Μετά την Αποκάλυψη

Τι κάνεις όταν σου επιτίθενται αιμοβόρα τέρατα γιά να σε φάνε;

Στέκεσαι και τα πολεμάς. Χμμμμ, ηρωϊκό μεν, αλλά ... έχασες. Το κάθε ένα είναι πιό γρήγορο και πιό δυνατό από σένα, άσε που δεν σου επιτίθεται ένα αλλά πολλά μαζί.

Το βάζεις στα πόδια. Χμμμμ, το πιό λογικό μέν, αλλά πάλι έχασες. Είναι πιό γρήγορα είπαμε.

Βγάζεις ένα όπλο και τα πυροβολείς. Χμμμμ, πάλι έχασες. Ξέχασα να σου πω ότι είναι και σχετικά άτρωτα. Καλυμμένα με αλεξίσφαιρη πανοπλία, μπορείς να τα σκοτώσεις μόνο αν τα πυροβολήσεις εξ επαφής στο ένα και μοναδικό τρωτό σημείο της πανοπλίας τους.

Πόσα θα σκοτώσεις πριν αδειάσει ο γεμιστήρας του όπλου σου; Τα υπόλοιπα θα σε φάνε.

Πάιρνεις ένα κανόνι και τα πυροβολείς. Χμμμμ, ανόητο. Δείχνει και έλλειψη γνώσεων στις πολεμικές τέχνες. Τα κανόνια είναι χρήσιμα μόνο όταν ο εχθρός στέκεται πυκνά και σε (σχετικά) κλειστό χώρο. Όταν ο εχθρός είναι σκορπισμένος στον ανοιχτό χώρο, το πολύ πολύ να σκοτώσεις 1 τέρας ανά 1 βόμβα. Άρα πάλι έχασες.

Τους ρίχνεις μιά ατομική βόμβα. Χμμμμ, εντελώς ηλίθιο. Άντε, έστω και τα σκότωσες όλα μαζί. Που θα ζήσεις εσύ μετά; Στις ραδιενεργές τρύπες στο έδαφος;

Ένας ήρωας αναλαμβάνει να βρει την "μάνα" των τεράτων, το αδύνατο τους σημείο. Φτάνει εκεί, σκοτώνει την "μάνα" εξουδετερώνει όλα τα τέρατα μονομιάς και παίρνει το κορίτσι. Χμμμμ, ναι σωστά. Είναι η μόνη εκδοχή που θα μπορούσε να δουλέψει. Στο Χόλυγουντ τουλάχιστον δουλεύει. Η δυσκολία δεν είναι να βρεις τον ήρωα, ούτε ο ήρωας να εξουδετερώσει τα τέρατα. Η δυσκολία είναι να βρεις το κορίτσι!

Την σήμερον ημέρα όλα τα κορίτσια θέλουν να γίνουν είτε σουπερμοντέλες είτε βιζιτούδες  είτε να καπαρώσουν τον ματσωμένο με τις πολλές πιστωτικές κάρτες. Καμμία δεν προσφέρεται να την σώσει ο ήρωας από τα τέρατα. 

Εεεεε, άμα δεν είναι να πάρεις το κορίτσι, γιατί να χολοσκάς και εσύ σαν ήρωας; Χωρίς κορίτσι, ο κόσμος μπορεί άνετα να πάει κατά διαόλου.

Άρα τι απομένει; Τίποτα. Χάσαμε απλά. Τα τέρατα κατακλύζουν τον κόσμο, διαλύουν τα πάντα, σκοτώνουν τους πάντες. Οι τελευταίοι επιζώντες της ανθρώπινης ράτσας φτιάχνουν ένα οχυρό που δεν μπορούν να κατακτήσουν τα τέρατα, κλέινουν μέσα μερικά παιδιά μαζί με κάποια απαραίτητα εφόδια - προκειμένου να διαιωνιστεί το είδος.

..... και περνάνε 100 χρόνια ....

Τα παιδιά που πρωτοκλείστηκαν στο οχυρό έχουν αποκτήσει παιδιά και (δισ)έγγονα και έχουν πεθάνει. Η κοινωνία στο οχυρό έχει μετατραπεί αναγκαστικά σε μιά μικρή αρχαία Σπάρτη. Υπό την διαρκή απειλή και τις επιθέσεις των τεράτων, δεν έχει αναπτυχθεί τίποτα εκτός από μιλιταριστική οργάνωση. Όλα και όλοι υπακούν σε μιά στρατιωτική πειθαρχία, η τεχνολογία έχει σχεδόν εξαφανιστεί, έχουν γυρίσει σε μιά ημι-μεσαιωνική κατάσταση. 

Πολεμάνε με βέλη, έχουν κάποια άλογα γιά τις μεταφορές και το όργωμα καθώς και μερικά πρόβατα γιά το μαλλί ( = ρούχα). Ζεσταίνονται με ξυλόσομπες και φωτίζονται με λυχνάρια.

Στο οχυρό / στρατόπεδο ζουν συνολικά 75 άτομα.

.......

Όλο αυτό το σενάριο δεν το έβγαλα από το μυαλό μου φυσικά. Είναι η (μισή) πλοκή από το βιβλίο του Justin Cronin με τίτλο "Το Πέρασμα" (ελπίζω να έχει μεταφραστεί έτσι στα ελληνικά). Το βιβλίο είναι ωραίο και συναρπαστικό, η αφήγηση σε κρατάει. Η υπόλοιπη μισή πλοκή είναι επίσης ενδιαφέρουσα - αλλά όχι γιά το θέμα που θέλω να γράψω σήμερα.

Δεν θέλω να κάνω βιβλιοκριτική / βιβλιοπαρουσίαση - αν και συστήνω το βιβλίο.

Το πρώτο μισό της πλοκής μου γέννησε κάποιες σκέψεις που θέλω να καταγράψω.

Η πρώτη σκέψη είναι, ότι αυτό το σενάριο δεν υλοποιείται - ούτε στην μεγαλύτερη φαντασία. Εξηγώ πιό κάτω το γιατί.

Η δεύτερη σκέψη είναι: μα καλά, γιατί να υιοθετήσουμε αναγκαστικά την λογική του τζομπάνη; Όταν μας απειλούν τα τέρατα γιατί προτιμάμε ένα οχυρό και μιά μιλιταριστική κοινωνία; Δεν υπάρχουν εναλλακτικές;

Γιά το μη υλοποιήσιμο. Ο Cronin περιγράφει μιά  κοινωνία γεωργών / τζομπάνηδων / φαντάρων. 75 νοματαίοι μένουν κλεισμένοι σ' ένα στρατόπεδο γιά 100 χρόνια, ζώντας με τις αρχές του τυπικού αμερικάνου τζομπάνη: η μονογαμική οικογένεια μου, τα ζώα μου, τα παιδιά μου, η πειθαρχία μου. Τζομπανάκος ήμουνα, προβατάκια έβοσκα.

Δεν δουλέυει αυτό. Εντελώς βιολογικά και εντελώς μαθηματικά μιλώντας, σε μιά 75μελή ομάδα και με τον συνήθη βιολογικό κύκλο 1 γενιά κάθε 25 χρόνια, θα αναγκαστείς μετά από 100 χρόνια είτε να γαμήσεις την μάνα σου, είτε την αδερφή σου είτε την ξαδέρφη σου είτε την κόρη σου. Είτε δεν θα γαμήσεις καθόλου. Στην πρώτη περίπτωση, τα παιδιά σου θα βγουν άρρωστα με εκφυλιστικές ασθένειες, στην δεύτερη περίπτωση δεν θα έχεις καν παιδιά.

Ότι και να κάνεις, η κοινωνία σου έσβησε - γιά καθαρά βιολογικούς λόγους. Ακόμα και με πλήρη επάρκεια τροφής.

Μπορείς να παρατείνεις τα 100 χρόνια στα 150 - 180, αν παρατήσεις το μονογαμικό μοντέλο και ακολουθήσεις την χίπικη πολυγαμία (όλοι με όλους, πολλές φορές την ημέρα). Ο ελεύθερος έρωτας δεν σου λύνει το πρόβλημα, απλά σου χαρίζει 50 χρόνια επιβίωσης παραπάνω. Και είναι και πιό ευχάριστος, τουλάχιστον γιά μερικούς ;-) 

Οχι γιά μένα, εγώ είμαι αυστηρών ηθικών αρχών. Αλλά εδώ μιλάμε γιά καθαρά μαθηματικά.

Το ίδιο πρόβλημα - ακόμα πιό έντονο - έχουν τα άλογα σου και τα πρόβατα σου. Αν ο άνθρωπος έχει έναν βιολογικό κύκλο 25 χρόνια / γενιά, τα πρόβατα έχουν 8 χρόνια / γενιά και τα άλογα 12 / γενιά. Πολύ πριν εκφυλιστείς εσύ, θα έχουν εκφυλιστεί αυτά. Οπότε πάπαλα τα άλογα, και πως θα οργώνεις; Πάπαλα και τα πρόβατα. Δηλαδή νιξ μαλλί γιά ρούχα και θα κυκλοφοράς ξεβράκωτος. Αν μάλιστα γουστάρεις και κρεατάκι και τα σφάζεις κιόλας, ο κύκλος της κάθε γενιάς θα είναι πιό σύντομος και θα εκφυλιστούν ακόμα πιό γρήγορα.

Ο Cronin δεν δίνει αριθμούς γιά τα ζώα, γράφει μόνο γιά 75 νοματαίους. Κάτι λογικό, επειδή περισσότεροι θα χρειάζονταν περισσότερους πόρους, άρα μεγαλύτερο στρατόπεδο. Αλλά μεγαλύτερο στρατόπεδο δεν μπορεί να οχυρωθεί επαρκώς. Ένας διπλασιασμός του πληθυσμού θα έφερνε έναν 4πλασιασμό των αμυντικών αναγκών, άρα θα τους έτρωγαν τα τέρατα. Τα 75 άτομα λοιπόν είναι ένα λογικό ανώτατο όριο.

Έστω τώρα ότι οι 75 άνθρωποι έχουν 10 άλογα και 50 πρόβατα. Που είναι το μίνιμουμ και προϋποθέτει τα πρόβατα να πεθαίνουν σε βαθειά γηρατειά (όχι να σφάζονται γιά φαγητό). Χρειάζονται λοιπόν 500 κιλά χορτάρι / ημέρα, δηλαδή 183 τόνους / χρόνο. 

Στην εύκρατη ζώνη του πλανήτη μας, ένα στρέμμα αποδίδει είτε 1 τόνο τριφύλλι γιά τα ζώα, είτε 1 τόνο καλαμπόκι, είτε 300 κιλά στάρι. Οι αποδόσεις αυτές ισχύουν γιά αρδευτικά χωράφια, με τρακτέρ, με λιπάσματα, με ζιζανιοκτόνα, με "πειραγμένους" σπόρους κλπ. κλπ. κλπ.

Που σημαίνει ότι το στρατόπεδο των 75 ανθρώπων χρειάζεται 183 στρέμματα γης, μόνο γιά την τροφή των ζώων τους. Και επειδή δεν θα (μπορούν να) τρώνε τα ζώα τους, χρειάζονται άλλα 50 στρέμματα γιά το στάρι της χρονιάς (υπολογίζω 300 γρμ. στάρι άνα άτομο ανά ημέρα).

Δηλαδή γιά να ζήσουν 75 νοματαίοι σε μιά βουκολική κοινωνία του στυλ "τζομπανάκος ήμουνα, προβατάκια έβοσκα, στην τραχανοπλαγιά εκεί επαραπέρα" χρειάζονται - σε ιδανικές συνθήκες - τουλάχιστον 230 στρέμματα γης. Άντε τώρα να προστατέψεις αυτήν την αχανή έκταση από τα τέρατα, με 75 άτομα (που δεν θα είναι και όλα διαθέσιμα, υπάρχουν και μωρά και άρρωστοι και γέροι).

Το τελικό συμπέρασμα είναι αυτό που γράφω πιό πάνω με παχιά γράμματα. Γιά μιά βουκολική ζωή ημι-χορτοφάγων κτηνοτρόφων (τρώνε κρέας μόνο όταν πεθάνει το ζώο από βαθειά γηρατειά)  δεν βγαίνουν τα νούμερα.

Ίσως αντιτείνει κάποιος ότι "τι μας λες, καθημερινά βλέπουμε άπειρα κοπάδια από αιγοπρόβατα στις ραχούλες και στις τραχανοπλαγιές, καμμία καταστροφή δεν συμβαίνει, όλα είναι μέλι - γάλα".

Αυτός που θα το πει, είναι τουλάχιστον αφελής - και σίγουρα ξεχνάει τα τέρατα (τα οποία θα αναλύσω σε λίγο). Τα αγνά προβατάκια, στην αγνή τραχανοπλαγιά, με τον αγνό τζομπάνη που μας τρατάρει κρεατάκι, καταναλώνουν ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥΣ πόρους. ΚΛΕΒΟΥΝ δηλαδή πόρους από άλλα σημεία του πλανήτη. 

Αλλά επειδή στα άλλα σημεία του πλανήτη ζουν κάτι τριτοκοσμικά μαυρογκάγκανα παιδάκια μιάς κατώτερης ράτσας και επειδή αυτά τα άλλα σημεία του πλανήτη πέφτουν πολύ μακρυά γιά να τα δούμε με γυμνό μάτι, καμωνόμαστε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την κλεψιά.

Μόνο αν προσπαθήσεις να ζήσεις σε ένα κλειστό σύστημα με περιορισμένους πόρους θα μπορέσεις να καταλάβεις πως βγαίνει το φαγητό σου. Ο Cronin στο μυθιστόρημα του - που είναι συναρπαστικό ανάγνωσμα όπως είπα ήδη - δημιουργεί ακριβώς αυτό το κλειστό σύστημα με τους περιορισμένους πόρους. Ξεχνάει όμως σαν τυπικός αμερικάνος τζομπάνης να υπολογίσει τα νούμερα, εξ' άλλου τον απασχολεί περισσότερο η υπόλοιπη πλοκή.

* * * *

Πόσο φανταστικά είναι τα τέρατα του Cronin; Πόσο πιθανό είναι δλδ. να βρεθούμε ξαφνικά σε ένα κλειστό σύστημα με περιορισμένους πόρους; 

Πάρα πολύ πιθανό υποστηρίζω. Γιά να αρχίσουμε, δεν χρειαζόμαστε καν τα τέρατα. Ο πλανήτης Γη είναι ΗΔΗ ένα κλειστό σύστημα με περιορισμένους πόρους. Εκτός αν ξέρει κάποιος κάποια δεύτερη Γη εδώ παραδίπλα. Ο μόνος λόγος που δεν το συνειδητοποιούμε αυτό είναι το τεράστιο μέγεθος της Γης σε σύγκριση με έναν άνθρωπο και το ότι πολύ βολικά "ξεχνάμε" τα 4/5 του παγκόσμιου πληθυσμού, τους πόρους των οποίων καταληστεύουμε.

Αλλά και τα τέρατα καθεαυτά είναι πολύ πιθανά. Στο μυθιστόρημα του Cronin δημιουργούνται από ένα μιλιταριστικό πείραμα των αμερικανών στρατόκαυλων που θέλουν να κατασκευάσουν άτρωτους φαντάρους και χάνουν τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να βγαίνουν τέρατα. Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακρυά.

Σαν "τέρατα" μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ότιδήποτε είναι πολύ δυνατό γιά να το αντιμετωπίσουμε με την υπάρχουσα τεχνολογία και ταυτόχρονα μας περιορίζει τους φυσικούς πόρους. Ένας μετεωρίτης, ένα ηφαίστειο, ένα πυρηνικό ατύχημα, μιά τρομοκρατική πράξη που καταστρεφει π.χ. τα αποθέματα πετρελαίου. Πάμπολλα παραδείγματα.

Ιδού κι άλλο ένα παράδειγμα ενός πολύ υπαρκτού "τέρατος": κινέζοι φαντάροι!

Η Κίνα και η Ινδία - που μαζί βγάζουν το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού - μιμούνται δυστυχώς όλες τις μεγαλύτερες μαλακίες των Δυτικών. Δεν υπάρχει παπαριά των Δυτικών, που να μην την έχουν ήδη πιθηκίσει, της κρεατοφαγίας συμπεριλαμβανομένης.

Ήδη η Κίνα ΔΕΝ είναι αυτάρκης σε ζωοτροφές. Ήδη έχουν αγοράσει (σε εξευτελιστικούς όρους) κομμάτια καλλιεργήσιμης γης στην Αφρική, προκειμένου να καλλιεργούν ζωοτροφές και να τις εισάγουν στην Κίνα. Όταν λέμε "κομμάτια γης" εννοούμε κάτι σαν την Πελοπόννησο σε έκταση. Υπάρχουν σήμερα 50 - 60 τέτοια "κομμάτια γης" στην Αφρική. Φυλάγονται από κινέζους φαντάρους, καλλιεργούνται από κινέζους αγρότες και στέλνουν την παραγωγή τους τσιφ Πεκίνο.

Η Ινδία έχει αρχίσει να κάνει το ίδιο. Και ακόμα είμαστε στην πολύυυυυυυυ αρχή. Ακόμα οι περισσότεροι κινέζοι και ινδοί ζουν στο όριο της φτώχειας. Ενα 5% να βελτιωθεί το βιοτικό τους επίπεδο και δεν θα φτάνει η Αφρική γιά τις ζωοτροφές που θα χρειάζονται.

Κάθε μπριζόλα χρειάζεται 3 τόνους γλυκό νερό γιά να παραχθεί. Αν οι ινδοί/κινέζοι αυξήσουν την κατανάλωση κρέατος στο μισό των ευρωπαίων, στέρεψαν τα ποτάμια του πλανήτη.

Ο επόμενος στόχος θα είναι τα χωράφια της Ευρώπης. Μπορεί να μην έρθουν κινέζοι φαντάροι όπως τα τέρατα στο μυθιστόρημα να μας κλείσουν σε στρατόπεδα. Σίγουρα όμως οι κινέζοι φαντάροι θα μας απαγορέψουν να καταλεηλατούμε τους πόρους του 3ου κόσμου όπως κάνουμε σήμερα. Έπειδή τους χρειάζονται γιά πάρτη τους φυσικά.

Δηλαδή ΜΟΝΟ όταν κάποιοι απο μας αντικρύσουν κινέζικα οπλοπολυβόλα, μόνο τότε θα καταλάβουν ότι είναι εντελώς ηλίθιο να βόσκεις πρόβατα στην τραχανοπλαγιά. Είναι έξω από κάθε λογική να λες "αααα, είναι πολύ φυσικό πράγμα το να τρως κρέας. Είναι υγιεινό, το χρειάζεται ο οργανισμός μου και στο κάτω κάτω, το λιοντάρι τρώει την γαζέλα".

Όταν υποχρεωθείς να ζήσεις από τα λίγα στρέμματα που θα σου αφήσουν υπόλοιπο οι κινέζοι, τότε έλα να επιχειρηματολογήσεις γιά αγνά προβατάκια στις αγνές ραχούλες.

* * * *

* * * *

Αφήνω το παγκόσμιο γεωπολιτικό επίπεδο και ξαναπηγαίνω στο προσωπικό.

Έστω ότι κάποιο "τέρας" (είτε ξέφυγε από βιολογικό πείραμα, είτε είναι έκρηξη ηφαιστείου είτε πρόκειται γιά κινέζικα πολυβόλα) μου περιορίζει τους πόρους.

Πως θα ζούσα; Τι κοινωνία θα ήθελα να φτιάξω; Πως θα εξασφάλιζα την καλύτερη δυνατή ζωή γιά μένα και τους απογόνους μου;

Το σίγουρο είναι ότι ΔΕΝ θα ακολουθούσα την λογική του τζομπάνη. Δεν θα κλεινόμουν δηλαδή σε καμμία περίπτωση σε ένα οχυρό. Δεν θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου στο καθεστώς ενός στρατοπέδου. Η προφανής λύση γιά να μην με φάνε τα "τέρατα" είναι η Θάλασσα. Αν σκεφτώ μόνο τα χρονικά όρια της ζωής μου, μου αρκεί ένα μικρό πλοίο και το κατάλληλο κορίτσι. Αν σκεφτώ και τις επόμενες γενιές, χρειάζομαι ένα μεγάλο πλοίο και γύρω στα 1000 άτομα.

Πρώτον τα βουκολικά και τα μονογαμικά τέρμα διά ροπάλου. Μόνο η πολυγαμία και το ελέυθερο, χίπικο σεξ εξασφαλίζουν την βιολογική βιωσιμότητα μιάς περιορισμένης κοινωνίας - αυτό λένε τα απλά μαθηματικά.

Χίλιοι νοματαίοι λοιπόν, πάνω σ' ένα πλοίο. Γίνεται; Σαφώς και γίνεται. Σήμερα κυκλοφορούν πλοία με θέσεις γιά 4200 - 4800 άτομα. Ηδη διαθέτουν βοηθητικούς χώρους, αποθήκες, ψυγεία κλπ. κλπ. Αν μοιράσουμε τον χώρο των 4200 ατόμων σε 1000 άτομα, περισσεύει χώρος γιά όλους.

Ενέργεια; Αφθονη. Τόσος ήλιος και τόσος αέρας γύρω μας. Εξ' άλλου, το πλοίο δεν χρειάζεται να πηγαίνει πουθενά. Αρκεί να μένει σχετικά στάσιμο στην μέση του Ωκεανού. 

Άμυνα; Όχι ιδιαίτερη. Ενα μικρό πλοιαράκι 1000 ατόμων στην μέση του πουθενά δεν θα ενοχλήσει τους κινέζους και τους ινδούς στα γεωπολιτικά τους σχέδια. Ούτε θα τους αμφισβητήσει κανέναν φυσικό πόρο. 

Πάντα βέβαια υπάρχει η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος γκαου μπιου που θα θέλει να μας επιτεθεί για θρησκευτικοφανατικούς λόγους (ή όποια άλλη μουρλαμάρα). Αλλά αυτό είναι ένα μικρό ρίσκο. Ακόμα και οι πιό ηλίθιοι ταλιμπάν έχουν οικονομικά κίνητρα πίσω τους.

Καθώς εμείς δεν απειλούμε την οικονομία κανενός, γιατί να μας επιτεθούν;

Τροφή; Άφθονη. Υπάρχουν υπεραρκετοί χώροι γιά καλλιέργεια λαχανικών. Εκτός αυτού, 1000 άτομα που δεν απασχολούνται, πάντα θα βρουν καινούργιες μεθόδους παραγωγής τροφής + ενέργειας. Στρατιωτικά καθήκοντα δεν θα έχουν, τα σεξουαλικά τους θα τους απασχολούν άντε 2 ώρες / ημέρα, όλο και κάτι δημιουργικό θα κάνουν στον υπόλοιπο χρόνο τους. Άρα η εξέλιξη της Τεχνολογίας είναι δεδομένη.

Τα φύκια είναι πλήρης τροφή. Υπάρχουν 300.000 είδη φυκιών, από τα οποία 60.000 είδη είναι φαγώσιμα (π.χ. όλοι ξέρουν το σούσι). Τα φύκια δεν χρειάζονται καν γλυκό νερό. Το πλοίο μπορεί να σέρνει πίσω του μεγάλα συρμάτινα "δίχτυα" μερικών χιλιομέτρων. Ο ωκεανός είναι αχανής. Πάνω στα συρμάτινα δίχτυα θα φυτρώνουν τόνοι θρεπτικότατων φυκιών. Πρωτεϊνες, υδατάνθρακες, ιχνοστοιχεία, μέταλλα, μερικές βιταμίνες είναι έτσι εξασφαλισμένα. Λέυκωμα, λίπη και τις υπόλοιπες βιταμίνες θα τα παίρνουμε από τους λαχανόκηπους.

Νερό; Όσο θέλεις. Ενέργεια και αλατόνερο, είναι πρακτικά άπειρα.

Άλλα υλικά; Όσα θέλεις. Ο ωκεανός περιέχει χιλιάδες τόνους χρυσάφι, πλατίνα, άργυρο, χαλκό και οτιδήποτε άλλο μετάλλευμα φανταστείς. Μέχρι σήμερα είναι πιό φτηνό να σκάβεις στα ορυχεία γιά να τα βρεις αυτά. Αλλά αυτό είναι μιά οικονομοτεχνική παράμετρος του σήμερα. Μπροστά στις κάννες των κινέζικων όπλων, αυτή η παράμετρος αλλάζει εντελώς.

Πλαστικά; Εδώ κι αν υπάρχει υπερπληθώρα. Ο ωκεανός είναι ΓΕΜΑΤΟΣ πλαστικά. Στον Ατλαντικό υπάρχουν "νησιά" με έκταση στρεμμάτων που αποτελούνται από πλαστικά σκουπίδια. Οι ηλίθιοι τα πετάνε, τα ρεύματα του ωκεανού τα συγκεντρώνουν σε ένα σημείο, δεν έχεις παρά να τα πάρεις.

Ζώα; Ω, ναι. Φυσικά. Αλλά μόνο γιά συντροφιά. Όχι γιά κτηνοτροφία, ούτε γιά τροφή. ΟΚ, δεν μπορούμε να έχουμε ελέφαντες και ρινόκερους πάνω στο πλοίο. Αλλά με γάτες, σκύλους και πουλιά δεν έχουμε πρόβλημα.

Και τώρα το τελευταίο ερώτημα: είναι ανάγκη να περιμένουμε μέχρι πότε θα καταστραφεί όλος ο ντουνιάς; Αφού θα καταστραφεί έτσι κι αλλιώς, γιατί να περιμένουμε τα τέρατα; Δεν μπορούμε από τώρα να ξανοιχτούμε με ένα πλοίο;

Το πλοίο το έχω σταμπάρει, τα σχέδια είναι έτοιμα. Μου λείπουν άλλοι 999 άνθρωποι που θα θελήσουν να ζήσουν όπως περιγράφω. Η κάπως παρόμοια τελος πάντων, προτάσεις βελτίωσης είναι ευπρόσδεκτες. 

Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο. Εδώ 22.000 μουρλοί έκαναν αίτηση γιά ταξίδι *άνευ* επιστροφής στον Άρη. Τι δυσκολία θα έχω να βρω άλλους 999 γιά μιά χίπικη κρουαζιέρα στον Ατλαντικό που θα κρατήσει μιά ζωή;

Με καθυστέρηση

Μαζεύω, ταξινομώ τα χαρτιά γιά να κάνω μία ακόμα βαρετή δήλωση στην εφορία. Πάλι καθυστέρησα να κάνω δήλωση, πάλι πρόστιμο θα φάω (έτσι λέει ο νόμος). Τα μισά στοιχεία τα έχω σε ηλεκτρονική μορφή, αναγκάζομαι να ανατρέξω σε παλιά αρχεία και μέηλ.

Τυχαία ανοίγω έναν παλιό φάκελο. Ήξερα ότι περιέχει 10χρονίτικες φωτογραφίες και βάλε - αλλά το μυαλό αναζητούσε διάλειμμα από τα τιμολόγια και τα παραστατικά.

Βλέποντας τις παλιές φωτό θυμήθηκα την χαρά της, όταν είδε γιά πρώτη φορά δελφίνια από τόσο κοντά. Γιά να κρατήσει αυτήν την ιδιαίτερη αίσθηση, έγραψε μάλιστα κι ένα ποστάκι

Γιά τις λοξές δελφινιών ράχες...

Ο Ποιητής δεν θα μπορούσε να διαλέξει καταλληλότερες λέξεις γιά να περιγραψει το δέος που νιώθεις, κάθε φορά που βλέπεις αυτές τις ράχες να σκίζουν το θαλασσόνερο.

Όταν έγραφε το ποστάκι, δεν θυμόμουν καν ότι έχω αυτές τις φωτογραφίες - αλλιώς θα τις της είχα χαρίσει φυσικά. Έτσι αναγκάστηκε να διακοσμήσει το κείμενο με ξένες φωτό.

Σήμερα της αφιερώνω - με μεγάλη καθυστέρηση - τις δικές μου λιγοστές [*] φωτογραφίες δελφινιών. Σαν ένα μικρό δωράκι γιά τα γενέθλια της (που κι αυτά πέρασαν πρόσφατα).

To βιντεάκι δείχνει ΔΥΟ :-)

[*] Αν το να δεις δελφίνια στο Αιγαίο είναι μιά πιθανότητα 50 - 50, το να τα φωτογραφίσεις είναι πολύ πιό δύσκολο και σπάνιο. Ακόμα και με ήρεμη θάλασσα, το πλοίο σε μετακινεί 1,5 μέτρο δεξιά - αριστερά - πάνω - κάτω, διαρκώς, χωρίς προειδοποίηση. Σαν φωτογράφος δεν έχεις ούτε κατά διάνοια σταθερό σημείο. 

Άσε που τα δελφίνια εμφανίζονται εκεί που θέλουν αυτά και όχι εκεί που εσύ έχεις στραμμένο τον φακό της μηχανής. Μετά από 2-3'' εξαφανίζονται πάλι κάτω από το νερό.

Κούκλα... την άγκυρα

Τεσ'πα, αφού όλοι μιλάνε γιά διακοπές, θα γράψω κι εγώ σήμερα γιά τις δικές μου. Όχι μόνο τις φετινές. Όλες ;-)

* * * * *

10 χρονών. Πάρος ή Νάξος. Μικρός τσιμεντένιος μώλος. Άγνωστα συνομίληκα πιτσιρίκια μπροστά μου, προσπαθούν να πιάσουν μιά καλογρίτσα. Οι καλογρίτσες ήταν μικρά μαύρα ψαράκια, περίπου όσο 1 δάχτυλο σε μήκος. Ζούσαν σε αβαθή νερά και δεν πείραζαν κανέναν. Σήμερα έχουν εξαφανιστεί, μάλλον λόγω της μόλυνσης. Λεπτομέρεια: δεν τρώγονταν.
Τα παιδάκια μπροστά μου είχαν εξαγριωθεί με αυτό το γεγονός (ότι δεν μπορούσαν να φάνε τις καλογρίτσες) και "εκδικήθηκαν" την πρώτη που κατάφεραν να πιάσουν.

Βλέποντας τα 10χρονα να βασανίζουν εντελώς αναίτια το ψαράκι σκέφτηκα ότι ο Ηρώδης ήταν εντελώς σκιτζής τελικά. Κακώς έσφαξε 2000 νήπια. Έπρεπε να τα σφάξει όλα. Και κυρίως έπρεπε να σφάξει τους γονείς που ανατρέφουν τέτοια κωλόπαιδα.

* * * * *

16-17 χρονών. Μύκονος. Κάποια αμμουδερή παραλία. Τότε δεν ξέραμε τα ονόματα των παραλιών. Υπήρχε μόνο το λιμανάκι γιά τους gay, το λιμανάκι γιά τις λεσβίες και το λιμανάκι γιά τους υπόλοιπους. Χωρισμένα μεταξύ τους από μιά συστάδα βράχων.
Μπορούσες φυσικά να καβαλήσεις τα βραχάκια και να περάσεις τα σύνορα ανάμεσα στις αμμουδιές. Αλλά αυτό το έκανες με δική σου ευθύνη και κίνδυνο της σωματικής σου ακεραιότητας.
Οχι, το δύσκολο δεν ήταν να καβαλήσεις τα τρία βραχάκια ;-)

Δεν υπήρχαν μπαρ, δεν υπήρχαν κλαμπ, δεν υπήρχαν ομπρέλες στις παραλίες (μπρρρρρρ). Το μόνο που υπήρχε ήταν θάλασσα, μερικά αρμυρίκια, ζεστή άμμος και γυμνά κορμιά.
Όλη η Μύκονος ζήτημα αν είχε 5 ψαροταβέρνες στο λιμάνι, αυτό ήταν όλο.

Ναι, είμαι μεγάλης ηλικίας. Αλλά όχι τόσο μεγάλης όσο ίσως φανταστεί κάποιος. Η Μύκονος έγινε αυτό που είναι σήμερα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Τι σιχαίνομαι περισσότερο σήμερα στις σπάνιες φορές που βλέπω (από μακρυά πάντα) μιά παραλία; Τα μαγιώ. Τα θεωρώ σύμβολο σεμνοτυφίας και διγλωσσίας. Και όσο πιό σεμνότυφη μιά κοινωνία, τόσο πιό αντιπαθής μου είναι.
Το αργυρό βραβείο αντιπάθειας το παίρνουν οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες.

* * * * *

18 χρονών. Αμοργός (μάλλον). Κάποια αμμουδερή παραλία πάλι. Νύχτα, ησυχία. Μερικά γυμνά κορμιά ξαπλωμένα στην παραλία (όχι απαραίτητα γιά ύπνο).
Ξαφνικά, τα πρόσωπα μας φωτίζονται άγαρμπα. Ακούγονται άγριες φωνές. Μπάτσοι.

Πεταγόμαστε αλαφιασμένοι από τον ύπνο (ή οτιδήποτε άλλο κάναμε εκείνη την στιγμή) και αρχίζουμε το τρεχαλητό. Μπρος εμείς ξεβράκωτοι να πηδάμε τα βράχια και τους θάμνους,  πίσω μας οι μπάτσοι με τα κλεφτοφάναρα.
Έπιασαν μερικούς - όχι εμένα - και τους πήγαν γιά "εξακρίβωση". Μαλακίες δηλαδή. Τίποτα δεν τους έκαναν, απλά τους ταλαιπώρησαν στο τμήμα γιά κάμποσες ώρες, μέχρι να τους αφήσουν.

Όλο αυτό το τζέρτζελο έγινε από επειδή οι αμόρφωτοι αγροίκοι με τα ρουμς του λετ και τις ταβέρνες νόμιζαν ότι τους κόβουμε τα έσοδα. Πίστευαν ότι αν μας στείλουν τους μπάτσους να μας ταλαιπωρήσουν, εμείς θα πηγαίναμε στα άθλια μαγαζιά τους.

Δεν μπορούσαν να διανοηθούν, ότι γιά μας δεν υπήρχε επιλογή ανάμεσα στην παραλία και το ρουμ του λετ. Η παραλία - στην οποία άλλωστε περνάγαμε 24 ώρες/24ωρο - ήταν ο μόνος τ(ρ)όπος  γιά να υπάρξουμε.
Θα προτιμούσα να κόψω το πουλί μου, θα προτιμούσα να περάσω όλο μου το καλοκαίρι στην Αθήνα (που τότε υπεραγαπούσα) παρά να περάσω έστω και 1 νύχτα σε ρουμς του λετ.

Από αυτό το επεισόδιο μου έμεινε η βαθιά απέχθεια γιά όλα τα ρουμς του λετ και όλες τις ταβέρνες όλων των νησιών. Καθώς φυσικά και γιά τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες - που ευτυχώς ήρθαν αργότερα και δεν τις έζησα.

* * * * *

22 χρονών. Στίγμα άγνωστο, κάπου στην μέση της Μεσογείου. Μόνος πάνω σε πλοίο.

Συνειδητοποιώ, ότι το κοντινότερο ανθρώπινο ον απέχει από μένα τουλάχιστον 200 χιλιόμετρα προς κάθε κατεύθυνση. Πολύ πιό πέρα από τον ορατό ορίζοντα.
Συνειδητοποιώ ότι κάτω από τα πόδια μου υπάρχουν 2500 μέτρα νερού και πάνω από το κεφάλι μου χιλιάδες χιλιόμετρα ανοιχτού ουρανού - μέχρι τ' αστέρια.

Και τότε νιώθω γιά πρώτη φορά την Απεραντοσύνη.

Εκείνη την στιγμή αποφάσισα, ότι αν κάποτε αποκτήσω πλοίο, το όνομα του θα είναι enola (διαβάζεται ανάποδα). Το πλοίο ήρθε κάποτε, το όνομα όμως ήταν διαφορετικό.

* * * * *

28 χρονών. Σύρος, Φοίνικας. Κρουαζιέρα στο Αιγαίο. Είμαι σκίππερ σε πλοίο με 8 πελάτες (4 ζευγάρια).

Επειδή είμαι υπάλληλος τους, προσπαθώ να είμαι αόρατος. Λέω κάτι μόνο αν πρόκειται γιά τους χειρισμούς του πλοίου, ή γιά την διαδρομή και προσπαθώ να μην είμαι κοντά τους.
Όχι επειδή μου είναι αντιπαθείς. Αλλά επειδή μάλλον δεν θέλουν έναν υπάλληλο κοντά τους την ώρα που κάνουν διακοπές.

Ξυπνάω μέσα στην νύχτα από αγκομαχητά. Αγκομαχητά (γυνακείου) οργασμού. Τίποτα το ιδιαίτερο, συμβαίνει άλλωστε συχνότατα. Το πικάντικο ήταν ότι η γυναικεία φωνή ανακατεύονταν από 2 αντρικές. Ούτε αυτό το θεώρησα αξιόλογο ώστε να ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα.
Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν ότι οι αντρικές φωνές εναλλάσσονταν. Δεν ήταν όλη την ώρα τα ίδια αρσενικά που αγκομαχούσαν.
Και κυρίως, δεν αναγνώριζα καμμία από τις φωνές των 4 αρσενικών που είχα γιά πελάτες. Που σημαίνει, ότι όποιοι κι αν ήταν οι αρσενικοί επισκέπτες της κυρίας, είχαν περάσει δίπλα μου γιά να κατέβουν στην καμπίνα της.

Σχεδόν πάντα κοιμάμαι στο κατάστρωμα και ο ύπνος μου είναι πάντα  ελαφρύς όταν βρίσκομαι σε πλοίο. Πως στο καλό μπήκαν αυτοί οι τύποι στην καμπίνα; Ποτέ δεν έμαθα.
Δεν με ενόχλησε αυτό που έκαναν. Με ενόχλησε που πέρασαν στο πλοίο "μου" χωρίς να τους πάρω πρέφα.

Πάντως όταν τελείωσε η συγκεκριμένη κρουαζίερα, πάλι 4 ζευγάρια έφυγαν από το πλοίο. Όσα ακριβώς την ξεκίνησαν. Μόνο που τα πρόσωπα ήταν εντελώς διαφορετικά στο τέλος της κρουαζίερας απ' ότι στην αρχή ;-)

Σημείωση: όλοι οι σκίππερ διηγούνται τερατώδεις ιστορίες. Τα 4/5 αυτών των ιστοριών είναι αποκυήματα της φαντασίας του εκάστοτε σκίππερ. ;-)

* * * * *

33 χρονών. Στα σύνορα της Arizona με την Utah. Πάνω σε άλογα. Όχι σαν τουρίστας, αλλά σαν βοηθός πεταλωτή και guide. Είμαι με μιά ομάδα 8 ατόμων.
Σημείωση: σχεδόν πάντα κάνω κάποια "δουλειά" παράλληλα με τις "διακοπές".

Κατευθυνόμαστε βόρεια, έχουμε αφήσει πίσω μας πριν μερικά μίλια την Monument Valley. Η αλλιώς "Κοιλάδα των βράχων" σύμφνωνα με τους Ναβάχο. Πήρα αυτήν την φωτογραφία της Monument Valley από την Βικιπέδια - σε μεγένθυνση είναι ακόμα εντυπωσιακότερη.

Βρισκόμαστε σε μιά άλλη κοιλάδα. Την Κοιλάδα των Θεών - ένα πολύ ταιριαστό όνομα. Το τοπίο ακόμα πιό συγκλονιστικό από εκείνο της Κοιλάδας των Βράχων, αλλά δεν έχω φωτό.

Το άλογο μου έχει κάποιο πρόβλημα και δεν μπορεί να ακολουθήσει την ομάδα. Η ομάδα όμως πρέπει οπωσδήποτε να προχωρήσει. Αρνούμαι την επιλογή να αναγκάσω το άλογο σε γρηγορότερο ρυθμό και αποφασίζω να μείνω πίσω.

Δεν είναι τίποτα, θα μείνουμε μόνοι μας γιά 8 - 10 ώρες. Σε αυτό το χρονικό διάστημα θα διασχίσουμε την Κοιλάδα των Θεών - όση απόσταση γίνεται. Περπατώντας, αφού δεν θέλω να επιβαρύνω το ζώο με το βάρος του σώματος μου.

Κάποια στιγμή θα έρθει βοήθεια να μας παραλάβει και να μας πάει στον "πολιτισμό". Αλλά τα κινητά δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα. Και να είχαν, δεν θα υπήρχε σήμα. Ούτε GPS είχαμε. Άρα το ραντεβού με το συνεργείο που έπρεπε να μας βρει σ' αυτήν την αχανή έκταση ήταν εντελώς φλου.

Τελικά μας βρήκαν μετά από 12 ώρες. Το άλογο δεν έπαθε τίποτα. Μόνο που αδειάσαμε 3 κουβάδες νερό - πίνοντας ταυτόχρονα από τον ίδιο κουβά.

Εκεί, στην Κοιλάδα των Θεών ένιωσα γιά 2η - και τελευταία φορά στην ζωή μου - την Απεραντοσύνη.

* * * * *

Ηλικία άγνωστη. Ινδικός ωκεανός, 10-12 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Ξαφνικά, ένα κοπάδι πουλιά περνάει πάνω από το κεφάλι μου. Απορώ. Πουλιά στο νερό; Να πετάνε σε σχηματισμό σμήνους;

Κυτάζω λίγο καλύτερα. Πιγκουΐνοι.
Μόνο αν εσύ κατέβεις βαθύτερα θα μπορέσεις να τους δεις από την σωστή οπτική γωνία - από κάτω προς τα πάνω. Και τότε θα καταλάβεις πόσο όμορφοι είναι.

Με δελφίνια και πιγουΐνους έχω κολυμπήσει δίπλα - δίπλα.
Αν καταφέρω να κολυμπήσω και δίπλα σε φάλαινες (κατά προτίμηση Orcas), θα μπορώ να κλείσω τα μάτια ήσυχος.

Βέβαια, αν τύχει να βρεθώ στην θάλασσα δίπλα σε Orca, δεν θα επιζήσω γιά να διηγηθώ την εμπειρία. Αλλά χαλάλι του. Ποιός άλλωστε θέλει να πεθάνει σε κρεβάτι νοσοκομείου;

* * * * *

Πρόσφατο. Ηλικία αδιάφορη. Πολυσύχναστο λιμάνι του Αργοσαρωνικού. Είμαι με την κοπέλα μου στο πλοίο, ετοιμαζόμαστε γιά αναχώρηση.

Πριν προλάβουμε να φύγουμε, έρχεται στην διπλανή θέση ένα φουριόζικο μηχανοκίνητο.  Κανονικά οι ιστιοπλόοι αντιπαθούν τους μηχανοκίνητους και οι μηχανικίνητοι (οι κατεξοχήν "σκαφάτοι") σνομπάρουν τους ιστιοπλόους.
Αλλά η Θάλασσα έχει τους δικούς της κανόνες, ο τύπος στο μηχανοκίνητο χρειάζεται την βοήθεια μου γιά να κάνει την μανούβρα του παρκαρίσματος - και έτσι του την προσφέρω.

Ο τύπος αποδεικνύεται ευγενικός, ου μην αλλά και καλαμπουριτζής. Με ευχαριστεί, σενιάρει το καράβι του μετά την μανούβρα και αράζει στο κατάστρωμα με ένα ποτάκι στο χέρι.

Επί τέλους, μπορούμε εμείς να αναχωρήσουμε. Η κοπέλα μου κατεβαίνει στην καμπίνα γιά να βάλει παπούτσια και καπέλο, εγώ μένω στο κατάστρωμα γιά να ετοιμάσω την αναχώρηση.

Κάποια στιγμή της λέω
- Γλυκό μου μωρό, μιάς και είσαι κάτω, ανέβασε σε παρακαλώ το χειριστήριο γιά την άγκυρα.
Εκείνη όμως δεν με ακούει. Έτσι αναγκάζομαι να επαναλάβω την φράση, αυτήν την φορά δυνατότερα. Την 2η φορά με άκουσε εκείνη, αλλά με άκουσε ταυτόχρονα και ο τύπος από το μηχανοκίνητο παραδίπλα.

Ο οποίος θεώρησε καλό να επέμβει στον διάλογο με την φράση
- Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί δεν έχω το χειριστήριο της άγκυρας φίλε μου.
Οπότε αναγκάστηκα να του απαντήσω
- Πιστεύεις ότι θα σε αποκαλούσα "γλυκό μου μωρό" και θα σου ζητούσα να μου φέρεις την άγκυρα;
Προκαλώντας την ατάκα του τύπου
- Ααα, δεν το έλεγες σε μένα; Τότε να της  μεταφέρω εγώ την παραγγελία σου

Και γυρνώντας προς την κοπέλα μου, που εκείνη την στιγμή έβγαζε το κεφάλι της στο κατάστρωμα, της μετέδωσε την φράση μου σε σύντομη βερσιόν και σε άπταιστο στυλ
- Κούκλα, ...  την άγκυρα

Μάθετε γερμανικά επί τέλους

Στην εφηβεία μου είχα μεγάλη, ενεργή συμμετοχή στις διαδηλώσεις της εποχής. Και επειδή ιδεολογικά αιθανόμουν κοντά στον αναρχοαυτόνομο χώρο, αυτή η συμμετοχή συμπεριλάμβανε και αρκετές δόσεις βίας. Μαζευόμασταν, παίζαμε ξύλο με τους μπάτσους (ή με τα κνατ), πηγαίναμε σπίτια μας και η ζωή συνεχίζονταν. 

Σήμερα έχουμε χούντα (ή αλλιώς "φασιστοειδή μπατσοκρατία" γιά όσες ευαίσθητες ψυχές δεν μπορούν να προφέρουν την λέξη χούντα). Μιά χούντα που τέλειωσε το '73 (διαφωνώ με το σχετικό σύνθημα) αλλά ξανάρχισε τον Ιούνη του 2010 στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω αν με αυτά που έκανα σαν νέος έφεραν την νέα χούντα μιά ώρα αρχύτερα ή αν την καθυστέρησαν λίγο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν είχαν καμμία επίδραση - δηλαδή τσάμπα πήγε τοσο τρέξιμο, τοσο ξύλο και τόσες φωνές :-(

Ήδη από τότε "κάτι" με ενοχλούσε στην όλη διαδικασία. Οχι η βία καθεαυτή, αλλά το γεγονός ότι παρά την βία δεν αλλάζαμε τίποτα.

Δυστυχώς, αν και πέρασαν 750 χρόνια από τότε, όλα ίδια έχουν μείνει. Οι σημερινοί νέοι κάνουν τα ίδια με μας. Ίδιες μέθοδοι, ίδιες κινήσεις, ίδια οργάνωση. Ακόμα και τα σημεία που ακροβολίζονται τα ματ και παρκάρουν οι κλούβες έχουν μείνει ίδια. Η μόνη διαφορά είναι οι αντιασφυξιογόνες μάσκες που δεν είχαμε εμείς τότε - τίποτα άλλο.

Φοβάμαι λοιπόν ότι όπως εμείς δεν καταφέραμε τίποτα, έτσι και οι σημερινοί διαδηλωτές δεν θα καταφέρουν τίποτα. Οχι όσο συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια με εμάς. Ήδη διάβασα απογοητευμένο αριστερό να σχολιάζει πικραμένος ότι "ολόκληρη γενική απεργία σήμερα και τελικά ακόμα και αυτή η παραπαίουσα κυβέρνηση δεν κλονίστηκε".

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν γιά να αλλάξει πραγματικά κάτι;

Υπάρχουν κάποιες φωνές που λένε ότι πρέπει να γίνουμε σαν τα ματ. Πιό εξοπλισμένοι, πιό συμπαγείς, πιο οργανωμένοι. Διαφωνώ! Οταν παίζεις Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, δεν μπορείς να συναγωνιστείς τον Γολιάθ στην κτηνώδη δύναμη, γιατί πάντα θα είναι δυνατότερος σου.

Τα ματ εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα, έχουν ασπίδες, αλεξίσφαιρους θώρακες, περικνημίδες και - αν παραζορίσουν τα πράγματα - διαθέτουν και περίστροφα. Σε τίποτα από αυτά δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε. Ακόμα και αν κάποιοι ιδρύσουν ένα αντάρτικο πόλεων με οπλισμό, εξοπλισμό και εκπαίδευση σε στρατόπεδο, πάλι δεν θα υπάρχει ελπίδα. 

Παραδοσιακά, το αντάρτικο πόλεων αποτελείται βαριά βαριά από 40-50 άτομα. Οι μπάτσοι στον Συνταγμα ήταν 9000. Εννιά χιλιάδες εναντίον πενήντα, ακόμα και ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες πολεμούσε με καλύτερες αναλογίες.

Διαφωνώ λοιπόν με τις διαδηλώσεις (και την βια) σαν μορφή δράσης - επειδή εδώ και τόσα χρόνια σπανιότατα έφεραν αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, αν κάποιος θέλει να επιμείνει σε αυτήν την μορφή αντίδρασης (δλδ. τις διαδηλώσεις) ας τις κάνει διαφορετικά από ότι τις τελευταίες δεκαετίες. 

Δεν μπορώ να δώσω λεπτομέρεις γιατί δεν θέλω να με μπαγλαρώσουν. Αλλά μιά επίσκεψη σε σάιτ παλαιστίνιων ακτιβιστών είναι πολύ, πολύ επιμορφωτική πάνω στο πως μπορεί μιά άοπλη ομαδούλα να αντιμετωπίσει έναν οργανωμένο, ένοπλο στρατό κατοχής.
Αν συνεχίσουμε με την μέθοδο των διαδηλώσεων, ας μάθουμε τουλάχιστον να τις κάνουμε σωστά.

Τι μπορεί να γίνει εναλλακτικά (με έμφαση στο αποτέλεσμα), αν αφήσουμε κατά μέρος τις διαδηλώσεις και τα δακρυγόνα; Πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν πολλά. Φαντασία, ενεργητικότητα και θέληση υπάρχουν. 

Πρώτο παράδειγμα η Παιδεία. Οι καθηγητές αναμετρήθηκαν με τον Γολιάθ σε επίπεδο ισχύος. Ο φασίστας Γολιάθ τους έστειλε μιά επιστράτευση (την 4η μέσα σε έναν χρόνο. Αυτό γιά όσους ενοχλούνται από την λέξη χούντα) και έχασαν. Τι θα μπορούσαν να κάνουν αντι γι' αυτό; Π.χ. καταλήψεις σε σχολεία - μαζί με τους μαθητές. Ούτε τα ματ μπορείς να στείλεις εκεί, ούτε η επιστράτευση περνάει. Οταν το σχολείο είναι υπό κατάληψη, οι εκπαιδευτικοί επισημα ΔΕΝ απεργούν. Δεν μπορείς να επιστρατεύσεις κάποιον που δεν απεργεί.

Δεύτερο παράδειγμα η ΕΡΤ. Μιά ΕΡΤ που όλα αυτά τα χρόνια την είχαμε ψιλοφτυσμένη και μετατράπηκε μέσα σε μιά νύχτα στο πιό δημιουργικό πολιτιστικό ίδρυμα. Που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι υπάρχουν, η θέληση υπάρχει, οι ικανότητες υπάρχουν. 

Εδω και ένα μήνα είναι στρατοπεδευμένα τα μπατσοματ έξω από την Αγ. Παρασκευή και δεν τολμάνε να μπούν μέσα γιατί θα τους κράξει το σύμπαν. Η ΕΡΤ είναι μιά περίτρανη απόδειξη, ότι όσο οπλισμένος, δυνατός και φασίστας να είναι ο Γολιάθ, όσα ματ και να διαθέτει, ένας έξυπνος, εφευρετικός Δαυίδ μπορεί να τον ξεβρακώσει.

Φυσικά και το θέμα της ΕΡΤ θα λυθεί με πολιτικό τρόπο (συμπεριλαμβανόμενων και πολλών εκβιασμών κάτω από το τραπέζι). Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτό το στάτους επ' αόριστον. Αλλά με την κατάληψη και συνέχιση της λειτουργίας, ο χουντοσαμ έφαγε δυνατό χαστούκι. Το οποίο δεν θα έτρωγε αν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είχαν κατέβει στο Συνταγμα γιά να πάρουν την δόση τους από δακρυγόνα. Τώρα θα αναγκαστεί να πληρώσει πανάκριβα την πολιτική "λύση" της διάδοχης ΕΡΤ.

Όσο γιά εμάς τους τηλεθεατές υπάρχει και αυτό που πρότεινα σε προηγούμενο ποστ. Οθόνες τηλεοράσεων στραμμένες στον δρόμο. Μιά ηχηρότατη διαμαρτυρία που κανένα ματ και κανένα δακρυγόνο δεν μπορεί να καταστείλει.

Γενικά θεωρώ τις καταλήψεις σαν πολύ καλύτερη λύση από την μαζική σύγκρουση στο Σύνταγμα. Γιά ποιόν λόγο η μετωπική σύγκρουση που θα χάσεις έτσι κι αλλιώς; Άναψε τους 100 μικρές διασκορπισμένες φωτιές και  άσε τα ματ τα τρέχουν παραζαλισμένα δεξιά - αριστερά. Σε μερικές καταλήψεις (ΕΡΤ, σχολεία) τα ματ είναι μάλιστα εντελώς ανίσχυρα.

Το τρίτο παράδειγμα είναι ο διεθνής παράγοντας, ιδίως ο γερμανικός. Είναι απελπιστικά απλοϊκός - και ηλίθιος - ο τρόπος με τον οποίο οι έλληνες αντιμετωπίζουν τους γερμανούς. Οι γερμανοί αντιμετωπίζονται σαν το Απόλυτο Κακό. Έγιναν συνώνυμο του Βελζεβουλ. Ο οποιοσδήποτε πει κάτι (αμυδρά) θετικό γιά την Γερμανία και τους γερμανούς είναι τουλάχιστον ύποπτος, φιλομνημονιακός, νεοφιλελευθερος, άκαρδος και άσπλαχνος.

Αυτή δεν είναι μόνο μιά εντελώς ηλίθια αντιμετώπιση. Μας στερεί και από έναν φυσικό σύμμαχο (τον γερμανικό λαό), τον οποίο έχουμε απόλυτη ανάγκη.

Οι έλληνες προσεύχονται να χάσει η Μέρκελ τις επόμενες εκλογές. Ο θεός της Ελλάδας δεν θα τους κάνει την χάρη. Αλλά και να τους την έκανε, οι αντίπαλοι της Μέρκελ θα κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια πράγματα που κάνει και η Μέρκελ. Πολύ απλά, δεν έχουν άλλη επιλογή.

Ο γερμανικός λαός εξαπατήθηκε άγρια με την υπόθεση του Ευρώ και της ΕΕ. Άλλα του είπαν, άλλα του υποσχέθηκαν, εντελώς άλλα έκαναν. Απλά το κουκουλώνουν με χιλιάδες προπαγανδιστικούς τρόπους. Δεν αφθονούν τα παπαγαλάκια μόνο στην Ελλάδα. Η Γερμανία έχει περισσότερα. Τα γερμανικά παπαγαλάκια είναι μάλιστα πολύ πιο πειστικά (αναθεματισμένη γερμανική μεθοδικότητα) και πιο φωνακλάδικα.

Ο μέσος γερμανός θα μπορούσε να είναι ΣΥΜΜΑΧΟΣ της Ελλάδας - αν κάποιος του άνοιγε τα μάτια. Και σαν σύμμαχος, θα ψήφιζε εκείνο το κόμμα που θα καταργούσε (ή έστω άλλαζε δραστικά) το μνημόνιο. 

Εντελώς μπετόν-αρμέ η δική μας πλευρά, είδε από την αρχή "τους γερμανούς" σαν εχθρούς. Ήταν μεγάλη μας μαλακία να αφήσουμε την διεθνή κοινή γνώμη να πιστεύει ότι εμεις είμαστε όντως οι τεμπέληδες όπως μας παρουσίαζαν οι προπαγανδιστές. Οι ξένοι λαοί δεν είναι ηλίθιοι. Αν τους παρουσιάζαμε την αλήθεια, θα έρχονταν με το μέρος μας. Αλλά όταν τους γεμίζουν το κεφάλι με φούμαρα και εμείς αντιδράμε μόνο με υστερίες και εθνοκαπηλικές μαλακίες, τι να πιστέψουν κι αυτοί;

Σήμερα, ο μέσος γερμανός έχει πειστεί πλήρως γιά τους "τεμπέληδες έλληνες". Ο γερμανικός λαός θα κόψει το λαρύγγι σε οποιονδήποτε πολιτικό προσπαθήσει να βοηθήσει την Ελλάδα (τα γερμανικά παπαγαλάκια έχουν κάνει άριστη δουλειά).
Γι' αυτό και δεν έχει καμμία απολύτως σημασία γιά μας, το αν η Μέρκελ κερδίσει ή χάσει τις επόμενες εκλογές (αν τις χάσει, είμαι σίγουρος ότι μερικοί πανηλίθιοι στην Ελλάδα θα βγουν στους δρόμους με κορναρίσματα).
Όποιος και να βγει, θα αναγκαστεί να ακολουθήσει την γερμανική κοινή γνώμη που πιστεύει απόλυτα "όχι άλλα λεφτά στους χαραμοφάηδες έλληνες".

Η πιό αποτελεσματική αντιμνημονιακή πολιτική, θα ήταν να δείξουμε στον μέσο γερμανό το πόσο τον έχουν εξαπατήσει οι πολιτικοί του. Αυτό φυσικά δεν γίνεται με το να βάζουμε χιτλερικό μουστάκι στην Μέρκελ (πιο ηλίθια, παιδαριώδη και κυρίως αναποτελεσματική μέθοδο διαμαρτυρίας δεν θα μπορούσα να σκεφτώ). Ούτε με το να καίμε γερμανικές σημαίες όποτε μας επισκέπτεται ο Σοιμπλε. Χέστηκε ο Σόιμπλε, αν εμείς κάψουμε 5 πανιά.

Γιά το συμφέρον μας λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε με τους γερμανούς.  Τον απλό λαό. Να τους δείξουμε ποιοί είμαστε, πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και ποιός είναι ο πραγματικός δικός τους ρόλος. Αντί να καίμε σημαίες με αφρούς στο στόμα, να πάιξουμε το δικό μας επικοινωνιακό παιχνίδι. Να τους δείξουμε ότι η πραγματικότητα είναι αλλιώς από αυτό που τους δείχνουν.
Αν τα καταφέρουμε, θα έχουμε κερδίσει. Μετά, ούτε ένα εκατομμύριο μπάτσοι δεν θα μπορέσουν να προφυλάξουν τον χουντοσαμ και τους προδότες γύρω του.

Δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει αυτός ο διάλογος μέσα από άρθρα εφημερίδων και μπλογκς, αν και υπάρχουν πολλοί έξυπνοι έλληνες που θα μπορούσαν να αναλάβουν τέτοιον ρόλο. Ο διάλογος μπορεί να γίνει και χωρίς την "ξερή" επιχειρηματολογία ενός αθρογράφου. Συμβολικές πράξεις - που επικοινωνιακά θα απευθύνονται στην διεθνή κοινή γνώμη - έχουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα από ένα άρθρο σε εφημερίδα.

Υπάρχουν πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα στα οποία οι αλλαγές σε μιά χώρα κρίθηκαν από την (μη) υποστήριξη της διεθνούς κοινής γνώμης. Αν ψήσουμε 300.000 γερμανούς (τόσο είναι το κομμάτι που κρίνει τις εκλογές) ότι οι μνημονιακές πολιτικές είναι κακές και γιά μας και γι' αυτούς, τότε δεν θα ξαναχρειαστεί να συγκρουστούμε με τους φασίστες στο Σύνταγμα. Τουλάχιστον όχι πιά γιά το μνημόνιο.

Υ.Γ. Το παρόν ποστ αφιερωμένο σε καλή φίλη και στην κουβέντα που είχαμε πρόσφατα.

Πως να βγάλετε χρήματα μέσω του ίντερνετ

Η σύντομη απάντηση:

• είτε με καλό σχεδιασμό, πολλά αρχικά κεφάλαια, πολλές τεχνικές γνώσεις και αρκετή τύχη
• είτε με μηδενικό σχεδιασμό, καθόλου κεφάλαια, ελάχιστη έως μηδενική τεχνογνωσία και απέραντη τύχη.

Η αναλυτικότερη απάντηση στις παρακάτω γραμμές.

Χοντρικά, τα σάιτ στο ίντερνετ είναι 3 ειδών: 

• εκείνα που δείχνουν κάτι
• εκείνα που κάνουν κάτι 
• τα social media

Αφήνω απ' έξω σάιτ που δεν έχουν να κάνουν με απόκτηση (τίμιου) χρήματος. Όπως π.χ. σάιτ που φτιάχτηκαν γιά να πικάρει κάποιος την πρώην του, είτε σάιτ γιά προώθηση κάποιας προπαγάνδας είτε γιά να εκβιαστεί κάποιος κλπ.

*** Τα σάιτ που δείχνουν κάτι είναι τα πιό απλά - τεχνολογικά και σαν δομή. Είναι άλλωστε και η κατηγορία των σάιτ που παρουσιάστηκε μακράν πρώτη στο ίντερνετ (1994), με τις άλλες δύο κατηγορίες να ακολουθούν 4-6 χρόνια αργότερα.

Παραδείγματα: 

(α) το σάιτ ενός καλλιτέχνη / δημ. προσώπου που παρουσιάζει την βιογραφία και την δουλειά του, 

(β) το σάιτ ενός συλλόγου / σχολείου / ιδρύματος που παρουσιάζει τις δραστηριότητες του

(γ) το σάιτ ενός τεχνίτη είτε μιάς μικρής εταιρείας που παρουσιάζει τα προϊόντα της.

Αυτή η κατηγορία των σάιτ φτιάχνεται από ενθουσιώδεις ερασιτέχνες είτε από επαγγελματίες web designers. Η δομή τους είναι απλή, συνήθως αποτελούνται από 30-40 σελίδες που "κολλάνε" μεταξύ τους με κάποιο μενού στην κορυφή.

Το περιεχόμενο τους αλλάζει σχετικά αργά. Ούτε οι δραστηριότητες ενός σωματείου, ούτε το βιογραφικό ενός καλλιτέχνη ούτε τα προιόντα μιάς μικρής εταιρείας απαιτούν συχνές ανανεώσεις.

Η τεχνολογική τους βάση είναι πολύ απλή και μαθαίνεται σχετικά εύκολα ακόμα και από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την πληροφορική. Χρόνος εκμάθησης αν έχεις κάποιον να σε βοηθάει κατά περίσταση: 2-3 βδομάδες. 

Το τεχνολογικό τους υπόβαθρο αυτές τις μέρες είναι ένα από τα joomla, typo3, drupal, wordpress (που την ξέρουμε και από τα μπλογκς) καθώς και 50-60 άλλα συγκρίσιμα προιόντα. Άντε σε πολύ προχώ καταστάσεις να προσθέσουμε και κάποιο e-shop (στις περιπτώσεις που πρόκειται γιά εταιρεία με προιόντα προς πώληση), ώστε να μπορούν οι επισκέπτες του σάιτ να αγοράσουν αυτά που παρουσιάζονται.

Οι απαιτούμενες υποδομές είναι μηδαμινές. Ένα μοντέρνο, μεγαλούτσικο PC είναι υπέραρκετό.

Εμείς οι "ντίβες" του ίντερνετ σνομπάρουμε λιγάκι αυτήν την κατηγορία των σάιτ (καθώς και τους συνάδελφους web designers που τα φτιάχνουν) εξ' αιτίας της τεχνολογικής απλότητας του αντικειμένου. 

Η σνομπαρία που δείχνουμε είναι άδικη. Ο καλός web designer πρέπει να "οσμιστεί" τι ακριβώς θέλει ο πελάτης, να αναδείξει μιά - απλή έστω - δομή που να είναι εύκολα κατανοητή γιά τον επισκέπτη του σάιτ και να παρουσιάσει το σάιτ με άρτια αισθητική. Τα σάιτ αυτής της κατηγορίας - αν και τεχνολογικά απλά - έχουν πολλές φορές αισθητική ψηλών καλλιτεχνικών αξιώσεων. Αισθητική την οποία εμείς οι ντίβες τεχνοκράτες δεν μπορούμε να πλησιάσουμε.

Αμοιβές στην Γερμανία. Οι αρχάριοι web designers παίρνουν 250 ευρώ/ημέρα και έχουν απασχόληση περίπου 30 μέρες/χρόνο. Δηλαδή ζόρικα βγαίνει το ετήσιο εισόδημα (έχουν όμως άπλετο χρόνο να κάνουν και κάτι άλλο παράλληλα). Πολλοί αρχάριοι ξεκινάνε σαν υπάλληλοι με μισθούς γύρω στα 1300 μικτά/μήνα.

Οι έμπειροι web designers παίρνουν έως 400 ευρώ/ημέρα και έχουν απασχόληση περίπου 100-120 μέρες/χρόνο. Καθόλου άσχημο ετήσιο εισόδημα. Ίσως όμως χρειαστεί να κάνουν μερικά ταξίδια ( = έξοδα) τον χρόνο γιά να μιλήσουν με τους πελάτες τους επί τόπου.

Πρόσφατα έμαθα και τις αμοιβές στην Ελλάδα: προ κρίσης ήταν 700 ευρώ / μέρα. Αυτό το μεροκάματο οι γερμανοί web designers δεν έχουν τολμήσει ούτε καν να το ονειρευτούν - διαχρονικά. Και δείχνει το μέγεθος της φούσκας που είχαμε. Σήμερα το επίπεδο έχει πέσει στα 250-350 ευρώ. Δηλαδή μιά τεράστια πτώση σε σχέση με πριν, αλλά παρ' όλα αυτά όχι ακόμα ανταγωνιστική γιά τον γερμανικό μέσο όρο.

(Μόλις έμαθα ότι το νούμερο που έδωσα γιά την Ελλάδα ήταν λάθος.  Άρα άκυρη και η σχετική παρατήρηση. Τα αφήνω με διαγραφή γιά να φαίνεται η διόρθωση. Το σωστό νούμερο είναι 700/βδομάδα (αντί γιά μέρα) και 300 / βδομάδα μετά την κρίση. Με αυτές τις αμοιβές δεν ζεις.
Η δυσκολία σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι το ύψος του ημερομίσθιου αλλά το να βρεις κάποιον που θέλει να επενδύσει λεφτά γιά ένα σάιτ.

*** Ξεπετάω στα σύντομα τα σάιτ της 2ης κατηγορίας (εκείνα που κάνουν κάτι) - αν και αποτελούν την δουλειά με την οποία βγάζω το ψωμί μου. Ο λόγος είναι ότι αν αρχίσω με δαύτα, το ποστ θα γεμίσει με ακατάληπτους τεχνικούς όρους. 

Εξ' άλλου, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτής της κατηγορίας των σάιτ είναι "αόρατα" - δλδ. ένας χρήστης του ίντερνετ δεν τα βλέπει ποτέ. Ούτε καν μπορεί να έχει πρόσβαση, επειδή αυτά τα σάιτ φτιάχνονται γιά να κάνουν αυτό που κάνουν σαν υπόβαθρο κάποιας διεργασίας.

Γιά λόγους πληρότητας και μόνο δίνω μερικά παραδείγματα τέτοιων σάιτ, καθώς και τις συνηθισμένες  αμοιβές.

Παραδείγματα σάιτ λοιπόν που κάνουν κάτι είναι τα σάιτ των αεροπορικών εταιρειών. Δεν εννοώ την αναζήτηση που βλέπει ο υποψήφιος πελάτης (ποιές πτήσεις είναι διαθέσιμες) αλλά όλη την "υπόγεια" διαδικασία. Όπως π.χ. την εξέταση της διαθεσιμότητας με ακρίβεια δευτερολέπτου, την οικονομική συναλλαγή με την πιστωτική κάρτα του πελάτη, την εξασφάλιση και απονομή των προμηθειών στους ενδιάμεσους dealers κ.α.

Άλλο παράδειγμα: τραπεζιτικές και χρηματιστηριακές συναλλαγές. Και εδώ δεν εννοώ αυτό που βλέπει ο πελάτης που απλά δίνει μιά εντολή πληρωμής, ή μιά εντολή αγοράς μετοχών. Εννοώ όλο το υπόβαθρο γιά να γίνει αυτή η συναλλαγή γρήγορα και με ασφάλεια (price feeds, clearing, credit analysis, risc analysis etc.).

Οι αμοιβές είναι δημοσιευμένες πολλάκις και προσβάσιμες στον καθένα. Δεν ξέρω γιά την Ελλάδα - που ποτέ δεν είχε ανεπτυγμένη αγορά γιά αυτού του είδους τα σάιτ. 

Γιά την Γερμανία ένας αρχάριος υπάλληλος παίρνει κατά μέσο όρο 3000 ευρώ/μήνα μικτά. Γρήγορα όμως τα ποσά ανεβαίνουν (μετά από 4-5 χρόνια εμπειρίας) στα 4500-5000 ευρώ, συν μπόνους.

Σαν ελεύθερος επαγγελματίας παίρνεις από 480 ευρώ / ημέρα (αρχάριοι) μέχρι 900 ευρώ (οι δεινόσαυροι της πιάτσας) και έχεις απασχόληση γιά 150-200 μέρες τον χρόνο. Καθόλου άσχημα, πρέπει όμως να πληρώνεις τα ταξίδια σου στην έδρα του πελάτη.

Προσωπικά δεν με χαλάει να πληρώνω αυτά τα έξοδα, αφού οι αμοιβές είναι καλές. Εκείνο που με τσακίζει είναι τα δρομολόγια, #$%^@&!$ τα χιλιόμετρα μου μέσα :-(

*** Η τρίτη κατηγορία των social media είναι η πιό χαοτική και δύσκολη να την περιγράψεις. Εμφανίστηκε - στην εμπορική της μορφή που με ενδιαφέρει εδώ - αργότερα από τις άλλες δύο (2002). Προυπήρχαν βέβαια τα φόρουμς, τα τσατ και άλλες μορφές κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. usenet) ήδη από το 1986. Δηλαδή πολύ πιό πριν και από την δημιουργία του WWW. Αλλά η εμπορική εκμετάλλευση των social media ξεκίνησε πολύ αργά (2005) και γιγαντώθηκε ακόμα αργότερα (2009). Το περιβόητο facebook, η "επικεφαλίδα" των social media δεν είχε καταφέρει να βγάλει λεφτά μέχρι το 2011.

Τι είναι όμως αυτά τα social media και πως βγαίνουν λεφτά από εκεί; Το Α και το Ω του οικονομικού υπόβαθρου των social media είναι αυτό που ονομάζουμε "στοχευμένη διαφήμιση".

Στοχευμένη διαφήμιση είναι να διαφημίζεις μπύρες και αυτοκίνητα λίγο πριν ξεκινήσει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Αντίστοιχα, να διαφημίζεις σερβιέτες, πασπαλιψατέρ και νυφικά λίγο πριν ξεκινήσει το sex and the city.

Η στοχευμένη διαφήμιση στην ακραία της μορφή (που δεν την έχουμε δει ακόμα αλλά έρχεται καλπάζοντας) είναι να ξέρει ο διαφημιστής τα πάντα γιά σένα, όλα σου τα προσωπικά δεδομένα. Φύλο, σεξουαλικές προτιμήσεις, ηλικία, εισόδημα, τι φίλους έχεις, τι μουσική ακούς, αν έχεις παιδιά, αν είσαι παιδί χωρισμένων γονιών κλπ. κλπ. κλπ. κλπ. Με βάση αυτά τα προσωπικά σου δεδομένα ο διαφημιστής θα σου κάνει την πιό πετυχημένη στοχευμένη διαφήμιση. Θα ξέρει με ακρίβεια εκατοστών το που βρίσκεσαι, τι (νομίζεις ότι) χρειάζεσαι και το αν έχεις λεφτά να το πληρώσεις.

Άλλωστε όλα ανεξαιρέτως τα social media είναι τεχνολογικά απλές εφαρμογούλες. Βασικά πρόκειται γιά CMS (Content Managment Systems). Οπως λέει και η λέξη, πρόκειται γιά Βάσεις Διαχείρισης Δεδομένων, αφού όλο το ψητό βρίσκεται εκεί - στα προσωπικά δεδομένα μας. 

Θα μπορούσα να φτιάξω ολόκληρο το facebook μόνος μου μέσα σε 12 μήνες. Τόσο τεχνολογικά απλό είναι. Η μαγκιά δεν είναι να το φτιάξεις. Η μαγκιά είναι να το κάνεις ελκυστικό σε ένα δισεκατομμύριο χρήστες. Να τους ψήσεις ότι το να σου δίνουν τα προσωπικά τους δεδομένα αποτελεί κάτι ωραίο και τρέντυ.

Μέχρι πολύ πρόσφατα (Ανοιξη 2013) τα social media μπορούσαν να διαχειρίζονται "μόνο" τα δεδομένα που τους δίνουμε εμείς - εν τη βλακεία που μας δέρνει. Από αυτήν την Ανοιξη τα social media άρχισαν να παράγουν προσωπικά δεδομένα γιά μας, ακόμα και αν εμείς ΔΕΝ τους τα έχουμε δώσει. Η Στατιστική και η Συνδυαστική είναι πολύ πουτάνες επιστήμες και εμείς είμαστε δυστυχώς Πάρα Πολύ Προβλέψιμοι. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Όλα αυτά δεν έχουν αποκλειστικά οικονομικά οφέλη βεβαίως βεβαίως. Τα social media έχουν μεν σαν πρωταρχικό σκοπό τον ιδιωτικό πλουτισμό των ιδιοκτητών τους, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να δημιουργούν και να επηρεάζουν γεγονότα. Μπορούν να μας δείχνουν την πραγματικότητα που θέλουν εκείνα. Αυτό ίσως είναι αδιάφορο γιά τους ιδιοκτήτες - επιχειρηματίες, αλλά είναι Πάρα Πολύ Ενδιαφέρον γιά τις κυβερνήσεις.

Και όπως αποδείχτηκε περίτρανα αυτές τις μέρες, κυβερνήσεις και ιδιοκτήτες των social media συνεργάζονται χεράκι - χεράκι πάρα πολύ αρμονικά.

Σε αυτό το ποστ παραμένω όμως στην οικονομική πλευρά του θέματος. Πως βγαίνουν λεφτά από τα social media; 

Τα περισσότερα βγαίνουν αν είσαι ιδιοκτήτης ενός από δαύτα. Απλά πουλάς στοχευμένη διαφήμιση και προσωπικά δεδομένα. Είπαμε, η μαγκιά δεν είναι να τα φτιάξεις (σας φτιάχνω όσα θέλετε), η μαγκιά είναι να ψήσεις τους αδαείς να γίνουν πελάτες σου.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος τρόπος να βγάλεις λεφτά, σαν απλός χρήστης. Απλά πουλάς επισκεψιμότητα - δηλαδή κλικς. Η διαδικασία είναι (επίτηδες) πολύ απλή.

α) φτιάχνεις ένα οποιοδήποτε περιεχόμενο (κείμενο σε μπλογκ, φωτογραφίες, βίντεο, μουσική, tweet, ότι νάναι) και το ανεβάζεις στο κατάλληλο social media.

β) ο ιδιοκτήτης του  social media σου προσφέρει ένα μικρό ποσό γιά κάθε κλικ που θα κάνει κάποιος σε αυτό που ανέβασες. Μέσος όρος είναι το 1 ευρώ γιά κάθε 2000 κλικ.

γ) ο ιδιοκτήτης του social media φροντίζει να συνοδεύεται το κείμενο σου (βίντεο, φωτό κ.α.) από στοχευμένες διαφημίσεις, που επιλέγει ο ίδιος. 

δ) το ποσό που κερδίζεις αυξάνεται, αν οι επισκέπτες σου κάνουν κλικ ΚΑΙ στις διαφημίσεις που συνοδεύουν αυτό που ανέβασες.

Ένας τυπικός εκπρόσωπος αυτής της φάμπρικας είναι ο γνωστός μπλόγγερ Πιτσιρίκος. Άσχετα από διαφωνίες ή συμφωνίες, συμπάθειες ή αντιπάθειες, ο τύπος έχει καταφέρει 700.000 κλικς κάθε μήνα στο μπλογκ του. Αυτό μεταφράζεται σε ένα μηνιαίο εισόδημα (περίπου) 350 ευρώ. Καθόλου άσχημα γιά το γράψιμο μερικών κειμένων. Άλλοι πρέπει να σκάβουν 8ωρο σε ορυχεία γι' αυτό το ποσό - αν έχουν δουλειά.

Ένας λοξός γερμανός βγάζει κάθε μήνα 1200-1500 ευρώ με καταπέλτες (!!!). Κάθε μήνα φτιάχνει έναν θεότρελο καταπέλτη (ΟΚ, έχει και τον κόπο της κατασκευής), με τον οποίο εκτοξεύει τα πιό απίθανα αντικείμενα. Βουρτσάκια τουαλέτας, λάστιχα αυτοκινήτων, αλυσοπρίονα (don't do this at home kids) κ.α.

Τις εκτοξεύσεις του καταπέλτη τις ανεβάζει σαν βίντεο στο γιουτουμπ. Με τα κλικ που παίρνει, βγάζει τα 1200-1500. Καθόλου άσχημα γιά έναν άνεργο μισότρελο θα έλεγα. 

Η τελευταία του ιδέα: έφτιαξε ο αθεόφοβος έναν ξύλινο φαλλό και έναν καταπέλτη που εκτοξεύει προφυλακτικά πάνω στον ξύλινο φαλλό από απόσταση 3 μέτρων :-)

Πάρα πολλά κοριτσάκια κάνουν "σεξουαλικούς" χορούς με μπικινάκι και τους ανεβάζουν στο γιουτουμπ με την ελπίδα να αυξήσουν το χαρτζηλίκι τους (δεν το καταφέρνουν). Μερικές άλλες  δίνουν συμβουλές για κρέμες και μόδα.

Τα αγοράκια κάνουν "ανδροπρεπείς" μαλακίες. Παράτολμα και επικίνδυνα άλματα από στέγες και βράχους, ριψοκίνδυνες ταρζανιές με αυτοκίνητα και φωτιές.

Εκατομμύρια αργόσχολοι ανεβάζουν καθημερινά εκατομμύρια κείμενα, φωτογραφίες και βίντεο με στόχο το εύκολο και γρήγορο χρήμα. Κάποιοι σαν τον Πιτσιρίκο και τον γερμανό τρελάρα με τους καταπέλτες καταφέρνουν να έχουν ένα μικρό σταθερό μηνιάτικο. Είναι οι μόνοι που τους βγάζω το καπέλο. Μαγκιά τους.

Μερικοί είναι απλά κωλόφαρδοι - αλλά μόνο γιά μία φορά. Οπως εκείνη η αμερικάνα γιαγιά που έδινε συμβουλές υγειινής στα εγγόνια της. Το βίντεο ξέμεινε άχρηστο στο γιουτουμπ για 2 χρόνια, ξαφνικά το ανακάλυψε κάποιος τυχαίος, του φανηκε αστείο και το διέδωσε στους γνωστούς του. Η γιαγιά πήρε ουρανοκατέβατα 2.000.000 κλικς και ένα τσεκ 1000 ευρώ.

Οι υπόλοιποι δεν βγάζουν τίποτα ή βγάζουν κάτι μικροποσά.

Μιά κοινωνία που κάνει παράλογα και ηλίθια πράγματα σε ένα απελπισμένο κυνηγητό των clicks και των likes. Ατάλαντοι άνθρωποι που νιώθουν επιβεβαίωση γιά τα κλικς που παίρνουν και χαίρονται γιά τα 50 ευρώ που "κερδισαν" από την google.

Την ίδια ώρα που ο ετήσιος τζίρος της στοχευμένης διαφήμισης είναι 250 ΔΙΣεκατομμύρια ευρώ.

Κάπου στο βάθος, οι κυβερνήσεις τρίβουν τα χέρια τους με το ανέλπιστο δώρο των προσωπικών δεδομένων και της εικονικής πραγματικότητας που - τόσο εύκολα και ανέξοδα - μπορούν να μας πλασσάρουν.

Κάπου ακόμα πιό στο βάθος, ο George Orwell μας χαμογελάει πικραμένος.

Business plan

Όλοι έχουμε ονειρευτεί κάποτε τι θα κάναμε αν είχαμε "ένα εκατομμύριο". Τα όνειρα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο - θεμιτό και αναμενόμενο. Σ' αυτό το ποστ περιγράφω την δική μου ονειροφαντασία.

Εννοείται ότι δεν μου φτάνει ένα εκατομμύριο. Χρειάζομαι τουλάχιστον 200 - 250 εκ. Δεν είναι και κανένα τεράστιο ποσό. Ροκ σταρ, ηθοποιοί, πρωταθλητές (Σούμαχερ π.χ. ) έχουν παραπάνω. Γιά να μην πιάσω βιομήχανους.

Άρα το ποσό που χρειάζομαι είναι ρεαλιστικό. Απομένει να βρω τον τρόπο να το αποκτήσω :-(

Τα πρώτα 50 μύρια θα τα έδινα γιά ζωοφιλικούς σκοπούς στην Ελλάδα. Είναι άθλιος ο τρόπος που φερόμαστε στα ζώα. Εννοώ τα άγρια ζώα (τα οποία αποδεκατίζονται από ασύδοτους και ανεξέλεγκτους κυνηγούς), τα ζώα που προορίζονται γιά δουλειές ή φαγητό (άλογα, γαιδούρια, γουρούνια κ.α.) και φυσικά τα αδέσποτα.

Υπάρχουν ελαχιστότατοι ηρωϊκοί άνθρωποι στην Ελλάδα, που αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους, ένα μεγάλο μέρος από το - συνήθως μικρό - εισόδημα τους αλλά και την ψυχική τους υγεία (ξέρεις τι είναι να τα μαζεύεις δηλητηριασμένα και κακοποιημένα από κάδους σκουπιδιών; ) στην φροντίδα των ζώων.

Αυτούς τους ανθρώπους τους θαυμάζω, γιατί ποτέ δεν θα είχα την ψυχική δύναμη να κάνω όσα κάνουν εκείνοι - και παραμένουν άνθρωποι. Μετά το τρίτο κουτάβι που θα μάζευα από τα σκουπίδια θα βούταγα ένα καλάσνικοφ και θα θέριζα όποιον έβλεπα μπροστά μου.

Τα 50 μύρια δεν φτάνουν φυσικά. Οι αιτίες βρίσκονται στις άθλιες νοοτροπίες της ελλ. κοινωνίας και αυτές δεν ξεριζώνονται με λεφτά. Τα 50 μύρια θα ήταν όμως μιά καλή αρχή.

Τα επόμενα 50-70 μύρια θα τα έδινα σούμπιτα στην Sea Shepherd. 

Στους πραγματικούς Πειρατές (και θαλασσόλυκους) της εποχής μας. Είναι οι άνθρωποι που περιπολούν τους ωκεανούς και προσπαθούν να προστατέψουν - συχνά με κίνδυνο της ζωής τους - την θαλάσσια ζωή. Φάλαινες, φώκιες, καρχαρίες (εδώ το πόστ του φίλου Περαστικού) και οποιοδήποτε άλλο ζώο κινδυνεύει από την μαφία των ψαράδων.

Αν ήμουν νεότερος, θα είχα μπαρκάρει μαζί τους. Αυτή είναι από τις ελάχιστες φορές που λυπάμαι γιά την ηλικία μου :-(

Τους ενισχύω και τώρα βέβαια, φυσικά πολύ λιγότερα από τα 70 εκ. που θα ήθελα να δώσω. Και πάλι, αυτό θα ήταν μόνο η αρχή.

Απομένουν 130-150 εκατομμύρια από τα αρχικά 250. Με αυτά θα έφτιαχνα ένα πλοίο - νησί.  Ένα πλοίο - κατοικία γιά εμένα και άλλα περίπου 500 άτομα. Το πλοίο θα είχε μήκος 400 μέτρα και πλάτος 70-100. Σαφώς και δεν χωράει σε κανένα λιμάνι, αλλά το πλοίο δεν θα ήταν προορισμένο να πιάνει λιμάνια. Δεν θα χρειαζόταν να ταξιδεύει καν. Μιά σχεδόν σταθερή θέση στο Αιγαίο αρκεί. Άντε να κάνει μερικά μίλια πέρα - δώθε αν πρόκειται να αποφύγει καμμιά καταιγίδα.

Το σημαντικό είναι ότι το πλοίο αυτό θα κινούνταν αποκλειστικά σε διεθνή νερά. Ποτέ δεν θα έμπαινε σε χωρικά ύδατα καμμιάς χώρας. Σαν φυσικό επακόλουθο, στο πλοίο θα ίσχυαν οι δικοί μου νόμοι και μόνο αυτοί. ;-) Οποιος θα ήθελε να ζήσει πάνω στο πλοίο (και ξέρω πάρα πολλούς), θα έπρεπε να αποδεχτεί αυτούς τους νόμους. 

Εννοείται ότι δεν μιλάω γιά φυλακή. Όποιος θέλει έρχεται, όποιος θέλει φεύγει, όποτε θέλει. Επισκέπτες ευπρόσδεκτοι ανά πάσα στιγμή.

Το πλοίο θα είχε μιά σχετική αυτονομία σε ενέργεια (φωτοβολταικά, ανεμογεννήτριες), σε νερό (αφαλατωτές θαλασσόνερου) και σε τροφή (λαχανόκηποι). Επειδή όμως η συνολική επιφάνεια δεν επαρκεί γιά πλήρη αυτονομία, θα έπρεπε να προμηθεύεται ενέργεια και τροφή απ' έξω. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με πλοιάρια - συνοδούς (έναν στολίσκο από φουσκωτά π.χ.).

Εκτός από τα στοιχειώδη - μηχανές, αποθήκες, σωστικά μέσα, άνετα διαμερίσματα 80-100 τ.μ. ανά άτομο ή ανά ζευγάρι - θα υπήρχαν τόσο υπάιθριοι όσο και κλειστοί αθλητικοί χώροι, αίθουσες γιά κοινωνικές εκδηλώσεις (σεμινάρια, συνέδρια, συναυλίες), επιστημονικά εργαστήρια (ανάλογα με την ζήτηση), πλήρως εξοπλισμένο και επανδρωμένο ιατρείο.

Εννοείται πλήρης σύνδεση με το ίντερνετ, αυτό θα ήταν μάλιστα ένα από τα ατού του πλοίου.

Στα γρήγορα μερικοί χοντρικοί υπολογισμοί. 500 κάτοικοι ίσον 300 διαμερίσματα (μερικοί είναι ζευγάρια, όχι όλοι). Με 90 τ.μ. ανά διαμέρισμα μέσο όρο χρειάζομαι 27.000 τ.μ. Συντελεστής δόμησης 1.5 γιά να "αναπνέουν" τα διαμερίσματα. Δηλαδή το κάθε διαμέρισμα έχει μιά βεράντα όση το μισό του μέγεθος (45 τετ.). Αρα απαιτούνται 300 χ 90 χ 1.5 = 40.500 τ.μ.

Με 100 μ πλατος και 410 μήκος έχω 41.000 τ.μ. άρα είμαι μέσα. 

Το πλοίο θα έχει συνολικά 10-12 ορόφους των 35000-40000 τ.μ έκαστος, οπότε περισσεύει έκταση γιά τα διαμερίσματα του προσωπικού (άλλα 150 άτομα), γιά όλους τους κοινόχρηστους χώρους και τις μηχανές / αποθήκες.

Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι, ποιός θα πληρώνει τα τρέχοντα έξοδα αυτού του πλοίου. Ωραία, τα δικά μου αρχικά 150 εκ φτάνουν γιά την κατασκευή του. Αντε και γιά τους μισθούς του προσωπικού τον πρώτο χρόνο. Μετά; 

Η απάντηση βρίσκεται στα διεθνή νερά και στην επιλογή των συγκατοίκων μου. Διεθνή νερά σημαίνει, ότι όποια εταιρεία έχει την έδρα της πάνω σ' αυτό το πλοίο, δεν πληρώνει φόρους. Πουθενά, σε κανέναν. Αφού δεν πληρώνει φόρους, δεν χρειάζεται φοροτεχνικούς, έχει μειωμένα έξοδα γιά λογιστήριο, ασφαλιστικές εισφορές, γλυτώνει γραφειοκρατία  κλπ. κλπ.

Ε, από όλα αυτά τα λεφτά που γλυτώνει, θα δίνει ένα μέρος γιά τα λειτουργικά έξοδα του πλοίου. Στο κάτω κάτω, στην στεριά δεν θα πλήρωνε ενοίκιο γιά γραφεία;

Το ενοίκιο θα ήταν 5000/μήνα. Ακούγεται μεγάλο, αλλά δεν είναι. Πόσο κοστίζουν τρία μεροκάματα σε έναν δημιουργικό και παραγωγικό άνθρωπο που αλλιώς θα τα ξόδευε σε γραφειοκρατικές αγγαρείες;

Με 300 μονάδες και 5000 ευρώ ενοίκιο, θα είχα έσοδα 1.5 μυριάκι / μήνα. Με αυτά θα μπορούσα άνετα να καλύψω τα τρέχοντα έξοδα του πλοίου. 

150 άτομα προσωπικό με 2000 μέσο όρο έκαστος, μας κάνουν 300.000.

700 άτομα χ 3 γευματα την ημέρα χ 31 μέρες χ 7 ευρω ανά γεύμα, μας κάνει γύρω στα 450.000. Ενα άγνωστο νούμερο θα φεύγει γιά αγορά ενέργειας (πετρέλαιο), τεχνική συντήρηση, αναλώσιμα και έκτακτες ανάγκες. Υπολογίζω άλλες 400.000.

Σύνολο 1.1 - 1.2 εκ τρέχοντα έξοδα / μήνα, με 1.5 εκ. έσοδα.

Όσα περίσσευαν, θα τα έδινα πάλι γιά ζωοφιλικούς σκοπούς.

Συμπέρασμα: αν αφαιρέσω τα 50 ευρώ που έχω στην τσέπη μου, μου λείπουν μόνο 249.999.950 ευρώ γιά να πραγματώσω τα όνειρα μου. ΟΚ, fair.

* * * * 

Υ.Γ. Η ιδέα είναι παμπάλαια. Ο πρώτος που περιέγραψε μιά αυτόνομη κοινωνία πάνω σ' ένα πλοίο ήταν ο Ιούλιος Βερν στον Ναυτίλο. Ο Ι. Βερν επανέλαβε την ίδια ιδέα και σε αεροπλάνο ("Ρωβύρος ο Κατακτητής").
Ο Βερν - τα έργα του οποίου είναι χαραγμένα μέσα μου από την εφηβεία - ήταν μάλιστα πολύ πιό ακραίος από μένα.
Τόσο η κοινωνία του Ναυτίλου όσο και του Ρωβύρου είναι κοινωνίες - εκδικητές. Χρησιμοποιούν μιά ανώτερη τεχνολογία (τον ηλεκτρισμό, που γιά την εποχή του Βερν ήταν εντελώς πρωτότυπος) γιά να σκοτώσουν ανθρώπους, να καταστρέψουν υποδομές και να εξαλείψουν την Αδικία από τον κόσμο.

Πολύ θα ήθελα να είμαι κι εγώ εκδικητής σαν τον Πλοίαρχο Νέμο. Η λίστα μου με αυτούς που θέλω να εξαφανίσω από προσώπου Γης είναι χοντρή σαν τον τηλεφωνικό κατάλογο της Νέας Υόρκης. Αλλά δεν διαθέτω καμμία ανώτερη τεχνολογία. :-(
Περιορίζομαι λοιπόν στην ειρηνική συνύπαρξη πάνω στο πλοίο / νησί - ελπίζοντας ότι θα με αφήσουν τουλάχιστον στην ησυχία μου.

Αρκετοί σύγχρονοι σχεδιάζουν τέτοια πλοία σαν αυτό που ονειρεύομαι εγώ. Αλλά τα βλέπουν σαν επένδυση. Θέλουν δλδ. να καλύψουν τα λειτουργικά έξοδα, να αποσβέσουν το αρχικό κεφάλαιο και να βγάλουν και κέρδος. Αυτό μάλλον δεν γίνεται.
Το δικό μου business plan είναι πολύ πιό ταπεινό. Με ενδιαφέρει μόνο να καλύπτω τα τρέχοντα έξοδα, συν ένα μικρό περίσσευμα.

Η φαντασία στην εξουσία (παλιό αναρχικό σύνθημα)

Εκείνο που με κάνει να μένω άναυδος μπροστά στο ανθρώπινο είδος είναι η έλλειψη φαντασίας. Η μανιώδης προσκόλληση στην γνωστή και πεπατημένη. Εν μέρει δικαιολογημένη από την Βιολογία. Μικρά και αδύναμα θηλαστικά, αν τολμήσουν και κάνουν ένα βήμα έξω από την σπηλιά, θα τα φάει η λεοπάρδαλη. Αλλά όπως μας διδάσκει ο Δαρβίνος, όσα είδη μένουν προσκολλημένα στην πεπατημένη, εκφυλίζονται και ψοφάνε. 

Μόνο εκείνοι που τολμάνε κάτι καινούργιο, κάτι άγνωστο έχουν κάποιες ελπίδες να εξελιχθούν και να διαιωνίσουν το είδος τους.

Προφανώς και μιλάω γιά την ΕΡΤ. Προφανώς και τάσσομαι υπέρ του να μην κλείσει η ΕΡΤ. Τα επιχειρήματα γι' αυτό τα έχουν πει και γράψει τις τελευταίες ώρες άλλοι, πολύ καλύτεροι και πολύ πιο γνώστες του αντικειμένου από εμένα.

Γιά μένα η ΕΡΤ είναι μόνο ένα από τα συμπτώματα. Με ενδιαφέρει η γενικότερη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο η ΕΡΤ.

Προσπερνάω στα γρήγορα τα προφανή και πασίγνωστα: η ακροδεξιά, φασιστική κύβερνηση  δεν ενδιαφέρεται πλέον ούτε τα (δημοκρατικά) προσχήματα να κρατήσει. Αφού το νδσοκ χρησιμοποίησε γιά δεκαετίες την ΕΡΤ γιά να διορίζει ημέτερους, αφού έδωσε "παραγωγές" δεκάδων εκατομμυρίων σε δικά του παιδιά, αποφάσισε να χουντοποιήσει ανοιχτά πλέον την ενημέρωση,  κλείνοντας την ΕΡΤ και ανοίγοντας "νέο" κανάλι (την υενέδ). Κάνοντας ταυτόχρονα δωράκια εκατομμυρίων στους μπομπολοαλαφούζους του κόσμου τούτου και υπακούοντας στα προστάγματα της τρόϊκας.

Αλλά αυτά τα περιμέναμε - εγώ τουλάχιστον - από την σαμαρο/ακροδεξιά. Η απογοήτευση έρχεται από την έλλειψη φαντασίας των "απέναντι". Όλης της υπόλοιπης κοινωνίας που δεν θέλει ( ; )τον παραπέρα εκφασισμό της δημόσιας μας ζωής και της ενημέρωσης.

Μαζεύτηκε πλήθος κόσμου στην Αγ. Παρασκευή να διαμαρτυρηθεί. Φέρανε τα ματ με τις κλούβες, απειλήσανε με συλλήψεις (αυτόφωρο) και πήγε ο καθένας στο σπιτάκι του. Σε λίγες μέρες το θέμα θα έχει ξεχαστεί - θα φροντίσουν οι μπομπολοαλαφουζοβαρδινογιαννογιαννακόπουλοι γι αυτό. Το ίδιο έγινε και με τους καθηγητές.

Μα τόσο προβλέψιμοι; Μα τόση έλλειψη φαντασίας; Τόσο συντηρητική, φοβισμένη και άτολμη είναι η ελληνική κοινωνία; Τι σας απομένει ακόμα να χάσετε ρε γαμώτο; Τι πρέπει να γίνει ακόμα γιά να δοκιμάσετε κάτι καινούργιο;

Διακρίνω το σαρδώνιο χαμόγελο της χουντοδεξιάς. Να μας λέει υπομειδιώντας "αφού είσαστε τόσο ραγιάδες, αφού είσαστε τόσο προβλέψιμοι και διαχειρίσιμοι στις αντιδράσεις σας, θα σας γαμήσω κι άλλο. Η ΕΡΤ ήταν μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός προς την χούντα που θέλω να εγκαταστήσω".

Τι συγκεριμένο θα μπορούσε να γίνει - εδώ και τώρα - προκειμένου να πάει αυτή η άθλια κυβέρνηση στον αγύριστο, με αφορμή την ΕΡΤ;

Έχω 2 προτάσεις που παρουσιάζω πιό κάτω. Κάποιοι με περισσότερη φαντασία και γνώσεις από μένα θα μπορούσαν να υλοποιήσουν άλλες εναλλακτικές.

Αλλά οι ραγιάδες φοβούνται και την σκιά τους. Κανένας δεν τολμάει να αφήσει την πεπατημένη. Άλλωστε και οι διαδηλώσεις πεπατημένη είναι. Κατεβαίνεις εσύ στον δρόμο, κατεβάζει η χούντα τα ματ με τα δακρυγόνα, τρως ξύλο και πας σπίτι σου. Πάπαλα.

Οχι ότι θα αλλάξει τίποτα. Όχι ότι κάποιος θα πάρει τα λόγια μου στα σοβαρά. Καταγράφω απλά εδώ τι θα μπορούσε (σαν 2 από τις 500 εναλλακτικές) να κάνει η ελληνική κοινωνία και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ.

ΑΝ δεν ήταν ραγιάδες και ΑΝ είχαν φαντασία.

1) Τηλεοράσεις στα παράθυρα. Ολα τα νοικοκυριά τοποθετούν τις τηλεοράσεις τους στα παράθυρα, με την οθόνη να βλέπει προς τα έξω. Αυτό το έκαναν οι ανατολικογερμανοί και οι πολωνοί, κάθε φορά που έβγαζε διάγγελμα η κυβέρνηση τους. 

Γέμιζαν τα παράθυρα των σπιτιών με τηλεοράσεις που μιλούσαν στο πουθενά.

Θέλεις μίστερ χουντοσαμαρά να μου περάσεις την προπαγάνδα σου; Μίλα στον άδειο δρόμο. Θέλεις να μου επιβάλλεις τι θα βλέπω και τι όχι; Σε έχω γραμμένο κι εσένα και τα λαμογιοκάναλα σου.

Οσα ματ και να φέρεις, δεν μπορείς να νικήσεις μιά τέτοια διαμαρτυρία. Εκτός αν κυρήξεις παράνομα τα παράθυρα των σπιτιών και βάλεις από έναν ματατζή σε κάθε σαλόνι, γιά να υποχρεώνει τους πολίτες στο τι θα βλέπουν.

Και μιλάμε ότι αυτά τα έκαναν οι πολίτες σε στρατοκρατικά καθεστώτα. Αλλά οι ανατολικογερμανοί και οι πολωνοί είχαν αρχίδια, οι έλληνες όχι.

2) Crowd funding. Μαθάινω από τα δημοσιεύματα, ότι το τέλος της ΕΡΤ ήταν 50 ευρώ/χρόνο. Αυτό θα πάψουν τα το πληρώνουν τα νοικοκυριά, άρα τα λεφτά υπάρχουν. 

Μέσα σε 2 ώρες μπορεί να στηθεί ένα σαιτ που θα μαζεύει λεφτά υπέρ της ΕΡΤ. Ιδίως τώρα που όλη η κοινωνία έχει ξεσηκωθεί υπέρ της δημόσιας τηλεόρασης, είναι πολύ εύκολο να πεις στον κόσμο "εκεί που θα δίνατε 50 ευρώ στην κρατική ΕΡΤ, δώστε 25 ευρώ σε μας. Έτσι κι αλλιώς, έχετε 50 ευρώ παραπάνω στην τσέπη σας τώρα.".

Τέσσερα εκατομμύρια νοικοκυριά επί 25 ευρώ, μαζεύουν 100 εκατομμύρια τον πρώτο χρόνο. Με 100 εκατομμύρια διαθέσιμα βγάζεις μιά ΛΑΪΚΗ τηλεόραση μούρλια. Και με την ποιότητα στον ουρανό. Συν αυτά που θα παίρνεις από διαφημίσεις, μαζεύεις 100-120 μύρια.

Στο κάτω κάτω, όλος ο τζίρος της παλιάς ΕΡΤ ήταν μόλις 320 εκ. 

Αφαίρεσε τα έξοδα γιά όλα τα λαμόγια, τους κοπανατζήδες, τους κομματικούς εγκάθετους, τις παραγωγές - μαιμού, αφαίρεσε τα έξοδα γιά αναμεταδότες, κεραίες κ.α., τα λεφτά βγάινουν άνετα.

Με 100 μυρια μπορείς (θεωρητικά) να δίνεις 2780 ευρώ/μηνα μισθό σε όλους τους υπαλλήλους της ΕΡΤ που θα απολυθούν τώρα. Αν αφήσουμε τα κομματόσκυλα και τα λαμόγια απ' έξω, περισσεύουν πάμπολλα λεφτά γιά υλικοτεχνική υποδομή και γιά λειτουργικά έξοδα + παραγωγές.

Δεν χρειάζεσαι ούτε πομπούς, ούτε αναμεταδότες ούτε δημόσιες συχνότητες, ούτε κρατικές άδειες γιά λειτουργία σταθμού. Ολα τα αναμεταδίδεις μέσω ιντερνετ. 

Στην ανάγκη με τους σέρβερ σου στην Νέα Υόρκη και το Βερολίνο. Τι θα κάνει η χουντοδεξιά; Θα στείλει τα ματ να απαγορέψουν το ίντερνετ; Αυτό δεν το έχουν καταφέροι ούτε οι στρατιωτικές δικτατορίες της Κίνας και της Β. Κορέας, θα το καταφέρουν οι δικοί μας ρεζίληδες;

Δεν θέλω να κάνω πλήρη οικονομοτεχνική μελέτη. Πρώτον δεν είμαι οικονομολόγος, δεύτερον κανένας δεν με ακούει έτσι κι αλλιώς.

Δίνω μόνο δύο απλά παραδείγματα, γιά το τι θα μπορούσε να γίνει.

Ποιός τολμάει όμως να κάνει κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό στην Ελλάδα του 2013;

Τα παιδία παίζει

Ανακάλυψα ένα καινούργιο παιχνιδάκι από την google. Και αφού βεβαιώθηκα ότι δεν ζητάει προσωπικά δεδομένα και άλλες τέτοιες μαλαγανιές, αποφάσισα να το δοκιμάσω. Εννοείται ότι με συναρπάζει ιδιαίτερα, αφού είναι παιχνίδι με χάρτες και χώρες.

Το παιχνίδι είναι το εξής: η google σου δείχνει ένα τυχαίο σημείο του Πλανήτη Γη και σου ζητάει να μαντέψεις που είναι. Όσο πιό κοντά μαντέψεις, τόσο περισσότερους πόντους παίρνεις. Εννοείται ότι έχεις πολύ περιορισμένες δυνατότητες ζουμαρίσματος - αλλιώς θα "απομακρυνόσουν" σε ύψος και θα έβλεπες ποιό σημείο είναι.

Δίπλα σε κάθε φωτό σου δείχνει τον παγκόσμιο χάρτη, όπου τοποθετείς την μαντεψιά σου.

Στις πρώτες προσπάθειες δεν σκέφτηκα να αποθηκέυσω την αρχική φωτό. Έτσι δείχνω μόνο το αποτέλεσμα της μαντεψιάς που έκανα. Από την 2η προσπάθεια και μετά αποτύπωσα αυτό που μου έδειξε η google μαζί με το αποτέλεσμα.

Πάμε λοιπόν. Μαντεψιά 1η.

Ηταν στην Κορσική. Είπαμε δεν κράτησα την αρχική φωτό. 

Αναγνώρισα όμως αμέσως την Μεσόγειο, το αίμα μου. Όλη η φωτογραφία μύριζε πεύκο κι αρμύρα (παρατήρηση: νομίζουμε ότι μόνο στην Ελλάδα τα έχουμε αυτά. Λάθος. Η Μεσόγειος είναι η Μεγάλη Μάνα! ).

Το αποτέλεσμα:

Το κόκκινο σημάδι είναι η μαντεψιά μου, το πράσινο η πραγματικότητα που έδειχνε η φωτογραφία.

 

Μαντεψιά 2η. Εδώ  έδειχε έναν ψηλό κάκτο, γκρίζο σκονισμένο έρημο δρόμο και κάποια σπίτια κάπου στο βάθος. Αν και το χώμα ήταν κοκκινόχωμα, δεν μου έκανε κλικ γιά Μεσόγειο, ούτε γιά Αμερική.
Υπέθεσα Αυστραλία. Και επειδή η βόρεια ακτή είναι εντελώς έρημη, μάντεψα κάπου στην νότια αυστραλέζικη ακτή.

Όπως δείχνει το αποτέλεσμα, έπεσα κάπου 1000χλμ πιό νότια από την πραγματικότητα.

Μαντεψιά 3η. Εδώ προνόησα να αποτυπώσω την αρχική φωτό, δλδ. αυτήν.

Καθαρά αγγλοσαξωνικό τοπίο και αγγλοσαξωνική αρχιτεκτονική - και μάλιστα θαλασσινή. Πρόκειται σίγουρα γιά παραθαλάσσιο μέρος. Ιρλανδία αποκλείεται λόγω των αυτοκινήτων. Μου θύμισε το Seattle, όπου κάναμε καταδύσεις στον ωκεανό γιά να δούμε τις Orca. Αλλά η μυρωδιά της φωτό δεν ήταν αμερικάνικη.
Σκέφτηκα τον Καναδά. Προφανώς το παραθαλάσσιο και ταυτόχρονα αγγλοσαξωνικό κομμάτι, δηλαδή την Δυτική καναδέζικη ακτή.
Με το καλύτερο αποτέλεσμα απ' όλα, όπως φαίνεται πιο κάτω. Σχεδόν έπεσα διάνα.

Μαντεψιά 4η. Ξερό τοπίο, άδειο από ανθρώπους. Τα βέλη στον δρόμο είναι εντελώς μυστήρια και πρωτοιδωμένα. Κάποια εντελώς ασυνήθιστα σπίτια στο βάθος.
Σίγουρα όχι Ευρώπη, σίγουρα καμμιά Αμερική (ούτε βόρεια ούτε νότια).
Αφρική. Όχι βόρεια, το τοπίο δεν είναι σε μουσουλμανική χώρα. Ούτε κοντά στον Ισημερινό, το πράσινο είναι πολύ γιά περιοχή του Ισημερινού.
Άρα νότια Αφρική. Πάλι διάλεξα κάτι κοντά σε θάλασσα. Λάθος μου. Εκ των υστέρων, αναγνωρίζω ότι αυτό το τοπίο δεν μπορεί να είναι κοντά σε θάλασσα.

Τελικά έπεσα έξω μόλις 700+ χλμ πιό νότια.

Μαντεψιά 5η. Αυτή ήταν εύκολη. Τέτοιες παγόδες μόνο στην Κίνα βρίσκονται.
Η Κίνα βέβαια είναι τεράστια. Αλλά στο βάθος φαίνονται ουρανοξύστες και γύρω γύρω από την παγόδα υπάρχει περιποιημένο παρκάκι με γκαζόν.

Άρα δεν είναι στα ενδότερα της Κίνας, εκεί δεν υπάρχουν ουρανοξύστες. Το όμορφο παρκάκι αποκλείει το Πεκίνο, επειδή το Πεκίνο είναι γενικά βρωμερό και τρισάθλιο.
Σκέφτηκα την Σαγκάη, σαν την πιό "αγγλική" από τις κινέζικες μεγαλουπόλεις. Όχι το κέντρο της Σαγκάης. Φαντάστηκα ότι τα προάστεια θα είναι ειδυλλιακά όπως στην φωτό.

Δεν έπεσα και πολύ έξω, όπως δείχνει το παρακάτω. Ντροπή μου όμως, δεν αναγνώρισα ότι το μέρος βρίσκεται κοντά στην θάλασσα.

Ιδού και το τελικό μου αποτέλεσμα

Όποιος τολμάει, μπορεί να δοκιμάσει να με ξεπεράσει ;-)
(με αποδεικτικά στοιχεία όμως).

Το σαιτ λέγεται http://geoguessr.com.

Καλή τύχη και καλή διασκέδαση!

Ανοιξιάτικο επεισόδιο

- Ντριιιιν, ντρουουν, ντριιιιν, ντρουουν .... (καμμία αντίδραση)
(γμτ. δημόσιοι υπάλληλοι σου λέει ο άλλος μετά. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν σηκώνουν οι ανεπρόκοποι, που ναπα και να σηκω, που ΕΓΩ τους πληρώνω .... χμπργμφ.
Τεσπά, ας μη συχίζομαι γέρος άνθρωπος, έχω και δουλειές).

 Μετά από 20 λεπτά 

- Ντριιιιν, ντρουουν, ντριιιιν, ντρουουν (προς την άλλη κατέυθυνση)

- (το σηκώνει. Άγνωστο νούμερο στο display, άρα με αγριωπή φωνή)
Εδώ Μήτρος Καραμήτρος.
(ποιός κερατάς τολμάει να με ενοχλεί πρωί πρωί, ούτε τον 3ο καφέ μου δεν έχω πιεί γμτ γκρρ, μπφφφ - αίσχος @#$! )

- Καλή σας μέρα κύριε Καραμήτρο, είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά από την γερμανική εφορία της Κάτω Τραχανοπλαγιάς. Είδα ότι με πήρατε τηλέφωνο πριν 20' γι' αυτό σας κάλεσα.

- Ααααα, ναι, ΟΚ, ωραία χεχεχε (λίγο αμήχανος) εεεεε ναι, ευχαριστώ που καλέσατε.

- Συγνώμη που δεν μπορούσα προηγουμένως, εξυπηρετούσα έναν άλλο πελάτη φορολογούμενο πολίτη.

- Εεε, όχι δεν πειράζει (πειράζει και παραπειράζει μωρή κατσίκα. Πως τολμάς να εξυπηρετείς άλλους όταν σε παίρνω εγώ τηλέφωνο; )

- Τι θα θέλατε λοιπόν κύριε Καραμήτρο;

- Κυτάξτε, εγώ είμαι υπήκοος σε δύο κράτη, το γερμανικό και το ελληνικό (γκρρ, γμτ, αίσχος, χμπφφφ). Χρειάζομαι λοιπόν μιά βεβαίωση ότι εσείς - το γερμανικό δημόσιο - με χαρατσώνετε επαρκώς. Αυτήν την βεβαίωση θέλω να την τρίψω στην μούρη δείξω στην ελληνική εφορία που έχει κάτι σφιξίματα τώρα τελευταία και επιθυμεί διακαώς να με χαρατσώσει κι εκείνη. 

- Ναι, βεβαίως,  κανένα πρόβλημα. Πρόκειται γιά την βεβαίωση Ε_2981245642/2 που ισχύει γιά όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, άρα την αναγνωρίζει και το ελληνικό δημόσιο.

- (καλά κοπέλα μου είσαι μακρυά νυχτωμένη πάνω στο τι αναγνωρίζει το ελληνικό δημόσιο και τι όχι) Εεεεε, ναι. Γιά να το λέτε εσείς κυρία Παναγιωταρά, έτσι θα είναι. Λοιπόν αυτήν την βεβαίωση θα ήθελα παρακαλώ. Τι πρέπει να κάνω γιά να την αποκτήσω;

- Αν μου δώσετε το ΑΦΜ σας, θα σας την φτιάξω αμέσως.

- (Γκρρρρ, θέλει και ΑΦΜ η κατσίκα. Που ακούστηκε η εφορία ενός κράτους να ζητάει ΑΦΜ οεο; Που να το βρω εγώ το ΑΦΜ μου τώρα; γιατί σας πληρώνω τόσους φόρους; ΕΓΩ είμαι, τ' ακούς; ΕΓΩ! Ο Καραμήτρος. Κανονικά θα έπρεπε να ξέρεις το ΑΦΜ μου απ' έξω. Μόνο 70.000 φορολογούμενους έχεις στην δικαιοδοσία σου, ούτε το ΑΦΜ τους δεν μπορείς να θυμάσαι; Ανεπρόκοπη).
ΟΚ, κυρία Παναγιωταρά, μισό λεφτάκι να βρω το ΑΦΜ μου να σας το δώσω ....

(ανακατεύει απελπισμένα με το ένα χέρι έναν χαωδώς απίθανο σωρό από χαρτιά - ελάχιστα χαμηλότερο από τον Πύργο του Αιφελ. Περνάνε μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα χωρίς αποτέλεσμα.)

- Αφήστε κύριε Καραμήτρο, μην ενοχλείστε. Σας βρήκα εγώ. Έχω τώρα το ΑΦΜ σας. Οφείλω  να διασταυρώσω μερικά στοιχεία σας -  γιά την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων. Μπορείτε παρακαλώ να μου πείτε το πλήρες ονοματεπώνυμο σας, την διεύθυνση σας και το μέηλ σας;

- Ναι. Λέγομαι Μήτρος Καραμήτρος, οδός Χαμένης Ελπίδας 348α, Άνω Τραχανοπλαγιά.
Το μέηλ μου: eimai_kai_o_prwtos_gomenos@gmail.com.

- Ωραία. Δώστε μου παρακαλώ μισό λεπτάκι γιά να διαστραυρώσω τα στοιχεία σας, να δω και την φορολογική σας κατάσταση.

(περνάνε ακριβώς 36 δευτερόλεπτα)

- Λοπόν, όλα εν τάξει. Την βεβαίωση σας την έβγαλα. Προτιμάτε να σας την στείλω με το ταχυδρομείο ή με μέηλ;

- Με μέηλ παρακαλώ. Καλή σας μέρα κυρία Παναγιωταρά.

- Ευχαριστώ. Και σε εσας καλή μέρα κύριε Καραμήτρο.

(η ιστοριούλα διαδραματίστηκε προχθές)

 *  * * * * *

Ο γείτονας μου ο Α. έχει έναν κήπο με δεντράκια. Εκεί ρίχνει τροφή γιά τα άγρια πουλιά - κάτι πολύ συνηθισμένο γιά γερμανό. Τον χειμώνα που έτυχε να τον επισκεφτώ μου έδειχνε περήφανος τους κοκκινολαίμηδες και τα άλλα αγριοπούλια που επισκέπτονται το "εστιατόριο" του. Πήραμε και μερικές φωτογραφίες. Από μακρυά, με τηλεφακό και πίσω από το τζάμι - άρα θολές δυστυχώς.

Ζήλεψα που ο Α. είχε σουξέ στα αγριοπούλια και αποφάσισα να ανοίξω κι εγώ εστιατόριο. Το είχα κάνει και παλιότερα - είναι είπαμε πολύ συνηθισμένο εδώ. Αλλά χωρίς επιτυχία, αφού δεν βρίσκομαι ποτέ στο σπίτι μου. Παρ' όλα αυτά, έστησα το φαγητό - δικής μου κατασκευής, με βιολογικά υλικά - και περίμενα με τον τηλεφακό σε ετοιμότητα πίσω από το τζάμι.

Αυτήν την φορά το εστιατόριο μου αποδείχτηκε πετυχημένο. Κοτσύφια, αγριοπερίστερα, κάργιες, καρακάξες και σπίνοι μου έκαναν την τιμή.

Ένας κότσυφας έγινε μόνιμος πελάτης στο εστιατόριο μου. Το επισκέπτεται 5-6 φορές την ημέρα. Τον ονόμασα "Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη" - από ένα παλιό τραγούδι του Σαββόπουλου.

Το ποστ είναι αφιερωμένο στον Σταύρο.
Οι φωτό είναι αφιερωμένες στην αγαπημένη μου, που αγαπάει τους κότσυφες.

Ξεκινάω από τον κήπο του Α, που μου έδωσε την ώθηση. Στην φωτό φαίνονται δρυοκολάπτες!

Στο δικό μου εστιατόριο δεν κατάφερα να φωτογραφίσω όλους τους επισκέπτες. Οι παρακάτω είναι σπίνοι, με το ωραίο τους μπλε καπελάκι στο κεφάλι. Υποπτεύομαι ότι ο ένας προσπαθεί να πάρει την γκόμενα από τον άλλο, γι' αυτό και κάνει τέτοια αεροπλανικά.

Και ...
... ο Σταύρος, ο κυρ Σταύρος, ο αφέντης Τσουτσουλομύτης

Ελληνική ανακάλυψη

Κάποτε - δεν πάνε πολλά χρόνια - αποφάσισα να επεκτείνω τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες στην Ελλάδα. Η αιτία γι' αυτό ήταν όμορφη και φορούσε φουστάνι.

Αν και δεν έχει άμεση σχέση με το σημερινό μου θέμα, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να περιγράψω τα ευτράπελα που βίωσα στην προσπάθεια μου αυτή. Η μεγαλύτερη μου δυσκολία (μακράν) ήταν να δώσω στους συνομιλητές μου να καταλάβουν, ότι ΔΕΝ ήθελα να γίνω υπάλληλος τους. 

Η αντιμετώπιση τους ήταν "καλά, αφού σε έστειλε ο Χ θα δω που μπορώ να σε βολέψω". Εναλλακτικά "καλά, κάνε τα χαρτιά σου και πες στον προσωπάρχη ότι σε στέλνω εγώ". Και το πιό εξευτελιστικό "στρατό έχεις τελειώσει; ".

Όλα αυτά μου τα έλεγαν ΑΦΟΥ τους είχα εξηγήσει επί μισή ώρα ότι εκπροσωπώ μιά εταιρεία υψηλής τεχνολογίας (την δικιά μου), ότι έχω σαν πελάτες μου όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά blue chips και ότι ενδιαφέρομαι να συνεργαστώ μαζί τους - σαν εταιρεία με εταιρεία - με στόχο ένα κοινό προϊόν που θα μπορούσε να πουληθεί σε Ελλάδα (τότε η Ελλάδα είχε λεφτά) και Ευρώπη.

Μίλησα με μικρές εταιρείες, μίλησα με τεράστιες (γιά τα ελληνικά δεδομένα) εταιρείες. Μίλησα με τρανταχτά ονόματα της ελληνικής επιχειρηματικής ζωής, από αυτά που διαβάζουμε στις εφημερίδες. Μίλησα και με τους τεχνικούς υπεύθυνους, μίλησα και με τους μάνατζερ. 

Αλλά καταπώς φαίνεται, αυτοί μίλαγαν ελληνικά και εγώ κινέζικα (ή kiswahili σε στιγμές οίστρου). Κανένας δεν με κατάλαβε.

Εννοείται ότι εγκατέλειψα απογοητευμένος την προσπάθεια. Εδώ δεν μπορούσα με απλά ελληνικά να τους δώσω να καταλάβουν ποιός είμαι και τι θέλω. Πως θα συνεργαζόμουν μαζί τους πάνω σε πολύπλοκα τεχνολογικά προϊόντα;

Αν μου έλεγαν ότι οι ικανότητες μου δεν επαρκούν, θα το καταλάβαινα. Δεν είμαι δα και παντογνώστης. Αν μου έλεγαν ότι δεν θέλουν να συνεργαστούν με την εταιρεία μου  (γιά οποιονδήποτε λόγο) θα το καταλάβαινα επίσης. Αλλά να τους λέω ότι ενδιαφέρομαι να κατασκευάσω μαζί τους ένα τεχνολογικό προϊόν και να μου απαντάνε "κάντε τα χαρτιά σας και στείλτε τα στην διεύθυνση προσωπικού" είναι εντελώς αλαλούμ.

* * * *

Το σημερινό μου θέμα όμως δεν είναι οι - αποτυχημένες - μου προσπάθειες να δραστηριοποιηθώ στην Ελλάδα. Το θέμα μου είναι τι γνώμη έχει ο μέσος έλληνας γιά τον εαυτό του.

Στην διάρκεια όλων αυτών των συζητήσεων - και ήταν μπόλικες - δεν παρουσίαζα μόνο εγώ τον εαυτό μου και την εταιρεία μου. Παρουσίαζε και η άλλη πλευρά τον εαυτό της. Λογικό.

Ανακάλυψα λοιπόν ένα κοινό σημείο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, και στις εταιρείες γιά τις οποίες δούλευαν: Ήταν οι πρώτοι. Οι καλύτεροι. ΟΙ διάνοιες. Οι ιδιοφυίες. Όλοι ανεξαιρέτως.

Συγκλονιστικό. Διάλεξα εντελώς στην τύχη 30 ελληνικές εταιρείες και κάπου 50 ξεχωριστά άτομα γιά να μιλήσω μαζί τους και έπεσα στους άριστους των αρίστων.

Έτσι μίλησα με άνθρωπο που "έχει φέρει τους υπολογιστές στην Ελλάδα", καθώς και με έναν άλλο που "ανακάλυψε τις ψηφιακές τηλεπικοινωνίες", με άλλους που "ανακάλυψαν τα δορυφορικά", "το ίντερνετ", "τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας", "την τυπογραφία" (πριν τον Γουτεμβέργιο υποθέτω), τα "γραφικά των υπολογιστών" και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός.

Είναι να απορεί κανείς, πως με τόσες διάνοιες μαζεμένες σε τόσο λίγα τετραγωνικά η χώρα πήγε κατά διαόλου.

Το πραγματικά συγκλονιστικό είναι, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ΔΕΝ με κορόϊδευαν. Δεν μου έλεγαν συνειδητά ψέματα. Ένας ψεύτης φροντίζει πρώτα απ' όλα να καλύψει το ψέμα του. 

Ένας συνειδητός ψεύτης δεν θα σου πεί ποτέ ότι ήταν ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο φεγγάρι, εκτός αν μπορεί να αποδείξει ότι τον λένε Neil Armstrong.

Τι γίνεται όμως αν κάποιος πραγματικά πιστεύει ότι είναι ο πρώτος που περπάτησε στο φεγγάρι; Ένας που το πιστεύει πραγματικά, δεν ενδιαφέρεται γιά αποδείξεις, γιά στοιχεία. Ούτε τον νοιάζει αν εσύ μπορείς να ελέγξεις την αλήθεια των όσων λέει. Αφού αυτός το πιστεύει ακράδαντα - τελείωσε.

Έτσι λοιπόν και οι συνομιλητές μου - όλοι τους άνθρωποι με πτυχία, μόρφωση και λεφτά - ήταν (είναι; ) απόλυτα πεισμένοι, ότι ναι, όντως αυτοί είναι εκείνοι που "ανακάλυψαν τις ΑΠΕ" και όλα τα παρόμοια.

Αν οι μορφωμένοι πιστεύουν τέτοια τερατώδη πράγματα, ο πιό απλός κόσμος πιστεύει ακόμα πιό τερατώδη. Σουρεάλ εντελώς. Και επειδή δεν μπορεί να βγει ένας τυχαίος υδραυλικός και να ισχυριστεί "εγώ ανακάλυψα τα κινητά τηλέφωνα" (αν και ίσως το ακούσουμε κι αυτό κάποτε), η αφήγηση μετατοπίζεται.

Όταν δεν μπορείς να είσαι εσύ ο ίδιος ήρωας, τότε πρέπει να είναι ήρωας το παιδί σου, ο ανιψιός σου, ένας συγγενής σου, ένας συγχωριανός σου, ένας έλληνας έστω.

Αν εσύ είσαι μαραγκός και δεν σε παίρνει να έχεις φτιάξει "το ίντερνετ", τότε το έφτιαξε ο γιός σου (που ξημεροβραδιάζεται εκεί γιά να βρει γκόμενα).

Και αν δεν γίνεται να το έφτιαξε ούτε ο γιός σου, τότε το έφτιαξε τουλάχιστον κάποιος έλληνας.

Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή, το ίδιο και η λογική. Αν εσύ (ή ο γιός σου) έφτιαξες "το ίντερνετ" (είτε οποιοδήποτε άλλο τεχνολογικό ανθρώπινο επίτευγμα), πως είναι δυνατόν να παραμένεις μαραγκός στην Κυψέλη;

Η σύγκριση της Πραγματικότητας με Αυτό_Που_Νομίζεις_Πως_Είσαι είναι μεγάλη σφαλιάρα.

Εδώ η αφήγηση εμπλουτίζεται με τερατώδεις ιστορίες συνωμοσίας. Φυσικά και το έφτιαξες εσύ, αλλά σε έριξαν τα ξένα συμφέροντα, σε αδίκησαν, σε παραγνώρισαν, σε πέταξαν στο περιθώριο, σε εκμεταλλεύτηκαν, σου έκλεψαν τις πατέντες κλπ. κλπ. κλπ.

Στην νεοελληνική πραγματικότητα η χώρα μας είναι γεμάτη από τιτανοτεράστιες ιδιοφυίες, τίγκα στους εφευρέτες και στις διάνοιες. Έλληνες και μόνο έλληνες έχουν ανακαλύψει οτιδήποτε έχει κατασκευάσει ποτέ ανθρώπινο χέρι.

Φυσικά, όλοι μας είμαστε ριγμένοι από τους κακούς ξένους, που μας έχουν κατακλέψει τις εφευρέσεις και τις εκμεταλλεύονται γιά πάρτη τους. 

* * * *

Π.χ. μία από τις Χοντράδες με τις οποίες αυτοπαραμυθιαζόμαστε είναι ότι ο Κ. Καραθεοδωρή  ανακάλυψε την Θεωρία της Σχετικότητας. Την ανακάλυψη του την έκλεψε δήθεν ο Αινσταιν, ενώ ο καημενούλης ο Καραθεοδωρή πέθανε άγνωστος και καταφρονεμένος.

Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Ο Καραθεοδωρή πήρε την αναγνώριση που του άξιζε (και του άξιζε πολύ μεγάλη, γιατί ήταν σπουδαίος μαθηματικός), ενώ η νεοελληνική αφήγηση θα τον προτιμούσε να πεθαίνει στην ψάθα.

Απλά (εκτός Ελλάδας και εκτός θεωριών συνωμοσίας) δεν του καταλογίζεται ότι ανακάλυψε την Θεωρία της Σχετικότητας. Ο ίδιος ποτέ του δεν διεκδίκησε την πατρότητα αυτής της Θεωρίας. Οι πραγματικά Μεγάλοι δεν έχουν ανάγκη από ξένες δάφνες.

* * * * 

Άλλο παράδειγμα. Διαβάζω σήμερα σε πηχιαίο τίτλο "Ελληνική ανακάλυψη επιβεβαιώνει τον Αινσταιν" (νάτος πάλι ο Αλβέρτος). Ίσα ρε μεγάλε, που την είδες την ελληνική ανακάλυψη;

Η πραγματικότητα είναι πολύ πεζή. Δουλεύει στην Βόννη ένας έλληνας φυσικός, πολύ άξιος κατά τα φαινόμενα - και μπράβο του. 

Ο έλληνας φυσικός (John Antoniadis υπογράφει ο άνθρωπος) δουλεύει στην Γερμανία, σε ένα γερμανικό ερευνητικό ινστιτούτο, που έχει το όνομα ενός διάσημου γερμανού φυσικού (Max Planck). Ο John Antoniadis πληρώνεται με λεφτά γερμανών φορολογούμενων, χρησιμοποιεί επιστημονικά όργανα και εργαστήρια, κατασκευασμένα με γερμανική τεχνολογία / γερμανικά λεφτά, και εργάζεται σε μιά ομάδα φυσικών.

Η ομάδα αυτή στην οποία συμμετέχει ο John Antoniadis αποτελείται από 20 άτομα (τόσα συνυπογράφουν την δημοσίευση στα επιστημονικά περιοδικά) και κρίνοντας από τα επώνυμα τους προέρχονται από 5 τουλάχιστον διαφορετικές χώρες.

Είναι άλλωστε κάτι πολύ συνηθισμένο, ένα επιστημονικό αντικείμενο να το ερευνούν - πολυεθνικές - ομάδες ερευνητών. Στην δημοσίευση το όνομα του J.A. αναφέρεται πρώτο ανάμεσα στα 20 - αυτό είναι μιά άτυπη παραδοχή των υπόλοιπων ότι η συμβολή του στην κοινή εργασία ήταν η μεγαλύτερη / σημαντικότερη.

Δεν θέλω επ' ουδενί να μειώσω την αξία του John Antoniadis, που από όσα μπορώ να κρίνω είναι πολύ μεγάλη. 

Ούτε θέλω να μειώσω την αξία που έχει η "ανακάλυψη" της ομάδας του (επιστημονικά μιλώντας, δεν πρόκειται γιά ανακάλυψη. Παρατήρησαν και μέτρησαν ένα pulsar με μεγέθη που δεν είχαν παρατηρηθεί στο παρελθόν).

Αλλά το θεωρώ τερατωδώς κομπλεξικό, να παίρνεις ένα επιστημονικό δημοσίευμα το οποίο συνυπογράφεται από 20 φυσικούς 5 εθνικοτήτων - ανάμεσα τους και ένας έλληνας - και να το παρουσιάζεις με τίτλο "ελληνική ανακάλυψη μπλαμπλαμπλα Αινσταιν μπλαμπλα".

Πάω στοίχημα, ότι ο John Antoniadis - σαν πραγματικά σπουδαίος φυσικός - ούτε θα ξέρει γι' αυτά τα τερατώδη δημοσιεύματα, ούτε θα τον ενδιαφέρουν και ούτε θα τα εγκρίνει (αν ποτέ τα διαβάσει).

Αλλά εμείς εδώ - σαν γνήσια μικροί και ασήμαντοι - αυτοπαραμυθιαζόμαστε ότι κάποιος "δικός μας" έκανε μιά φοβερή και τρομερή ανακάλυψη. 

Όσο γιά το "δικός μας" : δεν τον ξέρω προσωπικά, αλλά παίζει και το ενδεχόμενο, ο κος Αντωνιάδης να ακούει την λέξη Ελλάδα / έλληνες και να βγάζει φλύκταινες. 

Στο κάτω κάτω, κάποιος σημαντικούς λόγους θα έχει αυτός ο τόσο σπουδαίος επιστήμονας να δουλεύει στην Βόννη και όχι στην Λάρισα.

* * * * 

Στο προηγούμενο μου ποστ, η αγαπητή Μαρτίνα μου έστειλε ένα βίντεο. 

Το βίντεο - γιά όσους δεν το είδαν - δείχνει έναν έλληνα φυσικό στην Κρήτη, που έχει φτιάξει (εκτός των άλλων) ένα ενεργειακά αυτόνομο σπίτι.

Το βίντεο μου θύμισε παλιές, όμορφες εποχές. Στο θέμα της ενεργειακής - και όχι μόνο - αυτονομίας θα αφιερώσω προσεχώς ξεχωριστό ποστ.

Αλλά και εδώ έχουμε το ίδιο κλαψιάρικο και μικροπρεπές μοτίβο, την ίδια νεοελληνική αφήγηση (που πιστεύω ότι ο κεντρικός ήρωας του βίντεο Μ. Καλογεράκης δεν την εγκρίνει).

Ο τιτανοτεράστιος έλληνας φυσικός που ανακάλυψε την τεχνολογία της αυτονομίας στην ενέργεια και ζει παραπεταμένος και παραγνωρισμένος.

Δηλαδή τι περιμένουμε; Να απονεμηθεί το Νόμπελ Φυσικής στον Μ. Καλογεράκη επειδή έστησε έναν ανεμόμυλο και πέντε φωτοβολταικά στο οικόπεδο του;

Ξαναλέω, δεν παραγνωρίζω την αξία του ανθρώπου, που είναι μεγάλη. Το παράδειγμα του, ο τρόπος ζωής του είναι σωστά και δημιουργικά και μπράβο του. 

Αλλά είναι άλλο αυτό και άλλο να ισχυρίζεται ο δημοσιογράφος του βίντεο ότι ο "μεγάλος έλληνας φυσικός" έχει ανακαλύψει σχεδόν οτιδήποτε κινείται στην ευρύτερη περιφέρεια των Βαλκανίων.

* * * * 

Η Αυτογνωσία και το Μέτρο είναι οι πρώτες προυποθέσεις γιά να καταλάβουμε τι γίνεται γύρω μας. Μόνο αν καταλάβουμε τι γίνεται γύρω μας θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις αιτίες των προβλημάτων που μας βασανίζουν.

Τελειώνοντας, να ανακοινώσω οτι στο σημερινό ποστ δεν θα ανεχτώ διαφωνίες.

Είμαι έλληνας, είμαι ο εφευρέτης των υπολογιστών (σοφτγουέαρ ου μην αλλά και χαρντγουέαρ), του ραδιοτηλεσκοπίου, της νανοτεχνολογίας και των σάντουιτς με μαρούλι - άρα ξέρω τι λέω και έχω δίκιο.

Δεν μου φτάνει που οι ξένοι μου έκλεψαν τις εφευρέσεις, δεν μου φτάνει που ζω άσημος και περιφρονημένος εδώ στην άκρη του κόσμου, θα ανεχτώ διαφωνίες κι από πάνω; Ποτέ!