Καρδιοκλέφτρα
- Και ο έρωτας;
- (περιφρονητική κίνηση του χεριού) πφφφ, εντελώς υπερεκτιμημένο αίσθημα. Από βιοχημική σκοπιά, το ίδιο με το να φας μεγάλη ποσότητα σοκολάτας.
Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από τον τελικό διάλογο ανάμεσα στον άνθρωπο (Keanu Reeves) και τον διάβολο (Al Pacino), στο showdown του εκπληκτικού Devil's Advocate.
Ο διάβολος έχει δίκιο. Από βιοχημική σκοπιά. Η επιστήμη έχει μάλιστα προχωρήσει πιό πέρα από την ταινία. Σήμερα ξέρουμε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μερικά μιλιγκραμ οξυτοκίνης. Η οξυτοκίνη εκλύεται μέσα μας με το πρώτο σεξ και είναι υπέυθυνη γιά όλα αυτά που γενικά αποκαλούμε "έρωτα". Η οξυτοκίνη είναι η βιοχημική συγκολητική ουσία, που κάνει τους ερωτευμένους να θέλουν να είναι συνεχώς μαζί.
Αν δεν κάνεις σεξ, δεν έχει οξυτοκίνη και χωρίς οξυτοκίνη δεν υπάρχει έρωτας. Η ρομαντική αντίληψη ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον άλλο και μετά να πέσεις στο κρεβάτι μαζί του, οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά σε ερωτικά δράματα.
Αυτά ισχύουν μόνο γιά τις πρώτες φορές. Μετά από 12 - 16 βδομάδες, τα επίπεδα της οξυτοκίνης πέφτουν, όσο σεξ και να κάνεις. Το αν θα συνεχίσεις να είσαι ερωτευμένος μετά τις πρώτες 16 βδομάδες είναι δική σου επιλογή - οι ορμόνες σου παύουν να παίζουν ρόλο.
Μετά τις πρώτες βδομάδες, μερικοί ξεκινάνε την αναζήτηση της επόμενης ερωτικής εμπειρίας. Άλλοι μένουν συμβατικά μαζί γιά κοινωνικούς ή οικονομικούς λόγους. Λίγοι, ελάχιστοι μένουν συνειδητά ερωτευμένοι με τον ίδιο άνθρωπο γιά την υπόλοιπη ζωή τους. Γι' αυτές τις εξαιρέσεις η οξυτοκίνη ξανα-ανεβαίνει και μένει σε ψηλά επίπεδα, όσο ζουν μαζί.
Υπάρχει άλλη μιά κατηγορία, οι "πολυαμοριστές". Άνθρωποι που έχουν εναλλασσόμενους ερωτικούς συντρόφους. Τίμια και ανοιχτά, χωρίς να κρύβονται πίσω από συμβάσεις και ψέματα.
Δεν είναι καθόλου άσχημο να είσαι πολυαμοριστής. Μιλάω από πείρα. Είναι μάλιστα πολύ κοντά στον τρόπο ζωής των αγαπημένων μου bonobo. To μόνο πρόβλημα (από την δική μου σκοπιά) είναι ότι λειτουργεί χωρίς οξυτοκίνη, δηλαδή χωρίς έρωτα. Όταν σήμερα πηγαίνεις με την Λίτσα και αύριο με την Νίτσα, δεν μπορείς να ερωτευτείς ούτε την μία ούτε την άλλη. Αλλά ακόμα και αν ερωτευτείς εσύ, δεν μπορεί να ερωτευτεί εκείνη, αφού σήμερα πηγαίνει μ' εσένα, αύριο με τον Βαγγέλη και μεθαύριο με τον Κώστα.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι είσαι τζάνκι της οξυτοκίνης, όπως εγώ. Ποιά είναι η καλύτερη τακτική γιά να έχεις όσο μεγαλύτερη δόση γίνεται;
Μπορείς να τα φτιάξεις με κάποιαν, να περιμένεις 12-16 βδομάδες μέχρι να πέσει η οξυτοκίνη και μετά να ξεκινήσεις να ψάχνεις γιά την επόμενη. Γίνεται, αλλά με τον καιρό είναι πολύ ανιαρό. Η συμβατική συμβίωση χωρίς έρωτα και ο πολυαμορισμός αποκλείονται γιατί δεν έχουν καθόλου οξυτοκίνη. Εκείνο που απομένει είναι να αφοσιωθείς σε μιά γυναίκα συνειδητά, χωρίς να σε αναγκάζουν οι ορμόνες (μετά τις κρίσιμες 16 βδομάδες) και να μείνεις ερωτευμένος μαζί της. Η οξυτοκίνη θα ανέβει πάλι και θα μείνει διαρκώς ψηλά μέχρι το τέλος της ζωής σου. Η μάξιμουμ απόλαυση (αν εκτιμάς την συγκεκριμένη ορμόνη όσο εγω).
Η επιστήμη και η οξυτοκίνη λοιπόν. Κάθε φορά (και είναι πολλές) που η κοπέλα μου ρωτάει "πόσο μ' αγαπάς; " φοράω το πιό πειστικό μου χαμόγελο, τεντώνω τα χέρια μου σε μιά τεράστια αγκαλιά και της απαντάω "πολυυυυυύ". Αυτή είναι η απάντηση του ερωτευμένου. Ο μηχανικός μέσα μου θα απαντούσε "σ' αγαπάω όσο 237 mgr οξυτοκίνης". Η 2η απάντηση είναι πιό ακριβής, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν θα της άρεσε ;-)
Εκείνο που δεν μας λέει η επιστήμη είναι το γιατί ερωτευόμαστε κάποιον. Γιατί την συγκεκριμένη γυναίκα και όχι μιά άλλη; Αφού ο έρωτας ισοδυναμεί με μιά ποσότητα οξυτοκίνης, αφού η οξυτοκίνη δημιουργείται με το σεξ και αφού το σεξ είναι μέσες - άκρες το ίδιο γιά όλους μας, τότε γιατί ερωτεύεσαι την μία και όχι την άλλη;
Η οξυτοκίνη ( = έρωτας) δεν αποτελεί αυτοματισμό. Ναι μεν το σεξ είναι απαραίτητη προυπόθεση γιά να δημιουργηθεί, αλλά το σεξ δεν οδηγεί πάντα στον έρωτα. Γιατί (μπορείς να) κάνεις σεξ με 10, αλλά ερωτεύεσαι μόνο την μία;
Στο Devil's Advocate ο Keanu Reeves είναι ερωτευμένος με την Charlize - breathtaking - Theron.
Γνωρίζω τουλάχιστον έναν μπλόγγερ, που είναι διατεθειμένος να κάνει έρποντας την διαδρομή από την νότια Ελλάδα μέχρι τα βόρεια σύνορα Γερμανίας - Δανίας, προκειμένου να γνωρίσει την Charlize. Γιατί; Επειδή έχει τόσο ωραίο κωλαράκι; Ίσως βρω την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποτε.
Ένας άλλος αξιόλογος μπλόγγερ (φαίνεται να) έχει αδυναμία στα γυναικεία πόδια. Μόνο μέσα στον τελευταίο μήνα έχει γράψει 3 ποστ γύρω από το αγαπημένο του αντικείμενο. Τον κατανοώ απόλυτα - και τα κείμενα του είναι υπέροχα (π.χ το under the table blues).
Άλλοι έχουν αδυναμία στα γυναικεία στήθη. Τυχεράκηδες. Τους ευλόγησε ο Δαρβίνος και έγιναν homo sapiens. Αν είχαν γίνει οτιδήποτε άλλο, δεν θα είχαν με τι να χαρούν ;-) Με εξαίρεση τον homo sapiens, κανένα ζώο δεν έχει βυζιά. Τα άλλα θηλαστικά έχουν θηλές, που φουσκώνουν λίγο όσο το θηλυκο έχει μικρό παιδί. Αυτό είναι όλο.
Η Γυναίκα του homo sapiens είναι το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που διαθέτει ένα τόσο ελκυστικό "εξάρτημα". Οι βιολογικοί λόγοι γι' αυτό είναι άγνωστοι.
Η δική μου απόλυτη προτεραιότητα είναι η μυρωδιά. Αν δεν μυρίσω το κορμί της, αν δεν με μαγνητίσει η μυρωδιά της, δεν νιώθω καμμία έλξη. Εν αρχή ήν η Οσμή. Και η Γεύση, που είναι βιολογικά πολύ συγγενική αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι συζητήσιμα.
Το μειονέκτημα: δεν μου ταιριάζει η εποχή μας. Φλερτ μέσω υπολογιστή και φωτογραφίες / φιλμ αποκλείονται σαν ερωτικά διεγερτικά.
Πλατειάζω όμως. Εξήγησα ήδη, ότι το ιδανικό είναι να είσαι μακρόχρονα ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα (εκτός αν δεν σε ενδιαφέρει η οξυτοκίνη στην ζωή σου). Ακόμα δεν απάντησα στο γιατί ερωτεύεσαι μία συγκεκριμένη και όχι μιά άλλη.
Aυτό το τελευταίο είναι απλό. Ερωτεύεσαι την συγκεκριμένη, γιατί είναι η μοναδική. Η καρδιοκλέφτρα σου. Η rubacuore σου (στα ιταλικά ακούγεται πιό όμορφο). Πως είναι δυνατόν να εξηγηθεί ό έρωτας;
- (περιφρονητική κίνηση του χεριού) πφφφ, εντελώς υπερεκτιμημένο αίσθημα. Από βιοχημική σκοπιά, το ίδιο με το να φας μεγάλη ποσότητα σοκολάτας.
Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από τον τελικό διάλογο ανάμεσα στον άνθρωπο (Keanu Reeves) και τον διάβολο (Al Pacino), στο showdown του εκπληκτικού Devil's Advocate.
Ο διάβολος έχει δίκιο. Από βιοχημική σκοπιά. Η επιστήμη έχει μάλιστα προχωρήσει πιό πέρα από την ταινία. Σήμερα ξέρουμε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μερικά μιλιγκραμ οξυτοκίνης. Η οξυτοκίνη εκλύεται μέσα μας με το πρώτο σεξ και είναι υπέυθυνη γιά όλα αυτά που γενικά αποκαλούμε "έρωτα". Η οξυτοκίνη είναι η βιοχημική συγκολητική ουσία, που κάνει τους ερωτευμένους να θέλουν να είναι συνεχώς μαζί.
Αν δεν κάνεις σεξ, δεν έχει οξυτοκίνη και χωρίς οξυτοκίνη δεν υπάρχει έρωτας. Η ρομαντική αντίληψη ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον άλλο και μετά να πέσεις στο κρεβάτι μαζί του, οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά σε ερωτικά δράματα.
Αυτά ισχύουν μόνο γιά τις πρώτες φορές. Μετά από 12 - 16 βδομάδες, τα επίπεδα της οξυτοκίνης πέφτουν, όσο σεξ και να κάνεις. Το αν θα συνεχίσεις να είσαι ερωτευμένος μετά τις πρώτες 16 βδομάδες είναι δική σου επιλογή - οι ορμόνες σου παύουν να παίζουν ρόλο.
Μετά τις πρώτες βδομάδες, μερικοί ξεκινάνε την αναζήτηση της επόμενης ερωτικής εμπειρίας. Άλλοι μένουν συμβατικά μαζί γιά κοινωνικούς ή οικονομικούς λόγους. Λίγοι, ελάχιστοι μένουν συνειδητά ερωτευμένοι με τον ίδιο άνθρωπο γιά την υπόλοιπη ζωή τους. Γι' αυτές τις εξαιρέσεις η οξυτοκίνη ξανα-ανεβαίνει και μένει σε ψηλά επίπεδα, όσο ζουν μαζί.
Υπάρχει άλλη μιά κατηγορία, οι "πολυαμοριστές". Άνθρωποι που έχουν εναλλασσόμενους ερωτικούς συντρόφους. Τίμια και ανοιχτά, χωρίς να κρύβονται πίσω από συμβάσεις και ψέματα.
Δεν είναι καθόλου άσχημο να είσαι πολυαμοριστής. Μιλάω από πείρα. Είναι μάλιστα πολύ κοντά στον τρόπο ζωής των αγαπημένων μου bonobo. To μόνο πρόβλημα (από την δική μου σκοπιά) είναι ότι λειτουργεί χωρίς οξυτοκίνη, δηλαδή χωρίς έρωτα. Όταν σήμερα πηγαίνεις με την Λίτσα και αύριο με την Νίτσα, δεν μπορείς να ερωτευτείς ούτε την μία ούτε την άλλη. Αλλά ακόμα και αν ερωτευτείς εσύ, δεν μπορεί να ερωτευτεί εκείνη, αφού σήμερα πηγαίνει μ' εσένα, αύριο με τον Βαγγέλη και μεθαύριο με τον Κώστα.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι είσαι τζάνκι της οξυτοκίνης, όπως εγώ. Ποιά είναι η καλύτερη τακτική γιά να έχεις όσο μεγαλύτερη δόση γίνεται;
Μπορείς να τα φτιάξεις με κάποιαν, να περιμένεις 12-16 βδομάδες μέχρι να πέσει η οξυτοκίνη και μετά να ξεκινήσεις να ψάχνεις γιά την επόμενη. Γίνεται, αλλά με τον καιρό είναι πολύ ανιαρό. Η συμβατική συμβίωση χωρίς έρωτα και ο πολυαμορισμός αποκλείονται γιατί δεν έχουν καθόλου οξυτοκίνη. Εκείνο που απομένει είναι να αφοσιωθείς σε μιά γυναίκα συνειδητά, χωρίς να σε αναγκάζουν οι ορμόνες (μετά τις κρίσιμες 16 βδομάδες) και να μείνεις ερωτευμένος μαζί της. Η οξυτοκίνη θα ανέβει πάλι και θα μείνει διαρκώς ψηλά μέχρι το τέλος της ζωής σου. Η μάξιμουμ απόλαυση (αν εκτιμάς την συγκεκριμένη ορμόνη όσο εγω).
Η επιστήμη και η οξυτοκίνη λοιπόν. Κάθε φορά (και είναι πολλές) που η κοπέλα μου ρωτάει "πόσο μ' αγαπάς; " φοράω το πιό πειστικό μου χαμόγελο, τεντώνω τα χέρια μου σε μιά τεράστια αγκαλιά και της απαντάω "πολυυυυυύ". Αυτή είναι η απάντηση του ερωτευμένου. Ο μηχανικός μέσα μου θα απαντούσε "σ' αγαπάω όσο 237 mgr οξυτοκίνης". Η 2η απάντηση είναι πιό ακριβής, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν θα της άρεσε ;-)
Εκείνο που δεν μας λέει η επιστήμη είναι το γιατί ερωτευόμαστε κάποιον. Γιατί την συγκεκριμένη γυναίκα και όχι μιά άλλη; Αφού ο έρωτας ισοδυναμεί με μιά ποσότητα οξυτοκίνης, αφού η οξυτοκίνη δημιουργείται με το σεξ και αφού το σεξ είναι μέσες - άκρες το ίδιο γιά όλους μας, τότε γιατί ερωτεύεσαι την μία και όχι την άλλη;
Η οξυτοκίνη ( = έρωτας) δεν αποτελεί αυτοματισμό. Ναι μεν το σεξ είναι απαραίτητη προυπόθεση γιά να δημιουργηθεί, αλλά το σεξ δεν οδηγεί πάντα στον έρωτα. Γιατί (μπορείς να) κάνεις σεξ με 10, αλλά ερωτεύεσαι μόνο την μία;
Στο Devil's Advocate ο Keanu Reeves είναι ερωτευμένος με την Charlize - breathtaking - Theron.
Γνωρίζω τουλάχιστον έναν μπλόγγερ, που είναι διατεθειμένος να κάνει έρποντας την διαδρομή από την νότια Ελλάδα μέχρι τα βόρεια σύνορα Γερμανίας - Δανίας, προκειμένου να γνωρίσει την Charlize. Γιατί; Επειδή έχει τόσο ωραίο κωλαράκι; Ίσως βρω την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποτε.
Ένας άλλος αξιόλογος μπλόγγερ (φαίνεται να) έχει αδυναμία στα γυναικεία πόδια. Μόνο μέσα στον τελευταίο μήνα έχει γράψει 3 ποστ γύρω από το αγαπημένο του αντικείμενο. Τον κατανοώ απόλυτα - και τα κείμενα του είναι υπέροχα (π.χ το under the table blues).
Άλλοι έχουν αδυναμία στα γυναικεία στήθη. Τυχεράκηδες. Τους ευλόγησε ο Δαρβίνος και έγιναν homo sapiens. Αν είχαν γίνει οτιδήποτε άλλο, δεν θα είχαν με τι να χαρούν ;-) Με εξαίρεση τον homo sapiens, κανένα ζώο δεν έχει βυζιά. Τα άλλα θηλαστικά έχουν θηλές, που φουσκώνουν λίγο όσο το θηλυκο έχει μικρό παιδί. Αυτό είναι όλο.
Η Γυναίκα του homo sapiens είναι το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που διαθέτει ένα τόσο ελκυστικό "εξάρτημα". Οι βιολογικοί λόγοι γι' αυτό είναι άγνωστοι.
Η δική μου απόλυτη προτεραιότητα είναι η μυρωδιά. Αν δεν μυρίσω το κορμί της, αν δεν με μαγνητίσει η μυρωδιά της, δεν νιώθω καμμία έλξη. Εν αρχή ήν η Οσμή. Και η Γεύση, που είναι βιολογικά πολύ συγγενική αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι συζητήσιμα.
Το μειονέκτημα: δεν μου ταιριάζει η εποχή μας. Φλερτ μέσω υπολογιστή και φωτογραφίες / φιλμ αποκλείονται σαν ερωτικά διεγερτικά.
Πλατειάζω όμως. Εξήγησα ήδη, ότι το ιδανικό είναι να είσαι μακρόχρονα ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα (εκτός αν δεν σε ενδιαφέρει η οξυτοκίνη στην ζωή σου). Ακόμα δεν απάντησα στο γιατί ερωτεύεσαι μία συγκεκριμένη και όχι μιά άλλη.
Aυτό το τελευταίο είναι απλό. Ερωτεύεσαι την συγκεκριμένη, γιατί είναι η μοναδική. Η καρδιοκλέφτρα σου. Η rubacuore σου (στα ιταλικά ακούγεται πιό όμορφο). Πως είναι δυνατόν να εξηγηθεί ό έρωτας;
