Friday 26 October 2012

Επιστροφή

1. Αεροδρόμιο

- Ορίστε τα χαρτιά σας κύριε, καλώς ήλθατε στην Ελλάδα.
Η κοπέλλα με την στολή της αστυνομικίνας είχε καφέ σκουρόχρωμο δέρμα, σαν της ελιάς λίγο πριν ωριμάσει, κορακάτα μαλλιά και πλακουτσωτή μύτη.
Ο Τζακ - πειρατής - Σπούργος έκανε ένα βηματάκι πίσω και της έριξε ένα χαμογελαστό βλέμμα, όχι χωρίς την συνηθισμένη του ειρωνία. Εκείνη το πρόσεξε.
- Συμβαίνει τίποτα κύριε; τον ρώτησε με υπηρεσιακό ύφος.
- Όχι, τίποτα. Μιλάτε πολύ καλά ελληνικά. Θέλησε να την καλοπιάσει. Τώρα το ύφος της έδειξε ότι είχε τσαντιστεί.
- Γιατί, τι άλλο θα περιμένατε;
- Τίποτα, τίποτα, έχετε δίκιο. Ζητάω συγνώμη.
- Καλή διαμονή στην Αθήνα τότε. Τα μάτια της ήδη ήταν στραμμένα στον επόμενο ταξιδιώτη.

- Έγινες 75 χρονών και ακόμα δεν έμαθες να μιλάς στα νεαρά κορίτσια, άκουσε πίσω του την παρατήρηση της Μελένιας. Ο τόνος της φωνής της ήταν ειρωνικός, αλλά του χαμογελούσε με τα μάτια.
- Συγνώμη, το ξέρεις ότι είμαι αναστατωμένος.
- Είναι αυτός επαρκής λόγος γιά να σταματήσει το μυαλό σου να δουλεύει;
- Όχι, αλλά μου φάνηκε παράξενο, μιά τόσο καταφανής αφρικανοπακιστανική καταγωγή να συνδυάζεται με τόσο άπταιστα ελληνικά. Δεν ήθελα να την προσβάλλω, ήταν απλά αναπάντεχο.
- Που το βρίσκεις το παράξενο; Έτσι όπως την κόβω, είναι 20-22 χρονών. Σήμερα έχουμε 2025, άρα γεννήθηκε την χρονιά των Ολυμπιακών. Τα πρώτα δέκα της χρόνια έβγαλε εδώ το δημοτικό, από εκεί εξηγούνται τα καλά ελληνικά. Το 2014 έφυγε μάλλον εξ' αιτίας των γνωστών γεγονότων και ξαναγύρισε μετά από 1-2 χρόνια, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη πατρίδα που ξέρει. Γυμνάσιο, κάποια σχολή και νάσου την τελωνοφύλακα μπροστά σου.
- Έχεις δίκιο, έπρεπε να το είχα σκεφτεί. Κατέβασε το κεφάλι.

Στο μεταξύ είχαν βγει από το αεροδρόμιο. Πιασμένοι από το χέρι, όπως πάντα.
Ο Τζακ σήκωσε την μύτη, όπως τα σκυλιά, και γεύτηκε τον αέρα. Περίμενε να αναγνωρίσει την χώρα από την μυρωδιά (θυμόταν την μυρωδιά κάθε χώρας που είχε επισκεφτεί). Τα αεροδρόμια πάντα μυρίζουν κηροζίνη, αλλά αυτός ειδικά ο συνδυασμός κηροζίνης με ζέστη υπήρχε μόνο στην Αθήνα και το Λος Αντζελες.
Γιά να πάνε στο ξενοδοχείο τους είχαν την επιλογή από τραίνο, ταξί και λεωφορείο. Διάλεξαν το λεωφορείο, αν και το πιό αργό από όλα. Ήθελαν να βλέπουν το τοπίο στην διαδρομή.

Εκείνη κάθισε στο παράθυρο, όπως πάντα. Εκείνος δίπλα της, στον διάδρομο. Ήταν και οι δύο σιωπηλοί και συγκινημένοι. Ξαναγύριζαν μετά από 11 χρόνια στην χώρα που θεωρούσαν πατρίδα τους, αλλά πάντα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν. Η Μελένια τέσσερις φορές, ο Τζακ τρεις.
Της χαϊδεψε την ράχη του αριστερού χεριού. Τα δάχτυλα του σταμάτησαν στην κλείδωση ανάμεσα στον αντίχειρα και την παλάμη. Εκεί που η Μελένια είχε κοπεί βαθιά μ' ένα κοπίδι πριν πολλά πολλά χρόνια, στην προσπάθεια της ν' ανοίξει ένα πακέτο. Από τότε, κανένα κοπίδι δεν ξαναμπήκε στο νοικοκυριό τους.


* * * * * * * *
2. Μνήμες

Είχαν βυθιστεί και οι δύο στις σκέψεις τους, καθώς έβλεπαν το τοπίο να περνάει μπροστά τους. Ο Τζακ θυμόταν τα χρόνια πριν την βίαιη αναχώρηση τους, η Μελένια τα χρόνια μετά.

Το 2013 η κυβέρνηση σαμαρά είχε καταρρεύσει, αφού είχε σπρώξει στην εξαθλίωση το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Στις εκλογές που έγιναν αμέσως μετά, η αριστερά δεν κατάφερε να πάρει την εξουσία. Είχε μαζέψει στους κόλπους της όλους τους απογοητευμένους πασόκους, που περίμεναν μιά επανάληψη της ασυδοσίας του 1981-2007. Διορισμούς, πανωσηκώματα και λαιφσταιλ. Η αριστερά ήταν αρκετά ανόητη ώστε να υποσχεθεί τουλάχιστον μέρος αυτής της ρεμούλας. Αλλά με την τρόικα πάνω απο το κεφάλι της, κανένας δεν πίστεψε ότι θα μπορέσει να τα εφαρμόσει. Μέσα στην νεφελοκοκκυγία των γενικών απεργιών γιά την διατήρηση των κεκτημένων δεν είχε προβλέψει την κατάρρευση και οι εκλογές την βρήκαν εντελώς ανέτοιμη.

Οι μόνοι που απέμειναν οργανωμένοι και συνεπείς στις - απάνθρωπες - υποσχέσεις τους ήταν οι ναζιστές. Πριμοδοτημένοι από ένα μηντιακό παραλήρημα (τα κανάλια διαγωνίζονταν, ποιό θα τους πρωτοπροβάλλει) και βασισμένοι πάνω στον γερά θεμελιωμένο φασισμό της ελληνικής κοινωνίας, βγήκαν πρώτο κόμμα. Καθώς ο τότε εκλογικός νόμος έδινε αυτοδυναμία σε κόμματα με γελοιωδώς χαμηλό ποσοστό (μια "πονηριά" του πάλαι ποτέ δικομματισμού, που τώρα εκδικούνταν), οι ναζιστές έγιναν εκλεγμένη κυβέρνηση - όπως το ίνδαλμα τους πριν 80 χρόνια στην Γερμανία.

"Για πόσες δεκαετίες άραγε θα προσπαθούν οι ιστορικοί να αναλύσουν το φαινόμενο"; αναρωτήθηκε μέσα του ο Τζακ.
Πως είναι δυνατόν ένας λαός με τέτοιον πολιτισμό πίσω του να εκλέγει ναζιστές; Πως είναι δυνατόν ένας ελάχιστος αριθμός ψυχοπαθών καθαρμάτων να σέρνει πίσω του έναν ολόκληρο λαό; Οι ιστορικοί θα αντιγνωμούσαν γιά συλλογικές ευθύνες, οι κοινωνιολόγοι θα έβρισκαν ίσως τα πραγματικά αίτια, αλλά όλος ο υπόλοιπος πλανήτης είχε ήδη έτοιμη την εξίσωση: έλληνας ίσον ναζιστής.
Από το 2014 μέχρι βαθιά στον 22ο αιώνα, όταν ο Τζακ θα είναι από καιρό αστρόσκονη, οι διαδηλωτές των άλλων χωρών θα υποδέχονται τους έλληνες πρωθυπουργούς με σβάστικες και κάψιμο ελληνικών σημαιών στους δρόμους.

Οι ναζιστές είχαν ήδη ξεσαλώσει από το 2012, πριν η κυβέρνηση σαμαρά καταρρεύσει. Οι περισσότεροι αστυνομικοί ανήκαν έτσι κι αλλιώς στο κόμμα τους, είχαν δηλαδή υποκαταστήσει την εκτελεστική εξουσία. Μετά την κατάληψη και της κρατικής εξουσίας τα πράγματα έγιναν δέκα φορές χειρότερα. Πρώτοι την πλήρωσαν οι μετανάστες. Κατά χιλιάδες τους μάζεψαν και - αφού δεν μπορούσαν να τους πάνε πουθενά - τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους εξόντωσαν. Μετά οι γκέι, μετά όποιος ήταν διαφορετικός.

Οι άλλες χώρες έντρομες απομόνωσαν την Ελλάδα και έκοψαν εντελώς την ροή χρήματος. Αλλά ήταν πιά αργά γιά να σωθεί οτιδήποτε. Η κοινωνία συνέχισε να εξαθλιώνεται, ακόμα και όταν όλοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είχαν εκλείψει.

* *
Η Μελένια πρόσεξε ότι ο Τζακ είχε πάλι χαθεί στους λαβύρινθους του μυαλού του. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο άπειρο, σαν να έψαχνε κάποιο θαλασσινό σημάδι πίσω από τον ορίζοντα. Θέλησε να τον επαναφέρει και τον σκούντησε ελαφρά.
- Τι σκέφτεσαι;
- Την ημέρα που φύγαμε από αυτήν την χώρα. Θυμάσαι;
- Πως θα ήταν δυνατόν να ξεχάσω;

Ο Τζακ είχε νοικιάσει ένα μικρό φορτηγό και το είχε παρκάρει κάτω από το σπίτι. Η Μελένια δίσταζε ακόμα. Ήθελε να φανεί συνεπής και να εκπληρώσει ευσυνείδητα τις υποχρεώσεις της απέναντι στον εργοδότη της. Έναν εργοδότη που είχε σπάσει το συμβόλαιο μονομερώς, αναπάντεχα και πολλές φορές - πάντα σε βάρος της.
Με κλάματα και παρακάλια προσπαθούσε να την πείσει να φύγουν. Τελικά χρειάστηκε να την απειλήσει με χωρισμό - αλλιώς δεν θα την κατάφερνε.
Φόρτωσε σε λίγες ώρες το φορτηγάκι, πριν η Μελένια αλλάξει γνώμη. Σχεδόν σέρνοντας την έβαλε στο κάθισμα του συνοδηγού.
Την τελευταία στιγμή πήραν μαζί τους και τον κόκκινο γατούλη. Ήταν ο μόνος που είχε απομείνει ζωντανός στην γειτονιά, κι αυτό το χρωστούσε αποκλειστικά στην δυσπιστία του. Μόνο την Μελένια άφηνε να τον αγγίξει. Οι άλλοι γάτοι είχαν πεθάνει είτε από δηλητήριο είτε από πείνα. Με τέτοια εξαθλίωση, ποιός να ταΐσει αδέσποτα;

Τρεις βδομάδες μετά την αναχώρηση τους, τα σύνορα είχαν κλείσει. Ελληνικά αεροπλάνα έριχναν βόμβες σε τουρκικές πόλεις.

* *
Οι ναζιστές έκαναν το μόνο που τους είχε απομείνει: πόλεμο. Μέσα σ' ένα παραλήρημα εθνικισμού επιτέθηκαν στην Τουρκία, και μετά από κάποιες προβοκάτσιες στην Μακεδονία και την Αλβανία.

Ο πόλεμος κράτησε τέσσερις φριχτούς μήνες και τελείωσε με ολοκληρωτική ήττα της Ελλάδας. Η Αλβανία κέρδισε τα Γιάνενα και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, η Μακεδονία απαλλάχτηκε οριστικά απο τον ενοχλητικό τίτλο "ΠΓΔΜ" και απέκτησε λιμάνι στο Αιγαίο, η Τουρκία κέρδισε την Θράκη, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα.
Η Θεσσαλονίκη έγινε τριζωνική πόλη (με τουρκική, ελληνική, μακεδονική ζώνη) υπό την επιτήρηση του ΟΗΕ.

Η Τουρκία κατέλαβε και τις Κυκλάδες, αλλά μετά τον πόλεμο τις έδωσε "μεγαλόψυχα" πίσω στην Ελλάδα. Σε αντάλλαγμα ικανοποιήθηκε η παλιά πάγια τουρκική απαίτηση, να μην έχουν τα νησιά υφαλοκρηπίδα. Με αυτή την ρύθμιση, το Αιγαίο έγινε τουρκική θάλασσα. Οι Κυκλάδες ήταν μεν ελληνικές, αλλά χρειαζόσουν βίζα απο το τουρκικό προξενείο γιά να τις επισκεφτείς.

Μόνο τότε κατάλαβαν οι χαχόλοι έλληνες ότι η αξία ενός νησιού δεν είναι τα - φοροδιαφεύγοντα - ρουμς του λετ. Ούτε οι μαυρολεφτάδικες ψαροταβέρνες στο λιμάνι. Ούτε οι τρισάθλιες ξαπλώστρες στις παραλίες, με τα ηχεία να παίζουν στην διαπασών βλαχομπαρόκ.

Η αξία ενός νησιού είναι στην Θάλασσα που το αγκαλιάζει!
Αλλά πως να το καταλάβουν αυτό οι χαζοχαρούμενοι της αρπαχτής, όταν μέχρι τον πόλεμο έμπαιναν στην θάλασσα μόνο γιά να κατουρήσουν; (φρόντιζαν όμως να απαγορεύουν τα σκυλιά στις παραλίες - μιά απαγόρευση που αντίθετα από όλες τις άλλες, τηρούνταν ευλαβικά).


* * * * * * * *
3. Συνέπειες

Πως είναι δυνατόν ένας λαός να συρθεί από μιά δράκα ψυχοπαθών και να ανεχτεί δολοφονίες αλλοδαπών; Πως είναι δυνατόν να τους ψηφίσει κάποιος, αφού είχαν δείξει το πραγματικό τους πανάσχημο πρόσωπο ήδη από το 2012; Η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Η ελληνική κοινωνία ήταν δυστυχώς πάντα ανοιχτή στον ναζισμό. Τα πιό ευαίσθητα μέλη της το διέκριναν αυτό στα χιλιάδες βασανισμένα αδέσποτα ζώα στους δρόμους - πολλά χρόνια πριν την οικονομική κατάρρευση.
Το "μυστικό" βρίσκεται στην ανωτερότητα. Από την στιγμή που θεωρείς το είδος σου ανώτερο από άλλα είδη, από την στιγμή που απονέμεις στον εαυτό σου δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε ότι εσύ θεωρείς σαν υποδεέστερη μορφή ζωής, ο δρόμος γιά τον ναζισμό είναι ορθάνοιχτος. Και την πύλη την έχεις ανοίξει εσύ μέσα σου.

Το επόμενο βήμα είναι να πεις γιά έναν αλλοδαπό ότι "είναι ζώο". Ή έστω κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα σ' εσένα και ένα ζώο.
Τα "δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ ...", οι διαδηλώσεις γιά τις ταυτότητες, οι παρελάσεις 2Χ τον χρόνο, το ξεφτίλισμα με τους αλλοδαπούς μαθητές που είχαν πρωτεύσει στα μαθήματα αλλά δεν επιτρέπονταν να είναι σημαιοφόροι, τα "ελληνικά γονίδια που είναι πλασμένα γιά να νικάνε" (με ντόπα) στους Ολυμπιακούς, το άθλιο ξεζούμισμα των αλλοδαπών στις μανωλάδες, οι φράχτες στον Έβρο...
Ο ναζισμός ήταν ριζωμένος γιά πολλά χρόνια στην ελληνική κοινωνία, πριν εκλεγεί στην κυβέρνηση.

Μετά την ταπεινωτική ήττα όλα άλλαξαν ραγδαία. Οι έλληνες αποκύρηξαν τον φασισμό, αποδέχτηκαν την διαφορετικότητα του Άλλου, ακόμα και τα αδέσποτα ζώα φρόντισαν. Αν φοράς σήμερα μαύρο μπλουζάκι (χωρίς ούτε ένα διακριτικό) σε πηγαίνουν γιά εξακρίβωση. Αλλά ήταν πιά αργά.
Για τα επόμενα 100 χρόνια, κάθε φορά που ένας έλληνας θα διατύπωνει μιά δυσάρεστη άποψη, κάποιος θα του απαντάει με το αντεπιχείρημα "ναι, αλλά εσείς δολοφονήσατε πακιστανούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης". Θα το χρησιμοποιούν αυτό, ακόμα και αν η άποψη αφορά το χρώμα του ουρανού ή την θερμοκρασία του δωματίου. Ακόμα και αν αυτός που μιλάει γεννήθηκε τρεις γενιές αργότερα από αυτά τα γεγονότα.

Οικονομικά η Ελλάδα συνεχίζει να είναι απόλυτα εξαρτημένη. Το παλιό χρέος από τα χρόνια πριν τον πόλεμο έχει κουρευτεί και επιμηκυνθεί κάμποσες φορές. Στην τελική, η ΕΚΤ έκανε μιά λογιστική ματσαράγγα γιά να μην θιχτούν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι. Τύπωσε χρήμα και το έδωσε στον εαυτό της (η κάτι παρόμοιο) και όλα έληξαν. Τυπικά, η Ελλάδα χρωστάει ακόμα, ώστε να διαιωνίζεται η σχέση εξάρτησης. Στο παλιό χρέος έχουν προστεθεί οι αξιώσεις γιά πολεμικές αποζημιώσεις, αφού η Ελλάδα υπήρξε η επιτιθέμενη χώρα.
Φυσικά, κανένας δεν περιμένει να πληρωθούν ποτέ αυτά τα λεφτά. Το αντίθετο, η Ελλάδα πήρε επιδοτήσεις από την ΕΕ γιά να μπορέσει να ορθοποδήσει μετά την καταστροφή.
Η ΕΕ εγκατέστησε μιά επιτροπή ελέγχου, ωστέ τα λεφτά να μην καταλήξουν πάλι στις τσέπες των λαμόγιων. Οι ευρωπαίοι της επιτροπής έχουν περισσότερες εξουσίες από την εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση - αυτός ήταν ένας από τους όρους στην συνθήκη παράδοσης μετά την ήττα.
Πρακτικά όμως αυτή η επιτροπή δεν χρειάστηκε να επέμβει ποτέ. Μετά τον πόλεμο όλη η πολιτική και οικονομική πρώην νομεκλατούρα πέρασε από δίκες γιά προδοσία ή/και κατάχρηση. Οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Οι καινούργιοι πολιτικοί ελέγχονται σήμερα μέχρι κεραίας από τους υπερ-ευαισθητοποιημένους πολίτες. Στην παραμικρή υποψία ότι κάποιος καταχράστηκε έστω 10 ευρώ (η Ελλάδα είναι ακόμα μέλος της Ευρωζώνης, αλλά χωρίς δικαίωμα ψήφου) τον καθαιρούν. Το ίδιο αν γεννηθεί υποψία γιά διαπλοκές, ημέτερους και ρεμούλες. Έτσι η επιτροπή ελέγχου και διαφάνειας των ευρωπαίων υπάρχει μεν, είναι άνεργη δε - αφού το έργο της το έχουν αναλάβει οι ίδιοι οι έλληνες πολίτες.

Απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος, η χώρα ανορθώθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι της ήταν από παλιά έξυπνοι, εφευρετικοί, εργατικοί και φιλότιμοι. Το μόνο που χρειάστηκε, ήταν να εξαφανιστεί ο βόθρος που τους έπνιγε όλους μαζί - αυτό ήταν το μόνο θετικό του πόλεμου.

Αντί γιά αρπαχτές με κρατικά λεφτά και πανωσηκώματα στράφηκαν στην καινοτομία και την Τεχνολογία. Σήμερα χιλιάδες νέοι - βοηθημένοι από το καινούργιο γενικό πλαίσιο που προσφέρει το (νεο) κράτος - στήνουν επιχειρήσεις και χτυπάνε στα ίσα τις διεθνείς αγορές. Φέρνοντας ευημερία στην χώρα. Πέρα από την υλική ευημερία: φέρνουν αισιοδοξία γιά το μέλλον, την χαρά της Δημιουργίας.

Νανοτεχνολογία, Βιολογία, προηγμένα υλικά, εξειδικευμένα τρόφιμα, λογισμικό, βιομηχανικός σχεδιασμός, τεχνολογία ΑΠΕ, οικοτουρισμός είναι λίγοι μόνο από τους τομείς που η χώρα κατέχει διεθνείς πρωτιές, είτε είναι πολύ κοντά στους πρώτους παγκόσμια.

Στο Αιγαίο και σε όλες τις ελληνικές Θάλασσες απαγορεύτηκε μετά τον πόλεμο εντελώς το ψάρεμα. Μιά απαγόρευση που κράτησε και η Τουρκία. Αντί γιά ψάρεμα έχουν αναπτυχθεί υδροπονικές καλλιέργειες, που φέρνουν πολλαπλάσιο εισόδημα από τα - υπεραλιευμένα έτσι κι αλλιώς - νερά.
Με ελληνικές πατέντες φτιάχνονται σήμερα πιό γρήγορα και πιο οικονομικά πλοία. Τα ελληνικά ναυπηγεία δεν προλαβαίνουν τις παραγγελίες.
Στην στεριά απαγορεύτηκε εντελώς το κυνήγι. Πρώτον γιατί ενοχλεί τον οικοτουρισμό που φέρνει πολύτιμο συνάλλαγμα. Δεύτερον γιατί η θέα και μόνο κάποιου με όπλο απέναντι σε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα φέρνει αναγούλα σε κάθε υγιή άνθρωπο.


* * * * * * * *
4. Συνάντηση

- Πως με βρίσκεις με αυτό το φόρεμα; 
- Αφού το ξέρεις, ότι εκείνο που μετράει γιά μένα είναι το περιεχόμενο, όχι το περιτύλιγμα. Και το περιεχόμενο με μαγεύει εδώ και τόσα χρόνια.
- Ναι αλλά δεν σου αρέσω με αυτό το φορεματάκι;
- Χωρίς το φορεματάκι θα μου άρεσες περισσότερο
- Γέρο σάτυρε, πότε θα μου πεις την αληθινή γνώμη σου;
- Μόλις τώρα στην είπα. Είναι η ίδια από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε.

Το δωμάτιο τους ήταν σ' εκείνο το ξενοδοχείο στο Καβούρι, που τους είχε αρέσει από τις πρώτες τους μέρες μαζί. Με τις φασαρίες του πολέμου είχε μισογκρεμιστεί, αλλά τώρα το είχαν ανακαινίσει - στυλάτο και άνετο όπως πριν. Το μπαλκόνι τους έβλεπε την θάλασσα.

Η Μελένια βγήκε λίγο στο μπαλκόνι γιά να μυρίσει τα πεύκα. Αν και Αύγουστος είχε τυλιχτεί με την σάρπα της. Ο Τζακ - με κοντομάνικο τι σερτ φυσικά - και λινό παντελόνι ήρθε πίσω της, έπλεξε τα χέρια του γύρω από την μέση της και της έδωσε ένα φιλί στον σβέρκο.

- Είσαι έτοιμη γλυκό μου κορίτσι;
- Ναι
- Ας μην αφήνουμε λοιπόν τον φίλο μας να περιμένει
- Χαίρομαι που θα τον συναντήσουμε
- Κι εγώ

Βγήκαν από το δωμάτιο και κατευθύνθηκαν προς το ασανσέρ. Περιμένοντας, της έδωσε ένα ακόμα φιλί.

Στο λόμπυ του ξενοδοχείου τους περίμενε ο Τζων. Ο και εστέτ επονομαζόμενος. Η βραδιά ξεκινούσε υπέροχα.

Saturday 22 September 2012

Καλοκαιρινό παραμύθι

Ο γδούπος ήρθε από κάτω, βαθιά στην γάστρα του μικρού πλοίου και τον έκανε να τιναχτεί όρθιος. Με μιά δρασκελιά βρέθηκε από την αγαπημένη του θέση - γερμένος στο πίσω ρέλι της υπήνεμης πλευράς - στην μέση του καταστρώματος. Το πλοίο έτριξε ολόκληρο, άλλαξε πορεία και τα πανιά άρχισαν να χτυπιούνται άτσαλα στον αέρα. Ήταν τριμαρισμένα γιά όρτσα και τώρα ο αέρας τα χτυπούσε από λάθος γωνία.
Η πρώτη του σκέψη ήταν: το έριξα σε ύφαλο. Αλλά όλα έδειχναν ότι κάτι τέτοιο ήταν απίθανο. Έπλεε στ' ανοιχτά, τα νερά ήταν καθαρά σ' εκείνο το σημείο, την διαδρομή την ήξερε καλά. Το βάθος πρέπει να ήταν 50 - 70 μέτρα. Ο ουρανός καθαρός, ένας ελαφρύς μαϊστρος τον τραβούσε μέχρι τώρα στην σωστή πορεία.

Άναψε ενστικτώδικα την μηχανή. Χωρίς ώθηση, στο ρελαντί, μόνο και μόνο γιά να έχουν ρεύμα οι αντλίες που θα έπρεπε να βγάλουν το νερό, άν η γάστρα είχε τσακίσει. Μετά κατέβηκε σβέλτα κάτω και σήκωσε τα πανιόλα που σκέπαζαν την καρένα. Είδε την γάστρα άθικτη. Πουθενά δεν έμπαινε νερό, τίποτα δεν έδειχνε βλάβη.
Ανέβηκε σκεφτικός στο ντεκ και μάζεψε τα πανιά γιά να μην σκιστούν από τον αέρα που τα ανέμιζε όπως ήθελε. Ακόμα δεν ήξερε με τι είχε τρακάρει. Γύρω του η θάλασσα ήταν καθαρή, πέρα από το κανονικό κύμα γιά τον 3-4ρη καιρό. 
Όσο μάζευε τα πανιά τσεκάριζε με το ένα μάτι την ακτή μακρυά γιά να δει πως ξεσέρνει το πλοίο. Παραξενεύτηκε που δεν μπορούσε να δει καμμία μετατόπιση. Ακόμα και χωρίς ώθηση από την μηχανή, ακόμα και χωρίς πανιά, ένας τέτοιος αέρας έπρεπε να τον σπρώχνει νότια. Οι τελευταίες αμφιβολίες έφυγαν αφού μάζεψε τα πανιά και τσέκαρε καλύτερα το στίγμα του. Δεν κινιόταν. Με ότι κι αν είχε τρακάρει, αυτό τον κρατούσε τώρα ακίνητο.

Το μόνο που του έμενε ήταν να βουτήξει κάτω από το πλοίο γιά να δει τι υπήρχε εκεί. Έδεσε ένα σκοινί στο πόδι του και βούτηξε. 
Το τι τον κράταγε ακίνητο φάνηκε αμέσως κάτω από το νερό. Ένα δίχτυ είχε πιαστεί στην καρένα και την προπέλα. Αυτό εξηγούσε την ακινησία, αλλά όχι τον γδούπο που είχε τραντάξει τόσο απότομα το πλοίο. Το δίχτυ θα τον είχε φρενάρει μαλακά, σταδιακά, όχι μονομιάς. Όπως και νάχει, έπρεπε να κόψει το δίχτυ γιά να συνεχίσει. Ανέβηκε πάνω, πήρε το μαχαίρι του και ξαναβούτηξε.

Την δεύτερη φορά είδε με τι είχε τρακάρει. Δέκα μέτρα πιό πέρα και δύο μέτρα πιό βαθιά έπλεε ένα δελφίνι. Νεκρό, πιασμένο από το ίδιο δίχτυ που κρατούσε κι εκείνον. Πλησίασε. Το στόμα του δελφινιού μισάνοιχτο, τα δόντια κάτασπρα, η γλώσσα έξω (αργότερα έμαθε ότι πεθαίνουν έναν αργό και μαρτυρικό θάνατο από ασφυξία). Τα μάτια ορθάνοιχτα, τον κοίταζαν με επιμονή. Είχε χιλιάδες τόνους νερό γύρω του εκείνη την στιγμή, αλλά ένιωσε σαν να έπεφτε στο κενό από τεράστιο ύψος. Το νεκρό δελφίνι να τον κοιτάει και να του ρίχνει την ευθύνη.
Άπλωσε το χέρι και του έκλεισε τα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που έκλεινε τα μάτια σε έναν νεκρό. Έτρεμε ολόκληρος. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Πως κηδεύεις ένα δελφίνι;

Ανήμπορος, γύρισε πίσω και άρχισε να κόβει το δίχτυ από την καρένα και την προπέλα του πλοίου. Επίπονη δουλειά. Κάθε τόσο έστριβε το βλέμμα στο νεκρό δελφίνι. Σκεφτόταν να το πάρει μαζί του αλλά πως; Και άν το έπαιρνε μαζί του, τι θα το έκανε;
Το πλοίο ελευθερώθηκε κάποια στιγμή από το καταραμένο δίχτυ και ο αέρας άρχισε να το ξεσέρνει με ταχύτητα. Τράβηξε το σκοινί που είχε δέσει στο πόδι του και ανέβηκε στο κατάστρωμα. 

Συνέχισε την πορεία του, τι άλλο μπορούσε να κάνει; Ένα κομμάτι από την ψυχή του έμεινε γιά πάντα εκεί, σύντροφος και παραστάτης στο νεκρό δελφίνι. Αυτήν την ημέρα και τις επόμενες έκλαψε πολύ. Τις νύχτες ήρθαν οι εφιάλτες. Που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Σ' εκείνον, που παλιά κοκκορεύονταν ότι δεν βλέπει όνειρα ποτέ.

Πέρασαν λίγες μέρες ακόμα. Αρμένιζε πάλι στ' ανοιχτά, σ' άλλη ρότα, μ' άλλο πλοίο, εκατοντάδες μίλια μακρυά από το νεκρό δελφίνι, όταν είδε την σημαδούρα ενός διχτυού. Πλησίασε μαγνητισμένος, χωρίς ο ίδιος να ξέρει γιατί. Σταμάτησε το πλοίο ακριβώς δίπλα και κύταξε προσεχτικά. Είδε το σκοινί που ξεκινούσε από την σημαδούρα και χάνονταν στο νερό, προς το δίχτυ, μερικά μέτρα πιό κάτω.
Σαν υπνωτισμένος πήρε το μαχαίρι του και έκοψε το σκοινί. Την σημαδούρα την πήρε ο αέρας, το δίχτυ χάθηκε κάτω από το νερό. Κανένας πιά δεν μπορούσε να το βρει και να το σηκώσει με τα ψάρια που είχαν πεθάνει πάνω του. Απομακρύνθηκε σβέλτα από το σημείο, ενόσω μιά άγρια χαρά τον πλημμύριζε. Γιά πρώτη φορά εκείνη την νύχτα δεν είδε εφιάλτη.

Η συνέχεια ήταν απλή. Κατέστρεφε δίχτυα και παραγάδια. Όπου μπορούσε, όσο μπορούσε. Προσπάθησε να τελειοποιήσει την τεχνική του. Π.χ. δεν αρκεί να κόψεις την σημαδούρα, γιατί το δίχτυ παραμένει απλωμένο κάτω από το νερό και συνεχίζει να σκοτώνει. Πρέπει να κόψεις και μερικούς φελλούς που το κρατάνε τεντωμένο, ώστε να διπλωθεί και να γίνει άχρηστο.
Δεν του αρκούσε να βρίσκει δίχτυα στην τύχη. Έπαιρνε από πίσω τα ψαροκάικα και σημείωνε από μακρυά το που θα ρίξουν τα δίχτυα τους. Αφού οι ψαράδες χάνονταν στον ορίζοντα, πλησίαζε και κατέστρεφε.
Ανέπτυξε καινούργιες τεχνικές. Π.χ. στην ναυσιπλοϊα μαθαίνεις να υπολογίζεις το δικό σου στίγμα. Εκείνος - γερός στα μαθηματικά - έφτιαξε δικούς του τύπους γιά να υπολογίζει όχι το δικό του στίγμα αλλά των άλλων πλοίων σε σχέση με το δικό του.
Δεν του αρκούσε στο νερό, άρχισε και στην στεριά. Τα δίχτυα που άπλωναν στους ντόκους γιά να στεγνώσουν ήταν ευκαιρία. Αγόραζε από τα μπακάλικα χλωρίνη, νέφτι, ακουαφόρτε, οτιδήποτε καυστικό και είχε πάντα ένα μπουκάλι μαζί του. Τις νύχτες άδειαζε τις τσέπες του πάνω στις στοίβες με τα δίχτυα ή στα κοφίνια με τα παραγάδια. Ποτέ δεν έμαθε ποιά ουσία τα καταστρέφει καλύτερα, η χημεία δεν ήταν το δυνατό του σημείο.
Τα καλοκαίρια προτιμούσε να ταξιδεύει μόνος του, γιά να μην έχει μάρτυρες.


* * * * 
Πέρασαν έτσι 3 καλοκαίρια. Οι εφιάλτες έρχονταν ξανά και ξανά, αλλά μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Ένιωθε ότι κάτι έκανε γιά το δελφίνι που χάθηκε.

Ήταν αγκυροβολημένος αρόδου σε μιά ερημική παραλία, όπως συνήθως.  Απογευματάκι. Περίμενε να νυχτώσει γιά να βγει παγανιά. Αποφάσισε να δροσιστεί λίγο στην θάλασσα, πριν ξεκινήσει την γύρα.
Βούτηξε και άρχισε να περιδιαβαίνει τον βυθό, όπως πάντα αγαπούσε. Ένας μεγάλος βράχος με ένα κοπάδι σαργουδάκια γύρω του, του κίνησε την περιέργεια. Δεν ήταν βαθιά, το πολύ 4 μέτρα. Του άρεσαν τα χρώματα, όπως το φως του απογευματινού ήλιου έπεφτε λοξά στο νερό. Κατέβηκε στην ρίζα του βράχου και πλανιόταν κάτω από το νερό, περιμένοντας την αναπνοή του να τελειώσει γιά να ανέβει στην επιφάνεια.
Άκουσε μακρυνό ήχο από προπέλα εξωλέμβιου, αλλά δεν έδωσε σημασία. Περνούσαν αρκετά μοτέρ από το άνοιγμα της παραλίας.

Ξαφνικά σκοτείνιασαν όλα γύρω του. Ένα αόρατο χέρι έσφιξε τον λαιμό του, ένα άλλο πάτησε την κοιλιά του. Όχι σαν γροθιά, όχι σ' ένα σημείο της κοιλιάς. Ήταν σαν ένας τεράστιος ογκόλιθος να σου συνθλίβει τα σπλάχνα. Τα αυτιά του έτσουξαν από τον πόνο και έχασε κάθε αίσθηση προσανατολισμού. Τα μάτια έβλεπαν μόνο σκοτάδι.
Πανικοβλημένος, προσπάθησε να αναδυθεί. Αλλά πήρε λάθος κατεύθυνση και χτύπησε με ορμή το κεφάλι του στον βράχο. Μία, δύο, τρεις φορές. Ένιωσε το πόδι του να σκίζεται στον βράχο, καθώς χτυπούσε απεγνωσμένα πόδια και χέρια γιά να πάρει ώθηση.

Κάποια στιγμή κατάφερε να βγει στην επιφάνεια. Τα μάτια έβλεπαν πάλι, αλλά όλα ήταν θολά. Φύσηξε την μύτη του και έφτυσε το θαλασσόνερο από τον λαιμό του. Το νερό γύρω του έγινε κόκκινο.

Με κόπο, πολύ κόπο κολύμπησε μέχρι το πλοίο. Το πόδι του άφηνε ματωμένα ίχνη στο κατάστρωμα, αίμα έτρεχε από την μύτη, το στόμα και τις πληγές στο κεφάλι. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν τον τρόμαξε τόσο πολύ, όσο μιά καινούργια διαπίστωση: ήταν κουφός. Κούνησε το κεφάλι του, προσπάθησε να διώξει το νερό από τα αυτιά του. Μάταια. Δεν άκουγε τίποτα.
Σε λίγα λεπτά είχε σταματήσει τις αιμορραγίες, είχε βάψει με ιώδιο τα γδαρσίματα στο στήθος, τα μπράτσα, το κεφάλι και είχε δέσει καλά το σκίσιμο στο πόδι. Πονούσε σε όλο του το κορμί, ένιωθε τις αρθρώσεις του σαν να σήκωναν τόνους βάρους με κάθε κίνηση.

Τότε είδε τα ψάρια. Έπλεαν νεκρά, με τις κοιλιές προς τα πάνω. Ντουζίνες νεκρά ψάρια σκέπαζαν το νερό δίπλα στο πλοίο. Κατάλαβε. Δυναμίτης. Κάποιος είχε ρίξει "μασούρι" όπως το λένε στην διάλεκτο τους οι ψαράδες, την ώρα που αυτός ήταν στον βυθό. Αλλά κανένας ψαράς δεν ήταν εκεί κοντά. Κανένας δεν μάζευε την λεία. Όποιος και να έριξε το μασούρι, δεν είχε σκοπό να μαζέψει ψάρια.
Ευχαρίστησε νοερά τον βράχο που δίπλα του κολυμπούσε μερικά λεπτά πριν. Ο βράχος έγινε το φυσικό φράγμα ανάμεσα σ' εκείνον και την εστία της έκρηξης, σώζοντας του την ζωή.

Έμεινε αγκυροβολημένος στην παραλία τρεις ακόμα μέρες. Τις περισσότερες ώρες ξαπλωμένος, κυτάζοντας τον ουρανό, τον ήλιο να δύει, τον ορίζοντα. Το μόνο που ήθελε - και μπορούσε - να κάνει ήταν να διαλογίζεται. Κανένας δεν τον ενόχλησε.

Οι πόνοι έφυγαν σιγά σιγά απ' το κορμί του, ακόμα και η ακοή του ξαναγύρισε. Οι εξετάσεις που έκανε χρόνια μετά επιβεβαίωσαν ότι η ακοή του βρισκεται στο 100%. Μόνο την συχνότητα των 7kHz έχει χάσει γιά πάντα από την μία πλευρά. Ο γιατρός του εξήγησε, ότι το να είναι κουφός σε μιά συχνότητα δεν αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον κάνει μόνο ευαίσθητο στην πολυφωνία. Ακούει καλά, αλλά αποσυντονίζεται αν υπάρχουν δύο ταυτόχρονες πηγές ήχων. Π.χ. δεν μπορεί να συζητήσει, αν την ίδια ώρα παίζει τηλεόραση στο βάθος.

* * * * 
Φεύγοντας από την παραλία είχε πάρει την απόφαση ν' αλλάξει την ζωή του. Συνειδητοποίησε ότι ήταν μόνος του και οι άλλοι ήταν χιλιάδες. Συνειδητοποίσε ότι εκείνος είχε αναστολές, οι άλλοι ήταν αδίστακτοι.

Αποφάσισε να οργανωθεί. Άλλαξε χώρα, μπήκε σε περιβαλλοντικές οργανώσεις, διαμαρτυρήθηκε στους δρόμους, οργάνωσε εκδηλώσεις. Κάπου στο βάθος όμως του φαίνονταν μάταια όλα αυτά. Σύμφωνοι, υπήρξαν επιτυχίες (μερικοί νόμοι που άλλαξαν, κάμποσες απαγορεύσεις που έβαλαν ένα μέτρο στην ασυδοσία των  δολοφόνων). Αλλά όλα γίνονταν πολύ αργά. Κάθε θετικό βηματάκι έπαιρνε χρόνια.

Ξαναγύρισε στην μοναχική δράση. Δολιοφθορές όπου μπορούσε σε ψαράδες και κυνηγούς. Πάντα μόνος του, να μην πάρει άλλους στον λαιμό του. Αλλά ούτε αυτό έφτανε. Τι να κάνει ένας μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες;

Κάποτε απόκαμε. Κουράστηκε. Παραιτήθηκε. Λιποτάχτησε. Έτσι απλά. Χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αναλύσεις. Σταμάτησε.
Ήταν προδότης και το ήξερε. Αλλά δεν άντεχε άλλο. Δεν άντεχε να κάνει όσα έκανε και η συνολική Οδύνη στον κόσμο να μεγαλώνει διαρκώς. Ούτε μιά αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Κάθε μέρα συνειδητοποιούσε όλο και πιό έντονα, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Ήρθαν ξανά οι εφιάλτες. Εντονότεροι από ποτέ. Τους κατάπνιξε. Βρήκε το κουράγιο να ξαναδεί στο όνειρο του το νεκρό δελφίνι και να του πει "παράτε με". Αποκτηνωμένος. Οικτίρει τον εαυτό του. Και μετά τον μισεί γιά την αυτολύπηση.
Όπου βλέπει σήμερα κάποια καταγγελία γιά βασανισμούς ζώων, γιά αποτρόπαιες θανατώσεις, γυρίζει αλλού το κεφάλι. Δεν θέλει να βλέπει, δεν θέλει να ξέρει. Δεν αντέχει ούτε καν τα ντοκυμανταίρ στην τηλεόραση που δείχνουν άγρια σαρκοβόρα ζώα να σκοτώνουν (κι ας ξέρει ότι αυτό τουλάχιστον είναι φυσικό).
Τα μάτια του δελφινιού που σφάλισε ο ίδιος τόσα χρόνια πριν του δίνουν αρκετή φρίκη. Γιατί να την ανανεώνει;
Προσπαθεί μόνο να ενισχύει οικονομικά μερικές φιλοζωϊκές οργανώσεις, τίποτα άλλο.

Μετέφερε το άχτι του στα θεωρητικά ζητήματα. Έφαγε βιβλία, αποστήθισε στοιχεία, νούμερα, δεδομένα, επιχειρήματα. Τουλάχιστον τα ψυχρά στοιχεία δεν περιέχουν φωτογραφίες, ούτε περιγραφές της δυστυχίας. Είναι μόνο νούμερα. Το ξέρει ότι όλα αυτά τα θεωρητικά δεν βοηθούν κανέναν. Απλά έχει μερικά νούμερα πρόχειρα γιά να δικαιολογεί το μίσος του. 

Έχουν περάσει δεκάδες χρόνια από την ημέρα που συνάντησε το νεκρό δελφίνι. Ότι και να έχει κάνει, έχει - από νομική σκοπιά - παραγραφεί. Ακόμα και οι εφιάλτες έχουν ξεθωριάσει. Τίποτα δεν έχει πιά σημασία. Του μένει μόνο το μίσος προς όλους τους κυνηγούς και τους ψαράδες.

* * * * 
Υ.Γ. 1 Η ιστορία είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα παραμύθι. Βγαλμένο 100% από την φαντασία μου. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι φανταστικό. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι φωτό είναι παρμένες από το ίντερνετ.

Υ.Γ. 2 Γιά κάθε κιλό ψαριού στο πιάτο του καταναλωτή αντιστοιχεί άλλο ένα κιλό σκοτωμένων ψαριών που πετιούνται στα σκουπίδια. Εκτός από τα δελφίνια, τις μικρές φάλαινες και τους καρχαρίες που δολοφονούνται κατά εκατομμύρια κάθε χρόνο.

Υ.Γ. 3 Στα παραθαλάσσια χωριά οι γεωργικοί συνεταιρισμοί πουλάνε 2 φορές περισσότερο λίπασμα από όσο θα δικαιολογούσε η καλλιεργήσιμη έκταση της περιοχής. Όλοι ξέρουν ότι η νιτρική αμμωνία των λιπασμάτων αποτελεί την πρώτη ύλη γιά τους δυναμίτες. Αλλά η ομερτά της κλειστής, οπισθοδρομικής κοινωνίας εμποδίζει κάθε ερώτηση, κάθε έρευνα, κάθε στοιχείο.
Όσο γιά τους καταναλωτές, καμώνονται ότι δεν ξέρουν. Το σημαντικό γι' αυτούς είναι, να είναι το ψαράκι ψημένο "μερακλήδικα".


Υ.Γ. 4 Στο Αιγαίο ζει άγνωστος αριθμός από δελφίνια και μικρές φάλαινες. Στην Μεσόγειο ζουν γύρω στα 20 είδη θαλάσσιων θηλαστικών, ανάμεσα τους και Orcas. Τα 2/3 από αυτά τα είδη απειλούνται με αφανισμό.
Οι ερευνητές θα ήθελαν να ξέρουν σε ποιές περιοχές ακριβώς ζουν αυτά τα ζώα. Αλλά καλύτερα να μην ξέρουν οι ερευνητές, γιά να μην μάθουν ούτε οι φονιάδες.

Υ.Γ. 5 Υπάρχουν κάποιοι - εδώ, εδώ και εδώ - που  ενδιαφέρονται γιά την Ζωή και την Θάλασσα. Ο πρώτος ερασιτεχνικά και με δημοσιοσχεσίτικο τρόπο, οι δεύτεροι επιστημονικά και μεθοδικά, ο τρίτος σαν σωστός ακτιβιστής - δηλαδή βίαια.
Δεν ξέρω (και δεν με πολυνοιάζει) ποιός είναι ο πιό σωστός. Εύχομαι να πετύχουν και οι τρεις τους στόχους τους. Το Αρχιπέλαγο ζητάει μάλιστα να προσλάβει χειριστή ερευνητικού πλοίου. Ο πειρασμός είναι μεγάλος ...

Thursday 24 May 2012

Αριθμολαγνείες

Συνεχίζω ακάθεκτος τις συγκρίσεις στα νουμεράκια, μήπως και καταλάβω την τύφλα μου γύρω από την ελληνική πραγματικότητα. 

Ζητάω συγνώμη γιά την μονομανία μου. Πολύ θα ήθελα να γράψω γιά ταξιδάκια στο Αιγαίο, γιά ερωτικές ιστορίες και γιά αγρούς με μαργαριτούλες. Αλλά όσο και να στίβω το μυαλό μου να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο, πάντα ο νους μου γυρνάει σ' αυτήν την χώρα.  Στην Ελλάδα που αγαπάω και θεωρώ πατρίδα μου - όσο και αν μερικοί το αμφισβητούν αυτό. 

Πριν το γράψιμο αυτού του ποστ έψαξα γιά όσο πιο έγκυρα στοιχεία γίνεται. Όλα (μα όλα) τα νούμερα που αναφέρω εδώ είναι παρμένα από επίσημες πηγές - στατιστική υπηρεσία κυρίως και επίσημοι πρϋπολογισμοί. Φυσικά, τα νούμερα μπορεί να τα ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει. Δεν το αμφισβητώ, ούτε περιμένω να δίνουμε όλοι τις ίδιες ερμηνείες.

Ξεκινάω με το μοναδικό νούμερο που πήρα από τις εφημερίδες και όχι από την στατ. υπηρεσία. Ανακοίνωσε σήμερα η ΥπΕξ κα. Κλίντον - με μεγάλη περηφάνεια - ότι η Ούζα διαθέτει 7000 αστυνομικούς γιά την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας. Θυμάμαι πέρυσι τον Ιούνη που 12000 μπάτσοι έριχναν χημικά στο Σύνταγμα ενάντια σε μερικούς πολίτες που ήταν αντίθετοι στο μνημόνιο. 
Το ελληνικό κράτος διαθέτει 70% περισσότερους μπάτσους γιά την καταστολή διαδηλώσεων στην γεωγραφική περιοχή μιάς πλατείας από όσους διαθέτει το αμερικάνικο κράτος γιά την καταστολή της τρομοκρατίας στην γεωγραφική περιοχή ενός πλανήτη. 
Και μετά σας φταίει η Μέρκελ ωρέ έλληνες; 

Να μην ξαναπώ τώρα ότι αμείβουμε αυτούς τους μπάτσους μισή φορά παραπάνω από όσο αμείβουμε τους δασκάλους μας. Αρα τους θεωρούμε και μισή φορά πιό χρήσιμους γιά την κοινωνία μας από τους δασκάλους. 

* * * *
Εκείνο που θεωρώ εμετικό στην πολιτική ζωή της Ελλάδας αυτές τις μέρες είναι η μισαλλοδοξία. Από οικονομικές αναλύσεις χορτάσαμε. Καλές είτε κακές, σωστές είτε λάθος, παπαγαλάκια είτε ψύχραιμοι αναλυτές, τελείωσαν. Ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο κοντινό μέλλον, πιστεύω ότι κάπως θα επιβιώσουμε. Αν όμως μας καταστρέψει κάτι, αυτό δεν θα είναι το μνημόνιο / αντιμνημόνιο, ευρώ / δραχμή κλπ. αλλά η μισαλλοδοξία σε συνδυασμό με την πεισματική και ηθελημένη άγνοια. 
Η λογική ότι "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου" είναι ότι πιό ηλίθιο και καταστροφικό έχω γνωρίσει. Και επιδιδόμαστε σ' αυτό το σπορ με μανία. 

Ξεκινήσαμε με τον περιβόητο ολλανδό (ολάντ), τον οποίο χειροκροτήσαμε πριν ακόμα κερδίσει τις εκλογές, μόνο και μόνο επειδή ήταν αντίπαλος του σαρκοζί (καλό κουμάσι ήταν κι αυτός). 

Οι μισοί έλληνες περίμεναν ότι μόλις κερδίσει ο ολλανδός τις γαλλικές εκλογές θα μας διαγράψει όλα τα χρέη και θα επιστρέψουμε στην νιρβάνα του 2004. Όχι μόνο έκανε τρεις κωλοτούμπες - απέναντι στον δικό του λαό - ο ολλανδός πριν ακόμα συμπληρώσει τρεις βδομάδες στην εξουσία, αλλά μας υπενθύμισε επανειλημμένα και πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το μνημόνιο ισχύει μέχρι κεραίας. Οι εδώ χειροκροτητές κάνουν τώρα σαν τα 3 πιθηκάκια. Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν είπα τίποτα. 

Το δεύτερο κρούσμα ήταν οι εκλογές στην Ρηνανία Βεστφαλία. Το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Μερκελ έχασε μεγάλο ποσοστό. Προσοχή, ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, γιατί απλούστατα δεν την είχε. Τα τελευταία 70 χρόνια η Ρηνανία Βεστφαλία κυβερνιέται από τους αντιπάλους των χριστιανοδημοκρατών (τους σοσιαλδημοκράτες, SPD). Με ένα μικρό διάλειμμα στο 2005 - 2010, ποτέ το κόμμα της Μέρκελ δεν κυβέρνησε την Ρην. Βεστφαλία. 

Κι όμως. Βγήκαν στην Ελλάδα δυσκοίλιοι πολιτικοί αναλυτές (του κώλου) και πανηγύρισαν την "νίκη των λαών της Ευρώπης απέναντι στις πολιτικές του μνημονίου. Καταρρέει η Μέρκελ". 
Το ότι η Ρηνανία Βεστφαλία είναι απλά ένα ομόσπονδο κρατίδιο και ασχολείται αποκλειστικά με το πόσα νηπιαγωγεία και πόσα σκουπιδιάρικα θα λειτουργήσουν στην επικράτεια της, το ξέχασαν οι βαρύγδουποι έλληνες παπαρολογούντες αναλυτές. Γιά την ακρίβεια, δεν φρόντισαν να το μάθουν καν. 
Οι ρηνανοβεστφαλέζοι ψήφισαν γιά το εκπαιδευτικό σύστημα και τον αριθμό των γηροκομείων της περιοχής τους - και ΜΌΝΟ. 
Το τι σχέση έχουν αυτά με το μνημόνιο, το ξέρουν μόνο οι ουρακοτάγκοι της Ελλάδας. Οι άτριχοι ουρακοτάγκοι τονίζω, γιατί οι τριχωτοί που ζουν στα δάση έχουν νοημοσύνη. 

Οι μισαλλόδοξοι (άτριχοι) ουρακοτάγκοι νομίζουν ότι ότι βλάπτει την Μέρκελ είναι καλό γιά μας. Με την μαλακία που τους δέρνει έχουν "ξεχάσει" ότι και οι αντίπαλοι της Μέρκελ λένε ακριβώς τα ίδια σε ότι αφορά την Ελλάδα. Μνημόνιο, τρόϊκα και δημοσιονομική σταθερότητα. Αν χάσει η Μέρκελ τις επόμενες εκλογές (σε 1.5 χρόνο από σήμερα) και αν εξακολουθούν να ασχολούνται οι ευρωπαίοι μαζί μας μέχρι τότε, θα ξεκαρδιστώ από τα γέλια με τα μούτρα των εγχώριων ηλίθιων, όταν θα ακούν τα κομματόσκυλα της SPD να τους λένε τα ίδια ακριβώς πράγματα με αυτά που τους λέει η Μέρκελ σήμερα.

 * * * * 
Υπάρχει βέβαια και το ε-βρωμόλογο (ευρωομόλογο). Αυτό όντως το έχει προτείνει τόσο ο ολλανδός στην Γαλλία όσο και η SPD στην Γερμανία. Αλλά δεν βλέπω σε τι θα μας ωφελήσει το ε-βρωμόλογο, ακόμα και αν έρθει αύριο. Μετά το τελευταίο κούρεμα του Μάρτη 2012, η Ελλάδα πληρώνει 2% επιτόκιο γιά τα πρώτα 65 δις του χρέους και 3% - 4.5% γιά τα υπόλοιπα. Αν επικρατήσει ο ολάντ είτε η SPD και έρθει το ε-βρωμόλογο, αυτό θα κυμανθεί γύρω στο 3.5%. 
Συνεπώς θα αναγκαστούμε να πληρώσουμε ΠΑΡΑΠΆΝΩ από όσα πληρώνουμε τώρα. Κανονικά οι έλληνες θα έπρεπε να βγουν με γερμανικές σημαίες στους δρόμους και να ξελαρυγγιάζονται "βάστα γερά Μέρκελ". Αλλά δυστυχώς τα τελευταία 30 χρόνια δεν έβρεξε μυαλό στην Ελλάδα. Ή αν έβρεξε, εμείς κρατούσαμε ομπρέλα. 

Κάπου δεν κολλάει ωρέ πατριώτες, να δανείζεται λεφτά ο βέλγος, ο αυστριακός, ο πολωνός, ο τσέχος, ο γάλλος με 4% προκειμένου να τα δώσει σ' εμάς απ' όπου θα τα πάρει πίσω (αν και όταν τα πάρει) με ένα 2%. Κάποια στιγμή θα σηκωθούν όλοι οι λαοί της Ευρώπης και θα μας πουν με μιά φωνή "έλληνες πάρτε τα @@ μας". Και θα έχουν και δίκιο οι άνθρωποι. Δηλαδή μόνο εμείς είμαστε δημοκράτες και ωραίοι; 
Είναι πολύ συγκινητικό να διατυμπανίζουμε την αλληλεγγύη των λαών. Γιατί δεν δείχνουμε λοιπόν αλληλεγγύη με τους τσέχους και τους πολωνούς εργαζόμενους; Γιατί απαιτούμε τα λεφτά τους;

Αλλά ας αφήσουμε τα ομόλογα και τα επιτόκια που είναι ζόρικα και δυσνόητα πράγματα. Ας υποθέσουμε το μάξιμουμ αισιόδοξο σενάριο. Από αύριο κιόλας κατατροπώνουμε τους γερμανούς όλη την Ευρώπη. Μας χαρίζουν όλα τα χρέη. Και μας πληρώνουν. Πολλά, αμέτρητα, αμύθητα. Έστω ότι μας πληρώνουν όσα ακριβώς χρειαζόμαστε, όσα και αν ζητήσουμε. Χωρίς καμμία δέσμευση από μεριάς μας. 
Εμείς είμαστε ωραίοι σαν έλληνες, απ' ευθείας απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου (μη σου πω και των αρχαίων ΕΛ από τον Σείριο). 

Μα εδώ έχουν σκίσει τις κυλότες τους όλοι οι βαρύγδουποι αναλυτές γιά να μας πείσουν ότι η Ευρώπη έχει χρεωκοπήσει. 
Τώρα, να εδωπανά, το ευρώ καταρέει. Όλα είναι λάθος στην ευρωπαϊκή ένωση. Πρόκειται γιά ένα απαίσο νομισματικό σύστημα που ήταν εξ' αρχής καταδικασμένο να αποτύχει, ένα κόλπο των τραπεζιτών (που ως γνωστόν είναι όλοι εβραίοι) γιά να τα πάρουν από τους λαούς της Ευρώπης. 

Ε, ωραία, αφού από αύριο βουλιάζουν όλοι αυτοί, εμείς πως περιμένουμε να πάρουμε τα ευρά τους; Ρε μάγκες, είτε το ευρώ είναι ένα πετυχημένο ευρωπαϊκό νόμισμα - άρα σωστά το θέλουμε - είτε είναι ένα αποτυχημένο νόμισμα - εφευρεση των εβραίων και δυνάστης των λαών, οπότε καλά θα κάνουμε να παραιτηθούμε από τα ευρά. Αποφασίστε τι θέλετε επί τέλους. 

Ακόμα κι αν τα πάρουμε από τους πλούσιους - οι οποίοι έχουν μετακομίσει προ πολλού στην εξωτική Χαβάη - αυτό θα είναι όφελος γιά μιά και μοναδική χρονιά. 
Δεν μπορούμε να τα παίρνουμε ΚΑΘΕ χρόνο από τους πλούσιους. Ακόμα και αν τους μαντρώσουμε όλους στην φυλακή, ακόμα και αν τους πάρουμε όλες τις περιουσίες, πάλι δεν μας βγαίνουν τα νούμερα. 

* * * * 
* * * * 
Κακά τα ψέμματα πατριώτες. Ακόμα και σε ένα ιδανικό, ουτοπικό σενάριο θα πρέπει να στρωθούμε στην δουλειά. Ακόμα και αν τα πάρουμε από όλους τους πλούσιους, ακόμα και αν μας χαρίσουν όλα τα χρέη, ακόμα και αν σκοτώσουμε την Μέρκελ, με ευρώ είτε με δραχμή, με μνημόνιο ή χωρίς, το ευτυχισμένο 2004 δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. 
Πάπαλα, μας τελείωσε. Τουλάχιστον γιά τα επόμενα 50 - 100 χρόνια. 

Η ζωή μας σαν λαός εξαρτάται από το αν θα μπορέσουμε εδω-και-τώρα να παράγουμε όσα καταναλώνουμε (ιδανικά: λίγο περισσότερα). Μπορούμε να μειώσουμε την κατανάλωση μας, είχαμε πολλές περιττές σπατάλες τα τελευταία 20 χρόνια. Μπορούμε να ζήσουμε με λίγο ήλιο, λίγο κρασί και τ' αγόρι μας (κορίτσι γιά όσους προτιμούν τα κορίτσια). Αλλά και πάλι δεν μας βγαίνουν τα νούμερα - φοβάμαι. 
Γιά να αντιστρέψουμε την αναλογία όσων παράγουμε με όσα καταναλώνουμε, πρέπει να αλλάξουμε δραστικά την κοινωνία μας. Αυτό αφορά εμένα, εσένα, τον Κώστα, τον Γιάννη, τον Μήτσο και όλους μας. Δεν παίζει ρόλο τι κάναμε μέχρι τώρα, τι θεωρούμε σαν "δικαίωμα" μας. Το μόνο που παίζει ρόλο, είναι το τι θα ωφελήσει την κοινωνία από δω και μπρος. 

Ναι, οκ, φυσικά. Απαραίτητη προυπόθεση είναι η ύπαρξη Κράτους Δικαίου. Εννοείται ότι θα κρεμάσουμε τα λαμόγια, θα εξαλείψουμε την γραφειοκρατία, θα τιμωρήσουμε τους απατεώνες, θα εξορθολογίσουμε την δημόσια διοίκηση. Αλλά από εκεί και μετά, πρέπει να αλλάξουμε και μερικά νούμερα - που σχετίζονται με τον αυτοπροσδιορισμό μας στην κοινωνία. 

Πριν παραθέσω τα νούμερα που υποσχέθηκα στην αρχή, να δώσω έναν ορισμό. Ορίζω σαν παραγωγικό μέλος της κοινωνίας εκείνο το άτομο που το αποτέλεσμα της δουλειάς του μπορεί να αγοραστεί / πουληθεί. Ορίζω σαν μη-παραγωγικό μέλος εκείνο το άτομο που η δουλειά του δεν μπορεί να πουληθεί. 
Προσοχή: ο διαχωρισμός σε παραγωγικό και μη-παραγωγικό δεν αξιολογεί

Π.χ. ο δάσκαλος είναι ένα μη-παραγωγικό μέλος της κοινωνίας, αφού το αποτέλεσμα της δουλειάς του δεν πωλείται. Αλλά επ' ουδενί το "μη-παραγωγικός" σημαίνει κάτι αρνητικό. Το αντίθετο μάλιστα. Χωρίς (καλούς) δάσκαλους μπορούμε να τινάξουμε τα μυαλά μας στον αέρα. Άρα ο (μη-παραγωγικός) δάσκαλος είναι απολύτως απαραίτητος, καλός και χρήσιμος. Το ίδιο ισχύει γιά τον γιατρό, τον δικηγόρο, τον νεκροθάφτη, τον οδοκαθαριστή και αρκετούς άλλους. 

Η ύπαρξη όλων αυτών των μη-παραγωγικών (αλλά απαραίτητων) μελών, αναγκάζει όλους τους παραγωγικούς να δουλέψουν παραπάνω. Αν λοιπόν σαν κοινωνία χρειαζόμαστε συνολικά 1000 ευρώ (δραχμές, τάλαντα, μνες, δολλάρια) και αυτά δεν μπορούν να τα προσφέρουν εξ' ορισμού οι δάσκαλοι και οι δικηγόροι, θα πρέπει να τα προσφέρουν οι μηχανικοί, οι φουρναρέοι και οι γεωργοί. Και εδώ αρχίζουν τα ζόρικα νούμερα, που πρέπει να αλλάξουμε. 

Π.χ. έχουμε 520.000 νοματαίους που απασχολούνται στην γεωργία και αλιεία. Όλοι αυτοί προσφέρουν 4.5% στο εθνικό μας εισόδημα. Αυτό είναι καταστροφή, είτε σκοτώσουμε την Μέρκελ είτε όχι. Είτε καταργήσουμε το μνημόνιο είτε όχι. 

Έχουμε 4.900.000 εργαζόμενους συνολικά. Οι γεωργοί + ψαράδες αποτελούν το 12% του εργατικού μας δυναμικού. Δεν είναι δυνατόν να επιζήσουμε σαν λαός με το 12% των εργαζόμενων να προσφέρει 4.5% στο συνολικό εισόδημα. Κανονικά θα έπρεπε να προσφέρουν 18% - 20% προκειμένου να καλύψουν και το εισόδημα των μη-παραγωγικών (αλλά πάντα απαραίτητων) δασκάλων και γιατρών. Η απόσταση ανάμεσα στο ζητούμενο 20% και το υπαρκτό 4.5% είναι αυτή που μας βουλιάζει στον λάκο με τα φίδια. 

Τουρισμός. Απασχολούμενοι 750.000, δηλαδή 15% του εργατικού δυναμικού. Προσφέρουν 12.5% στο συνολικό εισόδημα. Κανονικά θα έπρεπε να προσφέρουν 25% - 30%. Άλλη μιά καταστροφική αναλογία που πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα. 

Τα δύο "βαριά χαρτιά" της ελληνικής οικονομίας (γεωργία και τουρισμός) είναι απογοητευτικά. Απαιτούν αναδιάρθρωση εκ βάθρων, όσο κι αν αυτό δυσαρεστήσει τους εμπλεκόμενους. 

Πάμε παρακάτω. Έχουμε 160.000 εκπαιδευτικούς και 110.000 στον τραπεζιτικό τομέα. Σόρρυ, αλλά αυτό είναι παρασιτισμός. Έχουμε 110.000 μορφωμένα άτομα να διακινούν ασφαλιστικά συμβόλαια και στεγαστικά δάνεια από το ένα γραφείο στο άλλο. Δεν μας παίρνει σαν κοινωνία να συντηρούμε 110.000 άτομα που διακινούν χαρτάκια. Οι τραπεζιτικοί υπάλληλοι (και οι κάθε λογής μανατζαραίοι) είναι αδικαιολόγητα πολλοί σε σχέση με αυτά που προσφέρουν.
Τα τελευταία χρόνια, όλα τα ελληνόπουλα προσπαθούν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι (δηλαδή 2 μη-παραγωγικά επαγγέλματα). Όσοι δεν τα καταφέρνουν, σπουδάζουν μανατζαραίοι. Και όσοι δεν τα καταφέρνουν ούτε εκεί, γίνονται εργολάβοι. Πήξαμε.

Το ίδιο γιά τους καρεκλοκένταυρους του δημόσιου. Μερικοί λένε ότι πρόκειται για 500.000 άτομα, μερικοί λένε ότι οι άχρηστοι του δημόσιου είναι μόνο 20.000. Ακόμα και 5 άτομα να είναι, χρειάζονται άμεσο ξήλωμα. 
Να μη μιλήσω γιά παπάδες, μεσάζοντες, μεσίτες και λοιπούς αερολόγους που δεν προσφέρουν τίποτα στο εθνικό εισόδημα (ορίζω σαν εθνικό εισόδημα τα τρόφιμα που τρώμε, τα σπίτια και τα ρούχα που χρειαζόμαστε και την ενέργεια που καταναλώνουμε). 

Παρακάτω έχουμε 33.000 δημοσιογράφους και 80.000 στην κατηγορία "ενημέρωση / επικοινωνία". Τόσους έχει και η Αμερική με 40Χ περισσότερο πληθυσμό. Έχουμε περισσότερα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας από φούρνους και βενζινάδικα. 
Στην γεωγραφική επικράτεια της Ελλάδας βρίσκονται περισσότερα κινητά παρά κάτοικοι. Έλεος. 
Απλά δεν έχουμε λεφτά γιά να συντηρήσουμε 33000 δημοσιογράφους. Η Γερμανία έχει 47.000 με οχταπλάσιο πληθυσμό. 

Δικηγόροι. Ελλάδα, η χώρα των δικηγόρων (και των εργολάβων). Έχουμε 44.000 δικηγόρους. Αν είμασταν στον μέσο όρο της Ευρώπης θα έπρεπε να έχουμε γύρω στους 20.000. Το μνημόνιο μας φταίει γιά την μετανάστευση των νέων; 

Οικοδομή. Μιά από τις μεγαλύτερες πληγές της ελληνικής οικονομίας. Απασχολεί 270.000 άτομα παράγοντας ουσιαστικά τσιμεντένια ντουβάρια. ΟΚ, χρειαζόμαστε σπίτια γιά να μείνουμε. Αλλά καμμία άλλη δυτική χώρα δεν έχει ποσοστό ιδιοκατοίκησης 80%. 

Μόνο τον Γενάρη του 2012, έναν από τους πιό μαύρους μήνες της οικονομικής κρίσης, οι έλληνες πήραν 2200 οικοδομικές άδειες. Δηλαδή 402.000 τετραγωνικά μέτρα ντουβάρια. Δηλαδή περίπου 1.5 δις ευρώ σε τσιμέντα. 

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι από τις 2200 οικοδομικές άδειες πήρε 1000 ο Λάτσης και 1200 ο Βαρδινογιάννης. Αποκλείεται να πειστώ ότι αυτά τα 2200 οικήματα (που μπορεί να είναι και πολυκατοικίες των 10 διαμερισμάτων το καθένα) τα έχτισε αποκλειστικά η ελληνική πλουτοκρατία. Οχι τον Γενάρη του 2012 !!! 
Ο Γενάρης του 2012 ανταποκρίνεται χοντρικά στον μέσο όρο του 2011. Δηλαδή έχουμε 25.000 συνανθρώπους μας που έδωσαν από 150.000 - 1.000.000 ευρώ μέσα στους τελευταίους 12 μήνες γιά να χτίσουν (αγοράσουν και πουλήσουν) ντουβάρια, μπετά. 
Αν δεν είχαμε ήδη το 80% των συμπολιτών μας να μένουν σε δικό τους σπίτι, πόσοι θα ήταν αυτοί άραγε; 
Κρίση; Ποιά κρίση; 

* * * * 
Τι να κάνουμε; Δεν ξέρω (αν και έχω μερικές ιδέες :-) ). 
Το πρώτο είναι ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα της ριζικής αναδιάρθρωσης της κοινωνίας μας. Να μετατοπίσουμε τον κοινωνικό διάλογο από τις (ηλίθιες) αναλύσεις περί εκλογών στην Ρηνανία Βεστφαλία και περί του πως έβηξε η Μέρκελ σε πραγματικά ουσιαστικά θέματα. 
Τι θέλουμε από τους εαυτούς μας; Ποιοί είναι οι στόχοι μας σαν κοινωνία και πως θα τους πετύχουμε; Τι κάνουμε εμείς, όχι τι κάνουν οι άλλοι (έλεος με την μετατόπιση ευθυνών, πάντα προς τους άλλους). 

Και φυσικά να αποδεχτούμε την αναγκαιότητα, ότι κάποιοι θα ξεβολευτούν - άσχετα από το αν "φταίνε" ή όχι. Ο νεαρός που έγινε ο 33.000 + 1 δημοσιογράφος δεν φταίει σε τίποτα. Τι άλλες επαγγελματικές προοπτικές του έδινε η Ελλάδα του 2009; Ούτε ο νοικοκύρης που έχτισε το 2.000.000στο διαμερισματάκι γιά να βάλει την οικογένεια του φταίει σε κάτι. Τι άλλη επιλογή είχε γιά να διασφαλίσει το βιός του; Παρ' όλα αυτά, τόσο ο δημοσιογράφος, όσο και ο οικογενειάρχης (και πάμπολλοι άλλοι) θα πρέπει να αλλάξουν. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουν και το εφαρμόσουν, τόσο καλύτερα γιά όλους μας. 

Υ.Γ. Στο επόμενο θα περιγράψω μερικές καταπληκτικές επιχειρηματικές ιδέες, ειδικά βασισμένες στην ελληνική ιδιαιτερότητα.

Friday 11 May 2012

Απόλυτη πλειοψηφία

Στο πάγιο θέμα μου γύρω από τις αναντιστοιχίες των αριθμών:
Όσο μιά κοινωνία πληρώνει τον μπάτσο και τον δικαστή μιάμιση φορά παραπάνω από τον δάσκαλο,τόσο περισσότερο θα βυθίζεται - χωρίς καμμία ελπίδα να βγει ποτέ από τον σκατόλακκο.
Αυτό ισχύει με ή χωρίς κυβέρνηση οποιουδήποτε χρώματος.

 Ακόμα ψάχνω το νόημα των λόγων του Ποιητή "... όπου θα χορταστούν ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης".

* * * * *
Ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος.
Βλέπω μιά απόλυτη πλειοψηφία της τάξης του 94% - 95% και αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουν κάνει ακόμα κυβέρνηση.
Στις τελευταίες εκλογές, τα κόμματα χωρίστηκαν σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά. Βρίσκω αυτόν τον χωρισμό άστοχο, άκαιρο και ανόητο.

Τα μνημονιακά κόμματα υπόσχονται ότι μέσω του μνημονίου θα ξαναγυρίσουμε στο Μεγάλο Φαγοπότι της περιόδου 2002 - 2007.
Τα αντιμνημονιακά κόμματα υπόσχονται ότι μέσω της άρνησης του μνημονίου θα ξαναγυρίσουμε στο Μεγάλο Φαγοπότι της περιόδου 2002 - 2007.

Η κατάληξη είναι η ίδια. Το μεγάλο φαγοπότι του 2002-2007. Αυτό θέλει ο έλληνας. Αυτό ψήφισε σε ποσοστό 95% επί των ψηφισάντων. Το αν θα φτάσουμε στο μεγάλο φαγοπότι μέσω του μνημονίου είτε μέσω της άρνησης του μνημονίου, με ευρώ, με δραχμή, μέσα στην Ε.Ε., έξω από την Ε.Ε. όλα είναι αδιάφορα. Το ΜΌΝΟ που ενδιαφέρει τον έλληνα είναι να γυρίσει στο 2004. Αυτό υπόσχονται όλα τα κόμματα που μπήκαν στην βουλή. Όποιος το υποσχέθηκε πιό πειστικά πήρε μεγαλύτερο ποσοστό.
Αυτή είναι η απόλυτη αυτοδυναμία, η συντριπτική πλειοψηφία, ο ελληνικός λαός.

Το 95% του εκλογικού σώματος αρνείται να καταλάβει κάτι αυτονόητο. Ότι όλοι όσοι έχουν σήμερα ηλικία μεγαλύτερη των 2 εβδομάδων, ΔΕΝ πρόκειται να (ξανα)ζήσουν το φαγοπότι του 2002-2007. Και είναι πολύ αμφίβολο αν θα το ζήσουν τα δισέγγονα τους.

Μόνο τα τρία "φιλελεύθερα" κόμματα - προς τιμή τους - δεν υποσχέθηκαν την επιστροφή στο μεγάλο φαγοπότι. Γι' αυτό και πήρε από 1.5% - 2% το καθένα. Ήταν τα μόνα κόμματα που - επίσης προς τιμή τους - δεν κρατησαν αμιγή φιλο- ούτε αντι-μνημονιακή στάση, υιοθετώντας από το μνημόνιο μόνο όσες προτάσεις θεώρησαν σωστές (κατάργηση της αργομισθίας, κατάργηση άχρηστων επιτροπών κλπ. κλπ. ).

Δεν υποστηρίζω τα φιλελεύθερα κόμματα. Ούτε συμφωνώ με την γενικότερη νοοτροπία / πολιτική τους. Άλλωστε τα αιτήματα γιά σκληρή δουλεία, εξυγίανση του δημοσίου, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής κ.α. δεν είναι φιλελευθερη αποκλειστικότητα. Ο χοντρός ραφηνάτος είχε εξαγγείλει τα ίδια με την "επανίδρυση του κράτους". Ακόμα πιό πίσω, το "εκσυγχρονιστικό" (my ass) πασοκ είχε πει επίσης τα ίδια.
Σύμφωνοι, οι γαλαζοπράσινοι τα εξήγγειλαν αλλά δεν τα εφάρμοσαν. Αλλά ούτε από τους φιλελεύθερους έχουμε κάποια εγγύηση ότι θα τα εφάρμοζαν.
Σήμερα έτυχε το αίτημα της εξυγίανσης του δημ. τομέα να το βάλουν τα φιλελεύθερα κόμματα. Σε προηγούμενες εκλογές το είχαν βάλει άλλοι. Εκείνο που λέω είναι ότι όσοι σήμερα έταξαν επιστροφή στο 2007 πήραν 95% και όσοι έταξαν εξυγίανση πήραν 2%.
Υποστηρίζω ότι αυτό ακριβώς είναι η καταστροφή μας, εντελώς ανεξάρτητα από το όποιο μνημόνιο.

Μα ναι, φυσικά και είναι λάθος το μνημόνιο. Φυσικά και εξυπηρετεί τις τράπεζες. Φυσικά και είναι καταστροφή γιά τους λαούς. Φυσικά και πρόκειται γιά γενικευμένη, πανευρωπαϊκή κρίση. Φυσικά και υπάρχουν δομικά λάθη στην νομισματική πολιτική και στο ευρώ.
Αν όλα αυτά τα φυσικά τα συζητάμε στο πλαίσιο του να καλυτερέψουμε την Ενωμένη Ευρώπη, τότε τα δέχομαι όλα. Αν όμως τα συζητάμε στο πλαίσιο του πως θα συνεχίσει το 95% των ελλήνων να κλέβει ο ένας τον άλλο όπως μέχρι το 2007, τότε δεν δέχομαι τίποτα.

* * * * *
Στις πρώτες φράσεις αυτού του ποστ ήρθε αυθόρμητα στον νου μου ο στίχος με τον χωροφύλακα και τον στρατοδίκη. Το έργο του Ποιητή γυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου, όση ώρα γράφω αυτές τις αράδες. Δεν έχω το βιβλίο μαζί μου, είμαι σε ταξίδι μακρυά από το σπίτι μου, γράφω από μνήμης. Ζητάω προκαταβολικά συγνώμη γιά τυχόν λάθη, παραλείψεις και τα κενά της μνήμης μου.
Είναι συγκλονιστικό, το πόσο καλά πρόβλεψε ο Ποιητής την κατάντια μας, σαράντα χρόνια πριν.

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. 
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ΄ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. 
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. 
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. 
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. 
Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; 

-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο. 
-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών. 
-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων. 

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. 
Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. 
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, με καρφί θα χτενίσουν το μαλλί τους, με νεκροκεφαλές θα στολίσουν το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. 
Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. 
Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. 
Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. 

[...]
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ΄ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. 
Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. 
Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. 
Όπου θα χορταστούν ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. 
Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μισθό της ύβρης και του μαρτυρίου. 
Και μεγάλα πλοία θ΄ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή.
Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. 
 Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ΄ ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; 

-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως. 
-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών. 
-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. 
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. 
Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. 
Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. 
Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. 
Και θα ΄ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. 
Και θα ΄χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. 
 Και θα ΄ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. 

[...]
Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει,
να ψηλώσουν τα χόρτα,
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει.
Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα 
και θα την πλαγιάσει πάνω στα χόρτα καθώς που ετάχθη.
Γιά να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση, και να σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

Thursday 26 April 2012

Κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυό

Πρόλογος.
Ο τίτλος του σημερινού ποστ αποτελεί πάγια αντίληψη μου εδώ και πολύν καιρό. Πιστεύω δλδ ότι σαν ανθρωπότητα έχουμε πάρει εντελώς στραβό δρόμο. Δεν ξέρω (σε πολλά πράγματα) το γιατί. Ούτε διαθέτω λύσεις σε οτιδήποτε. Αλλά βλέπω πολλές αναντιστοιχίες γύρω μου, τις οποίες οι περισσότεροι συνάνθρωποι μου αρνούνται να δουν (κυρίως βαριούνται να δουν, αυτό είναι το πιο αποκαρδιωτικό).
Αναντιστοιχίες λοιπόν, που αποτελούν - στα δικά μου μάτια πάντα - την λύση γιά τα προβλήματα μας.

Αν ήθελα να δώσω φιλοσοφική χροιά στο γραφτό μου, θα ανέφερα τους αρχαίους έλληνες και την Αρμονία τους. Την Αρμονία που είχαν θεοποιήσει, που την δίδασκαν στα σχολεία και που θεωρούσαν σαν ιδανικό του κόσμου.
Αυτό που ονομάζω "αναντιστοιχίες" πιό πάνω είναι η αρχαιοελληνική δυσ-αρμονία, εκφρασμένη με απλά αριθμητικά στοιχεία.
Αναζητώ την εξάλειψη των (αριθμητικών) αναντιστοιχιών, αναζητώντας την Αρμονία στην ζωή μου. Αναζητώ δηλαδή το νόημα της ζωής, και απαιτώ κάτι παραπάνω από το γνωστό 42.
Μετά από τον πρόλογο στο προηγούμενο ποστ, αυτό είναι το πρώτο μιάς σειράς ποστ, που ασχολούμαι με αυτές τις - αριθμητικές πάντα - αναντιστοιχίες.

Γιά να μην το κάνω πολύ βαρύ, θα αναφέρω πρώτη πρώτη μιά γουστόζικη αναντιστοιχία. Είπαν κάποτε: "Αν τα λεφτά που έχουμε ξοδέψει στην εξερεύνηση του γυναικείου κώλου τα είχαμε ρίξει στο διαστημικό μας πρόγραμμα, τώρα θα λειτουργούσαν χαμπουργκεράδικα στο φεγγάρι".
Το να λειτουργούν χαμπουργκεράδικα στο φεγγάρι δεν είναι κάτι επιθυμητό, ούτε κάτι απαραίτητο. Αλλά η παραπάνω φρασούλα δείχνει το πόσο ασχολιόμαστε με βλακείες και το πόσο παραμελούμε την Επιστήμη.

Δεύτερο παράδειγμα. Γνωρίζουμε περισσότερα γιά την αθέατη πλευρά του φεγγαριού παρά γιά τους ωκεανούς της Γης.
Μπορεί κάποιος να σηκώσει αδιάφορα τους ώμους με αυτήν την αναντιστοιχία. Εδώ έχουμε κρίσεις και άνεργους, εκλογές. Την θεωρώ όμως πιό σημαντική από την κρίση και (πολύ) πιό σημαντική από τις εκλογές. Δεν έχουμε καταλάβει ότι ολόκληρη η ζωή μας οφείλεται στους ωκεανούς. Ότι αν τους καταστρέψουμε, απλά θα πεθάνουμε.
Τι να πω γιά τις εκλογές; Όταν διαβάζω προγράμματα κομμάτων γιά "ενίσχυση της αλιείας" (που νεοελληνικά μεταφράζεται σε προεκλογικές παροχές και ασυδοσία στους ψαράδες) αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν ΔΕΙ έστω και μιά φορά το Αιγαίο.
Δηλαδή γιά να τα κονομήσουν μερικά λαμόγια, είμαστε έτοιμοι να καταστρέψουμε (κι άλλο) αυτό που μας κρατάει στην ζωή, αυτό που μας είναι τόσο απαραίτητο όσο το οξυγόνο.
Η φρασούλα γιά την αθέατη πλευρά του φεγγαριού δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται στην αρχή. Αν πράγματι ξέραμε γιά το Αιγαίο όσα ξέρουμε γιά το φεγγάρι, θα το παραδίναμε στους ψαράδες για "εκμετάλλευση";

Παρενθεσούλα: αν βγει κανένας κακομοίρης και προτείνει ιδιωτικοποίηση π.χ. της ΔΕΗ, θα βγουν οι αριστεροί (του κώλου) και θα τον σφάξουν. Το επιχείρημα που τσιρίζουν είναι ότι ένα δημόσιο αγαθό όπως η ενέργεια δεν μπορεί να αφήνεται σε χέρια ιδιωτών, που έχουν σαν σκοπό το κέρδος.
Όταν όμως το Αιγαίο παραδίνεται στους ψαράδες και τα δάση παραδίνονται στους κυνηγούς, οι αριστεροί (του κώλου) κάνουν την ιδιωτικοποίση γαργάρα.

Τελευταίο παράδειγμα (γιά σήμερα). Το σχέδιο Μάρσαλ. Ο Μάρσαλ πρότεινε στην Αμερική - σαν νικήτρια του πολέμου - να δώσει 13.5 δις δολλάρια σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να επωφεληθούν τα αμερικάνικα συμφέροντα.
Τα τοτινά 13.5 δις του Μαρσαλ μεταφράζονται σε 75 δις ευρώ σε σημερινές τιμές. Το μεγαλύτερο μέρος τους πήγε στην Γερμανία. Αυτά τα 13.5 δις δολλάρια (είτε τα σημερινά 75 δις ευρώ) αποτελούσαν το 2% του ευρωπαικού ΑΕΠ.

Μιά ήπειρος που κείτεται σε ερείπια. Βομβαρδισμένη, σφαγμένη, αιματοκυλισμένη. Ιδίως η Γερμανία. Δεν είχαν δρόμους, δεν είχαν σχολεία, δεν είχαν ηλεκτρικό. Οι πόλεις τους ήταν γεμάτες από πέτρες, γιά να πάνε στην δουλειά τους έπρεπε πρώτα να παραμερίσουν τα κοτρώνια από το οδόστρωμα.
Το κυριώτερο: δεν είχαν ανθρώπους. Οι άντρες ήταν είτε νεκροί είτε ανάπηροι (εξαρτημένοι από βοήθεια άλλων). Την ανόρθωση της Γερμανίας δεν την έκαναν οι γερμανοί, την έκαναν οι γερμανίδες!
Γιά κάθε 100 ευρώ λοιπόν που παρήγαγαν αυτοί οι άνθρωποι, το σχέδιο Μάρσαλ τους χάριζε άλλα 2.
Όλα αυτά έγιναν επί 4 χρόνια (1948 - 1952). Μετά από τα τέσσερα χρόνια είχαμε το επονομαζόμενο γερμανικό θαύμα. Μιά χώρα κραταιά και ευημερούσα, με μηδενική ανεργία και με ένα από τα ψηλότερα βιοτικά επίπεδα της εποχής. Με τα 100 ευρώ που έβγαζαν μόνοι τους, συν 2 ευρώ δωράκι από τον κο Μάρσαλ, επί 4 χρόνια.

Οι συγκρίσεις είναι γιά να αυτοκτονείς από απελπισία. Η Ελλάδα εκταμίευσε (εκταμιεύω = φρέσκο, ζεστό χρήμα στην τσέπη) 90δις ευρώ μόνο από το μνημόνιο Ι. Εκταμίευσε άλλα 30 δις από τις ματσαράγγες του μνημόνιου ΙΙ (κουρέματα κ.α.).

Δηλαδή με τα 75 (σε σημερινές τιμές) δις του Μάρσαλ πήραμε μιά Ευρώπη κατεστραμμένη από τον πόλεμο και μέσα σε 4 χρόνια φτιάξαμε μιά ευημερούσα ήπειρο. Με τα 120 δις των μνημονίων πήραμε μια κουτσουλιά στον χάρτη που ευημερούσε ήδη (κινητά, μπέμπες, μεζονέτες, Μύκονος, τζιπούρες και αστακομακαρονάδες) και μέσα σε 2 χρόνια την βουλιάξαμε στα σκατά.

Ο Μάρσαλ δώρισε 2 ευρώ γιά κάθε 100 που παρήγαγε ο γερμανός. Τα μνημόνια δωρίζουν 177 ευρω ( ! ) για κάθε 100 που παράγει ο έλληνας.

Είμαι ο μόνος που βλέπει μιά τερατώδη αναντιστοιχία εδώ;

Εξηγήσεις υπάρχουν κάμποσες. Αλλά πριν εξηγήσουμε τι φταίει, πρέπει να συνηδητοποιήσουμε τι ακριβώς γίνεται. Πρέπει να κάνουμε μερικές συγκρίσεις και να δούμε μερικά απλά νουμεράκια.

Προλαβαίνω εδώ μία (δημοφιλή) εξήγηση. Πολλοί αριστεροσυνωμοσιολόγοι προτάσσουν σαν εξήγηση ότι τα λεφτά των μνημονίων δεν τα πήραμε εμείς αλλά οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
Ακόμα και αν ισχύει αυτό, η τερατώδης αναντιστοιχία παραμένει - αυτή με ενδιαφέρει. Με 75 δις έσωσε ο Μάρσαλ μιά ερειπωμένη Ευρώπη και εμείς με 900 δις (τόσα έχει τυπώσει η ΕΚΤ) δεν μπορούμε να σώσουμε πέντε ευημερούσες κωλοτράπεζες;

Οι αριστεροσυνωμοσιολόγοι ενδιαφέρονται κυρίως να μετακινήσουν ευθύνες. Ότι αθωώνει τους έλληνες είναι καλό, ότι καταδικάζει τους κακούς ξένους είναι καλύτερο.
Εγώ δεν ενδιαφέρομαι να κατηγορήσω κανέναν ούτε να αθωώσω κανέναν. Επισημαίνω μιά αντίφαση. 75 δις σε μιά ήπειρο από την μία, 900 δις σε πέντε τράπεζες από την άλλη. Και με τέτοια διαφορά στο αποτέλεσμα. Πως γίνεται αυτό;

Οι αριστεροσυνωμοσιολογικές θεωρίες περί των ευρωπαίων που μας τα πήραν δεν μου αρέσουν και γιά έναν άλλο λόγο. Γεγονός είναι, ότι η χώρα μας είναι χρεωμένη γιά 300 δις. Προτιμώ να πιστεύω, ότι αυτά τα 300 δις τα έφαγε ο ελληνικός λαός, τα έβαλε στην τσέπη του. Δίκαια, άδικα δεν με νοιάζει, αρκεί που πιστεύω ότι τα πήραμε. Γιατί αν είμαστε χρεωμένοι με 300 δις ΧΩΡ'ΙΣ να τα έχουμε πάρει, τότε θα πρέπει να μας δώσουν το τιμητικό μετάλλιο του πιό μαλάκα λαού της Ιστορίας.

Sunday 15 April 2012

Πρόλογος

Επειδή ψιλο-βαρέθηκα να μιλάω γιά την Ελλάδα, ξεκινάω από σήμερα ένα άλλο τροπάρι. Όπως έλεγαν και οι παλιοί καλοί Monty Pythons "and now something completely different".

Δεν έχω αυτήν την στιγμή τον χρόνο να γράψω πολλά, γι' αυτό και ετούτο το ποστάκι θα είναι μικρό - κάτι σπάνιο γιά τα δικά μου δεδομένα ;-)

Τα επόμενα ποστ σκοπεύω να είναι τεράστια σεντόνια πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Πρόκειται γιά το νόημα της ζωής φυσικά. Ναι, ξέρω. Η απάντηση είναι 42 ;-)
Αλλά χρειάζομαι την σειρά των ποστ-σεντονιών γιά να δείξω το πως φτάνουμε σ' αυτήν την απάντηση.

Ο πρόλογος σ' αυτήν την σειρά των ποστ είναι ένα απόφθεγμα του νομπελίστα βραζιλιάνου γιατρού Drauzio Varella.

"Στην σημερινή εποχή, τα χρήματα που ξοδεύονται γιά την αντρική στύση και τα σιλικονάτα βυζιά είναι πέντε φορές περισσότερα από τα χρήματα που ξοδεύονται γιά την καταπολέμηση του Alzheimer.

Από αυτό το γεγονός βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι σε λίγα χρόνια οι κοινωνία μας θα αποτελείται από γριές με μεγάλα στητά βυζιά και γέρους με διαρκώς σηκωμένο πουλί.

Αλλά κανένας από αυτούς δεν θα μπορεί να θυμηθεί, σε τι χρησιμεύουν."

Sunday 8 April 2012

Υπέρβαση

Το πολυαγαπημένο μας μνημόνιο κλείνει οσονούπω τα 2 του χρονάκια. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ γιά τις αλλαγές που έφερε. Οχι τις επιφανειακές, αλλά τις βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Ίσως είμαι απλοϊκός τεχνοκράτης, αλλά σκέφτομαι ότι κάτι τόσο δραστικό (με όλα τα συμπαρομαρτούντα, χρέη, περικοπές κλπ) πρέπει να φέρνει και βαθιές, δραστικές αλλαγές.
Διαπιστώνω - με μεγάλη απορία - ότι το μνημόνιο δεν άλλαξε σε τίποτα την κοινωνία μας. Όπου και να γυρίσω, βλέπω τις ίδιες δομές, τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες πρακτικές.

Ξεκαθάρισμα πρώτο. Δεν με ενδιαφέρει σ' αυτό το σημείωμα αν το μνημόνιο είναι καλό ή κακό. Το μνημόνιο είναι ένα κόλπο των γερμανών γιά να ωφελήσουν τις τράπεζες τους. Δεδομένο αυτό. Εξ' άλλου εδω δηλώνουν αντιμνημονιακοί έως και αυτοί που το ψήφισαν - γιατί να το υπερασπιστώ εγώ;
Δεν με νιάζει λοιπόν να κατακεραυνώσω το μνημόνιο. Απορώ μάλιστα με όσους γράφουν τεράστιους φιλιππικούς, παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες. Εκείνο που λέω είναι ότι κάτι τόσο δραστικό (στην δραστικότητα συμφωνούν υπερασπιστές και κατήγοροι) όπως το μνημόνιο θα έπρεπε να επιφέρει και μεγάλες αλλαγές. Που είναι αυτές;

Ξεκαθάρισμα δεύτερο. Προφανέστατα και βλέπω την ανεργία, τις απολύσεις, την ύφεση, το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων κ.α.. Λυπάμαι πολύ μάλιστα βλέποντας τόσους ανθρώπους να υποφέρουν. Αλλά η φτωχοποίηση εκείνων των στρωμάτων της κοινωνίας που δεν μπορούν να αμυνθούν σε τι συνιστά αλλαγή; Από όσο θυμάμαι το εαυτό μου και από όσα έχω ακούσει από τον πατέρα μου, πάντοτε στις κρίσεις της οικονομίας την πλήρωναν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Η ελληνική κοινωνία έχει σαν πάγια και διαχρονική τακτική να αντιμετωπίζει τις κρίσεις της φτωχοποιώντας τους πιό αδύναμους. Οι πιό καταφερτζήδες, οι ελισσόμενοι και οι διαπλεκόμενοι πάντα την γλύτωναν.
Ποιά είναι λοιπόν η αλλαγή που (θα έπρεπε να) φέρνει το μνημόνιο;

Θεωρητικό πείραμα. Έστω ότι μιά καλή νεράιδα μας χαρίζει όλα τα χρέη. Έστω ότι μας εξασφαλίζει και για το μέλλον - ώστε να μην ξαναχρειαστεί να δανειστούμε. Τι είναι αυτό που θα γίνει πρώτο - πρώτο;
Μα, διορισμοί στο δημόσιο φυσικά. Όλοι όσοι καταριούνται το μνημόνιο, όλοι όσοι υπόσχονται την "βελτίωση" του, οι αγανακτισμένοι, οι δεν-πληρώνω, οι συνδικαλιστές, οι απολυμένοι, με μιά λέξη ΟΛΟΙ επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο 2004.
Είναι αλλαγή αυτό; Υπάρχει κάποιος που (αν διέθετε τα λεφτά) ΔΕΝ θα ήθελε να γυρίσει στο 2004;
Ποιά είναι η αλλαγή που συντελέστηκε στην κοινωνία μας εξ αιτίας του μνημόνιου, όταν όλοι θέλουν να γυρίσουν στις συνθήκες του 2004, που δημιούργησαν το μνημόνιο; Αλλαγή ψάχνω και αλλαγή δεν βρίσκω.

Ακόμα ένα παραδειγματάκι. Οι ταξιτζήδες. Κρίνοντας από τον ντόρο που γίνεται, πρόκειται γιά τεράστιο θέμα. Εδώ και 10 χρόνια (τα 2 τελευταία με ισχυρές πιέσεις της τρόικας) προσπαθούν να απελευθερώσουν το επάγγελμα. Υπουργοί καθαιρούνται μόνο και μόνο επειδή απέτυχαν με τους ταξιτζήδες. Διαδηλώσεις, ξυλοδαρμοί, σπασίματα, απεργίες, πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Αντικειμενικά, οι ταξιτζήδες θα έπρεπε να είναι ένα μη-θέμα, ανύπαρκτο. Επίσημα, (επίσημα τονίζω) τίποτα δεν θα αλλάξει με την απελευθέρωση του επαγγέλματος. Οι καταναλωτές θα πληρώνουν το ίδιο κόμιστρο - και θα έχουν την ίδια άθλια εξυπηρέτηση - τόσο με ανοιχτό όσο και με κλειστό το επάγγελμα του ταξιτζή. Οι εργαζόμενοι επίσης δεν θα αλλάξουν. Όσοι δουλεόυν ταξιτζήδες σήμερα, οι ίδιοι θα δουλεύουν και αύριο. Ούτε γιά το κράτος θα αλλάξει τίποτα. Οκ, υπάρχει ένα θεματάκι με την φοροδιαφυγή, αλλά γιατί θα αλλάξει η φοροδιαφυγή αν ανοίξει το επάγγελμα;
Υπάρχει τέλος μιά πιθανότητα από τον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, ότι αν ανοίξει το επάγγελμα του ταξιτζή θα έρθουν ξένες εταιρείες. Αυτό είναι αφελές, εδώ οι εταιρείες κλείνουν και φεύγουν, ποιός θα θελήσει να έρθει;

Αφού λοιπόν ούτε το κράτος θα διαπιστώσει κάποια αλλαγή, ούτε οι καταναλωτές ούτε οι εραγαζόμενοι στον τομέα, γιατί γίνεται αυτό το τζέρτζελο; Γιατί ανεβοκατεβαίνουν υπουργοί εξ αιτίας των ταξιτζήδων;
Η απάντηση βρίσκεται στο ανεπίσημο σκέλος του θέματος. Όλοι οι σημερινοί ταξιτζήδες έχουν σκάσει κάτι ανάμεσα σε 80.000 και 450.000 ευρώ ΜΑΥΡΟ χρήμα (που σημαίνει ΜΕΤΡΗΤΑ και ΣΚΑΣΤΆ. Οι τράπεζες δεν σε δανείζουν γιά μαύρο χρήμα, τουλάχιστον όχι επίσημα). Αυτά τα χιλιάρικα θα εξαφανιστούν, αν ανοίξει το επάγγελμα και ο καθένας μπορεί να βγάλει άδεια με 1000 - 1500 ευρώ.

Εχουμε και λέμε. 45.000 άδειες ταξί επί 200.000 ευρώ μέσο όρο μας κάνει μόοοοοοοοοολις εννέα δισεκατομμυριάκια. Γιά σύγκριση: το έλειμμα της Ελλάδας είναι 18 δις χωρις τους τόκους και 25-26 με τους τόκους.
Το ξαναλέω ακόμα μιά φορά γιά να το εμπεδώσουν όλοι οι άνεργοι, όλοι εκείνοι που έχασαν το εισόδημα τους λόγω του επάρατου μνημόνιου: Με τα ΜΑΥΡΑ λεφτά των ταξιτζήδων μπορούμε να ξοφλήσουμε το μισό ελληνικό έλειμμα. Το άλλο μισό μπορούμε να το ξοφλήσουμε με τα μαύρα λεφτά των εργολάβων.
Με τα μαύρα λεφτά των δικηγόρων, των γιατρών, των μεγαλοαγροτών, των υδραυλικών και των (πάσης φύσεως) μεσαζόντων, μπορούμε ανετότατα όχι μόνο να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας, αλλά να φορέσουμε κι ένα μνημόνιο στους γερμανούς γιά να μάθουν να φέρονται.

Γράφω έδω κάτι νέο και συνταρακτικό; Ξεσκεπάζει αυτό το ποστάκι κάποια φοβερή και άγνωστη συνωμοσία; Οχι φυσικά. Αυτά που λέω τα ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, δεκαετίες τώρα.
Οι φράσεις μου δείχνουν απλά, το πόσο ΔΕΝ άλλαξε η κοινωνία μας με το μνημόνιο. Αυτό είναι το θέμα μου.

Όταν έρχεται μιά ξένη δύναμη και σου επιβάλλει το μνημόνιο γιά δικό της συμφέρον, έχεις δύο επιλογές. Είτε αλλάζεις σαν κοινωνία, αντιδρώντας στην βιαιότητα που επιβάλλει το μνημόνιο. Είτε διατηρείς τα πάντα ως έχουν, αναθέτοντας τα βάρη του μνημόνιου στους πιό αδύναμους, σε όσους δεν έχουν την "καπατσοσύνη" να αμυνθούν. Η ελληνική κοινωνία επέλεξε σαφώς τον δεύτερο δρόμο.

Οταν σαν κοινωνία υπερασπίζεσαι με λύσσα τα (γνωστότατα) μαύρα λεφτά των ταξιτζήδων, εργολάβων και λοιπών μεσαζόντων, γιατί μετά σου φταίει το μνημόνιο και η Μέρκελ;

* * * *
Είδηση της 27.03.2012 !!!! (όχι, δεν κάνω λάθος στην ημερομηνία). Έρανο θα κάνουν τουλάχιστον 100.000 οπαδοί του παναθηναϊκου γιά να βοηθήσουν την ομάδα τους. Γιά κάθε ηρωϊκό συνταξιούχο που αυτοκτονεί με θεαματικό τρόπο στο Σύνταγμα υπάρχουν 100.000 νεαντερντάλ που πληρώνουν γιά την ομάδα τους. Δηλαδή πληρώνουν μιά φούχτα εκατομμυριούχων μαυρολεφτάδων, που διαγκωνίζονται στο ποιός θα βγάλει ακόμα περισσότερο μάυρο χρήμα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Αλλαγές που έφερε το μνημόνιο; Όχι, εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω καμμία. Απολύτως καμμία.

* * * *
Όλοι μιλάνε γιά εκλογές αυτές τις μέρες. Είναι γελοίο, ακόμα οι μαριονέτες δεν ξέρουν αν και πότε θα τις προκυρήξουν. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πολλά κόμματα. Αν πιστέψω τις δημοσκοπήσεις, το 30% του εκλογικού σώματος πιστεύει ότι τα δύο κόμματα που μας κυβερνούν μέχρι τώρα, πρέπει να συνεχίσουν.
Κοινωνικές αλλαγές εξ' αιτίας του μνημόνιου; Ποιές ακριβως; Με το 30% να ψηφίζει την διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης; Δηλαδή πόσο ακόμα πρέπει να ξεσκιστεί η χώρα γιά να αποφασίσουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει;

Παρενθεσούλα. Εδώ πολλοί θα αναμασήσουν ένα κλισεδάκι, ότι δήθεν ο ελληνικός λαός έχει μνήμη χρυσόψαρου κ.α. Διαφωνώ. Ο ελληνικός λαός έχει καταπληκτική και ζωντανότατη ιστορική μνήμη. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ξεχάσει ούτε το Πολυτεχνείο (40 χρόνια πριν) ούτε τις εξορίες των αριστερών, ούτε την Αντίσταση στους ναζί.
Αν λοιπόν το 30% - 35% του ελληνικού εκλογικού σώματος ψηφίζει νδσοκ, αυτό ΔΕΝ οφείλεται σε κάποια δήθεν μνήμη χρυσόψαρου. Οφείλεται σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΉ επιλογή, σε πολιτική βούληση ενός τεράστιου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, στο να μην αλλάξει τίποτα.
Ο λαός βλέπει ότι τον Μαρτη του 2012 (έλεος ρε κερατάδες) γίνονται προσλήψεις ημετέρων από το παράθυρο. Τσακώνονται μάλιστα στην βουλή, αν τις προσλήψεις τις έκανε το πασοκ ή η νδ.
Ο λαός σκέφτεται πολύ λογικά ότι αν γίνονται 200 προσλήψεις τον Μάρτη του 2012 με την κρίση, θα γίνουν 200.000 προσλήψεις μετά την κρίση (η οποία αναμένεται μεθάυριο στις 14:35 μ.μ. ). Και φυσικότατα ψηφίζει εκείνους που μπορούν αποδεδειγμένα να κάνουν αυτές τις προσλήψεις.

Αλλαγές που έφερε το μνημόνιο στην ελληνική κοινωνία; Που; Ποιές; Ποιός ήρθε;

Αλλά και τα άλλα κόμματα ποιές κοινωνικές ομάδες αντιπροσωπεύουν; Αν το μνημόνιο είχε φέρει έστω και την παραμικρή κοινωνική αλλαγή, αυτή η αλλαγή θα είχε εκφραστεί σε κάποιον πολιτικό χώρο. Ποιός είναι αυτός;
Τα παλιά κόμματα (κκε, συριζα κλπ) δεν δημιουργήθηκαν από το μνημόνιο, άρα δεν αποτελούν αλλαγή. Τα καινούργια υπάρχουν μόνο και μόνο εξ' αιτίας μιάς αντιμνημονιακής ρητορείας. Ακόμα και αν η αντιμνημονιακή ρητορεία ήταν σωστή (που εν πολλοίς δεν είναι), ποιές νέες κοινωνικές ομάδες εκφράζουν τα καινούργια κόμματα; Τους δενπληρώνω;

* * * *
Όλοι οι μπόμπιρες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από το 1960 και μετά είχαν σαν πρώτη τους λεξούλα το "μαμά", σαν δεύτερη λεξούλα το "μπαμπά" και σαν τρίτη λεξούλα το ρουσφέτι, το λάδωμα, το φακελάκι και την γραφειοκρατία.

Θέλω να πω, ότι δεν χρειάζεται καμμιά μεγάλη σοφία γιά να καταλάβεις το τι φταίει γιά τα χάλια της Ελλάδας. Όλοι ανεξαιρέτως ξέρουν τις αιτίες εδώ και χρόνια. Ανύπαρκτη δικαιοσύνη, διεφθαρμένο και υπερδιογκωμένο δημόσιο, γραφειοκρατία, ασυδοσία, κλπ. κλπ. κλπ. όλα αυτά δεν είναι καινούργιες διαπιστώσεις. Δεν περιμέναμε το μνημόνιο γιά να καταλάβουμε ότι έχουμε γραφειοκρατία και διαφθορά στην Ελλάδα.

Μιά λογική αντίδραση θα ήταν να πάρουμε το μνημόνιο σαν αφορμή γιά να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν στην κοινωνία μας. Οκ, το μνημόνιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Άσχετα από αυτό, το μνημόνιο θα μπορούσε να γίνει το έναυσμα γιά κοινωνικές αλλαγές που εμείς οι ίδιοι θεωρούμε ( ; ) σαν αναγκαίες εδώ και δεκαετίες.

Το μνημόνιο μας δίνει ένα καλό πάτημα ώστε να φτιάξουμε Δικαιοσύνη, δίκαιη φορολόγηση κ.α.
Αλλά καταπως φαίνεται, σαν κοινωνία προτιμάμε να ζούμε με τα μαύρα λεφτά των ταξιτζήδων, των εργολάβων, των εστιατόρων, των μεσαζόντων και των ιδιοκτητών αθλητικών ομάδων. Ε, αν εμείς θέλουμε να ζούμε όπως ζούσαμε μέχρι σήμερα, δεν μας φταίει το μνημόνιο. Ούτε οι κακοί ξένοι που μας το επιβάλλουν.

Μαγκιά μας να θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα στην ρεμούλα και την ασυδοσία.
Μαγκιά τους να μας φοράνε το αγγούρι.

Να δούμε ποιός θα αποδειχτεί ο πιό μάγκας στο τέλος.

* * * *
Υ.Γ. Επειδή πολύ συχνά (και εντελώς άδικα) μου κολλάνε την ταμπέλα του μισέλληνα, εκείνου που θέλει να κατηγορήσει την χώρα και τους ανθρώπους της, διευκρινίζω γιά άλλη μιά φορά:
Σ' αυτό το ποστ δεν εξετάζω αν οι έλληνες είναι καλοί οι κακοί άνθρωποι. Ούτε αν είναι έξυπνοι ή χαζοί.
Εξετάζω αν το μνημόνιο (κάτι που όλοι ομολογούν ότι είναι δραστική επέμβαση γιά την χώρα) έφερε αλλαγές στην κοινωνία. Διαπιστώνω ότι δεν έφερε.

Αλλαγή ΔΕΝ είναι να καταναλώνω 100 προ μνημονίου και 30 μετά το μνημόνιο.

Αλλαγή είναι να ξέρω ότι μερικές κοινωνικές / επαγγελματικές ομάδες βγάζουν μαύρα λεφτά και να τους εμποδίζω.
Αλλαγή είναι να ξέρω ότι έχω χάλια δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, κυκλοφοριακό, φορολογικό κ.α. και να τα διορθώνω. Εκ βάθρων αν χρειαστεί.

Αλλαγή είναι να επωμίζονται τα βάρη της κρίσης οι πιό δυνατοί, όχι οι πιό αδύναμοι. Στην ελληνική κοινωνία πάντα την πλήρωναν οι πιό αδύναμοι. Τα (αδέσποτα) ζώα, οι μετανάστες, οι ηλικιωμένοι και οι ανάπηροι. Αν κάποτε υπάρξει στην Ελλάδα ένα σοβαρό ζωοφιλικό κίνημα, στοιχειώδης σεβασμός στα δικαιώματα των Αδύναμων, τότε ίσως καταφέρουμε να καταπολεμήσουμε τα αίτια που μας έφεραν εδώ.

Το λαμόγιο που τρώει τα λεφτά του δημοσίου θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και όλους τους υπόλοιπους αδύναμους. Ο γιατρός που ζητάει φακελάκι είναι ο ισχυρός και ο ασθενής είναι ο αδύναμος. Ο φασίστας που κυνηγάει μαυριδερούς θεωρείται ισχυρός. Το κωλοπαίδι, ο λοβοτομημένος ελληνάρας, το φασιστόμουτρo, το καθίκι που παρκάρει την κωλομηχανή του πάνω στο πεζοδρόμιο (αναγκάζοντας ηλικιωμένους και ανάπηρους να κατέβουν στην άσφαλτο είτε να κλειστούν σπίτι τους) θεωρείται ισχυρός. Το ανεγκέφαλο τέρας που βασανίζει και δολοφονεί ζώα θεωρείται ισχυρός.

Ε, αν η ελληνική κοινωνία μάθει κάποτε να τιμωρεί τους "ισχυρούς" και να προστατεύει τους αδύναμους, αν κάνει αυτήν την Υπέρβαση, τότε θα λυθούν και όλα τα προβλήματα που πηγάζουν από το μνημόνιο, και ότι άλλο μας έφερε ως εδώ.

Saturday 11 February 2012

Εξηγήσεις;

Κρίνοντας από τα εκλογικά αποτελέσματα των 40 τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, πιστεύω ότι αν δεν είχε έρθει η κρίση, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απαλλαγούμε από τον δικομματισμό. Ίσως θα πρέπει να στείλουμε - μέσα στα τόσα βρισίδια - και ένα ευχαριστώ στην Μέρκελ γιά το ότι έλιωσε και εξανάγκασε σε αποχώρηση το βαθιά σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Εμείς δεν θα το είχαμε κάνει ποτέ.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Πριν την κρίση αντιπροσωπεύαμε μόλις το 2.9% της Ευρωζώνης (σήμερα, ακόμα λιγότερο). Όλα μας τα χρέη μαζεμένα, όλα μας τα ελείμματα, όλοι οι μισθοί, όλες οι συντάξεις θα μπορούσαν να πληρωθούν στο ακέραιο από τη Ε.Ε. χωρίς να ιδρώσει το αυτάκι της. Μόνη της η Δυτ. Γερμανία πλήρωσε 2 τρις ( !! ) σκαστά στο διάστημα 1992 - 2008 γιά να αναστηλώσει την Αν. Γερμανία. Σε σύγκριση, το ελληνικό χρέος προ κρίσης ήταν μόλις το 1/8 του ποσού αυτού. Θα μπορούσαν να μας αγοράσουν σούμπιτους 8 φορές χωρίς να καταλάβουν Χριστό.

Γιά τον οποιονδήποτε γερμανό - είτε απλό πολίτη είτε κυβέρνηση - θα ήταν προτιμότερο εν έτει 2008 να μας χώσει 500 δις και να τελειώνει μαζί μας - παρά να ρισκάρει την ίδια την ύπαρξη του ευρώ, της Ε.Ε., των τραπεζών του και όλα αυτά τα φαντασμαγορικά που έχουν γίνει τα τελευταία 3 χρόνια.
Γιατί λοιπόν δεν το έκανε αυτό η Ε.Ε.; Δεν το έκανε γιατί απλά ήξερε ότι όσα δις και να ρίξει στην Ελλάδα, θα "χαθούν" στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Χωρίς καμμία ελπίδα ότι κάτι, κάποτε θα αλλάξει. Κανένας (λογικός) ευρωπαίος δεν έχει τίποτα εναντίον των ελλήνων. Κανένας δεν θα είχε αντίρρηση να μας υποστηρίξει, τουλάχιστον πίσω στα 2008-2009. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν είναι ηλίθιοι. Ήξεραν και ξέρουν ποιοί μας κυβερνάνε. Ξέρουν ότι αν μας δώσουν λέφτα, όσα και να μας δώσουν ΔΕΝ θα πάνε στον ελληνικό λαό. Θα πάνε στην Ελβετία, στους παχυλούς λογαριασμούς εκείνων που μας έφεραν εδώ.

Δεν μπορεί η Μέρκελ να κατέβει αυτοπροσώπως στο Σύνταγμα και να μοιράζει χιλιάρικα στους συνταξιούχους. Είναι υποχρεωμένη βάσει των δημοκρατικών θεσμών να συνδιαλέγεται με τα λαμόγια που εμείς εκλέξαμε γιά κυβερνήτες της Ελλάδας. Εδώ και 3 χρόνια προσπαθεί να τους παρακάμψει και δεν μπορεί.
Μιά πρόταση έκανε πριν 5 μέρες να έρθει ένας γερμανός επίτροπος που θα ελέγχει το σεντούκι. Αυτή η πρόταση θάφτηκε κάτω από υστερίες περί εθνικής ανεξαρτησίας και φωτοσοπιές της Μέρκελ με αγκυλωτούς σταυρούς. Ε, αφού δεν θέλουμε να ελέγχει τα οικονομικά μας ένας γερμανός επίτροπος, ας τα ελέγχουν ο γαπ και ο μπενυ. Όπως μας έχουν αποδείξει τα τελευταία 30 χρόνια, αυτοί ξέρουν να διαχειρίζονται άριστα τον πλούτο της Ελλάδας.

Καμμία πρεμούρα δεν έχει η ευρωπαική ελίτ να κατεβάσει τους ελληνικούς μισθούς. Αν ήθελε κινέζικους μισθούς, υπάρχουν 800 εκατομμύρια κινέζοι. Δεν περίμενε από μας. Τίποτα δεν θέλουν από την Ελλάδα. Το μόνο που ζητάνε είναι να μπει ένας πάτος στο βαρέλι, να μην καταλήγουν τα λεφτά τους στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας. Ο μόνος τρόπος γιά να γίνει αυτό είναι να αποχωρήσει το σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Δηλαδή γύρω στα 10.000 άτομα, όλοι οι πολιτικοί και όλοι οι διαπλεκόμενοι. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων είναι το μέσον που χρησιμοποιεί η Ε.Ε. γιά να μας αναγκάσει να ξωπετάξουμε τους ανίκανους. Η ίδια η Ε.Ε. δεν μπορεί να τους καθαιρέσει.

Ορίστε τι λέει ο πρώην βέλγος πρωθυπουργός Guy Verhofstadt. Πόσο πιό ξεκάθαρα να μας τα πουν οι άνθρωποι ότι έχουμε διεφθαρμένους να μας κυβερνάνε; Η Ευρώπη - λέει ο Verhofstadt - ζήτησε διαρθρωτικές αλλαγές, καινούργιες δομές κλπ. Αλλά το μόνο που δέχτηκαν να συζητήσουν οι δικοί μας ήταν μειώσεις μισθών. Ε, αφού οι μειώσεις μισθών ήταν το μόνο θέμα προς συζήτηση, ζήτησαν οι ευρωπαίοι περικοπές μισθών 80%.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι ο Verhofstadt ψεύδεται. Ελάχιστοι ήταν παρόντες στις διαπραγματεύσεις και ξέρουν πραγματικά τι ειπώθηκε. Αλλά ανάμεσα στις εκδοχές του να ψεύδεται ο γαπ είτε να ψεύδεται ο Verhofstadt, θεωρώ την πρώτη εκδοχή σαν 280 δισεκατομμύρια φορές πιθανότερη (όσο το χρέος μας σε ευρώ).

Το ξέρουν οι ευρωπαίοι ότι ούτε με 10 μνημόνια δεν λύνεται η κρίση. Όσοι κάνουν σοβαρές οικονομικές αναλύσεις γιά να παρουσιάσουν την προγραμματισμένη αποτυχία των μνημονίων, παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες. Η αποτυχία των μνημονίων είναι και γνωστή και προδιαγεγραμμένη. Η μόνη ελπίδα των ευρωπαίων είναι ότι κάπου ανάμεσα στο όγδοο και στο ένατο μνημόνιο θα ξεσηκωθούν οι έλληνες και θα στείλουν τους διεφθαρμένους κυβερνήτες τους στον αγύριστο. Μέχρι τότε, θα μας δίνουν δανεικά και θα μας τσεκουρώνουν μισθούς και συντάξεις.

Κανένας δεν θέλει την κρίση, ούτε εγώ. Αλλά η κρίση βγάζει επί τέλους στην επιφάνεια όλα αυτά τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ. Το αν θα αλλάξουμε αυτά τα λάθη όταν έρθει η "επόμενη μέρα" θα φανεί στο κοντινό ( ; ) μέλλον. Ελπίζω να ζω ακόμα όταν έρθει αυτή η μέρα. Μέρα γιορτής.

Sunday 5 February 2012

Μη γνωρίζοντας

Έχω δηλώσει ήδη από το τελευταίο ποστ αναγνώστης του protagon. Χτες διάβασα αυτό το κείμενο (Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα). Σήμερα διαβάζω (παίρνοντας το λινκ από το ίδιο σαιτ) τον αντίλογο.

Θα φανεί περίεργο, αλλά συμφωνώ και με τα δύο κείμενα. Με το πρώτο ταυτίζομαι απόλυτα. Το δεύτερο είναι πολύ σωστό μεν, αλλά επ' ουδενί αποτελεί απάντηση στο πρώτο. Και τα δύο κείμενα μιλάνε γιά σωστούς ανθρώπους και γιά σκάρτους. Ποιός δεν θέλει να επαινέσει τους σωστούς, ποιός δεν θέλει να κατακρίνει τους σκάρτους; Κατά την γνώμη μου, και τα δύο κείμενα αραδιάζουν κοινοτυπίες.

Πριν αρχίσουμε να (ξανα)παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες, ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Υπάρχουν λοιπόν σωστοί και σκάρτοι άνθρωποι ανάμεσα μας. Σιγά την ανακάλυψη. Παντού γίνεται το ίδιο. Σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές. Δεν εστιάζω στα ποσοστά. Ίσως κάποιος επιχειρηματολογήσει ότι η χώρα Χ έχει 80% λαμόγια ενώ η χώρα Ψ έχει 20% λαμόγια. Κανένας δεν (μπορεί να) έχει ακριβή νούμερα. Αλλά ακόμα και αν τα νούμερα είναι σωστά, δεν σημαίνει τίποτα. Δεν κάνουμε εδώ διαγωνισμό της γιοροβύζιον γιά να αναδείξουμε την "καλύτερη" (ότι και να σημαίνει αυτό) χώρα. Προσπαθούμε να δούμε πως θα πάμε μπροστά.

ΟΚ, τα νούμερα όντως παίζουν κάποιον ρόλο. Σε μιά χώρα με 80% λαμόγια είναι πολύ πιο ζόρικο να εγκαθιδρύσεις υγιείς δομές σε σύγκριση με μιά χώρα όπου το ποσοστό των λαμόγιων είναι 20%.
Άρα το πρώτο μας μέλημα (πρέπει να) είναι το να μετρηθούμε. Απλά και γρήγορα. Χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και χωρίς εθνικοπατριωτικές παρωπίδες.

Το πρώτο βήμα στο να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας είναι το να μάθουμε ποιοί είμαστε. Δεν εννοώ ποιοί είμαστε πολιτισμικά, λογοτεχνικά, ψυχολογικά και λοιπά όμορφα. Εννοώ καθαρά αριθμητικά.
Πόσοι είναι βρε αδερφέ αυτοί οι περιβόητοι δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσα παίρνουν ακριβώς; Πόσα πέρνει ο νεοδιοριζόμενος δασκαλάκος στις παρυφές της Πίνδου και πόσα παίρνει ο επιτροπατζής ( = αυτός που στρογγυλοκάθεται σε 30 επιτροπές, ροκανίζοντας επιδόματα).
Πόσοι είναι οι ταξιτζήδες μας, πόσοι οι φαρμακοποιοί μας, πόσοι οι λιμενεργάτες μας, πόσοι οι γιατροί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι και οι εργολάβοι μας;

Ακόμα σημαντικότερο, ΠΩΣ κερδίζουν αυτά που κερδίζουν; Με ποιό σύστημα βγάζουν το εισόδημα τους; (η μήπως επωφελούνται από συστημικά λάθη; ).

Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε συνεχώς στις εφημερίδες "συνελήφθη ο Χ επειδή χρωστούσε στην εφορία". ΟΚ, καλά του έκαναν του Χ. Αλλά αν πιάνουμε τον Χ και αφήνουμε το υπόλοιπο σύστημα ως έχει, αύριο στην θέση του Χ θα φοροδιαφύγει ο Ψ. Και μετά ο Α, ο Β και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου.
Πέρα από το να πιάσουμε τον Χ φοροφυγά, σημαντικότερο είναι να δούμε την βάση του συστήματος (τα συστημικά λάθη) που επέτρεψαν στον Χ να συσσωρεύσει 3 (είτε 13) εκατομμύρια απλήρωτων φόρων επί 3 χρόνια.

Η απογραφή που θεωρώ σαν απαραίτητη αρχή μιάς πραγματικής εξυγίανσης της χώρας μας θα περιλαμβάνει το πως. Δεν με ενδιαφέρει αν ο συγκεκριμένος γιατρός Μήτρος Καραμήτρος βγάζει 100 χιλιάρικα. Αυτο είναι ενδιαφέρον γιά την εφορία, αλλά όχι γιά κάποιον που θέλει να διορθώσει τα στραβά της χώρας μας. Με ενδιαφέρει λοιπόν το "πως" βγάζει ένας τυχαίος γιατρός το εισόδημα του. Και όχι, δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό το "πως".

Το να μετρηθούμε λοιπόν είναι η αρχή, το πρώτο βήμα. Το να βάλουμε στόχους είναι το δεύτερο. Δυστυχώς στην κοινωνία μας έχει εκλείψει ο διάλογος ανάμεσα στις κοινωνικές / επαγγελματικές τάξεις. Ήδη από την εποχή της χούντας (εννοώ εκείνης του 1967). Εδω και δεκαετίες, ένας πολιτικός αρχηγός ανεβαίνει σ' ένα μπαλκόνι, ξαμολάει ένα (άντε δύο) πιασάρικα συνθήματα, εκλέγεται - και μετά κάνει ότι θέλει.

Εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήτες μας δίνουν δωράκια στην εκλογική τους πελατεία (και στον εαυτό τους φυσικά), αδικώντας κατάφωρα όλους τους υπόλοιπους. Και όλοι οι υπόλοιποι, αντί να απαιτήσουν εδώ και τώρα αξιοκρατία και ισονομία, απλά περιμένουν να γίνουν κι αυτοί εκλογική πελατεία, ώστε να πάρουν δωράκια και προνόμια από το κράτος / κυβέρνηση.

Τα λεφτά - αλλά κι όλοι οι φυσικοί πόροι μιάς χώρας - είναι περιορισμένα. Αν δώσεις προνόμια στους αγρότες (παράδειγμα), θα αδικήσεις τους μηχανικούς (παράδειγμα). Αν δώσεις στους απόφοιτους ΤΕΙ, θα αδικήσεις τους απόφοιτους ΑΕΙ. Αν ευνοήσεις τους νέους, θα αδικήσεις τους συνταξιούχους.

Πουθενά, σε καμμία χώρα δεν υπάρχει απόλυτη ισότητα. Πάντα το κράτος - όλα τα κράτη - ευνοεί κάποιες κοινωνικές ομάδες, αδικώντας άλλες. Δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί το ότι αυτές οι αποφάσεις παίρνονται από κάποιους πολιτικάντηδες χωρίς κοινωνικό διάλογο και χωρίς συναίνεση.

Αν σαν κοινωνία (α) μετρηθούμε, μάθουμε ποιοί είμαστε και (β) αποφασίσουμε από κοινού να δώσουμε από 1 εκατομμύριο ευρώ σε κάθε εργολάβο (πυροσβέστη, γιατρό, ταξιτζή, δημόσιο υπάλληλο), θα είμαι ο τελευταίος που θα διαμαρτυρηθεί. Αλλά το να χρησιμοποεί ο κάθε πολιτικάντης τον κρατικό κορβανά γιά να ευνοήσει τους κομματικούς του στρατούς και όσους τυχαίνει να αποτελούν την εκλογική πελατεία της εποχής, το θεωρώ καταστροφικό γιά την χώρα.

Κουράστηκα λοιπόν από τα πάμπολλα άρθρα του τύπου "η Ελλάδα του ομορφάντρα". Τι αποδεικνύει το να στηλιτεύεις τους συμπατριώτες σου; Μήπως το ότι εσύ είσαι καλύτερος;

Κουράστηκα όμως και από όλους αυτούς τους υπερεθνικόφρονες που σπεύδουν (α) να κατηγορήσουν τους άλλους λαούς γιά την δική μας κρίση, (β) να περιγράψουν με πάθος την κάθε μας "αρετή". Υπαρκτή είτε ανύπαρκτη, με είτε χωρίς εισαγωγικά.
Τι νόημα έχουν οι φράσεις του δεύτερου κειμένου όπου - με περίσσιο λυρισμό - ο συγγραφέας περιγράφει ότι έχει συναντήσει καλούς γιατρούς και ευγενικούς ταξιτζήδες;
Τι θα κερδίσουμε αραδιάζοντας τις αρετές μας; Περιμένουμε βραβείο από την διεθνή κοινότητα, επειδή ΜΕΡΙΚΟΙ από τους ταξιτζήδες, γιατρούς, αρχιτέκτονες, μανάβηδες και υδραυλικούς μας είναι τίμιοι;

Εκείνο που θέλω είναι να μετρηθούμε και μετά - με βάση τα στοιχεία - να αποφασίσουμε από κοινού το τι θέλουμε. Σαν τρίτο βήμα θα πρέπει να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν αυτά που θέλουμε. Σε μιά κοινωνία που δεν ξέρει ποιά είναι και τι θέλει, οι όποιες κοινοβουλευτικές εκλογές είναι φαρσοκωμωδία, ανόητες.
Κάπου στην πορεία θα πρέπει να τιμωρήσουμε παραδειγματικά (τόσο, που να το θυμούνται οι 20 επόμενες γενιές) αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.

Ναι, το ξέρω. Είναι αργά, δεν έχουμε πιά χρόνο. Ήδη μας κυβερνάνε οι ξένοι. Τίποτα από όσα γράφω πιό πάνω δεν μπορεί να υλοποιηθεί.
Αλλά αυτό το κείμενο δεν το έγραψα γιά μας.
Το έγραψα γιά εκείνους που θα έρθουν μετά από μας.

Saturday 21 January 2012

Το σύστημα

Αν ήμουν γλωσσολόγος, θα ανακύρησσα το "συστημικό λάθος" σε έκφραση της χρονιάς. Δεν υπάρχει ούτε μιά ανάλυση στην Ελλάδα - οποιουδήποτε βαθμού σοβαρότητας - που να μην περιέχει τουλάχιστον μία φορά την έκφραση "συστημικό λάθος".
Όλοι οι "προοδευτικοί" αναλυτές έχουν αποδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου, ποιός θα αποκαλύψει τα περισσότερα συστημικά λάθη. Συστημικά λάθη στον καπιταλισμό, στο ευρώ, στην Ευρώπη, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην Γερμανία (ιδίως) και σε ότι άλλο κινείται κάτω από τον ήλιο.

Η πρώτη διάσταση αυτής της μανίας είναι "αφού η κατάσταση οφείλεται σε συστημικά λάθη, δώστε σε μας τους έλληνες λεφτά και φέρτε μας πίσω στην χρυσή εποχή πριν το 2008". Και μετά στεναχωριόμαστε που δεν μας κάνουν το χατήρι.
Η δεύτερη διάσταση είναι το σύνδρομο της κατσίκας. Οι έλληνες έχασαν την κατσίκα τους. Αντί να προσπαθήσουν να βρουν άλλη κατσίκα, θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Όλων των γειτόνων.

Τόση συλλογική μοχθηρία, τόση μικροψυχία δεν έχω ξαναδεί. Κάθε φορά που απειλείται το ευρώ, κάθε φορά που κλυδωνίζεται η γαλλική οικονομία, κάθε φορά που χάνει η Μέρκελ (ας είναι και στις δημοτικές εκλογές της Κάτω Τραχανοπλαγιάς) οι έλληνες στήνουν πάρτυ.
Ειλικρινά, προσεύχομαι στον Ποσειδώνα να σταθεροποιηθεί και να ευημερήσει το ευρώ, μόνο και μόνο γιά να το βουλώσουν επί τέλους οι ελληναράδες εθνικιστές και οι αριστεροί οικονομολόγοι.

Δεν υπάρχουν συστημικά λάθη; Φυσικά και υπάρχουν. Πάντοτε υπήρχαν, σε όλες τις εποχές σε όλες τις κοινωνίες. Στο υπόλοιπο αυτού του ποστ περιγράφω τα συστημικά λάθη που θεωρώ σαν τα πιό σημαντικά. Αλλά η ύπαρξη συστημικών λαθών δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν ζούμε στον ιδανικό κόσμο, κανένας δεν ζει. Ο κόσμος είναι μιά φουρτουνιασμένη θάλασσα. Μερικά καράβια έχουν μαγκιόρους καπετάνιους και ικανούς ναύτες. Σε μερικά άλλα καράβια οι ναύτες έχουν εκλέξει σκιτζήδες ή/και απατεώνες καπετάνιους. Τόσο απλά.

* * * *
Το πρώτο συστημικό λάθος είναι η ίδια η ύπαρξη του ευρώ. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομική ένωση χωρίς πολιτική ένωση. Πρώτα θα ενωθούν οι καρδιές, οι νοοτροπίες των ανθρώπων και μετά θα ενωθεί το νόμισμα τους.

Το συστημικό λάθος του ευρώ οφείλεται στην πτώση των ανατολικών χωρών. Μιά εξέλιξη που όλοι θεωρούσαν εντελώς απίθανη, μιά μέρα πριν συμβεί. Ξαφνικά υπήρχαν 17 εκατομμύρια (πρώην) ανατολικογερμανοί που ήθελαν να ζήσουν στον καπιταλιστικό παράδεισο, όπως τον ονειρεύονταν επί 40 χρόνια. Ο καπιταλιστικός παράδεισος ποτέ δεν υπήρξε φυσικά. Αλλά οι ανατολικογερμανοί δεν το ήξεραν αυτό εν έτει 1989.

Είτε θα έπρεπε λοιπόν να γαζώσουν αυτά τα 17 εκατομμύρια γερμανών με πολυβόλα, είτε θα έπρεπε να ξαναχτίσουν το σιδηρούν παραπέτασμα - αυτήν την φορά με αμερικάνους και γάλλους φρουρούς. Μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ήταν κατεχόμενη χώρα. Γιά να επανενωθεί έπρεπε να δώσουν την άδεια οι κατακτητές ρώσοι, αμερικάνοι, γάλλοι και άγγλοι. Το συμβόλαιο της επανένωσης υπογράφτηκε στην Μόσχα τον Σεπτέμβρη του 1990.

Η κατάρρευση των πρώην ανατολικών χωρών, η πτώση του τείχους και η επανένωση των Γερμανιών ήταν τα γεγονότα που "γέννησαν" το ευρώ - περίπου 50 χρόνια πριν την ώρα του. Οι πολιτικοί εξαναγκάστηκαν από τα αναπάντεχα ιστορικά γεγονότα σε μιά ευρωπαική οικονομική ένωση χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική ένωση. Αυτό το συστημικό λάθος πληρώνουμε σήμερα.

Επίτηδες αποφεύγω την περιγραφή των υπόλοιπων λαθών του ευρώ, επειδή έχουν περιγραφεί κατά κόρον τους τελευταίους μήνες.

* * * *
Πολύ πριν την γέννηση του ευρώ, ένα άλλο - ακόμα μεγαλύτερο - συστημικό λάθος είναι το σημερινό χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Τράπεζες υπάρχουν από τον 13ο αιώνα, δλδ. πολύ πριν τον καπιταλισμό. Χρέη - τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά - υπάρχουν από τους βαβυλώνιους και τους αρχαίους αιγύπτιους.

Αλλά μέχρι τον 2ο παγκ. πόλεμο, οι τράπεζες ήταν απλές επιχειρήσεις όπως όλες οι άλλες. Κέρδιζαν λεφτά προσφέροντας μιά συγκεκριμένη υπηρεσία (δάνεια σε άλλες επιχειρήσεις). Κάποια στιγμή - ίσως στο Bretton Woods το 1944, ίσως νωρίτερα - ο χρηματοπιστωτικός τομέας έκανε μιά συμφωνία με τους πολιτικούς: οι πολιτικοί θα ψήφιζαν το θεσμικό / νομικό πλαίσιο γιά την πλήρη ασυδοσία των τραπεζών και οι τελευταίες θα προμήθευαν τους πολιτικούς με πακτωλούς χρήματος προκειμένου να υλοποιήσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.

Από τότε έχουμε την τραπεζοκρατία. Ο ασύδοτος χρηματοπιστωτικός τομέας σέρνει τους πολιτικούς από την μύτη. Οι πολιτικοί δεν τολμάνε να κάνουν τίποτα, γιατί με τι λεφτά θα πληρώσουν τις "παροχές" στον λαουτζίκο;

Μόλις πρόσφατα ζήτησαν οι γερμανοί και οι γάλλοι τον φόρο Τόμπιν. Σε μιά απελπισμένη προσπάθεια να περισώσουν ότι μπορεί να σωθεί από την ΕΕ, προσπάθησαν να βάλουν ένα ελάχιστο χαλινάρι στους τραπεζίτες. Φόρο στο 1 τοις χιλίοις ενός μέρους των κερδών τους, δηλαδή στο κλάσμα του κλάσματος. Και οι ηλίθιοι εγγλέζοι αρνήθηκαν. Προτίμησαν να απομονωθούν από την Ευρώπη - κάτι που θα τους τσούξει πολύ - παρά να θίξουν τις τράπεζες του Λονδίνου. Τον ίδιο φόρο αρνούνται και οι - επίσης ηλίθιοι - αμερικάνοι, μόνο που αυτοί δεν έχουν να φοβηθούν την απομόνωση τους από την ΕΕ.

Λεπτομέρεια: οι γερμανοί και οι γάλλοι διατηρούν παραγωγικές βιομηχανικές υποδομές. Παράγουν και πουλάνε πράγματα. Αυτό τους επιτρέπει να περνάνε σχετικά καλά την κρίση. Αντίθετα οι εγγλέζοι κατέστρεψαν ήδη από το '80 την πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία τους. Τώρα έχουν μόνο τις τράπεζες που εδώ και 20 χρόνια πουλάνε αέρα. Μαζί με έναν στασιμοπληθωρισμό που τσακίζει κόκκαλα εδώ και χρόνια. Βλέπεις, με πορδές - έστω και αν προέρχονται από το Σίτυ - δεν βάφονται αυγά.

Το επόμενο - και μεγαλύτερο - συστημικό λάθος μετά το ευρώ είναι λοιπόν η τραπεζοκρατία. Η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Παρενθεσούλα: κάνουν λάθος πολλοί έλληνες αναλυτές όταν λένε "τα κέρδη των γερμανών είναι τα χρέη των ελλήνων". Η τραπεζοκρατία μπορεί να δημιουργεί χρήμα από το πουθενά. 'Ετσι κι αλλιώς, πουλάνε αέρα. Η Ελλάδα θα είχε τα ίδια ακριβώς χρέη, ακόμα και αν η Γερμανία δεν είχε κερδίσει ούτε δεκαράκι.

Οι (υποτίθεται) άνεργοι και χρεωκοπημένοι έλληνες ξόδεψαν μέσα στο 2011 γύρω στα 7 δις ευρώ στον ΤΖΟΓΟ. Πηγή εδώ και εδώ. Μην ξεχνάμε, ότι η έκτη δόση του μνημόνιου ήταν μόλις 8 ψωρο-δις. Και γιά χατήρι αυτών των 8 ψωρο-δις απολύθηκε κόσμος, υποφέρουν οικογένειες και βυθίζεται η χώρα στην ύφεση. Με τα λεφτά των τζογαδόρων και μόνο θα είχαμε αποφύγει το μνημόνιο.

Ξέρω νεόδμητη πολυκατοικία στα Κάτω Πετράλωνα που πουλήθηκε (ολόκληρη) όσο ήταν ακόμα στα μπετά, τον Οκτώβρη του 2011! Προς 3000 ευρώ/τετραγωνικό!! (δύο θαυμαστικά). Χοντρικά, 200 χιλιάρικα γιά ένα αξιοπρεπές δυαράκι στα Κάτω Πετράλωνα. Δεν νομίζω ότι ο κος Λάτσης αγοράζει διαμερίσματα εκεί, άρα κάποιος άλλος είναι ο αγοραστής.
Λόγω της κρίσης - λέει - έπεσε η οικοδομική δραστηριότητα κατά 20%. Αυτό θεωρείται καταστροφή. Είναι όντως καταστροφή;
Αν το κανονικό μου βάρος είναι 90 κιλά και το πάω στα 180 κιλά, θα είμαι χοντρός. Αν από τα 180 κιλά πέσω κατά 20% στα 140 κιλά, θα είμαι αδύνατος;

Γιά να μη έχουμε παρεξηγήσεις: δεν σκοπεύω να υποδείξω στους έλληνες τι να κάνουν με τα λεφτά τους. Ούτε σκοπεύω να επιβάλλω τις τιμές των ακινήτων.
Αλλά είναι μαλακία να υποστηρίζεις ότι η Ελλάδα έκανε χρέη επειδή της πούλαγε προιόντα η Γερμανία. Δηλαδή τα 7 δις του τζόγου και τα 3000/τετραγωνικό (στα Πετράλωνα - ΕΛΕΟΣ) πήγαν στις τσέπες των γερμανών;

Ξανά-διευκρίνηση: δεν με ενδιαφέρει να κατηγορήσω / κριτικάρω / ειρωνευτώ κανέναν απολύτως. Μακάρι όλοι να διαθέσουν τα λεφτά τους όπως γουστάρουν.
Εκείνο που θέλω να δείξω είναι το συστημικό λάθος του χρηματοπιστωτικού τομέα. Της ασυδοσίας των τραπεζών. Θέλω να δείξω ότι από την στιγμή που αγοράζουμε και πουλάμε "αέρα" (τι άλλο παρά αέρας είναι η αντιπαροχή, με την οποία χτίστηκε όλη η Αθήνα; ), επιτρέπουμε στις τράπεζες να γεννάνε χρήμα από το πουθενά. Αυτό το χρήμα έρχεται στις τσέπες μας με την μορφή χρέους.
Όταν λοιπόν βρεθούμε (υπερ)χρεωμένοι, δεν φταίνε οι κακοί γερμανοί που μας τα πήραν, αλλά οι κακές τράπεζες που μας τα έδωσαν.

* * * *
Το τρίτο - μέγιστο - συστημικό λάθος είναι η ίδια η μορφή του σημερινού καπιταλισμού. Αυτό το λάθος ξεπερνάει και τα λάθη του ευρώ και τα λάθη των τραπεζών.

Όσο ο καπιταλισμός περιορίζονταν σε αυτά που περιγράφει ο Μαρξ, τα πράγματα ήταν προβλέψιμα. Οι καπιταλιστές κατείχαν τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύονταν την υπεραξία της δουλειάς των προλετάριων. Προφανώς η εκμετάλλευση των προλετάριων δεν ήταν καλό πράγμα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε παραγωγή αγαθών.

Σήμερα τα πράγματα έχουν μετεξελιχθεί σε ένα αδιάφανο και αξεδιάλυτο τουρλουμπούκι, στο οποίο δεν ξέρουμε ποιός εκμεταλλεύεται ποιόν και ποιός κερδίζει τι.
Π.χ. όλοι όσοι αγοράζουν προιόντα της περιβόητης Apple εκμεταλλεύονται τους κακομοίρηδες σκλάβους στην Κίνα. Όλοι οι μεσοαστοί που γεμίζουν το σπίτι τους με "περσικά" χαλιά εκμεταλλεύονται εκατομμύρια παιδάκια στο Πακιστάν και την Ινδία (η Ουνέσκο μιλάει γιά 5 εκ. παιδιά - σκλάβους στην Ασία).

Αλλά δεν είναι μόνο οι σχέσεις εκμετάλλευσης αδιαφανείς. Είναι και ο τρόπος που αποκτάς το εισόδημα σου, τα προς το ζην. Π.χ. ένας καλός γιατρός μπορεί να κερδίζει 10.000 ευρώ τον μήνα (δεν το καταφέρνουν όλοι οι γιατροί αυτό). Αλλά τουλάχιστον έβγαλε τα ματάκια του 10 χρόνια στα βιβλία και στα υπόγεια των νοσοκομείων. Την ίδια στιγμή, το πρώτο τυχαίο ξέκωλο κουνάει τα βυζιά του στα ρεάλιτυ και βγάζει τα ίδια. Γιά να μη σου πω περισσότερα.
Γιά να μη σου πω πόσα βγάζει ένας μπαλαδώρος προκειμένου να ρίξει πέντε κλωτσιές στο γήπεδο.

Θέλω να πω, την εποχή του Μαρξ υπήρχε μεν εκμετάλλευση και υπεραξία, αλλά αμοίβονταν αυτοί που παρήγαγαν κάτι χρήσιμο. Η έννοια του χρήσιμου είναι αυτή που ορίζει η κάθε κοινωνία στην κάθε χρονική στιγμή. Μπορεί η μοιρασιά να ήταν άδικη (95% ο καπιταλιστής, 5% ο προλετάριος), αλλά ο κανόνας ήταν σαφής: παράγεις, άρα αμοίβεσαι. Δεν παράγεις = δεν αμοίβεσαι.

Σήμερα ένας μεσίτης, ένας ασφαλιστής, ένας μεσάζοντας, ένα ξέκωλο βγάζει περισσότερα από έναν φούρναρη, έναν γεωργό, έναν γιατρό, έναν δάσκαλο.

Γέμισε η κοινωνία μας μεσάζοντες. Κανένας δεν παράγει πιά.

Αλλά και οι λίγοι που παράγουν, παράγουν στην πλειοψηφία τους μαλακίες. Άχρηστα γκατζετάκια, προορισμένα να χαλάσουν και να πεταχτούν στα σκουπίδια, μόλις λήξει η εγγύηση του κατασκευαστή. Παράγουμε διαφημίσεις. Παράγουμε followers και παράγουμε Likes στα σόσιαλ αρχι(μέ)δια. Εταιρείες σαν το φεησμπουκ έχουν μεγαλύτερα κεφάλαια (άρα και ισχύ) από την Τογιότα και την Τζένεραλ Μότορς.

Μιά ζωή στον κόσμο των υπολογιστών, αντιπαθούσα τον Μπιλ Γκέητς (θα εξηγήσω κάποτε το γιατί). Μετά από όλους αυτούς τους αερολόγους όμως, μου έχει γίνει συμπαθής. Τουλάχιστον ο Γκέητς έφτιαξε κάτι χρήσιμο.

Το μεγαλύτερο συστημικό λάθος του κόσμου μας σήμερα είναι ότι ενδιαφέρεται μόνο γιά τα λεφτά, χωρίς να ενδιαφέρεται γιά το ΠΩΣ φτιάχτηκαν αυτά τα λεφτά.

Αν σκιστώ, αν δημιουργήσω, αν κατασκευάσω μιά ΑΠΕ (ανανεώσιμη πηγή ενέργειας), ίσως κερδίσω ένα εκατομμύριο ευρώ. Θα έχω τότε ακριβώς την ίδια δύναμη, τους ίδιους φόρους και την ίδια αντιμετώπιση με τον πρώτο τυχόν ηλίθιο τεμπέλη που κληρονόμησε 1 εκατομμύριο ευρώ από τον μπαμπά του. Είτε με τον πρώτο τυχερό που κέρδισε 1 εκ. ευρώ στο λαχείο. Είτε με το ασύδοτο καθίκι που βγάζει 1 εκ. ευρώ από το trafficing. Είτε με το λαμόγιο που βγάζει 1 εκ. ευρώ από κρατικές προμήθειες.

Αναρωτιόμαστε, γιατί άραγε η ελληνική οικονομία είναι κρατικοδίαιτη. Είναι απελπιστικά απλό. Η οικονομία μας είναι κρατικοδίαιτη γιατί έχουμε πολύ πιό απλές διαδικασίες στο να γίνεις λαμόγιο από το να γίνεις δημιουργικός επιχειρηματίας.
Από την στιγμή που κανένας δεν εξετάζει το ΠΩΣ έκανες λεφτά, γιατί να μην ακολουθήσεις την εύκολη διαδρομή;

Αντίστροφη λογική: αν κάνουμε την δουλειά του λαμόγιου πιό δύσκολη και την δουλειά του δημιουργικού ανθρώπου πιό εύκολη, θα έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα της Ελλάδας μέσα σε μιά νύχτα. Αυτό θα είναι καλό γιά την Ελλάδα και μακάρι να μπορούσε να γίνει.
Αλλά αφήνει ανέγγιχτο το πραγματικό συστημικό πρόβλημα (όλου του κόσμου, όχι μόνο στην Ελλάδα) που εξετάζει το *πως* κερδίζονται τα λεφτά.

Η Κίνα και η Ρωσία θεωρούνται σήμερα ισχυρές χώρες, επειδή έχουν περισσότερα λεφτά από τις ευρωπαικές χώρες. Αν όμως αξιολογούσαμε το ΠΩΣ έφτιαξαν αυτά τα λεφτά, θα έπρεπε να τις κατατάξουμε στον πάτο του βαρελιού. Ξέσκισαν και ξεσκίζουν τους ίδιους τους τους ανθρώπους, βασανίζουν ζώα, καταστρέφουν (σε ασύλληπτα μεγέθη) το περιβάλλον.
Δεν είναι δυνατόν ένα t-shirt που φτιάχτηκε στην Γερμανία να αξιολογείται το ίδιο με ένα t-shirt που φτιάχτηκε στην Κίνα. Δεν είναι δυνατόν να αγοράζουμε προιόντα βαμμένα στο αίμα ζώων.
Κι όμως, αυτό ακριβώς κάνουμε. Γιατί μας ενδιαφέρει η τιμή ενός πράγματος, αλλά όχι η αξία του.

Αν δεν διορθώσουμε αυτό το μέγιστο συστημικό λάθος, αν δεν ασχοληθούμε σαν κοινωνία (και εννοώ σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο ελληνικό) με την αξία των αγαθών γύρω μας, είμαστε καταδικασμένοι σε εκφυλισμό. Σε ανεγκέφαλα και άψυχα όντα που καταναλώνουν iphones και ilikes, χωρίς να ξέρουν τι κάνουν.

* * * *
Υ.Γ. Μιάς και αυτό είναι το τελευταίο μου ποστ γύρω από την πολιτική και την Ελλάδα (δεν πρόκειται να ξαναγράψω την λέξη "Ελλάδα" στα επόμενα 2 χρόνια ;-) ), θέλω να δώσω το πολιτικό μου στίγμα, όπως αυτό ισχύει σήμερα.
Από σημερινή σκοπιά, οι άνθρωποι που αναφέρω πιό κάτω εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτά που πιστεύω.
Να σημειώσω - με έντονα γράμματα - ότι οι καημένοι δεν φέρουν ευθύνη γιά την επιλογή μου ;-) Τους ξέρω αποκλειστικά από τα γραφτά τους στο δίκτυο.
Αν λοιπόν κάποιος εχθρεύεται εμένα, δεν υπάρχει λόγος να εχθρεύεται και εκείνους.

1) Αν γίνονταν εκλογές θα ψήφιζα την Δημιουργία Ξανά. Αν τελικά κατέβουν σε εκλογές (με χαρά πληροφορήθηκα ότι πλέον έγιναν κόμμα). Από ότι λένε οι ίδιοι γιά τους εαυτούς τους, πρόκειται γιά πετυχημένους έλληνες επιχειρηματίες. Επειδή ακριβώς είναι δημιουργικοί άνθρωποι, αμφιβάλλω αν θα αντέξουν να σφίγγουν χέρια κουμπάρων και λαμόγιων τα επόμενα 2 χρόνια.
Παρ' όλες τις αμφιβολίες μου, θα έχουν την στήριξη μου - όχι μόνο σε επίπεδο απλής ψήφου.
Αν όχι την Δ.Ξ., γενικά θα ψήφιζα οποιονδήποτε υπόσχεται (με προδιαγραφές υλοποίησης) τον πλήρη χωρισμό εκκλησίας - κράτους.

2) Την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, μαζί με δημιουργικές και υλοποιήσιμες προτάσεις γιά έξοδο από την κρίση, τις περιγράφει καλύτερα ο Γιάνης Βαρουφάκης στο protagon και στο μπλογκ του (δεν έχω το λινκ πρόχειρο). Τα κείμενα του θέλουν σκέψη γιά να κατανοηθούν. Αλλά αν μας έδινε ευκολοχώνευτες λύσεις θα το θεωρούσα ύποπτο.

3) Το πως φτάσαμε ως εδώ, μαζί με μερικές καλές προβλέψεις γιά το μέλλον το αναλύει καλύτερα ο TechieChan / Waste. Τα κείμενα του είναι σεντονιάδες. Πολλές φορές αξίζει να διαβάσει κανείς και τον ποταμό των 100+ σχολίων, μιάς και εκεί ακούγονται ακόμα περισσότερες καλές απόψεις.
Ο Waste δεν δίνει λύσεις. Αλλά αναλύει πολύ καλά το κοντινό παρελθόν και το κοντοπρόθεσμο μέλλον.

4) Ο Καιρός. Ο καπεταν- Γιώργος Τετράδης. Χωρίς άλλες συστάσεις. Εδώ το τελευταίο από τα καλύτερα του.

5) Πιτσιρίκος. Ξέρω, είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ξέρω, αντί γιά μακροσκελείς αναλύσεις είναι αφαιρετικός. Πετάει 5 ατάκες, χωρίς επιχειρηματολογία, χωρίς στοιχεία. Όποιος θέλει στοιχεία, μπορεί να τα βρει και μόνος του. Γιατί θα πρέπει ο Πιτσιρίκος να δίνει την τροφή μασημένη; Αυτά που λέει, τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει, τα θεωρώ σωστά. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP