Άσκηση

Η παρακάτω ιστορία είναι άσκηση γιά το αλτσχαϊμερ. Ιστορίες παλιές, όπως τις θυμάμαι. Πολλά ιστορικά στοιχεία. Αρχικά ο πειρασμός ν' ανοίξω την βικιπέδια και να επιβεβαιώσω την ορθότητα τους ήταν μεγάλος. Αλλά δεν κάνω διατριβή - ούτε έχω ανάγκη να εντυπωσιάσω κανέναν με τις γνώσεις μου. Προτιμάω λοιπόν να γράφω από μνήμης, έστω κι αν θυμάμαι λάθος.
Το παρακάτω κείμενο είναι ασύνδετο και αλλοπρόσαλο. Γιά όλους, εκτός από μένα. Υπάρχει ένα (αόρατο γιά τους άλλους) κόκκινο νήμα που διατρέχει όλη την ιστορία. Την δική μου ιστορία.

Μεγάλωσα με μύθους. Σ' αυτό φταίει ο πατέρας μου, που αρέσκονταν στις οικογενειακές διακοπές να οδηγεί με τις ώρες. Ανάμεσα στα 6 και τα 9 μου χρόνια πέρασα ένα μεγάλο μέρος των διακοπών στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, σε μιά ατέλειωτη διαδρομή. Τι άλλο μπορεί να κάνει ένα 8χρονο σε ένα αυτοκίνητο, εκτός από το να διαβάζει;

Ξεκίνησα με την Ιλιάδα. Αχιλλέας, Χρυσηίδα, Έκτορας, Ελένη.
Ταύτιση - με τον Αχιλλέα φυσικά. Δέος γιά όλα όσα έκανε. Μα περισσότερο για την φωνή. Έβγαινε - έτσι διηγείται ο Όμηρος - μπροστά στις γραμμές των τρώων και φώναζε με φωνή όσο "χίλιοι άντρες" !
Έχω κατά τεκμήριο πολύ δυνατή φωνή. Αλλά ποτέ δεν κατάφερα να καλύψω χίλιους άντρες.
Πολύ αργότερα στην ζωή μου, μπόρεσα να ακούσω φωνή βγαλμένη από χίλια στήθη. Τουλάχιστον, ξέρω τον ήχο.

Συνέχισα με την ελληνική μυθολογία. Ιστορίες πάνω σε ιστορίες. Ο Ήφαιστος να ανταγωνίζεται τον Άρη. Ο πρώτος κουτσός και άσχημος. Αλλά επιστήμονας και τεχνίτης αξεπέραστος. Ο δεύτερος λαμπερός, ισχυρός, ανίκητος. Αλλά εκτός από το να σκοτώνει δεν ξέρει να κάνει τίποτα χρήσιμο.
Πολυ αργότερα κατάλαβα, ότι το έπαθλο ήταν η Αφροδίτη. Η ενσάρκωση της Γυναίκας. Τουλάχιστον μία από τις ενσαρκώσεις της. Ακόμα πιό αργότερα κατάλαβα, ότι ποτέ δεν διαλέγει ο άντρας. Η Γυναίκα κάνει τις επιλογές της (ναι, όλα αυτά τα έμαθα από τους μύθους).

Στην εφηβεία, ένα βιβλίο του Isaac Asimov με ξανάστειλε στο Σ' της Ιλιάδας. Εκεί που ο Πάτροκλος έχει πεθάνει. Ο Έκτορας έχει πάρει λάφυρο την πανοπλία του Αχιλέα, που φορούσε ο Πάτροκλος γιά ξεγέλασμα. Ο Αχιλέας θέλει να μπει στην μάχη, αλλά δεν έχει πανοπλία. Στέλνει την μάνα του την Θέτιδα στον Ήφαιστο γιά να του φτιάξει καινούργια.
Μπαίνοντας η Θέτιδα στο εργαστήρι του Ήφαιστου βλέπει τροχοφόρα "στρίποδα" που κινούνται αυτόματα ανάμεσα στους ανθρώπους και πηγαίνουν από μόνα τους στην θέση τους, όταν κανένας δεν τα χρειάζεται.
Λίγο πιό κάτω, ο Ήφαιστος - πλυμένος και με καθαρό χιτώνα - πάει να συναντήσει την Θέτιδα, υποβασταζόμενος απο χρυσές "κορασίδες" που εμοιαζαν με ζωντανές.
Ο Όμηρος μιλάει ξεκάθαρα γιά ρομπότ και τεχνητή νοημοσύνη - 2800 χρόνια πριν από σήμερα.

Συγκριτική μυθολογία. Το ελληνικό δωδεκάθεο δεν ήρθε ουρανοκατέβατο, αλλά πολλές ιστορίες του προέρχονται από παλιότερους λαούς - ξεχασμένους. Πέρσες, αιγύπτιους, φοίνικες, σουμέριους.
Η ελληνική Άρτεμη π.χ. είναι η Ishtar των περσών. Εξελληνισμένο Αστάρτη. Όλες αυτές οι λέξεις Ishtar, star, Stern, Αστάρτη, αστέρι έχουν την ίδια ρίζα και την ίδια σημασία.

Οι ιέρειες της Ishtar ήταν όμορφες νέες που εκδίδονταν στους "προσκυνητές" - οι γνωστές ιερόδουλες. Τα χρήματα πήγαιναν υπέρ του ναού. Ίσως θα έπρεπε να αφαιρέσω τα εισαγωγικά. Το ίδιο είναι να είσαι προσκυνητής της Ishtar και της ομορφιάς των γυναικών.
Στους ευρύχωρους ναούς της Ishtar ζούσαν πουλιά. Πιράχ στα περσικά θα πει πουλί. Πιράχ Ιστάρ = τα πουλιά της Ιστάρ. Πιράχ Ιστάρ, περιστέρι. Ίσως να μην είναι σύμπτωση που τα περιστέρια είναι τα πιό ερωτύλα πουλιά. Τα ευλογεί η Ishtar, εδώ και 3.5 χιλιάδες χρόνια ;-)

Στο σχολείο δεν μου άρεσε το μάθημα της Ιστορίας. Το έβρισκα βαρετό και ανούσιο. Και λοιπόν τι έγινε που ο τάδε βασιλιάς διαδέχτηκε τον δείνα βασιλιά; Μέχρι που ανακάλυψα τα κενά της Ιστορίας. Πράγματα που δεν μαθαίνεις στο σχολείο. Αμέσως κατάλαβα, ότι εκεί βρίσκεται όλο το ζουμί.

Π.χ. μαθαίνουμε στο σχολείο για τον Κωνσταντίνο (εν τούτω νίκα, ίδρυση της Κων/πολης). Μιά παραδρομούλα στον Ιουλιανό τον Παραβάτη - κι αυτή μόνο και μόνο επειδή ήθελε να επαναφέρει την ειδωλολατρεία και δεν τα κατάφερε. Και μετά πάμε στον Ιουστινιανό και την Θεοδώρα του (καλό κουμάσι και του λόγου της - αλλά αυτά δεν μαθαίνονται στα σχολεία).

Ανάμεσα στον Ιουλιανο και τον Ιουστινιανό μεσολαβούν 200 χρόνια. Τι έγινε σ' αυτό το διάστημα; Εδω μέσα στα τελευταία 60 χρόνια του 20ου αιώνα έχει αλλάξει τρεις φορές ο χάρτης της Ευρώπης. Τι έγινε επί 200 χρόνια τότε στην Ευρώπη;
Τίποτα δεν μας λένε γιά τον Αττίλα και τους ούνους του, τίποτα γιά τους κέλτες (πολύ πιό αρχαίοι), τίποτα για την σπηλιά της Αλταμίρα. Αποφάσισα από τότε να μάθω ακριβώς αυτά που μας κρύβουν.

Αλλά και στους νεώτερους αιώνες υπάρχουν τα ίδια κενά. Από τον Ιουστινιανό μέχρι την άλωση της Πόλης στην 4η σταυροφορία, μεσολαβουν 600 χρόνια. Τι έγινε στην Ευρώπη επί 6 αιώνες;
Πέφτουν βέβαια κάτι ονόματα (Ηράκλειος, Λέοντας, Βασίλειος), αλλά ποιός μαθαίνει πραγματικά το πως ζούσε ο κόσμος τότε; Το ότι ο Βασίλειος έβγαλε - σε μιά πρωτοφανή θηριωδία - τα μάτια των άμοιρων βούλγαρων, δεν μας λέει τίποτα για τις συνθήκες της εποχής.

Που είναι η ιστορία των Vikings; Εδω οι άνθρωποι έφτασαν στις Θερμοπύλες. Μνημεία τους βρίσκονται στον Πειραιά - κι εμείς τους περνάμε στο ντούκου. Ευτυχώς που υπάρχει και το Χολυγουντ, αλλιώς ποιός θα ήξερε τον Arthur και το Excalibur;

Και φυσικά, κανένας δεν μαθαίνει στο σχολείο το άσμα του Αρμούρη και το έπος του Διγενή Ακρίτη.

Από την άλωση της Πόλης από τους τούρκους (200 χρόνια μετά την άλωση από τους σταυροφόρους) και μέχρι την επανάσταση του '21 μαθαίνουμε μόνο το "κρυφό σχολειό". Το οποίο ουδέποτε υπήρξε.
Στην Ευρώπη πέρασαν 400 χρόνια κοσμοιστορικών αλλαγών. Ανακαλύφθηκε η Αμερική, άνθρωποι γύρισαν όλους τους ωκεανούς, ο Δαρβίνος ανέπτυξε την Θεωρία της Εξέλιξης.
Αλλά και στην Ελλάδα έγιναν πολλά. Π.χ. από τις βόμβες του Μorosini στην Ακρόπολη, μέχρι το 1790 (δλδ. ελαχιστα πριν την επανάσταση) η Αθήνα ήταν εντελώς ακατοίκητη. Αριθμός κατοίκων = μηδέν. Ούτε καν σκυλιά και γάτες. Για σχεδον 100 χρόνια!!

Ο Παρθενώνας - που οι βυζαντινοι τον εκαναν χριστιανική εκκλησία, οι φράγκοι καθολική εκκλησία και οι τούρκοι τζαμί - είχει μείνει ακέραιος από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι το τέλος του 17ου μ.Χ. Για κακή μας τύχη, κανένας δεν σκέφτηκε να τον απεικονίσει κάπου όλα αυτά τα 2200 χρόνια που ήταν ακέραιος. Έτσι ξέρουμε τον Παρθενώνα μόνο από περιγραφές, αλλά όχι από εικόνες.


(συνεχίζεται)