Τριπλοί επιστήμονες

Δεν είμαι καλά. Τα σοβαρά θέματα με θλίβουν. Τα κωμικά με θλίβουν περισσότερο. Έτσι έφτασα να διαβάζω Ιστορία της Φιλοσοφίας. Ειδικός δεν έγινα, παραμένω φιλοσοφικός στούρνος. Αλλά διαβάζοντας π.χ. το γιατί ο Πλάτωνας θεωρεί ένα τετράεδρο ομορφότερο από ένα δέντρο απασχολώ το μυαλό μου χωρίς να θλίβομαι. 

Διαβάζω λοιπόν τους βίους και τις σκέψεις αυτών των ανθρώπων, μια τεράστια σειρά της Δυτικής Φιλοσοφίας που ξεκινάει από τον Πυθαγόρα τον 6ο π.Χ. αιώνα και φτάνει στις μέρες μας. 26 - 27 αιώνες. 

Δεν έχω τις ικανότητες να κρίνω τα όσα είπαν αυτοί οι άνθρωποι. Βλέπω όμως ξεκάθαρα ένα ρήγμα που έγινε σχετικά πρόσφατα, γύρω στις αρχές του 19ου αιώνα.

Πριν το ρήγμα, για 25 αιώνες, όλοι οι δυτικοί φιλόσοφοι (πιστεύω και οι ασιάτες, αλλά ακόμα δεν τους έχω διαβάσει αυτούς) είχαν έναν τριαδικό τρόπο σκέψης. Ηταν δηλαδή ταυτόχρονα επιστήμονες, φιλόσοφοι και θεολόγοι. Είναι μόλις τα τελευταία 100-150 χρόνια που έσπασε αυτός ο σύνδεσμος και ξαφνικά έχουμε μόνο-επιστήμονες, μόνο-φιλόσοφους και μόνο-θεολόγους.

Επι 25 αιώνες τους φιλόσοφους τους απασχολούσαν τρία πολύ βασικά ερωτήματα ταυτόχρονα: 

α) Τι είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μου και γιατί; ( = Επιστήμη)

β) Πως πρέπει να ζήσω για να είμαι ευτυχισμένος; ( = Φιλοσοφία, Ηθική)

γ) Ποιος είναι ο Θεός και τι θέλει από μένα; ( = Θεολογία).

Ο Πυθαγόρας π.χ. στον 6ο π.Χ. ήταν ο πρώτος γνωστός βήγκαν (Ηθική), είχε ιδρύσει τεράστια φιλοσοφική σχολή στην Σικελία, που έμεινε ενεργή πολύ μετά τον θάνατο του. Ταυτόχρονα, όλοι ξέρουμε το πυθαγόρειο θεώρημα (την υποτείνουσα και την κάθετο), δηλαδή την Επιστήμη. Εννοείται πως το πυθαγόρειο θεώρημα δεν ήταν η μοναδική του συμβολή στην Επιστήμη. Φυσικά  ασχολήθηκε και με θεολογικά ερωτήματα, που δεν έγιναν τόσο γνωστά.

Ο Πλάτωνας είναι διάσημος σαν φιλόσοφος - θεολόγος. Αλλά ταυτόχρονα έχουμε και τα "πλατωνικά σώματα" - όπως το τετράεδρο που αναφέρω πιο πάνω - που είναι μαθηματικές εξισώσεις. 

Ο Αριστοτέλης το ίδιο. Τον θεωρούμε (και είναι) μεγάλο φιλόσοφο, αλλά κρίνοντας από τον διασωθέντα όγκο του έργου του, σήμερα θα θεωρούσαμε τον Αριστοτέλη σαν φυσικό επιστήμονα ;-)

Ο Δημόκριτος, ο πρώτος "πυρηνικός" επιστήμονας, διατύπωσε τις θεωρίες του περί μορίων και ατόμων επειδή έψαχνε να βρει την φύση του Θεού βαθιά μέσα στην ύλη. Οτι επιστημονικό ανακάλυψε, το ανακάλυψε επειδή ήταν θεολόγος!

Ο Αυγουστίνος, ο σημαντικότερος θεολόγος του Μεσαίωνα άφησε πίσω του πολλά φιλοσοφικά βιβλία αλλά και μαθηματικές μελέτες πάνω στις ταλαντώσεις.

O Καρτέσιος (16ος-17ος αι.) είναι φιλόσοφος. Ο πατέρας της Μεταφυσικής με το "σκέπτομαι άρα υπάρχω". Ταυτόχρονα ασχολείται με το αν ο Θεός έχει μονή ή διπλή υπόσταση (δλδ θεολόγος). Ταυτόχρονα, μας άφησε το καρτεσιανό σύστημα συντεταγμένων και το καρτεσιανό γινόμενο πινάκων, από τα πιο θεμελιώδη Μαθηματικά.

O Νεύτωνας ήταν θεολόγος - φιλόσοφος. Αν τον αποκαλούσες θετικό επιστήμονα, θα σου έκοβε την καλημέρα. Ο νόμος της βαρύτητας, μια από τις πιο θεμελιώδεις επιστημονικές ανακαλύψεις, δημοσιεύτηκε με τον τίτλο Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας).

Οπου μέσα σε ένα υποτιθέμενο βιβλίο Φιλοσοφίας χάνεσαι μέσα σε ατέλειωτες μαθηματικές εξισώσεις. Νομίζεις ότι η μαθηματική απόδειξη της βαρύτητας είναι απλή; Γελιέσαι. Ο Νεύτωνας πάλευε για χρόνια με τις εξισώσεις της βαρύτητας. 

Σιγά μην περίμενε το μήλο να του πέσει στο κεφάλι. Η ιστορία με το μήλο είναι ακόμα ένα fake μέσα στα τόσα. Παρ' όλα αυτά, ο Νεύτωνας θεωρούσε τον εαυτό του φιλόσοφο! Και θεολόγος εννοείται, αφού έχει γράψει και βιβλία περί της τριαδικότητας του Θεού.

Ο Ανταμ Σμιθ (1723), ο πατέρας του "αόρατου χεριού της αγοράς" και κατ' επέκταση του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου ήταν μαθηματικός, οικονομολόγος αλλά και ηθικός φιλόσοφος. Εγραψε το The Theory of Moral Sentiments (Θεωρία των Ηθικών Αισθημάτων), στο οποίο δίνει ηθικούς κανόνες και θεολογικές εξηγήσεις.

O Κοπέρνικος (1473) ήταν καθολικός επίσκοπος. Αυτό δεν τον εμπόδισε να ανακαλύψει το ηλιοκεντρικό σύστημα - το οποίο υποτίθεται ότι είναι αντίθετο στα συμφέροντα της Εκκλησίας.

Ο Δαρβίνος (1809) ήταν θεολόγος.

Να μην μιλήσω για Γαλιλαίο και Ντα Βίντσι που είχαν 100 διαφορετικά ταλέντα.

 

Τόσα και τόσα ονόματα, 26 αιώνες δρόμος. 

Πλούταρχος, Πλίνιος, Αβικέννας, Ωριγένης, Όκκαμ (ο Όκκαμ ήταν ο πρώτος που πρότεινε χωρισμό κράτους-εκκλησίας το 1310. Από τότε κρατάει αυτή η κολώνια), Θωμάς Ακινάτης, Leibniz, Spinoza, Bacon, Hobbes, Locke, Hume, Βολταίρος, Ρουσσώ, Καντ (ο Μέγας Καντ, 1724-1804, ο πατέρας του sapere aude και της καντιανής προστακτικής έχει γράψει και  αστρονομικές και γεωλογικές μελέτες).

 

Όλοι οι παραπάνω - μαζί με πολλούς άλλους που δεν αναφέρω - άφησαν πίσω τους και επιστημονικό και ηθικό/φιλοσοφικό και θεολογικό έργο. Το who is who της ανθρώπινης (δυτικής τουλάχιστον) διανόησης ήταν τριπλοί: επιστήμονες, ηθικοί φιλόσοφοι, θεολόγοι.

Επρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 18ου / αρχές 19ου για να σπάσει αυτός ο σύνδεσμος και να έχουμε μόνο-επιστήμονες:  Lagrange (1736-1813), Laplace (1749-1827), Watt (1736-1819).

Aντίστοιχα να έχουμε μόνο-θεολόγους και μόνο-φιλόσοφους: Hegel (1770-1831), Schopenhauer (1788-1860), Kirkegaard (1813-1855), Nietzsche (1844-1900).

Κάπου εκεί γύρω στο 1800 έχουμε ένα τεράστιο ρήγμα στην ανθρώπινη Σκέψη. Για 26 αιώνες πριν από αυτό το ρήγμα έχουμε Επιστήμη + Φιλοσοφία / Ηθική + Θρησκεία σε ένα πακέτο, άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοπροωθούνται, επειδή οι ίδιοι άνθρωποι που εύρισκαν μια μαθηματική εξίσωση ή ανακάλυπταν έναν νόμο της φύσης ήταν οι ίδιοι που όριζαν και τους ηθικούς κανόνες.

Χωρίς την θεολογική σκέψη του Δημόκριτου δεν θα ξέραμε για τα μόρια και τα άτομα. Χωρίς τις φιλοσοφικές ανησυχίες του Νεύτωνα δεν θα μας έπεφταν τα μήλα στο κεφάλι.

 

Μετά το ρήγμα, από το 1800 μέχρι σήμερα, η Επιστήμη είναι κάτι ανεξάρτητο από την Θρησκεία - πολύ συχνά την αντιμάχεται. Εδώ κολλάει και το fake με τον Γαλιλαίο που έγραφα στο προηγούμενο ποστ. Θρησκεία και Επιστήμη θεωρούνται πλέον αντίπαλα στρατόπεδα (έχουν και τα δύο τυφλωμένους φανατικούς οπαδούς όμως).

Η δε Φιλοσοφία έχει πάρει έναν μοναχικό δρόμο, όπου κάτι παλαβοί γράφουν σήμερα απίθανα δυσνόητες χαζομάρες που δεν τις καταλαβαίνει κανένας και δεν αφορούν κανέναν.

Γιατί έγινε αυτό το ρήγμα; Γιατί το 1800 και όχι πριν ή μετα; Πιστεύω ότι οι λόγοι είναι οικονομικοί. Η κοινωνία άλλαξε ριζικά το οικονομικό της μοντέλο εκεί γύρω στο 1800, η ανθρώπινη Σκέψη ακολούθησε τα νέα δεδομένα.

 

Πριν το 1800 η Επιστήμη συμβάδιζε με την Ηθική και με το θέλημα κάποιου Θεού. 

Πριν το 1800, δεν μας ενδιαφέρει προς τα που πέφτει το μήλο ή το αν κινείται ο Ήλιος γύρω από την Γη. Μας ενδιαφέρει το πως θα γίνουμε καλοί / ευτυχισμένοι άνθρωποι, τηρώντας το θέλημα του Θεού.

Μετά το 1800, μας ενδιαφέρει μόνο το πως θα βγάλει λεφτά και εξουσία αυτός που πληρώνει τον επιστήμονα.

 

Πριν το 1800, η Επιστήμη είχε σαν στόχο την ανθρώπινη ευτυχία. Επειδή ακριβώς ήταν ταυτόχρονα Επιστήμη, Ηθική και Θρησκεία, μέσα σε ένα μυαλό.

 

Σήμερα, η Επιστήμη έχει σαν στόχο το κέρδος της ολιγαρχίας, όχι πια την ανθρώπινη ευτυχία. 

Η Επιστήμη είναι πλέον πουτανάκι του Χρήματος. 

 

Δεν υπάρχει ούτε ένας ανεξάρτητος επιστήμονας, όλοι έχουν αφεντικό και το αφεντικό έχει συμφέροντα. Το 95% όσων μας πλασσάρονται σαν επιστημονικές αλήθειες είναι στην πραγματικότητα business. 

Κανένας επιστήμονας δεν ασχολείται πια με ηθικά ζητήματα. Οι επιστήμονες πληρώνονται για να λένε αυτά που θέλουν τα αφεντικά τους. Και - ακόμα χειρότερα - για να αποσιωπούν αυτά που θα έβλαπταν τα αφεντικά τους.

Μαζί με την κατάλληλη προπαγάνδα: Οποιος πηγαίνει κόντρα στους επιστήμονες είναι σκοταδιστής που θέλει να τους κάψει, όπως η Εκκλησία που θα έκαιγε τον Γαλιλαίο (μούφα).

Με άλλα λόγια, κανένας δεν μπορεί να πάει κόντρα στα συμφέροντα μιας άθλιας ολιγαρχίας. Συμφέροντα που μερικοί ξεπουλημένοι τα έχουν ντύσει με τον μανδύα της "επιστημονικής αλήθειας", επειδή ακριβώς αυτοί οι ξεπουλημένοι δεν ασχολούνται με την Ηθική.

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το αρνητικό παράσημο του "ψεκασμένου" δεν ταιριάζει σε κάποιον απλοϊκό ανθρωπάκο που φοβάται τα τσιπάκια του Bil Gates. Στο κάτω κάτω, ο απλός ανθρωπάκος δεν έβγαλε το ΜΙΤ. 

 

Οι πραγματικοί και οι πιο επικίνδυνοι ψεκασμένοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν το κύρος της Επιστήμης για να πλασσάρουν ότι τους λέει το αφεντικό τους. 

 

* * * *

Υ.Γ. Σαν Μηχανικός, θα σκάσω αν περιγράψω ένα πρόβλημα χωρίς να περιγράψω και τις λύσεις του ;-) Αν και δεν ταιριάζει με το παραπάνω κείμενο, δίνω μια (δύσκολη) λύση.

Αυτοί που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, είναι οι Φιλόσοφοι και οι Θεολόγοι. Οι πρώτοι οφείλουν να βγουν από τα πανεπιστήμια. Να εγκαταλείψουν τα ακαταλαβίστικα περί Υπαρξισμού, Μεταστρουχτουραλισμού και δεν ξέρω ποιου άλλου -ισμού και να διατυπώσουν νέους, ξεκάθαρους κανόνες Φιλοσοφίας και (κυρίως) Ηθικής. 

Οι δεύτεροι οφείλουν να βγουν από τις εκκλησίες τους και τις διαπλοκές τους με το κράτος και να διατυπώσουν νέους κανόνες ηθικής συμπεριφοράς.

 

Χρειαζόμαστε επειγόντως έναν μπούσουλα για το πως θα χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία μας (οι επιστημονικές γνώσεις είναι εργαλεία) προκειμένου να γίνουμε ευτυχισμένοι. Ευτυχισμένοι ΟΛΟΙ εμείς, ΟΛΑ τα ζώα του πλανήτη, χωρίς να ξεκοιλιάσουμε το περιβάλλον.

 

Η Φιλοσοφία και η Θεολογία κάνουν ακριβώς αυτό, εδώ και 26 αιώνες. Δίνουν ηθικούς κανόνες, έναν μπούσουλα για την ζωή μας. Μόνο που από το 1800 και μετά μας άφησαν στην τύχη μας. Οι φιλόσοφοι κλείστηκαν στα πανεπιστήμια, οι θεολόγοι κλείστηκαν στις εκκλησίες και στα προνόμια τους. Και εμείς ξεμείναμε χωρίς οδηγό, χωρίς στόχο. Χαμένοι στο anything goes, ξέροντας πλέον μόνο το πως να καταναλώνουμε (και μόνο αυτά που φέρνουν κέρδη).

 

Σήμερα, τους κανόνες, τον μπούσουλα στις ζωές μας, τον ορίζουν είτε κάτι αρχιμαλάκες που ουρλιάζουν νυχθημερόν στα σοσιαλ μηδια είτε οι ξεπουλημένοι γλειφοκωλάριοι των ολιγαρχών που ονομάζονται "έγκυροι επιστήμονες".

Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ θα ήθελα τους κανόνες για την ζωή μου να τους ορίζει ένας Καντ, ένας Γαλιλαίος, ένας Ντα Βίντσι, ένας Αριστοτέλης. Οχι ότι τα είπαν όλα σωστά αυτοί οι κύριοι. Αλλά είναι εκατομμύρια φορές προτιμότεροι από τις βαριά αμόρφωτες συμπλεγματικές κατίνες στα σόσιαλ και τους "έγκυρους" γλειφοκωλάριους.

Και όμως κινείται

Ο Γαλιλαίος ήταν ένας θετικός επιστήμονας που ανακάλυψε το ηλιοκεντρικό σύστημα (δλδ ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο). Η εκκλησία θορυβήθηκε από αυτήν την ανακάλυψη, φοβήθηκε ότι θα χάσει τις εξουσίες της και γι αυτό έσυρε τον Γαλιλαίο στην Ιερά Εξέταση. Εκεί, μπροστά στον φόβο να καεί στην πυρά, ο Γαλιλαίος αναγκάστηκε να απαρνηθεί το ηλιοκεντρικό σύστημα. Την στιγμή όμως που απαρνιόταν τις επιστημονικές του πεποιθήσεις, ο Γαλιλαίος ψιθύρισε στον εαυτό του "και όμως κινείται" (Eppur si muove).

Bullshit. Ούτε μία λέξη στην παραπάνω παράγραφο δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Τα ψέματα αρχίζουν με τον θετικό επιστήμονα. Ο λεγάμενος (που παρεπιπτόντως είναι από τους μεγαλύτερους επιστήμονες της ανθρωπότητας) ξεκίνησε τις σπουδές του σαν καλογεροπαίδι. Μοναχός ήθελε να γίνει, θεολογία σπούδαζε. Με τον μετέπειτα Πάπα ήταν κολλητάρια και οικογενειακοί φίλοι. Σε όλη του την ζωή ο Γαλιλαίος  ήθελε να βοηθήσει την Εκκλησία. 

Η χοντρότερη χοντράδα είναι βέβαια το ηλιοκεντρικό σύστημα. Το οποίο είχε ανακαλύψει ο Κοπέρνικος 21 χρόνια πριν καν γεννηθεί ο Γαλιλαίος και 85 χρόνια πριν την περιβόητη δίκη.

Τα υπόλοιπα είναι παρόμοιες χονδροειδείς μπούρδες και ψέματα. Αν η Εκκλησία πανικοβλήθηκε από μια επιστημονική ανακάλυψη, αν φοβήθηκε ότι θα χάσει την εξουσία της, γιατί περίμενε 85 χρόνια; Οχι μόνο περίμενε, αλλά δίκασε και τον λάθος άνθρωπο.

 

Πρέπει να έχεις IQ χαλικιού για να πιστέψεις ότι η Εκκλησία θα μπορούσε να χάσει τις εξουσίες της εξ αιτίας του ηλιοκεντρικού συστήματος. 1632 γράφει το ημερολόγιο. Αγράμματοι χωρικοί πεθαίνουν από πανούκλα, πείνα η δυσεντερία, κάτω από το κνούτο του κάθε φεουδάρχη. Από που θα μάθουν ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο; Από το φεησμπουκ; Αντε και το έμαθαν, γιατί να εξεγερθούν; Δηλαδή αν σου αποκαλύψω εσένα ότι η Ανδρομέδα βρίσκεται 1302 έτη φωτός μακρυά μας αντι για 1300, εσύ θα εξεγερθείς; Θα ρίξεις την Εκκλησία και την κυβέρνηση; Ίσα ρε μεγάλε.

 

Η αλήθεια για την δίκη είναι αυτή: Ο Γαλιλαίος, θέλοντας να βοηθήσει την Εκκλησία, έγραψε μια επιστολή στον Πάπα (που όπως είπαμε ήταν οικογενειακός του φίλος και έπαιζαν σφαλιάρες) στην οποία του συνιστούσε να μην βασίζει την εκκλησιαστική κατήχηση τόσο πολύ στον Αριστοτέλη και τους περιπατητικούς φιλόσοφους, γιατί εεεε.... ο Αριστοτέλης και οι περιπατητικοί είχαν γράψει και κάποιες μαλακιούλες (τις οποίες είχε αναγνωρίσει ο Γαλιλαίος, γιατί ο άνθρωπος ήταν όντως μεγάλη διάνοια).

 

Το γράμμα του Γαλιλαίου έμεινε αναπάντητο για 8-9 χρόνια (φαντάσου πόσο είχε τρομάξει η Εκκλησία), μέχρι που κάποιος αντίζηλος έκανε μια πλαστογραφία του γράμματος και την έστειλε στην Ιερά Εξέταση. Η οποία καταδίκασε μεν τον Γαλιλαίο, όχι για το ηλιοκεντρικό σύστημα αλλά για "απειθαρχία", δλδ. τρέχα γύρευε. Φυσικά, ήξεραν ότι είναι δικός τους άνθρωπος και του επέβαλαν μια ποινή-χάδι: Κατ οίκον περιορισμός, για κάποιον που ήταν ήδη 70 χρονών. Ο Γαλιλαίος πέρασε την "ποινή" του σε μια αρχοντική έπαυλη της Τοσκάνης. Σήμερα θα σκάγαμε 2.000 ευρώ την ημέρα για να μπορούμε να ζούμε εκεί.

- - - -

Ποιός τα γράφει όλα τα παραπάνω; Μήπως τίποτα συνομωσιολόγοι; Κρυφές πηγές; Μυστικά ντοκουμέντα; Μπα, σιγά μην κάθομαι εγώ να μελετάω. Δεν είμαι διαβαστερό άτομο, ούτε κανένας μορφωμένος - όχι σε αυτούς τους τομείς τουλάχιστον. 

 

Ολα όσα γράφω είναι παρμένα από την Βικιπέδια. Πολύ απλά, η βιογραφία του Γαλιλαίου, η αλήθεια για την δίκη του, η μούφα για το περιβόητο "και όμως κινείται" είναι γνωστά (στους ιστορικούς) εδώ και δεκαετίες, αν όχι αιώνες.

 

- - - -

Υπάρχει λοιπόν ένας μύθος που αναπαράγεται και είναι ευρέως διαδεδομένος, παρ όλο που ξέρουμε (τουλάχιστον όσοι κάνουν τον στοιχειώδη κόπο να σκεφτούν 5 πράγματα) ότι είναι μύθος, ψέμα, μούφα.

 

Το ζουμί της ιστορίας δεν είναι ότι υπάρχει ένας μύθος. Μύθοι υπάρχουν πάμπολλοι. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από μύθους. Αλλά η πίστη σε κάποιον μύθο εξυπηρετεί έναν σκοπό, αλλιώς ο μύθος θα ξεχαστεί. Πιστεύουμε στον μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, γιατί ο μύθος εδραιώνει τα συμφέροντα μας. Ο κάθε μύθος υπάρχει όσο εκπληρώνει έναν σκοπό. Ο μύθος του Γαλιλαίου που δήθεν θα έκαιγαν στην πυρά, ποιόν σκοπό εξυπηρετεί;

 

Του ζουμί βρίσκεται στο γιατί διαδίδεται αυτός ο μύθος. Το "και όμως κινείται" του Γαλιλαίου το ξέρει κάθε άνθρωπος που έχει βγάλει Δημοτικό - αν και καραμπινάτο ψέμα. Γιατί;

 

Ποιους εξυπηρετεί ο μύθος του Γαλιλαίου; Ποιος ωφελείται από το παραμυθάκι ότι "ο καλός επιστήμονας έκανε μια τρομερή ανακάλυψη και η σκοταδιστική εκκλησία θέλησε να τον ρίξει στην πυρά για να μην χάσει την εξουσία της";

 

Δεν είναι δυνατόν όλη αυτή η πλεκτάνη να φτιάχτηκε κατά λάθος. Ούτε είναι δυνατόν ένα τόσο τερατώδες ψέμα να κυριαρχεί και να διαδίδεται για τόσους αιώνες.  Ποιος το διαδίδει;

Οχι η Εκκλησία φυσικά, η Εκκλησία είναι οι κακοί αυτού του μύθου. Ούτε κάποιο έθνος. Ούτε κάποια φυλή. Μήπως κάποιοι φανεροί ή κρυφοί εχθροί της Εκκλησίας θέλουν να την βλάψουν με αυτόν τον μύθο;

 

Το τελευταίο το θεωρώ εντελώς απίθανο. Εδώ την Εκκλησία την συνταράζουν χιλιάδες σκάνδαλα. Τόσα και τόσα φρικιαστικά εναντίον της Εκκλησίας έχουν ήδη αποδειχτεί στα δικαστήρια. Και ενώ μπορείς άνετα να τους κατηγορήσεις για τόσα (φρέσκα και συνταρακτικά) πράγματα, εσύ επιλέγεις να τους κατηγορήσεις γιατί δήθεν πριν 3 αιώνες ήθελαν να κάψουν τον Γαλιλαίο; Πολύ ανόητος εχθρός της Εκκλησίας είσαι.

 

Αλλά αν δεν είναι ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί της Εκκλησίας, αν δεν είναι ούτε κράτη ούτε έθνη, τότε ποιός διαδίδει επί τέλους - με τόση αποτελεσματικότητα ώστε να τον ξέρει το κάθε παιδί - αυτόν τον μύθο του Γαλιλαίου;

Το νούμερο 8 δεν μένει πια εδώ (τέλος εποχής)

Αντίθετα με την ανθρώπινη επικοινωνία που μπορεί να παίρνει πολλές μορφές, η επικοινωνία ανάμεσα σε μηχανές έχει πάντα μια μορφή - αυτήν του ταχυδρομείου.

 

Μπορεί η διαδικασία να γίνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου, δεν παύει όμως να είναι ανάλογη του ταχυδρομείου. 

Μια μηχανή (ο αποστολέας) γράφει ένα γράμμα, το βάζει σε έναν φάκελο, βάζει μια διεύθυνση επάνω στον φάκελο και ρίχνει τον φάκελο στο γραμματοκιβώτιο (δηλαδή τον ρουτερ). Άλλες μηχανές (οι ρούτερ - ταχυδρόμοι) διαβάζουν την διεύθυνση που έχει ο φάκελος και προωθούν το γράμμα κατάλληλα. Ο τελευταίος ταχυδρόμος-ρουτερ ρίχνει τον φάκελο στο γραμματοκιβώτιο της μηχανής-παραλήπτη.

Αυτό γίνεται παντού και πάντα στην επικοινωνία ανάμεσα σε μηχανές. Είτε στέλνουμε μια φωτογραφία, είτε κατεβάζουμε ένα φιλμ, είτε γράφουμε σε ένα μπλογκ είτε διαβάζουμε κάποιες ειδήσεις. Απλά γίνεται ασύλληπτα πιο γρήγορα από το κλασσικό ταχυδρομείο.

 

Οτιδήποτε διακινείται στο ίντερνετ, είτε φωτογραφία είτε φιλμ είτε κείμενο, δεν είναι παρά ένα "περιεχόμενο" που μπαίνει σε έναν φάκελο με μια διεύθυνση επάνω. Οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι (δλδ οι ρουτερ) παραδίδουν τον φάκελο στον σωστό παραλήπτη με βάση την διεύθυνση.

 

Όλο αυτό μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι - είτε μιλάμε για το κλασσικό ταχυδρομείο είτε για δίκτυα υπολογιστών. Π.χ. απαιτεί μια υποδομή ταχυδρομείων που συνεργάζονται μεταξύ τους. Αν το ταχυδρομείο (ρουτερ) της Alabama δεν συνεργάζεται με το ταχυδρομείο (ρουτερ) των Τρικάλων, ένα γράμμα από την Alabama στα Τρίκαλα δεν θα φτάσει ποτέ.

 

Οι ταχυδρομικές διευθύνσεις του παραλήπτη και του αποστολέα πρέπει υποχρεωτικά να είναι μοναδικές και παγκόσμια αναγνωρίσιμες. Αν γραψω ένα γράμμα και βάλω στον φάκελο "για την θεία μου την Μαριγώ", μπορεί να το καταλάβει ο ταχυδρόμος του χωριού μου και να το παραδώσει. Αλλά ο ταχυδρόμος της Alabama - αν φτάσει κάποτε ο φάκελος στα χέρια του - δεν θα αναγνωρίσει την διεύθυνση και θα το πετάξει.

Οι διευθύνσεις του κλασσικού ταχυδρομείου είναι λίγο πολύ δεδομένες. Ονομα παραλήπτη, δρόμος, αριθμός, ταχ. τομέας, πόλη, χώρα. Ο συνδυασμός των παραπάνω είναι μοναδικός για όλους μας - και αναγνωρίσιμος από όλους τους ταχυδρόμους. Δυνατότητα επιλογής δεν έχουμε. Δεν μπορούμε π.χ. να αποφασίσουμε για το νούμερο του ταχ. τομέα που μας αντιστοιχεί, ούτε το πως θα λέγεται η πόλη που μένουμε. Μπορούμε να μετακομίσουμε σε άλλη πόλη. Αλλά το όνομα της πόλης δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.

Το Ιντερνετ είναι κι αυτό βασισμένο στους ίδιους κανόνες με το κλασσικό ταχυδρομείο. Χρειάζεται δλδ. διευθύνσεις που είναι α) παγκόσμια αναγνωρίσιμες και β) μοναδικές για τον κάθε αποστολέα / παραλήπτη. Οι διευθύνσεις στο Ιντερνετ έχουν την μορφή Χ.Χ.Χ.Χ, όπου το κάθε Χ είναι ένας ακέραιος αριθμός ανάμεσα στο 0 και το 255. Οι διευθύνσεις είναι οι ΙΡ (internet protocol) address.

Μια έγκυρη ΙΡ address είναι η 15.26.137.248

Μια άκυρη είναι η 15.26.137.348. Αν βάλεις αυτήν την διεύθυνση στον φάκελο σου, ο ρούτερ - ταχυδρόμος θα αρνηθεί να την παραδώσει. Για την ακρίβεια, δεν θα μπορεί να την διαβάσει καν.

Ποιός είναι όμως αυτός που αποφασίζει για τις IP addresses; Ποιος αποφασίζει ότι ο Μήτρος Καραμήτρος θα έχει την 10.10.10.10 και ο Κώστας Καρακώστας θα έχει την 20.20.20.20; Αυτό το αποφασίζουν οι πάροχοι του Μήτρου και του Κώστα. 

 

Στην τελική, δεν παίζει και κανέναν ρόλο αν η διεύθυνση που σου δίνει ο πάροχος σου είναι η 15.100.200.75 είτε ή 45.89.201.110 είτε κάποια άλλη, οποιαδήποτε. Το σημαντικό για σένα είναι ότι η διεύθυνση αυτή είναι έγκυρη και μοναδική για το άτομο σου, ώστε να μπορείς να μπαίνεις στο ίντερνετ. Η διεύθυνση από μόνη της είναι αδιάφορη.

Εκτός ............. αν είσαι το νούμερο 8 στον κατάλογο :-)

Το Ιντερνετ (ο πρόγονος του, το Arpanet) ξεκίνησε το 1969. Από την αρχή βασίζονταν στον μηχανισμό που περιγράφω πιο πάνω, δηλαδή με την αναλογία του ταχυδρομείου. Είχε όμως άλλου είδους μορφή στις διευθύνσεις. Από το 1983 και μετά άλλαξε η μορφή των διευθυνσεων στις IP address που ξέρουμε σήμερα (Χ.Χ.Χ.Χ).

Ακούγεται παράξενο, αλλά μέχρι το 1994-1996, δηλαδή ούτε 30 χρόνια πίσω, δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι το Ιντερνετ θα επικρατήσει στον κόσμο. Το ίντερνετ, δηλαδή ένα δίκτυο υπολογιστών που βασίζονται στο intrernet protocol και χρησιμοποιούν IP addresses, ήταν μέχρι το 1996 μόνο ΜΙΑ από τις πολλές υπάρχουσες επιλογές. 

Κάθε μεγάλη εταιρεία είχε τότε δικό της δίκτυο, παγκόσμιο. Με δική του τεχνολογία και δικές του διευθύνσεις. Οι κυβερνήσεις δεν έμεναν αμέτοχες, καθώς κάθε κράτος προωθούσε την τεχνολογία της "δικής του" εταιρείας σαν παγκόσμιο δίκτυο υπολογιστών. 

Η επικράτηση του Ιντερνετ ήταν μάλιστα αποτέλεσμα οικονομικών-πολιτικών αποφάσεων και όχι αποτέλεσμα τεχνολογικής υπεροχής.

Και φυσικά, μια IP address ήταν εντελώς διαφορετική από μια διεύθυνση SMDS, είτε DQDB ή OSI, αν και όλες έκαναν την ίδια δουλειά: τις έβαζες πάνω σε έναν φάκελο και ταυτοποιούσαν έναν παραλήπτη για να μπορέσει να πάει το γράμμα. Παρένθεση: Ενας DQDB ρούτερ ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από έναν OSI ρουτερ και αυτός κάτι διαφορετικό από έναν ΙΡ ρούτερ. Οι "ταχυδρόμοι" δλδ δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους.

Μια άλλη ιδιαιτερότητα του Ιντερνετ ήταν το ξεκίνημα του από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Το Ιντερνετ ήταν - αρχικά - μια υποδομή για να ανταλλάσσουν οι επιστήμονες πληροφορίες μεταξύ τους. Σαν πανεπιστημιακή υποδομή, το Ιντερνετ λειτουργούσε τότε χωρίς τα οικονομικά κριτήρια των άλλων τεχνολογιών.

Σαν "πανεπιστημιακό" δίκτυο (μιλάμε για τις εποχές πριν το 1990), το Ιντερνετ ήταν πολύ πιο φιλελεύθερο, ψιλο-αναρχικό και γενναιόδωρο προς εκείνους που το χρησιμοποιούσαν. 

 

Χρειαζόσουν π.χ. μια IP address για να επικοινωνήσεις; Κανένα πρόβλημα, μπορείς να πάρεις 255 για να κάνεις την δουλειά σου. Θα σε βάλουμε μόνο σε έναν κατάλογο για να ξέρουμε ότι αυτές οι 255 ip addresses αντιστοιχούν σε εσένα και θα σου δώσουμε και έναν αύξοντα αριθμό του καταλόγου, π.χ. το 8  :-) 

Αυτήν την συλλογή των 255 διαφορετικών ΙΡ διευθύνσεων την ονομάζουν (τεχνική ορολογία) "class C network".

Το 1990 πέρασε, πάνε τώρα 31 χρόνια. Το ίντερνετ έπαψε προ πολλού να είναι πανεπιστημιακό, φιλελεύθερο δίκτυο και έγινε ένα προιόν, μια παγκόσμια υποδομή. Μια υποδομή που μερικοί μάλιστα (εντελώς ανοήτως) θεωρούν αυτονόητη και σημαντικότατη για την ζωή τους - δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτήν.

Οι πάροχοι του Ιντερνετ είναι τεράστιες εταιρείες και φυσικά δεν μοιράζουν απλόχερα IP addresses. Ασε που κανένας δεν χρειάζεται παραπάνω από μια, όπως δεν χρειαζόμαστε και παραπάνω από μια ταχυδρομική διεύθυνση στο κλασσικό ταχυδρομείο.

Απόμειναν μόνο κάτι γραφικοί τύποι, που εξακολουθούσαν να διατηρούν το class C network (δηλαδή την συλλογή των 255 IP διευθύνσεων) στο όνομα τους, έτσι όπως το είχαν αποκτήσει τα χρόνια πριν το 1990. Με αύξοντα αριθμό στον κατάλογο, το 8.

Τι αποδείκνυε το να έχεις δικό σου class C network; 

Τίποτα, εκτός από το ότι χρησιμοποιούσες το Ιντερνετ πριν το 1990. 

 

Σε τι χρησιμεύει ένα δικό σου class C network σήμερα; 

Σε τίποτα απολύτως, εκτός ίσως από το να εντυπωσιάσεις κάποιο γκομενάκι.

Αλλά τα γκομενάκια που εντυπωσιάζονται από μια ιδιόκτητη συλλογή από IP addresses, είναι απελπιστικά λίγα στον ψεύτη κόσμο που ζούμε ;-)

Προτιμούν μια συλλογή από πεταλούδες, ή μια συλλογή από γραμματόσημα, ή από σπίτια ή από πιστωτικές κάρτες.

Μέχρι σήμερα, όλο αυτό ήταν αδιάφορο. Κανέναν δεν ενοχλούσες, κανένας δεν σε ενοχλούσε.

Απο τον Φλεβάρη του 2021 όμως αποφάσισαν ότι ένα δικό σου class C network θα πρέπει να σου κοστίζει ένα σεβαστό ποσό. Είτε θα πρέπει να σκας λεφτά κάθε μήνα για κάτι που στην τελική δεν χρειάζεσαι, είτε θα πρέπει να το "πουλήσεις" (με το πιστόλι στον κρόταφο).

Δεν με στεναχωρεί που θα "πουλήσω" κάτι που δεν χρειάζομαι. Με στεναχωρεί μόνο που ο αύξοντας αριθμός 8 στον κατάλογο με τις πρώτες ΙΡ διευθύνσεις του κόσμου θα είναι πια κενός....

Οδοιπορικό (στην Κρήτη)

Οι καλύτερες διακοπές είναι αυτές που ξυπνάς ένα πρωϊ και αναρωτιέσαι "τι είναι σήμερα, Παρασκευή ή Σεπτέμβρης;"

Κανένας δεν ενδιαφέρεται για την παρακάτω πληροφορία, αλλά το καλύτερο μέρος για να κάνεις δικοπές είναι ένας ελαιώνας. Τα βράχια είναι πολύ σκληρά, το αφράτο χώμα ενός αγρού σε λερώνει και έχει υγρασία, άμμος και βότσαλα είναι γενικά άβολα. Ο ελαιώνας είναι ιδανικός. Μαλακό, πατημένο, επίπεδο χώμα. Δροσερός την ημέρα, θερμός την νύχτα.

Βρήκαμε - εγώ και το τότε κορίτσι - έναν ελαιώνα που έφτανε σχεδόν στην Θάλασσα, λίγα χλμ έξω από το Ηράκλειο και "εγκατασταθήκαμε" εκεί για μερικές βδομάδες. Κάτι περιβόλια εκεί κοντά είχαν ένα πηγάδι. Οπότε από φαγητό (φρέσκα ζαρζαβατικά) και νερό είμασταν καλυμένοι.

 

Ένα μεγάλο μέρος της μέρας πήγαινε στην αναζήτηση και προετοιμασία τροφής. Κάποιοι που παραγγέλνουν ντηλίβερυ ακόμα και τον καφέ τους θα το θεωρήσουν αδιανόητο. Αλλά η συλλογή λαχανικών, η προετοιμασία της φωτιάς και το μαγείρεμα είναι εξαιρετικά χρονοβόρες διαδικασίες. Που να έπρεπε να καλλιεργήσουμε κιόλας για να φάμε...

Το υπόλοιπο της μέρας (και της νύχτας) το περνάγαμε με κολύμπι, κουβεντούλα, διαλογισμό και άφθονο σεξ. Ο διαλογισμός κάτω από μια ελιά είναι από τα πιο ωραία πράγματα. Ξαπλωμένος ανάσκελά, ολόγυμνος, μετράς μία-μία τις ακτίνες του ήλιου ανάμεσα στο πυκνό φύλλωμα. Γύρω σου κανένας ήχος - έξω από κάποιο μοναχικό τζιτζίκι, το θρόϊσμα των φύλλων και το σπάσιμο του νερού στα βότσαλα. Το βράδυ κάνεις το ίδιο, μετρώντας αστέρια αυτήν την φορά.

 

Για μέρες, για βδομάδες, καμία απολύτως επαφή με ανθρώπους. Κινητά; Είχαμε φυσικά! Βρίσκονταν στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και στο σταρ-τρεκ. Βιβλία; Δεν είχαμε. Όλον τον εξοπλισμό μας έπρεπε να τον κουβαλάμε στην πλάτη και τα βιβλία είναι πολύ βαριά. 

 

Φαντάσου δύο γυμνούς, υγιείς, με καλυμμένες όλες τις ανάγκες τους (φαγητό, νερό, στέγη, σεξ), χωρίς να χρειάζεται να δουλέψουν, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς αναστολές. Ολομόναχοι σε έναν ελαιώνα με περιβόλια δίπλα. 

 

Δηλαδή ο Παράδεισος τι είχε παραπάνω; Μια μηλιά και ένα φίδι......

 

Φύγαμε κάποτε από εκεί. Όχι, δεν ήρθε ο Αρχάγγελος με την ρομφαία να μας διώξει. Απλά φύγαμε γιατί νιώσαμε ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε.

 

Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο όλο αυτό. Ούτε αυτός ο Παράδεισος ήταν μοναδικός, "μυστικός" τότε. Καμία σχέση με τις σημερινές αρχιμαλακίες που γράφουν "ανακαλύψτε τις 10 καλύτερες μυστικές παραλίες" και διάφορες τέτοιες παπαριές. Για την εποχή που μιλάω (που δεν είναι και τοοοοοοόσο μακρυνή), σχεδόν ΟΛΕΣ οι παραλίες της Ελλάδας ήταν έτσι.

 

Ναι μεν είμασταν νέοι και βαρβάτοι, αλλά πόσα χλμ μπορεί να καλύψει ένας βαρβάτος (φορτωμένος) νέος σε 2-3 μέρες ποδαρόδρομο; Ε, αυτή ήταν η απόσταση του ελαιώνα μας από το λιμάνι του Ηράκλειου, όπου είχαμε κατέβει από το φέρυ.

 

Ο ελαιώνας τελείωνε στον επαρχιακό δρόμο. Στην άκρη του δρόμου υπήρχε μια καθαρογραμμένη ταμπέλα "Πωλείται το παρόν τηλ. 123456, τιμή ΧΧΧ". Δεν θυμάμαι το νούμερο. Αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι αντιστοιχούσε σε τρία δικά μου μηνιάτικα. Τα μηνιάτικα ενός μπατίρη φοιτητή, όχι ενός βιομήχανου.

* * * *

 

Πέρασαν μερικά χρόνια, το κορίτσι άλλαξε. Ήθελα να δείξω στο καινούργιο κορίτσι, το πόσο όμορφη είναι η Κρήτη. Το φλόμωσα στις υποσχέσεις (θα δεις τι ωραία είναι εκεί που θα σε πάω) και το πήγα στο ίδιο μέρος.

Στον ίδιο παράδεισο.....

 

Μόνο που ο παράδεισος είχε φύγει. Ο ελαιώνας που διαλογιζόμουν κάτω από το φύλλωμα των λιόδεντρων είχε γίνει πάρκιγκ. Στην άκρη της παραλίας είχε χτιστεί ξενοδοχείο. Την παραλία την είχαν ξεσκίσει. Τα βότσαλα που ήταν εκεί τα είχαν πετάξει και την είχαν κάνει αμμουδιά (αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα). Τα βραχάκια τα είχαν ανατινάξει.

 

Είμασταν κουρασμένοι, η απαγοήτευση ήταν τεράστια. Η δική μου γι' αυτό που χάθηκε και του κοριτσιού γι' αυτό που δεν πρόλαβε να γνωρίσει.
Παρ' όλα αυτά αποφασίσαμε να καθήσουμε λίγο εκεί. Να ξεκουραστούμε λίγο και να πάμε παρακάτω.

 

Η παραλία γεμάτη φυσικά. Οχλοβοή, χλαπαταγή, ουρλιαχτά και καυσαέρια είχαν διώξει τα τζιτζίκια. Προσπάθησα να μπω στο νερό, να κολυμπήσω λίγο. Γύρισα πίσω αηδιασμένος, έχοντας βρέξει μόνο τον αστράγαλο μου. Δεν ήταν νερό αυτό για να κολυμπήσει κάποιος σαν εμένα.

Δίπλα μας μια νευρωτική ιταλίδα 30-35 χρονών μέ ένα ακόμα πιο νευρωτικό μπάσταρδο που έτρεχε και τσίριζε. Δεν ξέρω τι του έλεγε η μάνα του, κάποια στιγμή πήγε πίσω της και την κατούρησε στην πλάτη. Εν ψυχρώ. Μετά από τόσα χρόνια, ακόμα θυμάμαι το όνομα του μπασταρδάκου: Alessandro.

Αυτό ήταν και το τελικό σινιάλο για να τα μαζέψουμε και να φύγουμε, όσο κουρασμένοι και αν ήμασταν.

 

Φεύγοντας, ένιωσα χαρά. Ήταν η πρώτη μου απόδειξη (αργότερα ήρθαν κι άλλες) ότι είμαι πετυχημένος.
Θα μπορούσα την πρώτη φορά να διακρίνω το "κελεπούρι". Είχα την οικονομική άνεση να αγοράσω αυτόν τον ελαιώνα, να τον μοσχοπουλήσω για ξενοδοχείο και - ίσως - να μην χρειαστεί να ξαναδουλέψω στην ζωή μου. Δεν το σκέφτηκα αυτό, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό, μου ήταν εντελώς αδιανόητο.

Γι αυτό θεωρώ τον εαυτό μου έξυπνο και πετυχημένο. Γιατί μόνο ένας ηλίθιος σκατέας θα σκεφτόταν να ανταλλάξει τον Παράδεισο με ένα τσουβάλι λεφτά. Φεύγοντας από το κωλομέρος είχα την απόδειξη στα χέρια μου: δεν είμαι από αυτούς που πουλάνε παραδείσους - για κανένα ποσό.

 

Και το ξαναλέω: Ο συγκεκριμένος ελαιώνας δεν ήταν καν κάτι μοναδικό, κάτι ιδιαίτερο. Τότε, ΟΛΗ η Ελλάδα ήταν έτσι. Δεν χρειάζεται να περιγράψω το πως είναι σήμερα ...

 

* * * *

Άλλη χρονιά, άλλο κορίτσι, η ίδια Κρήτη. Αυτήν την φορά στο νότιο μέρος. Παραλία με χοντρό βότσαλο και μια θαλασσοσπηλιά στην άκρη της. Κατι μποστάνια εκεί κοντά, πρόσφεραν πάλι απλόχερα τροφή και νερό.

Η θαλασοσπηλιά ήταν κάποτε όνειρο ζωής (τώρα όχι πια). Μια ζωή ήθελα να ζω με το κορίτσι μου σε μια θαλασσοσπηλιά. Αυτό ήταν πάντα το δικό μου παλάτι, το δικό μου όνειρο.  

 

Πέρασαν πάλι μέρες, βδομάδες. Δύο γυμνοί ερωτευμένοι σε έναν παράδεισο, ολομόναχοι. Θάλασσα και Ήλιος. Τι άλλο χρειάζεσαι για να ζήσεις; Η παρομοίωση με τον παράδεισο χωλαίνει κάπως, γιατί εδώ δεν είχαμε περιβόλι. Μόνο παραλία και σπηλιά. Αλλά αυτά τα θεωρώ λεπτομέρειες.

 

Ενα πρωϊ ξύπνησα από κάτι φωνές. Ασυνήθιστο.... Άνθρωποι εδώ, στην ερημιά; Που βρέθηκαν;

 

Βγήκα από την σπηλιά και τράκαρα μούρη με μούρη με έναν παππού. Κρητικός, λεβέντης, ψηλός, με στιβάνια και μαύρο κεφαλομάντηλο. Άρχισε να μου τα λέει γρήγορα και ακατάληπτα, δεν καταλάβαινα γρυ. Τον παρακάλεσα ήρεμα να μου πει τι ήθελε.

 

Ήταν τσοπάνης. Και ΣΗΜΕΡΑ ήταν η μέρα του χρόνου (1Χ τον χρόνο γίνονταν αυτό) που θα έπλενε το κοπάδι του στην θάλασσα, 300 πρόβατα. Στην αρχή δεν κατάλαβα. Του είπα να πάει παραπέρα να πλύνει το κοπάδι του και να μας αφήσει ήσυχους. Μου εξήγησε - σαν να μίλαγε σε καθυστερημένο - ότι αυτό δεν γίνεται. Τα 300 πρόβατα ΕΠΡΕΠΕ να μπουν στην θαλασσοσπηλιά μας, γιατί αυτό ήταν το σύστημα του για να τα πλύνει. Αλλιώς θα του έφευγαν και θα έπρεπε να τα κυνηγάει στις ραχούλες.

 

Αρα εμείς έπρεπε να φύγουμε από την θαλασσοσπηλιά μας ΤΩΡΑ. Εκτός αν γουστάραμε την παρέα 300 προβάτων. 

Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο. Του είπα ότι χρειαζόμαστε 1 - 2 ώρες μέχρι να μαζέψουμε τα πράγματα μας. Πάλι λάθος μου. Μου εξήγησε ότι τα πρόβατα ήταν ήδη σχεδόν εκεί, και μέσα σε λίγα λεπτά θα έμπαιναν στην σπηλιά, είτε μου άρεσε είτε όχι.

 

Κάποια στιγμή ξύπνησε από τις φωνές μας και το κορίτσι. Βγήκε από την σπηλιά αγουροξυπνημένη και παραξενεμένη. Ολόγυμνη, όπως την έκανε η μάνα της. Ο τσοπάνης την είδε και έβαλε τις τσιρίδες. Επικαλέστηκε την Παναγία να τον βοηθήσει, σταυροκοπήθηκε πολλές φορές, γύρισε την πλάτη του και έφυγε φωνάζοντας.

 

Για μας ήταν ήδη αργά. Τα πρώτα πρόβατα ήταν ήδη εκεί. Εξήγησα με φωνές και χειρονομίες στο κορίτσι ότι έπρεπε να εγκαταλείψουμε την σπηλιά μας. Μάζεψα - σε κατάσταση πανικού - τα πράγματα μας και τα ανέβασα ψηλά σε έναν βράχο, για να μην τα φτάνουν τα πρόβατα. Εκείνη με βοήθησε όσο μπορούσε, ακόμα δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε. Ντύθηκε πρόχειρα άρον άρον, ανέβηκε στο βραχάκι και χάζευε τα πρόβατα.

 

Ο γέρος ήταν ο αρχιτσέλιγκας και είχε 4 βοηθούς. Αυτοί σαλαγούσαν τα πρόβατα μέσα στην σπηλιά μας, το φυσικό "μαντρί" για να μην δραπετεύσουν. Μοναδική έξοδος η θάλασσα.

 

Τσαντίλα, τσαντίλα, τσαντίλα. Πως τολμάει αυτός ο τύπος να πλένει τα πρόβατα του στο ΔΙΚΟ μας μέρος; Γιατί δεν έρχεται μια άλλη μέρα (σε 3 μήνες ίσως) που εμείς θα έχουμε φύγει; Τσαντίλα.....

Το κορίτσι προσπάθησε να με ηρεμήσει. Προσπάθησε - η φωνή της λογικής - να μου εξηγήσει ότι δεν είναι δυνατόν να αποφασίζω εγώ το πότε θα πλύνει τα πρόβατα του ο τσοπάνης.
Ο οποίος στο κάτω κάτω πλένει τα πρόβατα του σε αυτήν την σπηλιά εδώ και κάτι γενεές. Εμείς είμασταν οι παρείσακτοι, όχι αυτός.

 

Που να ακούσω εγώ ο χαζός εγωιστής την φωνή της λογικής. Τα πρόβατα βέλαζαν, είχαν ήδη γεμίσει την παραλία και την θαλασσοσπηλιά, κατουρούσαν και έχεζαν παντού.

 

Από την τσαντίλα μου όρμησα στο μόνο μέρος που νόμιζα ότι είχα διέξοδο: την Θάλασσα. Επεσα μέσα και άρχισα να κολυμπάω προς τα ανοιχτά. Ήθελα απλά να φύγω, να πάω κολυμπώντας στην Λιβύη, να εξαφανιστώ.

Λάθος μου, όπως αποδείχτηκε πολύ γρήγορα.........

 

Οι τσομπάνηδες ήταν καλά οργανωμένοι. Οι δύο νεότεροι μπήκαν στο νερό μέχρι την μέση. Με τα ρούχα τους και τα στιβάνια τους, δεν είχαν μαγιώ και τέτοιες μοντερνιές.
Οι δύο μεγαλύτεροι έμειναν στην παραλία και εξωθούσαν με φωνές και χειρονομίες τα καημένα τα προβατούκια να πέσουν στο νερό - αυτά φυσικά φοβόντουσαν και δεν ήθελαν.

 

Μόλις ένα πρόβατο έφτανε στον βοηθό που ήταν στο νερό, αυτός το άρπαζε από το μαλλί και το βούταγε κάτω από το νερό για 2-3 φορές. Ενα φυσικό βάπτισμα. Αφού το κράταγε κάτω από το νερό για λίγα δευτερόλεπτα, το άφηνε και έπιανε το επόμενο.

Τα καημένα τα προβατάκια κατάπιναν αλατόνερο και μετά, "βαφτισμένα" έβγαιναν τρέχοντας πάλι στην παραλία. Μουσκεμένα, αναστατωμένα, βήχοντας και βελάζοντας. Υποθέτω ότι το νόημα όλης της διαδικασίας ήταν να φύγουν τα παράσιτα από τo μαλλί τους. 

 

Το μεγάλο πρόβλημα το είχα εγώ, αλλά δεν το ήξερα ακόμα....

Πρώτον το κρύο θαλασσόνερο με επανέφερε στα λογικά μου. Κατάλαβα ότι η αντίδραση μου ήταν παιδιάστικη, εγωιστική και οτι ο τσομπάνης είχε δίκιο.

 

Δεύτερον, πόσο να κολυμπήσεις; Η Λιβύη είναι 3.000 μίλια μακρυά. Δεξιά και αριστερά από την παραλία κάθετοι τοίχοι από βράχια. 

 

Αρα έπρεπε να γυρίσω πίσω στην παραλία. Αλλά εκεί ήταν τα πρόβατα :-)

 

Ηδη από τα 200 μέτρα απόσταση το νερό είχε γίνει θολό και μύριζε προβατίλας. Οσο πλησίαζα την ακτή, τόσο περισσότερη η μπόχα και οι τρίχες. Στα 100 μέτρα από την ακτή, η επιφάνεια του νερού είχε αλλάξει. Πάνω από το νερό βρίσκονταν 2 δάχτυλα προβατίσιο λίπος. Το λίπος δεν διαλύεται στο νερό. Επιπλέει.

Κάτω από την επιφάνεια το νερό ήταν γεμάτο τρίχες.
Πως να κολυμπήσω; Με κλειστό το στόμα και την μύτη; Δεν γίνεται. Γιατί αν κρατήσω με το ένα χέρι την μύτη, θα πρέπει να κολυμπάω πολύ αργά με το άλλο χέρι - δηλαδή περισσότερη ώρα μέσα στο προβατίσιο λίπος. 100 μέτρα από την ακτή είναι πολύ μεγάλη απόσταση για να την κάνεις μονορούφι κάτω από το νερό. Κάθε φορά που έβγαινα στη επιφάνεια, μερικά δάχτυλα προβατίσιου λίπους κόλλαγαν στα μαλλιά μου και στο δέρμα μου. 

 

Βγήκα κάποτε από το νερό όπως τα καημένα τα προβατούκια. Βήχοντας και φτύνοντας αλατόνερο και λίπος.

 

Καθώς έβγαινα βίωσα και την τελευταία πράξη αυτού του προβατο-τελετουργικού: Εχοντας "βαφτίσει" όλα τα προβατούκια (τα οποία είχαν πλέον κάπως ηρεμήσει, και λουφάξει στην άκρη της παραλίας), οι δύο νεότεροι τσοπάνηδες έπεσαν στο νερό και κολύμπησαν μερικά μέτρα. Ναι, έτσι όπως ήταν. Οριτζινάλε!

 

Με τα στιβάνια τους και τα παντελόνια τους. Αφού τελείωσαν οι δύο νεότεροι το κολύμπι τους, ήρθε η σειρά των μεγαλύτερων. Οι νέοι βγήκαν στην παραλία και φύλαγαν τα πρόβατα, οι μεγάλοι μπήκαν στο νερό - στιβάνια, πουκαμισα, μαντήλια κλπ - και κολύμπησαν και αυτοί στο προβατολίπος. 

 

Τελευταίος από όλους μπήκε ο παππούς - τσέλιγκας. Αυτός που μας είχε βγάλει από την σπηλιά μας το πρωϊ. Μπήκε κι αυτός στο νερο / λίπος, έκανε τις απλωτές του, βγήκε. Μετά μάζεψαν όλοι μαζί τα πρόβατα τους και εξαφανίστηκαν στην ανηφόρα, προς το μαντρί τους.

 

Πίσω έμειναν τα πράγματα μας φύρδην μύγδην. Ψηλά στον βράχο δεν τα έφταναν τα πρόβατα.
Μαζί με το κορίτσι που είχε ντυθεί πρόχειρα, κάθονταν αναπαυτικά δίπλα στα πράγματα και παρακολουθούσε από ψηλά με ενδιαφέρον το χάπενινγκ του "εμβαπτισμού 300 προβάτων, 5 τσομπάνηδων και ενός ηλίθιου νοτίως της Κρήτης".

Και .... εγώ. Πασαλειμμένος με 3 δάχτυλα ολόφρεσκου, μυρωδάτου προβατίσιου λίπους από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Στην κυριολεκτική κυριολεκτικότητα. Πιο πλήρης ολόσωμη κάλυψη με λίπος δεν μπορούσε να υπάρξει. Και που να πλυθώ; Στην θάλασσα; Και με τι να ντυθώ; Πέντε τι-σερτ και πέντε σώβρακα είχα μαζί μου (ποιός χρειάζεται περισσότερα, αφού όλη την ημέρα την περνάγαμε ξεβράκωτοι; ). Ποιο από αυτά να πέντε να χαλάσω;

* * * *

 

Πέρασαν κι άλλα χρόνια, άλλο κορίτσι. Πάλι στο ίδιο μέρος. Στην παραλία με την θαλασσοσπηλιά και τα πρόβατα. Σαν τον δολοφόνο που γυρνάει ξανά και ξανά στον τόπο του εγκλήματος. Αυτήν την φορά γύρναγα για να (ξανα)γελάσω με τον εαυτό μου.

Ξενοδοχείο φυσικά. Η παραλία γεμάτη κόσμο. Χλαπαταγή, ορυμαγδός, πλαστικό, τσιμέντο, βρώμα, σκουπίδι, μουσική ντάπα-ντούπα.

Την θαλασσοσπηλιά την είχαν ανατινάξει. Γιατί ρε σκατέα, τι σας έφταιγε ο βράχος;

 

Η θάλασσα ήταν πιο βρώμικια από τότε που είχαν πλύνει 300 πρόβατα μέσα της. 

Φεύγοντας, αηδιασμένος, σκέφτηκα τον γέρο τσοπάνη. Που να πλένει άραγε τα πρόβατα του σήμερα;

 

* * * *

Υ.Γ. Οχι, δεν πρόκειται για κάποια επιστροφή στα μπλογκ. Περνάω άσχημα (όχι η πανδημία δεν έχει καμμία σχέση με αυτό) και το να γράφω σε μπλογκ είναι το τελευταίο που θα με ενδιέφερε. Αλλά αυτές οι τέσσερις ιστορίες από το μακρυνό παρελθόν τριβελίζουν το μυαλό μου αυτές τις μέρες. 

 

Ισως πρόκειται για μια μορφή αυτοάμυνας. Το μυαλό προσπαθεί να παραμερίσει τις μαύρες σκέψεις του σήμερα και δραπετεύει σε ένα μακρυνό παρελθόν, πιο αστείο, πιο ανάλαφρο.

Θέλησα να καταγράψω αυτές τις ιστορίες, για να γελάω μαζί τους (και μαζί μου) όταν γίνω 120 χρονών. Δηλαδή σε 3 χρόνια από σήμερα.