Νεο-Μεσαιωνισμός
Το 2001 η Μ. ήταν μιά νορμάλ γυναίκα 37 χρονών. Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάπου την κάλεσαν και αποφάσισε να κάνει δώρο ένα καλό μουκάλι κρασί. Γιά να γίνει το δώρο ξεχωριστό, αποφάσισε να μην το αγοράσει από ένα τυχαίο ράφι του σουπερμάρκετ αλλά κατ' ευθείαν από τον παραγωγό.
Είναι μιά διαδεδομένη και όμορφη παράδοση στις κρασοπαραγωγικές περιοχές. Ο κάθε αμπελουργός έχει μπροστά στο κτήμα του ένα γραφικό ταβερνάκι όπου σερβίρει κρασομεζέδες μαζί με το δικό του κρασί. Η Μ. πήγε σε μιά τέτοια περιοχή, μπήκε σε ένα συμπαθητικό ταβερνάκι, δοκίμασε το κρασί, γνώρισε τον αγρότη / αμπελουργό / ταβερνιάρη και ... τον ερωτεύτηκε ;-)
Ο γάμος τους έγινε μερικούς μήνες αργότερα. Η Μ. παράτησε την δουλειά της και την μέχρι τότε ζωή της και ζει ευτυχισμένη με τον άντρα της - έναν εύθυμο και ωραίο τύπο - μέχρι σήμερα. Τους γνώρισα πριν λίγες βδομάδες, όπου μου διηγήθηκαν την ιστορία τους.
Λίγο μετά τον γάμο τους έτυχε να μπει μιά δημοσιογράφος στο μαγαζί τους. Η δημοσιογράφος έγραφε γιά ένα περιοδικό λαϊφσταιλ. Από εκείνα που αποτελούνται κατά 99.9% από διαφημίσεις. Τον Μάϊο σου λένε σε ποιά ξενοδοχεία να πας, τον Αύγουστο σου λένε σε ποιές συναυλίες να πας, τον χειμώνα ποιά παλτά να φορέσεις και τέτοια παρόμοια. Όταν δεν έχουν ένα καταναλωτικό αγαθό πρόχειρο να σου πλασσάρουν, σου λένε πως να είσαι καλός στο σεξ. Εννοείται ότι εσύ είσαι κουμπούρας στο σεξ, και περιμένεις από το περιοδικό γιά να μάθεις.
Τέλος πάντων, η δημοσιογράφος συμπάθησε την Μ. και τον άντρα της και τους υποσχέθηκε να γράψει ένα άρθρο γιά το κρασί τους. Το περιοδικό θα έβγαινε 15 μέρες αργότερα.
Η Μ. είχε ξεχάσει την δημοσιογράφο, όταν 12 μέρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο τους στις 3 το πρωί.
"Εσείς πουλάτε το Κοκκινέλι της Αγάπης; Θα ήθελα να παραγγείλω 2 κιβώτια", είπε μιά γυναικεία φωνή. Η Μ. τάχασε, νόμισε ότι πρόκειται γιά φάρσα και έκλεισε το τηλέφωνο. Ούτε καν ήξερε αν υπάρχει κρασί με την ονομασία "Κοκκινέλι της Αγάπης", πόσο μάλλον να το πουλήσει κιόλας.
Σε 20' το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Άλλη (γυνακεία) φωνή ήθελε να παραγγείλει το Κοκκινέλι της Αγάπης. Σε μισή ώρα το ίδιο. Και ξανά και ξανά. Η Μ. και ο άντρας της έχασαν τον ύπνο τους εκείνη την νύχτα. Το περίεργο ήταν ότι οι "φαρσέρ" έδιναν τα στοιχεία τους στο τηλέφωνο. Όνομα, διεύθυνση, αριθμό πιστωτικής κάρτας. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να σου κάνει φάρσες νυχτιάτικα και να σου δίνει τα στοιχεία του.
Το μυστήριο λύθηκε την άλλη μέρα, όταν έμαθαν ότι στις 3 τα μεσάνυχτα βγαίνει στο ίντερνετ η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού. Η δημοσιογράφος είχε εκπληρώσει την υπόσχεση της. Είχε γράψει ένα απλό (διαφημιστικό) αρθράκι όπου έλεγε ότι δοκίμασε το κρασί της Μ. και ότι η Μ. γνώρισε τον άντρα της με αφορμή το κρασί. Η ονομασία "Κοκκινέλι της Αγάπης" ήταν μιά αυθαίρετη εφεύρεση της δημοσιογράφου και ταυτόχρονα ο τίτλος του άρθρου.
Παρένθεση: το ήξερα ότι υπάρχουν βίτσια και βίτσια σ' αυτόν τον ντουνιά. Αλλά το να την βρίσκεις διαβάζοντας λαιφσταιλ περιοδικά στο ιντερνετ στις 3 τα χαράματα, ούτε στις πιό τρελές μου φαντασιώσεις. Αφήνω το άλλο βίτσιο, το να παραγγέλνεις κρασί νυχτιάτικα.
Στις επόμενες μέρες έγινε το έλα να δεις. Η Μ. και ο άντρας της πούλησαν την παραγωγή όλης της χρονιάς μέσα σε 1 βδομάδα (είχε βγει και η έντυπη έκδοση του περιοδικού ενδιάμεσα). Αναγκάστηκαν να προσλάβουν εποχιακούς υπάλληλους γιά να απαντάνε στα τηλέφωνα και να πακετάρουν τα δέματα προς τους πελάτες. Πελάτισσες γιά την ακρίβεια.
Όταν μετά από 1 βδομάδα άρχισαν να λένε ότι δεν έχουν άλλο Κοκκινέλι της Αγάπης αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο μήνυσης. Γυναίκες σε κατάσταση απόγνωσης τους εκλιπαρούσαν γιά ένα τελευταίο μπουκάλι. Αν δεν το έπαιρναν, τους απειλούσαν ότι "κοροιδεύουν τον κόσμο".
Από τότε έχουν περάσει 7 χρόνια. Αν και κανένα άρθρο δεν (ξανα)δημοσιεύτηκε πουθενά, αν και δεν έγινε καμμία άλλη άμεση ή έμμεση διαφήμιση, αν και η παραγωγή του συγκεκριμένου κρασιού 3πλασιάστηκε, αν και η τιμή του ανέβηκε, το "Κοκκινέλι της Αγάπης" εξαντλείται κάθε χρόνο μέσα σε 3-4 βδομάδες.
Όλη η περιοχή είναι κρασοπαραγωγική. Όλοι οι αμπελουργοί της περιοχής καλλιεργούν τις ίδιες ποικιλίες με το ίδιο νερό στο ίδιο χώμα, με τις ίδιες καιρικές συνθήκες. Αντικειμενικά, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον πλανήτη Γη, που να μπορεί να ξεχωρίσει γευστικά το Κοκκινέλι της Αγάπης από τα υπόλοιπα κρασιά της περιοχής.
Κι' όμως εξαντλείται. Κάθε χρόνο. Οι γείτονες της Μ. θέλουν να σκοτώσουν τις γυναίκες τους γιά να μπορέσουν κι αυτοί να ερωτευτούν από την αρχή και να παράγουν το δικό τους "της Αγάπης".
****
Τι είναι αυτό που τρελαίνει τις γυναίκες έτσι; Πως είναι δυνατόν να έχουμε κατέβει από τα δέντρα εδώ και 300.000 χρόνια και ο ανθρώπινος εγκέφαλος να είναι ακόμα τόσο πρωτόγονος;
100 χρόνια μετά από το πρώτο κίνημα χειραφέτησης, 40 χρόνια μετά το κάψιμο των σουτιέν και τον ελεύθερο έρωτα, οι γυναίκες πιστεύουν ότι αν πιούν από ένα συγκεκριμένο κρασί, θα συναντήσουν το πριγκηπόπουλο με το άσπρο άλογο στην επόμενη στροφή του δρόμου.
Καμμιά δεν αναρωτιέται, αν πράγματι χρειάζεται ένα πριγκηπόπουλο, ή οποιονδήποτε άλλον άντρα; Καμμιά δεν μπορεί να φανταστεί, ότι (ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο άντρας στόχος στην ζωή μιάς γυναίκας) δεν αρκεί η κατανάλωση ενός κρασιού;
ΟΚ, οι πιό πάνω ερωτήσεις είναι ρητορικές. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που σίγουρα δεν σκέφτονται έτσι. Σωστές γυναίκες, λογικές και κυρίως ανεξάρτητες. Ανάμεσα τους κι εκείνη που αγαπώ. Αλλά η κυρίαρχη νοοτροπία είναι δυστυχώς εκείνων των γυναικών που πιστεύουν ότι ένα κρασί θα τους φέρει τον Έρωτα.
Κατ' επέκταση, πιστεύουν ότι με το να φορέσουν το "τάδε" ρούχο θα γίνουν ελκυστικές, με το να πάνε στο "τάδε" μαγαζί θα περάσουν καλά και ότι πρέπει να ακολουθήσουν την "τάδε" μόδα.
Τα λαιφσταιλ περιοδικά αλλά και και όλα τα ριάλιτυ στην τηλεόραση κερδίζουν συνεχώς κοινό. Κυρίως γυνακείο κοινό.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει μόνο στις γυναίκες, ή υπάρχουν και γιά τους άντρες ανάλογα στοιχεία; Συνέβαινε πάντοτε ή πρόκειται γιά σημάδι των καιρών;
Πιστεύω ότι (α) ισχύει και γιά τους άντρες αλλά σε σημαντικά μικρότερο βαθμό και (β) είναι καινούργιο, σημερινό φαινόμενο. Οι παλιότερες γενιές δεν το ήξεραν.
Η επικράτηση του καπιταλισμού στις χώρες του 1ου κόσμου έφερε - γιά πρώτη φορά στην ιστορία - το άτομο σαν μονάδα στο προσκήνιο. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, "άτομα" δεν υπήρχαν. Οι κοινωνικές δομές ήταν αυστηρότατες, οι ρόλοι ήταν προκαθορισμένοι και τα στεγανά ήταν τεράστια.
Οι χωρικοί καλλιεργούσαν την γη, οι φεουδάρχες έπαιρναν τα αγαθά, ο κλήρος είχε την ιδεολογική / θρησκευτική / ηθική εξουσία, οι βασιλιάδες κυβερνούσαν και έκαναν πολέμους.
Κάθε τάξη είχε τους δικούς της κανόνες λειτουργίας. Οι κανόνες ήταν γνωστοί σε όλους - όχι όμως και ίδιοι γιά όλους. Αλλο δίκαιο είχει ο χωρικός, άλλο ο αριστοκράτης. Οι παραβάτες όμως τιμωρούνταν με αποπομπή από την τάξη τους. Οι ρόλοι ήταν στεγανοί. Το να παντρευτεί ένας φτωχός / -ιά έναν πλούσιο / -α ήταν αδιανόητο. Μέχρι το 1970 αποτελούσε θέμα για κινηματογραφικά μελοδράματα. "Στέλλα, κρατάω μαχαίρι".
Σήμερα, κανένας δεν γράφει μελοδράματα γιά ζευγάρια από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Είναι αυτονότητο, οι ρόλοι δεν είναι πιά στεγανοί. Κυρίως, δεν υπάρχουν πιά ρόλοι.
Τα χθεσινά τυριά απόχτησαν (μαύρα) λεφτά, αγόρασαν Πόρσε Καγιέν και αποτελούν το κοινωνικό πρότυπο της χώρας. Δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί γιά (σχεδόν) τίποτα, δεν υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Οπως λένε και οι αμερικάνοι: anything goes.
Το πρόβλημα είναι, ότι κατεδαφίστηκαν μεν όλοι οι παλιοί κανόνες, όλες οι παλιές κοινωνικές δομές, αλλά τίποτα δεν ήρθε στην θέση τους. Το μόνο που ισχύει σήμερα είναι το "κόψε τον λαιμό σου και βγάλτα πέρα".
Πιστεύω ότι αυτό ισχύει γιά όλους μας μεν, αλλά πολύ περισσότερο γιά τις γυναίκες. Ο ρόλος του άντρα στην κοινωνία δεν άλλαξε πολύ. Ανέκαθεν ο άντρας είχε την υποχρέωση να δουλέψει, να κερδίσει πολλά λεφτά και να θρέψει την οικογένεια του. Η κοινωνική αναγνώριση γιά τον άντρα έρχεται μαζί με την οικονομική του ευρωστία. Ακόμα και ο ρόλος του στο σεξουαλικό παιχνίδι είναι λίγο-πολύ ίδιος τα τελευταία 2500 χρόνια. Στις γυναίκες δείχνουμε τους ωραίους μύς μας, την πιστωτική μας κάρτα και ελπίζουμε να τσιμπήσουν. Στους ανταγωνιστές μας λέμε "ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε; " και ελπίζουμε να το βάλουν στα πόδια ;-)
Αντίθετα γιά τις γυναίκες η ζωή άλλαξε δραματικά. Μέχρι πριν 40-50 χρόνια ακόμα αποφάσιζε ο πατέρας σου, ποιόν θα παντρευτείς. Σήμερα πρέπει να τον διαλέξεις η ίδια. Ωραία μεν η ελευθερία, αλλά ποιά είναι τα κριτήρια της επιλογής σου; Ποιός σε έμαθε να διαλέγεις τον "σωστό" άντρα; Κανένας, γι' αυτό και οι γυναίκες κάνουν τόσες καταστροφικά λάθος επιλογές.
Αντίθετα, τα κριτήρια του άντρα γιά να διαλέξει την "σωστή" έχουν μείνει τα ίδια και είναι πασίγνωστα.
Μέχρι πριν μιά γενιά, η γυναίκα είχε κοινωνική αναγνώριση σαν νοικοκυρά και μάνα. Σήμερα θεωρείται ντροπή να δηλώσεις "επάγγελμα: οικιακά".
Η ηλικία δεν έπαιζε μεγάλο ρόλο. Σαν μάνα και νοικοκυρά ήσουν ενταγμένη σε έναν κοινωνικό ιστό, που σε προστάτευε και σε αναγνώριζε. Ανεξάρτητα από το αν έχεις ρυτίδες ή όχι. Ανεξάρτητα από το αν είσαι 20 - 30 - 40 η 70 χρονών. Σήμερα το να είσαι 45 χρονών και να έχεις ρυτίδες θεωρείται προσωπική αποτυχία. Όποια δεν είναι δίμετρη μοντέλα δεν επιτρέπεται να βγαίνει στον δρόμο.
Αλλά και στο σεξουαλικό παιχνίδι η γυναίκα έχασε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Πάντα υπήρχαν πρότυπα ομορφιάς. Αλλά οι δεσποσύνες του 19ου αιώνα επί ένα 24ωρο κάθε μέρα έξυναν τα νύχια τους. Κυριολεκτικά ;-) Η σημερινή γυναίκα πρέπει να δουλεύει 8ωρο, να φέρνει αρκετά λεφτά, να μεγαλώνει σωστά τα παιδιά της αλλά ΚΑΙ να είναι καυτή στο κρεββάτι, γιατί αλλιώς ο Θανασάρας με την μπυροκοιλιά θα προτιμήσει τις τσόντες στο ίντερνετ.
Το πρόβλημα της σημερινής γυναίκας δεν είναι να τα κάνει όλα αυτά. Το πρόβλημα της είναι ότι κανείς δεν της εξήγησε το ΠΩΣ θα τα κάνει. Πως γίνεται μιά γυναίκα καυτή στο κρεβάτι; Μέχρι το 1970 υπήρχαν κανόνες, οδηγίες (μητέρα προς κόρη), έστω θρησκευτικές επιταγές. Κάθε γυναίκα ήξερε τι να κάνει και τι να μην κάνει.
Σήμερα το έχουν όλες ξυρισμένο, ασχολούνται με το αν θα ξυρίσουν τις εναπομείνασες τρίχες (αν υπάρχουν) σε τρίγωνο ή σε σχήμα καρδούλας, φοράνε σκουλαρίκια στον αφαλό (η ύψιστη ξεφτίλα), τρυπάνε την γλώσσα, τα φρύδια και τα μάγουλα, περνάνε χαλκά στην κλειτορίδα και παρ' όλα αυτά δεν μπορούν να πετύχουν έναν οργασμό.
Λογικό. Κανένας δεν λέει στις γυναίκες σήμερα τι είναι ο οργασμός και τι προυποθέσεις χρειάζονται γιά έναν καλό οργασμό. Τα λαιφσταιλ περιοδικά ισχυρίζονται ότι κατέχουν το μυστικό αλλά στην πραγματικότητα θέλουν να σου πουλήσουν ρούχα και κρέμες.
Όσους χαλκάδες και να περάσεις στην κλειτορίδα σου, ακόμα δεν έμαθες να φτιάχνεις μιά σωστή σχέση. Στην γενική νοοτροπία του "κόψε τον λαιμό σου" και του anything goes, όλοι περιμένουν από εσένα να τα κάνεις όλα τέλεια, αλλά κανένας δεν σου λέει πως. Δεν σου λέει καν τι είναι το τέλειο, δεν υπάρχουν καν σταθερά κριτήρια γιά το σωστό και το λάθος (Όσο δεν υπάρχουν κριτήρια, ισχύει ο μινιμαλισμός. Αν τα παιδιά σου δεν έγιναν πρεζόνια, θεωρείσαι πετυχημένη μάνα).
Οτιδήποτε όμως και να γίνει, σε κάθε περίπτωση, αλοίμονο σου αν είσαι 40+ χρονών και τολμάς να έχεις ρυτίδες.
****
Υπάρχει λύση σε αυτό; Μπορούν οι γυναίκες να αντιδράσουν;
Ναι. Με τον Νεο-Μεσαιωνισμό (ο όρος είναι δική μου εφεύρεση).
Ξαφνικά, οι πιό ηλίθιες εκπρόσωποι του γυναικείου φύλου γίνονται πρότυπα. Η βλαμμένη Μπρίτνευ Σπήαρς (στα νιάτα της) και η ακόμα πιό βλαμμένη Σάρα Πέηλην αποκτούν επιρροή σε εκατομμύρια νέες γυναίκες. Κοινό τους γνώρισμα: η παρθενία πριν τον γάμο.
Το λευκό νυφικό γίνεται αυτοσκοπός. Μάλιστα όσο μεγαλώνει η οικονομική κρίση, τόσο περισσότερες γυναίκες θα αναζητούν την (οικονομική) σιγουριά ενός γάμου. Με όποιον νάναι, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν κριτήρια για να βρεις τον σωστό σύντροφο.
Η καινούργια φράση κλειδί: "θέλω παιδιά".
Όχι "θέλω παιδιά από τον Μήτσο / τον Κώστα / τον Μπάμπη". Γενικά "θέλω παιδί". Από όποιον νάναι. Αρκεί να με τρέφει κάποιος, όποιος λάχει. Αρκεί να βγω από την ανάγκη να καθορίζω την ζωή μου μόνη μου. Αρκεί να ξαναβρώ τους σταθερούς κανόνες συμπεριφοράς που είχε η προγιαγιά μου.
Η καινούργια γυναικεία σεξουαλική συμπεριφορά: Εμένα που με βλέπεις είμαι bitch και τα-κάνω-όλα. Τύφλα νάχει η πορνοσταρ με τις 50 ταινίες στο ενεργητικό της. Αυτό δηλώνει το προκλητικό ντύσιμο μου και οι χαλκάδες στα διάφορα μέρη του κορμιού μου. Στην θεωρία βέβαια. Γιατί στην πράξη, αν κάποιος ακουμπήσει αυτά τα κοριτσάκια, θα βάλουν τα κλάμματα από τον τρόμο. Στην πράξη, ούτε να γδυθούν δεν μπορούν. Και θέλουν να "δοθούν" (τι γελοία έκφραση) σ' έναν άντρα, μόνο αν τον αγαπάνε.
Τα λαιφσταιλ περιοδικά και τα ριάλιτυ ποτέ δεν ήταν τόσο ισχυρά όσο τώρα. Οι γυναίκες αναζητούν σ' αυτά τους κανόνες συμπεριφοράς και τις συνταγές ευτυχίας που δεν τους προσφέρει η υπόλοιπη κοινωνία.
Ακόμα κι αν οι κανόνες αυτοί τους λένε να πιούν ένα συγκεκριμένο κρασί σαν υπόσχεση ευτυχίας.
Υ.Γ. Τελικά το Κοκκινέλι της Αγάπης δεν μπόρεσα να το δοκιμάσω. Είναι εξαντλημένο - εννοείται. Δοκίμασα όμως αρκετά από τα άλλα κρασιά της περιοχής και μπορώ να βεβαιώσω ότι έχουν θεσπέσια γεύση. Καθώς δεν περιμένω να βρω τον Έρωτα (τον έχω ήδη ;-) ) μπορώ να συγκεντρωθώ στην γεύση και την μυρωδιά ενός κρασιού - όχι στην ονομασία.
Υ.Υ.Γ. Την ταβερνούλα και το κρασί της Μ. και του άντρα της μπορώ να τα συστήσω ανεπιφύλακτα. Είναι και οι 2 θαυμάσιοι άνθρωποι, όλη αυτή η βαβούρα δεν τους έχει επηρρεάσει. Απλά χαίρονται γιά τις αυξημένες πωλήσεις. Και τίποτα άλλο.
Είναι μιά διαδεδομένη και όμορφη παράδοση στις κρασοπαραγωγικές περιοχές. Ο κάθε αμπελουργός έχει μπροστά στο κτήμα του ένα γραφικό ταβερνάκι όπου σερβίρει κρασομεζέδες μαζί με το δικό του κρασί. Η Μ. πήγε σε μιά τέτοια περιοχή, μπήκε σε ένα συμπαθητικό ταβερνάκι, δοκίμασε το κρασί, γνώρισε τον αγρότη / αμπελουργό / ταβερνιάρη και ... τον ερωτεύτηκε ;-)
Ο γάμος τους έγινε μερικούς μήνες αργότερα. Η Μ. παράτησε την δουλειά της και την μέχρι τότε ζωή της και ζει ευτυχισμένη με τον άντρα της - έναν εύθυμο και ωραίο τύπο - μέχρι σήμερα. Τους γνώρισα πριν λίγες βδομάδες, όπου μου διηγήθηκαν την ιστορία τους.
Λίγο μετά τον γάμο τους έτυχε να μπει μιά δημοσιογράφος στο μαγαζί τους. Η δημοσιογράφος έγραφε γιά ένα περιοδικό λαϊφσταιλ. Από εκείνα που αποτελούνται κατά 99.9% από διαφημίσεις. Τον Μάϊο σου λένε σε ποιά ξενοδοχεία να πας, τον Αύγουστο σου λένε σε ποιές συναυλίες να πας, τον χειμώνα ποιά παλτά να φορέσεις και τέτοια παρόμοια. Όταν δεν έχουν ένα καταναλωτικό αγαθό πρόχειρο να σου πλασσάρουν, σου λένε πως να είσαι καλός στο σεξ. Εννοείται ότι εσύ είσαι κουμπούρας στο σεξ, και περιμένεις από το περιοδικό γιά να μάθεις.
Τέλος πάντων, η δημοσιογράφος συμπάθησε την Μ. και τον άντρα της και τους υποσχέθηκε να γράψει ένα άρθρο γιά το κρασί τους. Το περιοδικό θα έβγαινε 15 μέρες αργότερα.
Η Μ. είχε ξεχάσει την δημοσιογράφο, όταν 12 μέρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο τους στις 3 το πρωί.
"Εσείς πουλάτε το Κοκκινέλι της Αγάπης; Θα ήθελα να παραγγείλω 2 κιβώτια", είπε μιά γυναικεία φωνή. Η Μ. τάχασε, νόμισε ότι πρόκειται γιά φάρσα και έκλεισε το τηλέφωνο. Ούτε καν ήξερε αν υπάρχει κρασί με την ονομασία "Κοκκινέλι της Αγάπης", πόσο μάλλον να το πουλήσει κιόλας.
Σε 20' το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Άλλη (γυνακεία) φωνή ήθελε να παραγγείλει το Κοκκινέλι της Αγάπης. Σε μισή ώρα το ίδιο. Και ξανά και ξανά. Η Μ. και ο άντρας της έχασαν τον ύπνο τους εκείνη την νύχτα. Το περίεργο ήταν ότι οι "φαρσέρ" έδιναν τα στοιχεία τους στο τηλέφωνο. Όνομα, διεύθυνση, αριθμό πιστωτικής κάρτας. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να σου κάνει φάρσες νυχτιάτικα και να σου δίνει τα στοιχεία του.
Το μυστήριο λύθηκε την άλλη μέρα, όταν έμαθαν ότι στις 3 τα μεσάνυχτα βγαίνει στο ίντερνετ η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού. Η δημοσιογράφος είχε εκπληρώσει την υπόσχεση της. Είχε γράψει ένα απλό (διαφημιστικό) αρθράκι όπου έλεγε ότι δοκίμασε το κρασί της Μ. και ότι η Μ. γνώρισε τον άντρα της με αφορμή το κρασί. Η ονομασία "Κοκκινέλι της Αγάπης" ήταν μιά αυθαίρετη εφεύρεση της δημοσιογράφου και ταυτόχρονα ο τίτλος του άρθρου.
Παρένθεση: το ήξερα ότι υπάρχουν βίτσια και βίτσια σ' αυτόν τον ντουνιά. Αλλά το να την βρίσκεις διαβάζοντας λαιφσταιλ περιοδικά στο ιντερνετ στις 3 τα χαράματα, ούτε στις πιό τρελές μου φαντασιώσεις. Αφήνω το άλλο βίτσιο, το να παραγγέλνεις κρασί νυχτιάτικα.
Στις επόμενες μέρες έγινε το έλα να δεις. Η Μ. και ο άντρας της πούλησαν την παραγωγή όλης της χρονιάς μέσα σε 1 βδομάδα (είχε βγει και η έντυπη έκδοση του περιοδικού ενδιάμεσα). Αναγκάστηκαν να προσλάβουν εποχιακούς υπάλληλους γιά να απαντάνε στα τηλέφωνα και να πακετάρουν τα δέματα προς τους πελάτες. Πελάτισσες γιά την ακρίβεια.
Όταν μετά από 1 βδομάδα άρχισαν να λένε ότι δεν έχουν άλλο Κοκκινέλι της Αγάπης αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο μήνυσης. Γυναίκες σε κατάσταση απόγνωσης τους εκλιπαρούσαν γιά ένα τελευταίο μπουκάλι. Αν δεν το έπαιρναν, τους απειλούσαν ότι "κοροιδεύουν τον κόσμο".
Από τότε έχουν περάσει 7 χρόνια. Αν και κανένα άρθρο δεν (ξανα)δημοσιεύτηκε πουθενά, αν και δεν έγινε καμμία άλλη άμεση ή έμμεση διαφήμιση, αν και η παραγωγή του συγκεκριμένου κρασιού 3πλασιάστηκε, αν και η τιμή του ανέβηκε, το "Κοκκινέλι της Αγάπης" εξαντλείται κάθε χρόνο μέσα σε 3-4 βδομάδες.
Όλη η περιοχή είναι κρασοπαραγωγική. Όλοι οι αμπελουργοί της περιοχής καλλιεργούν τις ίδιες ποικιλίες με το ίδιο νερό στο ίδιο χώμα, με τις ίδιες καιρικές συνθήκες. Αντικειμενικά, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον πλανήτη Γη, που να μπορεί να ξεχωρίσει γευστικά το Κοκκινέλι της Αγάπης από τα υπόλοιπα κρασιά της περιοχής.
Κι' όμως εξαντλείται. Κάθε χρόνο. Οι γείτονες της Μ. θέλουν να σκοτώσουν τις γυναίκες τους γιά να μπορέσουν κι αυτοί να ερωτευτούν από την αρχή και να παράγουν το δικό τους "της Αγάπης".
****
Τι είναι αυτό που τρελαίνει τις γυναίκες έτσι; Πως είναι δυνατόν να έχουμε κατέβει από τα δέντρα εδώ και 300.000 χρόνια και ο ανθρώπινος εγκέφαλος να είναι ακόμα τόσο πρωτόγονος;
100 χρόνια μετά από το πρώτο κίνημα χειραφέτησης, 40 χρόνια μετά το κάψιμο των σουτιέν και τον ελεύθερο έρωτα, οι γυναίκες πιστεύουν ότι αν πιούν από ένα συγκεκριμένο κρασί, θα συναντήσουν το πριγκηπόπουλο με το άσπρο άλογο στην επόμενη στροφή του δρόμου.
Καμμιά δεν αναρωτιέται, αν πράγματι χρειάζεται ένα πριγκηπόπουλο, ή οποιονδήποτε άλλον άντρα; Καμμιά δεν μπορεί να φανταστεί, ότι (ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο άντρας στόχος στην ζωή μιάς γυναίκας) δεν αρκεί η κατανάλωση ενός κρασιού;
ΟΚ, οι πιό πάνω ερωτήσεις είναι ρητορικές. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που σίγουρα δεν σκέφτονται έτσι. Σωστές γυναίκες, λογικές και κυρίως ανεξάρτητες. Ανάμεσα τους κι εκείνη που αγαπώ. Αλλά η κυρίαρχη νοοτροπία είναι δυστυχώς εκείνων των γυναικών που πιστεύουν ότι ένα κρασί θα τους φέρει τον Έρωτα.
Κατ' επέκταση, πιστεύουν ότι με το να φορέσουν το "τάδε" ρούχο θα γίνουν ελκυστικές, με το να πάνε στο "τάδε" μαγαζί θα περάσουν καλά και ότι πρέπει να ακολουθήσουν την "τάδε" μόδα.
Τα λαιφσταιλ περιοδικά αλλά και και όλα τα ριάλιτυ στην τηλεόραση κερδίζουν συνεχώς κοινό. Κυρίως γυνακείο κοινό.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει μόνο στις γυναίκες, ή υπάρχουν και γιά τους άντρες ανάλογα στοιχεία; Συνέβαινε πάντοτε ή πρόκειται γιά σημάδι των καιρών;
Πιστεύω ότι (α) ισχύει και γιά τους άντρες αλλά σε σημαντικά μικρότερο βαθμό και (β) είναι καινούργιο, σημερινό φαινόμενο. Οι παλιότερες γενιές δεν το ήξεραν.
Η επικράτηση του καπιταλισμού στις χώρες του 1ου κόσμου έφερε - γιά πρώτη φορά στην ιστορία - το άτομο σαν μονάδα στο προσκήνιο. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, "άτομα" δεν υπήρχαν. Οι κοινωνικές δομές ήταν αυστηρότατες, οι ρόλοι ήταν προκαθορισμένοι και τα στεγανά ήταν τεράστια.
Οι χωρικοί καλλιεργούσαν την γη, οι φεουδάρχες έπαιρναν τα αγαθά, ο κλήρος είχε την ιδεολογική / θρησκευτική / ηθική εξουσία, οι βασιλιάδες κυβερνούσαν και έκαναν πολέμους.
Κάθε τάξη είχε τους δικούς της κανόνες λειτουργίας. Οι κανόνες ήταν γνωστοί σε όλους - όχι όμως και ίδιοι γιά όλους. Αλλο δίκαιο είχει ο χωρικός, άλλο ο αριστοκράτης. Οι παραβάτες όμως τιμωρούνταν με αποπομπή από την τάξη τους. Οι ρόλοι ήταν στεγανοί. Το να παντρευτεί ένας φτωχός / -ιά έναν πλούσιο / -α ήταν αδιανόητο. Μέχρι το 1970 αποτελούσε θέμα για κινηματογραφικά μελοδράματα. "Στέλλα, κρατάω μαχαίρι".
Σήμερα, κανένας δεν γράφει μελοδράματα γιά ζευγάρια από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Είναι αυτονότητο, οι ρόλοι δεν είναι πιά στεγανοί. Κυρίως, δεν υπάρχουν πιά ρόλοι.
Τα χθεσινά τυριά απόχτησαν (μαύρα) λεφτά, αγόρασαν Πόρσε Καγιέν και αποτελούν το κοινωνικό πρότυπο της χώρας. Δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί γιά (σχεδόν) τίποτα, δεν υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Οπως λένε και οι αμερικάνοι: anything goes.
Το πρόβλημα είναι, ότι κατεδαφίστηκαν μεν όλοι οι παλιοί κανόνες, όλες οι παλιές κοινωνικές δομές, αλλά τίποτα δεν ήρθε στην θέση τους. Το μόνο που ισχύει σήμερα είναι το "κόψε τον λαιμό σου και βγάλτα πέρα".
Πιστεύω ότι αυτό ισχύει γιά όλους μας μεν, αλλά πολύ περισσότερο γιά τις γυναίκες. Ο ρόλος του άντρα στην κοινωνία δεν άλλαξε πολύ. Ανέκαθεν ο άντρας είχε την υποχρέωση να δουλέψει, να κερδίσει πολλά λεφτά και να θρέψει την οικογένεια του. Η κοινωνική αναγνώριση γιά τον άντρα έρχεται μαζί με την οικονομική του ευρωστία. Ακόμα και ο ρόλος του στο σεξουαλικό παιχνίδι είναι λίγο-πολύ ίδιος τα τελευταία 2500 χρόνια. Στις γυναίκες δείχνουμε τους ωραίους μύς μας, την πιστωτική μας κάρτα και ελπίζουμε να τσιμπήσουν. Στους ανταγωνιστές μας λέμε "ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε; " και ελπίζουμε να το βάλουν στα πόδια ;-)
Αντίθετα γιά τις γυναίκες η ζωή άλλαξε δραματικά. Μέχρι πριν 40-50 χρόνια ακόμα αποφάσιζε ο πατέρας σου, ποιόν θα παντρευτείς. Σήμερα πρέπει να τον διαλέξεις η ίδια. Ωραία μεν η ελευθερία, αλλά ποιά είναι τα κριτήρια της επιλογής σου; Ποιός σε έμαθε να διαλέγεις τον "σωστό" άντρα; Κανένας, γι' αυτό και οι γυναίκες κάνουν τόσες καταστροφικά λάθος επιλογές.
Αντίθετα, τα κριτήρια του άντρα γιά να διαλέξει την "σωστή" έχουν μείνει τα ίδια και είναι πασίγνωστα.
Μέχρι πριν μιά γενιά, η γυναίκα είχε κοινωνική αναγνώριση σαν νοικοκυρά και μάνα. Σήμερα θεωρείται ντροπή να δηλώσεις "επάγγελμα: οικιακά".
Η ηλικία δεν έπαιζε μεγάλο ρόλο. Σαν μάνα και νοικοκυρά ήσουν ενταγμένη σε έναν κοινωνικό ιστό, που σε προστάτευε και σε αναγνώριζε. Ανεξάρτητα από το αν έχεις ρυτίδες ή όχι. Ανεξάρτητα από το αν είσαι 20 - 30 - 40 η 70 χρονών. Σήμερα το να είσαι 45 χρονών και να έχεις ρυτίδες θεωρείται προσωπική αποτυχία. Όποια δεν είναι δίμετρη μοντέλα δεν επιτρέπεται να βγαίνει στον δρόμο.
Αλλά και στο σεξουαλικό παιχνίδι η γυναίκα έχασε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Πάντα υπήρχαν πρότυπα ομορφιάς. Αλλά οι δεσποσύνες του 19ου αιώνα επί ένα 24ωρο κάθε μέρα έξυναν τα νύχια τους. Κυριολεκτικά ;-) Η σημερινή γυναίκα πρέπει να δουλεύει 8ωρο, να φέρνει αρκετά λεφτά, να μεγαλώνει σωστά τα παιδιά της αλλά ΚΑΙ να είναι καυτή στο κρεββάτι, γιατί αλλιώς ο Θανασάρας με την μπυροκοιλιά θα προτιμήσει τις τσόντες στο ίντερνετ.
Το πρόβλημα της σημερινής γυναίκας δεν είναι να τα κάνει όλα αυτά. Το πρόβλημα της είναι ότι κανείς δεν της εξήγησε το ΠΩΣ θα τα κάνει. Πως γίνεται μιά γυναίκα καυτή στο κρεβάτι; Μέχρι το 1970 υπήρχαν κανόνες, οδηγίες (μητέρα προς κόρη), έστω θρησκευτικές επιταγές. Κάθε γυναίκα ήξερε τι να κάνει και τι να μην κάνει.
Σήμερα το έχουν όλες ξυρισμένο, ασχολούνται με το αν θα ξυρίσουν τις εναπομείνασες τρίχες (αν υπάρχουν) σε τρίγωνο ή σε σχήμα καρδούλας, φοράνε σκουλαρίκια στον αφαλό (η ύψιστη ξεφτίλα), τρυπάνε την γλώσσα, τα φρύδια και τα μάγουλα, περνάνε χαλκά στην κλειτορίδα και παρ' όλα αυτά δεν μπορούν να πετύχουν έναν οργασμό.
Λογικό. Κανένας δεν λέει στις γυναίκες σήμερα τι είναι ο οργασμός και τι προυποθέσεις χρειάζονται γιά έναν καλό οργασμό. Τα λαιφσταιλ περιοδικά ισχυρίζονται ότι κατέχουν το μυστικό αλλά στην πραγματικότητα θέλουν να σου πουλήσουν ρούχα και κρέμες.
Όσους χαλκάδες και να περάσεις στην κλειτορίδα σου, ακόμα δεν έμαθες να φτιάχνεις μιά σωστή σχέση. Στην γενική νοοτροπία του "κόψε τον λαιμό σου" και του anything goes, όλοι περιμένουν από εσένα να τα κάνεις όλα τέλεια, αλλά κανένας δεν σου λέει πως. Δεν σου λέει καν τι είναι το τέλειο, δεν υπάρχουν καν σταθερά κριτήρια γιά το σωστό και το λάθος (Όσο δεν υπάρχουν κριτήρια, ισχύει ο μινιμαλισμός. Αν τα παιδιά σου δεν έγιναν πρεζόνια, θεωρείσαι πετυχημένη μάνα).
Οτιδήποτε όμως και να γίνει, σε κάθε περίπτωση, αλοίμονο σου αν είσαι 40+ χρονών και τολμάς να έχεις ρυτίδες.
****
Υπάρχει λύση σε αυτό; Μπορούν οι γυναίκες να αντιδράσουν;
Ναι. Με τον Νεο-Μεσαιωνισμό (ο όρος είναι δική μου εφεύρεση).
Ξαφνικά, οι πιό ηλίθιες εκπρόσωποι του γυναικείου φύλου γίνονται πρότυπα. Η βλαμμένη Μπρίτνευ Σπήαρς (στα νιάτα της) και η ακόμα πιό βλαμμένη Σάρα Πέηλην αποκτούν επιρροή σε εκατομμύρια νέες γυναίκες. Κοινό τους γνώρισμα: η παρθενία πριν τον γάμο.
Το λευκό νυφικό γίνεται αυτοσκοπός. Μάλιστα όσο μεγαλώνει η οικονομική κρίση, τόσο περισσότερες γυναίκες θα αναζητούν την (οικονομική) σιγουριά ενός γάμου. Με όποιον νάναι, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν κριτήρια για να βρεις τον σωστό σύντροφο.
Η καινούργια φράση κλειδί: "θέλω παιδιά".
Όχι "θέλω παιδιά από τον Μήτσο / τον Κώστα / τον Μπάμπη". Γενικά "θέλω παιδί". Από όποιον νάναι. Αρκεί να με τρέφει κάποιος, όποιος λάχει. Αρκεί να βγω από την ανάγκη να καθορίζω την ζωή μου μόνη μου. Αρκεί να ξαναβρώ τους σταθερούς κανόνες συμπεριφοράς που είχε η προγιαγιά μου.
Η καινούργια γυναικεία σεξουαλική συμπεριφορά: Εμένα που με βλέπεις είμαι bitch και τα-κάνω-όλα. Τύφλα νάχει η πορνοσταρ με τις 50 ταινίες στο ενεργητικό της. Αυτό δηλώνει το προκλητικό ντύσιμο μου και οι χαλκάδες στα διάφορα μέρη του κορμιού μου. Στην θεωρία βέβαια. Γιατί στην πράξη, αν κάποιος ακουμπήσει αυτά τα κοριτσάκια, θα βάλουν τα κλάμματα από τον τρόμο. Στην πράξη, ούτε να γδυθούν δεν μπορούν. Και θέλουν να "δοθούν" (τι γελοία έκφραση) σ' έναν άντρα, μόνο αν τον αγαπάνε.
Τα λαιφσταιλ περιοδικά και τα ριάλιτυ ποτέ δεν ήταν τόσο ισχυρά όσο τώρα. Οι γυναίκες αναζητούν σ' αυτά τους κανόνες συμπεριφοράς και τις συνταγές ευτυχίας που δεν τους προσφέρει η υπόλοιπη κοινωνία.
Ακόμα κι αν οι κανόνες αυτοί τους λένε να πιούν ένα συγκεκριμένο κρασί σαν υπόσχεση ευτυχίας.
Υ.Γ. Τελικά το Κοκκινέλι της Αγάπης δεν μπόρεσα να το δοκιμάσω. Είναι εξαντλημένο - εννοείται. Δοκίμασα όμως αρκετά από τα άλλα κρασιά της περιοχής και μπορώ να βεβαιώσω ότι έχουν θεσπέσια γεύση. Καθώς δεν περιμένω να βρω τον Έρωτα (τον έχω ήδη ;-) ) μπορώ να συγκεντρωθώ στην γεύση και την μυρωδιά ενός κρασιού - όχι στην ονομασία.
Υ.Υ.Γ. Την ταβερνούλα και το κρασί της Μ. και του άντρα της μπορώ να τα συστήσω ανεπιφύλακτα. Είναι και οι 2 θαυμάσιοι άνθρωποι, όλη αυτή η βαβούρα δεν τους έχει επηρρεάσει. Απλά χαίρονται γιά τις αυξημένες πωλήσεις. Και τίποτα άλλο.
4 σχολια:
το ότι δεν υπάρχουν ρόλοι είναι καλό, γιατί με αυτόν τον τρόπο κρίνονται όλοι και όλοι έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν τη θέση τους. Δεν αρκεί πλέον να είσαι γιος κάποιου, πρέπει και να δείξεις την προσωπική σου αξία.
Όσο για τις γυναίκες η αλήθεια για μένα έχει ως εξής:
Βυζιά.
Με αυτά προσελκύεις πιθανούς μνηστήρες. Αν δεν διαθέτεις τέτοια, τότε επενδύεις σε μαλλί, ρούχα, μακιγιάζ ή ακόμα και ύφος.
Από εκεί και πέρα μία έξυπνη γυναίκα θα επενδύσει σε σεξ και ψυχική ηρεμία.
Η γυναίκα βρίσκει την ψυχική ηρεμία μέσα στην ασφάλεια ενώ ο ανδρας στην ελευθερία. Κάπου ανάμεσα υπάρχει μια ισορροπία σπάνια και άμα τη βρείς την κρατάς ακόμα κι αν το άλλο άτομο δεν είναι δίμετρο μοντέλο.
Όσο για τα παιδιά, είναι ανάγκη. Δεν έχει σχέση με την ασφάλεια ούτε με τίποτα άλλο: είναι ανεξήγητο αλλά υπαρκτό.
Είναι μεγάλο το θέμα που πιάνεις και πολλές οι επιμέρους πτυχές του.
Θα σταθω σε μία- δύο .Αυτες που αφορουν τη γυναικεια ψυχολογια και τα καταναλωτικα προτυπα
Κατ' αρχήν έχεις δίκιο στο ότι οι γυναίκες είμαστε πιο επιρρεπείς στο να επηρεαζόμαστε από καταναλωτικά πρότυπα. Αιτία ; Η συναισθηματική μας ανασφάλεια και η μεγαλύτερη ανάγκη σε σχεση με τους αντρες να είμαστε από κοινωνικα αποδεκτές έως αρεστές. Οι περισσότερες ενεργειες μας έχουν καθημερινα στόχο να αρέσουν σε κάποιον. Στο γονιό, στο συζυγο στο φιλικό κύκλο, στο παιδί κτλ Χρειαζομαστε κοινωνικη αποδοχη. Είναι στη φυση μας. (Επετρεψε μου τον πληθυντικο αν και ως αλογο της φωτιας μαλλον θα με ειχανε πνιξει στην Κινα)
Θέλω να αναφέρω εδώ μια χαρακτηριστικη σκηνή από την ταινια I am Sam. Όπου ο Σαμ είναι ενας νοητικα καθυστερημενος πατερας (τον υποδυεται εξαιρετικα ο Σων Πεν) που κινδυνευει να χασει την κηδεμονια της κορης του και τον υπερασπίζεται μια πολύ επιτυχημενη δικηγόρος (Μισελ Φαιφερ)Καποια στιγμη ο Σαμ της λεει πως δεν μπορει να τον καταλάβει γιατι εκεινη ειναι τελεια.
Η απαντηση της πανω κατω : Είναι τελεια. Μονο που ο αντρας της την απαταει συνεχως με γυναικες λιγοτερο τελειες. Και ο γιος της την μισει για το χρονο που δεν περναει μαζι του. Και κάθε μερα ξυπναει με ένα αίσθημα αποτυχίας. Και ποτε δεν νιωθει αρκετη .
Δεν έχω ακούσει ποτέ από άντρα να έχει τύψεις για τον χρονο που δεν περναει με το παιδι του. Αυτό το «Γιατι δεν ειμαι αρκετή» είναι χαρακτηριστικα γυναικεια φραση. Και μαλιστα όμορφων και έξυπνων γυναικων. Από αντρα δεν την εχω ακουσει. Γιατι δε νιωθουν την ιδια αναγκη αποδοχής, ουτε και νιωθουν αποτυχημενοι για τους παραπανω λογους. Η αποτυχια τους συνδεεται περισσοτερο με τα επαγγελματικα τους
Οι πιο πολλες γυναικες θα προσπαθούν πάντα να γινονται αρεστες για να βρισκουν την αποδοχη που θα καλυπτει το συναισθηματικο τους κενο. Κι εκει είναι που θα πέφτουν θυματα των προτυπων της εκαστοτε κοινωνιας και θα προσπαθουν να αγγιξουν μια ανυπαρκτη τελειοτητα
Καλημερα αγαπητες athinovio και violet,
να διευκρινησω για αρχη, οτι δεν κατηγορω σε τιποτα τις γυναικες. Εκεινο που λεω ειναι, οτι αφοτου καταργηθηκαν οι ρολοι οι γυναικες βρεθηκαν σε ακομα χειροτερη θεση απο πριν. Αυτο μαλιστα πλασσαριστηκε καταλληλα σαν "απελευθερωση".
Προσωπικα δικαιολογω το γυναικειο φυλο απολυτα για ολες τις αδυναμιες και τα λαθη που κανουν - ακριβως γιατι εχουν μια πολυ δυσκολη θεση στην σημερινη κοινωνια.
Το (λυπηρο) συμπερασμα που βγαζω ειναι, οτι οι γυναικες αργα η γρηγορα θα αναγκαστουν να γυρισουν πισω στους παλιους ρολους του 19ου αιωνα.
Το ποστ εκφραζει την δυσαρεσκεια μου για την επερχομενη (η μηπως ειναι ηδη εδω; ) ταλιμπανοποιηση της κοινωνιας μας.
Ειδικα για τα σχολια σας τωρα.
athinovio μην υπερεκτιμας τα βυζια ;-) Τα αντρικα γουστα ειναι πολυποικιλα - οπως και τα γυναικεια αλλωστε. Προσωπικα προτιμαω το μερος εκεινο του γυναικειου σωματος, που βρισκεται διαγωνιως αντιθετα με τα βυζια ;-)
Αυτο που λες για την αρμονια στο ζευγαρι ειναι πολυ, πολυ σωστο. Αν αισθανονται και οι 2 καλα, ουτε ρυτιδες κοιτας, ουτε διμετρα μοντελα, ουτε τιποτα. Σε ενδιαφερει μονο να περναει καλα ο συντροφος σου.
violet, αυτο ακριβως λεω και στο ποστ. Δεν ειναι δυνατον σε μια σημερινη γυναικα να ειναι "επαρκης". Για τελεια δεν μιλαω καν.
Τα παλια τα χρονια, αρκουσε σε μια γυναικα να ειναι παρθενα πριν τον γαμο και καλη νοικοκυρα μετα. Σημερα πρεπει να εισαι καλη δικηγορος, καλη μανα και ταυτοχρονα καυτη γκομενα (χωρις ποτέ κανενας να εχει προσδιορισει, τι σημαινουν οι οροι "καλη μανα", ειτε "καυτη γκομενα" ειτε οτιδηποτε αλλο).
Οι ανασφαλειες για το γυναικειο φυλο ειναι προδιαγεγραμμενες.
Η μονη πραγματοποιησιμη διεξοδος ειναι (δυστυχως) το να γινετε θεουσες και συντηρητικες.
Δεν ξέρω να είναι η μόνη οδός αυτή. Το άλλο μισό της εξίσωσης, ο άντρας, έχει αλλάξει επίσης θέση. Το ιδανικό πλέον για έναν άντρα απέχει κατά πολύ από την παρελθοντική εικόνα του αρχηγού της οικογενείας. Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουν σπίτια όπου μαγειρεύει όχι απαραιτήτως το θυληκό αλλά όποιος είναι καλύτερος μάγειρας ή όποιος προλαβαίνει, είναι κάτι το νέο, ασύληπτο για άλλες εποχές. Δεν είναι πλέον ντροπή να παίζει κανείς με τα παιδιά του, η οικογενειακή βία είναι πλέον εκτός μόδας (αν και δυστυχώς δεν έχει σταματήσει εντελώς) και ένα σωρό άλλες παράμετροι που κάνουν τη ζωή καλύτερη για μία γυναίκα αλλά και πλούσια για τον άντρα.
Post a Comment