαίναμε στα άθλια μαγαζιά τους.

Δεν μπορούσαν να διανοηθούν, ότι γιά μας δεν υπήρχε επιλογή ανάμεσα στην παραλία και το ρουμ του λετ. Η παραλία - στην οποία άλλωστε περνάγαμε 24 ώρες/24ωρο - ήταν ο μόνος τ(ρ)όπος  γιά να υπάρξουμε.
Θα προτιμούσα να κόψω το πουλί μου, θα προτιμούσα να περάσω όλο μου το καλοκαίρι στην Αθήνα (που τότε υπεραγαπούσα) παρά να περάσω έστω και 1 νύχτα σε ρουμς του λετ.

Από αυτό το επεισόδιο μου έμεινε η βαθιά απέχθεια γιά όλα τα ρουμς του λετ και όλες τις ταβέρνες όλων των νησιών. Καθώς φυσικά και γιά τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες - που ευτυχώς ήρθαν αργότερα και δεν τις έζησα.
* * * * *
22 χρονών. Στίγμα άγνωστο, κάπου στην μέση της Μεσογείου. Μόνος πάνω σε πλοίο.

Συνειδητοποιώ, ότι το κοντινότερο ανθρώπινο ον απέχει από μένα τουλάχιστον 200 χιλιόμετρα προς κάθε κατεύθυνση. Πολύ πιό πέρα από τον ορατό ορίζοντα.
Συνειδητοποιώ ότι κάτω από τα πόδια μου υπάρχουν 2500 μέτρα νερού και πάνω από το κεφάλι μου χιλιάδες χιλιόμετρα ανοιχτού ουρανού - μέχρι τ' αστέρια.

Και τότε νιώθω γιά πρώτη φορά την Απεραντοσύνη.

Εκείνη την στιγμή αποφάσισα, ότι αν κάποτε αποκτήσω πλοίο, το όνομα του θα είναι enola (διαβάζεται ανάποδα). Το πλοίο ήρθε κάποτε, το όνομα όμως ήταν διαφορετικό.
* * * * *
28 χρονών. Σύρος, Φοίνικας. Κρουαζιέρα στο Αιγαίο. Είμαι σκίππερ σε πλοίο με 8 πελάτες (4 ζευγάρια).

Επειδή είμαι υπάλληλος τους, προσπαθώ να είμαι αόρατος. Λέω κάτι μόνο αν πρόκειται γιά τους χειρισμούς του πλοίου, ή γιά την διαδρομή και προσπαθώ να μην είμαι κοντά τους.
Όχι επειδή μου είναι αντιπαθείς. Αλλά επειδή μάλλον δεν θέλουν έναν υπάλληλο κοντά τους την ώρα που κάνουν διακοπές.

Ξυπνάω μέσα στην νύχτα από αγκομαχητά. Αγκομαχητά (γυνακείου) οργασμού. Τίποτα το ιδιαίτερο, συμβαίνει άλλωστε συχνότατα. Το πικάντικο ήταν ότι η γυναικεία φωνή ανακατεύονταν από 2 αντρικές. Ούτε αυτό το θεώρησα αξιόλογο ώστε να ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα.
Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν ότι οι αντρικές φωνές εναλλάσσονταν. Δεν ήταν όλη την ώρα τα ίδια αρσενικά που αγκομαχούσαν.
Και κυρίως, δεν αναγνώριζα καμμία από τις φωνές των 4 αρσενικών που είχα γιά πελάτες. Που σημαίνει, ότι όποιοι κι αν ήταν οι αρσενικοί επισκέπτες της κυρίας, είχαν περάσει δίπλα μου γιά να κατέβουν στην καμπίνα της.

Σχεδόν πάντα κοιμάμαι στο κατάστρωμα και ο ύπνος μου είναι πάντα  ελαφρύς όταν βρίσκομαι σε πλοίο. Πως στο καλό μπήκαν αυτοί οι τύποι στην καμπίνα; Ποτέ δεν έμαθα.
Δεν με ενόχλησε αυτό που έκαναν. Με ενόχλησε που πέρασαν στο πλοίο "μου" χωρίς να τους πάρω πρέφα.

Πάντως όταν τελείωσε η συγκεκριμένη κρουαζίερα, πάλι 4 ζευγάρια έφυγαν από το πλοίο. Όσα ακριβώς την ξεκίνησαν. Μόνο που τα πρόσωπα ήταν εντελώς διαφορετικά στο τέλος της κρουαζίερας απ' ότι στην αρχή ;-)

Σημείωση: όλοι οι σκίππερ διηγούνται τερατώδεις ιστορίες. Τα 4/5 αυτών των ιστοριών είναι αποκυήματα της φαντασίας του εκάστοτε σκίππερ. ;-)
* * * * *
33 χρονών. Στα σύνορα της Arizona με την Utah. Πάνω σε άλογα. Όχι σαν τουρίστας, αλλά σαν βοηθός πεταλωτή και guide. Είμαι με μιά ομάδα 8 ατόμων.
Σημείωση: σχεδόν πάντα κάνω κάποια "δουλειά" παράλληλα με τις "διακοπές".

Κατευθυνόμαστε βόρεια, έχουμε αφήσει πίσω μας πριν μερικά μίλια την Monument Valley. Η αλλιώς "Κοιλάδα των βράχων" σύμφνωνα με τους Ναβάχο. Πήρα αυτήν την φωτογραφία της Monument Valley από την Βικιπέδια - σε μεγένθυνση είναι ακόμα εντυπωσιακότερη.



Βρισκόμαστε σε μιά άλλη κοιλάδα. Την Κοιλάδα των Θεών - ένα πολύ ταιριαστό όνομα. Το τοπίο ακόμα πιό συγκλονιστικό από εκείνο της Κοιλάδας των Βράχων, αλλά δεν έχω φωτό.

Το άλογο μου έχει κάποιο πρόβλημα και δεν μπορεί να ακολουθήσει την ομάδα. Η ομάδα όμως πρέπει οπωσδήποτε να προχωρήσει. Αρνούμαι την επιλογή να αναγκάσω το άλογο σε γρηγορότερο ρυθμό και αποφασίζω να μείνω πίσω.

Δεν είναι τίποτα, θα μείνουμε μόνοι μας γιά 8 - 10 ώρες. Σε αυτό το χρονικό διάστημα θα διασχίσουμε την Κοιλάδα των Θεών - όση απόσταση γίνεται. Περπατώντας, αφού δεν θέλω να επιβαρύνω το ζώο με το βάρος του σώματος μου.

Κάποια στιγμή θα έρθει βοήθεια να μας παραλάβει και να μας πάει στον "πολιτισμό". Αλλά τα κινητά δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα. Και να είχαν, δεν θα υπήρχε σήμα. Ούτε GPS είχαμε. Άρα το ραντεβού με το συνεργείο που έπρεπε να μας βρει σ' αυτήν την αχανή έκταση ήταν εντελώς φλου.

Τελικά μας βρήκαν μετά από 12 ώρες. Το άλογο δεν έπαθε τίποτα. Μόνο που αδειάσαμε 3 κουβάδες νερό - πίνοντας ταυτόχρονα από τον ίδιο κουβά.

Εκεί, στην Κοιλάδα των Θεών ένιωσα γιά 2η - και τελευταία φορά στην ζωή μου - την Απεραντοσύνη.
* * * * *
Ηλικία άγνωστη. Ινδικός ωκεανός, 10-12 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Ξαφνικά, ένα κοπάδι πουλιά περνάει πάνω από το κεφάλι μου. Απορώ. Πουλιά στο νερό; Να πετάνε σε σχηματισμό σμήνους;

Κυτάζω λίγο καλύτερα. Πιγκουΐνοι.
Μόνο αν εσύ κατέβεις βαθύτερα θα μπορέσεις να τους δεις από την σωστή οπτική γωνία - από κάτω προς τα πάνω. Και τότε θα καταλάβεις πόσο όμορφοι είναι.

Με δελφίνια και πιγουΐνους έχω κολυμπήσει δίπλα - δίπλα.
Αν καταφέρω να κολυμπήσω και δίπλα σε φάλαινες (κατά προτίμηση Orcas), θα μπορώ να κλείσω τα μάτια ήσυχος.

Βέβαια, αν τύχει να βρεθώ στην θάλασσα δίπλα σε Orca, δεν θα επιζήσω γιά να διηγηθώ την εμπειρία. Αλλά χαλάλι του. Ποιός άλλωστε θέλει να πεθάνει σε κρεβάτι νοσοκομείου;
* * * * *
Πρόσφατο. Ηλικία αδιάφορη. Πολυσύχναστο λιμάνι του Αργοσαρωνικού. Είμαι με την κοπέλα μου στο πλοίο, ετοιμαζόμαστε γιά αναχώρηση.

Πριν προλάβουμε να φύγουμε, έρχεται στην διπλανή θέση ένα φουριόζικο μηχανοκίνητο.  Κανονικά οι ιστιοπλόοι αντιπαθούν τους μηχανοκίνητους και οι μηχανικίνητοι (οι κατεξοχήν "σκαφάτοι") σνομπάρουν τους ιστιοπλόους.
Αλλά η Θάλασσα έχει τους δικούς της κανόνες, ο τύπος στο μηχανοκίνητο χρειάζεται την βοήθεια μου γιά να κάνει την μανούβρα του παρκαρίσματος - και έτσι του την προσφέρω.

Ο τύπος αποδεικνύεται ευγενικός, ου μην αλλά και καλαμπουριτζής. Με ευχαριστεί, σενιάρει το καράβι του μετά την μανούβρα και αράζει στο κατάστρωμα με ένα ποτάκι στο χέρι.

Επί τέλους, μπορούμε εμείς να αναχωρήσουμε. Η κοπέλα μου κατεβαίνει στην καμπίνα γιά να βάλει παπούτσια και καπέλο, εγώ μένω στο κατάστρωμα γιά να ετοιμάσω την αναχώρηση.

Κάποια στιγμή της λέω
- Γλυκό μου μωρό, μιάς και είσαι κάτω, ανέβασε σε παρακαλώ το χειριστήριο γιά την άγκυρα.
Εκείνη όμως δεν με ακούει. Έτσι αναγκάζομαι να επαναλάβω την φράση, αυτήν την φορά δυνατότερα. Την 2η φορά με άκουσε εκείνη, αλλά με άκουσε ταυτόχρονα και ο τύπος από το μηχανοκίνητο παραδίπλα.

Ο οποίος θεώρησε καλό να επέμβει στον διάλογο με την φράση
- Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί δεν έχω το χειριστήριο της άγκυρας φίλε μου.
Οπότε αναγκάστηκα να του απαντήσω
- Πιστεύεις ότι θα σε αποκαλούσα "γλυκό μου μωρό" και θα σου ζητούσα να μου φέρεις την άγκυρα;
Προκαλώντας την ατάκα του τύπου
- Ααα, δεν το έλεγες σε μένα; Τότε να της  μεταφέρω εγώ την παραγγελία σου

Και γυρνώντας προς την κοπέλα μου, που εκείνη την στιγμή έβγαζε το κεφάλι της στο κατάστρωμα, της μετέδωσε την φράση μου σε σύντομη βερσιόν και σε άπταιστο στυλ
- Κούκλα, ...  την άγκυρα

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP