Friday, 29 April 2011

Ηθικό δίδαγμα

Στα 1849 - περίπου την ίδια εποχή που στην Ελλάδα ο Κωλέττης εναλάσσονταν στην πρωθυπουργία με τον Μαυροκορδάτο - γεννήθηκε στο Pforzheim της νότιας Γερμανίας η Bertha Ringer. Σαν κόρη πλούσιας οικογένειας που ήταν, μεγάλωσε με τα γαλλικά της και τα πιάνα της. Η κοινωνία δεν περίμενε τίποτα άλλο από εκείνη, παρά να καλοπαντρευτεί έναν ευπατρίδη και να κάνει πολλά, πολλά παιδιά.

Γιά μεγάλη λύπη της οικογένειας της, η Bertha προτίμησε να μάθει μαθηματικά. Οι ερωτικές της προτιμήσεις έκλιναν προς μερικούς άστατους νέους της εποχής, που ασχολιόνταν με μηχανές.
Η Bertha ένιωθε ιδιαίτερη έλξη γιά μηχανές και μαθηματικά - ιδίως όμως γιά έναν νεαρό μηχανικό, ονόματι Carl Benz.

Μην ξεχνάμε, ότι την εποχή εκείνη η Ορθολογική Δυτική Επιστήμη (χωρίς τις προσταγές της οποίας μερικοί δεν κάνουν βήμα) διακύρησσε ότι μιά γυναίκα που ξέρει γραφή και ανάγνωση δεν διαθέτει αρκετές ορμόνες γιά να είναι γόνιμη. Δεν ήταν λοιπόν καθόλου εύκολο γιά την μόλις 23χρονη Bertha να ζητήσει (και να πάρει) την προίκα της πριν παντρευτεί. Όχι μόνο την προίκα, αλλά και το μερίδιο της στην πατρική κληρονομιά, πριν πεθάνει ο πατέρας της.

Με αυτά τα λεφτά, η Bertha χρηματοδότησε τις τρελούτσικες ιδέες του Carl Benz. Γιά 25 χρόνια προσπαθούσε ο Carl να φτιάξει άμαξες που κινούνται με την βοήθεια μηχανής, αντί γιά άλογα. Για 25 χρόνια αποτύγχανε, γιά 25 χρόνια ήταν ο περίγελως της κοινωνίας (ποιός άραγε να χρειάζεται μιά άμαξα με μηχανή; ). Για 25 χρόνια o Carl έτρωγε τα λεφτά της Bertha.
Κάποια στιγμή, ο Carl κατάφερε να φτιάξει μιά αξιόπιστη αυτοκίνητη άμαξα. Τρίτροχη. Επειδή ο δήμαρχος της περιοχής τους έβαζε γραφειοκρατικά εμπόδια, η Bertha αποφάσισε να γίνει η πρώτη οδηγός του κόσμου. Οδήγησε το αυτοκίνητο τρίτροχο από το Mannheim μέχρι την ιδιαίτερη πατρίδα της, το Pforzheim (104 χλμ μακρυά). Να φανταστούμε εδώ ότι οι δρόμοι της εποχής ήταν καρόδρομοι με 2 αυλάκια δεξιά-αριστερά. Ο 3ος τροχός της άμαξας πάταγε πάνω στην χορτάρινη μεσαία λουρίδα του δρόμου - την πιό ανώμαλη.
Βενζινάδικα δεν υπήρχαν φυσικά. Ένα φαρμακείο προμήθευε το όχημα με βενζίνη καθαρισμού όσο κρατούσε η διαδρομή.

Αλλά σιγά μην πτοήσουν την Bertha αυτές οι δυσκολίες. Εδώ είχε δώσει την περιουσία της και 25 χρόνια από την ζωή της προκειμένου να φτιάξει ο αγαπημένος της Carl αυτήν την άμαξα.

Μετά από αυτό το ταξίδι, η αυτοκινούμενη άμαξα έγινε γνωστή, ο Carl Benz πήρε αρκετές παραγγελίες, άρχισε να βγάζει δικά του λεφτά. Λίγο αργότερα μπήκε στην εταιρεία ο Gottlieb Daimler, προσφέροντας κι άλλη τεχνογνωσία (ήταν κι εκείνος μηχανικός) κι άλλα χρήματα. Η εταιρεία Daimler - Benz κατασκέυασε το 1899 ένα πρωτότυπο που το βάφτισε Mercedes - προς τιμή της κόρης ενός αυστριακού πρέσβη.

