Μιά ματιά στο μέλλον

Αυτό το ποστ έχει δύο ενότητες. 

Στην πρώτη παίρνω αποσπάσματα από ένα λογοτεχνικό αριστούργημα και τα χρησιμοποιώ σαν ξεκίνημα για δικούς μου συνειρμούς. 

Τα δικά μου λόγια δεν μειώνουν φυσικά ούτε στο ελάχιστο το λογοτεχνικό αριστούργημα, που παραμένει αξεπέραστο. 

 

Για κανονικούς ανθρώπους, δεν χρειάζεται να διαχωρίσω τι αποτελεί απόσπασμα από το λογοτεχνικό έργο και τι είναι δικό μου. Επειδή όμως ίσως στο μέλλον πέσει και κάποιο βούρλο σε αυτό το ποστ, βάζω τα αποσπάσματα από το λογοτεχνικό αριστούργημα σε δική τους γραμματοσειρά.

 

Στην δεύτερη ενότητα δίνω μερικά αυτοβιογραφικά στοιχεία για το πως και το γιατί έκανα αυτές τις σκέψεις.

* * *

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.

Ρωσία.  Η σιχαμένη ορθόδοξη εκκλησία ευλογάει τον στρατό που εισβάλλει σε μια ξένη χώρα και σκοτώνει αμάχους, παιδιά και ζώα. Υπάρχει ρωσικό όπλο που έχει τον κωδικό satan. Και υπάρχει φωτογραφία ορθόδοξου τραγόπαπα που ευλογάει τον σατανά.

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος Αμαρτίες. Μιλιούνια. Σχεδόν όλες τις ονομάζουν Αρετή, γιατί οι επιτήδειοι ξέρουν να παίζουν με τις λέξεις και να διαστρέφουν τις έννοιες. 

Αλλά μόνο ένα παράδειγμα ξέρω από Αμαρτία που την είπαν Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.

Χαμερπής, μισαλλόδοξη, εμετική ορθόδοξη εκκλησία που γλείφει τα απόκρυφα του σατανά και ενός δικτάτορα.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.

Όλοι είμαστε  λείψανα παλιών άστρων. Κάθε μόριο, κάθε άτομο του σώματος μας υπήρξε κάποτε κομμάτι ενός άστρου που εξερράγη και έσβησε. Βιοχημικά, είμαστε 100% λείψανα παλιών άστρων, στριμωγμένα πάνω σε έναν μικρό πλανήτη, σε μια γωνιά αραχνιασμένη του ουρανού.

 

Όλα αυτά είναι μπανάλ, η επιστήμη τα ξέρει εδώ και δεκαετίες. Με μια μικρή, ανατριχιαστική λεπτομέρεια: Ο Ποιητής τα έγραφε αυτά πριν τα ανακαλύψουν οι επιστήμονες.

 

Η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νούς. Ποιος νους; Ο δικός μου; Ο δικός σου; Όλων μας; Ένας παγκόσμιος νούς, σαν ανεξάρτητη οντότητα;

Την βλέπω την καταιγίδα να έρχεται. Αλλά δεν βλέπω τον νου που την γέννησε, ή θα την γεννήσει.

Είχα την ατυχία να γεννηθώ σε Μαύρους Αιώνες, κανένας λυτρωτής στον ορίζοντα.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις θα φρίξει. 

-- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο

-- Βλέπω τα πελέκια στο αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών

-- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων

Τα έργα των σημερινών κυβερνητών θα πληρωθούν, είναι σίγουρο.

Δεν υπάρχει πιο αλαζονικό έθνος από τους πολίτες των ΗΠΑ. Ένα αηδιαστικό μάτσο αμόρφωτοι κουμπουροφόροι που ούτε ξέρουν ούτε θέλουν να μάθουν. Και θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο όλων.

Αυτοί είναι πιο κοντά από όλους στην σφήκα και στο ξινόχορτο. Αυτό τους αξίζει, δεν νιώθω κανέναν οίκτο.

Οι έμποροι θα σκύψουν να μαζέψουν τα κέρδη τους από τα πτώματα τους. Γιατί αυτοί θα ξεπατωθούν πρώτοι.

Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.

Πόσο πιο ακριβής περιγραφή των σόσιαλμηδια μπορεί να υπάρξει; Μισόν αιώνα πριν εφευρεθούν κινητά και σόσιαλμηδια ο Ποιητής όχι μόνο προβλέπει την ύπαρξη τους αλλά και τις επιπτώσεις που θα έχουν.

Αποχαυνωμένοι νάρκισσοι Φίλιπποι και Ροβέρτοι με επιτηδευμένες κομμώσεις, χτενίζουν με καρφί το μαλλί τους. Γεμάτοι τατουάζ - με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους. 

Για τα γύναια, που θα καταπλαγούν - γιατί μόνο αυτό θέλουν.

Ναρκισσευόμενοι Ροβέρτοι ασχολούνται με το πόσα λάικ έπιασαν, ενώ δίπλα τους υποφέρουν ζώα και άνθρωποι.

Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.

Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.

Κακάσχημοι άνθρωποι που ζούν σε κακάσχημα κτίρια, σε ένα πρώην πανέμορφο τοπίο που το έχουν ξεπατώσει και τσιμεντώσει. Και κάψει και τσιμεντώσει. Και ξανακάψει και ξανατσιμεντώσει. Και ξανακάψει και ξανατσιμεντώσει. 

Κλωνοποιημένα θύματα της μαζικής μόδας που θεωρούν τους εαυτούς τους σαν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό. 

 

Το κάλλος στις μύγες της Αγοράς - που στις μέρες μας λέγεται μόδα.

 

Τι άλλο να δείξει η πόρνη, που δεν έχουν ήδη δείξει τα 12χρονα;

 

Η - φανερή - πόρνη στις μέρες μας είναι μια αξιοπρεπέστατη κυρία που κάνει ένα δύσκολο και επικίνδυνο επάγγελμα. Τις περισσότερες φορές από ανάγκη.
Αυτή η πόρνη έχει πολύ μεγαλύτερη σεμνότητα και αξιοπρέπεια από τις πουτάνες και τα πουτανάκια των σόσιαλ. Wannabe και μη. Που εξευτελίζουν τον εαυτό τους για μερικά λάικ. Που "τα κάνουν όλα" για τα φράγκα.

-- Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια

-- Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών

Πολύ σύντομα θα έχουμε 4 δισεκατομμύρια ξελιγωμένους αυνάνες να πληρώνουν για να πάρουν μάτι (ή να πηδήξουν) 4 δισεκατομμύρια πουτάνες. Το πιο απλό και φυσικό πράγμα του κόσμου είναι ήδη παγκόσμιο εμπόρευμα με τζίρο δισεκατομμυρίων.

 

Είναι επακόλουθο να γίνει πέτρινο άγαλμα η Μυρτώ, η πόρνη από την Σίκινο. Αφού όλα γύρω από αυτήν  θα γυρίζουν.

Για κάθε σαιτ που σου δείχνει το πως να γίνεις επιστήμονας, το πως θα φροντίσεις ένα ζώο που σε έχει ανάγκη, το πως θα κάνεις οτιδήποτε δημιουργικό, υπάρχουν 1000 σάιτ που σου δείχνουν το πως να γίνεις πουτάνα. Πως να βάφεσαι, πως να κουνιέσαι, τι να φοράς και σε ποιο σώου θα πουλήσεις καλύτερα την παρθενιά σου.

Για κάθε ενημερωτικό σαιτ, για κάθε επιστημονική πληροφορία, υπάρχουν 1000 ρηαλιτοπαίχνιδα και dating εκπομπές που σου δείχνουν το πως, πότε και ποιον θα γαμήσεις.

Φυσικά θα υπάρχει μια ετήσια κλήρωση ζευγαριών, αφού - εκτός από τα κέρδη των εταιρειών - τίποτα άλλο δεν παίζει ρόλο. Κάποιοι θα επιφορτιστούν - μέσω κλήρωσης - με την διαιώνιση του είδους.

Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.

-- Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.

-- Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών

Να ρίξουμε μια ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων μηνών; Υπάρχει έστω ένας από τους κυβερνήτες (δικτάτορες) των 3 ισχυρότερων χωρών - ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα - που να μην μετράει την ανθρώπινη πραμάτεια του κηρύσσοντας πολέμους;

Υπάρχει έστω ένας από δαύτους που δεν ζει στην οσμή των πτωμάτων;

 

-- Βλέπω την διαρή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

-- Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.

Η μόνη ακτίνα ελπίδας στους Μαύρους Αιώνες που ζούμε. 

 

Αποκλείεται να αλλάξουμε εμείς κάτι. Η Φύση θα ξεσηκωθεί και θα μας ξεσκίσει. Η διαρκής επανάσταση φυτών και λουλουδιών. Και ζώων. Των ζώων που κακοποιούμε φριχτά κατά εκατομμύρια, κάθε μέρα, κάθε λεπτό.

Όλα αυτά θα ξεσηκωθούν και θα οργώσουν το ανθρώπινο είδος κάτω από το χώμα.

Διαρκής επανάσταση φυτών, λουλουδιών και ζώων. Σε αυτά ανήκει η Γη.

Ίσως κάποτε, αφού το ανθρώπινο είδος έχει εξαφανιστεί, να προβάλλουν στον ορίζοντα οι κανονιοφόροι του Έρωτα. Δηλαδή της Ζωής. Της καινούργιας Ζωής, που θα ανατείλλει.

Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.

Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. 

Η γενιά των 700 ευρώ, που έγινε η γενιά των 250 ευρώ. Η γενιά Ζ, ή μιλλένιαλς, ή όπως αλλιώς τους λένε. Μια αποχαυνωμένη γενιά, κολλημένη σε ένα κινητό. Με ήδη γερασμένο αίμα, έρμαιο των εμπόρων.

 

Όνειρα συντηρημένα σε κουτιά, μυριάδες. Η μαζική κουλτούρα. Κλωνοποιημένες γενιές αγοράζουν μαζικά τα ίδια ρούχα, τα ίδια στολίδια, πηγαίνουν όλοι μαζί στον ίδιο μήνα στα ίδια μέρη (μαζικός τουρισμός), τραγουδώντας τα ίδια τραγούδια. Και νομίζουν ότι περνάνε τέλεια, το διατυμπανίζουν διαρκώς στα σόσιαλ.

Όνειρα συντηρημένα σε κουτιά. ΟΝΕΙΡΑ ΣΥΝΤΗΡΗΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΥΤΙΑ, ΜΥΡΙΑΔΕΣ. 

Και αυτό γράφτηκε το 1959 !!! Εξηνταέξι χρόνια πριν.

Και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Γιατί την πραγματική φύση δεν την θέλει κανείς. Δεν φέρνει κέρδος βλέπεις.

Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.

Φεντανυλ. Κοκαϊνη. Κρακ. Ηρωϊνη. (Μεθ)Αμφεταμίνες. Ζάναξ. Πόσα γραμμάρια ευτυχίας χρειάζεσαι άραγε;

Δέκα εκατομμύρια ζάναξ καταναλώνουν οι έλληνες. Κάθε μήνα. Μέτρα τα κεφάλια των κατοίκων. Κεφάλι και χάπι. Κάθε μήνα, λίγα γραμμάρια ευτυχίας. Όχι ότι οι άλλοι πάνε καλύτερα. Απλά τυχαίνει να έχω διαβάσει το νούμερο για την Ελλάδα. Κάθε μήνα.

Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει την γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. 

Ν' αψηλώσουν τα χόρτα, για να κρύψει η αναγεννημένη Φύση τα αποκαϊδια και το τσιμέντο.

Η γυναίκα σαν αχτίδα του ήλιου, γιατί χωρίς την γυναίκα δεν γίνεται τίποτα. 

Ελεύθερος έρωτας είναι η μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει.

Η καινούργια αρχή.

 

Εμείς οι έμπειροι ξέρουμε, ότι στον ελεύθερο έρωτα το δύο είναι το μαγικό νούμερο. Γι αυτό θα λατρέψουμε την γυναίκα και θα την πλαγιάσουμε πάνω στα χόρτα. Γιατί εκεί ταχθήκαμε.

Και θα λάβουνε να όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

Είθε

* * *

 

Έχω ήδη γράψει ότι διάβασα πολύ μικρός πολλά βιβλία, χωρίς να τα καταλαβαίνω. Αυτό ποτέ δεν με ενόχλησε, επειδή τα ξανα- και ξαναδιάβασα, καταλαβαίνοντας κάθε φορά όλο και περισσότερα. 

 

Από τότε θεωρούσα ότι με το να καταλαβαίνω έστω το 10% της Ιλιάδας είμαι κλάσεις καλύτερος από τους άλλους. 

Τους άλλους, που αν τους ρωτήσεις τι ήταν ο Όμηρος, θα σου απαντήσουν τερματοφύλακας. 

Και αν τους ρωτήσεις τι ήταν η Ιλιάδα, θα σου απαντήσουν γκουρμέ πιάτο σε εκπομπή μαγειρικής.

Έξω από αυτό, ανακάλυψα και κάτι άλλο, που δεν το είχα προβλέψει: Με τις επαναλήψεις μάθαινα τα κείμενα απ' έξω. Όχι όλα φυσικά, ούτε στην πλήρη τους έκταση, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Αλλά αυτά που με συνάρπαζαν, τα αποστήθιζα.

Το Άξιον Εστί ήταν η μοναδική εξαίρεση. 

Αυτό όντως το αποστήθισα από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη ;-) 

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, έχω ξεχάσει μερικά αποσπάσματα. Αλλά τα περισσότερα είναι ακόμα στο μυαλό μου.

Με τον καιρό, κατάλαβα ότι είμαι "αποστηθάκιας", όχι μελετητής.

Κάποιον που διαβάζει και αποστηθίζει χωρίς να καταλαβαίνει, τον λέμε παπαγάλο. Η αποστήθιση και η παπαγαλία είναι αρνητικά φορτισμένες λέξεις. Εναν δάσκαλο, ένα σχολείο που προωθεί την παπαγαλία, το θεωρούμε σκάρτο.

Αντίθετα ο μελετητής θεωρείται - και είναι - το επιθυμητό πρότυπο. 

 

Υπάρχουν όμως μερικά μειονεκτήματα για τον μελετητή και μερικά πλεονεκτήματα για τον αποστηθάκια, σαν εμένα. Αν δεν τα έχεις ζήσει από κοντά, δεν τα διακρίνεις με την πρώτη.

Ο μελετητής πρέπει να αποκοπεί από την καθημερινότητα του για να μελετήσει ένα έργο. Αν είναι μουσικό κομμάτι, πρέπει να εξασκηθεί. Αν είναι λογοτεχνία, πρέπει να διαβάσει (πρέπει πρώτα να φτιάξει ένα ήσυχο περιβάλλον, για να συγκεντρωθεί). Αν είναι επιστημονικό σύγγραμμα, χρειάζεται δοκιμές. Επίσης χρειάζεται παραπομπές, βιβλιογραφία, σημειώσεις. Και χρόνο. Πάρα πολύ χρόνο. Υπάρχουν μελετητές που μελετάνε το αντικείμενο τους για δεκαετίες. Και καλά κάνουν φυσικά.

Συμπερασματικά, ο μελετητής "κατέχει" το αντικείμενο της μελέτης του, _μόνο_ για όσο χρόνο διαθέτει να ασχοληθεί μαζί του. Που μπορεί να είναι από 24 ώρες/24ωρο μέχρι μηδέν. Γιατί ίσως έχει 100 άλλες υποχρεώσεις.

Εγω δεν μπορώ να είμαι μελετητής, γιατί κάνω 100 πράγματα ταυτόχρονα και δεν έχω την υπομονή, την βάσανο για να ασχοληθώ με ένα αντικείμενο σε μια συγκεκριμένη ώρα.

Σαν αποστηθάκιας, σε αντίθεση με τον μελετητή, ένα έργο είναι κτήμα μου παντού και πάντα. Βρίσκεται αποστηθισμένο στο μυαλό μου και μπορώ να το ανασύρω σε dt. Ούτε αυτοσυγκέντρωση χρειάζομαι, ούτε ειδικούς χώρους, ούτε τίποτα άλλο. Μπορώ να ασχολούμαι με το αντικείμενο μου όσο οδηγάω, περπατάω, προγραμματίζω στο pc ή καθαρίζω φασολάκια.

Αυτό ακριβώς έγινε με το Άξιον Εστί, αλλά και με τα πολλά άλλα έργα που αποστήθισα κατά καιρούς. Τα είχα μόνιμα στο μυαλό μου και σε οτιδήποτε βίωσα, μπορούσα να τα εντάξω. Έβλεπα κάτι στον δρόμο και αμέσως είχα μπροστά μου στίχους από το Άξιον Εστί. Συνειρμικά, μπορούσα και μπορώ να εντάξω σχεδόν το οτιδήποτε με κάποιον στίχο από κάποιο ποίημα ή τραγούδι που ξέρω.

Αυτό με βοηθάει να καταλάβω όλο και καλύτερα το αποστηθισμένο κείμενο. Γιατί βλέπω που κολλάει και που όχι. Με βοηθάει επίσης να αντιδράω κάθε φορά "σωστά" σε αυτά που βιώνω. Όπου "σωστά" = σύμφωνα με το έργο που αποστήθισα.

Εκατοντάδες οι περιπτώσεις στην ζωή μου που φέρθηκα όπως (νόμιζα ότι) θα φέρονταν ο Αχιλλέας, ο Έκτορας, ο Αίαντας και ο Αφηγητής από το Άξιον Εστί.

 

Αν μου ζητούσαν να περιγράψω το πως έζησα, έξι στίχοι είναι αρκετοί

Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα, είπε

Πριν από την καρδιά σου θα 'ναι αυτή

και μετά πάλι αυτή θ' ακολουθήσει

Τούτο μόνο να ξέρεις:

Ότι σώσεις μες στην αστραπή

καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει

Η πρώτη ενότητα αυτού του ποστ κάνει αυτό το πράγμα. Ξεκινάει από αποσπάσματα από το Προφητικόν και ξετυλίγει ένα κουβάρι δικών μου σκέψεων.