Saturday 27 November 2010

e-monopoly

Αν ρωτήσεις τους περισσότερους ανθρώπους, τι είναι το google, θα σου απαντήσουν "μηχανή αναζήτησης". Αν τους ρωτήσεις, τι είναι το  facebook, θα σου απαντήσουν "πλατφόρμα γιά να βγάζεις γκόμενα/ο". Οι πιό ευπρεπείς δεν θα το διατυπώσουν ακριβώς έτσι, αλλά το νόημα θα είναι το ίδιο.
Είναι χαρακτηριστικό του e-αναλφαβητισμού που - προσχεδιασμένα και ηθελημένα - κυριαρχεί, το να μην ξέρουν οι καταναλωτές (alias χρήστες alias πελάτες) τι ακριβώς καταναλώνουν (alias χρησιμοποιούν, alias πληρώνουν).

Φυσικά και διαθέτει το google μηχανή αναζήτησης. Το ίδιο και το fb διαθέτει πλατφόρμα γιά γνωριμίες. Αλλά αυτά είναι τα εργαλεία της επιχείρησης, όχι το εμπόρευμα. Κανένας δεν θα έλεγε ποτέ, ότι η αλυσίδα καταστημάτων Ζάρα διαθέτει ταμειακές μηχανές και ότι το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μας διαθέτει ράφια. Στην περίπτωση του Ζάρα και του σουπερμάρκετ ξέρουμε ότι ο πρώτος πουλάει ρούχα και ο δεύτερος τρόφιμα. Το google και το facebook τι να πουλάνε άραγε;

Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε "διαφημίσεις", γιατί ούτε το google ούτε το facebook πούλησαν ποτέ έστω και μία διαφήμιση.
Δεν είναι παράξενο; Ξέρουμε το προιόν του κάθε περίπτερου και δεν ξέρουμε το προιόν δύο γιγάντων της παγκόσμιας (ιντερνετικής) οικονομίας.
Είναι αρνητικό αυτό; Ναι, είναι. Όταν ξέρεις το προιόν, μπορείς να το αξιολογήσεις. Μπορείς να συγκρίνεις την τιμή / ποιότητα. Μπορείς να αναζητήσεις άλλους έμπορους που ίσως προσφέρουν καλύτερα προιόντα σε ανταγωνιστικότερη τιμή.

Ποιό είναι λοιπόν το προιόν της google και του facebook; Τι ακριβώς πουλάνε που τους έχει αποφέρει τόσα (δισ)εκατομμύρια;
Η απάντηση είναι απλή. Πουλάνε τις ζωές μας. Το google ξέρει τι αναζητάμε κάθε στιγμή. Πουλάει αυτήν την πληροφορία στους πελάτες του, ώστε οι τελευταίοι να μας βομβαρδίσουν με "κατάλληλες" διαφημίσεις. Το fb είναι τρισχειρότερο. Ξέρει ποιοί είμαστε, την εθνικότητα μας, την γλώσσα μας, την θρησκεία μας, τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, την ηλικία μας, το φύλο μας, τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις, τους φίλους μας, τι αγοράσαμε τον τελευταίο καιρό, τι μας ενδιαφέρει, τι (δεν) μας αρέσει ...
Και όλα αυτά τα ΠΟΥΛΆΕΙ σε όποιον πληρώνει.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι το facebook δεν είναι μιά φιλανθρωπική οργάνωση που προσφέρει δωρεάν μιά πλατφόρμα γνωριμιών, ώστε να μπορέσει να πηδήξει ο κάθε πικραμένος. Είναι μιά κερδοσκοπική εταιρεία, που εμπορεύεται οτιδήποτε αποτελεί την (καθημερινή) ζωή μας, τις ιδέες και τα αισθήματα μας.

Ο e-αναλφαβητισμός είναι ηθελημένος. Αν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν κάποτε ότι η ζωή τους είναι εμπορεύσιμο αγαθό θα απαιτήσουν αμοιβή.

