Προεκλογικόν

Ο κόσμος καίγεται και οι έλληνες κάνουν πρόωρες εκλογές. Μιά ματιά στις διεθνείς ειδήσεις (οι οποίες καταλαμβάνουν το 0.1% στα ελληνικά δελτία ειδήσεων) αρκεί να μας πείσει ότι έχουμε σοβαρά προβλήματα. Αντί να ασχοληθούμε με αυτά, αντί να ψηφίσουμε έστω με κριτήριο το ποιός διαθέτει τις καλύτερες προτάσεις γιά τα σημαντικά προβλήματα του καιρού μας, ψηφίζουμε με κριτήριο το ποιός είναι λιγότερο ανίκανος.

Έχουμε σαν δεδομένο ότι οι επόμενοι κυβερνήτες μας θα είναι βλάκες, ανίκανοι και διεφθαρμένοι και προσπαθούμε απεγνωσμένα να μειώσουμε το κακό. Ξεχνώντας ότι "οι ηλίθιοι πολιτικοί και οι βλάκες ψηφοφόροι είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον".

Ο Περαστικός έγραψε ένα πολύ σωστό ποστ υπέρ της ψήφου προς τα μικρά κόμματα και ιδίως τους Οικολόγους Πράσινους. Ο cyrus έγραψε επίσης πολύ σωστά κατά της αποχής σαν μέθοδο διαμαρτυρίας. Οι 2 συνμπλογγερ επισημαίνουν ορθότατα, ότι η αποχή βοηθάει τα μεγαλύτερα κόμματα. Γράφουν ότι οι κυβερνήσεις συνασπισμού (μπορούν να) είναι δημιουργικές και ωφέλιμες γιά την Ελλάδα. Γράφουν ότι η ψήφος στα μικρά κόμματα δεν είναι μιά χαμένη ψήφος αλλά η απαρχή μιάς ουσιαστικής αλλαγής.

Σωστά όλα αυτά, αλλά δεν μου αρέσουν. Ψηφίζω γιά να γίνει κάτι, όχι γιά να μην γίνει. Θέλω να ψηφίσω έναν σωστό διαχειριστή της κρατικής εξουσίας, έναν troubleshooter. Δεν θέλω να ψηφίσω τον Χ ανίκανο γιά να μην πάρει αυτοδυναμία ο Ψ διεφθαρμένος.

Ο Περαστικός ελπίζει ότι οι Ο-Π θα έχουν ανάλογη πορεία με τα ευρωπαϊκά πράσινα κόμματα. Αυτά ξεκίνησαν στα τέλη του '70 (30 χρόνια πριν από μας) με πολύ μικρά ποσοστά, μπήκαν σιγά σιγά στα κοινοβούλια, επηρέασαν την νομοθεσία και έφεραν ( ; ) σημαντικές αλλαγές στις κοινωνίες των κρατών τους. Είμαι πολύ πιό απαισιόδοξος. Πιστεύω ότι αυτό δεν θα γίνει στην Ελλάδα - ούτε καν μακροπρόθεσμα. Εύχομαι σε όλους μας, να έχει ο Περαστικός δίκιο κι εγώ άδικο.
Ο λόγος της απαισιοδοξίας είναι η αντιστροφή αίτιου και αιτιατού. Τα ευρωπαϊκά πράσινα κόμματα, είχαν ήδη μεγάλο έρεισμα στην κοινωνία πριν καλά καλά δημιουργηθούν. Η γέννηση και η ανάπτυξη τους έδωσε πολιτική / κομματική παρουσία σε ένα κίνημα, που υπήρχε ΗΔΗ. Όταν οι γερμανοί πράσινοι έπαιρναν 3% στις πρώτες τους δημοτικές εκλογές (1981), ήδη ένα 10-12% της τοπικής κοινωνίας είχε ισχυρές περιβαλλοντικές ανησυχίες.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες. Από το 3% που ψηφίζει Ο-Π μόνο το 1.5% έχει περιβαλλοντικές ανησυχίες. Οι υπόλοιποι ψηφίζουν Ο-Π σαν διαμαρτυρία προς τα μεγάλα κόμματα, Σύμφωνα με την ολόσωστη λογική του cyrus και του Περαστικού, η ψήφος στους Ο-Π είναι με τις παρούσες συνθήκες η καλύτερη επιλογή. Αλλά ένα κόμμα δεν μπορεί να μεγαλώσει με αυτήν την λογική. Δεν είναι δυνατόν να ψηφίζεις αιωνίως κάτι που δεν σε εκφράζει (την προστασία του περιβάλλοντος) μόνο και μόνο γιά να γλυτώσεις τον μπαμπούλα του δικομματισμού και την παγίδα της αποχής.

Και τι έγινε δηλαδή με την αποχή; Ενισχύσαμε τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη. Ε, και; Η Ελλάδα έχει διεφθαρμένες και ανίκανες κυβερνήσεις τουλάχιστον από τον πόλεμο μέχρι σήμερα (γιά να μην πάμε πιό παλιά). Παρ' όλα αυτά, τα πάμε μιά χαρά. Ποιός διαμαρτύρεται; Ποιός θέλει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να αλλάξει οτιδήποτε; Ιδίως όταν η αλλαγή σημαίνει θυσίες του ίδιου; Εκτός από κάτι μικρογκρίνιες καφενειακού επιπέδου στα μπλογκς, εκτός από κάτι δημοσιογραφικά ευφυολογήματα στις εφημερίδες, δεν βλέπω πουθενά κάποιο κίνημα διαμαρτυρίας.

Δεν είναι ότι οι έλληνες δεν ξέρουν να διαμαρτύρονται. Πως κάηκε η Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβρη; Γιατί κλείνουν οι δρόμοι όταν μιά οποιαδήποτε συντεχνία θέλει να προστατέψει τα κεκτημένα της; Όταν τους καίει κάτι, οι έλληνες ξέρουν πολύ καλά να κατεβαίνουν στους δρόμους.
Το ότι κανείς δεν διαμαρτύρεται γιά μιά καλύτερη Παιδεία, γιά υποδομές, για την Υγεία, γιά την εξάλειψη της διαφθοράς, της ρεμούλας, γιά την αξιοκρατία, γιά την προστασία του περιβάλλοντος κ.α. σημαίνει ότι δεν τους καίει αρκετά.
Ποιός ενοχλείται που η αποχή ευνοεί τον δικομματισμό; Αφού εδώ και 60 χρόνια τα πάμε μιά χαρά.

Το κόμμα ΣΕΟΧ (= "Σας Έχω Όλους Χεσμένους") παίρνει σταθερά ένα 30% κάθε φορά. Βγάζει δηλαδή σχεδόν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η ελληνική κοινωνία απλά αδιαφορεί.

Έγραψε ο Καιρός (alias Γιώργος Τετράδης) ένα πανέξυπνο και ολόσωστο κείμενο γιά τις εκλογές των τελευταίων δεκαετιών. Το διακόσμησε με μιά άσχετη πλην όμορφη φωτογραφία της στεριάς όπως αυτή φαίνεται από την θάλασσα (θα εκδικηθώ σε λίγο ;-) ). Του έβαλε σαν τίτλο μιά παραφθορά από τους παλιούς στίχους του Μ. Θεοδωράκη: "Και συ λαε εκμαυλισμενε".
Ο Γιώργος είναι επώνυμος δημοσιογράφος και προτιμάει έναν ανώδυνο τίτλο. Εγώ σαν ανώνυμος μπλόγκερ μπορώ να γράψω τον σωστό τίτλο, όπως αυτός τραγουδιόταν για πολλά χρόνια: "Και συ λαέ μαλακισμένε, ψήφισες Καραμανλή".

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Αυτοί οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου (γραμμένοι το 1976 μπαϊδεγουεη), ντυμένοι με την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι δίνουν το στίγμα της σημερινής Ελλάδας.

Η παρακάτω φωτογραφία δείχνει την σημερινή Ελλάδα. Με εξαίρεση 10 άτομα που περπατάνε στα πρώτα 10 μέτρα από την αμμουδιά (μέχρι εκεί που πατώνουν) , οι έλληνες λένε "θάλασσα" και εννοούν "ξαπλώστρες".


Τι σχέση έχει η θάλασσα με τις εκλογές; Μα, τεράστια.
Είμαι απόλυτα πεισμένος, ότι μόνο αν οι έλληνες γίνουν ναυτικός λαός έχουν κάποια ελπίδα να δουν προκοπή. Μόνο αν το μάθημα της ναυπηγικής μπεί σαν υποχρεωτικό από την 1η Λυκείου θα αλλάξει κάτι.

Το πρώτο πράγμα που σε διδάσκει η θάλασσα είναι Ευθύνη. Δεν χωράνε λαμογιές, ούτε χατζηαβάτηδες ούτε κουτοπόνηροι σκυψοσβέρκηδες. Είσαι υπέυθυνος να κάνεις την δουλειά σου σωστά, αλλιώς θα πας στον πάτο μαζί με τους συντρόφους σου. Ελέγχεις τους άλλους και ελέγχεσαι (αυστηρά αλλά δίκαια) από όλους.

Το δεύτερο πράγμα που μαθαίνεις στην θάλασσα είναι η Δουλειά και η Υπομονή. Δεν γίνεσαι καπετάνιος σε 1 μέρα. Ούτε πλούσιος σε μιά μέρα. Πρέπει να φας ΠΟΛΥ αλάτι και πρέπει να το αξίζεις πραγματικά μέχρι να σε αναγνωρίσουν οι άλλοι σαν ανώτερο τους.
Πακέτο με την αξιοκρατία. Ο άξιος πάει μπροστά και γίνεται καπετάνιος. Με ανίκανο καπετάνιο θα βουλιάξουμε.

Το τρίτο πράγμα είναι ο Σεβασμός. Αν πάρεις την θάλασσα αψήφιστα, αν τολμήσεις να σκεφτείς "ωχ αδερφέ, και τι έγινε δηλαδής" θα σε πνίξει. Ο βυθός είναι γεμάτος κουφιοκεφαλάκηδες ωχαδερφιστές.
Δεν υπάρχει ρομαντισμός στην θάλασσα. Δεν μετράνε τα ωραία ηλιοβασιλέματα και η ποιητική διάθεση - μόνο με την αυστηρά τεχνοκρατική μέθοδο ταξιδεύεις. Δεν την σκαπουλάρεις "στο περίπου". Είτε θα κάνεις ακριβώς αυτό που είναι σωστό είτε θα κάνεις μπλουμ.

Η διάθεση να εξερευνήσεις καινούργια μέρη, να αφήσεις πίσω σου την σκονισμένη σιγουριά του δημόσιου υπάλληλου.
Η υποχρέωση να βοηθήσεις όποιον έχει την ανάγκη σου, χωρίς προσωπικό όφελος. Ακόμα κι αν κινδυνέψεις.
Η μαγκιά (τα guts, που λένε και τα εγγλεζάκια) να κάνεις κλειστή πλαγιοδρομία κατάμονος μεσοπέλαγα με 31.5 κόμβους αέρα.

Και πολλά, πολλά, πολά άλλα.

Βάλτε γιά 3 μήνες έναν 15χρονο πάνω σ' ένα οποιοδήποτε πλοίο. Και αν στα επόμενα 137 χρόνια αυτός ο 15χρονος θελήσει να γίνει δημόσιος υπάλληλος, να μου τρυπήσετε την μύτη.

Η θάλασσα είναι η λύση στο πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας. Όσο η πλαζ της πιό πάνω φωτογραφίας αποτελεί πραγματικότητα, δεν υπάρχει σωτηρία. Ότι και να ψηφίσουμε. Είτε ψηφίσουμε είτε απέχουμε.

Αν κάποτε οι έλληνες αρχίσουν να βλέπουν τον κόσμο από την οπτική γωνία που δείχνουν οι 3 πιο κάτω φωτογραφίες, ίσως έχουμε κάποια ελπίδα.