Αλλάξαμε τα πετρέλαια

Στο σχολείο μάθαμε - σωστά - ότι το πετρέλαιο βρίσκεται σε τεράστιες κοιλότητες κάτω από την γη. Οι πιό προσεχτικοί μαθητές κράτησαν στην μνήμη τους, ότι το πετρέλαιο βρίσκεται υπό πίεση σ' αυτές τις κοιλότητες. Οι πιό απρόσεχτοι δεν χρειαστήκαμε καν το σχολείο, αφού την ίδια - σωστή - γνώση προσφέρει ο Αστερίξ και ο Λούκυ Λουκ ("Στην σκιά των Ντέρικ") :-)
Τι σημαίνει αυτό το "υπό πίεση"; Σημαίνει ότι έχουμε τεράστιες οικονομοτεχνικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις. Μιά απλή τεχνική λεπτομέρεια (ότι δλδ. το πετρέλαιο βρίσκεται υπό πίεση) καθορίζει εδώ και 80 χρόνια την παγκόσμια οικονομία. Στις αρχές της πετρελαϊκής οικονομίας (1856 στην Γερμανία η πρώτη γεώτρηση, 1859 η πρώτη μαζική παραγωγή στο Titusville, Pennsylvania από τον στρατηγό Drake) τα πράγματα γίνονταν όπως ακριβώς τα περιγράφει ο Λούκυ Λουκ: έσκαβαν στην τύχη μιά τρύπα στο έδαφος και ξεπηδούσε πετρέλαιο.
Άλλωστε η γλώσσα μας δίνει τον σωστό ορισμό: πετρελαιοπηγή, δηλαδή κάτι αναβλύζει από μόνο του, δεν χρειάζεται άντληση. Αλλιώς θα το λέγαμε "πετρελαιοπηγάδι".

Τότε έσκαβαν στην τύχη, σε βάθη 10 - 50μ. Σήμερα σκάβουν μετά από γεωλογικές έρευνες που δείχνουν το σωστό σημείο. Τα βάθη έχουν φτάσει τα 4000μ, αλλά η τεχνολογία παραμένει πολύ απλή και σχετικά φτηνή: σκάβεις μιά τρύπα στο έδαφος και αναβλύζει πετρέλαιο, αυτό είναι όλο.

Όλη η ιστορία είναι να έχεις επαρκή πίεση. Αυτό ισχύει ήδη γιά τις περισσότερες πετρελαιοπηγές, άρα μηδέν πρόβλημα. Σε εκείνες που η πίεση δεν είναι αρκετή - π.χ. επειδή έχεις βγάλει ήδη σημαντικές ποσότητες είτε επειδή βρίσκονται πολύ βαθιά - προπαθείς να αυξήσεις την πίεση. Αυτό το αναλαμβάνει μιά απλή μηχανική αντλία με βαγονέτα. Πρόκειται γιά την χαρακτηριστική αντλία, που η εικόνα της στοιχειώνει το τοπίο στην Οκλαχόμα, στο Αζερμπαιτζάν και σε πολλά άλλα μέρη.
Αν δεν μπορείς να βάλεις αντλία, ρίχνεις βραστό νερό (ή άζωτο, ή διοξείδιο) στην τρύπα της γεώτρησης ώστε να αυξηθεί η πίεση.

Το σημαντικό λοιπόν είναι, ότι η τεχνολογία του πετρελαίου είναι πάμφθηνη έως ανύπαρκτη. Π.χ. στην Σ. Αραβία δεν χρειάζονται καν αντλίες. Εκείνο που είναι ακριβό στην όλη ιστορία είναι οι υποδομές.

Ας υποθέσουμε ότι σκάβοντας τον κήπο σου ανακαλύπτεις πετρέλαιο. Μην βιαστείς να χαρείς. Το πετρέλαιο σου πρέπει να μεταφερθεί στο διυλιστήριο. Αν το διυλιστήριο πέφτει μακρυά, ίσως χρειαστεί να φτιάξεις ένα. Γιά να μεταφέρεις το πετρέλαιο σου στο διυλιστήριο που θα φτιάξεις χρειάζεσαι αγωγούς (pipelines). Ίσως σου έρχεται φθηνότερα να το μεταφέρεις με τάνκερ. Αλλά τα τάνκερ απαιτούν ειδικά λιμάνια, οπότε μάλλον θα πρέπει να φτιάξεις ένα λιμάνι. Κοντά στην πετρελαιοπηγή σου εννοείται...

Γίνονται βέβαια όλα αυτά, δεν είναι πρόβλημα. Αλλά πρώτα θα χρειαστεί να επενδύσεις 2-3 δις ευρώ  σε υποδομές, μέχρι να μπουν στην τσέπη σου τα πρώτα λεφτά από την πετρελαιοπηγή σου. Και δεν ξέρω αν το ΑΤΜ της γειτονιάς σου θα μπορεί να σου δώσει τόσα.

Γεωπολιτικό ιντερλούδιο.
Όταν ο Σαντάμ μπήκε στο Κουβέϊτ το 1992, έθιξε άμεσα τα συμφέροντα της οικογένειας μπούς - δηλαδή γνωστών διαπλεκόμενων πετρελαιάδων.  Αν και εξαναγκάστηκε σε ταπεινωτική ήττα από τον μπους τον πρεσβύτερο, το Κουβέϊτ ποτέ έκτοτε δεν επανέκτησε την σημασία που είχε πριν την εισβολή του Σαντάμ.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο μπους ο Μικρός κατέλαβε το ίδιο το Ιράκ - αλλά κανένας (με εξαίρεση μερικές εταιρείες σεκιούριτυ) δεν είχε όφελος.

Έχουμε το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν πλήρως όλες τις πετρελαιοπηγές του Κουβέϊτ + Ιράκ αλλά δεν μπορούν να επωφεληθούν. Γιατί; Επειδή ο Σαντάμ κατέστρεψε τις υποδομές πριν τον δολοφονήσουν.

Η Σ. Αραβία έχει εντελώς σάπιες, σχεδόν εκατοχρονίτικες πετρελαϊκές υποδομές. Χρειάζονται περίπου 90 δις γιά να τις εκμοντερνίσουν. Οι άραβες ηγέτες δεν δίνουν αυτά τα λεφτά - αν και το πετρέλαιο είναι η ίδια τους η ύπαρξη.  Αμφιβάλλουν στο αν θα τα πάρουν πίσω.

Τα παραδείγματα του Ιράκ και της Σαουδαραβίας δείχνουν ότι ακόμα και μιά έτοιμη, αναβλύζουσα πετρελαιοπηγή είναι σχεδόν άχρηστη αν δεν υπάρχουν οι (πανάκριβες) υποδομές. Πόσο μάλλον που εμείς δεν ξέρουμε καν αν έχουμε πετρελαιοπηγή στον "κήπο" μας, δλδ. το Αιγαίο.

* * * *
Ξαναγυρίζω στα τεχνικά θέματα. Φυσικά και η παγκόσμια πετρελαϊκή βιομηχανία αντιμετωπίζει ένα σωρό δύσκολα - επί μέρους - τεχνικά προβλήματα. Αλλά όλα τα προβλήματα έχουν σχέση με τις υποδομές, όχι με την άντληση του πετρελαίου καθεαυτή. Γιά την άντληση χρειάζεται μιά τρύπα στο χώμα - και μόνο αυτή.

Π.χ. οι πλωτές πλατφόρμες κατεβάζουν το τρυπάνι τους 2500 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι τον βυθό και μετά τρυπάνε άλλα 1500 μ κάτω του βυθού μέχρι να φτάσουν στην πετρελαιοπηγή. Εννοείται ότι πρέπει να μένουν αυστηρά στην θέση τους. Δεν γίνεται το τρυπάνι να είναι σε ένα σημείο Χ και η πλατφόρμα να αρμενίζει μερικά μίλια παραπέρα. Το να μείνει μιά πλατφόρμα ακίνητη στην θέση της στην μέση του ωκεανού με 9 μποφώρ και 15 μέτρα κύμα είναι ένα πολύ δύσκολο κατόρθωμα. Αλλά είναι ένα κατόρθωμα ναυσιπλοϊας, δεν έχει σχέση με την γεώτρηση γιά το πετρέλαιο.

Fracking
Μέχρι εδώ όλα γνωστά και παμπάλαια. Η βιομηχανία του πετρελαίου είναι αυτή που είναι.
Από το 2008 όμως μιά καινούργια τεχνολογία ήρθε στο προσκήνιο: fracking. Η λέξη είναι τεχνητή και προέρχεται από το cracking (διασπώ, συντρίβω).

Οι γεωλόγοι γνώριζαν από καιρό την ύπαρξη κολοσσιαίων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου σε πολλά μέρη του πλανήτη. Τα κοιτάσματα αυτά όμως θεωρούνταν μη-εκμεταλλεύσιμα, επειδή δεν βρίσκονται υπό πίεση.
Πρόκειται γιά πορώδεις πέτρες που περικλείουν στους πόρους τους πετρέλαιο ή φυσ. αέριο. Αλλά όπως περιγράφω στην αρχή αυτού του ποστ, χωρίς πίεση είναι άχρηστες. Η πετρελαϊκή τεχνολογία συνίσταται στο να τρυπάς το χώμα και να αναβλύζει πετρέλαιο λόγω της πίεσης. Αν τρυπήσεις μια πορώδη πέτρα (οι πόροι δεν βρίσκονται σε πίεση), δεν έκανες τίποτα. Η πίεση είναι το κλειδί.

Το fracking είναι μιά εντελώς καινούργια τεχνολογία που κάνει αυτά τα κοιτάσματα εκμεταλλεύσιμα, ακόμα και χωρίς να είναι υπό πίεση. Με το fracking ανοίγουν μιά τρύπα μέχρι τα πορώδη πετρώματα και μετά ρίχνουν ένα μίγμα χημικών και άμμου στην τρύπα. Τα χημικά "συντρίβουν" τα πορώδη πετρώματα - από κει και η λέξη - και το πετρέλαιο / φυσικό αέριο μπορεί να αντληθεί.

Γιά πρώτη φορά από τότε που η ανθρωπότητα ανακάλυψε το πετρέλαιο χρησιμοποιείται κάτι διαφορετικό από την απλή τρύπα στο χώμα.

Η καινούργια τεχνολογία έχει ήδη δείξει το φρικιαστικό της πρόσωπο. ´Οταν ρίχνεις (υπό πίεση χιλιάδων ατμοσφαιρών) τόνους χημικά στο υπέδαφος, κάποια στιγμή τα χημικά σου θα καταλήξουν στον υδροφόρο ορίζοντα.
Ηδη μερικές πόλεις στις ΗΠΑ έχουν καταστραφεί. Χρειάζονται εμφιαλωμένο νερό ακόμα και γιά το καζανάκι της τουαλέτας τους. Το νερό της βρύσης, ολόκληρο το δίκτυο ύδρευσης είναι γεμάτο τοξικά απόβλητα από τα γειτονικά fracking.
Εννοείται επίσης ότι γιοκ καλλιέργειες, αφού το νερό γιά πότισμα από τον υδροφόρο ορίζοντα έχει μετατραπει σε τοξικό απόβλητο. Σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων δεν φυτρώνει τίποτα πιά.

Ωστόσο το fracking είναι τόσο σημαντικό γιά όλους, που τα κράτη θα προτιμήσουν να χάσουν 5-6 πόλεις παρά να παραιτηθούν. Άλλωστε οι αμερικάνοι είναι διαχρονικά αναίσθητοι σε ότι αφορά το περιβάλλον.

Γιά να καταλάβουμε την σημασία του fracking: οι ΗΠΑ μπορούν μέσω του fracking να καλύψουν πλήρως τις ενεργειακές τους ανάγκες γιά τα επόμενα 140 χρόνια. Η Γερμανία έχει αποθέματα γιά 70 χρόνια. Η Αγγλία γιά 60. Η Ολλανδία γιά 90.
Η Κίνα έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα από όλους. Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσουν γιατί δεν ξέρουμε με τι ρυθμούς θα καταναλώνει ενέργεια η κινέζικη οικονομία.
Πάντως τόσο οι κινέζοι όσο και οι αμερικάνοι δηλώνουν ότι στα επόμενα 10-15 χρόνια αποσκοπούν στην 100% ανεξαρτητοποίηση τους από εισαγωγές ενέργειας. Μιλάμε δηλαδή γιά ΗΠΑ και Κίνα ενεργειακά αυτόνομες, με την Ευρώπη να μην υστερεί.

Οι ΗΠΑ έχουν ήδη απογειώσει την οικονομία τους μέσω του fracking. Μερικοί μιλάνε γιά 2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας από το 2008 μέχρι σήμερα - με προοπτική γιά 4 εκ στα επόμενα χρόνια.
Η πληθώρα φτηνής ενέργειας έχει κάνει βιομηχανίες που παλιά ήταν ενεργειοβόρες (δηλαδή ασύμφορες) να αναγεννώνται. Και φυσικά καινούργιες βιομηχανίες να εμφανίζονται.

Η Γερμανία είναι πολλαπλά ωφελημένη από το fracking. Αν και διαθέτει δικά της αποθέματα, δεν τα χρησιμοποιεί. Πρώτον θα τα έχει ρεζέρβα, όταν αρχίσουν να σώνονται των άλλων. Δεύτερον προφυλάσσει το περιβάλλον της και αφήνει τις (περιβαλλοντικές) καταστροφές στους άλλους. Οι γερμανοί είναι παραδοσιακά ευαίσθητοι σε περιβαλλοντικά θέματα. Τρίτον κερδίζουν μερικά δις από την τεχνολογία fracking που εξάγουν. Τέταρτον όλη τους η βιομηχανία επωφελείται από τις καινούργιες, χαμηλές τιμές ενέργειας.

Γεωπολιτικές προβλέψεις.
Το βρίσκω δύσκολο και κάπως βαρετό να κάνω γεωπολιτικές προβλέψεις. Μου φέρνει λίγο συνωμοσιολογικό να σπεκουλάρω πάνω στο "τι θα κάνει η Αμερική και η Γερμανία" αφού δεν έχω κάποιες ιδιαίτερες προσβάσεις ούτε στον Λευκό Οίκο ούτε στην Καγκελλαρία. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν μερικές αυτονόητες προβλέψεις.

Αν λοιπόν ΗΠΑ + Κίνα γίνουν σύντομα ενεργειακά αυτόνομες και αν οι τιμές της ενέργειας γιά τις βιομηχανοποιημένες χώρες πέσουν δραματικά - όπως είναι πολύ πιθανό -, τότε το γεωπολιτικό βάρος των αραβικών χωρών και της Ρωσίας θα πέσει κατακόρυφα.

Η Ρωσία ζει αποκλειστικά από τις πωλήσεις φυσικού αερίου σε ψηλές τιμές. Αν αυτές πέσουν, η Ρωσία καταρρέει. Μαζί της και η μαφία που την κυβερνάει. Όλοι αυτοί οι κλεπτοκράτες που μας παριστάνουν τους μεγιστάνες και τους σωτήρες θα ξαναχωθούν στις τρύπες τους - αν δεν τους κρεμάσει πρώτα ο ρωσικός λαός από τα @@.
Τα αραβικά καθεστώτα είναι στυγνοί, φανατικοί, θρησκόληπτοι δικτάτορες. Επιζούν χάρη στο πετρέλαιο. Αν οι πωλήσεις μειωθούν, ο όχλος θα μοιράσει τα κομμάτια τους στα σκυλιά.
Το Ισραήλ προστατεύεται από τις ΗΠΑ, επειδή οι ΗΠΑ έχουν συμφέροντα (βλέπε πετρέλαιο) στην Μέση Ανατολή. Αν η Μ. Ανατολή γίνει αδιάφορη γιά τους αμερικάνους, δεν ξέρουμε τι θα γίνει με το Ισραήλ.

Και η Ελλάδα;
Στην Ελλάδα δεν θα γίνει τίποτα. Οι διεθνείς τιμές της ενέργειας είναι αδιάφορες γιά την Ελλάδα. Βιομηχανία δεν υπάρχει, μιά πτώση των τιμών ενέργειας δεν ωφελεί κανέναν.
Νότια της Κρήτης ίσως υπάρχουν κάποια κοιτάσματα που θα μπορούσανμε να εκμεταλλευτούνμε μέσω fracking. Αλλά δεν υπάρχουν αγωγοί γιά να μεταφέρουν το προϊόν, δεν υπάρχουν λιμάνια, δεν υπάρχουν υποδομές, δεν υπάρχει τίποτα.
Ακόμα και αν κάποιος κάνει την επένδυση, δεν ξέρουμε σε τι τιμή θα πουλήσει το πετρέλαιο / φυσικό αέριο μετά από 15 χρόνια, αφού οι τιμές θα πέσουν δραματικά μέχρι τότε. Όταν όλοι έχουν fracking στην αυλή τους γιά τα επόμενα 120 χρόνια, γιατί να αγοράσουν από εσένα;

Οσο γιά το περιβάλλον ... άσε καλύτερα.
Οι αμερικάνοι με αμερικάνικους ελέγχους και αμερικάνικη τεχνολογία τα σκάτωσαν ήδη εις πολλαπλούν. Και μάλιστα στα εύκολα, στην στεριά. Πόλεις ολόκληρες κατέστρεψαν.
Οι γερμανοί με γερμανικούς ελέγχους και γερμανική τεχνολογία δεν ακουμπάνε καν το fracking - δεν το εμπιστεύονται. Ούτε καν στην στεριά, σε βάθος 250 μέτρα.
Οι έλληνες θα πάμε με ελληνικούς ελέγχους (ο Μητσάρας που διορίστηκε από τον βουλευτή) και ελληνική τεχνολογία (συμφερόντων μπόμπολα, βαρδινογιάννη) να κάνουμε fracking νότια της Κρήτης σε βάθος 1500 μέτρα.
Τέλεια. Τώρα είμαι σίγουρος ότι το χάσαμε το Αιγαίο. Μαζί με το Λιβυκό και το Ιόνιο.

Κατά τα άλλα, fracking ξε-fracking, το πετρέλαιο θα συνεχίσει να είναι πανάκριβο γιά τους απλούς καταναλωτές και οι έλληνες θα βρίσκουν πρόσχημα την κρίση γιά να καταστρέψουν μέχρι τέλους την χώρα τους.
Θα συνεχίσουν να καταριώνται τα μνημόνια πάνω από τα τζάκια με τα παράνομα ξύλα, κάνοντας - κυριολεκτικά - την χώρα τους στάχτη.

Θα συνεχίσουν να ονειρεύονται κάποιον άραβα μεγιστάνα ή κάποιον μαφιόζο ρώσο ολιγάρχη γιά να τους σώσει. Αλλά επειδή αυτοί θα έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν θα έρχονται, οι έλληνες πάλι στην Μέρκελ (και τους διαδόχους της) θα καταλήγουν.

Κουνηθώμεν, λυγισθώμεν, δύσκολα παραδοθώμεν, όπως έλεγε ο Μποστ.

Εμίρηδες με χρυσάφια

Το πρωτάκουσα το περασμένο καλοκαίρι "η κόρη του εμίρη του Κατάρ έκανε τις διακοπές της όταν είδε μιά θαλάσσια χελώνα να πλέει στ' ανοιχτά της Οξυάς, ανάμεσα Ιθάκη και Κεφαλονιά. Από τότε ο εμίρης του Κατάρ θέλει να αγοράσει την Οξυά γιά να χτίσει βίλα στην κόρη του".

Αγανάκτησα, αλλά το κατάπια και συνέχισα την ζωή μου. Δεν βαριέσαι, εδώ άλλες τρυπάνε την κλειτορίδα τους γιά να της κρεμάσουν σκουλαρίκια, η βεζιροπούλα θέλει να χτίσει βίλα στην Οξυά. Αυτή θα με απασχολήσει; Έχουμε και δουλειές.

Η είδηση όμως επαναλαμβανόταν όλο το φθινόπωρο, ξανά και ξανά. Ο εμίρης που θα αγοράσει την Οξυά, ένα νησί ανάμεσα Ιθάκη και Κεφαλονιά, και θα φέρει επενδύσεις, ανάπτυξη, δουλειές - και γενικώς τον επί Γης Παράδεισο. 

Οι ειδήσεις ανέφεραν σε εμπιστευτικό τόνο ότι "συζητάμε με το στενό οικογενειακό περιβάλλον του εμίρη" (δηλαδή τον τέταρτο γιό της έβδομης  παλλακίδας του). Αν και το μπαρούτι μου ανέβαινε μέχρι την μύτη, κρατούσα την ψυχραιμία μου και δεν έλεγα τίποτα.

Ο θρήνος ήρθε κάπου στις αρχές Φλεβάρη 2013, όταν ανακοινώθηκε ότι ο εμίρης - απογοητευμένος από την ελληνική γραφειοκρατία - δεν θέλει πιά να αγοράσει την Οξυά που βρίσκεται ανάμεσα Ιθάκη και Κεφαλονιά. Έπεσαν και μερικοί ξύλινοι τίτλοι εφημερίδων "τώρα που έφυγε ο εμίρης, καθήστε να βλέπετε τα πουρνάρια να μεγαλώνουν" καθώς και "εσείς δεν ψάχνετε γιά επενδυτές αλλά γιά μαζοχιστές" (αυτά φέρεται να είπε ο εμίρης).

Μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης του εμίρη, η ελληνική μπλογκόσφαιρα, φόρουμς, εφημερίδες, αναλυτές πήρε φωτιά. 

Η μιά μερίδα (μάλλον μειoψηφία) έλεγε ότι ακόμα και ένας εμίρης πρέπει να σεβαστεί τους ελληνικούς νόμους και το περιβάλλον. Εμείς είμαστε μιά πτωχή πλην τιμία Ελλάς και δεν θα ανεχτούμε κανέναν εμίρη να παρενοχλήσει τις φραγγόκοτες και τους σαργούς μας.

Η άλλη μερίδα - πλειοψηφία - επαναλάμβανε διαρκώς τα (υποτιθέμενα) λόγια του εμίρη περί πουρναρίων και μαζοχιστών, σκίζοντας τα μάγουλα της και δέρνοντας τα στήθη της. Κάτι σαν τις Τρωάδες του Ευριπίδη. 

Ωιμέ, τρισαλοί, εμείς οι άθλιοι έλληνες με την γραφειοκρατία μας διώξαμε τον καλό εμίρη. Που θα έφερνε την ανάπτυξη και θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια. Αυτομαστίγωμα μέχρι αίματος.

Άρχισαν και οι λεπτομέρειες γιά την Οξυά που θα αγόραζε ο εμίρης. Δηλαδή το νησί ανάμεσα Ιθάκη και Κεφαλονιά. Πρόκειται γιά ένα νησί απαράμιλλης ομορφιάς, με έκταση 45.000 στρέματα, με τρεις φυσικές παραλίες συν ακόμα άλλες δύο (υποθέτω παρά φύσιν) παραλίες που είναι κατάλληλες γιά μαρίνες. Μερικοί περιέγραφαν ακόμα και το πως οι γιοί του εμίρη θα έφερναν τα Χάμερ τους γιά να ανεβοκατεβαίνουν στις πλαγιές της Οξυάς.

Τόσο  η μία πλευρά όσο και η άλλη είναι τραγικά λάθος. Γιά πολλούς λόγους. Και τα λάθη στην αντιμετώπιση του εμίρη είναι ακριβώς τα ίδια που μας έφεραν την κρίση και τα μνημόνια.

Πρώτο λάθος, η Οξυά ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ.

Αγράμματοι, άσχετοι, αγεωγράφητοι και ανόητοι.

Πριν πουλήσετε την γη των πατεράδων (μ)σας, μάθετε τουλάχιστον κατά πού πέφτει. 

Μερικοί από τους πατεράδες (μ)σας έφαγαν σφαίρες, έμειναν ανάπηροι, έχυσαν το αίμα τους γι' αυτήν την γη. 

Να γκομενίζετε σε 24ωρη βάση στα ιντερνέτια το ξέρετε, να ανοίξετε έναν χάρτη και να βρείτε το που πέφτει η Οξυά σας πέφτει πολύ ζόρικο;

Το δεύτερο λάθος είναι ότι η Οξυά είναι ένας κάθετος ξερόβραχος στην μέση του πουθενά. Την Οξυά την ξέρω καλά, μιάς και περνάω συχνά από εκεί - και χαιρετάω τον φάρο στην άκρη του νησιού.

Τα περί 45000 στρεμάτων, φυσικών παραλιών κλπ είναι ΜΑΛΑΚΙΕΣ, και μάλιστα ολκής. Το νησάκι έχει μακρόστενο σχήμα, περίπου 800μ (οχτακόσια μέτρα) μήκος και 80 - 120 μ (ογδόντα έως εκατόν είκοσι μέτρα) πλάτος.

Χάμερ και κουραφέξαλα. Μέχρι να γυρίσεις το κλειδί στο Χάμερ, έχεις διασχίσει τα 800 μέτρα της Οξυάς και θα πέσεις (με το Χάμερ) στην θάλασσα. Γιατί να φύγουν οι γιοί της ερήμου από τα 7.000 χιλιόμετρα αμμόλοφων που διαθέτουν τζάμπα, προκειμένου να έρθουν με το Χάμερ στον ξερόβραχο των 800 μέτρων;

Δεν υπάρχει ούτε μία παραλία, η Οξυά είναι εντελώς απροσπέλαστη. Ένας κάθετος βράχος στην θάλασσα. Ακόμα και με κότερο, δεν μπορείς να την προσεγγίσεις, μόνο να περάσεις από μπροστά της.

Μαρίνα δεν μπορείς να φτιάξεις, γιατί εκεί που τελειώνει ο βράχος έχει βάθος 70 - 150 μέτρα. Εδώ στα 8 μέτρα προσπαθούμε αλλού να φτιάξουμε μαρίνες και δεν μας κάθεται - τεχνολογικά μιλώντας. Θα μας κάτσει στα 100 μέτρα;

 

Αυτός είναι και ο λόγος που όλους τους τελευταίους αιώνες έχει μείνει ακατοίκητη. Θα άφηναν οι έλληνες του πανωσηκώματος, της αρπαχτής και του αυθαίρετου ένα νησί ακατοίκητο, αν είχαν την δυνατότητα να το βρωμίσουν;

Τον εμίρη περιμέναμε να μας εποικίσει την χώρα, εμείς τόσα χρόνια δεν το ξέραμε;

Μπορώ να φανταστώ 500 λόγους γιά να ΜΗΝ χτίσει κάποιος σπίτι στην Οξυά. Ο μεγαλύτερος: δεν υπάρχουν υποδομές. Ανάμεσα στην Οξυά και την κοντινότερη πόλη (Μεσολόγγι) μεσολαβούν 800 μέτρα θάλασσα συν 40 χιλιόμετρα βάλτου. Νιξ δρόμος, νιξ αυτοκίνητα, νιξ τίποτα. Βάλτος, πηχτός. Απέναντι από την Οξυά βρίσκονται οι εκβολές του Αχελώου.

Έστω ότι ο εμίρης χτίζει βίλες. Έστω ότι θέλει εργάτες. Έστω ότι πληρώνει τους εργάτες καλά (τον έχεις γιά πολύ μαλάκα; γιατί να σε πληρώσει εσένα καλά; επειδή είσαι απόγονος του Αριστοτέλη; ). Απίθανα όλα αυτά, αλλά έστω.

Ποιός θα πάει στην Οξυά να χτίσει την βίλα του εμίρη; Ποιός θα ξεκινήσει από την Αθήνα, θα φτάσει στο Μεσολόγγι, θα διασχίσει με τα πόδια 40 χλμ βάλτου, θα κολυμπήσει 800 μέτρα στην θάλασσα, θα σκαρφαλώσει τον κάθετο βράχο και (αφού φτάσει στην κορφή και καρφώσει την - ελληνική πάντα - σημαία) θα πιάσει το πηλοφόρι και το μυστρί γιά να χτίσει τις βίλες του εμίρη;

Εδω λες σε άνεργους να πάνε να μαζέψουνε πορτοκάλια στο Άργος και κινδυνεύεις να σε δείρουν. Αν δεν είχαμε τους αφρικανοπακιστανούς όλη η γεωργική μας παραγωγή θα έμενε στα δέντρα. Εδώ δεν πάνε στο Άργος, στην Οξυά θα πάνε;

Αλλά το κυριώτερο, το μεγαλύτερο, το πιό ολέθριο λάθος είναι ότι ακόμα περιμένουμε τον από μηχανής θεό. Πέντε χρόνια ύφεση, τρία χρόνια μνημόνιο και ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει να ξεκουνηθούμε από τον καναπέ μας.

Αραχτοί και λάιτ, και την φραπεδιά στο χέρι. Βρίζοντας την καταραμένη κρίση.

ΑΝ έρθει ο εμίρης, ΑΝ χτίσει ντουβάρια, ΑΝ κάνει επενδύσεις, ΑΝ μας πληρώσει τις θέσεις εργασίας (γιατί να το κάνει; ) τότε και μόνο τότε θα έχουμε ανάπτυξη.

Η μόνη ανάπτυξη που καταλαβαίνει ο έλληνας είναι το κάψιμο των δασών, το βρώμισμα των παραλιών και το χτίσιμο ντουβαριών. Καμμία άλλη ανάπτυξη δεν υπάρχει.

Τόσο οι πολέμιοι του εμίρη (καλύτερα το περιβάλλον παρά η ανάπτυξη) όσο και οι υπέρμαχοι του εμίρη (ανάπτυξη εδώ και τώρα) δεν μπορούν να διανοηθούν οτιδήποτε άλλο έξω από τον εμίρη, τα Χάμερ του και τις βίλες του. Εκτός από τα ντουβάρια και τα μπετά δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Το κερασάκι: τελικά ο εμίρης αγόρασε την Οξυά. Οι 500 λόγοι που βλέπω εγώ γιά να μην χτίσει εξακολουθούν να υφίστανται. Πιστεύω ότι ο εμίρης χρειάζεται την Οξυά γιά κάτι άλλο, όχι γιά να χτίσει βίλες. Αλλά κανένας δεν μπορεί να ξέρει τα σχέδια ενός εμίρη.

* * * * 

Σε παρόμοιο μοτίβο και η δημόσια κουβέντα γιά τα ορυχεία χρυσού στις Σκουριές. 

Οι ίδιες μαλακίες, τα ίδια λάθη.

Από την μιά μεριά οι αναπτυξιολάγνοι, που περιμένουν τον (ξένο) από μηχανής θεό να τους δώσει ένα ξεροκόμματο.

Από την άλλη οι περιβαλλοντολάγνοι, που φοβούνται το κυάνιο που χρησιμοποιείται στα μεταλλεία χρυσού. Οι κακές γλώσσες λένε ότι αυτοί με το όψιμο ενδιαφέρον γιά το περιβάλλον είναι εκείνοι που δεν μπόρεσαν να βρουν μεροκάματο στην καναδική εταιρεία. 

Το περιβάλλον το έχουν χεσμένο και οι μεν και οι δε. Όσοι (νομίζουν ότι) θα βγάλουν φράγκα, φωνάζουν γιά "ανάπτυξη". Όσοι δεν θα βγάλουν φράγκα, φωνάζουν γιά το "περιβάλλον" - το οποίο έχουν καταξεσκίσει και υποβαθμίσει εδώ και δεκαετίες.

Αν ήταν στο χέρι μου, θα αποφάσιζα σαφέστατα να μην γίνει το ορυχείο. Αρκετά ορυχεία χρυσού έχει η ανθρωπότητα, αρκετόν χρυσό κατέχουμε. Δεν είναι ο χρυσός αυτό που μας λείπει. Από περιβαλλοντική σκοπιά πρόκειται γιά μιά από τις πιό επικίνδυνες ανθρώπινες δραστηριότητες, συγκρίσιμη με τα πυρηνικά.

Κανένας δεν πρόκειται να δει λεφτά, εκτός από την καναδική εταιρεία και τον μπόμπολα. Κατά των ορυχείων λοιπόν.

Αλλά δεν μπορώ να μην καγχάσω βλέποντας το - δημοφιλέστατο - βίντεο του δήμαρχου της περιοχής. Ο οποίος μιλάει στον εκπρόσωπο της καναδικής εταιρείας και του λέει περίπου "δεν σας δίνουμε τον χρυσό μας, εμείς δεν θέλουμε τέτοια ανάπτυξη των ορυχείων, θα αναπτυχιούμε μόνοι μας με την γεωργία και την αλιεία μας". Καταχειροκροτήθηκε η δημαρχάρα, τσουνάμι εθνικής περηφάνιας φούσκωσε τα στήθη εκατομμυρίων ελλήνων. Δείξαμε στους παλιοκαναδούς ότι δεν μασάμε.

Σοβαρά ρε μεγάλε; (μεγάλοι, αν συνυπολογίσω όσους χειροκρότησαν). Ώστε νοιάζεσαι γιά το περιβάλλον του τόπου σου; Γιατί τον έχεις καταστρέψει τότε εδώ και κάτι δεκαετίες; Γιατί δεν υπάρχει παραλία χωρίς αυθαίρετα στον νομό σου; Γιατί δεν υπάρχει ρεματιά χωρίς χωματερές από σκουπίδια και μπάζα;

Ώστε θέλεις να αναπτυχθείς από την αλιεία σου και την γεωργία σου; ΟΚ, γιατί δεν το έκανες εδώ και 50 χρόνια; Ποιός σε εμπόδιζε να καλλιεργήσεις την γη σου; Ποιός σε εμπόδισε ποτέ να ρίξεις τους παράνομους δυναμίτες σου, τις μηχανότρατες; Ποιός σε κράτησε από το να καταστρέψεις οτιδήποτε μπορούσαν να αγγίξουν τα χέρια σου; Γιατί η περιοχή σου θεωρείται "ακριτική" αφού εσύ μπορείς και θέλεις να αναπτυχθείς μόνος σου;

Και ΟΚ, έστω ότι μέχρι τώρα σε κρατούσε μιά κακιά μάγισσα. Από εδώ και τώρα, τι ακριβώς σκοπεύεις να κάνεις γιά να αναπτυχθείς; Ποιά είναι τα σχέδια σου; 

Αφού κόπτεσαι τόσο γιά το περιβάλλον, τι σκοπεύεις να κάνεις αφού διώξεις τους μισητούς καναδούς και τον μπόμπολα; Πως σκοπεύεις να ζήσεις;

Αν έχεις σχέδιο ανάπτυξης με βάση αλιεία / γεωργία, να το πείς και στους υπόλοιπους ώστε να σε αντιγράψουν και να προκόψουν κι αυτοί.

Αν δεν έχεις σχέδιο ανάπτυξης, από που θα σου έρχεται το φαγητό; Με δανεικά από την Μέρκελ; Δεν έμαθες ότι αυτά τελειώσανε;

Ξαναλέω, δεν θέλω ορυχείο χρυσού στις Σκουριές (ούτε οπουδήποτε αλλού). Πες στους καναδούς να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να φύγουν - εγώ μαζί σου.

Αλλά μη μου τραγουδάς τα δακρύβρεχτα γιά περιβάλλον, επενδύσεις και ανάπτυξη, την στιγμή που ούτε στο παρελθόν ούτε στο παρόν προσπάθησες ποτέ να σταθείς στα πόδια σου. Ούτε γιά το μέλλον έχεις κάποια σχέδια - εκτός από το να στείλει η Μέρκελ λεφτά.

Μιά ζωή από τα δανεικά των γερμανών ζεις. Και ούτε καν διανοείσαι ότι θέλεις να αλλάξει αυτό.

Ελεγθείτε

Γιά άλλο θέμα ήθελα να γράψω, και μάλιστα μερικές βδομάδες αργότερα, όταν θα το έχω έτοιμο. Αλλά γράφω ετούτο εδώ το μικρό - εν βρασμώ - μετά από αυτά που διάβασα στις ειδήσεις.

Βρίσκουν πιά καθημερινά κρέας αλόγου παντού. Στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Γερμανία, στα μπιφτέκια, στα λαζάνια, στα λουκάνικα.

Λογικό είναι! Για χρόνια, κάθε χρόνο 54.000 τόνοι αλογίσιου κρέατος είχαν γίνει η μαγική εικών. Κανένας δεν τους έβλεπε, όλοι επέμεναν να αγνοούν την ύπαρξη τους. Τώρα που άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ, θα "ανακαλύψουμε" σαν έκπληκτα βρέφη ότι το αλογίσιο κρέας υπάρχει παντού.

Καπάκι έρχεται και η καινούργια είδηση ότι βρέθηκε αφλατοξίνη σε 45000 τόνους ζωοτροφές (σαραντα και πεντε χιλιάδες τόνοι). Για όσους δεν ξέρουν: με 10 μικρογραμμάρια (10 χιλιοστά του γραμμάριου) αφλατοξίνης καταστρέφεται το συκώτι σου, με 1 μικρογραμμάριο έχεις τον καρκίνο σίγουρο.

Από την μιά τα χιλιοστά του γραμμάριου, από την άλλη οι χιλιάδες τόνοι.

Οι οποίοι τόνοι διαμοιράστηκαν σε μερικές χιλιάδες κτηνοτροφικές μονάδες (κανένας δεν ξέρει ακριβώς πόσες) και δόθηκαν σαν τροφή σε μερικά εκατομμύρια ζώα - τα οποία θα καταλήξουν στο πιάτο μας.

Δεν χαίρομαι φυσικά με το ατύχημα της αφλατοξίνης. Ούτε θέλω να του δώσω μεγαλύτερες διαστάσεις από ότι του αρμόζει. Στο κάτω κάτω, δηλητήρια δεν βρίσκουμε μόνο στο κρέας, έχουμε βρει στο παρελθόν και σε όλα τα λαχανικά.

Εκείνο όμως που με φέρνει σε κατάσταση (ψυχικού) βρασμού είναι η κοινή, διαδεδομένη απαίτηση να αυξήσουμε τους ελέγχους. Μερικοί μιλάνε ήδη γιά δεκαπλασιασμό των ελέγχων στο κρέας.

Για μισό λεφτάκι ρε μάγκες - και μάγκισσες. Γιά ποιόν λόγο να αυξήσουμε τους ελέγχους; Ο κάθε έλεγχος κοστίζει 400 ευρώ. Ήδη σήμερα γίνονται 500.000 δειγματοληπτικοί έλεγχοι τον χρόνο ( = 200 μυρια). Γιά ποιόν λόγο να ανεβάσουμε το κόστος στα 2 δις και - το κυριότερο - γιατί να τα πληρώσω εγώ με τους φόρους μου;

Εσείς δεν μου λέτε συνέχεια ότι το κρέας είναι μιά υγειινή τροφή; Εσείς δεν λέτε ότι την χρειάζεται οπωσδήποτε ο οργανισμός σας; Εσείς δεν είσαστε εκείνοι που τρώτε κρέας "μιά στα τόσα"; Εσείς δεν είστε που στις σπάνιες φορές που τρώτε κρέας το προμηθεύεστε από τον αγνό παπούλη της αγνής τραχανοπλαγιάς, όπου τα κατσικάκια χοροπηδούν ελεύθερα και χαρούμενα;

Ε, αφού το προμηθεύεστε απ' ευθείας από τον παπούλη στο βουνό, τι τους χρειαζόσαστε τους κρατικούς ελέγχους;

Κρατικό έλεγχο χρειαζόμαστε στα βιομηχανοποιημένα προϊόντα μαζικής παραγωγής. Π.χ. στα φάρμακα και στα αυτοκίνητα. Αλλά στο κρέας γιατί;

Εσείς πιστεύετε ότι ο πτηνοτρόφος φωνάζει πουλ-πουλ-πουλ τις κοτούλες του κάθε μέρα και τους ρίχνει αγνό καλαμπόκι από τον διπλανό αγρό. Τα ζωάκια βόσκουν αμέριμνα στα λιβαδάκια, και τρέχουν από μόνα τους - χαρούμενα και ευτυχισμένα - στην χασαποταβέρνα προκειμένου να γίνουν μπριζόλες.

Έτσι δεν σας λένε οι βουκολικές εικόνες που υπάρχουν παντού; Έτσι δεν σας λέει η διαφήμιση; Έτσι δεν σας λέει μιά ολόκληρη μηντιακή μηχανή που "λαδώνεται" κάθε χρόνο με μερικά δισεκατομμύρια; Έτσι δεν έχετε πιστέψει τόσα χρόνια;

Ε, αφού τα αγνά κατσικάκια χοροπηδάνε στα αγνά λιβαδάκια και - ως δια μαγείας - ξεφνικά βρίσκονται μαγειρεμένα στο πιάτο μας, τι στον δαίμονα χρειαζόμαστε κρατικούς ελέγχους; 

Ξέρουμε εμείς γιά τις (πραγματικές) συνθήκες εκτροφής των ζώων; Θελήσαμε εμείς ποτέ να μάθουμε πως ακριβώς σφάζονται; Σε τι συνθήκες μεταφέρονται όσο είναι ακόμα ζωντανα; Τι βασανιστήρια βιώνουν μέχρι να οδηγηθούν στα σφαγεία;

Έχει δει ποτέ κανένας εικόνες από σφαγείο;  Γιατί δεν δημοσιεύονται εικόνες σφαγείων, αφού το τελικό προϊόν είναι τόσο, μα τόσο, μα τόσο, μα τόσο αγνό, καθαρό, υγειινό και απαραίτητο;

Απαπαπαπαπα, αυτά είναι κραυγές των υστερικών χορτοφάγων. Πολύπλοκα πράγματα, βαρετά πράγματα. Άλλωστε περιέχουν και φρικιαστικές εικόνες, που εμείς δεν θέλουμε να δούμε.

Είναι πολύ πιό λογικό να πιστεύουμε ότι το κατσικάκι χθές πηδούσε στο λιβαδάκι και σήμερα βρίσκεται στο πιάτο μας. Το τι έγινε στο ενδιάμεσο δεν μας αφορά.

Ωραία, είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι θέλει. Αλλά γιατί να πληρώσω εγώ φόρους γιά να φάει κρέας ο κάθε ένας που δεν θέλει να σκέφτεται;

Θέλεις κύριε(α) να φας κρέας; Ωραία, είτε θα είναι χωρίς ελέγχους είτε να  πληρώσεις εσύ τους απαιτούμενους κρατικούς ελέγχους. Να πάει η τιμή της κάθε μπριζόλας στα 500 ευρώ γιά να δούμε πόσο ωφέλιμο θα θεωρείς μετά το κρέας γιά τον οργανισμό σου.

Με ξένα κόλυβα ξέρω κι εγώ να κάνω ευχέλαιο.

* * * * 

Το πιό ψύχραιμο και λογικό από όλα θα ήταν να σπάσουμε επί τέλους την ψευδαίσθηση ότι το φαγητό μας κατασκευάζεται όπως τον καιρό των παππούδων μας.

Το φαγητό μας - από τα μπρόκολα, τις ντομάτες έως και το κρέας - δεν είναι παρά ένα βιομηχανοποιημένο μαζικό προϊόν. Η παραγωγή του από τον πρώτο σπόρο μέχρι το τελικό προϊόν, η διανομή του, η συσκευασία του, η ποιότητα του, η τιμή του καθορίζονται κατά 100% από τεράστια πολυεθνικά συμφέροντα.

Συμφεροντα που φροντίζουν συνειδητά και συστηματικά να κρύβουν τον ρόλο τους. Ξοδεύουν μάλιστα εκατοντάδες εκατομμύρια στην διατήρηση της ψευδαίσθησης, ότι η τροφή μας είναι "φυσική" και "αγνή". Το επίθετο αγνός βρίσκεται σε όλες τις διαφημίσεις τροφίμων. Γιατί άραγε;

Παντού βλέπουμε αγνούς βοσκούς στις ραχούλες, αγνούς αγρότες μπαρμπαστάθηδες στα αγνά χωράφια, αγνούς ψαράδες στα αγνά γαλανά νερά. Χορτάσαμε αγνότητα. 

Οποιος πιστεύει αυτές τις βουκολικές εικόνες, ας εξηγήσει στον εαυτό του πως βρέθηκαν 45000 τονοι ζωωτροφών με αφλατοξίνη στην γύρα. Τους κουβάλησε ο παπούς στην τραχανοπλαγιά με το γαϊδουράκι του; Τι τους χρειάζεται, αφού τα ζωάκια του βόσκουν αγνό χορταράκι του βουνού; Ακόμα και αν δεν είχαν αφλατοξίνη, ποιός αγνός κτηνοτρόφος, σε ποιό αγνό λιβάδι μπορεί να χρειάζεται 45000 τόνους ζωωτροφών (που είναι μακράν ένα ελάχιστο ποσοστό της συνολικής ποσότητας);

Αν θεωρήσουμε το κρέας σαν το βιομηχανοποιημένο μαζικό προϊόν που είναι, φυσικά και δεν έχω αντίρρηση να γίνονται κρατικοί έλεγχοι.

Αλλά άν καταστρέψούμε την βουκολική ψευδαίσθηση του ροζ κόσμου της Μπαρμπι, εκεί όπου καλοκάγαθοι παπούληδες βόσκουν αμέριμνα αιγοπρόβατα στις τραχανοπλαγιές, χάνεται το επιχείρημα περί "απαραίτητου" κρέατος, περί "ωφέλιμου γιά τον οργανισμό" κλπ.

Θα πάψουμε επί τέλους να δικαιολογούμε την κατανάλωση ενός βιομηχανοποιημένου προϊόντος με λιοντάρια και γαζέλες.

Θα πάψουμε επίσης να πιστεύουμε αυτό το απλοϊκό  επιχείρημα περί απαραίτητων ουσιών οι οποίες βρίσκονται "μόνο" στο κρέας. Εκτός αν με τα απαραίτητα  εννοούμε την αφλατοξίνη. Αυτή πράγματι περιέχεται μόνο στο κρέας.

Αν όμως εννοούμε σίδηρο, πρωτεϊνες κλπ., το κρέας (σαν βιομηχανοποιημένο μαζικό προϊόν που είναι), περιέχει τις ουσίες που αποφασίζουν οι πολυεθνικές τροφίμων ότι τις συμφέρει να βάλουν μέσα. Και ΜΟΝΟ αυτές.

Τροφή γιά σκέψη

Κάθε φορά που μιλάω γιά χορτοφαγικά θέματα αντικρύζω τα πρόσωπα των συνομιλητών μου να στρέφονται στον ουρανό - με εγκαρτέρηση. Σχεδόν ακούω τον αναστεναγμό τους "ωχ, όχι πάλι αυτός! Αφού δεν θέλω να γίνω χορτοφάγος και το ξέρει, γιατί με βασανίζει; ".

Θέλω κι εγώ με την σειρά μου να δηλώσω γιά πολλοστή φορά, ότι δεν θέλω να μετατρέψω κανέναν σε χορτοφάγο, επειδή απλά δεν μπορώ.

Εδώ δεν μπορώ να πείσω τον σκύλο μου (απόλυτα εξαρτημένο από μένα) να κάτσει σούζα. Και θα πείσω ανεξάρτητους ανθρώπους να γίνουν χορτοφάγοι; Με τι φόντα;

Εδώ εμένα μου πήρε 10 χρόνια μέχρι να γίνω χορτοφάγος. 10 χρόνια συλλογισμών, ενημέρωσης και (κυρίως) βιωμάτων. Πως είναι δυνατόν να γίνει κάποιος χορτοφάγος σε 30' από ένα άρθρο σε μπλογκ είτε από μιά θεωρητική κουβέντα - χωρίς αντίστοιχα βιώματα;

Ξεσφιχτείτε λοιπόν. Χαλαρώστε. Ηρεμήστε. Κουλ. Σε κανέναν δεν θέλω να μεταδώσω την μολυσματική ασθένεια της χορτοφαγίας. Και να ήθελα δεν θα μπορούσα.

ΟΚ, σίγουρα δεν περιμένω από κανέναν να διαβάσει αυτά που γράφω και να γίνει χορτοφάγος. Μπορώ όμως να περιμένω το να σκέφτεται λογικά. Μπορώ να περιμένω το να μην κλείνει τα μάτια του στην πραγματικότητα (και τα αυτιά του και την μύτη του - και κυρίως την ψυχή του).

Δεν μπορώ να ακούω φιλοσοφικές σαπουνόφουσκες γιά τους αιώνιους νόμους της φύσης και γιά τα λιοντάρια στην μακρυνή στέππα που τρώνε γαζέλες. Την ίδια στιγμή που αγνοούμε - ηθελημένα - 500 καραμπινάτους παραλογισμούς που γίνονται ακριβώς δίπλα μας.

(όπου μας συμφέρει θέλουμε να μιμηθούμε τα λιοντάρια. Και όπου δεν μας συμφέρει σφυρίζουμε αδιάφορα).

Έχω συνηθίσει το να με θεωρούν γραφικό (και να με γράφουν).

Τι να κάνω όμως όταν έρχεται η πραγματικότητα να με δικαιώσει; Πως να αποκαλέσω όλους όσους με θεωρούν γραφικό; Ανόητους μήπως; Τυφλούς;

Απαπαπαπαπα, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Προ παντός η ευπρέπεια και το να μην βρίζω τους συνομιλητές μου. Προ παντός μη θίξω κανέναν.

Εδώ και χρόνια ξελαρυγγιάζομαι να φωνάζω ότι η τροφή μας έχει εγκαταλέιψει προ πολλού το βουκολικό στάδιο του "τσομπανάκος ήμουνα, προβατάκια έβοσκα". Οτιδήποτε αποτελεί την τροφή μας δεν είναι παρά ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν σε μαζική παραγωγή. Και σαν τέτοιο, υπόκειται στους νόμους της μεγιστοποίησης του κέρδους.

Είναι εντελώς ανόητο να επιχειρηματολογείς "τρώω κρέας γιατί είναι φυσικό και γιατί το χρειάζεται ο οργανισμός μου". Ποιό είναι φυσικό; Πιστεύεις σοβαρά ότι τα 400 εκατομμύρια γουρούνια / έτος είναι φυσικό προϊόν; Με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν;

Αν μεγαλώναμε τα ανθρώπινα παιδιά όπως μεγαλώνουμε τα γουρούνια που τρώμε, το παιδί μας θα γίνονταν ένας γίγαντας ύψους 2.2 μέτρων και βάρους 300-320 κιλών πριν κλείσει τα 3 (ολογράφως ΤΡΙΑ) του χρόνια.

Φυσικό και υγειινό προϊόν το κρέας, μμμμμμ.....

Παίρνω τιμές από ένα τυχαίο σουπερμάρκετ. Πατάτες 0.90 €/κιλό. Καλαμπόκι (κατεψ.) 1.2 €/κ. Κρέας χοιρινό 4.2 €/κ.

Γιά να φτιάξει η φύση 1 κιλό γουρούνι απαιτεί 7.5 - 8 κιλά καλαμπόκι και πατάτα. Αν είχαμε μείνει στα λιοντάρια και στις γαζέλες, το κάθε κιλό κρέας θα έπρεπε να κοστίζει 10 €. Αν αφαιρέσω βάρος γιά τα κόκκαλα, το αίμα, το κεφάλι κλπ. που δεν τρώγονται, το κρέας θα έπρεπε να κοστίζει 13-15 €/κ.

Αφήνω έξω τα κόστη γιά σταύλους, σφάξιμο, ψυγεία κλπ. που λογικά ανεβάζουν κι άλλο την τελική τιμή.

Ωωωω, τι θαύμα! Το καλαμπόκι κάνει 1.2€, χρειάζομαι 8 κιλά καλαμπόκι γιά κάθε κιλό χοιρινό (μείον τα μη φαγώσιμα, συν οι σταύλοι) και η μπριζόλα κάνει μόλις 4.2  €. Από ένα ζώο που (σε ανθρώπινες αναλογίες) έφτασε τα 300 κιλά σε 3 χρόνια. Θαύμα, θαύμα.

ΟΚ, εγώ δεν θέλω να κάνω κανέναν χορτοφάγο. Αλλά ΠΌΣΟ μυαλό χρειάζεται κάποιος γιά να σκεφτεί ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα;

(Αντίστροφη λογική: θα μπορούσαμε να εκτρέφουμε γουρούνια σε φυσιολογικές συνθήκες. Αλλά τότε το κρέας θα κόστιζε 120-150 €/κιλό).

Περιτρυγιριζόμαστε από θαύματα. Εδώ και χρόνια φωνάζουμε οι φιλόζωοι, ότι η Ε.Ε. εισάγει 55.000 τόνους αλογίσιου κρέατος και εξάγει μηδέν. Επίσημα, οι ευρωπαίοι καταναλωτές καταναλώνουν 3.000 τόνους. Οι υπόλοιποι 52.000 τόνοι αλογίσιου κρέατος χάνονται (κάθε χρόνο) στην μετάφραση. Κανένας δεν τους είδε, κανένας δεν τους ξέρει, κανένας δεν είδε, δεν άκουσε και δεν είπε τίποτα.

Ξαφνικά, από μιά τυχαία συγκυρία, "ανακαλύπτουμε" ότι τόσα χρόνια τρώμε αλογίσιο κρέας. 

Έκπληκτα και αθώα βρέφη. Γιά χρόνια λοιδωρούν τους φιλόζωους, γιά χρόνια τους φτύνουν. Και ξαφνικά ανακαλύπτουν το αλογίσιο κρέας στο πιάτο τους. Μα πως μας βρήκε τούτο το κακό; Πως ήταν δυνατόν να γίνει τέτοιο πράγμα σ' εμάς τα αθώα βρέφη; Εμείς μόνο 52 χιλιάδες τόνους παραβλέπαμε κάθε χρόνο και προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν.

Εμείς ακόμα νομίζουμε ότι το λιοντάρι τρώει την γαζέλα στην στέππα και ότι ο παππούλης σαλαγάει τα γίδια του στην τραχανοπλαγιά.

Βιομηχανοποιημένη η τροφή μας; Τσσσ, θα αστειεύεσαι σίγουρα.

Τα ψάρια που τρώμε προέρχονται από ιχθυοκαλλιέργειες. Η Ελλάδα μάλιστα πρωτοστατεί σε "αναπτυξιακές" επιδοτήσεις. 

Επιμένουμε όμως να ξεχνάμε ένα προβληματάκι. 

Τα ψάρια που εκτρέφουμε είναι σαρκοβόρα. Απαιτούν δηλαδή άλλα ψάρια γιά να μεγαλώσουν. Τα οποία προφανώς δεν είναι δυνατόν να προέρχονται από ιχθυοκαλλιέργειες.

Ψαρεύουμε λοιπόν φτηνά ψάρια στο Αιγαίο και τα ρίχνουμε σαν τροφή στα ακριβά ψάρια των ιχθυοτροφείων.

Γιά κάθε κιλό ψάρι ιχθυοτροφείου αφαιρούμε 6 κιλά ψάρια από το οικοσύστημα του Αιγαίου (συν την φύρα, συν τον γόνο που καταστρέφουμε). Ξεχνώντας πολύ βολικά, ότι το οικοσύστημα είναι πεπερασμένο, το ιχθυοτροφείο όμως όχι. Όσο πιο πολύ ψάρι βγάζει το ιχθυοτροφείο μας, τόσο μεγαλύτερη η επιδότηση που θα παντελονιάσουμε.

ΕΜΕΙΣ, καταστρέφουμε το οικοσύστημα; Μα τι είναι αυτά που λέτε εσείς οι γραφικοί οικολόγοι; Εδώ έρχονται επιδοτήσεις, έρχεται ανάπτυξη, προσφέρουμε εκατομμύρια θέσεις εργασίας.

Μα πως κάνετε έτσι εσείς οι γραφικοί μαλάκες; Το Αιγαίο έχει αρκετά ψάρια. Άλλωστε, αν αποδειχτεί ότι δεν έχει αρκετά, εμείς έχουμε την λύση: θα είμαστε τα αθώα και έκπληκτα βρέφη! Γιά άλλη μιά φορά.

Όταν το Αιγαίο μετατραπεί σε βοθρολύματα, λίγο πριν μας πνίξουν οι κουράδες, εμείς θα τραγουδάμε Ελύτη. Και θα ζητάμε επιδότηση από το κράτος, επειδή καταστράφηκαν οι περιουσίες μας (τα ιχθυοτροφεία). Γιά τα οποία κανένας, μα κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι βλάπτουν.

Καινούργια εξελιγμένη μέθοδος. Επειδή το να πιάνεις τόσα ψάρια στο Αιγαίο είναι κουραστικό και ακριβό πράγμα, αποφασίσαμε να ρίχνουμε τα υπολείμματα των σφαγείων (κεφάλια γουρουνιών, κόκκαλα, αίμα, εντόσθια και άλλα που δεν θέλεις να ξέρεις) στα ιχθυοτροφεία. Με έναν σμπάρο, πολλά τρυγόνια - και οι επιδοτήσεις να τρέχουν.

Το ότι αναγκάζουμε τα ψάρια να φάνε κάτι που - σε φυσιολογικές συνθήκες - ποτέ δεν θα έτρωγαν, δεν μας περνάει από το μυαλό. 

Αν τα ψάρια αρρωστήσουν και μας μεταδώσουν κάποιον εξωτικό ιό, την έχουμε πάλι την λύση: έκπληκτα βρέφη.

Μα πως είναι δυνατόν να αναπτύσσεται επικίνδυνος ιός στο ψάρι - αφού του δώσαμε να φάει γουρούνι; Θαύμα, απροσδόκητο, κανένας δεν ήξερε, κανένας δεν το περίμενε, κανένας δεν το σκέφτηκε.

Υπενθυμισούλα γιά την νέα γενιά: ο ιός της νόσου των τρελών αγελάδων αναπτύχθηκε όταν αναγκάσαμε τα δυστυχισμένα τα ζώα να φάνε τους συντρόφους τους, να γίνουν καννίβαλοι.

Και γιά το τέλος η σούπερ ντούπερ τεχνολογική εξέλιξη. Βρήκαν λέει τρόπο να κάνουν τις τσιπούρες χορτοφάγους. Τώρα πιά δεν θα τρώνε άλλα ψάρια, ούτε γουρουνοκεφαλές. Από τώρα και στο εξής θα τρώνε μόνο φασόλια.

Κατά τα άλλα, το ψάρι είναι μιά πολύ υγειινή τροφή. Περιέχει ιώδιο, νάτριο, κάλιο και κοκκάλιο.

Το καλοκαίρι που μας έρχεται θα βλέπουμε τους γραφικούς ψαράδες να γυρνάνε με τις γραφικές τους ψαρόβαρκες και να μας σερβίρουν γραφικά ψαράκια σε γραφικές ψαροταβέρνες, στις γραφικές παραλίες.

 

Δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου τόσους βουκόλους, ούτε τόσα έκπληκτα βρέφη. Πάω να πνιγώ.

Ranger

Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικές μέρες με την είδηση, ότι μιά αλυσίδα fast food είχε ανακατέψει κρέας αλόγου στα μπιφτέκια που πούλαγε. Οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιοσχεσίτες της εταιρείας έσπευσαν να διευκρινήσουν ότι ένας από τους πολωνούς προμηθευτές τους δεν ελέγχθηκε καλά, γι' αυτό και έγινε το "λαθάκι". Το οποίο δεν θα επαναληφθεί φυσικά ποτέ, ποτέ, ποτέ.

Στην πραγματικότητα ο πολωνός προμηθευτής του fast food είχε προμηθευτεί με την σειρά του από ρώσους προμηθευτές, οι οποίοι είχαν προμηθευτεί από μογγόλους προμηθευτές κ.ο.κ. Σε μιά παγκοσμιοποιημένη αγορά τροφίμων, αυτά ειναι φυσιολογικά και αναμενόμενα.

Διάβασα την είδηση, σήκωσα αδιάφορα τους ώμους και συνέχισα τις δουλειές μου. Ωστόσο, το θέμα πήρε διαστάσεις. Μετά από τα μπιφτέκια του fast food ανακαλύφτηκαν και κάποια τυποποιημένα τρόφιμα με κρέας αλόγου, μετά ανακαλύφτηκε και κρέας γαϊδάρου. Πρώτα ήταν στην Αγγλία, μετά στην Γαλλία, στην Γερμανία και - φυσικά που αλλού - στην Ελλάδα.

Σήμερα διαβάζω ότι αποσύρονται "προληπτικά" κάποιες συσκευασίες από ελληνικά σουπερμάρκετ. Όλο αυτό το τζέρτζελο δεν έχει ακόμα τελειώσει, αναμένονται κι άλλες αποκαλύψεις.

Απορώ. Που είναι το πρόβλημα; Γιατί σπεύδουν οι δημοσιοσχεσίτες να τα μπαλώσουν; γιατί τα αποσύρουν από τα ράφια; γιατί ανησυχούν οι καταναλωτές;

Δηλαδή ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στο άλογο και την αγελάδα; Σε τι διαφέρει ο γάϊδαρος από το κατσίκι;

Οι ειδήσεις δεν αναφέρουν ότι το κρέας αλόγου ήταν μολυσμένο ή άρρωστο. Δεν μπαίνει θέμα δημόσιας υγείας. Απλά το δηλωμένο ώς αγελαδινό κρέας ήταν αλογίσιο και γαϊδουρίσιο. Που είναι το πρόβλημα;

Η ειδοποιός διαφορά είναι στο αν σφάζεις ένα ζώο γιά να το φας. Από την στιγμή που το σφάζεις, παίζει μηδενικό ρόλο το αν αυτό το ζώο είναι άλογο, αγελάδα, γουρούνι ή σκύλος.

Ναι σκύλος! Οι κινέζοι τρώνε - εντελώς φυσιολογικά - σκύλους. Στο Σχιστό, κοντά στην Ελευσίνα γίνεται καθημερινά παζάρι ζώων - ΙΔΙΩΣ σκύλων (αδέσποτων και παράνομα εισαγμένων από Ρουμανία, Βουλγαρία και Τουρκία). Συμμορίες ασιατών και ρομά διακινούν εκατοντάδες σκυλιά κάθε μέρα. Όποιος πιστεύει ότι αυτά τα σκυλιά προορίζονται να γίνουν ζώα συντροφιάς σε κάποια οικογένεια, πρέπει να επισκεφτεί επειγόντως ψυχίατρο. 

Σαν φαγητό καταλήγουν αυτά τα ζώα. Η ελληνική κοινωνία ΤΟ ΞΕΡΕΙ - δεκάδες καταγγελίες έχουν γίνει - και προτιμάει να σφυρίζει αδιάφορα. Μέχρι να γίνει καμμιά χοντράδα (να πέσει καμμιά γερή επιδημία π.χ.) και να σκίζουν όλοι τα μάγουλα τους "πωπω, τι πάθαμε, μα πως έγινε αυτό; " και άλλα συνηθισμένα νεοελληνικά καραγκιοζιλίκια.

Αφήνω το Σχιστό - που είναι ιδιαίτερη περίπτωση - και ξαναγυρνάω στο αρχικό ερώτημα. Γιατί μας ενοχλεί η ιδέα ότι τρώμε γαϊδούρι και δεν μας ενοχλεί το να τρώμε μοσχάρι; (γιά όσους καμώνονται πως δεν ξέρουν: το μοσχάρι είναι το βρέφος μιάς αγελάδας).

Γιατί τρώμε κατσικάκι (το βρέφος μιάς κατσίκας) και δεν τρώμε σκυλάκι; Γατάκι; 

Η απάντηση είναι ψυχολογικοί λόγοι. Αισθανόμαστε το άλογο, το γαϊδούρι, τον σκύλο και την γάτα πιό "κοντά" σε μας. Αντίθετα το γουρούνι, η αγελάδα και η κατσίκα είναι πιό "μακρυά", γι' αυτό δεν έχουμε πρόβλημα να τα σφάξουμε και να τα φάμε.

Άλλωστε την δυσάρεστη δουλειά του σφαξίματος, γδαρσίματος κλπ. την αναλαμβάνουν απρόσωπες πολυεθνικές. Εμείς οι αγνοί και αθώοι καταναλωτές παίρνουμε τις μπριζολίτσες μας έτοιμες και ορεχτικά συσκευασμένες από το ράφι του σουπερμάρκετ. Η διαδικασία μετατροπής ενός ζωντανού οργανισμού σε συσκευασμένη μπριζόλα μας είναι εντελώς άγνωστη - έως αδιάφορη.

Αν ο κάθε καταναλωτής ήταν υποχρεωμένος να κυτάζει ένα μοσχαράκι στα μάτια την στιγμή που του μπήγει με το ίδιο του το χέρι το μαχαίρι στην καρδιά, θα είχαμε πολύ περισσότερους χορτοφάγους.

Στην πραγματικότητα έχουμε ενοχές. Ξέρουμε, βαθιά μέσα μας, ότι το να σκοτώνεις πλάσματα που δεν σου έχουν κάνει τίποτα είναι άθλιο. Ότι βρωμίζει την ψυχή μας.

Αν δεν είχαμε ενοχές, δεν θα είχαμε αναθέσει την βρωμοδουλειά του σφαξίματος σε απρόσωπες εταιρείες. Αν δεν είχαμε ενοχές, δεν θα είχαμε διαχωρίσει τα "συμπαθή" ζώα που δεν τρώμε από τα "αντιπαθή" που καταναλώνουμε.

Γιατί στα "συμπαθή" ζώα δίνουμε ονόματα; Το όνομα είναι ένα δείγμα ψυχής. Το άλογο μας έχει όνομα, γι' αυτό μας είναι αποκρουστική η ιδέα να το σφάξουμε και να το φάμε. Το γουρούνι μας δεν έχει όνομα (επειδή εμείς εντελώς αυθαίρετα, αποφασίσαμε να μην του δώσουμε), άρα δεν έχουμε πρόβλημα να το κάνουμε μπριζολάκια.

Ψυχολογικό τρυκ: δώσε από ένα όνομα σε κάθε ζώο που βλέπεις γύρω σου. Και μετά προσπάθησε να φανταστείς αυτό το ζώο ψητό στο πιάτο σου. 

Είναι εντελώς διαφορετικό να τρως ανώνυμα αρνίσια παϊδάκια από το να τρως τον Γιάννη.

Το παραμύθι με τον παπούλη της απέναντι τραχανοπλαγιάς είναι ακόμα μιά απόδειξη των ενοχών που νιώθουμε. Κανένας δεν παραδέχεται ανοιχτά ότι αγοράζει τις μπριζόλες του από το σουπερμάρκετ. Όλοι έχουν κάπου έναν παπούλη σε κάποιαν τραχανοπλαγιά που τους προμηθεύει με αγνό κρέας από αγνά κατσίκια, που χοροπηδάνε όλη μέρα στους αγρούς ευτυχισμένα.

Είναι το ίδιο πράγμα με τα πορνό στο ίντερνετ. Κανένας δεν παραδέχεται ότι βλέπει πορνό. Αδιανήτο, ανήκουστο, εξωφρενικό. Το πως η βιομηχανία πορνό κερδίζει 600 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο παραμένει συμπαντικό μυστήριο. Προφανώς οι μόνοι που βλέπουν πορνό είναι οι αρειανοί.

Το ίδιο γίνεται και με το κρέας. Όλοι παίρνουν το κρέας τους από τον παπού της τραχανοπλαγιάς. Το πως η βιομηχανία κρέατος μπορεί και πουλάει από 90 κιλά κρέας κάθε χρόνο σε όλους τους έλληνες είναι ένα ακόμα συμπαντικό μυστήριο (στην μέση κατανάλωση των 90 κιλών/έτος συμπεριλαμβάνονται νεογέννητα, ΚΑΠΗ και οι ελάχιστοι χορτοφάγοι).

Ο παπούς της τραχανοπλαγιάς είναι μιά εφεύρεση, μία ακόμα δικαιολογία γιά να αντιμετωπίσουμε τις ενοχές μας.

Πάμπολλα χασάπικα έχουν σαν έμβλημα ένα γελαστό γουρούνι. Γιατί; Ποιός ηλίθιος μπορεί να πιστεύει ότι ένα γουρούνι μπορεί να γελάει στο μαγαζί που το σφάζουν; Αλλά και όλες οι συσκευασίες κρέατος απεικονίζουν ένα ειδυλλιακό τοπίο με ανέμελα κατσικάκια. Γιατί κανένας δεν βάζει εικόνες σφαγείων στην συσκευασία; Έστω εικόνες σταύλων;
Γιατί η βιομηχανία κρέατος είναι η μόνη (μαζί με την βιομηχανία όπλων) που δεν μας δείχνει το εσωτερικό των χώρων λειτουργίας της;
Όλα αυτά είναι ψυχολογικά κολπάκια γιά να απαλύνουν τις - υπαρκτότατες - ενοχές των καταναλωτών. Χωρίς αυτά τα κολπάκια, ελάχιστοι θα αγόραζαν κρέας.
Τα χασάπικα με τα γελαστά γουρούνια, είναι ολόιδια με την γερμανική εταιρεία φούρνων "ο γελαστός εβραίος". Έχοντας σαν λογότυπο το arbeit macht frei.

Η τελευταία δικαιολογία (πάλι με ενοχικό υπόβαθρο) είναι αυτή του λιονταριού και της γαζέλας. Αφού το λιοντάρι τρώει την γαζέλα, γιατί να μην φάω κι εγώ το κατσικάκι; Η εθελοτυφλία είναι τερατώδης. Πρώτον το λιοντάρι κυνηγάει και μένει νηστικό γιά ΜΕΡΕΣ, μέχρι να καταφέρει να πιάσει μιά γαζέλα. Το λιοντάρι δεν παραγγέλνει τέσσερα πιτόγυρα ντηλίβερυ.

Δεύτερον το λιοντάρι σκοτώνει μόνο του, όσες γαζέλες μπορεί. Και από την κάθε σκοτωμένη γαζέλα τρέφονται καμμιά 10ριά ακόμα ζώα (ύαινες, γύπες κ.α.).

Και τέλος πάντων, όποιος πραγματικά πιστεύει σ' αυτήν την ηλίθια δικαιολογία περί λιονταριού και γαζέλας, να έρθει να του δώσουμε ένα κοντάρι και να τον αφήσουμε ξυπόλητο στην στέππα να κυνηγήσει γαζέλες. Να δούμε στην τελική, πόσες γαζέλες θα καταφέρει να πιάσει. Πριν τον φάνε τα λιοντάρια ;-)

* * * *

Σημειώσεις:

-- Δεν απονέμω ενοχές. Δεν λέω δηλαδή ότι όποιος τρώει κρέας είναι ένοχος. Εκείνο που διαπιστώνω είναι, ότι αυτοί που τρώνε κρέας έχουν ενοχές. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύω εγώ.

Αν δεν είχαν ενοχές, δεν θα είχαν εφεύρει όλες αυτές τις δικαιολογίες με τους παπούληδες της τραχανοπλαγιάς και τις γαζέλες/λιοντάρια. Ούτε θα είχαν ενδοιασμούς να σκοτώσουν οι ίδιοι τα ζώα που τρώνε. Ούτε θα διαχώριζαν το κρέας της αγελάδας από το κρέας του αλόγου.

-- Υπάρχουν και μερικοί (ευτυχώς μειοψηφία) που έχουν καταπνίξει τις ενοχές τους. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σφάξουν, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το παραδεχτούν ανοιχτά. 

Δεν αποτελεί έκπληξη γιά μένα, ότι αυτοί οι σκατόψυχοι είναι και οι μόνοι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το κρέας αλόγου.

-- Τα άλογα και οι γάϊδαροι υποφέρουν - γενικά μιλώντας - τα πάνδεινα από τους ανθρώπους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, βασανίζονται ασύστολα. Είναι εξ' άλλου συχνή η εικόνα ενός γαϊδάρου στην ελληνική ύπαιθρο. Με το σαμάρι στην πλάτη του (επειδή το καθίκι που είναι ιδιοκτήτης βαριέται να το βγάζει - είναι βαρύ γαρ), δεμένος, σε έναν ξερότοπο χωρίς νερό, κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο.

Έχω δει εντελώς μαλακισμένες ελληνίδες να στήνουν τα κωλόπαιδα τους μπροστά στο βασανισμένο γαϊδουράκι και να τα φωτογραφίζουν. Τόσο φολκλόρ.

Και οι ναζήδες δήμιοι φωτογραφίζονταν μαζί με τους εβραίους μπροστά από τους κλίβανους. Καμμία διαφορά.

Το μόνο "προνόμιο" που έχουν τα άλογα, τα γαϊδούρια και οι σκύλοι είναι ότι δεν τα βλέπουμε σαν υποψήφια τροφή.

-- Οι φωτογραφίες είναι παρμένες από το ίντερνετ. Ο ανώνυμος γαϊδαράκος είναι ολόιδιος με τους 3 γαϊδάρους που βλέπω συχνά εδώ. Η καλή γειτόνισσα που φροντίζει καμμιά φορά τον σκυλούκο μου όταν λείπω ταξίδι τους έχει στο λιβάδι (της) δίπλα στο σπίτι της.

Το άλογο έιναι ράτσας paint horse και το όνομα του είναι Lisa-go-lucky. Το όνομα το βρίσκω κάπως ανόητο, αλλά όπως λέω και πιό πάνω, ας έχει όνομα κι ας είναι και Lisa.

Η ομορφιά του καλπασμού είναι ασυναγώνιστη (κλικ στην φωτό γιά μεγένθυση). 

-- Ο τίτλος του ποστ είναι το όνομα του αλόγου με το οποίο διέσχισα τρεις  νοτιοδυτικές πολιτείες στην Ούζα. Εκείνος κι εγώ ήπιαμε νερό από το ίδιο ρυάκι, δίπλα-δίπλα. Κοιμηθήκαμε στο ίδιο χώμα, βλέποντας τα ίδια άστρα, με το κεφάλι μου να ακουμπάει τον λαιμό του.

Ξανθό τρίχωμα, γεροδεμένος και δυνατός όσο δεν παίρνει, με απίστευτες δεξιότητες. Περάσαμε μαζί ποτάμια και φαράγγια, σκαρφαλώσαμε πάνω σε butes.

Είναι εδώ και χρόνια νεκρός - από βαθιά γηρατειά. Ελπίζω τουλάχιστον να μην κατέληξε μπιφτέκι σε φαστφουντάδικο μετά θάνατον.

Τι νέα;

Διαβάζω πολιτικές αναλύσεις. Ένα βίτσιο έχω κι εγώ, μη με δέρνετε παρακαλώ. Παλιότερα σχολίαζα κιόλας, συχνά. Εδώ κι έναν περίπου χρόνο νιώθω ότι όλα πιά έχουν ειπωθεί. Δεν απομένει παρά η δράση, την οποία όμως δεν αναλαμβάνει κανείς. Πάντως συνεχίζω να διαβάζω αναλύσεις. Θέλεις από κεκτημένη ταχύτητα, θέλεις από συνήθεια, θέλεις από βίτσιο.

Πριν μερικές μέρες έπεσα τυχαία πάνω σε μιά (ακόμα) ανάλυση μιάς μπλόγγερ. Την βρήκα βαρετή και λανθασμένη σε αρκετά σημεία, γι' αυτό δεν δίνω λινκ. Το χέρι μου πληκτρολογούσε ήδη το επόμενο σαιτ, όταν το μάτι μου έπεσε τυχαία πάνω στο πρώτο σχόλιο. Το μεταφέρω αυτούσιο:

"μωρή @#$&^$ να σταματήσεις να βάζεις στο στόμα σου τον Χ γιατί θα έρθω εκεί να σε ξεσκίσω".

Μου κίνησε την περιέργεια και διάβασα και τα υπόλοιπα σχόλια. Όλα ήταν σε ανάλογο στυλ και με πάνω κάτω το ίδιο περιεχόμενο.

Στην αρχή δεν κατάλαβα τίποτα. Τι σχέση είχε ο Χ και ποιός ήταν; Ένα γρήγορο ψάξιμο στο γκουγκλ μου αποκάλυψε ότι πρόκειται γιά τραγουδιστή του επιπέδου σκυλάδικου της εθν. οδού. Η σχέση του με το επίμαχο ποστ ήταν ότι η μπλόγγερ είχε αναφέρει τον Χ στον επίλογο της ανάλυσης της. Δεν το είχα προσέξει στην πρώτη ανάγνωση, μετά το είδα. Τίποτα αρνητικό δεν έγραφε η γυναίκα. Κάτι στο στυλ "δεν μας φτάνουν τα βάσανα μας με την κρίση, έχουμε και τον Χ να μας δίνει συμβουλές από την τηλεόραση".

Κανένας δεν ασχολήθηκε με την πολιτική ανάλυση. Σωστή - λάθος δεν έχει σημασία εδώ. Εκείνο που με κούφανε είναι ότι ένα ολόκληρο κείμενο ξεχάστηκε εντελώς και μερικές καραηλίθιες ήταν έτοιμες να "ξεσκίσουν" έναν άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να αναφέρει το όνομα του ινδάλματος τους - μάλιστα χωρίς αρνητικό τόνο. Φαντάσου να τον είχε θίξει κιόλας.

Μεμονωμένο περιστατικό; Δεν νομίζω. Τον Νοέμβριο 2012 - τις ημέρες που παίζονταν ώρα με την ώρα η χρεωκοπία της χώρας μας - είδα φωτογραφία της Βίσση και του Ρέμου σκεπασμένους ως τα γόνατα με φελιζόλ πιατάκια από γαρδένιες. Όχι, δεν τους έφταναν τα λουλούδια μέχρι το γόνατο. Τα φελιζόλ πιατάκια τους έφταναν.

Είδηση των εορτών: το πιό δημοφιλές δώρο γιά την ελληνική νεολαία ήταν οι δερμάτινες μπότες μιάς συγκεκριμένης μάρκας που ξεκινάει από U και τελειώνει με 2 g. Γύρω στα 200 ευρώπουλα το ζευγάρι. Έχει η Ελλάδα κρίση;

Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αυτά, πρόκειται γιά μαζικά φαινόμενα. Κανένας δεν μπορεί μονάχος του να σκεπάζει με πιατάκια τις σκυλοπόπ περσόνες κάθε μέρα. Ούτε μπορούν πέντε κουζουλά να αγοράζουν μόνα τους τόσα ζευγάρια μπότες ώστε να στηρίζουν την αγορά.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, ότι ΟΚ, νεολαία είναι, πέφτουν εύκολα θύματα του μάρκετιγκ και της βιομηχανίας του θεάματος. Στο κάτω κάτω και οι 18χρονες εγγλεζούλες έπεφταν κάποτε λιπόθυμες στην θέα των Beatles.

Ναι αλλά οι 18χρονες εγγλεζούλες δεν βίωναν την μεγαλύτερη ύφεση στην χώρα τους από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Ούτε τις είχε γαμήσει ο καπιταλισμός με 50% ανεργία όπως τις δικές μας.

Είμαι ιδιαίτερα αυστηρός με την νεολαία. Στο κάτω κάτω, εγώ ο 70ρης μπορώ να γράφω την οποιαδήποτε κρίση στα @@ μου. Η κρίση δεν μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τα λιγοστά χρόνια που μου απομένουν να ζήσω.

Αλλά αυτά τα μαλακισμένα θα ζήσουν με την κρίση θέλουν δεν θέλουν γιά την υπόλοιπη μίζερη ζωή τους. Είναι δυνατόν να έχεις 50% ανεργία και να ξεμαλλιάζεσαι στο ίντερνετ γιά χάρη του μίστερ καψουροτραγουδιάρη;

Είμαι αυστηρός με την νεολαία, επειδή ξέρω καλά έναν 16ρη. Πολέμησε τους γερμανούς στην Κατοχή. Έφαγε τρεις σφαίρες πισώπλατα. Ο γιατρός έπρεπε να τον ακρωτηριάσει γιά να του σώσει την ζωή. Αλλά δεν είχε ούτε αναισθητικό ούτε εργαλεία. Με πριόνι του έκοψε σάρκες και κόκκαλα. Κει επειδή δεν υπήρχε ούτε αντιβιοτικό, ο 16ρης έπαθε γάγγραινα. Και μερικές μέρες αργότερα ο γιατρός έπρεπε να πριονίσει κι άλλες σάρκες, κι άλλα κόκκαλα.

Αυτός ο σακάτης ξεκίνησε σε μιά Αθήνα ερειπωμένη από τον εμφύλιο. Και όχι μόνο έκανε οικογένεια και παιδιά. Όχι μόνο σπούδασε τα παιδιά του. Όχι μόνο πρόσφερε σπίτι και ποιότητα ζωής στην οικογένεια του. Αλλά βοήθησε κι άλλες οικογένειες που τον είχαν ανάγκη.

Ξέρω κι άλλους νεολαίους. Που έφυγαν χωρίς εφόδια, χωρίς μόρφωση, χωρίς τίποτα και πήγαν στις γερμανίες και στις αυστραλίες λατζέρηδες. Και από το μηδέν, από έναν τιποτένιο μισθουλάκο έφτιαξαν οικογένειες, έκαναν παιδιά και τα μόρφωσαν, έφτιαξαν σπίτια. Σήμερα δίνουν και χαρτζηλίκι στα εγγόνια τους.

Τα οποία μαλακισμένα εγγόνια ξημεροβραδιάζονται στο φέησμπουκ και ασχολούνται με τον κύριο Σκυλοπόπ Τσουτσούνογλου και δερμάτινες μπότες.

Δεν ζητάω να αυτομαστιγωθεί κανένας. Δεν ζητάω τιμωρίες. Δεν ζητάω να γίνουν όλοι λατζέρηδες στο Μανχάτταν (αν και η σύγκριση των τότε νεολαίων με τους σημερινούς είναι αποκαρδιωτική). Δεν ζητάω καν να πάνε να μαζέψουν πορτοκάλια με μεροκάματο - κάτι που ακόμα και μετά από 5 χρόνια κρίσης γίνεται από πακιστανούς.

Δεν θέλω να στερήσω από κανέναν την χαρά της ζωής.

Αλλά αν η χαρά της ζωής συνίσταται στο να ξεμαλλιάζεσαι γιά τραγουδιάρηδες, στο να σκεπάζεις με φελιζόλ πιατάκια την Βίσση και στο να αγοράζεις δερμάτινες μπότες, τότε εγώ πρέπει επειγόντως να μετακομίσω σε άλλον πλανήτη. Γιατί δεν μπορώ να αναπνέω τον ίδιο αέρα με τόσο ηλίθια άτομα.

* * * *

Σίγουρα έχουμε κρίση; Και αν ναι, γιά ποιούς; Αν αφαιρέσω όσους λεφτάδες βλέπω στην Ελλάδα, η κρίση αφορά ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού. 

Το κράτος χρωστάει - λένε - 8 δις στους πολίτες του (επιστροφές φόρων, αγορές φαρμάκων κ.α.). Αλλά και οι πολίτες χρωστάνε στο κράτος 8 δις, από βεβαιωμένες φορολογικές παραβάσεις.

Γιά το κράτος, έρχεται μία η άλλη. Οχτώ περικόπτει από τις δαπάνες, οχτώ του χρωστάνε, νο πρόμπλεμ. Και τα σκυλιά (της τρόικας) δεμένα.

Το πρόβλημα είναι ποιοί χρωστάνε. Γιατί τα 8 δις το κράτος τα περικόπτει από τους συνήθεις μαλάκες. Ενώ από τα 8 δις που δεν εισπράττει, ωφελούνται τα συνήθη λαμόγια.

Η κρίση λοιπόν δεν υπάρχει γιά όλους. Μερικοί την ξέρουν μόνο από τις εφημερίδες. Και είναι πολλοί.

Μόνο έτσι εξηγούνται τα γεμάτα μπαρ, τα γεμάτα μαγαζιά και ο καταναλωτισμός.

Εδώ ένα λινκάκι γιά να ξέρουμε ποιοί είναι οι μαλάκες της παρέας.

Όταν το 80% των χρημάτων της χώρας είναι μάυρα, μόνο οι τίμιοι υποφέρουν από την κρίση. Γιά τους άλλους, δηλαδή τους πολλούς, η κρίση είναι λογοτεχνικό έργο.

Ανθυποσημείωση: πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες γιά τα τζάκια. Μόνο οι πλούσιοι έχουν τζάκι. Απλά βρήκαν την κρίση σαν πρόφαση γιά να γαμήσουν κι άλλο το περιβάλλον. Αποψιλωμένα δάση θα κληροδοτήσουν στα παιδιά τους οι βλαχομπαρόκ έλληνες. 

Κατά τα άλλα, πετάμε και μεγαλόστομες κουβέντες περί ενός καλύτερου κόσμου γιά να ζήσουν τα παιδιά μας. Προφανώς με τον καλύτερο κόσμο εννοούν γυμνά βουνά και παραλίες τίγκα στο σκουπιδαριό.

* * * * 

Ώστε έχουμε κρίση; ΟΚ, τι κάνουμε; Τι κάνει αυτήν την στιγμή η ελληνική κοινωνία; 

Βρίζει την Μέρκελ, περιμένει δανεικά και ζητάει διορισμό - τουλάχιστον διευθυντής τράπεζας με ισόβια εγγύηση.

Δεν ζητάω να αυτομαστιγωθεί κανένας, αλλά όταν έχεις ανάγκη κάνεις κάτι. Δεν την αράζεις με φραπεδιά (των 2 ευρώ) και τσιγαράκι (των 5 ευρώ) στις καφετέριες.

Αν δεν κάνεις τίποτα, έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι δεν έχεις ανάγκη.

Το να κάνεις πολιτικές αναλύσεις βρίζοντας τους γερμανούς, ΔΕΝ αποτελεί δράση. Παρεπιπτόντως, ένα μικρό μυστικό από μένα: τόσο η Μέρκελ όσο και οι υπόλοιποι γερμανοί την γνώμη των ελλήνων την έχουν γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Οτιδήποτε βρε αδερφέ. Θα περίμενα π.χ. οι νεολαίοι να ξεσηκωθούν και να τα κάνουν όλα γης μαδιάμ. Δεν θα μου άρεσε, αλλά θα ήταν μιά δράση.

Οι μόνοι που διαμαρτύρονται σήμερα (και εξαπανέκαθεν) είναι κάτι λαμογιοσυντεχνίες γιά τα κεκτημένα τους.

Θα περίμενα να πάει κάποιος να καλλιεργήσει ζαρζαβατικά. Όχι σαν αγρότης. Σιγά μην γίνουν και αγρότες. Σαν εργάτης γης εννοώ. Οι αγρότες χρειάζονται χέρια γιά την σοδειά και δεν βρίσκουν (οι μετανάστες την κάνουν σιγά σιγά γιά άλλες χώρες).

Ο λόγος που κανένας δεν κάνει τίποτα είναι ακριβώς αυτός. Με εξαίρεση λίγους τίμιους, όλοι οι υπόλοιποι περνάνε μιά χαρούλα. Βρίσκουν μάλιστα την κρίση και σαν άλλοθι γιά ακόμα περισσότερο σταρχιδισμό (π.χ. τζάκια).

Και μετά με ρωτάς αγάπη μου, γιατί δεν γράφω στα μπλογκ...

Υ.Γ. Από τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών: 

α) η κυβέρνηση επέτρεψε στους Δήμους να διορίσουν πάλι όσους θέλουν - ανεξέλεγκτα. 

β) άρχισε η τουριστική σεζόν. Οι έλληνες κλείνουν από τώρα τα ξενοδοχεία στα νησιά (ανεβασμένα τα ποσοστά κρατήσεων από τον εσωτερικό τουρισμό) - αν και οι τιμές έχουν ανέβει.

Δυστυχώς έχασα τα λινκ. Αλλά αν κάποιος τα αμφισβητήσει, μπορώ να τα βρω.

Επιστροφή

1. Αεροδρόμιο

- Ορίστε τα χαρτιά σας κύριε, καλώς ήλθατε στην Ελλάδα.
Η κοπέλλα με την στολή της αστυνομικίνας είχε καφέ σκουρόχρωμο δέρμα, σαν της ελιάς λίγο πριν ωριμάσει, κορακάτα μαλλιά και πλακουτσωτή μύτη.
Ο Τζακ - πειρατής - Σπούργος έκανε ένα βηματάκι πίσω και της έριξε ένα χαμογελαστό βλέμμα, όχι χωρίς την συνηθισμένη του ειρωνία. Εκείνη το πρόσεξε.
- Συμβαίνει τίποτα κύριε; τον ρώτησε με υπηρεσιακό ύφος.
- Όχι, τίποτα. Μιλάτε πολύ καλά ελληνικά. Θέλησε να την καλοπιάσει. Τώρα το ύφος της έδειξε ότι είχε τσαντιστεί.
- Γιατί, τι άλλο θα περιμένατε;
- Τίποτα, τίποτα, έχετε δίκιο. Ζητάω συγνώμη.
- Καλή διαμονή στην Αθήνα τότε. Τα μάτια της ήδη ήταν στραμμένα στον επόμενο ταξιδιώτη.

- Έγινες 75 χρονών και ακόμα δεν έμαθες να μιλάς στα νεαρά κορίτσια, άκουσε πίσω του την παρατήρηση της Μελένιας. Ο τόνος της φωνής της ήταν ειρωνικός, αλλά του χαμογελούσε με τα μάτια.
- Συγνώμη, το ξέρεις ότι είμαι αναστατωμένος.
- Είναι αυτός επαρκής λόγος γιά να σταματήσει το μυαλό σου να δουλεύει;
- Όχι, αλλά μου φάνηκε παράξενο, μιά τόσο καταφανής αφρικανοπακιστανική καταγωγή να συνδυάζεται με τόσο άπταιστα ελληνικά. Δεν ήθελα να την προσβάλλω, ήταν απλά αναπάντεχο.
- Που το βρίσκεις το παράξενο; Έτσι όπως την κόβω, είναι 20-22 χρονών. Σήμερα έχουμε 2025, άρα γεννήθηκε την χρονιά των Ολυμπιακών. Τα πρώτα δέκα της χρόνια έβγαλε εδώ το δημοτικό, από εκεί εξηγούνται τα καλά ελληνικά. Το 2014 έφυγε μάλλον εξ' αιτίας των γνωστών γεγονότων και ξαναγύρισε μετά από 1-2 χρόνια, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη πατρίδα που ξέρει. Γυμνάσιο, κάποια σχολή και νάσου την τελωνοφύλακα μπροστά σου.
- Έχεις δίκιο, έπρεπε να το είχα σκεφτεί. Κατέβασε το κεφάλι.

Στο μεταξύ είχαν βγει από το αεροδρόμιο. Πιασμένοι από το χέρι, όπως πάντα.
Ο Τζακ σήκωσε την μύτη, όπως τα σκυλιά, και γεύτηκε τον αέρα. Περίμενε να αναγνωρίσει την χώρα από την μυρωδιά (θυμόταν την μυρωδιά κάθε χώρας που είχε επισκεφτεί). Τα αεροδρόμια πάντα μυρίζουν κηροζίνη, αλλά αυτός ειδικά ο συνδυασμός κηροζίνης με ζέστη υπήρχε μόνο στην Αθήνα και το Λος Αντζελες.
Γιά να πάνε στο ξενοδοχείο τους είχαν την επιλογή από τραίνο, ταξί και λεωφορείο. Διάλεξαν το λεωφορείο, αν και το πιό αργό από όλα. Ήθελαν να βλέπουν το τοπίο στην διαδρομή.

Εκείνη κάθισε στο παράθυρο, όπως πάντα. Εκείνος δίπλα της, στον διάδρομο. Ήταν και οι δύο σιωπηλοί και συγκινημένοι. Ξαναγύριζαν μετά από 11 χρόνια στην χώρα που θεωρούσαν πατρίδα τους, αλλά πάντα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν. Η Μελένια τέσσερις φορές, ο Τζακ τρεις.
Της χαϊδεψε την ράχη του αριστερού χεριού. Τα δάχτυλα του σταμάτησαν στην κλείδωση ανάμεσα στον αντίχειρα και την παλάμη. Εκεί που η Μελένια είχε κοπεί βαθιά μ' ένα κοπίδι πριν πολλά πολλά χρόνια, στην προσπάθεια της ν' ανοίξει ένα πακέτο. Από τότε, κανένα κοπίδι δεν ξαναμπήκε στο νοικοκυριό τους.


* * * * * * * *
2. Μνήμες

Είχαν βυθιστεί και οι δύο στις σκέψεις τους, καθώς έβλεπαν το τοπίο να περνάει μπροστά τους. Ο Τζακ θυμόταν τα χρόνια πριν την βίαιη αναχώρηση τους, η Μελένια τα χρόνια μετά.

Το 2013 η κυβέρνηση σαμαρά είχε καταρρεύσει, αφού είχε σπρώξει στην εξαθλίωση το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Στις εκλογές που έγιναν αμέσως μετά, η αριστερά δεν κατάφερε να πάρει την εξουσία. Είχε μαζέψει στους κόλπους της όλους τους απογοητευμένους πασόκους, που περίμεναν μιά επανάληψη της ασυδοσίας του 1981-2007. Διορισμούς, πανωσηκώματα και λαιφσταιλ. Η αριστερά ήταν αρκετά ανόητη ώστε να υποσχεθεί τουλάχιστον μέρος αυτής της ρεμούλας. Αλλά με την τρόικα πάνω απο το κεφάλι της, κανένας δεν πίστεψε ότι θα μπορέσει να τα εφαρμόσει. Μέσα στην νεφελοκοκκυγία των γενικών απεργιών γιά την διατήρηση των κεκτημένων δεν είχε προβλέψει την κατάρρευση και οι εκλογές την βρήκαν εντελώς ανέτοιμη.

Οι μόνοι που απέμειναν οργανωμένοι και συνεπείς στις - απάνθρωπες - υποσχέσεις τους ήταν οι ναζιστές. Πριμοδοτημένοι από ένα μηντιακό παραλήρημα (τα κανάλια διαγωνίζονταν, ποιό θα τους πρωτοπροβάλλει) και βασισμένοι πάνω στον γερά θεμελιωμένο φασισμό της ελληνικής κοινωνίας, βγήκαν πρώτο κόμμα. Καθώς ο τότε εκλογικός νόμος έδινε αυτοδυναμία σε κόμματα με γελοιωδώς χαμηλό ποσοστό (μια "πονηριά" του πάλαι ποτέ δικομματισμού, που τώρα εκδικούνταν), οι ναζιστές έγιναν εκλεγμένη κυβέρνηση - όπως το ίνδαλμα τους πριν 80 χρόνια στην Γερμανία.

"Για πόσες δεκαετίες άραγε θα προσπαθούν οι ιστορικοί να αναλύσουν το φαινόμενο"; αναρωτήθηκε μέσα του ο Τζακ.
Πως είναι δυνατόν ένας λαός με τέτοιον πολιτισμό πίσω του να εκλέγει ναζιστές; Πως είναι δυνατόν ένας ελάχιστος αριθμός ψυχοπαθών καθαρμάτων να σέρνει πίσω του έναν ολόκληρο λαό; Οι ιστορικοί θα αντιγνωμούσαν γιά συλλογικές ευθύνες, οι κοινωνιολόγοι θα έβρισκαν ίσως τα πραγματικά αίτια, αλλά όλος ο υπόλοιπος πλανήτης είχε ήδη έτοιμη την εξίσωση: έλληνας ίσον ναζιστής.
Από το 2014 μέχρι βαθιά στον 22ο αιώνα, όταν ο Τζακ θα είναι από καιρό αστρόσκονη, οι διαδηλωτές των άλλων χωρών θα υποδέχονται τους έλληνες πρωθυπουργούς με σβάστικες και κάψιμο ελληνικών σημαιών στους δρόμους.

Οι ναζιστές είχαν ήδη ξεσαλώσει από το 2012, πριν η κυβέρνηση σαμαρά καταρρεύσει. Οι περισσότεροι αστυνομικοί ανήκαν έτσι κι αλλιώς στο κόμμα τους, είχαν δηλαδή υποκαταστήσει την εκτελεστική εξουσία. Μετά την κατάληψη και της κρατικής εξουσίας τα πράγματα έγιναν δέκα φορές χειρότερα. Πρώτοι την πλήρωσαν οι μετανάστες. Κατά χιλιάδες τους μάζεψαν και - αφού δεν μπορούσαν να τους πάνε πουθενά - τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους εξόντωσαν. Μετά οι γκέι, μετά όποιος ήταν διαφορετικός.

Οι άλλες χώρες έντρομες απομόνωσαν την Ελλάδα και έκοψαν εντελώς την ροή χρήματος. Αλλά ήταν πιά αργά γιά να σωθεί οτιδήποτε. Η κοινωνία συνέχισε να εξαθλιώνεται, ακόμα και όταν όλοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είχαν εκλείψει.

* *
Η Μελένια πρόσεξε ότι ο Τζακ είχε πάλι χαθεί στους λαβύρινθους του μυαλού του. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο άπειρο, σαν να έψαχνε κάποιο θαλασσινό σημάδι πίσω από τον ορίζοντα. Θέλησε να τον επαναφέρει και τον σκούντησε ελαφρά.
- Τι σκέφτεσαι;
- Την ημέρα που φύγαμε από αυτήν την χώρα. Θυμάσαι;
- Πως θα ήταν δυνατόν να ξεχάσω;

Ο Τζακ είχε νοικιάσει ένα μικρό φορτηγό και το είχε παρκάρει κάτω από το σπίτι. Η Μελένια δίσταζε ακόμα. Ήθελε να φανεί συνεπής και να εκπληρώσει ευσυνείδητα τις υποχρεώσεις της απέναντι στον εργοδότη της. Έναν εργοδότη που είχε σπάσει το συμβόλαιο μονομερώς, αναπάντεχα και πολλές φορές - πάντα σε βάρος της.
Με κλάματα και παρακάλια προσπαθούσε να την πείσει να φύγουν. Τελικά χρειάστηκε να την απειλήσει με χωρισμό - αλλιώς δεν θα την κατάφερνε.
Φόρτωσε σε λίγες ώρες το φορτηγάκι, πριν η Μελένια αλλάξει γνώμη. Σχεδόν σέρνοντας την έβαλε στο κάθισμα του συνοδηγού.
Την τελευταία στιγμή πήραν μαζί τους και τον κόκκινο γατούλη. Ήταν ο μόνος που είχε απομείνει ζωντανός στην γειτονιά, κι αυτό το χρωστούσε αποκλειστικά στην δυσπιστία του. Μόνο την Μελένια άφηνε να τον αγγίξει. Οι άλλοι γάτοι είχαν πεθάνει είτε από δηλητήριο είτε από πείνα. Με τέτοια εξαθλίωση, ποιός να ταΐσει αδέσποτα;

Τρεις βδομάδες μετά την αναχώρηση τους, τα σύνορα είχαν κλείσει. Ελληνικά αεροπλάνα έριχναν βόμβες σε τουρκικές πόλεις.

* *
Οι ναζιστές έκαναν το μόνο που τους είχε απομείνει: πόλεμο. Μέσα σ' ένα παραλήρημα εθνικισμού επιτέθηκαν στην Τουρκία, και μετά από κάποιες προβοκάτσιες στην Μακεδονία και την Αλβανία.

Ο πόλεμος κράτησε τέσσερις φριχτούς μήνες και τελείωσε με ολοκληρωτική ήττα της Ελλάδας. Η Αλβανία κέρδισε τα Γιάνενα και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, η Μακεδονία απαλλάχτηκε οριστικά απο τον ενοχλητικό τίτλο "ΠΓΔΜ" και απέκτησε λιμάνι στο Αιγαίο, η Τουρκία κέρδισε την Θράκη, τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα.
Η Θεσσαλονίκη έγινε τριζωνική πόλη (με τουρκική, ελληνική, μακεδονική ζώνη) υπό την επιτήρηση του ΟΗΕ.

Η Τουρκία κατέλαβε και τις Κυκλάδες, αλλά μετά τον πόλεμο τις έδωσε "μεγαλόψυχα" πίσω στην Ελλάδα. Σε αντάλλαγμα ικανοποιήθηκε η παλιά πάγια τουρκική απαίτηση, να μην έχουν τα νησιά υφαλοκρηπίδα. Με αυτή την ρύθμιση, το Αιγαίο έγινε τουρκική θάλασσα. Οι Κυκλάδες ήταν μεν ελληνικές, αλλά χρειαζόσουν βίζα απο το τουρκικό προξενείο γιά να τις επισκεφτείς.

Μόνο τότε κατάλαβαν οι χαχόλοι έλληνες ότι η αξία ενός νησιού δεν είναι τα - φοροδιαφεύγοντα - ρουμς του λετ. Ούτε οι μαυρολεφτάδικες ψαροταβέρνες στο λιμάνι. Ούτε οι τρισάθλιες ξαπλώστρες στις παραλίες, με τα ηχεία να παίζουν στην διαπασών βλαχομπαρόκ.

Η αξία ενός νησιού είναι στην Θάλασσα που το αγκαλιάζει!
Αλλά πως να το καταλάβουν αυτό οι χαζοχαρούμενοι της αρπαχτής, όταν μέχρι τον πόλεμο έμπαιναν στην θάλασσα μόνο γιά να κατουρήσουν; (φρόντιζαν όμως να απαγορεύουν τα σκυλιά στις παραλίες - μιά απαγόρευση που αντίθετα από όλες τις άλλες, τηρούνταν ευλαβικά).


* * * * * * * *
3. Συνέπειες

Πως είναι δυνατόν ένας λαός να συρθεί από μιά δράκα ψυχοπαθών και να ανεχτεί δολοφονίες αλλοδαπών; Πως είναι δυνατόν να τους ψηφίσει κάποιος, αφού είχαν δείξει το πραγματικό τους πανάσχημο πρόσωπο ήδη από το 2012; Η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Η ελληνική κοινωνία ήταν δυστυχώς πάντα ανοιχτή στον ναζισμό. Τα πιό ευαίσθητα μέλη της το διέκριναν αυτό στα χιλιάδες βασανισμένα αδέσποτα ζώα στους δρόμους - πολλά χρόνια πριν την οικονομική κατάρρευση.
Το "μυστικό" βρίσκεται στην ανωτερότητα. Από την στιγμή που θεωρείς το είδος σου ανώτερο από άλλα είδη, από την στιγμή που απονέμεις στον εαυτό σου δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε ότι εσύ θεωρείς σαν υποδεέστερη μορφή ζωής, ο δρόμος γιά τον ναζισμό είναι ορθάνοιχτος. Και την πύλη την έχεις ανοίξει εσύ μέσα σου.

Το επόμενο βήμα είναι να πεις γιά έναν αλλοδαπό ότι "είναι ζώο". Ή έστω κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα σ' εσένα και ένα ζώο.
Τα "δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ ...", οι διαδηλώσεις γιά τις ταυτότητες, οι παρελάσεις 2Χ τον χρόνο, το ξεφτίλισμα με τους αλλοδαπούς μαθητές που είχαν πρωτεύσει στα μαθήματα αλλά δεν επιτρέπονταν να είναι σημαιοφόροι, τα "ελληνικά γονίδια που είναι πλασμένα γιά να νικάνε" (με ντόπα) στους Ολυμπιακούς, το άθλιο ξεζούμισμα των αλλοδαπών στις μανωλάδες, οι φράχτες στον Έβρο...
Ο ναζισμός ήταν ριζωμένος γιά πολλά χρόνια στην ελληνική κοινωνία, πριν εκλεγεί στην κυβέρνηση.

Μετά την ταπεινωτική ήττα όλα άλλαξαν ραγδαία. Οι έλληνες αποκύρηξαν τον φασισμό, αποδέχτηκαν την διαφορετικότητα του Άλλου, ακόμα και τα αδέσποτα ζώα φρόντισαν. Αν φοράς σήμερα μαύρο μπλουζάκι (χωρίς ούτε ένα διακριτικό) σε πηγαίνουν γιά εξακρίβωση. Αλλά ήταν πιά αργά.
Για τα επόμενα 100 χρόνια, κάθε φορά που ένας έλληνας θα διατύπωνει μιά δυσάρεστη άποψη, κάποιος θα του απαντάει με το αντεπιχείρημα "ναι, αλλά εσείς δολοφονήσατε πακιστανούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης". Θα το χρησιμοποιούν αυτό, ακόμα και αν η άποψη αφορά το χρώμα του ουρανού ή την θερμοκρασία του δωματίου. Ακόμα και αν αυτός που μιλάει γεννήθηκε τρεις γενιές αργότερα από αυτά τα γεγονότα.

Οικονομικά η Ελλάδα συνεχίζει να είναι απόλυτα εξαρτημένη. Το παλιό χρέος από τα χρόνια πριν τον πόλεμο έχει κουρευτεί και επιμηκυνθεί κάμποσες φορές. Στην τελική, η ΕΚΤ έκανε μιά λογιστική ματσαράγγα γιά να μην θιχτούν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι. Τύπωσε χρήμα και το έδωσε στον εαυτό της (η κάτι παρόμοιο) και όλα έληξαν. Τυπικά, η Ελλάδα χρωστάει ακόμα, ώστε να διαιωνίζεται η σχέση εξάρτησης. Στο παλιό χρέος έχουν προστεθεί οι αξιώσεις γιά πολεμικές αποζημιώσεις, αφού η Ελλάδα υπήρξε η επιτιθέμενη χώρα.
Φυσικά, κανένας δεν περιμένει να πληρωθούν ποτέ αυτά τα λεφτά. Το αντίθετο, η Ελλάδα πήρε επιδοτήσεις από την ΕΕ γιά να μπορέσει να ορθοποδήσει μετά την καταστροφή.
Η ΕΕ εγκατέστησε μιά επιτροπή ελέγχου, ωστέ τα λεφτά να μην καταλήξουν πάλι στις τσέπες των λαμόγιων. Οι ευρωπαίοι της επιτροπής έχουν περισσότερες εξουσίες από την εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση - αυτός ήταν ένας από τους όρους στην συνθήκη παράδοσης μετά την ήττα.
Πρακτικά όμως αυτή η επιτροπή δεν χρειάστηκε να επέμβει ποτέ. Μετά τον πόλεμο όλη η πολιτική και οικονομική πρώην νομεκλατούρα πέρασε από δίκες γιά προδοσία ή/και κατάχρηση. Οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Οι καινούργιοι πολιτικοί ελέγχονται σήμερα μέχρι κεραίας από τους υπερ-ευαισθητοποιημένους πολίτες. Στην παραμικρή υποψία ότι κάποιος καταχράστηκε έστω 10 ευρώ (η Ελλάδα είναι ακόμα μέλος της Ευρωζώνης, αλλά χωρίς δικαίωμα ψήφου) τον καθαιρούν. Το ίδιο αν γεννηθεί υποψία γιά διαπλοκές, ημέτερους και ρεμούλες. Έτσι η επιτροπή ελέγχου και διαφάνειας των ευρωπαίων υπάρχει μεν, είναι άνεργη δε - αφού το έργο της το έχουν αναλάβει οι ίδιοι οι έλληνες πολίτες.

Απαλλαγμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος, η χώρα ανορθώθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι της ήταν από παλιά έξυπνοι, εφευρετικοί, εργατικοί και φιλότιμοι. Το μόνο που χρειάστηκε, ήταν να εξαφανιστεί ο βόθρος που τους έπνιγε όλους μαζί - αυτό ήταν το μόνο θετικό του πόλεμου.

Αντί γιά αρπαχτές με κρατικά λεφτά και πανωσηκώματα στράφηκαν στην καινοτομία και την Τεχνολογία. Σήμερα χιλιάδες νέοι - βοηθημένοι από το καινούργιο γενικό πλαίσιο που προσφέρει το (νεο) κράτος - στήνουν επιχειρήσεις και χτυπάνε στα ίσα τις διεθνείς αγορές. Φέρνοντας ευημερία στην χώρα. Πέρα από την υλική ευημερία: φέρνουν αισιοδοξία γιά το μέλλον, την χαρά της Δημιουργίας.

Νανοτεχνολογία, Βιολογία, προηγμένα υλικά, εξειδικευμένα τρόφιμα, λογισμικό, βιομηχανικός σχεδιασμός, τεχνολογία ΑΠΕ, οικοτουρισμός είναι λίγοι μόνο από τους τομείς που η χώρα κατέχει διεθνείς πρωτιές, είτε είναι πολύ κοντά στους πρώτους παγκόσμια.

Στο Αιγαίο και σε όλες τις ελληνικές Θάλασσες απαγορεύτηκε μετά τον πόλεμο εντελώς το ψάρεμα. Μιά απαγόρευση που κράτησε και η Τουρκία. Αντί γιά ψάρεμα έχουν αναπτυχθεί υδροπονικές καλλιέργειες, που φέρνουν πολλαπλάσιο εισόδημα από τα - υπεραλιευμένα έτσι κι αλλιώς - νερά.
Με ελληνικές πατέντες φτιάχνονται σήμερα πιό γρήγορα και πιο οικονομικά πλοία. Τα ελληνικά ναυπηγεία δεν προλαβαίνουν τις παραγγελίες.
Στην στεριά απαγορεύτηκε εντελώς το κυνήγι. Πρώτον γιατί ενοχλεί τον οικοτουρισμό που φέρνει πολύτιμο συνάλλαγμα. Δεύτερον γιατί η θέα και μόνο κάποιου με όπλο απέναντι σε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα φέρνει αναγούλα σε κάθε υγιή άνθρωπο.


* * * * * * * *
4. Συνάντηση

- Πως με βρίσκεις με αυτό το φόρεμα; 
- Αφού το ξέρεις, ότι εκείνο που μετράει γιά μένα είναι το περιεχόμενο, όχι το περιτύλιγμα. Και το περιεχόμενο με μαγεύει εδώ και τόσα χρόνια.
- Ναι αλλά δεν σου αρέσω με αυτό το φορεματάκι;
- Χωρίς το φορεματάκι θα μου άρεσες περισσότερο
- Γέρο σάτυρε, πότε θα μου πεις την αληθινή γνώμη σου;
- Μόλις τώρα στην είπα. Είναι η ίδια από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε.

Το δωμάτιο τους ήταν σ' εκείνο το ξενοδοχείο στο Καβούρι, που τους είχε αρέσει από τις πρώτες τους μέρες μαζί. Με τις φασαρίες του πολέμου είχε μισογκρεμιστεί, αλλά τώρα το είχαν ανακαινίσει - στυλάτο και άνετο όπως πριν. Το μπαλκόνι τους έβλεπε την θάλασσα.

Η Μελένια βγήκε λίγο στο μπαλκόνι γιά να μυρίσει τα πεύκα. Αν και Αύγουστος είχε τυλιχτεί με την σάρπα της. Ο Τζακ - με κοντομάνικο τι σερτ φυσικά - και λινό παντελόνι ήρθε πίσω της, έπλεξε τα χέρια του γύρω από την μέση της και της έδωσε ένα φιλί στον σβέρκο.

- Είσαι έτοιμη γλυκό μου κορίτσι;
- Ναι
- Ας μην αφήνουμε λοιπόν τον φίλο μας να περιμένει
- Χαίρομαι που θα τον συναντήσουμε
- Κι εγώ

Βγήκαν από το δωμάτιο και κατευθύνθηκαν προς το ασανσέρ. Περιμένοντας, της έδωσε ένα ακόμα φιλί.

Στο λόμπυ του ξενοδοχείου τους περίμενε ο Τζων. Ο και εστέτ επονομαζόμενος. Η βραδιά ξεκινούσε υπέροχα.

Καλοκαιρινό παραμύθι

Ο γδούπος ήρθε από κάτω, βαθιά στην γάστρα του μικρού πλοίου και τον έκανε να τιναχτεί όρθιος. Με μιά δρασκελιά βρέθηκε από την αγαπημένη του θέση - γερμένος στο πίσω ρέλι της υπήνεμης πλευράς - στην μέση του καταστρώματος. Το πλοίο έτριξε ολόκληρο, άλλαξε πορεία και τα πανιά άρχισαν να χτυπιούνται άτσαλα στον αέρα. Ήταν τριμαρισμένα γιά όρτσα και τώρα ο αέρας τα χτυπούσε από λάθος γωνία.
Η πρώτη του σκέψη ήταν: το έριξα σε ύφαλο. Αλλά όλα έδειχναν ότι κάτι τέτοιο ήταν απίθανο. Έπλεε στ' ανοιχτά, τα νερά ήταν καθαρά σ' εκείνο το σημείο, την διαδρομή την ήξερε καλά. Το βάθος πρέπει να ήταν 50 - 70 μέτρα. Ο ουρανός καθαρός, ένας ελαφρύς μαϊστρος τον τραβούσε μέχρι τώρα στην σωστή πορεία.

Άναψε ενστικτώδικα την μηχανή. Χωρίς ώθηση, στο ρελαντί, μόνο και μόνο γιά να έχουν ρεύμα οι αντλίες που θα έπρεπε να βγάλουν το νερό, άν η γάστρα είχε τσακίσει. Μετά κατέβηκε σβέλτα κάτω και σήκωσε τα πανιόλα που σκέπαζαν την καρένα. Είδε την γάστρα άθικτη. Πουθενά δεν έμπαινε νερό, τίποτα δεν έδειχνε βλάβη.

Ανέβηκε σκεφτικός στο ντεκ και μάζεψε τα πανιά γιά να μην σκιστούν από τον αέρα που τα ανέμιζε όπως ήθελε. Ακόμα δεν ήξερε με τι είχε τρακάρει. Γύρω του η θάλασσα ήταν καθαρή, πέρα από το κανονικό κύμα γιά τον 3-4ρη καιρό. 

Όσο μάζευε τα πανιά τσεκάριζε με το ένα μάτι την ακτή μακρυά γιά να δει πως ξεσέρνει το πλοίο. Παραξενεύτηκε που δεν μπορούσε να δει καμμία μετατόπιση. Ακόμα και χωρίς ώθηση από την μηχανή, ακόμα και χωρίς πανιά, ένας τέτοιος αέρας έπρεπε να τον σπρώχνει νότια. Οι τελευταίες αμφιβολίες έφυγαν αφού μάζεψε τα πανιά και τσέκαρε καλύτερα το στίγμα του. Δεν κινιόταν. Με ότι κι αν είχε τρακάρει, αυτό τον κρατούσε τώρα ακίνητο.

Το μόνο που του έμενε ήταν να βουτήξει κάτω από το πλοίο γιά να δει τι υπήρχε εκεί. Έδεσε ένα σκοινί στο πόδι του και βούτηξε. 

Το τι τον κράταγε ακίνητο φάνηκε αμέσως κάτω από το νερό. Ένα δίχτυ είχε πιαστεί στην καρένα και την προπέλα. Αυτό εξηγούσε την ακινησία, αλλά όχι τον γδούπο που είχε τραντάξει τόσο απότομα το πλοίο. Το δίχτυ θα τον είχε φρενάρει μαλακά, σταδιακά, όχι μονομιάς. Όπως και νάχει, έπρεπε να κόψει το δίχτυ γιά να συνεχίσει. Ανέβηκε πάνω, πήρε το μαχαίρι του και ξαναβούτηξε.

Την δεύτερη φορά είδε με τι είχε τρακάρει. Δέκα μέτρα πιό πέρα και δύο μέτρα πιό βαθιά έπλεε ένα δελφίνι. Νεκρό, πιασμένο από το ίδιο δίχτυ που κρατούσε κι εκείνον. Πλησίασε. Το στόμα του δελφινιού μισάνοιχτο, τα δόντια κάτασπρα, η γλώσσα έξω (αργότερα έμαθε ότι πεθαίνουν έναν αργό και μαρτυρικό θάνατο από ασφυξία). Τα μάτια ορθάνοιχτα, τον κοίταζαν με επιμονή. Είχε χιλιάδες τόνους νερό γύρω του εκείνη την στιγμή, αλλά ένιωσε σαν να έπεφτε στο κενό από τεράστιο ύψος. Το νεκρό δελφίνι να τον κοιτάει και να του ρίχνει την ευθύνη.

Άπλωσε το χέρι και του έκλεισε τα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που έκλεινε τα μάτια σε έναν νεκρό. Έτρεμε ολόκληρος. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Πως κηδεύεις ένα δελφίνι;

Ανήμπορος, γύρισε πίσω και άρχισε να κόβει το δίχτυ από την καρένα και την προπέλα του πλοίου. Επίπονη δουλειά. Κάθε τόσο έστριβε το βλέμμα στο νεκρό δελφίνι. Σκεφτόταν να το πάρει μαζί του αλλά πως; Και άν το έπαιρνε μαζί του, τι θα το έκανε;

Το πλοίο ελευθερώθηκε κάποια στιγμή από το καταραμένο δίχτυ και ο αέρας άρχισε να το ξεσέρνει με ταχύτητα. Τράβηξε το σκοινί που είχε δέσει στο πόδι του και ανέβηκε στο κατάστρωμα. 

Συνέχισε την πορεία του, τι άλλο μπορούσε να κάνει; Ένα κομμάτι από την ψυχή του έμεινε γιά πάντα εκεί, σύντροφος και παραστάτης στο νεκρό δελφίνι. Αυτήν την ημέρα και τις επόμενες έκλαψε πολύ. Τις νύχτες ήρθαν οι εφιάλτες. Που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Σ' εκείνον, που παλιά κοκκορεύονταν ότι δεν βλέπει όνειρα ποτέ.

Πέρασαν λίγες μέρες ακόμα. Αρμένιζε πάλι στ' ανοιχτά, σ' άλλη ρότα, μ' άλλο πλοίο, εκατοντάδες μίλια μακρυά από το νεκρό δελφίνι, όταν είδε την σημαδούρα ενός διχτυού. Πλησίασε μαγνητισμένος, χωρίς ο ίδιος να ξέρει γιατί. Σταμάτησε το πλοίο ακριβώς δίπλα και κύταξε προσεχτικά. Είδε το σκοινί που ξεκινούσε από την σημαδούρα και χάνονταν στο νερό, προς το δίχτυ, μερικά μέτρα πιό κάτω.

Σαν υπνωτισμένος πήρε το μαχαίρι του και έκοψε το σκοινί. Την σημαδούρα την πήρε ο αέρας, το δίχτυ χάθηκε κάτω από το νερό. Κανένας πιά δεν μπορούσε να το βρει και να το σηκώσει με τα ψάρια που είχαν πεθάνει πάνω του. Απομακρύνθηκε σβέλτα από το σημείο, ενόσω μιά άγρια χαρά τον πλημμύριζε. Γιά πρώτη φορά εκείνη την νύχτα δεν είδε εφιάλτη.

Η συνέχεια ήταν απλή. Κατέστρεφε δίχτυα και παραγάδια. Όπου μπορούσε, όσο μπορούσε. Προσπάθησε να τελειοποιήσει την τεχνική του. Π.χ. δεν αρκεί να κόψεις την σημαδούρα, γιατί το δίχτυ παραμένει απλωμένο κάτω από το νερό και συνεχίζει να σκοτώνει. Πρέπει να κόψεις και μερικούς φελλούς που το κρατάνε τεντωμένο, ώστε να διπλωθεί και να γίνει άχρηστο.

Δεν του αρκούσε να βρίσκει δίχτυα στην τύχη. Έπαιρνε από πίσω τα ψαροκάικα και σημείωνε από μακρυά το που θα ρίξουν τα δίχτυα τους. Αφού οι ψαράδες χάνονταν στον ορίζοντα, πλησίαζε και κατέστρεφε.

Ανέπτυξε καινούργιες τεχνικές. Π.χ. στην ναυσιπλοϊα μαθαίνεις να υπολογίζεις το δικό σου στίγμα. Εκείνος - γερός στα μαθηματικά - έφτιαξε δικούς του τύπους γιά να υπολογίζει όχι το δικό του στίγμα αλλά των άλλων πλοίων σε σχέση με το δικό του.

Δεν του αρκούσε στο νερό, άρχισε και στην στεριά. Τα δίχτυα που άπλωναν στους ντόκους γιά να στεγνώσουν ήταν ευκαιρία. Αγόραζε από τα μπακάλικα χλωρίνη, νέφτι, ακουαφόρτε, οτιδήποτε καυστικό και είχε πάντα ένα μπουκάλι μαζί του. Τις νύχτες άδειαζε τις τσέπες του πάνω στις στοίβες με τα δίχτυα ή στα κοφίνια με τα παραγάδια. Ποτέ δεν έμαθε ποιά ουσία τα καταστρέφει καλύτερα, η χημεία δεν ήταν το δυνατό του σημείο.

Τα καλοκαίρια προτιμούσε να ταξιδεύει μόνος του, γιά να μην έχει μάρτυρες.

* * * * 

Πέρασαν έτσι 3 καλοκαίρια. Οι εφιάλτες έρχονταν ξανά και ξανά, αλλά μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Ένιωθε ότι κάτι έκανε γιά το δελφίνι που χάθηκε.

Ήταν αγκυροβολημένος αρόδου σε μιά ερημική παραλία, όπως συνήθως.  Απογευματάκι. Περίμενε να νυχτώσει γιά να βγει παγανιά. Αποφάσισε να δροσιστεί λίγο στην θάλασσα, πριν ξεκινήσει την γύρα.

Βούτηξε και άρχισε να περιδιαβαίνει τον βυθό, όπως πάντα αγαπούσε. Ένας μεγάλος βράχος με ένα κοπάδι σαργουδάκια γύρω του, του κίνησε την περιέργεια. Δεν ήταν βαθιά, το πολύ 4 μέτρα. Του άρεσαν τα χρώματα, όπως το φως του απογευματινού ήλιου έπεφτε λοξά στο νερό. Κατέβηκε στην ρίζα του βράχου και πλανιόταν κάτω από το νερό, περιμένοντας την αναπνοή του να τελειώσει γιά να ανέβει στην επιφάνεια.

Άκουσε μακρυνό ήχο από προπέλα εξωλέμβιου, αλλά δεν έδωσε σημασία. Περνούσαν αρκετά μοτέρ από το άνοιγμα της παραλίας.

Ξαφνικά σκοτείνιασαν όλα γύρω του. Ένα αόρατο χέρι έσφιξε τον λαιμό του, ένα άλλο πάτησε την κοιλιά του. Όχι σαν γροθιά, όχι σ' ένα σημείο της κοιλιάς. Ήταν σαν ένας τεράστιος ογκόλιθος να σου συνθλίβει τα σπλάχνα. Τα αυτιά του έτσουξαν από τον πόνο και έχασε κάθε αίσθηση προσανατολισμού. Τα μάτια έβλεπαν μόνο σκοτάδι.

Πανικοβλημένος, προσπάθησε να αναδυθεί. Αλλά πήρε λάθος κατεύθυνση και χτύπησε με ορμή το κεφάλι του στον βράχο. Μία, δύο, τρεις φορές. Ένιωσε το πόδι του να σκίζεται στον βράχο, καθώς χτυπούσε απεγνωσμένα πόδια και χέρια γιά να πάρει ώθηση.

Κάποια στιγμή κατάφερε να βγει στην επιφάνεια. Τα μάτια έβλεπαν πάλι, αλλά όλα ήταν θολά. Φύσηξε την μύτη του και έφτυσε το θαλασσόνερο από τον λαιμό του. Το νερό γύρω του έγινε κόκκινο.

Με κόπο, πολύ κόπο κολύμπησε μέχρι το πλοίο. Το πόδι του άφηνε ματωμένα ίχνη στο κατάστρωμα, αίμα έτρεχε από την μύτη, το στόμα και τις πληγές στο κεφάλι. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν τον τρόμαξε τόσο πολύ, όσο μιά καινούργια διαπίστωση: ήταν κουφός. Κούνησε το κεφάλι του, προσπάθησε να διώξει το νερό από τα αυτιά του. Μάταια. Δεν άκουγε τίποτα.

Σε λίγα λεπτά είχε σταματήσει τις αιμορραγίες, είχε βάψει με ιώδιο τα γδαρσίματα στο στήθος, τα μπράτσα, το κεφάλι και είχε δέσει καλά το σκίσιμο στο πόδι. Πονούσε σε όλο του το κορμί, ένιωθε τις αρθρώσεις του σαν να σήκωναν τόνους βάρους με κάθε κίνηση.

Τότε είδε τα ψάρια. Έπλεαν νεκρά, με τις κοιλιές προς τα πάνω. Ντουζίνες νεκρά ψάρια σκέπαζαν το νερό δίπλα στο πλοίο. Κατάλαβε. Δυναμίτης. Κάποιος είχε ρίξει "μασούρι" όπως το λένε στην διάλεκτο τους οι ψαράδες, την ώρα που αυτός ήταν στον βυθό. Αλλά κανένας ψαράς δεν ήταν εκεί κοντά. Κανένας δεν μάζευε την λεία. Όποιος και να έριξε το μασούρι, δεν είχε σκοπό να μαζέψει ψάρια.

Ευχαρίστησε νοερά τον βράχο που δίπλα του κολυμπούσε μερικά λεπτά πριν. Ο βράχος έγινε το φυσικό φράγμα ανάμεσα σ' εκείνον και την εστία της έκρηξης, σώζοντας του την ζωή.

Έμεινε αγκυροβολημένος στην παραλία τρεις ακόμα μέρες. Τις περισσότερες ώρες ξαπλωμένος, κυτάζοντας τον ουρανό, τον ήλιο να δύει, τον ορίζοντα. Το μόνο που ήθελε - και μπορούσε - να κάνει ήταν να διαλογίζεται. Κανένας δεν τον ενόχλησε.

Οι πόνοι έφυγαν σιγά σιγά απ' το κορμί του, ακόμα και η ακοή του ξαναγύρισε. Οι εξετάσεις που έκανε χρόνια μετά επιβεβαίωσαν ότι η ακοή του βρισκεται στο 100%. Μόνο την συχνότητα των 7kHz έχει χάσει γιά πάντα από την μία πλευρά. Ο γιατρός του εξήγησε, ότι το να είναι κουφός σε μιά συχνότητα δεν αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον κάνει μόνο ευαίσθητο στην πολυφωνία. Ακούει καλά, αλλά αποσυντονίζεται αν υπάρχουν δύο ταυτόχρονες πηγές ήχων. Π.χ. δεν μπορεί να συζητήσει, αν την ίδια ώρα παίζει τηλεόραση στο βάθος.

* * * * 

Φεύγοντας από την παραλία είχε πάρει την απόφαση ν' αλλάξει την ζωή του. Συνειδητοποίησε ότι ήταν μόνος του και οι άλλοι ήταν χιλιάδες. Συνειδητοποίσε ότι εκείνος είχε αναστολές, οι άλλοι ήταν αδίστακτοι.

Αποφάσισε να οργανωθεί. Άλλαξε χώρα, μπήκε σε περιβαλλοντικές οργανώσεις, διαμαρτυρήθηκε στους δρόμους, οργάνωσε εκδηλώσεις. Κάπου στο βάθος όμως του φαίνονταν μάταια όλα αυτά. Σύμφωνοι, υπήρξαν επιτυχίες (μερικοί νόμοι που άλλαξαν, κάμποσες απαγορεύσεις που έβαλαν ένα μέτρο στην ασυδοσία των  δολοφόνων). Αλλά όλα γίνονταν πολύ αργά. Κάθε θετικό βηματάκι έπαιρνε χρόνια.

Ξαναγύρισε στην μοναχική δράση. Δολιοφθορές όπου μπορούσε σε ψαράδες και κυνηγούς. Πάντα μόνος του, να μην πάρει άλλους στον λαιμό του. Αλλά ούτε αυτό έφτανε. Τι να κάνει ένας μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες;

Κάποτε απόκαμε. Κουράστηκε. Παραιτήθηκε. Λιποτάχτησε. Έτσι απλά. Χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αναλύσεις. Σταμάτησε.

Ήταν προδότης και το ήξερε. Αλλά δεν άντεχε άλλο. Δεν άντεχε να κάνει όσα έκανε και η συνολική Οδύνη στον κόσμο να μεγαλώνει διαρκώς. Ούτε μιά αχτίδα φωτός στον ορίζοντα. Κάθε μέρα συνειδητοποιούσε όλο και πιό έντονα, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Ήρθαν ξανά οι εφιάλτες. Εντονότεροι από ποτέ. Τους κατάπνιξε. Βρήκε το κουράγιο να ξαναδεί στο όνειρο του το νεκρό δελφίνι και να του πει "παράτε με". Αποκτηνωμένος. Οικτίρει τον εαυτό του. Και μετά τον μισεί γιά την αυτολύπηση.

Όπου βλέπει σήμερα κάποια καταγγελία γιά βασανισμούς ζώων, γιά αποτρόπαιες θανατώσεις, γυρίζει αλλού το κεφάλι. Δεν θέλει να βλέπει, δεν θέλει να ξέρει. Δεν αντέχει ούτε καν τα ντοκυμανταίρ στην τηλεόραση που δείχνουν άγρια σαρκοβόρα ζώα να σκοτώνουν (κι ας ξέρει ότι αυτό τουλάχιστον είναι φυσικό).
Τα μάτια του δελφινιού που σφάλισε ο ίδιος τόσα χρόνια πριν του δίνουν αρκετή φρίκη. Γιατί να την ανανεώνει;

Προσπαθεί μόνο να ενισχύει οικονομικά μερικές φιλοζωϊκές οργανώσεις, τίποτα άλλο.

Μετέφερε το άχτι του στα θεωρητικά ζητήματα. Έφαγε βιβλία, αποστήθισε στοιχεία, νούμερα, δεδομένα, επιχειρήματα. Τουλάχιστον τα ψυχρά στοιχεία δεν περιέχουν φωτογραφίες, ούτε περιγραφές της δυστυχίας. Είναι μόνο νούμερα. Το ξέρει ότι όλα αυτά τα θεωρητικά δεν βοηθούν κανέναν. Απλά έχει μερικά νούμερα πρόχειρα γιά να δικαιολογεί το μίσος του. 

Έχουν περάσει δεκάδες χρόνια από την ημέρα που συνάντησε το νεκρό δελφίνι. Ότι και να έχει κάνει, έχει - από νομική σκοπιά - παραγραφεί. Ακόμα και οι εφιάλτες έχουν ξεθωριάσει. Τίποτα δεν έχει πιά σημασία. Του μένει μόνο το μίσος προς όλους τους κυνηγούς και τους ψαράδες.

* * * * 

Υ.Γ. 1 Η ιστορία είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα παραμύθι. Βγαλμένο 100% από την φαντασία μου. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι φανταστικό. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι φωτό είναι παρμένες από το ίντερνετ.

Υ.Γ. 2 Γιά κάθε κιλό ψαριού στο πιάτο του καταναλωτή αντιστοιχεί άλλο ένα κιλό σκοτωμένων ψαριών που πετιούνται στα σκουπίδια. Εκτός από τα δελφίνια, τις μικρές φάλαινες και τους καρχαρίες που δολοφονούνται κατά εκατομμύρια κάθε χρόνο.

Υ.Γ. 3 Στα παραθαλάσσια χωριά οι γεωργικοί συνεταιρισμοί πουλάνε 2 φορές περισσότερο λίπασμα από όσο θα δικαιολογούσε η καλλιεργήσιμη έκταση της περιοχής. Όλοι ξέρουν ότι η νιτρική αμμωνία των λιπασμάτων αποτελεί την πρώτη ύλη γιά τους δυναμίτες. Αλλά η ομερτά της κλειστής, οπισθοδρομικής κοινωνίας εμποδίζει κάθε ερώτηση, κάθε έρευνα, κάθε στοιχείο.
Όσο γιά τους καταναλωτές, καμώνονται ότι δεν ξέρουν. Το σημαντικό γι' αυτούς είναι, να είναι το ψαράκι ψημένο "μερακλήδικα".

Υ.Γ. 4 Στο Αιγαίο ζει άγνωστος αριθμός από δελφίνια και μικρές φάλαινες. Στην Μεσόγειο ζουν γύρω στα 20 είδη θαλάσσιων θηλαστικών, ανάμεσα τους και Orcas. Τα 2/3 από αυτά τα είδη απειλούνται με αφανισμό.
Οι ερευνητές θα ήθελαν να ξέρουν σε ποιές περιοχές ακριβώς ζουν αυτά τα ζώα. Αλλά καλύτερα να μην ξέρουν οι ερευνητές, γιά να μην μάθουν ούτε οι φονιάδες.

Υ.Γ. 5 Υπάρχουν κάποιοι - εδώ, εδώ και εδώ - που  ενδιαφέρονται γιά την Ζωή και την Θάλασσα. Ο πρώτος ερασιτεχνικά και με δημοσιοσχεσίτικο τρόπο, οι δεύτεροι επιστημονικά και μεθοδικά, ο τρίτος σαν σωστός ακτιβιστής - δηλαδή βίαια.
Δεν ξέρω (και δεν με πολυνοιάζει) ποιός είναι ο πιό σωστός. Εύχομαι να πετύχουν και οι τρεις τους στόχους τους. Το Αρχιπέλαγο ζητάει μάλιστα να προσλάβει χειριστή ερευνητικού πλοίου. Ο πειρασμός είναι μεγάλος ...