ehec

Τι μπορεί να κάνει ένας σκλάβος όταν του έχεις έχεις μετατρέψει την ύπαρξη σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο, του έχεις αφαιρέσει κάθε αξιοπρέπεια και κάθε ελπίδα σωτηρίας;

Να αυτοκτονήσει.

Τι μπορεί να κάνει αυτός ο σκλάβος, αν θέλει να σταματήσεις την κόλαση;

Πεθαίνοντας, θα προσπαθήσει τουλάχιστον να σε πάρει μαζί του.

Τι θα γίνει αν δεν καταφέρει να σε καταστρέψει άμεσα;

Θα αναπτύξει συλλογική συνείδηση. Οι σκλάβοι στο σύνολο τους θα προσπαθήσουν ξανά και ξανά. Μέχρι να σε λιώσουν.

* * * * *
Ας πάρω τα πράγματα από την μέση (όχι την αρχή).
Πριν 5-6 μέρες έγραψαν οι γερμανικές εφημερίδες γιά έναν ανησυχητικά ψηλό αριθμό κρουσμάτων μιάς ανεξήγητης διάροιας. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι είχαν μεταφερθεί στα νοσοκομεία (από χθες άρχισαν οι θάνατοι). Μέχρι σήμερα, η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη και εκφράζονται φόβοι γιά μιά νέα επιδημία.

Φυσικά, η Υγειονομική Υπηρεσία ξεκίνησε τις έρευνες από την πρώτη μέρα. Γρήγορα βρήκαν ότι τα πρώτα θύματα είχαν κάτι κοινό στο βιογραφικό τους: είχαν φάει σαλάτα σε μιά καντίνα στην Φρανκφούρτη λίγες ώρες πριν εκδηλωθεί η διάροια. Εξέτασαν την καντίνα και βρήκαν ότι είχε χρησιμοποιήσει μολυσμένα ισπανικά αγγούρια στην σαλάτα της.
Σαν πρώτη προληπτική μέθοδο, έβγαλαν μιά πανγερμανική ανακοίνωση "μην τρώτε αγγούρια από την Ισπανία". Όσο όμως διεύρυναν τους ελέγχους, τόσο περισσότερα μολυσμένα λαχανικά έβρισκαν. Πολύ γρήγορα βγήκε ανάλογη ανακοίνωση γιά ντομάτες από την Ολλανδία, λάχανα από την (βόρεια) Γερμανία κ.α. Ακόμα είμαστε στις πρώτες μέρες, ποιός ξέρει που αλλού θα βρουν.

Τα λαχανικά έχουν μολυνθεί με το βακτηρίδιο ehec. Το ehec είναι εξαιρετικά μεταδοτικό και ανθεκτικό. Μόνο το επίμονο βράσιμο το σκοτώνει.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει θεραπεία. Κάποια κοκτέηλ "βαριών" αντιβιοτικών επιβραδύνουν την ασθένεια και φυσικά οι έρευνες γιά την θεραπεία είναι πυρετώδεις. Αν δεν προλάβουν, ο ασθενής πεθαίνει επώδυνα από νεφρική ανεπάρκεια είτε από βλάβες στον εγκέφαλο.

Τι είναι όμως το ehec και πως καταλήγει να μολύνει τα λαχανικά; Το ehec είναι μεταλλαγμένο εντεροβακτηρίδιο. Εκατομμύρια βακτηρίδια υπάρχουν στα άντερα μας - απαραίτητα γιά την λειτουργία της πέψης.

Στα ζώα όμως δίνουμε μεταλλαγμένες τροφές, τροφές με αυξημένες διοξίνες, (τόνους από) αντιβιοτικά, τα αναγκάζουμε να καννιβαλίζουν - αν και χορτοφάγα, τα αναγκάζουμε να ζουν μέσα και να τρώνε τα ίδια τους τα σκατά. Κάπου γεννήθηκε μιά τυχαία μετάλλαξη στο έντερο κάποιου ζώου. Ένα νορμαλ εντερικό βακτηρίδιο μεταλλάχθηκε σε εξαιρετικά τοξικό: στο ehec.
Από τα άντερα του ζώου στην κοπριά, από την κοπριά στα χωράφια, από τα χωράφια (όπου μπορεί να επιβιώσει γιά μήνες) στα λαχανικά, ο δρόμος είναι ανοιχτός.

Σημαντική λεπτομέρεια:

το ehec είναι απόλυτα αβλαβές γιά τα ζώα. Μόνο τον άνθρωπο σκοτώνει.

Μιά παρόμοια μετάλλαξη ενός ανώδυνου εντεροβακτηρίδιου πριν 10 χρόνια στην Ιαπωνία είχε στείλει 15000 άτομα στα νοσοκομεία και περίπου 1000 άτομα στον τάφο.

Δεν νομίζω ότι το ehec θα εξολοθρεύσει το ανθρώπινο είδος (δεν ξέρω αν θα πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι γι' αυτό). Πιστεύω ότι σχετικά γρήγορα τα εργαστήρια θα βρουν κάποιο αντιβιοτικό που θα εξουδετερώνει το ehec. Η ανθρωπότητα θα νικήσει γιά μιά ακόμα φορά. Αλλά το τίμημα που πληρώνουμε γιά τα βασανιστήρια προς τα ζώα, για την κόλαση που έχουμε δημιουργήσει γύρω μας, θα έχει αυξηθεί.

Ήδη έχουν πεθάνει άνθρωποι, και θα πεθάνουν κι άλλοι. Μερικά νοσοκομεία έχουν ήδη κατάσταση έκτακτης ανάγκης ( = κόστος λειτουργίας). Πάμπολλοι γεωργοί απειλούνται με χρεωκοπία - κανένας δεν αγοράζει λαχανικά πιά. Τόσο οι έρευνες όσο και η μελλοντική - απαραίτητη πλέον - πρόληψη εναντίον του ehec θα απορροφήσουν μερικά δις ευρώ. Και καμμία βεβαιότητα δεν έχουμε ότι η επόμενη μετάλλαξη θα είναι το ίδιο "διαχειρίσιμη" όπως το ehec.

* * * * *

Ας πάρω τώρα τα πράγματα και από την αρχή.

Εδώ και πολλούς αιώνες ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται και βασανίζει ζώα. Πολύ συχνά, απλά γιά το βίτσιο του. Αλλά μόλις τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε περάσει στο στάδιο της μαζικής, βιομηχανοποιημένης πλέον κόλασης.
Αυτή η κόλαση αποκρύπτεται με τεράστιες προσπάθειες και με μιά τεράστια δόση αυτοεξαπάτησης. Σχεδόν κανένας δεν ξέρει, αλλά και κανένας δεν ΘΕΛΕΙ να μάθει, τι ακριβώς γίνεται πίσω από τους τοίχους των εκτροφείων και των σφαγείων.

Σφαγεία που σκοτώνουν 25000 γουρούνια και 45000 πουλερικά ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ θεωρούνται πλέον "νορμάλ". Η κόλαση που κυριαρχεί καλύπτεται έντεχνα από φωτογραφίες γραφικών γιαγιάδων που ταϊζουν τα πουλερικά πουλ-πουλ-πουλ στην αυλή τους σε κάποια (ανύπαρκτη) τραχανοπλαγιά. Το κατσικίσιο κρέας συνοδεύεται από το ίματζ του γραφικού βοσκού με την γκλίτσα και σχεδόν όλα τα χασάπικα έχουν στην πρόσοψη γελαστά γουρουνάκια.

Αν βασιζόμασταν στους βοσκούς με την γκλίτσα και στις πουλ-πουλ-πουλ γιαγιάδες που εκτρέφουν τις κοτούλες τους με αγνό καλαμπόκι σε κάποια αγνή και παραδοσιακή επαρχία, θα έπρεπε να τρώμε κρέας 1Χ το εξάμηνο και να το πληρώνουμε 160 ευρώ/κιλό. Κανένας δεν θέλει να σκεφτεί, ότι οι σημερινές ποσότητες του κρέατος που καταναλώνονται στις σημερινές τιμές ΜΟΝΟ με βιομηχανοποιημένη εκτροφή / σφαγή είναι εφικτές.
Οι γιαγιάδες και οι βοσκοί στις ραχούλες αποτελούν μιά virtual reality γιά τις ανάγκες τις αυτοεξαπάτησης.

Τουλάχιστον ο Χίτλερ έφραφε πάνω από την είσοδο του Αουσβιτς "Arbeit macht frei". Αλλά πουθενά δεν έγραψε "Στρατόπεδο συγκέντρωσης, ο γελαστός εβραίος". Ούτε κατασκέυασε θαλάμους αερίων σε μοντελάκι "το ορφανό εβραιόπουλο". Εμείς είμαστε χειρότεροι από τον Χίτλερ. Δεν φτάνει που τα βασανίζουμε φριχτά, δεν φτάνει που τα σκοτώνουμε κατά χιλιάδες, τους κοτσάρουμε και μιά ταμπέλα με βουκολικά και γελαστά μοτίβα από πάνω.

Ξέρω, η βουκολική ταμπέλα δεν απευθύνεται στα ζώα. Απευθύνεται στην μεγάλη μάζα των ανθρώπων, γιατί ελάχιστοι θα είχαν την αναισθησία να καταναλώσουν κρέας, αν ήξεραν τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης, μεταφοράς και σφαγής.
Καθόλου δεν με ενδιαφέρει σε ποιούς απευθύνεται η ταμπέλα. Αν θέλει κάποιος να φάει κρέας, ας έχει τουλάχιστον τα cojones να δει την πραγματικότητα κατάματα.

* * * * *

Δεν το βρίσκω τυχαίο, που το φιλμ Avatar είχε τόση επιτυχία πριν 1.5 χρόνο. Κάπου βαθιά μέσα μας, το ξέρουμε ότι απευθύνεται σε μάς. Το μόνο που μας σώζει επιφανειακά, είναι ότι ταυτιζόμαστε με τους "φωτεινούς" κεντρικούς ήρως της ιστορίας (αγόρι - κορίτσι) και ξεχνάμε ότι στην πραγματικότητα εμείς είμαστε οι κακοί του έργου.

Είμαστε αυτοί που ο πλανήτης ετοιμάζεται να τους λιώσει. Η πλανητική συνείδηση, η Πανδώρα - Γη δοκιμάζει τις δυνάμεις της εναντίον μας.
Πριν 15 χρόνια το BSE και το Scrapie (τρελές αγελάδες), μετά το SARS (γρίπη των πτηνών), μετά το Η1Ν1 (των χοίρων), σήμερα το ehec. Ενδιάμεσα, κάποιες μικρότερες απειλές. Μέχρι τώρα, νικάμε. Αλλά κάθε φορά το κόστος ανεβαίνει.

Υ.Γ. Το ξέρω ότι οι φράσεις μου περί συλλογικής συνείδησης ακούγονται πολύ σαν new age. Δεν θα είχα αντίρρηση να πειστώ από τις έρευνες της ορθολογικής, δυτικής επιστήμης. Αλλά αυτές δεν υπάρχουν!
Η δυτική επιστήμη ερευνάει αποκλειστικά ότι συμφέρει την στρατόκαβλη πολεμική βιομηχανία και την (γρήγορη) παραγωγή υπερκερδών. Το αν υπάρχει συνείδηση (συλλογική ή όχι) στα ζώα δεν ερευνάται. Αλλά αν δεν έχεις ψάξει γιά κάτι, δεν ξέρεις αν υπάρχει.

Κατασχεμένο πλοίο

Καθώς ήμουν στο κεπ τις προάλλες (βλ. προηγούμενο ποστ) έτυχε να έχει μια μικρή ουρά 6 ατόμων. Η ευγενική υπάλληλος προσπάθησε να μας εξυπηρετήσει όλους ταυτόχρονα. Καλή η πρόθεση της, αλλά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε ο κάθε ένας από μας να φωνάξει δυνατά το όνομα του και το τι ακριβώς θέλει.

Οι έλληνες διαμαρτύρονται γιά την αστυνόμευση και τις κάμερες στους δρόμους, αλλά όταν πρόκειται να βροντοφωνάξουν τα προσωπικά τους δεδομένα μέσα σ' ένα κεπ, δεν σκέφτονται τίποτα. Ακόμα και μιά υπάλληλος στα κεπ έχει τόσο "κρατικό" κύρος, που όλοι κάνουν αμέσως ότι τους πει. Ραγιάδες;

Με την ανακοίνωση των ονομάτων / υποθέσεων έμαθα - θέλοντας και μη - τι ζήταγαν όλοι αυτοί οι νοματαίοι στο κεπ. Οι οποίοι δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, δεν είχαν έρθει σαν ομάδα. Αποτελούσαν μιά τυχαία μάζωξη ατόμων σε μιά τυχαία ώρα της ημέρας σε ένα τυχαίο κεπ.
Όλοι λοιπόν - εκτός από μένα - ζήταγαν πιστοποιητικό ότι δεν έχουν νταραβέρια με τον νόμο, προκειμένου να προσληφθούν σε εταιρείες σεκιούριτυ.

Απ'ότι φαίνεται, οι μόνοι που βρίσκουν δουλειά σε τέτοιους καιρούς είναι οι σεκιουριτάδες. Πως είναι δυνατόν οι 5 στους 6 σε ένα εντελώς τυχαίο δείγμα να θέλουν το ίδιο πράγμα;

Παραγωγικότατο επάγγελμα οι σεκιουριτάδες. Από τις περιπολίες τους θα αυξηθεί το φαγητό που θα παράγουμε και η τεχνολογική υπεροχή των βιομηχανικών μας προιόντων. Όσο πιό πολλοί σεκιουριτάδες, τόσο περισσότερο θα ευημερεί η χώρα.

Φυσικά, κάποιοι τους πληρώνουν, κάποιοι τους χρειάζονται. Κάποιοι έχουν τόσα πολλά, που αισθάνονται την ανάγκη να τα προστατέψουν με σεκιουριτάδες.
Κρίση; Σε μιά χώρα που οι πλούσιοι (δλδ εκείνοι που χρειάζονται σεκιουριτάδες) αυξάνονται διαρκώς, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κρίση.

* * * *

Διαβάζω στην εφημερίδα γιά το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων από τις 2 Ιούλη. Αν και σωστό μέτρο στην γενικότητα του, αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω τα κλάματα (γιά τα χάλια μας).

Αντί να ανοίξουν τα κλειστά εκείνα επαγγέλματα που θα έδιναν μιά ανάσα στην πολύπαθη οικονομία μας, ανοίγουν κάτι εξωτικά επαγγέλματα που δεν έχουν απολύτως καμμία σημασία.

Αναρωτιέμαι ποιός είναι ο πιό μαλάκας. Αυτοί που τα κάνουν ή αυτοί που τους ανέχονται; Ποιόν κοροϊδεύουν και ποιός θέλει να ανέχεται τόση κοροιδία;

Ανοίγει λέει το κλειστό επάγγελμα του δύτη, της ερασιτεχνικης (ου μην αλλά και της ανώτερης) Σχολής Χορού, του νεκροθάφτη και του μακιγιέρ.

Σωθήκαμε αδέρφια - σωθήκαμε! Τώρα που άνοιξε το κλειστό επάγγελμα του νεκροθάφτη, θα χεστούμε στο τάληρο. Πάνε πιά αυτά που ξέρατε. Ο νεκροθάφτης είναι ελεύθερο επάγγελμα από τις 2 Ιούλη. Όλοι πιά θα μπορούν να θάβουν όλους, και έτσι θα γίνουμε πλούσιοι σαν τους ρώσους ολιγάρχες του πετρελαίου.

Να μη μιλήσω γιά τα χοροδιδασκαλεία. Από τις 02/07 καθένας θα μπορεί να μας μάθει να χορεύουμε (στο ταψί; ). Αμ, πως; Τώρα που απελευθερωθήκαμε από το μονοπώλιο των χοροδιδασκάλων τίποτα πιά δεν μας εμποδίζει να ξεπεράσουμε τους γερμανούς.
Αμ οι μακιγιέρ; Αυτοί ήταν που μας κρατούσαν τόσα χρόνια πίσω. Οι μακιγιέρ μας εμπόδιζαν να χτίσουμε νέους Παρθενώνες. Τώρα που όλοι θα μακιγιάρουν όλους, θα σκίσουμε τους πάντες.

Αλλά το πιό κουλό, το πιό εξωφρενικό, το πιό απίστευτο απ' όλα είναι ότι άνοιξε το κλειστο επάγγελμα του Φύλακα Κατασχεμένου Πλοίου. Ο καθένας θα μπορεί να φυλάει κατασχεμένα πλοία από δω και μπρος.
Ποιά ανεργία 20% ;Που την είδαμε; Στις 2 του Ιούλη στρατιές πρώην ανέργων θα φυλάνε κατασχεμένα πλοία. Το λύσαμε το πρόβλημα.

Αναδρομικά μπορούμε και να φιλοσοφήσουμε, ΓΙΑΤΙ όλα αυτά τα επαγγέλματα ήταν κλειστά τόσον καιρό. Δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορούσε να δουλέψει ο οποιοσδήποτε σαν φύλακας κατασχεμένου πλοίου. Όλα αυτά τα χρόνια, ο έρμος ο χοροδιδάσκαλος και ο έρμος ο δύτης έπρεπε να παίρνουν ειδική άδεια από το κράτος!!
Ποιός ξέρει μετά από πόσες καφκαϊκές διαδικασίες, ποιός ξέρει μετά από πόσα πιστοποιητικά και παράβολα μπορούσε να γίνει αυτό.

Υ.Γ. Μέσα στην λίστα υπάρχει και κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα μας βοηθήσει:
Ανοίγει από τις 02/07 το κλειστό επάγγελμα του πωλητή όπλων ;-)

Γενέθλια

Διαβάζω ότι αν η Ελλάδα δεν πάρει την επόμενη δόση του δάνειου από το δντ, θα χρεωκοπήσει το αργότερο στις 18 Ιουλίου. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι η χώρα θα χρεωκοπήσει πριν έρθουν τα γενέθλια μου ;-) Η δεύτερη σκέψη είναι ότι επί τέλους, θα μπορέσω να χαρώ το Αιγαίο τον Αύγουστο μόνος μου. Αν και οι συμπατριώτες μου είναι ικανοί και γι' αυτό. Να έχει χρεωκοπήσει η Ελλάδα από τον Ιούλη και αυτοί να κάνουν αμέριμνοι τις διακοπές τους τον 15αύγουστο.
Στην πραγματικότητα βέβαια, τίποτα δεν θα γίνει. Θα πάρουμε την επόμενη δόση, γιατί κανέναν δεν συμφέρει μιά χρεωκοπία. Όλα αυτά λέγονται γιά να καθοριστεί το πόση "γην και ύδωρ" θα δώσει η Ελλάδα αυτή την φορά. Κρίνοντας από τις δηλώσεις των κυβερνητών μας (Μέρκελ, Ρεν, Λαγκάρντ κ.α. ) ήρθε η ώρα της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Την εκποίηση της ιδιωτικής μας περιουσίας την αφήνουν προς το παρόν γι' αργότερα.

Σαν ιδέα, υποστηρίζω τις ιδιωτικοποιήσεις εδώ και πολλά χρόνια. Γιά πολλούς λόγους, που δεν χωράνε εδώ. Εκείνο που με χαλάει είναι ότι οι ντόπιοι προδότες που διαχειρίζονται το ελλ. κράτος θα ξεπουλήσουν τα ασημικά μας γιά ένα ξεροκόμματο. Επίσης με χαλάει ότι τα λεφτά από τις εκποιήσεις δεν θα τα καρπωθεί ο ελληνικός λαός με την μορφή υποδομών, μισθών, κοινωνικών παροχών κ.α. Τα λεφτά αυτά θα συμψηφιστούν λογιστικά με το περιβόητο χρέος ( = αέρας).

Το "ψητό" λοιπόν αυτήν την φορά είναι η δημόσια περιουσία. Επειδή όμως στην πολιτική τίποτα δεν λέγεται στα ίσα, έχει ανοίξει και ένα παράλληλο θεματάκι, ώστε να δημιουργηθεί το απαραίτητο προπέτασμα καπνού - πίσω από το οποίο θα γίνει το ξεπούλημα. Το προπέτασμα καπνού είναι οι δηλώσεις πολλών ευρωπαίων - με προεξάρχουσα την Μέρκελ - ότι οι έλληνες δεν δουλεύουν αρκετά, ότι παίρνουν σύνταξη στα 40 (σιγά μην πάιρνουν και στα 18), ότι κάνουν πολλές διακοπές κλπ. Βγήκε και το γερμ. περιοδικό Spiegel και "απέδειξε" με νούμερα ότι οι έλληνες συνταξιοδοτούνται, δουλεύουν και κάνουν διακοπές περίπου όσο και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι.
Οι εν Ελλάδι πολιτικοί αναλυτές αναγαλλίασαν που τους υποστήριξε το Spiegel (κούνια που σας κούναγε ανόητοι), τα έβαλαν με την Μέρκελ και έριξαν και διάφορα αλατοπίπερα περί γερμανικού εθνικισμού (ο οποίος υπάρχει μεν αλλά είναι ΠΟΛΥ μικρότερος από τον ελληνικό).

Αν και το ερώτημα, του πόσο μεγάλη την έχουμε (την άδεια μετ' αποδοχών) θίχτηκε αυτές τις μέρες αποκλειστικά γιά να εξυπηρετήσει διπλωματικές σκοπιμότητες - βλέπε ξεπούλημα δημ. περιουσίας - δεν παύει να είναι πολύ σημαντικό. Ίσως να είναι εκείνος ο καθοριστικός παράγοντας που θα μας βγάλει από την κρίση.

Δουλεύουν λοιπόν οι γερμανοί περισσότερο από μας; Η απάντηση είναι ναι! Αν θέλαμε να δουλέψουμε όσο οι γερμανοί, θα έπρεπε να χτυπάμε 60ωρα την βδομάδα, να παίρνουμε σύνταξη στα 95 μας, να έχουμε διακοπές 2 μέρες κάθε 2 χρόνια και να παίρνουμε μισθό 45 ευρώ (μικτά). Πως είναι δυνατόν να υποστηρίζω αυτά τα εξωφρενικά νούμερα, όταν το Spiegel έχει "αποδείξει" ότι δουλεύουμε το ίδιο όπως όλοι οι ευρωπαίοι - ίσως και λίγο παραπάνω;

Η απάντηση βρίσκεται στις υποδομές και στην γραφειοκρατία. Όταν ο γερμανός μπορεί να κάνει μιά δουλειά σε 2 δευτερόλεπτα με το πάτημα ενός κουμπιού και ο έλληνας γιά την ίδια δουλειά χρειάζεται 3 βδομάδες (πάρτε ένα παράβολο, περάστε στο πρωτόκολλο, ελάτε από Δευτέρα, φέρτε μας το τάδε $@!%@$%@#χαρτο κλπ κλπ κλπ), τότε το να συγκρίνουμε το πότε βγαίνει στην σύνταξη ο κάθε ένας τους είναι γελοίο.

Το Spiegel, η Μέρκελ, οι έλληνες αναλυτές έχουν μπερδέψει τα σώβρακα με τις φανέλες (τουλάχιστον οι γερμανοί το κάνουν σκόπιμα και εκ του πονηρού). Συγκρίνουν π.χ. το 8ωρο του έλληνα υπάλληλου με το 8ωρο του γερμανού. Τις 25 μέρες διακοπών του έλληνα με τις 30 του γερμανού. Τα 61 χρόνια συνταξιοδότησης του έλληνα με τα 60,8 του γερμανού. Σε αυτά τα νούμερα οι έλληνες είναι συγκρίσιμοι, αν όχι καλύτεροι.

Ποιός μέτρησε όμως το πόση εργασία χρειάζεται ο έλληνας γιά να παράγει 1 κιλό ραπανάκια (16 ώρες) και πόση ο γερμανός (5 λεπτά) ;
Εκείνο που μας χρειάζεται δεν είναι να χτυπήσουμε την καρτέλα που γράφει "ωχτάωρο". Εκείνο που μας χρειάζεται είναι ΡΑΠΑΝΑΚΙΑ. Δηλαδή προιόντα και υπηρεσίες. Αν συγκρίνουμε το παραγόμενο προιόν (είτε υπηρεσία), τότε οι έλληνες είναι απελπιστικά πίσω. Πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα 200στα τους γενέθλια, μέχρι να παράγουν όσα έχει παράγει ο γερμανός στα 60 του.

Ο πάγκαλος (και άλλοι) ισχυρίστηκε ότι οι έλληνες είναι τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, κοπρίτες, απατεώνες, κλέφτες και άλλα πιπεράτα. Όλα αυτά είναι ξεδιάντροπα, προδοτικά - αλλά κυρίως είναι ψεύτικα. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι έλληνες (στην γενικότητα τους - αφήνω τις λιγοστές εξαιρέσεις) είναι εργατικοί, έντιμοι, φιλότιμοι αλλά και πολύ ικανοί.

Αλλά ακόμα και ο ικανότερος εργαζόμενος θα καταθέσει τα όπλα, όταν γιά την πιό απλή δουλειά (π.χ. το να παράγει ραπανάκια) το κράτος του βάζει 1468 γραφειοκρατικά εμπόδια. Όταν λείπουν οι πιό απλές, οι πιό αυτονόητες υποδομές, ακόμα και ο πιό εργατικός υπάλληλος θα χρειαστεί μέρες γιά διεκπεραιώσει μιά απλή υπόθεση.

Η ικανότητα να παράγουμε περισσότερα στην δεδομένη μονάδα χρόνου είναι και το *μοναδικό* κριτήριο που θα μας βγάλει κάποτε από την κρίση. Γι' αυτό και γράφω πιό πάνω, ότι αν και οι δηλώσεις της Μερκελ περί "τεμπέληδων ελλήνων" αποτελούν προπέτασμα καπνού, πρέπει να ασχοληθούμε με την παραγωγικότητα.

Όλα τα άλλα περί επιμήκυνσης του χρέους, κουρέματος, χαρίσματος, επιτόκια, σπρεντ κλπ. αποτελούν λογιστικές ματσαράγγες, που (θα) μας κρατάνε εσαεί χρεωμένους και υποτελείς.
Ακόμα και οι πιό δραστικές προτάσεις που ακούγονται, όπως η έξοδος από το ευρώ, άρνηση πληρωμών κ.α. προυποθέτουν ένα κράτος με @@ και έναν λαό αυτάρκη.
Δεν ξέρω αν η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι καλή ή κακή γιά μας. Ξέρω όμως ότι γιά να την αποφασίσουμε, πρέπει να είμαστε αυτάρκεις - τουλάχιστον σε ραπανάκια. Guess what? ΔΕΝ είμαστε. Εισάγουμε το 30% - 35% της τροφής μας, γιά να μη μιλήσω γιά πετρέλαιο, ενέργεια, πρώτες ύλες κ.α.

Μερικά νούμερα. Αν αφήσω το χρέος εντελώς έξω (έστω ότι μιά καλή νεράιδα μας το χαρίζει, χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα), παράγουμε γύρω στα 240 δις / χρόνο. Για να βγάλουμε αυτά τα 240 δις χρειαζόμαστε 220 εργάσιμες μέρες (αφαιρώ τα σ/κ, τις αργίες, τις διακοπές, ασθένεια).
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα παράγουν δλδ. 1,1 δις ανά ημέρα. Γιά σύγκριση: οι εργαζόμενοι στο Αμβούργο παράγουν 2,5 δις/ημέρα, στις Βρυξέλλες 3,1, στην Ολλανδία 1,7, στην Αυστρία / Δανία / Βέλγιο 1,6 κ.ο.κ. Συγκρίνω επίτηδες χώρες παρόμοιου μεγέθους με την Ελλάδα. Πάντως είμαστε ψηλότερα (ακόμα) από το Μπουρούντι που παράγει 0,004 δις/ημέρα.

Σε απλά ελληνικά: αν εμποδίσεις έναν έλληνα επαγγελματία να εργαστεί γιά 8 ώρες, έχασες 1,1 δις. Αν τον αναγκάσεις επί 4 βδομάδες ( = 20 εργάσιμες) να τρέχει γιά να βγάλει διάφορα κωλόχαρτα από τις δημόσιες υπηρεσίες, έχασες 22 δις. ΑΚΡΙΒΩΣ όσο είναι και το έλειμμα της Ελλάδας αυτήν την στιγμή.

Χάνουν οι έλληνες επαγγελματίες 20 μέρες κάθε χρόνο γιά μαλακίες; Πιστεύω ότι χάνουν τουλάχιστον 40 - δηλαδή ότι θα μπορούσαμε να έχουμε 22 δις πλεόνασμα κάθε χρόνο και να δανείζουμε εμέις τους γερμαναράδες.

Τρία παραδείγματα. Το ένα γενικό, τα άλλα 2 προσωπικά.

1- Μόνο στην Ελλάδα εξαναγκάζεται ο επαγγελματίας να κόβει τιμολόγια. Σε όλη την Ευρώπη, δεν υπάρχουν τιμολόγια. Υπάρχουν μόνο αποδείξεις. Η απόδειξη και το τιμολόγιο περιέχουν τις ίδιες πληροφορίες. Το τιμολόγιο περιέχει επί πλέον το αφμ του αγοραστή - δηλαδή μιά εντελώς άχρηστη πληροφορία.
Με την διαφορά ότι το να κόψεις απόδειξη κρατάει 10" ενώ το να κόψεις τιμολόγιο κρατάει 5', δηλαδή 30 φορές παραπάνω. Τουλάχιστον. Συν ότι απασχολούνται ΔΥΟ επαγγελματίες (ο πωλητής και ο αγοραστής), δηλαδή 10' χασούρα.
Πολλαπλασιασμένο με τον αριθμό των τιμολογίων που εκδίδονται κάθε χρόνο, οι χαμένες 20 εργάσιμες μέρες δεν φαίνονται καθόλου ουτοπικές.

2- Πρόσφατα χρειάστηκε να αποδείξω ότι είμαι ο γιός της μητέρας μου. Γιά το ελληνικό κράτος δεν ήταν αρκετές ούτε οι ταυτότητες μας, ούτε το πιστοποιητικό γέννησης μου, ούτε οι ληξιαρχικές πράξεις. Έπρεπε να έρθει μάρτυρας να βάλει υπογραφή (επικυρωμένη γιά το γνήσιο σε κάποιο κεπ) ότι είμαι όντως ο γιός της μητέρας μου.
Τρεις μέρες δωροδοκούσα τους πακιστανούς στα φανάρια μέχρι να τους σύρω στο πλησιέστερο κεπ ;-)
Σύμφωνοι, αυτό το δικό μου καφκαϊκό σενάριο δεν το βιώνουν *όλοι* οι έλληνες. Αλλά αν δεν βιώνουν αυτό το ίδιο, βιώνουν κάτι πολύ παρόμοιο. Αν δεν είναι η εφορία, θα είναι η πολεοδομία. Αν δεν είναι η πολεοδομία, θα είναι το ικα. Αν δεν είναι το ικα, θα είναι κάποιο υπουργείο.
Στο σύνολο, όλοι κάπου θα χάσουν τις 20 εργάσιμες μέρες τους.

3- Επίσης πρόσφατα χρειάστηκα κάποια επαγγελματική άδεια. Εντελώς άχρηστη, αφού το κράτος μπορεί να πάρει τις ίδιες πληροφορίες από άλλα στοιχεία που έχει ΗΔΗ στα χέρια του. Ας δεχτώ όμως ότι αυτή η άδεια χρησιμεύει σε κάτι. Το κράτος μου ζητάει 700 ευρώ σαν παράβολα γιά την έκδοση της άδειας. Το θεωρώ κλεψιά μεν γιά ένα άχρηστο κωλόχαρτο, αλλά ας το καταπιώ κι αυτό.

Στην Γερμανία, θα μου έδιναν ένα νούμερο λογαριασμού τραπέζης, όπου μέσα σε 30" (online) θα μπορούσα να καταθέσω αυτά τα 700 ευρώ υπέρ του κράτους.
Στην Ελλάδα έπρεπε: να ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΩ αυτοπροσώπως στο ταμείο χυζβγδακπ που βρίσκεται στου διαόλου την μάνα, να πληρώσω 35,44 ευρώ (περάστε από το ταμείο, κάνετε αίτηση, περιμένετε μέχρι να εκδώσουμε το παράβολο, τώρα κατουράμε, τώρα κάνουμε απεργία, τώρα λείπει ο αρμόδιος κλπ. κλπ. κλπ. ), μετά να ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΩ αυτοπροσώπως στο ταμείο υπκλσδφψ που βρίσκεται σε μιά ΑΛΛΗ μάνα του διαόλου, να πληρώσω 73,89 ευρω, μετά σε ένα άλλο ταμείο γιά να πληρώσω 109,84 ευρω. Και ούτω καθ' εξής. Δηλαδή δεν έφτανε που μου πήρε εκβιαστικά ένα 700ρι, με έβαλε να τρέχω αλαλιασμένος και σε μιά ντουζίνα ταμεία μέχρι να συμπληρώσω τα 700 ευρώ που μου ζήτησε (κυκλοφοριακό, καυσαέρια, παρκάρισμα, ώρες λειτουργίας ταμείου από τις 09:30 και 10 δευτερόλεπτα έως τις 09:30 και 18 δευτερόλεπτα).

Δεν παραπονιέμαι γιά το δικό μου δράμα. Δεν γκρινιάζω. Και κυρίως, ΔΕΝ συγκρίνω με την Γερμανία. Με αφήνει παγερά αδιάφορο το αν οι γερμανοί είναι "καλύτεροι" των ελλήνων ή το αντίστροφο.
Εκείνο που λέω είναι, ότι όταν αναγκάζεις έναν επαγγελματία να χάνει 20 μέρες της ζωής του τρέχοντας να βγάλει ένα άχρηστο κωλόχαρτο, μην περιμένεις να βγουν τα 22 δις γιά να ξεχρεώσεις μετά. Όσες επιμυκήνσεις, κουρέματα και λοιπές απατεωνιές και να σου κάνουν. Όση δημόσια περιουσία και αν σου πάρουν.

Χρεωκοπημένος και υποτελής είσαι, χρεωκοπημένος και υποτελής θα παραμείνεις.

Υ.Γ. Το ποστ αυτό περιέχει - ηθελημένα - πολλές υπεραπλουστεύσεις. Δεν θέλω να γράψω διατριβή, προσωπικές σκέψεις καταθέτω, σε όσο πιό απλή μορφή γίνεται. Τα νούμερα είναι επίτηδες χοντρικά. Με ενδιαφέρει το νόημα των σκέψεων μου και όχι αν το έλλειμα είναι 22 δις ή 22,2 δις.
Πάντως αν κάποιος ενδιαφέρεται γιά ακριβή στοιχεία, τα διαθέτω ;-)

Υ.Υ.Γ. Στο ποστ παραλείπω επίτηδες την διαφθορά. Είναι λογικό ότι όσο περισσότερο σε ταλαιπωρούν άσκοπα, τόσο πιθανότερο είναι να (λα)δώσεις στο γραφειοκρατικό τέρας. Αλλά ούτε τότε υπάρχει (γενικό) όφελος, με την παραοικονομία δεν μπορείς να ξεχρεώσεις.

B.Δ.Α.

Εισαγωγικό σημείωμα
Αυτή είναι η 2η μου προσπάθεια να γράψω ένα διήγημα. Η πρώτη ήταν πολλά, πολλά χρόνια πριν. Όπως και την πρώτη φορά, δεν είμαι ικανός να εφεύρω δικούς μου χαρακτήρες ούτε δική μου πλοκή. Κλέβω λοιπόν την ιστορία και τους πρωταγωνιστές από κάποιον πολύ καλύτερο μου - σκαρώνοντας εδώ μιά δική μου παραλλαγή.

Όποιος βαριέται να διαβάσει το δικό μου κατεβατό, μπορεί να πάει κατ ευθείαν στον επίλογο. Εκεί δίνω μερικά στοιχεία γιά το πρωτότυπο κείμενο. Ένα κείμενο που με έχει στοιχειώσει από τα χρόνια της εφηβείας μου.

* * * * *
Η Απαγωγή
Ηλιογεννημένη. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο επίθετο γιά εκείνη. Όταν την βλέπεις, σταματάει να γυρίζει ο κόσμος.
Είναι δέκα μέρες τώρα που έστειλα τους ανθρώπους μου με το καραβάνι στον δρόμο της επιστροφής, μένοντας πίσω στην πόλη της. Κράτησα μαζί μου τους πιό σβέλτους από τους ατσουπάδες μου - θα μου χρειαστούν.

Τις πρώτες μέρες τριγυρνούσα φαινομενικά άσκοπα στην πόλη, μαθαίνοντας όσο περισσότερα μπορούσα γιά εκείνη. Αναζητώντας ευκαιρίες να την ξαναδώ.
Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν αρκετές φορές γιά να μάθω αυτό που ήθελα. Έβγαινε από το αρχοντόσπιτο των Δουκάδων ασυνήθιστα συχνά, σημάδι ότι κάτι αναζητούσε. Πάντα με την συνοδεία μιάς βάγιας. Δεν μπορούσα να της μιλήσω ανοιχτά, αλλά μου έδωσε αρκετά σημάδια. Το λουλούδι που κρατούσε στα χέρια της και άφησε δήθεν τυχαία να πέσει μπροστά στα πόδια μου, το λυχνάρι στο παράθυρο της που έμενε αναμμένο αργά την νύχτα - δείχνοντας μου την θέση του δωμάτιου της -, το φόρεμα της στα ίδια χρώματα με το δικό μου έμβλημα. Την στολή με το έμβλημα της γενιάς μου την είχα φορέσει μόνο την πρώτη μέρα που έφτασα εδώ - αλλά εκείνη την θυμόταν.
Πάνω απ' όλα το βλέμμα της. Το βλέμμα της που πετούσε σπίθες κάθε φορά που με αναγνώριζε στο πλήθος, μισή αναπνοή πριν χαμηλώσει πάλι τα μάτια.

Είχα κατασκηνώσει με την συνοδεία μου αρκετά μακρυά έξω από την πόλη γιά να μην δίνω στόχο. Τριγυρνούσα ανάμεσα στα σπίτια και την αγορά μόνο τις ώρες που χρειαζόμουν γιά να δω όσα ήθελα, μεταμφιεσμένος σε απλό έμπορο. Ούτε στολές, ούτε σπαθί, ούτε κανένα άλλο σημάδι που θα μπορούσε να προδώσει ποιός ήμουν.

Τελικά έφτασε η ευκαιρία που ζητούσα. Τα τρία αδέρφια της έφυγαν γιά κυνήγι, παίρνοντας μαζί τους σχεδόν όλο το προσωπικό του σπιτιού. Δυό μέρες μετά την αναχώρηση τους, έβαλα έναν από τους ατσουπάδες μου να σκαρώσει έναν καυγά στο κοντινό καπηλειό, παρασέρνοντας τους λιγοστούς φύλακες του σπιτιού της προς τα κει.
Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Το σκοινί γιά να περάσω πάνω από τον ψηλό τοίχο, ένα σπρώξιμο στην βάγια που προσπάθησε να με εμποδίσει με φωνές, η πόρτα του δωμάτιου της που έσπασε από τους ώμους μου.
Με περίμενε. Ήξερε ότι θα ερχόμουν. Όταν στάθηκα σαν εισβολέας μπροστά της δεν έδειξε την παραμικρή έκπληξη.
Μόνο το σπίθισμα στα μάτια της ήταν πεντακάθαρο και διαρκές αυτήν την φορά. Με ένα ελαφρύ ειρωνικό χαμόγελο, σαν να μου έλεγε "άργησες"

Ήταν ήδη ντυμένη γιά πορεία και είχε ετοιμάσει ένα μικρό σεντούκι με τα πράγματα που δεν ήθελε να αποχωριστεί. Την έβαλα πισωκάπουλα στην φοράδα μου που περίμενε έξω από το αρχοντικό και φύγαμε καλπάζοντας. Οι άνθρωποι μου μας περίμεναν έξω από την πόλη. Είχαν ετοιμάσει την άμαξα γιά να ταξιδέψει η ηλιογεννημένη, τα άλογα και τις προμήθειες γιά ένα γρήγορο ταξίδι.

Υπολόγιζα ότι ο αγγελιοφόρος θα χρειαζόταν τουλάχιστον δύο με τρεις μέρες μέχρι να φέρει στα αδέρφια της το μαντάτο και ότι εκείνοι θα χρειάζονταν άλλη μία μέρα μέχρι να ξεκινήσουν την καταδίωξη. Αν ήμασταν τυχεροί, δεν θα μας έφταναν πριν φτάσουμε τα σύνορα της δικής μου πατρίδας. Είχαν πολλά με το μέρος τους, ήξεραν τα βουνά του τόπου τους καλύτερα από μένα και με τα άλογα τους ήταν ταχύτεροι από την άμαξα.

Η Μάχη
Μας πρόλαβαν μόλις μισή μέρα πριν περάσουμε τα σύνορα. Δεν είμαστε πολλοι. Εγώ, οι ατσουπάδες μου - αφοσιωμένοι σε μένα μέχρι θανάτου. Τα αδέρφια της δεν μπορούσαν να πάρουν μεγάλη συνοδεία, γιατί θα τους καθυστερούσε. Η δική τους ομάδα είναι περίπου τόσοι, όσοι κι εμείς.

Στεκόμαστε πατώντας γερά στο χώμα, τα σπαθιά γυμνά με χαμηλωμένες τις μύτες τους. Στην πλάτη μας, λίγα βήματα απόσταση, η άμαξα με την ηλιογεννημένη. Απέναντι μας τα αδέρφια της και 5 υπηρέτες. Αν και θα μπορούσε να ανοίξει την άμαξα και να τρέξει στα αδέρφια της (πως θα μπορούσα να την εμποδίσω; ) προτιμάει να μείνει εκεί. Προτιμάει την προστασία της δικής μου πλάτης από την αγκαλιά των αδερφών της.

Στην αρχή με ρωτάνε ποιός είμαι. Με αποκαλούν άπιστο και κλέφτη. Τους κατονομάζω την γενιά μου. Πατέρας μου είναι ο Harun al Rashid, θείος μου ο Καροήλης. Τώρα ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με έναν σαρακηνό πρίγκηπα. Αλλά και η δική τους γενιά των Δουκάδων είναι ευγενική, με παρακλάδια που φτάνουν στο βυζαντινό παλάτι, στην Πόλη.

Γιά να μην γίνει μακελειό, συμφωνούμε να μονομαχήσω με έναν από τους αδερφούς της. Αν με σκοτώσει, θα πάρουν την ηλιογεννημένη αλλά θα αφήσουν τους ανθρώπους μου να γυρίσουν ανενόχλητοι στην πατρίδα - με το πτώμα μου. Αν τον σκοτώσω, θα κρατήσω την κόρη και οι άλλοι αδερφοί θα γυρίσουν πίσω.

Διαλέγουν τον πιό μικρό να με απαντήσει. Λέγεται Κωνσταντίνος και είναι δεν είναι 18 χρόνων. Έξυπνη επιλογή. Αν σκοτώσω τον μικρότερο, τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια θα μπορέσουν να συνεχίσουν την γενιά τους. Θα ήταν πολύ μεγαλύτερο πλήγμα γιά την οικογένεια, αν σκότωνα τον πρωτότοκο.

Ο Κωνσταντίνος είναι γρήγορος σαν ελάφι και ευλύγιστος σαν λυγαριά. Πολύ δυνατός γιά την ηλικία του. Αν και μόλις 11 χρόνια μεγαλύτερος του, ξέρω ότι δεν του παραβγαίνω στην γρηγοράδα. Είμαι όμως πιό έμπειρος στην μάχη και έχω την υπεροχή του λέοντα.
Παρατηρώ τα όπλα του. Οι βυζαντινοί είναι άριστοι οπλοτεχνουργοί, αλλά δεν φτάνουν τους σαρακηνούς. Το δικό μου σπαθί είναι φτιαγμένο στην Δαμασκό. Το ατσάλι του, με τα παράξενα νερά, μου χαρίζει ανεκτίμητο πλεονέκτημα.

Βάζω ένα επιλούρικο με τα χρώματα της γενιάς μου πάνω από το αλυσιδωτό λουρίκι. Ο Κωνσταντίνος φοράει φολιδωτό λουρίκι, ευάλωτο στα χτυπήματα του σπαθιού.

Από τα πρώτα χτυπήματα καταλαβαίνω ότι δεν είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος. Είναι παλικάρι. Παλεύει μανιασμένα, αλλά παρά τον θυμό του δεν κάνει λάθη. Μπορώ να τον αποκρούσω εύκολα, αλλά ακόμα δεν κάνω καμμία επιθετική κίνηση.
Βρίσκομαι σε δίλημμα. Από την μιά, θέλω να ζήσω και να πάρω την ηλιογέννητη γιά γυναίκα. Από την άλλη, αν σκοτώσω τον αδερφό της, πως θα μπορέσω να την κυτάξω στα μάτια μετά; Περιορίζομαι λοιπόν στο να αποκρούω τις επιθέσεις του Κωνσταντίνου, ενώ το μυαλό μου δουλεύει πυρετωδώς να βρει μιά κάποια λύση.

Ιδρωμένος, σκονισμένος, αγκομαχώντας, προσπαθώντας να αποφύγω το ατσάλι που θέλει να με σκοτώσει, το μυαλό μου ξελαμπικάρει παράξενα. Τώρα ξέρω τι θέλω. Και επί τέλους, ξέρω ποιάν θέλω. Αν μπορέσω να ζήσω μαζί της, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Προέχει όμως να βγω ζωντανός από την μάχη με τον αδερφό της.

Περιμένω μέχρι να διακρίνω τα πρώτα σημάδια της κούρασης πάνω του. Αργούν, αλλά κάποτε είναι εκεί. Τώρα ξέρω ότι μπορώ να τον ξεγελάσω πιό εύκολα. Πατάω γερά το αριστερό πόδι και προσποιούμαι ότι θα τον χτυπήσω από μπροστά. Ξέρω ότι βλέπει τα πόδια μου, ξέρω ότι θα αναγνωρίσει την προσποίηση και θα περιμένει το χτύπημα από δεξιά. Εκείνο που δεν ξέρει είναι ότι δεν θέλω να τον σκοτώσω, μόνο να τον αφοπλίσω. Τείνει το σπαθί του στα αριστερά γιά να αποκρούσει το χτύπημα που έρχεται. Του κάνω την χάρη χτυπήσω εκεί που με περιμένει, αλλά αυτό ακριβώς σημαίνει ότι το σπαθί μου χτυπάει με πλήρη ορμή στην μέση του δικού του.
Το βυζαντινό ατσάλι δεν αντέχει την κόψη του δαμασκηνού και διαλύεται σε τρία κομμάτια. Ο Κωνσταντίνος παραπατάει, κάνει ένα βήμα πίσω και σωριάζεται άοπλος μπροστά στα πόδια μου. Μιά ανάσα αργότερα, η μύτη του σπαθιού μου ακουμπάει την μεγάλη φλέβα στον λαιμό του. Με κυτάει με μάτια γεμάτα μίσος. Ίσως όχι τόσο γιά εκείνον που έκλεψε την αδερφή του όσο γιά εκείνον που τον νίκησε.

Ήρθε η στιγμή να επιβάλλω τους δικούς μου όρους. Ορκίζομαι την αγάπη μου γιά εκείνη. Ορκίζομαι ότι θα την αγαπώ και θα την τιμώ μέχρι τον θάνατο.
Γιά χάρη της είμαι έτοιμος να αλλαξοπιστήσω, να βαφτιστώ χριστιανός και να μείνω στην χώρα της. Θέλω όμως αυτό να γίνει αμέσως, στο κοντινότερο χωριό. Μαζί με την βάφτιση μου θα γίνει και ο γάμος.
Τα αδέρφια της είναι παλληκάρια. Δεν θέλω να σκοτώσω κανέναν, αντίθετα ζητάω την ευλογία τους γιά τον γάμο (με ένα σπαθί στον λαιμό του μικρότερου, δύσκολα θα μπορούσαν να αρνηθούν).

Γνέφουν καταφατικά, μετά ορκίζονται ένας προς έναν. Βοηθάω τον Κωνσταντίνο να σηκωθεί από την σκόνη.

Ο Γάμος
Στην κοντινότερη πόλη μας υποδέχονται στους δρόμους, τα μαντάτα της μάχης έχουν φτάσει πριν από μας. Όλοι θέλουν να δουν την κόρη που η ομορφιά της έκανε έναν πρίγκηπα να αλλαξοπιστήσει και να ξεχάσει την πατρίδα του.
Η εκκλησία και ο παπάς βρίσκονται γρήγορα. Οι κοπέλες του χωριού μαζεύουν λουλούδια γιά την αγαπημένη μου. Μία βεργόλικος έχει το ίδιο παράστημα με εκείνη και της χαρίζει το νυφικό της φόρεμα.
Στεφανωμένοι με στάχυα και λουλούδια γονατίζουμε μπροστά στον ιερέα, που μας ευλογεί χαμογελώντας.

Το γλέντι και το φαγοπότι ξεκινάνε αμέσως μετά. Μεγάλες φωτιές, ψηλές όσο δύο άντρες ανάβουν. Δεν υπάρχει κομπανία από πλανόδιους μουζικάντες, αλλά τα περισσότερα σπίτια έχουν τουλάχιστον από ένα λαβούτο και μιά λύρα.

Είναι η πρώτη φορά που μπορούμε να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε ελεύθερα, χωρίς να μας καταδιώκει κανείς. Άξιζε χίλες φορές η αναμονή, ξέρω ότι η ηλιογεννημένη είναι η γυναίκα της ζωής μου. Η πιο αστεία σκηνή του γλεντιού ήταν όταν μπήκαμε σε μιά σκηνή, και - ξαναμμένοι από τον χορό - αρχίσαμε τα παθιασμένα φιλιά και τα χάδια. Τα χείλια της έχουν υπέροχη γεύση και ξέρω από τώρα ότι θα πεθάνω χωρίς να έχω χορτάσει τα χάδια της. Εκεί που ανακαλύπταμε ο ένας το κορμί του άλλου, μπήκαν οι αδερφοί της με τις επίσημες στολές τους και το ύφος της ευθύνης στα πρόσωπα τους. Ήθελαν να μας μιλήσουν γιά γαμήλια δώρα και κληρονομιές, αλλά κατακοκκίνησαν μόλις μας είδαν και έφυγαν πισωπατώντας ;-) Το γαμήλιο δώρο το κρατούσα στα χέρια μου, τι άλλο να θέλω;

. . . .

Μένω ξάγρυπνος έξω από την σκηνή μας. Το γλέντι έχει τελειώσει, οι φωτιές έχουν σβήσει, οι άντρες έχουν αποκοιμηθεί. Ψάχνω όπως πάντα τον ξάστερο ουρανό γιά τον Φωτεινό Τοξότη, τον αγαπημένο μου αστερισμό. Στις δύο του άκρες ο Betelgeuse και ο Rigel, στην "ζώνη" του οι Alnitak, Alnilam και Mintaka.

Ξέρω ότι η σημερινή νύχτα είναι σημαδιακή. Η γυναίκα μου έμεινε έγκυος. Ένας διάττοντας διασχίζει τον ουρανό από την δύση προς την ανατολή. Τα άστρα δείχνουν την μοίρα του παιδιού μας.

Θα είναι γιός. Θα τον ονομάσουμε Βασίλειο, προς τιμή του ιεράρχη. Αργότερα θα κερδίσει κι άλλο όνομα, από την αποστολή που θα αναλάβει. Ακρίτης. Κι ένα τρίτο όνομα, επειδή θα κατάγεται από σαρακηνό πατέρα κι ελληνίδα μάνα. Διγενής.

Βασίλειος Διγενής Ακρίτης.


* * * * *
Επίλογος
Κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα - ανάμεσα στα 1870 και 1890 - βρέθηκαν σε διάφορους τόπους μερικά χειρόγραφα που έμελλε να χαρακτηριστούν σαν τα "ακριτικά τραγούδια". Τα χειρόγραφα βρέθηκαν στο Εσκοριάλ της Μαδρίτης, στην μονή Σουμελά / Τραπεζούντα, στην Οξφόρδη και στην Άνδρο. Έχουν μεταξύ τους αρκετές διαφορές, αλλά αυτές ας απασχολήσουν τους φιλόλογους.

Τα ακριτικά τραγούδια είναι έμμετρα έπη χιλιάδων στίχων. Η ιστορία που αφηγούνται πρέπει να διαδραματίστηκε κατά τον 10ο αιώνα - αν δεν είναι εντελώς αποκύημα φαντασίας. O τόπος όπου εξελίσσεται η ιστορία είναι τα σημερινα σύνορα Τουρκίας - Συρίας. Τότε ήταν βυζαντινή επαρχία.

Όπως και η Ιλιάδα, τα ακριτικά τραγούδια δεν έχουν γνωστό δημιουργό. Την εποχή που καταγράφηκαν (13ος αιώνας) κυκλοφορούσαν ήδη σε προφορική μορφή επί 300 χρόνια!!
Για συγκριση: τα ομηρικά έπη καταγράφηκαν το 800 π.Χ. και η ιστορία που αφηγούνται έγινε (αν) 500 χρόνια πριν, το 1300 π.Χ.

Τα ακριτικά τραγούδια αποτελούνται από το "Τραγούδι του Αμιρά", το "'Επος του Διγενή Ακρίτα" και το "'Ασμα του Αρμούρη".

Η δική μου ιστορία είναι μιά διασκευή του τραγουδιού του αμιρά. Το πρωτότυπο κείμενο διηγείται την ιστορία από την σκοπιά των αδελφών Δουκάδων (απ' όπου κατάγεται η μάνα του Διγενή). Εμένα συγκινεί περισσότερο η σκοπιά του αμιρά, δηλαδή του πατέρα του. Του αμιρά που ρισκάρισε τα πάντα γιά μιά γυναίκα.

Παραπομπές:
- Το βιβλίο του Σ. Αλεξίου, εκδ. Ερμής 1985 "Βασίλειος Διγενής Ακρίτης".
- Η ελλ. βικιπέδια έχει μιά περίληψη των τραγουδιών στο αντίστοιχο λήμμα.

Σημειώσεις:
- Ένα παλιό μου ποστ με παρόμοιες σκέψεις (γύρω από την γυναίκα που γιά χάρη της αξίζει να ζεις) βρίσκεται εδώ.

- Κράτησα τα ονόματα και σχεδόν όλες τις σκηνές (όπως αυτή με τα φιλήματα) από το πρωτότυπο έπος.

- Κάπου στον 10ο αιώνα εμφανίστηκαν στην Δαμασκό τα δαμασκηνά σπαθιά. Μέχρι σήμερα, ελάχιστοι τεχνίτες μπορούν να σφυρηλατήσουν δαμασκηνό ατσάλι. Αυτό το αξεπέραστο μίγμα ευλυγισίας και ακαμψίας, σκληράδας, αντοχής και μικρού βάρους. Το δαμασκηνό ατσάλι αναγνωρίζεται από τα "νερά" του.

- Ο "Φωτεινός Τοξότης" είναι η περσική ονομασία του Ωρίωνα

Γλωσσάρι:
απαντώ = αντιμετωπίζω
ατσουπάς = μαύρος σωματοφύλακας
βεργόλικος = νέος (το ανάστημα του ειναι λεπτό σαν βέργα, με την διευκρίνηση ότι ανάστημα = ηλικία)
επιλούρικο = ιμάτιο πάνω από τον θώρακα
λουρίκι = θώρακας

Περιοδικό

Μικρά αρθράκια αντί μεγάλου ποστ σήμερα - όπως οι στήλες ενός περιοδικού ποικίλης ύλης.

Κοινωνία
Βρίσκω υπερβολικές τις αντιδράσεις γιά την πρόσφατη ληστεία μετά φόνου του άτυχου 44χρονου. Ξαφνικά δημιουργείται η εντύπωση ότι η Αθήνα έγινε κάτι ανάμεσα σε Bronx και Mogadishu. Φυσικά, όλοι ξέρουν ότι δεν είναι. Αλλά τότε, γιατί τόσος νικοφωσκολισμός στις αντιδράσεις;
Εντελώς προσβλητική γιά την μνήμη του νεκρού βρίσκω την φράση "θα μπορούσα να είμαι εγώ στην θέση του". Οχι, δεν ισχύει αυτό. Ακόμα και αν είχαμε 3 ληστείες μετά φόνου την ημέρα (δλδ κάτι παραπάνω από 1.000 θύματα / χρόνο), πάλι η πιθανότητα να βρεθεί ένας από μας στην θέση του άτυχου 44χρονου θα ήταν 0,0003%. Προφανώς η πιθανότητα γίνεται ακόμα πιό μικρή αν μένει κάποιος στα βόρεια προάστια ή την επαρχία (είτε αν δεν κουβαλάει κάμερα στα φανερά). Με άλλα λόγια, το να πάθουμε το ίδιο έχει λιγότερες πιθανότητες από το να μας χτυπήσει κεραυνός.
Αφού λοιπόν όλοι ξέρουν ότι είναι εντελώς απίθανο να πάθουν το ίδιο, γιατί τόσοι πολλοί προσβάλλουν τον νεκρό με τέτοιες ψευτο-σπαραξικάρδιες φράσεις;

Πολύ πιό αρνητική είναι η αντίδραση των νεοταξιτών με τα ανθρωποκυνηγητά εναντίον των ξένων. Αλλά αυτοί ήταν έτοιμοι από καιρό και βρήκαν απλά την ευκαιρία. Αν δεν τους δίνονταν η ευκαιρία σήμερα, θα τους δίνονταν αύριο. Πριν 1,5 χρόνο, ένας από δαύτους πυροβόλησε και τραυμάτισε σοβαρά έναν πακιστανό στην Ηγουμενίτσα, μέρα μεσημέρι. Αν και συλλήφθηκε αμέσως, αν και δεν υπήρξε καμμία αμφιβολία γιά τις προθέσεις του, η ελληνική δικαιοσύνη τον αθώωσε πανυγηρικά πέρυσι το καλοκαίρι. Εννοείται ότι υπάρχουν δεκάδες παρόμοια παραδείγματα. Κανένας δεν έχει μιλήσει τόσα χρόνια. Τωρα ξυπνήσαμε;
Η ελληνική κοινωνία αναθρέφει τους νεοφασίστες και ευνοεί την δράση τους εδώ και χρόνια. Τώρα θυμηθήκαμε να αγανακτήσουμε με τις βιαιότητες εναντίον των αλλοδαπών;

Δεν υποστηρίζω βέβαια να αφήσουμε τους νεοταξίτες ελεύθερους να αλωνίζουν. Αλλά το πρόβλημα του φασισμού δεν είναι πρόβλημα αστυνόμευσης, είναι πρόβλημα νοοτροπίας. Αν η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να έχει φασίστες στις τάξεις της, οφείλει να πάψει να είναι μισαλλόδοξη, θρησκόληπτη και ρατσίστρια. Με βάση αυτά που βλέπω, η ελλ. κοινωνία προτιμάει να εκτρέφει φασισταριά παρά να αλλάξει.

