Μη γνωρίζοντας
Έχω δηλώσει ήδη από το τελευταίο ποστ αναγνώστης του protagon. Χτες διάβασα αυτό το κείμενο (Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα). Σήμερα διαβάζω (παίρνοντας το λινκ από το ίδιο σαιτ) τον αντίλογο.
Θα φανεί περίεργο, αλλά συμφωνώ και με τα δύο κείμενα. Με το πρώτο ταυτίζομαι απόλυτα. Το δεύτερο είναι πολύ σωστό μεν, αλλά επ' ουδενί αποτελεί απάντηση στο πρώτο. Και τα δύο κείμενα μιλάνε γιά σωστούς ανθρώπους και γιά σκάρτους. Ποιός δεν θέλει να επαινέσει τους σωστούς, ποιός δεν θέλει να κατακρίνει τους σκάρτους; Κατά την γνώμη μου, και τα δύο κείμενα αραδιάζουν κοινοτυπίες.
Πριν αρχίσουμε να (ξανα)παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες, ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Υπάρχουν λοιπόν σωστοί και σκάρτοι άνθρωποι ανάμεσα μας. Σιγά την ανακάλυψη. Παντού γίνεται το ίδιο. Σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές. Δεν εστιάζω στα ποσοστά. Ίσως κάποιος επιχειρηματολογήσει ότι η χώρα Χ έχει 80% λαμόγια ενώ η χώρα Ψ έχει 20% λαμόγια. Κανένας δεν (μπορεί να) έχει ακριβή νούμερα. Αλλά ακόμα και αν τα νούμερα είναι σωστά, δεν σημαίνει τίποτα. Δεν κάνουμε εδώ διαγωνισμό της γιοροβύζιον γιά να αναδείξουμε την "καλύτερη" (ότι και να σημαίνει αυτό) χώρα. Προσπαθούμε να δούμε πως θα πάμε μπροστά.
ΟΚ, τα νούμερα όντως παίζουν κάποιον ρόλο. Σε μιά χώρα με 80% λαμόγια είναι πολύ πιο ζόρικο να εγκαθιδρύσεις υγιείς δομές σε σύγκριση με μιά χώρα όπου το ποσοστό των λαμόγιων είναι 20%.
Άρα το πρώτο μας μέλημα (πρέπει να) είναι το να μετρηθούμε. Απλά και γρήγορα. Χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και χωρίς εθνικοπατριωτικές παρωπίδες.
Το πρώτο βήμα στο να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας είναι το να μάθουμε ποιοί είμαστε. Δεν εννοώ ποιοί είμαστε πολιτισμικά, λογοτεχνικά, ψυχολογικά και λοιπά όμορφα. Εννοώ καθαρά αριθμητικά.
Πόσοι είναι βρε αδερφέ αυτοί οι περιβόητοι δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσα παίρνουν ακριβώς; Πόσα πέρνει ο νεοδιοριζόμενος δασκαλάκος στις παρυφές της Πίνδου και πόσα παίρνει ο επιτροπατζής ( = αυτός που στρογγυλοκάθεται σε 30 επιτροπές, ροκανίζοντας επιδόματα).
Πόσοι είναι οι ταξιτζήδες μας, πόσοι οι φαρμακοποιοί μας, πόσοι οι λιμενεργάτες μας, πόσοι οι γιατροί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι και οι εργολάβοι μας;
Ακόμα σημαντικότερο, ΠΩΣ κερδίζουν αυτά που κερδίζουν; Με ποιό σύστημα βγάζουν το εισόδημα τους; (η μήπως επωφελούνται από συστημικά λάθη; ).
Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε συνεχώς στις εφημερίδες "συνελήφθη ο Χ επειδή χρωστούσε στην εφορία". ΟΚ, καλά του έκαναν του Χ. Αλλά αν πιάνουμε τον Χ και αφήνουμε το υπόλοιπο σύστημα ως έχει, αύριο στην θέση του Χ θα φοροδιαφύγει ο Ψ. Και μετά ο Α, ο Β και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου.
Πέρα από το να πιάσουμε τον Χ φοροφυγά, σημαντικότερο είναι να δούμε την βάση του συστήματος (τα συστημικά λάθη) που επέτρεψαν στον Χ να συσσωρεύσει 3 (είτε 13) εκατομμύρια απλήρωτων φόρων επί 3 χρόνια.
Η απογραφή που θεωρώ σαν απαραίτητη αρχή μιάς πραγματικής εξυγίανσης της χώρας μας θα περιλαμβάνει το πως. Δεν με ενδιαφέρει αν ο συγκεκριμένος γιατρός Μήτρος Καραμήτρος βγάζει 100 χιλιάρικα. Αυτο είναι ενδιαφέρον γιά την εφορία, αλλά όχι γιά κάποιον που θέλει να διορθώσει τα στραβά της χώρας μας. Με ενδιαφέρει λοιπόν το "πως" βγάζει ένας τυχαίος γιατρός το εισόδημα του. Και όχι, δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό το "πως".
Το να μετρηθούμε λοιπόν είναι η αρχή, το πρώτο βήμα. Το να βάλουμε στόχους είναι το δεύτερο. Δυστυχώς στην κοινωνία μας έχει εκλείψει ο διάλογος ανάμεσα στις κοινωνικές / επαγγελματικές τάξεις. Ήδη από την εποχή της χούντας (εννοώ εκείνης του 1967). Εδω και δεκαετίες, ένας πολιτικός αρχηγός ανεβαίνει σ' ένα μπαλκόνι, ξαμολάει ένα (άντε δύο) πιασάρικα συνθήματα, εκλέγεται - και μετά κάνει ότι θέλει.
Εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήτες μας δίνουν δωράκια στην εκλογική τους πελατεία (και στον εαυτό τους φυσικά), αδικώντας κατάφωρα όλους τους υπόλοιπους. Και όλοι οι υπόλοιποι, αντί να απαιτήσουν εδώ και τώρα αξιοκρατία και ισονομία, απλά περιμένουν να γίνουν κι αυτοί εκλογική πελατεία, ώστε να πάρουν δωράκια και προνόμια από το κράτος / κυβέρνηση.
Τα λεφτά - αλλά κι όλοι οι φυσικοί πόροι μιάς χώρας - είναι περιορισμένα. Αν δώσεις προνόμια στους αγρότες (παράδειγμα), θα αδικήσεις τους μηχανικούς (παράδειγμα). Αν δώσεις στους απόφοιτους ΤΕΙ, θα αδικήσεις τους απόφοιτους ΑΕΙ. Αν ευνοήσεις τους νέους, θα αδικήσεις τους συνταξιούχους.
Πουθενά, σε καμμία χώρα δεν υπάρχει απόλυτη ισότητα. Πάντα το κράτος - όλα τα κράτη - ευνοεί κάποιες κοινωνικές ομάδες, αδικώντας άλλες. Δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί το ότι αυτές οι αποφάσεις παίρνονται από κάποιους πολιτικάντηδες χωρίς κοινωνικό διάλογο και χωρίς συναίνεση.
Αν σαν κοινωνία (α) μετρηθούμε, μάθουμε ποιοί είμαστε και (β) αποφασίσουμε από κοινού να δώσουμε από 1 εκατομμύριο ευρώ σε κάθε εργολάβο (πυροσβέστη, γιατρό, ταξιτζή, δημόσιο υπάλληλο), θα είμαι ο τελευταίος που θα διαμαρτυρηθεί. Αλλά το να χρησιμοποεί ο κάθε πολιτικάντης τον κρατικό κορβανά γιά να ευνοήσει τους κομματικούς του στρατούς και όσους τυχαίνει να αποτελούν την εκλογική πελατεία της εποχής, το θεωρώ καταστροφικό γιά την χώρα.
Κουράστηκα λοιπόν από τα πάμπολλα άρθρα του τύπου "η Ελλάδα του ομορφάντρα". Τι αποδεικνύει το να στηλιτεύεις τους συμπατριώτες σου; Μήπως το ότι εσύ είσαι καλύτερος;
Κουράστηκα όμως και από όλους αυτούς τους υπερεθνικόφρονες που σπεύδουν (α) να κατηγορήσουν τους άλλους λαούς γιά την δική μας κρίση, (β) να περιγράψουν με πάθος την κάθε μας "αρετή". Υπαρκτή είτε ανύπαρκτη, με είτε χωρίς εισαγωγικά.
Τι νόημα έχουν οι φράσεις του δεύτερου κειμένου όπου - με περίσσιο λυρισμό - ο συγγραφέας περιγράφει ότι έχει συναντήσει καλούς γιατρούς και ευγενικούς ταξιτζήδες;
Τι θα κερδίσουμε αραδιάζοντας τις αρετές μας; Περιμένουμε βραβείο από την διεθνή κοινότητα, επειδή ΜΕΡΙΚΟΙ από τους ταξιτζήδες, γιατρούς, αρχιτέκτονες, μανάβηδες και υδραυλικούς μας είναι τίμιοι;
Εκείνο που θέλω είναι να μετρηθούμε και μετά - με βάση τα στοιχεία - να αποφασίσουμε από κοινού το τι θέλουμε. Σαν τρίτο βήμα θα πρέπει να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν αυτά που θέλουμε. Σε μιά κοινωνία που δεν ξέρει ποιά είναι και τι θέλει, οι όποιες κοινοβουλευτικές εκλογές είναι φαρσοκωμωδία, ανόητες.
Κάπου στην πορεία θα πρέπει να τιμωρήσουμε παραδειγματικά (τόσο, που να το θυμούνται οι 20 επόμενες γενιές) αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.
Ναι, το ξέρω. Είναι αργά, δεν έχουμε πιά χρόνο. Ήδη μας κυβερνάνε οι ξένοι. Τίποτα από όσα γράφω πιό πάνω δεν μπορεί να υλοποιηθεί.
Αλλά αυτό το κείμενο δεν το έγραψα γιά μας.
Το έγραψα γιά εκείνους που θα έρθουν μετά από μας.
Θα φανεί περίεργο, αλλά συμφωνώ και με τα δύο κείμενα. Με το πρώτο ταυτίζομαι απόλυτα. Το δεύτερο είναι πολύ σωστό μεν, αλλά επ' ουδενί αποτελεί απάντηση στο πρώτο. Και τα δύο κείμενα μιλάνε γιά σωστούς ανθρώπους και γιά σκάρτους. Ποιός δεν θέλει να επαινέσει τους σωστούς, ποιός δεν θέλει να κατακρίνει τους σκάρτους; Κατά την γνώμη μου, και τα δύο κείμενα αραδιάζουν κοινοτυπίες.
Πριν αρχίσουμε να (ξανα)παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες, ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Υπάρχουν λοιπόν σωστοί και σκάρτοι άνθρωποι ανάμεσα μας. Σιγά την ανακάλυψη. Παντού γίνεται το ίδιο. Σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές. Δεν εστιάζω στα ποσοστά. Ίσως κάποιος επιχειρηματολογήσει ότι η χώρα Χ έχει 80% λαμόγια ενώ η χώρα Ψ έχει 20% λαμόγια. Κανένας δεν (μπορεί να) έχει ακριβή νούμερα. Αλλά ακόμα και αν τα νούμερα είναι σωστά, δεν σημαίνει τίποτα. Δεν κάνουμε εδώ διαγωνισμό της γιοροβύζιον γιά να αναδείξουμε την "καλύτερη" (ότι και να σημαίνει αυτό) χώρα. Προσπαθούμε να δούμε πως θα πάμε μπροστά.
ΟΚ, τα νούμερα όντως παίζουν κάποιον ρόλο. Σε μιά χώρα με 80% λαμόγια είναι πολύ πιο ζόρικο να εγκαθιδρύσεις υγιείς δομές σε σύγκριση με μιά χώρα όπου το ποσοστό των λαμόγιων είναι 20%.
Άρα το πρώτο μας μέλημα (πρέπει να) είναι το να μετρηθούμε. Απλά και γρήγορα. Χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και χωρίς εθνικοπατριωτικές παρωπίδες.
Το πρώτο βήμα στο να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας είναι το να μάθουμε ποιοί είμαστε. Δεν εννοώ ποιοί είμαστε πολιτισμικά, λογοτεχνικά, ψυχολογικά και λοιπά όμορφα. Εννοώ καθαρά αριθμητικά.
Πόσοι είναι βρε αδερφέ αυτοί οι περιβόητοι δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσα παίρνουν ακριβώς; Πόσα πέρνει ο νεοδιοριζόμενος δασκαλάκος στις παρυφές της Πίνδου και πόσα παίρνει ο επιτροπατζής ( = αυτός που στρογγυλοκάθεται σε 30 επιτροπές, ροκανίζοντας επιδόματα).
Πόσοι είναι οι ταξιτζήδες μας, πόσοι οι φαρμακοποιοί μας, πόσοι οι λιμενεργάτες μας, πόσοι οι γιατροί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι και οι εργολάβοι μας;
Ακόμα σημαντικότερο, ΠΩΣ κερδίζουν αυτά που κερδίζουν; Με ποιό σύστημα βγάζουν το εισόδημα τους; (η μήπως επωφελούνται από συστημικά λάθη; ).
Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε συνεχώς στις εφημερίδες "συνελήφθη ο Χ επειδή χρωστούσε στην εφορία". ΟΚ, καλά του έκαναν του Χ. Αλλά αν πιάνουμε τον Χ και αφήνουμε το υπόλοιπο σύστημα ως έχει, αύριο στην θέση του Χ θα φοροδιαφύγει ο Ψ. Και μετά ο Α, ο Β και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου.
Πέρα από το να πιάσουμε τον Χ φοροφυγά, σημαντικότερο είναι να δούμε την βάση του συστήματος (τα συστημικά λάθη) που επέτρεψαν στον Χ να συσσωρεύσει 3 (είτε 13) εκατομμύρια απλήρωτων φόρων επί 3 χρόνια.
Η απογραφή που θεωρώ σαν απαραίτητη αρχή μιάς πραγματικής εξυγίανσης της χώρας μας θα περιλαμβάνει το πως. Δεν με ενδιαφέρει αν ο συγκεκριμένος γιατρός Μήτρος Καραμήτρος βγάζει 100 χιλιάρικα. Αυτο είναι ενδιαφέρον γιά την εφορία, αλλά όχι γιά κάποιον που θέλει να διορθώσει τα στραβά της χώρας μας. Με ενδιαφέρει λοιπόν το "πως" βγάζει ένας τυχαίος γιατρός το εισόδημα του. Και όχι, δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό το "πως".
Το να μετρηθούμε λοιπόν είναι η αρχή, το πρώτο βήμα. Το να βάλουμε στόχους είναι το δεύτερο. Δυστυχώς στην κοινωνία μας έχει εκλείψει ο διάλογος ανάμεσα στις κοινωνικές / επαγγελματικές τάξεις. Ήδη από την εποχή της χούντας (εννοώ εκείνης του 1967). Εδω και δεκαετίες, ένας πολιτικός αρχηγός ανεβαίνει σ' ένα μπαλκόνι, ξαμολάει ένα (άντε δύο) πιασάρικα συνθήματα, εκλέγεται - και μετά κάνει ότι θέλει.
Εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήτες μας δίνουν δωράκια στην εκλογική τους πελατεία (και στον εαυτό τους φυσικά), αδικώντας κατάφωρα όλους τους υπόλοιπους. Και όλοι οι υπόλοιποι, αντί να απαιτήσουν εδώ και τώρα αξιοκρατία και ισονομία, απλά περιμένουν να γίνουν κι αυτοί εκλογική πελατεία, ώστε να πάρουν δωράκια και προνόμια από το κράτος / κυβέρνηση.
Τα λεφτά - αλλά κι όλοι οι φυσικοί πόροι μιάς χώρας - είναι περιορισμένα. Αν δώσεις προνόμια στους αγρότες (παράδειγμα), θα αδικήσεις τους μηχανικούς (παράδειγμα). Αν δώσεις στους απόφοιτους ΤΕΙ, θα αδικήσεις τους απόφοιτους ΑΕΙ. Αν ευνοήσεις τους νέους, θα αδικήσεις τους συνταξιούχους.
Πουθενά, σε καμμία χώρα δεν υπάρχει απόλυτη ισότητα. Πάντα το κράτος - όλα τα κράτη - ευνοεί κάποιες κοινωνικές ομάδες, αδικώντας άλλες. Δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί το ότι αυτές οι αποφάσεις παίρνονται από κάποιους πολιτικάντηδες χωρίς κοινωνικό διάλογο και χωρίς συναίνεση.
Αν σαν κοινωνία (α) μετρηθούμε, μάθουμε ποιοί είμαστε και (β) αποφασίσουμε από κοινού να δώσουμε από 1 εκατομμύριο ευρώ σε κάθε εργολάβο (πυροσβέστη, γιατρό, ταξιτζή, δημόσιο υπάλληλο), θα είμαι ο τελευταίος που θα διαμαρτυρηθεί. Αλλά το να χρησιμοποεί ο κάθε πολιτικάντης τον κρατικό κορβανά γιά να ευνοήσει τους κομματικούς του στρατούς και όσους τυχαίνει να αποτελούν την εκλογική πελατεία της εποχής, το θεωρώ καταστροφικό γιά την χώρα.
Κουράστηκα λοιπόν από τα πάμπολλα άρθρα του τύπου "η Ελλάδα του ομορφάντρα". Τι αποδεικνύει το να στηλιτεύεις τους συμπατριώτες σου; Μήπως το ότι εσύ είσαι καλύτερος;
Κουράστηκα όμως και από όλους αυτούς τους υπερεθνικόφρονες που σπεύδουν (α) να κατηγορήσουν τους άλλους λαούς γιά την δική μας κρίση, (β) να περιγράψουν με πάθος την κάθε μας "αρετή". Υπαρκτή είτε ανύπαρκτη, με είτε χωρίς εισαγωγικά.
Τι νόημα έχουν οι φράσεις του δεύτερου κειμένου όπου - με περίσσιο λυρισμό - ο συγγραφέας περιγράφει ότι έχει συναντήσει καλούς γιατρούς και ευγενικούς ταξιτζήδες;
Τι θα κερδίσουμε αραδιάζοντας τις αρετές μας; Περιμένουμε βραβείο από την διεθνή κοινότητα, επειδή ΜΕΡΙΚΟΙ από τους ταξιτζήδες, γιατρούς, αρχιτέκτονες, μανάβηδες και υδραυλικούς μας είναι τίμιοι;
Εκείνο που θέλω είναι να μετρηθούμε και μετά - με βάση τα στοιχεία - να αποφασίσουμε από κοινού το τι θέλουμε. Σαν τρίτο βήμα θα πρέπει να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν αυτά που θέλουμε. Σε μιά κοινωνία που δεν ξέρει ποιά είναι και τι θέλει, οι όποιες κοινοβουλευτικές εκλογές είναι φαρσοκωμωδία, ανόητες.
Κάπου στην πορεία θα πρέπει να τιμωρήσουμε παραδειγματικά (τόσο, που να το θυμούνται οι 20 επόμενες γενιές) αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.
Ναι, το ξέρω. Είναι αργά, δεν έχουμε πιά χρόνο. Ήδη μας κυβερνάνε οι ξένοι. Τίποτα από όσα γράφω πιό πάνω δεν μπορεί να υλοποιηθεί.
Αλλά αυτό το κείμενο δεν το έγραψα γιά μας.
Το έγραψα γιά εκείνους που θα έρθουν μετά από μας.
2 σχολια:
Καλησπέρα Πειρατή,
Μου άρεσε το κείμενό σου.
Μου έκανε όμως δυσάρεστη εντύπωση το κείμενο στο protagon.
Δηλαδή στον "ομορφάντρα" αυτό που βλέπουμε είναι "η Ελλάδα της διαφθοράς, του ψυχοπονιάρη, του τεμπέλη, του λαθραίου, του καταφερτζή, του αναίσθητου, του Ελληνάρα;"
Τελικά μήπως διατυπώνουμε αυτά που έχουμε προαποφασίσει να πούμε, ανεξάρτητα από το τι βλέπουμε, ή αντιλαμβανόμαστε; Πόσες παραωπίδες πια έχουμε στα μάτια μας;
Προφανώς ή η συντάκτρια ζει σε άλλη χώρα είτε εγώ, εγώ όμως δηλώνω ότι ζω στην Ελλάδα και επίσης υποστηρίζω ότι όσο πίσω μας πήγε η εικόνα του τεμπέλη, του λαθραίου και του καταφερτζή, άλλο τόσο μας πίσω και η εικόνα του σνομπ και του ελιτίστα.
Το κείμενο μου προξένησε ένα ανακάτωμα στο στομάχι, δεν χρειάζεται πλέον να απορώ για ποιο λόγο μας αντιμετωπίζει η πολιτική ελίτ της Ευρώπης με τέτοιο σκεπτικισμό, οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουμ σαλτάρει με τέτοιο υπαρξιακό διχασμό!
Δεν θέλω να σχολιάσω άλλο αυτό tο κείμενο, είμαι πιο κοντά στο δεύτερο, το βρίσκω περισσότερο αυθεντικό και με ψυχή.
Όπως και να έχει όμως, με εκείνα τα δίπολα, δεξιά-αριστερά, "ομορφάντρας"-clean look, δημόσιο-ιδιωτικό, χρεοκοπία-σωτηρία, ευρώ-δραχμή, ολυμπιακός-παναθηναϊκός, μπαλκλαβάς-κρεμ μπρουλέ, τούρκικος-καπουτσίνο, εγώ έχω πολύ, μα πάρα πολύ κακές σχέσεις.
Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε είναι να σοβαρευτούμε, να αντιληφθούμε τα λάθη μας, να συμβιβαστούμε με εμάς τους ίδιους, να πατήσουμε πάνω στις αρετές μας και να προχωρήσουμε, θέλει παιδεία όμως αυτό, θέλει τόλμη, θέλει ειλικρινείς προθέσεις κι όχι πόζες, θέλει να υπερβούμε όσα μας στοιχειώνουν.
Καλησπερα αγαπητε Τζων. Καποια κοινη γνωστη μας μου ελεγε ακριβως τα ιδια πραγματα με εσενα, μολις λιγα λεπτα πριν ;-)
Εχω κι εγω κουραστει και βαρεθει απο αυτο το διπολο "ειμαστε για τα μπαζα / ειμαστε σουπερ ντουπερ".
Οι μισοι αυτομαστιγωνομαστε και σιχαινομαστε το ειδωλο μας στον καθρεφτη. Και οι αλλοι μισοι προσπαθουν να παραβιασουν ανοιχτες πορτες.
ΦΥΣΙΚΑ και υπαρχουν καλοι και εντιμοι και αξιοι συμπατριωτες μας. Πιστευω μαλιστα (αντικειμενικα στοιχεια δεν υπαρχουν, απλα πιστευω) οτι αποτελουν την συντριπτικη πλειοψηφια.
Αλλά τι κερδιζουμε τελικα με το να επισημαινουμε διαρκως το αυτονοητο;
Εκεινο που θα ηθελα ειναι να τα βαλουμε κατω. Κουκια μετρημενα. Να μετρησουμε ποιοι ειμαστε.
Οσοι ειναι σωστοι να πανε σπιτακι τους. Χωρις ανταμοιβη, χωρις ιδιαιτερη μνεια. Δεν βλεπω τον λογο γιατι να γραψουμε σπαραξικαρδια ρεπορταζ για καποιον που ειναι απλα σωστος στην δουλεια του.
Οι λιγοι που θα βρεθουν σκαρτοι να τιμωρηθουν. Κυριως, να μετρηθουν, να αναλυθουν και να καταργηθουν οι (συστημικοι) λόγοι, που επιτρεπουν τοσα χρονια στους σκαρτους να ειναι σκαρτοι - και να παραμενουν ατιμωρητοι.
Post a Comment