Μάθετε γερμανικά επί τέλους

Στην εφηβεία μου είχα μεγάλη, ενεργή συμμετοχή στις διαδηλώσεις της εποχής. Και επειδή ιδεολογικά αιθανόμουν κοντά στον αναρχοαυτόνομο χώρο, αυτή η συμμετοχή συμπεριλάμβανε και αρκετές δόσεις βίας. Μαζευόμασταν, παίζαμε ξύλο με τους μπάτσους (ή με τα κνατ), πηγαίναμε σπίτια μας και η ζωή συνεχίζονταν. 

Σήμερα έχουμε χούντα (ή αλλιώς "φασιστοειδή μπατσοκρατία" γιά όσες ευαίσθητες ψυχές δεν μπορούν να προφέρουν την λέξη χούντα). Μιά χούντα που τέλειωσε το '73 (διαφωνώ με το σχετικό σύνθημα) αλλά ξανάρχισε τον Ιούνη του 2010 στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω αν με αυτά που έκανα σαν νέος έφεραν την νέα χούντα μιά ώρα αρχύτερα ή αν την καθυστέρησαν λίγο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν είχαν καμμία επίδραση - δηλαδή τσάμπα πήγε τοσο τρέξιμο, τοσο ξύλο και τόσες φωνές :-(

Ήδη από τότε "κάτι" με ενοχλούσε στην όλη διαδικασία. Οχι η βία καθεαυτή, αλλά το γεγονός ότι παρά την βία δεν αλλάζαμε τίποτα.

Δυστυχώς, αν και πέρασαν 750 χρόνια από τότε, όλα ίδια έχουν μείνει. Οι σημερινοί νέοι κάνουν τα ίδια με μας. Ίδιες μέθοδοι, ίδιες κινήσεις, ίδια οργάνωση. Ακόμα και τα σημεία που ακροβολίζονται τα ματ και παρκάρουν οι κλούβες έχουν μείνει ίδια. Η μόνη διαφορά είναι οι αντιασφυξιογόνες μάσκες που δεν είχαμε εμείς τότε - τίποτα άλλο.

Φοβάμαι λοιπόν ότι όπως εμείς δεν καταφέραμε τίποτα, έτσι και οι σημερινοί διαδηλωτές δεν θα καταφέρουν τίποτα. Οχι όσο συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια με εμάς. Ήδη διάβασα απογοητευμένο αριστερό να σχολιάζει πικραμένος ότι "ολόκληρη γενική απεργία σήμερα και τελικά ακόμα και αυτή η παραπαίουσα κυβέρνηση δεν κλονίστηκε".

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν γιά να αλλάξει πραγματικά κάτι;

Υπάρχουν κάποιες φωνές που λένε ότι πρέπει να γίνουμε σαν τα ματ. Πιό εξοπλισμένοι, πιό συμπαγείς, πιο οργανωμένοι. Διαφωνώ! Οταν παίζεις Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, δεν μπορείς να συναγωνιστείς τον Γολιάθ στην κτηνώδη δύναμη, γιατί πάντα θα είναι δυνατότερος σου.

Τα ματ εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα, έχουν ασπίδες, αλεξίσφαιρους θώρακες, περικνημίδες και - αν παραζορίσουν τα πράγματα - διαθέτουν και περίστροφα. Σε τίποτα από αυτά δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε. Ακόμα και αν κάποιοι ιδρύσουν ένα αντάρτικο πόλεων με οπλισμό, εξοπλισμό και εκπαίδευση σε στρατόπεδο, πάλι δεν θα υπάρχει ελπίδα. 

Παραδοσιακά, το αντάρτικο πόλεων αποτελείται βαριά βαριά από 40-50 άτομα. Οι μπάτσοι στον Συνταγμα ήταν 9000. Εννιά χιλιάδες εναντίον πενήντα, ακόμα και ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες πολεμούσε με καλύτερες αναλογίες.

Διαφωνώ λοιπόν με τις διαδηλώσεις (και την βια) σαν μορφή δράσης - επειδή εδώ και τόσα χρόνια σπανιότατα έφεραν αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, αν κάποιος θέλει να επιμείνει σε αυτήν την μορφή αντίδρασης (δλδ. τις διαδηλώσεις) ας τις κάνει διαφορετικά από ότι τις τελευταίες δεκαετίες. 

Δεν μπορώ να δώσω λεπτομέρεις γιατί δεν θέλω να με μπαγλαρώσουν. Αλλά μιά επίσκεψη σε σάιτ παλαιστίνιων ακτιβιστών είναι πολύ, πολύ επιμορφωτική πάνω στο πως μπορεί μιά άοπλη ομαδούλα να αντιμετωπίσει έναν οργανωμένο, ένοπλο στρατό κατοχής.
Αν συνεχίσουμε με την μέθοδο των διαδηλώσεων, ας μάθουμε τουλάχιστον να τις κάνουμε σωστά.

Τι μπορεί να γίνει εναλλακτικά (με έμφαση στο αποτέλεσμα), αν αφήσουμε κατά μέρος τις διαδηλώσεις και τα δακρυγόνα; Πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν πολλά. Φαντασία, ενεργητικότητα και θέληση υπάρχουν. 

Πρώτο παράδειγμα η Παιδεία. Οι καθηγητές αναμετρήθηκαν με τον Γολιάθ σε επίπεδο ισχύος. Ο φασίστας Γολιάθ τους έστειλε μιά επιστράτευση (την 4η μέσα σε έναν χρόνο. Αυτό γιά όσους ενοχλούνται από την λέξη χούντα) και έχασαν. Τι θα μπορούσαν να κάνουν αντι γι' αυτό; Π.χ. καταλήψεις σε σχολεία - μαζί με τους μαθητές. Ούτε τα ματ μπορείς να στείλεις εκεί, ούτε η επιστράτευση περνάει. Οταν το σχολείο είναι υπό κατάληψη, οι εκπαιδευτικοί επισημα ΔΕΝ απεργούν. Δεν μπορείς να επιστρατεύσεις κάποιον που δεν απεργεί.

Δεύτερο παράδειγμα η ΕΡΤ. Μιά ΕΡΤ που όλα αυτά τα χρόνια την είχαμε ψιλοφτυσμένη και μετατράπηκε μέσα σε μιά νύχτα στο πιό δημιουργικό πολιτιστικό ίδρυμα. Που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι υπάρχουν, η θέληση υπάρχει, οι ικανότητες υπάρχουν. 

Εδω και ένα μήνα είναι στρατοπεδευμένα τα μπατσοματ έξω από την Αγ. Παρασκευή και δεν τολμάνε να μπούν μέσα γιατί θα τους κράξει το σύμπαν. Η ΕΡΤ είναι μιά περίτρανη απόδειξη, ότι όσο οπλισμένος, δυνατός και φασίστας να είναι ο Γολιάθ, όσα ματ και να διαθέτει, ένας έξυπνος, εφευρετικός Δαυίδ μπορεί να τον ξεβρακώσει.

Φυσικά και το θέμα της ΕΡΤ θα λυθεί με πολιτικό τρόπο (συμπεριλαμβανόμενων και πολλών εκβιασμών κάτω από το τραπέζι). Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτό το στάτους επ' αόριστον. Αλλά με την κατάληψη και συνέχιση της λειτουργίας, ο χουντοσαμ έφαγε δυνατό χαστούκι. Το οποίο δεν θα έτρωγε αν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είχαν κατέβει στο Συνταγμα γιά να πάρουν την δόση τους από δακρυγόνα. Τώρα θα αναγκαστεί να πληρώσει πανάκριβα την πολιτική "λύση" της διάδοχης ΕΡΤ.

Όσο γιά εμάς τους τηλεθεατές υπάρχει και αυτό που πρότεινα σε προηγούμενο ποστ. Οθόνες τηλεοράσεων στραμμένες στον δρόμο. Μιά ηχηρότατη διαμαρτυρία που κανένα ματ και κανένα δακρυγόνο δεν μπορεί να καταστείλει.

Γενικά θεωρώ τις καταλήψεις σαν πολύ καλύτερη λύση από την μαζική σύγκρουση στο Σύνταγμα. Γιά ποιόν λόγο η μετωπική σύγκρουση που θα χάσεις έτσι κι αλλιώς; Άναψε τους 100 μικρές διασκορπισμένες φωτιές και  άσε τα ματ τα τρέχουν παραζαλισμένα δεξιά - αριστερά. Σε μερικές καταλήψεις (ΕΡΤ, σχολεία) τα ματ είναι μάλιστα εντελώς ανίσχυρα.

Το τρίτο παράδειγμα είναι ο διεθνής παράγοντας, ιδίως ο γερμανικός. Είναι απελπιστικά απλοϊκός - και ηλίθιος - ο τρόπος με τον οποίο οι έλληνες αντιμετωπίζουν τους γερμανούς. Οι γερμανοί αντιμετωπίζονται σαν το Απόλυτο Κακό. Έγιναν συνώνυμο του Βελζεβουλ. Ο οποιοσδήποτε πει κάτι (αμυδρά) θετικό γιά την Γερμανία και τους γερμανούς είναι τουλάχιστον ύποπτος, φιλομνημονιακός, νεοφιλελευθερος, άκαρδος και άσπλαχνος.

Αυτή δεν είναι μόνο μιά εντελώς ηλίθια αντιμετώπιση. Μας στερεί και από έναν φυσικό σύμμαχο (τον γερμανικό λαό), τον οποίο έχουμε απόλυτη ανάγκη.

Οι έλληνες προσεύχονται να χάσει η Μέρκελ τις επόμενες εκλογές. Ο θεός της Ελλάδας δεν θα τους κάνει την χάρη. Αλλά και να τους την έκανε, οι αντίπαλοι της Μέρκελ θα κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια πράγματα που κάνει και η Μέρκελ. Πολύ απλά, δεν έχουν άλλη επιλογή.

Ο γερμανικός λαός εξαπατήθηκε άγρια με την υπόθεση του Ευρώ και της ΕΕ. Άλλα του είπαν, άλλα του υποσχέθηκαν, εντελώς άλλα έκαναν. Απλά το κουκουλώνουν με χιλιάδες προπαγανδιστικούς τρόπους. Δεν αφθονούν τα παπαγαλάκια μόνο στην Ελλάδα. Η Γερμανία έχει περισσότερα. Τα γερμανικά παπαγαλάκια είναι μάλιστα πολύ πιο πειστικά (αναθεματισμένη γερμανική μεθοδικότητα) και πιο φωνακλάδικα.

Ο μέσος γερμανός θα μπορούσε να είναι ΣΥΜΜΑΧΟΣ της Ελλάδας - αν κάποιος του άνοιγε τα μάτια. Και σαν σύμμαχος, θα ψήφιζε εκείνο το κόμμα που θα καταργούσε (ή έστω άλλαζε δραστικά) το μνημόνιο. 

Εντελώς μπετόν-αρμέ η δική μας πλευρά, είδε από την αρχή "τους γερμανούς" σαν εχθρούς. Ήταν μεγάλη μας μαλακία να αφήσουμε την διεθνή κοινή γνώμη να πιστεύει ότι εμεις είμαστε όντως οι τεμπέληδες όπως μας παρουσίαζαν οι προπαγανδιστές. Οι ξένοι λαοί δεν είναι ηλίθιοι. Αν τους παρουσιάζαμε την αλήθεια, θα έρχονταν με το μέρος μας. Αλλά όταν τους γεμίζουν το κεφάλι με φούμαρα και εμείς αντιδράμε μόνο με υστερίες και εθνοκαπηλικές μαλακίες, τι να πιστέψουν κι αυτοί;

Σήμερα, ο μέσος γερμανός έχει πειστεί πλήρως γιά τους "τεμπέληδες έλληνες". Ο γερμανικός λαός θα κόψει το λαρύγγι σε οποιονδήποτε πολιτικό προσπαθήσει να βοηθήσει την Ελλάδα (τα γερμανικά παπαγαλάκια έχουν κάνει άριστη δουλειά).
Γι' αυτό και δεν έχει καμμία απολύτως σημασία γιά μας, το αν η Μέρκελ κερδίσει ή χάσει τις επόμενες εκλογές (αν τις χάσει, είμαι σίγουρος ότι μερικοί πανηλίθιοι στην Ελλάδα θα βγουν στους δρόμους με κορναρίσματα).
Όποιος και να βγει, θα αναγκαστεί να ακολουθήσει την γερμανική κοινή γνώμη που πιστεύει απόλυτα "όχι άλλα λεφτά στους χαραμοφάηδες έλληνες".

Η πιό αποτελεσματική αντιμνημονιακή πολιτική, θα ήταν να δείξουμε στον μέσο γερμανό το πόσο τον έχουν εξαπατήσει οι πολιτικοί του. Αυτό φυσικά δεν γίνεται με το να βάζουμε χιτλερικό μουστάκι στην Μέρκελ (πιο ηλίθια, παιδαριώδη και κυρίως αναποτελεσματική μέθοδο διαμαρτυρίας δεν θα μπορούσα να σκεφτώ). Ούτε με το να καίμε γερμανικές σημαίες όποτε μας επισκέπτεται ο Σοιμπλε. Χέστηκε ο Σόιμπλε, αν εμείς κάψουμε 5 πανιά.

Γιά το συμφέρον μας λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε με τους γερμανούς.  Τον απλό λαό. Να τους δείξουμε ποιοί είμαστε, πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και ποιός είναι ο πραγματικός δικός τους ρόλος. Αντί να καίμε σημαίες με αφρούς στο στόμα, να πάιξουμε το δικό μας επικοινωνιακό παιχνίδι. Να τους δείξουμε ότι η πραγματικότητα είναι αλλιώς από αυτό που τους δείχνουν.
Αν τα καταφέρουμε, θα έχουμε κερδίσει. Μετά, ούτε ένα εκατομμύριο μπάτσοι δεν θα μπορέσουν να προφυλάξουν τον χουντοσαμ και τους προδότες γύρω του.

Δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει αυτός ο διάλογος μέσα από άρθρα εφημερίδων και μπλογκς, αν και υπάρχουν πολλοί έξυπνοι έλληνες που θα μπορούσαν να αναλάβουν τέτοιον ρόλο. Ο διάλογος μπορεί να γίνει και χωρίς την "ξερή" επιχειρηματολογία ενός αθρογράφου. Συμβολικές πράξεις - που επικοινωνιακά θα απευθύνονται στην διεθνή κοινή γνώμη - έχουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα από ένα άρθρο σε εφημερίδα.

Υπάρχουν πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα στα οποία οι αλλαγές σε μιά χώρα κρίθηκαν από την (μη) υποστήριξη της διεθνούς κοινής γνώμης. Αν ψήσουμε 300.000 γερμανούς (τόσο είναι το κομμάτι που κρίνει τις εκλογές) ότι οι μνημονιακές πολιτικές είναι κακές και γιά μας και γι' αυτούς, τότε δεν θα ξαναχρειαστεί να συγκρουστούμε με τους φασίστες στο Σύνταγμα. Τουλάχιστον όχι πιά γιά το μνημόνιο.

Υ.Γ. Το παρόν ποστ αφιερωμένο σε καλή φίλη και στην κουβέντα που είχαμε πρόσφατα.

Πως να βγάλετε χρήματα μέσω του ίντερνετ

Η σύντομη απάντηση:

• είτε με καλό σχεδιασμό, πολλά αρχικά κεφάλαια, πολλές τεχνικές γνώσεις και αρκετή τύχη
• είτε με μηδενικό σχεδιασμό, καθόλου κεφάλαια, ελάχιστη έως μηδενική τεχνογνωσία και απέραντη τύχη.

Η αναλυτικότερη απάντηση στις παρακάτω γραμμές.

Χοντρικά, τα σάιτ στο ίντερνετ είναι 3 ειδών: 

• εκείνα που δείχνουν κάτι
• εκείνα που κάνουν κάτι 
• τα social media

Αφήνω απ' έξω σάιτ που δεν έχουν να κάνουν με απόκτηση (τίμιου) χρήματος. Όπως π.χ. σάιτ που φτιάχτηκαν γιά να πικάρει κάποιος την πρώην του, είτε σάιτ γιά προώθηση κάποιας προπαγάνδας είτε γιά να εκβιαστεί κάποιος κλπ.

*** Τα σάιτ που δείχνουν κάτι είναι τα πιό απλά - τεχνολογικά και σαν δομή. Είναι άλλωστε και η κατηγορία των σάιτ που παρουσιάστηκε μακράν πρώτη στο ίντερνετ (1994), με τις άλλες δύο κατηγορίες να ακολουθούν 4-6 χρόνια αργότερα.

Παραδείγματα: 

(α) το σάιτ ενός καλλιτέχνη / δημ. προσώπου που παρουσιάζει την βιογραφία και την δουλειά του, 

(β) το σάιτ ενός συλλόγου / σχολείου / ιδρύματος που παρουσιάζει τις δραστηριότητες του

(γ) το σάιτ ενός τεχνίτη είτε μιάς μικρής εταιρείας που παρουσιάζει τα προϊόντα της.

Αυτή η κατηγορία των σάιτ φτιάχνεται από ενθουσιώδεις ερασιτέχνες είτε από επαγγελματίες web designers. Η δομή τους είναι απλή, συνήθως αποτελούνται από 30-40 σελίδες που "κολλάνε" μεταξύ τους με κάποιο μενού στην κορυφή.

Το περιεχόμενο τους αλλάζει σχετικά αργά. Ούτε οι δραστηριότητες ενός σωματείου, ούτε το βιογραφικό ενός καλλιτέχνη ούτε τα προιόντα μιάς μικρής εταιρείας απαιτούν συχνές ανανεώσεις.

Η τεχνολογική τους βάση είναι πολύ απλή και μαθαίνεται σχετικά εύκολα ακόμα και από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την πληροφορική. Χρόνος εκμάθησης αν έχεις κάποιον να σε βοηθάει κατά περίσταση: 2-3 βδομάδες. 

Το τεχνολογικό τους υπόβαθρο αυτές τις μέρες είναι ένα από τα joomla, typo3, drupal, wordpress (που την ξέρουμε και από τα μπλογκς) καθώς και 50-60 άλλα συγκρίσιμα προιόντα. Άντε σε πολύ προχώ καταστάσεις να προσθέσουμε και κάποιο e-shop (στις περιπτώσεις που πρόκειται γιά εταιρεία με προιόντα προς πώληση), ώστε να μπορούν οι επισκέπτες του σάιτ να αγοράσουν αυτά που παρουσιάζονται.

Οι απαιτούμενες υποδομές είναι μηδαμινές. Ένα μοντέρνο, μεγαλούτσικο PC είναι υπέραρκετό.

Εμείς οι "ντίβες" του ίντερνετ σνομπάρουμε λιγάκι αυτήν την κατηγορία των σάιτ (καθώς και τους συνάδελφους web designers που τα φτιάχνουν) εξ' αιτίας της τεχνολογικής απλότητας του αντικειμένου. 

Η σνομπαρία που δείχνουμε είναι άδικη. Ο καλός web designer πρέπει να "οσμιστεί" τι ακριβώς θέλει ο πελάτης, να αναδείξει μιά - απλή έστω - δομή που να είναι εύκολα κατανοητή γιά τον επισκέπτη του σάιτ και να παρουσιάσει το σάιτ με άρτια αισθητική. Τα σάιτ αυτής της κατηγορίας - αν και τεχνολογικά απλά - έχουν πολλές φορές αισθητική ψηλών καλλιτεχνικών αξιώσεων. Αισθητική την οποία εμείς οι ντίβες τεχνοκράτες δεν μπορούμε να πλησιάσουμε.

Αμοιβές στην Γερμανία. Οι αρχάριοι web designers παίρνουν 250 ευρώ/ημέρα και έχουν απασχόληση περίπου 30 μέρες/χρόνο. Δηλαδή ζόρικα βγαίνει το ετήσιο εισόδημα (έχουν όμως άπλετο χρόνο να κάνουν και κάτι άλλο παράλληλα). Πολλοί αρχάριοι ξεκινάνε σαν υπάλληλοι με μισθούς γύρω στα 1300 μικτά/μήνα.

Οι έμπειροι web designers παίρνουν έως 400 ευρώ/ημέρα και έχουν απασχόληση περίπου 100-120 μέρες/χρόνο. Καθόλου άσχημο ετήσιο εισόδημα. Ίσως όμως χρειαστεί να κάνουν μερικά ταξίδια ( = έξοδα) τον χρόνο γιά να μιλήσουν με τους πελάτες τους επί τόπου.

Πρόσφατα έμαθα και τις αμοιβές στην Ελλάδα: προ κρίσης ήταν 700 ευρώ / μέρα. Αυτό το μεροκάματο οι γερμανοί web designers δεν έχουν τολμήσει ούτε καν να το ονειρευτούν - διαχρονικά. Και δείχνει το μέγεθος της φούσκας που είχαμε. Σήμερα το επίπεδο έχει πέσει στα 250-350 ευρώ. Δηλαδή μιά τεράστια πτώση σε σχέση με πριν, αλλά παρ' όλα αυτά όχι ακόμα ανταγωνιστική γιά τον γερμανικό μέσο όρο.

(Μόλις έμαθα ότι το νούμερο που έδωσα γιά την Ελλάδα ήταν λάθος.  Άρα άκυρη και η σχετική παρατήρηση. Τα αφήνω με διαγραφή γιά να φαίνεται η διόρθωση. Το σωστό νούμερο είναι 700/βδομάδα (αντί γιά μέρα) και 300 / βδομάδα μετά την κρίση. Με αυτές τις αμοιβές δεν ζεις.
Η δυσκολία σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι το ύψος του ημερομίσθιου αλλά το να βρεις κάποιον που θέλει να επενδύσει λεφτά γιά ένα σάιτ.

*** Ξεπετάω στα σύντομα τα σάιτ της 2ης κατηγορίας (εκείνα που κάνουν κάτι) - αν και αποτελούν την δουλειά με την οποία βγάζω το ψωμί μου. Ο λόγος είναι ότι αν αρχίσω με δαύτα, το ποστ θα γεμίσει με ακατάληπτους τεχνικούς όρους. 

Εξ' άλλου, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτής της κατηγορίας των σάιτ είναι "αόρατα" - δλδ. ένας χρήστης του ίντερνετ δεν τα βλέπει ποτέ. Ούτε καν μπορεί να έχει πρόσβαση, επειδή αυτά τα σάιτ φτιάχνονται γιά να κάνουν αυτό που κάνουν σαν υπόβαθρο κάποιας διεργασίας.

Γιά λόγους πληρότητας και μόνο δίνω μερικά παραδείγματα τέτοιων σάιτ, καθώς και τις συνηθισμένες  αμοιβές.

Παραδείγματα σάιτ λοιπόν που κάνουν κάτι είναι τα σάιτ των αεροπορικών εταιρειών. Δεν εννοώ την αναζήτηση που βλέπει ο υποψήφιος πελάτης (ποιές πτήσεις είναι διαθέσιμες) αλλά όλη την "υπόγεια" διαδικασία. Όπως π.χ. την εξέταση της διαθεσιμότητας με ακρίβεια δευτερολέπτου, την οικονομική συναλλαγή με την πιστωτική κάρτα του πελάτη, την εξασφάλιση και απονομή των προμηθειών στους ενδιάμεσους dealers κ.α.

Άλλο παράδειγμα: τραπεζιτικές και χρηματιστηριακές συναλλαγές. Και εδώ δεν εννοώ αυτό που βλέπει ο πελάτης που απλά δίνει μιά εντολή πληρωμής, ή μιά εντολή αγοράς μετοχών. Εννοώ όλο το υπόβαθρο γιά να γίνει αυτή η συναλλαγή γρήγορα και με ασφάλεια (price feeds, clearing, credit analysis, risc analysis etc.).

Οι αμοιβές είναι δημοσιευμένες πολλάκις και προσβάσιμες στον καθένα. Δεν ξέρω γιά την Ελλάδα - που ποτέ δεν είχε ανεπτυγμένη αγορά γιά αυτού του είδους τα σάιτ. 

Γιά την Γερμανία ένας αρχάριος υπάλληλος παίρνει κατά μέσο όρο 3000 ευρώ/μήνα μικτά. Γρήγορα όμως τα ποσά ανεβαίνουν (μετά από 4-5 χρόνια εμπειρίας) στα 4500-5000 ευρώ, συν μπόνους.

Σαν ελεύθερος επαγγελματίας παίρνεις από 480 ευρώ / ημέρα (αρχάριοι) μέχρι 900 ευρώ (οι δεινόσαυροι της πιάτσας) και έχεις απασχόληση γιά 150-200 μέρες τον χρόνο. Καθόλου άσχημα, πρέπει όμως να πληρώνεις τα ταξίδια σου στην έδρα του πελάτη.

Προσωπικά δεν με χαλάει να πληρώνω αυτά τα έξοδα, αφού οι αμοιβές είναι καλές. Εκείνο που με τσακίζει είναι τα δρομολόγια, #$%^@&!$ τα χιλιόμετρα μου μέσα :-(

*** Η τρίτη κατηγορία των social media είναι η πιό χαοτική και δύσκολη να την περιγράψεις. Εμφανίστηκε - στην εμπορική της μορφή που με ενδιαφέρει εδώ - αργότερα από τις άλλες δύο (2002). Προυπήρχαν βέβαια τα φόρουμς, τα τσατ και άλλες μορφές κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. usenet) ήδη από το 1986. Δηλαδή πολύ πιό πριν και από την δημιουργία του WWW. Αλλά η εμπορική εκμετάλλευση των social media ξεκίνησε πολύ αργά (2005) και γιγαντώθηκε ακόμα αργότερα (2009). Το περιβόητο facebook, η "επικεφαλίδα" των social media δεν είχε καταφέρει να βγάλει λεφτά μέχρι το 2011.

Τι είναι όμως αυτά τα social media και πως βγαίνουν λεφτά από εκεί; Το Α και το Ω του οικονομικού υπόβαθρου των social media είναι αυτό που ονομάζουμε "στοχευμένη διαφήμιση".

Στοχευμένη διαφήμιση είναι να διαφημίζεις μπύρες και αυτοκίνητα λίγο πριν ξεκινήσει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Αντίστοιχα, να διαφημίζεις σερβιέτες, πασπαλιψατέρ και νυφικά λίγο πριν ξεκινήσει το sex and the city.

Η στοχευμένη διαφήμιση στην ακραία της μορφή (που δεν την έχουμε δει ακόμα αλλά έρχεται καλπάζοντας) είναι να ξέρει ο διαφημιστής τα πάντα γιά σένα, όλα σου τα προσωπικά δεδομένα. Φύλο, σεξουαλικές προτιμήσεις, ηλικία, εισόδημα, τι φίλους έχεις, τι μουσική ακούς, αν έχεις παιδιά, αν είσαι παιδί χωρισμένων γονιών κλπ. κλπ. κλπ. κλπ. Με βάση αυτά τα προσωπικά σου δεδομένα ο διαφημιστής θα σου κάνει την πιό πετυχημένη στοχευμένη διαφήμιση. Θα ξέρει με ακρίβεια εκατοστών το που βρίσκεσαι, τι (νομίζεις ότι) χρειάζεσαι και το αν έχεις λεφτά να το πληρώσεις.

Άλλωστε όλα ανεξαιρέτως τα social media είναι τεχνολογικά απλές εφαρμογούλες. Βασικά πρόκειται γιά CMS (Content Managment Systems). Οπως λέει και η λέξη, πρόκειται γιά Βάσεις Διαχείρισης Δεδομένων, αφού όλο το ψητό βρίσκεται εκεί - στα προσωπικά δεδομένα μας. 

Θα μπορούσα να φτιάξω ολόκληρο το facebook μόνος μου μέσα σε 12 μήνες. Τόσο τεχνολογικά απλό είναι. Η μαγκιά δεν είναι να το φτιάξεις. Η μαγκιά είναι να το κάνεις ελκυστικό σε ένα δισεκατομμύριο χρήστες. Να τους ψήσεις ότι το να σου δίνουν τα προσωπικά τους δεδομένα αποτελεί κάτι ωραίο και τρέντυ.

Μέχρι πολύ πρόσφατα (Ανοιξη 2013) τα social media μπορούσαν να διαχειρίζονται "μόνο" τα δεδομένα που τους δίνουμε εμείς - εν τη βλακεία που μας δέρνει. Από αυτήν την Ανοιξη τα social media άρχισαν να παράγουν προσωπικά δεδομένα γιά μας, ακόμα και αν εμείς ΔΕΝ τους τα έχουμε δώσει. Η Στατιστική και η Συνδυαστική είναι πολύ πουτάνες επιστήμες και εμείς είμαστε δυστυχώς Πάρα Πολύ Προβλέψιμοι. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Όλα αυτά δεν έχουν αποκλειστικά οικονομικά οφέλη βεβαίως βεβαίως. Τα social media έχουν μεν σαν πρωταρχικό σκοπό τον ιδιωτικό πλουτισμό των ιδιοκτητών τους, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να δημιουργούν και να επηρεάζουν γεγονότα. Μπορούν να μας δείχνουν την πραγματικότητα που θέλουν εκείνα. Αυτό ίσως είναι αδιάφορο γιά τους ιδιοκτήτες - επιχειρηματίες, αλλά είναι Πάρα Πολύ Ενδιαφέρον γιά τις κυβερνήσεις.

Και όπως αποδείχτηκε περίτρανα αυτές τις μέρες, κυβερνήσεις και ιδιοκτήτες των social media συνεργάζονται χεράκι - χεράκι πάρα πολύ αρμονικά.

Σε αυτό το ποστ παραμένω όμως στην οικονομική πλευρά του θέματος. Πως βγαίνουν λεφτά από τα social media; 

Τα περισσότερα βγαίνουν αν είσαι ιδιοκτήτης ενός από δαύτα. Απλά πουλάς στοχευμένη διαφήμιση και προσωπικά δεδομένα. Είπαμε, η μαγκιά δεν είναι να τα φτιάξεις (σας φτιάχνω όσα θέλετε), η μαγκιά είναι να ψήσεις τους αδαείς να γίνουν πελάτες σου.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος τρόπος να βγάλεις λεφτά, σαν απλός χρήστης. Απλά πουλάς επισκεψιμότητα - δηλαδή κλικς. Η διαδικασία είναι (επίτηδες) πολύ απλή.

α) φτιάχνεις ένα οποιοδήποτε περιεχόμενο (κείμενο σε μπλογκ, φωτογραφίες, βίντεο, μουσική, tweet, ότι νάναι) και το ανεβάζεις στο κατάλληλο social media.

β) ο ιδιοκτήτης του  social media σου προσφέρει ένα μικρό ποσό γιά κάθε κλικ που θα κάνει κάποιος σε αυτό που ανέβασες. Μέσος όρος είναι το 1 ευρώ γιά κάθε 2000 κλικ.

γ) ο ιδιοκτήτης του social media φροντίζει να συνοδεύεται το κείμενο σου (βίντεο, φωτό κ.α.) από στοχευμένες διαφημίσεις, που επιλέγει ο ίδιος. 

δ) το ποσό που κερδίζεις αυξάνεται, αν οι επισκέπτες σου κάνουν κλικ ΚΑΙ στις διαφημίσεις που συνοδεύουν αυτό που ανέβασες.

Ένας τυπικός εκπρόσωπος αυτής της φάμπρικας είναι ο γνωστός μπλόγγερ Πιτσιρίκος. Άσχετα από διαφωνίες ή συμφωνίες, συμπάθειες ή αντιπάθειες, ο τύπος έχει καταφέρει 700.000 κλικς κάθε μήνα στο μπλογκ του. Αυτό μεταφράζεται σε ένα μηνιαίο εισόδημα (περίπου) 350 ευρώ. Καθόλου άσχημα γιά το γράψιμο μερικών κειμένων. Άλλοι πρέπει να σκάβουν 8ωρο σε ορυχεία γι' αυτό το ποσό - αν έχουν δουλειά.

Ένας λοξός γερμανός βγάζει κάθε μήνα 1200-1500 ευρώ με καταπέλτες (!!!). Κάθε μήνα φτιάχνει έναν θεότρελο καταπέλτη (ΟΚ, έχει και τον κόπο της κατασκευής), με τον οποίο εκτοξεύει τα πιό απίθανα αντικείμενα. Βουρτσάκια τουαλέτας, λάστιχα αυτοκινήτων, αλυσοπρίονα (don't do this at home kids) κ.α.

Τις εκτοξεύσεις του καταπέλτη τις ανεβάζει σαν βίντεο στο γιουτουμπ. Με τα κλικ που παίρνει, βγάζει τα 1200-1500. Καθόλου άσχημα γιά έναν άνεργο μισότρελο θα έλεγα. 

Η τελευταία του ιδέα: έφτιαξε ο αθεόφοβος έναν ξύλινο φαλλό και έναν καταπέλτη που εκτοξεύει προφυλακτικά πάνω στον ξύλινο φαλλό από απόσταση 3 μέτρων :-)

Πάρα πολλά κοριτσάκια κάνουν "σεξουαλικούς" χορούς με μπικινάκι και τους ανεβάζουν στο γιουτουμπ με την ελπίδα να αυξήσουν το χαρτζηλίκι τους (δεν το καταφέρνουν). Μερικές άλλες  δίνουν συμβουλές για κρέμες και μόδα.

Τα αγοράκια κάνουν "ανδροπρεπείς" μαλακίες. Παράτολμα και επικίνδυνα άλματα από στέγες και βράχους, ριψοκίνδυνες ταρζανιές με αυτοκίνητα και φωτιές.

Εκατομμύρια αργόσχολοι ανεβάζουν καθημερινά εκατομμύρια κείμενα, φωτογραφίες και βίντεο με στόχο το εύκολο και γρήγορο χρήμα. Κάποιοι σαν τον Πιτσιρίκο και τον γερμανό τρελάρα με τους καταπέλτες καταφέρνουν να έχουν ένα μικρό σταθερό μηνιάτικο. Είναι οι μόνοι που τους βγάζω το καπέλο. Μαγκιά τους.

Μερικοί είναι απλά κωλόφαρδοι - αλλά μόνο γιά μία φορά. Οπως εκείνη η αμερικάνα γιαγιά που έδινε συμβουλές υγειινής στα εγγόνια της. Το βίντεο ξέμεινε άχρηστο στο γιουτουμπ για 2 χρόνια, ξαφνικά το ανακάλυψε κάποιος τυχαίος, του φανηκε αστείο και το διέδωσε στους γνωστούς του. Η γιαγιά πήρε ουρανοκατέβατα 2.000.000 κλικς και ένα τσεκ 1000 ευρώ.

Οι υπόλοιποι δεν βγάζουν τίποτα ή βγάζουν κάτι μικροποσά.

Μιά κοινωνία που κάνει παράλογα και ηλίθια πράγματα σε ένα απελπισμένο κυνηγητό των clicks και των likes. Ατάλαντοι άνθρωποι που νιώθουν επιβεβαίωση γιά τα κλικς που παίρνουν και χαίρονται γιά τα 50 ευρώ που "κερδισαν" από την google.

Την ίδια ώρα που ο ετήσιος τζίρος της στοχευμένης διαφήμισης είναι 250 ΔΙΣεκατομμύρια ευρώ.

Κάπου στο βάθος, οι κυβερνήσεις τρίβουν τα χέρια τους με το ανέλπιστο δώρο των προσωπικών δεδομένων και της εικονικής πραγματικότητας που - τόσο εύκολα και ανέξοδα - μπορούν να μας πλασσάρουν.

Κάπου ακόμα πιό στο βάθος, ο George Orwell μας χαμογελάει πικραμένος.