Τα παιδιά του Gelsenkirchen

Το μεταναστευτικό έχει λυθεί θεωρητικά και πρακτικά εδώ και πάρα πολύν καιρό. Θεωρητικά γιατί - σε φιλοσοφικό επίπεδο - όλοι είμαστε ίδιοι και έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε όπου θέλουμε όπως θέλουμε. Πρακτικά γιατί οι μετανάστες είναι παντού ευπρόσδεκτοι - αρκεί να έχουν λεφτά.

 

Έχει πρόβλημα ο μαύρος ελληνοαμερικανός μπασκετμπολίστας του ΝΒΑ με τα εκατομμύρια; Το αντίθετο, 10 εκ. έλληνες τον αποθεώνουν. 

Έχουν πρόβλημα οι γιαχαμπίμπηδες που ανοίγουν σαμπάνιες στην Μύκονο και ψωνίζουν πουτάνες; Το αντίθετο, η βαριά μας βιομηχανία γίνεται ακόμα βαρύτερη, οι πουτάνες μας έχουν πλήρη απασχόληση (τόση, που τα μισά 16χρονα θέλουν να γίνουν κι αυτά πουτάνες) και το κράτος μας τους χαρίζει γκόλντεν βίζα. 

Όσο έχεις φράγκα, σε υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες και ανοιχτά μπούτια. Απλό.

 

Το μεταναστευτικό - δηλαδή ένα ήδη προ πολλού λυμένο θέμα - μετατρέπεται σε πρόβλημα, όταν οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά.  

Εκατέρωθεν. Δλδ. αν είσαι μετανάστης, δεν έχεις φράγκα, αλλά αυτοί που θα δε δεχτούν έχουν, τότε πάλι είσαι οκ. Μόνο όταν και οι δύο πλευρές  - και αυτοί που έρχονται μετανάστες και αυτοί που τους δέχονται - δεν έχουν λεφτά, τότε το μεταναστευτικό γίνεται ένα επείγον πρόβλημα.

 

Το μεταναστευτικό δεν είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί σε ατομικό επίπεδο. Ότι και να πιστεύω εγώ, ότι και να κάνω εγώ (σαν μονάδα ή σαν μέλος μιας εθελοντικής ομάδας),  αποκλείεται να λύσω το πρόβλημα. Το πρόβλημα λύνεται μόνο πολιτικά.

 

Τα τελευταία χρόνια έχουν αποκρυσταλλωθεί δύο πολιτικές αντιμετώπισης για το μεταναστευτικό. Η ηλίθια και η  μιζαδόρικη. 

 

Η ηλίθια πολιτική λέει ότι οι μετανάστες είναι κάτι κατώτεροι μαυριδεροί που μας παίρνουν τις δουλειές και πρέπει να χτίσουμε φράχτες και να τους πυροβολάμε στα σύνορα. Δεν καταδέχομαι να την συζητήσω, επειδή ακριβώς είναι ηλίθια.

 

Η μιζαδόρικη πολιτική είναι αυτή της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Ουπππς, έχω αυτολογοκριθεί και έχω απαγορέψει στον εαυτό μου να χρησιμοποιεί αυτές τις λεξούλες. Διορθώνω: Η μιζαδόρικη πολιτική είναι όλα όσα εφαρμόζει το δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ και τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της Ευρώπης.

 

Η μιζαδόρικη πολιτική (λέγε με κόμμα των δημοκρατικών + παραδοσιακών ευρωπαϊκών) κάνει τα εξής καταστροφικά και ολέθρια:

 

1-- Επιτρέπει στις μεγάλες εταιρείες να καταστρέφουν τον πλανήτη και να ξεσκίζουν τις ζωές των απλών ανθρώπων. Όλα για το κέρδος, που το ονομάζουν "ανάπτυξη". Αυτό από μόνο του ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ το μεταναστευτικό πρόβλημα. 

Κανένας ανθρωπάκος δεν παρατάει οικειοθελώς την οικογένεια του και το χωριό του για να πνιγεί στην θάλασσα και να φτάσει (ίσως) σε μια χώρα που θα τον κυνηγάνε.

Οσο καθίκι φασίστας απατεώνας και να είναι ο τραμπ, όσο πανηλίθιοι, βλάκες, αγράμματοι και να είναι οι οπαδοί του, αν το δημοκρατικό κόμμα δεν είχε δημιουργήσει το μεταναστευτικό πρόβλημα, δεν θα κολυμπάγαμε στα σκατά όπως τώρα.

 

2-- Πάλι στο όνομα του κέρδους εξαθλιώνει και τους γηγενείς υπέρ των εταιρειών.  Τους πετάει στον δρόμο, τους παίρνει το σπίτι, τους καταργεί το κοινωνικό κράτος και μετά αναρωτιέται "μα γιατί άραγε γίνανε MAGA και afd όλοι αυτοί;"

 

Η μιζαδόρικη πολιτική εξαθλιώνει και τις 2 πλευρές. Και τους τριτοκοσμικούς που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπιτάκια τους. Αλλά και τους γηγενείς που καταστράφηκαν μέσα στην ίδια τους την χώρα - και τώρα έχουν και τους μετανάστες να θρέψουν. Όλα αυτά τα έκαναν οι δημοκρατικοί για να βοηθήσουν έναν αεριτζή ημιαπατεώνα να πάει από τα 100 δις περιουσία στα 110.

 

Και αφου ο τραμπισμός τους ξεβράκωσε και τους πήρε την εξουσία, τώρα τους έπιασε κωλοπηλάλα και θέλουν να μιμηθούν τον τραμπισμό, μήπως και περισώσουν κάτι για τον εαυτούλη τους. Παίζουν στο γήπεδο του τραμπισμού με τους κανόνες του τραμπισμού και περιμένουν να κερδίσουν τον τραμπισμό. 

Ο τραμπ θέλει να χτίσει στα σύνορα έναν φράχτη 4 μέτρα και να θερίζει τους μετανάστες  με πολυβόλα, εσύ λες "όοοοοχι, ο τραμπ είναι κακός και ρατσιστής, εμείς θα χτίσουμε έναν φράχτη 3,5 μέτρα και θα τους ρίχνουμε ναπάλμ". 

Καλά κρασά μεγάλε, πολύ χαίρομαι που στις επόμενες εκλογές δεν θα υπάρχεις.

* * * *

Δεν υπάρχει πιο ταιριαστό παράδειγμα από την πόλη που έβαλα στον τίτλο, το Gelsenkirchen. Μια πόλη της εργατιάς στην κοιλάδα του Ρουρ, εκεί που μέχρι πλιν λίγο καιρό χτύπαγε η βαριά βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας.  Κάρβουνο και ατσάλι. Αυτή η κοιλάδα, αυτή η πόλη έκανε την Γερμανία αυτό που είναι σήμερα.

 

Παραδοσιακά, το  Gelsenkirchen ψήφιζε σοσιαλιστές (τεσπα, όσο μπορείς να ακοκαλέσεις σοσιαλιστές το spd) μονοκούκι. Λογικό, οι εργάτες ψήφιζαν ένα φιλεργατικό κόμμα.

Στις τελευταίες εκλογές όμως έδωσαν στα καθίκια του afd ένα εξωφρενικά θηριώδες ποσοστό. Αν αυτό το ποσοστό ίσχυε για όλη την χώρα, τώρα η Γερμανία θα είχε τα ακροδεξιά καθάρματα σαν αυτοδύναμη κυβέρνηση.

 

Πως πηγαίνεις από μονοκούκι σοσιαλιστές σε μονοκούκι ακροδεξιούς μέσα σε 1 εκλογική περίοδο; Σίγουρα όχι επειδή ξαφνικά οι ψηφοφόροι έγιναν χαζοί, αμόρφωτοι και ρατσιστές. Ειδικά σε μια εργατούπολη με παραδοσιακά μεγάλο ποσοστό ξένων, δεν γίνεσαι ξενόφοβος μέσα μια νύχτα - με τίποτα.

 

Οι πολίτες του  Gelsenkirchen είδαν την πόλη τους να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια τους. Τα μικρομάγαζα έκλεισαν, επειδή τα έφαγαν οι πολυεθνικές. Οι δρόμοι ρήμαξαν, γιατί το να φτιάχνεις δρόμους δεν φέρνει κέρδος. Τα σχολεία έκλεισαν, δεν υπάρχουν δάσκαλοι. Ποιά θα πάει να γίνει δασκάλα με 1.500/μήνα όταν μπορεί να πουλάει τον κώλο της στο onlyfans με 15.000/μήνα; Νοσοκομεία έκλεισαν, δεν συμφέρει τις πολυεθνικές της φαρμακοβιομηχανίας. Η κοινωνική πρόνοια ξεχαρβαλώθηκε - λίγο κόψαμε τις συντάξεις, λίγο κόψαμε το ταμείο ανεργίας, λίγο από εδώ, λίγο από κει, και τσουπ - ο κόσμος έμεινε στον δρόμο.

 

Μετά ήρθαν οι μετανάστες. Οι οποίοι - πολύ έξυπνα και πολύ δικαιολογημένα - εκμεταλλεύτηκαν κάθε ευκαιρία και κάθε αδυναμία της Γραφειοκρατίας για να επωφεληθούν. Πήγαν και αυτοδηλώθηκαν με πλαστά χαρτιά σε 10 πολιτείες, ώστε να παίρνουν  10Χ επίδομα. Πήγαν και δήλωσαν από 10 παιδιά ο καθένας, ώστε το κράτος να τους παρέχει σπιταρώνες των 10 ατόμων και τα ανάλογα επιδόματα πολύτεκνου.

 

Αν έρθει ελεγκτής για τα παιδιά, δανείζουν παιδιά ο ένας στον άλλον ;-) Δήλαδή έρχεται ο γερμανός  ελεγκτής να εξετάσει το πόσα παιδιά έχεις και σε βρίσκει με τα 2 δικά σου παιδιά, συν 3 παιδιά του γείτονα σου του Χασάν, συν 2 παιδιά του Ισμαήλ, συν 3 παιδιά του Φελέκ. Ισούται με 10 παιδιά, φέρε το επίδομα.

Εξατάσεις DNA για να αποδείξεις την πατρότητα απαγορεύονται, όλα είναι μέλι-γάλα.

Με μια λεπτομέρεια: Ο γερμανός γείτονας σου τα βλέπει όλα αυτά. Ξέρει ακριβώς το πόσα παιδιά έχεις και το πόσα λεφτά παίρνεις από το (δικό του) κράτος. Αλλά δεν μπορεί να κάνει το ίδιο κόλπο με εσένα, γιατί κανένας δεν του δανείζει παιδιά... Αυτός φταίει μετά που ψηφίζει μονοκούκι afd;

 

Οι δημόσιες υπηρεσίες θα μπορούσαν θεωρητικά να εξαλείψουν  τέτοιες απάτες, αλλά είναι υποστελεχωμένες, γιατί οι πολιτικές των δημοκρατικών τις έχουν αποδυναμώσει.

 

Παρενθεσούλα: Το ίδιο ακριβώς κόλπο κάνουν οι κουραδόμαγκες στο κουραδονήσι στο νοτιότερο άκρο της Ελλάδας. Τα "καπετανάτα" δηλώνουν 5.000 αιγοπρόβατα στο κάθε μέλος, τσεπώνουν 50-60 μυριάκια (συνολικά) επιδοτήσεων και στους ελέγχους δανείζουν πρόβατα ο ένας στον άλλο. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο μεμονωμένος κτηνοτρόφος που δεν είναι μέλος καποιου σογιού. Αλλά μετά αγανακτούμε όταν μας λένε απατεώνες.

 

Πίσω στο  Gelsenkirchen. Δεν φταίνε οι ξένοι που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες της γραφειοκρατίας. Η γραφειοκρατία όμως που τους επιτρέπει τέτοια κόλπα είναι μια πρώτης τάξεως εξήγηση για το πως μια πόλη από κάστρο των σοσιαλιστών μετατρέπεται σε κάστρο των ακροδεξιών μέσα σε 4 χρόνια. 

Αν σε αυτό προσθέσεις τους ρημαγμένους δρόμους υπέρ των εταιρειών, τα άδεια σχολεία υπέρ των εταιρειών, την μηδενική κοινωνική πρόνοια υπέρ των εταιρειών και τον πληθωρισμό υπέρ των τραπεζών, ένα μόνο απομένει που δεν μπορώ να απαντήσω: Το γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έδωσαν 99,999% στα τραμπικά καθάρματα.

 

ΟΛΑ τα παραπάνω είναι συνειδητές επιλογές και πολιτικές του δημοκρατικού κόμματος  των ΗΠΑ και των παραδοσιακών αστικών κομμάτων της Ευρώπης. Πανούκλα και χολέρα μαζί. Αυτοί ξεχαρβάλωσαν την Δημόσια Διοίκηση, προς όφελος των ιδιωτικών εταιρειών. Δικό τους παιδί είναι οι πυροσβέστες που έλειπαν στις τελευταίες φωτιές στην Καλιφόρνια, δικό τους παιδί είναι οι 45.000 δάσκαλοι που λείπουν στα γερμανικά σχολεία, δικό τους παιδί είναι το ιδιωτικοποιημένο νερό, δικό τους παιδί είναι οι φαρμακοβιομηχανίες και οι τράπεζες.

 

Είναι οι τραμπικοί καλύτεροι; Οχι φυσικά, είναι 10Χ φορές χειρότεροι. Αλλά ο τραμπισμός ήρθε - και γιγαντώθηκε - σαν αποτέλεσμα των δικών σου πολιτικών. Αν δεν είχες καταστρέψει εσύ πρώτα τον κόσμο, κλόουν σαν τον τραμπ και το afd θα έβγαζαν λόγους μόνο στον βόθρο που αποτελεί το φυσικό τους περιβάλλον. Ακόμα και εκεί θα τους έπαιρναν με τα γιαούρτια οι αρουραίοι. Για το ότι βρίσκονται στον δρόμο και μπορούνε να μιλάνε, δεν φταίνε οι τραμπικοί. Αυτοί βρήκαν την ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκαν. Ούτε οι ψηφοφόροι τους φταίνε, που εσύ κατέστρεψες. Φταις εσύ που έβγαλες τους τραμπικούς από τους υπονόμους και τους έκανες ελκυστική επιλογή.

* * * *

Θέλεις να λύσεις το μεταναστευτικό πρόβλημα; Θέλεις να γκρεμίσεις τον βασικό πυλώνα του τραμπισμού; Εύκολο. Σταμάτα να ασχολείσαι με το πόσα δις θα στουμπώσεις στις εταιρείες και ασχολήσου με την ευημερία του κόσμου.

Όλοι το ξέρουν, κανένας δεν το κάνει. Οπότε μιλάω στον αέρα (αλλά δεν βαριέσαι, σε 250 χρόνια αυτό το κείμενο θα είναι προφητικό).

 

-- Καλό το onlyfans, βλέπουμε και κανέναν κώλο εμείς οι ξελιγωμένοι.  

Aλλά δεν αποτελεί παράγοντα ευημερίας το να έχεις 4,2 δισεκατομμύρια αυνάνες να πληρώνουν για να βλέπουν 4,2 δισεκατομμύρια κώλους επί 8 ώρες την ημέρα. Η μαλακία δεν παράγει τίποτα. Το να στολίζεις τον κώλο σου για να ερεθίσεις τους μαλάκες δεν παράγει τίποτα.

 

-- Καλό το καινούργιο iphone που ήρθε σήμερα για να αντικαταστήσει το παλιό  iphone που ήρθε προχθές, που αντικατέστησε το πιο παλιό iphone που ήταν σούπερμοντέρνο αντιπροχθές. 

Αλλά για να τα φτιάξεις όλα αυτά δημιουργείς πολέμους, καταστρέφεις το περιβάλλον και τα ζώα και στέλνεις λαούς τον λιμό.

 

-- Καλό το πορτοκαλί στριγκ που πουλάει η βιομηχανία της γρήγορης μόδας, για να αντικαταστήσει το πράσινο στριγκ που ήταν μοντέρνο μέχρι χθές. Που ήταν πιο μοντέρνο από το μαύρο στριγκ προχθές.

Αλλά μια καινούργια μόδα ανά κάθε βδομάδα ξεσκίζει τις τριτοκοσμικές χώρες. Στην Ινδία και στην Αφρική υπάρχουν ήδη ποτάμια που αν πλησιάσεις τις όχθες τους και μόνο παθαίνεις καρκίνο. Αυτοί φταίνε που μεταναστεύουν μετά;

-- Καλή η κατανάλωση κρέατος, γιατί το κρέας είναι νόστιμο και απολαυστικό. Και φυσικό - εννοείται. Και ανδροπρεπές.

Αλλά με τις ασύλληπτες επιδοτήσεις που δίνεις στην βιομηχανία κρέατος πρώτον έχεις κάνει όλον σου τον πληθυσμό διαβητικούς καρδιοπαθείς πανύχοντρους και δεύτερον έχεις καταστρέψει την αγροτική παραγωγή των φτωχότερων χωρών, καταδικάζοντας τους σε πείνα. Έχουμε φτάσει στο σημείο ο μισός κόσμος να βλέπει τα παιδιά του να πεθαίνουν από πείνα και ο άλλος μισός να βλέπει τα παιδιά του να πεθαίνουν μέσα στο λίπος από καρδιοπάθειες.

Και όχι, κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν τρώει 120 κιλά κρέας / χρόνο από ελεύθερη επιλογή, επειδή είναι νόστιμο ή φυσικό. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με καμία Φύση. ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ μέσω προπαγάνδας να φάει τόσο, γιατί η βιομηχανία κρέατος πρέπει διαρκώς να αναπτύσσεται - και την επιδοτείς γι' αυτό.

Θέλεις να σταματήσεις την μετανάστευση; Θέλεις να στείλεις τον τραμπισμό και τους εκφραστές του εκεί που ανήκουν (στον βόθρο); 

 

Μια απλή συνταγή σε τέσσερα πολύ απλά βήματα:

1. Σταμάτα να στηρίζεις - στο όνομα της ανάπτυξης - εταιρείες που δεν παράγουν τίποτα χρήσιμο είτε εταιρείες που καταστρέφουν. Στήριξε μόνο τις εταιρείες που παράγουν κάτι χρήσιμο. Όχι δεν είναι χρήσιμο να αγοράζεις κινητό και βρακί κάθε βδομάδα, ούτε να σερβίρεις σουβλάκια και καφέδες σε τουρίστες. 

Σαν κριτήριο του χρήσιμου: Η συνολική ευημερία ανθρώπων και ζώων.

 

2.  Σταμάτα να διακινείς - με τρελούς ρυθμούς - κεφάλαια και εμπορεύματα μόνο και μόνο για το εταιρικό κέρδος. Κάθε κράτος πρέπει να είναι αυτοδύναμο και ανεξάρτητο. Περιόρισε το διεθνές εμπόριο στο 30% της Οικονομίας κάθε κράτους, από το 99% που είναι σήμερα. Τοπική παραγωγή, τοπική κατανάλωση με τοπικούς πόρους. 

 

3. Δεν είναι λογικό η συνολική παγκόσμια παραγωγή να είναι στα Χ δισεκατομμύρια και τα στοιχήματα πάνω στην παγκόσμια παραγωγή να είναι 15Χ. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εκ βάθρων σάπιο. Το αν ένας αγρότης στην Αφρική βγάλει 10 ευρώ ή 20 ευρώ από τα φασόλια του δεν εξαρτάται - εδώ και καιρό - από την δουλειά του. Εξαρτάται από τα στοιχήματα που βάζουν κοκαϊνομανή καθαρματάκια στα χρηματιστήρια (ναι, το wolf of wall street είναι απόλυτα ρεαλιστικό ντοκυμανταιρ, έτσι τα έχω ζήσει κι εγώ).

 

4. Σταμάτα - ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ - να επιδοτείς την κρεατοβιομηχανία και τους πετρελαιάδες. Μαχαίρι, μηδέν, εδώ και τώρα. Με αυτήν την απόφαση και μόνο μπορείς να μειώσεις το πρόβλημα της μετανάστευσης κατά 80%. Αφαιρώντας από τους ψηφοφόρους κάθε κίνητρο να ξαναψηφίσουν τον τραμπ και τους ομοίους του.

Η Ελλάδα (τυχαίο παράδειγμα) εισάγει το 85% των αναγκών της σε ζωοτροφές, σε εξευτελιστικές τιμές. Ο λόγος: Να έχουν οι έλληνες καταναλωτές φτηνό κρέας. Αν η Ελλάδα βασίζονταν σε δικούς της, τοπικούς πόρους, είτε θα έπρεπε είτε να τρώμε κρέας 1Χ / μήνα είτε η κάθε μπριζόλα θα κόστιζε ένα 50ρικο.

Οταν όμως καταδικάζεις 3 αφρικάνικα χωριά σε λιμό, επειδή εσύ γουστάρεις σουβλάκια ντηλίβερυ, μην απορείς μετά που αυτά τα 3 χωριά θα έρθουν να μείνουν στην αυλή σου. Ούτε να απορείς που τα φασισταριά θα μιλάνε εναντίον των μεταναστών και θα παίρνουν 99% ποσοστό.

Είπαμε, μιλάω στον αέρα. Δεν με πειράζει. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει έτσι κι αλλιώς.

Η μόνη μου χαρά θα είναι να δω τους δημοκρατικούς των ΗΠΑ και τους αστους της Ευρώπης να εξαφανίζονται από προσώπου Γης.

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Είχα γνωρίσει κάποτε έναν ωραίο τύπο,  κάναμε μερικά χρόνια παρέα, μετά τα έφερε η ζωή έτσι που χαθήκαμε. Ακαδημαϊκός, δόκτωρ, δόκτωρ (διπλό) της Ιστορίας, καθηγητής σε γερμανικό παν/μιο.

Η επιστήμη της Ιστορίας, θεωρείται στις μέρες μας λίγο μπανάλ, λίγο άχρηστη, λίγο φλούφλικη. Δεν μπορείς να βγάλεις φράγκα με δαύτην, οπότε τι την χρειαζόμαστε;

Μέγα λάθος αυτή η αντίληψη, αλλά ποιος με ακούει;

Ένα από τα πράγματα που τον είχα ρωτήσει ήταν φυσικά το αντικείμενο των διδακτορικών του. Μου απάντησε ότι είχαν σχέση με το πως πήρε ο χίτλερ την εξουσία.

 

Παραξενεύτηκα. Πως είναι δυνατόν στο 2ο μισό του 20ου αιώνα να ασχολείται κάποιος με αυτό το θέμα; Μετά από ώρες κουβέντας κατάλαβα (ο στούρνος) ότι είναι θεμελιώδες. Και εφιαλτικά επίκαιρο.

Πως πήρε λοιπόν ο χίτλερ την εξουσία; Εμείς οι καφενόβιοι των μπλογκ και των καναπέδων τα ξέρουμε βέβαια όλα. Αλλά ας αφήσουμε και έναν κακομοίρη δρ. δρ. της Ιστορίας να πει κι αυτός μια κουβέντα - έτσι συγκαταβατικοί και μεγαλόκαρδοι που είμαστε. Τι είχε βρει λοιπόν αυτός ο φίλος μου;

 

Είχε βρει ότι ο χίτλερ δεν ανέβηκε μια μέρα πάνω σε ένα τραπέζι να κηρύξει τον ΒΠΠ και 60 εκατομμύρια γερμανοί να τον ακολουθήσουν.

 

Ο χίτλερ, 

1) πρώτα πήρε την εξουσία με νόμιμες εκλογές, 

2) μετά διέβρωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς, 

3) μετά τους κατήργησε και 

4) στο τέλος ξεκίνησε έναν μικρό, περιφερειακό, ασήμαντο πόλεμο, 

5) που έμελλε να εξελιχθεί στον ΒΠΠ.

 

Κάπου μετά το βήμα 3 (αφού είχαν πέσει οι θεσμοί) έπρεπε να βρεθεί και ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Ο χίτλερ βρήκε τους εβραίους, οι σημερινοί βρήκαν τους μετανάστες. Τα ίδια τότε, τα ίδια τώρα.

Το σημαντικό - ιστορικά τεκμηριωμένο πλέον - στοιχείο εδώ, είναι ότι για τα βήματα 1 έως 4 ο χίτλερ ακολούθησε λογικοφανείς μεθόδους, που είχαν την στήριξη της πλειοψηφίας. Το 5ο βήμα, έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν τον είχε δει κανένας να έρχεται.

 

Π.χ. για την Ευγονική και την επικράτηση μιας ανώτερης ανθρώπινης Φυλής, ο χίτλερ απλά ακολούθησε τις θεωρίες αμερικανών γενετιστών και πολιτικών, που είχαν μάλιστα τιμηθεί με Νόμπελ. 

Να γιατί ΔΕΝ πρέπει να ακολουθούμε την Επιστήμη, όταν η Επιστήμη δεν συμβαδίζει με την καρδιά μας. 

Παρένθεση: Αυτός είναι και ο λόγος που τους έχω χεσμένους όσους προσπαθούν να δικαιολογήσουν την κρεατοφαγία και τον βασανισμό ζώων με "επιστημονικούς" όρους.

Η ιστορική γνώση, αυτή για την οποία πήρε ο φίλος μου τα διδακτορικά του, είναι ότι πρώτα αλλάζουν οι κανόνες του παιχνιδιού και μετά έρχονται τα βήματα 1 έως 3, με την  συναίνεση του λαού. Οι γερμανοί έδωσαν στον χίτλερ την κυβέρνηση (βήμα 1), επειδή κάποιοι είχαν φτιάξει τους κανόνες του παιχνιδιού - δηλαδή την Δημοκρατία της Βαϊμάρης - έτσι ώστε οι γερμανοί να μην μπορούν να επιβιώσουν.

Κανένας λαός δεν εκλέγει συνειδητά δικτάτορες. Κανένας λαός δεν είναι βλάκας επειδή εκλέγει αυτούς που δεν αρέσουν σε εμάς. Κανένας λαός δεν θέλει πόλεμο. Όποιος τα πιστεύει αυτά, είναι ρατσιστής ο ίδιος.

Όλοι όσοι σήμερα υποστηρίζουν ότι οι λαοί είναι  παραπλανημένα αμόρφωτα πρόβατα - που τάχαμου δεν έχουν δει το Φως το Αληθινό (που το κατέχουμε μόνο εμείς προσωπικά εννοείται) είναι ρατσιστές. Και ανόητοι.

 

Οι αμερικανοί βρίσκονται σήμερα στο στάδιο 3. Την κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών. Ο χίτλερ χρειάστηκε ακριβώς 53 μέρες και το κάψιμο του Ραϊχσταγκ γι αυτό. Δέχομαι στοιχήματα για το αν ο τραμπ καταρίψει αυτό το ρεκόρ. Να δούμε ποιον θα κάψει.

 

Οι ευρωπαίοι βρίσκονται σήμερα κάπου ανάμεσα στα στάδια 1 και 2. Τα καθάρματα παίρνουν σιγά σιγά την εξουσία με εκλογές (στάδιο 1) και έχουν ήδη αρχίσει την αποδόμηση των θεσμών (στάδιο 2). Με την συναίνεση των ευρωπαϊκών λαών.

Οι ιστορικοί ξέρουν τον λόγο: Ούτε οι αμερικάνοι ούτε οι ευρωπαίοι είναι ηλίθιοι. Κάποιος έχει αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. Όπως τότε με την Βαϊμάρη, κάποιος έχει αφαιρέσει από τους πολίτες την δυνατότητα να ζήσουν αξιοπρεπώς και έχει κάνει τα καθάρματα μια φυσιολογική και ελκυστική επιλογή. 

Κάποιος ευθύνεται για το πρώτο βήμα, την δημοκρατική εκλογή των καθαρμάτων. Κάποιος τους έστρωσε το κόκκινο χαλί. Χωρίς αυτόν τον κάποιον τα καθάρματα θα βρίσκονταν εκεί που ανήκουν - στον βόθρο. Και αυτός ο κάποιος είναι μπροστά  στα μάτια μας.

 

Οι δημοκρατικοί στις ΗΠΑ και τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της Ευρώπης είναι 100% υπέυθυνα για την άνοδο των ακροδεξιών. Αυτοί άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού, αυτοί έφεραν τον κόσμο σε απόγνωση, αυτοί έκαναν τα καθάρματα μια ελκυστική επιλογή για τους ψηφοφόρους. 

 

Αυτοί έκαναν τον κόσμο να αηδιάζει στο άκουσμα τους και μόνο. Αυτοί έφεραν τον κόσμο να αδιαφορεί για κάθε Λογική, να ψηφίζει καταδικασμένους απατεώνες για πρόεδρους. Αυτοί έκαναν τους ψηφοφόρους να δέχονται τα πάντα, μόνο και μόνο για να μην  βλέπουν τα μούτρα τους.

Οι ψηφοφόροι προτιμούν να πιστέψουν ότι υπάρχουν εξωγήινες σαύρες, αρκεί να εξαφανιστούν οι πολιτικές των δημοκρατικών.

 

Άλλωστε ο κοινός παρονομαστής του τραμπ και όλων των ακροδεξιών ευρωπαίων καθαρμάτων είναι "αντισυστημικοί". 

Οι ακροδεξιοί παίρνουν 20% στην Γερμανία, 45% στην Γαλλία, 60% στις μικρές ηλικίες, όχι επειδή οι Ευρωπαίοι έγιναν ξαφνικά χαζοί, αλλά επειδή οι ακροδεξιοί προσδιορίζονται σαν αντισυστημικοί. 

Ναι, είμαι χαιρέκακος. Οι δημοκρατικοί δεν πρόκειται να ξαναδούν εξουσία ούτε σε 200 χρόνια. Τα παραδοσιακά ευρωπαϊκά κόμματα γλιστράνε σιγά σιγά σε μονοψήφια ποσοστά. Χαίρομαι πάρα πολύ με αυτήν την κατρακύλα. Και αγοράζω την χαιρεκακία μου με την επόμενη ατομική βόμβα που θα φάω κατακέφαλα.

Γιατί δεν μπορείς μεγάλε να μετράς μόνο τα κέρδη των εταιρειών επί 30 χρόνια (ξεκίνησε επί κλίντον, κορυφώθηκε επί ομπάμια και μέρκελ), να ξεσκίζεις όλους τους μικρούς και τους μεσαίους, να τους φτύνεις και μετά να αναρωτιέσαι γιατί ξαφνικά έγιναν όλοι maga ή afd.

Είναι κοντοπρόθεσμη αυτή η πολιτική. Κοντόφθαλμη. Και πολύ χαίρομαι που πυροβόλησαν τον εαυτό τους στο κεφάλι. 

 

Είτε ίδρυσε μια καραμπινάτη δικτατορία, όπως οι ρώσοι, οι κινέζοι και οι ισλαμιστές. Οπότε κάνεις ότι θέλεις, σφάζεις όποιον διαφωνεί και έχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο.

Είτε οφείλεις - για ΔΙΚΟ ΣΟΥ συμφέρον - να κρατάς την πλειοψηφία του λαού σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Κι ας μην κερδίσουν οι φίλοι σου των εταιρειών 500 δις, ας βολευτούν με 490 δις βρε αδερφέ.

Αλλιώς έρχεται ένα κάθαρμα σαν τον τραμπ ή το afd και σου παίρνει τα σώβρακα. Και πολύ καλά σου έκανε.

 

Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την άνοδο των καθαρμάτων, συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Δεν έγινε τίποτα, business as usual, όλα είναι ΟΚ, εμείς είμαστε τέλειοι, οι ψηφοφόροι φταίνε που ξύπνησαν μια μέρα και αποφάσισαν να γίνουν maga και afd, έτσι στο ντούκου.

 

Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζουν να αυτοπυροβολούνται. Ιδού οι πραγματικοί Ηλίθιοι. Όλοι αυτοί και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού που εξαντλούν την ύπαρξη τους με το να αποδεικνύουν το πόσο κακός είναι ο τραμπ, ή το afd, ή η λεπέν ή η μελόνι. 

Και είναι τόσο ηλίθιοι που δεν καταλαβαίνουν ότι αν δεν αλλάξουν δραστικά, θα εξαφανιστούν (και θα χαρώ με αυτό) .

 

Ο τραμπ μεγάλε μπορεί να είναι όσο κακός θέλει, γιατί εσύ του το επέτρεψες. 

Ο τραμπ μπορεί να πιάνει γυναίκες από το ΧΧΧ, να σκοτώνει βρέφη, να βάλει φωτιά στο Καπιτώλιο άμα γουστάρει (το Ραιχσταγκ που λέγαμε), γιατί οι φλόγες ταιριάζουν χρωματικά με το μαλλί του. Και δεν έχει νόημα να τσιρίζεις σαν υστερική θείτσα για το πόσο κακός είναι. 

 

Γιατί αυτοί που ΕΣΥ κατέστρεψες, θα του δίνουν την εξουσία ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Οτιδήποτε και αν αποδείξεις εσύ. Τις αποδείξεις σου τις έχουν γραμμένες, γιατί ξέρουν ότι εσύ ευθύνεσαι για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

 

Τους κανόνες του παιχνιδιού, εσύ τους άλλαξες. Όσο είχες την εξουσία έπρεπε είτε να καταργήσεις τις εκλογές είτε να φροντίσεις αυτούς που θα σε ψηφίσουν. Εσύ προτίμησες τις μίζες από τις εταιρείες. Τώρα είναι αργά.

 

* * *

Μια ειδική αναφορά στα σοσιαλμηδια. Που αποτελούν ένα ακόμα παράδειγμα για το πόσο άλλαξαν οι κανόνες. Αλλά κυρίως αποτελούν μια ακόμα απόδειξη για το πόσο Ηλίθιοι  είναι αυτοί που έφεραν τον τραμπισμό στην εξουσία. Αλαζόνες μέχρι το μεδούλι, καταρέουν και ακόμα δεν θέλουν να αποδεχτούν ότι έκαναν λάθος. Δεν πειράζει, θα τους το δείξουν οι ψηφοφόροι.

 

Πρώτος ο ομπάμιας  βασίστηκε για την εκλογή του στα σόσιαλμηδια. Έτσι λέγεται τουλάχιστον. Μετά βγήκαν οι διάφοροι wannabe μαυρογυαλούροι και θέλησαν να μιμηθούν τις μεθόδους ομπάμια.

 

Π.χ. στην Ελλάδα έχουμε την δεξιά υπόγα και την αριστερή υπόγα. Δηλαδή έναν στρατό από καθικάκια συκοφάντες που πληρώνονται για να διατηρούν από 1000-2000  λογαριασμούς στα σόσιαλ ο καθένας και να τραμπουκίζουν ασύστολα υπερ αυτού που τους πληρώνει. Συμπληρωματικά, πλούσιοι μαυρογυαλούροι με φιλοδοξίες Αρχηγού έχουν τις δικές τους προσωπικές υπόγες. Μεγαλολαμόγια, ιδιοκτήτες ΠΑΕ και ΚΑΕ διατηρούν κι αυτοί τις δικές τους υπόγες κ.ο.κ. 

Χοντρικά, μόνο όποιος διαθέτει δικιά του υπόγα μετράει.

Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Φυσικά ο τραμπ είχε και έχει τις δικές του υπόγες. Έχει μάλιστα ολόκληρο σοσιαλμηδιο δικό του (προχώ κατάσταση). Τα γερμανικά καθάρματα διατηρούν δικές τους υπόγες - μόνο που στα γερμανικά τις λένε αλλιώς. 

 

Προσαρμόζουν μάλιστα  όοοοοοολη την δημόσια παρουσία τους πάνω στις υπόγες. Π.χ. τα καθάρματα του afd δεν βγάζουν τους παραδοσιακούς λόγους ενός πολιτικού στις δημόσιες εμφανίσεις τους, ούτε στις συνεντεύξεις που δίνουν στα ΜΜΕ. Όποτε μιλάνε, οτιδήποτε λένε,  είναι μια αλυσίδα από προκατασκευασμένες ατάκες. Οτι και να τους ρωτήσεις, θα απαντήσουν το πολύ με 180 χαρακτήρες - είναι το όριο για τα σόσιαλ. Μετά η δική τους υπόγα θα πάρει την απάντηση και θα την διαδώσει σε dt.

 

Το afd πήρε ένα γενικό 20% προχθές. Αλλά το δράμα βρίσκεται αλλού. Πήραν 35% - 40% στις νεαρές ηλικίες. Το αργότερο στις επόμενες εκλογές, οι νεαρές ηλικίες θα κυριαρχήσουν. Καθαρά θέμα χρόνου.

 

Πληρώνουν τις ινφλουενσερούδες να δείχνουν συνταγές μαγειρικής και συμβουλές για καλό σεξ, μαζί με προπαγάνδα για το afd. Τα μισά 18χρονα πιστεύουν ότι μόνο με afd θα μπορέσουν να γαμήσουν. Εσύ ο μπούμερ το θεωρείς θεότρελο, τα 18χρονα το θεωρούν αυτονόητο. Και μάντεψε ποιος θα είναι 45% πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές.

 

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι το afd, η λεπέν, ο τραμπ και οι υπόγες που διαθέτουν. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι άλλοι είναι τόσο ηλίθιοι που προσπαθούν να τους μιμηθούν. Ξεχνώντας ότι όσο παίζεις με τους κανόνες του εχθρού σου, είσαι χαμένος από χέρι.

 

Πραγματικά, πιστεύεις ότι αν αφήσεις το κινέζικο τικτοκ να καθορίζει το ποιος θα βγει κυβέρνηση στις ΗΠΑ ή στην Γερμανία, έχεις ελπίδες να βγεις ποτέ; Δηλαδή ΠΟΣΟ πανύβλακες πρέπει να είναι στο δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ (και της Ευρώπης) για να ετοιμάζουν τικτοκ στρατηγική για τις επόμενες εκλογές; 

 

Ο τοξικός συνδυασμός Βλακείας και Αλαζονείας. 

Θεωρούν τους εαυτούς τους όχι μόνο σωστούς αλλά και αήττητους.

Περιμένουν να παίξουν στο γήπεδο του αντίπαλου, με τους κανόνες του αντίπαλου, με διαιτητή έναν κινέζο που είναι κολλητάρι του αντίπαλου και περιμένουν να κερδίσουν.

 

Δεν πειράζει. Όταν φτάσουν στην ανυπαρξία, _ίσως_ συνειδητοποιήσουν την βλακεία τους. Θα είναι αργά βέβαια, γιατί μέχρι τότε θα έχουμε όλοι είτε ρωσικό, είτε κινέζικο είτε ιρανικό διαβατήριο.

 

* * * 

Υ.Γ. Θα χρησιμοποιούσα στο ποστ τους όρους παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός, αλλά βαρίεμαι αφόρητα να μπλέξω με τον ακριβή ορισμό της κάθε λεξούλας. Γράφω λοιπόν "πολιτικές των δημοκρατικών" και όλοι ξέρουμε τι εννοώ.

Υ.Υ.Γ. Για τον πόλεμο ετοιμάζω ήδη ένα πλοίο να ξανοιχτώ. Αν δεν φτάσουν τα πυρηνικά στην μέση του Ωκεανού, είμαι έτοιμος να τρέφομαι από φύκια για το υπόλοιπο της μικρής ζωής μου.

Μιά ματιά στο μέλλον

Αυτό το ποστ έχει δύο ενότητες. 

Στην πρώτη παίρνω αποσπάσματα από ένα λογοτεχνικό αριστούργημα και τα χρησιμοποιώ σαν ξεκίνημα για δικούς μου συνειρμούς. 

Τα δικά μου λόγια δεν μειώνουν φυσικά ούτε στο ελάχιστο το λογοτεχνικό αριστούργημα, που παραμένει αξεπέραστο. 

 

Για κανονικούς ανθρώπους, δεν χρειάζεται να διαχωρίσω τι αποτελεί απόσπασμα από το λογοτεχνικό έργο και τι είναι δικό μου. Επειδή όμως ίσως στο μέλλον πέσει και κάποιο βούρλο σε αυτό το ποστ, βάζω τα αποσπάσματα από το λογοτεχνικό αριστούργημα σε δική τους γραμματοσειρά.

 

Στην δεύτερη ενότητα δίνω μερικά αυτοβιογραφικά στοιχεία για το πως και το γιατί έκανα αυτές τις σκέψεις.

* * *

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.

Ρωσία.  Η σιχαμένη ορθόδοξη εκκλησία ευλογάει τον στρατό που εισβάλλει σε μια ξένη χώρα και σκοτώνει αμάχους, παιδιά και ζώα. Υπάρχει ρωσικό όπλο που έχει τον κωδικό satan. Και υπάρχει φωτογραφία ορθόδοξου τραγόπαπα που ευλογάει τον σατανά.

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος Αμαρτίες. Μιλιούνια. Σχεδόν όλες τις ονομάζουν Αρετή, γιατί οι επιτήδειοι ξέρουν να παίζουν με τις λέξεις και να διαστρέφουν τις έννοιες. 

Αλλά μόνο ένα παράδειγμα ξέρω από Αμαρτία που την είπαν Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.

Χαμερπής, μισαλλόδοξη, εμετική ορθόδοξη εκκλησία που γλείφει τα απόκρυφα του σατανά και ενός δικτάτορα.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.

Όλοι είμαστε  λείψανα παλιών άστρων. Κάθε μόριο, κάθε άτομο του σώματος μας υπήρξε κάποτε κομμάτι ενός άστρου που εξερράγη και έσβησε. Βιοχημικά, είμαστε 100% λείψανα παλιών άστρων, στριμωγμένα πάνω σε έναν μικρό πλανήτη, σε μια γωνιά αραχνιασμένη του ουρανού.

 

Όλα αυτά είναι μπανάλ, η επιστήμη τα ξέρει εδώ και δεκαετίες. Με μια μικρή, ανατριχιαστική λεπτομέρεια: Ο Ποιητής τα έγραφε αυτά πριν τα ανακαλύψουν οι επιστήμονες.

 

Η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νούς. Ποιος νους; Ο δικός μου; Ο δικός σου; Όλων μας; Ένας παγκόσμιος νούς, σαν ανεξάρτητη οντότητα;

Την βλέπω την καταιγίδα να έρχεται. Αλλά δεν βλέπω τον νου που την γέννησε, ή θα την γεννήσει.

Είχα την ατυχία να γεννηθώ σε Μαύρους Αιώνες, κανένας λυτρωτής στον ορίζοντα.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις θα φρίξει. 

-- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο

-- Βλέπω τα πελέκια στο αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών

-- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων

Τα έργα των σημερινών κυβερνητών θα πληρωθούν, είναι σίγουρο.

Δεν υπάρχει πιο αλαζονικό έθνος από τους πολίτες των ΗΠΑ. Ένα αηδιαστικό μάτσο αμόρφωτοι κουμπουροφόροι που ούτε ξέρουν ούτε θέλουν να μάθουν. Και θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο όλων.

Αυτοί είναι πιο κοντά από όλους στην σφήκα και στο ξινόχορτο. Αυτό τους αξίζει, δεν νιώθω κανέναν οίκτο.

Οι έμποροι θα σκύψουν να μαζέψουν τα κέρδη τους από τα πτώματα τους. Γιατί αυτοί θα ξεπατωθούν πρώτοι.

Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.

Πόσο πιο ακριβής περιγραφή των σόσιαλμηδια μπορεί να υπάρξει; Μισόν αιώνα πριν εφευρεθούν κινητά και σόσιαλμηδια ο Ποιητής όχι μόνο προβλέπει την ύπαρξη τους αλλά και τις επιπτώσεις που θα έχουν.

Αποχαυνωμένοι νάρκισσοι Φίλιπποι και Ροβέρτοι με επιτηδευμένες κομμώσεις, χτενίζουν με καρφί το μαλλί τους. Γεμάτοι τατουάζ - με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους. 

Για τα γύναια, που θα καταπλαγούν - γιατί μόνο αυτό θέλουν.

Ναρκισσευόμενοι Ροβέρτοι ασχολούνται με το πόσα λάικ έπιασαν, ενώ δίπλα τους υποφέρουν ζώα και άνθρωποι.

Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.

Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.

Κακάσχημοι άνθρωποι που ζούν σε κακάσχημα κτίρια, σε ένα πρώην πανέμορφο τοπίο που το έχουν ξεπατώσει και τσιμεντώσει. Και κάψει και τσιμεντώσει. Και ξανακάψει και ξανατσιμεντώσει. Και ξανακάψει και ξανατσιμεντώσει. 

Κλωνοποιημένα θύματα της μαζικής μόδας που θεωρούν τους εαυτούς τους σαν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό. 

 

Το κάλλος στις μύγες της Αγοράς - που στις μέρες μας λέγεται μόδα.

 

Τι άλλο να δείξει η πόρνη, που δεν έχουν ήδη δείξει τα 12χρονα;

 

Η - φανερή - πόρνη στις μέρες μας είναι μια αξιοπρεπέστατη κυρία που κάνει ένα δύσκολο και επικίνδυνο επάγγελμα. Τις περισσότερες φορές από ανάγκη.
Αυτή η πόρνη έχει πολύ μεγαλύτερη σεμνότητα και αξιοπρέπεια από τις πουτάνες και τα πουτανάκια των σόσιαλ. Wannabe και μη. Που εξευτελίζουν τον εαυτό τους για μερικά λάικ. Που "τα κάνουν όλα" για τα φράγκα.

-- Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια

-- Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών

Πολύ σύντομα θα έχουμε 4 δισεκατομμύρια ξελιγωμένους αυνάνες να πληρώνουν για να πάρουν μάτι (ή να πηδήξουν) 4 δισεκατομμύρια πουτάνες. Το πιο απλό και φυσικό πράγμα του κόσμου είναι ήδη παγκόσμιο εμπόρευμα με τζίρο δισεκατομμυρίων.

 

Είναι επακόλουθο να γίνει πέτρινο άγαλμα η Μυρτώ, η πόρνη από την Σίκινο. Αφού όλα γύρω από αυτήν  θα γυρίζουν.

Για κάθε σαιτ που σου δείχνει το πως να γίνεις επιστήμονας, το πως θα φροντίσεις ένα ζώο που σε έχει ανάγκη, το πως θα κάνεις οτιδήποτε δημιουργικό, υπάρχουν 1000 σάιτ που σου δείχνουν το πως να γίνεις πουτάνα. Πως να βάφεσαι, πως να κουνιέσαι, τι να φοράς και σε ποιο σώου θα πουλήσεις καλύτερα την παρθενιά σου.

Για κάθε ενημερωτικό σαιτ, για κάθε επιστημονική πληροφορία, υπάρχουν 1000 ρηαλιτοπαίχνιδα και dating εκπομπές που σου δείχνουν το πως, πότε και ποιον θα γαμήσεις.

Φυσικά θα υπάρχει μια ετήσια κλήρωση ζευγαριών, αφού - εκτός από τα κέρδη των εταιρειών - τίποτα άλλο δεν παίζει ρόλο. Κάποιοι θα επιφορτιστούν - μέσω κλήρωσης - με την διαιώνιση του είδους.

Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.

-- Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.

-- Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών

Να ρίξουμε μια ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων μηνών; Υπάρχει έστω ένας από τους κυβερνήτες (δικτάτορες) των 3 ισχυρότερων χωρών - ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα - που να μην μετράει την ανθρώπινη πραμάτεια του κηρύσσοντας πολέμους;

Υπάρχει έστω ένας από δαύτους που δεν ζει στην οσμή των πτωμάτων;

 

-- Βλέπω την διαρή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

-- Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.

Η μόνη ακτίνα ελπίδας στους Μαύρους Αιώνες που ζούμε. 

 

Αποκλείεται να αλλάξουμε εμείς κάτι. Η Φύση θα ξεσηκωθεί και θα μας ξεσκίσει. Η διαρκής επανάσταση φυτών και λουλουδιών. Και ζώων. Των ζώων που κακοποιούμε φριχτά κατά εκατομμύρια, κάθε μέρα, κάθε λεπτό.

Όλα αυτά θα ξεσηκωθούν και θα οργώσουν το ανθρώπινο είδος κάτω από το χώμα.

Διαρκής επανάσταση φυτών, λουλουδιών και ζώων. Σε αυτά ανήκει η Γη.

Ίσως κάποτε, αφού το ανθρώπινο είδος έχει εξαφανιστεί, να προβάλλουν στον ορίζοντα οι κανονιοφόροι του Έρωτα. Δηλαδή της Ζωής. Της καινούργιας Ζωής, που θα ανατείλλει.

Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.

Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. 

Η γενιά των 700 ευρώ, που έγινε η γενιά των 250 ευρώ. Η γενιά Ζ, ή μιλλένιαλς, ή όπως αλλιώς τους λένε. Μια αποχαυνωμένη γενιά, κολλημένη σε ένα κινητό. Με ήδη γερασμένο αίμα, έρμαιο των εμπόρων.

 

Όνειρα συντηρημένα σε κουτιά, μυριάδες. Η μαζική κουλτούρα. Κλωνοποιημένες γενιές αγοράζουν μαζικά τα ίδια ρούχα, τα ίδια στολίδια, πηγαίνουν όλοι μαζί στον ίδιο μήνα στα ίδια μέρη (μαζικός τουρισμός), τραγουδώντας τα ίδια τραγούδια. Και νομίζουν ότι περνάνε τέλεια, το διατυμπανίζουν διαρκώς στα σόσιαλ.

Όνειρα συντηρημένα σε κουτιά. ΟΝΕΙΡΑ ΣΥΝΤΗΡΗΜΕΝΑ ΣΕ ΚΟΥΤΙΑ, ΜΥΡΙΑΔΕΣ. 

Και αυτό γράφτηκε το 1959 !!! Εξηνταέξι χρόνια πριν.

Και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Γιατί την πραγματική φύση δεν την θέλει κανείς. Δεν φέρνει κέρδος βλέπεις.

Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.

Φεντανυλ. Κοκαϊνη. Κρακ. Ηρωϊνη. (Μεθ)Αμφεταμίνες. Ζάναξ. Πόσα γραμμάρια ευτυχίας χρειάζεσαι άραγε;

Δέκα εκατομμύρια ζάναξ καταναλώνουν οι έλληνες. Κάθε μήνα. Μέτρα τα κεφάλια των κατοίκων. Κεφάλι και χάπι. Κάθε μήνα, λίγα γραμμάρια ευτυχίας. Όχι ότι οι άλλοι πάνε καλύτερα. Απλά τυχαίνει να έχω διαβάσει το νούμερο για την Ελλάδα. Κάθε μήνα.

Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει την γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. 

Ν' αψηλώσουν τα χόρτα, για να κρύψει η αναγεννημένη Φύση τα αποκαϊδια και το τσιμέντο.

Η γυναίκα σαν αχτίδα του ήλιου, γιατί χωρίς την γυναίκα δεν γίνεται τίποτα. 

Ελεύθερος έρωτας είναι η μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει.

Η καινούργια αρχή.

 

Εμείς οι έμπειροι ξέρουμε, ότι στον ελεύθερο έρωτα το δύο είναι το μαγικό νούμερο. Γι αυτό θα λατρέψουμε την γυναίκα και θα την πλαγιάσουμε πάνω στα χόρτα. Γιατί εκεί ταχθήκαμε.

Και θα λάβουνε να όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

Είθε

* * *

 

Έχω ήδη γράψει ότι διάβασα πολύ μικρός πολλά βιβλία, χωρίς να τα καταλαβαίνω. Αυτό ποτέ δεν με ενόχλησε, επειδή τα ξανα- και ξαναδιάβασα, καταλαβαίνοντας κάθε φορά όλο και περισσότερα. 

 

Από τότε θεωρούσα ότι με το να καταλαβαίνω έστω το 10% της Ιλιάδας είμαι κλάσεις καλύτερος από τους άλλους. 

Τους άλλους, που αν τους ρωτήσεις τι ήταν ο Όμηρος, θα σου απαντήσουν τερματοφύλακας. 

Και αν τους ρωτήσεις τι ήταν η Ιλιάδα, θα σου απαντήσουν γκουρμέ πιάτο σε εκπομπή μαγειρικής.

Έξω από αυτό, ανακάλυψα και κάτι άλλο, που δεν το είχα προβλέψει: Με τις επαναλήψεις μάθαινα τα κείμενα απ' έξω. Όχι όλα φυσικά, ούτε στην πλήρη τους έκταση, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Αλλά αυτά που με συνάρπαζαν, τα αποστήθιζα.

Το Άξιον Εστί ήταν η μοναδική εξαίρεση. 

Αυτό όντως το αποστήθισα από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη ;-) 

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, έχω ξεχάσει μερικά αποσπάσματα. Αλλά τα περισσότερα είναι ακόμα στο μυαλό μου.

Με τον καιρό, κατάλαβα ότι είμαι "αποστηθάκιας", όχι μελετητής.

Κάποιον που διαβάζει και αποστηθίζει χωρίς να καταλαβαίνει, τον λέμε παπαγάλο. Η αποστήθιση και η παπαγαλία είναι αρνητικά φορτισμένες λέξεις. Εναν δάσκαλο, ένα σχολείο που προωθεί την παπαγαλία, το θεωρούμε σκάρτο.

Αντίθετα ο μελετητής θεωρείται - και είναι - το επιθυμητό πρότυπο. 

 

Υπάρχουν όμως μερικά μειονεκτήματα για τον μελετητή και μερικά πλεονεκτήματα για τον αποστηθάκια, σαν εμένα. Αν δεν τα έχεις ζήσει από κοντά, δεν τα διακρίνεις με την πρώτη.

Ο μελετητής πρέπει να αποκοπεί από την καθημερινότητα του για να μελετήσει ένα έργο. Αν είναι μουσικό κομμάτι, πρέπει να εξασκηθεί. Αν είναι λογοτεχνία, πρέπει να διαβάσει (πρέπει πρώτα να φτιάξει ένα ήσυχο περιβάλλον, για να συγκεντρωθεί). Αν είναι επιστημονικό σύγγραμμα, χρειάζεται δοκιμές. Επίσης χρειάζεται παραπομπές, βιβλιογραφία, σημειώσεις. Και χρόνο. Πάρα πολύ χρόνο. Υπάρχουν μελετητές που μελετάνε το αντικείμενο τους για δεκαετίες. Και καλά κάνουν φυσικά.

Συμπερασματικά, ο μελετητής "κατέχει" το αντικείμενο της μελέτης του, _μόνο_ για όσο χρόνο διαθέτει να ασχοληθεί μαζί του. Που μπορεί να είναι από 24 ώρες/24ωρο μέχρι μηδέν. Γιατί ίσως έχει 100 άλλες υποχρεώσεις.

Εγω δεν μπορώ να είμαι μελετητής, γιατί κάνω 100 πράγματα ταυτόχρονα και δεν έχω την υπομονή, την βάσανο για να ασχοληθώ με ένα αντικείμενο σε μια συγκεκριμένη ώρα.

Σαν αποστηθάκιας, σε αντίθεση με τον μελετητή, ένα έργο είναι κτήμα μου παντού και πάντα. Βρίσκεται αποστηθισμένο στο μυαλό μου και μπορώ να το ανασύρω σε dt. Ούτε αυτοσυγκέντρωση χρειάζομαι, ούτε ειδικούς χώρους, ούτε τίποτα άλλο. Μπορώ να ασχολούμαι με το αντικείμενο μου όσο οδηγάω, περπατάω, προγραμματίζω στο pc ή καθαρίζω φασολάκια.

Αυτό ακριβώς έγινε με το Άξιον Εστί, αλλά και με τα πολλά άλλα έργα που αποστήθισα κατά καιρούς. Τα είχα μόνιμα στο μυαλό μου και σε οτιδήποτε βίωσα, μπορούσα να τα εντάξω. Έβλεπα κάτι στον δρόμο και αμέσως είχα μπροστά μου στίχους από το Άξιον Εστί. Συνειρμικά, μπορούσα και μπορώ να εντάξω σχεδόν το οτιδήποτε με κάποιον στίχο από κάποιο ποίημα ή τραγούδι που ξέρω.

Αυτό με βοηθάει να καταλάβω όλο και καλύτερα το αποστηθισμένο κείμενο. Γιατί βλέπω που κολλάει και που όχι. Με βοηθάει επίσης να αντιδράω κάθε φορά "σωστά" σε αυτά που βιώνω. Όπου "σωστά" = σύμφωνα με το έργο που αποστήθισα.

Εκατοντάδες οι περιπτώσεις στην ζωή μου που φέρθηκα όπως (νόμιζα ότι) θα φέρονταν ο Αχιλλέας, ο Έκτορας, ο Αίαντας και ο Αφηγητής από το Άξιον Εστί.

 

Αν μου ζητούσαν να περιγράψω το πως έζησα, έξι στίχοι είναι αρκετοί

Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις το δικό σου νόημα, είπε

Πριν από την καρδιά σου θα 'ναι αυτή

και μετά πάλι αυτή θ' ακολουθήσει

Τούτο μόνο να ξέρεις:

Ότι σώσεις μες στην αστραπή

καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει

Η πρώτη ενότητα αυτού του ποστ κάνει αυτό το πράγμα. Ξεκινάει από αποσπάσματα από το Προφητικόν και ξετυλίγει ένα κουβάρι δικών μου σκέψεων.

 

Η πρώτη σκουντιά

Τα 11-12 μου χρόνια ήταν μια πολύ άβολη περίοδος για μένα. Η παιδική ηλικία ήταν πίσω μου. Αυτός ο ροζ κόσμος που μπορείς να λες και να κάνεις το οτιδήποτε χωρίς επιπτώσεις. 

Από την μια μεριά, όλες μου οι ορμόνες με έσπρωχναν μπροστά, προς την ενήλικη ζωή. Από την άλλη, έβλεπα ένα τραίνο να έρχεται καταπάνω μου και σκεφτόμουν, που πας ρε Καραμήτρο;

 

Οι μεγάλοι (μαζί και οι γονείς μου) με αντιμετώπιζαν σαν παιδί-θαύμα, έδειχναν λίγο δέος απέναντι μου. Τόσο για εσωτερικούς όσο και για εξωτερικούς λόγους.

Εν μέρει, ήταν δικαιολογημένο. Όντως δεν ήμουν σαν τα άλλα 11-12χρονα. 

Πρώτος στα μαθήματα και μάλιστα χωρίς να διαβάζω. Διάβαζα / ρούφαγα δεκάδες εξωσχολικά βιβλία και έβγαζα δικά μου - ανορθόδοξα - συμπεράσματα. Π.χ. ήμουν ήδη άθεος και ήξερα ακριβώς το γιατί. Επίσης ένιωθα άπατρις και πολίτης του κόσμου (στα 11 μου αυτό ήταν ανερμάτιστο). Εκ των υστέρων, ξέρω ότι καταλάβαινα το 1/10 από όσα διάβαζα. Αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε τότε από το να κάνω σκέψεις.

Σε πρακτικό επίπεδο, έφτιαχνα πράγματα με τα χέρια μου και χρησιμοποιούσα εμπειρικά κανόνες ναυπηγικής και αντοχής υλικών. Την θεωρία την έμαθα 10 χρόνια αργότερα στο Πολυτεχνείο.

Ταυτόχρονα, είχα πολύ πρόωρη ανάπτυξη. Σήμερα, σαν ενήλικας, η εμφάνιση μου, ο σωματότυπος μου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αλλά αυτόν τον σωματότυπο τον είχα αποκτήσει ήδη στα 11 μου. Οπότε για τους συνομήλικους μου ήμουν κάτι ανάμεσα σε Γκοτζίλλα και Κινκ Κονγκ. Στους περισσότερους ενήλικες - τους αρσενικούς - έριχνα ήδη από τότε μισό έως ένα κεφάλι.

Οπότε ήταν λογικό να με αντιμετωπίζουν σαν ούφο. Ένα θεόρατο ατσούμπαλο αγόρι που μπορούσε να κατασκευάζει πράγματα που κανένας δεν κατανοούσε. Που διάβαζε Αριστοτέλη, Παπαδιαμάντη και Καζαντζάκη. Οκ, καταλάβαινε ένα ελαχιστότατο κλάσμα από αυτά. Αλλά οι άλλοι - μικροί και μεγάλοι - δεν καταλάβαιναν ούτε αυτό το κλάσμα.

Όλα αυτά τα κουλά συνδυάζονταν με μια πρωτοφανή χαζομάρα και ανικανότητα σε απλά πραγματάκια της καθημερινής ζωής. Π.χ. δεν ήξερα ότι για να περάσω απέναντι έπρεπε να ανάψει το φανάρι των πεζών πράσινο. Δεν ήξερα ότι τα περίπτερα πουλάνε σοκολάτες και δεν ήξερα τι αξία έχουν 3 ευρώ (οκ, τότε ήταν ακόμα δραχμές). Δεν ήξερα να φέρομαι, ούτε το πως πρέπει να μιλάω σε άλλους κ.ο.κ. Μηδέν κοινωνικοποίηση. Σε ότι αφορούσε την απλή καθημερινότητα, έλεγα και έκανα διαρκώς μαλακίες. Που τις καταλάβαινα εκ των υστέρων και ένιωθα ντροπιασμένος, ρεζίλι.

Από την μια ο Καζαντζάκης και οι πολύπλοκες κατασκευές, από την άλλη έπρεπε να με πιάσει κάποιος από το χέρι για να με περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Μύλος...

* * * *

Αντίθετα με μένα, οι γονείς μου ήταν κοινωνικοί άνθρωποι. Ήταν λοιπόν κάτι συνηθισμένο να βρίσκομαι συχνά σε γλέντια - μια αφορμή την εύρισκαν πάντα. Από αυτά τα τυπικά ελληνικά γλέντια, όπου μαζεύονται 40 άτομα, όλοι τα οργανώνουν όλα - ταυτόχρονα - την τελευταία στιγμή, φωνάζουν σαν να ήταν 90 άτομα, τρώνε σαν να ήταν 120, γελάνε, χορεύουν και στο τέλος παίρνουν και τάπερ για το σπίτι ;-)

Ήμουν λοιπόν 11,5 χρονών και ήταν Κυριακή του Πάσχα. Σε γλέντι φυσικά.

 

Το εξέχον πρόσωπο στο γλέντι δεν ήμουν εγώ, ήταν ο γιός ενός από τους διοργανωτές.  Είχε φύγει για σπουδές στην Αγγλία και βρίσκονταν τώρα στην Ελλάδα για διακοπές, μαζί με την Αγγλίδα κοπέλα του. Ένα ζευγάρι 20-21χρονων. 

 

Οι γονείς του καμάρωναν για τον γιο που έβγαλαν - κοτζαμ μέλλων πτυχιούχος από την Αγγλία. Οι καλεσμένοι καμάρωναν - και μάλλον ζήλευαν - τον έλληνα παίδαρο που βρήκε αγγλίδα γυναίκα. Ο ίδιος καμάρωνε γενικώς για όλα.

Η κοπέλλα ήταν πολύ συνεσταλμένη. Χαμογελούσε πολύ προς όλους, αλλά δεν μίλαγε καθόλου. Λογικό. Η ίδια δεν ήξερε ούτε λέξη ελληνικά. Βρίσκονταν σε έναν κόσμο εντελώς άγνωστο, καινούργιο και λίγο εξωτικό. 

Κανένας - εκτός από το αγόρι της - δεν ήξερε ούτε μια λέξη αγγλικά. Όλοι φώναζαν όλοι μαζί ότι τους κατέβει, την χτύπαγαν στην πλάτη χωρίς να την ρωτήσουν, γέλαγαν μπροστά της την ώρα που έτρωγαν, με γεμάτο στόμα. Χωρίς αυτή να καταλαβαίνει το γιατί γελάνε όλοι αυτοί.

Όλος αυτός ο καμβάς της ευτυχίας και του γλεντιού είχε βαθιές ρωγμές και τις είδα εκείνη την ημέρα πρώτο χέρι. 

Πρώτες και καλύτερες οι γυναίκες. Εκμεταλλευόμενες το ότι η κοπέλλα δεν ήξερε την γλώσσα, κουτσομπόλευαν ασταμάτητα. Πως είναι έτσι το δέρμα της, τα μαλλιά της, το φόρεμα της; Γιατί κινείται έτσι, γιατί γέλασε τώρα, τι βλάχους έχει εκεί στην Αγγλία για οικογένεια; (γιατί όπως όλοι ξέρουμε, αν δεν είσαι έλληνας δεν ξέρεις να ζεις). Φαρμάκι, ζήλεια και μοχθηρία στα κρυφά, ενώ στα φανερά γελάμε, χτυπάμε στην πλάτη και δίνουμε φιλάκια.

Εγώ περνούσα απαρατήρητος μέσα σε όλο αυτό το τζέρτζελο - παρά το γκοτζιλικών διαστάσεων παρουσιαστικό μου. Ήμουν ευχαριστημένος που δεν χρειάζονταν να πω ή να κάνω το οτιδήποτε, μόνο να τρώω. Συμπτωματικά καθόμουν απέναντι ακριβώς από το ζευγάρι και παρατηρούσα.

Όπως γίνεται πάντα σε τέτοια γλέντια, τα πιάτα με τους μεζέδες πηγαινοέρχονταν - μαζί με την απαραίτητη οχλαγωγία - στο τραπέζι. Τυπικά ήταν μεν Πάσχα και όλοι γιόρταζαν, αλλά το ζευγάρι είχε την τιμητική παρουσία. Οπότε οι καλύτεροι μεζέδες πήγαιναν πρώτα σε αυτούς.

Η κοπέλλα δοκίμαζε πολύ λίγο, από πολύ λίγα πιάτα. Στα περισσότερα κούναγε αρνητικά το κεφάλι, χαμογελώντας. Κάποια στιγμή, ακούστηκε η λέξη "βήγκαν". Κανένας δεν ήξερε τι σημαίνει αυτή η λέξη. 

Το μόνο που κατάλαβαν όλοι ήταν ότι βήγκαν = μια ακατάδεχτη που δεν ξέρει να ζει και περιφρονεί τους μεζέδες μας. Ιδίως, αυτούς που έχουν κρέας μέσα.

Ώσπου έφτασε το τυπικό πασχαλινό αρνί στην σούβλα. Άκουσα πίσω μου ένα μισόλογο "πρόσεξε να δεις τι έχει να γίνει τώρα". Ήταν δλδ προσχεδιασμένο. 

Πριν καταλάβω το τι λένε και γιατί, έσκασε το αρνί ολόκληρο, με ανοιγμένο το κεφάλι ακριβώς μπροστά στην κοπέλα. Να φαίνεται το μυαλό του ζώου. Με ένα πηρούνι πήραν μια μπουκιά αρνίσιο μυαλό και την έβαλαν (χωρίς να ρωτήσουν) στο πιάτο της.

Η κοπέλα τινάχτηκε πίσω τρομαγμένη. Παραπάτησε, σηκώθηκε και έφυγε τρέχοντας προς την αυλή, εκεί που ήταν παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα. Μόνη της. Κάποιοι χασκογέλασαν. Κάποιοι άφησαν ένα σχόλιο που δεν άκουσα. Το αγόρι της, ατάραχο, συνέχισε να τρώει, σαν να μην έγινε τίποτα. Ελπίζω να τον χώρισε τον μαλάκα στο ίδιο δευτερόλεπτο που πάτησε το πόδι της πίσω στην πατρίδα της.

Το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι κάτι είχε σπάσει μέσα μου. Κάτι δεν πήγαινε ΚΑΘΟΛΟΥ καλά, την ίδια στιγμή που όλοι έδειχναν τρισευτυχισμένοι, γλεντούσαν. Ήταν ίσως εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο που έγινα ενήλικας και άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο; Δεν ξέρω.

Σηκώθηκα ήσυχα, χωρίς λέξη, χωρίς να δημιουργήσω υποψίες. Προσποιήθηκα ότι πηγαίνω στην τουαλέτα. Βγήκα έξω και την έψαχνα. Την βρήκα μισοκρυμμένη ανάμεσα στα αυτοκίνητα, καθισμένη σε ένα πεζούλι, να κλαίει με αναφυλλητά. Τα χέρια στο πρόσωπο.

Στάθηκα μπροστά της, σε 2 μέτρα απόσταση. ´Ηρεμος, αμίλητος. Ένα τεράστιο ατσούμπαλο πλάσμα που μέχρι πριν μισό λεπτό ήξερε μόνο τον εαυτό του, έβλεπε ξαφνικά ένα άλλο ανυπεράσπιστο και αδύναμο πλάσμα να κλαίει. Δεν μίλησα, τι να έλεγα; Ούτε εκείνη ήξερε την γλώσσα μου, ούτε εγώ την δική της. Δεν την ακούμπησα, ούτε κινήθηκα προς το μέρος της. Ένας 11χρονος δεν ξέρει να μιλήσει με το σώμα του σε κανέναν, πόσο μάλλον σε μια 20χρονη. Σε αυτές τις ηλικίες, μια διαφορά ηλικίας των 9 χρόνων φαντάζει σαν αιώνας.

Στεκόμουν εκεί, θλιμμένος. Και μετά από λίγο είδα μπροστά μου το σουβλισμένο αρνί. Ένα άλλο αδύναμο και ανυπεράσπιστο πλάσμα που το χώρισαν από την μανούλα του για να το σφάξουν και να το σουβλίσουν. Χωρίς να φταίει σε τίποτα. Σε ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. 

Όλα αυτά εξ' αιτίας μιας γιορτής, για την οποία κάποιον τον σταύρωσαν, τον πότισαν χολή και ξύδι, τον σκότωσαν και αναστήθηκε.

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Δεν ήξερα καλά καλά το γιατί. Ένιωθα μόνο μια απέραντη θλίψη. Για την κοπέλα. Για το αρνί. Για εμένα. Ένα τεράστιο βάρος στους ώμους μου. Τίποτα δεν μου άρεσε γύρω μου. Και ήμουν πολύ άπειρος, πολύ ανόητος και πολύ ανίκανος να αλλάξω αυτά που δεν μου άρεσαν.

Κάποια στιγμή ήρθαν και μας μάζεψαν και τους δύο φυσικά. Δεν πολυθυμάμαι τι ακριβώς ακολούθησε. Ξέρω ότι αρνήθηκα να φάω το οτιδήποτε και μετά από λίγο φύγαμε για το σπίτι. Την κοπέλα δεν την ξαναείδα ποτέ, ούτε έμαθα τι απέγινε.

Είχα όμως μάθει ήδη πολλά.

- Μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Ψάχνουν το αδύνατο του σημείο για να σε χτυπήσουν ακριβώς εκεί.

- Μην εμπιστεύεσαι ποτέ και τίποτα από μια γυναίκα που σου χαμογελάει και μοιράζει φιλάκια. Κατά 99,99% λέει ακριβώς τα αντίθετα πίσω από την πλάτη σου.

- Η "πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία" είναι στην πραγματικότητα ένας κουβάς με σκατά

- Ποτέ μην μιλάς με γεμάτο στόμα. Ποτέ μην κάνεις θορύβους τρώγοντας. Είναι απαίσια αντιαισθητικό.

 

- Μάθε ξένες γλώσσες και γνώρισε ξένες κουλτούρες. Όσο περισσότερες, τόσο καλύτερα. 

- Μάθε το σώμα σου. Μάθε να _μιλάς_ με το σώμα σου. Μάθε να επικοινωνείς με άλλα πλάσματα χωρίς να μιλάς (το χρειάστηκα χρόνια αργότερα, με τα ζώα).

- Σαράντα νοματαίοι που τρωγοπίνουν, γελάνε και τραγουδάνε ΔΕΝ είναι κάτι στο οποίο θα ήθελες να συμμετέχεις. Ποτέ.

- Ένα σουβλισμένο αρνί δεν έχει απολύτως καμία σχέση με μια θρησκεία που - άσχετο αν εσύ πιστεύεις ή όχι - υποστηρίζει ότι κυρήσσει την Αγάπη.

- Ένα σουβλισμένο αρνί ΔΕΝ είναι κάτι που σου αρέσει. Ούτε κρέας γενικότερα. Συνέχισα να είμαι κρεατοφάγος για 9-10 χρόνια ακόμα. Δεν αλλάζει κανείς αυτό που για όλους τους άλλους θεωρείται αυτονόητο μέσα σε μια μέρα. Χρειάστηκα χρόνια για αυτήν την διαδικασία. Έγινα χορτοφάγος στα 20-κάτι μου.

Καλώς ήρθατε στην Εφηβεία ;-)

Σαν έφηβοι, στο επόμενο επεισόδειο θα μιλήσουμε για το Σεξ...

Τα αισθηματικά

Διαφημίσεις 1. Μια ψηλή μαύρη κοπέλλα / μοντέλο περπατάει αγέρωχη στον δρόμο, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Ντυμένη πολύ κομψά, μοντέρνα. Με ένα μειδίαμα υπεροχής στο πρόσωπο. Σε κάποια στιγμή μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο - στην θέση του οδηγού φυσικά - και φεύγει.

Εσύ σαν θεατής ξέρεις ότι βλέπεις διαφήμιση, αλλά δεν ξέρεις από ποιο προϊόν (εδώ βρίσκεται όλο το ζουμί). Το οτιδήποτε θα χώραγε. Ρούχα, ασφάλειες ζωής, απορυπαντικά, κοσμήματα, αρώματα, αυτοκίνητα, ταξίδια, γουατέβερ. Κανένα από τα αντικείμενα που βλέπεις δεν είναι αναγνωρίσιμο. Ακόμα και από το αυτοκίνητο φαίνεται μόνο ένα μέρος της πόρτας και μισό τιμόνι από το πλάι. Μόνο στο τελευταίο δευτερόλεπτο του σποτ βγαίνει το όνομα της εταιρείας.

Διαφημίσεις 2. Ένα μαύρο μωρό φοράει μια πάνα της μάρκας Χ (πανάκριβη, premium) και δείχνει γλυκούτσικο και ευτυχισμένο - αν και χεσμένο. Εδώ καταλαβαίνεις γρήγορα ότι πρόκειται για πάνες, αλλά μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν βλέπεις την μάρκα. Όλη την ώρα βλέπεις ένα μαύρο μωρό να σου γελάει.

 

Υπάρχουν κι άλλα, πολλά παραδείγματα, όλα στο ίδιο μοτίβο: Δεν βλέπεις πουθενά το προϊόν, παρά μόνο στο τέλος. Όλη την ώρα βλέπεις μόνο μια ευτυχισμένη μειονότητα. Στα δυο παραπάνω παραδείγματα ήταν η μαύρη ράτσα, σε άλλα παραδείγματα είναι η lgbt-something κοινότητα, οι χοντροί, οι ανάπηροι, οι καραφλοί κ.ο.κ.

Δεν έχω πάθει κάποιο ρατσιστικό, αντι-woke παραλήρημα. Ούτε με ενοχλεί το να βλέπω την οποιαδήποτε μειονότητα να είναι ευτυχισμένη. Εκείνο που με ενοχλεί είναι ότι δεν βλέπω πλέον το "προϊόν", αλλά το αίσθημα.

Ο κλασσικός καπιταλισμός παλιά προσπαθούσε να σου πουλήσει ένα καποιο προϊόν. Π.χ. στα αυτοκίνητα σου έδειχνε το πόσο γρήγορο είναι, πόσο οικονομικό, άνετο, ασφαλές, σου δίνει στάτους κ.α. Στα ρούχα σου έδειχνε ότι σε κάνει όμορφο και σέξυ. Στα απορυπαντικά σου έδειχνε το λευκότερο λευκό.

Σήμερα δεν σου πουλάνε πλέον προϊόντα, σου πουλάνε αισθήματα.

 

Οι διάφορες μειονότητες είναι αυτό που λέει η λέξη. Μειονότητες. Π.χ. οι μαύροι στην Γερμανία είναι κάτω από 1%. Άσε που τις περισσότερες φορές δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν όλα αυτά τα πανακριβέ πράγματα. Το ίδιο και οι άλλες μειονότητες. Αποτελούν το 1% - 5% του πληθυσμού, αλλά το 80% στις διαφημίσεις. 

Το concept δεν είναι πλέον "αγοράστε το προϊόν μας γιατί έχει τα Χ πλεονεκτήματα". 

Το concept είναι "αγοράστε το προϊόν μας γιατί εμείς είμαστε μια καλή εταιρεία που αγαπάει τους μαύρους, τους γκει, τις χοντρές και τους καραφλούς".

Αν όλο αυτό έμενε στις διαφημίσεις, θα το πέρναγα στο ντούκου. Είμαι συνεπής μινιμαλιστής αντι-καταναλωτικός. Αν όλοι κατανάλωναν σαν εμένα, τα 9/10 της παγκόσμιας οικονομίας θα είχε καταρρεύσει από έλλειψη πελατών. Τι με νοιάζει εμένα το πως διαφημίζονται και το πως πουλιώνται τα διάφορα προϊόντα;

Αλλά δεν. Το concept "δεν πουλάω προϊόντα, πουλάω αισθήματα" έχει πλέον καθιερωθεί σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής - ιδίως στην πολιτική αρένα.

Η αντικειμενικότητα, η λογική, μια στοιχειώδης συνέπεια των επιχειρημάτων, έχουν πάει για βρούβες. Ο οποιοσδήποτε πολιτικός λέει οτιδήποτε κουλαμάρα του κατέβει και κανένας δεν ενδιαφέρεται να αρθρώσει ένα απλό "τι λες ρε απατεώνα;"

 

Οπως οι εταιρείες που θέλουν να αγοράσουμε τα ηλεκτρονικά τους μπλιμπλικια επειδή είναι καλές και αγαπάνε τους αράπηδες και τις λεσβίες, έτσι και οι πολιτικοί μας θέλουν να αγοράσουμε τις χοντρές μπαρούφες που μας πουλάνε, επειδή είναι καλοί και αγαπάνε τους κατατρεγμένους.

Βγήκε ο απατεώνας και είπε ότι οι μετανάστες τρώνε σκύλους και γάτες. 

Βγήκε η ξεφωνημένη υπάλληλος του πουτιν και είπε σε 80 εκατομμύρια ανθρώπους - που έζησαν μάλιστα 50 χρόνια κατοχής εξ αιτίας του ΒΠΠ - ότι ο χίτλερ ήταν αριστερός και κομμουνιστής. 

 

Κανονικά, αυτά τα καθίκια δεν έπρεπε καν να μπορέσουν να τελειώσουν την φράση που ξεκίνησαν. Κανονικά, θα έπρεπε να τους έχουν πάρει με τις πέτρες, πολύ πριν φτάσουν στο σημείο να εκφράζουν δημόσιο λόγο. Αντι γι' αυτό, μετά από κάθε τέτοια εξωφρενική μπαρούφα τα ποσοστά τους ανεβαίνουν.

Ειδικά οι τσιφτετέλληνες στην Τσιφτετελλάδα, το έχουν τερματίσει το αισθηματικό ντελίριο. Αίματα, παιδάκια, μανούλες, γριούλες, κουτσοί, στραβοί - ένας χυλός και ένας όχλος που μόνιμα ωρύεται.

Παλιά, οι φανφαρόνοι πολιτικοί έβγαιναν στα μπαλκόνια και ξεκινούσαν τους λόγους τους με την κλασσική φράση "Ελληνίδες, Έλληνες...."

Σήμερα βγαίνουν στα σόσιαλ και ξεκινάνε τους λόγους τους "Χαροκαμένες, Χαροκαμένοι...".

Αντί για επιχειρήματα, αντί για στοιχεία, βλέπουμε και ακούμε ποτάμια από αίμα και δάκρυα. Ένας όχλος που ουρλιάζει δακρύβρεχτος.

Στην επικαιρότητα βρίσκεται το ατύχημα των Τεμπών. Πιο πριν ήταν οι φωτιές. Πιο πριν οι πλυμμήρες. Πιο πριν ένα ναυάγιο. Το επόμενο θα είναι οι σεισμοί.

Γίνεται μια καταστροφή, αμέσως ζητάνε να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Γιατί ρε μάγκες; Μακρυά από εμένα η παραμικρή υπεράσπιση της οποιασδήποτε κυβέρνησης. Σιγά μην υπερασπιστώ κόμμα, ιδίως ένα δεξιό κόμμα.

Αλλά γιατί να παραιτηθεί; Υπάρχουν στοιχεία; Τα παρουσίασε κανένας;

Διόρισαν λέει δικούς τους σε υπεύθυνες θέσεις. Ναι, και; Τι ακριβώς περίμενες; Ζεις εδώ και 5 γενιές σε μια χώρα που οι ημέτεροι διορίζονται. Οχι μόνο σε υπέυθυνες θέσεις. Ταμίες σε σουπερμαρκετ διορίζονται στην βάση του αν είναι δικοί μας ή όχι. Εδω και 5 γενιές, όλοι το ξέρουν, όλοι το θέλουν, όλοι το αποδέχονται. Ποιος έκανε το οτιδήποτε για να αλλάξει αυτό στα τελευταία 125 χρόνια; Με τι μούτρα ζητάς να παραιτηθεί ο Χ μαυρογυαλούρος επειδή διόρισε ημέτερους; Αντε, έστω ότι παραιτήθηκε. Εσύ που επί 125 χρόνια εκλέγεις μαυρογυαλούρους, θα ψηφίσεις μετά κάποιον που ΔΕΝ θα διορίζει ημέτερους; Στην τελική, αν είναι όλα να μείνουν ίδια, γιατί να παραιτηθούν; Παίζει καποιον ρόλο το αν σε σκοτώσει ο Χ ή ο Ψ μαυρογυαλούρος; 

Η πραγματική λύση θα ήταν να μην διορίζονται ημέτεροι ποτέ και πουθενά. Για δείξε μου τώρα την τελευταία ψήφο σου να δω κάτι.

 

Όλοι περνάνε με κόκκινο στο φανάρι (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Αλλά μόνο αμα  αφήσουν εσένα σακάτη, ή αν σκοτώσουν το δικό σου παιδί θα σε ενοχλήσει η παρανομία. Ανέχεσαι και ψηφίζεις τον βούρκο εδώ και γενεές - ενοχλείσαι μόνο όταν ο βούρκος πνίγει εσένα προσωπικά.

Στο γνωστό κωλονήσι με τους κουραδόμαγκες το θεωρούσαν όλοι κεκτημένο τους δικαίωμα να οδηγούν μαστουρωμένοι και ντίρλα. Μέχρι που πέθανε ένας ημι-σελέμπριτυ και ξαφνικά άρχισαν όλοι με τα δάκρυα και με τα αίματα. Και ζητάνε καπάκι παραιτήσεις. Γιατί;

Καθυστερεί λέει η δίκη για τα Τέμπη. Σοβαρά ρε μεγάλε; Για να βγάλεις ένα απλό διαζύγιο από την γκόμενα χρειάζεσαι εφτά χρόνια. Η αδερφή μου είχε μια δικαστική διαμάχη με τον γείτονα για ένα σπασμένο παράθυρο και η δίκη κράτησε πέντε χρόνια.

Τι ήταν αυτά; Κυβερνητικός δάκτυλος μπήκε στην γκόμενα για να καθυστερήσει το διαζύγιο; Η κυβέρνηση φταίει που μια απόφαση για ένα σπασμένο παράθυρο κρατάει 5ετία; 

Έστω ότι σου κάνουν το χατήρι και η δίκη γίνεται μέσα σε 3 μήνες μετά το ατύχημα. Εσύ πρώτος θα μιλούσες για βιαστικό κουκούλωμα της υπόθεσης.

 

Σε οποιαδήποτε υπόθεση τέτοιων διαστάσεων είναι απόλυτα λογικό για τις δίκες να κρατάνε χρόνια. Εσύ απαιτείς δίκη εδώ-και-τώρα και μάλιστα με το αποτέλεσμα που σου αρέσει.

Δάκρυα, αίματα, κατάρες, παιδάκια, χαροκαμένες μανούλες, όχλος.

Όπως έλεγε ο Νιόνιος πολύ παλιά, για μια άλλη υπόθεση ".... μα η Δικαιοσύνη ήταν απ έξω".

- - - -

Ξαναγυρίζω στις διαφημίσεις που περιέγραψα στην αρχή.

Οι εταιρείες δεν παρουσιάζουν το προϊόν τους, παρουσιάζουν αισθήματα.

Οι πολιτικοί δεν παρουσιάζουν τις θέσεις τους, παρουσιάζουν αίματα, μανούλες και αγανάκτηση. 

Δεν θέλω να υπερασπιστώ καμία κυβέρνηση, ιδίως καμία δεξιά κυβέρνηση.

Το θέμα των Τεμπών - από μόνο του - δεν με ενδιαφέρει καν. Με ενδιαφέρει το συνολικό φαινόμενο.

Να κι αν πέσει η σημερινή κυβέρνηση, να κι αν δεν πέσει.

Θα συμμετείχα σε έναν πολιτικό διάλογο, αν υπήρχαν επιχειρήματα και στοιχεία.

Αλλά θεωρώ καταστροφικά επικίνδυνο έναν μη-διάλογο που καρκινοβατεί από το ένα ατύχημα στο επόμενο, από την μια φυσική καταστροφή στην επόμενη και το μόνο που έχει σαν αντικείμενο είναι αίμα και χαροκαμένους.

Είμαι από τους πρώτους που λένε ότι όποιος παραβαίνει τον νόμο πρέπει να μπαίνει στην φυλακή. Αλλά είναι εντελώς άλλο πράγμα η απαίτηση για Δικαιοσύνη και εντελώς άλλο πράγμα να έχει δίκιο αυτός που κλαίει πιο γοερά.

 

Το δεύτερο είναι η σίγουρη συνταγή για τον επόμενο πόλεμο.