Ο δρόμος γιά την κόλαση (είναι στρωμένος με καλές προθέσεις)
Όταν το 1963 ο Κέννεντυ πηδιόταν στα ιδιαίτερα του λευκού οίκου με την Μόνροε, το ήξερε η σια, η καγκεμπε, η σταζι, καθώς και πάμπολλοι πολιτικοί του φίλοι και αντίπαλοι. Παρ' όλα αυτά, κανένας δεν διανοήθηκε να το κάνει δημόσια θέμα. Τριάντα και κάτι χρόνια αργότερα, ένας από τους πιό πετυχημένους πρόεδρους των ΗΠΑ κινδύνεψε να ξωπεταχτεί επειδή μπαλαμουτιάστηκε με κάποια Μόνικα. Και πρόπερσυ η γυναίκα του η Χίλαρυ - αν και πολύ ικανότερη του Ομπάμια - έχασε το χρίσμα επειδή είχε το λάθος επώνυμο.
Το πολιτικό προσωπικό των ΗΠΑ σήμερα μπορεί να αποτελείται από αλκοολικούς, έμπορους όπλων, τσιράκια των πετρελαιάδων, καταφανώς ηλίθιους. Αλλά επ' ουδενί μπορεί να κατέχει πολιτικό αξίωμα κάποιος που ξενοπήδηξε πριν 15 χρόνια, όσο ικανός και να είναι.
Πως έγινε αυτό; Γιατί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα έγινε τέτοια μεταστροφή; Μία εξήγηση είναι ότι η αμερικάνικη κοινωνία έγινε υπερσυντηρητική (το γιατί και το πως απαιτούν πολυσέλιδες αναλύσεις). Αλλά η κοινωνία δεν άλλαξε μόνο στις ΗΠΑ. Εξ άλλου, παντού η πολιτική ελίτ είναι σχετικά ανεξάρτητη από τα κρατούντα έθιμα της χώρας. Πρόχειρο παράδειγμα χώρας με υπεραυστηρή κοινωνία και ξεσαλωμένη πολιτική ελίτ είναι η Σ. Αραβία.
Κάτι έγινε στην USA που δεν έγινε στις άλλες χώρες. Γιατί οι ευρωπαίοι (ορθότατα) δεν ενδιαφέρονται ποιάν ξενοπήδηξε ο Σαρκοζύ, ο Μπερλουσκόνι, ο "δικος μας" Αντρέας και πολλοί, πολλοί άλλοι;
Όσο κι αν ψάξω, μόνο μία ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ μπορώ να βρω. Την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ (που ήταν ακόμα πιό μεγάλη όταν έγιναν αυτές οι αλλαγές - επειδή τότε δεν υπήρχε ιντερνετ), μαζί με την ταυτόχρονη άνοδο των φεμινιστριών σε ηγετικά πόστα.
Στην εποχή του Κέννεντυ, δεν υπήρχαν γυναίκες δημοσιογράφοι. Τουλάχιστον όχι σε θέσεις με επιροή. Οι γυναίκες ανέβηκαν στην ιεραρχία των ΜΜΕ από το 1975 και μετά. Φυσικά αδιαφόρησαν γιά τα οικονομικά σκάνδαλα ή τα τερατώδη λάθη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν να ξεσκεπάσουν τα "φαλλοκρατικά γουρούνια" της πολιτικής.
Σιγά σιγά, ασχολούμενες σχεδόν αποκλειστικά με τα ερωτικά σκάνδαλα των (ανδρών πάντα) πολιτικών, οι φεμινίστριες δημοσιογράφοι κατάφεραν να μην υπάρχει ούτε ένας πολιτικός με σεξουαλικούς "λεκέδες" στο γιλέκο του. Ή στο γιλέκο της Μόνικα.
Όλα ωραία και οι προθέσεις τους ήταν καλές. Αλλά δεν σκέφτηκαν ότι αν απομακρυνθούν από την πολιτική όσοι ξενοπηδάνε, θα απομείνουν οι αλκοολικοί και οι πανηλίθιοι γιά να γίνουν πρόεδροι των ΗΠΑ.
* * * * *
Κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, στις δυτικές κοινωνίες οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα ψήφου και ξεκίνησαν επιστημονικές καριέρες. Πολύ σωστά. Οι κοινωνίες αυτές γίνονταν όλο και πιό πολύπλοκες και δεν μπορούσαν να αφήσουν το τεράστιο δυναμικό των γυναικείων ικανοτήτων ανεκμετάλλευτο.
Αντίθετα οι αφρικανικές, οι ασιατικές και οι αραβικές κοινωνίες που ζουν μέχρι σήμερα κολλημένες στον 13ο αιώνα δεν νιώθουν καμμία ανάγκη να εκμεταλλευτούν το τεράστιο δυναμικό των γυναικών.
Λίγο αργότερα, ο 2ος παγκόσμιος (μια υπόθεση ανάμεσα σε δυτικές χώρες και την Ρωσία) έφερε το δυνατότερο χτύπημα στην ανδροκρατία. Καθαρά ποσοτικό φαινόμενο. Οι άντρες έγιναν αριθμητικά τόσο λίγοι, που οι γυναίκες αναγκαστικά έπρεπε να αναλάβουν ηγετικές θέσεις.
Αυτή η εξέλιξη ήταν ακόμα μία "καλή πρόθεση" που οδήγησε σε ένα ακόμα αδιέξοδο. Το αδιέξοδο είναι ότι σήμερα τα πιό ικανά μέλη της κοινωνίας μας δεν αναπαράγονται. Στην δυτική Ευρώπη, κάθε γυναίκα σε ηλικία τεκνοποίησης αποκτά στατιστικά 1,2 παιδιά. Σ' αυτόν τον μέσο όρο συμπεριλαμβάνονται οι αλκοολικές, οι άνεργες, αυτές που ζουν από την κοινωνική πρόνοια και οι αμόρφωτες μουσουλμάνες μετανάστριες. Ο δικός τους μέσος όρος είναι 3,0 παιδιά ανά γυναίκα, κάτι που σημαίνει ότι τα πιό δημιουργικά μέλη της κοινωνίας μας (οι πετυχημένες εργαζόμενες) μένουν σχεδόν χωρίς απογόνους.
Στην βιολογία, όταν σε ένα είδος αναπαράγονται τα πιό ασθενή μέλη και δεν αναπαράγονται εκείνα με το βιολογικό πλεονέκτημα, το είδος οδηγείται νομοτελειακά στον εκφυλισμό.
Το αδιέξοδο εντείνεται με την ηλίθια οικογενειακή πολιτική των κρατών. Σε μιά απελπισμένη προσπάθεια να ενισχύσουν την τεκνοποίηση (χρειάζονται πολλούς καταναλωτές, αλλιώς φινίτο ο καπιταλισμός) μοιράζουν αβέρτα οικονομικά κίνητρα. Αλλά τα 50 - 700 ευρώ / μήνα που δίνουν στις πολύτεκνες, αποτελούν κίνητρο μόνο γιά τις γυναίκες των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Μιά διευθύντρια τράπεζας με 15 χιλιάρικα/μήνα, τα 700 ευρώ τα γράφει στα παλιά της τα μανόλος. Με τέτοια οικογενειακή πολιτική, πάλι πολλαπλασιάζονται τα αδύναμα μέλη του είδους μας σε βάρος των δυνατών.
Συμπληρωματικά, από γυναικεία μαλακία η αναπαραγωγικότητα των πετυχημένων γυναικών είναι ακόμα πιό δύσκολη. Οι γυναίκες έχουν το ψώνιο να παντρεύονται μόνο "προς τα πάνω". Ένας βιομήχανος, ένας τραπεζίτης, ένας κλινικάρχης δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να παντρευτεί και να κάνει παιδιά με την γραμματέα του. Αντίθετα μία διευθύντρια επιχείρησης δεν θα διανοηθεί ποτέ μα ποτέ να κάνει παιδί με έναν υπάλληλο. Για να κάνει παιδί πρέπει πρώτα να βρεί διευθυντή επιχείρησης - και μάλιστα επιχείρησης μεγαλύτερης από την δική της.
Δηλαδή όσο πιό ψηλό το IQ μιάς γυνάικας, όσο πιό μορφωμένη, άξια και πετυχημένη είναι, τόσο πιό δύσκολη κάνει (από βλακεία της) την αναπαραγωγή της. Αλλά ο κόσμος μας χρειάζεται πολλούς απογόνους από ακριβώς αυτές τις γυναίκες και λιγότερο από όλες τις άλλες.
Μικρή διευκρίνηση. Υπάρχουν κόρες πλούσιων οικογενειών που κάνουν παιδιά με "παρακατιανούς". Φυσικά όταν είσαι κόρη εκατομυριούχου και σκυλοβαριέσαι την ζωή σου, κάποια στιγμή θα πηδηχτείς (και) με τον κηπουρό. Το κλασικό κλισέ της λαίδης και του αλήτη. Αλλά εγώ δεν θέλω να αναπαραχθούν τα ηλίθια πλουσιοκόριτσα με την μεγάλη προίκα. Ζητάω να αναπαραχθούν οι αποδεδειγμένα έξυπνες και δημιουργικές - αλλιώς εκφυλιζόμαστε σαν είδος.
Όλο αυτό το αδιέξοδο το έχουν αντιληφθεί (ενστικτωδώς) οι γυναίκες και επιλέγουν επαγγελματικές σταδιοδρομίες, που απαλύνουν κάπως τις δυσκολίες. Μερικές είναι εξυπνότατες, ικανότατες, σπουδάζουν και τα παρατάνε όλα προκειμένου να αφοσιωθούν στα παιδιά τους. Βλακεία και σπατάλη πόρων. Αν θέλεις να περάσεις την ζωή σου με το να αλλάζεις πάνες, μπορείς να το κάνεις και χωρίς διδακτορικό.
Οι περισσότερες επιλέγουν σταδιοδρομίες φιλικές προς την απόκτηση παιδιών. Έτσι εξηγείται γιατί έχουμε 50% γιατρίνες, 60% δικαστίνες ( ! ), 85% δασκάλες και μόλις 7% μηχανολόγους μηχανικούς.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες μηχανικοί. Ο τεχνολογικός μας πολιτισμός θα ήταν κλάσεις ανώτερος του σημερινού, αν είχαμε 60% γυναίκες μηχανολόγους. Δυστυχώς, επιλέγουν να γίνουν δικαστίνες είτε υπάλληλοι σε κάποια τράπεζα εξ αιτίας των παιδιών :-(
Παρένθεση. Το μεγάλο μου δράμα σαν πρωτοετής φοιτητής ήταν να βρίσκομαι σε ένα τμήμα 250 αρσενικών με 3 γυναίκες. Μπορούσα βέβαια να εξυπηρετηθώ από τα γυναικοκρατούμενα τμήματα των δασκάλων και των καρδιολόγων. Αλλά πως είναι δυνατόν να νιώσεις ερωτική έλξη γιά μιά γυναίκα που δεν καταλαβαίνει τις εξισώσεις των χρονικά ανεστραμμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων (θεμελιώδης προυπόθεση γιά να κατανοήσεις την κβαντομηχανική) ;
Ομολογώ πάντως ότι τώρα στα γεράματα έχω αλλάξει πολύ. Σήμερα μου αρκεί να είναι φιλική προς τα ζώα, να μαγειρεύει καλά και να μπορεί να με ανέχεται (με αυτήν την σειρά προτεραιότητας) ;-)
* * * * *
Υ.Γ. Πολλοί αγαπημένοι μου μπλογκερ γράφουν σωστές και ωραίες πολιτικές αναλύσεις γιά την Ελλάδα. Στο τέλος των πόστ τους βάζουν και ένα αστείο βιντεάκι, είτε μιά ωραία καλλιτεχνική αφίσα. Τους κατανοώ - ποιός αντέχει τόση μαυρίλα; Αν και μου αρέσουν, αποφάσισα να κάνω το αντίθετο από εκείνους. Έφτιαξα ένα (ενδιαφέρον ελπίζω) ποστ γιά ένα γενικό κοινωνικό θέμα, αφήνοντας την πολιτική ανάλυση γιά το τέλος.
Στα σύντομα λοιπόν (άλλωστε οι φίλοι τα έχουν πει καλύτερα): η χώρα μας βρίσκεται υπό ξένη κατοχή και διοικείται από προδότες, δοσίλογους, επίορκους, ψεύτες και κλέφτες. Αν κάποιος δεχτεί αυτήν την φράση σαν αληθινή, όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα σήμερα εξηγούνται αυτόματα.
Το πολιτικό προσωπικό των ΗΠΑ σήμερα μπορεί να αποτελείται από αλκοολικούς, έμπορους όπλων, τσιράκια των πετρελαιάδων, καταφανώς ηλίθιους. Αλλά επ' ουδενί μπορεί να κατέχει πολιτικό αξίωμα κάποιος που ξενοπήδηξε πριν 15 χρόνια, όσο ικανός και να είναι.
Πως έγινε αυτό; Γιατί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα έγινε τέτοια μεταστροφή; Μία εξήγηση είναι ότι η αμερικάνικη κοινωνία έγινε υπερσυντηρητική (το γιατί και το πως απαιτούν πολυσέλιδες αναλύσεις). Αλλά η κοινωνία δεν άλλαξε μόνο στις ΗΠΑ. Εξ άλλου, παντού η πολιτική ελίτ είναι σχετικά ανεξάρτητη από τα κρατούντα έθιμα της χώρας. Πρόχειρο παράδειγμα χώρας με υπεραυστηρή κοινωνία και ξεσαλωμένη πολιτική ελίτ είναι η Σ. Αραβία.
Κάτι έγινε στην USA που δεν έγινε στις άλλες χώρες. Γιατί οι ευρωπαίοι (ορθότατα) δεν ενδιαφέρονται ποιάν ξενοπήδηξε ο Σαρκοζύ, ο Μπερλουσκόνι, ο "δικος μας" Αντρέας και πολλοί, πολλοί άλλοι;
Όσο κι αν ψάξω, μόνο μία ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ μπορώ να βρω. Την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ (που ήταν ακόμα πιό μεγάλη όταν έγιναν αυτές οι αλλαγές - επειδή τότε δεν υπήρχε ιντερνετ), μαζί με την ταυτόχρονη άνοδο των φεμινιστριών σε ηγετικά πόστα.
Στην εποχή του Κέννεντυ, δεν υπήρχαν γυναίκες δημοσιογράφοι. Τουλάχιστον όχι σε θέσεις με επιροή. Οι γυναίκες ανέβηκαν στην ιεραρχία των ΜΜΕ από το 1975 και μετά. Φυσικά αδιαφόρησαν γιά τα οικονομικά σκάνδαλα ή τα τερατώδη λάθη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν να ξεσκεπάσουν τα "φαλλοκρατικά γουρούνια" της πολιτικής.
Σιγά σιγά, ασχολούμενες σχεδόν αποκλειστικά με τα ερωτικά σκάνδαλα των (ανδρών πάντα) πολιτικών, οι φεμινίστριες δημοσιογράφοι κατάφεραν να μην υπάρχει ούτε ένας πολιτικός με σεξουαλικούς "λεκέδες" στο γιλέκο του. Ή στο γιλέκο της Μόνικα.
Όλα ωραία και οι προθέσεις τους ήταν καλές. Αλλά δεν σκέφτηκαν ότι αν απομακρυνθούν από την πολιτική όσοι ξενοπηδάνε, θα απομείνουν οι αλκοολικοί και οι πανηλίθιοι γιά να γίνουν πρόεδροι των ΗΠΑ.
* * * * *
Κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, στις δυτικές κοινωνίες οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα ψήφου και ξεκίνησαν επιστημονικές καριέρες. Πολύ σωστά. Οι κοινωνίες αυτές γίνονταν όλο και πιό πολύπλοκες και δεν μπορούσαν να αφήσουν το τεράστιο δυναμικό των γυναικείων ικανοτήτων ανεκμετάλλευτο.
Αντίθετα οι αφρικανικές, οι ασιατικές και οι αραβικές κοινωνίες που ζουν μέχρι σήμερα κολλημένες στον 13ο αιώνα δεν νιώθουν καμμία ανάγκη να εκμεταλλευτούν το τεράστιο δυναμικό των γυναικών.
Λίγο αργότερα, ο 2ος παγκόσμιος (μια υπόθεση ανάμεσα σε δυτικές χώρες και την Ρωσία) έφερε το δυνατότερο χτύπημα στην ανδροκρατία. Καθαρά ποσοτικό φαινόμενο. Οι άντρες έγιναν αριθμητικά τόσο λίγοι, που οι γυναίκες αναγκαστικά έπρεπε να αναλάβουν ηγετικές θέσεις.
Αυτή η εξέλιξη ήταν ακόμα μία "καλή πρόθεση" που οδήγησε σε ένα ακόμα αδιέξοδο. Το αδιέξοδο είναι ότι σήμερα τα πιό ικανά μέλη της κοινωνίας μας δεν αναπαράγονται. Στην δυτική Ευρώπη, κάθε γυναίκα σε ηλικία τεκνοποίησης αποκτά στατιστικά 1,2 παιδιά. Σ' αυτόν τον μέσο όρο συμπεριλαμβάνονται οι αλκοολικές, οι άνεργες, αυτές που ζουν από την κοινωνική πρόνοια και οι αμόρφωτες μουσουλμάνες μετανάστριες. Ο δικός τους μέσος όρος είναι 3,0 παιδιά ανά γυναίκα, κάτι που σημαίνει ότι τα πιό δημιουργικά μέλη της κοινωνίας μας (οι πετυχημένες εργαζόμενες) μένουν σχεδόν χωρίς απογόνους.
Στην βιολογία, όταν σε ένα είδος αναπαράγονται τα πιό ασθενή μέλη και δεν αναπαράγονται εκείνα με το βιολογικό πλεονέκτημα, το είδος οδηγείται νομοτελειακά στον εκφυλισμό.
Το αδιέξοδο εντείνεται με την ηλίθια οικογενειακή πολιτική των κρατών. Σε μιά απελπισμένη προσπάθεια να ενισχύσουν την τεκνοποίηση (χρειάζονται πολλούς καταναλωτές, αλλιώς φινίτο ο καπιταλισμός) μοιράζουν αβέρτα οικονομικά κίνητρα. Αλλά τα 50 - 700 ευρώ / μήνα που δίνουν στις πολύτεκνες, αποτελούν κίνητρο μόνο γιά τις γυναίκες των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Μιά διευθύντρια τράπεζας με 15 χιλιάρικα/μήνα, τα 700 ευρώ τα γράφει στα παλιά της τα μανόλος. Με τέτοια οικογενειακή πολιτική, πάλι πολλαπλασιάζονται τα αδύναμα μέλη του είδους μας σε βάρος των δυνατών.
Συμπληρωματικά, από γυναικεία μαλακία η αναπαραγωγικότητα των πετυχημένων γυναικών είναι ακόμα πιό δύσκολη. Οι γυναίκες έχουν το ψώνιο να παντρεύονται μόνο "προς τα πάνω". Ένας βιομήχανος, ένας τραπεζίτης, ένας κλινικάρχης δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να παντρευτεί και να κάνει παιδιά με την γραμματέα του. Αντίθετα μία διευθύντρια επιχείρησης δεν θα διανοηθεί ποτέ μα ποτέ να κάνει παιδί με έναν υπάλληλο. Για να κάνει παιδί πρέπει πρώτα να βρεί διευθυντή επιχείρησης - και μάλιστα επιχείρησης μεγαλύτερης από την δική της.
Δηλαδή όσο πιό ψηλό το IQ μιάς γυνάικας, όσο πιό μορφωμένη, άξια και πετυχημένη είναι, τόσο πιό δύσκολη κάνει (από βλακεία της) την αναπαραγωγή της. Αλλά ο κόσμος μας χρειάζεται πολλούς απογόνους από ακριβώς αυτές τις γυναίκες και λιγότερο από όλες τις άλλες.
Μικρή διευκρίνηση. Υπάρχουν κόρες πλούσιων οικογενειών που κάνουν παιδιά με "παρακατιανούς". Φυσικά όταν είσαι κόρη εκατομυριούχου και σκυλοβαριέσαι την ζωή σου, κάποια στιγμή θα πηδηχτείς (και) με τον κηπουρό. Το κλασικό κλισέ της λαίδης και του αλήτη. Αλλά εγώ δεν θέλω να αναπαραχθούν τα ηλίθια πλουσιοκόριτσα με την μεγάλη προίκα. Ζητάω να αναπαραχθούν οι αποδεδειγμένα έξυπνες και δημιουργικές - αλλιώς εκφυλιζόμαστε σαν είδος.
Όλο αυτό το αδιέξοδο το έχουν αντιληφθεί (ενστικτωδώς) οι γυναίκες και επιλέγουν επαγγελματικές σταδιοδρομίες, που απαλύνουν κάπως τις δυσκολίες. Μερικές είναι εξυπνότατες, ικανότατες, σπουδάζουν και τα παρατάνε όλα προκειμένου να αφοσιωθούν στα παιδιά τους. Βλακεία και σπατάλη πόρων. Αν θέλεις να περάσεις την ζωή σου με το να αλλάζεις πάνες, μπορείς να το κάνεις και χωρίς διδακτορικό.
Οι περισσότερες επιλέγουν σταδιοδρομίες φιλικές προς την απόκτηση παιδιών. Έτσι εξηγείται γιατί έχουμε 50% γιατρίνες, 60% δικαστίνες ( ! ), 85% δασκάλες και μόλις 7% μηχανολόγους μηχανικούς.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες μηχανικοί. Ο τεχνολογικός μας πολιτισμός θα ήταν κλάσεις ανώτερος του σημερινού, αν είχαμε 60% γυναίκες μηχανολόγους. Δυστυχώς, επιλέγουν να γίνουν δικαστίνες είτε υπάλληλοι σε κάποια τράπεζα εξ αιτίας των παιδιών :-(
Παρένθεση. Το μεγάλο μου δράμα σαν πρωτοετής φοιτητής ήταν να βρίσκομαι σε ένα τμήμα 250 αρσενικών με 3 γυναίκες. Μπορούσα βέβαια να εξυπηρετηθώ από τα γυναικοκρατούμενα τμήματα των δασκάλων και των καρδιολόγων. Αλλά πως είναι δυνατόν να νιώσεις ερωτική έλξη γιά μιά γυναίκα που δεν καταλαβαίνει τις εξισώσεις των χρονικά ανεστραμμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων (θεμελιώδης προυπόθεση γιά να κατανοήσεις την κβαντομηχανική) ;
Ομολογώ πάντως ότι τώρα στα γεράματα έχω αλλάξει πολύ. Σήμερα μου αρκεί να είναι φιλική προς τα ζώα, να μαγειρεύει καλά και να μπορεί να με ανέχεται (με αυτήν την σειρά προτεραιότητας) ;-)
* * * * *
Υ.Γ. Πολλοί αγαπημένοι μου μπλογκερ γράφουν σωστές και ωραίες πολιτικές αναλύσεις γιά την Ελλάδα. Στο τέλος των πόστ τους βάζουν και ένα αστείο βιντεάκι, είτε μιά ωραία καλλιτεχνική αφίσα. Τους κατανοώ - ποιός αντέχει τόση μαυρίλα; Αν και μου αρέσουν, αποφάσισα να κάνω το αντίθετο από εκείνους. Έφτιαξα ένα (ενδιαφέρον ελπίζω) ποστ γιά ένα γενικό κοινωνικό θέμα, αφήνοντας την πολιτική ανάλυση γιά το τέλος.
Στα σύντομα λοιπόν (άλλωστε οι φίλοι τα έχουν πει καλύτερα): η χώρα μας βρίσκεται υπό ξένη κατοχή και διοικείται από προδότες, δοσίλογους, επίορκους, ψεύτες και κλέφτες. Αν κάποιος δεχτεί αυτήν την φράση σαν αληθινή, όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα σήμερα εξηγούνται αυτόματα.
17 σχολια:
Αναγνωρίζω πως αυτό το ποστ είχε καλές προθέσεις αλλά δυστυχώς δεν απέφυγε τον δρόμο για την κόλαση.
(Θα συμφωνήσω ωστόσο με την πολιτική τοποθέτηση της τελευταίας παραγράφου σας )
Martina, σεβαστη η επιλογη σου να μου μιλας στον πλυθηντικο. Αλλα γιατι, τι σου εκανα; ;-)
Υ.γ. ποια ειναι η κολαση που δεν απεφυγε τελικα το ποστ; Η μηπως εννοεις οτι η κολαση ειναι οι αλλοι;
το όλο ποστ στηρίζεται στην υπόθεση ότι η μόρφωση και η επιτυχία κληροδοτούνται βιολογικά, οτι οι απόγονοι των φτωχών και των αδύναμων είναι αυτόματα κατώτεροι απο αυτούς των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, απο πού προκύπτει αυτό;
δεν έχουν υπάρξει επιστήμονες ή διανοητές ή "επιτυχημένοι" που προήλθαν απο πολύ φτωχές οικογένειες ή αμόρφωτες μανάδες;
το πρόβλημα δεν είναι οι βιολογικές αλλα οι κοινωνικές συνθήκες
Αλλά πως είναι δυνατόν να νιώσεις ερωτική έλξη γιά μιά γυναίκα που δεν καταλαβαίνει τις εξισώσεις των χρονικά ανεστραμμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων
Θες να μας πεις ότι ένας άντρας έτσι ερωτεύεται....
Μας έπεισες!
Στα σοβαρά τώρα.
Η μητρότητα είναι ρόλος ζωής, όπως και μια πετυχημένη καριέρα.Και μια συνειδητοποιημένη γυναίκα καλείται να κάνει την επιλογή της. Στον άντρα ποτέ δεν μπαίνει αυτό το δίλημμα
Ουδέν κακόν αμιγές καλού και ουδέν καλόν αμιγές κακού.
Ρετσέτα για εσαεί επιτυχία δεν υπάρχει, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πολυσύμπαν.
Πρέπει να ρυθμίζεις συνεχώς τα πανιά σου.
Μπορεί το μέλλον να είναι μία θρησκόληπτη idiocracy χωρίς τεχνολογικά καλούδια;
Πολύ πιθανό.
Εκτός αν μας την πέσουν εξωγήινοι που γουστάρουν ανθρώπινο κοκορέτσι.
Ανωνυμε, εχεις δικιο μεν, αλλα παραβιαζεις λιγακι ανοιχτες πορτες.
Φυσικα συμφωνω μαζι σου και στις 3 προτασεις σου - μονο που στο ποστ ασχοληθηκα με ενα αλλο διλημμα.
Εγραψα οτι οι δυτικες κοινωνιες εδωσαν (πολυ σωστα) ισοτιμια στις γυναικες, αλλα αυτο μας οδηγησε στο να μην τεκνοποιουν τα πιο πετυχημενα μελη της κοινωνιας.
Ακριβεστερα: στο να τεκνοποιουν σε εξωφρενικα μικρο ποσοστο σε συγκριση με τα ασθενεστερα μελη.
Δεν υποθετω οτι "η μόρφωση και η επιτυχία κληροδοτούνται βιολογικά" οπως μου καταλογιζεις.
Αλλα στατιστικα ενα παιδι απο εξυπνους, μορφωμενους και ευκαταστατους γονεις (αυτα πανε πολυ συχνα μαζι) εχει 100Χ περισσοτερες πιθανοτητες να γινει εξυπνο + μορφωμενο απο το παιδι ενος αγραμματου ανθρακωρυχου.
Για να μην παρεξηγηθω: πιστευω οτι η κοινωνια μας οφειλει να δινει σε ολα τα παιδια τις ιδιες ευκαιριες μορφωσης και ανελιξης, ανεξαρτητα απο την κοινωνικη τους θεση.
Αλλα στο σημερινο μου ποστ ασχοληθηκα με τους αναπαραγωγικους μηχανισμους των γυναικων, οχι με τις υπαρχουσες κοινωνικες ανισοτητες.
scarlett, γιατι δεν με πιστευεις; Τι ειναι αυτο που δεν σε πειθει;
Ναι, οντως στα 20 μου ειχα αυτο το ερωτικο κριτηριο - τι βρισκεις παραξενο;
Γιατι στα ματια σου ειναι πιο πειστικοι οι αλλοι που ερωτευονται μια γυναικα επειδη εχει μεγαλα βυζια;
* * * *
Αδικεις τους αντρες οταν γραφεις οτι δεν εχουν το διλημμα της τεκνοποιησης. Βιολογικα ισως οχι, αλλα στην σημερινη κοινωνια οι αντρες εχουν μεγαλο διλημμα.
Εκτος αν πιστευεις οτι οι σημερινοι αντρες δεν νιωθουν υπευθυνοι για την ανατροφη των παιδιων τους.
Παμπολλοι αντρες θα προτιμουσαν 1000Χ να σαλπαρουν για εξωτικες περιπετειες. Αλλα ξεσκιζονται για 30 χρονια σε μια κωλοδουλειά, ακριβως επειδη εχουν κουτσουβελα να αναθρεψουν. Δεν ειναι διλημμα αυτο;
Μην μας αδικεις λοιπον τοσο πολυ σε παρακαλω.
Και δεν νομιζω οτι η μητροτητα ειναι "ρολος ζωης". Τουλαχιστον οχι παραπανω απο την πατροτητα.
Αγαπητε pølsemannen, μην ελπιζεις σε εξωγηινους ;-)
Μονοι μας θα τα βγαλουμε τα ματακια μας (οσες κοινωνιες - καλληώρα η ελληνικη - δεν τα εχουν βγαλει ηδη).
Για την αναγκη του συνεχους ρυθμισματος των πανιων, δεν θα μπορουσες να βρεις μεγαλυτερη συμφωνια απο εναν θαλασσινο ;-)
Αγαπητέ πειρατή, εσείς ο ίδιος δηλώνατε σε παλιότερό σας ποστ πως όλες οι γυναίκες σας, είχαν εμφάνιση μοντέλου. Λίγο δύσκολο να συνδυαστούν ανάλογα προσόντα με τις εξισώσεις που αναφέρετε.
Η ευφυία και η γνώση αποτελούσαν και αποτελούν πάντα στοιχείο ερωτικής έλξης, αλλά συνήθως ακόμη και αυτά τα τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά απαιτούν να συνοδεύονται από μια συμπαθητική εμφάνιση,χαριτωμένες κινήσεις, ένα όμορφο χαμόγελο, δυο φωτεινά μάτια (όπως βλέπεις δεν μίλησα καν για προσόντα μοντέλου)για να δημιουργήσουν- να πυροδοτήσουν την επιθυμία. Και ενώ τα δεύτερα προσόντα το πετυχαίνουν αυτό αυτοτελώς, τα πρώτα, παρά τους υψηλούς τους δείκτες, χρειάζονται υποστήριξη
Για το δεύτερο θέμα που θίγεις για να μην γίνομαι κουραστική θα σου αναφέρω απλά τα ποσοστά των γυναικών που παίρνουν την επιμέλεια των παιδιών σε περίπτωση διαζυγίου. Μη μου πεις ότι δεν τα γνωρίζεις ή ότι το διαζύγιο είναι σπάνιο φαινόμενο
(φανερή η προσπάθεία σου να βγεις για άλλη μια φορά από πάνω ;) )
Αγαπητη scarlett, οντως ολες οι γυναικες μου ειχαν την εμφανιση μοντελου. Αυτο δεν ισχυει μονο για το παρελθον αλλα και για τον ενεστωτα ;-)
Αλλα το ειπα ξεκαθαρα πιο πανω. Τα (οντως μοντελα) που διαλεγα απο τα τμηματα των εκπαιδευτικων και των γιατρων αποτελουσαν την εσχατη λυση προκειμενου να μην μεινω βερτζινος.
Εμενα αλλα προσοντα αναζητουσε η ψυχη μου - γιατι επιμενετε να μου το αμφισβητειτε αυτο;
Δεν αντιλεγω στην ελξη που ασκουν δυο ομορφα ματια. Αλλα ακομα κι εσεις αναγνωριζετε οτι υπαρχουν ασθενεστερες και ισχυροτερες ελξεις.
Εεεε, στην ηλικια των 20-23 η ισχυροτερη ελξη για μενα ηταν η ικανοτητα να λυνει εξισωσεις. Τι το παραξενο βρισκετε;
* * * *
Για τα ποσοστα των διαζυγιων φυσικα και θα διαφωνησω. Δηλαδη το 65% των αντρων που ΔΕΝ παιρνει διαζυγιο δεν μετραει; Το 15% εκεινων που παιρνει διαζυγιο αλλα αναλαμβανει τα παιδια, δεν μετραει; Ολοι εκεινοι (οι χωρισμενοι πατεραδες) που αργολιωνουν στα δικαστηρια προκειμενου να τους δοθει το δικαιωμα να βλεπουν το παιδι τους 1Χ τον μηνα δεν μετρανε;
Στατιστικα, το 80% των αντρων ενδιαφερεται και νιωθει υπευθυνο για τα παιδια του. Ειναι υπεραπλουστευτικο (και βολικο για εσας) να τσουβαλιαζετε ολους τους αντρες σαν αδιαφορους και να υποστηριζετε οτι μονο η μητροτητα ειναι ρολος ζωης.
Η πατροτητα γιατι δεν ειναι;
* * * *
ΕΓΩ, προσπαθω να βγω απο πανω; Εγω ο ταπεινος και μετριοφρων; Δεν καταλαβαινω απο που το συμπεραινετε αυτο. ;-)
Οι περισσότερες γυναίκες που συμπεριλαμβάνουν στις προτεραιότητες τους τη μητρότητα φροντίζουν να επιλέξουν επαγγέλματα που θα τις διευκολύνουν στο μελλοντικό τους ρόλο.
Του μηχανικού ή του αστροναύτη μάλλον θα τις δυσκολέψει.
Η μητρότητα είναι ρόλος ζωής και καθορίζει τη ζωή της γυναίκας τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επαγγελματικό.
Η ευκολία που θα αφήσει μια μητέρα τη δουλειά της ή που θα παραμερίσει τις προσωπικές της ανάγκες δεν παρατηρείται στους άντρες.
Η πατρότητα είναι σημαντικός ρόλος όχι όμως ρόλος ζωής. Ένας άντρας δεν θα άφηνε τη δουλεία του για να φροντίσει τα παιδιά του, απεναντίας τα αφήνει με σχετική ευκολία για τα μάτια μια μικρής κάτι που σπάνια συμβαίνει με τις μητέρες.
Οι στατιστικές αναφέρουν γιατί δεν χωρίζουν οι άντρες; Ρωτώ γιατί αυτό συνήθως συμβαίνει λόγω δυσκολίας να ξεβολευτουν. Όπως δυσκολεύονται περισσότερο από τις γυναίκες να αναλάβουν τις ευθύνες μιας οικογένειας και αυτός είναι ένας λόγος που σήμερα η πατρότητα αποτελεί τόσο μεγάλο δίλημμα.
Στατιστικά μπορεί ένα παιδί από μορφωμένους και έξυπνους γονείς να έχει περισσότερες πιθανότητες να ακολουθήσει το δρόμο τους, πολλές φορές όμως αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των γονιών τους ή πνίγονται και ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Αρκετά από αυτά γίνονται δυστυχισμένα. Πιστεύω και εγώ ότι οι κοινωνικές συνθήκες παίζουν μεγαλύτερο ρόλο και λιγότερο οι βιολογικές.
Ότι γράφω δεν βασίζεται σε καμία στατιστική αλλά στην εμπειρία μου, ούσα μητέρα δύο παιδιών. Τόσα χρόνια με τα παιδιά μου στα σχολεία αναρωτιέμαι πόσοι πατεράδες γνωρίζουν την πόρτα του σχολείου. Θα με ενδιέφερε αν υπάρχει κάποια στατιστική για αυτό.
Η Scarlett μάλλον έχει δίκιο. Πρέπει οπωσδήποτε να βγεις από πάνω. :)
Δεν ήθελα να γίνω κουραστική, αλλά γίνεσαι προκλητικός πειρατη.:)
Μετά από δεκαετίες γυναικείας χειραφέτησης, το μόνο που έχει επιτευχθεί είναι να φορτωθεί η γυναίκα με πιο πολλούς ρόλους και να βοηθήσει τον άντρα να γίνει ακόμη πιο ανεύθυνος. Γι' αυτό και βλέπουμε μία επιστροφή της γυναίκας στον παλιό συντηρητικό της ρόλο ως μητέρα-νοικοκυρά.
Κάπου στην πορεία κατάλαβε πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε όλους τους ρόλους το ίδιο καλά. Κάτι θα παραμελήσει. Κάπου θα αποτύχει.
Ο πατέρας δεν είναι αδιάφορος προς το παιδί του, εννοείται ότι τρέφει συναισθήματα και προσπαθεί μέσω της οικονομικής κυρίως ενίσχυσης που προσφέρει στην οικογένεια, να κάνει ό,τι καλύτερο για εκείνο. Και συνήθως περιορίζει εκεί τον ρόλο του, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αφοσιωθεί στην καριέρα του ή και να αλλάξει τη ζωή του με τον τρόπο που επιθυμεί. Αρκεί να συνεισφέρει οικονομικά και θεωρεί ό,τι έκανε το καθήκον του.
Σπάνια θα δεις έναν πατέρα να ξεσκατίζει, να ταΐζει, να βγάζει βόλτα, να μένει άγρυπνος τη νύχτα δίπλα στο εμπύρετο παιδί του, να το διαβάζει και να ασχολείται με τις ώρες μαζί του.
Δε μιλάω για περιστασιακά. Περιστασιακά οι περισσότεροι τα έχουν δοκιμάσει...και κάπου εκεί κατάλαβαν πως η ζωή είναι γεμάτη με πιο ενδιαφέρουσες ασχολίες από τις παραπάνω.
Η μητέρα αντίθετα, ίσως γιατί δένεται εννέα όλοκληρους μήνες με το έμβρυο που κουβαλά μέσα της. Ίσως γιατί εκείνο είναι πραγματικά σάρκα από τη σάρκα της και της αλλάζει το σώμα, τις συνήθειες της, τη ζωή της, νιώθει τις περισσότερες φορές μια τεράστια ευθύνη. Ένα δέσιμο ισόβιο
Φυσικά και μπορεί να γίνει γυναίκα καριέρας και να έχει παιδί, αλλά επειδή και τα δύο απαιτούν εξαντλητικά ωράρια αφοσίωσης, και αυτός ο χρόνος απλά δεν εμπεριέχεται μέσα σε ένα 24ωρο, κάπου θα αποτύχει.
Η μητρότητα δεν είναι ρόλος ζωής, είναι ρόλος μισής ζωής για κάποιες γυναίκες. Το δίλημμα καριέρα ή παιδί, είναι ψευτοδίλημμα και νομίζω ότι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι υποστηρίζεται με επιχειρήματα από την αδιάφορη κοινωνική πολιτική, τη συλλογική παράκρουση ότι οι άντρες δεν μπορού να αναθρέψουν εξίσου καλά ένα παιδί ή τις δυσκολίες από άποψη χρόνου που παρουσιάζει. Το δια ταύτα είναι ότι η γυναίκα που θέλει καριέρα και παιδί πρέπει να έχει άντερα για να αντέξει και τους δύο ρόλους - και δεν είναι πολλές που τα έχουν - και προσωπικά δεν την θεωρώ καταδικασμένη να αποτύχει σε ένα από τα δύο ή και τα δύο. Επιπλέον, όμως, χρειάζεται έναν σύντροφο που να μπορεί να την υποστηρίξει, εκτός κι αν αυτή αποδεχθεί να αναθρέψει το παιδί της η νταντά. Και δεν υπάρχουν πολλοί άντρες που μπορούν να γυρίσουν την πλάτη στα στερεότυπα που τους έχουν επιβληθεί ή να κάνουν ό,τι χρειάζεται. Είναι συνηθισμένο το φαινόμενο οι άντρες να εξαντλούν τη συνεισφορά τους στην ανατροφή των παιδιών στο να τα πηγαίνουν μια φορά την εβδομάδα στην παιδική χαρά. Για να μην αναφέρω φυσικά το γεγονός ότι κάποιοι δεν μπορούν να ανεχθούν να αναλάβουν έναν ρόλο που για εκείνους ανήκει στη γυναίκα, ή ακόμη και το γεγονός ότι μια καριερίστρια θα βγάζει περισσότερα από αυτούς.
Και μια τελευταία σημείωση : το γεγονός ότι οι γυναίκες κατέληξαν να φορτωθούν περισσότερους ρόλους, κατά την άποψη μου είναι απόρροια του γεγονότος ότι διαχειρίστηκαν λανθασμένα τη χειραφέτηση τους. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν θεωρώ ότι είναι λύση να επιστρέψουμε στα λεγόμενα παραδοσιακά μοντέλα, αλλά αντίθετα να διορθώσουμε τα λάθη που γίνονται ακόμη και σήμερα.
Αγαπητες ESKARINA, scarlett και nefeli, επ ουδενι ηταν μεσα στις προθεσεις μου να ξεκινησω μια κουβεντα για το κατα ποσο οι γυναικες ειναι καλυτερες γονεις / οδηγοι / μουσικοι / μαγειρες / γουατεβερ απο τους αντρες.
Τετοιου ειδους αντιπαραθεσεις μου προξενουν χασμουρητα.
Εκεινο που λεω ειναι οτι (καλως) οι δυτικες κοινωνιες εδωσαν στις γυναικες την δυνατοτητα να χειραφετηθουν (ειναι άλλου παπά ευαγγελιο, αν μερικες επιλεγουν να μην το κανουν). Αλλα αυτη η χειραφετηση εφερε το αδιεξοδο να μην τεκνοποιουν οι πιο πετυχημενες απο αυτες.
Αυτο ειναι ολο. Δεν λεω τιποτα για το ποιό φύλο ειναι καλυτερο ή χειροτερο σαν γονιος (ουτε με ενδιαφερει).
Η παρανοηση ξεκινησε απο την (μαλλον ατυχη) φραση της scarlett οτι "η μητροτητα ειναι ρολος ζωης".
Διαφωνω με αυτην την φραση, οχι για να βγω "απο πανω" οπως μου καταλογιζετε ομαδικα (μη με βαρατε τοσο πολυ βρε κοριτσια ;-) ). Ουτε διαφωνω προκειμενου να υπερασπισω το αντρικο φύλο. Ειδικα το φύλο μου ειναι το τελευταιο που με ενδιαφερει.
Διαφωνω γιατι αυτη η οπτικη γωνια της μητροτητας σαν ρολου ζωης δεν λυνει το αδιεξοδο.
Το (βιολογικο) ζητουμενο για το ειδος μας ειναι να πολλαπλασιαζονται οι καλυτεροι εξ ημων.
Το ιδανικο θα ηταν να μην πολλαπλασιαζεται καθολου αυτο το παρασιτο που λεγεται ανθρωπος, αλλα αυτο ειναι απο αλλη μεγαλη κουβεντα.
Αφου λοιπον καλως η κακως πολλαπλασιαζομαστε, θα ηθελα να πολλαπλασιαζονται οι εξυπνες και οι πετυχημενες - σε μεγαλυτερο βαθμο απο τις υπολοιπες. Για να γινει αυτο, πρεπει η κοινωνια μας να τους δωσει κινητρα - ΧΩΡΙΣ να τις αναγκασει να σταματησουν την δημιουργικη δουλειά που κανουν τωρα.
Οπως λεω και στο ποστ, το να δωσει απλα η κοινωνια ενα επιδομα ΔΕΝ αποτελει επαρκες κινητρο (οι πετυχημενες εχουν εξ ορισμου λεφτα). Πρεπει να γινουν άλλα πραγματα.
Αμάν, πολύ παντόφλα πέφτει εδώ μέσα :Ρ
Βάστα JR!
1. Ταυτίζεις το IQ με τη ''χρησιμότητα'' και ''παραγωγικότητα'' κάποιου ως οικονομική μονάδα. Ακόμα και με όρους καπιταλισμού, σαν λογικό επιχείρημα, πατώνει.
Στη βιολογία το ασθενές δεν είναι και το λιγότερο χαζό καθώς αφού χρησιμοποιείς την επιστήμη για τις χαζομάρες που γράφεις, δεν υπάρχει αποδεδειγμένα σωστός τρόπος για να μετρηθεί κάτι τέτοιο. Εχεις ακουστά τη συναισθηματική νοημοσύνη; Ειναι αυτό που δε θα αποκτήσεις ποτέ, όσες εξισώσεις κ αν λύσεις.
2. 50% γιατρίνες, 60% δικαστίνες ( ! ), 85% δασκάλες και μόλις 7% μηχανολόγους μηχανικούς.
Κάπου δε το χεις με τα ποσοστά.
3.Αλλά πως είναι δυνατόν να νιώσεις ερωτική έλξη γιά μιά γυναίκα που δεν καταλαβαίνει τις εξισώσεις των χρονικά ανεστραμμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων.....
Φυσικά, αν είναι φλοκι αλλα λύνει εξισώσεις, καυλώνετε ο ένας με την εξυπνάδα του άλλου. Πάτε.
4. Για ποια πολιτική ανάλυση μιλάς; Τις παπαρολογίες της τελευταίας παραγράφου; Χμμ μάλλον δε γνωρίζεις τι σημαίνει αναλύω.
5.Ελπίζω να είσαι στείρος. Η καλύτερα να μην υπάρξει ποτέ καμια ζωοφιλη, καλη μαγείρισσα που να σε ανέχεται.
Πάτε, ε πάτε.
Αυτά πολύ πολύ φιλικά.
Νατάσα.
***Στη βιολογία το ασθενές δεν είναι και το πιο χαζό** διόρθωση, η ίδια πάλι, Νατάσα
Post a Comment