Blood brothers

Σκέψεις με αφορμή μιά αιμοδοσία.

Πάντα με ξένιζε το γεγονός ότι στην Ελλάδα πρέπει να δώσουν οι συγγενείς και φίλοι σου αίμα, πριν εγχειριστείς. Ήξερα ότι στην Ευρώπη υπάρχουν τράπεζες αίματος, που καλύπτουν τις ανάγκες των εγχειρήσεων. Το κόστος καλύπτεται από το εκάστοτε σύστημα υγείας.

Κρίνοντας από την σκοπιά της γενικής κοινωνικής οργάνωσης, θεωρώ το ελληνικό σύστημα χρεωκοπημένο. Σαν κοινωνία, είμαστε τόσο παρτάκηδες και συμφεροντολόγοι, που δεν προσφέρουμε στο γενικό καλό. Μόνο αν βρεθεί σε ανάγκη δικός μας άνθρωπος, θα τρέξουμε να δώσουμε αίμα.

Από την άλλη μεριά, κρίνοντας μεμονωμένες ιστορίες, θεωρώ το ελληνικό σύστημα καλύτερο. Εξ' αιτίας του συμβολισμού που περιέχει. Δίνω αίμα = δίνω ότι πιό πολύτιμο διαθέτω σαν οργανισμός. Με τα ελληνικά δεδομένα, το δίνω σε συγκεκριμένο άνθρωπο, που θέλω να βοηθήσω.

ΟΚ, το ξερω οτι δεν πηγαίνει σε συγκεκριμένο άνθρωπο. Πηγαίνει στην τράπεζα αίματος, που μετά επιλέγει το καταλληλότερο (ανώνυμο) αίμα για τον ασθενή. Ωστόσο, ο συμβολισμός παραμένει. Λέμε "έδωσα αίμα γιά τον φίλο μου", ακόμα κι αν ο φίλος σου δεν πήρε ακριβώς το δικό σου.

Αυτός ο συμβολισμός μου θυμίζει το έθιμο των αδερφοποιτών στην Κρήτη. Και τους ινδιάνους.

Αδερφοποιτός ήταν μεγάλη κουβέντα. Σημαίνει ότι από την στιγμή που ενώθηκε το αίμα σου με κάποιον, ενώθηκαν και οι ζωές σας.

Ο Καζαντζάκης στον Καπετάν Μιχάλη περιγράφει όλο το τελετουργικό του αδερφοποιτού. Όταν ο Καπετάν Μιχάλης αργότερα βρίσκεται στο δίλημμα να σώσει την τιμή της οικογένειας του απέναντι στην ζωή του αδερφοποιτού του, επιλέγει το δεύτερο. Γιά τους ινδιάνους ο αδερφοποιτός ήταν ιερότερος από την υπόλοιπη φυλή.

Το ξέρω φυσικά, ότι στους σημερινούς καιρούς η αιμοδοσία απέχει πάρα πολύ από αυτά τα παλιά έθιμα. Με βάση ορθολογικούς κανόνες, θα ήθελα "ευρωπαικές" συνθήκες στο ελληνικό σύστημα. Να μην τρέχουν οι συγγενείς και φίλοι τελευταία στιγμή, αλλά να προσφέρουν όλοι οικειοθελώς.

Μένω όμως κολλημένος στον συμβολισμό και στα παλιά έθιμα.

Τον Γενάρη είχα γράψει ένα ποστ για το Άβαταρ. Με συναρπάζει αυτή η ιδέα της Πανγαίας. Είναι παλιά μεν σαν σύλληψη, αλλα με το Άβαταρ μεταφέρθηκε πολύ έντεχνα στον κινηματρογράφο. Θεωρώ όμως την ανθρώπινη ράτσα σαν εντελώς ηλίθια και εκφυλισμένη.

Ισως το επόμενο ζωικό είδος, εκείνο που θα αναπτυχθεί μετά την πτώση του επόμενου αστεροειδή στον πλανήτη Γη και μετά την εξάλειψη του homo sapiens, δημιουργήσει κάποτε την Πανγαία.

Για τον homo sapiens, η Πανγαία θα παραμείνει πάντα δημιούργημα της φαντασίας.

Αν - και όταν - δημιουργηθεί κάποτε η Πανγαία, αυτή θα περιλαμβάνει κάποια ανταλλαγή αίματος. Η ότι θεωρείται τότε σαν αίμα τελος πάντων. Κάτι ζωτικό, κατάδικό σου πρέπει να προσφέρεις στο γενικό σύνολο, αν θέλεις να αποτελέσεις μέρος του.

Η (πεζή σήμερα) διαδικασία της αιμοδοσίας, ίσως είναι ο προπομπός της Πανγαίας. Σε κάποιο πολύ μακρινό μέλλον, σε κάποιο διαφορετικό ζωικό είδος.

Είχα διαβάσει έφηβος ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Ισαάκ Ασίμωφ ("γαλαξιακη αυτοκρατορία"). Εκεί ο Ασίμωφ περιγράφει πολύ όμορφα την Πανγαία, που απέχει χρονικά 50 χιλιάδες χρόνια από σήμερα. Μέσα σε έναν γαλαξία, φτιαγμένον από μαθηματικούς ;-)

Στο βιβλίο οι άνθρωποι διακρίνονται ανάλογα με το αν συμμετέχουν στην Πανγαία, η αν είναι "ξέχωρα".

Έτσι τους ονομάζει.

Ξέχωρα.

* * * *

Από τότε νιώθω ξέχωρο. Και ποτέ δεν μπόρεσα ν' αποφασίσω, αν αυτό μου αρέσει ή όχι.

Κάπου στα 20 μου αποφάσισα να γίνω αιμοδότης. Είχα εντελώς πρακτικά κίνητρα. Θεωρούσα απλά την αιμοδοσία σαν σωστή. Εκείνες τις εποχές ο συμβολισμός της Πανγαίας δεν ήταν τόσο δυνατός μέσα μου όσο σήμερα.

Στην προκαταρκτική εξέταση που έγινε, αποκαλύφθηκε ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να προσφέρω το αίμα μου σε κανέναν. Περιέχει κάποιο εξωτικό και σπάνιο αντισώμα, που θα έβλαπτε οποιονδήποτε ασθενικό οργανισμό (αν μιλάμε γιά εγχείρηση, όλοι οι οργανισμοί είναι ασθενικοί).

Στην αρχή σκέφτηκα κάποια γενετική βλάβη. Αλλά δεν έχω τέτοιο πράγμα. Οι γιατροί μου εξήγησαν ότι σε κάποιο από τα ταξίδια μου είχα κολλήσει έναν επικίνδυνο και σπάνιο ιό. Ο οργανισμός μου καταπολέμησε τον ιό, δημιούργησε αντισώματα και τώρα δεν κινδυνεύει. Αλλά αν κάποιος ασθενής οργανισμός πάρει το αίμα μου, θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις που θα είχε αν μολυνόταν με τον ιό.

Όλη αυτή η ιστορία είναι μυστήρια. Ποτέ δεν ήμουν άρρωστος στην ζωή μου. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο που έχω πάθει είναι ένα ελαφρύ συνάχι κάθε 2-3 χρόνια. Που οφείλεται στην ξεροκεφαλιά και την αλαζονεία μου να κυκλοφοράω με κοντομάνικα όταν γύρω μου ο κόσμος κυκλοφορεί με διπλά πουλόβερ και παλτά.

Πότε κόλλησα τον ιό, πότε δημιούργησα τα αντισώματα; Είναι δυνατόν να είμαι (ήμουν) άρρωστος και να μην το ξέρω; Οι γιατροί λένε ναι.

Λίγο αργότερα (στα 22 μου) αποφάσισα να κόψω κάθε δυνατότητα συμμετοχής μου στην διαδικασία αναπαραγωγής του ανθρώπινου γενετικού υλικού. Αν η ανθρωπότητα περιμένει από εμένα το "αυξάνεστε και πληθύνεστε", την πάτησε ;-)

Ούτε γενετικό υλικό, ούτε αίμα μπορώ να προσφέρω.

Είμαι λοιπόν τελεσίδικα ξέχωρο.

Και να ήθελα να συμμετέχω στην Πανγαία, ο δρόμος γιά μένα είναι κλειστός.

Υ.Γ. Γιά να απαλύνω τις τύψεις μου περί αιμοδοσίας, ενισχύω οικονομικά τον ερυθρό σταυρό.