Ranger

Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικές μέρες με την είδηση, ότι μιά αλυσίδα fast food είχε ανακατέψει κρέας αλόγου στα μπιφτέκια που πούλαγε. Οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιοσχεσίτες της εταιρείας έσπευσαν να διευκρινήσουν ότι ένας από τους πολωνούς προμηθευτές τους δεν ελέγχθηκε καλά, γι' αυτό και έγινε το "λαθάκι". Το οποίο δεν θα επαναληφθεί φυσικά ποτέ, ποτέ, ποτέ.

Στην πραγματικότητα ο πολωνός προμηθευτής του fast food είχε προμηθευτεί με την σειρά του από ρώσους προμηθευτές, οι οποίοι είχαν προμηθευτεί από μογγόλους προμηθευτές κ.ο.κ. Σε μιά παγκοσμιοποιημένη αγορά τροφίμων, αυτά ειναι φυσιολογικά και αναμενόμενα.

Διάβασα την είδηση, σήκωσα αδιάφορα τους ώμους και συνέχισα τις δουλειές μου. Ωστόσο, το θέμα πήρε διαστάσεις. Μετά από τα μπιφτέκια του fast food ανακαλύφτηκαν και κάποια τυποποιημένα τρόφιμα με κρέας αλόγου, μετά ανακαλύφτηκε και κρέας γαϊδάρου. Πρώτα ήταν στην Αγγλία, μετά στην Γαλλία, στην Γερμανία και - φυσικά που αλλού - στην Ελλάδα.

Σήμερα διαβάζω ότι αποσύρονται "προληπτικά" κάποιες συσκευασίες από ελληνικά σουπερμάρκετ. Όλο αυτό το τζέρτζελο δεν έχει ακόμα τελειώσει, αναμένονται κι άλλες αποκαλύψεις.

Απορώ. Που είναι το πρόβλημα; Γιατί σπεύδουν οι δημοσιοσχεσίτες να τα μπαλώσουν; γιατί τα αποσύρουν από τα ράφια; γιατί ανησυχούν οι καταναλωτές;

Δηλαδή ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στο άλογο και την αγελάδα; Σε τι διαφέρει ο γάϊδαρος από το κατσίκι;

Οι ειδήσεις δεν αναφέρουν ότι το κρέας αλόγου ήταν μολυσμένο ή άρρωστο. Δεν μπαίνει θέμα δημόσιας υγείας. Απλά το δηλωμένο ώς αγελαδινό κρέας ήταν αλογίσιο και γαϊδουρίσιο. Που είναι το πρόβλημα;

Η ειδοποιός διαφορά είναι στο αν σφάζεις ένα ζώο γιά να το φας. Από την στιγμή που το σφάζεις, παίζει μηδενικό ρόλο το αν αυτό το ζώο είναι άλογο, αγελάδα, γουρούνι ή σκύλος.

Ναι σκύλος! Οι κινέζοι τρώνε - εντελώς φυσιολογικά - σκύλους. Στο Σχιστό, κοντά στην Ελευσίνα γίνεται καθημερινά παζάρι ζώων - ΙΔΙΩΣ σκύλων (αδέσποτων και παράνομα εισαγμένων από Ρουμανία, Βουλγαρία και Τουρκία). Συμμορίες ασιατών και ρομά διακινούν εκατοντάδες σκυλιά κάθε μέρα. Όποιος πιστεύει ότι αυτά τα σκυλιά προορίζονται να γίνουν ζώα συντροφιάς σε κάποια οικογένεια, πρέπει να επισκεφτεί επειγόντως ψυχίατρο. 

Σαν φαγητό καταλήγουν αυτά τα ζώα. Η ελληνική κοινωνία ΤΟ ΞΕΡΕΙ - δεκάδες καταγγελίες έχουν γίνει - και προτιμάει να σφυρίζει αδιάφορα. Μέχρι να γίνει καμμιά χοντράδα (να πέσει καμμιά γερή επιδημία π.χ.) και να σκίζουν όλοι τα μάγουλα τους "πωπω, τι πάθαμε, μα πως έγινε αυτό; " και άλλα συνηθισμένα νεοελληνικά καραγκιοζιλίκια.

