Τιτανικός 1
Τι θα γινόταν αν ο Τιτανικός σε έναν αχανή ωκεανό τύχαινε να πλεύσει 200 μέτρα πιό αριστερά εκείνη την μοιραία νύχτα; Από μαθηματική σκοπιά οι πιθανές εξελίξεις του "τι θα γινόταν αν δεν είχε χτυπήσει το παγόβουνο" είναι τόσο ασύλληπτα πολλές που δεν αξίζει τον κόπο να τις μελετήσει κανείς.
Από αυτόν τον τεράστιο αριθμό διαλέγω 2 γεγονότα που με ενδιαφέρουν περισσότερο.
Το πρώτο πράγμα που *δεν* θα συνέβαινε αν ο Τιτανικός είχε φτάσει τελικά στην Νέα Υόρκη θα ήταν η αρχή του τέλους της βιομηχανικής επανάστασης. Ηταν μιά τρελούτσικη αλλά ενδιαφέρουσα εποχή τότε. Δεν υπήρχαν περιβαλλοντικές ανησυχίες, δεν υπήρχαν κρατικοί έλεγχοι, δεν υπήρχαν άλλοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, δεν υπήρχαν ηθικές αναστολές. Η τεχνολογία μπορούσε να κάνει τα πάντα, αρκούσε να είχες ένα όραμα - και να θέλεις να το πραγματοποιήσεις.
Ηταν η εποχή των οραμάτων.
Οι άνθρωποι δεν ασχολιόνταν με πεζά πράγματα όπως οι οικονομικές αναλύσεις και με το "αν" θα πρέπει να κάνουν κάτι. Τους ενδιέφερε μόνο το "πως" θα το κάνουν.
Τεράστιες περιουσίες μπορούσαν να δημιουργηθούν - και να χαθούν - από ένα όραμα.
Το κανάλι του Σουέζ είχε τελειώσει 40 χρόνια πρίν, το 1869.
Το κανάλι του Παναμά τελέιωσε το 1914, 2 χρόνια μετά τον Τιτανικό.
Γιγαντιαία έργα, ακόμα και με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα. Ποσο μάλλον με την τεχνολογία των αρχών του 20ου. Σήμερα καμμία κυβέρνηση, καμμία εταιρεία δεν θα σκεφτόταν καν να ξεκινήσει τέτοια έργα. Εκείνη την εποχή όχι μόνο το σκεφτόταν αλλά εκατοντάδες χιλιάδες επενδυτές έδωσαν τα λεφτά τους γιά να υπολοιηθεί το όραμα μιάς διώρυγας. Με τελείως αμφίβολο οικονομικό αποτέλεσμα.
Ενα άλλο όραμα ήταν το αυτοκίνητο. Μπορεί σήμερα να μας φαίνεται αυτονόητο, αλλά τότε ήταν όραμα.
Το 1914 (μόλις 2 χρόνια μετά τον Τιτανικό) ο Χ. Φορντ αποφάσισε πρώτος από όλους να βάλει το αυτοκίνητο σε μαζική παραγωγή, μειώνοντας την τιμή αγοράς του από 25000 δολάρια (σε σημερινές τιμές) περίπου στο μισό. Αυτό ήταν όραμα, γιατί κανείς δεν ήξερε αν το αυτοκίνητο εξαπλωθεί τελικά. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι 80 χρόνια μετά σε όλον τον πλανήτη θα υπήρχαν δισεκατομμύρια χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων δρόμων, βενζινάδικα κάθε 50 χλμ και συνεργεία κάθε 100 χλμ.
Αλλά και όσοι αγόραζαν αυτοκίνητο τότε έδιναν από 15000 - 30000 σημερινά δολάρια γιά ένα όραμα, γιά ένα άχρηστο γκατζετάκι. Το αυτοκίνητο είναι άχρηστο χωρίς δρόμους, χωρίς βενζινάδικα και συνεργεία, τα οποία τότε δεν υπήρχαν.
Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει αν οι κυβερνήσεις έφτιαχναν τελικά σιδηροδρομικά δίκτυα αντί γιά οδικά. Εκείνη την εποχή το τραίνο ήταν πιό ανεπτυγμένη τεχνολογία από το αυτοκίνητο.
Παρένθεση: ένα πολύ παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν σήμερα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Είναι πανάκριβα και άχρηστα. Χωρίς σταθμούς ανεφοδιασμού, δεν μπορώ να ξαπλώνω ένα ηλεκτρικό καλώδιο από το σαλόνι μου στον 5ο όροφο μέχρι το ηλεκτρικό μου αυτοκίνητο, παρκαρισμένο 3 τετράγωνα πιό κάτω. Χωρίς ειδικευμένα συνεργεία, θα μείνω κάποτε στον δρόμο. Σήμερα, η αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου είναι μόνο γιά οραματιστές. Επειδή δεν είμαστε πιά στο 1914, οραματιστές δεν υπάρχουν και το ηλεκτρικό αυτοκίνητο την έχει άσχημα. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Τιτανικός ήταν η υλοποίηση ενός ακόμα οράματος της βιομηχανικής επανάστασης. Ενα αβύθιστο ( ! ) πλοίο που μπορούσε να διασχίσει τον Ατλαντικό σε χρόνο ρεκόρ με τους περισσότερους επιβάτες από όλα τα πλοία της εποχής.
Η καταστροφή του Τιτανικού δεν ήταν τραγική μόνο γιά τους 1500 νεκρούς. Ηταν τραγική γιατί έδειξε τα όρια της τεχνολογίας. Ενα εγγυημένα αβύθιστο πλοίο βυθίζεται σε ένα σχετικά απλό ατύχημα.
Μετά την καταστροφή του Τιτανικού κανένα μεγάλο έργο δεν ξεκίνησε. Οσα είχαν αρχίσει περατώθηκαν, αλλά τίποτα καινούργιο δεν άρχισε. Το ναυάγιο σημάδεψε την αρχή του τέλους γιά μιά τρελή εποχή.
Οπως πάντα στην ναυσιπλοία, μετά από κάθε ατύχημα αλλάζουν οι κανονισμοί ασφαλείας. Ο Τιτανικός δεν είχε αρκετά σωστικά μέσα, γιατί ένα αβύθιστο πλοίο δεν τα χρειάζεται. Σήμερα κανένα πλοίο δεν φεύγει απ' το λιμάνι αν δεν υπάρχουν σωστικά μέσα γιά όλους τους επιβάτες και το πλήρωμα. Οταν ο Τιτανικός ζητησε βοήθεια δεν υπήρχαν διαθέσιμες συχνότητες στον ασύρματο, γιατί πολλοί επιβάτες έστελναν προσωπικά τηλεγραφήματα. Αλλά και να υπήρχαν ελεύθερες συχνότητες, κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να ακούει τον ασύρματο.
Από το Τιτανικό και μετά κάθε πλοίο είναι υποχρεωμένο να ακούει μία συγκεκριμένη συχνότητα (το περίφημο κανάλι 16) διαρκώς. Και να μην χρησιμοποιεί αυτό το κανάλι παρά μόνο σε περίπτωση κινδύνου. Ετσι εξασφαλίζεται ότι όσοι χρειάζονται βοήθεια στην θάλασσα θα μπορέσουν να στείλουν μήνυμα και οι υπόλοιποι θα τους ακούσουν.
Συνεχίζεται
Από αυτόν τον τεράστιο αριθμό διαλέγω 2 γεγονότα που με ενδιαφέρουν περισσότερο.
Το πρώτο πράγμα που *δεν* θα συνέβαινε αν ο Τιτανικός είχε φτάσει τελικά στην Νέα Υόρκη θα ήταν η αρχή του τέλους της βιομηχανικής επανάστασης. Ηταν μιά τρελούτσικη αλλά ενδιαφέρουσα εποχή τότε. Δεν υπήρχαν περιβαλλοντικές ανησυχίες, δεν υπήρχαν κρατικοί έλεγχοι, δεν υπήρχαν άλλοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, δεν υπήρχαν ηθικές αναστολές. Η τεχνολογία μπορούσε να κάνει τα πάντα, αρκούσε να είχες ένα όραμα - και να θέλεις να το πραγματοποιήσεις.
Ηταν η εποχή των οραμάτων.
Οι άνθρωποι δεν ασχολιόνταν με πεζά πράγματα όπως οι οικονομικές αναλύσεις και με το "αν" θα πρέπει να κάνουν κάτι. Τους ενδιέφερε μόνο το "πως" θα το κάνουν.
Τεράστιες περιουσίες μπορούσαν να δημιουργηθούν - και να χαθούν - από ένα όραμα.
Το κανάλι του Σουέζ είχε τελειώσει 40 χρόνια πρίν, το 1869.
Το κανάλι του Παναμά τελέιωσε το 1914, 2 χρόνια μετά τον Τιτανικό.
Γιγαντιαία έργα, ακόμα και με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα. Ποσο μάλλον με την τεχνολογία των αρχών του 20ου. Σήμερα καμμία κυβέρνηση, καμμία εταιρεία δεν θα σκεφτόταν καν να ξεκινήσει τέτοια έργα. Εκείνη την εποχή όχι μόνο το σκεφτόταν αλλά εκατοντάδες χιλιάδες επενδυτές έδωσαν τα λεφτά τους γιά να υπολοιηθεί το όραμα μιάς διώρυγας. Με τελείως αμφίβολο οικονομικό αποτέλεσμα.
Ενα άλλο όραμα ήταν το αυτοκίνητο. Μπορεί σήμερα να μας φαίνεται αυτονόητο, αλλά τότε ήταν όραμα.
Το 1914 (μόλις 2 χρόνια μετά τον Τιτανικό) ο Χ. Φορντ αποφάσισε πρώτος από όλους να βάλει το αυτοκίνητο σε μαζική παραγωγή, μειώνοντας την τιμή αγοράς του από 25000 δολάρια (σε σημερινές τιμές) περίπου στο μισό. Αυτό ήταν όραμα, γιατί κανείς δεν ήξερε αν το αυτοκίνητο εξαπλωθεί τελικά. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι 80 χρόνια μετά σε όλον τον πλανήτη θα υπήρχαν δισεκατομμύρια χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων δρόμων, βενζινάδικα κάθε 50 χλμ και συνεργεία κάθε 100 χλμ.
Αλλά και όσοι αγόραζαν αυτοκίνητο τότε έδιναν από 15000 - 30000 σημερινά δολάρια γιά ένα όραμα, γιά ένα άχρηστο γκατζετάκι. Το αυτοκίνητο είναι άχρηστο χωρίς δρόμους, χωρίς βενζινάδικα και συνεργεία, τα οποία τότε δεν υπήρχαν.
Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει αν οι κυβερνήσεις έφτιαχναν τελικά σιδηροδρομικά δίκτυα αντί γιά οδικά. Εκείνη την εποχή το τραίνο ήταν πιό ανεπτυγμένη τεχνολογία από το αυτοκίνητο.
Παρένθεση: ένα πολύ παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν σήμερα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Είναι πανάκριβα και άχρηστα. Χωρίς σταθμούς ανεφοδιασμού, δεν μπορώ να ξαπλώνω ένα ηλεκτρικό καλώδιο από το σαλόνι μου στον 5ο όροφο μέχρι το ηλεκτρικό μου αυτοκίνητο, παρκαρισμένο 3 τετράγωνα πιό κάτω. Χωρίς ειδικευμένα συνεργεία, θα μείνω κάποτε στον δρόμο. Σήμερα, η αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου είναι μόνο γιά οραματιστές. Επειδή δεν είμαστε πιά στο 1914, οραματιστές δεν υπάρχουν και το ηλεκτρικό αυτοκίνητο την έχει άσχημα. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Τιτανικός ήταν η υλοποίηση ενός ακόμα οράματος της βιομηχανικής επανάστασης. Ενα αβύθιστο ( ! ) πλοίο που μπορούσε να διασχίσει τον Ατλαντικό σε χρόνο ρεκόρ με τους περισσότερους επιβάτες από όλα τα πλοία της εποχής.
Η καταστροφή του Τιτανικού δεν ήταν τραγική μόνο γιά τους 1500 νεκρούς. Ηταν τραγική γιατί έδειξε τα όρια της τεχνολογίας. Ενα εγγυημένα αβύθιστο πλοίο βυθίζεται σε ένα σχετικά απλό ατύχημα.
Μετά την καταστροφή του Τιτανικού κανένα μεγάλο έργο δεν ξεκίνησε. Οσα είχαν αρχίσει περατώθηκαν, αλλά τίποτα καινούργιο δεν άρχισε. Το ναυάγιο σημάδεψε την αρχή του τέλους γιά μιά τρελή εποχή.
Οπως πάντα στην ναυσιπλοία, μετά από κάθε ατύχημα αλλάζουν οι κανονισμοί ασφαλείας. Ο Τιτανικός δεν είχε αρκετά σωστικά μέσα, γιατί ένα αβύθιστο πλοίο δεν τα χρειάζεται. Σήμερα κανένα πλοίο δεν φεύγει απ' το λιμάνι αν δεν υπάρχουν σωστικά μέσα γιά όλους τους επιβάτες και το πλήρωμα. Οταν ο Τιτανικός ζητησε βοήθεια δεν υπήρχαν διαθέσιμες συχνότητες στον ασύρματο, γιατί πολλοί επιβάτες έστελναν προσωπικά τηλεγραφήματα. Αλλά και να υπήρχαν ελεύθερες συχνότητες, κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να ακούει τον ασύρματο.
Από το Τιτανικό και μετά κάθε πλοίο είναι υποχρεωμένο να ακούει μία συγκεκριμένη συχνότητα (το περίφημο κανάλι 16) διαρκώς. Και να μην χρησιμοποιεί αυτό το κανάλι παρά μόνο σε περίπτωση κινδύνου. Ετσι εξασφαλίζεται ότι όσοι χρειάζονται βοήθεια στην θάλασσα θα μπορέσουν να στείλουν μήνυμα και οι υπόλοιποι θα τους ακούσουν.
Συνεχίζεται
0 σχολια:
Post a Comment