Διεθνής πολιτική
Η Μerkel και ο Schaeuble θέλουν να βοηθήσουν την Πορτογαλία και την Ιρλανδία αλλά όχι την Ελλάδα, επειδή (λέει) γιά τις πρώτες βλέπουν κάποια ελπίδα διάσωσης, ενώ γιά την Ελλάδα όχι. Επι τέλους. Τους πήρε 1.5 χρόνο μέχρι να καταλάβουν ότι οι άθλιες οικονομικές τους θεωρίες δεν εφαρμόζονται στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Σε μιά χώρα που δεν παράγει τίποτα, είναι εντελώς ηλίθιο να μειώνεις τους μισθούς. Σε μιά χώρα που πνίγεται στην γραφειοκρατία και την διαφθορά είναι εντελώς αδιάφορο το αν ο μέσος μισθός θα είναι 1500, 700, 500 ή 30 ευρώ. Έτσι κι αλλιώς, ο επίσημος μισθός είναι μιά μπουζουριέρα που κρύβει τα ανεπίσημα έσοδα του κάθε έλληνα από την παραοικονομία. Τώρα που οι μερκελο-τρισεδο-στρωσεκανηδες κατάλαβαν την γκάφα τους, είναι αργά.

Θέλουν (λέει) να μας χαρίσουν άλλα παραπανίσια 60 δις, με την προυπόθεση να τους πουλήσουμε δημόσια περιουσία αξίας 50 δις. Δλδ δεν θα μας τα δώσουν μετρητά, αλλά θα πάρουν από την χώρα μας ότι γουστάρουν και θα συμψηφίσουν την τιμή αγοράς με τα βερεσέδια που έχει η Ελλάδα.

Ο ΓΑΠ είναι προδότης και ξεπουλάει την Ελλάδα; Μα τι λέτε καλέ; Γίνονται τέτοια πράγματα;
Απλά από αύριο θα χρειαζόμαστε γερμανικό (ή μάλλον τουρκικό) διαβατήριο γιά να επισκεφτούμε την Σέριφο.

Οικονομία
Στο 15% σκαφάλωσε λέει η ανεργία. Η ανεργία των νέων βρίσκεται στο συνπλην 30%. Πρόκειται γιά μία ακόμα χονδροειδή πλαστογραφία. Γκρηκ σταστιστικς (ή στατιστιξ) της κακιάς ώρας. Η οποιαδήποτε κοινωνία, η οποιαδήποτε χώρα με ποσοστό ανεργίας πάνω από 12 - 14% θεωρείται ξωφλημένη. Αν η Ελλάδα είχε 15% ανεργία, οι κοινωνικές ταραχές θα έπρεπε να έχουν διαλύσει τα πάντα, χειρότερα κι από τσουνάμι. Άρα δεν έχει η Ελλάδα την ανεργία που (μας) λένε. Το πραγματικό ποσοστό πρέπει να κυμαίνεται στο 4% γιά τους ενήλικες και 2% γιά τους νέους.

Το Θησείο (στο οποίο βρισκόμουν πριν 4 μέρες) ξεκινάει να πήζει από την Πέμπτη - ΚΑΘΕ Πέμπτη - το απόγευμα και αδειάζει κάπως την Δευτέρα τα χαράματα. Σε συνεχείς ολονυκτίες. Μαζί και ο Κεραμεικός, το Γκάζι, ο Ψυρρής, η Γλυφάδα και πάμπολλα άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Ο καφές και η μπύρα σε τιμές που θα έκαναν τον μέσο γερμανό να κιτρινίσει από την τρομάρα και να πισωπατήσει τρεκλίζοντας. Κι όμως, τα μέρη αυτά γεμίζουν από νέους.

Σύμφωνοι, οι νέοι αυτοί τρώνε τα λεφτά του μπαμπά. Σύμφωνοι, ο μπαμπάς τα βγάζει από κάποιο χτηματάκι στο χωριό η από κάποια παρασιτική δραστηριότητα. Επίσημα, κανένας μισθός οικογενειάρχη δεν φτάνει γιά τα τρέχοντα έξοδα της οικογένειας, συν το να πληρώνει τα κινητά και τα μπυρόνια του ανεπρόκοπου παιδιού του. Άρα πρόκειται γιά μαύρα λεφτά.

ΟΚ, αλλά γιά ποιόν λόγο χαρακτηρίζεται όλος αυτός ο συρφετός των τεμπέληδων μαυρολεφτάδων σαν "άνεργοι" ;
Καποιος που τρώει τα λεφτά του μπαμπά του ειναι εισοδηματίας, δεν είναι άνεργος.
Εκτός αν στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται σαν άνεργοι όλοι όσοι δεν έχουν θέση στο δημόσιο. Οπότε να ειδοποιήσω την Μέρκελ ότι έχουμε ένα προβληματάκι με τους ορισμούς.

Ανεργία των νέων στο 30% λέει. Χα!
Θα το πιστέψω μόνο αν δω φωτεινή επιγραφή σε βουλγάρικο μπουρδέλο που να γράφει "Προσεχώς Ελληνίδες".
Είτε αν δω έλληνες να σκάβουν στα ελληνικά χωράφια.

Τεχνολογία
Η Microsoft αγόρασε την Skype. Τίποτα το πρωτότυπο εδώ. Στον καπιταλισμό, το να αγοράζει μιά εταιρεία μιάν άλλη είναι καθημερινή πρακτική. Ωστόσο, η τιμή αγοράς θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις. Ωχτώμιση δισ δολλάρια!!
Προφανώς, οι μάνατζερς της Microsoft δεν είναι ηλίθιοι. Για να πληρώνουν 8,5 δις, σημαίνει ότι η Skype αξίζει τόσα. Αλλά η Skype δεν διαθέτει τίποτα. Ούτε κάποια πρωτοποριακή τεχνολογία, ούτε κάποια κτίρια, ούτε κάποια αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία. Τίποτα, νάδα.

Τα 8,5 δις δολάρια πληρώθηκαν γιά τα προσωπικά στοιχεία των πελατών. Με 450 εκ πελάτες που έχει η Skype, συμπεραίνουμε ότι τα στοιχεία του κάθε πελάτη αξιολογούνται με περίπου 10 ευρώ στην πιάτσα.

Οι εποχές που η τεχνολογία άξιζε κάτι, οι εποχές που οι μηχανικοί αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά της βιομηχανίας, έχουν περάσει. Το μόνο που μετράει σήμερα είναι το μάρκετιγκ. Το να κατέχεις πολλά προσωπικά δεδομένα από τα πρόβατα που θέλεις να ελέγξεις.

Δεκάδες μικροτραυματισμοί σημειώθηκαν από συνωστισμό στο Πεκίνο, όταν αλλόφρονες κινέζοι πελάτες τσαλαπάτησαν αλλήλους προκειμένου να μπορέσουν να αγοράσουν το καινούργιο κινητό της Apple. Μιάς εταιρείας με πασίγνωστη και μακροχρόνια παράδοση στην - κρυφή και πολλάκις παράνομη - εκμετάλλευση των προσωπικών δεδομένων των πελατών της. Τουλάχιστον οι κινέζοι θα μπορούσαν να είναι πιό ευαίσθητοι σε θέματα ασφάλειας προσωπικών δεδομένων. Αλλά που περίσσεψε μυαλό γιά να το βρουν οι κινέζοι;
Πόσο μάλλον, που τα 2/3 των εφαρμογών γιά το συγκεκριμένο γκατζετάκι είναι απαγορευμένα στην Κίνα. Είναι που είναι άχρηστο σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, γιά έναν κινέζο είναι τρις-άχρηστο.

Τα πρόσφατα ξεκατινιάσματα μεταξύ της Google και του Facebook γύρω από τα δεδομένα των πελατών της καθεμιάς, επιβεβαιώνουν ότι όλος ο καυγάς γίνεται γιά να μάθουν πως λεγόμαστε, που μένουμε, τι λέμε, τι σκεφτόμαστε, τι αγοράζουμε (αυτό κυρίως) και πως περνάμε την ζωή μας.
Εμείς νομίζουμε ότι με όλα αυτά τα γκατζετάκια και τα φεησμπούκια είμαστε κουλ και (να, τωρα, εδωπανα, όπου νάναι) θα βγάλουμε γκόμενα - ενώ αυτοί μαζεύουν δεδομένα γιά να μας ελέγχουν όλο και περισσότερο.

Καμμία υποδούλωση δεν είναι τόσο απόλυτη, όσο αυτή που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ελευθερίας (Jean-Jacques Rousseau)