Saturday, 8 May 2010

Blood brothers

Σκέψεις με αφορμή μιά αιμοδοσία.
Πάντα με ξένιζε το γεγονός ότι στην Ελλάδα πρέπει να δώσουν οι συγγενείς και φίλοι σου αίμα, πριν εγχειριστείς. Ήξερα ότι στην Ευρώπη υπάρχουν τράπεζες αίματος, που καλύπτουν τις ανάγκες των εγχειρήσεων. Το κόστος καλύπτεται από το εκάστοτε σύστημα υγείας.
Κρίνοντας από την σκοπιά της γενικής κοινωνικής οργάνωσης, θεωρώ το ελληνικό σύστημα χρεωκοπημένο. Σαν κοινωνία, είμαστε τόσο παρτάκηδες και συμφεροντολόγοι, που δεν προσφέρουμε στο γενικό καλό. Μόνο αν βρεθεί σε ανάγκη δικός μας άνθρωπος, θα τρέξουμε να δώσουμε αίμα.

Από την άλλη μεριά, κρίνοντας μεμονωμένες ιστορίες, θεωρώ το ελληνικό σύστημα καλύτερο. Εξ' αιτίας του συμβολισμού που περιέχει. Δίνω αίμα = δίνω ότι πιό πολύτιμο διαθέτω σαν οργανισμός. Με τα ελληνικά δεδομένα, το δίνω σε συγκεκριμένο άνθρωπο, που θέλω να βοηθήσω.
ΟΚ, το ξερω οτι δεν πηγαίνει σε συγκεκριμένο άνθρωπο. Πηγαίνει στην τράπεζα αίματος, που μετά επιλέγει το καταλληλότερο (ανώνυμο) αίμα για τον ασθενή. Ωστόσο, ο συμβολισμός παραμένει. Λέμε "έδωσα αίμα γιά τον φίλο μου", ακόμα κι αν ο φίλος σου δεν πήρε ακριβώς το δικό σου.

Αυτός ο συμβολισμός μου θυμίζει το έθιμο των αδερφοποιτών στην Κρήτη. Και τους ινδιάνους.
Αδερφοποιτός ήταν μεγάλη κουβέντα. Σημαίνει ότι από την στιγμή που ενώθηκε το αίμα σου με κάποιον, ενώθηκαν και οι ζωές σας.

Ο Καζαντζάκης στον Καπετάν Μιχάλη περιγράφει όλο το τελετουργικό του αδερφοποιτού. Όταν ο Καπετάν Μιχάλης αργότερα βρίσκεται στο δίλημμα να σώσει την τιμή της οικογένειας του απέναντι στην ζωή του αδερφοποιτού του, επιλέγει το δεύτερο. Γιά τους ινδιάνους ο αδερφοποιτός ήταν ιερότερος από την υπόλοιπη φυλή.

Το ξέρω φυσικά, ότι στους σημερινούς καιρούς η αιμοδοσία απέχει πάρα πολύ από αυτά τα παλιά έθιμα. Με βάση ορθολογικούς κανόνες, θα ήθελα "ευρωπαικές" συνθήκες στο ελληνικό σύστημα. Να μην τρέχουν οι συγγενείς και φίλοι τελευταία στιγμή, αλλά να προσφέρουν όλοι οικειοθελώς.
Μένω όμως κολλημένος στον συμβολισμό και στα παλιά έθιμα.

Τον Γενάρη είχα γράψει ένα ποστ για το Άβαταρ. Με συναρπάζει αυτή η ιδέα της Πανγαίας. Είναι παλιά μεν σαν σύλληψη, αλλα με το Άβαταρ μεταφέρθηκε πολύ έντεχνα στον κινηματρογράφο. Θεωρώ όμως την ανθρώπινη ράτσα σαν εντελώς ηλίθια και εκφυλισμένη.
Ισως το επόμενο ζωικό είδος, εκείνο που θα αναπτυχθεί μετά την πτώση του επόμενου αστεροειδή στον πλανήτη Γη και μετά την εξάλειψη του homo sapiens, δημιουργήσει κάποτε την Πανγαία.
Για τον homo sapiens, η Πανγαία θα παραμείνει πάντα δημιούργημα της φαντασίας.

Αν - και όταν - δημιουργηθεί κάποτε η Πανγαία, αυτή θα περιλαμβάνει κάποια ανταλλαγή αίματος. Η ότι θεωρείται τότε σαν αίμα τελος πάντων. Κάτι ζωτικό, κατάδικό σου πρέπει να προσφέρεις στο γενικό σύνολο, αν θέλεις να αποτελέσεις μέρος του.
Η (πεζή σήμερα) διαδικασία της αιμοδοσίας, ίσως είναι ο προπομπός της Πανγαίας. Σε κάποιο πολύ μακρινό μέλλον, σε κάποιο διαφορετικό ζωικό είδος.

Είχα διαβάσει έφηβος ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Ισαάκ Ασίμωφ ("γαλαξιακη αυτοκρατορία"). Εκεί ο Ασίμωφ περιγράφει πολύ όμορφα την Πανγαία, που απέχει χρονικά 50 χιλιάδες χρόνια από σήμερα. Μέσα σε έναν γαλαξία, φτιαγμένον από μαθηματικούς ;-)

Στο βιβλίο οι άνθρωποι διακρίνονται ανάλογα με το αν συμμετέχουν στην Πανγαία, η αν είναι "ξέχωρα".
Έτσι τους ονομάζει.
Ξέχωρα.

* * * *
Από τότε νιώθω ξέχωρο. Και ποτέ δεν μπόρεσα ν' αποφασίσω, αν αυτό μου αρέσει ή όχι.

Κάπου στα 20 μου αποφάσισα να γίνω αιμοδότης. Είχα εντελώς πρακτικά κίνητρα. Θεωρούσα απλά την αιμοδοσία σαν σωστή. Εκείνες τις εποχές ο συμβολισμός της Πανγαίας δεν ήταν τόσο δυνατός μέσα μου όσο σήμερα.

Στην προκαταρκτική εξέταση που έγινε, αποκαλύφθηκε ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να προσφέρω το αίμα μου σε κανέναν. Περιέχει κάποιο εξωτικό και σπάνιο αντισώμα, που θα έβλαπτε οποιονδήποτε ασθενικό οργανισμό (αν μιλάμε γιά εγχείρηση, όλοι οι οργανισμοί είναι ασθενικοί).

Στην αρχή σκέφτηκα κάποια γενετική βλάβη. Αλλά δεν έχω τέτοιο πράγμα. Οι γιατροί μου εξήγησαν ότι σε κάποιο από τα ταξίδια μου είχα κολλήσει έναν επικίνδυνο και σπάνιο ιό. Ο οργανισμός μου καταπολέμησε τον ιό, δημιούργησε αντισώματα και τώρα δεν κινδυνεύει. Αλλά αν κάποιος ασθενής οργανισμός πάρει το αίμα μου, θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις που θα είχε αν μολυνόταν με τον ιό.

Όλη αυτή η ιστορία είναι μυστήρια. Ποτέ δεν ήμουν άρρωστος στην ζωή μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο που έχω πάθει είναι ένα ελαφρύ συνάχι κάθε 2-3 χρόνια. Που οφείλεται στην ξεροκεφαλιά και την αλαζονεία μου να κυκλοφοράω με κοντομάνικα όταν γύρω μου ο κόσμος κυκλοφορεί με διπλά πουλόβερ και παλτά.
Πότε κόλλησα τον ιό, πότε δημιούργησα τα αντισώματα; Είναι δυνατόν να είμαι (ήμουν) άρρωστος και να μην το ξέρω; Οι γιατροί λένε ναι.

Λίγο αργότερα (στα 22 μου) αποφάσισα να κόψω κάθε δυνατότητα συμμετοχής μου στην διαδικασία αναπαραγωγής του ανθρώπινου γενετικού υλικού. Αν η ανθρωπότητα περιμένει από εμένα το "αυξάνεστε και πληθύνεστε", την πάτησε ;-)

Ούτε γενετικό υλικό, ούτε αίμα μπορώ να προσφέρω.
Είμαι λοιπόν τελεσίδικα ξέχωρο.
Και να ήθελα να συμμετέχω στην Πανγαία, ο δρόμος γιά μένα είναι κλειστός.

