Εξηγήσεις;

Κρίνοντας από τα εκλογικά αποτελέσματα των 40 τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, πιστεύω ότι αν δεν είχε έρθει η κρίση, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απαλλαγούμε από τον δικομματισμό. Ίσως θα πρέπει να στείλουμε - μέσα στα τόσα βρισίδια - και ένα ευχαριστώ στην Μέρκελ γιά το ότι έλιωσε και εξανάγκασε σε αποχώρηση το βαθιά σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Εμείς δεν θα το είχαμε κάνει ποτέ.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Πριν την κρίση αντιπροσωπεύαμε μόλις το 2.9% της Ευρωζώνης (σήμερα, ακόμα λιγότερο). Όλα μας τα χρέη μαζεμένα, όλα μας τα ελείμματα, όλοι οι μισθοί, όλες οι συντάξεις θα μπορούσαν να πληρωθούν στο ακέραιο από τη Ε.Ε. χωρίς να ιδρώσει το αυτάκι της. Μόνη της η Δυτ. Γερμανία πλήρωσε 2 τρις ( !! ) σκαστά στο διάστημα 1992 - 2008 γιά να αναστηλώσει την Αν. Γερμανία. Σε σύγκριση, το ελληνικό χρέος προ κρίσης ήταν μόλις το 1/8 του ποσού αυτού. Θα μπορούσαν να μας αγοράσουν σούμπιτους 8 φορές χωρίς να καταλάβουν Χριστό.

Γιά τον οποιονδήποτε γερμανό - είτε απλό πολίτη είτε κυβέρνηση - θα ήταν προτιμότερο εν έτει 2008 να μας χώσει 500 δις και να τελειώνει μαζί μας - παρά να ρισκάρει την ίδια την ύπαρξη του ευρώ, της Ε.Ε., των τραπεζών του και όλα αυτά τα φαντασμαγορικά που έχουν γίνει τα τελευταία 3 χρόνια.
Γιατί λοιπόν δεν το έκανε αυτό η Ε.Ε.; Δεν το έκανε γιατί απλά ήξερε ότι όσα δις και να ρίξει στην Ελλάδα, θα "χαθούν" στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Χωρίς καμμία ελπίδα ότι κάτι, κάποτε θα αλλάξει. Κανένας (λογικός) ευρωπαίος δεν έχει τίποτα εναντίον των ελλήνων. Κανένας δεν θα είχε αντίρρηση να μας υποστηρίξει, τουλάχιστον πίσω στα 2008-2009. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν είναι ηλίθιοι. Ήξεραν και ξέρουν ποιοί μας κυβερνάνε. Ξέρουν ότι αν μας δώσουν λέφτα, όσα και να μας δώσουν ΔΕΝ θα πάνε στον ελληνικό λαό. Θα πάνε στην Ελβετία, στους παχυλούς λογαριασμούς εκείνων που μας έφεραν εδώ.

Δεν μπορεί η Μέρκελ να κατέβει αυτοπροσώπως στο Σύνταγμα και να μοιράζει χιλιάρικα στους συνταξιούχους. Είναι υποχρεωμένη βάσει των δημοκρατικών θεσμών να συνδιαλέγεται με τα λαμόγια που εμείς εκλέξαμε γιά κυβερνήτες της Ελλάδας. Εδώ και 3 χρόνια προσπαθεί να τους παρακάμψει και δεν μπορεί.
Μιά πρόταση έκανε πριν 5 μέρες να έρθει ένας γερμανός επίτροπος που θα ελέγχει το σεντούκι. Αυτή η πρόταση θάφτηκε κάτω από υστερίες περί εθνικής ανεξαρτησίας και φωτοσοπιές της Μέρκελ με αγκυλωτούς σταυρούς. Ε, αφού δεν θέλουμε να ελέγχει τα οικονομικά μας ένας γερμανός επίτροπος, ας τα ελέγχουν ο γαπ και ο μπενυ. Όπως μας έχουν αποδείξει τα τελευταία 30 χρόνια, αυτοί ξέρουν να διαχειρίζονται άριστα τον πλούτο της Ελλάδας.

Καμμία πρεμούρα δεν έχει η ευρωπαική ελίτ να κατεβάσει τους ελληνικούς μισθούς. Αν ήθελε κινέζικους μισθούς, υπάρχουν 800 εκατομμύρια κινέζοι. Δεν περίμενε από μας. Τίποτα δεν θέλουν από την Ελλάδα. Το μόνο που ζητάνε είναι να μπει ένας πάτος στο βαρέλι, να μην καταλήγουν τα λεφτά τους στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας. Ο μόνος τρόπος γιά να γίνει αυτό είναι να αποχωρήσει το σάπιο πολιτικό μας σύστημα. Δηλαδή γύρω στα 10.000 άτομα, όλοι οι πολιτικοί και όλοι οι διαπλεκόμενοι. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων είναι το μέσον που χρησιμοποιεί η Ε.Ε. γιά να μας αναγκάσει να ξωπετάξουμε τους ανίκανους. Η ίδια η Ε.Ε. δεν μπορεί να τους καθαιρέσει.

Ορίστε τι λέει ο πρώην βέλγος πρωθυπουργός Guy Verhofstadt. Πόσο πιό ξεκάθαρα να μας τα πουν οι άνθρωποι ότι έχουμε διεφθαρμένους να μας κυβερνάνε; Η Ευρώπη - λέει ο Verhofstadt - ζήτησε διαρθρωτικές αλλαγές, καινούργιες δομές κλπ. Αλλά το μόνο που δέχτηκαν να συζητήσουν οι δικοί μας ήταν μειώσεις μισθών. Ε, αφού οι μειώσεις μισθών ήταν το μόνο θέμα προς συζήτηση, ζήτησαν οι ευρωπαίοι περικοπές μισθών 80%.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι ο Verhofstadt ψεύδεται. Ελάχιστοι ήταν παρόντες στις διαπραγματεύσεις και ξέρουν πραγματικά τι ειπώθηκε. Αλλά ανάμεσα στις εκδοχές του να ψεύδεται ο γαπ είτε να ψεύδεται ο Verhofstadt, θεωρώ την πρώτη εκδοχή σαν 280 δισεκατομμύρια φορές πιθανότερη (όσο το χρέος μας σε ευρώ).

Το ξέρουν οι ευρωπαίοι ότι ούτε με 10 μνημόνια δεν λύνεται η κρίση. Όσοι κάνουν σοβαρές οικονομικές αναλύσεις γιά να παρουσιάσουν την προγραμματισμένη αποτυχία των μνημονίων, παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες. Η αποτυχία των μνημονίων είναι και γνωστή και προδιαγεγραμμένη. Η μόνη ελπίδα των ευρωπαίων είναι ότι κάπου ανάμεσα στο όγδοο και στο ένατο μνημόνιο θα ξεσηκωθούν οι έλληνες και θα στείλουν τους διεφθαρμένους κυβερνήτες τους στον αγύριστο. Μέχρι τότε, θα μας δίνουν δανεικά και θα μας τσεκουρώνουν μισθούς και συντάξεις.

Κανένας δεν θέλει την κρίση, ούτε εγώ. Αλλά η κρίση βγάζει επί τέλους στην επιφάνεια όλα αυτά τα λάθη που μας έφεραν ως εδώ. Το αν θα αλλάξουμε αυτά τα λάθη όταν έρθει η "επόμενη μέρα" θα φανεί στο κοντινό ( ; ) μέλλον. Ελπίζω να ζω ακόμα όταν έρθει αυτή η μέρα. Μέρα γιορτής.

Μη γνωρίζοντας

Έχω δηλώσει ήδη από το τελευταίο ποστ αναγνώστης του protagon. Χτες διάβασα αυτό το κείμενο (Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα). Σήμερα διαβάζω (παίρνοντας το λινκ από το ίδιο σαιτ) τον αντίλογο.

Θα φανεί περίεργο, αλλά συμφωνώ και με τα δύο κείμενα. Με το πρώτο ταυτίζομαι απόλυτα. Το δεύτερο είναι πολύ σωστό μεν, αλλά επ' ουδενί αποτελεί απάντηση στο πρώτο. Και τα δύο κείμενα μιλάνε γιά σωστούς ανθρώπους και γιά σκάρτους. Ποιός δεν θέλει να επαινέσει τους σωστούς, ποιός δεν θέλει να κατακρίνει τους σκάρτους; Κατά την γνώμη μου, και τα δύο κείμενα αραδιάζουν κοινοτυπίες.

Πριν αρχίσουμε να (ξανα)παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες, ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Υπάρχουν λοιπόν σωστοί και σκάρτοι άνθρωποι ανάμεσα μας. Σιγά την ανακάλυψη. Παντού γίνεται το ίδιο. Σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές. Δεν εστιάζω στα ποσοστά. Ίσως κάποιος επιχειρηματολογήσει ότι η χώρα Χ έχει 80% λαμόγια ενώ η χώρα Ψ έχει 20% λαμόγια. Κανένας δεν (μπορεί να) έχει ακριβή νούμερα. Αλλά ακόμα και αν τα νούμερα είναι σωστά, δεν σημαίνει τίποτα. Δεν κάνουμε εδώ διαγωνισμό της γιοροβύζιον γιά να αναδείξουμε την "καλύτερη" (ότι και να σημαίνει αυτό) χώρα. Προσπαθούμε να δούμε πως θα πάμε μπροστά.

ΟΚ, τα νούμερα όντως παίζουν κάποιον ρόλο. Σε μιά χώρα με 80% λαμόγια είναι πολύ πιο ζόρικο να εγκαθιδρύσεις υγιείς δομές σε σύγκριση με μιά χώρα όπου το ποσοστό των λαμόγιων είναι 20%.
Άρα το πρώτο μας μέλημα (πρέπει να) είναι το να μετρηθούμε. Απλά και γρήγορα. Χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και χωρίς εθνικοπατριωτικές παρωπίδες.

Το πρώτο βήμα στο να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας είναι το να μάθουμε ποιοί είμαστε. Δεν εννοώ ποιοί είμαστε πολιτισμικά, λογοτεχνικά, ψυχολογικά και λοιπά όμορφα. Εννοώ καθαρά αριθμητικά.
Πόσοι είναι βρε αδερφέ αυτοί οι περιβόητοι δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσα παίρνουν ακριβώς; Πόσα πέρνει ο νεοδιοριζόμενος δασκαλάκος στις παρυφές της Πίνδου και πόσα παίρνει ο επιτροπατζής ( = αυτός που στρογγυλοκάθεται σε 30 επιτροπές, ροκανίζοντας επιδόματα).
Πόσοι είναι οι ταξιτζήδες μας, πόσοι οι φαρμακοποιοί μας, πόσοι οι λιμενεργάτες μας, πόσοι οι γιατροί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι και οι εργολάβοι μας;

Ακόμα σημαντικότερο, ΠΩΣ κερδίζουν αυτά που κερδίζουν; Με ποιό σύστημα βγάζουν το εισόδημα τους; (η μήπως επωφελούνται από συστημικά λάθη; ).

Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε συνεχώς στις εφημερίδες "συνελήφθη ο Χ επειδή χρωστούσε στην εφορία". ΟΚ, καλά του έκαναν του Χ. Αλλά αν πιάνουμε τον Χ και αφήνουμε το υπόλοιπο σύστημα ως έχει, αύριο στην θέση του Χ θα φοροδιαφύγει ο Ψ. Και μετά ο Α, ο Β και όλα τα γράμματα της αλφαβήτου.
Πέρα από το να πιάσουμε τον Χ φοροφυγά, σημαντικότερο είναι να δούμε την βάση του συστήματος (τα συστημικά λάθη) που επέτρεψαν στον Χ να συσσωρεύσει 3 (είτε 13) εκατομμύρια απλήρωτων φόρων επί 3 χρόνια.

Η απογραφή που θεωρώ σαν απαραίτητη αρχή μιάς πραγματικής εξυγίανσης της χώρας μας θα περιλαμβάνει το πως. Δεν με ενδιαφέρει αν ο συγκεκριμένος γιατρός Μήτρος Καραμήτρος βγάζει 100 χιλιάρικα. Αυτο είναι ενδιαφέρον γιά την εφορία, αλλά όχι γιά κάποιον που θέλει να διορθώσει τα στραβά της χώρας μας. Με ενδιαφέρει λοιπόν το "πως" βγάζει ένας τυχαίος γιατρός το εισόδημα του. Και όχι, δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό το "πως".

Το να μετρηθούμε λοιπόν είναι η αρχή, το πρώτο βήμα. Το να βάλουμε στόχους είναι το δεύτερο. Δυστυχώς στην κοινωνία μας έχει εκλείψει ο διάλογος ανάμεσα στις κοινωνικές / επαγγελματικές τάξεις. Ήδη από την εποχή της χούντας (εννοώ εκείνης του 1967). Εδω και δεκαετίες, ένας πολιτικός αρχηγός ανεβαίνει σ' ένα μπαλκόνι, ξαμολάει ένα (άντε δύο) πιασάρικα συνθήματα, εκλέγεται - και μετά κάνει ότι θέλει.

Εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήτες μας δίνουν δωράκια στην εκλογική τους πελατεία (και στον εαυτό τους φυσικά), αδικώντας κατάφωρα όλους τους υπόλοιπους. Και όλοι οι υπόλοιποι, αντί να απαιτήσουν εδώ και τώρα αξιοκρατία και ισονομία, απλά περιμένουν να γίνουν κι αυτοί εκλογική πελατεία, ώστε να πάρουν δωράκια και προνόμια από το κράτος / κυβέρνηση.

Τα λεφτά - αλλά κι όλοι οι φυσικοί πόροι μιάς χώρας - είναι περιορισμένα. Αν δώσεις προνόμια στους αγρότες (παράδειγμα), θα αδικήσεις τους μηχανικούς (παράδειγμα). Αν δώσεις στους απόφοιτους ΤΕΙ, θα αδικήσεις τους απόφοιτους ΑΕΙ. Αν ευνοήσεις τους νέους, θα αδικήσεις τους συνταξιούχους.

Πουθενά, σε καμμία χώρα δεν υπάρχει απόλυτη ισότητα. Πάντα το κράτος - όλα τα κράτη - ευνοεί κάποιες κοινωνικές ομάδες, αδικώντας άλλες. Δεν με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί το ότι αυτές οι αποφάσεις παίρνονται από κάποιους πολιτικάντηδες χωρίς κοινωνικό διάλογο και χωρίς συναίνεση.

Αν σαν κοινωνία (α) μετρηθούμε, μάθουμε ποιοί είμαστε και (β) αποφασίσουμε από κοινού να δώσουμε από 1 εκατομμύριο ευρώ σε κάθε εργολάβο (πυροσβέστη, γιατρό, ταξιτζή, δημόσιο υπάλληλο), θα είμαι ο τελευταίος που θα διαμαρτυρηθεί. Αλλά το να χρησιμοποεί ο κάθε πολιτικάντης τον κρατικό κορβανά γιά να ευνοήσει τους κομματικούς του στρατούς και όσους τυχαίνει να αποτελούν την εκλογική πελατεία της εποχής, το θεωρώ καταστροφικό γιά την χώρα.

Κουράστηκα λοιπόν από τα πάμπολλα άρθρα του τύπου "η Ελλάδα του ομορφάντρα". Τι αποδεικνύει το να στηλιτεύεις τους συμπατριώτες σου; Μήπως το ότι εσύ είσαι καλύτερος;

Κουράστηκα όμως και από όλους αυτούς τους υπερεθνικόφρονες που σπεύδουν (α) να κατηγορήσουν τους άλλους λαούς γιά την δική μας κρίση, (β) να περιγράψουν με πάθος την κάθε μας "αρετή". Υπαρκτή είτε ανύπαρκτη, με είτε χωρίς εισαγωγικά.
Τι νόημα έχουν οι φράσεις του δεύτερου κειμένου όπου - με περίσσιο λυρισμό - ο συγγραφέας περιγράφει ότι έχει συναντήσει καλούς γιατρούς και ευγενικούς ταξιτζήδες;
Τι θα κερδίσουμε αραδιάζοντας τις αρετές μας; Περιμένουμε βραβείο από την διεθνή κοινότητα, επειδή ΜΕΡΙΚΟΙ από τους ταξιτζήδες, γιατρούς, αρχιτέκτονες, μανάβηδες και υδραυλικούς μας είναι τίμιοι;

Εκείνο που θέλω είναι να μετρηθούμε και μετά - με βάση τα στοιχεία - να αποφασίσουμε από κοινού το τι θέλουμε. Σαν τρίτο βήμα θα πρέπει να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν αυτά που θέλουμε. Σε μιά κοινωνία που δεν ξέρει ποιά είναι και τι θέλει, οι όποιες κοινοβουλευτικές εκλογές είναι φαρσοκωμωδία, ανόητες.
Κάπου στην πορεία θα πρέπει να τιμωρήσουμε παραδειγματικά (τόσο, που να το θυμούνται οι 20 επόμενες γενιές) αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.

Ναι, το ξέρω. Είναι αργά, δεν έχουμε πιά χρόνο. Ήδη μας κυβερνάνε οι ξένοι. Τίποτα από όσα γράφω πιό πάνω δεν μπορεί να υλοποιηθεί.
Αλλά αυτό το κείμενο δεν το έγραψα γιά μας.
Το έγραψα γιά εκείνους που θα έρθουν μετά από μας.