The rest is history.

* * * * *

Το 1910 γεννήθηκε στο Βερολίνο ο Konrad Zuse. Τα πρώτα χρόνια του κύλησαν μέσα στα μικροαστικά πλαίσια της εποχής. Στα 17 του όμως ο Konrad αποφάσισε να φτιάξει μιά υπολογιστική μηχανή.

Υπολογιστικές μηχανές είναι γνωστές στην ανθρωπότητα από την αρχαιότητα. Πρόχειρο παράδειγμα, ο μηχανισμός των Αντικυθήρων. Αλλά μέχρι το 1920 όλες τους είναι φτιαγμένες έτσι ώστε να εκτελούν μία και μοναδική εργασία - που είναι προκαθορισμένη από την κατασκευή.
Ο Zuse ονειρεύτηκε έναν ευέλικτο υπολογιστή. Έναν υπολογιστή που θα εκτελούσε διαφορετική δουλειά κάθε φορά - ανάλογα με τις εντολές που θα έπαιρνε από τον χειριστή του.

Γιά να υλοποιήσει ένα τέτοιο μηχάνημα, ο Zuse έπρεπε να εξελίξει μαθηματικά μοντέλα, να εφεύρει το δυαδικό σύστημα, την αριθμητική κινητής υποδιαστολής, να φτιάξει μια γλώσσα προγραμματισμού και τα πρώτα προγράμματα σ' αυτήν την γλώσσα. Α, μην ξεχάσω - και ένα λειτουργικό σύστημα γιά υπολογιστές !!!

Όχι μόνο έπρεπε να εξελίξει όλα αυτά τα μαθηματικά στην θεωρία, αλλά έπρεπε και να τα βάλει να δουλέψουν στην πράξη. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά κυκλώματα, ούτε καν τρανσίστορ. Η υπολογιστική μηχανή του Konrad Zuse ήταν φτιαγμένη από χιλιάδες ( ! ) μεταλλικά πλακίδια, τα οποία μετατοπίζονταν με την βοήθεια ηλεκτρικού ρεύματος. Ανάλογα με την τελική τοποθέτηση τους, μπορούσε κανείς να "διαβάσει" τα αποτελέσματα των υπολογισμών. Τα πλακίδια τα πριόνισε ο Zuse και οι φίλοι του στο χέρι.

Ο Konrad Zuse τα κατάφερε όλα αυτά - μετά από 15 χρόνια σκληρής δουλειάς. Δίκαια θεωρείται ο πατέρας των υπολογιστών και οι μηχανές του σαν οι πρώτοι υπολογιστές, με την μορφή που ξέρουμε σήμερα.
Αλλά ο Zuse βασίστηκε στην χρηματοδότηση της αδελφής του και της γυναίκας του. Χωρίς αυτές τις δύο γυναίκες που πίστεψαν στο όνειρο ενός τρελούτσικου επιστήμονα, τίποτα δεν θα είχε φτιαχτεί. Ο Zuse θα αναγκάζονταν να αναλάβει κάποια "σοβαρή" δουλειά και ποτέ δεν θα μπορούσε να διαθέσει τις 50.000 (οχι, δεν κανω λαθος στα μηδενικά) ώρες που χρειάστηκε μέχρι να κατασκευάσει τον πρώτο υπολογιστή.

Συμπληρωματικά, ο Zuse βασίστηκε πάνω στις εργασίες ενός ιδιοφυούς μαθηματικού, που έζησε έναν αιώνα πριν από εκείνον, του Charles Babbage. Ο Babbage με την σειρά του είχε μιά ιδιοφυή συνεργάτιδα, με ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά - την Ada Lovelace.
Η Ada Lovelace υπήρξε η πρώτη προγραμματίστρια υπολογιστών στον κόσμο. Θεωρητικά, μέχρι να κατασκευάσει ο Zuse το μηχάνημα που - έναν αιώνα αργότερα - θα έκανε τα προγράμματα της πράξη. Η Ada ήταν κόρη του "δικού μας" λόρδου Βύρωνα.

* * * * *

Στο πρώτο μου εξάμηνο στο πολυτεχνείο γνώρισα έναν εκκεντρικό τύπο, τον G. Ο G άλλαζε ανά εξάμηνο τις χρωματικές του προτιμήσεις. Πέρναγε π.χ. από την μπλέ φάση στην πράσινη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάζει καθολικά την γκαρνταρόμπα του (συμπεριλαμβανομένων των εσωρούχων και των παπουτσιών του), την διακόσμηση του σπιτιού του κ.ο.κ. Στην διάρκεια της κάθε χρωματικής φάσης έπρεπε τα πάντα γύρω του να έχουν αυτό το συγκεκριμένο χρώμα - σε απόλυτη μονοχρωμία.
Ο G κουρεύονταν και ξυρίζονταν μόνο τις ξάστερες νύχτες με πανσέληνο.

Όταν γνωριστήκαμε, εγώ ήμουν στο πρώτο εξάμηνο και ο G κάπου χαμένος στην διπλωματική του εργασία. Όταν πήρα δίπλωμα, ο G ήταν ακόμα στην διπλωματική του εργασία. Όλα αυτά τα χρόνια (συν άλλα 2 που χρειάστηκε μέχρι να πάρει το δίπλωμα του μετά από μένα) ο G δεν δούλεψε ποτέ. Τον έτρεφε η φιλενάδα του.

Όπως όλοι οι νέοι μηχανικοί τότε, ο G ονειρεύονταν να φτιάξει πρωτοποριακές μηχανές. Με την διαφορά ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι ονειρευόμασταν να κατασκευάσουμε νέες μηχανές γιά την αεροδιαστημική βιομηχανία, νανοτεχνολογία, λέιζερ, πυρηνική σύντηξη και λοιπά παρόμοια, αλλά ο G ονειρεύονταν να φτιάξει μιά μηχανή που θα ρίχνει αλάτι στην ζύμη γιά τα ψωμάκια!

Οι συνθήκες της εποχής: Μιλάμε γιά ένα πολυτεχνείο με άριστη φήμη. Ξεκίναγαν 700 πρωτοετείς και έπαιρναν πτυχίο οι 30-40. Κανένας πτυχιούχος αυτού του πολυτεχνείου δεν χρειάστηκε ποτέ να χτυπήσει κάποια πόρτα. Οι εταιρείες σπρώχνονταν, ποιά θα μας προσφέρει την ελκυστικότερη δουλειά. Το μεγαλύτερο μας δίλημμα, ήταν να βρούμε εκείνη την δουλειά που θα μας ενδιέφερε περισσότερο από την πληθώρα των προσφορών.

Ήταν φυσικό γιά μας να επιλέγουμε ανάμεσα σε αεροδιαστημικά, πυρηνική σύντηξη και λέιζερ. Ο G όμως δεν ενδιαφέρονταν γιά τίποτα από αυτά. Αντί γιά έναν σίγουρο (και ψηλό) μισθό με μιά σίγουρη και ελκυστική καριέρα, ο G ήθελε να φτιάξει μηχανές γιά να βάζει αυτόματα αλάτι στην ζύμη του φούρναρη.
Ο G χρειάστηκε συνολικά 10 χρόνια μέχρι να κατασκευάσει και να πουλήσει την πρώτη του αυτόματη αλατιέρα. Στα 10 αυτά χρόνια τρέφονταν από την περιουσία της φιλενάδας του, που απλά πίστευε σε εκείνον. Έτσι, χωρίς να υπάρχει ούτε η παραμικρή χειροπιαστή ένδειξη ότι ο G θα κατάφερνε κάποτε να φτιάξει την αλατιέρα του και να την πουλήσει.

Δεν ξέρω τι απέγιναν οι άλλοι συμφοιτητές μου. Ξέρω μόνο ότι σήμερα ο G είναι από τους μεγαλύτερους βιομήχανους μηχανημάτων αρτοποιίας της Γερμανίας.

* * * * *

Ηθικό δίδαγμα:
Όσο έξυπνος και να είσαι, όσα όνειρα και να έχεις, όσους κόπους και να κάνεις ....
Αν δεν υπάρχει δίπλα σου μιά γυναίκα που να πιστεύει - και κυριώς να χρηματοδοτεί - τα όνειρα σου, δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα στην ζωή σου.

* * * *
Υ.Γ. όχι αγαπημένη μου, δεν έχω κανένα σχέδιο να κατασκευάσω καμμία μηχανή ;-)

Saturday, 2 April 2011

Καμήλες

Κάτι περίεργο συμβαίνει στην Ελλάδα αυτές τις μέρες. Άνθρωποι που έχουν πολλά να πουν, σιωπούν ξαφνικά. Άλλοι είναι εντελώς μουδιασμένοι, αβέβαιοι. Μόλις προσπαθήσεις να πεις κάτι σοβαρό, γυρίζουν την κουβέντα στον καιρό. Μερικοί αναγνωρίζουν ότι όλα αυτά οφείλονται στην οικονομική κρίση, αλλά μέχρις εκεί. Πέρα από την παραδοχή της αιτίας, μουγγαμάρα. Οι περισσότεροι ούτε καν αυτό. Το έχουν ρίξει στο σορολόπ.

Στο FaceBook η Ελλάδα αναστενάζει...
στο Twitter τσιγάρο, καλαμπούρι και χαρτί...

Οχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι.
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας.
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας.

Και η Google που μας ακολουθεί...
(Κλεμμένο από εδώ )

Οι μόνοι που μιλάνε γιά πολιτική, κρίση και οικονομία είναι οι ιδιοτελείς. Εκείνοι που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Επίσης όσοι θίγονται προσωπικά από κάποιο μέτρο (π.χ. κάτοικοι της Κερατέας). Είναι κι αυτό μιά ιδιοτέλεια. Όσοι δεν είναι - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - ιδιοτελείς, προσποιούνται ότι η κρίση δεν υπάρχει. Τουλάχιστον ότι δεν τους αγγίζει.
Όταν φτάνει ένας επαγγελματίας πικρόχολος σχολιαστής της πραγματικότητας να ασχολείται με το μπάνιο του αγαπημένου του γατούλη, κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της δανιμαρκίας (του Νότου).

Δικαιολογώ 100% τους συμπατριώτες μου. Δεν σιωπούν από κουταμάρα ή αδιαφορία. Σιωπούν γιατί - ορθότατα - δεν θέλουν να βρωμίσουν κι άλλο την ψυχούλα τους με τον βόθρο που μας περιβάλλει. Χίλιες φορές προτιμότερο να μιλήσεις γιά έναν γλυκύτατο γατούλη παρά γιά τους λωποδύτες που μας έφεραν σ' αυτήν την κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι σε καμμία χώρα του κόσμου δεν βρίσκονται οι ίδιοι άνθρωποι στην εξουσία πριν και μετά την επέμβαση του ΔΝΤ. Σε όλες της χώρες - πλην Ελλάδας - όποια κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ δεν έμεινε παραπάνω από 12 μήνες στην εξουσία.

Τις τελευταίες βδομάδες οι έλληνες μου θυμίζουν τις καμήλες του Μάρκο Πόλο. Ο Μ.Π. περιγράφει σε ένα παλιό βιβλίο, πως οι καμηλιέρηδες φόρτωναν τις καμήλες τους. Έβαζαν βάρος στην πλάτη του κακόμοιρου ζώου και αυτό άρχιζε να βελάζει, να μουγκρίζει από τον πόνο και να διαμαρτύρεται. Οι καμηλιέρηδες συνέχιζαν να φορτώνουν μέχρι να σταματήσει τις κραυγές. Όταν σταματούσαν οι διαμαρτυρίες και τα μουγκρητά της καμήλας ήταν σημάδι ότι είχε εξαντληθεί, είχε παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να αποτινάξει το φορτίο και ήταν "έτοιμη" να διασχίσει την έρημο.

Τις τελευταίες 4-5 βδομάδες συμβαίνει στην Ελλάδα ακριβώς αυτό. Ένας ένας, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, ότι δεν έχουν καμμία άλλη εναλλακτική από το να πληρώνουν "χρέη" (στην πραγματικότητα τα κλεμμένα της κλίκας των πολιτικών ηγετών τους από το 1981 και δώθε). Αυτοί, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονα τους θα πληρώνουν αυτά που έβαλαν στις άθλιες τσέπες τους άλλοι. Γιά πιό μετά από τα δισέγγονα δεν ξέρουμε.
Όπως οι καμήλες, έχουν αποδεχτεί την μοίρα τους και είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το καραβάνι της υποτέλειας. Γιά ποιόν λόγο να συζητάμε γιά το ΔΝΤ; Καλύτερα να κουβεντιάσουμε γιά την άνοιξη, γιά τον καιρό και γιά τον/την αγαπημένο/η μας.

Δεν υποτιμώ κανέναν. Κι εγώ αν ζούσα στην Ελλάδα, θα έκανα και θα έλεγα τα ίδια ακριβώς με την μεγάλη πλειοψηφία. Θα πάσχιζα να ξεχάσω τον βόθρο γύρω μου με μικρές προσωπικές (και προ παντός ανέξοδες) απολαύσεις.

Πιστεύω όμως ότι αυτή η αμυντική τακτική θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην (ψυχική μου) υγεία και στον αριθμό των ημερών που μου απομένουν να ζήσω.

* * * *
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην Ελλάδα, με αφορμή μιά δυσάρεστη κοινωνική εκδήλωση. Στα πλαίσια της παραμονής μου είδα όλον τον ευρύτερο κύκλο συγγενών και οικογενειακών φίλων. Μιλάω γιά περίπου 120-150 νοματαίους. Επειδή ήμουν ένας από τους "πρωταγωνιστές" αυτής της εκδήλωσης αισθάνθηκαν όλοι την υποχρέωση να μου σφίξουν το χέρι και να ανταλλάξουν 5-10 τυπικές κουβέντες μαζί μου.

Με τους συγγενείς και τους οικογενειακούς φίλους υπάρχει μιά ιδιαιτερότητα, που δεν υπάρχει με 150 τυχαίους ανθρώπους στον δρόμο: ξέρεις την ηλικία τους. Ξέρεις ποιός είναι παιδί ποιανού, ποιός πήγαινε στην ίδια τάξη σχολείο με ποιόν κλπ. ΟΚ, δεν είναι δυνατόν να ξέρεις ακριβώς τις 150 ημερομηνίες γέννησης. Αλλά οι προσεγγίσεις σου είναι πολύ πιό κοντά στην πραγματικότητα, από το αν συναντήσεις 150 τυχαίους ανθρώπους.

Εκείνο που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν ότι όλοι τους έδειχναν μεγαλύτεροι από όσο είναι στην πραγματικότητα. Είδα 20ρηδες που δείχνουν γιά αρχές 30. Είδα 40ρηδες που δείχνουν σαν να βγαίνουν του χρόνου στην σύνταξη. Ακόμα και τα νεαρά θυληκά (25-30) - που λόγω μπογιαντίσματος "κλέβουν" χρόνια από την εμφάνιση τους - έδειχναν από 5 έως 10 χρόνια μεγαλύτερες από όσο είναι.

Δεν μιλάω γιά βασανισμένους ανθρώπους του μόχθου. Ο οικογενειακός μου κύκλος δεν περιλαμβάνει ούτε προλετάριους ούτε αγρότες. Μικρο- έως μεσοαστοί είναι όλοι τους. Γιατί έχουν γεράσει αυτοί οι άνθρωποι πρόωρα;

Οι έλληνες ήταν πρωταθλητές μακροβιότητας μέχρι το 1980. Πρώτοι σε όλον τον δυτικό κόσμο. Μόνο κάτι εξωτικοί ασιάτες μας ξεπερνούσαν. Όπως λένε οι επιστήμονες, αυτό οφείλονταν (α) στην μεσογειακή διατροφή με ελάχιστο ή καθόλου κρέας και (β) στην έλλειψη άγχους. 
Οι έλληνες ήταν όντως υπερ-κουλ και χαλαροί τυπάδες. Μέχρι το 1981.
Σήμερα - μόλις 30 χρόνια αργότερα - το προσδόκιμο ζωής μας έχει πέσει δραματικά. Σαν νούμερο αναπληρώνεται κάπως από την εξέλιξη στην ιατρική τεχνολογία. Πολλοί νεαροί μετανάστες από το 1991 και μετά καθώς και καινούργια φάρμακα, καινούργιες ιατρικές μέθοδοι έχουν κάααααπως κρατήσει το επίπεδο. Αλλά στην κατάταξη είμαστε κάπου στην μέση από όλους τους ευρωπαικούς λαούς.
Μιά αξιοζήλευτη πρωτοπορία είχαμε και την χάσαμε κι αυτή.

Από το 1981 και μετά επιδοθήκαμε σε ένα αλλοπρόσαλο κυνήγι του ποιός θα καταναλώσει περισσότερο - με δανεικά λεφτά. Η κοινωνία μας έμαθε να επιβραβεύει τον μεγαλύτερο απατεώνα (με μεγαλύτερο παράδειγμα τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού). Έμαθε να θεωρεί "βλάκα" όποιον δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να συμμετέχει σ' αυτό το κενόδοξο φαγοπότι. Η χυδαιότητα και η τζάμπα μαγκιά έγιναν εθνικές αρετές.

Γούστο μας και μαγκιά μας βέβαια. Αυτόν τον κόσμο θέλαμε, αυτόν χτίσαμε.
Μόνο που λησμονήσαμε, ότι σ' αυτόν τον κόσμο που χτίσαμε, ούτε να γαμήσεις δεν μπορείς (δες και τους καίριους συλλογισμούς του Εστέτ εδώ).
Μόνο που λησμονήσαμε, ότι σ' αυτόν τον κόσμο που χτίσαμε γερνάμε από τα 22 μας και ψοφάμε σαν τις μύγες.
Κάθε χρόνο, μιά πόλη σαν την Σπάρτη χάνεται σε τροχαία ατυχήματα. Επειδή στον κόσμο που χτίσαμε δεν προβλέψαμε ούτε ένα οδικό δίκτυο της προκοπής ούτε (το κυριώτερο) μιά κοινωνική συμπεριφορά που να αποτρέπει τα ατυχήματα. Καλή η τζάμπα μαγκιά, αλλά στο τιμόνι είναι θανατηφόρα.

Κάποιος που θα διαβάσει αυτές τις γραμμές ίσως σκεφτεί ότι "ναι αλλά στην Φινλανδία έχει κρύο και σκοτάδι, γι' αυτό υπάρχει μεγάλο ποσοστό αλκοολισμού και αυτοκτονιών". ΛΑΘΟΣ ! Η Φινλανδία έχει ένα κοινωνικό κράτος πρόνοιας, που ενδιαφέρεται γιά τους αλκοολικούς και τους υποψήφιους αυτόχειρες. Επειδή ενδιαφέρεται, τους μετράει. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας, κανένας δεν ενδιαφέρεται αν είσαι αλκοολικός, ναρκομανής ή υποψήφιος αυτόχειρας. Το ότι η Ελλάδα δεν έχει νούμερα, δεν σημαίνει ότι οι έλληνες έχουν λιγότερους αλκοολικούς από τους φινλανδούς. Ούτε λιγότερους αυτόχειρες.

Το περασμένο καλοκαίρι, το ΔΝΤ μας έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό και μας ανάγκασε να μετρήσουμε τους δημόσιους υπάλληλους μας.  ΓΙΑ 2 ΜΗΝΕΣ προσπαθούσε το ελληνικό κράτος να μετρήσει κάτι τόσο, μα τόσο αυτονόητο. Επειδή δεν μπορούσε να βασιστεί στις δικές του καταστάσεις μισθοδοσίας αναγκάστηκε να φτιάξει (στο πόδι και στο παρά 5) ειδικό πρόγραμμα "απογραφής δημοσίων υπαλλήλων". Όταν λοιπόν δεν ξέρουμε κάτι τόσο απλό και πανεύκολα μετρήσιμο όπως ο αριθμός των δ.υ. πως θα ξέρουμε το ποσοστό των αλκοολικών της ελληνικής κοινωνίας;
Με τι μούρη τολμάμε να υποστηρίζουμε ότι οι φινλανδοί είναι πιό δυστυχισμένοι από μας; Σε ποιά στοιχεία το βασίζουμε αυτό; Τι ξέρουμε γιά εμάς τους ίδιους;

Με μύθους τρεφόμαστε. Γιά τους ρατσιστές είναι μύθοι μιάς ανύπαρκτης ανωτερότητας. Για τους μη ρατσιστές είναι μύθοι του στυλ "δε βαριέσαι, αλλού είναι χειρότερα".
Σας έχω άσχημα μαντάτα. Με βάση τα κριτήρια (α) που μπορείς να γαμήσεις και (β) που ζεις περισσότερο, πουθενά δεν είναι χειρότερα από την Ελλάδα (ΟΚ, εξαιρώ το Κογκο, την Μπουρκίνα Φάζο, την Αιθιοπία, την Σομαλία και μερικές άλλες παρόμοιες χώρες).

Το καραβάνι του ΔΝΤ ξεκινάει την μακρυά πορεία του στην έρημο του "χρέους". Οι καμήλες έχουν φορτωθεί έτσι, που δεν έχουν το σθένος ούτε καν να διαμαρτυρηθούν.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP