Monday, 22 December 2014

Selfie μετά Ποιήματος


Το άνωθεν selfie είναι αφιερωμένο:
  • Στο ελληνικό κράτος, στην γενικότητα του
  • Στους θεσμούς του και σε όσους τους (εξ)υπηρετούν
  • Σε όσους κατέχουν αξιώματα στον κρατικό μηχανισμό
  • Στους διορισμένους, στους αποσπασμένους και στους "συμβούλους"
  • Σε όσους ζουν από κρατικό χρήμα, ονομάζοντας τον εαυτό τους "ιδιωτικό τομέα"
  • Στους καταπατητές, στους εμπρηστές, στα αυθαίρετα, στα πανωσηκώματα, στους ημιυπαίθριους. Στους κάθε είδους βρωμιστές της χώρας και της ψυχής όσων ασχολούνται με αυτήν την χώρα
  • Στους κυνηγούς και στους ψαράδες. Με την ευχή να τους μπει το ντουφεκάκι τους και το παραγαδάκι τους στον κώλο. Θα έλεγα και κάτι για το τσουτσούνι τους, αλλά δεν διαθέτουν τέτοιο πράγμα
  • Σε όσους θεωρούν τους εαυτούς τους περιούσιο λαό, απόγονους του μεγαλέξαντρου και του Περικλή
  • Σε όσους ανέχονται όλα τα παραπάνω με την δικαιολογία ότι "ναι αλλά και η Siemens έδινε μίζες"
  • Σε όσους ανέχονται όλα τα παραπάνω με την δικαιολογία ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε την Ελλάδα, γιατί όποιος κατηγορεί την Ελλάδα την βλάπτει.

Το κάτωθεν Ποίημα είναι αφιερωμένο σε όλους όσους μπορούν να το καταλάβουν:

Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν’ εδώ , το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δε θάβρει.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ω κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη

Κωστής Παλαμάς, 1908


* * *
Υ.Γ. Εννοείται ότι αυτό είναι το τέλος αυτού του μπλογκ και της διαδικτυακής περσόνας που ονομάζεται jolly roger

Monday, 1 December 2014

Στατιστικές ευθύνες

Από μικρό παιδί αντιπαθούσα αυτήν την ηλίθια φράση με τους Παρθενώνες και τα βελανίδια - ακόμα κι αν δεν ήξερα το γιατί. Τώρα ξέρω. Την αντιπαθούσα γιατί ένιωθα από τότε ότι
όταν οι άλλοι προσεδάφιζαν δορυφόρους πάνω σε κομήτες, οι έλληνες έχτιζαν σουβλατζήδικα γύρω από έναν τάφο.
(παράφραση μιας ατάκας που διάβασα στον πιτσιρίκο)

Αμόρφωτοι τζομπαναραίοι που βλέπουν τα αρχαία μάρμαρα αποκλειστικά σαν ευκαιρία για κονόμα. Είτε λοβοτομημένα φασισταριά που προβάλλουν την αρχαιοπληξία τους σαν απόδειξη μιας ανύπαρκτης φυλετικής ανωτερότητας.

Οι κύριοι  James Evans και Christián Carman - δηλαδή δύο καθαρόαιμοι έλληνες όπως μαρτυρούν τα ονόματα τους - διδάσκουν στο πανεπιστήμιο του Puget Sound στην Tacoma. Η Tacoma, όπως όλοι ξέρουμε, είναι προάστιο της Αθήνας, ακριβώς δίπλα στα Πετράλωνα. Αυτοί οι δύο καλοί κύριοι λοιπόν δημοσίευσαν μελέτη γύρω από τον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Την μελέτη αναδημοσιεύει το Spiegel, δηλαδή το ελληνικό περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. 
Ούτε οι κύριοι Evans και Carman ούτε το κείμενο τους θα γίνουν ποτέ γνωστοί στο ελληνικό κοινό. Ας δεχτώ ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι συγκεκριμένοι είναι παρακατιανοί επιστήμονες. Που είναι τότε οι υπέρτεροι έλληνες συνάδελφοι τους; Που είναι οι ελληνικοί τόμοι μελέτης γύρω από αυτό το μηχάνημα;

Γιατί οι έλληνες δείχνουν τόσον ενθουσιασμό για έναν τάφο και όχι για ένα τόσο καταπληκτικό μηχάνημα; 
Πρώτον η τεχνοφοβία. Ένας τάφος είναι η λατρεία του θανάτου. Για να αναλύσεις όμως ένα τεχνολογικό δημιούργημα χρειάζεσαι @@ που κανένας δεν διαθέτει στην Ελλάδα.
Δεύτερον η αμορφωσιά. Δεν μας ενδιαφέρει ο αρχαίος πολιτισμός, μας ενδιαφέρει η κονόμα. Γύρω από τον τάφο χτίζεις σουβλατζήδικα, γύρω από τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων όχι.

Δεν θα με ενοχλούσαν τα 4000 σουβλατζήδικα (τουλάχιστον θα με ενοχλούσαν λιγότερο), αν ταυτόχρονα είχαμε 4000 βιβλιοθήκες με ελληνική βιβλιογραφία γύρω από την αρχαία μας κληρονομιά. Αν με άλλα λόγια αποδεικνύαμε - μέσω της μελέτης, της ανάλυσης και της κουλτούρας μας - ότι εμείς είμαστε οι συνεχιστές του πολιτισμού που έχτισε τον τάφο.

* * * *
Ποτέ δεν πίστεψα στην συλλογική ευθύνη. Κανενός λαού. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε συλλογικά όλοι οι έλληνες γιά την κατάντια της χώρας.

Αλλά ούτε στην ατομική ευθύνη πιστεύω. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε τυχαίος και ταπεινός Καραμήτρος να φταίει για όλα αυτά. Στην τελική, αν μας εξετάσεις μεμονωμένα έναν προς έναν, όλοι ταπεινοί Καραμήτροι είμαστε. Ποιος από μας μπορεί να αλλάξει μόνος του τα κακώς κείμενα;

Ναι αλλά αν δεν υπάρχει ούτε συλλογική ευθύνη ούτε ατομική ευθύνη, τότε ποιος φταίει; Κάποιος πρέπει να φταίει για όσα βιώνουμε καθημερινά. Η κατάσταση της Ελλάδας δεν οφείλεται σε κάποια θεομηνία, σε σεισμό ή στην τυχαία πτώση ενός μετεωρίτη. Άνθρωποι φταίνε.
Εκτός αν πιστεύουμε ότι όλα είναι ρόδινα. Όλα είναι τέλεια, άρα δεν φταίει κανένας.
Εκτός αν πιστεύουμε ότι για όλα φταίει ο λατσοβαρδινογιαννομπομπολας. Όχι ότι συμπαθώ τα συγκεκριμένα λουλούδια, αλλά δεν έκαναν αυτοί 4000 αιτήσεις για σουβλατζήδικα.  Ούτε έχτισαν τα 1.500.000 αυθαίρετα της Αθήνας.

Γιατί ψάχνω τόσο απεγνωσμένα να βρω τους φταίχτες; Μήπως για να τους μαστιγώσω; Όχι φυσικά. Όπως έχω ξαναγράψει, το (αυτο)μαστίγωμα είναι μια καθαρά σεξουαλική πρακτική που δεν με αφορά. Ψάχνω τους φταίχτες για να τους αποφύγω. Μόνο αν ξέρω το ποιος φταίει (και το γιατί) θα αποφύγω στο μέλλον τα ίδια λάθη.
Αλλιώς θα είμαι καταδικασμένος ισόβια να βιώνω και να ξαναβιώνω τα σημερινά χάλια της πατρίδας μου.

* * * * 
Μια διέξοδο στην αναζήτηση μου δίνουν οι στατιστικές. Από την στιγμή που δεν φταίει κανένας συλλογικά και κανένας ατομικά, προσπαθώ με βάση τις στατιστικές να καταλάβω τι πηγαίνει στραβά σ' αυτήν την χώρα.

Ξέρω, οι στατιστικές είναι αναξιόπιστες, πολλοί μπορούν να τις πλαστογραφήσουν, τα στοιχεία τους είναι ελλιπή κλπ. κλπ. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο.

Π.χ. πριν μερικές βδομάδες σχολίαζα γύρω από την ελληνική νεολαία σε μια διαδικτυακή κουβέντα με τον αγαπητό Τζων Μποη. Απεχθάνομαι να είμαι ο γεροπαράξενος από το μαπετ σόου που σχολιάζει τους νέους. Αλλά τι άλλο μπορώ να κάνω;

Στην κουβέντα, κάτι είπα περί startup. Ο Τζων μου απάντησε ότι "δεν μπορούν όλοι οι νέοι να κάνουν μια startup". ΟΚ, συμφωνώ. Αλλά γιατί μπορούν να γίνουν όλοι μπάτσοι; Έχουμε ήδη αναλογικά περισσότερους μπάτσους από την Γερμανία. Έχουμε περισσότερους τραπεζιτικούς υπάλληλους (και αναλογικά και σε απόλυτα νούμερα) από την Ελβετία. Έχουμε περισσότερους μεσίτες. Περισσότερους άνεργους, περισσότερους "μάνατζερ", περισσότερους αεριτζήδες, περισσότερους εργολάβους. 

Σε οτιδήποτε είναι παρασιτικό και άχρηστο, έχουμε τους περισσότερους. Σε οτιδήποτε είναι παραγωγικό έχουμε είτε κανέναν είτε τους λιγότερους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τυχαίο είναι;
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να φτιάξεις μια startup και τόσο εύκολο να γίνεις μπάτσος στην Ελλάδα;

Ναι, δεν φταίει κανένας ατομικά και κανένας συλλογικά. Αλλά η στατιστική είναι εκεί. Αμείλικτα νούμερα. Στοιχεία. Μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να μας σοκάρει. Κάποιος πρέπει να φταίει τελικά γι' αυτήν την πραγματικότητα. Όσο δεν τον βρίσκουμε (τι να βρούμε; εδώ δεν θέλουμε ούτε να τον ψάξουμε καν) δεν πρόκειται να διορθωθεί τίποτα.
 
Στο κάτω κάτω, προτιμώ να ζω σε μια χώρα με 80.000 startups παρά με 80.000 μπάτσους (τόσους έχουμε). Ακόμα και αν όλες οι startups αποδειχτούν αποτυχημένες, πάλι πιο δημιουργικές από τους μπάτσους θα είναι.

Η κάθε στατιστική - ιδίως αυτές που αναδεικνύουν τα αρνητικά μας - θα έπρεπε να αναλύεται. Να συζητιέται από όλους μας. Με το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό που αναλύουμε τα ευρήματα σε έναν τάφο.
Ίσως αυτό θα ήταν μια κάποια λύση.

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP