Ελα στο Γκρης για να την βρεις, part 1/n

Ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας πριν λίγες μέρες. Φτάνω νωρίτερα, έχω χρόνο για βόλτα. 

Τουριστικό κέντρο, κόσμος πήχτρα, λιακάδα. Περπατάω αργά, παρατηρώντας.

 

Τα τουριστικά γυφτ σοπς το ένα δίπλα στο άλλο. Πουλάνε τις συνηθισμένες κακογουστιές made in China. Ανάμεσα στις κακογουστιές τα κουκλάκια του Καραγκιόζη, ζωγραφισμένα πάνω σε φτηνιάρικο κόντρα πλακέ.

Μια ξεναγός οδηγεί ένα γκρουπάκι μεσόκοπων γερμανών μέσα στο πλήθος. Σκύβει δίπλα μου όπως αργοπερπατούσα, σηκώνει έναν Καραγκιόζη made in China και λέει στους κατάπληκτους Γερμανούς "Αυτός ήταν ένας εθνικός ήρωας, ένας αγωνιστής της Ελευθερίας". Τα γερμανικά μου είναι άριστα και στεκόμουν ακριβώς δίπλα της, μεταφραστικό λάθος αποκλείεται, ακουστικό επίσης. Αυτό ακριβώς είπε.

Παρορμητικά σκέφτηκα να μπω στην μέση και να την διορθώσω. Ο αξιοπρεπέστατος Καραγκιόζης μπορεί να ήταν πολλά, αγωνιστής της Ελευθερίας όμως δεν ήταν.

Μετά όμως σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα έτσι. Φαντάστηκα την μεσόκοπη γερμανίδα που αγόρασε τον Καραγκιόζη να τον κρεμάει σε έναν τοίχο του σπιτιού της και να διηγείται στις άλλες γερμανίδες για τον Έλληνα Αγωνιστή της Ελευθερίας.

Το ρεζίλι είναι το μόνο που ταιριάζει σε ρεζίληδες.

Σε μια χώρα-σούργελο, ο Καραγκιόζης μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ακόμα και αγωνιστής της Ελευθερίας, γιατί όχι;

Υ.Γ. Ευτυχώς που αυτό το μπλογκ δεν το διαβάζει κανένας που γεννήθηκε μετά το 1990. Γιατί θα με ρώταγαν ποιος ήταν ο Καραγκιόζης και θα μετέτρεπαν εμένα σε Αγωνιστή της Ελευθερίας (με το όπλο στο χέρι για την απελευθέρωση από την πηχτή Αμορφωσιά και την Βλακεία).