Καρδιοκλέφτρα
- Και ο έρωτας;
- (περιφρονητική κίνηση του χεριού) πφφφ, εντελώς υπερεκτιμημένο αίσθημα. Από βιοχημική σκοπιά, το ίδιο με το να φας μεγάλη ποσότητα σοκολάτας.
Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από τον τελικό διάλογο ανάμεσα στον άνθρωπο (Keanu Reeves) και τον διάβολο (Al Pacino), στο showdown του εκπληκτικού Devil's Advocate.
Ο διάβολος έχει δίκιο. Από βιοχημική σκοπιά. Η επιστήμη έχει μάλιστα προχωρήσει πιό πέρα από την ταινία. Σήμερα ξέρουμε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μερικά μιλιγκραμ οξυτοκίνης. Η οξυτοκίνη εκλύεται μέσα μας με το πρώτο σεξ και είναι υπέυθυνη γιά όλα αυτά που γενικά αποκαλούμε "έρωτα". Η οξυτοκίνη είναι η βιοχημική συγκολητική ουσία, που κάνει τους ερωτευμένους να θέλουν να είναι συνεχώς μαζί.
Αν δεν κάνεις σεξ, δεν έχει οξυτοκίνη και χωρίς οξυτοκίνη δεν υπάρχει έρωτας. Η ρομαντική αντίληψη ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον άλλο και μετά να πέσεις στο κρεβάτι μαζί του, οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά σε ερωτικά δράματα.
Αυτά ισχύουν μόνο γιά τις πρώτες φορές. Μετά από 12 - 16 βδομάδες, τα επίπεδα της οξυτοκίνης πέφτουν, όσο σεξ και να κάνεις. Το αν θα συνεχίσεις να είσαι ερωτευμένος μετά τις πρώτες 16 βδομάδες είναι δική σου επιλογή - οι ορμόνες σου παύουν να παίζουν ρόλο.
Μετά τις πρώτες βδομάδες, μερικοί ξεκινάνε την αναζήτηση της επόμενης ερωτικής εμπειρίας. Άλλοι μένουν συμβατικά μαζί γιά κοινωνικούς ή οικονομικούς λόγους. Λίγοι, ελάχιστοι μένουν συνειδητά ερωτευμένοι με τον ίδιο άνθρωπο γιά την υπόλοιπη ζωή τους. Γι' αυτές τις εξαιρέσεις η οξυτοκίνη ξανα-ανεβαίνει και μένει σε ψηλά επίπεδα, όσο ζουν μαζί.
Υπάρχει άλλη μιά κατηγορία, οι "πολυαμοριστές". Άνθρωποι που έχουν εναλλασσόμενους ερωτικούς συντρόφους. Τίμια και ανοιχτά, χωρίς να κρύβονται πίσω από συμβάσεις και ψέματα.
Δεν είναι καθόλου άσχημο να είσαι πολυαμοριστής. Μιλάω από πείρα. Είναι μάλιστα πολύ κοντά στον τρόπο ζωής των αγαπημένων μου bonobo. To μόνο πρόβλημα (από την δική μου σκοπιά) είναι ότι λειτουργεί χωρίς οξυτοκίνη, δηλαδή χωρίς έρωτα. Όταν σήμερα πηγαίνεις με την Λίτσα και αύριο με την Νίτσα, δεν μπορείς να ερωτευτείς ούτε την μία ούτε την άλλη. Αλλά ακόμα και αν ερωτευτείς εσύ, δεν μπορεί να ερωτευτεί εκείνη, αφού σήμερα πηγαίνει μ' εσένα, αύριο με τον Βαγγέλη και μεθαύριο με τον Κώστα.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι είσαι τζάνκι της οξυτοκίνης, όπως εγώ. Ποιά είναι η καλύτερη τακτική γιά να έχεις όσο μεγαλύτερη δόση γίνεται;
Μπορείς να τα φτιάξεις με κάποιαν, να περιμένεις 12-16 βδομάδες μέχρι να πέσει η οξυτοκίνη και μετά να ξεκινήσεις να ψάχνεις γιά την επόμενη. Γίνεται, αλλά με τον καιρό είναι πολύ ανιαρό. Η συμβατική συμβίωση χωρίς έρωτα και ο πολυαμορισμός αποκλείονται γιατί δεν έχουν καθόλου οξυτοκίνη. Εκείνο που απομένει είναι να αφοσιωθείς σε μιά γυναίκα συνειδητά, χωρίς να σε αναγκάζουν οι ορμόνες (μετά τις κρίσιμες 16 βδομάδες) και να μείνεις ερωτευμένος μαζί της. Η οξυτοκίνη θα ανέβει πάλι και θα μείνει διαρκώς ψηλά μέχρι το τέλος της ζωής σου. Η μάξιμουμ απόλαυση (αν εκτιμάς την συγκεκριμένη ορμόνη όσο εγω).
Η επιστήμη και η οξυτοκίνη λοιπόν. Κάθε φορά (και είναι πολλές) που η κοπέλα μου ρωτάει "πόσο μ' αγαπάς; " φοράω το πιό πειστικό μου χαμόγελο, τεντώνω τα χέρια μου σε μιά τεράστια αγκαλιά και της απαντάω "πολυυυυυύ". Αυτή είναι η απάντηση του ερωτευμένου. Ο μηχανικός μέσα μου θα απαντούσε "σ' αγαπάω όσο 237 mgr οξυτοκίνης". Η 2η απάντηση είναι πιό ακριβής, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν θα της άρεσε ;-)
Εκείνο που δεν μας λέει η επιστήμη είναι το γιατί ερωτευόμαστε κάποιον. Γιατί την συγκεκριμένη γυναίκα και όχι μιά άλλη; Αφού ο έρωτας ισοδυναμεί με μιά ποσότητα οξυτοκίνης, αφού η οξυτοκίνη δημιουργείται με το σεξ και αφού το σεξ είναι μέσες - άκρες το ίδιο γιά όλους μας, τότε γιατί ερωτεύεσαι την μία και όχι την άλλη;
Η οξυτοκίνη ( = έρωτας) δεν αποτελεί αυτοματισμό. Ναι μεν το σεξ είναι απαραίτητη προυπόθεση γιά να δημιουργηθεί, αλλά το σεξ δεν οδηγεί πάντα στον έρωτα. Γιατί (μπορείς να) κάνεις σεξ με 10, αλλά ερωτεύεσαι μόνο την μία;
Στο Devil's Advocate ο Keanu Reeves είναι ερωτευμένος με την Charlize - breathtaking - Theron.
Γνωρίζω τουλάχιστον έναν μπλόγγερ, που είναι διατεθειμένος να κάνει έρποντας την διαδρομή από την νότια Ελλάδα μέχρι τα βόρεια σύνορα Γερμανίας - Δανίας, προκειμένου να γνωρίσει την Charlize. Γιατί; Επειδή έχει τόσο ωραίο κωλαράκι; Ίσως βρω την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποτε.
Ένας άλλος αξιόλογος μπλόγγερ (φαίνεται να) έχει αδυναμία στα γυναικεία πόδια. Μόνο μέσα στον τελευταίο μήνα έχει γράψει 3 ποστ γύρω από το αγαπημένο του αντικείμενο. Τον κατανοώ απόλυτα - και τα κείμενα του είναι υπέροχα (π.χ το under the table blues).
Άλλοι έχουν αδυναμία στα γυναικεία στήθη. Τυχεράκηδες. Τους ευλόγησε ο Δαρβίνος και έγιναν homo sapiens. Αν είχαν γίνει οτιδήποτε άλλο, δεν θα είχαν με τι να χαρούν ;-) Με εξαίρεση τον homo sapiens, κανένα ζώο δεν έχει βυζιά. Τα άλλα θηλαστικά έχουν θηλές, που φουσκώνουν λίγο όσο το θηλυκο έχει μικρό παιδί. Αυτό είναι όλο.
Η Γυναίκα του homo sapiens είναι το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που διαθέτει ένα τόσο ελκυστικό "εξάρτημα". Οι βιολογικοί λόγοι γι' αυτό είναι άγνωστοι.
Η δική μου απόλυτη προτεραιότητα είναι η μυρωδιά. Αν δεν μυρίσω το κορμί της, αν δεν με μαγνητίσει η μυρωδιά της, δεν νιώθω καμμία έλξη. Εν αρχή ήν η Οσμή. Και η Γεύση, που είναι βιολογικά πολύ συγγενική αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι συζητήσιμα.
Το μειονέκτημα: δεν μου ταιριάζει η εποχή μας. Φλερτ μέσω υπολογιστή και φωτογραφίες / φιλμ αποκλείονται σαν ερωτικά διεγερτικά.
Πλατειάζω όμως. Εξήγησα ήδη, ότι το ιδανικό είναι να είσαι μακρόχρονα ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα (εκτός αν δεν σε ενδιαφέρει η οξυτοκίνη στην ζωή σου). Ακόμα δεν απάντησα στο γιατί ερωτεύεσαι μία συγκεκριμένη και όχι μιά άλλη.
Aυτό το τελευταίο είναι απλό. Ερωτεύεσαι την συγκεκριμένη, γιατί είναι η μοναδική. Η καρδιοκλέφτρα σου. Η rubacuore σου (στα ιταλικά ακούγεται πιό όμορφο). Πως είναι δυνατόν να εξηγηθεί ό έρωτας;
- (περιφρονητική κίνηση του χεριού) πφφφ, εντελώς υπερεκτιμημένο αίσθημα. Από βιοχημική σκοπιά, το ίδιο με το να φας μεγάλη ποσότητα σοκολάτας.
Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από τον τελικό διάλογο ανάμεσα στον άνθρωπο (Keanu Reeves) και τον διάβολο (Al Pacino), στο showdown του εκπληκτικού Devil's Advocate.
Ο διάβολος έχει δίκιο. Από βιοχημική σκοπιά. Η επιστήμη έχει μάλιστα προχωρήσει πιό πέρα από την ταινία. Σήμερα ξέρουμε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μερικά μιλιγκραμ οξυτοκίνης. Η οξυτοκίνη εκλύεται μέσα μας με το πρώτο σεξ και είναι υπέυθυνη γιά όλα αυτά που γενικά αποκαλούμε "έρωτα". Η οξυτοκίνη είναι η βιοχημική συγκολητική ουσία, που κάνει τους ερωτευμένους να θέλουν να είναι συνεχώς μαζί.
Αν δεν κάνεις σεξ, δεν έχει οξυτοκίνη και χωρίς οξυτοκίνη δεν υπάρχει έρωτας. Η ρομαντική αντίληψη ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον άλλο και μετά να πέσεις στο κρεβάτι μαζί του, οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά σε ερωτικά δράματα.
Αυτά ισχύουν μόνο γιά τις πρώτες φορές. Μετά από 12 - 16 βδομάδες, τα επίπεδα της οξυτοκίνης πέφτουν, όσο σεξ και να κάνεις. Το αν θα συνεχίσεις να είσαι ερωτευμένος μετά τις πρώτες 16 βδομάδες είναι δική σου επιλογή - οι ορμόνες σου παύουν να παίζουν ρόλο.
Μετά τις πρώτες βδομάδες, μερικοί ξεκινάνε την αναζήτηση της επόμενης ερωτικής εμπειρίας. Άλλοι μένουν συμβατικά μαζί γιά κοινωνικούς ή οικονομικούς λόγους. Λίγοι, ελάχιστοι μένουν συνειδητά ερωτευμένοι με τον ίδιο άνθρωπο γιά την υπόλοιπη ζωή τους. Γι' αυτές τις εξαιρέσεις η οξυτοκίνη ξανα-ανεβαίνει και μένει σε ψηλά επίπεδα, όσο ζουν μαζί.
Υπάρχει άλλη μιά κατηγορία, οι "πολυαμοριστές". Άνθρωποι που έχουν εναλλασσόμενους ερωτικούς συντρόφους. Τίμια και ανοιχτά, χωρίς να κρύβονται πίσω από συμβάσεις και ψέματα.
Δεν είναι καθόλου άσχημο να είσαι πολυαμοριστής. Μιλάω από πείρα. Είναι μάλιστα πολύ κοντά στον τρόπο ζωής των αγαπημένων μου bonobo. To μόνο πρόβλημα (από την δική μου σκοπιά) είναι ότι λειτουργεί χωρίς οξυτοκίνη, δηλαδή χωρίς έρωτα. Όταν σήμερα πηγαίνεις με την Λίτσα και αύριο με την Νίτσα, δεν μπορείς να ερωτευτείς ούτε την μία ούτε την άλλη. Αλλά ακόμα και αν ερωτευτείς εσύ, δεν μπορεί να ερωτευτεί εκείνη, αφού σήμερα πηγαίνει μ' εσένα, αύριο με τον Βαγγέλη και μεθαύριο με τον Κώστα.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι είσαι τζάνκι της οξυτοκίνης, όπως εγώ. Ποιά είναι η καλύτερη τακτική γιά να έχεις όσο μεγαλύτερη δόση γίνεται;
Μπορείς να τα φτιάξεις με κάποιαν, να περιμένεις 12-16 βδομάδες μέχρι να πέσει η οξυτοκίνη και μετά να ξεκινήσεις να ψάχνεις γιά την επόμενη. Γίνεται, αλλά με τον καιρό είναι πολύ ανιαρό. Η συμβατική συμβίωση χωρίς έρωτα και ο πολυαμορισμός αποκλείονται γιατί δεν έχουν καθόλου οξυτοκίνη. Εκείνο που απομένει είναι να αφοσιωθείς σε μιά γυναίκα συνειδητά, χωρίς να σε αναγκάζουν οι ορμόνες (μετά τις κρίσιμες 16 βδομάδες) και να μείνεις ερωτευμένος μαζί της. Η οξυτοκίνη θα ανέβει πάλι και θα μείνει διαρκώς ψηλά μέχρι το τέλος της ζωής σου. Η μάξιμουμ απόλαυση (αν εκτιμάς την συγκεκριμένη ορμόνη όσο εγω).
Η επιστήμη και η οξυτοκίνη λοιπόν. Κάθε φορά (και είναι πολλές) που η κοπέλα μου ρωτάει "πόσο μ' αγαπάς; " φοράω το πιό πειστικό μου χαμόγελο, τεντώνω τα χέρια μου σε μιά τεράστια αγκαλιά και της απαντάω "πολυυυυυύ". Αυτή είναι η απάντηση του ερωτευμένου. Ο μηχανικός μέσα μου θα απαντούσε "σ' αγαπάω όσο 237 mgr οξυτοκίνης". Η 2η απάντηση είναι πιό ακριβής, αλλά υποπτεύομαι ότι δεν θα της άρεσε ;-)
Εκείνο που δεν μας λέει η επιστήμη είναι το γιατί ερωτευόμαστε κάποιον. Γιατί την συγκεκριμένη γυναίκα και όχι μιά άλλη; Αφού ο έρωτας ισοδυναμεί με μιά ποσότητα οξυτοκίνης, αφού η οξυτοκίνη δημιουργείται με το σεξ και αφού το σεξ είναι μέσες - άκρες το ίδιο γιά όλους μας, τότε γιατί ερωτεύεσαι την μία και όχι την άλλη;
Η οξυτοκίνη ( = έρωτας) δεν αποτελεί αυτοματισμό. Ναι μεν το σεξ είναι απαραίτητη προυπόθεση γιά να δημιουργηθεί, αλλά το σεξ δεν οδηγεί πάντα στον έρωτα. Γιατί (μπορείς να) κάνεις σεξ με 10, αλλά ερωτεύεσαι μόνο την μία;
Στο Devil's Advocate ο Keanu Reeves είναι ερωτευμένος με την Charlize - breathtaking - Theron.
Γνωρίζω τουλάχιστον έναν μπλόγγερ, που είναι διατεθειμένος να κάνει έρποντας την διαδρομή από την νότια Ελλάδα μέχρι τα βόρεια σύνορα Γερμανίας - Δανίας, προκειμένου να γνωρίσει την Charlize. Γιατί; Επειδή έχει τόσο ωραίο κωλαράκι; Ίσως βρω την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποτε.
Ένας άλλος αξιόλογος μπλόγγερ (φαίνεται να) έχει αδυναμία στα γυναικεία πόδια. Μόνο μέσα στον τελευταίο μήνα έχει γράψει 3 ποστ γύρω από το αγαπημένο του αντικείμενο. Τον κατανοώ απόλυτα - και τα κείμενα του είναι υπέροχα (π.χ το under the table blues).
Άλλοι έχουν αδυναμία στα γυναικεία στήθη. Τυχεράκηδες. Τους ευλόγησε ο Δαρβίνος και έγιναν homo sapiens. Αν είχαν γίνει οτιδήποτε άλλο, δεν θα είχαν με τι να χαρούν ;-) Με εξαίρεση τον homo sapiens, κανένα ζώο δεν έχει βυζιά. Τα άλλα θηλαστικά έχουν θηλές, που φουσκώνουν λίγο όσο το θηλυκο έχει μικρό παιδί. Αυτό είναι όλο.
Η Γυναίκα του homo sapiens είναι το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που διαθέτει ένα τόσο ελκυστικό "εξάρτημα". Οι βιολογικοί λόγοι γι' αυτό είναι άγνωστοι.
Η δική μου απόλυτη προτεραιότητα είναι η μυρωδιά. Αν δεν μυρίσω το κορμί της, αν δεν με μαγνητίσει η μυρωδιά της, δεν νιώθω καμμία έλξη. Εν αρχή ήν η Οσμή. Και η Γεύση, που είναι βιολογικά πολύ συγγενική αίσθηση. Τα υπόλοιπα είναι συζητήσιμα.
Το μειονέκτημα: δεν μου ταιριάζει η εποχή μας. Φλερτ μέσω υπολογιστή και φωτογραφίες / φιλμ αποκλείονται σαν ερωτικά διεγερτικά.
Πλατειάζω όμως. Εξήγησα ήδη, ότι το ιδανικό είναι να είσαι μακρόχρονα ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα (εκτός αν δεν σε ενδιαφέρει η οξυτοκίνη στην ζωή σου). Ακόμα δεν απάντησα στο γιατί ερωτεύεσαι μία συγκεκριμένη και όχι μιά άλλη.
Aυτό το τελευταίο είναι απλό. Ερωτεύεσαι την συγκεκριμένη, γιατί είναι η μοναδική. Η καρδιοκλέφτρα σου. Η rubacuore σου (στα ιταλικά ακούγεται πιό όμορφο). Πως είναι δυνατόν να εξηγηθεί ό έρωτας;
7 σχολια:
Χαχα!
Άντε και πάμε έρποντας από την Αθήνα στα σύνορα Γερμανία-Δανίας για την Charlize - όντως breathtaking - Theron, επειδή έχει ΚΑΙ ωραίο κωλαράκι, μου λες μετά πόσα mgr οξυτοκίνης πρέπει να διαθέτει κάποιος για να...συγκολληθεί μαζί της;
Ο έρωτας είναι δυνατόν να εξηγηθεί. Το ερώτημα - για μένα - είναι θέλουμε να τον εξηγήσουμε; Δυστυχώς όμως την - πραγματική και ειλικρινή - απάντηση σε αυτό το ερώτημα, μπορείς να την δώσεις μόνο όταν είναι πολύ αργά, μόνο όταν τον έχεις εξηγήσει και κατά συνέπεια τον έχεις απομυθοποιήσει.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου για το θέμα της μυρωδιάς. Η μυρωδιά υπήρξε στη ζωή μου η αιτία για τις πιο μεγάλες συμπάθειες και τις πιο μεγάλες αντιπάθειες. Ειδικά όμως στο θέμα του έρωτα είναι προϋπόθεση sine qua non. Υποψιάζομαι όμως ότι με τον τρόπο αυτό, έχω αδικήσει πολλούς ανθρώπους...
Πάντα είχα την εντύπωση - και ακόμη την έχω - ότι ο έρωτας ΕΙΝΑΙ η οξυτοκίνη. Κάπου όμως μέσα στον λαβύρινθο των χημικών ενώσεων και αντιδράσεων του σώματος μας, ο έρωτας (=οξυτοκίνη) είναι ο προθάλαμος σε κάτι άλλο, διαφορετικό, σημαντικότερο και ποιοτικότερο, το οποίο θα τον αντικαθιστούσε και δεν θα είχε πια ανάγκη τα χημικά με τα περίεργα ονόματα. Λέμε το ίδιο πράγμα με άλλο όνομα ή λέμε κάτι τελείως διαφορετικό;
Η επιστήμη πάντα θα θέλει να τα εξηγήσει όλα με εξειδικευμένους όρους και αριθμούς (άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι. είναι όμως ένας τρόπος να δημιουργείς εντυπώσεις. δε συμφωνείς;) και ο έρωτας πάντα θα της διαφεύγει.
Μ'αρέσουν τα μαθηματικά. Μ'αρέσει ο τρόπος που απλοποιούν και εκλογικεύουν τον κόσμο.Και που είναι ντόμπρα και ειλικρινή σε αντίθεση με τις επιστήμες του Λόγου (όπου όλα επιδέχονται πολλές διαφορερικές ερμηνείες, ακόμη και το πώς γράφεται η ιστορία πχ) Όμως ακόμη και ο πιο θετικός επιστήμονας , χρειάζεται συχνά μια δόση "τρέλας", κάτι ανεξήγητο και ανερμήνευτο για να προχωρήσει στην εφεύρεση του ή απλά στην επιστήμη του.
Θα μπορούσες να το ονομάσεις "έρωτα".
Μου θυμισες την "Πρασινη καρτα" όπου ο Ντεπαρντιέ μετά την γνωριμία του με την Μακ Ντάουελ αρχιζει και ξαναγραφει μετα από χρόνια μουσική.
Να ένας λόγος γιατί "εκεινην"
Γιατί βγάζει το καλύτερο από μεσα του. Στην περιπτωση του ήταν η δημιουργικοτητα του. Για κάποιον άλλον είναι κάτι διαφορετικό.
Αρκεί να σε κάνει να νιωθεις καλά. Μοναδικά θα έλεγα. Με τον ξεχωριστο τρόπο που είμαστε όλοι μας μοναδικοι
Όσο για τις οσμες...σε μένα δεν παιζουν κυριαρχο ρολο, εφοσον δεν αγγιζουν ακραιες περιπτωσεις απέχθειας. Αφηνω όμως ανοιχτο το ενδεχόμενο να παιζουν υποσυνειδητα έναν "δόλια" ισχυρο ρόλο που δεν αντιλαμβάνομαι. Ο ερωτας -έχω τουλάχιστον την εντυπωση- ειναι μια μαλλον περιπλοκη εξισωση που οριζεται από την προσωπικοτητα του άλλου (της οποιας τα χαρακτηριστικα που με ελκουν τα γνωριζω ένα προς ένα ) από την συμπεριφορά του απέναντι μου και φυσικα από τη διαθεσιμότητα μου
"ελάχιστοι μένουν συνειδητά ερωτευμένοι με τον ίδιο άνθρωπο γιά την υπόλοιπη ζωή τους."
Απορία: Τι θα πει "συνειδητά" ερωτευμένοι;
Εντάξει, εξαιρέσεις είναι, δε λέω, αλλά την οξυτοκίνη, άπαξ και πέσει, πώς την ξανανεβάζουν σε υψηλά επίπεδα για ΟΣΟ ζουν μαζί;;;;
Νομίζω η επιστήμη δε δίνει πειστικές απαντήσεις επί του θέματος!
Μέχρι να το εξηγήσει αυτό ή επιστήμη, απλά απόλαυσέ το!
http://www.youtube.com/watch?v=Zqb1sic8Gw4
"...sub atomic bliss, to supercede the human kiss..."
Kαλησπερα σε ολους τους εκλεκτους σχολιαστες.
Τζων Μποη, καλως ωρισες. Η παρουσια σου με τιμά. Διαβαζω και εκτιμω τα κειμενα σου - χαρη σε μια κοινη μας γνωστη ;-) - εδω και καιρο.
Με την Σαλριζ, πρεπει πρωτα να συγκοληθεις και *μετα* θα σου ανεβει η οξυτοκινη (και οτι αλλο ανεβαινει σ' αυτες τις περιπτωσεις).
Το πως θα γινει αυτο, δεν το ξερω.
Αλλα και αν το ηξερα, δεν θα το φανερωνα ;-)
* * *
Αγαπητη, Εσκαρινα, το οτι ο ερωτας = οξυτοκινη μας το λεει η επιστημη. Ποιοι ειμαστε εμεις να το αμφισβητησουμε; ;-)
Εκεινο που δεν μας εξηγει η επιστημη (και πιστευω οτι δεν θα καταφερει να το εξηγησει ποτέ) ειναι αυτο το μαγικο "κλικ" που συμβαινει μεσα μας οταν βλεπουμε [*] τον συντροφο μας
[*] ακομα καλυτερα: οσμιζομαστε
* * * *
Αγαπητη scarlett, αν και βγαζω το ψωμι μου απο την επιστημη, την ψιλο-φοβαμαι. Το προβλημα με τους επιστημονες στις μερες μας, ειναι οτι δεν κανουν ερευνα για την ερευνα.
Οπως γινονταν την εποχη του Αινσταιν π.χ. (19ος - αρχες 20ου αιωνα).
Σημερα οταν ενας επιστημονας λεει "ερευναω" εννοει οτι θελει να ελεγξει το αντικειμενο της ερευνας του. Και να το αλλοιωσει για να το προσαρμοσει στα συμφεροντα του αφεντικου του.
Αυτο μου σηκωνει ελαφρα τις τριχες στον σβερκο - ιδιως οταν προκειται για τον ερωτα...
Οσο για την μοναδικοτητα που αναφερεις: μεχρι να γνωρισω το κοριτσι μου, την αρνιομουν. Δεν πιστευα οτι υπαρχει.
Now, i'm a believer :-)
(υποθετω οτι ξερεις τον στιχο)
* * * *
Αγαπητη me :) καλως ωρισες.
Εχεις δικιο, το "συνειδητα ερωτευμενοι" ειναι μαλλον αδοκιμος ορος. Δεν εκφραστηκα οσο περιεκτικα θα επρεπε.
Εννοουσα οτι τον πρωτο καιρο σε εξωθουν οι ορμονες σου (λεγε με οξυτοκινη) στο να εισαι ερωτευμενος.
Οταν η επιδραση των ορμονων περασει, εχεις την επιλογη να κρατησεις την σχεση η να πας για φρεσκια.
Αν αποφασισεις να την κρατησεις, εχεις την επιλογη ειτε να χτισεις μια συμβατικη σχεση (με οικονομικες, κοινωνικες, οικογενειακες υποχρεωσεις) ειτε να χτισεις μια *ερωτικη* σχεση.
Αν το καταφερεις (που ειναι σπανιο) τοτε η οξυτοκινη ξαναρχεται στα ιδια επιπεδα με τους φρεσκο-ερωτευμενους. Και μενει εκει, οσο ζεις με τον συντροφο σου.
Οι επιστημονες εχουν μετρησει ψηλη οξυτοκινη σε ζευγαρια μετα απο 40 χρονια ( !! ) συμβιωσης.
* * * *
Αγαπητο athinovio, ευχαριστω για την αφιερωση. Ο Sting ειναι παλαιμαχος στον ερωτα - ξερει τι λεει.
Εχω σκοπο να κανω αυτο που με παροτρυνεις: να το απολαυσω οσο μπορω. ;-)
Μμμ, πολυ ωραια προσεγγιση.
Αν και περισσοτερο μου αρεσει
αυτο περι μοναδικοτητας
στο τελος του post.
Και συμφωνω οτι καποια πραγματα
δεν μπορεις να τα εξηγησεις
...και δεν χρειαζεται κιολας
Αρκει να τα νιωθεις δυνατα.
Καλησπερα
Post a Comment