Αφήνω το Σχιστό - που είναι ιδιαίτερη περίπτωση - και ξαναγυρνάω στο αρχικό ερώτημα. Γιατί μας ενοχλεί η ιδέα ότι τρώμε γαϊδούρι και δεν μας ενοχλεί το να τρώμε μοσχάρι; (γιά όσους καμώνονται πως δεν ξέρουν: το μοσχάρι είναι το βρέφος μιάς αγελάδας).

Γιατί τρώμε κατσικάκι (το βρέφος μιάς κατσίκας) και δεν τρώμε σκυλάκι; Γατάκι; 

Η απάντηση είναι ψυχολογικοί λόγοι. Αισθανόμαστε το άλογο, το γαϊδούρι, τον σκύλο και την γάτα πιό "κοντά" σε μας. Αντίθετα το γουρούνι, η αγελάδα και η κατσίκα είναι πιό "μακρυά", γι' αυτό δεν έχουμε πρόβλημα να τα σφάξουμε και να τα φάμε.

Άλλωστε την δυσάρεστη δουλειά του σφαξίματος, γδαρσίματος κλπ. την αναλαμβάνουν απρόσωπες πολυεθνικές. Εμείς οι αγνοί και αθώοι καταναλωτές παίρνουμε τις μπριζολίτσες μας έτοιμες και ορεχτικά συσκευασμένες από το ράφι του σουπερμάρκετ. Η διαδικασία μετατροπής ενός ζωντανού οργανισμού σε συσκευασμένη μπριζόλα μας είναι εντελώς άγνωστη - έως αδιάφορη.

Αν ο κάθε καταναλωτής ήταν υποχρεωμένος να κυτάζει ένα μοσχαράκι στα μάτια την στιγμή που του μπήγει με το ίδιο του το χέρι το μαχαίρι στην καρδιά, θα είχαμε πολύ περισσότερους χορτοφάγους.

Στην πραγματικότητα έχουμε ενοχές. Ξέρουμε, βαθιά μέσα μας, ότι το να σκοτώνεις πλάσματα που δεν σου έχουν κάνει τίποτα είναι άθλιο. Ότι βρωμίζει την ψυχή μας.

Αν δεν είχαμε ενοχές, δεν θα είχαμε αναθέσει την βρωμοδουλειά του σφαξίματος σε απρόσωπες εταιρείες. Αν δεν είχαμε ενοχές, δεν θα είχαμε διαχωρίσει τα "συμπαθή" ζώα που δεν τρώμε από τα "αντιπαθή" που καταναλώνουμε.

Γιατί στα "συμπαθή" ζώα δίνουμε ονόματα; Το όνομα είναι ένα δείγμα ψυχής. Το άλογο μας έχει όνομα, γι' αυτό μας είναι αποκρουστική η ιδέα να το σφάξουμε και να το φάμε. Το γουρούνι μας δεν έχει όνομα (επειδή εμείς εντελώς αυθαίρετα, αποφασίσαμε να μην του δώσουμε), άρα δεν έχουμε πρόβλημα να το κάνουμε μπριζολάκια.

Ψυχολογικό τρυκ: δώσε από ένα όνομα σε κάθε ζώο που βλέπεις γύρω σου. Και μετά προσπάθησε να φανταστείς αυτό το ζώο ψητό στο πιάτο σου. 

Είναι εντελώς διαφορετικό να τρως ανώνυμα αρνίσια παϊδάκια από το να τρως τον Γιάννη.

Το παραμύθι με τον παπούλη της απέναντι τραχανοπλαγιάς είναι ακόμα μιά απόδειξη των ενοχών που νιώθουμε. Κανένας δεν παραδέχεται ανοιχτά ότι αγοράζει τις μπριζόλες του από το σουπερμάρκετ. Όλοι έχουν κάπου έναν παπούλη σε κάποιαν τραχανοπλαγιά που τους προμηθεύει με αγνό κρέας από αγνά κατσίκια, που χοροπηδάνε όλη μέρα στους αγρούς ευτυχισμένα.

Είναι το ίδιο πράγμα με τα πορνό στο ίντερνετ. Κανένας δεν παραδέχεται ότι βλέπει πορνό. Αδιανήτο, ανήκουστο, εξωφρενικό. Το πως η βιομηχανία πορνό κερδίζει 600 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο παραμένει συμπαντικό μυστήριο. Προφανώς οι μόνοι που βλέπουν πορνό είναι οι αρειανοί.

Το ίδιο γίνεται και με το κρέας. Όλοι παίρνουν το κρέας τους από τον παπού της τραχανοπλαγιάς. Το πως η βιομηχανία κρέατος μπορεί και πουλάει από 90 κιλά κρέας κάθε χρόνο σε όλους τους έλληνες είναι ένα ακόμα συμπαντικό μυστήριο (στην μέση κατανάλωση των 90 κιλών/έτος συμπεριλαμβάνονται νεογέννητα, ΚΑΠΗ και οι ελάχιστοι χορτοφάγοι).

Ο παπούς της τραχανοπλαγιάς είναι μιά εφεύρεση, μία ακόμα δικαιολογία γιά να αντιμετωπίσουμε τις ενοχές μας.

Πάμπολλα χασάπικα έχουν σαν έμβλημα ένα γελαστό γουρούνι. Γιατί; Ποιός ηλίθιος μπορεί να πιστεύει ότι ένα γουρούνι μπορεί να γελάει στο μαγαζί που το σφάζουν; Αλλά και όλες οι συσκευασίες κρέατος απεικονίζουν ένα ειδυλλιακό τοπίο με ανέμελα κατσικάκια. Γιατί κανένας δεν βάζει εικόνες σφαγείων στην συσκευασία; Έστω εικόνες σταύλων;
Γιατί η βιομηχανία κρέατος είναι η μόνη (μαζί με την βιομηχανία όπλων) που δεν μας δείχνει το εσωτερικό των χώρων λειτουργίας της;
Όλα αυτά είναι ψυχολογικά κολπάκια γιά να απαλύνουν τις - υπαρκτότατες - ενοχές των καταναλωτών. Χωρίς αυτά τα κολπάκια, ελάχιστοι θα αγόραζαν κρέας.
Τα χασάπικα με τα γελαστά γουρούνια, είναι ολόιδια με την γερμανική εταιρεία φούρνων "ο γελαστός εβραίος". Έχοντας σαν λογότυπο το arbeit macht frei.

Η τελευταία δικαιολογία (πάλι με ενοχικό υπόβαθρο) είναι αυτή του λιονταριού και της γαζέλας. Αφού το λιοντάρι τρώει την γαζέλα, γιατί να μην φάω κι εγώ το κατσικάκι; Η εθελοτυφλία είναι τερατώδης. Πρώτον το λιοντάρι κυνηγάει και μένει νηστικό γιά ΜΕΡΕΣ, μέχρι να καταφέρει να πιάσει μιά γαζέλα. Το λιοντάρι δεν παραγγέλνει τέσσερα πιτόγυρα ντηλίβερυ.

Δεύτερον το λιοντάρι σκοτώνει μόνο του, όσες γαζέλες μπορεί. Και από την κάθε σκοτωμένη γαζέλα τρέφονται καμμιά 10ριά ακόμα ζώα (ύαινες, γύπες κ.α.).

Και τέλος πάντων, όποιος πραγματικά πιστεύει σ' αυτήν την ηλίθια δικαιολογία περί λιονταριού και γαζέλας, να έρθει να του δώσουμε ένα κοντάρι και να τον αφήσουμε ξυπόλητο στην στέππα να κυνηγήσει γαζέλες. Να δούμε στην τελική, πόσες γαζέλες θα καταφέρει να πιάσει. Πριν τον φάνε τα λιοντάρια ;-)

* * * *

Σημειώσεις:

-- Δεν απονέμω ενοχές. Δεν λέω δηλαδή ότι όποιος τρώει κρέας είναι ένοχος. Εκείνο που διαπιστώνω είναι, ότι αυτοί που τρώνε κρέας έχουν ενοχές. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύω εγώ.

Αν δεν είχαν ενοχές, δεν θα είχαν εφεύρει όλες αυτές τις δικαιολογίες με τους παπούληδες της τραχανοπλαγιάς και τις γαζέλες/λιοντάρια. Ούτε θα είχαν ενδοιασμούς να σκοτώσουν οι ίδιοι τα ζώα που τρώνε. Ούτε θα διαχώριζαν το κρέας της αγελάδας από το κρέας του αλόγου.

-- Υπάρχουν και μερικοί (ευτυχώς μειοψηφία) που έχουν καταπνίξει τις ενοχές τους. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σφάξουν, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το παραδεχτούν ανοιχτά. 

Δεν αποτελεί έκπληξη γιά μένα, ότι αυτοί οι σκατόψυχοι είναι και οι μόνοι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το κρέας αλόγου.

-- Τα άλογα και οι γάϊδαροι υποφέρουν - γενικά μιλώντας - τα πάνδεινα από τους ανθρώπους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, βασανίζονται ασύστολα. Είναι εξ' άλλου συχνή η εικόνα ενός γαϊδάρου στην ελληνική ύπαιθρο. Με το σαμάρι στην πλάτη του (επειδή το καθίκι που είναι ιδιοκτήτης βαριέται να το βγάζει - είναι βαρύ γαρ), δεμένος, σε έναν ξερότοπο χωρίς νερό, κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο.

Έχω δει εντελώς μαλακισμένες ελληνίδες να στήνουν τα κωλόπαιδα τους μπροστά στο βασανισμένο γαϊδουράκι και να τα φωτογραφίζουν. Τόσο φολκλόρ.

Και οι ναζήδες δήμιοι φωτογραφίζονταν μαζί με τους εβραίους μπροστά από τους κλίβανους. Καμμία διαφορά.

Το μόνο "προνόμιο" που έχουν τα άλογα, τα γαϊδούρια και οι σκύλοι είναι ότι δεν τα βλέπουμε σαν υποψήφια τροφή.

-- Οι φωτογραφίες είναι παρμένες από το ίντερνετ. Ο ανώνυμος γαϊδαράκος είναι ολόιδιος με τους 3 γαϊδάρους που βλέπω συχνά εδώ. Η καλή γειτόνισσα που φροντίζει καμμιά φορά τον σκυλούκο μου όταν λείπω ταξίδι τους έχει στο λιβάδι (της) δίπλα στο σπίτι της.

Το άλογο έιναι ράτσας paint horse και το όνομα του είναι Lisa-go-lucky. Το όνομα το βρίσκω κάπως ανόητο, αλλά όπως λέω και πιό πάνω, ας έχει όνομα κι ας είναι και Lisa.

Η ομορφιά του καλπασμού είναι ασυναγώνιστη (κλικ στην φωτό γιά μεγένθυση). 

-- Ο τίτλος του ποστ είναι το όνομα του αλόγου με το οποίο διέσχισα τρεις  νοτιοδυτικές πολιτείες στην Ούζα. Εκείνος κι εγώ ήπιαμε νερό από το ίδιο ρυάκι, δίπλα-δίπλα. Κοιμηθήκαμε στο ίδιο χώμα, βλέποντας τα ίδια άστρα, με το κεφάλι μου να ακουμπάει τον λαιμό του.

Ξανθό τρίχωμα, γεροδεμένος και δυνατός όσο δεν παίρνει, με απίστευτες δεξιότητες. Περάσαμε μαζί ποτάμια και φαράγγια, σκαρφαλώσαμε πάνω σε butes.

Είναι εδώ και χρόνια νεκρός - από βαθιά γηρατειά. Ελπίζω τουλάχιστον να μην κατέληξε μπιφτέκι σε φαστφουντάδικο μετά θάνατον.