Το νούμερο 8 δεν μένει πια εδώ (τέλος εποχής)

Αντίθετα με την ανθρώπινη επικοινωνία που μπορεί να παίρνει πολλές μορφές, η επικοινωνία ανάμεσα σε μηχανές έχει πάντα μια μορφή - αυτήν του ταχυδρομείου.

 

Μπορεί η διαδικασία να γίνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου, δεν παύει όμως να είναι ανάλογη του ταχυδρομείου. 

Μια μηχανή (ο αποστολέας) γράφει ένα γράμμα, το βάζει σε έναν φάκελο, βάζει μια διεύθυνση επάνω στον φάκελο και ρίχνει τον φάκελο στο γραμματοκιβώτιο (δηλαδή τον ρουτερ). Άλλες μηχανές (οι ρούτερ - ταχυδρόμοι) διαβάζουν την διεύθυνση που έχει ο φάκελος και προωθούν το γράμμα κατάλληλα. Ο τελευταίος ταχυδρόμος-ρουτερ ρίχνει τον φάκελο στο γραμματοκιβώτιο της μηχανής-παραλήπτη.

Αυτό γίνεται παντού και πάντα στην επικοινωνία ανάμεσα σε μηχανές. Είτε στέλνουμε μια φωτογραφία, είτε κατεβάζουμε ένα φιλμ, είτε γράφουμε σε ένα μπλογκ είτε διαβάζουμε κάποιες ειδήσεις. Απλά γίνεται ασύλληπτα πιο γρήγορα από το κλασσικό ταχυδρομείο.

 

Οτιδήποτε διακινείται στο ίντερνετ, είτε φωτογραφία είτε φιλμ είτε κείμενο, δεν είναι παρά ένα "περιεχόμενο" που μπαίνει σε έναν φάκελο με μια διεύθυνση επάνω. Οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι (δλδ οι ρουτερ) παραδίδουν τον φάκελο στον σωστό παραλήπτη με βάση την διεύθυνση.

 

Όλο αυτό μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι - είτε μιλάμε για το κλασσικό ταχυδρομείο είτε για δίκτυα υπολογιστών. Π.χ. απαιτεί μια υποδομή ταχυδρομείων που συνεργάζονται μεταξύ τους. Αν το ταχυδρομείο (ρουτερ) της Alabama δεν συνεργάζεται με το ταχυδρομείο (ρουτερ) των Τρικάλων, ένα γράμμα από την Alabama στα Τρίκαλα δεν θα φτάσει ποτέ.

 

Οι ταχυδρομικές διευθύνσεις του παραλήπτη και του αποστολέα πρέπει υποχρεωτικά να είναι μοναδικές και παγκόσμια αναγνωρίσιμες. Αν γραψω ένα γράμμα και βάλω στον φάκελο "για την θεία μου την Μαριγώ", μπορεί να το καταλάβει ο ταχυδρόμος του χωριού μου και να το παραδώσει. Αλλά ο ταχυδρόμος της Alabama - αν φτάσει κάποτε ο φάκελος στα χέρια του - δεν θα αναγνωρίσει την διεύθυνση και θα το πετάξει.

Οι διευθύνσεις του κλασσικού ταχυδρομείου είναι λίγο πολύ δεδομένες. Ονομα παραλήπτη, δρόμος, αριθμός, ταχ. τομέας, πόλη, χώρα. Ο συνδυασμός των παραπάνω είναι μοναδικός για όλους μας - και αναγνωρίσιμος από όλους τους ταχυδρόμους. Δυνατότητα επιλογής δεν έχουμε. Δεν μπορούμε π.χ. να αποφασίσουμε για το νούμερο του ταχ. τομέα που μας αντιστοιχεί, ούτε το πως θα λέγεται η πόλη που μένουμε. Μπορούμε να μετακομίσουμε σε άλλη πόλη. Αλλά το όνομα της πόλης δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.

Το Ιντερνετ είναι κι αυτό βασισμένο στους ίδιους κανόνες με το κλασσικό ταχυδρομείο. Χρειάζεται δλδ. διευθύνσεις που είναι α) παγκόσμια αναγνωρίσιμες και β) μοναδικές για τον κάθε αποστολέα / παραλήπτη. Οι διευθύνσεις στο Ιντερνετ έχουν την μορφή Χ.Χ.Χ.Χ, όπου το κάθε Χ είναι ένας ακέραιος αριθμός ανάμεσα στο 0 και το 255. Οι διευθύνσεις είναι οι ΙΡ (internet protocol) address.

Μια έγκυρη ΙΡ address είναι η 15.26.137.248

Μια άκυρη είναι η 15.26.137.348. Αν βάλεις αυτήν την διεύθυνση στον φάκελο σου, ο ρούτερ - ταχυδρόμος θα αρνηθεί να την παραδώσει. Για την ακρίβεια, δεν θα μπορεί να την διαβάσει καν.

Ποιός είναι όμως αυτός που αποφασίζει για τις IP addresses; Ποιος αποφασίζει ότι ο Μήτρος Καραμήτρος θα έχει την 10.10.10.10 και ο Κώστας Καρακώστας θα έχει την 20.20.20.20; Αυτό το αποφασίζουν οι πάροχοι του Μήτρου και του Κώστα. 

 

Στην τελική, δεν παίζει και κανέναν ρόλο αν η διεύθυνση που σου δίνει ο πάροχος σου είναι η 15.100.200.75 είτε ή 45.89.201.110 είτε κάποια άλλη, οποιαδήποτε. Το σημαντικό για σένα είναι ότι η διεύθυνση αυτή είναι έγκυρη και μοναδική για το άτομο σου, ώστε να μπορείς να μπαίνεις στο ίντερνετ. Η διεύθυνση από μόνη της είναι αδιάφορη.

Εκτός ............. αν είσαι το νούμερο 8 στον κατάλογο :-)

Το Ιντερνετ (ο πρόγονος του, το Arpanet) ξεκίνησε το 1969. Από την αρχή βασίζονταν στον μηχανισμό που περιγράφω πιο πάνω, δηλαδή με την αναλογία του ταχυδρομείου. Είχε όμως άλλου είδους μορφή στις διευθύνσεις. Από το 1983 και μετά άλλαξε η μορφή των διευθυνσεων στις IP address που ξέρουμε σήμερα (Χ.Χ.Χ.Χ).

Ακούγεται παράξενο, αλλά μέχρι το 1994-1996, δηλαδή ούτε 30 χρόνια πίσω, δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι το Ιντερνετ θα επικρατήσει στον κόσμο. Το ίντερνετ, δηλαδή ένα δίκτυο υπολογιστών που βασίζονται στο intrernet protocol και χρησιμοποιούν IP addresses, ήταν μέχρι το 1996 μόνο ΜΙΑ από τις πολλές υπάρχουσες επιλογές. 

Κάθε μεγάλη εταιρεία είχε τότε δικό της δίκτυο, παγκόσμιο. Με δική του τεχνολογία και δικές του διευθύνσεις. Οι κυβερνήσεις δεν έμεναν αμέτοχες, καθώς κάθε κράτος προωθούσε την τεχνολογία της "δικής του" εταιρείας σαν παγκόσμιο δίκτυο υπολογιστών. 

Η επικράτηση του Ιντερνετ ήταν μάλιστα αποτέλεσμα οικονομικών-πολιτικών αποφάσεων και όχι αποτέλεσμα τεχνολογικής υπεροχής.

Και φυσικά, μια IP address ήταν εντελώς διαφορετική από μια διεύθυνση SMDS, είτε DQDB ή OSI, αν και όλες έκαναν την ίδια δουλειά: τις έβαζες πάνω σε έναν φάκελο και ταυτοποιούσαν έναν παραλήπτη για να μπορέσει να πάει το γράμμα. Παρένθεση: Ενας DQDB ρούτερ ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από έναν OSI ρουτερ και αυτός κάτι διαφορετικό από έναν ΙΡ ρούτερ. Οι "ταχυδρόμοι" δλδ δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.

Μια άλλη ιδιαιτερότητα του Ιντερνετ ήταν το ξεκίνημα του από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Το Ιντερνετ ήταν - αρχικά - μια υποδομή για να ανταλλάσσουν οι επιστήμονες πληροφορίες μεταξύ τους. Σαν πανεπιστημιακή υποδομή, το Ιντερνετ λειτουργούσε τότε χωρίς τα οικονομικά κριτήρια των άλλων τεχνολογιών.

Σαν "πανεπιστημιακό" δίκτυο (μιλάμε για τις εποχές πριν το 1990), το Ιντερνετ ήταν πολύ πιο φιλελεύθερο, ψιλο-αναρχικό και γενναιόδωρο προς εκείνους που το χρησιμοποιούσαν. 

 

Χρειαζόσουν π.χ. μια IP address για να επικοινωνήσεις; Κανένα πρόβλημα, μπορείς να πάρεις 255 για να κάνεις την δουλειά σου. Θα σε βάλουμε μόνο σε έναν κατάλογο για να ξέρουμε ότι αυτές οι 255 ip addresses αντιστοιχούν σε εσένα και θα σου δώσουμε και έναν αύξοντα αριθμό του καταλόγου, π.χ. το 8  :-) 

Αυτήν την συλλογή των 255 διαφορετικών ΙΡ διευθύνσεων την ονομάζουν (τεχνική ορολογία) "class C network".

Το 1990 πέρασε, πάνε τώρα 31 χρόνια. Το ίντερνετ έπαψε προ πολλού να είναι πανεπιστημιακό, φιλελεύθερο δίκτυο και έγινε ένα προιόν, μια παγκόσμια υποδομή. Μια υποδομή που μερικοί μάλιστα (εντελώς ανοήτως) θεωρούν αυτονόητη και σημαντικότατη για την ζωή τους - δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν.

Οι πάροχοι του Ιντερνετ είναι τεράστιες εταιρείες και φυσικά δεν μοιράζουν απλόχερα IP addresses. Ασε που κανένας δεν χρειάζεται παραπάνω από μια, όπως δεν χρειαζόμαστε και παραπάνω από μια ταχυδρομική διεύθυνση στο κλασσικό ταχυδρομείο.

Απόμειναν μόνο κάτι γραφικοί τύποι, που εξακολουθούσαν να διατηρούν το class C network (δηλαδή την συλλογή των 255 IP διευθύνσεων) στο όνομα τους, έτσι όπως το είχαν αποκτήσει τα χρόνια πριν το 1990. Με αύξοντα αριθμό στον κατάλογο, το 8.

Τι αποδείκνυε το να έχεις δικό σου class C network; 

Τίποτα, εκτός από το ότι χρησιμοποιούσες το Ιντερνετ πριν το 1990. 

 

Σε τι χρησιμεύει ένα δικό σου class C network σήμερα; 

Σε τίποτα απολύτως, εκτός ίσως από το να εντυπωσιάσεις κάποιο γκομενάκι.

Αλλά τα γκομενάκια που εντυπωσιάζονται από μια ιδιόκτητη συλλογή από IP addresses, είναι απελπιστικά λίγα στον ψεύτη κόσμο που ζούμε ;-)

Προτιμούν μια συλλογή από πεταλούδες, ή μια συλλογή από γραμματόσημα, ή από σπίτια ή από πιστωτικές κάρτες.

Μέχρι σήμερα, όλο αυτό ήταν αδιάφορο. Κανέναν δεν ενοχλούσες, κανένας δεν σε ενοχλούσε.

Απο τον Φλεβάρη του 2021 όμως αποφάσισαν ότι ένα δικό σου class C network θα πρέπει να σου κοστίζει ένα σεβαστό ποσό. Είτε θα πρέπει να σκας λεφτά κάθε μήνα για κάτι που στην τελική δεν χρειάζεσαι, είτε θα πρέπει να το "πουλήσεις" (με το πιστόλι στον κρόταφο).

Δεν με στεναχωρεί που θα "πουλήσω" κάτι που δεν χρειάζομαι. Με στεναχωρεί μόνο που ο αύξοντας αριθμός 8 στον κατάλογο με τις πρώτες ΙΡ διευθύνσεις του κόσμου θα είναι πια κενός....