* * * *
Όλο αυτό το τζέρτζελο δεν θα με ενοχλούσε κανονικά. Δεν έχω λογαριασμό στο  fb, ούτε σκοπεύω να αποκτήσω. Και στο google κάνω κλικ από το 10ο αποτέλεσμα και μετά (τα πρώτα 10 μετράνε γιά τις διαφημίσεις, εκεί πέφτει το χρήμα).
Δεν είμαι ιεραπόστολος, δεν με ενδιαφέρει να διαφωτίσω κανέναν.
Αν κάποιος θέλει να χαρίσει την ζωή του στο fb προκειμένου το τελευταίο να βγάλει εκατομμύρια, δεν με νοιάζει.

Εκείνο που με νοιάζει είναι το e-μονοπώλιο. Βλέπω ότι το ίντερνετ μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα είδος κλειστού κλαμπ. Διαμορφώνονται δύο ξεχωριστά ίντερνετ. Tο πρώτο (ας το ονομάσω παλαιο-ιντερνετ) είναι αυτό που ξέρουμε μέχρι σήμερα. Άναρχο, ανεξέλεγκτο, ανώνυμο, ελεύθερο. Το δεύτερο (νεο-ίντερνετ) είναι ήδη εδώ, κατασκευασμένο από οικονομικούς κολοσσούς με ηγέτες την facebook και την google. Η πρόσβαση στο νεο-ιντερνετ γίνεται επώνυμα και με προεξάρχον στοιχείο την πιστωτική κάρτα.
Στο παλαιο-ίντερνετ σχεδόν τα πάντα είναι δωρεάν. Στο νεο-ίντερνετ, σχεδόν τα πάντα πληρώνονται.

Το παλαιο-ίντερνετ θα υποβαθμιστεί. Ήδη το κάνουν πιό αργό - δίνοντας χαμηλή προτεραιότητα σε ότι διακινείται σ' αυτό. Ένα μεγάλο κομμάτι διακινείται από/προς τα καινούργια κινητά γκατζετάκια. Τα οποία όμως περνάνε από τον έλεγχο των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Οι τελευταίες λογοκρίνουν οποιαδήποτε πληροφορία δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα τους και χαμηλώνουν τεχνητά τις ταχύτητες γιά όποιον δεν δέχεται τις διαφημίσεις τους.

Μην ξεχνάμε ότι η ταχύτητα κάνει το ίντερνετ αυτό που είναι σήμερα. Χωρίς ψηλές ταχύτητες δεν μπορεί να υπάρξει φιλμ (ξεχάστε το youtube), ούτε μουσική, ούτε μεγάλα αρχεία. Από την στιγμή που ένα ολιγοπώλιο (εταιρείες κινητής και λίγες άλλες) καθορίζει τις ταχύτητες, το παλαιο-ίντερνετ στραγγαλίζεται, χάνει ένα μεγάλο μέρος του περιεχομένου του - και εν τέλει τους χρήστες του.

Όλα μεταφέρονται προς το νεο-ιντερνετ, όπου όλα θα υπάρχουν όπως πριν - αυτήν την φορά έχοντας κάποιο αντίτιμο. Το νεο-ίντερνετ θα ελέγχεται από ένα ολιγοπώλιο εταιρειών με ύψιστο σκοπό το κέρδος.

Ο εφημερίδες παγκόσμια προσπαθούν εδώ και πάνω από 10 χρόνια να βγάλουν κέρδος από το ίντερνετ. Δεν τα έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Ξοδεύουν τεράστια ποσά, διαθέτοντας το προιόν τους (δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και ειδήσεις) δωρεάν στο παλαιο-ίντερνετ, αποκομίζοντας μηδαμινά έσοδα. Το ίδιο γίνεται με τις δισκογραφικές εταιρείες, που εδώ και 10 χρόνια δεν μπορούν να πουλήσουν μουσική μέσα από το ίντερνετ. Τό ίδιο γίνεται και με πολλές άλλες εταιρείες.
Όλοι αυτοί θα μετακομίσουν από το κλασικό ίντερνετ της ανωνυμίας και της αναρχίας στο ελεγχόμενο ίντερνετ της επώνυμης πιστωτικής κάρτας.

Αλλά δεν είναι μόνο το οικονομικό που μετράει. Το παλαιο-ίντερνετ είναι μέχρι σήμερα μιά πλατφόρμα ελευθερίας. Ο καθένας μπορεί να φτιάξει μιά ιστοσελίδα, να την ανεβάσει με ελάχιστο κόστος και να δημοσιεύσει ότι θέλει. Αντίθετα στο facebook κυριαρχεί η απόλυτη λογοκρισία. Ότι δεν εξυπηρετεί το κέρδος της εταιρείας, σβήνεται. Πρόσφατα έφτιαξαν μερικοί πιτσιρικάδες κάτι απλοικά αστειάκια όπου ειρωνέυονται το fb. Σαν αποτέλεσμα, το fb μπλόκαρε τόσο τους ίδιους, όσο και όλες τις αναφορές σ' αυτούς. Μέσα σε 1' οι πιτσιρικάδες είχαν πάψει να υπάρχουν - ηλεκτρονικά.
Σαν τον Στάλιν που παραποιούσε τις φωτογραφίες των αντιφρονούντων, έτσι και το fb έσβησε την ύπαρξη των πιτσιρικάδων. Οι εταιρείες κινητής δείχνουν μόνο τα site εκείνα που έχουν κάνει σύμβαση μαζί τους. Ότι δεν έχει σύμβαση, δεν υπάρχει στο νεο-ιντερνετ.

Λύσεις; Δεν έχω καμμία. Άλλωστε αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα, είναι μιά εξέλιξη. Ίσως αναπόφευκτη. Θα πρότεινα να ενημερωθούμε περισσότερο γιά τα - χοντρά - παιχνίδια που παίζονται γύρω μας. Δεν θα αλλάξει τίποτα στην πορεία του κόσμου, αλλά ίσως μπορέσουμε στο μέλλον να προστατέψουμε τους εαυτούς μας καλύτερα από τα συμφέροντα των μεγαλοεταιρειών.

Σχετικό δημοσίευμα: Ένα φανταστικό άρθρο του εφευρέτη του WorkdWideWeb. O Tim Berners-Lee είναι ο άνθρωπος που κατασκέυασε την πρώτη ιστοσελίδα - μαζί με όλη την τεχνολογία που έχει γίνει σήμερα κτήμα όλων μας.

Wednesday 17 November 2010

Αφιερωμένο

Δεν πιστεύω σε μαγικές συμπτώσεις, παραψυχολογίες, μεταφυσικά φαινόμενα και διάφορες τέτοιες αηδίες. Από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να εξηγήσω με τις μαθηματικές μου γνώσεις (που δεν είναι καθόλου μικρές) την παρακάτω σύμπτωση.

Ανεξάρτητο γεγονός 1 (προχθες). Οδήγημα κουραστικό, σε σκοτάδι και με βροχή. Συντροφιά μου το ραδιόφωνο. Ακούω ένα ρεπορτάζ γιά τις οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα. Δεν μου αρέσει το στυλ του ρεπορτάζ, βρίσκω το επίπεδο χαμηλό. Είναι εκείνο το είδος που ο "ρεπόρτερ" κολλάει ένα μικρόφωνο στο πρόσωπο του κάθε πικραμένου που θα βρει στον δρόμο και τον αφήνει να λέει ότι του κατέβει.
Βαριεστημένος, απλώνω το χέρι ν' αλλάξω σταθμό. Το τελευταίο που ακούω είναι κάποιο ανθρωπάκι που διαμαρτύρεται φωναχτά - και με πολλές βρισιές. Φωνάζει ότι από τον Μάη που εφαρμόστηκε το μνημόνιο, όλοι έχουν αποθρασυνθεί εντελώς. Λέει ότι το περιβόητο φακελάκι στην Υγεία δίνει και παίρνει - πολύ χειρότερα από παλιά (πρόσφατα έμαθα ότι ο όρος fakelaki έχει κατοχυρωθεί στην διεθνή βιβλιογραφία σαν κομμάτι της νεοελληνικής πραγματικότητας).
Λέει ότι οι γιατροί θέλουν να βγάλουν από τους ασθενείς εκείνα που τους παίρνει το κράτος. Δεν κρατάνε πιά ούτε τα προσχήματα. 

Ανεξάρτητο γεγονός 2. Το χέρι μου είναι ακόμα μεταίωρο και απασχολημένο με την αλλαγή του σταθμού όταν χτυπάει το κινητό (έχω hands free). Στο τηλέφωνο, μαθαίνω τα δυσάρεστα νέα. Πέθανε ο Β.
Ο Β. ήταν ένας γλυκός άνθρωπος. Δουλευταράς, τίμιος. Όπως όλοι οι τίμιοι, φτωχός. Έπαθε μιά κρίση, έναν κολικό. Δεν μιλάω γιά κάτι φοβερό, κάτι πολύπλοκο, κάτι ανίατο. Δυσάρεστος και οξύς πόνος μεν, αλλά ένα "απλό" περιστατικό δε.
Πήγε επειγόντως στο νοσοκομείο, όπου ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να τον κυτάξουν. Προσοχή, όχι να τον θεραπεύσουν. Να τον κυτάξουν !!! Να του πάρουν αίμα, να του κάνουν ένα υπερηχογράφημα, κάτι βρε αδερφέ. Ήρθε ο άνθρωπος στο νοσοκομείο διπλωμένος από τον πόνο και τον πέταξαν έξω.
Η θανατηφόρα λεπτομέρεια: δεν έδωσε φακελάκι. Μέσα στον πόνο του, ούτε ο ίδιος ούτε εκείνη που τον συνόδευε το σκέφτηκαν. Η κατάληξη ήταν ότι γύρισε στο σπίτι του, όπου μετά από λίγες ώρες πέθανε από περιτονίτιδα.

Σύμπτωση; Δεν ξέρω. Ποιά είναι η μαθηματική πιθανότητα να ακούς κάτι στο ράδιο και την ίδια στιγμή να μαθαίνεις ότι αυτό που μόλις άκουσες επιβεβαιώθηκε τραγικά πάνω σε άνθρωπο που ξέρεις καλά;

ΑΗΔΙΑ. Αισθάνομαι αηδία. Γιά τους σκατάνθρωπους που ξεγράφουν έναν άνθρωπο επειδή δεν πρόλαβε ( ! ) να γεμίσει την άθλια τσέπη τους. Χέζω τα διπλώματα τους και τους εύχομαι έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Χέζω (με ελάχιστες εξαιρέσεις) κι αυτήν την χώρα, αυτήν την κοινωνία. Που εδώ και δεκαετίες ενισχύει, ανέχεται και υποθάλπει αυτήν την αθλιότητα.
Τον ίδιο αργό και βασανιστικό θάνατο εύχομαι σ' αυτήν την ανίκανη και διεφθαρμένη μαζί-τα-φάγαμε-κυβέρνηση. Που είχε όλα τα μέσα να αλλάξει μερικά απλά πράγματα και προτίμησε να γίνει τοποτηρητής ξένων συμφερόντων.

Ω, ναι! Έγινε καταγγελία εναντίον του καθικιού που αυτοαποκαλείται "γιατρός" (φτου). Με στοιχεία και με ονόματα.
Όποιος νομίζει ότι η καταγγελία θα οδηγήσει σε οποιαδήποτε ποινή εναντίον του καθάρματος, να σηκώσει το χέρι του.

Τριάμιση χρόνια μετά την Αμαλία Καλυβινού, η κατάσταση έχει χειροτερέψει.
Πήγαν τσάμπα οι διαμαρτυρίες και τα παχιά λόγια που ειπώθηκαν τότε.
Στην Αμαλία και στον Β. αφιερώνω ετούτο το γραφτό. Με αγανάκτηση και πίκρα.

(καλά τα λέει ο Πιτσιρίκος εδώ - αλλά έγινε κι αυτός μανιέρα και τον περνάνε γιά "ευθυμογράφο" ).

Monday 8 November 2010

Σύνδρομο του Αναχωρητή

Εμείς που ταξιδεύουμε στην θάλασσα, ερχόμαστε συχνά με το φαινόμενο εκείνο που ονομάζω "σύνδρομο του αναχωρητή". Οι πάσχοντες απο αυτό το σύνδρομο χαρακτηρίζονται από τον διακαή πόθο "να τα βροντήξω όλα κάτω, να σηκωθώ να φύγω, να ζήσω ανεξάρτητος, μόνος μου, αυτόνομος κλπ. ".
Το σύνδρομο του αναχωρητή δεν είναι βέβαια αποκλειστικότητα όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα. Το συναντάμε συχνά και σε στεριανούς. Αλλά η Απεραντοσύνη της Θάλασσας ενισχύει κατά πολύ τέτοιους πόθους. Αρκεί να αγναντέψει κανείς από το κατάστρωμα τον Κυρ-Ήλιο καθώς πέφτει στο νερό, και θα νιώσει δυνατή την έλξη του ανοιχτού ορίζοντα.

Είχα κι εγώ αυτό το σύνδρομο - παλιά, στα χρόνια της εφηβείας μου. Σήμερα έχω θεραπευτεί εντελώς. Σήμερα το βλέπω σε άλλους και περιορίζομαι να χαμογελάω με συγκατάβαση.

Γιατί παθαίνουν αυτό το σύνδρομο τόσοι πολλοί άνθρωποι; Μα επειδή η σημερινή ζωή μας είναι *όντως* ανούσια, μίζερη και μονότονη. Επειδή το να φεύγεις αποτελεί βιολογική ανάγκη (ίσως λίγο εντονότερη γιά τα αρσενικά). Επειδή η ελευθερία και η ανεξαρτησία από τους άλλους είναι από τα πιό όμορφα αισθήματα.

Ανάποδο ερώτημα. Αφού τόσοι πολλοί θέλουν να φεύγουν, γιατί δεν το εφαρμόζει κανείς;
Επειδή το να ζεις μόνος σου και ανεξάρτητος ειναι Πολύ Ζόρικο Πράγμα. (εννοείται ότι μιλάω από πείρα).

Εκατό χιλάδες έχουν τον πόθο να φύγουν. Δέκα χιλιάδες το σχεδιάζουν σοβαρά. Χίλιοι αρχίζουν να υλοποιούν τα σχέδια τους και κολλάνε κάπου στην μέση. Εκατό ξεκινάνε το ταξίδι της μοναξιάς και της ανεξαρτησίας. Και μόνο ο ένας φτάνει (κι αυτος ο ένας, δεν είσαι εσύ).

Διάβαζα πριν λίγους μήνες γιά έναν 30ρη ελβετό, που αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ζήσει σε ένα ερημικό νησί. Διάλεξε ένα ωραίο νησί, με διαθέσιμο πόσιμο νερό, με ήπιο κλίμα - κάπου στον Ειρηνικό. Πήρε μαζί του εφόδια, προμήθειες, ένα δορυφορικό τηλέφωνο (άρα και ίντερνετ), μπαταρίες και ένα σωρό άλλα μπιχλιμπίδια της τεχνολογίας. Ο σκοπός του ήταν να ζήσει 12 μήνες μόνος του στο νησάκι αυτό και να κάνει διαλογισμό. Να βρει τον εαυτό του - όπως περιγράφει ο ίδιος.
Άντεξε μόνο 7.5 μήνες, μέσα στους οποίους δεν κατάφερε ούτε 1 φορά να κάνει διαλογισμό. Επί 24 ώρες / 24ωρο και επί 7.5 μήνες πάλευε να καλύψει τις βασικές του βιολογικές ανάγκες, δηλαδή τροφή και στέγη. Οι φίλοι του τον πήραν άρον-άρον από το νησάκι, αδυνατισμένο κατά 10 κιλά και άρρωστο. Όλα αυτά με εφόδια, με εργαλεία, με ίντερνετ, σε ένα φιλικό και ήπιο περιβάλλον.

Θυμήθηκα τα νιάτα μου. Όταν ξεκινούσα χωρίς εφόδια και με ελάχιστα εργαλεία (και *εννοείται* χωρίς τηλέφωνο) να ζήσω μόνος μου. Ποιά Πολυνησία και ποιός Ειρηνικός; Η Ελλάδα είχε τότε (και εξακολουθεί να έχει) πολλά μέρη στα οποία μπορείς να ζήσεις μόνος σου γιά ένα 2μηνο - 3μηνο, χωρίς να συναντήσεις ούτε έναν άνθρωπο. Κάπου στο τέλος του 3ου μήνα, ξεχνάς πως είναι η ανθρώπινη ομιλία.

Γιατί δεν έμεινα εκεί; Είναι απλό. Επειδή διαπίστωσα ότι είναι 100Χ πιό ξεκούραστο να συλλέγεις την τροφή σου από το ράφι του σουπερμάρκετ παρά από τους αγρούς και τις θάλασσες. Ακόμα και αν συνυπολογίσω ότι το σουπερμάρκετ θέλει λεφτά και ότι γιά να κερδίσω αυτά τα λεφτά πρέπει να κάνω μιά ανιαρή δουλειά, σε ένα σκοτεινό γραφείο - πάλι είναι ανετότερο το σουπερμάρκετ.

Μιά παραλλαγή του ερημικού νησιού είναι το καράβι. Ο μοναχικός θαλασσοπόρος που διασχίζει τους ωκεανούς - μόνος και ανεξάρτητος. Το πλοίο αποτελεί ένα δικό σου, μικρό νησί - μετακινούμενο. Aκόμα χειρότερα. Εχεις *και* πρόβλημα τροφής (κανένας δεν σου εγγυάται ότι θα πιάνεις ψάρια όποτε πεινάς), αλλά *και* επιβίωσης.
Ναι μεν το πλοίο σου προσφέρει στέγη - μια στέγη που στο νησί πρέπει να κατασκευάσεις από το μηδέν. Αλλά αυτή η στέγη κινδυνεύει διαρκώς με κατάρρευση και περνάς τις μέρες σου επισκευάζοντας ασταμάτητα. Μόλις φτιάξεις τα υδραυλικά, χαλάνε τα ηλεκτρικά. Μόλις φτιάξεις τα ηλεκτρικά, σκίζονται τα πανιά. Μόλις φτιάξεις τα πανιά, χαλάει το πηδάλιο κ.ο.κ. Και αν καταφέρεις κάποτε να τα έχεις όλα μαζί σε λειτουργία, έρχεται μια καταιγίδα και στα σπάει όλα.

Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε γιά έφηβους, έως 30ρηδες. Δηλαδή άνθρωπους εύρωστους, υγειείς, δυνατούς. Αλλά πως θα ζήσεις μόνος σου όταν φτάσεις 80ρης; Ποιός θα σου φτιάξει τα δόντια - είτε όταν είσαι νέος είτε ηλικιωμένος; Ποιός θα σου δέσει το τραύμα αν σκοντάψεις κάπου; Οι γιατροί είναι άτιμα όντα. Απαιτούν λεφτά γιά να σε θεραπεύσουν. Δεν τους αρκεί να τους προσφέρεις μερικές εξωτικές καρύδες και παπάγιας (αν υποθέσουμε ότι κατάφερες να πιάσεις καρύδες και παπάγιας στο μοναχικό νησί που ζεις).

Γιά όλους τους παραπάνω λόγους το θεωρώ αδύνατο να ζήσει κάποιος μόνος του και ανεξάρτητος. Τουλάχιστον όχι γιά παραπάνω από λίγες βδομάδες. Το σύνδρομο του αναχωρητή θα παραμείνει ευσεβής πόθος.

* * * *
Εκτός αν ......

(Εναλλακτική 1) ... κλειστείς στο Άγιον Όρος.
Οχι σε κάποιο από τα μοναστήρια, μαζί με άλλους μοναχούς. Εντελώς μόνος σου, σε κάποια σκήτη. Γίνεται, το ξέρω. Έχω την πεποίθηση, ότι ένα μεγάλο μέρος από εκείνους που ζουν στο Αγιονόρος δεν είναι θρήσκοι. Στην μοναξιά ενός κελλιού, κανείς δεν ξέρει αν προσεύχεσαι στον θεό, ή αν προσπαθείς να ξεφύγεις από τους δαίμονες που σε κυνηγάνε.

(Εναλλακτική 2) ... βγάλεις Πολλά Λεφτά.
Η Αρχή του ΜΜΜ (Make More Money). Το χρήμα σου προσφέρει την δυνατότητα να είσαι μόνος σου και ανεξάρτητος όποτε το χρειάζεσαι. Είναι η μόνη εναλλακτική όπου δεν απαιτείται να παλεύεις γιά την επιβίωση. Μόνο έτσι μπορείς πραγματικά να αφοσιωθείς στον διαλογισμό και την αναζήτηση του εαυτού σου.
Η πραγματική πολυτέλεια στις μέρες μας δεν είναι η Φερράρι και το Αρμάνι. Αυτα μπορεί να τα αποκτήσει και το πρώτο τυχόν λαμόγιο, με δανεικά.
Η πραγματική πολυτέλεια, ο πραγματικός πλούτος, είναι η δυνατότητα να λες στους πάντες "σε έχω χεσμένο". Όσο πιό πλούσιος είσαι, σε τόσο περισσότερους μπορείς να το πεις αυτό.

(Εναλλακτικη 3)... γίνεις αγρότης στην παραμεθόριο.
Πριν την περιγράψω, θέλω να σημειώσω ότι είναι η αγαπημένη μου εναλλακτική. Είναι ταυτόχρονα και η πιό εφαρμόσιμη. Αν ποτέ με (ξανα)πιάσει το σύνδρομο του αναχωρητή, θα υλοποιήσω ακριβώς αυτήν. Την θυμήθηκα διαβάζοντας ένα ρεπορταζ γιά κάποιον γερμανό, που τόλμησε να με αντιγράψει ;-)

Συνταγή γιά επίδοξους αναχωρητές λοιπόν. Από κάποιον που δοκίμασε αρκετές άλλες.
Υλικά:
-- Παίρνετε μιά σύντροφο που αγαπάτε και σας αγαπάει πολύ. Χωρίς εκείνη, τίποτα δεν έχει νόημα.
-- Παίρνετε μαζί σας ζώα. Πολλά, όσα περισσότερα μπορείτε. Πρώην αδέσποτα, γέρικα, ανάπηρα. Ζώα που θα σώσετε από εκτροφεία, από βασανιστήρια και από σφαγεία. Τίποτα εξωτικό. Μερικά σκυλιά, γάτες, αγελάδες, κότες και γουρούνια αρκούν. Η τελική επιλογή είναι φυσικά δική σας.
-- Αγοράζετε ένα μεγάλο αγρόκτημα σε μιά φτωχή, απομονωμένη, ακριτική περιοχή. Χωρίς αξία γιά τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όχι εξωτικά νησιά και τέτοια. Κάπου στην Μεσόγειο είναι υπεραρκετό.
-- Δυό - τρεις ανεμόμυλοι γιά να παράγετε ηλεκτρικό ρεύμα, γιά αρδευτικούς σκοπούς και γιά το άλεσμα των δημητριακών.
-- Ένα απλό σπιτάκι, με τις βασικές ανέσεις. Και οι κατάλληλοι στάβλοι εννοείται.

Εκτέλεση:
-- Παράγετε δημητριακά και λαχανικά. Τα περισσότερα καταναλώνονται από εσάς και τα ζώα σας. Αν υπάρξει περίσσευμα (μαζί με το περίσσευμα ηλεκτρικού ρεύματος από τους ανεμόμυλους) το ανταλλάσσετε με κάτι χρήσιμο.
Αυτό μπορεί να είναι κάποια εργαλεία, ρούχα, ιατρικές υπηρεσίες γιά όλα τα πλάσματα που ζουν στο αγρόκτημα, ή κάτι παρόμοιο.
Τα ζώα δεν έχουν καμμία χρηστικότητα με την κλασσική έννοια. Οι κότες δεν παράγουν αυγά, οι αγελάδες δεν παράγουν γάλα. Κανένα ζώο δεν θανατώνεται γιά να φαγωθεί.

Αποτέλεσμα:
Είναι εφαρμόσιμο κάτι τέτοιο; Ειλικρινά δεν ξέρω. Μου φαίνεται πολύ πιό εφαρμόσιμο (και εύκολο) από το να πάρω ένα πλοίο και να περάσω τις επόμενες δεκαετίες της ζωής μου στην μέση του πελάγου, είτε πάνω σ' ένα ερημονήσι.
Πάντως ο γερμανός που το εφαρμόζει, δηλώνει ευτυχισμένος.

Τον πιστεύω.

- - - -
Y.Γ. Ελπίζω η αγαπημένη μου να κατέχει από τσάπες και ξινάρια. ;-)
Εγώ είμαι εντελώς στούρνος σε ότι αφορά τις γεωργικές εργασίες. Το μόνο στο οποίο μπορώ να φανώ χρήσιμος είναι να είμαι ξαπλωμένος στην αιώρα και να της λέω όμορφες ιστορίες γιά τους αστερισμούς - όταν εκείνη γυρνάει από το σκάλισμα ή το όργωμα.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP