Thursday 20 October 2011

Ποιός (θα) πληρώνει τον βαρκάρη

Χωρίς να συμμετέχω στο - αποπροσανατολιστικό και επικίνδυνο γιά την κοινωνία μας - παιχνίδι της κολοκυθιάς ("γιατί να φταίνε οι μεν και όχι οι δε γιά την κρίση"), θέλω να κάνω έναν ταμειακό απολογισμό και μερικές προβλέψεις γιά το μέλλον μας.

Ξεκινάω από το γνωστό ( ; ) γεγονός ότι η ελληνική κρίση είναι κρίση κρατικού και όχι ιδιωτικού χρέους. Οι ελληνες έχουν λεφτά - το κράτος τους όχι. Όταν λοιπόν λέμε ότι μιά επαγγελματική / κοινωνική ομάδα πρέπει να "συμμετέχει στα βάρη της κρίσης" εννούμε ότι η ομάδα αυτή οφείλει να δώσει χρήμα στο ελληνικό κράτος. Ζεστό και άμεσο χρήμα. Ποιές όμως είναι αυτές οι επαγγελματικές / κοινωνικές ομάδες που "συμμετέχουν";

-- Οι αγρότες; Οχι φυσικά. Οι αγρότες γκρινιάζουν γιά τις "χαμηλές" τιμές που παίρνουν γιά τα προϊόντα τους. Αλλά αυτή η γκρίνια διαιωνίζεται ανελλιπώς από τότε που ο προπάππος μου ήταν νεογέννητο μέχρι σήμερα. Οι αγρότες δεν δίνουν τίποτα στο ελλ. κράτος. Ούτε καν εισφορές γιά την σύνταξη τους. Ουσιαστικά είναι μόνιμα αφορολόγητοι.
Οι επιδοτήσεις τους είναι εγγυημένες από την ΕΕ και εντελώς ανεξάρτητες από κρατικά χρέη. Μάλιστα σε ευρώ. Δλδ. ακόμα και αν πτωχεύσουμε, ακόμα και αν επιστέψουμε στην δραχμή, οι αγρότες μας θα επιδοτούνται σε ευρωπαικές τιμές.
Το μόνο που μπορεί να πλήξει τους αγρότες μας είναι είτε η κατάρρευση της ΕΕ είτε η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ (πάπαλα επιδοτήσεις).

-- Όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό; Όχι φυσικά. Φόρους πληρώνουν μόνο συμβολικά και μόνο οι πιό χαζούληδες. Οι εισπράξεις τους εξαρτώνται από την ευημερία των βορειοευρωπαίων και τίποτα άλλο. Το αν το ελληνικό κράτος υπάρχει ή όχι είναι δευτερεύον γι' αυτούς. Μπορούν ανετότατα να ανεβάζουν τις τιμές τους - ακόμα και εν μέσω κρίσης. Πληρώνονται εγγυημένα σε ευρώ, μια επιστροφή στην δραχμή δεν τους αγγίζει.
Ίσως χάσουν την ελληνική τους πελατεία (τουλάχιστον ένα μέρος της) εξ αιτίας της κρίσης. Αλλά μπορούν εύκολα να αναπληρώσουν αυτήν την χασούρα από (α) ξένους πελάτες (β) την δυνατότητα να ανεβάζουν τις τιμές κατά βούληση (γ) χαμηλότερους μισθούς για το προσωπικό τους. Η ανεργία συμπιέζει τα μεροκάματα που πληρώνουν.

-- Όσοι ασχολούνται με την οικοδομή; Όχι φυσικά. Μιά τεράστια ομάδα από εργολάβους, μεσίτες, συμβολαιογράφους, δικηγόρους, μηχανικούς, πωλούνται οικοδομικά υλικά, επιπλάδες, κουζινάδες, μεταφορείς κλπ. έχει καταβροχθίσει μυθώδη ποσά τις τελευταίες δεκαετίες. Όσα από αυτά δεν φαγώθηκαν στις τραγουδιάρες των εθνικών οδών, έχουν φύγει ήδη γιά την Κύπρο και την Ελβετία.
Πέρα από την καλλιέργεια της γης και τον τουρισμό, η οικοδομή ήταν η μοναδική (σοβαρών μεγεθών) οικονομική δραστηριότητα της Ελλάδας από το 1960 μέχρι σήμερα.
Το κύκλωμα της οικοδομής είχε δικές του κυβερνήσεις - με χαρακτηριστικό παράδειγμα την τελευταία της νδ. Διάφορα νομοθετικά τερτίπια (ημιυπαίθριοι π.χ. ) τους εξασφάλιζαν ονειρικά περιθώρια υπερκερδών.
Το πρόβλημα τους είναι ότι τώρα με την κρίση δεν βγάζουν καινούργια λεφτά. Η οικοδομή έχει πρακτικά νεκρωθεί. Σε αντίθεση με αγρότες / τουριστικούς που (θα) έχουν εισπράξεις ανεξάρτητα από την κρίση, οι οικοδοματζήδες δεν έχουν.
Αλλά έχουν τόσο "λίπος" στην Ελβετία, που τους φτάνει και τους περισσεύει γιά τις επόμενες 3 γενεές.
Και φυσικά δεν δίνουν τίποτα στο ελληνικό κράτος (όχι δουλειές = όχι φόροι).

Παύση και σύντομος απολογισμός. Από τα παραπάνω διαπιστώνω ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ούτε έχει πάρει μυρωδιά την κρίση, ούτε πρόκειται. Αγρότες, τουριστικοί και οικοδοματζήδες συναπαρτίζουν μακράν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας - τόσο σε πληθυσμιακά, όσο και σε οικονομικά νούμερα.

Το θεωρώ τραγικό - αλλά αυτό ακριβώς περίμενα από μιά διαλυμένη και σάπια κοινωνία σαν την ελληνική. Το μεγαλύτερο και το πλουσιότερο κομμάτι της δεν χαμπαριάζει από κρίση και δεν συμμετέχει. Καμμία από τις παραπάνω ομάδες δεν δίνει λεφτά στο ελληνικό κράτος (με εξαίρεση τον ψηλότερο φπα γιά τις βενζίνες των αυτοκινήτων τους ίσως).

Τέλος η πάυση, συνεχίζω την καταγραφή. Ποιές άλλες ομάδες έχουμε; Ποιοί δίνουν ζεστό χρήμα στο κράτος;

-- Η πολιτική και οικονομική μας ελίτ; Όχι φυσικά. Αυτοί κι αν είναι υπεράνω. Πολιτικοί, μεγαλολαμόγια, κρατικοδίαιτοι, τραπεζίτες, γκόλντεν boys, ιδιοκτήτες αθλητικών ομάδων, "βιομήχανοι" με κρατικές προμήθειες κλπ. Αυτοί, οι σύζυγοι τους, οι ανιψιές τους και οι ερωμένες τους δεν δίνουν τίποτα στο ελληνικό κράτος. Μιά μαφιόζικη ολιγαρχία ρωσικού τύπου απομυζά ανεξέλεγκτα τις πλουτοπαραγωγικές υποδομές της χώρας μας. Φυσικά δεν τους αφορά η κρίση, ούτε η επιστροφή στην δραχμή. Έχουν εξασφαλιστεί προ πολλού.

-- Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι; Όχι φυσικά. Ναι, μειώνονται οι μισθοί τους. Ναί, μένουν άνεργοι. Είναι τραγικά όλα αυτά. Αλλά ΔΕΝ δίνουν χρήμα στο κράτος. Τα ωφέλη από τους χαμηλότερους μισθούς τα καρπώνεται 100% η εργοδοσία, όχι το κράτος. Όσο χαμηλότεροι οι μισθοί, τόσο λιγότερα θα εισπράξει το κράτος γιά το ικα. Στους άνεργους (ίσως) δοθεί και κάποιο επίδομα ανεργίας. Όλα αυτά επιβαρύνουν τον κρατικό κορβανά.

-- Οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Χμμμμ, έτσι κι έτσι. Υπάρχουν δύο ειδών ελεύθεροι επαγγελματίες. Η πρώτη κατηγορία είναι οι "απαραίτητοι". Π.χ. γιατροί, δικηγόροι, υδραυλικοί κ.α. Εδώ και εκατομμύρια χρόνια δεν έχουν δώσει φόρους στο κράτος. Το τιμολόγιο είναι γι' αυτούς μιά άγνωστη βουνοκορφή των Άλπεων και ο φπα ένα εξωτικό καρύκευμα της μεξικάνικης κουζίνας.
Αυτή η κατηγορία δεν νιώθει την κρίση. Η πελατεία τους είναι σταθερή (αν μπορείς, ζήσε χωρίς γιατρό, υδραυλικό κλπ). Τις τιμές τους μπορούν να τις προσαρμόζουν προς τα πάνω κατά βούληση. Δεν τους ενοχλεί ούτε ο πληθωρισμός, ούτε μιά επιστροφή στην δραχμή, ούτε μιά χρεωκοπία.
Στην δεύτερη κατηγορία των ελεύθερων επαγγελματιών τα πράγματα είναι από ζόρικα έως πολύ ζόρικα. Όσοι θεωρούνται "μη απαραίτητοι" την έχουν άσχημα. Μεταφραστές, προγραμματιστές υπολογιστών, μασέρ, μικροί πλασιέ, καλλιτέχνες κλπ. δεν έχουν πιά πελατεία, ούτε μπορούν να αυξήσουν τις τιμές τους.
Αν και η κατάσταση τους είναι τραγική, ούτε αυτοί δίνουν στο κράτος. Ειδικά αυτοί καλούνται να πληρώσουν κάτι εξωφρενικά, αυθαίρετα και ληστρικά χαράτσια. Αλλά με τόσο μικρά μεγέθη, η συμβολή τους στον κρατικό κορβανά είναι μηδαμινή. Τι χαράτσι μπορείς να βάλεις σε κάποιον που δεν έχει τζίρο;

Ποιοί απομένουν;
Μα οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι φυσικά. Είναι οι μόνοι - μαζί με τους γερμανούς φορολογούμενους - που δίνουν ζεστό χρήμα στο ελληνικό κράτος. Δεν εξετάζω αν είναι τεμπέληδες, ανίκανοι, αν διορίστηκαν με ρουσφέτι κλπ. Δεν με ενδιαφέρει το παρελθόν ούτε με διακατέχει κάποιο "ιερό" αίσθημα δικαίου που πρέπει να ικανοποιηθεί εδώ-και-τώρα.
Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το αν δίνουν χρήμα στο κράτος. Η απάντηση είναι θετική. Ναι, δίνουν.

Δεν επαρκεί, δυστυχώς. Αυτά που έβγαλε στην Ελβετία η μαφία που μας κυβερνούσε (και κυβερνάει) όλα αυτά τα χρόνια, δεν καλύπτονται από τις πενιχρές θυσίες των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Αλλά τουλάχιστον είναι αυτές οι ομάδες οι μόνες που πραγματικά ρίχνουν χρήμα στον κρατικό κορβανά.
Είναι ταυτόχρονα και οι μόνες ομάδες που θίγονται άμεσα και δραστικά από οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη. Το κούρεμα χρέους τους θίγει, η χρεωκοπία τους θίγει, η επιστροφή στην δραχμή τους θίγει. Όχι μόνο έχουν παίξει και έχουν χάσει, αλλά ότι και να γίνει στο άμεσο μέλλον, αυτοί θα την πληρώσουν (πάλι).

Να διευκρινίσω ότι δεν τρέφω καμμία συμπάθεια γιά τους δημόσιους υπαλλήλους. Με έχουν ταλαιπωρήσει, μου έχουν ζητήσει παράνομα λεφτά, έχουν αυθαιρετήσει εναντίον μου, με έχουν βρίσει, με έχουν εξαπατήσει. Κανένας γνωστός, φίλος ή συγγενής μου δεν εργάζεται στον (ευρύτερο) δημόσιο τομέα. Φυσικά ούτε εγώ (θέλω να) έχω οποιαδήποτε σχέση με το ελληνικό δημόσιο.

Όπως γράφω και στην πρώτη φράση αυτού του ποστ, αρνούμαι κατηγορηματικά να παίξω την κολοκυθιά. Δεν με ενδιαφέρει να υπερασπίσω τους δημόσιους υπαλλήλους, ούτε κανέναν άλλο. Δεν θέλω να ρίξω ευθύνες σε κανέναν απολύτως. Αλλωστε εδώ που είμαστε δεν χρειαζόμαστε ευθύνες, χρειαζόμαστε λεφτά! (γιά το κράτος μας)
Δεν με απασχολεί ούτε το ποιός φταίει ούτε ποιός είναι ο πιό διεφθαρμένος / τεμπέλης / ανίκανος.
Με απασχολεί το ποιός (θα) πληρώνει τον βαρκάρη.

Μέχρι στιγμής δεν μπορώ να διακρίνω κανέναν (εκτός των δ.υ. και συνταξιούχων) που να πληρώνει.

Το θεωρώ σαν απελπιστικό, σαν τραγικό σημάδι σήψης της κοινωνίας.

Κάποια στιγμή (ελπίζω αύριο κιόλας) θα ξεμπερδέψουμε οριστικά με τους απατεώνες του νδσοκ. Ο δικομματισμός και το πελατειακό κράτος ψόφησαν και το πτώμα τους βρωμάει. Κάποια στιγμή (ελπίζω σύντομα) θα ξεμπερδέψουμε και με αυτήν την ιστορία του χρέους. Είτε με κούρεμα, είτε με χρεωκοπία, είτε με επιστροφή στην δραχή, κάπως τέλος πάντων θα διακανονιστεί το ελληνικό χρέος.
Δεν είναι δυνατόν να διαωνίζουν οι γερμανοί (οι μόνοι που μπορούν να αποφασίσουν πάνω σ' αυτό) το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Κάποια στιγμή θα μας επιβάλλουν την όποια λύση νομίζουν ότι τους συμφέρει.

Το πρόβλημα μας όμως θα παραμένει ακόμα και όταν θα έχουμε ξεμπερδέψει και με το νδσοκ και με το χρέος. Όσο δεν υπάρχει ένα κοινωνικό συμβόλαιο που να είναι αποδεκτό από όλους όσους ζουν σ' αυτήν την πανέμορφη χώρα, όσο η κάθε επαγγελματική / κοινωνική ομάδα δεν αποδέχεται οικιοθελώς τις υποχρεώσεις της απέναντι σε όλους τους άλλους, δεν πρόκειται να ορθοποδήσουμε ποτέ.

Το ματα-ξανα-γράφω: δεν με ενδιαφέρει να υποστηρίξω τους δημ. υπαλλήλους ούτε να κατηγορήσω τον οποιονδήποτε άλλο. Εκείνο που σχολιάζω σ' αυτό το ποστ είναι η έλλειψη κοινωνικού συμβολαίου των ελλήνων. Οι δ.υ. τυχαίνει να είναι οι μόνοι που πληρώνουν, επειδή όλοι οι υπόλοιποι - εντελώς καιροσκοπικά - μπορούν να βγάζουν την ουρά τους απ' έξω.

Ε, όσο χωρίζουμε την κοινωνία μας σε "έξυπνους" και "κορόϊδα" (σήμερα είναι οι δημ. υπάλληλοι, αύριο ίσως είναι κάποιοι άλλοι) θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε κάτω από την μπότα της κάθε μερκελ και του κάθε σαρκοζύ.

Monday 3 October 2011

Διαιτητής

Προσπαθώντας να καταλάβω το γιατί φτάσαμε εδώ, κατέληξα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ;-)
Επειδή δεν είμαι σίγουρος γιά τα συμπεράσματα μου, τα καταγράφω εδώ - μήπως και τυχόν ενδιαφερθεί να τα συζητήσει κάποιος μαζί μου.

Επισημαίνω σ' αυτό το ποστ κάποιες ομοιότητες και κάποιες διαφορές της Ελλάδας με τις δυτικές κοινοβουλευτικές, αστικές δημοκρατίες. Τα λόγια μου είναι απλές διαπιστώσεις. Επ' ουδενί θέλω να (αυτο)μαστιγώσω τους έλληνες, επ' ουδενί θέλω να κατηγορήσω μιά χώρα, ούτε να εκθειάσω μιάν άλλη. Σε όποιον μου προσάψει ότι κάνω κάτι τέτοιο ... να του καεί το βίντεο ;-) (παλιά χαρυκλυννική ατάκα από την εποχή που υπήρχαν βίντεο).

Τα σημερινά κράτη (όπου κράτος = μηχανισμός διαχείρισης και εξουσίας) είναι σχετικά καινούργια "ανακάλυψη". Η ίδρυση της γαλλικής δημοκρατίας π.χ. έγινε το 1789 - τέλη του 18ου αιώνα. Χοντρικά, ούτε 200 χρόνια πριν. Στην Ουζα το 1776. Το ελληνικό κράτος είναι ακόμα νεώτερο.

Από τους 20 μεταχριστιανικούς αιώνες λοιπόν, οι 18 πέρασαν με φεουδαρχία. Δηλαδή μιά μορφή διοίκησης και εξουσίας που ονομάζω "πυραμιδωτή". Κάπου υπήρχε ένας βασιλιάς, αυτοκράτορας, γουατέβερ, ο οποίος μοίραζε την εξουσία σε μεγάλα κομμάτια της επικράτειας του, τα οποία διοικούσε αυτοτελώς κάποιος υποτελής του. Αυτός με την σειρά του μοίραζε την εξουσία σε κάποιους μικρότερους υποτελείς κ.ο.κ. μέχρι τον απλό λαό.

Έτσι είχαμε στην δυτ. Ευρώπη τις βαρωνίες, κομητείες, πριγκηπάτα, παλατινάτα κλπ. Στο Βυζάντιο είχαμε τα θέματα, που χωρίζονταν σε επαρχίες, στρατηγάτα κ.α. Ακόμα και στην οθωμανική αυτοκρατορία είχαμε αγάδες και πασάδες. Δηλαδή τοπικούς άρχοντες με απόλυτες εξουσίες.

Οι σημερινές σχέσεις πολίτη - κράτους αλλά και πολίτη - πολίτη ήταν αδιανόητες στο πυραμιδωτό σύστημα. Ο λαουτζίκος πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον τοπικό αγά, στρατηγό, βαρώνο, γουατέβερ και δεν ήξερε καν ποιός βρίσκεται παραπάνω στην εξουσία. Ο τοπικός άρχοντας πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον παραπάνω, αυτός στον παραπάνω κ.ο.κ μέχρι που κάποιοι φόροι έφταναν στον αυτοκράτορα (σουλτάνο, βασιλιά) προκειμένου να κάνει τους πολέμους του.

Δεν υπήρχε κοινωνικό κράτος. Δεν υπήρχε καν σχέση πολίτη - κράτους. Υπήρχε μόνο η υποτέλεια. Οι φόροι εισπράττονταν (σε όλες τις βαθμίδες της πυραμίδας) με την απειλή των όπλων.

Ακόμα και οι σχέσεις πολίτη - πολίτη ήταν πυραμιδωτές. Αν έκλεβες την κατσίκα του γείτονα, θα πηγαίνατε στους προεστούς του χωριού γιά να λύσετε την διαφορά σας. Αν δύο χωριά είχαν διαφορές μεταξύ τους, οι προεστοί των χωριών θα πήγαιναν στον πασά (κόμη, βαρώνο, στρατηγό) κ.ο.κ.

Μέχρι εδώ, ο ελλαδικός χώρος δεν διαφέρει σε τίποτα από την Ευρώπη. Γιά 18 αιώνες το πυραμιδωτό σύστημα λειτούργησε (καλά; ) παντού.

Σε όλο αυτό το διάστημα όμως υπήρχε μιά σημαντικότατη διαφορά. Ενώ στον ελλαδικό χώρο οι πυραμιδωτές σχέσεις υποτέλειας ήταν από σταθερές έως πολύ σταθερές, στον ευρωπαϊκό χώρο κυριαρχούσε το χάος. Κομητείες ήταν σήμερα υποτελείς στον βασιλιά Α και αύριο στον βασιλιά Β. Βαρώνοι δήλωναν υποτελείς σε 3 κόμηδες ταυτόχρονα, αλλά (αν τους έπαιρνε στρατιωτικά) δεν πληρώναν φόρους σε κανέναν.

Οι ένοπλες συρράξεις ήταν καθημερινό φαινόμενο. Ακόμα και σε εποχές "ειρήνης", υπήρχαν δεκάδες τοπικές συρράξεις σε όλη την Ευρώπη. Ποταμοί αίματος χύθηκαν, επειδή κάποιος βαρώνος ήθελε περισσότερο χρήμα. Αν ο χειμώνας έπεφτε βαρύς δεν είχαν τροφή και την έπεφταν στις γειτονικές περιοχές. Ο θάνατος σου, η ζωή μου.

Στην Ελλάδα δεν έγιναν αυτά. Τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες η Ελλάδα ήταν ρωμαϊκή επαρχία, μετά έγινε βυζαντινό θέμα, μετά τούρκικο βιλαέτι. Την κατάκτησαν οι σταυροφόροι τον 10ο αιώνα, έσφαξαν τους μισούς κάτοικους, αλλά ακόμα και τότε δεν δημιουργήθηκαν ένοπλες συρράξεις ανάμεσα σε γειτονικές ελληνικές περιοχές. Ούτε στην τουρκοκρατία έγινε αυτό, αφού το κεντρικό τουρκικό κράτος ήταν αρκετά ισχυρό ώστε να αποτρέψει κάθε τοπική σύρραξη.

Στην Ελλάδα δεν ξεσηκώθηκαν ποτέ οι βολιώτες να σφάξουν του λαρισαίους, επειδή δεν τους πήγε καλά η σοδειά. Οι τριπολιτσιώτες δεν έκαναν ποτέ πόλεμο στους καλαματιανούς γιά να τους πάρουν το νερό. Οι γιαννιώτες δεν μπούκαραν ποτέ στην Κέρκυρα μόνο και μόνο επειδή είχαν υπεροχή όπλων.
Αυτά τα πράγματα ήταν καθημερινό ψωμοτύρι γιά τους ευρωπαίους επί 18 αιώνες. Πόλεις σε απόσταση τριάντα, πενήντα χιλιόμετρα η μία από την άλλη αληλοσφάχτηκαν καμμιά δεκαριά φορές σ' αυτό το διάστημα.

Οι έλληνες έζησαν τον προτελευταίο τους εμφύλιο στον πελοππονησιακό πόλεμο (404 π.Χ. ) και τον τελευταίο τους το 1949. Ο τελευταίος μάλιστα εμφύλιος - παρά τις φρικωδίες του και τα τραύματα που άφησε - ήταν ιδεολογικός, δεν ήταν κατακτητικός. Μιά μερίδα ελλήνων ήθελε να προσδέσει την χώρα στην Ρωσία και μιά άλλη στην Αμερική. Αλλά δεν σφάχτηκαν γιά ένα χωράφι, μιά σοδειά, ούτε γιά ένα σεντούκι με λεφτά, όπως σφάζονταν οι ευρωπαίοι.

* * * *
Που μας οδήγησε αυτή η διαφορά Ελλάδας - Ευρώπης; Οι ευρωπαίοι αναγνώρισαν κάποτε (τους πήρε 18 αιώνες σφαγιασμών, αλλά τα κατάφεραν), ότι χρειάζονται (α) έναν αδέκαστο, αυστηρό διαιτητή και (β) άμεση πρόσβαση όλων σ' αυτόν τον διαιτητή.

Τα σημερινά ευρωπαικά κράτη (και το αμερικάνικο) οικοδομήθηκαν από την αρχή σαν κράτη-διαιτητής. Δημιουργήθηκαν δλδ. κάποιοι κοινά αποδεκτοί κανόνες και ορίστηκε το κράτος σαν ο διαιτητής που θα ελέγχει και θα επιβάλλει (αν παραβεί κάποιος) τους κανόνες αυτούς.
Το κοινωνικό κράτος (φόροι, κοινωνική πρόνοια, δημόσια έργα, υποδομές) επιβλέπεται γιά την καλή λειτουργία του από το κράτος - διαιτητή.

Η ειδοποιός διαφορά με τις ελληνικές συνθήκες είναι η καθολική, συνολική, ρητή και ριζωμένη αντίληψη του κράτους σαν διαιτητή.

Αν προσπαθήσω να χτίσω ένα αυθαίρετο μπαλκόνι στην Γερμανία, ΟΛΟΙ οι γείτονες θα με καταγγείλουν στην πολεοδομία. Η οποία θα επέμβει σε χρόνο dt, αποκαθιστώντας την νομιμότητα.
Αν χτίσω ένα αυθαίρετο στην Ελλάδα ΚΑΝΕΙΣ δεν θα με καταγγείλει στην πολεοδομία (εκτός αν έχει προσωπικά μαζί μου γιά άλλους λόγους). Αλλά και η πολεοδομία ούτε θα έρθει, ούτε θα με τιμωρήσει ποτέ.

Εδώ πρέπει να ξεδιαλύνω μιά ηλίθια ελληνοκεντρική αντίληψη. Οι έλληνες (αρέσκονται να) πιστεύουν διάφορες μαλακίες του στυλ "οι γερμανοί είναι ρομποτάκια", "οι γερμανοί είναι πειθαρχημένος λαός" και διάφορα τέτοια ρατσιστικά. Ένας συγκεκριμένος πανηλίθιος μάλιστα που συζήταγε μαζί μου πριν μερικά χρόνια, υποστήριζε ότι οι γερμανοί (και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι) ζουν σε καθεστώτα φόβου, σε αστυνομοκρατούμενα κράτη.

Όμως η αστυνομοκρατία είναι σαφώς μεγαλύτερη στην Ελλάδα. Ιδίως η αυθαιρεσία της αστυνομίας και της λοιπής διοικητικής μηχανής είναι πολλαπλάσιες στην Ελλάδα σε σχέση με τους ευρωπαίους. Η κατάχρηση εξουσίας σήμερα είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.

Δεν είναι λοιπόν "ρομποτάκια" οι γερμανοί. Ούτε πειθαρχημένος λαός. Απλά έχουν εμπεδώσει - χρειάστηκαν 18 αιώνες σφαγιασμών γι' αυτό - ότι αν κάνει ο καθένας ότι του καπνίσει, θα γυρίσουμε όλοι τάχιστα στον φεουδαρχικό Μεσαίωνα. Οι ευρωπαίοι είναι νομοταγείς, ακόμα και όταν δεν τους ελέγχει κανείς. Οχι γιατί φοβούνται τον αστυφύλακα, αλλά από πεποίθηση. Γιατί έχουν (επιτέλους) καταλάβει, ότι η σημερινή αστική δημοκρατία - με όλα της τα στραβά - είναι προτιμότερη από το να θέλει να σου στρίψει το λαρύγγι κάθε χειμώνα ο γείτονας, προκειμένου να θρέψει τα παιδιά του.

Δεν λέω ότι οι ευρωπαϊκές αστικές δημοκρατίες είναι καλές. Χάλια είναι. Χάλια! Αν τολμήσει κανείς να πει ότι τους υποστηρίζω, να του καεί το βίντεο (τα είπαμε αυτά). Και απάτες υπάρχουν, και ανοργανωσιά υπάρχει και ανικανότητα υπάρχει. Σε μεγάλα μεγέθη μάλιστα. Τι λέω; Σε τεράστια μεγέθη.
Παρ' όλα αυτά, η γενική νοοτροπία είναι ότι το κράτος είναι διαιτητής. Αδέκαστος και ακριβοδίκαιος. Αυτό το κράτος - διαιτητής είναι η απαραίτητη, ικανή και αναγκαία συνθήκη γιά να μην γυρίσουμε στον Μεσαίωνα.

* * * *
Αντίθετα στην Ελλάδα, δεν έχουμε κράτος - διαιτητή. Ούτε το θέλουμε, ούτε το χρειαζόμαστε, ούτε μπορούμε να το φτιάξουμε. Στους τελευταίους 20 αιώνες οι έλληνες ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη κάποιου διαιτητή. Ναι, μας κατάκτησαν ένα σωρό εξωτερικοί εχθροί. Αλλά ένας διαιτητής δεν θα τους είχε εμποδίσει. Ναι, είχαμε εμφύλιο το 1949. Τι θα ωφελούσε μιά διαιτησία; Υπενθύμιση: η διαιτησία έχει μόνο τότε κάποιο νόημα, όταν υπάρχουν κοινά αποδεκτοί κανόνες. Όταν οι μισοί θέλουν καπιταλισμό και οι άλλοι μισοί σοσιαλισμό, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει διαιτησία.

Η Ελλάδα αναγκάστηκε από τους ξένους να δημιουργήσει μιά αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αλλά η ελληνική ψυχή, η ελληνική νοοτροπία, ποτέ δεν χρειάστηκε τέτοιο πράγμα. Ποτέ δεν πείστηκε, ότι η αστική δημοκρατία είναι καλύτερη.
Η ελληνική κοινωνία ποτέ δεν κατέληξε σε κάποιους κοινά αποδεκτούς κανόνες. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε σαν κοινωνία, ο καθένας μας, ότι προλάβει. Σε τέτοιες συνθήκες, κανένας δεν αναγνωρίζει την ανάγκη ύπαρξης μιάς διαιτησίας.

Από το 1821 μέχρι σήμερα έχουμε μιά επίφαση αστικής δημοκρατίας, διατηρώντας από κάτω το πυραμιδωτό φεουδαρχικό σύστημα κρατικής εξουσίας, που μας εξυπηρέτησε τόσο καλά τα τελευταία 2000 χρόνια.

Ο παλιός κοτζάμπασης έγινε ο βουλευτής της περιφέρειας μας. Ο παλιός αγάς έγινε υπουργός. Τα προβλήματα μας δεν τα λύνουμε στην βάση κοινά αποδεκτών κανόνων, αλλά στην βάση προσωπικών γνωριμιών. Ένας ευρωπαίος που ψάχνει γιά δουλεία, θα παρουσιάσει τις ικανότητες του σε όλους τους πιθανούς εργοδότες. Ένας έλληνας που ψάχνει γιά δουλειά, θα ρωτήσει πρώτιστα τους γνωστούς και τους συγγενείς του και μετά τον κοντινότερο τοπικό άρχοντα (προεστό, πασά, νομάρχη, βουλευτή).

Οι έλληνες δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν κράτος - διαιτητή. Προτιμούν ένα κράτος - πρυτανείο. Ένα κράτος που τους τρέφει όλους, δωρεάν. Το ποιός πληρώνει αυτό το πρυτανείο είναι αδιάφορο. Από το 1821 μέχρι σήμερα, το ελληνικό κράτος - πρυτανείο ήταν (υπερ)χρεωμένο. Μέσα σε 150+ χρόνια δεν είχαμε ούτε μία φορά περίσσευμα. Πάντα κάποιος άλλος μας πλήρωνε.

Οι έλληνες δεν είναι από την φύση τους μπαγαμπόντηδες. Ούτε διεφθαρμένοι. Ούτε (αλοίμονο) απείθαρχοι. Απλά ποτέ στα τελευταία 2000 χρόνια δεν είδαν κάποιο όφελος τηρώντας τους - οποιουσδήποτε - νόμους. Η κρατική εξουσία ήταν ανέκαθεν είτε γιά να την απομυζάς (κράτος - πρυτανείο) είτε γιά να την αποφεύγεις (μεσαιωνικός φόρος υποτέλειας, τούρκικο χαράτσι).

Έστω ότι κάποιος τεμπελχανάς διορίζεται σε μιά κρατική θέση γιά να τα ξύνει. Ένας γερμανός θα ζητήσει την άμεση καθαίρεση του, ένας έλληνας θα ζητήσει να διοριστεί και αυτός. Πως εξηγούνται αυτές οι συμπεριφορές;
Γιά τον γερμανό, μιά αργομισθία ειναι "φάουλ" στους κοινά αποδεκτούς κανόνες. Το κράτος - διαιτητής οφείλει να επέμβει.
Γιά τον έλληνα, μιά αργομισθία δεν είναι ούτε επιλήψιμη ούτε παράξενη. Το κράτος - πρυτανείο λειτούργησε γιά μιά ακόμα φορά αποτελεσματικά.

Κάπου εδώ στηρίζεται η λογική του "μαζί τα φάγαμε". Χωρίς να παύει να είναι ένας άθλιος προδότης και ο μεγαλύτερος φαγάς αυτός που την εκστόμισε.

* * * *
Οι έλληνες λοιπόν δεν έχουν κράτος όπως οι δυτικοί, δεν θέλουν και δεν μπορούν να το αποκτήσουν.Είναι αρνητικό αυτό; Οχι απαραίτητα.

Ακόμα και αν περνάγαμε λεπίδι όλους τους σημερινούς πολιτικούς, οι επόμενοι εκφραστές του λαού θα ήταν μία από τα ίδια. Ο ελληνικός λαός θέλει το πυραμιδωτό, πατερναλιστικό, φεουδαρχικό κράτος - πρυτανείο, επειδή τίποτα στην Ιστορία του δεν τον έπεισε ότι ένα δυτικότροπο κράτος - διαιτητής θα του έλυνε οποιοδήποτε πρόβλημα.

Ακόμα και αν εξαφανιστούν αύριο όλοι οι παρόντες πολιτικοί, ο ελληνικός λαός θα εκλέξει εκείνους που θα του υποσχεθούν την μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση στο κράτος - πρυτανείο.

Διαβάζω πολλές διακυρήξεις, πολλές προτάσεις, πολλές λύσεις. Σχεδόν όλοι ασχολιώνται με το πως θα την φέρουμε στους κουτόφραγκους, ώστε να μας πληρώνουν εσαεί (το πρυτανείο χρειάζεται λεφτά). Όλοι υπόσχονται ενίσχυση του δημοσίου τομέα. Χωρίς όμως να μας φανερώνουν ποιός θα διαχειρίζεται αυτό το διογκωμένο δημόσιο.
Λες και θα λυθούν τα προβλήματα αν φύγει ο Καραμήτρος και έρθει ο Μαυροκώστας. Κανένας δεν αναρωτιέται με ποιούς μηχανισμούς θα διασφαλίσουμε το να μην μπορεί κανένας μελλοντικός πολιτικός να κάνει αυτά που έκαναν / κάνουν οι σημερινοί. Όλοι - ιδίως οι αγανακτισμένοι των διάφορων πλατειών - ξέρουν μόνο να απαιτούν.

Δημόσια Υγεία, δημόσια Παιδεία, δουλειές με καλό μισθό γιά όλους. Στο δημόσιο εννοείται, ή επιδοτούμενες από το δημόσιο. Ξέχασαν τους ποταμούς από γάλα και μέλι, τα βουνά από πιλάφι τα ουρί και τις 7 παρθένες.

Ποιός θα τα διαχειρίζεται όλα τούτα. Πιστεύει κανείς ότι μια καλή νεράιδα θα μας χαρίσει έντιμους πολιτικούς; Μαζί με έναν λαό που δεν θα ζητάει ρουσφέτια, δεν θα αδικεί κανέναν και δεν θα ζητάει κανένα προσωπικό όφελος, θυσιαζόμενος υπέρ πατρίδος;

Μερικοί ζητάνε την επανίδρυση του κράτους (μας τάπαν κι άλλοι αυτά), αλλά ξεχνάνε την επανίδρυση του λαού. Με τι λαό θα φτιάξεις "μοντέρνο" κράτος δυτικού τύπου;

* * * *
Δεν πιστεύω ότι η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, δηλαδή ένα κράτος - διαιτητής είναι απαραίτητα κάτι καλό. Ούτε πιστεύω ότι το δικό μας κράτος - πρυτανείο, το πατερναλιστικό, πελατειακό κράτος με την πυραμιδωτή εξουσία είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό.

Αφού όλοι θέλουμε πελατειακό κράτος, ας το παραδεχτούμε ανοιχτά βρε αδερφέ. Είναι γούστο μας να πηγαίνουμε στον βουλευτή και να ζητάμε δουλειά. Κάτι που λειτούργησε τόσο καλά επί 2000 χρόνια, δεν μπορεί να είναι τόσο σκάρτο όσο το λένε.

Αντί λοιπόν να ζητάμε επανίδρυση του κράτους, κατάργηση της διαφθοράς, νομοταγείς πολίτες, αδιάφθορους πολιτικούς και άλλες τέτοιες φλωριές, ας δούμε πως μπορούμε να βελτιώσουμε το υπάρχον μοντέλο, που όλοι προτιμάμε έτσι κι αλλιώς.

Π.χ. διόρισε η υπουργός όλα ( ! ) τα κομματόσκυλα του πασοκ σε μιά άχρηστη επιτροπή του δημόσιου, που έφτιαξε ειδικά γι αυτόν τον σκοπό. Σήμερα, τον Σεπτέμβρη του 2011, εν μέσω τρόικας και περικοπών συντάξεων (φαντάσου πόσες λαμογιές κάνανε όσο δεν τους είχε η τροικα υπό έλεγχο).
Μαγκιά της. Γούστο της. Το πελατειακό κράτος ακριβώς όπως το θέλουμε.

Αλλά η ύπαρξη της τροικας μας αποδεικνύει, ότι δεν μπορούμε να διατηρήσουμε το σημερινό μοντέλο. Πρέπει να το βελτιώσουμε γιά να λειτουργήσει καλύτερα. Η τροικα θελει βέβαια να μας μετατρέψει σε δυτικότροπο κράτος - διαιτητή, αλλά οι φράγκοι ήταν ανέκαθεν βαθιά νυχτωμένοι.

Οφείλουμε λοιπόν να βελτιστοποιήσουμε το πελατειακό κράτος - πρυτανείο. Πως θα γίνει αυτό;

Θα μπορούσαμε π.χ. να περιορίσουμε στενά γεωγραφικά τις εξουσίες των πολιτικών. Να τους αυτονομήσουμε πλήρως, αλλά χωρίς ενισχύσεις από το κεντρικό κράτος. Να αποκτήσει δηλαδή η υπουργός που έκανε τους διορισμούς των πασόκων απόλυτες εξουσίες, αλλά μόνο στην πόλη που την έκλεξε. Όπως οι παλιοί αγάδες.
Αλλά αν η πόλη πεινάσει, ξεμείνει χωρίς σχολεία, χωρίς δρόμους, χωρίς νοσοκομεία επειδή η υπουργός έκανε τους διορισμούς, να υποστούν οι κάτοικοι αυτής της πόλης - και μόνο αυτοί - τις συνέπειες. Να αναγκαστούν είτε να επιτεθούν ένοπλοι στις διπλανές πόλεις είτε να πεθάνουν αβοήθητοι στους δρόμους της πόλης τους. Αν γίνει αυτό, θα περάσουν λεπίδι την υπουργό - γιά να μάθει να διορίζει πασόκους.

Αυτό που προτείνω δεν είναι καθόλου ουτοπικό. Το εφαρμόζει εδώ και αιώνες η Ελβετία (και όχι μόνο). Οι ελβετικές πόλεις είναι *πάρα* πολύ αυτόνομες, έχουν τεράστιες εξουσίες στα του οίκου τους, αλλά έχουν ακέραια την ευθύνη των πράξεων τους. Ξέρουν ότι αν πεινάσουν, κανένας δεν θα τους βοηθήσει.
Αυτό ειναι το πιό αποτελεσματικό κίνητρο γιά να κοπούν μαχαίρι οι σπατάλες, οι λαμογιές, οι διορισμοί από το παράθυρο, οι ημέτεροι εργολάβοι κλπ. Τόσο από την μεριά των πολιτικών (το λεπίδι θα είναι πολύ κοντά στον λαιμό τους) όσο και από την μεριά των πολιτών. Αν διορίσεις την κορούλα σου στο δημόσιο, ο μισθός της θα αφαιρεθεί 1 - 1 από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του γείτονα σου. Με τι μούτρα θα τον συναντήσεις στον δρόμο;

Η πρόταση μου: πλήρης εξουσία των - διεφθαρμένων έστω - πολιτικών, αλλά σε πολύ μικρά γεωγραφικά πλαίσια (μιά πόλη, 2-3 χωριά). Αποκλειστική διαχείριση των οικονομικών πόρων της περιφέρειας τους αλλά απολύτως καμμία ενίσχυση από τους υπόλοιπους.

Η πρόταση μου είναι κλάσεις πιό ρεαλιστική από άλλες που ζητάνε ιδανικούς πολιτικούς, ιδανικό λαό, τερματισμό της διαφθοράς ως διά μαγείας, ραχάτι γιά όλους στο δημόσιο χωρίς λεφτα κ.α.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP