Le Moribond

Σήμερα ήμουν σε μιά κηδεία.
Ψέματα. Ήμουν σε πάρτυ - ολοήμερο.
Ψέματα. Κηδεία ήταν.

Τον Θωμά τον γνώρισα κάπου στο τέλος του πανεπιστήμιου. Εγώ τελειόφοιτος, εκείνος αιώνιος φοιτητής σε μιά φιλοσοφική σχολή αδιευκρίνιστων λοιπών στοιχείων. Από την αρχή συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο και πολύ γρήγορα η κοινή μας αγάπη γιά τα ζώα μας έκανε να περνάμε πολλές μέρες μαζί.
Πιό αταίριαστο ζευγάρι δεν θα μπορούσες να δεις. Ο ένας ορμητικός, θορυβώδης, σαματατζής, ο άλλος ήπιος, ήσυχος, χαμηλών τόνων. Ο ένας ανοργάνωτος και χαοτικός. Μέχρι σήμερα δεν μπορεί να οργανώσει ένα ραντεβού με την αγαπημένη του. Ο άλλος οργανωμένος και μεθοδικός. Ο ένας τεράστιος μαντράχαλος, ο άλλος μικρόσωμος, ευέλικτος και γρήγορας. Ο ένας μισάνθρωπος και μονόχνωτος, ο άλλος κοινωνικός, να γνωρίζει τους πάντες. Και το κυριότερο: να αγαπάει τους ανθρώπους με τις ατέλειες τους.

Εκείνη την εποχή, πολλές δραστηριότητες γιά την προστασία των ζώων (και του περιβάλλοντος) δεν ήταν και τόσο νόμιμες. Ότι κάναμε περιείχε το ρίσκο να μας βάλουν μέσα. Έπρεπε λοιπόν να έχουμε κάποιον γιά τα κουβαλήματα και τους ξυλοδαρμούς, αλλά και κάποιον να οργανώνει τις δραστηριότητες τόσο καλά, ώστε να μην περάσουμε τα υπόλοιπα χρόνια μας πίσω από τα σίδερα. Ο Θωμάς είχε αναλάβει αυτό το τελευταίο - και τα κατάφερε τέλεια.

Μετά το πανεπιστήμιο τραβήξαμε διαφορετικούς δρόμους. Εγώ έγινα ελεύθερος επαγγελματίας, οι πελάτες μου τεράστιες πολυεθνικές. "Κατεστημένο" με έλεγε, τις λίγες πιά φορές που επικοινωνούσαμε. Εγώ του υπενθύμιζα ότι οι ξεπουλημένοι λακέδες του κατεστημένου είναι εκείνοι που δίνουν τα λεφτά στον Θωμά γιά να συνεχίσει τις ανθρωπιστικές του δραστηριότητες.
Ο Θωμάς είχε κληρονομήσει ένα σπιτάκι από την γιαγιά του, σε μιά συνοικία με εργατικές πολυκατοικίες. Αυτό που σήμερα - ευφημιστικά - ονομάζουμε "υποβαθμισμένη περιοχή". Έπιασε δουλειά σαν δημόσιος υπάλληλος, υπεύθυνος για την κοινωνική πρόνοια.

Είχε ένα αυτοκίνητο 20 χρονών, που δεν το χρησιμοποιούσε έτσι κι αλλιώς γιατί κυκλοφορούσε συνεχώς με ποδήλατο. Το "σήμα κατατεθέν" του ήταν ότι για περιβαλλοντικούς λόγους χρησιμοποιούσε τους φακέλλους αλληλογραφίας πολλές φορές. Οχι μόνο στην ιδιωτική του αλληλογραφία, αλλά και στην υπηρεσιακή ;-)

Ο Θωμάς όμως δεν ήταν ένας γραφικός παλαβιάρης. Υπεύθυνος γιά την κοινωνική πρόνοια σημαίνει σκληρή δουλειά, όχι αστεία. Αν δεχτούμε ότι είσαι ευσυνείδητος, κάτι που γιά εκείνον ήταν αυτονόητο.
Να υπενθυμίσω ότι ο ρόλος των πολιτικών είναι να ψηφίζουν κάποια νομικά πλαίσια και να εγκρίνουν κάποια κονδύλια γιά την κοινωνική πρόνοια. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα περισσότερο, και πολύ σωστά. Οι άνθρωποι σαν τον Θωμά αναλαμβάνουν να αξιοποιήσουν τα κονδύλια που έχουν εγκριθεί. Από τους τελευταίους εξαρτάται αν εξανεμιστούν χωρίς αποτέλεσμα ή αν πιάσουν τόπο.

Σ' αυτήν την αποστολή ο Θωμάς τα κατάφερε τέλεια. Με την μεθοδικότητα του, την επιμονή του, την αγάπη γιά τον συνάνθρωπο του ανέλαβε μιά υποβαθμισμένη περιοχή και την έκανε πρότυπο κοινωνικής πρόνοιας. Με προγράμματα για τους ηλικιωμένους, τους ναρκομανείς, άστεγους, με καινούργιους παιδικους σταθμούς κ.α. Όλα αυτά, χωρίς να ξεχνάει τα ζώα.
Όχι μόνο διαχειρίστηκε τέλεια τα κρατικά κονδύλια, αλλά δημιούργησε καινούργια. Ξεζούμισε όσους πλούσιους έπεσαν στα χέρια του με δωρεές και εισφορές, στρίμωξε όλους τους πολιτικούς γιά να δώσουν περισσότερα λεφτά, οργάνωσε συλλογές χρημάτων.
Ο Θωμάς ήταν ένας άνθρωπος που αν τον έβλεπες στα 20 μέτρα να έρχεται καταπάνω σου σκεφτόσουν "ωχ, όχι πάλι αυτός". Κι όμως, με αυτήν την επιμονή κατάφερε να διπλασιάσει τους διαθέσιμους πόρους γιά την κοινωνική πρόνοια στην περιοχή του.

Το "πρότυπο" κοινωνικής πρόνοιας που αναφέρω πιό πάνω δεν αποτελεί προσωπική εκτίμηση αλλά επίσημο χαρακτηρισμό. Αν κάτι χαρακτηριστεί από το αρμόδιο υπουργείο σαν "πρότυπο" γιά μιά περιοχή, εφαρμόζεται υποχρεωτικά σε όλες τις άλλες. Η δουλειά του Θωμά δεν ωφέλησε μόνο τους κάτοικους της περιοχής του, αλλά οι μέθοδοι του εφαρμόζονται παντού, όπου υπάρχουν αντίστοιχα προβλήματα.

***
Ο Θωμάς ήταν συνομίληκος μου, μόλις 2 μήνες μεγαλύτερος. Πέθανε προχθές από καρκίνο του προστάτη, κάτι που μου δείχνει πόσο κοντά είμαι κι εγώ στον θάνατο :-(

Είχε λίγους μήνες να προετοιμάσει τον θάνατο του. Και θέλησε η κηδεία του να αποτελέσει γιορτή. Ένα τελευταίο γλέντι γιά τους δικούς του ανθρώπους. Ήταν γλετζές. Αγαπούσε την ζωή, όπως αγαπούσε τους ανθρώπους. Του ήταν αδιανόητο η κηδεία του να συνοδεύεται από θρήνους και τελετουργικό. Έπρεπε να έχει μουσική, φαγοπότι και γλέντι. Μέχρι σήμερα ήξερα τέτοιου είδους κηδείες μόνο από βιβλία και στίχους. Σήμερα γιά πρώτη φωρά βίωσα μιά κηδεία που ήταν γιορτή.

Θυμήθηκα ότι πριν πολλά χρόνια, σαν φοιτητές αγαπούσαμε και οι δύο μας τον Jacques Brel. Το αγαπημένο μας ήταν το "Le Moribond", ο ετοιμοθάνατος. Στους στίχους, ο Brel περιγράφει κάποιον που αποχαιρετά τον κόσμο και θέλει να τον αποχαιρετήσουν με μουσική, χορό και διασκέδαση.

Je veux qu'on rie, Je veux qu'on danse
Je veux qu'on s'amuse comme des fous
Je veux qu'on rie, Je veux qu'on danse
Quand c'est qu'on me mettra dans le trou

Ποιός να πίστευε ότι οι αγαπημένοι στίχοι θα αποτελούσαν τόσο σύντομα την τελευταία θέληση του ενός από μας;

Έγινε πάρτυ λοιπόν. Μιά τζαζ μπάντα έπαιζε γρήγορα κομμάτια, υπήρχε ποτό, φαγητό και ωραίες γυναίκες.
Σκυλιά που ο Θωμάς είχε βοηθήσει όσο ζούσε, γύριζαν ελεύθερα ανάμεσα στους καλεσμένους. Είδα έναν υφυπουργό, δύο γραμματείς υπουργείου, έναν βουλευτή, έναν βιομήχανο. Οι αξιότιμοι κ.κ. χρηματοδότες ;-) . Δίπλα τους γιαγιούλες που ο Θωμάς τους είχε βρει σπίτι, πρώην πρεζόνια που ο Θωμάς τα είχε βοηθήσει στην αποτοξίνωση, πρώην άνεργοι που ο Θωμάς τους είχε βρει δουλειές. Εκτός από τον στενό συγγενικό του κύκλο πρέπει να ήταν άλλα 200-300 άτομα εκεί. Οι δικοί του άνθρωποι, η γειτονιά του.

Υπήρχε ένα μικρόφωνο και όποιος ήθελε έπαιρνε τον λόγο και διηγιόταν κάποιο ανέκδοτο από την ζωή του Θωμά. Οι περισσότεροι περιέγραψαν πως τον γνώρισαν και πως τους βοήθησε. Μερικές ιστορίες μας έκαναν να κρατάμε τις κοιλιές μας από τα γέλια.

Τι ήταν ο Θωμάς; Ένα τίποτα. Ένα όνομα που αύριο θα έχει ξεχαστεί. Ένας Άνθρωπος που έτυχε να αγαπάει τους ανθρώπους και τα ζώα. Αν κάτι ελάχιστο έμεινε από την ζωή του, αυτό είναι η αγάπη που έδωσε στα πλάσματα γύρω του.
Όσο γιά μένα, το έγραψα και στην αρχή. Είμαι το τελειώς αντίθετο του Θωμά. Απο εμένα δεν θα μείνει τίποτα.
(Ναι, αγαπάω μια γυναίκα. Αλλά ο έρωτας γιά την συγκεκριμένη είναι διαφορετικό πράγμα από την γενική, αλτρουιστική αγάπη για τον άνθρωπο).

Η κηδεία μου - δεν θέλω να συμβεί καν. Αλλά τώρα είμαι πολύ κουρασμένος γιά να δώσω λεπτομέρειες.

Υ.Γ. Για τους μη γαλλομαθείς εδώ το τραγούδι του Brel με αγγλικούς υπότιτλους. Υπενθυμίζω ότι το τραγούδι έχει μελοποιηθεί και στα αγγλικά αλλά με εντελώς ποπ μελωδια και χάλια μετάφραση, που αλλάζει εντελώς το νόημα. Στο βιντεάκι ο Brel τραγουδάει και οι υπότιτλοι είναι η ακριβής μετάφραση.
Γιά όσους δεν ξέρουν τον Jacques Brel συστήνω το Amsterdam (στα 5 πιο αγαπημενα μου ολων των εποχων) και το Ne Me Quitte Pas.

Πόλεμοι

Έχει καταλάβει κανείς γιατί γίνεται ο πόλεμος στο Αφγανιστάν; Εγώ όχι. Μερικές θεωρίες συνωμοσίας μιλάνε γιά έλεγχο στην παγκόσμια αγορά ναρκωτικών. Ίσως έχουν δίκιο. Τουλάχιστον στο Ιράκ ξέρουμε τον λόγο (πετρέλαιο). Αν και επίσημα αναφέρεται κάποιος άλλος.
Γενικά οι πόλεμοι έχουν μια αγνή έννοια σαν επίσημη αιτία (ελευθερία, δικαιοσύνη κ.α. ) και μια πιό βρώμικη έννοια σαν πραγματική. Η πραγματική αιτία είναι τις περισσότερες φορές ο έλεγχος σε μιά πλουτοπαραγωγική πηγή. Ή απλά ο τυφλός (θρησκευτικός) φανατισμός. Δεν είμαι ο πρώτος που ισχυρίζεται ότι οι μεγάλοι αυτής της Γης προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους στέλνουν τους μικρούς να σφαχτούν.

Αναρωτιέμαι τι σκέφτονται οι απλοί φαντάροι στον πόλεμο. Μερικοί - ίσως οι περισσότεροι - είναι πεισμένοι ότι πολεμάνε γιά καλό σκοπό. Πιστεύουν π.χ. ότι επιβάλλεται να σφάξουμε τους άπιστους, επιβάλλεται να σκοτώσουμε τον απέναντι γιατί μας πρόσβαλλε την πατρίδα κ.α. Άλλοι δεν πιστεύουν μεν στα ψηλά ιδανικά αλλά είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν. Αν δεν πολεμήσουν, θα εκτελεστούν σαν λιποτάκτες.

Κανένας πόλεμος δεν μπορεί να εμπνεύσει την Τέχνη. Άντε το πολύ πολύ να εμπνεύσει κάποια ανόητα εμβατήρια και κάποιους θρύλους "ηρωικής" αυταπάρνησης. Πράγματα δηλαδή που ξεχνιώνται πολύ γρήγορα.

Με μιά εξαίρεση.

Τον Τρωικό Πόλεμο.

Δεν ξέρουμε καν αν έγινε. Ούτε το πότε. Δεν ξέρουμε αν έγινε στον τόπο που σήμερα ονομάζεται Τροία. Υπάρχουν θεωρίες που τοποθετούν τον Τρωικό Πόλεμο στην Αγγλία και την Φινλανδία ! (καλά, μερικοί είναι εντελώς σαλταρισμένοι). Αν έγινε, αν έγινε στον τόπο που θεωρείται σήμερα σαν Τροία, τότε μάλλον το 1300 π.Χ. Περίπου.

Ο Όμηρος τον τραγούδησε το 800 π.Χ., δηλαδή 500 χρόνια μετά.
Εμείς διαβάζουμε Όμηρο σήμερα, 2810 χρόνια μετά.
Όχι μόνο αυτό, αλλά πολλοί μεγάλοι κατοπινοί καλλιτέχνες αντέγραψαν τον Όμηρο. Ο Βιργίλιος (700 χρόνια μετά). Ο Δάντης (2000 χρόνια). Ο Σαίξπηρ (2400). Και δεν ξέρω πόσοι άλλοι σε πόσες άλλες εποχές. Γιατί;

Για να καταλάβουμε τις αναλογίες, ας φανταστούμε τους Ρόλιγκ Στόουνς να τραγουδάνε την ιστορία του Μωάμεθ του Πορθητή. Η άλωση της Πόλης έγινε το 1453, δλδ. περίπου 550 χρόνια πριν σήμερα. Υπήρχε και εκεί πολιορκία, σκληρή μάχη, δόλος (η περίφημη Κεκρόπορτα όπως ο Δούρειος Ίππος) και κάψιμο της πόλης μετά την άλωση.

Όχι μόνο πρέπει να φανταστούμε τον Μικ Τζάγγερ να υμνεί το 2009 την ανδρεία του Μωάμεθ του Πορθητή, αλλά πρέπει να φανταστούμε και ότι τους ύμνους που θα γράψει ο Μικ θα τους απαγγέλουν κατάπληκτοι το έτος 4820 μ.Χ. στα σχολεία. Αν υποθέσουμε ότι το 4820 θα υπάρχουν σχολεία ή και ανθρωπότητα.

Αδιανόητο. Παρανοϊκό. Ασύλληπτο. Πως είναι δυνατόν να υμνήσει κάποιος έναν πόλεμο 500 χρόνια μετά την λήξη του; Πως είναι δυνατόν να ενδιαφέρονται άνθρωποι γι' αυτόν τον ύμνο 2810 χρόνια μετά;

Γιατι;

Σε τι διαφέρει ο Τρωικός Πόλεμος από τις χιλιάδες άλλες πολέμους που έκανε η ανθρωπότητα; Οι πραγματικές αιτίες δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Αν πιστέψουμε τους ιστορικούς, ο Τρωικός Πόλεμος έγινε για να αποκτήσουν οι Αχαιοί τον έλεγχο των μεταλείων της περιοχής. Δηλαδή ένας ακόμα πόλεμος γιά τον έλεγχο των φυσικών πόρων, όπως τόσοι άλλοι.

Εκείνο που κάνει τον Τρωικό Πόλεμο διαφορετικό από τους άλλους, εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να απαγγέλουν την ιστορία του 2810 χρόνια μετά, είναι Η Ελένη. Με Η κεφαλαίο. Η γυναίκα που γιά χάρη της αξίζει να σκοτωθείς.
Παρένθεση: εγώ θα προτιμούσα να ζήσω γιά χάρη της, όχι να σκοτωθώ. Αλλά εγώ είμαι γνωστός δειλός φυγόμαχος και ποτέ δεν θα με υμνήσουν οι Ποιητές.

Η Ελένη. Με εξαίρεση τον Μενέλαο και τον Αγαμέμνονα, κανένας άλλος δεν είχε λόγους να πολεμήσει. Ο Πάρης είχε θίξει την τιμή των Ατρειδών, όχι του Οδυσσέα. Ούτε του Αχιλλέα, ούτε του Αίαντα. Γιατί ξεσηκώθηκαν όλοι αυτοί να πολεμήσουν; Γιατί έφυγαν από τα σπιτάκια τους;

Παραβλέπω επίτηδες την επιστημονική ιστορική εκδοχή, ότι το έκαναν για τα μεταλεία. Δεν είναι η ιστορική εκδοχή εκείνη που έμεινε ζωντανή στους αιώνες. Τα ομηρικά έπη είναι εκέινα που έμειναν ζωντανά. Ο Όμηρος μας λέει ότι το έκαναν γιά την δόξα. Την δόξα να υπερασπιστούν την Ελένη.
Ο Αχιλλέας μάλιστα ήξερε από πριν ότι θα πεθάνει στην Τροία, δεν είχε δλδ. ούτε καν την δικαιολογία των μεταλείων. Αυτό κι αν είναι τρέλα.

Σπάνια ξέρουμε τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε. Ακόμα σπανιότερα μπορούμε να προβλέψουμε τις επιπτώσεις αυτού που κάνουμε. Η ζωή μας ολόκληρη δεν έχει νόημα. Το μόνο που έχει νόημα είναι η υπέρβαση. Η ύβρις. Να σκοτωθείς γιά τα μάτια μιάς γυναίκας.
Όχι βέβαια μιάς οποιασδήποτε γυναίκας. Της Ελένης. Της μοναδικής.

Ο Διομήδης, ο καλύτερος πολεμιστής από την μεριά των Αχαιών μετά τον Αχιλλέα, πήρε ένα δόρυ και λάβωσε τον Άρη. Μιλάμε γιά ποταμούς πεντακάθαρης τεστοστερόνης. Παίρνεις ένα δόρυ και λές στον αθάνατο Θεό του Πολέμου (δλδ. όχι ακριβώς τον πιό αδύναμο αντίπαλο) "κάνε πέρα ρε μάγκα γιατί σ' έφαγα λάχανο".
Και τον Άρη τον έχεις γιά δευτεράντζα. Πριν λαβώσεις τον θεό του Πολέμου έχεις επιτεθεί στον Απόλλωνα τρεις φορές και σε έχει απωθήσει στο τσακ με φωτεινές λάμψεις. Τι λέηζερ και μαλακίες, εδώ ο τύπος έχει επιτεθεί σε δύο από τους ισχυρότερους θεούς του Ολύμπου και αυτοί ακόμα τρέχουν.
Διαβάζω την ιστορία (Ιλιάδα, Ε' ) και μου σηκώνονται οι τρίχες στον σβέρκο.

Κι όλα αυτά έτσι, χωρίς ψηλά νοήματα. Γιά τα μάτια της Ελένης. Εκείνης της συγκεκριμένης Ελένης που αξίζει όσο η ζωή σου.

Δεν απορώ καθόλου που τα ομηρικά έπη συγκινούν τόσο κόσμο 2810 χρόνια μετά. Η τεστοστερόνη είναι διαχρονική. Το να αναζητάς το νόημα της ζωής στην υπέρβαση είναι διαχρονικό. Με εξαίρεση την Ελένη δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος να πεθαίνει κανείς. Ούτε να ζει.

Επίλογος.
Οι γυναίκες ντύνονται και στολίζονται γιά να αρέσουν στους άντρες. Τόνοι μελάνης, ατέλειωτες εργατοώρες, πακτωλοί χρημάτων σπαταλιώνται γιά το πως θα γίνουν πιό ελκυστικές.
Το θεωρώ μάταιο, βλακώδες. Ωραία, αν φορέσεις ένα μίνι και μου δείξεις τα μπούτια σου θα ερεθιστώ. Και λοιπόν τι έγινε που μ' ερέθισες; Το αρσενικό είναι ένας απλοϊκός, ελαφρώς γκαγκά οργανισμός που ερεθίζεται εύκολα. Εξαναγκασμένο είναι αυτό. Σκέτη βιολογία.
Επειδή ακριβώς πρόκειται γιά βιολογικό εξαναγκασμό, είναι εξαιρετικά παροδικό φαινόμενο. Πόσα χρόνια θα μπορείς να μου δείχνεις το βυζί σου; Την στιγμή που θα σταματήσεις, θα σταματήσει και ο δικός μου ερεθισμός. Ταυτόχρονα και το ενδιαφέρον μου γιά σένα.

Αν θέλεις να σου αφοσιωθώ πραγματικά, αν ενδιαφέρεσαι γιά την καρδιά μου και το μυαλό μου, πείσε με ότι είσαι η Ελένη. Η δική μου Ελένη. Εκείνη που γιά χάρη της θα μπορούσα να τα βάλω με τους αθάνατους θεούς.

Υ.Γ. Όλες οι χρονολογίες είναι από μνήμης. Βιώματα γράφω, δεν γράφω διατριβή.

Πεταλούδες

Το κλασσικό εκλαϊκευμένο παράδειγμα γιά την θεωρία του χάους είναι το παράδειγμα της πεταλούδας. Εκείνης που πετάει στην Νέα Υόρη και προξενεί τυφώνα στην Ταιβάν. Χάος είναι (ανάμεσα στ' άλλα) όταν ένα ασήμαντο γεγονός προξενεί κατακλυσμικές αλλαγές.
Όλοι έχουμε χαοτικές ζωές - άλλοι πολύ, άλλοι λίγο. Μερικοί διαγράφουν σταθερές τροχιές στην ζωή. Τυχαία γεγονότα διαταράσσουν γιά λίγο την ισορροπία αλλά μιά αόρατη δύναμη τους επαναφέρει. Άλλοι είναι πιό χαοτικοί. Δεν τους ενδιαφέρει αν μιά ασήμαντη αιτία τους οδηγήσει σε απρόβλεπτα μονοπάτια.

Να διαχωρίσω το Τυχαίο από το Χαοτικό. Τυχαίο είναι να είσαι 22 χρονών, να πας σ' ένα πάρτυ, να γνωρίσεις τον Νίκο, να τον αγαπήσεις και να τον παντρευτείς. Αυτό δεν είναι χαοτικό γιατί η ζωή σου παραμένει σταθερή και προβλέψιμη. Τι άλλο περιμένεις να κάνει μιά γυναίκα στα 20-35 από το να γνωρίσει κάποιον και να κάνει παιδάκια; Το πάρτυ και ο Νίκος είναι τυχαίοι παράγοντες, αλλά όχι χαοτικοί. Θα μπορούσαν να είναι η καφετέρια και ο Κώστας. Είτε η ντίσκο και ο Γιάννης.

Χαοτικό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Χαοτικό είναι να είσαι 22 χρονών, να βρεις ένα λουλούδι σε μιά παγωμένη πλατεία του Βερολίνου και αυτό να σε οδηγήσει στον Ειρηνικό να κάνεις καταδύσεις δίπλα σε φάλαινες.

Μιά παρένθεση γιά τον ορισμό του Τυχαίου. Οι γυναίκες αρέσκονται στην αυταπάτη ότι ο αγαπημένος τους είναι ξεχωριστός, ότι πλάστηκε αποκλειστικά γιά εκείνες (και εκείνες γι' αυτόν). Αλλά ο αγαπημένος τους ποτέ δεν είναι μοναδικός. Ανταλλάξιμος είναι. Αναλώσιμος. Τυχαίος.
Στην Αττική ζουν 2.5 εκατομμύρια αρσενικοί. Αφαιρώ ένα 90% που δεν ταιριάζει λόγω ηλικίας, φυλής, εξωτερικής εμφάνισης, χαρακτήρα, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών. Γιά μιά γυναίκα ηλικίας 20-35 που ζει στην Αττική απομένουν 200.000 – 250.000 ανταλλάξιμοι αρσενικοί που της ταιριάζουν. Ποιόν από αυτούς θα ερωτευτεί είναι τυχαίο.
Αφού τον ερωτευτεί, ο τυχαίος και ανταλλάξιμος αρσενικός θα μεταμορφωθεί σε Mr. Big. Ο έρωτας μιάς γυναίκας κάνει τον άντρα ξεχωριστό και ανεπανάληπτο. Χωρίς τον έρωτα είμαστε του σωρού.
Κλείνει η παρένθεση για το Τυχαίο, ξαναγυρίζω στο Χάος.

Μερικοί άνθρωποι λοιπόν έχουν πολλές χαοτικές πεταλούδες στην ζωή τους, άλλοι όχι.
Δεν είναι θέμα ηλικίας. Γνωρίζω 25ρηδες που ξέρουν στα 25 τους ποιά δουλειά θα κάνουν, πόσα λεφτά θα βγάλουν, πόσα παιδιά θα αποκτήσουν και πότε θα βγουν στην σύνταξη. Γνωρίζω 65ρηδες που έχουν ξεκινήσει δέκα φορές την ζωή τους από την αρχή – και ετοιμάζονται γιά την ενδέκατη [**].

Δεν ξέρω σε ποιά κατηγορία ανήκω. Είμαι μάλλον κάπου στην μέση. Πολλές οι σταθερές παράμετροι στην ζωή μου, αλλά και αρκετές πεταλούδες. Καταθέτω δύο από αυτές. Δύο ασήμαντα γεγονότα που σε μεγάλο βαθμό με έκαναν αυτό που είμαι.

* * *
Την εποχή που πήγαινα στο γυμνάσιο αποτελούσε συνηθισμένο φαινόμενο να βλέπεις μετά το μάθημα έναν καθηγητή σε κάποιο από τα πολυάριθμα καφενεδάκια γύρω από το σχολείο να φιλοσοφεί με μερικούς από τους μαθητές. Όχι με οποιονδήποτε μαθητή. Εννοείται ότι υπήρχαν διακρίσεις – και πολύ σωστά.
Οι πιο δημοφιλείς καθηγητές ήταν της φυσικής, των ελληνικών και της ιστορίας. Ο πιό περιφρονημένος ήταν ο καθηγητής των τεχνικών, ο κύριος Μ. Από τους μαθητές έκανε παρέα μόνο με τον Δ. - ο Δ. έγινε αργότερα ζωγράφος και ξεπέρασε τον δάσκαλο του.

Εμένα δεν με ήθελε κανείς – ίσως γιατί εγώ δεν ήθελα κανέναν. Όποτε μου έκανε κέφι, κόλλαγα αυθαίρετα στην παρέα του κου Μ. με τον Δ. Ήταν ένα τέτοιο απόγευμα. Εκείνοι συζητούσαν γιά χρώματα, εγώ παρακολουθούσα βαριεστημένος.
Ο κος Μ. μας έκανε την ερώτηση. Ποιό είναι το χρώμα που υπάρχει παντού σ' ένα ελληνικό τοπίο, οπουδήποτε και να κοιτάξουμε, σε οποιαδήποτε εποχή; Εγώ ο ημιμαθής απάντησα αμέσως “μπλε”. Ο Δ. βασάνισε την απάντηση του πολύ περισσότερο, αλλά και αυτός κατέληξε στο μπλε.
Ο κύριος Μ. μας έδωσε την σωστή απάντηση: το γκρίζο.

Επειδή αμφισβητήσαμε, άρχισε να μας μαθαίνει να βλέπουμε τα αντικείμενα και την φύση γύρω μας. Να αναλύουμε το κάθε χρώμα, να προσθαφαιρούμε φωτισμούς. Ήταν μια διδασκαλία που κράτησε μήνες, αλλά ξεκίνησε εκεί. Σ' ένα καφενεδάκι κάτω από ένα δέντρο, με αφορμή μιά ασήμαντη ερώτηση.

Στο σχολείο δεν έμαθα τίποτα . Τα μαθηματικά και την φυσική τα ήξερα μερκούς μήνες πριν τα προβλέψει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα (διάβαζα πολλά τεχνικά βιβλία στον ελευθερο χρόνο μου). Την υπόλοιπη διδακτέα ύλη την αποτελούσαν είτε βλακείες είτε ψέμματα. Το μόνο πράγμα που έμαθα στο γυμνάσιο ήταν αυτό. Ότι όλα τα αντικείμενα, είτε φυσικά είτε τεχνητά, εμπεριέχουν το γκρίζο.
Έμαθα να βλέπω τον κόσμο γύρω μου στο σωστό του χρώμα. Τι άλλο να περιμένω από ένα σχολείο;

* * *
Ξεκίνησα σχετικά νωρίς να περνάω τις καλοκαιρινές διακοπές μόνος μου. Με ελάχιστα εφόδια την άραζα σε ερημικές παραλίες (τότε υπήρχε τέτοιο πράγμα σ' αυτήν την χώρα) και ζούσα μόνος μου γιά βδομάδες.

Ήμουν στους Παξούς εκείνο το καλοκαίρι. Οι Παξοί ήταν τότε ένα ξεχασμένο ψαροχώρι, όχι το σημερινό θέρετρο. Ένα γλυκό, αυγουστιάτικο σούρουπο. Περπατούσα άσκοπα, είχα νομίζω βγει έξω από το χωριό, όταν είδα μιά εκκλησία. Έσπρωξα την πόρτα, μπήκα μέσα. Άρχισα να περιεργάζομαι τις τεχνικές λεπτομέρειες από τις αγιογραφίες. Αν και έξω από την εκκλησία δεν υπήρχε ψυχή, μέσα η Σιωπή ήταν απόλυτη.

Ήδη από τότε ήμουν άθεος. Δεν ξέρω τι με τράβηξε να μπω στην εκκλησία, πάντως δεν ήταν κανενός είδους θρησκευτικό αίσθημα.
Είχε περάσει αρκετή ώρα όταν η ξύλινη πόρτα έτριξε και μπήκε μιά κοπελιά μέσα. Ξένη. Αργότερα έμαθα ότι είχε την τυπική εμφάνιση μιάς ιρλανδέζας – όπως και ήταν.

Περιεργάστηκε γιά 1-2 λεπτά τον χώρο και μετά μου έκανε μιά ερώτηση γιά τις εικόνες. Απάντησα με όσα ήξερα, πράγμα που της δημιούργησε κι άλλες ερωτήσεις. Σε λίγο βρέθηκα να της εξηγώ το τελετουργικό της ορθόδοξης λειτουργίας, τις ελληνικές θρησκευτικές παραδόσεις (γιά άθεος, κατέχω αρκετά ;-) ).
Κάποτε φτάσαμε στο τελετουργικό του γάμου. Της περιέγραψα τον κουμπάρο, την αλλαγή των δαχτυλιδιών, τις λαμπάδες και τα στέφανα. Το ρύζι. Μετά την πήρα από το χέρι και γυρίσαμε 3 γύρους γύρω από ένα υποτιθέμενο τραπέζι.

Ήταν αυτός ο πρώτος και ο μοναδικός χορός του Ησαϊα της ζωής μου. Σε μιά έρημη εκκλησία, ανήλικος, με σανδάλια, τριμμένο τζην, άσπρο τ-σερτ και αλατισμένο δέρμα. Με μιά γυναίκα που είχα γνωρίσει 15 λεπτά πριν και είχα ξεχάσει το όνομα της 3 μήνες αργότερα.

Γιά να μου ανταποδώσει την τυπική ευγένεια της (θρησκευτικής) ξενάγησης, με γνώρισε το ίδιο βράδυ στο αφεντικό της. Έναν πάμπλουτο σουηδό που περνούσε τις διακοπές του με ιστιοπλοϊκό στην Ελλάδα και γύρευε νεαρούς να του προσέχουν και να του μεταφέρουν το πλοίο από το ένα νησί στο άλλο, όσο αυτός ήταν στην Σουηδία.
The rest is history ;-) Από τότε υπήρχε πάντοτε ένα πλοίο στην ζωή μου.

[**] Update και υστερόγραφο. Είχα τελειώσει το κείμενο περί χαοτικών vs. προβλέψιμων τρόπων ζωής, όταν άκουσα στο ράδιο το τελευταίο χιτ της hiphop. Από έναν διάσημο νεαρό. Από αυτούς που τα κορίτσια κρεμάνε πόστερ στα δωμάτια τους και θέλουν οπωσδήποτε να κάνουν σεξ μαζί τους.
Τα λόγια του τραγουδιού είναι κάπως έτσι (τραγουδιέται σε ρυθμό χιπχοπ).

Βαρέθηκα τον παλιόκοσμο, θέλω να κάνω λεφτά και ν' αποσυρθώ
σ' ένα σπίτι με θέα την θάλασσα, σ' ένα σπίτι με θέα την θάλασσα.
Με μιά όμορφη γυναίκα να κάνω 11 παιδιά και ακόμα περισσότερα εγγόνια
Να μην χρειάζεται να βγω από το σπίτι, να μην ξαναβγώ από το σπίτι μου

Διαβάζω αυτό το στιχούργημα και σκέφτομαι όχι ρε πούστη μου, κάποιο λάθος έχει γίνει. Εγώ είμαι ο γέρος, όχι αυτός. Αυτός ο τύπος εκφράζει τα όνειρα των 20ρηδων που τον έχουν κάνει διάσημο;

ΟΚ, έχω κι εγώ τα ιδια όνειρα. Όταν γίνω 120 χρονών θα έχω μία γλυκιά, όμορφη και τρυφερή 112ρα (μιά γκρίζα γάτα θα είναι) γιά να κάνω λεφτά, παιδιά και να κλείνομαι στο σπίτι μαζί της. Στα 120 μου θα με εκφράζει αυτό το τραγούδι, όχι στα 20.

Μέχρι να γίνω 120 με περιμένουν κάμποσες ακόμα χαοτικές πεταλούδες. Δεν σκοπεύω να τους ρίξω εντομοκτόνο.