Friday 31 December 2010

Ανέκδοτο

Στην αίθουσα ενός swinger club οι θαμώνες επιδίδονται στην προσφιλή τους ενασχόληση - ανεξέλεγκτο σεξ όλων με όλους.
Ξαφνικά, ακούγεται μία απελπισμένη φωνή στο σκοτάδι
- Ρε παιδιά, να οργανωθούμε!
Κανείς δεν δίνει σημασία.
Μετά από λίγο, η ίδια φωνή στο σκοτάδι, πιό απελπισμένη από πριν
- Ρε παιδιά, να οργανωθούμε!
Και πάλι καμμία αντίδραση.
Η σκηνή επαναλαμβάνεται μερικές φορές ακόμα, ώσπου κάποιος απαντάει
- Τι θες ρε φίλε, μας έσκασες;
- Να οργανωθούμε ρε παιδιά! Μέχρι τώρα με γάμησαν 6 φορές και δεν κατάφερα να γαμήσω ούτε 1.

* * * *
Το ανέκδοτο περιγράφει τέλεια την νοοτροπία του έλληνα. Μπήκε σε ένα club χωρίς να έχει ιδέα από τους κανόνες του,  χωρίς να έχει ιδέα γιά το τι γίνεται εκεί μέσα. Προσποιήθηκε μάλιστα ότι δεν είδε τους βαρβάτους αράπηδες στην είσοδο. Μπήκε, ελπίζοντας να βρει απολαύσεις χωρίς να χρειαστεί τις προαπαιτούμενες προετοιμασίες και οργάνωση. Και μόνο όταν τον πήδηξαν (επανειλημμένα) άρχισε να αναγνωρίζει τα καλά της οργάνωσης.

Η σημερινή κατάσταση της χώρας οφείλεται κατά 90% στο πασοκ και τον ιδρυτή του, μετά την εκλογική επικράτηση του 1981. Όχι ότι δεν υπήρχε ρεμούλα και διαφθορά στις πιό πριν εποχές. Αλλά πριν το 1981 η διαφθορά ήταν περιορισμένη σε 10 μεγαλοοικογένειες που είχαν ξεκινήσει να πλουτίζουν επί κατοχής, σαν δοσίλογοι και συνεργάτες των γερμανών. Με εξαίρεση αυτές τις 10 οικογένειες και τους σφουγγοκωλάριους τους, ο υπόλοιπος κόσμος ήταν μιά χαρά. Το φιλότιμο και η τιμιότητα ήταν κοινωνικές Αξίες, πρότυπα προς μίμηση.
Ο αντρέας γ. παπανδρέου διασκόρπισε την διαφθορά από τους πιό πλούσιους μέχρι τους πιό φτωχούς. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, οι έλληνες επιδόθηκαν σε ένα ανεξέλεγκτο όργιο αυθαιρεσίας. Η αυθαιρεσία θεωρήθηκε "μαγκιά" και το να είσαι τίμιος έγινε ισοδύναμο του μαλάκας.

Αναπηρικές συντάξεις σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές εν ενεργεία, συντάξεις αντιστασιακού σε άτομα που το 1940 δεν είχαν ακόμα γεννηθεί, 60000 (ολογράφως: εξήντα χιλιάδες) προσλήψεις στο δημόσιο μέσα σε ΜΙΑ ΜΕΡΑ! Γιά πολλές μέρες / μήνες / χρόνια. Θεσμοθετημένα μάλιστα με την αισχρότατη και απροκάλυπτη δήλωση του αγπ "μόνο με δικούς μας θα οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός".
Είναι αυτοί που σήμερα συμπληρώνουν μια 30ετία "υπηρεσίας" και παίρνουν σύνταξη. Αν τολμησει κανείς να τους κόψει ένα κατοστάρικο θα μετατραπούν σε φτωχούς συνταξιούχους. Το ότι επί 30 χρόνια ροκάνιζαν έναν μισθό που επ ουδενί δικαιούνταν, περνάει στο ντούκου.
Ο σοσιαλισμός των αυθαίρετα διορισμένων. Που ακόμα και την στιγμή που η χώρα έχει βουλιάξει, εξακολουθούν να διορίζουν (αυθαίρετα εννοείται). Πασοκικό παπαγαλάκι υπερασπίζονταν την φράση "μόνο με δικούς μας..." μπροστά μου, τον Φλεβάρη του 2010!

Η αυθαιρεσία και ο κωλοελληνισμός διαπότισαν όλη την κοινωνία. Με το σκεπτικό "γιατί αυτός και όχι εγώ" έγιναν όλοι άτιμοι. Όχι μόνο στο θέμα των διορισμών. Με διαλυμένη την Δικαιοσύνη, με νόμους - μαιμού που εφαρμόζονται επιλεκτικά, με ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει.

Ένα μειονέκτημα έχει αυτή η κατάσταση. Ένα μειονέκτημα που οι έλληνες αρνούνται πεισματικά να δουν. Το μειονέκτημα είναι ότι αν σε γαμήσουν (όπως τον τυπάκο στο ανέκδοτο) δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Πριν το 1981, αν κάποιος ήθελε να βγει μπροστά σου στην αριστερή στροφή στο φανάρι, σου ζήταγε την άδεια. Και σου έλεγε ευχαριστώ αν τον άφηνες. Σήμερα μόνο οι μαλάκες περιμένουν στο φανάρι γιά να στρίψουν αριστερά. Το να βγει ο κάθε ένας μπροστά σου, θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα, αυτονόητο.
Πριν το 1981, υπήρχαν κάτι λίγοι θερμόαιμοι νεαροί που καβαλούσαν τις μοτοσυκλέτες τους και έκαναν ελιγμούς ανάμεσα στ' αυτοκίνητα. Τους έλεγαν "καμικάζι" (έχουν γραφτεί και τραγούδια γι αυτούς). Σήμερα, όποιος οδηγεί δίτροχο πρέπει ντε και καλά να παριστάνει τον "γρήγορο", καταπατώντας τον κ.ο.κ. Που πας ρε κακόμοιρο, καταχρεωμένο ανθρωπάκι; Σε έχουν πηδήξει 20 φορές μόνο γιά σήμερα - νομίζεις ότι κάτι έκανες με το να βγεις μπροστά στο φανάρι;

Είναι σημαντικό να ασχολούμαι με τις συνθήκες στους δρόμους; Όχι, αν σκεφτώ τα δις που χρωστάει η χώρα. Ναι, αν ζητάω μιά οφθαλμοφανή εξήγηση, γιατί φτάσαμε ως εδώ. Στους δρόμους αναγνωρίζω τις αιτίες της ελληνικής χρεωκοπίας. Την αυθαιρεσία, την δειλία και την τζάμπα μαγκιά.

Πρόσφατα, σε μιά διαδήλωση μερικοί ξυλοφόρτωσαν τον Χατζηδάκη. Το πιό μεστό σχόλιο γιά το γεγονός το διάβασα από την Μαρτίνα, στο σχετικό post του Old Boy.
Ρετσιτάρω: "Για να αποφευχθεί η βία ο άνθρωπος εφηύρε την Δικαιοσύνη. Οταν αυτή αδυνατεί να ανταποκριθεί η επιστροφή στη βία είναι ζήτημα χρόνου.."

Γενικεύω το σωστό σχόλιο. Μόνο η ύπαρξη - και η εφαρμογή - κανόνων κρατάει την κοινωνία. Χωρίς κανόνες, το να στρίψουμε ο ένας το λαρύγγι του άλλου είναι ζήτημα χρόνου. Αλλά η ελληνική κοινωνία γαλουχήθηκε από το 1981 μέχρι σήμερα, ότι η εφαρμογή των κανόνων αφορά αποκλειστικά τους χαζούς. Τώρα που την πηδάνε, ζητάει "να οργανωθούμε", όπως ο κακομοίρης στο ανέκδοτο.
Αλλά είναι αργά.

* * * *
Κρίση; Ποιά κρίση;

Εκείνο που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα είναι μιά ανακατανομή πλούτου από τους "χαζούς" προς τους "έξυπνους". Τα καινούργια τζάκια είναι ήδη εδώ. Και θα μας πηδήξουν μαζί με τα παλιά, που ουδέποτε έφυγαν.

Επιτροπές 150 ατόμων διορίστηκαν - αυθαίρετα και κομματικά εννοείται - μόλις την τελευταία βδομάδα. Χατηρικοί νόμοι (όπως η απαλλαγή της φορολογίας γιά τις εφημερίδες π.χ. ) ψηφίστηκαν μόλις προχθές, χαρίζοντας μερικά (ακόμα) εκατομμύρια στα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Οι ιδιοκτήτες των παε και των καε ακόμα και σήμερα βρίσκονται στο φορολογικό απυρόβλητο (εμ, τζάμπα παίζουν μπουνιές ποιός θα αγοράσει τις ομάδες; ).

Σήμερα το βράδυ, τα νέα τζάκια θα συν-γιορτάσουν την πρωτοχρονιά με "Τριαντάφυλλο σολομού μπαλίκ σε ζεστό μπλινί με ξινή κρέμα και χαβιάρι οσιέτρ, καπουτσίνο αγκινάρας με τρούφα και λαβράκι μαρινέ, πράσινο ριζότο με φρέσκο αστακό, κλείνοντας με κρεμ μπριλέ φραγκοστάφυλο και κρέπα σοκολάτας με μους βαλρόνα σε βελουτέ μπανάνας". To εξαιρετικό κείμενο του Καπετάνιου Κωστή Γκορτζή τα περιγράφει λεπτομερώς.

Ποιοί έχουν να πληρώσουν κρεμ μπρυλέ φραγκοστάφυλο; Προφανώς πάμπολλοι.

Τρία (μόνο) παραδείγματα.
Παράδειγμα 1) Η Ελλάδα έχει υποχρέωση να απλοποιήσει τις διαδικασίες γιά την ίδρυση εταιρειών. Συγκριτικά, στην Γερμανία ίδρυσα εταιρεία μέσα σε 10', υπογράφοντας ένα χαρτί και καταβάλλοντας εισφορά 20 (είκοσι) ευρώ. Δεν χρειάστηκε καν να παω στην δημ. υπηρεσία - όλα έγιναν τηλεφωνικά, η με το ταχυδρομείο.
Στην Ελλάδα χρειάστηκα γιά την ίδια δουλειά 3000 ευρώ σε "γρηγορόσημα", συν 6 μήνες τρέξιμο και ουρές σε κάτι απίθανες υπηρεσίες, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα.
Το να απλοποιηθούν οι διαδικασίες είναι υποχρέωση μας απέναντι στην ΕΕ, δεν χρειάζεται λεφτά, δεν χρειάζεται υποδομές, χρόνο, δεν χρειάζεται τίποτα. Όλο κι όλο χρειάζεται μιά υπουργική απόφαση. Αν όμως απλοποιηθούν οι διαδικασίες, θα εξαλειφθούν τα "γρηγορόσημα".
Ποιος θα τσεπώνει μετά τα 3000 ευρώ (ΜΑΥΡΑ λεφτά εννοείται) γιά να παραγγείλει κρεμ μπρυλε φραγκοστάφυλο οεο;

Παράδειγμα 2) Στο Καλαμάκι λειτουργεί μαρίνα γιά κότερα αναψυχής. Η περιοχή είναι φιλέτο, μιάς και είναι εντελώς προνομιακό να μπορείς να παρκάρεις το πλοίο σου 5' από την Ομόνοια. Σε συγκρίσιμες μαρίνες της Μεσογείου, ο κάθε πλοιοκτήτης πληρώνει από 3000 - 6000 ευρώ / χρόνο γιά ελλιμενισμό, ανάλογα με το μέγεθος του πλοίου.
Αυτό ΔΕΝ ισχύει γιά την μαρίνα στο Καλαμάκι, ιδιοκτησίας του ελληνικού κράτους. Στο Καλαμάκι, το ελληνικό κράτος δείχνεται εξαιρετικά "γενναιόδωρο" προς τους πλοιοκτήτες, το κόστος ελλιμενισμού είναι γελοιωδώς χαμηλό.
Οι πλοιοκτήτες όμως δεν τα γλυτώνουν αυτά τα λεφτά. Οι πλοικτήτες πληρώνουν την δίκαια τιμή της πιάτσας, που είναι ετσι κι αλλιώς 3 - 6 χιλιάρικα (κάθε χρόνο πάντα). Η διαφορά είναι ότι δεν τα πληρώνουν επίσημα στον νόμιμο ιδιοκτήτη της μαρίνας, δλδ. το ελληνικό κράτος. Τα πληρώνουν - μαύρα - στον "διαχειριστή", που είναι ένα κύκλωμα δημοσίων υπαλλήλων.

Ποιός εμποδίζει το ελληνικό κράτος να ανεβάσει την τιμή στο Καλαμάκι; Ποιός θα έλεγε όχι σε παραπάνω κρατικά έσοδα; Οι πλοιοκτήτες δεν ενδιαφέρονται - έτσι κι αλλιώς τα ίδια πληρώνουν και τώρα. Οι μόνοι που θα έχαναν από αυτήν την αλλαγή θα ήταν αυτοί που σήμερα τσεπώνουν μαύρα λεφτά - ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ - προκειμένου να παραγγέλνουν "χαβιάρι οσίετρ και καπουτσίνο αγκινάρας".

Παράδειγμα 3) Κάποτε το ελληνικό κράτος αποφάσισε να αυξήσει την ασφάλεια στις θαλάσσιες συγκοινωνίες. Με αμφιλεγόμενο τρόπο, αλλά ας δεχτώ ότι είχε καλές προθέσεις. Ένα από τα μέτρα που αποφασίστηκαν ήταν να εφοδιαστεί ο κάθε ασύρματος του πλοίου (VHF) με ξεχωριστή μπαταρία και ξεχωριστό τροφοδοτικό.
Το τροφοδοτικό είναι ένας απλός φορτωτής, περίπου σαν αυτόν που φορτίζει την μπαταρία του κινητού μας. Κόστος υλικών γύρω στα 3 ευρώ, κόστος έτοιμης συσκευής άντε το πολύ 10 ευρώ. Το ελληνικό κράτος όμως (προκειμένου να χορηγήσει την άδεια κυκλοφορίας του πλοίου) απαιτεί συγκεκριμένο τροφοδοτικό, από συγκεκριμένη εταιρεία. Που - έχοντας το μονοπώλιο - πουλάει το μηχάνημα αξίας 10 ευρώ γιά 70 ευρώ.

Να πως το κράτος φτιάχνει εκατομμυριούχους και να πως τα νέα (και παλιά) τζάκια έχουν τα φράγκα να παραγγείλουν καπουτσίνο αγκινάρας.

Σήμερα, εδώ και τώρα, μας πηδάνε. Απροκάλυπτα, ξαδιάντροπα τα παίρνουν από τους αδύναμους και τα δίνουν στους επιτήδειους. Η "κρίση" και το ΔΝΤ είναι απλά ο φερετζές γιά να δικαιολογηθεί η ληστεία.

Τι μένει γιά μας; Μα ... το να οργανωθούμε ;-)

Το λέει άλλωστε και το ανέκδοτο.

Εύχομαι το 2011 να μας βρει πιό οργανωμένους.

Tuesday 28 December 2010

Δαίμονες

Εισαγωγικό σημείωμα: σ' αυτό το ποστ ασχολούμαι με 2 θέματα - άσχετα μεταξύ τους. Το πρώτο είναι πιό "αισθηματικό" και αναφέρεται σε μιά πρόσφατη (δυσάρεστη) εμπειρία. Το 2ο είναι πιό "ορθολογικό" και περιέχει σκέψεις που αναλύω στο μυαλό μου εδώ και πολύν καιρό. Το περικλείω σαν μιά μεγάλη παρένθεση μέσα στο κυρίως ποστ. Θα χαρώ να ανταλλάξω σκέψεις με όποιον ενδιαφέρεται είτε γιά το πρώτο είτε γιά το δεύτερο θέμα (είτε και γιά τα 2).

* * * * * *
Οι πιό όμορφοι δαίμονες ήταν εκείνοι που γνώρισα στο φιλμ The Golden Compass, βασισμένο στα διηγήματα του Philip Pullman. Στον κόσμο που περιγράφει ο Pullman, ο κάθε άνθρωπος έχει ψυχή σε μορφή ζώου. Η ψυχή (δλδ. το ζώο) βρίσκεται πάντα κοντά στον άνθρωπο και είναι "ο δαίμονας" του. Είτε ο άνθρωπος βρίσκεται πάντα κοντά στην ψυχή του - ανάλογα με την οπτική γωνία. Δύο ξεχωριστά όντα σε μιά μοναδική και άρρηκτη συμβίωση. Αν πονέσει ο ένας, θα πονέσει και ο άλλος. Αν πεθάνει ο ένας, θα πεθάνει και ο άλλος. Ο άνθρωπος και ο δαίμονας του (η ψυχή του) βρίσκονται σε διαρκή - συνειδητό - διάλογο. Άλλοτε γιά απλά, καθημερινά πράγματα (πότε θα φάμε, που θα κοιμηθούμε) και άλλοτε γιά τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής.

Πολύ θα ήθελα να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο. Πρώτον θα φερόμασταν καλά στα ζώα, αφού η κακοποίηση ενός ζώου θα σήμαινε κακοποίηση μιάς ψυχής (και στον δικό μας κόσμο το ίδιο σημαίνει, απλά θέλουμε πεισματικά να το αγνοούμε). Δεύτερον θα αναπτύσσαμε τον διάλογο με την ψυχή μας - κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν από καιρό πάψει να κάνουν.

Ποιός όμως μας διαβεβαιώνει, ότι τα ζώα ΔΕΝ είναι η ψυχή μας; Ποιός μας διαβεβαιώνει, ότι κάθε φορά που βασανίζουμε, σκοτώνουμε, σφάζουμε, κυνηγάμε, δηλητηριάζουμε ένα ζώο, δεν κακοποιούμε μιά ψυχή; Η επιστήμη; Ας καγχάσω!

Ανοίγω (μεγάλη) παρένθεση περί Επιστήμης.
Μιά - ελπίζω αυξανόμενη - μερίδα νέων (κυρίως) ανθρώπων αυτοπροσδιορίζεται στις μέρες μας σαν "ορθολογιστές". Αναγνωρίζονται εύκολα από την αρνητική στάση τους απέναντι σε κάθε θρησκεία και ιδίως την ελληνορθόδοξη (τι χαρακτηρισμός) εκκλησία. Ο ορθολογισμός τους συνοψίζεται στην επαληθευσιμότητα που προσφέρει το διπλά τυφλό πείραμα (ΔΤΠ). Οτιδήποτε δεν επαληθεύεται με διπλά τυφλό πείραμα (ΔΤΠ) αποτελεί στα μάτια τους μεταφυσική και εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερο του "ορθολογισμού".

Αν και συμφωνώ μαζί τους 100% σε ότι αφορά τον σκοταδισμό όλων των θρησκειών, δεν μπορώ να συμφωνήσω με την σημασία που δίνουν στο ΔΤΠ. Εκείνο που ξεχνάνε οι "ορθολογιστές" μας είναι ότι το ΔΤΠ μπορεί να επαληθεύσει / διαψεύσει αποκλειστικά κάτι γιά το οποίο ΨΆΧΝΕΙΣ. Αν (ηθελημένα) δεν ψάχνεις γιά κάτι, δεν μπορείς να αποφανθείς γιά την αλήθεια μιάς φράσης.

Λέει π.χ. ο Pullman ότι κάθε ζώο αντιπροσωπέυει μία ανθρώπινη ψυχή. Ότι το να βασανίζεις ένα ζώο ισοδυναμεί με το να βασανίζεις έναν άνθρωπο. Το ίδιο ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Έρχονται όμως οι "ορθολογιστές" και με καταδικάζουν αναφανδόν σαν μεταφυσικό, επειδή αυτό που λέω δεν αποδεικνύεται με διπλά τυφλό πείραμα.
Γιά στάσου ρε μεγάλε και πάρε μιά ανάσα. ΕΨΑΞΕΣ (με ΔΤΠ είτε αλλιώς) να δεις αν η φράση αυτή αληθεύει; Αφού δεν έψαξες, πως είσαι τόσο σίγουρος ότι αυτά που λες εσύ είναι (ορθο)λογικά και αυτά που λέω εγώ είναι μεταφυσικά; Δηλαδή επειδή εσύ δηλώνεις "ορθολογιστής" και είσαι εναντίον του παπαδαριού, σημαίνει ότι όλα όσα λες είναι αυτομάτως σωστά;

Το 2ο πράγμα που αρέσκονται να ξεχνάνε οι "ορθολογιστές" μας είναι ότι στις μέρες μας ΔΕΝ υπάρχει ανεξάρτητη Έρευνα. Μπορεί το ΔΤΠ να είναι μιά ωραία μέθοδος - αν και μακράν όχι η μοναδική - στο να εξετάζεις αν μιά επιστημονική πρόταση είναι σωστή ή λάθος. Αλλά η ΔΙΑΤΎΠΩΣΗ της επιστημονικής πρότασης αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο όσων έχουν τα φράγκα (και μιλάμε γιά δις, όχι παίξον-γέλασον).

Σήμερα η επιστημονική έρευνα στους τομείς των μαθηματικών, της πληροφορικής, της φυσικής και της χημείας καθορίζεται, χρηματοδοτείται και χειραγωγείται από την (κρατική εν πολλοίς) πολεμική βιομηχανία. Στους δε τομείς της βιολογίας και της ιατρικής χρηματοδοτείται και χειραγωγείται από τις φαρμακοβιομηχανίες. Έτσι εξηγείται γιατί π.χ. ξοδεύονται μερικά δις στην επιστημονική έρευνα γιά την καταπολέμηση της φαλάκρας και της σεξουαλικής ανικανότητας και όχι γιά τις αρρώστιες που σκοτώνουν τα παιδάκια του 3ου κόσμου.

Αν λοιπόν εσύ τρισμέγιστε είσαι φυσικός και σε πληρώνει το αμερικάνικο πεντάγωνο γιά να κάνεις έρευνα γύρω από τους νέους τύπους χειροβομβίδων, ώστε να εξολοθρεύονται αποτελεσματικότερα οι φουκαράδες οι ιρακινοί, είναι γούστο σου και μαγκιά σου. Αλλά μη μου κουνιέσαι και πολύ γύρω από τον "ορθολογισμό" του διπλά τυφλού πειράματος. Γιατί χωρίς τα κατευθυνόμενα φραγκάκια από τους πάτρωνες και αφέντες σου, όχι διπλά τυφλό πείραμα, αλλά ούτε σουβλάκι δεν μπορείς να φτιάξεις.

Μέχρι λοιπόν κάποιος να αποδείξει επιστημονικά ότι η Πίστη δεν μπορεί να μετακινήσει βουνά, εγώ έχω κάθε δικαίωμα να λέω ότι η Πίστη (ο Έρωτας στην περίπτωση μου) μπορεί να μετακινήσει βουνά.
Και μέχρι κάποιος να αποδείξει ότι η ψυχή μας δεν κατοικεί σε ένα ζώο, εγώ έχω κάθε δικαίωμα να λέω ότι τα ζώα ΕΙΝΑΙ η ψυχή μας.

Κλείνει η παρένθεση, ξαναγυρνάω στους δαίμονες.

Οι πιό όμορφοι δαίμονες που ξέρω λοιπόν, είναι τα ζώα. Οι ψυχές μας. Όσοι ζουν σε κόσμους σαν εκείνους του Pullman τους έχουν αυτούς τους δαίμονες συνειδητά δίπλα τους. Σε διαρκή διάλογο, σε διαρκή (αλληλο)φροντίδα.

Αλλά δεν ξέρω μόνο όμορφους δαίμονες :-(

Ξέρω και τα "καινά δαιμόνια". Αυτά που ανάγκασαν τον Σωκράτη να πιεί το κώνειο. Ξέρω και τα δαιμόνια των ασκητών. Εκείνα που με μορφή πειρασμού ήθελαν να αποπλανήσουν τους ασκητές από τον διαλογισμό τους. Μ' εμένα η προσπάθεια αποπλάνησης θα διαρκούσε περίπου 5' - με νικητές τα δαιμόνια.

Μιάς και ανέφερα τον Σωκράτη: σε κάποια αναφορά περιγράφει το πως συνομιλεί με το "δαιμόνιο" του. Το δαιμόνιο - που σημειωτέον έχει μορφή ζωου - τον κατευθύνει να κάνει μόνο καλές πράξεις. Να λοιπόν που ο κος Pullman ψιλο-αντιγράφει τον Σωκράτη 2500 χρόνια μετά.

Ξέρω και τους δαίμονες των μαχητών. Τα έβαλε - λέει η φράση - "με θεούς και δαίμονες". Καθώς δεν είμαι μαχητής αλλά δειλός, η φράση δεν με αφορά.

Ξέρω τους δαίμονες του Unix / Linux. Έχω κατασκευάσει μάλιστα καμπόσους από δαύτους. Ακίνδυνοι όλοι τους.

Τον δαίμονα Genius malignus του Καρτέσιου. Τον δαίμονα του Maxwell γιά το αεικίνητο 2ου είδους. Τον δαίμονα του Laplace.

Τους δαίμονες που "καταλάμβαναν" τα σώματα των κακομοίρηδων στον Μεσαίωνα και έπρεπε να εκδιωχθούν από τους εξορκιστές.

Ξέρω λοιπόν δαίμονες και δαίμονες. Καλούς, αδιάφορους και απαίσιους. Όσοι αναφέρω πιό πάνω έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αποτελούν "εξωτερικά" όντα. Άλλο ο δαίμονας, άλλο ο άνθρωπος.

Τι κάνεις όμως με τους δαίμονες που αποτελούν τον εαυτό σου;
Δεν εννοώ τους μεσαιωνικούς "δαίμονες" (στην πραγματικότητα, κρίσεις επιληψίας, η πάρκινσον) που δήθεν κάνουν κατάληψη στο σώμα σου.

Εννοώ τους δαίμονες που κουβαλάς μέσα σου από την γέννηση σου. Τους δαίμονες που κανένας εξορκιστής δεν μπορεί να διώξει.
Τους δαίμονες που εμφανίζονται στις πιό απρόσμενες στιγμές. Γιά να σε καταδιώξουν. Εκείνους που μόνο η πανικόβλητη φυγή σου δίνει - προσωρινά - το αίσθημα ότι ίσως τους ξεφύγεις.

Το ξέρεις ότι είναι δημιουργήματα του ταλαιπωρημένου μυαλού σου. Δεν παύουν γιά τούτο να είναι λιγότερο ορατοί, λιγότερο φοβεροί. Δεν παύει ο πανικός στον ερχομό τους να γίνεται μεγαλύτερος.

Δεν μπορώ να περιγράψω την εικόνα ενός τέτοιου δαίμονα. Η πιό κοντινή εικόνα στον δικό μου είναι ένα φιλμ / σχεδόν ντοκυμανταίρ γιά την ζωή του Bruce Lee.
O Bruce Lee - που συμπτωματικά είχε το παρατσούκλι "Δράκος" - καταδιώκονταν σε όλη του την ζωή από έναν φοβερό και τρομερό σαμουράι. Αυτό περιγράφει τουλάχιστον το κινηματογραφικό αφιέρωμα στην ζωή του. Ο δαίμονας του Bruce Lee ήταν ένας καβαλάρης με σπαθί και ακόντιο. Το άλογο του χλιμίντριζε φλόγες. Η πανοπλία ανέμιζε στα πλάγια του αλόγου, δίνοντας την εικόνα φτερών δράκου (εγκυκλοπαιδική λεπτομέρεια: οι πανοπλίες των σαμουράι είναι κλάσεις ανώτερες από εκείνες των δυτικών και ευέλικτες - ανεμίζουν λοιπόν).

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τέτοιον δαίμονα. Σε ξέρει καλά. Ξέρει που να χτυπήσει. Είναι η προσωποποίηση της Αμφιβολίας σου. Η επίγνωση της Αδυναμίας σου. Η συνειδητοποίηση της Μικρότητας σου.
Εκεί που νιώθεις χαλαρός, σχεδόν ευτυχισμένος, ικανοποιημένος από την ζωή σου, εκεί που νομίζεις ότι κάποιος έγινες, έρχεται από το πουθενά. Σε καταδιώκει με το άλογο του, το katana του αγγίζει το λαρύγγι σου και σου κόβει τον αέρα.
Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τρέξεις. Άτακτη φυγή. Ξέροντας ότι δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα να ξεφύγεις. Τρέχεις μέχρι να σκάσουν οι πνέυμονες σου και να σωριαστείς κάτω με λυγμούς. Αν σταθείς τυχερός, θα σε περιφρονήσει και θα φύγει, αφήνοντας σε να πνίγεσαι στα δάκρυα.

Μέχρι την επόμενη φορά.

Friday 10 December 2010

Σταγόνες πληροφορίας

Μέχρι προχθές πίστευα ότι δεν αξίζει ν'ασχοληθώ με το WikiLeaks. Αλλά με αυτά που γίνονται τις τελευταίες ώρες, άλλαξα γνώμη πολύ γρήγορα.

Στην αρχή είχα υιοθετήσει την επίσημη στάση των αμερικανών και των ισχυρών πολιτικών της Ευρώπης. "Σιγα τον πολυέλαιο, αυτά που φανερώνει το WikiLeaks τα ξέραμε ήδη". Η μόνη μου αντίρρηση ήταν ότι είναι άλλο πράγμα να τα ξέρουν οι διπλωματικοί κύκλοι και άλλο πράγμα να τα ξέρει όλος ο κόσμος. Παρ' όλα αυτά, δεν είχα αντιληφθεί την σημασία αυτών των ντοκουμέντων.

Οι αμφιβολίες μου άρχισαν με την δίωξη του J. Asange από την ιντερπόλ. Δήθεν ότι τον αναζητάει η σουηδική δικαιοσύνη και ότι τον κατηγορεί γιά βιασμό. Οι δύο πουτανίτσες που κατηγορούν τον Asange ισχυρίζονται ότι πήγαν μαζί του οικιοθελώς την 1η φορά, αλλά την 2η φορά δεν ήθελαν άλλο σεξ - και παρ' όλα αυτά ο Asange τις βίασε. Είναι βέβαια λίγο περίεργο να θέλεις σεξ την μία φορά και να αλλάζεις γνώμη στην 2η, αλλά τέλος πάντων. Είναι δικαίωμα του καθενός. Αλλά ιντερπόλ; !!!!

Γιά μισό λεπτό. Στην Ευρώπη αλωνίζουν λαθρέμποροι, έμποροι όπλων, μαφιόζοι κάθε είδους, έμποροι λευκής σάρκας, ναρκωτικά, δουλέμποροι και τόσα άλλα "μπουμπούκια". Και η ιντερπόλ δεν πιάνει κανέναν. Ξαφνικά εξαπέλυσαν πανευρωπαικό ανθρωποκυνηγητό γιά έναν τυπάκο που πήδηξε δύο τσουλιά (έστω χωρίς την θέληση τους την δεύτερη φορά). Πόσο λογικό είναι αυτό;

Το δεύτερο σημάδι είναι η ελβετική ημι-κρατική τράπεζα. Έκλεισε τον λογαριασμό του Asange με την γελοία δικαιολογία, ότι ο Asange είχε δηλώσει λάθος διεύθυνση. Η Ελβετία !!! Η Ελβετία που χρωστάει την ύπαρξη της την ίδια - και την ευημερία της πολύ περισσότερο - στην πολυθρύλητη ουδετερότητα της. Αιμοσταγείς δολοφόνοι, φρικιαστικοί δικτάτορες, μαφιόζοι, ναρκέμποροι και ολοι ανεξαιρέτως οι μαυρολεφτάδες της οικουμένης έχουν από τουλάχιστον έναν λογαριασμό σε ελβετική τράπεζα. Και αυτή η χώρα ΖΕΙ και ΥΠΑΡΧΕΙ από την εγγύηση που προσφέρει στον κάθε τυχάρπαστο, ότι ΚΑΝΕΝΑΣ και ΠΟΤ'Ε δεν πρόκειται να αγγίξει αυτά τα λεφτά. Ξαφνικά η ελβετική τράπεζα σπάει την ίδια της την υπόσταση, κλείνοντας λογαριασμό πελάτη της με αφορμή την "λάθος διεύθυνση". Τι την ανάγκασε σ' αυτήν την αυτοκτονική συμπεριφορά;

Το τρίτο σημάδι είναι η λυσσώδης επίθεση με τεχνικά μέσα εναντίον της πλατφόρμας του WikiLeaks. Σερβερ πέφτουν, αλλάζουν διεύθυνση, ανακατατάσσονται κλπ. κλπ. Μιά λυσσώδης - και ευτυχώς μάταιη - προσπάθεια να "σβηστούν" τα επίμαχα ντοκουμέντα από το ίντερνετ.
Στο ίντερνετ μπορείς να βρεις οδηγίες γιά κατασκευή βομβών, οδηγίες γιά επιθέσεις αυτοκτονίας, ναζιστική προπαγάνδα, την πιό σιχαμερή πορνογραφία, παιδόφιλους, ανώμαλους, απατεώνες κάθε είδους. Τίποτα από όλα αυτά δεν ενοχλεί τις αρχές. Όμορφος (ιντερνετικός) κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Οι αρχές (ταχα μου) "δεν έχουν τα μέσα" να πιάσουν πέντε παιδόφιλα καθάρματα.
Αλλά όταν πρόκειται γιά το WikiLeaks, ξαφνικά υπάρχουν τα μέσα γιά να εξαπολυθεί μια τεράστια εξτρατεία εναντίον του  - επειδή δημοσίευσε μερικά ντοκουμέντα. Ντοκουμέντα, τα οποία οι ίδιοι οι επίσημοι διπλωματικοί / πολιτικοί κύκλοι χαρακτηρίζουν άνευ  σημασίας και "χαράς το πράμα". Αν πρόκειται γιά τόσο ασήμαντα ντοκουμέντα, γιατί πρέπει να εξαφανιστούν πάση θυσία;

* * * *
Οι αντιδράσεις και μόνο των εχθρών του WikiLeaks, κάνουν αυτό το σαιτ σημαντικό. Μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει κάτι που να αξίζει όλον αυτόν τον πόλεμο. Αλλά αυτοί που έχουν εξαπολύσει την επίθεση, σίγουρα κάτι φοβούνται.
Ίσως αυτό που τους φοβίζει να μην βρίσκεται στα 250.000 έγγραφα που έχουν ήδη δημοσιευτεί. Ίσως ο φόβος τους να είναι κρυμμένος στα έγγραφα που πρόκειται να δημοσιευτούν - ελπίζω σύντομα - και αφορούν τις βρωμιές του χρηματοπιστωτικού συστήματος (τράπεζες).

* * * *
Δεν μπορώ να προβλέψω την έκβαση αυτής της ιστορίας. Αλλά ανεξάρτητα από το πως θα τελειώσει η ιστορία του Asange, κάτι καινούργιο έχει ξεκινήσει από αυτόν τον άνθρωπο.

Το πρώτο που μαθαίνει ο απλός πολίτης, είναι ότι οι διαδηλώσεις πονάνε ΠΟΛΎ περισσότερο στο ίντερνετ. Εταιρείες κολοσσοί, όπως η Visa και η Amazon έγιναν αντικέιμενο αντ-επίθεσης από υπερασπιστές του Asange. Απλοί άνθρωποι, που έχουν σιχαθεί την υποκρισία και την ατιμία. Στο πρόσωπο του Asange υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου και την διαφάνεια.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς χάκερ. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις. Ούτε κάνουν κάτι παράνομο. Απλά το κάθε τεχνικό σύστημα έχει σχεδιαστεί γιά ένα ανώτατο όριο επισκεπτών (π.χ. 2000 επισκέψεις / δευτερόλεπτο). Αν συντονιστούν πολλές επισκέψεις πάνω από το τεχνικό όριο, το σύστημα αναγκαστικά καταρρέει. Οι υπερασπιστές του Asange ΔΕΝ είναι χάκερ. Το μόνο που κάνουν είναι να κλικάρουν το σαίτ της Visa είτε της Amazon ταυτόχρονα όλοι μαζί.
Το να "κατεβάσεις" με αυτόν τον τρόπο το σαιτ των εταιρειών, πονάει πολύ. Χωρίς το σαιτ τους, αυτές οι εταιρείες σβήνουν.

Το δεύτερο που μαθαίνουμε όλοι, είναι ότι η WikiLeaks μπορεί να υπάρξει παντού. Δεν χρειαζόμαστε τον Asange. Ακόμα και στα "μικρά" ελληνικά πλαίσια, μπορούμε να πετύχουμε πολλά. Πληροφορίες που σήμερα κουκουλώνονται από την κυβέρνηση και τα μεγαλο-ΜΜΕ μπορούν να διαδοθούν ελεύθερα. Ζήμενς, Βατοπέδι, πυρκαγίες, ατασθαλίες της δημόσιας διοίκησης, λαμογιές. Οι συνθήκες στο σύστημα υγείας, την δικαιοσύνη, την εφορία, την πολεοδομία μπορούν να φανερωθούν από ανώνυμους - και να καταγγελθούν με αξιόπιστα στοιχεία.

Γιά την Ελλάδα δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Εκείνοι που είναι μέσα στα πράγματα και έχουν πρόσβαση στα στοιχεία, δεν πρόκεται να τα δημοσιεύσουν σε ένα ελληνικό WikiLeaks. Είτε έχουν οι ίδιοι συμφέρον να μην το κάνουν, είτε παραείναι οσφυοκάμπτες και δειλοί. Αλλά και οι ακροατές / αναγνώστες της πληροφροίας, δεν πρόκεται να αντιδράσουν σε τίποτα, όσα σκάνδαλα και να βγουν στην φόρα. Οι περισσότεροι έλληνες έχουν προβατοποιηθεί σε βαθμό αναισθησίας. Ας ξεχάσουμε την Ελλάδα λοιπόν.

Έξω όμως, ο κόσμος πάιρνει διαφορετικό δρόμο μετά το WikiLeaks.

Sunday 5 December 2010

Η πραγματική βάση του προβλήματος

Τους τελευταίους μήνες όπου και να ρίξει κανείς το βλέμμα θα δει αναλύσεις γιά την "οικονομική" κρίση (θα εξηγήσω τα εισαγωγικά σε λίγο). Πολλές περισπούδαχτες γνώμες. Οι έλληνες σχολιαστές αποδεικνύονται - με ελάχιστες εξαιρέσεις - μοχθηροί και χαιρέκακοι. Αναπαράγουν με έμφαση το ότι διαλύεται η ευρωζώνη, πέφτει το ευρώ, καταρρέει η Γερμανία (αυτή ειδικά). Πνίγεται όλη η υφήλιος στα χρέη, εξαφανίζεται ο καπιταλισμός και άλλα βαρυσήμαντα.
Εκφράζονται φυσικά τέτοιες απόψεις και εκτός Ελλάδας. Αλλά γιά κάθε αρνητική ανάλυση υπάρχουν τουλάχιστον άλλες 2 που υποστηρίζουν τα αντίθετα. Ο καπιταλισμός αποδεικνύεται γιά άλλη μιά φορά αρκετά ανθεκτικός, κανένας - με εξαίρεση την Ελλάδα - δεν καταρρέει, οι προοπτικές είναι μιά χαρά.

Αυτές οι αντίθετες γνώμες αποσιωπώνται από τους έλληνες αναλυτές. Στον ελληνικό μικρόκοσμο, οι έλληνες δεν έχουν καμμιά ευθύνη και η λύση του προβλήματος είναι μία και μοναδική: οι γερμανοί πρέπει να μας πληρώνουν εσαεί προκειμένου να συνεχίσουμε το ανέμελο φαγοπότι που είχαμε μέχρι τα μέσα του 2009. Δυστυχώς γιά μας, οι κουτόφραγκοι δεν είναι τόσο κορόιδα όσο θα θέλαμε.

Διαβάζοντας όλον αυτόν τον χείμαρρο των ελληνικών αναλύσεων περί "οικονομικής" κρίσης, αναρωτιέμαι αν όντως είναι αυτό το πρόβλημα. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον Woody Allen. Τον Allen που έκλεισε τα 75 του πριν 3 μέρες, γιορτάζοντας τα με μιά ακόμα ταινία. Τον Allen που - δίκαια - θεωρείται σαν ένας από τους σημαντικότερους εκπρώσωπους της αμερικάνικης κουλτούρας.

Δεν είμαι ούτε σινε-κριτικός, ούτε ιδιαίτερα φαν του Woody Allen. Ωστόσο, θεωρώ την επιτυχία του σημαντική και άξια ανάλυσης. Γιατί είναι τόσο πετυχημένος ο Allen; Τι είναι εκείνο που κάνει τις ωραιότερες γυναίκες του χόλυγουντ να θέλουν να γυρίσουν ταινίες μαζί του; Η Ursula, η Deborah, η Diane, η Susan, η Bette, η Sigourney, η Mariel, η Mia, η Anjelica, η Mira, η Christina, η Penelope, η Scarlett. Τι του βρίσκουν τέλος πάντων αυτές οι θεές;

Οι περισσότεροι καλιτέχνες προσπαθούν να είναι πολυσχιδείς, πολύπλευροι. Αντίθετα ο Allen είναι μονοθεματικός. Εδώ και 40 χρόνια γυρίζει ταινίες με ένα και μοναδικό αντικέιμενο. Πως (και αν) θα κάνουν σεξ μερικοί νευρωτικοί αστοί κάτοικοι μιάς μεγαλούπολης. Δεν έχει ξεφύγει καν προς το βουκολικό - να περιγράψει π.χ. τον έρωτα ενός βιομήχανου με μιά χωριατοπούλα ;-)
Οι σχέσεις που περιγράφει καταλήγουν όλες σε ερωτική αποτυχία. Σε κάθε νέα ταινία διαφέρει μόνο ο βαθμός της αποτυχίας και ο δρόμος που κάνουν οι πρωταγωνιστές μέχρι να αποτύχουν.

Εδώ και 40 χρόνια ο Woody Allen περιγράφει - αριστοτεχνικά γιά να λέμε την αλήθεια - τις αποτυχημένες σχέσεις μιάς περιορισμένης κατηγορίας ανθρώπων και παρ' όλα αυτά θεωρείται Μέγας. Και πολύ σωστά. Αλλά γιατί;

Η απάντηση είναι ίσως απλή. Επειδή ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα που απασχολεί όλους μας. Την συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον. Ποιά οικονομική κρίση και πράσινα άλογα; Το ζητούμενο είναι το σεξ. Αν (μου) λείψει αυτό, τι να τα κάνω τα λεφτά;

(Ακόμα μία παρένθεση. Όπως λέω πιό πάνω, δεν είμαι φαν του Allen. Γιά μένα η ερωτική σχέση είναι απλή. Είτε την θέλεις και σε θέλει και καταλήγετε στο κρεβάτι με συνοπτικές διαδικασίες. Είτε ένας από τους δύο δεν θέλει και ψάχνεις την επόμενη. Όλες αυτές τις διαδικασίες που περιγράφει ο Allen μέχρι να τα βρουν δύο άνθρωποι δεν τις πολυ-καταλαβαίνω. Αλλά μου αρέσουν οι ατάκες στα έργα του)

Ξαναγυρνάω στους έλληνες αναλυτές της "οικονομικής" κρίσης. Είμαστε σίγουροι ότι το πρόβλημα είναι οικονομικό; Μήπως είναι σεξουαλικό τελικά;

Κάποια στιγμή - εκεί γύρω στην αρχή των 80s - οι έλληνες πείστηκαν εντελώς ότι γιά να πηδήξουν πρέπει να κατέχουν μπεμβέ, μερσεντέ, τζακούτζι και αϊ (κάϊ) φόουν. Οι ελληνίδες πείστηκαν ότι γιά τον ίδιο σκοπό απαιτείται οπωσδήποτε γκούτσι, πράντα, στριγκάκι, ζάρα (σάρα και μάρα).
Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι δουλεύουν σαν τρελοί προκειμένου να τα δώσουν στους γερμανο-γαλλο-ισπανούς καπιταλιστές. Δέκα εκατομμύρια έλληνες αντί να κάνουν κάτι παραγωγικό, στέλνουν πλούτο από την Ελλάδα προς το εξωτερικό. Πως να μην χρεωθούν μετά; Πως να μην χρεωκοπήσει η χώρα;

Το Δράμα είναι ότι με αυτήν την τακτική δεν καταφέρνουν τελικά τον σκοπό τους. Αν μετά από τόσες απέλπιδες προσπάθειες κατάφερναν τελικά το πολυπόθητο, θα έλεγα(ν) χαλάλι. Αλλά δεν.
Έχουμε καταντήσει να παραμερίσουμε κάθε ερωτική δραστηριότητα και να ασχολιόμαστε μόνο με τα χρέη. Μετά από πολύ καιρό που το σκέφτομαι αυτό, είδα σήμερα επί τέλους έναν σοβαρό άνθρωπο να περιγράφει την πραγματική βάση του προβλήματος. Ο Κ.Κ. Μοίρης, καταριέται την οικονομική κρίση και αγανακτεί - δίκαια - επειδή η κρίση περιόρισε τις ορμόνες του.

Η μόνη μου διαφορά με τον Κ.Κ. Μοίρη είναι ότι εκείνος - πολύ σωστά - χτυπάει με πείσμα το πόδι στο πάτωμα και λέει ότι δεν συγχωρεί κανέναν γιά την κλοπή των ορμονών μας. Εγώ σαν μηχανικός οφείλω να προτείνω λύση. Εκείνο που προτείνω είναι να ακολουθήσουμε την μέθοδο του Woody Allen. Να ασχοληθούμε επί τέλους α-πο-κλει-στι-κά με το πως θα κάνουμε σεξ. Να καταλάβουμε επί τέλους, ότι το μόνο εξάρτημα που χρειαζόμαστε γι αυτόν τον σκοπό είναι οι ορμόνες μας. Να αφήσουμε κατά μέρος τα άχρηστα αντικείμενα που μας περιβάλλουν.

Κοινοκτημοσύνη (να ικανοποιηθούν και οι αριστεροί ιδεολόγοι), παραίτηση από άχρηστα υλικά αγαθά και ελεύθερος έρωτας. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Allen.
Τα χρέη θα σβηστούν μονομιάς. Τι να πάρεις από ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σεξ;

* * *
Μιάς και η λύση που προτείνω οφείλεται στον Woody Allen, κλείνω αυτό το ποστ περιγράφοντας δύο από τις αγαπημένες μου ατάκες από όσα έχει πει / κάνει.

-- Το σεξ ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι πολύ ωραίο. Ανάμεσα σε πέντε είναι φανταστικό!

-- Στο Bananas τον έχουν απαγάγει αντάρτες στην ζούγκλα και τον εκπαιδεύουν. Ο Allen κάθεται οκλαδόν σε έναν κύκλο μαζί με άλλους 20. Όρθιος ο εκπαιδευτής τους εξηγεί τους κανόνες επιβίωσης στην ζούγκλα. Τους βάζει να επαναλάβουν τον κανόνα "σε δάγκωμα φιδιού μαλάζω και ρουφάω την πληγή, μαλάζω και ρουφάω".
Την στιγμή που τελειώνει η εκπαίδευση, ξεπροβάλλει από το πουθενά ελκυστική ξανθιά που τρέχει αλλοπαρμένη. Κρατάει το ημίγυμνο στήθος της φωνάζοντας "βοήθεια, βοήθεια, με δάγκωσε φίδι" ;-)

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP