Tuesday 31 March 2009

Τα δαιδαλώδη μονοπάτια του google

Σήμερα το πρωί έδειξα τον κακιασμένο μου εαυτό. Άφησα ένα σχόλιο στον φίλο Περαστικό γιά να ζηλέψει. :-)

Ε, ανώδυνο ήταν το σχολιάκι μου, έγραψα αυθόρμητα ότι σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή.
Στα πιό "σοβαρά" μου σχόλια διασταυρώνω στοιχεία, αλλάζω τις φράσεις, αυτολογοκρίνομαι. Υπάρχουν σχόλια που τα έγραφα 2 μέρες πριν τα δημοσιεύσω. Αλλά ετούτο το σημερινό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε σε δευτερόλεπτα.

Εκ των υστέρων με έπιασαν οι αμφιβολίες μου. Κι αν ήταν κοτσάνα αυτό που έγραψα; Στο σχόλιο γράφω ότι είδα ζαρκάδι. Το είδα πραγματικά ή τάχω όλα αχταρμά στο κεφάλι μου; Να σημειώσω εδώ ότι μερικά ονόματα ζώων τα ξέρω στα γερμανικά αλλά όχι στα ελληνικά. Η το αντίστροφο. Η μόνο στα αγγλικά και όχι στις άλλες γλώσσες.
Κάποια γκρίζα γάτα γύρναγε στο μυαλό μου και με παίδευε. Ποιό είναι το ζαρκάδι τελικά;

Αυτό που είδα εγώ, αυτό που εννοούσα στο σχόλιο στον Περαστικό, είναι το ζώο που οι γερμανοί ονομάζουν Reh. Πάμπολλα από αυτά ζουν στους γερμανικούς αγρούς, είναι κοινότυπο θέαμα.
Ρύθμισα λοιπόν το google στο να μου δίνει μόνο γερμανικές σελίδες, πληκτρολόγησα την λέξη και μέσα σε δευτερόλεπτα είχα την φωτογραφία, το άρθρο στην Βικιπέδια, περιγραφές γιά την ζωή του, τις συνήθειες του, τις (υπο)κατηγορίες και οτιδήποτε μπορεί να βρει ο κάθε ενδιαφερόμενος σε μιά μηχανή αναζήτησης γύρω από αυτό το όμορφο ζώο.

Προκειμένου να διαλύσω τις αμφιβολίες μου, απέμενε τώρα να αποδείξω ότι το γερμανικό Reh και το ελληνικό ζαρκάδι είναι το ίδιο ζώο.
Ξανά η ίδια μέθοδος, ρύθμισα το google στο να μου δίνει μόνο ελληνικές σελίδες, πληκτρολόγησα "ζαρκάδι" ... και έμεινα άναυδος.

Στα top-5 ελληνικά αποτελέσματα γιά το ζαρκάδι υπάρχουν 3 λινκ κυνηγετικών συλλόγων και 2 λινκ με συνταγές γιά ζαρκάδι. Οι 3 πρώτοι δηλαδή μας λένε πως θα το σκοτώσουμε και οι 2 επόμενοι πως θα το μαγειρέψουμε.
Συνεχίζω στα παρακάτω αποτελέσματα του google. Κυνηγοί, συνταγές, κυνηγοί, συνταγές, κυνηγοί ...

Στην 20η θέση των αποτελεσμάτων μια εγκυκλοπαίδεια. Επί τέλους, θα μάθω γιά το ζαρκάδι.
Η καταχώριση περιλαμβάνει 4 λέξεις (ακριβώς) και καμμία φωτογραφία. Ανατύπωση από το λήμμα ζαρκάδι: "θηλαστικό ζώο του δάσους". Κάτι που είναι λάθος, γιατί το ζαρκάδι ΔΕΝ ζει στο δάσος.

Στην 28η θέση ένα ερωτικό ποίημα, λίγες θέσεις παρακάτω ένα θεολογικό κείμενο με τίτλο "το ζαρκάδι και ο χαμένος παράδεισος". Επειδή το λινκ περιέχει και την λέξη Βατοπέδι, δεν άντεξα να διαβάσω αυτό το κείμενο και δεν ξέρω τι λέει.

Συνταγές, κυνηγοι, συνταγές, κυνηγοί, συνταγές... Η πιό διαδεδομένη φαίνεται να είναι το ζαρκάδι με μέλι και ακολουθείται κατά πόδας από το ζαρκάδι με κάστανα.

Η ελληνική Βικιπέδια δεν διαθέτει ζαρκάδι.

Ακόμα πιό κάτω, από την 50η θέση του google και μετά.
Κάποια κοπελίτσα στο φεησμπουκ ονομάζει τον εαυτό της ζαρκάδι. Δεν μπαίνω στον κόπο να ψάξω φωτογραφίες ;-)
Κι άλλα θρησκευτικά κείμενα που περιέχουν ζαρκάδι ("τα ζώα της Βίβλου").

Κι άλλες συνταγές. Χιλιάδες συνταγές με ζαρκάδι.

Τελικά, και μπροστά στον κίνδυνο να γελοιοποιηθώ στον Περαστικό, μπήκα σε ένα κυνηγετικό σαίτ και βρήκα φωτογραφία. Χρειάστηκε μάλιστα να μπω σε 2-3 σαιτ, γιατί δεν έχουν όλοι οι κυνηγοί φωτογραφίες.

Τώρα μπορώ να βεβαιώσω επίσημα, ότι σήμερα το πρωί είδα 4 ζαρκάδια. Ναι, είναι πλέον τσεκαρισμένο, ότι το γερμανικό Reh και το ελληνικό ζαρκάδι είναι το ίδιο ζώο.

Με μιά διαφορά.

Το γερμανικό Reh είναι ολοζώντανο και χοροπηδάει στους αγρούς. Το ελληνικό ζαρκάδι είναι μαγειρεμένο - κατά προτίμηση με μέλι.

Δεν ξέρω αν αυτό το παράδειγμα είναι αντιπροσωπευτικό. Πιστεύω ότι είναι, αλλά δεν έχω στοιχεία.
Ο ελληνικός τρόπος γιά να βλέπουμε το περιβάλλον είναι είτε να το σκοτώνουμε είτε να το μαγειρεύουμε και να το τρώμε.

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε Παιδεία και σε όσους ψάχνουν τα αίτια.

Αφιερώνεται επίσης στην μικρή γκρίζα γάτα που έκανε κατάληψη στο μυαλό μου και με ανάγκασε να ψάξω στο google γιά ζαρκάδια.

Sunday 29 March 2009

Δάσκαλοι

Η εκκλησία της Καπνικαρέα με συνάρπαζε πάντα - δεν ξέρω γιατί. Ισως γιατί αντίθετα με τα υπόλοιπα θρησκευτικά σύμβολα την είχα γνωρίσει σαν ταπεινό, καθημερινό κτίσμα. Περνούσα καθημερινά δίπλα της πηγαίνοντας στο σχολείο.
Πριν 2-3 χρόνια από σήμερα μιά τυχαία βόλτα με έφερε πάλι εκεί. Δίπλα μου μιά νέα, όμορφη και έξυπνη κοπελιά, πτυχιούχος ελληνικής φιλολογίας. Αν και δεν υπήρχε ερωτικό ενδιαφέρον - εκατέρωθεν - δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να την εντυπωσιάσω (άτιμες ορμόνες). Της έβγαλα λοιπόν το παρακάτω λογίδριο "η Καπνικαρέα μου αρέσει γιά τις αγιογραφίες του Φώτη Κόντογλου. Εσύ λόγω των σπουδών σου θα ξέρεις σίγουρα τον Κόντογλου, αλλά οι σημερινοί άνθρωποι τον αγνοούν".
Η αντίδραση της ήταν αυτόματη "και γιατί θα πρέπει οι σημερινοί άνθρωποι να ξέρουν τον Κόντογλου;"

Το βήμα μου έμεινε μετέωρο, το στόμα μου ανοιχτό για 2-3 δευτρόλεπτα. Μόλις συνήλθα από το σοκ έτρεξα ξοπίσω της και φρόντισα να αλλάξω αμέσως θέμα, χωρίς να δώσω απάντηση.
Στα χρόνια που πέρασαν εκείνη με έχει ξεχάσει σίγουρα, δεν ιδωθήκαμε ξανά από τότε. Τα περισσότέρα τα έχω ξεχάσει κι εγώ - εκτός από αυτήν την ερώτηση. Γιατί θα πρέπει να ξέρει κάποιος σήμερα τον Φώτη Κόντογλου;

Γιατί θα πρέπει ένας σημερινός άνθρωπος να ξέρει τον Όμηρο; Τον Ελύτη;
Ο Όμηρος απολαμβάνει ένα ισχυρό promotion στην ελληνική εκπαίδευση, παρ' όλα αυτά οι σημερινοί έλληνες δεν ξέρουν τα ομηρικά έπη. Εχει απομείνει η "χολυγουντιανή" πλοκή (ωραία Ελένη, δούρειος ίππος, Πηνελόπη και μνηστήρες) αλλά όλα τα ηθικά και φιλοσοφικά ερωτήματα που βάζει - και απαντάει - ο Όμηρος είναι άγνωστα. Οι πιό ψαγμένοι μπορούν να απαγγείλουν το "άνδρα μοι έννεπε, μούσα, πολύτροπον" αλλά κανείς δεν ξέρει παρακάτω. Κανείς δεν ξέρει ποιά είναι η "δία θεάων" ή αλλιώς η "πανέμνοστη νεράιδα".

Ο Ελύτης έχει κι' αυτός σχεδόν ξεχαστεί. Αν δεν ήταν το Νόμπελ ποιός θα τον ήξερε; Πόσοι είναι εκείνοι που ξέρουν το "χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα";

Αναφέρω τα παραδείγματα του Ομήρου και του Ελύτη σαν τους μέγιστους. Γιά να μην αρχίσω με τους πιό "δεύτερους" - που μόνο δεύτεροι δεν είναι - Καβάφη, Κάλβο, Βενέζη και πολλούς άλλους. Εκεί κι αν πέφτει άγνοια και μάυρο σκοτάδι. Ακόμα και εγώ ο "μορφωμένος" (την τύφλα μου) δεν θα ήξερα την ιστορία "ενός ανθρώπου που γύρευε να βρει το καμήλι με το άσπρο κεφάλι" αν δεν είχα τυχαία βρει στον δρόμο μου μιά γάτα με γκρίζο τρίχωμα, πανέμνοστη.

Υπολογίζω χατηρικά μόνο τους δικούς μας. Όσο νάναι, αν πάω σ' έναν φινλανδό και του απαγγείλω "Εστησ' ο Ερωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη" θα με κοιτάξει περίεργα. Τον Απρίλη στην Φινλανδία τον περνάς με παγοπέδιλα όχι μέ έρωτα. Από έναν έλληνα περιμένω να έχει τουλάχιστον τα βιώματα, να ξέρει ποιόν Απρίλη εννοεί ο στίχος. Ο τοπικός περιορισμός δεν έχει όμως βαρύτητα. Η Τέχνη είναι παγκόσμια.
Πόσοι έλληνες ξέρουν τον Σέξπηρ; Πόσοι ξέρουν τον εκπληκτικό μονόλογο του εβραίου στον "Εμπορο της Βενετίας"; Ενα δυνατό πολιτικό κείμενο εναντίον του ρατσισμού, ήδη από το 1600. Μερικοί από εμάς σατιρίζουν τους αφθνονούντες εθνικοβλάκες ελληνάρες και πιστεύουν ότι πρωτοτυπούν. Πιστεύουν ότι είναι προοδευτικοί. Αμ, τα 'χει πει ο Σέξπηρ εδώ και 400 χρόνια σύντροφοι - και καλύτερα από εμάς μάλιστα.
Πόσοι στην Ελλάδα ξέρουν τον Goethe; Την ανελέητη κριτική που κάνει στις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και το υποκριτικό ιερατείο. Εμείς νομίζουμε ότι αποκτήσαμε ελεύθερη σκέψη επειδή αρθρώσαμε κριτική εναντίον του Βατοπαιδοίου; (είμαι αδύνατος στην ορθογραφία είπαμε). Αμ, αυτά που ψελλίζουμε εμείς γιά το ιερατείο σήμερα, τα έχει διατυπώσει - λυρικότατα μάλιστα - ο Goethe από το 1790.

***
Κάπου εδώ γίνονται εύλογα σχόλια για τους έλληνες που δεν έχουν Παιδεία, γιά την νεολαία που δεν ξέρει τίποτα κλπ. κλπ. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με ενδιαφέρει λιγότερο. Το αν οι έλληνες έχουν παιδεία ή όχι είναι δικό τους πρόβλημα που δεν με αφορά. Το αν η νεολαία ξέρει οτιδήποτε ή όχι με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Το μόνο που προσπαθώ με αυτό το ποστ είναι να δώσω μιά απάντηση στην όμορφη εκείνη κοπελιά - έστω με καθυστέρηση 3 χρόνων.
Γιατί θα πρέπει ένας σημερινός άνθρωπος να ξέρει τον Κόντογλου; Τον Όμηρο, τον Ελύτη, τον Σολωμό; Και ακόμα τον Σέξπηρ, τον Μότσαρτ, τον Goethe;

Γιατί να είναι όλοι αυτοί που αναφέρω πιό πάνω καλύτεροι από την Πένγκη (το "ν" ηθελημένο) Ζήνα, την Ρίτα Σακελλαρίου και την Ελενα Παπαρίζου;
Το κριτήριο της δημοτικότητας γέρνει σαφώς υπέρ των δεύτερων. Η Πένγκη πουλάει εκατοντάδες φορές περισσότερα CD από τον Μότσαρτ. Το κριτήριο της υστεροφημίας είναι αστάθμητο. Το ότι σήμερα μνημονεύουμε τον Μπετόβεν δεν λέει τίποτα. Μπορεί σε 200 χρόνια να έχουμε ξεχάσει τον Μπετόβεν και να μνημονεύουμε την Ρίτα. Ποιός θα το ελέγξει; Αν τα κριτήρια της δημοτικότητας και της υστεροφημίας δεν μας δίνουν απάντηση, τότε ποιά;

Η δική μου απάντηση είναι η μάθηση, η διδασκαλία. Η Τέχνη είναι μιά μέθοδος ερμηνείας του κόσμου. Μιά μέθοδος γιά να προσεγγίσω την ίδια μου την ψυχή. Μιά μέθοδος γιά να μάθω γιά το Άγνωστο και να βρώ απαντήσεις στα ερωτήματα που με βασανίζουν.

Προτιμώ τον Μπετόβεν από την Πένγκη γιατί ο Μπετόβεν μου δίνει απαντήσεις, η Πένγκη όχι. Ισως να κάνω τις λάθος ερωτήσεις, ίσως οι απαντήσεις που μου δίνει η Πένγκη να είναι ακατάληπτες γιά το δικό μου το μυαλό. Δεν θέλω να υποτιμήσω κανέναν. Κάνει την δουλειά της το κορίτσι και - αν κρίνουμε από τις πωλήσεις - την κάνει καλά. Αλλά τις απαντήσεις που ψάχνω δεν μου τις δίνει.

Η ερώτηση παραμένει. Αλλά αυτήν την φορά θα την απαντήσει ο καθένας γιά τον εαυτό του. Γιά τον εαυτό μου λοιπόν προτιμώ τον Κόντογλου, τον Ελύτη, τον Όμηρο, τον Goethe και μερικούς παρόμοιους.
Ετσι σαν δάσκαλους. Αλλωστε "μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις".

Υ.Γ. Ισως κάποιος αναρωτηθεί, τι στο καλό ερωτήματα θα μπορούσε να απαντήσει ο Ομηρος. Δίνω ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα, αυστηρά προσωπικό.
Ανήκω στους ανθρώπους που δεν στεριώνουν σε μιά σχέση. Μονίμως και διαρκώς είμαι εγώ εκείνος που την κάνει με ελαφρά. Στις αρχές νόμιζα ότι φταίνε οι γυναίκες με τις οποίες σχετίζομαι. Νόμιζα ότι αν βρω την "κατάλληλη" θα στεριώσω.
Ο Ομηρος μου έδειξε πόσο πανάρχαιο είναι το πρόβλημα και - το κυριότερο - ότι φταίω αποκλειστικά εγώ. Το στραβό μου το κεφάλι. Ο Οδυσσέας είχε την Καλυψώ, πανέμορφη θεά ερωτευμένη μαζί του. Ολες οι υλικές του ανάγκες ικανοποιημένες, δεν χρειαζόταν να δουλέψει, είχε την διαβεβαίωση ότι θα παραμείνει αθάνατος και αιώνια νέος. Αυτό το τελευταίο από μόνο του είναι ΤΟ επιχείρημα.
Και τί έκανε ο τύπος; Μπήκε σε ένα κλυδωνιζόμενο καρυδότσουφλο με άγνωστο και αβέβαιο προορισμό, *ξέροντας* ότι ο Ποσειδώνας τον έχει άχτι και θα τον τσακίσει. Ετσι, απλά γιά να φύγει. Απλά γιατί δεν ήθελε την αιωνιότητα δίπλα στην τέλεια γυναίκα.
Δίδαγμα: οι χιλιετηρίδες περνάνε αλλά μερικοί αρσενικοί σαν του λόγου μου είναι τόσο ηλίθιοι, που δεν σώζονται με τίποτα. Μόνο αν αλλάξω δραστικά θα έχω κάποια μικρή ελπίδα.

Thursday 19 March 2009

Υπαρξιακά ερωτήματα στις 3 διαστάσεις (updated)

Μιά φωτογραφία είναι μιά απεικόνιση. Όπως και ένα σκίτσο ή μιά ζωγραφιά. Μιά απεικόνιση του τρισδιάστατου κόσμου στο δισδιάστατο χαρτί (η καμβά). Η απεικόνιση αυτή είναι ατελής. Αν φωτογραφίσω την κοπέλλα μου μπροστά σ' έναν τοίχο με σταυρωμένα τα χέρια πίσω της, μετά δεν θα μπορέσω να αναγνωρίσω κοιτώντας την φωτογραφία, τι κρατούσε στο χέρι της. Μπορεί να κρατούσε ένα ποτήρι δροσερό νερό γιά μένα. Μπορεί όμως και να κρατούσε το στιλέτο της Σάρον Στόουν από το "Βασικό Ενστικτο". ;-)
Περνώντας δηλαδή από τις 3 διαστάσεις στις 2, χάνεται κάποια πληροφορία.

Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια μιά τεχνική απεικόνισης χωρίς χάσιμο πληροφορίας. Είναι το ολόγραμμα. Όπως λέει και η λέξη, τα αντικείμενα του 3-διάστατου χώρου αποτυπώνονται πλήρως στον 2-διάστατο. Ολογράμματα χρησιμοπούνται σήμερα στις πιστωτικές κάρτες ή στα χαρτονομίσματα σαν απόδειξη γνησιότητας. Αλλά αυτή είναι μία μόνο από τις πάμπολλες εγαρμογές τους.

Το κοινό βίντεο είναι κι αυτό μιά αποτύπωση, αλλά εδώ μπαίνει κι άλλη μία διάσταση στο παιχνίδι. Αυτή του χρόνου. Το βίντεο αποτυπώνει δηλαδή τον 4-διάστατο χωρόχρονο επάνω στο 2-διάστατο φίλμ. Η απεικόνιση είναι πολλαπλά ατελής. Το βίντεο αποτελείται από μιά γρήγορη παράθεση φωτογραφιών. Πάσχει δηλαδή από όλες της ατέλειες της φωτογραφίας. Το βίντεο παραθέτει τις φωτογραφίες σε ρυθμό 25 / δευτρόλεπτο. Οτιδήποτε διαρκεί λιγότερο από 1/25 του δευτερολέπτου είναι αόρατο γιά το βίντεο.

Ανάλογα με το ολόγραμμα, υπάρχει και το ολογραφικό βίντεο. Σε αντίθεση με το κοινό βίντεο, η αποτύπωση των τεσσάρων διαστάσεων είναι πλήρης. Το ολογραφικό βίντεο δεν δείχνει 25 εικόνες ανά δευτερόλεπτο. Δείχνει την "πραγματική" πραγματικότητα, χωρίς κενά χρόνου.

Μέχρι εδώ, όλα γνωστά και τετριμμένα. Οι άνθρωποι έχουμε την δυνατότητα να αποτυπώσουμε την 4-διάστατη πραγματικότητα (χωρόχρονο) σε λιγότερες διαστάσεις. Συνήθως 2 (χαρτί, φιλμ). Η αποτύπωση γίνεται είτε ατελώς - φωτογραφία, σκίτσο - είτε πλήρως, όπως στο ολόγραμμα.

Ας περάσω λίγο στην επιστημονική φαντασία. Τι γίνεται με τις 5 διαστάσεις; Με τις 7 ή τις 9 ή τις 11; Το Σύμπαν μας επεκτείνεται - με μεγάλη πιθανότητα - τουλάχιστον σε 7 διαστάσεις. Όπως μιά τρισδιάστατη σφαίρα έχει μιά δισδιάστατη επιφάνεια, έτσι και το 7-διάστατο Σύμπαν μας έχει (μάλλον) μιά 5-διάστατη επιφάνεια.
Υπάρχουν τώρα μερικοί θεωρητικοί φυσικοί. Σωστοί επιστήμονες, με διδακτορικά, με έδρες σε δυτικά πανεπιστήμια, με Νόμπελ. Οχι τίποτα σκιτζήδες της πλάκας. Αυτοί οι φυσικοί ανέπτυξαν μερικές εξισώσεις και βρήκαν ότι το 7-διάστατο Σύμπαν μπορεί να απεικονιστεί πλήρως πάνω στην 5-διάστατη επιφάνεια του. Γιά την ακρίβεια, το είπαν ανάποδα. Η 5-διάστατη επιφάνεια είναι το πρωτότυπο και το 7-διάστατο εσωτερικό του Σύμπαντος είναι η απεικόνιση.
Μιά πλήρης και τέλεια απεικόνιση, όπως ένα ολόγραμμα.

Με βάση τις εξισώσεις, έκαναν μερικά πειράματα και τα πειράματα τους βγήκαν θετικά. Ακόμα δεν έχει δεχτεί τα αποτελέσματα όλη η επιστημονική κοινότητα, αλλά οι πιθανότητες είναι μεγάλες να ισχύσει αυτό στο κοντινό μέλλον σαν επιστημονική αλήθεια.
Ας μην ασχοληθώ τώρα με το "πως" μια 5-διάστατη επιφάνεια αποτυπώνεται (και μάλιστα πλήρως) σε έναν 7-διάστατο χωρόχρονο. Πάντως έχει να κάνει με κβαντική Φυσική και με την ακτινοβολία των μάυρων οπών, την οποία ανακάλυψε ο Στήβεν Χώκιγκ.

Είμαστε λοιπόν ολογράμματα κάποιων "όντων" που ζουν στις παρυφές του Σύμπαντος. Στο άκρο γιά την ακρίβεια. Στο όριο. Εκεί που τελειώνει το Σύμπαν ... ... και αρχίζει τι αραγε;

Είναι παρήγορο αυτό ή τρομακτικό;
Είναι σίγουρα φαταλιστικό. Οτιδήποτε και να κάνουμε είναι απλά η αντανάκλαση κάποιων κβάντων ενέργειας στην άκρη του Σύμπαντος. Ξέχνα την την ελεύθερη βούληση.
Το ίδιο ισχύει γιά τα αισθήματα μας, τις σκέψεις μας, τις μνήμες μας. Ολο αυτό το σύνολο από αφηρημένες έννοιες που συνηθίζουμε να ονομάζουμε "ψυχή". Τόσο η ψυχή μας, όσο και το σώμα μας είναι μια αντανάκλαση. Μιά πλήρης απεικόνιση. Ένα ολόγραμμα.

Μιά εντελώς τυχαία quantum fluctuation (δεν ξέρω τον ελληνικό όρο) στην άκρη του Σύμπαντος μας επιβάλλει να αισθανθούμε και να σκεφτούμε αυτά. Είμαστε μαριονέτες μιας μαθηματικής εξίσωσης, χωρίς καμμιά απολύτως δυνατότητα διαφυγής.

Οι ευθυνόφοβοι ανάμεσα μας θα χαρούν σίγουρα. Επί τέλους, κανένας δεν είναι υπέυθυνος γιά τις πράξεις του. Εμάς τους υπόλοιποιυς μας βλέπω στην ομαδική κατάθλιψη. Ποιό είναι το νόημα της ζωής, αν όλες σου οι σκέψεις είναι ένα τυχαίο fluctuation;

Οι μόνοι που δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες είναι οι σκύλοι. Γενικά τα περισσότερα ζώα. Λέω τα περισσότερα, γιατί πιστεύω ότι οι φάλαινες, τα δελφίνια και οι χιμπατζήδες έχουν υπαρξιακές ανησυχίες σαν εμάς. Άρα είναι καταδικασμένα κι αυτά στην κατάθλιψη.

Τι μένει; Μααααα, να *ζήσουμε*. Αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν έχει νόημα, τότε να το πάρεις το κορίτσι. ;-)
Μην το ψειρίζεις, μην το ψάχνεις, μην το μελετάς. Σου αρέσει, της αρέσεις (ελπίζουμε), άρα ... just do it.
Εδώ και τώρα, όσο έχεις καιρό. Γιατί στο επόμενο μικροδευτερόλεπτο μπορεί κάποιο !#@$%@#!@# κβάντο στην άκρη του Σύμπαντος να αποφασίσει αλλιώς γιά σένα. Και τότε θα την έχεις χάσει γιά πάντα.

Δεν θα είναι κρίμα;

Y.Γ. (update). Η μαγεία της Τέχνης είναι ότι μπορεί να αποδώσει καθαρά τα αισθήματα. Όλο το κατεβατό που γράφω πιό πάνω έχει εκφραστεί εδώ και πολύ καιρό μ' έναν στίχο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Αφιερωμένο στον άνθρωπο που μου την θύμισε χθες.
όλα είναι ένα ψέμμα, μιά ανάσα μιά πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι, θα μας κόψει μιάν αυγή

Saturday 14 March 2009

Σενάρια Καταστροφής

Υπάρχουν πολλοί λόγοι γιά να θέλει ν' αφήσει κανείς τον κόσμο πίσω του. Φυγή, απόδραση, αηδία. Η αίσθηση ότι μόνος σου θα ζήσεις μιά καλύτερη ζωή. Την ξέρω αυτήν την αίσθηση, την έχω κάνει - προσωρινή - πράξη.

Υπάρχουν ελάχιστοι λόγοι γιά να παραμείνει κανείς μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο πιό σκληρός και ο πιό πραγματικός είναι τα γηρατειά.Είναι ελκυστικό το όνειρο όταν είσαι 20 χρονών και επιθυμείς να ζήσεις στην κορφή ενός βουνού. Αλλά πως θα κόψεις ξύλα και πως θα καλλιεργήσεις τα λαχανικά σου όταν είσαι 75; Ποιός θα σου θεραπεύσει ένα χαλασμένο δόντι;

Γίνεται φυσικά, όλα γίνονται. Απλά πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι η ζωή σου θα διαρκέσει λιγότερο αν ζήσεις μόνος σου, έξω από την ανθρώπινη κοινωνία. Ότι κερδίζεις σε ποιότητα το χάνεις σε διάρκεια.
Από πείρα ξέρω και κάτι άλλο. Οταν ζεις μόνος ξοδεύεις ένα τεράστιο μέρος του χρόνου σου στις βασικές διαδικασίες. Είναι αυταπάτη να πιστεύεις ότι θα ζεις κάπου στην μέση του δάσους και θα περνάς την μέρα σου με φιλοσοφία, βλέποντας τον ήλιο να γέρνει και μιλώντας με τα αγαπημένα σου ζώα. Στην πραγματικότητα ξοδεύεις τα 2/3 της μέρας σου με την εξεύρεση και το μαγείρεμα της τροφής σου, καθώς και με τις απαραίτητες εργασίες γιά την κατοικία σου. Βαρετές και ρουτινιάρικες δουλειές δηλαδή, που θα σου στοίχιζαν μισή έως μία ώρα αν ζούσες ενταγμένος στην κοινωνία.
Είναι κι αυτό - οι ώρες που ξοδεύεις γιά τα απλά, καθημερινά πράγματα της ζωής - άλλο ένα χάσιμο πολύτιμου χρόνου ζωής. Χάνεις και πάλι σε ποσότητα ότι κερδίζεις σε ποιότητα.

Η επιλογή δεν είναι απλή. Ιδίως όταν δεν έχεις την δυνατότητα να γυρίσεις πίσω. Πως μπορεί να ενταχθεί πίσω στην κοινωνία ένας 40ρης που έχει περάσει τα τελευταία 10 χρόνια μόνος του στο δάσος;

Μιά ενδιάμεση κατάσταση είναι να απομονωθείς με την αγαπημένη σου. Να άλλο ένα ρομαντικό όνειρο. Κάπου μόνοι στον κόσμο οι δυό σας, μακρυά από όλους και όλα. Γίνεται κι αυτό - ξέρω αρκετά ευτυχισμένα ζευγάρια που ζουν έτσι. Είναι όμως όλα ζευγάρια συνταξιούχων. Με μιά σίγουρη σύνταξη και χωρίς την ανάγκη της επανένταξης στην κοινωνία.
Το δυσκολότερο είναι να βρεις γυναίκα που θα μοιραστεί μαζί σου το όνειρο μέχρι τα βαθιά γεράματα. Συν το ερώτημα, τι θα γίνει αν πεθάνει ένας από τους δύο πρώτος. Πως θα ζήσει ο άλλος ξαφνικά μόνος του στην ερημιά;

Ένα επίκαιρο σενάριο είναι το σενάριο καταστροφής. Τέτοια υπάρχουν πολλά, όπως η αναγγελθείσα καταστροφή στην αλλαγή της χιλιετίας π.χ. Σήμερα αναγγέλεται η καταστροφή εξ' αιτίας της οικονομικής κρίσης
.Δεν πιστεύω στα σενάρια καταστροφής. Έστω όμως ότι ένα από αυτά επαληθεύεται. Έστω ότι η ανθρωπότητα αυτοκαταστρέφεται με έναν πυρηνικό ή βιολογικό πόλεμο. Σε μιά τέτοια εκδοχή, το να ζήσεις μόνος σου δεν είναι πιά επιλογή, είναι αναγκαιότητα. Ζήτημα επιβίωσης.

Που θα ήταν καλύτερα να ζήσεις και πως θα εξασφαλίσεις την επιβίωση σου, όταν όλα σχεδόν στον κόσμο θα είναι είτε κατεστραμμένα είτε μολυσμένα;
Σε δάσος; Η ραδιενέργεια και τα βακτηρήδια θα σε "βρουν". Σε βουνό; Το ίδιο
.Σε νησί; Χμμμμ, κάπως καλύτερα. Θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλο γιά να σου εξασφαλίζει την επιβίωση και αρκετά μικρό για να περάσει απαρατήρητο από τους υπόλοιπους. Αν το νησί σου αποτελέσει σανίδα σωτηρίας και όαση επιβίωσης σ' έναν εχθρικό κόσμο, πως θα το προστατέψεις από τους εισβολείς;

Σε πλοίο, στην μέση του ωκεανού. Ελάχιστη έως μηδενική πρσβολή από την ραδιενέργεια και μηδενική προσβολή από θανατηφόρα βακτηρήδια. Ο ωκεανός είναι μιά αχανής έκταση, πολύ απίθανο να σε εντοπίσει κάποιος να να μπορέσει να εισβάλλει στον κόσμο σου. Κινητός και γρήγορος, σαν πρόσθετα πλεονεκτήματα.

Μέσο κίνησης τα πανιά και ο ήλιος εννοείται. Ντήζελ δεν θα υπάρχει διαθέσιμο.
Τροφή; Μάλλον άφθονη. Φύκια γιά παράδειγμα, είναι πλήρης τροφή. Στο πλοίο μπορείς να καλλιεργείς μιά μικρή ποσότητα από λαχανικά. Το νερό επίσης δεν αποτελεί πρόβλημα. Μαζεύεις βρόχινο η αφαλατώνεις το θαλασσινό. Σίγουρα, η βροχή μπορεί να είναι ραδιενεργή. Αλλά στην μέση του ωκεανού είναι πολύ πιό απίθανο να περάσουν από πάνω σου ραδιενεργά σύννεφα από το αν βασίζεσαι στο σύστημα ύδρευσης ή σε πηγές και στα ποτάμια στην ξηρά.

Ανταλλακτικά γιά το πλοίο; Είναι πρόβλημα. Πρέπει από την αρχή να πάρεις πολλά μαζί σου. Μερικά μπορείς να τα αντικαθιστάς σε σπάνιες επισκέψεις στην ξηρά.

Σκύλος; Είναι πρόβλημα. Γιά την τροφή του απαιτούνται συχνές αποβάσεις στην ξηρά. Όσο περισσότερες, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να σε ανακαλύψουν και να σε βλάψουν. Στην ξηρά (θα) κυριαρχεί η μόλυνση, η τροφή θα είναι δυσεύρετη. Γιά τα πρώτα 5 χρόνια μπορείς να πάρεις σκυλοτροφή μαζί σου. Μετά;

Σύντροφοι; Και ναι και όχι. Μόνος σου μπορείς σίγουρα. Μία γυναίκα δίπλα σου θα έκανε την επιβίωση πιό πιθανή, την ζωή πιό ευχάριστη. Παραπάνω άνθρωποι θα δημιουργούσαν πρόβλημα τροφής και διαθέσιμου χώρου. Το πλοίο δεν μπορεί να είναι τεράστιο. Ισως το ιδανικό θα ήταν 4-5 ζευγάρια σε ισάριθμα πλοία. Ένας μικρός στόλος.

ΟΚ, ας αφήσω κατά μέρος την ολική καταστροφή. Έστω ότι ο κόσμος δεν μολύνεται από ραδιενέργεια. Απλά γίνεται ολοένα και πιό σκληρός, πιό απάνθρωπος.Φεύγοντας κερδίζεις σε ποιότητα και χάνεις σε μήκος ζωής, το εξήγησα πιό πάνω. Πόσο "κοστολογείς" αυτό το κέρδος σε ποιότητα ζωής; Πόσο "κοστολογείς" την διάρκεια ζωής, τα χρόνια που θα χάσεις;

Δύσκολες ερωτήσεις, που πρέπει να απαντιώνται καθημερινά. Ο κόσμος αλλάζει καθημερινά, οι συνθήκες όλο και πιό γρήγορα.Πρέπει να είμαι έτοιμος να φύγω με το πλοίο ανά κάθε στιγμή. Είμαι; Οχι. Με κάποιες προετοιμασίες (3-4 μήνες) ναι. Αν γίνει καταστροφή, πρέπει να την προβλέψω με σιγουριά 4 μήνες πριν, αλλιώς την πάτησα.

Wednesday 11 March 2009

10000 miles














With this one

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP