Πεσ' τα
Στα 5 χρόνια που εκφράζομαι δημόσια στα social media έτυχε να κάνω πολλές έντονες "συζητήσεις" - με ή χωρίς εισαγωγικά. Σ' αυτές τις κουβέντες προσπάθησα - όχι πάντοτε με επιτυχία - να είμαι διαλλακτικός και ευγενικός με τους συνομιλητές μου. Αν και δεν φοβάμαι τις έντονες, προσβλητικές εκφράσεις, αν και δεν έχω πρόβλημα να χρησιμοποιήσω μπινελίκια, τα αποφεύγω συνειδητά.
Δεν πρόκειται γιά σεμντοτυφία ή δειλία. Πρόκειται γιά την μάλλον ελιτίστικη πεποίθηση, ότι όποιος καταφεύγει σε βρισίδια δείχνει ανεπίτρεπτη αδυναμία. Η μαγκιά είναι να σφάζεις τον άλλο με το μπαμπάκι.
Το πρόβλημα στα social media είναι ότι δεν διαλέγεις τους συνομιλητές σου. Οι δυνατότητες να κουβεντιάσεις μόνο με εκείνους που σου αρέσουν είναι πολύ περιορισμένες. Τα social media είναι και πρέπει να είναι ανοιχτά σε όλους.
Τι κάνεις όμως αν σου την πέσει ένας βλάκας; Τι κάνεις αν ξεφυτρώνει σαν ραπανάκι στην κουβέντα συνεχώς κάποιος άσχετος; Πόση υπομονή και πόση ευγένεια μπορείς να δείξεις; Κυρίως: πόσο χρόνο μπορείς να του αφιερώσεις;
Για να αναπτύξω ένα επιχείρημα σε έναν λογικό άνθρωπο χρειάζομαι 2'. Για να αναπτύξω σε έναν ηλίθιο (με ευγενικό τρόπο) ότι λέει βλακείες μπορεί να μου πάρει και 1/2 ώρα.
Το - ελεγχόμενο - μπινελίκωμα είναι λοιπόν αναγκαία μέθοδος οικονομίας χρόνου.
Στις αρχές της διαδικτυακής μου ζωής δεν το είχα καταλάβει αυτό. Έχασα τότε 2.5 μήνες γράφοντας ατέρμονα και τεράστια σχόλια συζητώντας με έναν βλάκα. Μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελα να του πω κατάμουτρα ότι είναι βλάκας.
Σήμερα τα όρια της ανοχής μου έχουν κατέβει σημαντικά. Με ανθρώπους που εκτιμώ μπορώ να συζητάω γιά ώρες. Αν κάποιος δεν μου αρέσει, τον βρίζω από την αρχή και εξοικονομώ τον χρόνο μου - και τον δικό του.
Παρ' όλα αυτά, η παλιά μου ελιτίστικη στάση κατά του μπινελικώματος εξακολουθεί να μου δίνει τσιμπήματα αμφιβολίας. Κι αν έχω άδικο; Κι αν είμαι υπερβολικός στην κρίση μου γιά τον άλλο; Ποιός είμαι εγώ στο κάτω κάτω που θα βγάλει τον άλλο βλάκα - και θα του το πει κατάμουτρα κιόλας; Μήπως θα έπρεπε να συγκρατιέμαι περισσότερο;
Μήπως δεν θα έπρεπε να γενικεύω τόσο πολύ; Αντί να λέω "όλοι εσείς είσαστε !%!%@%##%", μήπως θα έπρεπε να γράψω "ίσως ορισμένοι μεμονωμένοι άνθρωποι κάτω από μεμονωμένες συνθήκες κάνουν κάποιο λαθάκι" ;
Η πρώτη πρόταση αποτελέιται από 4 λέξεις, η δεύτερη από 11. Σχεδόν τριπλάσια έκταση.
Κάθε φορά που έχω τέτοιου είδους διλήμματα, καταφεύγω σ' αυτούς που ονομάζω "πνευματικούς μου πατέρες". Πρόκειται γιά λίγο-πολύ γνωστές προσωπικότητες, τις οποίες έτυχε να γνωρίσω στην εφηβική μου ηλικία. Αυτοί οι άνθρωποι διαμόρφωσαν με τις ιδέες τους, με την στάση τους σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα μου και τον τρόπο που σκέφτομαι. Φυσικά και διαφώνησα πολλές φορές μαζί τους, όπως πρέπει να γίνεται με τους πατεράδες μας. Αλλά ακόμα και η διαφωνία μαζί τους με οδήγησε σε ενδιαφέροντα μονοπάτια σκέψης.
Ένας από τους πνευματικούς μου πατέρες είναι ο δημοσιογράφος / εκδότης Κώστας Καββαθάς. Γιά την ακρίβεια, ο Κώστας pilot Καββαθάς. Γιά χρόνια διάβαζα τα κείμενα του. Πολλές φράσεις του τις ξέρω απ' έξω.
Εδώ και κάμποσο καιρό είχα σταματήσει να τον διαβάζω. Τον ξαναθυμήθηκα λόγω των εκογών.
Θυμήθηκα ότι σαν λύση στα πολιτικά προβλήματα της χώρας, ο pilot προτείνει εδώ και δεκαετίες την ανάληψη της διακυβέρνησης από μιά ομάδα ανιδιοτελών τεχνοκρατών. Η ομάδα αυτή θα ανατρέψει εκ βάθρων τους σάπιους θεσμούς και θα φέρει την Ελλάδα στον 21ο αιώνα - κυρίως μέσω της τεχνολογικής ανάπτυξης.
Διαφωνώ σε πολλά σημεία με αυτήν την προσέγγιση. Την θεωρώ μη πραγματοποιήσιμη. Αλλά ακόμα και αν ήταν πρακτικά δυνατή, πάλι λάθος θα την θεωρούσα. Γιά φιλοσοφικούς / ηθικούς λόγους.
Λίγο οι αμφιβολίες μου γιά το υβριστικό μου ύφος, λίγο οι εκλογές και η παλία πρόταση του pilot γιά την σωτηρία της χώρας, θέλησα να ξαναδιαβάσω κείμενα του. Βρήκα 2 σαιτ που υπογράφονται από τον ίδιο.
Στο μπλογκ του, δημοσιεύει ένα επίκαιρο κείμενο γιά τις εκλογές. Επίσης ένα παλιότερο κείμενο με αρκετά βρισίδια, εδώ. Το τελευταίο με έπεισε οριστικά, ότι είμαι πολύ μαλθακός και ευγενικός. Προσεχώς - μιμούμενος τον πνευματικό μου πατέρα - θα γίνω ακόμα λιγότερο διαλλακτικός από όσο είμαι τώρα.
Βρήκα άλλο ένα κείμενο του. Όμορφο, από τα κείμενα εκείνα που σε κάνουν να κοιτάς με νοσταλγία τον ουρανό. Το αφιερώνω σ' εκείνη που έχει βγάλει φτερά και ετοιμάζεται να πετάξει.
Δεν πρόκειται γιά σεμντοτυφία ή δειλία. Πρόκειται γιά την μάλλον ελιτίστικη πεποίθηση, ότι όποιος καταφεύγει σε βρισίδια δείχνει ανεπίτρεπτη αδυναμία. Η μαγκιά είναι να σφάζεις τον άλλο με το μπαμπάκι.
Το πρόβλημα στα social media είναι ότι δεν διαλέγεις τους συνομιλητές σου. Οι δυνατότητες να κουβεντιάσεις μόνο με εκείνους που σου αρέσουν είναι πολύ περιορισμένες. Τα social media είναι και πρέπει να είναι ανοιχτά σε όλους.
Τι κάνεις όμως αν σου την πέσει ένας βλάκας; Τι κάνεις αν ξεφυτρώνει σαν ραπανάκι στην κουβέντα συνεχώς κάποιος άσχετος; Πόση υπομονή και πόση ευγένεια μπορείς να δείξεις; Κυρίως: πόσο χρόνο μπορείς να του αφιερώσεις;
Για να αναπτύξω ένα επιχείρημα σε έναν λογικό άνθρωπο χρειάζομαι 2'. Για να αναπτύξω σε έναν ηλίθιο (με ευγενικό τρόπο) ότι λέει βλακείες μπορεί να μου πάρει και 1/2 ώρα.
Το - ελεγχόμενο - μπινελίκωμα είναι λοιπόν αναγκαία μέθοδος οικονομίας χρόνου.
Στις αρχές της διαδικτυακής μου ζωής δεν το είχα καταλάβει αυτό. Έχασα τότε 2.5 μήνες γράφοντας ατέρμονα και τεράστια σχόλια συζητώντας με έναν βλάκα. Μόνο και μόνο γιατί δεν ήθελα να του πω κατάμουτρα ότι είναι βλάκας.
Σήμερα τα όρια της ανοχής μου έχουν κατέβει σημαντικά. Με ανθρώπους που εκτιμώ μπορώ να συζητάω γιά ώρες. Αν κάποιος δεν μου αρέσει, τον βρίζω από την αρχή και εξοικονομώ τον χρόνο μου - και τον δικό του.
Παρ' όλα αυτά, η παλιά μου ελιτίστικη στάση κατά του μπινελικώματος εξακολουθεί να μου δίνει τσιμπήματα αμφιβολίας. Κι αν έχω άδικο; Κι αν είμαι υπερβολικός στην κρίση μου γιά τον άλλο; Ποιός είμαι εγώ στο κάτω κάτω που θα βγάλει τον άλλο βλάκα - και θα του το πει κατάμουτρα κιόλας; Μήπως θα έπρεπε να συγκρατιέμαι περισσότερο;
Μήπως δεν θα έπρεπε να γενικεύω τόσο πολύ; Αντί να λέω "όλοι εσείς είσαστε !%!%@%##%", μήπως θα έπρεπε να γράψω "ίσως ορισμένοι μεμονωμένοι άνθρωποι κάτω από μεμονωμένες συνθήκες κάνουν κάποιο λαθάκι" ;
Η πρώτη πρόταση αποτελέιται από 4 λέξεις, η δεύτερη από 11. Σχεδόν τριπλάσια έκταση.
Κάθε φορά που έχω τέτοιου είδους διλήμματα, καταφεύγω σ' αυτούς που ονομάζω "πνευματικούς μου πατέρες". Πρόκειται γιά λίγο-πολύ γνωστές προσωπικότητες, τις οποίες έτυχε να γνωρίσω στην εφηβική μου ηλικία. Αυτοί οι άνθρωποι διαμόρφωσαν με τις ιδέες τους, με την στάση τους σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα μου και τον τρόπο που σκέφτομαι. Φυσικά και διαφώνησα πολλές φορές μαζί τους, όπως πρέπει να γίνεται με τους πατεράδες μας. Αλλά ακόμα και η διαφωνία μαζί τους με οδήγησε σε ενδιαφέροντα μονοπάτια σκέψης.
Ένας από τους πνευματικούς μου πατέρες είναι ο δημοσιογράφος / εκδότης Κώστας Καββαθάς. Γιά την ακρίβεια, ο Κώστας pilot Καββαθάς. Γιά χρόνια διάβαζα τα κείμενα του. Πολλές φράσεις του τις ξέρω απ' έξω.
Εδώ και κάμποσο καιρό είχα σταματήσει να τον διαβάζω. Τον ξαναθυμήθηκα λόγω των εκογών.
Θυμήθηκα ότι σαν λύση στα πολιτικά προβλήματα της χώρας, ο pilot προτείνει εδώ και δεκαετίες την ανάληψη της διακυβέρνησης από μιά ομάδα ανιδιοτελών τεχνοκρατών. Η ομάδα αυτή θα ανατρέψει εκ βάθρων τους σάπιους θεσμούς και θα φέρει την Ελλάδα στον 21ο αιώνα - κυρίως μέσω της τεχνολογικής ανάπτυξης.
Διαφωνώ σε πολλά σημεία με αυτήν την προσέγγιση. Την θεωρώ μη πραγματοποιήσιμη. Αλλά ακόμα και αν ήταν πρακτικά δυνατή, πάλι λάθος θα την θεωρούσα. Γιά φιλοσοφικούς / ηθικούς λόγους.
Λίγο οι αμφιβολίες μου γιά το υβριστικό μου ύφος, λίγο οι εκλογές και η παλία πρόταση του pilot γιά την σωτηρία της χώρας, θέλησα να ξαναδιαβάσω κείμενα του. Βρήκα 2 σαιτ που υπογράφονται από τον ίδιο.
Στο μπλογκ του, δημοσιεύει ένα επίκαιρο κείμενο γιά τις εκλογές. Επίσης ένα παλιότερο κείμενο με αρκετά βρισίδια, εδώ. Το τελευταίο με έπεισε οριστικά, ότι είμαι πολύ μαλθακός και ευγενικός. Προσεχώς - μιμούμενος τον πνευματικό μου πατέρα - θα γίνω ακόμα λιγότερο διαλλακτικός από όσο είμαι τώρα.
Βρήκα άλλο ένα κείμενο του. Όμορφο, από τα κείμενα εκείνα που σε κάνουν να κοιτάς με νοσταλγία τον ουρανό. Το αφιερώνω σ' εκείνη που έχει βγάλει φτερά και ετοιμάζεται να πετάξει.
6 σχολια:
ΑΑΑΑ και εσύ «Πτήση» διάβαζες; :)
Το να μπορει καποιος να αντιμετωπιζει το συνομιλητη του με ευγενεια και διαλλακτικότητα - ακόμη καλυτερα με χιούμορ- φανερωνει ευφυια και ανωτερότητα. Αλλά αυτο το γνωριζεις εσυ καλυτερα.
Βεβαια ακομη κι ενας ευφυής ανθρωπος, θες επειδη η μερα του ειναι φορτισμενη, θες επειδη έχει πολλά σοβαροτερα θεματα να τον απασχολουν, θες επειδη του συμβαινουν τα χίλια δυο, μπορει να χασει προς στιγμην την αυτοκυριαρχια του και να εκφραστει με τρόπο που δε συνηθιζει. Και ειναι όντως στιγμη αδυναμιας.
Πιστεύω πως θα προκειται για εξαίρεση στην συμπεριφορά του.
Μια εξαιρεση που ισως να τον κανει να νιωσει καλυτερα...αλλά δε θα παυει να ειναι εξαιρεση
Το λες και μονος σου : Η μαγκια ειναι να σφαζεις με το βαμβακι.
Θα συμπληρωνα : η μαγκια ειναι να σφυριζεις ανεμελα οταν οι άλλοι γυρω σου χτυπιουνται για το ποιος έχει δίκιο. Το δικιο δεν ειναι ποτε εκει που καποιος προσπαθει να το επιβαλλει με ουρλιαχτα.
Καμια φορα το δικιο εκφραζεται καλυτερα από μια "σπόντα" , από μια δηθεν τυχαια κουβεντα που πεταμε....αρκετη να προβληματισει τον αλλον.
Μια βρισια μπορει απλα να τον εκνευρισει. Μια ευστοχη και με χιουμορ απαντηση, ισως να τον οδηγησει ενα βημα πιο περα στη σκεψη του.
Μη με ρωτησεις αν τα εφαρμοζω αυτα :)
Δεν ειμαι τοσο ευφυης :)
Αλλα οσον καιρο σε διαβαζω, εχω θαυμασει άπειρες φορες το χιουμορ σου και τις πολυ διπλωματικες σου απαντησεις.
Σωστά όλα αυτά και κάτι ακόμα: πολλές φορές η οργισμένη εκτόνωση του θυμού ή της αγανάκτησης αναπαράγει το αίσθημα της δυσαρέσκειας, δηλαδή όσο περισσότερο φωνάζει κάποιος, τόσο περισσότερο συγχίζεται, ασχέτως με το αν έχει δίκιο ή όχι.
Επειδή πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ούτε από σπόντες, ούτε από χιούμορ, ούτε από ευγένεια, μερικές φορές είναι αποτελεσματικό να υψώνεις τη φωνή όταν ο άλλος σου φωνάζει και να βρίζεις όταν ο άλλος σε βρίζει. Μερικές φορές δεν πιάνει όμως και μένεις με την σύγχυση.
Ε, άμα έρθει και σε τρολάρει / σπαμάρει κάποιος φαν του Κωσταδίνου Πλεύρη (aka Τρελόγρια), χρειάζεται κάτι σαν "πτυελοδοχείο" όπου θα τοποθετούνται τα εν λόγω απορρίμματα. Μετά από ένα σημείο, αρχίζει η απόπειρα αντιπαράθεσης με λογικά επιχειρήματα να γίνεται ματαιοπονία.
(Καθ' ότι ο blogger δεν υποστηρίζει πολλαπλές σελίδες, τον ρόλο του πτυελοδοχείου μπορεί να τον παίξει ένα παλαιό ποστ. Επισκεφθείτε τα παράξενα ζώα της ιντερνετικής ζούγκλας παγκοσμιοχωριανοί!!!)
Ο διάλογος ανάμεσα σε διαφωνούντες προϋποθέτει εκατέρωθεν αφ' ενός την παραδοχή ότι μπορεί κανείς να μην έχει δίκιο και αφ' ετέρου την ικανότητα να ακούει ο ένας τι λέει ο άλλος, ώστε να μπορεί να του απαντήσει με ακρίβεια.
Η συνδιαλλαγή με κάποιον κατώτερου νοητικού επιπέδου δεν μπορεί να εκπληρώσει καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις και συνεπώς εξ αντικειμένου δεν μπορεί να γίνει διάλογος.
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ προσπαθώ να αποφεύγω τη στάση του "πάρε τη βλακεία σου και φύγε", κυρίως διότι τη θεωρώ αλαζονική. Μερικές φορές όμως, παρότι προσπαθώ ακόμη και υπερβάλλοντας εαυτόν, αποτυγχάνω οικτρά (και ομολογώ ότι υπήρξαν φορές που ευχαριστήθηκα να τρίψω στα μούτρα κάποιου τη βλακεία του). Αυτό που συνήθως με βγάζει εκτός εαυτού είναι το γεγονός ότι όσα παραλάγα ακούμε κατά καιρούς από διάφορους ανθρώπους, δεν οφείλονται - πάντα - στη βλακεία, αλλά στην απροθυμία να χρησιμοποιήσουν τον εγκέφαλο τους.
***Για να αναπτύξω ένα επιχείρημα σε έναν λογικό άνθρωπο χρειάζομαι 2'.***
Υπάρχει και το ρητο, που λέει:
"Μην καυγαδίζεις ποτε δημοσίως μ' έναν ηλίθιο. Υπάρχει κίνδυνος να μη μπορουν να σας ξεχωρίσουν!"
Post a Comment