Οι πραγματικοι
Παρορμητικός χαρακτήρας, με υπερβολική αυτοπεποίθηση, εξωστρεφής και αρσενικός. Ήταν μάλλον αναμενόμενο ότι απο νωρίς θα "φαινόμουν" για πολύ περισσότερος από όσος είμαι. Στα πρώτα χρόνια, αυτά της εφηβείας, μου άρεσε. Ήταν εύκολο να γίνει και έδινε μεγάλη άνοδο στις ορμόνες μου το να με αναγνωρίζουν σαν "πρώτο" σε όλα.
Γρήγορα ήρθαν οι σφαλιάρες της ζωής. Απανωτές και δυνατές (από σιγανές δεν παίρνω πρέφα). Ευτυχώς που ήρθαν νωρίς. Γιά να μάθω έγκαιρα το ποιός είμαι. Γιά να μάθω ότι υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο άλλοι, πολύ καλύτεροι μου. Σε όλους τους τομείς, ακόμα και σε εκείνους που θεωρούνται ειδικότητα μου.
Είναι αυτός ο μεγαλύτερος λόγος που σιχαίνομαι τους δήθεν. Αυτούς που παριστάνουν κάτι. Αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα γιά τον εαυτό τους. Αυτούς που παίρνουν στομφώδες ύφος και μας εξηγούν με υψωμένο δάχτυλο το πως λειτουργεί ο κόσμος. Την ίδια στιγμή που βασίζονται στην μάνα τους γιά να τους πλένει τα σώβρακα και στον πατέρα τους για να τους πληρώνει το νοίκι.
Τους σιχαίνομαι γιατί μου θυμίζουν τον κακό εαυτό μου.
Τους πιό αντιπαθείς δηθενιάρηδες τους έχω γνωρίσει στον κόσμο των οικονομικών ("μάνατζερ" κάθε είδους, μεσίτες, τραπεζίτες και λοιπά φρουτάκια) και στον κόσμο της θάλασσας. Άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν πρωτοξάδερφα του Ποσειδώνα και δεν ξέρουν την τύφλα τους από θάλασσα.
Ακριβώς επειδή έχω απωθημένο εναντίον του εαυτού μου, γίνομαι υπερβολικός μερικές φορές. Όσο περισσότερο βρίζω τους δήθεν τόσο περισσότερο ανοίγει η καρδιά μου όταν βλέπω κάποιον πραγματικά άξιο. Και όταν αυτός ο άξιος έχει σχέση με την Θάλασσα, τότε χαίρομαι ακόμα περισσότερο.
Την Δανάη δεν την γνωρίζω προσωπικά. Μόνο από όσα γράφει στο συμμετοχικό της μπλογκ. Η εκτίμηση μου είναι μεγάλη γιά μιά ομάδα γυναικών που στις δεκαετίες '60 - '70 - '80 κατάφεραν κάτι αδιανόητο γιά ελληνίδα. Να γίνουν επαγγελματίες καπετάνισσες και να ταξιδέψουν τις 7 θάλασσες.
Αρκετά κείμενα της Δανάης μου αρέσουν, αλλά με το χθεσινό δάκρυσα. Αν κάποιος θέλει να μάθει τι αισθάνεται ο Οδυσσέας κάθε φορά που βγαίνει από ένα λιμάνι (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), ας διαβάσει το κείμενο της εδω.
Γρήγορα ήρθαν οι σφαλιάρες της ζωής. Απανωτές και δυνατές (από σιγανές δεν παίρνω πρέφα). Ευτυχώς που ήρθαν νωρίς. Γιά να μάθω έγκαιρα το ποιός είμαι. Γιά να μάθω ότι υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο άλλοι, πολύ καλύτεροι μου. Σε όλους τους τομείς, ακόμα και σε εκείνους που θεωρούνται ειδικότητα μου.
Είναι αυτός ο μεγαλύτερος λόγος που σιχαίνομαι τους δήθεν. Αυτούς που παριστάνουν κάτι. Αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα γιά τον εαυτό τους. Αυτούς που παίρνουν στομφώδες ύφος και μας εξηγούν με υψωμένο δάχτυλο το πως λειτουργεί ο κόσμος. Την ίδια στιγμή που βασίζονται στην μάνα τους γιά να τους πλένει τα σώβρακα και στον πατέρα τους για να τους πληρώνει το νοίκι.
Τους σιχαίνομαι γιατί μου θυμίζουν τον κακό εαυτό μου.
Τους πιό αντιπαθείς δηθενιάρηδες τους έχω γνωρίσει στον κόσμο των οικονομικών ("μάνατζερ" κάθε είδους, μεσίτες, τραπεζίτες και λοιπά φρουτάκια) και στον κόσμο της θάλασσας. Άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν πρωτοξάδερφα του Ποσειδώνα και δεν ξέρουν την τύφλα τους από θάλασσα.
Ακριβώς επειδή έχω απωθημένο εναντίον του εαυτού μου, γίνομαι υπερβολικός μερικές φορές. Όσο περισσότερο βρίζω τους δήθεν τόσο περισσότερο ανοίγει η καρδιά μου όταν βλέπω κάποιον πραγματικά άξιο. Και όταν αυτός ο άξιος έχει σχέση με την Θάλασσα, τότε χαίρομαι ακόμα περισσότερο.
Την Δανάη δεν την γνωρίζω προσωπικά. Μόνο από όσα γράφει στο συμμετοχικό της μπλογκ. Η εκτίμηση μου είναι μεγάλη γιά μιά ομάδα γυναικών που στις δεκαετίες '60 - '70 - '80 κατάφεραν κάτι αδιανόητο γιά ελληνίδα. Να γίνουν επαγγελματίες καπετάνισσες και να ταξιδέψουν τις 7 θάλασσες.
Αρκετά κείμενα της Δανάης μου αρέσουν, αλλά με το χθεσινό δάκρυσα. Αν κάποιος θέλει να μάθει τι αισθάνεται ο Οδυσσέας κάθε φορά που βγαίνει από ένα λιμάνι (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), ας διαβάσει το κείμενο της εδω.
4 σχολια:
(μεταφορικά) Υπάρχουν λιμάνια όμως;
Ναι, υπαρχουν
Και που το ξέρεις;
Μήπως είναι και αυτό (μετά την πραγματικότητα) μια ψευδαίσθηση;
Να δεις πως το έλεγε ένας παλιός καπετάνιος: "Ο μάστορας της θάλασσας δεν βρέθηκε ακόμη".
Από το ελάχιστο που ξέρω από ιστιοπλοία κι από αυτά που διάβασα στο blog σου και αλλού, η πεποίθηση μου είναι ότι οι δήθεν στην θάλασσα είναι συνταγή για να πιάσεις πάτο (κυριολεκτικά).
Post a Comment