Τα αισθηματικά

Διαφημίσεις 1. Μια ψηλή μαύρη κοπέλλα / μοντέλο περπατάει αγέρωχη στον δρόμο, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Ντυμένη πολύ κομψά, μοντέρνα. Με ένα μειδίαμα υπεροχής στο πρόσωπο. Σε κάποια στιγμή μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο - στην θέση του οδηγού φυσικά - και φεύγει.

Εσύ σαν θεατής ξέρεις ότι βλέπεις διαφήμιση, αλλά δεν ξέρεις από ποιο προϊόν (εδώ βρίσκεται όλο το ζουμί). Το οτιδήποτε θα χώραγε. Ρούχα, ασφάλειες ζωής, απορυπαντικά, κοσμήματα, αρώματα, αυτοκίνητα, ταξίδια, γουατέβερ. Κανένα από τα αντικείμενα που βλέπεις δεν είναι αναγνωρίσιμο. Ακόμα και από το αυτοκίνητο φαίνεται μόνο ένα μέρος της πόρτας και μισό τιμόνι από το πλάι. Μόνο στο τελευταίο δευτερόλεπτο του σποτ βγαίνει το όνομα της εταιρείας.

Διαφημίσεις 2. Ένα μαύρο μωρό φοράει μια πάνα της μάρκας Χ (πανάκριβη, premium) και δείχνει γλυκούτσικο και ευτυχισμένο - αν και χεσμένο. Εδώ καταλαβαίνεις γρήγορα ότι πρόκειται για πάνες, αλλά μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν βλέπεις την μάρκα. Όλη την ώρα βλέπεις ένα μαύρο μωρό να σου γελάει.

 

Υπάρχουν κι άλλα, πολλά παραδείγματα, όλα στο ίδιο μοτίβο: Δεν βλέπεις πουθενά το προϊόν, παρά μόνο στο τέλος. Όλη την ώρα βλέπεις μόνο μια ευτυχισμένη μειονότητα. Στα δυο παραπάνω παραδείγματα ήταν η μαύρη ράτσα, σε άλλα παραδείγματα είναι η lgbt-something κοινότητα, οι χοντροί, οι ανάπηροι, οι καραφλοί κ.ο.κ.

Δεν έχω πάθει κάποιο ρατσιστικό, αντι-woke παραλήρημα. Ούτε με ενοχλεί το να βλέπω την οποιαδήποτε μειονότητα να είναι ευτυχισμένη. Εκείνο που με ενοχλεί είναι ότι δεν βλέπω πλέον το "προϊόν", αλλά το αίσθημα.

Ο κλασσικός καπιταλισμός παλιά προσπαθούσε να σου πουλήσει ένα καποιο προϊόν. Π.χ. στα αυτοκίνητα σου έδειχνε το πόσο γρήγορο είναι, πόσο οικονομικό, άνετο, ασφαλές, σου δίνει στάτους κ.α. Στα ρούχα σου έδειχνε ότι σε κάνει όμορφο και σέξυ. Στα απορυπαντικά σου έδειχνε το λευκότερο λευκό.

Σήμερα δεν σου πουλάνε πλέον προϊόντα, σου πουλάνε αισθήματα.

 

Οι διάφορες μειονότητες είναι αυτό που λέει η λέξη. Μειονότητες. Π.χ. οι μαύροι στην Γερμανία είναι κάτω από 1%. Άσε που τις περισσότερες φορές δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν όλα αυτά τα πανακριβέ πράγματα. Το ίδιο και οι άλλες μειονότητες. Αποτελούν το 1% - 5% του πληθυσμού, αλλά το 80% στις διαφημίσεις. 

Το concept δεν είναι πλέον "αγοράστε το προϊόν μας γιατί έχει τα Χ πλεονεκτήματα". 

Το concept είναι "αγοράστε το προϊόν μας γιατί εμείς είμαστε μια καλή εταιρεία που αγαπάει τους μαύρους, τους γκει, τις χοντρές και τους καραφλούς".

Αν όλο αυτό έμενε στις διαφημίσεις, θα το πέρναγα στο ντούκου. Είμαι συνεπής μινιμαλιστής αντι-καταναλωτικός. Αν όλοι κατανάλωναν σαν εμένα, τα 9/10 της παγκόσμιας οικονομίας θα είχε καταρρεύσει από έλλειψη πελατών. Τι με νοιάζει εμένα το πως διαφημίζονται και το πως πουλιώνται τα διάφορα προϊόντα;

Αλλά δεν. Το concept "δεν πουλάω προϊόντα, πουλάω αισθήματα" έχει πλέον καθιερωθεί σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής - ιδίως στην πολιτική αρένα.

Η αντικειμενικότητα, η λογική, μια στοιχειώδης συνέπεια των επιχειρημάτων, έχουν πάει για βρούβες. Ο οποιοσδήποτε πολιτικός λέει οτιδήποτε κουλαμάρα του κατέβει και κανένας δεν ενδιαφέρεται να αρθρώσει ένα απλό "τι λες ρε απατεώνα;"

 

Οπως οι εταιρείες που θέλουν να αγοράσουμε τα ηλεκτρονικά τους μπλιμπλικια επειδή είναι καλές και αγαπάνε τους αράπηδες και τις λεσβίες, έτσι και οι πολιτικοί μας θέλουν να αγοράσουμε τις χοντρές μπαρούφες που μας πουλάνε, επειδή είναι καλοί και αγαπάνε τους κατατρεγμένους.

Βγήκε ο απατεώνας και είπε ότι οι μετανάστες τρώνε σκύλους και γάτες. 

Βγήκε η ξεφωνημένη υπάλληλος του πουτιν και είπε σε 80 εκατομμύρια ανθρώπους - που έζησαν μάλιστα 50 χρόνια κατοχής εξ αιτίας του ΒΠΠ - ότι ο χίτλερ ήταν αριστερός και κομμουνιστής. 

 

Κανονικά, αυτά τα καθίκια δεν έπρεπε καν να μπορέσουν να τελειώσουν την φράση που ξεκίνησαν. Κανονικά, θα έπρεπε να τους έχουν πάρει με τις πέτρες, πολύ πριν φτάσουν στο σημείο να εκφράζουν δημόσιο λόγο. Αντι γι' αυτό, μετά από κάθε τέτοια εξωφρενική μπαρούφα τα ποσοστά τους ανεβαίνουν.

Ειδικά οι τσιφτετέλληνες στην Τσιφτετελλάδα, το έχουν τερματίσει το αισθηματικό ντελίριο. Αίματα, παιδάκια, μανούλες, γριούλες, κουτσοί, στραβοί - ένας χυλός και ένας όχλος που μόνιμα ωρύεται.

Παλιά, οι φανφαρόνοι πολιτικοί έβγαιναν στα μπαλκόνια και ξεκινούσαν τους λόγους τους με την κλασσική φράση "Ελληνίδες, Έλληνες...."

Σήμερα βγαίνουν στα σόσιαλ και ξεκινάνε τους λόγους τους "Χαροκαμένες, Χαροκαμένοι...".

Αντί για επιχειρήματα, αντί για στοιχεία, βλέπουμε και ακούμε ποτάμια από αίμα και δάκρυα. Ένας όχλος που ουρλιάζει δακρύβρεχτος.

Στην επικαιρότητα βρίσκεται το ατύχημα των Τεμπών. Πιο πριν ήταν οι φωτιές. Πιο πριν οι πλυμμήρες. Πιο πριν ένα ναυάγιο. Το επόμενο θα είναι οι σεισμοί.

Γίνεται μια καταστροφή, αμέσως ζητάνε να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Γιατί ρε μάγκες; Μακρυά από εμένα η παραμικρή υπεράσπιση της οποιασδήποτε κυβέρνησης. Σιγά μην υπερασπιστώ κόμμα, ιδίως ένα δεξιό κόμμα.

Αλλά γιατί να παραιτηθεί; Υπάρχουν στοιχεία; Τα παρουσίασε κανένας;

Διόρισαν λέει δικούς τους σε υπεύθυνες θέσεις. Ναι, και; Τι ακριβώς περίμενες; Ζεις εδώ και 5 γενιές σε μια χώρα που οι ημέτεροι διορίζονται. Οχι μόνο σε υπέυθυνες θέσεις. Ταμίες σε σουπερμαρκετ διορίζονται στην βάση του αν είναι δικοί μας ή όχι. Εδω και 5 γενιές, όλοι το ξέρουν, όλοι το θέλουν, όλοι το αποδέχονται. Ποιος έκανε το οτιδήποτε για να αλλάξει αυτό στα τελευταία 125 χρόνια; Με τι μούτρα ζητάς να παραιτηθεί ο Χ μαυρογυαλούρος επειδή διόρισε ημέτερους; Αντε, έστω ότι παραιτήθηκε. Εσύ που επί 125 χρόνια εκλέγεις μαυρογυαλούρους, θα ψηφίσεις μετά κάποιον που ΔΕΝ θα διορίζει ημέτερους; Στην τελική, αν είναι όλα να μείνουν ίδια, γιατί να παραιτηθούν; Παίζει καποιον ρόλο το αν σε σκοτώσει ο Χ ή ο Ψ μαυρογυαλούρος; 

Η πραγματική λύση θα ήταν να μην διορίζονται ημέτεροι ποτέ και πουθενά. Για δείξε μου τώρα την τελευταία ψήφο σου να δω κάτι.

 

Όλοι περνάνε με κόκκινο στο φανάρι (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αλλά μόνο αμα  αφήσουν εσένα σακάτη, ή αν σκοτώσουν το δικό σου παιδί θα σε ενοχλήσει η παρανομία. Ανέχεσαι και ψηφίζεις τον βούρκο εδώ και γενεές - ενοχλείσαι μόνο όταν ο βούρκος πνίγει εσένα προσωπικά.

Στο γνωστό κωλονήσι με τους κουραδόμαγκες το θεωρούσαν όλοι κεκτημένο τους δικαίωμα να οδηγούν μαστουρωμένοι και ντίρλα. Μέχρι που πέθανε ένας ημι-σελέμπριτυ και ξαφνικά άρχισαν όλοι με τα δάκρυα και με τα αίματα. Και ζητάνε καπάκι παραιτήσεις. Γιατί;

Καθυστερεί λέει η δίκη για τα Τέμπη. Σοβαρά ρε μεγάλε; Για να βγάλεις ένα απλό διαζύγιο από την γκόμενα χρειάζεσαι εφτά χρόνια. Η αδερφή μου είχε μια δικαστική διαμάχη με τον γείτονα για ένα σπασμένο παράθυρο και η δίκη κράτησε πέντε χρόνια.

Τι ήταν αυτά; Κυβερνητικός δάκτυλος μπήκε στην γκόμενα για να καθυστερήσει το διαζύγιο; Η κυβέρνηση φταίει που μια απόφαση για ένα σπασμένο παράθυρο κρατάει 5ετία; 

Έστω ότι σου κάνουν το χατήρι και η δίκη γίνεται μέσα σε 3 μήνες μετά το ατύχημα. Εσύ πρώτος θα μιλούσες για βιαστικό κουκούλωμα της υπόθεσης.

 

Σε οποιαδήποτε υπόθεση τέτοιων διαστάσεων είναι απόλυτα λογικό για τις δίκες να κρατάνε χρόνια. Εσύ απαιτείς δίκη εδώ-και-τώρα και μάλιστα με το αποτέλεσμα που σου αρέσει.

Δάκρυα, αίματα, κατάρες, παιδάκια, χαροκαμένες μανούλες, όχλος.

Όπως έλεγε ο Νιόνιος πολύ παλιά, για μια άλλη υπόθεση ".... μα η Δικαιοσύνη ήταν απ έξω".

- - - -

Ξαναγυρίζω στις διαφημίσεις που περιέγραψα στην αρχή.

Οι εταιρείες δεν παρουσιάζουν το προϊόν τους, παρουσιάζουν αισθήματα.

Οι πολιτικοί δεν παρουσιάζουν τις θέσεις τους, παρουσιάζουν αίματα, μανούλες και αγανάκτηση. 

Δεν θέλω να υπερασπιστώ καμία κυβέρνηση, ιδίως καμία δεξιά κυβέρνηση.

Το θέμα των Τεμπών - από μόνο του - δεν με ενδιαφέρει καν. Με ενδιαφέρει το συνολικό φαινόμενο.

Να κι αν πέσει η σημερινή κυβέρνηση, να κι αν δεν πέσει.

Θα συμμετείχα σε έναν πολιτικό διάλογο, αν υπήρχαν επιχειρήματα και στοιχεία.

Αλλά θεωρώ καταστροφικά επικίνδυνο έναν μη-διάλογο που καρκινοβατεί από το ένα ατύχημα στο επόμενο, από την μια φυσική καταστροφή στην επόμενη και το μόνο που έχει σαν αντικείμενο είναι αίμα και χαροκαμένους.

Είμαι από τους πρώτους που λένε ότι όποιος παραβαίνει τον νόμο πρέπει να μπαίνει στην φυλακή. Αλλά είναι εντελώς άλλο πράγμα η απαίτηση για Δικαιοσύνη και εντελώς άλλο πράγμα να έχει δίκιο αυτός που κλαίει πιο γοερά.

 

Το δεύτερο είναι η σίγουρη συνταγή για τον επόμενο πόλεμο.