Υ.Γ. Γιά να απαλύνω τις τύψεις μου περί αιμοδοσίας, ενισχύω οικονομικά τον ερυθρό σταυρό.

Saturday, 1 May 2010

i love Dana

Σκυλοβόλτα πριν λίγες μέρες. Ο σκυλούκος απολαμβάνει το τρέξιμο 30 μέτρα μπροστά μου, εγώ απολαμβάνω τον απογευματινό ήλιο. Σε μιά καμπή του δρόμου ξεπροβάλλει ένα τεράστιο, κατάμαυρο rottweiler. Χωρίς λουρί, χωρίς φίμωτρο και χωρίς κανέναν άνθρωπο κοντά του.

Γενικά, ο σκυλούκος είναι τσαμπουκαλής και δεν σηκώνει ζοριλίκια. Το λάθος του όμως (το οποίο έχει πάρει από μένα ;-) ) είναι ότι υπερεκτιμάει τον εαυτό του. Που πας μικρέ να αντιμετωπίσεις το θηρίο; Είναι 3 φορές μεγαλύτερο από σένα.
Βιάζω το βήμα μου και προσπαθώ να μπω ανάμεσα τους, πριν έρθουν πολύ κοντά. Ετοιμάζομαι να αρπαχτώ με rottweiler - η καλύτερη μου ;-)

Τελικά δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα. Πριν τους προφτάσω έχουν αρχίσει να μυρίζονται. Η γλώσσα του σώματος δείχνει φιλικότητα και από τα 2 σκυλιά. Περιορίζομαι να στέκω σε επιφυλακή δυό βήματα δίπλα. Σε λίγο καταφθάνει και η ιδιοκτήτρια - μέχρι να έρθει, τα 2 ζώα παίζουν και τρέχουν μαζί.

Όσο τα σκυλιά τρέχουν στο χωράφι, πιάνω κουβεντούλα με την ιδιοκτήτρια. Ξεκινάω εκφράζοντας τον θαυμασμό μου γιά τον σκύλο της. Rottweiler με φιλικά αισθήματα είναι εξαιρετική περίπτωση. Εννοείται ότι πάντοτε ευθύνεται ο ιδιοκτήτης γιά τον χαρακτήρα του ζώου. Το κοπλιμέντο λοιπόν γιά τον σκύλο περνάει και σ' εκείνη. Απαντάει εξιστορώντας μου πως γνώρισε την Dana - έτσι λέγεται το rott.

Η Dana ξεκίνησε την "καριέρα" της σαν σκύλος μάχης. Ο ηλίθιος πρώτος ιδιοκτήτης της την εκπαίδευσε γιά κυνομαχίες. Επειδή η Dana δεν ήταν αρκετά καλή γιά τον ρόλο, πέρασε την παιδική της ηλικία περιορισμένη και ξυλοδαρμένη. Ο αλήτης της έσπασε μερικά κόκκαλα γιά να την "εκπαιδεύσει". Τελικά κατάλαβε ότι η Dana δεν πρόκειται να γίνει ποτέ επιθετική και την πέταξε μπροστά σ' ένα άσυλο.
Η σημερινή της ιδιοκτήτρια την πήρε από το άσυλο, της πρόσφερε μιά άνετη ζωή και προσπάθησε να την κάνει να ξεχάσει το παρελθόν. Αυτό έγινε πριν 3 χρόνια - η Dana είναι σήμερα 4.5 χρονών.
Δεν χρειάστηκε να της αλλάξει τον χαρακτήρα. Η Dana ήταν φιλειρηνική ακόμα και μέσα στην κόλαση των πρώτων της χρόνων. Από την ημέρα που βρέθηκε σε κανονικό περιβάλλον, έγινε ακόμα πιό ήσυχη.

Τα σκυλιά έτρεχαν μπροστά μας, εμείς συνεχίζαμε την κουβεντούλα. Το θέμα ήταν οι συμπεριφορές. Σκύλων και ανθρώπων. Πάνω στην κουβέντα, μου λέει γιά την Dana "την αγαπάω φυσικά, αλλά είναι χαζούλα".

CUT.
Βαθιά εισπνοή. Μένω γιά λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος. Ούτε ανάσα. Πως να εξηγήσω σε ξένον άνθρωπο ότι αδικεί το ζώο που αγαπάει; Περιορίζομαι σε λίγες συμβατικές φράσεις. Κάνω μερικές ρητορικές ερωτήσεις και προσπαθώ να εκμαιεύσω συμπεράσματα.
Πιστεύω - δεν είμαι σίγουρος - ότι μετά από τήν κουβέντα μας, βλέπει με άλλα μάτια τον σκύλο της.

"Χαζούλα"...

Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει η Dana γιά να θεωρηθεί έξυπνη; Να κατασπαράξει όποιον την πλησιάσει;
Γιατί θεωρείται έξυπνος όποιος επιβάλλει την δύναμη του στους πιό αδύναμους;

Η Dana είναι μεγαλόυτσικη για θηλυκό. 52 κιλά, 65 εκατοστά ύψος. Αν σηκωθεί στα πίσω της πόδια, το στόμα της φτάνει στο 1.5 μ. Ένα συμπαγές πακέτο από 52 κιλά μύες, σκληρά νύχια και μυτερά δόντια. Εκπαιδευμένη γιά να σκοτώνει. Ποιός μπορεί να τα βάλει με τέτοιο ζώο και να μείνει ζωντανός;

Αν εγώ είχα τέτοια υπεροχή ισχύος και αν μου είχαν κάνει το 1/10 από τα βασανιστήρια που έκαναν στην Dana, σήμερα θα είχα θερίσει τους πάντες. Θα ήμουν ίσως δικαιολογημένος. Αλλά σίγουρα όχι έξυπνος.

* * *
Ποτέ δεν μπόρεσα να δεχτώ την σύνδεση ανάμεσα σε εξυπνάδα και άσκηση βίας.
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς ήταν τόσο ισχυροί στο σώμα, είτε στην κοινωνική τους θέση, που μπορούσαν να τσακίσουν όποιον ήθελαν. Με μιά γροθιά - ή ένα τηλεφώνημα.
Θαυμάζω μόνο εκείνους τους ισχυρούς, που έχουν επιλέξει να μην χρησιμοποιούν την δύναμη τους. Όπως η Dana.

Οι αδύναμοι δεν έχουν επιλογές. Δεν μπορούν. Μερικοί προσπαθούν να φανούν ισχυροί, ενώ δεν είναι ("ξέρεις ποιός είμαι 'γω ρε; " ). Αυτό τους κάνει γελοίους. Γεμάτη η Ελλάδα από αυτό το είδος.

Οι δυνατοί έχουν επιλογές. Γι' αυτό έχουν και μεγαλύτερες ευθύνες. Το να λύσουν προβλήματα με την βία είναι ίσως φυσιολογικό. Αλλά όχι έξυπνο. Ούτε αξιόλογο.
Οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι, οι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι, είναι δυνατοί μεν, αλλά δεν χρησιμοποιούν την δύναμη τους. Αυτή είναι η μαγκιά - και λίγοι την διαθέτουν.

Η δύναμη είναι βέβαια ένα σχετικό μέγεθος. Σχεδόν όλοι είμαστε πιό αδύναμοι από τον Σβαρτσενέγγερ. Αλλά είμαστε πιό δυνατοί από ένα παιδί. Η ένα ζώο.
Η αξία μας (αν έχουμε κάποια) φαίνεται από το πως μεταχειριζόμαστε τους πιό ανίσχυρους από μας. Αυτή είναι ταυτόχρονα και η "εξυπνάδα" μας.

* * *
Αν ήμουν σκύλος, θα ήθελα να ήμουν σαν την Dana.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP