Monday 1 December 2014

Στατιστικές ευθύνες

Από μικρό παιδί αντιπαθούσα αυτήν την ηλίθια φράση με τους Παρθενώνες και τα βελανίδια - ακόμα κι αν δεν ήξερα το γιατί. Τώρα ξέρω. Την αντιπαθούσα γιατί ένιωθα από τότε ότι
όταν οι άλλοι προσεδάφιζαν δορυφόρους πάνω σε κομήτες, οι έλληνες έχτιζαν σουβλατζήδικα γύρω από έναν τάφο.
(παράφραση μιας ατάκας που διάβασα στον πιτσιρίκο)

Αμόρφωτοι τζομπαναραίοι που βλέπουν τα αρχαία μάρμαρα αποκλειστικά σαν ευκαιρία για κονόμα. Είτε λοβοτομημένα φασισταριά που προβάλλουν την αρχαιοπληξία τους σαν απόδειξη μιας ανύπαρκτης φυλετικής ανωτερότητας.

Οι κύριοι  James Evans και Christián Carman - δηλαδή δύο καθαρόαιμοι έλληνες όπως μαρτυρούν τα ονόματα τους - διδάσκουν στο πανεπιστήμιο του Puget Sound στην Tacoma. Η Tacoma, όπως όλοι ξέρουμε, είναι προάστιο της Αθήνας, ακριβώς δίπλα στα Πετράλωνα. Αυτοί οι δύο καλοί κύριοι λοιπόν δημοσίευσαν μελέτη γύρω από τον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Την μελέτη αναδημοσιεύει το Spiegel, δηλαδή το ελληνικό περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας. 
Ούτε οι κύριοι Evans και Carman ούτε το κείμενο τους θα γίνουν ποτέ γνωστοί στο ελληνικό κοινό. Ας δεχτώ ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι συγκεκριμένοι είναι παρακατιανοί επιστήμονες. Που είναι τότε οι υπέρτεροι έλληνες συνάδελφοι τους; Που είναι οι ελληνικοί τόμοι μελέτης γύρω από αυτό το μηχάνημα;

Γιατί οι έλληνες δείχνουν τόσον ενθουσιασμό για έναν τάφο και όχι για ένα τόσο καταπληκτικό μηχάνημα; 
Πρώτον η τεχνοφοβία. Ένας τάφος είναι η λατρεία του θανάτου. Για να αναλύσεις όμως ένα τεχνολογικό δημιούργημα χρειάζεσαι @@ που κανένας δεν διαθέτει στην Ελλάδα.
Δεύτερον η αμορφωσιά. Δεν μας ενδιαφέρει ο αρχαίος πολιτισμός, μας ενδιαφέρει η κονόμα. Γύρω από τον τάφο χτίζεις σουβλατζήδικα, γύρω από τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων όχι.

Δεν θα με ενοχλούσαν τα 4000 σουβλατζήδικα (τουλάχιστον θα με ενοχλούσαν λιγότερο), αν ταυτόχρονα είχαμε 4000 βιβλιοθήκες με ελληνική βιβλιογραφία γύρω από την αρχαία μας κληρονομιά. Αν με άλλα λόγια αποδεικνύαμε - μέσω της μελέτης, της ανάλυσης και της κουλτούρας μας - ότι εμείς είμαστε οι συνεχιστές του πολιτισμού που έχτισε τον τάφο.

* * * *
Ποτέ δεν πίστεψα στην συλλογική ευθύνη. Κανενός λαού. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε συλλογικά όλοι οι έλληνες γιά την κατάντια της χώρας.

Αλλά ούτε στην ατομική ευθύνη πιστεύω. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε τυχαίος και ταπεινός Καραμήτρος να φταίει για όλα αυτά. Στην τελική, αν μας εξετάσεις μεμονωμένα έναν προς έναν, όλοι ταπεινοί Καραμήτροι είμαστε. Ποιος από μας μπορεί να αλλάξει μόνος του τα κακώς κείμενα;

Ναι αλλά αν δεν υπάρχει ούτε συλλογική ευθύνη ούτε ατομική ευθύνη, τότε ποιος φταίει; Κάποιος πρέπει να φταίει για όσα βιώνουμε καθημερινά. Η κατάσταση της Ελλάδας δεν οφείλεται σε κάποια θεομηνία, σε σεισμό ή στην τυχαία πτώση ενός μετεωρίτη. Άνθρωποι φταίνε.
Εκτός αν πιστεύουμε ότι όλα είναι ρόδινα. Όλα είναι τέλεια, άρα δεν φταίει κανένας.
Εκτός αν πιστεύουμε ότι για όλα φταίει ο λατσοβαρδινογιαννομπομπολας. Όχι ότι συμπαθώ τα συγκεκριμένα λουλούδια, αλλά δεν έκαναν αυτοί 4000 αιτήσεις για σουβλατζήδικα.  Ούτε έχτισαν τα 1.500.000 αυθαίρετα της Αθήνας.

Γιατί ψάχνω τόσο απεγνωσμένα να βρω τους φταίχτες; Μήπως για να τους μαστιγώσω; Όχι φυσικά. Όπως έχω ξαναγράψει, το (αυτο)μαστίγωμα είναι μια καθαρά σεξουαλική πρακτική που δεν με αφορά. Ψάχνω τους φταίχτες για να τους αποφύγω. Μόνο αν ξέρω το ποιος φταίει (και το γιατί) θα αποφύγω στο μέλλον τα ίδια λάθη.
Αλλιώς θα είμαι καταδικασμένος ισόβια να βιώνω και να ξαναβιώνω τα σημερινά χάλια της πατρίδας μου.

* * * * 
Μια διέξοδο στην αναζήτηση μου δίνουν οι στατιστικές. Από την στιγμή που δεν φταίει κανένας συλλογικά και κανένας ατομικά, προσπαθώ με βάση τις στατιστικές να καταλάβω τι πηγαίνει στραβά σ' αυτήν την χώρα.

Ξέρω, οι στατιστικές είναι αναξιόπιστες, πολλοί μπορούν να τις πλαστογραφήσουν, τα στοιχεία τους είναι ελλιπή κλπ. κλπ. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο.

Π.χ. πριν μερικές βδομάδες σχολίαζα γύρω από την ελληνική νεολαία σε μια διαδικτυακή κουβέντα με τον αγαπητό Τζων Μποη. Απεχθάνομαι να είμαι ο γεροπαράξενος από το μαπετ σόου που σχολιάζει τους νέους. Αλλά τι άλλο μπορώ να κάνω;

Στην κουβέντα, κάτι είπα περί startup. Ο Τζων μου απάντησε ότι "δεν μπορούν όλοι οι νέοι να κάνουν μια startup". ΟΚ, συμφωνώ. Αλλά γιατί μπορούν να γίνουν όλοι μπάτσοι; Έχουμε ήδη αναλογικά περισσότερους μπάτσους από την Γερμανία. Έχουμε περισσότερους τραπεζιτικούς υπάλληλους (και αναλογικά και σε απόλυτα νούμερα) από την Ελβετία. Έχουμε περισσότερους μεσίτες. Περισσότερους άνεργους, περισσότερους "μάνατζερ", περισσότερους αεριτζήδες, περισσότερους εργολάβους. 

Σε οτιδήποτε είναι παρασιτικό και άχρηστο, έχουμε τους περισσότερους. Σε οτιδήποτε είναι παραγωγικό έχουμε είτε κανέναν είτε τους λιγότερους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τυχαίο είναι;
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να φτιάξεις μια startup και τόσο εύκολο να γίνεις μπάτσος στην Ελλάδα;

Ναι, δεν φταίει κανένας ατομικά και κανένας συλλογικά. Αλλά η στατιστική είναι εκεί. Αμείλικτα νούμερα. Στοιχεία. Μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να μας σοκάρει. Κάποιος πρέπει να φταίει τελικά γι' αυτήν την πραγματικότητα. Όσο δεν τον βρίσκουμε (τι να βρούμε; εδώ δεν θέλουμε ούτε να τον ψάξουμε καν) δεν πρόκειται να διορθωθεί τίποτα.
 
Στο κάτω κάτω, προτιμώ να ζω σε μια χώρα με 80.000 startups παρά με 80.000 μπάτσους (τόσους έχουμε). Ακόμα και αν όλες οι startups αποδειχτούν αποτυχημένες, πάλι πιο δημιουργικές από τους μπάτσους θα είναι.

Η κάθε στατιστική - ιδίως αυτές που αναδεικνύουν τα αρνητικά μας - θα έπρεπε να αναλύεται. Να συζητιέται από όλους μας. Με το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό που αναλύουμε τα ευρήματα σε έναν τάφο.
Ίσως αυτό θα ήταν μια κάποια λύση.

13 σχολια:

Τζων Μπόης 1 December 2014 at 23:36  

Κάποτε ρώτησα έναν αστυνομικό, νέο παιδί, χαμηλόβαθμος ήταν, τι τον εκανε να γίνει αστυνομικός, τι ενδιαφέρον βρήκε.
Περίμενα να ακούσω διάφορες εθνικο-ματσο-μαγγικο-αρλούμπες, όμως κοιτώντας με στα μάτια, σαν σε απολογία, μου είπε: "Ήθελα να γλυτώσω από το χωριό μου κι από την μικρή κοινωνία, να φύγω, δεν είχα άλλη επιλογή".
Από αυτές τις χιλιάδες λοιπόν κάθομαι και σκέφτομαι πόσοι τέτοιοι να υπάρχουν και ποια γκάμα επιλογών είχαν ή και έχουν.
Παιδιά χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και οικογενειακή ή κοινωνική πλαισίωση, χωρίς οικονομικούς πόρους και χωρίς καθοδήγηση.
Παιδιά που ενδεχομένως είχαν να διαλέξουν μεταξύ της φυγής σε κάποια μεγάλη πόλη, κάνοντας κάτι, τι; ελα μου ντε, της φυγής στο εξωτερικό και της ....χμμ δημιουργίας startup;
Κάποιοι έγιναν αστυνομικοί, δεν είναι τυχαίο που κυρίως αστυνομικοί γίνονταν παιδιά από χωριά χωρίς πόρους, έγιναν μεσίτες, μεταπράτες, δημόσιοι, τι άλλο...πήγαν εκεί που έβρισκαν δουλειά και ψωμί και ζούσαν τις οικογένειες τους. Πήγαν στην ευκολία, ο καθένας ή τέλος πάντων οι περισσότεροι θα έκαναν το ίδιο, λες να κάθησαν να σκεφτούν εάν η κατα κεφαλήν αναλογία αστυνομικών στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη από εκείνη στη Γερμανία;
Τι έχουν να πουν οι στατιστικές για τέτοιου είδους αποκωδικοποιήσεις;

Όσο για τον τάφο και σε σχέση με τον μηχανισμό των Αντικυθήρων θα συμφωνήσω ότι πρόκειται περί τεχνοφοβίας, είναι και ζήτημα όμως πολιτικής εκμετάλλευσης.
Ξέρεις τι ατού είναι στα χέρια των εθνικιστών κυβερνώντων η εύρευση κάποιοι στοιχείου που να ενισχύει τις εθνικιστικές τους επιδιώξεις;

Πολλές φορές μεταξύ μας έχουμε κάνει μια ατέρμονη κουβέντα σχετικά με τα προσόντα των νέων και τα εφόδια τους, τα πτυχία τους, κλπ κλπ
Αμορφωσιά υπάρχει, βαθιά, σκοταδισμός και 1000 πτυχία να πάρει κανείς με τον τροπο που λειτουργεί η ελληνική παιδεία και η χώρα η ίδια, το σκοτάδι θα βαθαίνει.
Λίγα από όλα αυτά ερμηνεύονται με τις στατιστικές.

Jolly Roger 1 December 2014 at 23:54  

Το ξερω φιλε μου οτι δεν μπορουμε να τα ερμηνευσουμε ολα με νουμερα και στατιστικες. Δεν χωρανε οι ανθρωποι σε νουμερα. Αλλά καπως πρεπει να ερμηνευσουμε αυτα που συμβαινουν γυρω μας. Καπως πρεπει να πορευτουμε, αλλιως θα τρωμε τα ιδια και τα ιδια στην μαπα για την υπολοιπη ζωη μας.

Δεν επιμενω στις σταστιστικες. Ειμαι ανοιχτος σε οποιαδηποτε άλλη μεθοδο ερμηνειας. Αρκει να δινει καποια αντικειμενικα αποτελεσματα. Δεν μπορω να ερμηνευσω την κοινωνια γυρω μου με φρασεις οπως "ο γνωστος μου, ο γειτονας μου και ο φιλος μου φερονται Χ, αρα η κοινωνια ειναι Χ".
Δεν μου αρκει το δειγμα του μικρου κοινωνικου περιγυρου του καθενος απο μας.

Υ.Γ. μολις τωρα σκεφτηκα με μια ελαφρια ανατριχιλα, οτι και το σουβλατζηδικο εναι μια μορφη startup. Μπρρρρρρ :-(

Jolly Roger 2 December 2014 at 00:11  

Συμπληρωμα: ρωτας στο σχολιο σου "Τι έχουν να πουν οι στατιστικές για τέτοιου είδους αποκωδικοποιήσεις; ".
Παρα πολυ σωστα. Οι υπαρχουσες στατιστικες εχουν να που ελαχιστα.

Αλλά ξεκινησαμε ηδη να συζηταμε για το θεμα. Αυτο ειναι το θετικο της ιστοριας. Η στατιστικη (κουτση, στραβη κι αναποδη) θα μας δωσει τα πρωτα νουμερα. Την πρωτη προσεγγιση στην πραγματικοτητα.
Απο εκει και μετα ειναι στο χερι μας να ερμηνευσουμε αυτα τα νουμερα, να ψαξουμε να βρουμε καινουργια - καλυτερα - στοιχεια, να ξαναερμηνευσουμε κ.ο.κ.

Αυτο το μπλογκ εχει πολυ μικρη απηχηση. Φαντάζεσαι ομως να ειχε την απηχηση του ταφου;
Φανταζεσαι ξαφνικα να συζηταγαν παθιασμενα 50.000 ανθρωποι πανω στο ερωτημα "γιατι οι ελληνες γινονται σουβλατζηδες και μπατσοι αντι να ιδρυσουν μια startup; "

Τζων Μπόης 2 December 2014 at 09:50  

Κάπταιν, θα ξέρεις ως γεροντότερος και σοφότερος ότι σε όλα τα πράγματα καλό είναι να δίνουμε την σωστή διάσταση, στις στατιστικές, στους αριθμούς, στις σχέσεις, στον έρωτα, στη φιλία, κλπ κλπ
Η στατιστική είναι ένα εργαλείο, δίνει ένα στίγμα, δεν τα ερμηνεύει όλα, πολλές φορές και ανάλογα με τη μεθοδολογία κι αυτές λαθεύουν και μάλιστα πολύ. Επίσης, επειδή έχουμε μάθει να λέμε ότι οι αριθμοί δεν λαθεύουν, προβάλουμε την δική τους αλήθεια ως απόλυτη. Λάθος, μέγα λάθος.
Τον Νοέμβριο του 2013 ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή χτύπησε το μεγαλύτερο αρνητικό του των τελευταίων χρόνων, μπορεί και δεκαετιών, έδειξε -2,90%, φέτος είναι κάπου στο -1,90%. Τι μας λέει μια πρώτη ανάγνωση; Το κόστος ζωής πέφτει. Αμ δε!
Οι τσέπες του κόσμου αδειάζουν, ο ΔΤΚ προφανώς δεν σταθμίζει τις σωστές παραμέτρους και τους παράγοντες εκείνους που αδειάζουν το πορτοφόλι του κόσμου .
Σκέψου με ποιο τρόπο υιοθετήσαμε το euro, με τα greek statistics φυσικά, σκέψου τις δημοσκοπήσεις και τα exit polls, μια τάση δείχνουν, γενική πολλές φορές, στις λεπτομέρειες κρίνονται τα πράγματα .
Εδώ πλέον χαράσσεται μια ολόκληρη στρατηγική από τα κόμματα βάσει αυτών των δημοσκοπήσεων, έλεος δηλαδή.
Θυμάμαι πριν χρόνια στην tv την αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού να πανηγυρίζει στους δρόμους την βραδιά των εκλογών επειδή τα πρώτα exit polls έβγαζαν την ΝΔ κυβέρνηση. Πριν τις 12 το βράδυ είχε βγει το ΠΑΣΟΚ με αυτοδυναμία. Τι φιάσκο, τι φαρσοκωμωδία, τι σουρεαλισμός!
Πίσω από τα νούμερα χρειάζεται σοβαρή ερμηνεία, κοινωνιολογικές αναλύσεις, πίσω από τα νούμερα υπάρχουν ψυχές.

Τα startups από μόνα τους δεν λένε το παραμικρό.
Εσύ πίσω από ένα startup προφανώς βλέπεις μια καινοτόμα ιδέα, δεν βλέπεις το σουβλατζίδικο (που κι αυτό είναι startup).
Δυστυχώς όμως η Ελλάδα είναι τεχνολογικά πολύ πίσω και ως υποδομή κι ως παιδεία και δεν είναι μόνο αυτό, είναι σε ποια αγορά θα απευθυνθεί ένα startup, οι διευκολύνσεις που θα παρασχεθούν από το σύστημα, πολλά, πάρα πολλά, τα ξέρεις!
Τις προάλλες μίλησες για το γεγονός ότι δεν υπήρξαν αιτήσεις γιατρών για τη Φινλανδία για να πάρουν 6 χιλ. ευρώ το μήνα, επειδή εδώ βγάζουν πιο πολλά σε μαύρα.
Είναι κι έτσι αλλά δεν είναι μόνο έτσι. Ερμηνεύεις φορώντας συγκεκριμένα γυαλιά .
Γιατροί εργάζονται με 800 ευρώ το μήνα σε κλινικές, νέοι γιατροί κυρίως και είναι 35 χρονών και μπορεί και παραπάνω, δεν έχουν δικό τους ιατρείο, είναι πολλοί, πάρα πολλοί . Γιατί δεν πάνε στη Φινλανδία; γιατί προφανώς δεν μετρώνται και αποτιμώνται όλα με όρους χρηματικούς. Κάτι πιθανόν να τους κρατά εδώ, ίσως ο ήλιος, ίσως η οικογένεια, ίσως κάτι, για τον καθένα υπάρχει κάτι που τον κρατάει εκεί που τον κρατάει κι εσύ εκεί που είσαι για κάποιο λόγο είσαι κι εσύ ενδεχομένως να γκρινιάζεις για τα κακώς κείμενα του τόπου που σε φιλοξενεί και τούτοι εδώ γκρινιάζουν, ανθρώπινο είναι, δεν είναι το παν τα χρήματα, είναι ένα πλέγμα πραγμάτων διαφορετικό για τον καθένα. Μπορεί τα 6 χιλιάρικα εκεί να μη δίνουν χαρά στη ζωή για κάποιον, όσο τα 800 ευρώ εδώ.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι βασικά οικονομικό, είναι βαθιά πολιτιστικό.
Δουλειά πάνω σε αυτό δεν έχει γίνει στο παρελθόν, δεν αλλάζεις εύκολα περπατησιά σε γέρικο γαϊδούρι...

pølsemannen 2 December 2014 at 10:46  

Η αλήθεια είναι ότι στο Χέλλας η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι τόσο αρρωστημένα εναντίον του επιχειρείν και μάλιστα του παραγωγικού τούτου, που αναρωτιέται κανείς πώς ζει ( ; ) ακόμα αυτή η χώρα...

thinks 2 December 2014 at 12:28  

Και που, άραγε, βρίσκεται η αρχή του νήματος; Μάλλον στο ότι η κοινωνία-ταυτότητα της σημερινής Ελλάδας δεν έχει να επιδείξει τίποτα, μηδέν (εκτός από εκείνους που ξεκουμπίζονται για να χτίσουν ζωή αλλού), και ως εκ τούτου προσπαθεί ο κόσμος να βρει ταυτότητα ηλικίας 2.500 ετών. Είτε σαν φασιστοπίθηκοι είτε σαν ψευδοδιανοούμενοι, είτε σαν παπαγαλάκια, είτε απλά μη έχοντας άλλη επιλογή. Χωρίς όμως να καταλαβαίνει κανείς τι λέει (η κατανόηση θα χρειαζόταν κρίση, κριτική, και παιδεία). Πιστεύω ότι από εκεί ξεκινάμε. Εν τω μεταξύ, για τους εκτός Ελλάδας, η Ελλάδα είναι τρία ξεχωριστά πράγματα: 1) Υπέροχη φύση και θάλασσα για διακοπές, 2) Ένα Μουσείο αρχαιολογίας, 3) Ένα πανηγύρι γραφικών Ζορμπάδων που χορεύουν στο γιαλό με τα πουρμπουάρ των τουριστών. Κανείς δεν παίρνει τον Έλληνα στα σοβαρά, σαν στερεότυπο, και αυτό δημιουργεί το κατ' εξοχήν Ελληνικό δυαδικό κόμπλεξ κατωτερότητας-ανωτερότητας.

Ένα από τα πιο πετυχημένα σταρταπς σήμερα είναι η σελίδα efood από όπου 7.000+ πελάτες την ημέρα παραγγέλνουν ντελίβερη φαγητού από ντουζίνες εστιατόρια της περιοχής σε χρόνια οικονομικής κρίσης. Τι ψάχνεις;

"Φταίει" ο κάθε Έλληνας; Όχι προσωπικά... Σημαίνουν τίποτα οι στατιστικές; Μηδέν. Αλλά στην τελική, άσχετα με το κάθε μεμονωμένο άτομο, κοιτάς την γενική εικόνα που μιλάει μόνη της απλά και καθαρά... Δεν μπορούμε να αφορίσουμε το στερεότυπο ως "στερεότυπο" μιά και δεν είναι τίποτα άλλο από το τι προτείνει η γενική εικόνα. Είναι αυτό "στατιστική"; Μάλλον απλή αλήθεια.

Η σημερινή Ελληνική κοινωνία ζει σε μία καθημερινή αντιγραφή των αξιών και των ιδεών που βλέπει στην ξένη μήντια, και που την μεταφέρει στα Ελληνικά η Ελληνική μήντια, προβάλλοντας στον Έλληνα, και στους νέους, τις ιδέες και αξίες που πρέπει να εγκωμιαστούν --έστω κι αν δεν τις κατανοούν στο παραμικρό λόγω κουλτούρας. Ελληνικό, "δικό μας" δεν υπάρχει πλέον τίποτα, ίσως γιατί δεν υπήρχε ποτέ στην νεότερη ιστορία σπίθα να το δημιουργήσει.

Από τα 4.000 σουβλατζίδικα μέχρι το efood, η μοναδική Ελληνική αξία, παραμένει το να φάμε (φαγητό). Και για να φάμε (φαγητό) πρέπει να φάμε (μαύρο χρήμα) γιατί η κοινωνία και η οικονομία δεν στηρίζει μη-μαύρο. Δεν είναι αβάσιμη ποτέ η σοφία του λαού, ιδίως όταν proέρχεται από την παραδοσιακή έκφραση τέχνης, παραδείγματος χάριν τον Τούρκο (και με βούλα της ΟΥΝΕΣΚΟ Τούρκος) Καραγκιόζη: Θα φάμε, θα πιούμε, και νηστικοί θα κοιμηθούμε.

Φλύαρος 3 December 2014 at 15:07  

Όπως πάντα δεν διαφωνώ σε αυτά που λες αλλά πάντα υπάρχει και η άλληγ όψη (αλλιώς δεν θα είχε νόημα να σχολιάσω). Στην γενική έλλειψη παιδείας υπάρχουν και οι εξαιρέσεις όπως η Μαγδαληνή Αναστασίου που έκανε το διδακτορικό της με αντικείμενο τον μηχανισμό των Αντικυθήρων:
http://phdtheses.ekt.gr/eadd/handle/10442/34553

Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ίδιοι Έλληνες που στην πατρίδα τους δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από την μάζα της βλακείας όταν μεταναστεύσουν διαπρέπουν, άρα δεν φταίει η "πρώτη ύλη" αλλά το περιβάλλον που καταφέρνει να καθηλώνει όσους αξίζουν πραγματικά

Jolly Roger 3 December 2014 at 21:43  

Φλυαρε, .... μονο φλυαρος δεν εισαι ;-)

Δεν αμφιβαλλω οτι εχουμε αστερια επιστημονες. Μερικους τους εχω γνωρισει και απο κοντα. Το προβλημα μου ειναι οτι αναλογικα εχουμε πολυ λιγα αστερια (ακριβεστερα: δεν δινουμε στα αστερια μας τις ευκαιριες να διακριθουν).
Αναλογικα παλι, ειμαστε γεματοι φελλους.

Βαζεις εναν σωστο προβληματισμο. Οι συνθηκες. Εξω παμε καλα, μεσα δεν μπορει να διακριθει κανενας.

Αλλά οι συνθηκες ειναι οι ανθρωποι. Αν ριξουμε το φταιξιμο στις συνθηκες, τοτε θα εχουμε παλι την συλλογικη ευθυνη - που δεν μου αρεσει σαν ιδεα.

Επειδη συμφωνω μαζι σου στο θεμα των συνθηκων, θα με ενδιεφερε η γνωμη ολων σας πανω στο εξης ερωτημα: πως γινεται να φταινε οι συνθηκες χωρις να φταιμε ολοι μαζι;

ΥΓ Πολλα ευχαριστω για το λινκ με την διατριβη της κυριας Αναστασιου. Κατεβασα ηδη το κειμενο και διαβασα τις πρωτες σελιδες. Μεχρι τωρα, συναρπαστικο. Μπραβο της.

thinks 3 December 2014 at 22:03  

Δηλαδή...
λέμε ότι ο Έλληνας γενικά είναι άστα να πάνε, και οι λίγες εξαιρέσεις που υπάρχουν βγαίνουν έξω και διαπρέπουν,
ή λέμε ότι ο Έλληνας έχει τέτοια ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία που μπορεί να φτιάξει τον εαυτό του έξω με τα συστήματα των ξένων αλλά δεν μπορεί να τον φτιάξει μέσα στο σύστημα που ο ίδιος δημιουργεί;

Jolly Roger 3 December 2014 at 23:03  

Πολυ σωστη παρατηρηση Δημητρη. Τι συμβαινει τελικα;

Αφου μπορουμε και αφου ξερουμε οτι μπορουμε. Γιατι δεν τα εφαρμοζουμε;

Ισως να εχουμε πολυ μεγαλη αποσταση αναμεσα στην ατομικη και την συλλογικη μας συνειδηση. Αλλιως σκεφτομαστε δλδ σαν ατομα και (πολυ) αλλιως σαν μελη μιας κοινωνιας.
Συμβαινει παντου αυο, αλλα στις αλλες κοινωνιες (ισως) η αποσταση δεν ειναι τοσο μεγαλη.

thinks 4 December 2014 at 01:32  

Η απόσταση μεταξύ ατομικής και συλλογικής, με καταλύτη την ταυτοποίηση με το κράτος/σύστημα. Αυτός ο καταλύτης νομίζω καθορίζει το μήκος της απόστασης. Θα έλεγα μάλιστα ότι ίσως στην Ελλάδα να μην υπάρχει καν συλλογική συνείδηση σαν κράτος/έθνος/σύστημα, αλλά η αίσθηση συλλογικότητας να περιορίζεται σε πολύ μικρότερες υπο-ομάδες.

Απλουστευμένο παράδειγμα από προσωπική πείρα: Από 17 χρονών, μέχρι και τα '30, αρχές '40, μόλις βρισκόμουνα πρώτα στο Λονδίνο και αργότερα στην Βοστώνη, αισθανόμουνα διαφορετικά. Ανέπνεα διαφορετικά. Πιο ήρεμα. Με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Είχα εκείνη την περίεργη αίσθηση πάντα σαν να είναι όλα τα πράγματα στην θέση τους, και να λειτουργούν όπως θα περίμενε κανείς να λειτουργήσουν. Ενώ στην Ελλάδα, με το που έφτανα στο αεροδρόμιο, αυτή η αίσθηση αντικατεστείτο με μια "ταχυπαλμία", έλλειψη σταθερότητας και έλλειψη σιγουριάς. Όχι τόσο φόβο όσο αηδία. Μόλις έφτανα Γροιλανδία και άρχιζε το αεροπλάνο να κατεβαίνει νοτιοδυτικά με έλουζε μέσα και έξω μία αίσθηση ειρήνης. Με το που έφτανα στα διαβατήρια πάντοτε είχα κλάψει από χαρά, δυό τρία δάκρυα με χαμόγελο. Σοβαρά. Έτσι πράγματι είναι. Δεν κάνω πλάκα και ούτε μπορώ να δώσω εξήγηση πέρα από τα εμφανή για τα οποία μιλάμε.

Φλύαρος 4 December 2014 at 13:27  

Captain η φλυαρία δεν μου βγαίνει στον γραπτό λόγο, αν ποτέ με γνωρίσεις από κοντά στοιχηματίζω ότι θα αλλάξεις άποψη :-)

Για το περιβάλλον που έγραψα ο Αρίστος Δοξιάδης τα εξηγεί πολύ καλύτερα από μένα (αν και αφήνει κάποιες νότες αισιοδοξίας που πλέον μου φαίνονται ουτοπικές):

"Μια οικονομία μικρών μονάδων ωθεί τα νοικοκυριά σε άλλες επιλογές από μια οικονομία υπαλλήλων και μεγάλων οργανισμών. Η οικογένεια αναζητά τη σταθερότητα στην πολυέργεια6, δηλαδή σε πολλαπλές πηγές εισοδήματος, όσες μπορεί να βρει και να προσποριστεί. Υπάρχει οικογενειακή αλληλεγγύη: τα πολλαπλά εισοδήματα απαιτούν πολλαπλά χέρια: ο πατέρας έχει το πρατήριο βενζίνης για τη σιγουριά, ο γιος σπουδάζει πληροφορική για το κάτι παραπάνω, αλλά άμα δεν του βγει δεν θα πεινάσει. Η κόρη, κατά προτίμηση δασκάλα ή υπάλληλος του Δήμου – κάτι σταθερό που αφήνει ελεύθερο χρόνο για να φροντίζει γέροντες γονείς και την επόμενη γενιά. Αν το οικογενειακό μαγαζί πάει καλά, η οικογένεια ολόκληρη το δουλεύει. Αν όχι, μένει να δουλεύει με ένα-δυο μέλη. Το σύστημα έχει θαυμαστή σταθερότητα, ευελιξία και διάρκεια."

"Στη μικρή ιδιοκτησία, η αξία του ανθρώπου επενδύεται στα ατομικά του στοιχεία. Η αγορά εργασίας δεν δίνει σαφή μηνύματα. Σημασία έχουν τα εφόδια που θα κατέχω σε μια γενικά αβέβαιη πορεία. Σπουδάζω μηχανικός, όχι επειδή προσδοκώ να δουλέψω στη Volkswagen, αλλά επειδή θα έχω επιλογές ως έμπορος, κατασκευαστής, εργολάβος, μελετητής, και ίσως ίσως στέλεχος."

Ολόκληρο το άρθρο εδώ:

https://aristosd.wordpress.com/2010/06/12/35406701/

γρηγορησ 23 December 2014 at 00:06  

γραφω εδω, δεν μπορω να γραψω στο τελευταιο σας ποστ. λυπαμαι για την αποφαση σας να σταματησετε να γραφετε. απο μια τυχαια αναγνωση πριν αρκετα χρονια εγινα φανατικός αναγνωστης σας. σας ευχομαι καλα ταξιδια κι αν ανοιξετε καινουριο μπλογκ καντε μια αναρτηση εδω για να σας ξαναβρουμε. για την ελλαδα η σωτηρια δεν μπορει δυστυχως να ερθει απο το ιντερνετ. μεγαλη μεριδα του πληθυσμου δεν διαβαζει, δεν προβληματιζεται, και δεν αντιδρα στα ασχημα που συμβαινουν γυρω μας. ουτε κι εγω αντιδρω σημαντικα κι ας διαβαζω. ομως αυτες οι καθαρες αποψεις σαν την δικη σας μου εδιναν ελπιδα ακομα κι οταν ειχα τις δικες μου προσωπικες αντιρρησεις (π.χ. εγω τρωω κρεας) και με εκαναν να σκεφτομαι ξανα τις προσωπικες μου επιλογες. σας ευχαριστω πολυ για ολες τις αναρτησεις σας.
γρηγορησ

  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP