Καμήλες
Κάτι περίεργο συμβαίνει στην Ελλάδα αυτές τις μέρες. Άνθρωποι που έχουν πολλά να πουν, σιωπούν ξαφνικά. Άλλοι είναι εντελώς μουδιασμένοι, αβέβαιοι. Μόλις προσπαθήσεις να πεις κάτι σοβαρό, γυρίζουν την κουβέντα στον καιρό. Μερικοί αναγνωρίζουν ότι όλα αυτά οφείλονται στην οικονομική κρίση, αλλά μέχρις εκεί. Πέρα από την παραδοχή της αιτίας, μουγγαμάρα. Οι περισσότεροι ούτε καν αυτό. Το έχουν ρίξει στο σορολόπ.
Οι μόνοι που μιλάνε γιά πολιτική, κρίση και οικονομία είναι οι ιδιοτελείς. Εκείνοι που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Επίσης όσοι θίγονται προσωπικά από κάποιο μέτρο (π.χ. κάτοικοι της Κερατέας). Είναι κι αυτό μιά ιδιοτέλεια. Όσοι δεν είναι - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - ιδιοτελείς, προσποιούνται ότι η κρίση δεν υπάρχει. Τουλάχιστον ότι δεν τους αγγίζει.
Όταν φτάνει ένας επαγγελματίας πικρόχολος σχολιαστής της πραγματικότητας να ασχολείται με το μπάνιο του αγαπημένου του γατούλη, κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της δανιμαρκίας (του Νότου).
Δικαιολογώ 100% τους συμπατριώτες μου. Δεν σιωπούν από κουταμάρα ή αδιαφορία. Σιωπούν γιατί - ορθότατα - δεν θέλουν να βρωμίσουν κι άλλο την ψυχούλα τους με τον βόθρο που μας περιβάλλει. Χίλιες φορές προτιμότερο να μιλήσεις γιά έναν γλυκύτατο γατούλη παρά γιά τους λωποδύτες που μας έφεραν σ' αυτήν την κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι σε καμμία χώρα του κόσμου δεν βρίσκονται οι ίδιοι άνθρωποι στην εξουσία πριν και μετά την επέμβαση του ΔΝΤ. Σε όλες της χώρες - πλην Ελλάδας - όποια κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ δεν έμεινε παραπάνω από 12 μήνες στην εξουσία.
Τις τελευταίες βδομάδες οι έλληνες μου θυμίζουν τις καμήλες του Μάρκο Πόλο. Ο Μ.Π. περιγράφει σε ένα παλιό βιβλίο, πως οι καμηλιέρηδες φόρτωναν τις καμήλες τους. Έβαζαν βάρος στην πλάτη του κακόμοιρου ζώου και αυτό άρχιζε να βελάζει, να μουγκρίζει από τον πόνο και να διαμαρτύρεται. Οι καμηλιέρηδες συνέχιζαν να φορτώνουν μέχρι να σταματήσει τις κραυγές. Όταν σταματούσαν οι διαμαρτυρίες και τα μουγκρητά της καμήλας ήταν σημάδι ότι είχε εξαντληθεί, είχε παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να αποτινάξει το φορτίο και ήταν "έτοιμη" να διασχίσει την έρημο.
Τις τελευταίες 4-5 βδομάδες συμβαίνει στην Ελλάδα ακριβώς αυτό. Ένας ένας, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, ότι δεν έχουν καμμία άλλη εναλλακτική από το να πληρώνουν "χρέη" (στην πραγματικότητα τα κλεμμένα της κλίκας των πολιτικών ηγετών τους από το 1981 και δώθε). Αυτοί, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονα τους θα πληρώνουν αυτά που έβαλαν στις άθλιες τσέπες τους άλλοι. Γιά πιό μετά από τα δισέγγονα δεν ξέρουμε.
Όπως οι καμήλες, έχουν αποδεχτεί την μοίρα τους και είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το καραβάνι της υποτέλειας. Γιά ποιόν λόγο να συζητάμε γιά το ΔΝΤ; Καλύτερα να κουβεντιάσουμε γιά την άνοιξη, γιά τον καιρό και γιά τον/την αγαπημένο/η μας.
Δεν υποτιμώ κανέναν. Κι εγώ αν ζούσα στην Ελλάδα, θα έκανα και θα έλεγα τα ίδια ακριβώς με την μεγάλη πλειοψηφία. Θα πάσχιζα να ξεχάσω τον βόθρο γύρω μου με μικρές προσωπικές (και προ παντός ανέξοδες) απολαύσεις.
Πιστεύω όμως ότι αυτή η αμυντική τακτική θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην (ψυχική μου) υγεία και στον αριθμό των ημερών που μου απομένουν να ζήσω.
* * * *
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην Ελλάδα, με αφορμή μιά δυσάρεστη κοινωνική εκδήλωση. Στα πλαίσια της παραμονής μου είδα όλον τον ευρύτερο κύκλο συγγενών και οικογενειακών φίλων. Μιλάω γιά περίπου 120-150 νοματαίους. Επειδή ήμουν ένας από τους "πρωταγωνιστές" αυτής της εκδήλωσης αισθάνθηκαν όλοι την υποχρέωση να μου σφίξουν το χέρι και να ανταλλάξουν 5-10 τυπικές κουβέντες μαζί μου.
Με τους συγγενείς και τους οικογενειακούς φίλους υπάρχει μιά ιδιαιτερότητα, που δεν υπάρχει με 150 τυχαίους ανθρώπους στον δρόμο: ξέρεις την ηλικία τους. Ξέρεις ποιός είναι παιδί ποιανού, ποιός πήγαινε στην ίδια τάξη σχολείο με ποιόν κλπ. ΟΚ, δεν είναι δυνατόν να ξέρεις ακριβώς τις 150 ημερομηνίες γέννησης. Αλλά οι προσεγγίσεις σου είναι πολύ πιό κοντά στην πραγματικότητα, από το αν συναντήσεις 150 τυχαίους ανθρώπους.
Εκείνο που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν ότι όλοι τους έδειχναν μεγαλύτεροι από όσο είναι στην πραγματικότητα. Είδα 20ρηδες που δείχνουν γιά αρχές 30. Είδα 40ρηδες που δείχνουν σαν να βγαίνουν του χρόνου στην σύνταξη. Ακόμα και τα νεαρά θυληκά (25-30) - που λόγω μπογιαντίσματος "κλέβουν" χρόνια από την εμφάνιση τους - έδειχναν από 5 έως 10 χρόνια μεγαλύτερες από όσο είναι.
Δεν μιλάω γιά βασανισμένους ανθρώπους του μόχθου. Ο οικογενειακός μου κύκλος δεν περιλαμβάνει ούτε προλετάριους ούτε αγρότες. Μικρο- έως μεσοαστοί είναι όλοι τους. Γιατί έχουν γεράσει αυτοί οι άνθρωποι πρόωρα;
Οι έλληνες ήταν πρωταθλητές μακροβιότητας μέχρι το 1980. Πρώτοι σε όλον τον δυτικό κόσμο. Μόνο κάτι εξωτικοί ασιάτες μας ξεπερνούσαν. Όπως λένε οι επιστήμονες, αυτό οφείλονταν (α) στην μεσογειακή διατροφή με ελάχιστο ή καθόλου κρέας και (β) στην έλλειψη άγχους.
Οι έλληνες ήταν όντως υπερ-κουλ και χαλαροί τυπάδες. Μέχρι το 1981.
Σήμερα - μόλις 30 χρόνια αργότερα - το προσδόκιμο ζωής μας έχει πέσει δραματικά. Σαν νούμερο αναπληρώνεται κάπως από την εξέλιξη στην ιατρική τεχνολογία. Πολλοί νεαροί μετανάστες από το 1991 και μετά καθώς και καινούργια φάρμακα, καινούργιες ιατρικές μέθοδοι έχουν κάααααπως κρατήσει το επίπεδο. Αλλά στην κατάταξη είμαστε κάπου στην μέση από όλους τους ευρωπαικούς λαούς.
Μιά αξιοζήλευτη πρωτοπορία είχαμε και την χάσαμε κι αυτή.
Από το 1981 και μετά επιδοθήκαμε σε ένα αλλοπρόσαλο κυνήγι του ποιός θα καταναλώσει περισσότερο - με δανεικά λεφτά. Η κοινωνία μας έμαθε να επιβραβεύει τον μεγαλύτερο απατεώνα (με μεγαλύτερο παράδειγμα τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού). Έμαθε να θεωρεί "βλάκα" όποιον δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να συμμετέχει σ' αυτό το κενόδοξο φαγοπότι. Η χυδαιότητα και η τζάμπα μαγκιά έγιναν εθνικές αρετές.
Γούστο μας και μαγκιά μας βέβαια. Αυτόν τον κόσμο θέλαμε, αυτόν χτίσαμε.
Μόνο που λησμονήσαμε, ότι σ' αυτόν τον κόσμο που χτίσαμε, ούτε να γαμήσεις δεν μπορείς (δες και τους καίριους συλλογισμούς του Εστέτ εδώ).
Μόνο που λησμονήσαμε, ότι σ' αυτόν τον κόσμο που χτίσαμε γερνάμε από τα 22 μας και ψοφάμε σαν τις μύγες.
Κάθε χρόνο, μιά πόλη σαν την Σπάρτη χάνεται σε τροχαία ατυχήματα. Επειδή στον κόσμο που χτίσαμε δεν προβλέψαμε ούτε ένα οδικό δίκτυο της προκοπής ούτε (το κυριώτερο) μιά κοινωνική συμπεριφορά που να αποτρέπει τα ατυχήματα. Καλή η τζάμπα μαγκιά, αλλά στο τιμόνι είναι θανατηφόρα.
Κάποιος που θα διαβάσει αυτές τις γραμμές ίσως σκεφτεί ότι "ναι αλλά στην Φινλανδία έχει κρύο και σκοτάδι, γι' αυτό υπάρχει μεγάλο ποσοστό αλκοολισμού και αυτοκτονιών". ΛΑΘΟΣ ! Η Φινλανδία έχει ένα κοινωνικό κράτος πρόνοιας, που ενδιαφέρεται γιά τους αλκοολικούς και τους υποψήφιους αυτόχειρες. Επειδή ενδιαφέρεται, τους μετράει. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας, κανένας δεν ενδιαφέρεται αν είσαι αλκοολικός, ναρκομανής ή υποψήφιος αυτόχειρας. Το ότι η Ελλάδα δεν έχει νούμερα, δεν σημαίνει ότι οι έλληνες έχουν λιγότερους αλκοολικούς από τους φινλανδούς. Ούτε λιγότερους αυτόχειρες.
Το περασμένο καλοκαίρι, το ΔΝΤ μας έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό και μας ανάγκασε να μετρήσουμε τους δημόσιους υπάλληλους μας. ΓΙΑ 2 ΜΗΝΕΣ προσπαθούσε το ελληνικό κράτος να μετρήσει κάτι τόσο, μα τόσο αυτονόητο. Επειδή δεν μπορούσε να βασιστεί στις δικές του καταστάσεις μισθοδοσίας αναγκάστηκε να φτιάξει (στο πόδι και στο παρά 5) ειδικό πρόγραμμα "απογραφής δημοσίων υπαλλήλων". Όταν λοιπόν δεν ξέρουμε κάτι τόσο απλό και πανεύκολα μετρήσιμο όπως ο αριθμός των δ.υ. πως θα ξέρουμε το ποσοστό των αλκοολικών της ελληνικής κοινωνίας;
Με τι μούρη τολμάμε να υποστηρίζουμε ότι οι φινλανδοί είναι πιό δυστυχισμένοι από μας; Σε ποιά στοιχεία το βασίζουμε αυτό; Τι ξέρουμε γιά εμάς τους ίδιους;
Με μύθους τρεφόμαστε. Γιά τους ρατσιστές είναι μύθοι μιάς ανύπαρκτης ανωτερότητας. Για τους μη ρατσιστές είναι μύθοι του στυλ "δε βαριέσαι, αλλού είναι χειρότερα".
Σας έχω άσχημα μαντάτα. Με βάση τα κριτήρια (α) που μπορείς να γαμήσεις και (β) που ζεις περισσότερο, πουθενά δεν είναι χειρότερα από την Ελλάδα (ΟΚ, εξαιρώ το Κογκο, την Μπουρκίνα Φάζο, την Αιθιοπία, την Σομαλία και μερικές άλλες παρόμοιες χώρες).
Το καραβάνι του ΔΝΤ ξεκινάει την μακρυά πορεία του στην έρημο του "χρέους". Οι καμήλες έχουν φορτωθεί έτσι, που δεν έχουν το σθένος ούτε καν να διαμαρτυρηθούν.
Στο FaceBook η Ελλάδα αναστενάζει...
στο Twitter τσιγάρο, καλαμπούρι και χαρτί...
Οχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι.
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας.
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας.
Και η Google που μας ακολουθεί...
(Κλεμμένο από εδώ )
στο Twitter τσιγάρο, καλαμπούρι και χαρτί...
Οχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι.
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας.
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας.
Και η Google που μας ακολουθεί...
(Κλεμμένο από εδώ )
Οι μόνοι που μιλάνε γιά πολιτική, κρίση και οικονομία είναι οι ιδιοτελείς. Εκείνοι που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Επίσης όσοι θίγονται προσωπικά από κάποιο μέτρο (π.χ. κάτοικοι της Κερατέας). Είναι κι αυτό μιά ιδιοτέλεια. Όσοι δεν είναι - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - ιδιοτελείς, προσποιούνται ότι η κρίση δεν υπάρχει. Τουλάχιστον ότι δεν τους αγγίζει.
Όταν φτάνει ένας επαγγελματίας πικρόχολος σχολιαστής της πραγματικότητας να ασχολείται με το μπάνιο του αγαπημένου του γατούλη, κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της δανιμαρκίας (του Νότου).
Δικαιολογώ 100% τους συμπατριώτες μου. Δεν σιωπούν από κουταμάρα ή αδιαφορία. Σιωπούν γιατί - ορθότατα - δεν θέλουν να βρωμίσουν κι άλλο την ψυχούλα τους με τον βόθρο που μας περιβάλλει. Χίλιες φορές προτιμότερο να μιλήσεις γιά έναν γλυκύτατο γατούλη παρά γιά τους λωποδύτες που μας έφεραν σ' αυτήν την κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι σε καμμία χώρα του κόσμου δεν βρίσκονται οι ίδιοι άνθρωποι στην εξουσία πριν και μετά την επέμβαση του ΔΝΤ. Σε όλες της χώρες - πλην Ελλάδας - όποια κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ δεν έμεινε παραπάνω από 12 μήνες στην εξουσία.
Τις τελευταίες βδομάδες οι έλληνες μου θυμίζουν τις καμήλες του Μάρκο Πόλο. Ο Μ.Π. περιγράφει σε ένα παλιό βιβλίο, πως οι καμηλιέρηδες φόρτωναν τις καμήλες τους. Έβαζαν βάρος στην πλάτη του κακόμοιρου ζώου και αυτό άρχιζε να βελάζει, να μουγκρίζει από τον πόνο και να διαμαρτύρεται. Οι καμηλιέρηδες συνέχιζαν να φορτώνουν μέχρι να σταματήσει τις κραυγές. Όταν σταματούσαν οι διαμαρτυρίες και τα μουγκρητά της καμήλας ήταν σημάδι ότι είχε εξαντληθεί, είχε παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να αποτινάξει το φορτίο και ήταν "έτοιμη" να διασχίσει την έρημο.
Τις τελευταίες 4-5 βδομάδες συμβαίνει στην Ελλάδα ακριβώς αυτό. Ένας ένας, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, ότι δεν έχουν καμμία άλλη εναλλακτική από το να πληρώνουν "χρέη" (στην πραγματικότητα τα κλεμμένα της κλίκας των πολιτικών ηγετών τους από το 1981 και δώθε). Αυτοί, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονα τους θα πληρώνουν αυτά που έβαλαν στις άθλιες τσέπες τους άλλοι. Γιά πιό μετά από τα δισέγγονα δεν ξέρουμε.
Όπως οι καμήλες, έχουν αποδεχτεί την μοίρα τους και είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το καραβάνι της υποτέλειας. Γιά ποιόν λόγο να συζητάμε γιά το ΔΝΤ; Καλύτερα να κουβεντιάσουμε γιά την άνοιξη, γιά τον καιρό και γιά τον/την αγαπημένο/η μας.
Δεν υποτιμώ κανέναν. Κι εγώ αν ζούσα στην Ελλάδα, θα έκανα και θα έλεγα τα ίδια ακριβώς με την μεγάλη πλειοψηφία. Θα πάσχιζα να ξεχάσω τον βόθρο γύρω μου με μικρές προσωπικές (και προ παντός ανέξοδες) απολαύσεις.
Πιστεύω όμως ότι αυτή η αμυντική τακτική θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην (ψυχική μου) υγεία και στον αριθμό των ημερών που μου απομένουν να ζήσω.
* * * *
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην Ελλάδα, με αφορμή μιά δυσάρεστη κοινωνική εκδήλωση. Στα πλαίσια της παραμονής μου είδα όλον τον ευρύτερο κύκλο συγγενών και οικογενειακών φίλων. Μιλάω γιά περίπου 120-150 νοματαίους. Επειδή ήμουν ένας από τους "πρωταγωνιστές" αυτής της εκδήλωσης αισθάνθηκαν όλοι την υποχρέωση να μου σφίξουν το χέρι και να ανταλλάξουν 5-10 τυπικές κουβέντες μαζί μου.
Με τους συγγενείς και τους οικογενειακούς φίλους υπάρχει μιά ιδιαιτερότητα, που δεν υπάρχει με 150 τυχαίους ανθρώπους στον δρόμο: ξέρεις την ηλικία τους. Ξέρεις ποιός είναι παιδί ποιανού, ποιός πήγαινε στην ίδια τάξη σχολείο με ποιόν κλπ. ΟΚ, δεν είναι δυνατόν να ξέρεις ακριβώς τις 150 ημερομηνίες γέννησης. Αλλά οι προσεγγίσεις σου είναι πολύ πιό κοντά στην πραγματικότητα, από το αν συναντήσεις 150 τυχαίους ανθρώπους.
Εκείνο που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν ότι όλοι τους έδειχναν μεγαλύτεροι από όσο είναι στην πραγματικότητα. Είδα 20ρηδες που δείχνουν γιά αρχές 30. Είδα 40ρηδες που δείχνουν σαν να βγαίνουν του χρόνου στην σύνταξη. Ακόμα και τα νεαρά θυληκά (25-30) - που λόγω μπογιαντίσματος "κλέβουν" χρόνια από την εμφάνιση τους - έδειχναν από 5 έως 10 χρόνια μεγαλύτερες από όσο είναι.
Δεν μιλάω γιά βασανισμένους ανθρώπους του μόχθου. Ο οικογενειακός μου κύκλος δεν περιλαμβάνει ούτε προλετάριους ούτε αγρότες. Μικρο- έως μεσοαστοί είναι όλοι τους. Γιατί έχουν γεράσει αυτοί οι άνθρωποι πρόωρα;
Οι έλληνες ήταν πρωταθλητές μακροβιότητας μέχρι το 1980. Πρώτοι σε όλον τον δυτικό κόσμο. Μόνο κάτι εξωτικοί ασιάτες μας ξεπερνούσαν. Όπως λένε οι επιστήμονες, αυτό οφείλονταν (α) στην μεσογειακή διατροφή με ελάχιστο ή καθόλου κρέας και (β) στην έλλειψη άγχους.
Οι έλληνες ήταν όντως υπερ-κουλ και χαλαροί τυπάδες. Μέχρι το 1981.
Σήμερα - μόλις 30 χρόνια αργότερα - το προσδόκιμο ζωής μας έχει πέσει δραματικά. Σαν νούμερο αναπληρώνεται κάπως από την εξέλιξη στην ιατρική τεχνολογία. Πολλοί νεαροί μετανάστες από το 1991 και μετά καθώς και καινούργια φάρμακα, καινούργιες ιατρικές μέθοδοι έχουν κάααααπως κρατήσει το επίπεδο. Αλλά στην κατάταξη είμαστε κάπου στην μέση από όλους τους ευρωπαικούς λαούς.
Μιά αξιοζήλευτη πρωτοπορία είχαμε και την χάσαμε κι αυτή.
Από το 1981 και μετά επιδοθήκαμε σε ένα αλλοπρόσαλο κυνήγι του ποιός θα καταναλώσει περισσότερο - με δανεικά λεφτά. Η κοινωνία μας έμαθε να επιβραβεύει τον μεγαλύτερο απατεώνα (με μεγαλύτερο παράδειγμα τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού). Έμαθε να θεωρεί "βλάκα" όποιον δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να συμμετέχει σ' αυτό το κενόδοξο φαγοπότι. Η χυδαιότητα και η τζάμπα μαγκιά έγιναν εθνικές αρετές.
Γούστο μας και μαγκιά μας βέβαια. Αυτόν τον κόσμο θέλαμε, αυτόν χτίσαμε.
Μόνο που λησμονήσαμε, ότι σ' αυτόν τον κόσμο που χτίσαμε, ούτε να γαμήσεις δεν μπορείς (δες και τους καίριους συλλογισμούς του Εστέτ εδώ).
Μόνο που λησμονήσαμε, ότι σ' αυτόν τον κόσμο που χτίσαμε γερνάμε από τα 22 μας και ψοφάμε σαν τις μύγες.
Κάθε χρόνο, μιά πόλη σαν την Σπάρτη χάνεται σε τροχαία ατυχήματα. Επειδή στον κόσμο που χτίσαμε δεν προβλέψαμε ούτε ένα οδικό δίκτυο της προκοπής ούτε (το κυριώτερο) μιά κοινωνική συμπεριφορά που να αποτρέπει τα ατυχήματα. Καλή η τζάμπα μαγκιά, αλλά στο τιμόνι είναι θανατηφόρα.
Κάποιος που θα διαβάσει αυτές τις γραμμές ίσως σκεφτεί ότι "ναι αλλά στην Φινλανδία έχει κρύο και σκοτάδι, γι' αυτό υπάρχει μεγάλο ποσοστό αλκοολισμού και αυτοκτονιών". ΛΑΘΟΣ ! Η Φινλανδία έχει ένα κοινωνικό κράτος πρόνοιας, που ενδιαφέρεται γιά τους αλκοολικούς και τους υποψήφιους αυτόχειρες. Επειδή ενδιαφέρεται, τους μετράει. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας, κανένας δεν ενδιαφέρεται αν είσαι αλκοολικός, ναρκομανής ή υποψήφιος αυτόχειρας. Το ότι η Ελλάδα δεν έχει νούμερα, δεν σημαίνει ότι οι έλληνες έχουν λιγότερους αλκοολικούς από τους φινλανδούς. Ούτε λιγότερους αυτόχειρες.
Το περασμένο καλοκαίρι, το ΔΝΤ μας έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό και μας ανάγκασε να μετρήσουμε τους δημόσιους υπάλληλους μας. ΓΙΑ 2 ΜΗΝΕΣ προσπαθούσε το ελληνικό κράτος να μετρήσει κάτι τόσο, μα τόσο αυτονόητο. Επειδή δεν μπορούσε να βασιστεί στις δικές του καταστάσεις μισθοδοσίας αναγκάστηκε να φτιάξει (στο πόδι και στο παρά 5) ειδικό πρόγραμμα "απογραφής δημοσίων υπαλλήλων". Όταν λοιπόν δεν ξέρουμε κάτι τόσο απλό και πανεύκολα μετρήσιμο όπως ο αριθμός των δ.υ. πως θα ξέρουμε το ποσοστό των αλκοολικών της ελληνικής κοινωνίας;
Με τι μούρη τολμάμε να υποστηρίζουμε ότι οι φινλανδοί είναι πιό δυστυχισμένοι από μας; Σε ποιά στοιχεία το βασίζουμε αυτό; Τι ξέρουμε γιά εμάς τους ίδιους;
Με μύθους τρεφόμαστε. Γιά τους ρατσιστές είναι μύθοι μιάς ανύπαρκτης ανωτερότητας. Για τους μη ρατσιστές είναι μύθοι του στυλ "δε βαριέσαι, αλλού είναι χειρότερα".
Σας έχω άσχημα μαντάτα. Με βάση τα κριτήρια (α) που μπορείς να γαμήσεις και (β) που ζεις περισσότερο, πουθενά δεν είναι χειρότερα από την Ελλάδα (ΟΚ, εξαιρώ το Κογκο, την Μπουρκίνα Φάζο, την Αιθιοπία, την Σομαλία και μερικές άλλες παρόμοιες χώρες).
Το καραβάνι του ΔΝΤ ξεκινάει την μακρυά πορεία του στην έρημο του "χρέους". Οι καμήλες έχουν φορτωθεί έτσι, που δεν έχουν το σθένος ούτε καν να διαμαρτυρηθούν.
12 σχολια:
Κάπως έτσι... αλλά αναρωτιέσαι κάποιες φορές τι να πεις όταν πλέον αμφισβητείς τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά αυτής της κοινωνίας, όταν είσαι ξένος και ας σε θεωρούν δικό τους, όταν ελάχιστοι σε καταλαβαίνουν, όταν είσαι αστροναύτης, περαστικός.
Αν ήταν το ΔΝΤ το πρόβλημά μας θα ήταν καλά, αλλά όπως αφήνεις κι εσύ να εννοηθεί, είμαστε εμείς κι ο κόσμος που φτιάξαμε.
Παραδόξως δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος, ο τόπος έχει περάσει πολλά και στέκεται, οι άνθρωποί του δεν είναι όλοι απατεώνες, δεν είναι περισσότερο από αλλού, αναγκάζονται να οικειοποιούνται συμπεριφορές για να επιπλεύσουν μέσα στα σκατά, οι άνθρωποι εδώ εργάζονται, αλλά το προϊόν της εργασίας τους δεν πιάνει τόπο, δεν φαίνεται.
Το μεγαλύτερο κέρδος από αυτή την ιστορία είναι ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους μύθους που αναγκαστήκαμε να φτιάξουμε για να αποδείξουμε ότι έχουμε κι εμείς μια θέση στο παγκόσμιο στερέωμα.
Δεν αλλάζουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη, νιώθω ότι ο Έλληνας δεν έχει υπομονή, τώρα γίνονται οι ζυμώσεις, κάπου θα μας βγάλει αυτή η κατάσταση, πρέπει να περάσουμε στάδια, η μη εμφανής διαμαρτυρία δεν σημαίνει ότι δεν οδηγεί κάπου, κάτι βράζει από κάτω...
Όσο για το θέμα που λες με την προωρη γήρανση, έχω μια θεωρία... δεν είναι μόνο η κακή ψυχολογία ή η κακή διατροφή, αλλά και το γεγονός ότι ο Έλληνας είναι σοβαροφανής, επειδή του έχουν προσάψει, κι όχι άδικα την κατηγορία του ράθυμου, του καλοπερασάκια, του αμόρφωτου, ο Έλληνας για να αποδείξει ότι δεν είναι όλα αυτά έγινε "σοβαρός", έγινε σκυθρωπός, βάρυνε το βλέμμα του, θεώρησε ότι αν γελάσει ή αν έχει ανάλαφρη διάθεση θα κατηγορηθεί ακόμα περισσότερο για μεγαλύτερη ελαφρότητα, είναι σύνδρομο αυτό δυστυχώς, ο Έλληνας μεγάλωσε και γέρασε αθέλά του για να αποδείξει ότι τους μοιάζει...
...το μυστικό δεν είναι άλλο από το να παραμείνει εστέτ!
Ετσι ειναι φιλε Περαστικε. Κι εγω αν ζουσα στην Αθηνα, θα μιλουσα αποκλειστικα για γατουληδες (και γατουλες ;-) ), για λουλουδια και για ομορφα κοριτσια. Τα υπολοιπα απλα δεν αντεχονται.
Τζων Μποη, αυτο που με διαολιζει ειναι το οτι οντως δουλευουμε. Ξερω ανθρωπους στην Ελλαδα, που ειναι αστερια στην επιστημη τους. Αν τους εβαζες σε ενα δημιουργικο περιβαλλον, θα μεγαλουργουσαν.
Αλλα και ο απροσωπος μεσος ορος των συμπατριωτων μας *δουλευει*, δεν τεμπελιαζει.
Αν πιστευα οτι οι ελληνες ειναι ανικανοι, δεν θα ειχα απαιτησεις.
Τρελαινομαι, ακριβως γιατι πιστευω οτι εχουμε [*] το δυναμικο να παρουμε τα σωβρακα απο τον οποιονδηποτε - και το σπαταλαμε σε μαλακιες.
Απατεωνες και λωποδυτες υπαρχουν παντου στον κοσμο. Αλλα μονο στην Ελλαδα γινονται υπουργοι. Αυτο με κανει να βγαινω απο τα ρουχα μου.
Στο θεμα της προωρης γηρανσης διαφωνω λιγακι. Πιστευω οτι αυτο το διαρκες αγχος - της επιβιωσης σε μια σαπια κοινωνια - μας (σας) τσακιζει.
[*] Σε αντιθεση με την πλειοψηφια, πιστευω οτι ειμαστε εξαιρετικα ευνοημενος λαος. Ευνοικη τυχη, γεωγραφικη θεση και μεγεθος χωρας, ιστορικο παρελθον κλπ. κλπ. μας χαριζουν παμπολλα ατου. Ατου που δεν νογαμε να τα εκμεταλλευτουμε.
Πέρσι είχα γράψει αυτά.
Είμαστε αυτά κι εκείνα, Πειρατή, τα καλά και τα άσχημά μας. Στην οργάνωση υστερούμε και στην δίκαιη εφαρμογή των νόμων....αλλά τοοοσο χάλια δεν είμαστε. Πέσαμε θύματα πολλών απατεωνων ταυτόχρονα , και δεν αντιδράσαμε από άγνοια ή επειδή μας προσφέρανε διάφορα καλούδια.
Οι Γιαπωνέζοι που είναι λαός με σιδερένια πειθαρχία και υπακοή, έχουν άλλα και πολύ σοβαρότερα προβλήματα.
Καθένας ξέρει τα προβλήματα του σπιτιού του.
Ξεφεύγω λίγο... :
Στην ψυχή και στο πνεύμα των πιο σπουδαίων της φυλής μας υπάρχει ένα παράξενο βάθος συνυφασμένο με μια ιδιότυπη μελαγχολία, που είναι άγνωστα σε πολλούς άλλους λαούς.
Το αναγνωρίζω αυτό το στοιχείο σαν κάτι οικείο.
Είναι το τι είχες, το τι έχασες, το τι θα μπορούσες...
Το βλέπεις στη λογοτεχνία, στην ποίηση, στα βλέμματα των ανθρώπων, στον βαθύ αναστεναγμό, στο τραγούδι .
Ξέρω πως τώρα θα με πεις ρατσίστρια , αλλά θα ήταν μη φυσιολογικό και κόντρα στους νόμους της φύσης να αρνηθώ ένα κομμάτι δικό μου, όπως την ταυτότητά μου. Το αγαπώ αυτό το κομμάτι, όπως αγαπώ και το πιο αδύναμο μέλος του σώματός μου,γιατί μπορεί να με κάνει να υποφέρω καποιες φορές ,αλλά είναι κι αυτό που με έφερε ως εδώ κι αυτό που θα με συνοδεύει και παραπέρα.
Στο χερι του καθενός είναι να κάνει το καλυτερο από αυτό
Πειρατή, στην Ελλάδα μπορεί κάποιοι "έξυπνοι" να παίρνουν υψηλά αξιώματα, αλλά σε κάποιες χώρες του εξωτερικού και δη της Ευρώπης και όχι μόνο, παίρνουν ακόμα υψηλότερα! Επίσης πολυεθνικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί μπορεί και να αναπτύσσονται και να γιγαντώνονται όχι αναγκαστικά εξαιτίας του καλού προϊόντος που παράγουν, αλλά εξαιτίας της εξαιρετικής μίζας που δίνουν, απλά εκεί μοιαζει να λειτουργεί κάπως η δικαιοσύνη, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, ενώ και η "αμοιβή" που δίνει το εκεί σύστημα στη μάζα φαίνεται να είναι πιο γενναιόδωρη σε σχέση με εδώ, στην Ελλάδα με άλλα λόγια τα τρώνε λίγοι.
Το σύστημα κι εδώ θα βρει την ισορροπία του τελικά, η "αμοιβή" θα δίνεται πιο πλουσιοπάροχα και κάποια στόματα θα κλείσουν.
Αυτό είναι το ζητούμενο; να έχουμε ως μπούσουλα τους καλούς και ενάρετους ξένους και να θεωρούμε κατά βάθος τους εαυτούς μας τους παρίες του πολιτισμένου κόσμου;
Κάπως αλλιώς φαντάζομαι την πορεία της Ελλάδας.
Αγαπητοι scarlett και Τζων Μποη, απο το πρωι που διαβασα τα σχολια σας (ευχαριστω) αναρωτιεμαι τι να σας απαντησω.
Δεν συμφωνω μαζι σας. Πιστευω οτι (και ελπιζω τουλαχιστον να εχω καταλαβει σωστα τα οσα λετε) σε αντιθεση με εμενα, εσεις βλεπετε "μονο" ποσοτικες διαφορές.
Η scarlett γραφει οτι εμεις ειμαστε λιγο πιο ανοργανωτοι και ο Τζων γραφει οτι το συστημα θα βρει καποια καινουργια ισορροπια, ωστε να "τρωνε" περισσοτεροι. Δινετε δηλαδη ποσοτικες λυσεις.
Η δικη μου εκτιμηση ειναι οτι δεν εχουμε ποσοτικα προβληματα συγκρισης με τους ξενους, αλλα ποιοτικα.
Αρνουμαι να συγκρινω τους ελληνες με τους ξενους. Οι ξενοι με ενδιαφερουν ελαχιστα. Και ποτέ δεν ζητησα να τους μοιασουμε.
Εκεινο που βλεπω ειναι μια γενικη σαπιλα της ελληνικης κοινωνιας. Οι πυλωνες αυτης της χωρας ειναι σαπιοι - ολοκληρωτικα.
Με δανεικα λεφτα κραταμε μια επιφαση λειτουργουντος κρατους. Με (εθνικους) μυθους κραταμε μια επιφαση κοινωνικης συνοχης.
Στην παραμικρη οικονομικη (ειτε κοινωνικη) δυσκολια, το θεατρικο σκηνικο καταρρεει και μενουμε γυμνοι. Καθε 3 και λιγο, το ιδιο γινεται. Σπευδουμε ολοι τότε να κουκουλωσουμε το τρεχον προβλημα και παριστανουμε οτι δεν εγινε τιποτα.
Ολα αυτα δεν εχουν την παραμικρη σχεση με τους ξενους. Δεν υπαρχουν συγκρισεις. Ειτε η κοινωνια μας ειναι σαπια ειτε οχι. Πιστευω οτι ειναι σαπια. Πιστευω οτι χωρις ολοκληρωτικη μεταστροφη της κοινωνιας μας προς καποιες καινουργιες (προ παντων ηθικες) αξιες, η εναλλαγη προσωπων στην εξουσια ειναι τζαμπα κοπος.
Για να μην παρεξηγηθω: δεν ειμαι ηθικολογος. Δεν θελω να επιβαλλω καμμια ηθικη. Και λιγοτερο απο ολα την δικη μου.
Εκεινο που λεω ειναι οτι σαν κοινωνια χρειαζομαστε καποιους (οποιουσδηποτε βρε αδερφε) κανονες, που θα τους ΣΕΒΟΝΤΑΙ ολοι.
Σημερα χρειαζομαστε απο εναν χωροφυλακα σε καθε γωνια του δρομου - αλλιως αυθαιρετει ο καθενας οπως του καπνισει.
Δεν με ενδιαφερει, ποιοί θα ειναι οι κανονες. Ας θεσπισουμε οποιους θελουμε. Αλλα να τους ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ μετα - χωρις να ειναι απαραιτητος ο χωροφυλακας.
Χωρις κανονες που να γινονται σεβαστοι απο το συνολο, δεν υπαρχει κοινωνια. Υπαρχει ζουγκλα, το δικιο του ισχυροτερου και το δικιο εκεινου που μπορει να εκβιαζει.
Κυταξτε γυρω σας και πειτε μου τι βλεπετε.
Φυσικά και το θέμα είναι ποιοτικό κι όχι αναγκαστικά ποσοτικό, η ευημερία όμως στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο μετράται όμως με ποσοτικούς όρους.
Επίσης καμία κοινωνία δεν πήγε ένα βήμα πιο μπροστά χωρίς τη διάχυση του πλούτου ή και των ευκαιρών σε μεγαλύτερες μάζες, τα κριτήρια είναι καθαρά ποσοτικά, απο εκεί θα ξεκινήσουμε για να κατακτήσουμε και την ποιότητα, διαφορετικά θα κομπάζουμε για έναν Καφάβη, έναν Ελύτη (για να μην πάω και πιο πίσω στους αρχαίους), αλλά παράλληλα θα κοιτάμε πως να πιάσουμε με κάθε τρόπο την καλή.
Το αίσθημα της δικαιοσύνης και του σεβασμού στον δημόσιο βίο, όπως και η ανάπτυξη του πολιτισμού δεν αισθάνομαι ότι προάγονται χωρίς την κατάκτηση μιας δικαιότερης διαχείρισης του παραγόμενου πλούτου.
Καλημερα αγαπητε,
πριν ακομα διαβασω το σχολιο σου, επεσα πανω σε αυτο. Προκειται για ενα (απο τα παμπολλα) παραδειγματα οσων γραφω πιο πανω.
Δεν διαφωνω φυσικα οτι η διαχυση του πλουτου ειναι απαραιτητη. H διαφωνια μας βρισκεται "μονο" πανω στο αιτιο / αιτιατο.
Εσυ γραφεις οτι "...χωρίς τη διάχυση του πλούτου ή και των ευκαιρών σε μεγαλύτερες μάζες, [...] απο εκεί θα ξεκινήσουμε για να κατακτήσουμε και την ποιότητα...".
Εγω λεω οτι χωρις ηθικες αξιες θα γινουμε (αν δεν ειμαστε ηδη) μια Μπανανία οπως αυτες στην Αφρικη. Θα γνωριζεις σιγουρα, οτι αυτες οι Μπανανιες διαθετουν αμυθητα πλουτη. Επειδη ομως επικρατει η αυθαιρεσια, η ανομια και το δικιο του ισχυροτερου (οπως στην Ελλαδα), τα πλουτη συγκεντρωνονται στην κλικα ενος δικτατορα και ο κοσμακης πεθαινει της πεινας.
Ηδη υπαρχουν αρκετοι που θεωρουν την σημερινη ελληνικη κυβερνηση σαν χουντα. Τεινω να τους δωσω δικιο.
Ειναι λιγακι σαν το διλημμα αυγου - κότας.
Εσυ γραφεις "πρωτα πλουτος για ολους και μετα ποιοτητα". Εγω γραφω "πρωτα θεσπιση + τηρηση νομων, και μετα αυξηση + διαχυση του πλουτου".
Οπως σε καθε παρομοιο διλημμα αυγου - κοτας, δεν εχω ετοιμες απαντησεις.
Εχω ομως μια ερωτηση. Στις περιοδους 1982 - 1993 και 1997 - 2005 το χρημα ετρεχε ποταμι για το μεγαλυτερο μερος του πληθυσμου (ειχαμε δλδ. διαχυση πλουτου). Πιστευεις οτι σ' αυτες τις περιοδους ανεβασαμε την ποιοτητα μας;
Καλημέρα Πειρατή,
Πάνω κάτω τα ίδια λέμε, στις Μπανανίες, όπως αναφέρεις κι εσύ, υπάρχει μεγάλος πλούτος αλλά συσσωρεύεται σε ελαχίστους και οι μάζες υποφέρουν, δεν υπάρχει διάχυση και τι να τους κάνεις τους νόμους όπως λες, αν δεν εφαρμόζονται, απλά για την έξωθεν καλή μαρτυρία;
Στην Ελλάδα σαφώς και δεν έχουμε Χούντα, το δεύτερο link που παραθέτεις δεν είναι καν άξιο σχολιασμού και λυπάμαι που διαβάζω αυτές τις ιντερνετικές ακτιβιστικές εξτραβαγκάντζες προκειμένου να δημιουργήσουμε εντύπωση.
Η διάχυση του πλούτου είναι προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας υγιούς οικονομίας και κοινωνίας, money makes the world go round, που έλεγε και η Λάιζα.
Οι κοινωνίες εκείνες που κατάφεραν να διαχειριστούν τους παραγωγικούς τους συντελεστές δικαιότερα και αποτελεσματικότερα και σε αυτούς τους συντελεστές δεν εντάσσεται μόνο το κεφάλαιο, αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό, απολαμβάνουν ένα υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης και δεν αναφέρομαι μόνο στη δυνατότητα να μπορείς να καταναλώνεις περισσότερο, αλλά και στη δυνατότητα να έχεις ευχερέστερη πρόσβαση στην παιδεία και στον πολιτισμό. Με άλλα λόγια, μπορεί να έχεις τους νόμους (στην Ελλάδα ειδικά έχουμε και πολυνομία και από την άλλη οι νόμοι καταπατούνται ή δεν εφαρμόζονται), μπορεί να έχεις το θεσμικό πλαίσιο, αλλά αν ο πλούτος συσσωρεύεται σε λίγους, τότε το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης πάει περίπατο. Τι να το κάνω το Μέγαρο Μουσικής, αν δεν έχω τα χρήματα να μπω μέσα.
Τι να τον κάνω τον σούπερ αυτοκινητόδρομο αν έχω τη δυνατότητα να τον διανύσω. Τι να τα κάνω πανεπιστήμια όταν δεν έχω τα μέσα να σπουδάσω το παιδί μου.
Τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια και δεν θα σταθώ μόνο στα χρονικά διαστήματα που αναφέρεις το χρήμα έτρεχε όντως ποτάμι. Τα τελευταία 30 χρόνια σίγουρα ζήσαμε καλύτερα και από τους γονείς και από τους παππούδες μας, είχαμε και έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε αυτά που ονειρευτήκαμε (σε παραπέμπω σε παλαιότερη κουβέντα που είχαμε μαζί σε κάποιο ποστ της Scarlett για την Κούβα), ταξιδέψαμε, σπουδάσαμε, κάναμε πολλά. Τα χρήματα όμως αυτά δεν ήταν χρήματα που προήλθαν τόσο από την παραγωγική οικονομία, αλλά ήταν δανεικά, δεν κάναμε κόπο να τα αποκτήσουμε, μας τα έδωσαν με την προοπτική κάποτε να τα επιστρέψουμε, κάποτε, πότε; λεπτομέρεια...δεν ιδρώσαμε για αυτά, δεν πονέσαμε, μας δόθηκε η αίσθηση ότι μας δωρίστηκαν, ο Τσοβόλας τα έδωσε όλα κι εμείς τα πήραμε και είπαμε κι ευχαριστώ. Ανεβάσαμε το βιοτικό μας επίπεδο κι όσοι ήταν πραγματικά έξυπνοι κι όχι εξυπνάκηδες ή λαμόγια ανέβασαν και την ποιότητά τους, γιατί τους δόθηκε η ευκαιρία, στον κλάδο μου αυτό το λέμε μόχλευση και δεν είναι καθόλου κακό πράγμα.
Δεν μιλάω όμως για αυτόν τον πλούτο, αυτός εξαγριώνει τελικά, δεν αναφέρομαι στα δανεικά, αλλά σε μια κοινωνία και σε μια οικονομία που έχει τη δυνατότητα να παράγει προϊόν με κάποια προστιθέμενη αξία, για να γίνει αυτό θέλει φυσικά το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο και θέλει και μια ανάλογη επιχειρηματική κουλτούρα την οποία δεν διαθέτουμε. Στην Ελλάδα ο επιχειρηματίας είναι ένας a priori απατεώνας, δημιουργήσαμε μια Σοβιετία με σκοπό η εγχώρια νομενκλατούρα να καρπώνεται τον πλούτο της χώρας, δεν υπήρξε διάχυση του πραγματικού πλούτου αν το καλοσκεφτείς, απλά το σύστημα μπούκωσε τη μάζα με junk food και κράτησε το φιλέτο για την πάρτη του. Τα θεσμικά πλαίσια πάνε περίπατο σε μια χώρα που δεν έχει μια σοβαρή αστική τάξη, σε μια χώρα που δεν απέκτησε μια σοβαρή επιχειρηματική κουλτούρα, δεν επένδυσε στο ανθρώπινο δυναμικό της, η γνώμη μου είναι ότι από εκεί ξεκινούν όλα. Το χρήμα τελικά μας χρησιμοποίησε δεν το χρησιμοποιήσαμε, δεν το αξιοποιήσαμε, γιατί ήταν χρήμα εύκολο.
Άλλωστε για να ξέρεις πώς να διαχέεις τον πλούτο και να κρατάς τις μάζες όσο γίνεται πιο ήσυχες θέλει κι αυτό την κουλτούρα του, ούτε αυτό δεν μάθαμε σωστά.
Δεν έχει άμεση σχέση με την συζήτηση αλλά η ανάλυση είναι εξαιρετική:
Νοικοκυραίοι, ραντιέρηδς, καιροσκόποι
Καλημερα, συγνωμη για την αργοπορημενη απαντηση (επεσε πολλη δουλεια χθες).
Φλυαρε, ευχαριστω για το λινκ. Ειχα διαβασει το κειμενο παλια και το βρισκω εξαιρετικο (και παντα επικαιρο). Ειναι μεγαλο μεν, αλλα περιγραφει πολυ σωστα την κοινωνια μας - χωρις σαρκασμους, κομματικες παρωπιδες και ιδεοληψιες.
* * * *
Τζων Μποη, μαλλον συμφωνουμε. Στο τελευταιο σου σχολιο γραφεις πραγματα που υποστηριζω κι εγω εδω και πολυν καιρο.
Ισως οι διαφορες μας να βρισκονται μονο στην διατυπωση τελικα.
Αυτο πρεπει να το ξεδιαλυνουμε πινοντας μια (η και δυο αν ευκολυνεσαι οικονομικα ;-) ) μπυρα, βλεποντας το ηλιοβασιλεμμα κατω απο τα αρμυρικια και εχοντας τις πατουσες μας στραμμενες προς την μερια της παραλιας.
Δεν εχω να προσθεσω κατι στο τελευταιο σου σχολιο - συμφωνω ειπαμε. Θα σταθω ομως σε δυο αποσπασματα που μου αρεσουν.
Το πρωτο ειναι η μοχλευση (μου θυμισες τις παλιες καλες εποχες που εφτιαχνα το xetra - μαζι με 100 αλλους εννοειται - για το γερμ. χρηματιστηριο).
Πραγματι, αυτο που θαυμαζω σε εναν ανθρωπο ειτε εναν λαο ειναι η μοχλευση. Το οτι παιρνει τα διαθεσιμα πλεονεκτηματα και τα χρησιμοποιει σαν μοχλο για να ανεβει περισσοτερο.
Εμεις πηραμε τα δανεικα λεφτα και τα σκορπισαμε στο να πουλησουμε μουρη μιας δηθεν ανωτεροτητας.
Με την 2η φραση σου, χτυπησες φλεβα μεσα μου.
"Δεν μιλάω όμως για αυτόν τον πλούτο, αυτός εξαγριώνει τελικά, [...]"
Ακριβως ετσι ειναι. Και αυτην την αγριαδα - που μεγαλωνει διαρκως - δεν την αντεχω.
Ωραία!
Για τις μπύρες είμαι φυσικά μέσα, μέχρι στιγμής αντέχω (οικονομικά) μέχρι και 3, αν καθυστερήσεις υπάρχει ο κίνδυνος να με κεράσεις :)
Φυσικά μιλάμε για απλές μπύρες στο κουτί, αν θες καμιά μοναστηριακή, να φροντίσω να ζητήσω δανεικά εγκαίρως :)
Post a Comment