Friday 8 August 2014

Ο οργισμένος πρόλογος. Make love, not capitalism part 0 of 4

Η χρεωκοπία της χώρας έδωσε - ανάμεσα σε πολλά άλλα - ένα πολύ βολικό άλλοθι στην Ηλιθιότητα και στην Απάτη. Και παλιά γίνονταν πολλά στραβά. Αλλά τώρα με την χρεωκοπία όλα - ακόμα και τα χειρότερα εγκλήματα - δικαιολογούνται, προκειμένου να "βγούμε από την κρίση".

Ήρθαν φέτος 20 εκ. τουρίστες και θα τσιμεντώσουμε τις παραλίες μας γιά να μας έρθουν περισσότεροι.

(Σπόντα γιά ανεγκέφαλους:  δεν έρχονται μεν όλοι οι τουρίστες ταυτόχρονα, αλλά οι μισοί τουλάχιστον (10 εκ.) έρχονται το καλοκαίρι. Δηλαδή η χώρα χωράει ανετότατα 10 εκ γηγενείς συν 10+ εκ. επισκέπτες γιά 3 μήνες - με όλα τα κομφόρ. Νερό, συγκοινωνίες, τηλέφωνο, στέγη και τροφή. Συνεπώς το επιχείρημα "δεν χωράμε" όταν πρόκειται γιά 10.000 πακιστανούς μετανάστες είναι ηλίθιο, κακόβουλο και σκατόψυχο. )

20 εκατομμύρια τουρίστες ισοδυναμούν με 20 εκατομμύρια κουβάδες σκατά. Δηλαδή ένας λόφος ύψους όσο μιά 5ώροφη πολυκατοικία και με εμβαδόν λίγο μικρότερο από την πλατεία Συντάγματος. Η αλλιώς: όλο το κέντρο της Αθήνας βουτηγμένο στα σκατά μέχρι πάνω από τον αστράγαλο. Δεν μιλάω μεταφορικά. Μιλάω γιά υπαρκτά, απτά και μυρωδάτα σκατά. Χώρια τα σκουπίδια, χώρια τα καυσαέρια που προξενεί όλος αυτός ο συρφετός.

Αυτοί που θα λουστούν τα σκατά θα μπορούσαν να σκεφτούν (αν διέθεταν μυαλό), ότι ο τουρισμός δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα  στο χρεωκοπημένο κράτος. Άρα δεν χρειάζεται να καταστρέφουν ανεπανόρθωτα την χώρα γιά χάρη του τουρισμού.

Το οικονομικό όφελος από τον τουρισμό πηγαίνει 100% στις τσέπες μερικών λαμόγιων που κάνουν αρπαχτές. Αμόρφωτοι κατσαπλιάδες που γεμίζουν τις παραλίες με ξαπλώστρες και μπητσόμπαρα. Γιδοβοσκοί που μέχρι χθες ζούσαν στο μαντρί με τις γίδες τους, ανοίγουν ρουμς του λετ και ταβέρνες.
Λαμόγια που βγάζουν μαύρα εδώ και δεκαετίες. Αυτοί που έδειραν το σδοε όταν τόλμησε να ελέγξει έναν από δαύτους. Αυτοί που αποδίδουν 13% ΦΠΑ (άμα γουστάρουν, όποτε γουστάρουν, όσο γουστάρουν) την στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι στενάζουν από το 23%. Λαμόγια που εδώ και χρόνια χτίζουν αυθαίρετα σε δημόσιες εκτάσεις (δάση και παραλίες),  που καίνε, καταπατάνε και ξεκοιλιάζουν δημόσια περιουσία.

Αυτοί και μόνο αυτοί επωφελούνται από τον τουρισμό. Η κρίση δεν τους έχει αγγίξει, ξένοι τουρίστες υπήρχαν πάντα. Απολαμβάνουν όσα αγαθά (κουτσουρεμένα έστω) μπορεί να δώσει το κράτος: παιδεία, υγεία, υποδομές. Προσφέροντας τίποτα, με το εισόδημα τους ανέγγιχτο και αφορολόγητο.

Αυτά ακριβώς τα λαμόγια ενισχύει και επιβραβεύει η άθλια σαμαροκυβέρνηση - με τα αρχιλαμόγια του πασοκ σαν πρώτους διδάξαντες. Όσα μέχρι τώρα έκαναν στα μουλωχτά, από σήμερα θα τα κάνουν φανερά και με τον νόμο στο χέρι.
Και δεν τα επιβραβεύει απλώς σε οικονομικό επίπεδο. Τους χαρίζει ξεδιάντροπα την χώρα, ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να την κάνουν σαν τα μούτρα τους. Δηλαδή μιά απέραντη χαβούζα με σκατά. Ποτέ δεν θα μπορέσει κανένας να επαναφέρει το φυσικό κάλλος μιάς παραλίας, μετά από το μπάζωμα της και την τσιμεντοποίηση της από τους γιδοβοσκούς.

(Από το http://i-kyr.gr/?paged=9 )

Ανθυποσημειωσούλα: εκτός από τα μπητσόμπαρα των γιδοβοσκών (θα) υπάρχουν και οι "οργανωμένες τουριστικές μονάδες" που ανήκουν στα μεγάλα διεθνή τουριστικά τραστ. Μην ξεχνάμε ότι αυτά τα τραστ φορολογούνται (αν και όταν φορολογούνται) στις χώρες τους. Οχι στην Ελλάδα. Άρα ούτε από δαύτους θα έχουμε εισόδημα.

Η μοναδική πραγματική ανάπτυξη που έρχεται, είναι η ανάπτυξη των σκατών. Λόφοι από σκατά περιμένουν να τους κουβαλήσουμε. Σε αντάλλαγμα, μερικοί θα παίρνουν μισθούς των 200-300 ευρώ, ανασφάλιστα, για τους 2-3 καλοκαιρινούς μήνες. Ζήτω η ανάπτυξη!

Τους επόμενους μήνες περιμένω  να δω πολλά ποστ διακοπών και πολλές φωτογραφίες από παραλίες που να δείχνουν το πόσο γαμάτα περνάνε οι έλληνες. Η Ηλιθιότητα είναι αήττητη. Και οι πρωταθλητές της Ηλιθιότητας και της Κακογουστιάς είναι γνωστοί.

* * * *
Επειδή η γενική εντύπωση είναι ότι ο τουρισμός αποτελεί την "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας και επειδή πολλοί πιστεύουν αυτήν την φράση, έψαξα να βρω αντικειμενικά στοιχεία.

Σουρπράϊζ, σουρπράϊζ: δεν υπάρχουν αντικειμενικά στοιχεία γιά την "βαριά βιομηχανία" της χώρας μας. Εκπληκτικό. Ζούμε (υποτίθεται) από τον τουρισμό, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα γι' αυτόν.

Η μέθοδος με την οποία μετράμε τα τουριστικά μας μεγέθη είναι η μέθοδος του Νασρεντίν Χότζα.
- Πόσα είναι τα άστρα του ουρανού Χότζα μου;
- Δεκαπέντε χιλιάδες πολυχρονεμένε μου. Και αν δεν με πιστεύεις, μέτρα τα.

Ο επίσημος κρατικός προϋπολογισμός δεν περιέχει έσοδα από τον τουρισμό. Τα πανεπιστήμια μας, εδώ και 40 χρόνια δεν κάνουν έρευνα σχετική με την "βαριά βιομηχανία" μας. Μήπως δεν συμφέρει να μετρήσουμε;
Όπως και να έχει, αντικειμενικά νούμερα δεν υπάρχουν. Όσοι ξαμολάνε νούμερα, τα βγάζουν κυριολεκτικά από την κοιλιά τους, με την μέθοδο Χότζα.

Γίνεται μιά τερατώδης παραπλανητική εξτρατεία. Π.χ. γράφεται με πηχιαίους τίτλους ότι θα έρθουν 20 εκατομμύρια επισκέπτες. Αυτό δεν μας λέει τπτ γιά τα λεφτά που θα μπουν στις τσέπες μας. Ούτε γιά τα λεφτά που θα εισπράξει το κράτος, αφού οι τουριστικές επιχειρήσεις υπο-φορολογούνται και αν.

Βγαίνουν κάτι ύποπτοι τύποι και αναγγέλλουν με στόμφο ότι "τα έσοδα από τον τουρισμό θα είναι φέτος 10 είτε 11 είτε 15 δις". Μέθοδος Χότζα.
Το πιό απατεωνίστικο απ' όλα: δεν μας λένε ποτέ το πόσα από αυτά τα Χ δις θα πάνε στο κράτος και στο γενικό καλό. Επειδή αυτό ειδικά το νουμεράκι δεν συμφέρει κανέναν.
Ακούμε ότι θα εισπράξουμε φέτος 15 δις. Που κολλάει αυτό το  εισπράξουμε; Στους γιδοβοσκούς με τα μπητσόμπαρα ή στα διαπλεκόμενα λαμόγια που πήραν τα φιλέτα κοψοχρονιά επειδή είναι κολλητάρια των προδοτών που κυβερνάνε; Πάντως αυτό το εισπράξουμε σίγουρα δεν αφορά όλους μας.


Επειδή ούτε εγώ έχω αντικειμενικά νούμερα γιά τον Τουρισμό (πως θα μπορούσα άλλωστε) βγάζω μερικά λογικά - έμμεσα - συμπεράσματα.
Το 2004, τότε δλδ που τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, είχαμε 12 εκ. τουρίστες. Η οικονομία μας θεωρούνταν απογειωμένη. Φέτος έχουμε 20 εκ. τουρίστες και πεινάμε.
Πως είναι δυνατόν να αναπτύσσεται κατά 150% η "βαριά βιομηχανία" μας και εμείς να βυθιζόμαστε στην κρίση;

Αν η αυτοκινητοβιομηχανία - που είναι η βαριά βιομηχανία της Γερμανίας - πέσει έστω και 2%, οι γερμανοί θα βγουν στους δρόμους και θα στηθοδέρνονται. Αν αντίθετα ανέβει κατά 2%, θα σημαιοστολίσουν τα σπίτια τους και θα φωταγωγήσουν την Bundesbank.
Λογικό, αυτή είναι η έννοια του στυλοβάτη μιάς εθνικής οικονομίας.

Ο δικός μας στυλοβάτης ανέβηκε 150% από το 2004 και εμείς έχουμε 30% ανεργία.
Μήπως ο τουρισμός δεν είναι η βαριά βιομηχανία μας τελικά;
Μήπως μας περνάνε γιά μαλάκες;Μήπως μας πουλάνε παραμύθια γιά να αρπάξουν τις ακτές μας;

Αν η τσιμεντοποίηση ωφελούσε τουλάχιστον το κοινωνικό σύνολο, θα έκανα την καρδιά μου πέτρα και θα την αποδεχόμουν. Αλλά να τσιμεντώσω την χώρα μου γιά να πλουτίσουν οι γιδοβοσκοί και τα φιλαράκια των σαμαροβενιζέλων;

Πιστεύει κανείς πραγματικά στην ανάπτυξη που θα μας φέρει ο τουρισμός; Τότε γιατί βουλιάξαμε στα σκατά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) σε σχέση με το 2004, αφού ο τουρισμός μας αναπτύχθηκε κατά 150% στο ίδιο διάστημα;

Το παραμύθι της βαριάς βιομηχανίας συμφέρει τους απατεώνες. Με αυτό το πρόσχημα μπορούν να κάμψουν τις όποιες αντιστάσεις στο ξεπούλημα αυτής της (κάποτε) πανέμορφης χώρας.

Κάθε φορά που κάποιος μιλάει γιά τουριστική ανάπτυξη εγώ ακούω κατά σειρά:
- Ξεπούλημα σε ημέτερους. Μαύρο χρήμα.
- Καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Ανεπανόρθωτη
- Φτήνια, ασχήμια και χυδαιότητα. Δλδ μπητσόμπαρα και ξαπλώστρες, που είναι συνώνυμο
- Υπόσχεση γιά ένα εισόδημα που πηγαίνει οπουδήποτε αλλού εκτός από το κοινό ταμείο.

Υ.Γ. Ένα πικάντικο γιά το τέλος: η Βενετία (δλδ μιά μισοβουλιαγμένη πανάκριβη πόλη χωρίς  μπητσόμπαρα) χτυπάει 20 εκ. τουρίστες μόνη της ΚΑΘΕ χρόνο - και δεν το κάνει καν θέμα.

Από λεφτά άλλο τίποτα. Make love, not capitalism part 1 of 4

Γερμανία 2000.
Κάπου στην στροφή της χιλιετίας με προσεγγίζουν σοβαροί επενδυτές και μου ζητάνε να τους φτιάξω μιά ιστοσελίδα γνωριμιών. Μιά e-προξενήτρα. Σήμερα ακούγεται κοινότοπο, το 2000 ήταν πρωτοποριακή ιδέα. Όλα τα social media βρίσκονταν ακόμα 4 - 6 χρόνια στο μέλλον.

Η πρόταση των επενδυτών ήταν να δουλέψω με την μισή αμοιβή από την τότε συνηθισμένη και σαν αντάλλαγμα να έχω συμμετοχή στα κέρδη του σάιτ. Αρνήθηκα την πρόταση και - με περίσσιο υφάκι - τους είπα ότι με τέτοια ιδέα θα χάσουν σίγουρα τα λεφτά τους. Οι επενδυτές απευθύνθηκαν φυσικά σε άλλον, έφτιαξαν το σάιτ και δημοσιεύουν κάθε χρόνο τα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας τους.

Σύμφωνα με το συμβόλαιο που ΔΕΝ υπέγραψα και σύμφωνα με τους δημοσιευμένους ισολογισμούς, θα είχα βγάλει γύρω στα 3 εκατομμύρια ευρώ από το 2000 μέχρι σήμερα. Δηλαδή κάπου 19.000 τον μήνα.

Πίστευα τότε ότι ο πλανήτης κατοικείται από έλλογα όντα, που - το λιγότερο - είναι σε θέση να βρουν μόνα τους τον ερωτικό τους σύντροφο. Αν πίστευα ότι ο πλανήτης κατοικείται από αγάμητες κατίνες, που ούτε γκόμενο δεν μπορούν να σταυρώσουν μόνες τους, σήμερα θα ήμουν ζάπλουτος. Λάθος μου.

* * *
USA 2013.
Διαβάζω γιά μιά νέα κουλαμάρα, τον e-εξομολογητή. Ένα σάιτ (ξεχνάω το όνομα του και δεν έχει σημασία) σου προσφέρει την δυνατότητα να εξομολογηθείς - εντελώς ανώνυμα. Οι χρήστες φτιάχνουν έναν λογαριασμό και μετά γράφουν εξομολογήσεις του στυλ
- "δέχτηκα να βγω γιά δείπνο με τον Χ, αλλά δεν τον θέλω πραγματικά".
- είτε, "ω, πόσο ντρέπομαι που αυτοφωτογραφήθηκα χωρίς βρακί και μετά ανέβασα την φωτό στο τουήτερ".
- είτε "θα παντρευτώ μεν αύριο τον κύριο Κοιλαρά Χοντρόπουλο που διαθέτει βίλα και τζιπ, αλλά θα ήθελα να με πηδήξει ο Μητσάρας που είναι άνεργος οικοδόμος".

Επειδή η ανωνυμία είναι βασικό στοιχείο του σάιτ, δεν είναι δυνατόν να μαζέψουν προσωπικά δεδομένα (όπως η apple, google κ.α.) και να πουλήσουν διαφημίσεις. Άρα παραμένει εντελώς μυστήριο, το πως ελπίζουν αυτοί οι άνθρωποι να κερδίσουν λεφτά από αυτήν την ανοησία.
Κι όμως. Σε αυτό το σάιτ κάποιοι έχουν επενδύσει 120 εκατομμύρια $ !!!

* * *
USA 2014.
Ο Zuckerberg (του γνωστού φεησμπουκ) δίνει 19 ΔΙΣεκατομμύρια δολλάρια, γιά να αγοράσει το WhatsApp. Το WhatsApp δεν είναι παρά ένα πρόγραμμα γιά να κάνεις τσατ.

Το τσατ είναι η πιό αρχαία, η πιό απλή και η πιό διαδεδομένη εφαρμογή στο ίντερνετ. Ο οποιοσδήποτε 16χρονος μπορεί να σου φτιάξει ένα πρόγραμμα γιά τσατ μέσα σε 4 ώρες. Υπάρχουν ήδη μερικές 10.000 τέτοια προγράμματα γιά τσατ, σχεδόν όλα είναι δωρεάν.

Το συγκεριμένο διαφέρει από τα υπόλοιπα στο ότι "διακοσμείται" από διάφορα μπαρμπαδέλια (αν μπορεί κανείς αυτό να το ονομάσει διακόσμηση) και ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κινητό τηλέφωνο.

Γιά κάτι τόσο απλοϊκό, γιά ένα τσατ με καλλικάντζαρους, κάποιος πλήρωσε 19 δις! Και επειδή αυτός που τα πλήρωσε δεν είναι χαζός, ελπίζει να βγάλει 30 δις!
Από το τίποτα. Από τους καλλικάντζαρους μέσω κινητού τηλεφώνου.

* * *
USA 2004 - 2012
Το 2004 βγαίνει στον αέρα το γνωστό φεησμπουκ. Μέχρι το 2012 αυτή η επιχείρηση δεν είχε κερδίσει ούτε ένα σεντς. Τα καθημερινά, τρέχοντα έξοδα ήταν και είναι τεράστια. Για το ηλεκτρικό ρεύμα και μόνο που καίνε οι σέρβερ, η εταιρεία χρειάζεται 100.000$ τον μήνα.

Επειδή δεν πιστεύω ότι ο Zuckerberg καλλιεργεί λεφτόδεντρα στον κήπο του, συμπεραίνω ότι κάποιος (κάποιοι) του τα έδωσαν. Και τα λεφτά γιά το ρεύμα, και γιά το προσωπικό, τα κτίρια, την διαφήμιση, το λογισμικό κλπ. κλπ.

Προσπαθώ να μπω στην θέση αυτών των χρηματοδοτών. Έρχεται ένας τυχαίος 25ρης, ένας nobody και σου λέει "έχω μιά ιδέα γιά ένα σαιτ γνωριμιών". Και εσύ του απαντάς "ΟΚ παιδί μου, πάρε 15 εκατομμύρια δολλάρια κάθε χρόνο επί 10 χρόνια και υλοποίησε την ιδέα σου".
Πόσο λογικό είναι αυτό; Τι πιθανότητες έχει να συμβεί;

Κι όμως. Έτσι ακριβώς συνέβη. Μερικοί άνθρωποι έδωσαν - και συνεχίζουν να δίνουν - εκατομμύρια στον Zuckerberg επειδή πιστεύουν ότι το γκομενιλίκι με συνοδεία διαφημίσεων είναι μιά Π.Κ.Ι. (Πολύ Καλή Ιδέα).

* * *
Πλανήτης Γη, 2014.
Το βίντεο με τα περισσότερα κλικς στο youtube είναι τα στιγμιότυπα από τον γάμο της κιμ καρντασιάν.
Φρόντισα να μάθω ποιά είναι η εν λόγω κιμ. Πρόκειται γιά μιά πληθωρική βυζαρού που της αρέσει να πηδιέται με μαύρους και να ποστάρει τα στιγμιότυπα στο ίντερνετ.
Όσο και να έψαξα, δεν μπόρεσα να βρώ τίποτα άλλο που να έχει κάνει η συγκεκριμένη.

Είναι εξωφρενικό. Στο ίντερνετ προσφέρεται απλόχερα όλη η ανθρώπινη γνώση, πανεύκολα και δωρεάν. Ταινίες γιά το διάστημα, αναλύσεις γιά την οικονομία, γιά το περιβάλλον, γιά τον κόσμο. Ειδήσεις, αθλητικά, προσωπικότητες. Τίποτα δεν είναι πιό σημαντικό, τίποτα δεν ενδιαφέρει περισσότερους ανθρώπους από το νυφικό της κιμ.

Θα σκεφτεί κανείς "γιατί κρίνεις τον κόσμο από το πόσα κλικ κάνει στο youtube; ".
Σωστά. Πολύ σωστά. Από τι να τον κρίνω λοιπόν; Πως θα διαπιστώσω τι ενδιαφέρει το ανθρώπινο είδος σε παγκόσμια κλίμακα;
Αν κάποιος μου δώσει ένα καλύτερο μέτρο σύγκρισης, ευχαρίστως να το χρησιμοποιήσω.

* * *
Πλανήτης Γη, 2014.
Το Uber (δεν δίνω λεπτομέρειες) είναι ένα σάιτ που μεσιτεύει αυτοκίνητα. Γιά την ακρίβεια, διαδρομές με αυτοκίνητα. Η αξία του εκτιμάται στα 200 δις. Η αξία της Toyota, της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας του κόσμου εκτιμάται στα 180 δις. Έχουμε φτάσει στην εποχή όπου το να μεσιτεύεις αυτοκίνητα είναι 20 δις πιό κερδοφόρο από το να τα φτιάχνεις.

Το Airbnb είναι ένα σάιτ που μεσιτεύει δωμάτια ξενοδοχείων και ξενώνων. Πρόσφατα πήρε από επενδυτές 200 εκ. $. Καμμία αλυσίδα ξενοδοχέιων στον κόσμο δεν διαθέτει τόσα. Και εδώ οι μεσίτες ξενοδοχείων βγάζουν περισσότερα από τους ξενοδόχους.

* * *
Τις πρώτες 10ετίες της ζωής του, το ίντερνετ καθεαυτό δεν ήταν κερδοφόρο. Το χρηματοδοτούσαν οι κυβερνήσεις - ιδίως η αμερικάνικη. Το αμερικάνικο δημόσιο σταμάτησε να πληρώνει (νομίζω) κάπου το 1998.

Γιά τα 10 επόμενα χρόνια, 1998 - 2008, το 80% του όγκου της πληροφορίας που διακινούνταν στο ίντερνετ παγκόσμια ήταν πορνογραφικό υλικό. Η διακίνηση τσόντας αποτελούσε την κύρια πηγή εσόδων γιά τους παρόχους του ίντερνετ.

Αν δεν υπήρχαν οι (αξιοπρεπέστατες) πόρνες, κανένας δεν θα μπορούσε να συντηρήσει τα τεράστια έξοδα λειτουργίας του ίντερνετ και το τελευταίο θα είχε καταρρεύσει.

Υπήρχε και ένα 20% του ίντερνετ που πρόσφερε κάποια "χρήσιμη" υπηρεσία. Το χρήσιμη εντός εισαγωγικών, γιατί ονομάζω αυθαίρετα χρήσιμο οτιδήποτε δεν είναι τσόντα. Ένας πολύ γενναιόδωρος ορισμός. Αλλά αυτό το "χρήσιμο" 20% δεν έβγαζε αρκετά λεφτά γιά να συντηρήσει το ίντερνετ σαν υποδομή.

Από το 2008 μέχρι σήμερα οι τσόντες έρχονται δεύτερες σε όγκο πληροφορίας, δίνοντας την πρώτη θέση σε διαφημίσεις και social media.
Που σημαίνει ότι οι Κατίνες ξεπέρασαν τους Αυνάνες.
Αλλά ούτε οι Κατίνες ούτε οι Αυνάνες - ανεξάρτητα από το ποιός παράγει περισσότερα δεδομένα - κάνουν κάτι παραγωγικό.

* * *
Τι κοινό έχει η e-προξενήτρα, ο e-εξομολογητής, το φεησμπουκ, η καρντασιάν (ακόμα και το ίντερνετ το ίδιο) και πολλά άλλα παρόμοια; Μα, το ότι δεν παράγουν τίποτα και ταυτόχρονα βγάζουν τρελά λεφτά.

Η σύγκριση είναι εξωφρενική. Ας υποθέσουμε ότι εγω έχω μιά ιδέα γιά μιά νέα, καθαρή μορφή ενέργειας. Είτε μιά ιδέα γιά την καλύτερη παραγωγή τροφής, ώστε να μην πεινάνε τα  παιδάκια στην Αφρική. Είτε μιά ιδέα γιά να αυξηθεί η παραγωγικότητα ενός εργοστασίου. Είτε μιά ιδέα γιά να παράγω πιό γρήγορα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

Καμμία από αυτές τις ιδέες δεν μπορώ να υλοποιήσω. Κανένας δεν μου δίνει φράγκο. Δεν το λέω θεωρητικά αυτό, το λέω από πείρα. Έχω φάει τουλάχιστον 20 φορές τα μούτρα μου.

Καλά εγώ, μπορεί οι δικές μου ιδέες να είναι χαζές. Αλλά οι υπόλοιποι 99.999 συνάδελφοι μου, που έχουν προσπαθήσει από 30 φορές ο καθένας και έχουν φάει πόρτα;
Όλοι αυτοί χαζοί είναι; Όλες αυτές οι χιλιάδες χιλιάδων ιδέες που αφορούν κάτι χρήσιμο γιά την ανθρωπότητα είναι γιά τα μπάζα; Την ίδια ώρα που ο e-εξομολογητής αξίζει 120 μύρια; Το τσατ με τα μπαρμπαδέλια αξίζει 19 δις;

-- Αν θελήσω να ρίξω στην αγορά ένα προϊόν, όπου η κάθε βλαμμένη Κατίνγκω θα μιλάει γιά το βρακί της, είναι σίγουρο ότι θα μου ρίξουν 50 - 60 εκατομμύρια στο ξεκίνημα. Να μη σου πω ότι (αν το κάνω στην Ελλάδα) θα μου δώσουν και βραβείο καινοτομίας.

-- Αν θελήσω να φτιάξω κάτι που θα παράγει (οτιδήποτε), θα είναι "μεγάλο το ρίσκο" και δεν θα πάρω φράγκο. Αν δεήσουν να μου δώσουν μερικά ψίχουλα, θα πρέπει να υποθηκεύσω το σπίτι μου και την ύπαρξη μου την ίδια γιά το υπόλοιπο της ζωής μου.

-- Αν τέλος θελήσω να φτιάξω κάτι κοινωφελές, κάτι που δεν θα παράγει μεν, αλλά θα βοηθάει (ανάπηρους, φτωχούς, ζώα, πεινασμένους) όχι μόνο δεν θα μου δώσουν φράγκο, αλλά θα μου βάλουν κι εμπόδια από πάνω.

Αλλά τα 500 εκατομμύρια γιά γκομενιλίκια και μεσιτείες τα έχουμε γιά στραγάλια.

* * *
Που θέλω να καταλήξω;

Το να μεσιτεύεις κάτι έχει γίνει πιό αποδοτικό από το να το παράγεις. Πακτωλοί δισεκατομμυρίων κατευθύνονται αποκλειστικά προς τα εκεί που δεν παράγεται τίποτα. Συμπαρασύροντας τα καλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας, που αμείβονται καλά μόνο αν παράγουν χαζομάρες .

Αντί να πληρώσουμε τους εξυπνότερους του είδους μας προκειμένου να βρουν το πως θα διαχειριστούμε τους περιορισμένους φυσικούς μας πόρους, τους πληρώνουμε γιά να βρουν το πως θα διαχειριστούμε τα 1.000 selfies που βγάζουμε κάθε μέρα.
Πρόσφατα μία (ελληνική) εταιρεία πήρε βραβείο καινοτομίας, επειδή έφτιαξε μιά εφαρμογή γιά την αρχειοθέτηση των  selfies.

Παιδάκια πεθαίνουν, ζώα υποφέρουν, το περιβάλλον καταστρέφεται, οι φυσικοί πόροι μας τελειώνουν. Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν με ένα κλάσμα των δισεκατομμυρίων που ξοδεύει η ανθρωπότητα γιά διαφήμιση, γιά τσατ, γιά κατινιές και γιά γκομενιλίκια.

Κατά τα άλλα, ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα που διαθέτουμε.
Επίσης, ο homo sapiens είναι ένα ευφυές είδος ζωής.
Επίσης, ο γάϊδαρος πετάει και η Γη είναι επίπεδη.

Της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Make love, not capitalism part 1.5 of 4

Στην αρχή της κρίσης, κάποιοι ξένοι μας κατηγόρησαν ότι "οι έλληνες συσσώρευσαν χρέη επειδή ζούσαν / ζουν πάνω από τις δυνατότητες τους". Αυτή η φράση υιοθετήθηκε από πολλούς (ανάμεσα τους και πολλούς έλληνες), έτσι ώστε σήμερα να αποτελεί γενική πεποίθηση.

Λάθος. Τεράστιο. Δεν ισχύει αυτό το πράγμα, ποτέ δεν ίσχυσε.
Και οι γερμανοί έχουν χρέη, και οι αμερικάνοι έχουν χρέη (αυτοί κι αν έχουν), και οι γιαπωνέζοι έχουν χρέη. Κοντολογίς, όλοι έχουν χρέη. Εδώ έχει χρέη η Σαουδική Αραβία, τα Αραβικά Εμιράτα και το Ντουμπάι. Δεν θα είχε η Ελλάδα;

Η ύπαρξη χρεών δεν αποδεικνύει τίποτα. Οι έλληνες έπαιρναν όλα αυτά τα χρόνια δανεικά - και πολύ καλά έκαναν. Δεν ήταν καν τα μεγαλύτερα ποσά και δεν αποτελούσαν καν εξαίρεση.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τα χρέη. Ήταν η διάθεση των χρημάτων. Δεν έφταιγε το ότι τα πήραμε. Έφταιγε το πως τα ξοδέψαμε.

Με τα λεφτά που πήραμε, θα μπορούσαμε να είχαμε φτιάξει άριστες υποδομές. Κοινωνικές παροχές. Υγεία. Παιδεία. Καινοτομίες.
Αντί γι' αυτά, εμείς τα ξοδέψαμε γιά λουλουδοπόλεμους στην Μύκονο, για μαϊμουδιές, γιά λουσάτα ρούχα, γιά τον Χόντο, γιά τον Ζάρα, γιά ντηζαινιές. Τα χαρίσαμε  στο κάθε λαμόγιο, στον κάθε απατεώνα. Αφού ο κάθε αγράμματος τζομπάνης μπορούσε να έχει "μπέμπα" γιατί να μας ενοχλήσει ότι οι λατσοβαρδινογιανομπόμπολες τσέπωσαν από 5 δισεκατομμύρια ο καθένας ;
Το πρόβλημα μας ήταν και είναι πρόβλημα Λογικής.  Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε, πως μπορεί η κάθε Κατίνγκω να φοράει Σανέλ και πως μπορεί ο κάθε Καραμήτρος να οδηγάει Πόρσε. Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε, πως είναι δυνατόν ένα ψωροδιαμέρισμα στο Μαρούσι να "αξίζει" 150 χιλιάρικα το 2001 και 350 χιλιάρικα το 2006. Πως είναι δυνατόν ένα ντουβάρι να διπλασιάζει την αξία του μέσα σε 5 χρόνια; Ένας απέραντος παραλογισμός κυριαρχούσε και κανένας δεν αναρωτιώταν το παραμικρό.

Η ελληνική οικονομία περιγράφεται με μιά απλή εικόνα, παρμένη από το i-kyr.gr

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ο κρατικοδίαιτος παρασιτισμός. Οι μισές εταιρείες ζουν αποκλειστικά από προμήθειες του δημοσίου. Και οι υπόλοιπες πουλάνε αέρα. Μεσιτείες, προμήθειες και αερολογίες. Κανένας δεν παράγει τίποτα.

Πριν την κρίση είχαμε τους εργολάβους. Δεκάδες δισεκατομμύρια κατάμαυρο χρήμα, στις τσέπες των πιό λάθος ανθρώπων. Με τις ευλογίες του κράτους (η διαφορά ανάμεσα εμπορική και αντικειμενική αξία ήταν δωράκι στους εργολάβους).
Είχαμε και χιλιάδες μαγαζιά κινητής τηλεφωνίας. Χιλιάδες (χρηματο)μεσίτες. Χιλιάδες ντηζαινιές. Και παραγωγή μηδέν.

Η Ελλάδα είχε το 2007-2008 τρεις φούσκες. Φούσκα κρατικού χρέους, φούσκα ακινήτων και φούσκα τραπεζών. Νομοτελειακά, εξαναγκασμένη από την παγκόσμια κρίση του 2008, κάποια από τις 3 φούσκες έπρεπε να σκάσει. Αυτή που θα έσκαγε πρώτη, θα έκρυβε τις άλλες δύο, αφού όλα τα δεινά θα οφείλονταν στην φούσκα που έσκασε, όχι στις άλλες.

Ο ΓΑΠ, ο βλακωδέστερος και γελοιωδέστερος (εκτός αν δεν ήταν βλάκας αλλά προδότης) πολιτικός που πέρασε από την Ελλάδα τα τελευταία 2500 χρόνια, αποφασίζει να σκάσει πρώτη την φούσκα κρατικού χρέους. Οι χειρισμοί του προς αυτόν τον σκοπό έχουν γίνει πιά γνωστοί. Ήθελε να σκάσει το κρατικό χρέος, ώστε να μας φέρει το ΔΝΤ, γιά να μας κάνει Δανία του Νότου. Αντί γι' αυτό μας έφερε το μνημόνιο και μας έκανε Μπαγκλαντες του Βορρά.

* * * *
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν και είναι ο παρασιτισμός. Η μη-παραγωγή. Πριν την κρίση πουλάγαμε διαμερίσματα ο ένας στον άλλον. Όσοι δεν πούλαγαν διαμερίσματα, πούλαγαν κινητά ο ένας στον άλλον. Αλλά με ντουβάρια και εισαγόμενα κινητά, προκοπή δεν έκανε κανένας λαός. 
Σήμερα πουλάμε γιαούρτια και ζαμπονοτυρόπιττες ο ένας στον άλλον. Και "ψαγμένα" γυράδικα. Λυπάμαι, αλλά ούτε με αυτά γίνεται προκοπή.

-- Η Ελλάδα είχε 33.000 δημοσιογράφους πριν την Κρίση.  Ολόκληρη η USA δεν έχει τόσους.

-- Η Ελλάδα είχε 54.000 τραπεζουπαλλήλους στο τέλος του 2012. Η Ελβετία βολεύεται με 45.000, δηλαδή 9.000 λιγότερους. Έχοντας 50Χ μεγαλύτερο τραπεζιτικό τομέα

-- Η Ελλάδα έχει 70.000 μπάτσους. Η (υποτίθεται αστυνομοκρατούμενη) Γερμανία με 8πλάσιο πληθυσμό έχει 55.000.
Ποιός τους πληρώνει όλους αυτούς; Και κυρίως: τι παρήγαγαν όλοι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια;  Όσο πιό παρασιτικό και αεριτζήδικο ένα επάγγελμα, τόσο περισσότερους έλληνες θα βρεις να το εξασκούν. 

Ίσως παρεξηγηθούν κάποιοι, επειδή αποκαλώ μερικά επαγγέλματα παρασιτικά. Είναι πολύ βολικό να σου δείχνουν το φεγγάρι και εσύ να κοιτάς το δάχτυλο.

Το πρόβλημα δεν είναι το πως χαρακτηρίζω εγώ ο μεμονωμένος, ασήμαντος μπλόγγερ τα συγκεκριμένα επαγγέλματα. Το πρόβλημα είναι ότι  μιά χώρα με 70.000 μπάτσους και 54.000 τραπεζιτικούς είναι εξ' ορισμού βουτηγμένη στα σκατά.

Δέχομαι να με μαστιγώσουν στο Σύνταγμα, αν κάποιος μου απαντήσει στο τι παράγουν (παράγω = φτιάχνω κάτι που είτε τρώγεται στο εσωτερικό είτε εξάγεται στο εξωτερικό) οι δημοσιογράφοι, οι διαφημιστές, οι τραπεζιτικοί υπάλληλοι, οι μεσίτες και οι μπάτσοι.
Τρώγονται μήπως τα στεγαστικά δάνεια και οι φούσκες του χρηματιστηρίου; Εξάγονται μήπως τα ντουβάρια στο Χαλάνδρι;

Δεν έχω τίποτα προσωπικό εναντίον των τραπεζουπαλλήλων. Ούτε αμφισβητώ την ακεραιότητα και την τιμιότητα των περισσότερων από αυτούς. Λέω όμως ότι μιά χώρα με τους 10πλάσιους τραπεζουπάλληλους (με βάση τον τζίρο) από την Ελβετία είναι καταδικασμένη - ότι και να κάνει.

* * * *
Πολλοί μιλάνε γιά τον "υπερδιογκωμένο" δημόσιο τομέα. Δεν είναι έτσι. Με βάση τα νούμερα, ο ελληνικός δημόσιος τομέας (ιδίως μετά τις περικοπές) είναι μικρότερος από τον γερμανικό, τον αγγλικό και τον γαλλικό. 

Κανένας δεν μιλάει γιά τους αραχτούς στις τράπεζες και στα μμε.
Και είναι λάθος να πούμε "δεν βαριέσαι αδερφέ, αφού είναι ιδιωτικοί, τους πληρώνει ο τραπεζίτης". Ναι, τους πληρώνει ο τραπεζίτης. Ο οποίος όμως τα παίρνει από το κράτος, δηλαδή όλους μας.
Μόνο το 2013 οι τραπεζίτες πήραν 82 δις από το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος. Συνολικά 200+ δις από την αρχή της κρίσης. Ποιός ιδιωτικός τομέας και @@ μάντολες; Δημόσιοι υπάλληλοι είναι και οι τραπεζιτικοί και όλοι οι υπόλοιποι. Αν δεν έπαιρναν κρατικό χρήμα όλοι αυτοί, θα έψαχναν για φαγητό στους σκουπιδοντενεκέδες.
Που τον βρήκαμε τον ιδιωτικό τομέα;

Τουλάχιστον οι γιατροί του δημοσίου, οι δάσκαλοι και οι πυροσβέστες παράγουν κάτι. Οι μεσίτες και οι τραπεζιτικοί τι παράγουν;
Δεν θα με χάλαγε ένας δραστικός εξορθολογισμός της  δημόσιας διοίκησης. Αλλά όσο ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα αποτελείται από ένα μάτσο (οι μισοί κρατικοδίαιτοι) φραπεδάτους και αραχτούς που πουλάνε αέρα και μεσιτείες, όσο και να πετσοκοφτεί ο δημόσιος τομέας, δεν αλλάζει τίποτα.

Ποιοί είναι οι μεγαλύτεροι εργοδότες στην Ελλάδα; Ποιά είναι τα "βαριά" μας επιχειρηματικά χαρτιά; Τράπεζες, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, κατασκευαστικές, ΜΜΕ.
Αντε, έστω ότι η ΔΕΗ παράγει ρεύμα. Δυσανάλογα λίγο και δυσανάλογα ακριβό, σε σχέση με τις δυνατότητες.
Οι υπόλοιποι τι παράγουν; Τι τρώγεται από όλα αυτά; Τι μπορεί να εξαχθεί;

Παρατηρησούλα γιά τις κατασκευαστικές και τους εργολάβους. Μιά οικοδομή συνεισφέρει στην οικονομία μόνο 1 φορά, όταν κατασκευάζεται. Όλες οι επόμενες αγοραπωλησίες είναι ένας μη-παραγωγικός κύκλος. Ενα έτοιμο κτίσμα παύει να είναι παραγωγικό, όσες φορές και να πουληθεί, σε οποιαδήποτε τιμή και να πουληθεί.
Παραγωγή είναι αυτό που λέει η λέξη. Από κάποιες πρώτες ύλες παράγεις κάτι χρήσιμο. Αν πάρεις ένα έτοιμο πράγμα (είτε σπίτι είναι αυτό είτε κινητό είτε αυτοκίνητο) και το πουλήσεις από τον Κώστα στον Γιάννη, θα είναι μεσιτεία, όχι παραγωγή.

Στην Ελλάδα έχουμε 80% ιδιοκατοίκηση, όταν όλη η Ευρώπη έχει βία 45%. Έχουμε τσιμεντώσει δηλαδή την χώρα μας σε διπλάσιο βαθμό από όλη την Ευρώπη. Όχι μόνο την ασχημήναμε, αλλά πιό αντιπαραγωγικό πράγμα από τα ντουβάρια δεν υπάρχει.

Δεν μας χάλασαν λοιπόν τα δανεικά, ούτε το ότι "ζούσαμε πιό πάνω από τις δυνατότητες μας". Μας κατέστρεψαν τα ντουβάρια και όσοι θεωρούσαν τα ντουβάρια επένδυση και ανάπτυξη.
Ακόμα και σήμερα, όλοι επιζητούν την ανάπτυξη μέσω ντουβαριών. Ο έλληνας δεν ξέρει να παράγει απολύτως τίποτα. Ξέρει μόνο να καίει τα δάση του και να τσιμεντώνει την χώρα του.
Εδώ ακριβώς κολλάει και ο "Οργισμένος πρόλογος".

* * * *
Τι κάνουν οι νέοι σήμερα; Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.
Όσοι δεν προσπαθούν να μπουν στο δημόσιο, γεμίζουν τις σχολές των μπάτσων. Οι μπατσοι και οι σεκιουριτάδες είναι τα επαγγέλματα του μέλλοντος.
Παραγωγικότητα μηδέν. Η Ελλάδα θα μείνει ακόμα 50 χρόνια βαθιά μέσα στην κρίση. Όσο η νεολαία της επιδιώκει να αράξει σε ένα μη παραγωγικό επάγγελμα, γιατί να βγει;

Κάθε φορά που διαβάζω μιά είδηση γιά "καινοτόμο ελληνική εταιρεία νέων ανθρώπων" πέφτω με τα μούτρα στην ανάγνωση. Ξεκοκκαλίζω τις λεπτομέρειες, επισκέπτομαι το σάϊτ, βλέπω το "καινοτόμο" προϊόν. ...... Και με πιάνει μαύρη απελπισία.

Προσπαθούν να πουλήσουν αέρα, τρεντιές και μεσιτείες. Από παραγωγή, πάλι τζίφος.

Όλα τα προιόντα, όλες οι ιδέες αφορούν κάποια μορφή μεσιτείας. Πρόσφατα διάβαζα γιά έναν διαγωνισμό ελληνικής καινοτομίας.
Το πρώτο βραβείο πήγε σε ένα προιόν (σάιτ) που μεσιτεύει ανάμεσα σε μεσίτες και σε τελικούς αγοραστές. Τα υπόλοιπα αφορούν είτε κάποια τρεντιά είτε κάτι στο στυλ "βρες ποιός μπακάλης έχει τις φτηνότερες μπανάνες / ντομάτες / ποδήλατα".

Μιά άλλη - πολύ πετυχημένη - ελληνική εταιρεία πουλάει αεροπορικά εισητήρια. Παίρνει ένα προιόν που παράγεται αλλού (εισητήριο) και αντί να βγάζει προμήθεια 8% όπως όλοι οι άλλοι έμποροι, βγάζει 7.5%. Το σαιτ τους είναι ένα από τα χιλιάδες σαιτ που απλά πουλάνε αεροπορικά εισητήρια.
Όλο αυτό το πράγμα ονομάζεται ελληνική καινοτομία και παίρνει επαίνους γιά το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Εδώ και 4.000 χρόνια ο κάθε έμπορος προσπαθεί να πουλήσει φτηνότερα από τον ανταγωνισμό. Που την είδαμε την (ελληνική τρομάρα μας) καινοτομία;

Είναι δυνατόν, όλη η ελληνική οικονομία να βασίζεται σε προμήθειες και μεσιτείες; Και σε τρεντιές του στυλ "βρες τι χρώμα καπέλο σου ταιριάζει γιά την παραλία" ή σε υπηρεσίες του στυλ "βρες που έχει ελεύθερα ταξί στην Γλυφάδα" ;

* * * *
Κανένας κανόνας χωρίς τις εξαιρέσεις του. Έστω κι αν είναι λίγες.

Υπάρχουν στην Ελλάδα μικρές εταιρείες, που όντως παράγουν. Αυτές έχουν τον αμέριστο θαυμασμό μου. Πιστεύω ότι σ' αυτές θα έπρεπε να ρίξουμε όλα μας τα λεφτά, όλες  μας τις δυνάμεις, όλους μας τους πόρους.

Αντί να εξαμβλώνουμε τις παραλίες μας γιά να κάνουν κονόμα οι γιδοβοσκοί (δες τον πρόλογο) ας δώσουμε σ' αυτές τις μικρές εταιρείες την δυνατότητα να παράγουν. Ας τους δώσουμε λεφτά, ας τους φτιάξουμε τις υποδομές που χρειάζονται, ας ενισχύσουμε την δημιουργία παρόμοιων εταιρειών. Με βάση πάντα την παραγωγή, όχι τις μεσιτείες και τις τρεντιές.

Έχουμε εταιρείες μεταποίησης τροφίμων (π.χ. γαλακτοκομικά, ελαιόλαδο). Έχουμε εταιρείες ηλεκτρονικών (κατασκευή, όχι εισαγωγές), έχουμε εταιρείες ιατρικής τεχνολογίας. Έχουμε εταιρείες που φτιάχνουν φωτοβολταϊκά.

Έχουμε εταιρεία που φτιάχνει ηλιακά μοτοποδήλατα. Ετούτην εδώ.
Αρχάρια μεν, αλλά τους εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία. Αν δεν φτιάξουν οι έλληνες ηλιακά οχήματα, ποιός θα τα φτιάξει ρε γαμώτο; Οι λάπωνες;

Για την Ιστορία: ο πρώτος που μίλησε - και προώθησε έμπρακτα - την ιδέα του ηλιακού αυτοκινήτου ήταν ο Κώστας Καββαθάς το 1983. Πριν 30 χρόνια!

Αν τα τελευταία 30 χρόνια δεν τα χώναμε στους τραπεζίτες (και τους υπάλληλους τους), στους εργολάβους, στους μμετζήδες, στους μεσίτες και στους βλαχομπαρόκ γιδοβοσκούς, αν δίναμε το ένα χιλιοστό από όσα δώσαμε σε δαύτους γιά την υλοποίηση της ιδέας / οράματος του Κώστα-pilot-Καββαθά, σήμερα θα πουλάγαμε ηλιακά αυτοκίνητα σε όλον τον κόσμο.

Και η Μέρκελ θα έτρεχε λαχανιασμένη ξωπίσω μας.

Το ΑΕΠ μου μέσα. Make love, not capitalism part 2 of 4

Η βικιπέδια δίνει έναν τρομερά πολύπλοκο μαθηματικό τύπο γιά τον υπολογισμό του Ακαθάριστου Εθνικού ΠροΪόντος (ΑΕΠ). Παρά τις μαθηματικές μου γνώσεις, δεν βγάζω άκρη με δαύτον. 
Αντίθετα ο χοντρικός, καθημερινός ορισμός του ΑΕΠ είναι σχετικά απλός: το ΑΕΠ μιάς χώρας είναι το σύνολο των παραχθέντων προϊόντων και υπηρεσιών.
Υποτίθεται ότι όσο πιό ψηλό είναι το ΑΕΠ, τόσο πιό ευτυχισμένοι είναι οι κάτοικοι της χώρας. Yποθέτουμε δλδ ότι οι κάτοικοι απολαμβάνουν τα αγαθά ( = ΑΕΠ) που παράγουν. Γι' αυτό όλοι οι πολιτικοί σε όλες τις χώρες υπόσχονται αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή περισσότερα αγαθά.

Η πολυπόθητη αύξηση του ΑΕΠ ονομάζεται "ανάπτυξη". Η μείωση του ΑΕΠ ονομάζεται "ύφεση" και θεωρείται καταστροφή.

Εδώ υπάρχει μιά λογική ακροβασία. Λογικά, δεν είναι δυνατόν να αυξάνουν όλες οι χώρες το ΑΕΠ τους. Αυτά που παράγει παραπάνω μιά χώρα και τα εξάγει θα αντιστοιχούν στην μείωση του ΑΕΠ των άλλων χωρών.
Επειδή όμως το ΑΕΠ δεν μετράει την αντικειμενική αξία όλων των πραγμάτων αλλά την τιμή (ανάμεσα σε πολλά άλλα) του κάθε πράγματος, είναι όντως δυνατόν να αυξάνουν όλοι ταυτόχρονα το ΑΕΠ τους. Απλά, αυξάνουν τις τιμές - χωρίς να παράγεται κάτι παραπάνω.

Ένας δεύτερος σημαντικός παράγοντας είναι το κρατικό χρέος. Το οποίο έχει μιά απόλυτη τιμή (π.χ. το χρέος της Ελλάδας είναι 400 δις) και μιά σχετική τιμή: το ποσοστό του επί του ΑΕΠ. Το χρέος π.χ. της Ελλάδας είναι 170% του ΑΕΠ.
Χοντρικά, το ελληνικό κράτος χρωστάει 1.7 φορές από όσα παράγουν οι πολίτες του σε έναν χρόνο.

Γενικά, ένα χρέος σε ύψος 60% του ΑΕΠ θεωρείται "βιώσιμο", ότι και να σημαίνει η λέξη. Αυτό το 60% είναι και ένα από τα κριτήρια του Μαάστριχτ. Η Γερμανία πάντως έχει χρέος 80% του ΑΕΠ της, χωρίς να κινδυνεύει σοβαρά. Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν κάτι ανάμεσα σε 70% και 110%.

Όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί κάνουν (χοντρές έως πολύ χοντρές) ματσαράγγες, προκειμένου να ανεβάσουν το ΑΕΠ. Το γιατί είναι προφανές. Από την μιά θέλουν να παρουσιάσουν ανάπτυξη. Από την άλλη, όσο αυξάνει το ΑΕΠ μειώνεται το ποσοστό του χρέους. Αν αυξηθεί το ΑΕΠ μπορούν να κρατήσουν το χρέος ψηλά (κάθε μείωση του χρέους έχει πολιτικό κόστος) χωρίς να αυξάνεται το ποσοστό.

Η κραταιά Γερμανία δεν ανεβάζει το ΑΕΠ της με ματσαράγγες, αλλά μειώνει το χρέος της με δαύτες (τι Γιάννης, τι Γιαννάκης). Βαφτίζει τα δημόσια έξοδα γιά (δημόσια) Παιδεία και την (δημόσια) Υγεία σαν ιδιωτικά και έτσι δεν μετράνε στο κρατικό χρέος.

Η Ούζα ανεβάζει το ΑΕΠ της με την ... τηλεόραση. Υπολογίζει ότι κάθε αμερικάνος που κάθεται στον καναπέ του και βλέπει TV παράγει αγαθά (το τι είδους αγαθά είναι αυτά, δεν το ξέρει κανένας). Και επειδή 400 εκατομμύρια αμερικάνοι κάθονται ατέλειωτες ώρες μπροστά στην TV, η Ούζα παρουσιάζεται να έχει ένα αυξημένο ΑΕΠ (άρα ανάπτυξη) και συνεπώς μειωμένο χρέος.

Η Αγγλία ανεβάζει το ΑΕΠ της με ανύπαρκτα έσοδα από ανύπαρκτες αποικίες.

Η Ισπανία και η Ιταλία αποφάσισαν να προσμετρήσουν τα έσοδα από την πορνεία και το εμπόριο ναρκωτικών στο ΑΕΠ τους. Το ίδιο σκέφτονται να κάνουν και οι εγχώριοι φωστήρες στην Ελλάδα. Και επειδή κανένας δεν ξέρει - ούτε μπορεί να αποδείξει - το πόσο ψηλός είναι ο τζίρος από την πορνεία και τα ναρκωτικά, σε λίγο θα έχουμε ένα ΑΕΠ μεγαλύτερο από της Γερμανίας και θα δανείζουμε την Μέρκελ.

Έχουμε μιά τερατώδη διαστροφή κάθε λογικής και κανένας δεν ενοχλείται. Όλα τα δυτικά κράτη έγιναν ξαφνικά (πολύ) πλουσιότερα χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα.

Βαφτίζουμε την πορνεία και τα ναρκωτικά σαν ΑΕΠ. Δηλαδή εθνικό προϊόν που συμβάλλει στην γενική ευημερία του τόπου μας. Σε λίγο οι ναρκέμποροι θα μας ζητάνε και κρατικές επιδοτήσεις. Αφού συμβάλλουν οι άνθρωποι στην ευημερία μας, γιατί να μην τους επιδοτήσουμε;

Χρειαζόμαστε πραγματικά ανάπτυξη; (δηλαδή κάθε χρόνο μία αύξηση του ΑΕΠ). Είμαι πεισμένος πως όχι. Αλλά τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε μάθει ότι μόνο η ανάπτυξη είναι Καλό Πράγμα. Έχουμε μάθει ότι μόνο ο πολιτικός που υπόσχεται ανάπτυξη θα επανεκλεγεί.
Και επειδή η ρημάδα η ανάπτυξη (δηλαδή η πραγματική παραγωγή πραγματικών και χρήσιμων αγαθών) είναι πολύ, πολύ, πολύ δύσκολη, οι πολιτικοί μας βγάζουν λαγούς από το καπέλο (ανάπτυξη) και μας δείχνουν κάτι που δεν υπάρχει.

* * * 
Κάθε προϊόν που διακινείται στο παγκόσμιο εμπόριο έχει έναν τζίρο. Μικρό / μεγάλο, δεν έχει σημασία. Ας πούμε ότι το προϊόν Χ κάνει έναν παγκόσμιο τζίρο από 100 δις. Τα στοιχήματα γύρω από την τιμή του προϊόντος Χ ανεβαίνουν στο ιλιγγιώδες ποσόν των 1.300 δις. 
Όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Τα ποσά των στοιχημάτων πάνω στις τιμές του παγκόσμιου εμπόριου είναι δεκατρείς φορές μεγαλύτερα από τα ποσά του ίδιου του παγκόσμιου εμπόριου.

Ξανά: γιά κάθε προϊόν αξίας 1 ευρώ που παράγεται στον πλανήτη, τζογάρονται 13 ευρώ πάνω στην τιμή αυτού του προϊόντος.

Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι τερατώδες. Κανέναν δεν συμφέρει πλέον να παράγει οτιδήποτε. Γιατί να παράγεις στάρι αξίας 1 ευρώ την στιγμή που μπορείς να κερδίσεις 13 ευρώ, στοιχηματίζοντας πάνω στην τιμή του σταριού;

Το ΑΕΠ είναι το σύνολο των παραγόμενων προιόντων και υπηρεσιών. 
Τι είναι όμως προϊόν και τι είναι υπηρεσία; Τι είναι χρήσιμο προϊόν και ποιά είναι χρήσιμη υπηρεσία;

Είναι λογικό να μετράμε τον τζόγο πάνω στα προϊόντα σαν ΑΕΠ; Είναι λογικό να ενθαρρύνουμε τον τζόγο περισσότερο από την παραγωγή αγαθών; Είναι λογικό να ενθαρρύνουμε τα λαμόγια και τα παράσιτα και να αποθαρρύνουμε τους εργατικούς και τους τίμιους;

Όχι, δεν σκοπεύω να ορίσω εγώ το τι είναι χρήσιμο και τι δεν είναι. Δεν μπορώ να αποφασίσω γιά 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Ακόμα και αν μπορούσα, δεν θα ήθελα. Δεν έχω κανέναν σκοπό να επιβάλλω στους άλλους το τι να (μην) κάνουν.

Εκείνο που λέω είναι ότι ο τρόπος που μετράμε το ΑΕΠ μας, τις κοινωνίες μας, την οικονομία μας, την ευημερία μας είναι λάθος. Είναι ένας παράλογος τρόπος που μας οδηγεί σε παράλογες πράξεις.

Σαρκαστική σημείωση:
Ακόμα και με τόσους παραλογισμούς (τζόγος, άχρηστα προϊόντα κλπ.) δεν καταφέρνουν οι κυβερνήσεις να παρουσιάσουν αύξηση του ΑΕΠ. Γι' αυτό καταφεύγουν στις ματσαράγγες με τα ναρκωτικά κ.α.. Αυτό και μόνο μας δείχνει το πόσο λάθος, πόσο καταστροφικός είναι ο δρόμος που ακολουθούμε.

Ακόμα ένα νουμεράκι, γιά όσους ακόμα θέλουν ανάπτυξη: η Κίνα χρησιμοποίησε τα τελευταία τρία χρόνια περισσότερο τσιμέντο από όσο χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα!
Η ισχυρότερη οικονομία, η πιό βιομηχανοποιημένη χώρα  του κόσμου (ΗΠΑ) ξόδεψε 4.5 γιγατόνους τσιμέντο σε 100 χρόνια. Ολογραφως: εκατό. Πολύ τσιμέντο, πάρα πολύ.
Αλλά όλο το αμερικάνικο τσιμέντο 100 χρόνων "εξαφανίζεται" μπροστά στους 6.6 γιγατόνους τσιμέντο που χρησιμοποίησε η Κίνα μέσα σε 3 χρόνια. Ολογράφως: τρία!

Ας φανταστούμε τώρα τι γίνεται με τον όγκο των σκουπιδιών, τα χημικά απόβλητα, τα καυσαέρια, τις πρώτες ύλες (πόσιμο νερό, μεταλλεύματα, οικοσυστήματα). Με τον ρυθμό που αναπτύσσεται η Ασία ο πλανήτης θα μας έχει τελέψει το αργότερο μέχρι το 2030.

Από τα 7.5 δις κατοίκους του πλανήτη Γη, τα 3.5 δις ζουν σε μιά ακτίνα 6000 χιλιομέτρων γύρω από το Guangzhou (πόλη της νότιας Κίνας). Τα 6000 χλμ δεν είναι μεγάλη απόσταση, μιά ματιά στον χάρτη πείθει. Τι θα κάνουμε αν όλοι αυτοί αναπτυχθούν σαν τους αμερικάνους;

Που πάμε ρε Καραμήτροι; Όλοι οι πολιτικοί όλων των χωρών έχουν ανάγει την ανάπτυξη σε Ιερό Δισκοπότηρο. Όλοι οι πολίτες ψηφίζουν μόνο τους πολιτικούς που φέρνουν ανάπτυξη.  Έστω στα λόγια, έστω με λογιστικές ματσαράγγες. Στα δυτικά κράτη η ανάπτυξη υπάρχει μόνο στα χαρτιά και στην πολιτική φαντασία - ευτυχώς. Στα ασιατικά κράτη η ανάπτυξη είναι πραγματική μεν, καταστροφική δε.

Βρισκόμαστε σε ένα αυτοκίνητο με χαλασμένα φρένα που τρέχει πάνω σ' έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο ολοταχώς προς τον γκρεμό.
- Οι δεξιοί πολιτικοί όλου του κόσμου πιστεύουν ότι όλα πάνε μιά χαρά. Αρκεί να σφίξουμε λίγο τα λουριά στους τεμπέληδες έλληνες γιά να μειώσουν τα χρέη τους.
- Οι αριστεροί πολιτικοί πιστεύουν ότι πρέπει στην θέση του καπιταλιστή οδηγού να βάλουμε έναν σοσιαλιστή οδηγό.
- Οι οικολόγοι πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξουμε τον κινητήρα με έναν καινούργιο, καθαρότερο.
- Οι λοβοτομημένοι ναζιστές θέλουν να πετάξουν έξω από το αυτοκίνητο όλους τους ξένους.
- Οι χριστιανοταλιμπάν πιστεύουν ότι έτσι θέλει ο θεός.
Κανένας δεν σκέφτεται να διορθώσει τα φρένα, κανένας δεν θέλει να αλλάξει την πορεία προς τον γκρεμό. Όλοι θέλουν ανάπτυξη με φουλ ταχύτητα.

Κανένας πολιτικός, κανένα κόμμα δεν ζητάει μείωση του ΑΕΠ και στροφή σε πραγματικές αξίες.

Χρειαζόμαστε τελικά ανάπτυξη - δηλαδή μιά αύξηση του ΑΕΠ;
Αν ορίσουμε σαν ανάπτυξη την ευημερία όλων μας (ανθρώπων και ζώων), ορίσουμε σαν ανάπτυξη την προστασία του περιβάλλοντος και την εξοικονόμηση φυσικών πόρων, αν αποφασίσουμε ότι ανάπτυξη θα είναι μόνο ότι χρήσιμο παράγεται γιά το γενικό καλό, τότε ναι. Την χρειαζόμαστε την ανάπτυξη.
Με την μορφή που δίνουμε σήμερα στην ανάπτυξηκαι έτσι όπως την μετράμε, σίγουρα όχι.

Δεν είμαι ο πρώτος που τα λέει αυτά. Ο καθιερωμένος όρος λέγεται "αποανάπτυξη" και μπορεί να βρει κανείς εκατοντάδες άρθρα στο ιντερνετ που περιγράφουν ακριβώς τι είναι αυτό.

Γενικά, αποανάπτυξη είναι όχι μόνο το να παράγουμε και να καταναλώνουμε λιγότερα. Αποανάπτυξη είναι (κυρίως) να παράγουμε / καταναλώνουμε πιό ορθολογικά.
Αποανάπτυξη είναι να επιβραβεύουμε τον τίμιο παραγωγό ενός χρήσιμου αγαθού και να τιμωρούμε τον αεριτζή και το λαμόγιο που τζογάρουν με τις ζωές μας.

* * * 
Μιά μικρή ανακεφαλαίωση.

Στο πρώτο ποστ έδειξα ότι ο τουρισμός στην Ελλάδα είναι μιά καταστροφική δραστηριότητα που ωφελεί μόνο μερικά λαμόγια. Σίγουρα όχι την χώρα και σίγουρα όχι το κοινωνικό σύνολο. Έδειξα ότι πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά γιά τα 20 εκατομμύρια που περιμένουμε φέτος.

Στο δεύτερο ποστ έδειξα ότι σε όλον τον πλανήτη έχουμε ένα άρρωστο φαινόμενο κατασπάλησης πόρων. Παραγωγικές, χρήσιμες διαδικασίες καταπνίγονται. Ταυτόχρονα αμοίβεται με τρελά ποσά ότι πιό ανόητο και ανούσιο.

Στο τρίτο ποστ έδειξα ότι ναι μεν όλος ο κόσμος αναλώνεται σε φτηνές, αντιπαραγωγικές  βλακείες αλλά οι έλληνες είναι πρωταθλητές σε αυτό το θλιβερό σπορ. Στην Ελλάδα ότι πιό άχρηστο και βλαβερό επιδοτείται, ότι πιό δημιουργικό καταστρέφεται. Τα πιό αντιπαραγωγικά επαγγέλματα είναι τα πιό διαδεδομένα.

Σε αυτό το ποστ δείχνω ότι όλο το δυτικό οικονομικό σύστημα που ονομάζουμε καπιταλισμό είναι σάπιο και διεφθαρμένο. Όχι μόνο επειδή επιτρέπει και ενδυναμώνει την αδικία και την εκμετάλλευση. Αλλά (κυρίως) γιατί ευαγγελίζεται μιά ανάπτυξη που δεν μπορεί να φέρει και που είναι καταστροφική έτσι κι αλλιώς.

Έμποροι των εθνών. Make love, not capitalism part 3 of 4

Κάπου γύρω στο 1965 ο καπιταλισμός - έτσι όπως σωστά τον κατακεραύνωσε ο Μαρξ -  έφαγε τα ψωμιά του. Τελείωσε τον κύκλο του και κινδύνευε να καταρρεύσει. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν την εξουσία, οι καπιταλιστές έφτιαξαν μιά νέα μορφή καπιταλισμού, που μας τυραννάει μέχρι σήμερα.

Επειδή μερικά πράγματα τα θεωρούμε αυτονόητα και προαιώνια, σημειώνω εδώ μερικές σημαντικές διαφορές του παλιού καπιταλισμού από τον νέο. Όχι γιά να εξωραΐσω τον παλιό καπιταλισμό - αυτός ήταν το ίδιο άδικος και εκμεταλλευτής όσο και ο νέος. Θέλω να αναδείξω τις διαφορές τους γιά να ξεκαθαρίσω, γιά τι πράγμα μιλάω.

Ο παλιός καπιταλιστής του Μαρξ είχε ένα κεφάλαιο και με αυτό αγόραζε τα μέσα παραγωγής. Μετά ανάγκαζε τους εργάτες να παράγουν (η λέξη κλειδί) κάτι, πλουτίζοντας από την παραγόμενη υπεραξία.
Όσο και να ακούγεται σήμερα παράξενο, οι παλιοί καπιταλιστές σιχαίνονταν τον ραντιερισμό (ραντιερισμός = κέρδη δίχως να έχεις παράγει κάτι), τα χρέη και τον τζόγο. Και μάλιστα γιά τον σωστό λόγο: θεωρούσαν  - πολύ σωστά - τον ραντιέρη και τον τζογαδόρο σαν παράσιτα. Θεωρούαν ντροπή να χρεωθούν. Ολόκληρη η αμερικάνικη και αγγλική νομοθεσία (δλδ. όλος ο τότε καπιταλιστικός κόσμος) μέχρι το 1970 σχεδόν απαγόρευαν τον ραντιερισμό.
Ταυτόχρονα, με τον κανόνα του χρυσού που ίσχυε μέχρι το 1973 σχεδόν δεν υπήρχαν χρέη. Ούτε κρατικά ούτε ιδιωτικά

(Παρενθεσούλα: μερικοί πανηλίθιοι στην Ελλάδα υποστηρίζουν ότι "η χούντα δεν άφησε χρέη". Εννοούν φυσικά την χούντα του 1967, όχι την σημερινή. Δεν ξέρουν οι βλάκες ότι μέχρι το 1973 που καταργήθηκε ο κανόνας του χρυσού κανένα κράτος δεν μπορούσε να συσσωρεύσει χρέη - ανεξάρτητα από το ποιός κυβερνούσε. )

Ο κανόνας του χρυσού έχει βέβαια αρκετά δικά του εγγενή προβλήματα (π.χ. αποπληθωρισμός). Παρ' όλα αυτά ήταν το σύστημα του παλιού καπιταλισμού.

Τράπεζες υπήρχαν φυσικά και στον παλιό καπτιταλισμό. Αλλά είχαν εντελώς διαφορετικό ρόλο από σήμερα. Οι τράπεζες τότε ήταν περισσότερο γιά να φυλάνε το χρήμα και να εγγυώνται μιά ασφαλή μεταφορά / συναλλαγή. Είχαν ένα κλάσμα μεγέθους των σημερινών τραπεζών. Οι σημερινές τράπεζες βασίζονται στον τζόγο, δημιουργώντας φούσκες.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του παλιού καπιταλισμού ήταν η παραγωγή. Ο καπιταλιστής εκμεταλλεύονταν μεν τους εργάτες, αλλά παρήγαγε κάτι. Όποιος είχε κεφάλαιο μπορούσε να το αυγατίσει αποκλειστικά παράγοντας κάτι. Αντίθετα σήμερα, όποιος έχει κεφάλαιο θα είναι βλάκας αν παράγει κάτι. Το κεφάλαιο σήμερα αυγατίζει μόνο αν τζογάρεις.

Το 1965 ήταν μιά καλή εποχή γιά την οικονομία. Πληθωρισμός κοντά στο μηδέν, ανεργία μηδέν σε όλα τα δυτικά κράτη. Σήμερα ακούγεται σαν ουτοπία, τότε ήταν αυτονόητο. Γιατί κατέρρευσε ο παλιός καπιταλισμός ειδικά εκείνη την εποχή;
Μα, επειδή παρήγαγε όλα όσα λογικά χρειάζονταν οι άνθρωποι.

Σαφώς και δεν είχαν όλοι αυτοκίνητο. Ούτε τηλεόραση. Αλλά όσοι δεν τα είχαν, δεν τα χρειάζονταν κιόλας. Η συντριπτική πλειοψηφία είχε εξασφαλισμένα (και σιγουρεμένα με μικροαστική σιγουριά) τα βασικά: τροφή, στέγη, μόρφωση, υγεία, σύνταξη. Οπότε γιατί να ενδιαφερθεί γιά αυτοκίνητο, την στιγμή που μπορούσε να πάει όπου ήθελε με τα πόδια, ή με ΜΜΜ;

Σαφώς υπήρχαν το 1965 πλούσιοι και (παμ)φτωχοι. Η ψαλίδα όμως ανάμεσα πλούσιους και φτωχούς ήταν ένα κλάσμα της σημερινής.
Οι τότε πλούσιοι κουβαλούσαν την αίγλη του αυτοδημιούργητου, εκείνου που δουλεύει και παράγει. Μπορεί η αίγλη να ήταν πλασματική, αλλά υπήρχε. Οι σημερινοί πλούσιοι είναι κάτι μαυρολεφτάδες και ραντιέρηδες. Άτιμα λαμόγια, όχι παραγωγοί. Τραπεζίτες και παράσιτα (συνωνυμία).

Ο παλιός καπιταλισμός λοιπόν έσβησε το 1965, επειδή η αγορά ήταν κορεσμένη. Ο κόσμος κατανάλωνε αυτά που παρήγαγε. Μιά επέκταση ήταν ζημιογόνα. Ο κορεσμός ήταν το κλειδί.

Έστω ότι 10 καπιταλιστές έχουν 10 εργοστάσια και παράγουν 10.000 παπούτσια. Με αυτά τα 10.000 παπούτσια καλύπτουν όλες τις ανάγκες των καταναλωτών. Αν έρθει ένας 11ος καπιταλιστής και φτιάξει ένα καινούργιο εργοστάσιο, είτε δεν θα μπορέσει να πουλήσει τα παπούτσια του - αφού η αγορά είναι κορεσμένη - είτε θα εξολοθρεύσει κάποιον ανταγωνιστή του. Και στις δύο περιπτώσεις, η κατασκευή παραπάνω παπουτσιών από όσα λογικά χρειάζεται η αγορά είναι ζημιογόνα γιά τους ίδιους τους καπιταλιστές. Καπιταλισμός δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε κορεσμένες αγορές, επειδή αναγκαστικά θα φάει τις σάρκες του.

Ο καπιταλισμός λοιπόν το 1965 ήταν καταδικασμένος. Σώθηκε χάρη σε τρεις κοσμοϊστορικές μεταλλάξεις, που ηθελημένα πέρασαν στα μουλωχτά και σήμερα θεωρούνται αυτονόητες.

Μετάλλαξη 1: καταναλωτές όλου του κόσμου, αυξάνεστε και πλυθήνεστε

Η πρώτη μετάλλαξη ήταν η παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή η ελεύθερη διακίνηση χρημάτων και προιόντων ανά τον κόσμο. Λύσσαξαν όλες οι κυβερνήσεις όλων των κρατών να την επιβάλλουν. Δεκαετίες το προσπαθούσαν και τελικά το πέτυχαν. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το πιό απτό παράδειγμα, αλλά μακράν ούτε το μόνο ούτε το μεγαλύτερο.
Μιλάμε πάντα γιά παγκόσμια διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων. Τους ανθρώπους τους πυροβολάμε στα σύνορα. Μέχρι εκεί φτάνει η καπιταλιστική ελευθερία.

Με την παγκοσμιοποίηση μπήκαν καινούργιοι καταναλωτές στην αγορά, η οποία έπαψε να είναι κορεσμένη. Οι καπιταλιστές μπορούσαν πιά να χτίσουν και το 11ο και το 12ο και το 150ο εργοστάσιο παπουτσιών.

Μετάλλαξη 2:  ότι λάμπει δεν είναι χρυσός

 Η δεύτερη μετάλλαξη ήταν η κατάργηση του κανόνα του χρυσού. Εδώ υπάρχει μιά ιστορική λαμογιά. Οι αμερικάνοι είχαν ήδη παραβεί τον κανόνα του χρυσού πριν τον καταργήσουν. Αντί να τυπώνουν τόσο χρήμα όση η αξία του χρυσού που διέθεταν (αυτό επιβάλλει ο κανόνας του χρυσού), τύπωναν μερικά βουνά από δολλάρια παραπάνω.
Το 1973 οι ευρωπαίοι σκέφτηκαν να εκβιάσουν τους αμερικάνους. Αγόρασαν δολλάρια και μετά πήγαν στην Ούζα και ζήτησαν το αντίτιμο σε χρυσάφι, ξέροντας ότι η Ουζα δεν το είχε.
Μπροστά στην προοπτική να καταρρεύσει, η Ούζα είπε στους Ευρωπάιους "πάρτε τα @@ μου", καταργώντας και επίσημα τον κανόνα του χρυσού.

Από τότε τα δολλάρια, μάρκα, λίρες, φράγκα (και αργότερα τα ευρώ) δεν είναι παρά χρωματιστά χαρτάκια χωρίς αντίκρυσμα. Το λεγόμενο fiat money μπορεί να δημιουργηθεί εκ του μηδενός από οποιονδήποτε τραπεζίτη.
Η πραγματική εξουσία βρίσκεται πλέον στα  παράσιτα που λέγονται τραπεζίτες και που είναι οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να τυπώνουν (νόμιμα) αυτά τα χρωματιστά χαρτάκια.
Οι τράπες στον καινούργιο καπιταλισμό έχουν τον πιό καταστροφικό ρόλο. Τυπώνουν χαρτάκια - δηλαδή δημιουργούν χρέος. Ιδιωτικό και κρατικό. Οι τράπεζες μάλιστα έχουν συμφέρον να αυξάνεται το χρέος (χρέος = χρήμα).

Αυτή η δεύτερη μετάλλαξη (η κατάργηση του κανόνα του χρυσού) έσωσε μεν τον καπιταλισμό, αλλά με βαρύτατο τίμημα. Τον έσωσε γιατί του έδωσε μιά απεριόριστη δυνατότηα να κερδίζει χωρίς να παράγει - κάτι που μέχρι το 1973 ήταν αδύνατο.
Από το 1973 και μετά, συμφέρει περισσότερο να είσαι ένα ραντιέρικο παράσιτο, ένας τζογαδόρος από το να παράγεις. Από το 1973 και μετά ενθαρρύνεσαι να συσσωρεύεις χρέη (θυμάται κανείς το όργιο των πιστωτικών καρτών πριν την κρίση; ). Το χρέος μετατράπηκε  από κατάπτυστο σε στυλοβάτη της οικονομίας. Ο τζόγος έγινε το κύριο μέλημα των καπιταλιστών - συμπεριλαμβανομένων των wannabe καπιταλιστών εν ελλάδι.

Το 99% των μνημονιακών πακέτων πηγαίνουν στις τράπεζες, προκειμένου αυτές να επιβιώσουν. Και μετά μιλάνε οι τραπεζιτικοί γιά τον δημόσιο τομέα. Αυτοί με ποιανών τα λεφτά ζούνε;

Μετάλλαξη 3: ότι πάρετε ένα τάληρο

Η τρίτη σωτήρια μετάλλαξη του καπιταλισμού ήταν η ψηλή εμπορευματοποίηση. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο παλιός καπιταλισμός ικανοποιούσε τις λογικές ανάγκες του καταναλωτή, παράγοντας π.χ. 1.000 αναγκαία εμπορεύματα και υπηρεσίες.
Με την ψηλή εμπορευματοποίηση παράγονται πλέον 1.000.000 εμπορεύματα και υπηρεσίες. Τα 1.000 από αυτά είναι χρήσιμα όπως πριν. Τα υπόλοιπα είναι εντελώς άχρηστα γιά τους ανθρώπους, αλλά πολύ χρήσιμα γιά τους καπιταλιστές.

Σιγά - σιγά, ΟΛΑ έγιναν εμπόρευμα / υπηρεσία. Ο καπιταλισμός κατάφερε να μετατρέψει τα πάντα, κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής σε εμπόρευμα. Σε κάτι που πρέπει να πληρώσεις (άρα είσαι αναγκασμένος να δουλέψεις γι' αυτό). Πράγματα που μέχρι το 1965 ήταν αυτονόητα, ελεύθερα και κυρίως δωρεάν, μετατράπηκαν σε εμπόρευμα και απόκτησαν τιμοκατάλογο.

Όταν παντρεύονταν κάποιος το 1965 (είτε βάφτιζε το παιδί του) αγόραζαν οι φίλοι του πέντε χούφτες ρύζι και του το πέταγαν. Το νυφικό το έραβε η νύφη μόνη της, είτε μαζί με την μάνα της. Γιά γαμήλιο γεύμα πήγαιναν στο σπίτι των πεθερικών και γλένταγαν με ότι μπορούσε να κεράσει η οικογένεια. Η οργάνωση του γάμου ήταν το πολύ μιάς μέρας υπόθεση.

Σήμερα υπάρχουν wedding planer. Ο γάμος σχεδιάζεται 12 μήνες πριν με ακρίβεια στρατιωτικής επιχείρησης. Ειδικά κέντρα διασκέδασης, με ειδικό φωτισμό. Ειδικά περιοδικά συμβουλεύουν γιά το ειδικό νυφικό, που θα αγοραστεί από ειδικά μαγαζιά. Ειδικοί κομμωτές, ειδικές μασέρ, ειδικές χαλαουατζούδες, μακιγιέρ και πεντικιουρίστες.

Πάντα ο γάμος ήταν μιά κοινωνική χαζομάρα. Γιατί να γλεντήσω επειδή από σήμερα θα μπορώ να πηδάω την γυναίκα μου με τις ευλογίες του παπά;
Αλλά από την στιγμή που ο γάμος έγινε εμπόρευμα, έγινε ακόμα πιό ηλίθιο φαινόμενο. Μεγαλύτερη ξεφτίλα του ανθρώπινου είδους δεν μπορώ να φανταστώ.
Και με απωθεί η εικόνα μιάς ανίκανης που μη μπορώντας να κόψει η ίδια τα νύχια της  χρειάζεται πεντικιουρίστα.

* * *
Στην Ελλάδα είχαμε τα τελευταία 100 τον ίδιο καιρό και τις ίδιες σχολικές διακοπές το καλοκάιρι.
Μέχρι το 1990 οι έλληνες τοποθετούσαν τις διακοπές τους ανάμεσα αρχές Ιούνη μέχρι μέσα Σεπτέμβρη. Σήμερα όλοι οι έλληνες κάνουν διακοπές από 10 Αυγούστου μέχρι 20 του ίδιου μήνα.
Γιατί έγινε αυτό; Επειδή ανέβηκε ο βαθμός της εμπορευματοποίησης.

Μέχρι το 1990 το να πας διακοπές ήταν λίγο - πολύ μιά ΜΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ πράξη. Ξάπλωνες σε μιά παραλία και πέρναγες καλά. Σήμερα οι διακοπές είναι μιά απόλυτα εμπορευματοποιημένη διαδικασία.

* * *
Διήγηση που άκουσα από παλιότερους μου: υπήρχε το 1965 μιά τσακαλοπαρέα 25ρηδων που έμεναν στο Αιγάλεω. Τις Κυριακές με λιακάδα καβαλούσαν πρώτα το τραμ, μετά τον ηλεκτρικό και πήγαιναν στην Κηφισιά. Από εκεί πήγαιναν με τα πόδια (άλλα μέσα μεταφοράς δεν υπήρχαν) μέχρι την Δροσιά, που τότε ήταν δάσος.
Μαζί τους κουβάλαγαν ένα χειροκίνητο ( ! ) γραμμόφωνο βάρους 15 κιλών, διότι νεολαία χωρίς μουσική γίνεται; Δεν γίνεται. Οι άντρες της παρέας κουβάλαγαν το γραμμόφωνο (Κηφισιά - Δροσιά με τα πόδια τονίζω), κάποιος κουβάλαγε τους δίσκους των 78 στροφών και κάποιος γύρναγε την μανιβέλα γιά να γυρίσει ο δίσκος και να παίξει η μουσική.

Το βράδυ έπαιρναν πάλι τον ηλεκτρικό και πήγαιναν στα σπιτάκια τους.

Δεν χρειάζεται να περιγράψω τα σημερινά χάλια. Όλοι τα ξέρουμε. Ταλαιπωρημένα ανδράποδα μποτιλιάρονται γιά ώρες μέσα στα αυτοκινητάκια τους. Με τα κινητά τους και τα τάμπλετ τους κολλημένα στο αυτί. Στους προορισμούς τους, τους υποδέχονται παρκαδόροι, μπράβοι μαγαζιών, έλεγχος εισόδου. Αθλια κέντρα, πλημμυρισμένα στον κόσμο, παιδάκια που τσιρίζουν. Άθλια μουσική, θόρυβος.
Όλα αυτά κοστίζουν γύρω στα 70 ευρώ / άτομο και λέγονται "κυριακάτικη έξοδος".

Διασκέδαζαν οι νεολαίοι του 1965; Φυσικά και διασκέδαζαν. Χόρευαν και τραγούδαγαν και φλερτάριζαν και ερωτεύονταν.
Ηταν καλύτερα το 1965; Ειλικρινά δεν ξέρω. Αλλά ούτε με ενδιαφέρει. Δεν γράφω ένα νοσταλγικό ποστ γιά τον παλιό καλό καιρό. Άλλωστε αυτά που έγιναν το '65 τα ξέρω από διηγήσεις, δεν τα έζησα ο ίδιος.

Εκείνο που λέω είναι ότι το 1965 υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν ήταν εμπορεύματα. Αντίθετα το 2014 όλη μας η ζωή είναι πλέον εμπόρευμα. Κάποιος θα την αγοράσει, κάποιος θα την πουλήσει και δεκάδες άλλοι (από πεντικιουρίστες μέχρι παρκαδόρους, από διαφημιστές μέχρι οργανωτές εκδηλώσεων) θα μας "εξυπηρετήσουν" σε υπηρεσίες που ούτε χρειαζόμαστε ούτε αναζητήσαμε ποτέ στην ζωή μας.

Γιά όλα αυτά τα άχρηστα προϊόντα, γιά όλες αυτές τις άχρηστες υπηρεσίες πρέπει να δουλέψουμε. Δεμένοι χειροπόδαρα στον νερόμυλο του νέου καπιταλισμού.

Δεν ξέρω αν το 1965 ήταν καλύτερο. Ξέρω όμως ότι δεν θέλω να ζήσω την λιγοστή ζωή μου σαν εμπόρευμα, καταχωρημένος στα κατάστιχα ενός τραπεζίτη.

Οι διακοπές του μισάνθρωπου. Make love, not capitalism part 3.5 of 4

Πριν μερικά χρόνια ένας μαθητάκος του δημοτικού έγραφε διαγώνισμα στο μάθημα της Γεωγραφίας.
Η ερώτηση ήταν: "Τι είναι νησί;"
Η απάντηση του μαθητή ήταν: "Νησί είναι ένα μέρος που πάμε γιά να γίνουμε ευτυχισμένοι".
Η ιστορία είναι αληθινή. Δεν ξέρω πως τον βαθμολόγησε η δασκάλα του. Εγώ πάντως θα του έδινα άριστα.

Δεν είναι (μόνο) η χαριτωμένη αφέλεια της απάντησης. Το άριστα θα το έδινα γιά κάτι πολύ πιό βαθύ, πολύ πιό προσωπικό και βιωματικό από μιά παιδική ευρηματικότητα. Θα χρειαστώ ολόκληρο ποστ γιά να το περιγράψω αυτό.

Έστω λοιπόν ότι θέλεις να πας σ' ένα νησί γιά να γίνεις ευτυχισμένος. Πως πας εκεί; Πως γίνεσαι ευτυχισμένος;

Πρώτον κατασκευάζεις τα εγαλεία σου. Κατασκευάζεις λέω, όχι αγοράζεις.
Δεύτερον, με τα εγαλεία που κατασκεύασες, φτιάχνεις ένα πλοίο.
Τρίτον σαλπάρεις με το πλοίο που κατασκεύασες γιά το νησί.

Αφού φτάσεις εκεί, θα βοηθήσεις τους κάτοικους. Θα χτίσεις αναβαθμίδες στα χωράφια τους - πάντα χρειάζονται αναβαθμίδες. Θα επιδιορθώσεις τις ντηζελομηχανές γιά τις βάρκες τους. Θα τους χαρίσεις κάποια ανταλλακτικά από το πλοίο σου επειδή  εκείνοι τα χρειάζονται περισσότερο από σένα. Σε αντάλλαγμα θα σε φιλέψουν με νερό από τις στέρνες τους και με ζαρζαβατικά από τους κήπους τους.

Τις νύχτες θα κοιμάσαι γυμνός στην παραλία, με θέα την Κασσιόπεια και τον Γαλαξία. Τις μέρες θα ξαπλώνεις - όταν δεν δουλεύεις - γυμνός κάτω από ένα αρμυρίκι.

Αφού γευτείς το ντόπιο κρασί τους και αφού φιλήσεις την πιό όμορφη κοπέλα του νησιού, θα σαλπάρεις. Ίσως γιά να επιστρέψεις σπίτι σου, ίσως γιά το επόμενο νησί.

Παραλλαγή (εξ' ίσου όμορφη): αν έχεις δικό σου κορίτσι, θα σε βοηθήσει να κατασκευάσεις το πλοίο και θα ταξιδέψει μαζί σου. Θα ξαπλώνετε γυμνοί στην παραλία και μαζί θα μετράτε τα άστρα τις νύχτες.

Αυτό λέγεται Ταξίδι.
Έχω κάνει τέτοια Ταξίδια στην ζωή μου. Όχι τόσα πολλά όσο θα ήθελα, αλλά πάντως κάμποσα.
Δεν είμαι ευτυχισμένος. Αλλά αν κάποιες στιγμές στην ζωή μου κατάφερα να πλησιάσω την ευτυχία, αυτές ήταν κατά την διάρκεια ενός Ταξιδιού.

Ναι, έχω ταξιδέψει σε Νησιά και έχω γίνει (γιά λίγο) ευτυχισμένος. Δεν έχω κάνει το ιδανικό Ταξίδι όπως το περιγράφω πιό πάνω. Π.χ. δεν έχω φτιάξει το πλοίο μόνος μου, το έχω αγοράσει. Αλλά τουλάχιστον έχω προσεγγίσει το Ταξίδι.

* * * 
Το αντίθετο του Ταξιδιού είναι οι διακοπές.
Έχω κάνει ελάχιστες διακοπές. Ίσως 20, ίσως 30 μέρες αθροιστικά σε όλα μου τα χρόνια. Πάντα όταν μου το ζήταγε κάποιο κορίτσι. Τις περισσότερες φορές το μετάνοιωσα.

Διακοπές. Η λέξη και μόνο με απωθεί. Από τι να διακόψω; Από την δουλειά μου; Μα, η δουλειά μου μου αρέσει, με γεμίζει, με συναρπάζει. Γιατί να την διακόψω;

Στις διακοπές - λένε - πας γιά να χαλαρώσεις. Μα, εγώ δεν είμαι σφιγμένος. Το στρες είναι γιά μένα άγνωστη λέξη. Από τι να χαλαρώσω;

Στις διακοπές - λένε - πας γιά να ξεκουραστείς. Αυτό όντως θα ήταν ένας καλός λόγος. Πράγματι είμαι κουρασμένος. Αλλά ο καλύτερος τρόπος γιά να ξεκουραστώ είναι να μείνω στο σπιτάκι μου, με το κορίτσι μου και τον σκύλο μου. Στο κρεβατάκι μου και στην πολυθρονίτσα μου.
Σίγουρα ΔΕΝ θα ξεκουραστώ με το να στριμώχνομαι σε λιμάνια, δρόμους κι αεροδρόμια. Ζμπρώχνοντας και ζμπρωχνόμενος από χιλιάδες άλλα ταλαίπωρα ανθρωπάκια, που ούτε έχω ξαναδεί στην ζωή μου, ούτε θέλω να τα (ξανα)δω ποτέ.

Την μεγαλύτερη απογοήτευση την νιώθω βλέποντας την καταστροφή, το ξεκοίλιασμα της πατρίδας μου. Τις ορδές των αγράμματων γιδοβοσκών που παριστάνουν τους λεφτάδες και τους δήθεν. Τα λαμόγια και τις σκατόφατσες που πλουτίζουν από την καταστροφή κάθε ομορφιάς.

Μα δεν βλέπεις σκατόφατσες καθημερινά στην δουλειά σου; 
Ναι βλέπω. Αλλά στην δουλειά μου με πληρώνουν αδρά γιά να τις βλέπω.

Και γύρω σου; Δεν έχεις γιδοβοσκούς στο χωριό σου;
Ναι έχω. Αλλά ακριβώς επειδή έχω κάθε μέρα γιδοβοσκούς γύρω μου, δεν θέλω να τους έχω και στις διακοπές μου.

Μα γιατί σε ενοχλούν οι οικοδομές, τα μπητσόμπαρα και οι ξαπλώστρες στις παραλίες; Στην Μαγιόρκα έχει περισσότερα.
Ναι, η Μαγιόρκα έχει περισσότερα (και ασχημότερα). Αλλά με την Μαγιόρκα ας ασχοληθεί κανένας ισπανός.  Εγώ δεν γεννήθηκα στην Μαγιόρκα. Ούτε έμαθα κολύμπι στην θάλασσα  της. Ούτε έμαθα να περπατάω στα σοκάκια της (πρώτα έμαθα κολύμπι στην ζωή μου και μετά να περπατάω). Ούτε πρωτοφίλησα κορίτσι στις παραλίες της.
Σε ότι αφορά εμένα, η Μαγιόρκα μπορεί να βουλιάξει στα μπητσόμπαρα. Εγώ θέλω να είναι  όμορφα τα μέρη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Δεν θα με χάλαγε βέβαια αν ήταν και η Μαγιόρκα όμορφη. Απλά αυτό δεν ανήκει στις προτεραιότητες μου.

Τελικά τι θέλεις να γίνει ρε φίλε; Αφού το βλέπεις ότι έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Εσύ θα εμποδίσεις την τουριστική ανάπτυξη;
Όχι δεν θα την εμποδίσω - δυστυχώς. Πολύ λυπάμαι, αλλά ομολογώ την ήττα μου. Όντως, έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Η τουριστική ανάπτυξη δεν μπορεί να ανακοπεί. Εκατομμύρια σκατόφατσες κατακλύζουν και βρωμίζουν τα μέρη που γιά μένα ήταν κάποτε Ιεροί Ναοί. Η χυδαιότητα και η φτήνια τους με νίκησαν κατά κράτος.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάω εκεί γιά να παρακολουθήσω από κοντά τον θρίαμβο τους. Ούτε ότι θα τους πληρώσω κι από πάνω.

Τελικά δεν θα κάνεις διακοπές;
Ειλικρινά, δεν βλέπω τον λόγο. Δεν έχω λόγο να διακόψω μιά δουλειά που μου αρέσει, δεν έχω ανάγκη να χαλαρώσω. Η ξεκούραση που μου χρειάζεται δεν έρχεται με το να τρέχω στριμωγμένος και καταιδρωμένος στα κατσάβραχα, ούτε με το να κοιμάμαι σε κρεβάτια ξενοδοχείων.

Ελα τώρα υπερβάλλεις. Δεν είναι όλα τόσο άσχημα όσο τα περιγράφεις. Είσαι ένας εγωιστής μισάνθρωπος, που επίτηδες τα παρουσιάζει όλα μαύρα. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά μέρη που είναι πραγματικά ωραία, ακόμα και στα δικά σου μάτια.
Ναι, έτσι είναι. Υπάρχουν όντως (ακόμα) πολλά ωραία μέρη στα οποία θα ήθελα να βρισκομαι. Ιδίως όταν έχω το κορίτσι μου δίπλα μου. 

Γιατί είσαι τότε τόσο αρνητικός; Γιατί τους προσβάλλεις όλους τόσο χοντρά και χαλάς ολονών την διάθεση;
Επί τέλους φτάσαμε στο ζουμί. Γιατί είμαι τόσο αρνητικός; Η απάντηση είναι η ίδια με εκείνη του μικρού μαθητάκου από το διαγώνισμα της Γεωγραφίας.
Είμαι αρνητικός επειδή το νησί είναι ένα μέρος που πάμε γιά να γίνουμε ευτυχισμένοι.

Δεν θέλω διακοπές, θέλω Ταξίδι. Θέλω να γίνω ευτυχισμένος. Και μόνο με ένα Ταξίδι μπορώ να γίνω ευτυχισμένος, όχι με διακοπές.

* * *
Ποια είναι η διαφορά του Ταξιδιού από τις κλασσικές διακοπές που κάνουμε όλοι; (κι εγώ μέσα).
Η διαφορά είναι ο βαθμός της εμπορευματοποίησης.

Στο Ταξίδι, σχεδόν δεν υπάρχουν εμπορεύματα. Οι άνθρωποι συναντιώνται και ανταλλάσσουν απλόχερα τις εμπειρίες τους, τις γνώσεις τους, τα υπάρχοντα τους. 

Στις διακοπές, όλα είναι εμπόρευμα. Όλα αγοράζονται και πληρώνονται. Από το περιοδικό που θα σου συστήσει (με το αζημίωτο) σε ποιές ταβέρνες να φας, μέχρι τα ρουμτουλετάδικα, τα car-rent-άδικα και τα γυφτ-σοπς.
Και γιά να μπορείς να πληρώσεις όλα αυτά τα εμπορεύματα που σου πλασσάρονται σαν  πακέτο διακοπών (που ούτε τα ζήτησες ούτε σου χρειάζονται) πρέπει να γαμηθείς στην δουλεία φυσικά. Την οποία υποτίθεται ότι θέλεις να διακόψεις.

Το τελευταίο μου οχυρό ήταν οι παραλίες. Να ξαπλώσω γυμνός, με το κορίτσι μου και τον σκύλο μου δίπλα μου. Να προσποιηθώ τουλάχιστον ότι βρίσκομαι κάπου ελεύθερος. Ακόμα και μιά ψευδαίσθηση θα μου αρκούσε.
Αλλά όχι, μου έκλεψαν ακόμα και την ψευδαίσθηση.

Πρώτα μου απαγόρεψαν να είμαι γυμνός. Σκανδαλίζω λέει. Εκατοντάδες βίντεο στο γιουτουμπ δείχνουν αληθινές εκτελέσεις ανθρώπων, τα δικά μου @@ τους σκανδάλισαν.

Μετά μου απαγόρεψαν τον σκύλο. Είναι βρώμικος λέει. Ποιός το λέει αυτό; Οι γιδοβοσκοί που μέχρι χθές ζούσαν στο μαντρί.
Τελευταίες μου έφεραν τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες. Μην τυχόν και λησμονήσω ότι είμαι εμπόρευμα.
Εμπορεύσιμος, ανταλλάξιμος, αναλώσιμος. Ένα νουμεράκι στους ισολογισμούς τους. Μιά ψηφίδα στο σαξές στόρυ τους.

Και όλα αυτά πρέπει να τα αποκαλώ "ξεκούραση" και "χαλάρωση". Και να δουλεύω κιόλας για να μπορέσω να τα πληρώσω.

Ρε δεν πάνε να γαμηθούνε απαξάπαντες;

Let the sunshine in. Make love, not capitalism part 4 of 4

Περίληψη των προηγουμένων:
-- Ο καπιταλισμός γύρω στο 1965 είχε φέρει τον δυτικό κόσμο σε σημείο κορεσμένης αγοράς. Τα αγαθά που παράγονταν κάλυπταν πλήρως τις λογικές ανάγκες των καταναλωτών. Επειδή ο καπιταλισμός σε συνθήκες κορεσμένης αγοράς είναι νεκρός, αναγκάστηκε να μεταλλαχθεί. Οι μεταλλάξεις ήταν η παγκοσμιοποίηση, η κατάργηση του κανόνα του χρυσού και η εκρηκτική άνοδος της εμπορευματοποίησης (όλα έγιναν εμπορεύσιμα).

-- Η βασική απόρροια του νέο-καπιταλισμού είναι ο παρασιτισμός. Από τις τράπεζες (δλδ. τα μεγαλοπαράσιτα) μέχρι τους γιδοβοσκούς με τα μπητσόμπαρα (τα μικροπαράσιτα) όλοι προτιμάνε να μεσιτεύουν και να μεταπωλούν οτιδήποτε, από το να παράγουν. Πριν το κραχ του 2008, το να μεταπωλείς το σπίτι σου (δηλαδή μερικά ντουβάρια) ήταν πιό προσοδοφόρο από το να δουλεύεις 8ωρο κάπου.

-- Από την στιγμή που η παραγωγή δεν συμφέρει, πρέπει να δημιουργηθούν χιλιάδες άχρηστες υπηρεσίες / προϊόντα που να κρατάνε τον κόσμο σε ένα μαγγανοπήγαδο και να φέρνουν λεφτά στους τζογαδόρους και τα παράσιτα.
Από το 1970 μέχρι σήμερα δεν έχει δημιουργηθεί καμμία καινοτομία. Δεν έχει υπάρξει καμμία τεχνολογική επανάσταση. Δεν ξεχνάω το ίντερνετ και την κινητή τηλεφωνία. Αλλά το ίντερνετ το συντηρούσαν οικονομικά μέχρι το 2008 οι πουτάνες και από το 2008 και μετά οι κατίνες. Δεν το ονομάζεις ακριβώς τεχνολογική επανάσταση κάτι τέτοιο.
Όσο γιά την κινητή τηλεφωνία: ποιό ποσοστό από τα τρισεκατομμύρια των τηλεφωνημάτων και των μυνημάτων παγκόσμια οδηγεί στην παραγωγή χρήσιμων αγαθών;

-- Όλα τα καλά του καπιταλισμού (παλιού και νέου) εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα κατά ένα χιλιοστό. Όλα τα στραβά του καπιταλισμού εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα στο χιλιαπλάσιο. Όλος ο κόσμος έχει παράσιτα, αλλά εμείς έχουμε 1000Χ περισσότερα.
Και θα μείνουμε στα σκατά, όσο έχουμε περισσότερους τραπεζίτες από την Ελβετία και όσο οι νέοι μας συρρέουν στις σχολές των μπάτσων αντί γιά τις σχολές των μηχανολόγων.

-- Προβλήματα υπάρχουν άπειρα. Τα μεγαλύτερα είναι το να υποφέρουν άνθρωποι και ζώα ανά τον πλανήτη και οι απελπιστικά περιορισμένοι φυσικοί πόροι. Πέντε εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν σκλάβοι. Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Πεθαίνουν από διάροια, επειδή είναι αναγκασμένοι να πίνουν μολυσμένο νερό. Ένα δις άνθρωποι θα μπρούσε να σωθεί με το να στείλουμε μιά μπουλντόζα να σκάψει ένα αυλάκι στο χώμα. Αλλά εμείς προτιμάμε να πληρώνουμε την κιμ καρντασιαν και την διαχείρηση των selfies που βγάλαμε στις γαμάτες διακοπές μας.

-- Διαθέτουμε και τα τεχνικά μέσα και τους κατάλληλους ευφυείς ανθρώπους γιά να λύσουμε ΟΛΑ τα παγκόσμια προβλήματα. Τα σημερινά τουλάχιστον, δεν ξέρω γιά τα μελλοντικά.
Αλλά αντί να χρησιμοποιούμε τα μυαλά μας και τις μηχανές μας γιά να σώσουμε παιδάκια που πεθαίνουν από διάροια προτιμάμε να τα πληρώνουμε γιά να φτιάχνουν τις e-προξενήτρες. Μπορεί σε ατομικό επίπεδο να υπάρχουν Ήρωες που προσπαθούν να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους και ζώα, αλλά σε συλλογικό επίπεδο η ανθρωπότητα μαλακίζεται ασύστολα.
Αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε φυσικό φαινόμενο. Είναι απ' ευθείας συνέπεια του καπιταλιστικού συστήματος (ότι παραγωγικό και χρήσιμο τιμωρείται, ότι άχρηστο και παρασιτικό επιβραβεύεται), όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα.

* * * * *
Κάπου γύρω στα 1965, δηλαδή την ίδια εποχή που ο καπιταλισμός κινδύνευε με κατάρρευση, εμφανίστηκαν οι hippies. Είχαν προηγηθεί βέβαια άλλα κινήματα, αλλά οι χίπηδες έγιναν οι πιό γνωστοί.  Ήταν παιδιά της πόλης, οι περισσότεροι καλομαθημένα πλουσιόπαιδα.

Αυτό όμως που έκαναν (προσπάθησαν να κάνουν) οι hippies ήταν πραγματικά επαναστατικό. Αμφισβήτησαν την καπιταλιστική μέθοδο παραγωγής, τον πόλεμο και την εμπορευματοποίηση. Η εμπορευματοποίηση ήταν ο ένας από τους 3 θεμέλιους λίθους γιά να σωθεί ο καπιταλισμός. Αν οι hippies είχαν καταφέρει να τον γκρεμίσουν, ο καπιταλισμός σήμερα δεν θα υπήρχε.

Ο καπιταλισμός αμύνθηκε με κάτι που (δυστυχώς) αποδείχτηκε έξυπνο: αντί να τους πολεμήσει κατά μέτωπο, τους αφομοίωσε :-(

Το κλειδί ήταν η εργατική τάξη. Οι εργάτες άρχισαν σιγά σιγά να υιοθετούν τις χίπικες θέσεις περί παραγωγής, αλλά αυτό κόπηκε βίαια μετά τα πρώτα βήματα. Αν η χίπικη ιδεολογία είχε καταφέρει να εξαπλωθεί πλατιά στους εργάτες, σήμερα θα μιλάγαμε γιά τον καπιταλισμό σαν ένα ιστορικό φαινόμενο του παρελθόντος. 
Οι εργάτες όμως τότε ήταν ψιλοχαμένοι. Τα κόμματα της αριστεράς πολεμούσαν με όπλο τον Μαρξ του 19ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, ακόμα μέχρι σήμερα με τα όπλα του 19ου αιώνα πολεμάνε, αν και ο καπιταλισμός έχει μεταλλαχθεί 30 φορές. :-(

Το σύστημα αφαίρεσε λοιπόν από τους χίπηδες οτιδήποτε θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο και τους περιόρισε σε ένα αστείο, επίπλαστο τρίπτυχο: sex and drugs and rock 'n' roll.
Ήταν ένα τρίπτυχο που έκανε τις μικροαστές νοικοκυρούλες να ανατριχιάζουν με τα καμώματα αυτών των "κακών παιδιών", αλλά ήταν απόλυτα ακίνδυνο γιά τον καπιταλισμό.
Από επαναστάτες που ζήταγαν την αλλαγή των μέσων παραγωγής και την κατάργηση της εμπορευματοποίσης, οι χίπηδες έγιναν τα "παιδιά των λουλουδιών" που τραγουδάνε, ερωτεύονται και καπνίζουν χόρτο.

Μέσα σ' αύτο το επίπλαστο τρίπτυχο, οι χίπηδες νομοτελειακά έσβησαν, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '70. Αντί γιά την κατάρρευση του καπιταλισμού, ήρθε ο εφιάλτης του νεο-φιλελευθερισμού με την Θάτσερ και τον Ρήγκαν (1981 και οι δύο). Στην καθ' ημάς ανατολή ήρθε η επέλαση των λαμόγιων, η δικτατορία της φτήνιας, της κακογουστιάς, του θράσους και της απάτης. Όλα αυτά είναι συνώνυμα του αντρίκου παπαντρέου, επίσης το 1981.

Θέλω να τελειώνω στα γρήγορα με αυτήν την αηδία περί sex and drugs and rock 'n' roll, γιά να δείξω το τι ΔΕΝ ήταν οι χίπηδες.

-- Sex. Σπουδαία τα λάχανα. Οι πατεράδες τους και οι μανάδες τους το κάνανε κρυφά. Οι χίπηδες το κάνανε ανοιχτά, κάτι που είναι 100Χ πιό τίμιο και πιο καθαρό. Αντί να γκαστρώνεις στα μουλωχτά την υπηρέτρια του σπιτιού, ζεις σε ένα κοινόβιο και κοιμάσαι κάθε νύχτα με διαφορετική κοπέλα. Που είναι το πρόβλημα; 
Ασε που μετά τους πρώτους ολιγόμηνους πειραματισμούς, οι χίπηδες κατέληγαν εκεί που καταλήγει ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Καταλάβαιναν ότι στον έρωτα ο αριθμός 2 είναι μαγικός αριθμός, διάλεγαν ένα ταίρι και έμεναν μαζί του μόνιμα. Οι πιό διάσημοι (όλοι) χίπηδες ήταν / είναι μονογαμικοί.

-- Drugs. Σιγά το πρόβλημα. Κατανάλωναν λίγο χορταράκι - και όχι όλοι. Αντίθετα σήμερα που καταναλώνονται χιλιάδες τόνοι σκληρών ναρκωτικών, δεν κουνιέται φύλο. Αν ένας χίπης έστριβε το 1970 έναν μπάφο, ανατρίχιαζε το σύμπαν από την "επαναστατικότητα". Σήμερα κυκλοφοράνε 50 κιλά ecstasy σε κάθε πάρτυ δεκατριάχρονων και θεωρείται φυσιολογικό.

-- Rock 'n' roll. Περί ορέξεως κολοκυθόπιττα. Τουλάχιστον οι χίπηδες ήταν καλύτεροι από τα σημερινά boygroups, τα girls bands και το κάθε ξέκωλο πορνίδιο που λανσάρονται από την βιομηχανία του θεάματος, όντας μαριονέτες του.

Οι χίπηδες ΔΕΝ ήταν λοιπόν sex and drugs and rock 'n' roll. Τουλάχιστον δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν πολλά περισσότερα, αλλά το σύστημα φρόντισε αυτά να ξεχαστούν.

Γιά αρχή ήταν φιλειρηνιστές. Ακούγεται απλοϊκο, αλλά δεν είναι καθόλου. Στην στρατόκαυλη USA, την δεύτερη πιό ηλίθια χώρα του κόσμου (όλοι ξέρουμε ποιά είναι η πρώτη) το να είσαι φιλειρηνιστής εν έτει 1968 ισοδυναμούσε με εθνική προδοσία. 

Ο φιλόσοφος του χίπικου κινήματος, τραγουδιστής John Lennon είχε πει "ζούμε σ' έναν κόσμο όπου η βία δείχνεται ανοιχτά, αλλά γιά να κάνεις έρωτα πρέπει να κρυφτείς".
Τον  John Lennon τον δολοφόνησαν - καθόλου τυχαία. Τις χίπικες ιδέες περί ειρήνης και όπλων τις καταπάτησαν και τις αγνόησαν.

Σήμερα οι αμερικάνοι παθαίνουν εθικό ντουβρουζά αν τύχει να δουν μιά βυζορώγα (τα social media κατεβάζουν ακόμα και τις φωτογραφίες θηλασμού). Ταυτόχρονα, δεν περνάει βδομάδα στην Ούζα που κάποιος ψυχοπαθής να μην παίρνει μια επαναληπτική καραμπίνα και να θερίζει μερικά παιδάκια.

Κουϊζ: ποιά είναι τα 2 εμπορέυματα του παγκόσμιου εμπορίου που έχουν τον μεγαλύτερο τζίρο; Από όλα τα προϊόντα, όλα τα αγαθά που παράγει η ανθρωπότητα, ποιά 2 είναι τα πιό διαδεδομένα, τα πιό απαραίτητα, τα πιό χρήσιμα; Ποιά είναι αυτά τα 2 προϊόντα γιά τα οποία η ανθρωπότητα πληρώνει τα περισσότερα λεφτά;

Χαρίζω την απάντηση (παρμένη από τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ): όπλα και ναρκωτικά!
Όχι γιά έναν χρόνο, όχι γιά δύο, ούτε γιά πέντε χρόνια. Αλλά σταθερά γιά τα τελευταία 10 χρόνια.
Ο παγκόσμιος τζίρος όπλων και ναρκωτικών είναι μεγαλύτερος από τον τζίρό ΌΛΩΝ των υπόλοιπων αγαθών (χρήσιμων και άχρηστων) που παράγει η ανθρωπότητα συνολικά!!!

Κατά τα άλλα, ο δολοφονημένος Lennon ήταν ένας απλός τραγουδοποιός όταν τραγουδούσε το Imagine και ζητούσε να καταργηθούν τα όπλα. Κατά τα άλλα, οι χίπηδες ήταν ανώδυνα παιδιά των λουλουδιών.

Ηταν ο Lennon ο μόνος που ζητούσε ειρήνη και αφοπλισμό; Όχι βέβαια. Αλλά ήταν ο εκφραστής μιάς γενιάς και ενός κινήματος. Ενός κινήματος που εξουδετερώθηκε πριν προλάβει να διαδώσει τις ιδέες του.

Ας φανταστούμε μιά κοινωνία που κάνει σεξ ελεύθερα και παντού. Όποιος θέλει με όποιον θέλει (συναίνεση ανεξάρτητων ενηλίκων σαν μόνο προαπαιτούμενο). Ας φανταστούμε μιά κοινωνία που φτύνει και απομονώνει όποιον κατέχει όπλο, όποιον εξασκεί βία οποιασδήποτε μορφής. Όποιος γουστάρει όπλα μόνο κρυφά, μόνο παράνομα, μόνο στο υπόγειο του σπιτιού του και να αντιμετωπίζεται σαν κατακάθι (γιατί κατακάθι είναι).

Ουτοπικο; Ναι, φυσικά. Αλλά γι τι άλλο πράγμα ζούμε;

Το δεύτερο - και ακόμα πιό επαναστατικό - πράγμα που ζητούσαν οι χίπηδες (εκτός από την κατάργηση των όπλων) ήταν ακριβώς η αποεμπορευματοποίση.  Ζητούσαν να μειώσουν την εμπορευματοποίηση, δηλαδή ακριβώς αυτό που μας γαμάει τις ζωές εδώ και 40 χρόνια.

Οι χίπισσες δεν αγόραζαν φουστανάκια από τον Ζάρα. Τα έφτιαχναν μόνες τους από παλιόρουχα της γιαγιάς (τα γνωστά patchwork). Φυσικά και ήταν πανέμορφες θεογκόμενες. Ακόμα και αν το βρακί που φόραγαν τότε θεωρείται σήμερα αντίσκηνο σε σχέση με τα  στριγκ. Ούτε αρώματα και πασπαλιψατέρ αγόραζαν από τον χόντο. Τα έφτιαχναν και αυτά μόνες τους.

Τροφή; Καλλιεργούσαν τους λαχανόκηπους τους, και ήταν ευτυχισμένοι και υγιείς. Καθώς τρέφονταν χορτοφαγικά οι περισσότεροι δεν χρειάζονταν να καλλιεργήσουν ζωοτροφές.

Γιά διακοπές έπαιρναν ένα παμπάλαιο κάραβαν, μερικά σακίδια και παγούρια και ξεκίναγαν. Μέχρι όπου τους βγάλει. Ύπνος σε υπνόσακκο στις παραλίες. Μουσική από μιά κιθάρα ή από μιά φυσαρμόνικα, όχι από iphone.

Ωχτάωρο; Όχι, δεν συντρέχει κανένας λόγος. Για να ικανοποιήσεις τις βασικές σου ανάγκες (στέγη, χορτοφαγική τροφή, ρουχισμός, υγεία, παιδεία, σύνταξη) χρειάζεται να δουλεύεις γύρω στις 2 έως 3 το πολύ ώρες την ημέρα. Ανάλογα με το κλίμα της χώρας σου και τις τεχνολογικές συνθήκες. Αυτό ακριβώς έκαναν οι χίπηδες.
Αυτό ακριβώς θα γκρέμιζε τον καπιταλισμό, αν δεν είχαν φροντίσει να τους μετατρέψουν πρώτα σε "παιδιά των λουλουδιών".

Όλοι εμείς που δουλεύουμε 8ωρο (και βάλε) είμαστε ηλίθιοι. Όλοι ανεξαιρέτως (εννοείται κι εγώ πρώτος πρώτος). Οι χίπηδες έδωσαν τον παράδειγμα, έδωσαν και τις χειροπιαστές αποδείξεις ότι είναι εφικτό, λογικό και πραγματοποιήσιμο.

Αντί να ακολουθήσουμε αυτό που έκαναν οι χίπηδες, σκιζόμαστε να βγάλουμε λεφτά γιά να πάρουμε iphone, με το οποίο θα μπαίνουμε στο ιντερνετ, όπου θα περιγράφουμε στους φίλους μας το πόσο γαμάτα μπυρόνια σερβίρει ο γιδοσβοσκός στο μπητσόμπαρο του, στο οποίο λιαζόμαστε.

Αντί να δουλεύουμε 2 ώρες την ημέρα γιά την κάλυψη των βασικών λογικών μας αναγκών, χτυπάμε 10ωρα γιά να μπορούμε να πληρώσουμε ένα κάρο άχρηστες μαλακίες (με το ίντερνετ πρώτο πρώτο στον κατάλογο [*] ). Το ότι οι 2 ώρες είναι αρκετές, μας το έδειξαν έμπρακτα οι χίπηδες πριν 40 χρόνια.

Από όλα τα στραβά που συμβαίνουν στον κόσμο, δεν μπορώ να διορθώσω (μόνος μου) σχεδόν τίποτα. Ούτε την παγκόσμια φτώχεια, ούτε τους πολέμους, ούτε τον παραλογισμό των όπλων και των ναρκωτικών. Δεν μπορώ να διορθώσω το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύτσημα στον άκρατο και αυτοκτονικό παραλογισμό του, δεν μπορώ να επισκευάσω τις περιβαλλοντικές καταστροφές, δεν μπορώ να βοηθήσω τα εκατομμύρια ζώα που σφαγιάζονται καθημερινά. Έχω χάσει. Έχουμε χάσει. Από χέρι (όταν γεννήθηκα και ανδρώθηκα, όλα αυτά ήταν ήδη κατεστημένο).

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορώ να κάνω, κι αυτό σε περιορισμένη κλίμακα: να εμπορευματοποιήσω την ζωή μου, όσο γίνεται λιγότερο. Να βγάλω τον εαυτό μου όσο γίνεται πιό έξω από τους ισολογισμούς τους.
Δεν είμαι υποχρεωμένος να καταναλώνω τα άχρηστα σκατοπροϊόντα τους. Δεν τα χρειάζομαι. Ίσως έρθει κάποτε η εποχή που θα μας αναγκάζουν να τα αγοράζουμε. Αλλά όσο δεν έχει έρθει ακόμα αυτή η εποχή, μπορώ να βγω - όσο γίνεται - από όλο αυτό το ηλίθιο παιχνίδι που λέγεται "δούλευε γιά να αγοράσεις προϊόντα και υπηρεσίες που δεν χρειάζεσαι".

* * * *
[*] Ίσως κάποιος σκεφτεί "αν δεν είχες το ίντερνετ ρε φίλε, δεν θα μπορούσες να τα γράψεις αυτά". Ε και; Ποιός τα χρειάζεται πραγματικά αυτά που γράφω; Τι χρήσιμο παράγουν αυτά που γράφω;
ΟΚ, τα έγραψα γιά δικούς μου λόγους, γιά να έχω τις σκέψεις μου κάπως πιό συστηματοποιημένες σε γραπτό κείμενο - αντί γιά το χάος μέσα στο κεφάλι μου.
Αλλά στην τελική, θα μπορούσα να είχα καταγράψει τις σκέψεις μου σε χαρτί. Είτε σε υγρό πηλό. Είτε να τις είχα σκαλίσει σε πέτρες. Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.
Αυτά που γράφω δεν έχουν καμμία ιδιαίτερη αξία γιά άλλον εκτός από μένα. Συνεπώς δεν χρειάζεται και κανένα ίντερνετ γιά να καταγραφούν.

Το ίντερνετ θα ήταν όντως χρήσιμο γιά την εύκολη και δωρεάν διάδοση της ανθρώπινης Γνώσης. Αυτό θα αποτελούσε όντως χρήσιμη καινοτομία. Αλλά μιά και μοναδική (οποιαδήποτε) φωτό με κώλους διαβάζεται / διαδίδεται περισσότερο από όλα τα επιστημονικά συγγράμματα που έχει παράγει το ανθρώπινο γένος συνολικά. Δεν μπορείς να χαρακτηρίζεις κάτι σαν χρήσιμο όταν το 99,99999999% της χρήσης του αφορά σκουπίδια.
Αν μας ενδιέφερε όντως η διάδοση της ανθρώπινης Γνώσης, θα ήταν πιό οικονομικό να κουβαλάμε τους επιστήμονες μας στα χέρια από τόπο σε τόπο. Σε σύγκριση με τα υπόλοιπα έξοδα γύρω από το ίντερνετ, το να τους κουβαλάμε στα χέρια θα ήταν άπειρα πιό φτηνό.

Monday 4 August 2014

Ποτέ δεν θα πεθάνουμε, κουφάλα νεκροθάφτη

Τι κάνεις όταν ένας τύπος ύψους 2.08 μέτρων και βάρους 140-150 κιλών χορεύει (με αξιοθαύμαστη χάρη και ρυθμό οφείλω να ομολογήσω) δύο βήματα αριστερά από σένα, τραγουδώντας δυνατά το Satisfaction και το Born to be wild;
Ξέροντας όλα τα λόγια - εννοείται;
Η απάντηση είναι απλή: προσπαθείς να τον ξεπεράσεις. Και επειδή σου λείπουν ακριβώς 20 εκατοστά σε ύψος και μερικές δεκάδες κιλά σε βάρος, τον ξεπερνάς μόνο τραγουδώντας καλύτερα ;-)

Αλλά ας τα πάρω με την σειρά. Τι κάνει ένας δήμος όταν του λείπουν 100.000 ευρώ γιά το άσυλο ζώων που διατηρεί και γιά την κοινωνική βοήθεια προς τους άπορους; 
Η τυπική απάντηση ενός πολιτικάντη (δεν λέω σε ποιά χώρα) θα ήταν "Ποιός ενδιαφέρεται γιά τέτοιες βλακείες που δεν δίνουν μίζες; Ας κόψουν τον λαιμό τους τα ζώα και οι άποροι".
Η τυπική απάντηση ενός γραφειοκράτη θα ήταν "Ας βάλει ο δήμος έναν φόρο μέχρι να μαζέψει τα λεφτά".

Η δήμαρχος της γειτονικής πόλης έκανε κάτι πιό ευφάνταστο: διοργάνωσε 5 συναυλιούλες - μία κάθε βδομάδα, γιά 5 βδομάδες - στο δημοτικό πάρκο της πόλης. Είσοδος ελεύθερη, αλλά παντού ήταν στημένα κουτιά εράνου, όπου ο κάθε επισκέπτης μπορούσε - αν ήθελε - να καταθέσει τον οβολό του υπέρ του δήμου.

Η σημερινή συναυλία ήταν η 3η στην σειρά και το συνολικό ποσό που έχει μαζευτεί μέχρι τώρα στον έρανο είναι 75.000 ευρώ. Καθόλου άσχημα. Μάλλον θα βγάλει στο τέλος παραπάνω από τα προσδοκώμενα 100 χιλιάρικα - χωρίς να χρειαστεί κανέναν φόρο.

ΟΙ 5 συναυλίες έχουν διαφορετικό θέμα κάθε φορά, ώστε να ικανοποιηθούν όσο γίνεται περισσότερα γούστα. Η σημερινή ήταν αφιερωμένη στα ροκάδικα των 60's και των 70's.

Οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Λαμπρή λιακάδα, ζέστη, με ένα ελαφρό αεράκι να μας δροσίζει. Το δημοτικό πάρκο διαθέτει υπεραιωνόβια δέντρα με πλούσια σκιά γιά όσους δεν θέλουν τον ήλιο στο πρόσωπο όπως εγώ. Το συγκρότημα ήταν σούπερ.
Έβγαλα 2-3 φωτογραφίες με το κινητό και θα τις δημοσίευα εδώ, αλλά βγήκαν δυστυχώς κουνημένες. Γιά να έχω καλύτερο καρέ αναγκάστηκα να βγω στον ήλιο και δεν έβλεπα τι τράβαγε η μηχανή.

Το χαρακτηριστικό σ' αυτές τις φωτό δεν είναι ούτε τα δέντρα του πάρκου ούτε το - πολύ καλό είπαμε - συγκρότημα επί σκηνής. Το χαρακτηριστικό είναι μιά θάλασσα από άσπρα μαλλιά ανάμεσα σε μένα και στην σκηνή.

Λογικό. Ποιός συγκινείται με το  Satisfaction σήμερα, αν είναι κάτω από 45 χρονών; Έτσι όλο το κοινό ήταν είτε ανάμεσα στα 1 και 6 (εγγόνια και δισέγγονα) είτε από 45 μέχρι 75. Οι ενδιάμεσες ηλικίες απλά δεν υπήρχαν. Ανάμεσα σ' εμένα και την σκηνή, αλλά και παντού γύρω μου έβλεπες μόνο φαλακρούς και ασπρομάλληδες. Μαζί και πολλές γυναίκες που δεν βάφουν το μαλλί τους. Το αφήνουν στο φυσικό του γκρίζο και πολύ καλά κάνουν.

Ένας σημερινός 75ρης ήταν 20 χρονών το 1960, αποτελεί δηλαδή το original κοινό αυτής της μουσικής. Γι' αυτούς γράφτηκαν όλα αυτά τα τραγούδια, γιά τους τοτινούς 20ρηδες.

Το αξιοθαύμαστο - αλλά απόλυτα λογικό - ήταν ότι όλοι αυτοί οι ασπρομάλληδες, φαλακροί, ρυτιδιασμένοι, υπέρβαροι γέροι φέρονταν σήμερα σαν να ήταν 20. 
Είναι το Θαύμα της Μουσικής. Όταν ακούς το C'mon baby light my fire νιώθεις όσο ήσουν όταν το πρωτοάκουσες. Αν το πρωτοάκουσες στα 20 σου, νιώθεις ξανά 20 χρονών. Εκείνη την στιγμή δεν κάθεσαι να μετρήσεις ρυτίδες και άσπρες τρίχες - ούτε έχουν αυτά καμμία σημασία άλλωστε.

Έτσι είδα 60ρες κυρίες να χορεύουν - άψογο - twist (εννοείται υπό τον ήχο του Let's twist again), 70ρη κύριο να φιλάει παθιασμένα στο στόμα την 65ρα σύντροφο του υπό τον ήχο της Angie και 60ρη κύριο να τραγουδάει με υγρά μάτια το I wanna hold your hand στην συνομήλικη σύντροφο του.
Ανάλογα με το κομμάτι που έπαιζε η μπάντα, τα ζευγάρια αγκαλιάζονταν, φιλιόνταν, χούφτωνε ό ένας τον άλλον, ή χόρευαν.

Μόνο εγώ και ο θηριώδης τύπος δίπλα μου ήμασταν παράταιροι. Το διασκεδάζαμε βέβαια, δεν έχω παράπονο. Αλλά το να ακούς το Layla χωρίς να έχεις το κατάλληλο κορίτσι δίπλα σου λέει; Δεν λέει.

Στο διάλειμμα του έπιασα κουβέντα. Αλληλοκεραστήκαμε και 2 μπύρες (τα έσοδα υπέρ των ζώων και των άπορων που φροντίζει ο δήμος), τον ρώτησα και μου διηγήθηκε στα σύντομα την ζωή του. Πρώην μεγαλομάνατζερ στην Μερσεντές, λεφτά, σπίτια, αυτοκίνητα. Μόνο την γυναίκα του και τα παιδιά του δεν μπορούσε να δει - έπρεπε να δουλέυει. Κάποια στιγμή, στα 55 του, αποφάσισε ότι ούτε η καριέρα, ούτε τα λεφτά, ούτε τα αυτοκίνητα μπορούν να τον κάνουν ευτυχισμένο. Μόνο το κορίτσι του μπορεί.

Τα βρόντηξε λοιπόν όλα. Παραιτήθηκε από την Μερσεντές και άνοιξε μανάβικο ( !! ) με βιολογικά προϊόντα. Τυχαίνει να είναι χορτοφάγος και ζωόφιλος. Από τότε έχουν περάσει 8 χρόνια. Όπως μου είπε, τα ωραιότερα 8 χρόνια της ζωής του. Σήμερα είναι 63 χρόνων, ευτυχισμένος με το κορίτσι του (που σήμερα είχε βγει με μια φίλη της, γι' αυτό δεν ήταν εκεί).

Μετά το διάλειμμα τραγουδήσαμε το Smoke on the water εκείνος πρίμο, εγώ σεγκόντο ;-)

Η συναυλία έκλεισε με την αγαπημένη μου αφιέρωση. Το encore της συναυλίας λοιπόν αφιερωμένο από μένα σε εκείνη που σήμερα έλειπε.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP