Τροφή γιά σκέψη

Κάθε φορά που μιλάω γιά χορτοφαγικά θέματα αντικρύζω τα πρόσωπα των συνομιλητών μου να στρέφονται στον ουρανό - με εγκαρτέρηση. Σχεδόν ακούω τον αναστεναγμό τους "ωχ, όχι πάλι αυτός! Αφού δεν θέλω να γίνω χορτοφάγος και το ξέρει, γιατί με βασανίζει; ".

Θέλω κι εγώ με την σειρά μου να δηλώσω γιά πολλοστή φορά, ότι δεν θέλω να μετατρέψω κανέναν σε χορτοφάγο, επειδή απλά δεν μπορώ.

Εδώ δεν μπορώ να πείσω τον σκύλο μου (απόλυτα εξαρτημένο από μένα) να κάτσει σούζα. Και θα πείσω ανεξάρτητους ανθρώπους να γίνουν χορτοφάγοι; Με τι φόντα;

Εδώ εμένα μου πήρε 10 χρόνια μέχρι να γίνω χορτοφάγος. 10 χρόνια συλλογισμών, ενημέρωσης και (κυρίως) βιωμάτων. Πως είναι δυνατόν να γίνει κάποιος χορτοφάγος σε 30' από ένα άρθρο σε μπλογκ είτε από μιά θεωρητική κουβέντα - χωρίς αντίστοιχα βιώματα;

Ξεσφιχτείτε λοιπόν. Χαλαρώστε. Ηρεμήστε. Κουλ. Σε κανέναν δεν θέλω να μεταδώσω την μολυσματική ασθένεια της χορτοφαγίας. Και να ήθελα δεν θα μπορούσα.

ΟΚ, σίγουρα δεν περιμένω από κανέναν να διαβάσει αυτά που γράφω και να γίνει χορτοφάγος. Μπορώ όμως να περιμένω το να σκέφτεται λογικά. Μπορώ να περιμένω το να μην κλείνει τα μάτια του στην πραγματικότητα (και τα αυτιά του και την μύτη του - και κυρίως την ψυχή του).

Δεν μπορώ να ακούω φιλοσοφικές σαπουνόφουσκες γιά τους αιώνιους νόμους της φύσης και γιά τα λιοντάρια στην μακρυνή στέππα που τρώνε γαζέλες. Την ίδια στιγμή που αγνοούμε - ηθελημένα - 500 καραμπινάτους παραλογισμούς που γίνονται ακριβώς δίπλα μας.

(όπου μας συμφέρει θέλουμε να μιμηθούμε τα λιοντάρια. Και όπου δεν μας συμφέρει σφυρίζουμε αδιάφορα).

Έχω συνηθίσει το να με θεωρούν γραφικό (και να με γράφουν).

Τι να κάνω όμως όταν έρχεται η πραγματικότητα να με δικαιώσει; Πως να αποκαλέσω όλους όσους με θεωρούν γραφικό; Ανόητους μήπως; Τυφλούς;

Απαπαπαπαπα, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Προ παντός η ευπρέπεια και το να μην βρίζω τους συνομιλητές μου. Προ παντός μη θίξω κανέναν.

Εδώ και χρόνια ξελαρυγγιάζομαι να φωνάζω ότι η τροφή μας έχει εγκαταλέιψει προ πολλού το βουκολικό στάδιο του "τσομπανάκος ήμουνα, προβατάκια έβοσκα". Οτιδήποτε αποτελεί την τροφή μας δεν είναι παρά ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν σε μαζική παραγωγή. Και σαν τέτοιο, υπόκειται στους νόμους της μεγιστοποίησης του κέρδους.

Είναι εντελώς ανόητο να επιχειρηματολογείς "τρώω κρέας γιατί είναι φυσικό και γιατί το χρειάζεται ο οργανισμός μου". Ποιό είναι φυσικό; Πιστεύεις σοβαρά ότι τα 400 εκατομμύρια γουρούνια / έτος είναι φυσικό προϊόν; Με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν;

Αν μεγαλώναμε τα ανθρώπινα παιδιά όπως μεγαλώνουμε τα γουρούνια που τρώμε, το παιδί μας θα γίνονταν ένας γίγαντας ύψους 2.2 μέτρων και βάρους 300-320 κιλών πριν κλείσει τα 3 (ολογράφως ΤΡΙΑ) του χρόνια.

Φυσικό και υγειινό προϊόν το κρέας, μμμμμμ.....

Παίρνω τιμές από ένα τυχαίο σουπερμάρκετ. Πατάτες 0.90 €/κιλό. Καλαμπόκι (κατεψ.) 1.2 €/κ. Κρέας χοιρινό 4.2 €/κ.

Γιά να φτιάξει η φύση 1 κιλό γουρούνι απαιτεί 7.5 - 8 κιλά καλαμπόκι και πατάτα. Αν είχαμε μείνει στα λιοντάρια και στις γαζέλες, το κάθε κιλό κρέας θα έπρεπε να κοστίζει 10 €. Αν αφαιρέσω βάρος γιά τα κόκκαλα, το αίμα, το κεφάλι κλπ. που δεν τρώγονται, το κρέας θα έπρεπε να κοστίζει 13-15 €/κ.

Αφήνω έξω τα κόστη γιά σταύλους, σφάξιμο, ψυγεία κλπ. που λογικά ανεβάζουν κι άλλο την τελική τιμή.

Ωωωω, τι θαύμα! Το καλαμπόκι κάνει 1.2€, χρειάζομαι 8 κιλά καλαμπόκι γιά κάθε κιλό χοιρινό (μείον τα μη φαγώσιμα, συν οι σταύλοι) και η μπριζόλα κάνει μόλις 4.2  €. Από ένα ζώο που (σε ανθρώπινες αναλογίες) έφτασε τα 300 κιλά σε 3 χρόνια. Θαύμα, θαύμα.

ΟΚ, εγώ δεν θέλω να κάνω κανέναν χορτοφάγο. Αλλά ΠΌΣΟ μυαλό χρειάζεται κάποιος γιά να σκεφτεί ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα;

(Αντίστροφη λογική: θα μπορούσαμε να εκτρέφουμε γουρούνια σε φυσιολογικές συνθήκες. Αλλά τότε το κρέας θα κόστιζε 120-150 €/κιλό).

Περιτρυγιριζόμαστε από θαύματα. Εδώ και χρόνια φωνάζουμε οι φιλόζωοι, ότι η Ε.Ε. εισάγει 55.000 τόνους αλογίσιου κρέατος και εξάγει μηδέν. Επίσημα, οι ευρωπαίοι καταναλωτές καταναλώνουν 3.000 τόνους. Οι υπόλοιποι 52.000 τόνοι αλογίσιου κρέατος χάνονται (κάθε χρόνο) στην μετάφραση. Κανένας δεν τους είδε, κανένας δεν τους ξέρει, κανένας δεν είδε, δεν άκουσε και δεν είπε τίποτα.

Ξαφνικά, από μιά τυχαία συγκυρία, "ανακαλύπτουμε" ότι τόσα χρόνια τρώμε αλογίσιο κρέας. 

Έκπληκτα και αθώα βρέφη. Γιά χρόνια λοιδωρούν τους φιλόζωους, γιά χρόνια τους φτύνουν. Και ξαφνικά ανακαλύπτουν το αλογίσιο κρέας στο πιάτο τους. Μα πως μας βρήκε τούτο το κακό; Πως ήταν δυνατόν να γίνει τέτοιο πράγμα σ' εμάς τα αθώα βρέφη; Εμείς μόνο 52 χιλιάδες τόνους παραβλέπαμε κάθε χρόνο και προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν.

Εμείς ακόμα νομίζουμε ότι το λιοντάρι τρώει την γαζέλα στην στέππα και ότι ο παππούλης σαλαγάει τα γίδια του στην τραχανοπλαγιά.

Βιομηχανοποιημένη η τροφή μας; Τσσσ, θα αστειεύεσαι σίγουρα.

Τα ψάρια που τρώμε προέρχονται από ιχθυοκαλλιέργειες. Η Ελλάδα μάλιστα πρωτοστατεί σε "αναπτυξιακές" επιδοτήσεις. 

Επιμένουμε όμως να ξεχνάμε ένα προβληματάκι. 

Τα ψάρια που εκτρέφουμε είναι σαρκοβόρα. Απαιτούν δηλαδή άλλα ψάρια γιά να μεγαλώσουν. Τα οποία προφανώς δεν είναι δυνατόν να προέρχονται από ιχθυοκαλλιέργειες.

Ψαρεύουμε λοιπόν φτηνά ψάρια στο Αιγαίο και τα ρίχνουμε σαν τροφή στα ακριβά ψάρια των ιχθυοτροφείων.

Γιά κάθε κιλό ψάρι ιχθυοτροφείου αφαιρούμε 6 κιλά ψάρια από το οικοσύστημα του Αιγαίου (συν την φύρα, συν τον γόνο που καταστρέφουμε). Ξεχνώντας πολύ βολικά, ότι το οικοσύστημα είναι πεπερασμένο, το ιχθυοτροφείο όμως όχι. Όσο πιο πολύ ψάρι βγάζει το ιχθυοτροφείο μας, τόσο μεγαλύτερη η επιδότηση που θα παντελονιάσουμε.

ΕΜΕΙΣ, καταστρέφουμε το οικοσύστημα; Μα τι είναι αυτά που λέτε εσείς οι γραφικοί οικολόγοι; Εδώ έρχονται επιδοτήσεις, έρχεται ανάπτυξη, προσφέρουμε εκατομμύρια θέσεις εργασίας.

Μα πως κάνετε έτσι εσείς οι γραφικοί μαλάκες; Το Αιγαίο έχει αρκετά ψάρια. Άλλωστε, αν αποδειχτεί ότι δεν έχει αρκετά, εμείς έχουμε την λύση: θα είμαστε τα αθώα και έκπληκτα βρέφη! Γιά άλλη μιά φορά.

Όταν το Αιγαίο μετατραπεί σε βοθρολύματα, λίγο πριν μας πνίξουν οι κουράδες, εμείς θα τραγουδάμε Ελύτη. Και θα ζητάμε επιδότηση από το κράτος, επειδή καταστράφηκαν οι περιουσίες μας (τα ιχθυοτροφεία). Γιά τα οποία κανένας, μα κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι βλάπτουν.

Καινούργια εξελιγμένη μέθοδος. Επειδή το να πιάνεις τόσα ψάρια στο Αιγαίο είναι κουραστικό και ακριβό πράγμα, αποφασίσαμε να ρίχνουμε τα υπολείμματα των σφαγείων (κεφάλια γουρουνιών, κόκκαλα, αίμα, εντόσθια και άλλα που δεν θέλεις να ξέρεις) στα ιχθυοτροφεία. Με έναν σμπάρο, πολλά τρυγόνια - και οι επιδοτήσεις να τρέχουν.

Το ότι αναγκάζουμε τα ψάρια να φάνε κάτι που - σε φυσιολογικές συνθήκες - ποτέ δεν θα έτρωγαν, δεν μας περνάει από το μυαλό. 

Αν τα ψάρια αρρωστήσουν και μας μεταδώσουν κάποιον εξωτικό ιό, την έχουμε πάλι την λύση: έκπληκτα βρέφη.

Μα πως είναι δυνατόν να αναπτύσσεται επικίνδυνος ιός στο ψάρι - αφού του δώσαμε να φάει γουρούνι; Θαύμα, απροσδόκητο, κανένας δεν ήξερε, κανένας δεν το περίμενε, κανένας δεν το σκέφτηκε.

Υπενθυμισούλα γιά την νέα γενιά: ο ιός της νόσου των τρελών αγελάδων αναπτύχθηκε όταν αναγκάσαμε τα δυστυχισμένα τα ζώα να φάνε τους συντρόφους τους, να γίνουν καννίβαλοι.

Και γιά το τέλος η σούπερ ντούπερ τεχνολογική εξέλιξη. Βρήκαν λέει τρόπο να κάνουν τις τσιπούρες χορτοφάγους. Τώρα πιά δεν θα τρώνε άλλα ψάρια, ούτε γουρουνοκεφαλές. Από τώρα και στο εξής θα τρώνε μόνο φασόλια.

Κατά τα άλλα, το ψάρι είναι μιά πολύ υγειινή τροφή. Περιέχει ιώδιο, νάτριο, κάλιο και κοκκάλιο.

Το καλοκαίρι που μας έρχεται θα βλέπουμε τους γραφικούς ψαράδες να γυρνάνε με τις γραφικές τους ψαρόβαρκες και να μας σερβίρουν γραφικά ψαράκια σε γραφικές ψαροταβέρνες, στις γραφικές παραλίες.

 

Δεν αντέχω να βλέπω γύρω μου τόσους βουκόλους, ούτε τόσα έκπληκτα βρέφη. Πάω να πνιγώ.