Σύνδρομο του Αναχωρητή
Εμείς που ταξιδεύουμε στην θάλασσα, ερχόμαστε συχνά με το φαινόμενο εκείνο που ονομάζω "σύνδρομο του αναχωρητή". Οι πάσχοντες απο αυτό το σύνδρομο χαρακτηρίζονται από τον διακαή πόθο "να τα βροντήξω όλα κάτω, να σηκωθώ να φύγω, να ζήσω ανεξάρτητος, μόνος μου, αυτόνομος κλπ. ".
Το σύνδρομο του αναχωρητή δεν είναι βέβαια αποκλειστικότητα όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα. Το συναντάμε συχνά και σε στεριανούς. Αλλά η Απεραντοσύνη της Θάλασσας ενισχύει κατά πολύ τέτοιους πόθους. Αρκεί να αγναντέψει κανείς από το κατάστρωμα τον Κυρ-Ήλιο καθώς πέφτει στο νερό, και θα νιώσει δυνατή την έλξη του ανοιχτού ορίζοντα.
Είχα κι εγώ αυτό το σύνδρομο - παλιά, στα χρόνια της εφηβείας μου. Σήμερα έχω θεραπευτεί εντελώς. Σήμερα το βλέπω σε άλλους και περιορίζομαι να χαμογελάω με συγκατάβαση.
Γιατί παθαίνουν αυτό το σύνδρομο τόσοι πολλοί άνθρωποι; Μα επειδή η σημερινή ζωή μας είναι *όντως* ανούσια, μίζερη και μονότονη. Επειδή το να φεύγεις αποτελεί βιολογική ανάγκη (ίσως λίγο εντονότερη γιά τα αρσενικά). Επειδή η ελευθερία και η ανεξαρτησία από τους άλλους είναι από τα πιό όμορφα αισθήματα.
Ανάποδο ερώτημα. Αφού τόσοι πολλοί θέλουν να φεύγουν, γιατί δεν το εφαρμόζει κανείς;
Επειδή το να ζεις μόνος σου και ανεξάρτητος ειναι Πολύ Ζόρικο Πράγμα. (εννοείται ότι μιλάω από πείρα).
Εκατό χιλάδες έχουν τον πόθο να φύγουν. Δέκα χιλιάδες το σχεδιάζουν σοβαρά. Χίλιοι αρχίζουν να υλοποιούν τα σχέδια τους και κολλάνε κάπου στην μέση. Εκατό ξεκινάνε το ταξίδι της μοναξιάς και της ανεξαρτησίας. Και μόνο ο ένας φτάνει (κι αυτος ο ένας, δεν είσαι εσύ).
Διάβαζα πριν λίγους μήνες γιά έναν 30ρη ελβετό, που αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ζήσει σε ένα ερημικό νησί. Διάλεξε ένα ωραίο νησί, με διαθέσιμο πόσιμο νερό, με ήπιο κλίμα - κάπου στον Ειρηνικό. Πήρε μαζί του εφόδια, προμήθειες, ένα δορυφορικό τηλέφωνο (άρα και ίντερνετ), μπαταρίες και ένα σωρό άλλα μπιχλιμπίδια της τεχνολογίας. Ο σκοπός του ήταν να ζήσει 12 μήνες μόνος του στο νησάκι αυτό και να κάνει διαλογισμό. Να βρει τον εαυτό του - όπως περιγράφει ο ίδιος.
Άντεξε μόνο 7.5 μήνες, μέσα στους οποίους δεν κατάφερε ούτε 1 φορά να κάνει διαλογισμό. Επί 24 ώρες / 24ωρο και επί 7.5 μήνες πάλευε να καλύψει τις βασικές του βιολογικές ανάγκες, δηλαδή τροφή και στέγη. Οι φίλοι του τον πήραν άρον-άρον από το νησάκι, αδυνατισμένο κατά 10 κιλά και άρρωστο. Όλα αυτά με εφόδια, με εργαλεία, με ίντερνετ, σε ένα φιλικό και ήπιο περιβάλλον.
Θυμήθηκα τα νιάτα μου. Όταν ξεκινούσα χωρίς εφόδια και με ελάχιστα εργαλεία (και *εννοείται* χωρίς τηλέφωνο) να ζήσω μόνος μου. Ποιά Πολυνησία και ποιός Ειρηνικός; Η Ελλάδα είχε τότε (και εξακολουθεί να έχει) πολλά μέρη στα οποία μπορείς να ζήσεις μόνος σου γιά ένα 2μηνο - 3μηνο, χωρίς να συναντήσεις ούτε έναν άνθρωπο. Κάπου στο τέλος του 3ου μήνα, ξεχνάς πως είναι η ανθρώπινη ομιλία.
Γιατί δεν έμεινα εκεί; Είναι απλό. Επειδή διαπίστωσα ότι είναι 100Χ πιό ξεκούραστο να συλλέγεις την τροφή σου από το ράφι του σουπερμάρκετ παρά από τους αγρούς και τις θάλασσες. Ακόμα και αν συνυπολογίσω ότι το σουπερμάρκετ θέλει λεφτά και ότι γιά να κερδίσω αυτά τα λεφτά πρέπει να κάνω μιά ανιαρή δουλειά, σε ένα σκοτεινό γραφείο - πάλι είναι ανετότερο το σουπερμάρκετ.
Μιά παραλλαγή του ερημικού νησιού είναι το καράβι. Ο μοναχικός θαλασσοπόρος που διασχίζει τους ωκεανούς - μόνος και ανεξάρτητος. Το πλοίο αποτελεί ένα δικό σου, μικρό νησί - μετακινούμενο. Aκόμα χειρότερα. Εχεις *και* πρόβλημα τροφής (κανένας δεν σου εγγυάται ότι θα πιάνεις ψάρια όποτε πεινάς), αλλά *και* επιβίωσης.
Ναι μεν το πλοίο σου προσφέρει στέγη - μια στέγη που στο νησί πρέπει να κατασκευάσεις από το μηδέν. Αλλά αυτή η στέγη κινδυνεύει διαρκώς με κατάρρευση και περνάς τις μέρες σου επισκευάζοντας ασταμάτητα. Μόλις φτιάξεις τα υδραυλικά, χαλάνε τα ηλεκτρικά. Μόλις φτιάξεις τα ηλεκτρικά, σκίζονται τα πανιά. Μόλις φτιάξεις τα πανιά, χαλάει το πηδάλιο κ.ο.κ. Και αν καταφέρεις κάποτε να τα έχεις όλα μαζί σε λειτουργία, έρχεται μια καταιγίδα και στα σπάει όλα.
Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε γιά έφηβους, έως 30ρηδες. Δηλαδή άνθρωπους εύρωστους, υγειείς, δυνατούς. Αλλά πως θα ζήσεις μόνος σου όταν φτάσεις 80ρης; Ποιός θα σου φτιάξει τα δόντια - είτε όταν είσαι νέος είτε ηλικιωμένος; Ποιός θα σου δέσει το τραύμα αν σκοντάψεις κάπου; Οι γιατροί είναι άτιμα όντα. Απαιτούν λεφτά γιά να σε θεραπεύσουν. Δεν τους αρκεί να τους προσφέρεις μερικές εξωτικές καρύδες και παπάγιας (αν υποθέσουμε ότι κατάφερες να πιάσεις καρύδες και παπάγιας στο μοναχικό νησί που ζεις).
Γιά όλους τους παραπάνω λόγους το θεωρώ αδύνατο να ζήσει κάποιος μόνος του και ανεξάρτητος. Τουλάχιστον όχι γιά παραπάνω από λίγες βδομάδες. Το σύνδρομο του αναχωρητή θα παραμείνει ευσεβής πόθος.
* * * *
Εκτός αν ......
(Εναλλακτική 1) ... κλειστείς στο Άγιον Όρος.
Οχι σε κάποιο από τα μοναστήρια, μαζί με άλλους μοναχούς. Εντελώς μόνος σου, σε κάποια σκήτη. Γίνεται, το ξέρω. Έχω την πεποίθηση, ότι ένα μεγάλο μέρος από εκείνους που ζουν στο Αγιονόρος δεν είναι θρήσκοι. Στην μοναξιά ενός κελλιού, κανείς δεν ξέρει αν προσεύχεσαι στον θεό, ή αν προσπαθείς να ξεφύγεις από τους δαίμονες που σε κυνηγάνε.
(Εναλλακτική 2) ... βγάλεις Πολλά Λεφτά.
Η Αρχή του ΜΜΜ (Make More Money). Το χρήμα σου προσφέρει την δυνατότητα να είσαι μόνος σου και ανεξάρτητος όποτε το χρειάζεσαι. Είναι η μόνη εναλλακτική όπου δεν απαιτείται να παλεύεις γιά την επιβίωση. Μόνο έτσι μπορείς πραγματικά να αφοσιωθείς στον διαλογισμό και την αναζήτηση του εαυτού σου.
Η πραγματική πολυτέλεια στις μέρες μας δεν είναι η Φερράρι και το Αρμάνι. Αυτα μπορεί να τα αποκτήσει και το πρώτο τυχόν λαμόγιο, με δανεικά.
Η πραγματική πολυτέλεια, ο πραγματικός πλούτος, είναι η δυνατότητα να λες στους πάντες "σε έχω χεσμένο". Όσο πιό πλούσιος είσαι, σε τόσο περισσότερους μπορείς να το πεις αυτό.
(Εναλλακτικη 3)... γίνεις αγρότης στην παραμεθόριο.
Πριν την περιγράψω, θέλω να σημειώσω ότι είναι η αγαπημένη μου εναλλακτική. Είναι ταυτόχρονα και η πιό εφαρμόσιμη. Αν ποτέ με (ξανα)πιάσει το σύνδρομο του αναχωρητή, θα υλοποιήσω ακριβώς αυτήν. Την θυμήθηκα διαβάζοντας ένα ρεπορταζ γιά κάποιον γερμανό, που τόλμησε να με αντιγράψει ;-)
Συνταγή γιά επίδοξους αναχωρητές λοιπόν. Από κάποιον που δοκίμασε αρκετές άλλες.
Υλικά:
-- Παίρνετε μιά σύντροφο που αγαπάτε και σας αγαπάει πολύ. Χωρίς εκείνη, τίποτα δεν έχει νόημα.
-- Παίρνετε μαζί σας ζώα. Πολλά, όσα περισσότερα μπορείτε. Πρώην αδέσποτα, γέρικα, ανάπηρα. Ζώα που θα σώσετε από εκτροφεία, από βασανιστήρια και από σφαγεία. Τίποτα εξωτικό. Μερικά σκυλιά, γάτες, αγελάδες, κότες και γουρούνια αρκούν. Η τελική επιλογή είναι φυσικά δική σας.
-- Αγοράζετε ένα μεγάλο αγρόκτημα σε μιά φτωχή, απομονωμένη, ακριτική περιοχή. Χωρίς αξία γιά τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όχι εξωτικά νησιά και τέτοια. Κάπου στην Μεσόγειο είναι υπεραρκετό.
-- Δυό - τρεις ανεμόμυλοι γιά να παράγετε ηλεκτρικό ρεύμα, γιά αρδευτικούς σκοπούς και γιά το άλεσμα των δημητριακών.
-- Ένα απλό σπιτάκι, με τις βασικές ανέσεις. Και οι κατάλληλοι στάβλοι εννοείται.
Εκτέλεση:
-- Παράγετε δημητριακά και λαχανικά. Τα περισσότερα καταναλώνονται από εσάς και τα ζώα σας. Αν υπάρξει περίσσευμα (μαζί με το περίσσευμα ηλεκτρικού ρεύματος από τους ανεμόμυλους) το ανταλλάσσετε με κάτι χρήσιμο.
Αυτό μπορεί να είναι κάποια εργαλεία, ρούχα, ιατρικές υπηρεσίες γιά όλα τα πλάσματα που ζουν στο αγρόκτημα, ή κάτι παρόμοιο.
Τα ζώα δεν έχουν καμμία χρηστικότητα με την κλασσική έννοια. Οι κότες δεν παράγουν αυγά, οι αγελάδες δεν παράγουν γάλα. Κανένα ζώο δεν θανατώνεται γιά να φαγωθεί.
Αποτέλεσμα:
Είναι εφαρμόσιμο κάτι τέτοιο; Ειλικρινά δεν ξέρω. Μου φαίνεται πολύ πιό εφαρμόσιμο (και εύκολο) από το να πάρω ένα πλοίο και να περάσω τις επόμενες δεκαετίες της ζωής μου στην μέση του πελάγου, είτε πάνω σ' ένα ερημονήσι.
Πάντως ο γερμανός που το εφαρμόζει, δηλώνει ευτυχισμένος.
Τον πιστεύω.
- - - -
Y.Γ. Ελπίζω η αγαπημένη μου να κατέχει από τσάπες και ξινάρια. ;-)
Εγώ είμαι εντελώς στούρνος σε ότι αφορά τις γεωργικές εργασίες. Το μόνο στο οποίο μπορώ να φανώ χρήσιμος είναι να είμαι ξαπλωμένος στην αιώρα και να της λέω όμορφες ιστορίες γιά τους αστερισμούς - όταν εκείνη γυρνάει από το σκάλισμα ή το όργωμα.
Το σύνδρομο του αναχωρητή δεν είναι βέβαια αποκλειστικότητα όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα. Το συναντάμε συχνά και σε στεριανούς. Αλλά η Απεραντοσύνη της Θάλασσας ενισχύει κατά πολύ τέτοιους πόθους. Αρκεί να αγναντέψει κανείς από το κατάστρωμα τον Κυρ-Ήλιο καθώς πέφτει στο νερό, και θα νιώσει δυνατή την έλξη του ανοιχτού ορίζοντα.
Είχα κι εγώ αυτό το σύνδρομο - παλιά, στα χρόνια της εφηβείας μου. Σήμερα έχω θεραπευτεί εντελώς. Σήμερα το βλέπω σε άλλους και περιορίζομαι να χαμογελάω με συγκατάβαση.
Γιατί παθαίνουν αυτό το σύνδρομο τόσοι πολλοί άνθρωποι; Μα επειδή η σημερινή ζωή μας είναι *όντως* ανούσια, μίζερη και μονότονη. Επειδή το να φεύγεις αποτελεί βιολογική ανάγκη (ίσως λίγο εντονότερη γιά τα αρσενικά). Επειδή η ελευθερία και η ανεξαρτησία από τους άλλους είναι από τα πιό όμορφα αισθήματα.
Ανάποδο ερώτημα. Αφού τόσοι πολλοί θέλουν να φεύγουν, γιατί δεν το εφαρμόζει κανείς;
Επειδή το να ζεις μόνος σου και ανεξάρτητος ειναι Πολύ Ζόρικο Πράγμα. (εννοείται ότι μιλάω από πείρα).
Εκατό χιλάδες έχουν τον πόθο να φύγουν. Δέκα χιλιάδες το σχεδιάζουν σοβαρά. Χίλιοι αρχίζουν να υλοποιούν τα σχέδια τους και κολλάνε κάπου στην μέση. Εκατό ξεκινάνε το ταξίδι της μοναξιάς και της ανεξαρτησίας. Και μόνο ο ένας φτάνει (κι αυτος ο ένας, δεν είσαι εσύ).
Διάβαζα πριν λίγους μήνες γιά έναν 30ρη ελβετό, που αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ζήσει σε ένα ερημικό νησί. Διάλεξε ένα ωραίο νησί, με διαθέσιμο πόσιμο νερό, με ήπιο κλίμα - κάπου στον Ειρηνικό. Πήρε μαζί του εφόδια, προμήθειες, ένα δορυφορικό τηλέφωνο (άρα και ίντερνετ), μπαταρίες και ένα σωρό άλλα μπιχλιμπίδια της τεχνολογίας. Ο σκοπός του ήταν να ζήσει 12 μήνες μόνος του στο νησάκι αυτό και να κάνει διαλογισμό. Να βρει τον εαυτό του - όπως περιγράφει ο ίδιος.
Άντεξε μόνο 7.5 μήνες, μέσα στους οποίους δεν κατάφερε ούτε 1 φορά να κάνει διαλογισμό. Επί 24 ώρες / 24ωρο και επί 7.5 μήνες πάλευε να καλύψει τις βασικές του βιολογικές ανάγκες, δηλαδή τροφή και στέγη. Οι φίλοι του τον πήραν άρον-άρον από το νησάκι, αδυνατισμένο κατά 10 κιλά και άρρωστο. Όλα αυτά με εφόδια, με εργαλεία, με ίντερνετ, σε ένα φιλικό και ήπιο περιβάλλον.
Θυμήθηκα τα νιάτα μου. Όταν ξεκινούσα χωρίς εφόδια και με ελάχιστα εργαλεία (και *εννοείται* χωρίς τηλέφωνο) να ζήσω μόνος μου. Ποιά Πολυνησία και ποιός Ειρηνικός; Η Ελλάδα είχε τότε (και εξακολουθεί να έχει) πολλά μέρη στα οποία μπορείς να ζήσεις μόνος σου γιά ένα 2μηνο - 3μηνο, χωρίς να συναντήσεις ούτε έναν άνθρωπο. Κάπου στο τέλος του 3ου μήνα, ξεχνάς πως είναι η ανθρώπινη ομιλία.
Γιατί δεν έμεινα εκεί; Είναι απλό. Επειδή διαπίστωσα ότι είναι 100Χ πιό ξεκούραστο να συλλέγεις την τροφή σου από το ράφι του σουπερμάρκετ παρά από τους αγρούς και τις θάλασσες. Ακόμα και αν συνυπολογίσω ότι το σουπερμάρκετ θέλει λεφτά και ότι γιά να κερδίσω αυτά τα λεφτά πρέπει να κάνω μιά ανιαρή δουλειά, σε ένα σκοτεινό γραφείο - πάλι είναι ανετότερο το σουπερμάρκετ.
Μιά παραλλαγή του ερημικού νησιού είναι το καράβι. Ο μοναχικός θαλασσοπόρος που διασχίζει τους ωκεανούς - μόνος και ανεξάρτητος. Το πλοίο αποτελεί ένα δικό σου, μικρό νησί - μετακινούμενο. Aκόμα χειρότερα. Εχεις *και* πρόβλημα τροφής (κανένας δεν σου εγγυάται ότι θα πιάνεις ψάρια όποτε πεινάς), αλλά *και* επιβίωσης.
Ναι μεν το πλοίο σου προσφέρει στέγη - μια στέγη που στο νησί πρέπει να κατασκευάσεις από το μηδέν. Αλλά αυτή η στέγη κινδυνεύει διαρκώς με κατάρρευση και περνάς τις μέρες σου επισκευάζοντας ασταμάτητα. Μόλις φτιάξεις τα υδραυλικά, χαλάνε τα ηλεκτρικά. Μόλις φτιάξεις τα ηλεκτρικά, σκίζονται τα πανιά. Μόλις φτιάξεις τα πανιά, χαλάει το πηδάλιο κ.ο.κ. Και αν καταφέρεις κάποτε να τα έχεις όλα μαζί σε λειτουργία, έρχεται μια καταιγίδα και στα σπάει όλα.
Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε γιά έφηβους, έως 30ρηδες. Δηλαδή άνθρωπους εύρωστους, υγειείς, δυνατούς. Αλλά πως θα ζήσεις μόνος σου όταν φτάσεις 80ρης; Ποιός θα σου φτιάξει τα δόντια - είτε όταν είσαι νέος είτε ηλικιωμένος; Ποιός θα σου δέσει το τραύμα αν σκοντάψεις κάπου; Οι γιατροί είναι άτιμα όντα. Απαιτούν λεφτά γιά να σε θεραπεύσουν. Δεν τους αρκεί να τους προσφέρεις μερικές εξωτικές καρύδες και παπάγιας (αν υποθέσουμε ότι κατάφερες να πιάσεις καρύδες και παπάγιας στο μοναχικό νησί που ζεις).
Γιά όλους τους παραπάνω λόγους το θεωρώ αδύνατο να ζήσει κάποιος μόνος του και ανεξάρτητος. Τουλάχιστον όχι γιά παραπάνω από λίγες βδομάδες. Το σύνδρομο του αναχωρητή θα παραμείνει ευσεβής πόθος.
* * * *
Εκτός αν ......
(Εναλλακτική 1) ... κλειστείς στο Άγιον Όρος.
Οχι σε κάποιο από τα μοναστήρια, μαζί με άλλους μοναχούς. Εντελώς μόνος σου, σε κάποια σκήτη. Γίνεται, το ξέρω. Έχω την πεποίθηση, ότι ένα μεγάλο μέρος από εκείνους που ζουν στο Αγιονόρος δεν είναι θρήσκοι. Στην μοναξιά ενός κελλιού, κανείς δεν ξέρει αν προσεύχεσαι στον θεό, ή αν προσπαθείς να ξεφύγεις από τους δαίμονες που σε κυνηγάνε.
(Εναλλακτική 2) ... βγάλεις Πολλά Λεφτά.
Η Αρχή του ΜΜΜ (Make More Money). Το χρήμα σου προσφέρει την δυνατότητα να είσαι μόνος σου και ανεξάρτητος όποτε το χρειάζεσαι. Είναι η μόνη εναλλακτική όπου δεν απαιτείται να παλεύεις γιά την επιβίωση. Μόνο έτσι μπορείς πραγματικά να αφοσιωθείς στον διαλογισμό και την αναζήτηση του εαυτού σου.
Η πραγματική πολυτέλεια στις μέρες μας δεν είναι η Φερράρι και το Αρμάνι. Αυτα μπορεί να τα αποκτήσει και το πρώτο τυχόν λαμόγιο, με δανεικά.
Η πραγματική πολυτέλεια, ο πραγματικός πλούτος, είναι η δυνατότητα να λες στους πάντες "σε έχω χεσμένο". Όσο πιό πλούσιος είσαι, σε τόσο περισσότερους μπορείς να το πεις αυτό.
(Εναλλακτικη 3)... γίνεις αγρότης στην παραμεθόριο.
Πριν την περιγράψω, θέλω να σημειώσω ότι είναι η αγαπημένη μου εναλλακτική. Είναι ταυτόχρονα και η πιό εφαρμόσιμη. Αν ποτέ με (ξανα)πιάσει το σύνδρομο του αναχωρητή, θα υλοποιήσω ακριβώς αυτήν. Την θυμήθηκα διαβάζοντας ένα ρεπορταζ γιά κάποιον γερμανό, που τόλμησε να με αντιγράψει ;-)
Συνταγή γιά επίδοξους αναχωρητές λοιπόν. Από κάποιον που δοκίμασε αρκετές άλλες.
Υλικά:
-- Παίρνετε μιά σύντροφο που αγαπάτε και σας αγαπάει πολύ. Χωρίς εκείνη, τίποτα δεν έχει νόημα.
-- Παίρνετε μαζί σας ζώα. Πολλά, όσα περισσότερα μπορείτε. Πρώην αδέσποτα, γέρικα, ανάπηρα. Ζώα που θα σώσετε από εκτροφεία, από βασανιστήρια και από σφαγεία. Τίποτα εξωτικό. Μερικά σκυλιά, γάτες, αγελάδες, κότες και γουρούνια αρκούν. Η τελική επιλογή είναι φυσικά δική σας.
-- Αγοράζετε ένα μεγάλο αγρόκτημα σε μιά φτωχή, απομονωμένη, ακριτική περιοχή. Χωρίς αξία γιά τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όχι εξωτικά νησιά και τέτοια. Κάπου στην Μεσόγειο είναι υπεραρκετό.
-- Δυό - τρεις ανεμόμυλοι γιά να παράγετε ηλεκτρικό ρεύμα, γιά αρδευτικούς σκοπούς και γιά το άλεσμα των δημητριακών.
-- Ένα απλό σπιτάκι, με τις βασικές ανέσεις. Και οι κατάλληλοι στάβλοι εννοείται.
Εκτέλεση:
-- Παράγετε δημητριακά και λαχανικά. Τα περισσότερα καταναλώνονται από εσάς και τα ζώα σας. Αν υπάρξει περίσσευμα (μαζί με το περίσσευμα ηλεκτρικού ρεύματος από τους ανεμόμυλους) το ανταλλάσσετε με κάτι χρήσιμο.
Αυτό μπορεί να είναι κάποια εργαλεία, ρούχα, ιατρικές υπηρεσίες γιά όλα τα πλάσματα που ζουν στο αγρόκτημα, ή κάτι παρόμοιο.
Τα ζώα δεν έχουν καμμία χρηστικότητα με την κλασσική έννοια. Οι κότες δεν παράγουν αυγά, οι αγελάδες δεν παράγουν γάλα. Κανένα ζώο δεν θανατώνεται γιά να φαγωθεί.
Αποτέλεσμα:
Είναι εφαρμόσιμο κάτι τέτοιο; Ειλικρινά δεν ξέρω. Μου φαίνεται πολύ πιό εφαρμόσιμο (και εύκολο) από το να πάρω ένα πλοίο και να περάσω τις επόμενες δεκαετίες της ζωής μου στην μέση του πελάγου, είτε πάνω σ' ένα ερημονήσι.
Πάντως ο γερμανός που το εφαρμόζει, δηλώνει ευτυχισμένος.
Τον πιστεύω.
- - - -
Y.Γ. Ελπίζω η αγαπημένη μου να κατέχει από τσάπες και ξινάρια. ;-)
Εγώ είμαι εντελώς στούρνος σε ότι αφορά τις γεωργικές εργασίες. Το μόνο στο οποίο μπορώ να φανώ χρήσιμος είναι να είμαι ξαπλωμένος στην αιώρα και να της λέω όμορφες ιστορίες γιά τους αστερισμούς - όταν εκείνη γυρνάει από το σκάλισμα ή το όργωμα.
15 σχολια:
Να πάρεις και μερικούς τάρανδους για εφέ! ;)
Όντως ο απομονωμένος αγρότης μετά της αγρότισσας είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος (και χωρίς ράσα!).
Γεια σου pølsemannen, πολυ ωραια ζωα οι ταρανδοι. Παλια τους ηξερα μονο απο φωτογραφιες και νομιζα οτι ειναι μικροι σαν ελαφια. Οταν σου λειπει το μετρο συγκρισης, δεν ξερεις.
Καποτε σταθηκα διπλα σε εναν ωραιο αρσενικο ταρανδο και καταλαβα (το ποσο μικρος και ασχημος ειμαι ;-) ).
Στο συγκεκριμενο πλανο φυγης, το μονο που δεν ξερω, ειναι αν οι ταρανδοι μπορουν να ζησουν στο μεσογειακο κλιμα. ;-)
Η φόρμουλα ευτυχίας του ενός δεν είναι απαραιτήτως η φόρμουλα ευτυχίας του άλλου ωστόσο υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, η απλότητα.
Την ιδέα σου την βρίσκω καταπληκτική. 'Ομως δεν μου αρέσουν οι γεωργικές εργασίες και δεν θα τα καταφέρω. Μήπως μπορώ να δουλεύω με το κομπιούτερ για να ζω; Εγώ θα πάρω μόνο γατούλες άντε και την ημιαδέσποτη σκυλίτσα την Αθηνά. Θέλω όμως να είμαι και κοντά σε καμιά πόλη γιατί δεν μπορώ την πολύ απομόνωση. Τί καλά που θα ήταν!!
Γεια σου Martina, καλως ωρισες εδω. Ναι, ο καθενας εχεις τις δικες του φορμουλες της ευτυχιας.
Ισως να μην καταλαβα καλα την φραση σου, αλλα (με την εξαιρεση του μοναστηριου) καμμια φορμουλα ευτυχιας δεν βρισκω σαν απλη.
Ολες οσες ξερω, καπου "κολλανε".
Αγαπητο zizugataki, μολις εντοπισες το προβλημα: εχουμε περισσεια ανθρωπων που δουλευουν στα computer. ;-)
Αντιστοιχα, μας λειπουν γεωργοι ;-)
(δεν ειναι ολα σοβαρα, οσα γραφω εδω)
Αυτά σκέφτομαι και εγώ από τότε που ήμουν έφηβος. Για ένα διάστημα σκεφτόμουν το Αγ. Όρος, αλλά κολλούσα στο αν θα μου παραχωρούσαν καμία σκήτη χωρίς να με ταλαιπωρούν με θρησκευτικά πράγματα. Το αγρότης το σκέφτομαι, αλλά θα έπρεπε να είμαι μακριά και από τοπικές κοινότητες που ξέρω ότι πολλές φορές είναι πιο ασφυκτικές από την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη. Πράγματι, στην κοινωνία μένουμε για ένα θερμοσίφωνο και ένα οδοντίατρο. Νοιώθω βέβαια τις τάσεις φυγής μου να μεγαλώνουν. Όποιος κάνει το μεγάλο βήμα της οριστικής φυγής στο πουθενά πρέπει πρώτα να αποδεχθεί τον πόνο και τη στέρηση και ένα σημαντικά μειωμένο προσδόκιμο ζωή και να τα ζυγίσει αυτά έναντι όσων υφίσταται μένοντας με τους ανθρώπους. Φεύγεις γιατί νοιώθεις αυτή τη μεγάλη έλξη και γοητεία της σιωπής. Μερικές φορές σκέφτομαι να έφευγα, όπως είμαι, χωρίς καμία προετοιμασία, και να στεκόμουν σε ένα βράχο και να έλεγα, να εδώ είμαι, αν θες, σκότωσέ με, μου είναι αδιάφορο.
Κάποιοι τολμούν και καταβάλλουν το αντίτιμο: http://en.wikipedia.org/wiki/Christopher_McCandless
χαχαχαχαχα
με κανεις και γελαω, απιστευτο κειμενο
ειδικα το σημειο της εκτελεσης!
εγω που ουτε για αγροτισσα με κοβω να κανω, ουτε πολλα λεφτα να βγαλω τι να κανω??γιατι κ οι πρωτη εναλλακτικη απευθυνεται μονο στα αρσενικα(δεν καταλαβαινω γιατι δεν υπαρχει κ ενα ''αγιο ορος'' μονο για γυναικες''
Περαστικε, το ζητουμενο ειναι να ξεφυγεις απο αυτα που δεν σου αρεσουν, *χωρις* να μειωσεις το προσδοκιμο της ζωης οσυ.
Ο Christopher πηγε στην Αλασκα και πεθανε απο πεινα, το ιδιο (παρατριχα) και ο ελβετος που περιγραφω στο ποστ.
Αμα ειναι να με φανε ζωντανο τα παρασιτα, καλυτερα να μεινω στο διαμερισμα μου.
Ειναι προσωπικη επιλογη βεβαια. Αλλα προτιμαω μερικα χρονια παραπανω αναμεσα σε ανθρωπους που απεχθανομαι, παρα μονος μου με μερικα χρονια ζωης λιγοτερα.
Παντως - επιμενω - μπορουμε να αναχωρησουμε, χωρις να μειωσουμε τον χρονο ζωης μας. Το να αποσυρθουμε καπου απομερα σαν αγροτες, ειναι μια υλοποιησιμη λυση. Αν ηξερα και να τσαπιζω.... ;-)
* * * *
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, καλως ωρισες εδω.
Σουρεαλιστικο το νικ σου.
Χαιρομαι που σου προξενησα γελιο.
Στο πρωτο σου ερωτημα ("τι να κανω" ) δεν μπορω να απαντησω. Αυτο εδω ειναι ενα απλο μπλογκ. Μακαρι να ειχα λυσεις για την ζωη μας - θα ειχα θησαυρισει ;-)
(οποτε θα εφαρμοζα και την 2η λυση).
Το δευτερο ερωτημα ειναι σχετικα απλο. Δεν υπαρχει Αγιονορος μονο για γυναικες, γιατι κανενας δεν σκεφτηκε να το ιδρυσει.
Κανενας δεν σε εμποδιζει να κανεις την αρχη ;-)
Ξαναγυρναω στο "τι να κανω".
Δεν ισχυριστηκα πουθενα οτι δινω εναν πληρη οδηγο λυσεων.
Περιγραφω μονο εκεινες που εχω δοκιμασει εγω (πλοιο, ερημικη παραλια) και μερικες για τις οποιες διαβασα (αγροτης).
Σιγουρα δεν ειναι οι μοναδικες λυσεις. Καθε αλλη προταση ειναι καλοδεχουμενη.
και εγώ που νόμιζα οτι οι καπεταναίοι ειναι gentlemen
η αγαπημενη σου να οργώνει και εσύ στην αιώρα?
παει, χάλασε ο κόσμος :)
είμαι τόσο της "πόλεως" (λόγω συνθηκών και όχι επιλογής ) που δεν νομίζω να τα κατάφερνα..
όταν διάβασα Θορώ για να καταλάβετε, μου φάνηκε σαν επιστημονική φαντασία
Αγαπητη nefeli, αν περιμενεις απο μενα για να μαθεις οτι ο κοσμος ειναι χαλασμενος, καπου εχεις χασει επεισοδια ;-)
Τοσα και τοσα γινονται γυρω μας, η δικη μου αιωρα σου εδειξε τον χαλασμενο κοσμο;
Για την αιωρα, δεν ειναι θεμα gentlemen η οχι. Ειναι θεμα ικανοτητων. Αφου δεν εχω ικανοτητες, τι αλλο θα μπορουσα να κανω;
Αγαπητη holly, οπως γραφω και πιο πανω, το ποστ δεν ειναι πληρης καταλογος. Περιγραφω μονο αυτα που βιωσα εγω. Ειμαι σιγουρος οτι ο καθενας μας εχει δικους του τροπους φυγης.
Τωρα, με τον Θορω εχω ενα προβληματακι ;-)
Καταπως φαινεται, ολοι τον εχουν διαβασει εκτος απο εμενα.
Σας παραπεμπω λοιπον στον Περαστικο και την scarlett, που τον ξερουν απ' εξω ;-)
otan gineis agrotis θα καταλαβεις οτι δεν ειναι πρακτικο να εχεις ζωα χωρις να τα τρως (η να τα στειρωνεις). γρηγορα θα δημιουργησεις το δικο σου προσωπικο προβλημα υπερπληθυσμου και οικολογικης κρισης. δες οποιοδηποτε απο τα γυμνα ελληνικα βουνα με την υπερβοσκηση απο τα ημι αδεσποτα αιγοπροβατα που συντηρουνται εν μερει απο ζωοτροφες που τους κουβαλουν οι βοσκοι τους για να καταλαβεις το αδιεξοδο. και σκεψου οτι οι βοσκοι τα σφαζουν κι ολας - οι βαρβαροι ;-)
γρηγορησ
εναλακτικα θα εχεις την εμπειρια ενος λιμου που θα αποδεκατισει τους πιστους ςου φιλους για να επαναφερει την οικολογικη ισοροπια.
γρηγορησ
Γεια σου Γρηγορη,
ενδιαφερουσες οι αποψεις σου, αν και λιγο-πολυ γνωστες. Φυσικα και σκοπευω να στειρωνω τα ζωα που θα εχω. Δεν με ενδιαφερει η αναπαραγωγη τους, αλλα η σωτηρια τους απο τις σημερινες συνθηκες.
Οπως ισως προσεξες, στο κειμενο δεν μιλαω για κοπαδια, αλλα για ζωα γερικα και αρρωστα που θελω να σωσω απο βασανισμους. Δηλαδη για ειδικες, μεμονωμενες περιπτωσεις.
Εννοειται οτι δεν σκοπευω να τα αφηνω ελευθερα στα βουνα - οπου σιγουρα θα καταστρεφουν την φυση. Δεν θεωρω σωστες τις σημερινες ελληνικες συνθηκες. Μην νομιζεις οτι θα κανω τα ιδια.
Σκοπευω λοιπον να εχω ενα "κλειστο" οικοσυστημα, αυστηρα μεσα στα ορια του δικου μου κτηματος. Τα ζωα θα ζουν (μονο; ) απο αυτα που παραγει το κτημα.
Ηδη βλεπω ενα προβλημα: τι θα τρωνε τα σαρκοφαγα, αφου δεν σκοπευω να σκοτωσω κανενα; Δεν εχω απαντηση σ' αυτο.
Ειναι λιγο δυσκολο να επιχειρηματολογησω, γιατι ηδη στο αρχικο κειμενο γραφω οτι δεν "με παιρνει" να γινω αγροτης. Οπως γραφω ξεκαθαρα, μου λειπουν οι γνωσεις και οι ικανοτητες.
Περιγραφω αυτην την εναλλακτικη λυση της αγροτικης ζωης σαν κατι που διαβασα. Δηλαδη απο "δευτερο χερι".
Οχι σαν κατι που ξερω απο προσωπικη πειρα.
Το μονο στο οποιο εχω προσωπικη πειρα ειναι τα θαλασσινα ταξιδια.
Μπορείς να αναχωρήσεις και με ευκολότερο τρόπο, ανώδυνο και ασφαλέστερο.
1)Αποκτάς ένα σπίτι περίπου 60-70 τμ. σε ένα ορεινό χωριό με καναδυό κατοίκους το πολύ. Το καλοκαίρι γίνονται λίγο περισσότεροι αλλά επειδή στο βουνό το καλοκαίρι είναι μικρό φεύγουν γρήγορα. Και η παρέα χρειάζεται πού και πού.Το σπίτι έχει νερό, ρεύμα, θέρμανση(σόμπα και τζάκι) και άμα θέλεις και τηλέφωνο.
2)΄Εχεις ένα 4χ4 για να κατεβαίνεις αραιά και πού στην πόλη να ψωνίζεις.
3)Αρκεί ένα εισόδημα περίπου 500 ευρώ και θα σου περισσεύουν κιόλας.
4)΄Ενα μικρό κηπάκι για λαχανικά.Δεν είναι απαραίτητο να είσαι αγρότης.
5)΄Ενα σκύλος για συντροφιά και προστασία και 1 γάτα για τα ποντίκια
6)Βιβλία.
Υ.Γ.Το χειμώνα κλείνει ο δρόμος από τα χιόνια αλλά τα εκχιονιστικά τον ανοίγουν γρήγορα κι έτσι δεν έχεις την αίσθηση του αποκλεισμού.
Υ.Γ.Jolly Roger αν θέλεις περισσότερες πληροφορίες στις δίνω.
Μπορείς να αναχωρήσεις λοιπόν χωρίς να μειώνεις τον χρόνο της ζωής σου και χωρίς να περνάς κακουχίες και βάσανα για να επιβιώσεις.
Post a Comment